மாயக்காடு

பவானி வெங்கடேஷ்

மழைக்கால இரவில், வானம் முழுக்க கரிந்த மேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன. வையாபுரம் என்ற சிறிய கிராமத்தின் எல்லைக்குச் சற்று அப்பால் இருந்த ஒரு பழங்கால வனத்தை வட்டார மக்கள் “மாயக்காடு” என்று அழைத்தனர். அந்தக் காட்டுக்குள் யாரும் நுழையத் துணியவில்லை. பழைய காலத்தில் அங்கு நுழைந்தவர்கள் யாரும் திரும்பவில்லை என்ற வதந்திகள் பரவி இருந்ததால், வனத்தைப் பற்றிய மர்மம் தலைமுறை தலைமுறையாக பசுமையாகவே இருந்தது.

வையாபுரத்தில் வாழ்ந்தவன் சின்னதுரை. அவனது வயது பதினாறு. உயரமாக, பருமனாக, கண்களில் எப்போதும் கேள்விகள் நிறைந்தவனாக இருந்தான். அவன் தாத்தா முனியசாமி, எப்போதும் ஒரு கதையைக் கூறுவார் – “மாயக்காட்டிலே ஒரு அரைகுறையான ஆலமரம் உண்டு. அந்த மரத்தின் கீழ் தூங்கும் ஒரு மூதாட்டி இருக்கிறாள். அவளைக் கண்டவுடன், உனக்கு தேவையான ஒன்று கேள். ஆனால், பதில் கேட்கும் முன் அவள் கண்களைத் திறக்கக் கூடாது.”

இந்தக் கதை சின்னதுரைக்குள் கனமாக பதிந்திருந்தது. ஏனெனில் அவனது அம்மா மூன்று ஆண்டுகளாக நோயில் தவித்துக் கொண்டிருந்தாள். கிராம வைத்தியர், நகர வைத்தியர் – யாரும் ஏதும் செய்ய முடியவில்லை. சின்னதுரை ஏதோ ஒரு மகத்தான வழி தேடிக்கொண்டிருந்தான். அவனது மனதில் ஒரு நாள் அந்த ஆலமரத்து மூதாட்டியிடம் சென்று வேண்டிக் கொள்ளும் எண்ணம் வேரூன்றியது.

அன்று ஒரு புதன் கிழமை. நிலவு வெளிச்சம் காடுகளில் சிதறிக் கிடந்தது. கிராம மக்கள் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். சின்னதுரை, ஒரு பட்டாணி பையுடன், அம்மாவுக்காக சிறு தெய்வ வில்லுக்கொடி ஒன்று புடைத்து, வனத்துக்குள் நுழைந்தான். வனத்தின் ஆரம்பத்தில் இருந்த மூன்றடி உயரமுள்ள கற்கள் அவனுக்கு வழிகாட்டின. ஒவ்வொரு பாதையிலும் பழைய கால சின்னங்களைப் போலவும், ஆழ்ந்த கிணறுகள், பண்டைய சமயச் சிலைகள் அவனை பார்க்க காத்திருந்தன.

அவன் நடை மெதுவாக மெதுவாக மாறியது. காற்றின் சத்தம் கூட அவனுடைய சுவாசத்தை மறைத்தது. ஒரு மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு, ஒரு பெரும் ஆலமரம் நிழலாக நிற்கக் கண்டான். மரத்தின் அடியில், உண்மையிலேயே, ஒரு கரும்பட்டான துணியோடு மூடிய முகமுள்ள மூதாட்டி உறங்கிக்கொண்டிருந்தாள். சின்னதுரை வியப்புடன் அவள் அருகே சென்று அமர்ந்தான். அவன் நினைவில் தாத்தா சொன்ன வார்த்தைகள் இருந்தன – “அவள் விழித்துக்கொள்ளும் முன் வேண்டுகோள் வைத்துவிடு.”

அவன் கண்களை மூடி, இருதயத்தைச் சுருக்கிக்கொண்டு கைகளை இணைத்தான்: “அம்மாவுக்கு நலமுண்டாகட்டும். நான் எதையும் வேண்டுவதில்லை. அவரை மீட்டுத்தருங்கள்.” அவன் பேசும்போது அவளது மூச்சின் ஓசை, காடின் தூறலாகிய மழை ஒலி, புழுதிச் சக்கரங்கள் அனைத்தும் சேர்ந்து ஒரு சோகமிக்க சப்தமாக அவனைக் சூழ்ந்தது.

அவள் கண்கள் மெதுவாக திறந்தன. ஆனால் அதில் வெறும் கண்ணாடி போலத் தெரிந்தது. அவள் எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் சின்னதுரையின் காலடியில் ஒரு சிறு பச்சை மரக்கன்று பிறந்தது. அது மெதுவாக வளர்ந்தது, முளைத்தது, ஒரு நிமிடத்திற்குள் ஒரு சிறு மரமாக மாறியது. அதற்குள் ஒரு சிறிய பூ – வெண்மையுடன் கூடிய ஒரு பூ – மலர்ந்தது. “இதைக் கொண்டு போ,” அவள் மெதுவாக பேசினாள். “உன் அம்மா இதைக் சாப்பிடுவாள். ஆனால் நினைவு வைத்துக்கொள் – மாயக்காட்டின் பரிசு எப்போதும் எதிர்கொள்வதற்கே.”

சின்னதுரை அதை பையிலே வைத்து, தையல் போல விரைந்தான். பத்து நிமிடங்களில் வீடு வந்துவிட்டது போல தோன்றியது. ஆனால் வீடு முற்றிலும் மாறியிருந்தது. சுவர் பழுப்பு. வாசல் வேறு வடிவம். கிணறு இல்லை. ஊரே வித்தியாசமாக இருந்தது. அவன் மனம் குழம்பியது.

“அம்மா!” என்று கூவினான். உள்ளே ஒரு முதியவர் வந்தார். “யார் நீ? இது என் வீடு.” சின்னதுரை உள்ளே ஒடிவிட்டான். ஒரு புகைப்படத்தில் தான் இருந்தான் – ஆனால் இரண்டு தலைமுறைகள் பழைய சாமான்களில், பழைய சட்டையில். சின்னதுரை நடுங்கினான். “என் பெயர் சின்னதுரை… முனியசாமியின் பேரன்…”

முதியவர் தயங்கினார். “முனியசாமி எனக்கு பெரியப்பா… ஆனால் அவர் காலமானது 80 வருடங்களுக்கு முன்…”

2

சின்னதுரை நம்ப முடியாமல் அந்த வீட்டை சுற்றி பார்த்தான். மரத்தில் பசுமை இருந்தது, ஆனால் காற்று வித்தியாசமாக இருந்தது. சுவர் சாய்ந்திருந்தது, சாளரம் மஞ்சள் கலரிலிருந்து பழுப்பு வரை மாறியிருந்தது. தாத்தா முனியசாமி கடந்த 80 வருடங்களுக்கு முன் இறந்துவிட்டதாக அந்த முதியவர் கூறியது அவனது மனதைக் கலங்கச் செய்தது. அவன் கையில் இருந்த பச்சை பூவுடன் கூடிய மரக்கன்று மட்டும் உண்மையாக இருந்தது. மற்றபடி அனைத்தும் கனவாகவே தெரிந்தது.

“இது சாத்தியமா?” சின்னதுரை மனதுக்குள் பேசியபடியே வெளியே வந்தான். தெருவில் ஓர் ஆழ்ந்த அமைதி. இடையில் நாய் சத்தமின்றி நடக்க, பழைய கோயில் சாமி சிலைகள் சிதைந்த நிலையில் புல்லொட்டிக் கிடந்தன. அவன் நடந்தபடியே பழைய பள்ளிக்கூடம் இருக்கும் இடத்துக்குச் சென்றான். ஆனால் அங்கு இருந்தது ஒரு சிதைந்த மாடி வீடு. பள்ளிக்கூடம் காணவில்லை.

அவனது கண்கள் கலங்கின. அவன் கையைப் பார்த்தான் – மரக்கன்று மெதுவாக வாட ஆரம்பித்தது. “இது கனவா? இல்லையா?” என்ற குழப்பம் மனதை வெல்ல ஆரம்பித்தது. ஆனால் உடனே அவன் நினைத்தான் – “அம்மா!”

அவனது அம்மா இப்போது யாராக இருந்தார்? இந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாரா? இல்லை முழுக்க கடந்த காலத்தில் ஏதோ ஒரு மாற்றமா நடந்துவிட்டதா?

தோன்றிய ஒரே வழி – மீண்டும் மாயக்காட்டுக்குள் செல்வதே. அவன் திரும்பிப் புறப்பட்டான். அந்த வழியே நடந்தான். ஆனால் இந்த முறை வனம் பலமடங்கு அடர்த்தியாக இருந்தது. மரங்கள் தங்களுக்குள் பேசிக்கொள்வது போல ஒரு சப்தம். காற்று வளைந்து சத்தங்களை மாற்றியது. செருப்புக்கடியில் பூஞ்சைகள், வேர்கள் கிளிந்தது.

அவனுடைய நெஞ்சில் ஒரு கனமான சுமை. அவன் ஒவ்வொரு அடிக்கடியில் துள்ளியது. திடீரென, ஒரு குரல் கேட்டது. “நீ யார்? ஏன் திரும்பி வந்தாய்?”

அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு சிறுமி. வயது சுமார் பன்னிரண்டு. பழைய ரேடியோவுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். அவளது விழிகள் ஆழமான வெள்ளை ஒளியுடன் தெரிந்தன. “நான் சின்னதுரை… மாயக்காட்டின் பரிசை எடுத்தேன்… ஆனால் என் உலகம் மாறிவிட்டது.”

சிறுமி சிரித்தாள். “நீ உண்மையைத்தான் சொல்கிறாய். ஆனால் மாயக்காடு விருப்பத்தால் கொடுப்பதில்லை. அது சுழற்சி. நீதான் அந்த சுழற்சியை மீறியவனாக இருக்கிறாய்.”

அவன் பதைத்தான். “நான் தவறு செய்துவிட்டேனா?”

அவள் மெதுவாக அருகே வந்தாள். “ஒரு பரிசு பெற்றவுடன், அதற்கான விலை செலுத்தவேண்டும். மாயக்காடு விரும்பும் விலை – காலம்.” அவள் ஒரு பழைய சீப்பைப் போலச் சிரித்தாள். “இப்போது நீ வாழும் தருணம், 80 வருடங்களுக்கு பிந்தையது. ஆனால் உன் மனம் பழையவற்றோடு கட்டியிருக்கிறது. நேரத்தை மீள மாற்ற நீ…”

“நான் என்ன?” அவன் கத்தினான்.

“நீ விலையை ஏற்கவேண்டும்.”

அந்த தருணத்தில், வானம் முழுக்க இடியுடன் மழை பொழிந்தது. அவளும் காணாமல் போனாள். சின்னதுரை நிலத்தில் விழுந்தான். மரக்கன்று அவனது கையில் இருந்து தாமரையாக மாறியது. பூவின் நடுவில் ஒரு கண் – அந்த மூதாட்டியின் கண் – அவனை நோக்கி பார்த்தது.

அவன் விழித்தபோது, வெறும் மண்ணில் சாய்ந்திருந்தான். வானம் நிரம்பிய நீலத்தில் மூடியிருந்தது. மாயக்காடு சற்று மென்மையாக இருந்தது. ஆனால் அவனது மனதில் ஒரு வலி. அவனது அடையாளம், அவனது காலம், அவனது வாழ்கை – அனைத்தும் மீள எழுந்த புழுவின் தோல் போல மாறியிருந்தது.

3

சின்னதுரை மீண்டும் எழுந்தான். அவன் உடலில் நனைந்த மண் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது, ஆனால் வலி எதுவுமில்லாது எழுந்தான் என்பது அவனுக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவன் சுற்றிப் பார்த்தான்—மாயக்காடு அமைதியாய் நின்றுகொண்டிருந்தது, ஆனால் அது ஒரு மாயமான அமைதி. மரங்களின் நடுவே அவன் முன்னர் பார்த்திராத தடங்கள் தெரிந்தன. பச்சை இலைகளின் அடியில், சில பாதங்கள் நிலத்தில் ஆழமாக பதியப்பட்டிருந்தன. அவை மனிதனுடையவையாக இல்லை. விலங்குகளின் பாதங்கள் போலவும், சில இடங்களில் அது நடக்கின்ற நிழல்களின் போக்கு போலவும் இருந்தது.

அவனது உள்ளத்தில் சந்தேகம் எழுந்தது—“இங்கு நிழல்கள் நடக்குமா?” அவன் மெதுவாக நடந்து நடந்து அந்த பாதங்களைப் பின்தொடர்ந்தான். ஒரு பழைய குகைக்கு அவை வழிகாட்டியது. குகையின் வாசலில் ஒரு மிதமான தீக்கினா உண்டு. அதில் புகை ஏறிக்கொண்டிருந்தது. சின்னதுரை உள்ளே நுழைந்தான். உள்ளே ஒரு பெரிய சுவரில் வரைந்திருந்த ஓவியம் அவனைக் கவர்ந்தது. அதில் ஒருவன்—அவன் போலவே முகமுடிவில்லாமல் இருந்தான். பின்புறம் ஆலமரமும் ஒரு மூதாட்டியும் இருந்தனர். சின்னதுரை அசம்பாவிதமாக நடந்து ஓவியத்தைத் தொட முயன்றான். அந்த தருணத்தில் ஓவியத்தில் இருந்து ஒரு குரல் ஒலித்தது.

“நீ காலத்தை மீறியவன்… நீ அதற்கான விளைவுகளைச் சந்திக்கத் தயாரா?”

அவன் பதைத்தான். “என்ன நடந்துவிடும்?”

குரல் பதிலளிக்கவில்லை. ஆனால் சுவரில் ஒரு பிளவு ஏற்பட்டது. பிளவின் உள்ளே இருந்து வெளிச்சம் வந்தது. சின்னதுரை அதை நோக்கி சென்று கையெடுத்து பார்த்தான். ஒரு பழைய பத்திரம். அதில் தம்மரை எழுதியிருந்தது:
“காலத்தின் விதிகள் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரே பெயரில் நிகழும்.”
“சின்னதுரை – நீயே நிழல்.”
“நீ கடந்தவன் அல்ல – ஆனாலும் முன்னோடியும் அல்ல. நீ மாயக்காட்டின் வாசல்.”

சின்னதுரை அந்த எழுத்துகளின் அர்த்தம் புரியாமல் குழம்பினான். “நான் நிழலா? நான் வாசலா? நான் உண்மையிலேயே யார்?”

அவனது பின்னால் நிழல் ஒன்று நகர்ந்தது. அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். அது அவனைப்போல் இருந்தது. ஆனால் கண்கள் இல்லை. வாயை மட்டும் திறந்தது. “நீ என்னை அனுப்பினாய். நான் உன் எதிர்காலம். நீ என்னை விட்டுசெல்ல முடியாது.”

அவன் நடுக்கமடைந்தான். “நான் என்ன செய்தேன்?”

“மாயக்காடு உன்னைத் தேர்ந்தெடுத்தது,” நிழல் கூறியது. “நீ வரலாறு. நீ மரபு. இப்போது முடிவைத் தீர்மானிக்க வேண்டியது நீயே.”

அந்த தருணத்தில் சின்னதுரைக்கு புரிந்தது—மாயக்காடு ஓர் இடமல்ல. அது ஒரு நிலை. ஒரு பரிதாபமில்லாத சோதனை. அந்த வனத்தில் காலமும் நிழலும் மாறி ஒலிக்கின்றன. உண்மையும் கனவுகளும் ஒன்றிணைந்திருக்கும். அவன் வெளியே சென்றான். வனத்தின் ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு இலைக்கும் அவனை அறிந்தது போல இருந்தது.

திடீரென, ஒரு வேடிக்கையான குரல் கேட்டது. “தம்பி! இங்கதான் இருக்கேனு நினைத்தேன்!” ஒரு மூதாட்டி. கையில் ஒரு பழைய குடம். அவள்தான் ஆலமரத்தின் கீழ் தூங்கிக்கொண்டிருந்தவளா? இல்லை வேறு யாரா?

“நீ யார்?” சின்னதுரை கேட்டான்.

அவள் சிரித்தாள். “நீ யார்னு கேக்குறே. ஆனா உன் கேள்விக்கே நீயே பதில்.”

“அம்மா எங்கே?” சின்னதுரை கேட்டான் துடிப்புடன்.

“அவளை நீ மறந்துட்டேனானு நினைச்சேன். அவள் நல்லாயிருக்கா. ஆனா நீ இல்லாம காலம் மெதுவா அவளை மறந்து போச்சு. நீ மறந்ததால இல்ல, நேரம் தான் நம்மை மறைக்குது. நீ இப்போ போகணும். முடிக்கணும் உன் கதைய. இல்லன்னா அவளும் முடிந்து போவா.”

சின்னதுரை புரிந்துகொண்டான் – இது ஒரு பயணம் அல்ல. இது ஒரு முடிவுகளின் வழி. வனத்தில் இருந்து மீள முடியாது. ஆனால் மாயக்காடு ஒரு வாயில். சரியான முடிவெடுத்தால், பழைய வாழ்க்கையைக் காண இயலும். தவறினால்… அது நிழலாகவே மாறும்.

4

சின்னதுரை அந்த மூதாட்டியின் பார்வையில் மருண்டுபோனான். அவளது கண்கள் காலத்தின் நிறமற்ற சொரூபம் போல இருந்தன. அவள் என்னவோ தெரிந்தவளாகவும், ஒரே நேரத்தில் மறுபக்கம் இருப்பவளாகவும் தோன்றினாள். “நீயே நீயா?” என்ற கேள்வி மனதுக்குள் எழுந்தது. ஆனால் அவன் அதை கேட்கவில்லை. அவள் கை நீட்டினாள், ஒரு சிறிய மரக்குச்சி இருந்தது. “இதை எடுத்துக்கோ. இது ஆலமரத்தின் இரண்டாவது கண். இதனால்தான் நீ பாதையை முடிக்க முடியும்.”

சின்னதுரை குழம்பியவாறே அந்த மரக்குச்சியை எடுத்தான். அது வினோதமாக சூடாக இருந்தது. உடனே அவனுக்கு முன்னே ஒரு வட்டமான ஒளிவட்டம் தோன்றியது. அந்த ஒளியில் அவன் பார்த்தது—அவனது அம்மா, படுக்கையில் இருந்து மெதுவாக எழுந்து திரும்பிப் பார்க்கின்றாள். அவளது முகத்தில் சோகம், ஆனால் சாந்தியும் இருந்தது. பின்னணியில், ஒரு சிறுவன்—அவனேதான், ஆனால் வயது ஏழேழு இருக்கும். அம்மா அவனை அழைத்தாள், “சின்னதுரை… எங்க போயிட்டே?”

ஒளி உடனே மங்கியது. சின்னதுரை கண்ணீர் வழிந்த முகத்துடன் மரக்குச்சியை கையிலே நன்றியுடன் பிடித்தான். அவன் உள்வாங்கிய உணர்வுகள் வாயில் வாராமல் கடலென கண்ணில் மிதந்தன. அவன் மூதாட்டியைக் கேட்டான், “இது என்ன? நான் எப்படி இந்தக் கணத்திலிருந்து திரும்புவேன்?”

அவள் மெதுவாக சொன்னாள், “அந்த ஆலமரத்துக்கு இரு கண்கள். ஒன்று உனக்குக் கொடுத்தது. இன்னொன்று வனத்தின் நடுவே இருக்கிறது. அதே மரம், ஆனால் மற்றொரு காலத்திலிருக்கிறது. நீ அதை தேடணும். அங்க தான் முடிவு.”

சின்னதுரை நடக்கத் தொடங்கினான். அவன் காலடி ஒவ்வொன்றும் வனத்தின் மீது தாக்கம் ஏற்படுத்தியது. இப்போது மரங்கள் அவனைத் தொடர்ந்து காணும் போல் இருந்தன. காடின் ஒலி அவனுக்காக இசை போல மாறியது. ஒவ்வொரு பாதைக்கும் ஒரு நினைவுக் கற்கள். ஒவ்வொரு கல்லுக்கும் ஒரு பரிதாபம். அவன் எதிர்கொண்ட ஒவ்வொரு மரத்துக்கும் நிழல்கள் இருந்தன. அவை அவனை பார்த்தன. சில முகம் அறிமுகமாக இருந்தன. சிறுவயதில் இறந்த தாத்தா, தெருவில் பேசிய வாலிபன், ஒரு நாள் கனவில் வந்த முகம்—all blurred into each other like water and oil refusing to merge.

பத்து நிமிடங்களில் அவன் ஒரு செம்பருத்திப் பூக்கும் இடத்தை அடைந்தான். அங்கே, மரங்களின் நடுவே ஒரு மூன்றடி உயரமுள்ள ஆலமரம் இருந்தது. அது அவனுக்குத் தோன்றியது—இது தான்! இதுதான் இரண்டாவது கண்.

அவன் மரத்திற்கு அருகில் சென்றான். ஆனால் அந்த நேரத்தில் வனத்தில் ஒரு சத்தம் எழுந்தது. அது ஒரு சுழற்றும் காற்று. அதைத் தொடர்ந்து ஒரு நிழல் உருவானது—மூதாட்டியின் உருவம், ஆனால் இப்போது கறுப்பு மஞ்சளில் கலந்த குரூரமான உருவமாக.

அவள் கூச்சலிட்டாள்: “ஒவ்வொரு கணமும் ஒரு விலை. நீ இதை எடுத்தால், ஒரு நினைவைக் கலைக்கணும். உனது வாழ்வில் உன் இதயம் காதலித்த ஒருவரை மறந்துவிடவேண்டியிருக்கும்.”

சின்னதுரை பதைத்தான். “அம்மாவா?”

“இல்லை,” அவள் சொன்னாள். “அவள் அல்ல. நீ அறியாத ஒருவரை. ஆனால் அவள் உனக்குள்ளே வாழ்கிறாள். நீ இப்போ அவரை விட்டு மரக்கூட்டை எடுத்தால், அவள் உன் வாழ்க்கையிலிருந்து இல்லாததாகிவிடுவாள். மாயக்காடு நிழல் தரும். அதோடு விலை வசூலிக்கும்.”

சின்னதுரை மரத்தின் கீழ் அமர்ந்தான். அவன் உள்ளத்தில் ஒரு போராட்டம். அவனது அம்மாவை மீட்பதற்காக மறைமுகமான யாரையோ இழக்க வேண்டிய நிலை. ஆனால் அவன் நிச்சயமாகத் தெரிந்தவன்—அவன் தீர்மானத்தை எடுத்தான். மரக்குழியை எடுத்தான். அந்த நேரத்தில் அவன் உள்ளத்தில் ஒரு முகம் தோன்றியது—அவனுடைய சிறுவயது தோழி பூமிகா. கையிலே நூல் புத்தகமொன்று, முகத்தில் வெள்ளை ரேஷமொன்றின் சாயல். அவள்தான்… அவன் காதலித்ததும், ஆனால் சொல்லவில்லாததும்.

அந்த முகம் மெதுவாக விலகியது. மரக்குழியில் ஒரு ஒலி—“விலை செலுத்தப்பட்டது.”

சின்னதுரை விழித்தபோது, அவன் தன்னை வையாபுரம் கிராமத்தின் பழைய கிணற்றருகே பார்த்தான். கையில் இரு மரக்குச்சிகள். ஆனால் மனத்தில் பூமிகா என்ற வார்த்தை

5

வையாபுரம் கிராமத்தின் அந்த பழைய கிணற்றருகே சின்னதுரை அமர்ந்திருந்தான். கைகளில் இரண்டு மரக்குச்சிகள், ஆனால் மனத்தில் ஒரு வெற்றிடம். அவன் உணர முடியாத ஒரு சோகத்தை உணர்ந்தான். யாரையோ இழந்தது போல, ஆனால் அந்த இழப்பின் பெயரையே நினைவில் வைத்திருக்க முடியவில்லை. அவன் மனதை விசாரணை செய்தான். பள்ளிக்கூடம், தாத்தா, அம்மா—அனைவரும் நினைவில் இருந்தனர். ஆனால் ஒரு வெறும் இடம், ஒரு நிரம்பாத வாசல் போல அவரின் நினைவு திடீர் திடீரென வந்து மறையும்.

அந்த தருணத்தில், ஒரு சிறிய பட்டாம்பூச்சி அவனது மரக்குச்சியில் வந்து உட்கார்ந்தது. வெண்மை, மஞ்சள், மற்றும் ஒளிக்கதிர் கலந்த அந்த சிறு உயிர் நுணுக்கமாக அவனது விரலுக்கு மேலே விழுந்தது. சின்னதுரை அதனை நோக்கி பார்த்தபடி கேட்டான், “நீயேயா எனக்குத் தெரியாமல் போன முகத்துக்கான தூது?”

அந்த பட்டாம்பூச்சி பறந்தது. அது மெல்ல ஒரு பாதையைத் தெரிகிறபடி செல்ல, சின்னதுரை அதனைப் பின்தொடர்ந்தான். அவன் உள்ளே ஒரு விசித்திரக் காற்று புழுதியை உணர்ந்தான். வானம் மேகமற்றது, ஆனால் ஒளி மெதுவாக இழிவது போல. வீதிகள் பழையது போல் இருந்தன, ஆனால் அவன் அறிந்த முகங்கள் இல்லாமலிருந்தன.

அவன் ஒரு சிறிய வீடு கண்டான். அதில் பழைய வாசல். வாசலில் “பூமிகா விலாசம்” என்ற வார்த்தை மங்கிய எழுத்துகளில் இருந்தது. அவன் அதைப் பார்த்ததும் ஏதோ மனதுக்குள் பொடித்துப் போனது. “பூமிகா…” என்ற வார்த்தை அவன் வாயிலிருந்து தானாக வந்தது. ஆனால் உடனே மூளையின் ஓரம் பதைபதைத்தது. அந்த பெயர் நிஜமா, இல்லையா?

வீட்டின் கதவு திறந்தது. உள்ளே இருந்த ஒரு மூதாட்டி சின்னதுரையைப் பார்த்து கூறினாள், “நீ அவளுக்காக வந்தாயா?”

“யாருக்காக?” சின்னதுரை கேட்டான்.

“அவளுக்காக. பூமிகாவுக்காக. நீ அவளைக் கனவிலும் மறந்துவிட்டாயா?”

அவன் திகைத்தான். “அவளா…?”

மூதாட்டி அருகில் வந்தாள். “பூமிகா உன்னோடு பள்ளிக்கூடம் போனாள். அம்மாவைப் பார்த்து பயந்தபோது கை பிடித்தவள். புவனேஷ்வரியில் நீ தவறித் தவறி நடந்தபோது முதலில் கத்திச்சென்றவள். அவளை நீ காதலித்தாய். ஆனால் சொல்லவில்லை.”

சின்னதுரை பயந்துவிட்டான். அந்த ஒவ்வொரு தகவலும் அவன் உள்ளத்தில் ஓர் இரைச்சலாக பதிந்தது. நினைவுகள் ஒளியாகத்தான் வந்தது, ஆனால் ஒவ்வொன்றும் நீராடிய கண்ணாடியில் எழும் பிரதிபலிப்பைப் போல மங்கியிருந்தது. “நான் அவளை மறந்துவிட்டேனா?” அவன் தன் செவிகளில் கேட்கும் அளவிற்கு தனக்கே கேட்டான்.

மூதாட்டி சிரித்தாள். “மாயக்காடு நினைவுகளை விலை கொடுப்பதற்கே பெரும்பாலும் அழைக்கிறது. நீ உன்னுடைய அம்மாவுக்காக அந்த விலையைச் செலுத்தியவன். அதற்கான பரிசும், புண்ணும் இந்த வீட்டில்தான் இருக்கின்றன.”

அவள் அவனை உள்ளே அழைத்தாள். சுவர் முழுவதும் பூமிகாவின் ஓவியங்கள். அவளது கையால் வரைந்த சின்னதுரை. குழந்தைப் பருவம், பள்ளி நாட்கள், குடிநீரின் அருகே ஒரு புன்னகை—all captured in fragile pencil strokes. அந்த ஓவியங்களைப் பார்த்த சின்னதுரை அழத் தொடங்கினான். ஒரு மர்மமான அழுகை. அந்த உணர்வு ஒளிக்கற்றையைச் சிதறியது. அந்த நேரத்தில், பூமிகாவின் உருவம் ஒரு வரைபடத்தில் இருந்து மெதுவாக உயிர் பெற்று போல வெளியே வந்தது.

“நீயா…?” அவன் கேட்டான்.

அவள் புன்னகையுடன் சொன்னாள். “நான் எப்போதுமே உனக்குள்ளே இருந்தேன். நீ எப்போது நினைத்தாலும், நான் உனக்குள் ஒளிந்திருப்பேன்.”

அந்த ஒரு தருணம் அனைத்தையும் மாயக்காடாய் மாற்றியது. சின்னதுரை உணர்ந்தான்—இழப்புகள் முழுவதும் மறந்ததால்தான் அல்ல; அவை மீண்டும் நினைவூட்டப்பட்டபோதுதான் அதன் அர்த்தம் புரியும்.

6

வீட்டின் உள்ளே அந்த ஓவியங்கள் சின்னதுரையின் இதயத்தை பிளந்து பார்த்தது போல இருந்தது. ஒவ்வொரு வரையும் அவனது கடந்த வாழ்கையின் சுவடுகளாய் மாறின. பூமிகா அவனது நினைவுகளிலிருந்து அழிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவள் கைவிரல்களில் பதிந்த உணர்வுகள் சுவரில் அழிக்கமுடியாத கோரிக்கையாய் இருந்தது. மூதாட்டி மெதுவாக வெளியே சென்றாள். சின்னதுரை மட்டும் அந்த அறையில் ஒளிந்திருந்த உணர்வுகளோடு இருந்தான்.

மழை ஆரம்பமாகியது. வெளியே உள்ள பழைய கிணறு நனைந்தது. வீதிகள் இருட்டிலும் பசுமை கலந்த ஒளியுடன் நனைய ஆரம்பித்தது. சின்னதுரை அந்த ஓவியங்களை பார்வையிட்டு புறப்பட்டான். அவனது கையில் உள்ள மரக்குச்சி மெதுவாக பசுமை வெளிச்சத்தை உமிழ்ந்தது. ஒவ்வொரு மழைத்துளியிலும் ஒளிக்கனல்கள் பளபளக்க, வானம் மின்சாரம் போல நிழல்களை உருவாக்கியது. அந்த நிழல்கள்—all familiar.

ஒரு நிழல் அவனது அம்மாவைப் போல. ஒரு நிழல் தாத்தா. ஒரு நிழல் பள்ளிக்கூட ஆசிரியை. ஆனால் ஒவ்வொன்றும் ஏதோ பஞ்சாயத்து பேசும் மாதிரி. “நீ மறந்தவனைப் பாரடி…”, “அவனது நினைவுகள் நிழல்களில் வாழ்கின்றன…”, “விலை கொடுத்துவிட்டாலும், உணர்வுகள் தூக்கம் கொள்ள முடியாது…”

சின்னதுரை துடித்தான். அவனது கண்களில் ஒரே மின்னல். அவன் வானத்தை நோக்கி பார்த்தான். ஒரு மழைமுகில் வானத்தில் மிதந்தது. அதன் நடுவே ஒரு பெரிய மரம் தெரிந்தது. ஆலமரம். அதன் அடியில் மூதாட்டி. அவளது கண்கள் இப்போது இரண்டும் வெளிப்படையாக இருந்தன. வலது கண் சுவறில் உள்ள பூமிகாவின் முகம் போல. இடது கண் வணங்கிய தாய்மையின் அழகு.

அவள் சின்னதுரையை நோக்கி கை தூக்கினாள். “நீ அவளை மறந்துவிட்டாயா?” என்ற கேள்வி, ஆனால் அதில் கோபம் இல்லை. சோகம், பொறுமை, மற்றும் பரிதாபம் இருந்தது.

அவள் கூறினாள்: “மழை துளிகளில் நிழல்கள் அலைகின்றன. நிழல்கள் உணர்வுகளைத் தேடுகின்றன. நீ ஒன்று தேர்ந்தாயா? உணர்வா, அல்லது உணர்வில்லா அமைதியா?”

அவன் பதிலளிக்கவில்லை. பதில் அவனது நடையில் இருந்தது. அவன் அருகில் சென்று மரக்குச்சியை மண்ணில் தொட்டான். அதனுடன் மண்ணில் இருந்து ஒளிக்கோடுகள் கிளித்தன. ஒவ்வொரு ஒளிக்கும் ஒரு நினைவு. பூமிகா சிரிக்கும் முகம். தாத்தா கூறிய மர்மக் கதைகள். அம்மா சாப்பாடு ஊட்டும் தருணம். அவன் அந்த ஒளிகளுக்குள் நடக்க ஆரம்பித்தான்.

வெளியிலிருந்த ஒவ்வொரு நிழலும் அவனுடன் நடந்தது. பூமிகா உடன் வந்தாள், கையை பிடித்தாள். அவள் கூறினாள், “நீ மறந்தது எனக்கு வேதனை இல்லை. ஆனால் நீ மறந்ததை நினைவில் வைத்தது எனக்கே பரிதாபம்.”

சின்னதுரை அழ ஆரம்பித்தான். ஆனால் அந்த அழுகை அவனைச் சுத்திகரிக்கியது. மழைமுகில்கள் மெல்ல சிதறின. வானம் தூயது. அந்த நேரத்தில், பூமிகா மெதுவாக அவனை விட்டுச் சென்றாள். ஆனால் இந்த முறை, சின்னதுரை அவளை மறக்கவில்லை. ஏனெனில் அவளது சாயல் ஒவ்வொரு துளியிலும் அவனுடனே இருந்தது.

7

மழை நின்று போனது. வானம் கனமான நீலத்தில் இரங்கிய நிலையில் இருந்தது. சின்னதுரை மெல்ல நிலத்தில் இருந்த மரக்குச்சியை எடுத்தான். இப்போது அது வெறும் மரக்குச்சி போல இல்லை; அது ஓர் நினைவுப் புத்தகமாயிருந்தது. ஒவ்வொரு கோணத்திலும் பூமிகாவின் சுவடுகள் இருந்தன. அவள் சிரிப்பு, அவளது பார்வை, அவளின் சிறு கையால் வரைந்த ஓவியங்கள்—all shimmered like dew trapped in bark.

அவன் முன்னால் ஒரு அழகிய வட்டம் உருவானது. அதில் அவன் கடந்த அனைத்து நாட்களையும் நினைவுகூர்ந்து கொண்டான். பிறகு ஒளி சிதறியது. ஒவ்வொரு எண்ணமும் துகளாகி, வானில் பறந்தது.

அந்த தருணத்தில், மூதாட்டியின் குரல் மீண்டும் தோன்றியது. “நீ ஒவ்வொரு கணத்தை மீறி நடந்திருக்கிறாய். ஆனால் இனி காலம் சுழற்சி ஆகிறது. நிழல்கள் எல்லாம் உன் பக்கமில்லை. மூன்றாவது மரம் உன்னைத் தேர்ந்தெடுக்கும். அதை நீ தேட வேண்டாம். அது உன்னைத் தேடும்.”

அவன் குழம்பினான். “மூன்றாவது மரம்?”

அவள் சிரித்தாள். “முதல் மரம் – உணர்வுகள். இரண்டாவது – தியாகம். மூன்றாவது – தேர்வு.”

அந்த வார்த்தைகளோடு காற்று ஒரு வட்டமாக சுழன்றது. அந்த சுழற்சி முடிந்தபின் ஒரு வித்தியாசமான காடு தோன்றியது. அது மாயக்காடு போல இல்லை. மரங்கள் பூமிக்கு அருகில் வளைந்திருந்தன. வேர்கள் வெளியே, வானத்தை நோக்கிக் கொட்டிக் கிடந்தன. ஒவ்வொரு மரமும் பேசுவதைப் போல ஒலித்தன. அந்த நடுவே நின்றது மூன்றாவது ஆலமரம். இவ்வளவு நேரம் பார்த்த மரங்களைவிட வேறுபட்டது. அதன் இலைகள் நிறமற்றவை. அதன் ஓட்டை ஒவ்வொன்றும் கண்களைப் போல இருந்தது.

அவன் அதற்கு அருகே சென்றான். அவனது உள்ளம் பதற்றத்தில் இருந்தது. ஆனால் மரம் மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தது. “நீ உன் வாழ்வின் மூன்று கதவுகள் திறந்திருக்கிறாய். இப்போது தேர்வு உன்னுடையது. நீ அந்த கதவுகளில் ஒன்றை மூட வேண்டும். மூடினால், மற்ற இரண்டும் திறந்துவிடும்.”

சின்னதுரை அதிர்ந்தான். “எந்த கதவுகள்?”

மரம் தொடர்ந்தது. “முதல் – உன் அம்மா. இரண்டாவது – பூமிகா. மூன்றாவது – நீயே.”

“நான்?” சின்னதுரை கேட்டான்.

“ஆமாம். நீ உன்னை மறந்துவிட்டாய். நீ ஒரு பெயர் மட்டுமல்ல, ஒரு நினைவும் அல்ல. நீ ஒரு வாசல். நீ உனக்குள் இறங்காமல் உலகத்தை மீட்டுகொள்வதில்லை.”

அவன் கண்களில் நீர் மலர்ந்தது. “நான்… எந்த கதவை மூட?”

மரம் பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவனது முன்பே மூன்று ஒளி வாசல்கள் தோன்றின. ஒவ்வொன்றும் நடுவே அதற்கு உரிய முகங்கள் – அம்மா, பூமிகா, சின்னதுரை. மூன்றிலும் அவனுக்கு பாசம். மூன்றிலும் பிணைப்பு.

அவன் விழித்தான் – முதலில் பூமிகாவை பார்த்தான். பின்னர் அம்மாவை. ஆனால் கடைசியில் தன்னையே பார்த்தான். ஒரு சிறு வயது சின்னதுரை. அவன் கண்கள் துள்ளல். கையிலே ஓவிய புத்தகம்.

அவன் சென்றான். சிறுவனாகிய தன்னிடம் கையை நீட்டினான். “நான் நீ. நீ தான் நான்.” அவன் கூறினான். பிறகு மூன்றாவது வாசலைத் தான் மூடியான்.

அந்த தருணத்தில், ஆலமரம் பிளந்து, ஒரு ஒளி குளமாக மாறியது. ஒளியில் இருந்து இரு முகங்கள் வெளியே வந்தன—அம்மா, பூமிகா. இருவரும் புன்னகையுடன் அவனை நோக்கி பார்த்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் நிழல்களில் நின்றார்கள். அவர் உலகம் அல்ல, ஆனால் அவரால் அவர் வாழ்கின்றார். ஏனெனில் அவர் தான், மூன்றாவது மரம்.

8

மூன்றாவது வாசல் மூடிய பின்னர், சின்னதுரையின் காலடிகள் நிலத்தில் பதிந்து விட்டது போல இருந்தது. ஒரு கனமான அமைதி அவனைச் சூழ்ந்தது. ஒளி மறைந்தது. ஆலமரம் மெதுவாக வாட ஆரம்பித்தது. அதன் இலைகள் மெலிந்து, பூமிக்குள் கண்ணீராக கரைந்தன. ஆனால் அந்த மரத்தின் வேர்கள் மட்டும் நிலத்தில் இன்னும் ஆழமாக பதிந்திருந்தன—அவை வேர்கள் அல்ல, அது வரலாற்றின் விதைகள்.

சின்னதுரை அந்த வேர்களை தொட்டான். உடனே அவன் விழிகளின் முன்னால் ஒரு காட்சி தோன்றியது—வையாபுரம் கிராமம், 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால். அந்தக் காலத்து மக்கள், வீடுகள், கோயில்—all in motion, like a storybook come alive. அந்த நடுவே ஒரு சிறுவன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான். அவனே சின்னதுரை. ஆனால் இந்தக் காட்சியில் அவன் இன்னும் பிறக்கவில்லை. இது அவனது முன்னோடி. அவனது ஆதிப்பெரிய தாத்தா, சின்னமுத்து.

மாயக்காடு அந்த சிறுவனையும் தேர்ந்தெடுத்திருந்தது. அவனும் மூன்று மரங்களின் பாதையை சென்றிருந்தான். அவனுடைய முடிவு தான் வையாபுரத்தின் ஆரம்பக் கதையாக மாறியிருந்தது. அந்த சிறுவன், ஒரே ஒரு மரக்குச்சியுடன், வனத்தின் எல்லையிலுள்ள புதுக்கோட்டை சின்ன கோயிலை மீட்டவன். அவன் தெரிந்துகொண்டது—ஒருவரின் மனதின் தேர்வுகள், தலைமுறைகளின் நிலையை மாற்றக் கூடியவை.

சின்னதுரை அசம்பாவிதமாகச் சிரித்தான். “நான் ஒரு வேரா?” அவன் கேட்டான். ஒரு வேரின் தொடர்ச்சி. ஒரு பழமையான மரத்தின் புதிய கிளை. அவனது மனத்தில் மழை ஓசைத் தொடங்கியது. அது சத்தமில்லாமல் இமையிலும் கண்ணிலும் சொரிந்தது.

அவன் எழுந்து நின்றான். “இப்போது என்ன?” என்ற கேள்வி மனதுக்குள் உருண்டது.

மாயக்காடு மெதுவாக பதிலளித்தது. “விதை நின்றுவிட்டது. ஆனால் அதை வளர்த்திட வேண்டியது நீ. உன் வாழ்க்கை இனி புதிதாய் எழுதப்படும். ஆனால் பழைய பக்கங்கள் நீ தவறவிடக் கூடாது.”

அந்த நேரத்தில் பூமி குலுங்கியது. ஒரு சிறிய ஓலைக்குடில் இடைவெளியில் தோன்றியது. அதன் உள்ளே பல நூல்புத்தகங்கள். அவனது முன்னோர் எழுதிய ஆதாரங்கள். ஒவ்வொரு புத்தகத்திலும் ஓர் நினைவு. பூமிகா எழுதிய கவிதைகள். அம்மா எழுதிய கடிதங்கள். தாத்தா சொன்ன கதைகள்—all recorded in glowing ink.

அவள் குரல் மீண்டும் கேட்டது. “நீ ஒவ்வொரு காலத்தையும் ஒன்றாகக் கண்டாய். நீ மாயக்காட்டின் இரண்டாம் முகம். நீ தான் புனித எண்ணங்களின் விதை.”

அவன் முதுகு நிமிர்த்தினான். “நான் எழுதி விடுவேன்,” என்றான். “இப்போது முதல் ஒவ்வொரு மரத்தையும் ஒரு கதையாக மாற்றுவேன். ஒவ்வொரு நிழலையும் ஒளிக்கிளையாக மாற்றுவேன்.”

வானத்தில் மெல்லமென்று ஒரு வட்டம் உருவானது. அந்த வட்டம் ஒரு பூவாய் மலர்ந்தது. அதன் நடுவே பூமிகா, அம்மா, தாத்தா—அனைவரும் பார்த்தனர். ஆனால் இந்த முறை அவர்கள் பேசவில்லை. அவர்கள் கேட்டனர். சின்னதுரை சொன்னான்:
“மறக்கப்படாத வரலாறு என்னால் எழுதப்படும். அது மரமாக மாறும். அதன் வேர்கள் நீங்களும் நானும்.”

9

வானத்தில் வீசிக்கொண்டிருந்த அந்த ஒளி வட்டம் மெதுவாக கரைந்து ஒரு சிறிய கதிராய் மாறியது. அது சின்னதுரையின் நெஞ்சில் விழுந்தது. அந்த ஒளிக்கதிரில் இருந்தது கடைசி மழையின் வசியம், முதல் சூரிய ஒளியின் வாக்குறுதி. மாயக்காடு, அந்த மர்ம உலகம், ஒரு முடிவை நோக்கிச் செல்லத் தொடங்கியது. ஆனால் முடிவுகள் இங்கே ஆரம்பங்கள் என்பதைக் சின்னதுரை இப்போது புரிந்துகொண்டிருந்தான்.

வனத்தின் காற்று மென்மையாக மூச்சை விட்டது. மரங்கள் மீண்டும் தங்கள் பழைய நிலையை நோக்கிச் சென்றன. இலைகள் மீண்டும் பசுமையை அணிந்தன. பூமி சலசலப்புடன் விழித்தது. மழை நிறைந்து போன பிறகு வந்த அந்த இடியில்லா அமைதி, சின்னதுரையின் உள்ளத்தை நிம்மதியாய் தொட்டது.

அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான். இந்த முறை, பயம் இல்லாமல். மரங்கள் அவனை வழி நடத்தின. வேர்கள் அவனது காலடிகளை தழுவின. ஒவ்வொரு தடத்திலும் அவனது முன்னோர்களின் நிழல்கள் அவனை பாராட்டின. அவன் சென்றவண்ணம், வனத்தின் நடுவே வந்தான். அங்கு இருந்தது ஒரு பெரும் குளம். குளத்தின் மீது வானம் பிரதிபலித்தது. அதில் ஒரு சந்தோஷமான குழந்தையின் முகம் தெரிந்தது—அவன் தான், ஆனால் எதோ புதியபடி.

அவன் அமர்ந்தான். மரக்குச்சிகளை இரண்டு கைகளிலும் பிடித்துக் கொண்டு, கண்ணை மூடியான்.
“மாயக்காடு, நான் வந்துவிட்டேன்.
முடிவுகளைத் தாண்டி, மறந்ததை நினைத்து,
தந்ததற்கு நன்றி சொல்வதற்காக.”

வானம் மெல்ல சிவக்கத் தொடங்கியது. முதல் சூரிய கதிர் அவனது முகத்தில் விழுந்தது. அதில் இருந்தது ஒரு கனிவும், ஒரு தாய்மையும், ஒரு பூமிகையும். அந்த ஒளியில் அவன் கைகளை நீட்டினான். மரக்குச்சிகளை அந்தக் குளத்தில் விட்டான். அவை விழுந்தவுடன், இரண்டு சிறிய மரக்கன்றுகள் முளைத்தன. அவற்றில் இருந்து ஒளி எழுந்தது.

அந்த ஒளி வட்டமாக ஆனது. அதன் நடுவே மூதாட்டி மீண்டும் தோன்றினாள். இப்போது அவளது கண்களில் உணர்வு. “நீ முடித்தாய்,” என்றாள்.

“இல்லை,” சின்னதுரை மெதுவாக சொன்னான். “நான் ஆரம்பித்தேன்.”

அவள் புன்னகையுடன் தலை ஆட்டினாள். “மாயக்காட்டின் வாசல் இனி திறந்திருக்கிறது. நீயே கதைவாசி. மற்றவர்கள் இதைத் தொடர்வார்கள். உன்னால்தான் ஆரம்பமான இந்த நிழல், ஒளியாக மாறும்.”

சின்னதுரை எழுந்தான். அவனது பின்னால் வனமும், முன்னால் ஒரு வெளி வழியும். அந்த வழி வையாபுரத்திற்கே இருந்தது, ஆனால் புதியபடியான ஒன்று. அவன் நடந்தான். ஒவ்வொரு அடியும் பசுமை பரப்பியது.

தூரத்தில் அம்மா வீடு வாசலில் நின்று இருந்தார். அவள் முகத்தில் ஒரு புதுப் பிரகாசம். அவன் நோக்கி ஓடினார். பின்னால், பூமிகா நின்றிருந்தாள். சின்னதுரை அவர்களிடமே ஓடினான். ஆனால் ஓடிக்கொண்டே மனதுக்குள் சொன்னான்:

“ஒரு நாள், ஒரு வனமும், மூன்று மரங்களும், ஒரு வாசலும்,
மரபின் கதையாய் எழும்.”

10

வையாபுரத்தின் பச்சை எல்லைகள் மீண்டும் சின்னதுரையின் காலடிகளில் விரிந்தது. இந்த முறை, அவன் திரும்பி வந்தவன் அல்ல—அவனே திரும்பும் வழி. கிராமம் பழையது போல இருந்தாலும், அதில் ஏதோ மாற்றம் இருந்தது. தெருக்கள் கூட அவனை நிம்மதியாக வரவேற்றன. சுவர் மேல் படிய விருட்சங்கள் தலைகுனிந்து நெஞ்சார வாழ்த்தின. வீதியின் வாய் அருகே, பழைய ஆலமரம் ஒன்று இப்போது ஒரு புதிய கிளையை வளர்த்து கொண்டிருந்தது.

அவனது வீடு, அந்த அடையாளம் மாறாத இடம், அவனுக்காக காத்திருந்தது. வாசலில் அம்மா. கண்களில் கண்ணீர், ஆனால் புன்னகையுடன். சின்னதுரை ஓடி சென்றான், அவளது மடியில் விழுந்தான். “அம்மா,” என்ற ஒரு வார்த்தை மட்டும் தான் போதுமானது. அந்த வார்த்தையில் ஒட்டுணர்வு, உண்மை, மறக்க முடியாத மழை—all folded into one breath.

அவள் அவனைத் தொட்டாள். “நீ வந்துட்டியா, சின்னா?”

“வந்துட்டேன், அம்மா. நான் மட்டும் இல்லை. நான் எல்லாரையும் கொண்டு வந்திருக்கேன்.”

அவள் புரியாமல் பார்த்தாள். ஆனால் ஒரு ஒளிவட்டம் அவனது பின்னால் தெளிவாக மின்னியது. அவள் கண்களில் ஒரு பரிதாபமற்ற அமைதி வந்தது. அதே நேரத்தில் வீட்டின் உள்ளே ஒரு சுவரில் பூமிகாவின் ஓவியம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதனுள் ஒரு சிறு மாற்றம்—புதிதாய் வரைந்த ஒரு வண்ணம். பூமிகா இப்போது விழிக்கின்றாள். அந்த ஓவியம் பேசிவிட்டது. அவள் மறைவல்ல; அவள் எழுத்து.

காலைப் பசுமை வாசலில் பரவியது. சின்னதுரை, இரண்டு மரக்குச்சிகளையும் எடுத்தான். அவை இப்போது வேர்கள் வளர்க்கத் தயாராக இருந்தன. அவன் அவற்றை வீட்டின் பின்புற மண்ணில் நடந்தான். இரண்டு மரங்கள்—ஒன்று அம்மாவுக்காக. மற்றொன்று பூமிகாவுக்காக.

மூன்றாவது மரம்?

அது சின்னதுரைதான்.

அவன் ஒவ்வொரு நாளும் அந்த மரங்களை நீரிட்டான். ஒருநாள் ஒரு சிறுவன் அருகே வந்து கேட்டான், “தம்பி, இந்த மரம் பேசுமா?”

சின்னதுரை சிரித்தான். “ஆம், இந்த மரம் கதை சொல்லும். இது மாயக்காட்டின் மரம்.”

“என்ன கதை?” சிறுவன் கேட்டான்.

அவன் மெல்ல ஒரு மரக்குச்சியை எடுத்தான். அதன் வேர்களைக் கையில் பிடித்தபடி கூறினான்,
“ஒரு நாளில், ஒரு சிறுவன், ஒரு தாயை மீட்பதற்காக ஒரு வனத்தை தாண்டினான். ஒரு காதலியைக் கவிதையாக்கி மறந்தான். ஒரு மூதாட்டியை மூன்று மரங்களால் எதிர்கொண்டான். பின்னர், ஒரு வாசலை மூடி, முழு உலகத்தை திறந்தான்.”

அந்த சிறுவன் நிமிர்ந்து கேட்டான். “அவன் யார்?”

சின்னதுரை அமைதியாக சிரித்தான். “அவன்… நீயும் ஆகலாம்.”

வானம் ஓர் புதிய கதிரோளியுடன் கிளம்பியது. மரம் ஒரு கிளையை விரித்தது. அதில் ஒரு புது இலை—பச்சை, வெண்மை, மஞ்சள் கலந்த ஒன்று.

மாயக்காடு சிந்திக்கவில்லை. அது இப்போது வாழ்ந்தது.
மரங்கள் பேசவில்லை. ஆனால் அவர்கள் எழுதியது.
மனிதர்கள் மறக்கவில்லை. அவர்கள் கதையாக்கினர்.

****