மழையில் முத்தங்கள்

 கிருத்திகா சுந்தரம்

பருவம் 1: முதல் மழை

மழை சின்னச் சின்ன துளிகளாக விழ ஆரம்பித்தபோது, மீரா பஸ் ஸ்டாப் அருகே நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கருப்பு நீளச்சால்வை புழுங்கி, காற்றில் ஓர் இசை போலே அசைந்தது. கையில் ஒரு பழைய நோட்டு, முகத்தில் ஒரு அலட்சியமான அமைதி. ஆனால் உள்ளுக்குள்ளே மழை இவளுக்கு ஒரு நினைவு போல இருக்கிறது — கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக அழியாத ஒரு சின்ன அழுத்தம்.

அதிகாரி அவின் குரல் ரேடியோவில் எதிரொலிக்கையில், அவள் தலையை தூக்கிப் பார்த்தாள். பக்கத்து கடையில் இருந்த ரேடியோவில், அவன் பேசியிருந்தது. “மழை என்றாலே நம்ம ஊரு வாசனை மட்டுமல்ல… சில நினைவுகளும் கூட வருகிறது,” என்ற அவன் குரல் மீராவை சில நொடிய்களுக்கு நிலைத்துவைத்தது.

அவின். அந்தப் பெயரை கேட்கும் போதே, அவளது இதயம் ஒரு நிமிடம் துள்ளியது. 2018-ல், கோவை யூனிவர்சிட்டியில் அந்த முதலாம் ஆண்டு தமிழ் இலக்கிய வகுப்பில் அவனை முதன்முதலாக பார்த்தாள். அவன் மெல்லிய சிரிப்பும், கவிதையைப் போலச் சொல்வதற்கும் அவளால் ஈர்க்கப்படாமல் இருக்க முடியவில்லை. ஆனால் அது ஒருபோதும் வெளிப்பட்ட காதலாக மாறவில்லை. பேச முடியாத ஒரு பிணைப்பு போலவே அவர்கள் நட்பு இருந்தது.

மழை மோசமாக ஆக ஆரம்பித்தது. பஸ் இன்னும் வரவில்லை. அவளது சேலை முழுக்க நனைந்தது. அவள் தயங்கிக் கொண்டே சாலையை கடந்தாள், பழைய சாய்போலியான டீக் கடைக்கு சென்றாள். “ஒரு சுடு டீ,” என்றாள். கடைக்காரன் மழையில் உறைந்தவளுக்கு ஒரு பிளாஸ்டிக் மேஜைக்கு அருகில் ஒரு டீ வைக்க சொன்னான்.

அந்தச் சைக்கிள் சத்தம்… அந்த மரம் நிழலில் ஒரு முகம்… அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

அவன். அவின்.

நீண்ட நேரமாய் பார்த்த முகம். மழையால் அவனது முடி சிதறியிருந்தது, ஆனால் அந்த நம்பிக்கையுள்ள பார்வை மட்டும் அப்படியே இருந்தது.

“மீரா?” அவன் புன்னகையுடன் கேட்டான்.

அவள் பதிலளிக்கவில்லை. ஆனால் கண்கள் பதிலளித்தன. நேரம் நின்றது போல. “நீ இங்க?” அவளது குரல் மெதுவாக இருந்தது, ஆனால் உள்ளுக்குள் புயல்.

“ஊருக்கே வந்திருக்கேன். ஒரு வாரம். ரேடியோ-இட interviyu. நீ கேட்கிறியா?” அவன் புன்னகை கொண்டே பேசினான்.

“நான்… யாரோ பேசற மாதிரி கேட்டேன்,” என்றாள்.

அவர்கள் இடையில் ஒரு பீன்ஸ் பரோட்டா வைக்கும் அளவு இடைவெளி இருந்தது. ஆனால் அந்த இடைவெளியில் நாலாண்டுகள். இருவரும் பேசத் தயங்கினர். ஆனால் ஒரே நேரத்தில் ஒரே மாதிரியான கேள்விகள் இருவரின் உள்ளத்திலும்.

“நீயும் இன்னும் எழுத்து எழுதறியா?” அவன் கேட்டான்.

“வாசிக்கிறேன். எழுதுவது… நிறுத்திட்டேன்.” அவள் சுருங்கச் சொன்னாள்.

“ஏன்?” அவன் ஆச்சரியப்பட்டான்.

“நீ போனதுக்குப்பின்… நா எழுத முடியல.”

அவன் முகத்தில் சோகத்தோடு, குற்ற உணர்வு நிழல். “நான் சொல்லாமலே போனது தவறு. ஒரு நிமிடம் கூட சொல்லத் தோணல. பயம்… நம்பிக்கை இல்லாமை…”

“நீ ரொம்ப திடீர்னு மறைந்துட்ட போல இருந்தது. அப்புறம் நீ லண்டன் போனதுக்குப் பிறகு… நான்…” அவள் மூச்சுவிட்டாள். “வாழ்நாள் முழுக்க சில கதைகள் எழுத முடியாத மாதிரி இருக்கிறது.”

அவன் மெதுவாக ஒரு தாளெடுத்தான். அதில் அவள் எழுதிய ஒரு பழைய கவிதை. “நீ எழுதின இந்த கவிதை எனக்கு இன்னும் இருக்கிறது.”

அவள் பார்வை வியப்புடன் மாறியது.

“நான் அதை ஒவ்வொரு முறை ரேடியோவில் பேசும் முன்பும் வாசிக்கிறேன்,” அவன் மெதுவாக சொன்னான்.

மழை சற்றே அடங்கியது. கடை சற்றும் பளிச்சென ஒளி விட்டது.

அவர்கள் இருவரும் மெதுவாக பேசிக்கொண்டனர். பழைய நாட்களை மீட்டுக்கொண்டனர். மேகங்கள் அடர்த்தியாய் இருந்தாலும், இருவரிடையே சிறிய ஒளிப்பொட்டுகள் தெரிந்தன.

“நீ இன்று காலையில பேசினதை கேட்டேன். நன்றாக இருந்தது,” அவள் சொன்னாள்.

“நீ கேட்பதுன்னு தெரிஞ்சிருந்தா, இன்னும் நல்லா பேசியிருப்பேன்,” அவன் சிரித்தான்.

மழை நிறைந்த காலை… பழைய ஒரு டீக்கடை… பழைய காதல்…

மீரா கவிதையை மீண்டும் எழுதத் தொடங்குவாள் போலவே இருந்தது.

பருவம் 2: எழுத்துகள் சொல்வதில்லை

மழை மெதுவாக அடங்கத் தொடங்கியதும், கடைக்குள்ளும் இருவரின் மனதிலும் ஏதோ ஒரு அமைதி பசுமையாக விரிந்தது. அவினின் கைகளில் அந்த பழைய கவிதைதாளைப் பார்த்தபடியே, மீரா உள்ளுக்குள் ஒரு எளிய அதிர்வை உணர்ந்தாள். அவள் எழுதிய அந்த வாக்கியம்—”மழைத் துளிகளுக்குள்ளும் ஒரு காதல் இருக்கிறது”—இப்போது பக்கத்து மேஜையில் மெல்ல நனைந்த பேப்பரில் உயிர்பெற்று கிடந்தது.

“நீ இன்னும் அந்த தாளைப் பாதுகாத்து வைத்திருக்கே?” அவள் விழிகளில் சிறு நீர் துளிகள்.

“நீயே சொன்னாயே, எழுத்து என்பது ஒருவகை மந்திரம். சில வார்த்தைகள் மனிதரை நிறைவாக்கிடும். உனது எழுத்து அப்படி ஒன்று.” அவன் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும், மீராவின் உள்ளம் மெதுவாக உருகியது.

அவள் ஒரு முறை கழிந்தது போல புன்னகைத்தாள். “நீ ரொம்ப poetical ஆயிடுச்சு. London ரேடியோ உனக்கு ரொம்ப romantic ஆக்கியிருக்கு போல?”

“அதுக்கு நீ தான் காரணம்,” அவன் சொன்னது நேர்மையாக இருந்தாலும், மீரா அதை ஒரு நகைச்சுவையாக எடுத்தாள்.

“நீ சிரிக்கிறதைப் பார்த்தேன். ஆனா, இதுவரை தெரியாம போனது, அதுக்கு என்ன காரணம்?” அவள் கேள்வியில் வெறும் தனிப்பட்ட சுவாரஸ்யமில்லை, பதில் தேடும் ஏக்கம் இருந்தது.

அவின் கொஞ்சம் தொலை நோக்காக பார்த்தான். “எப்போவுமே உன்னைப் பார்க்கிறேன் என்றால், ஒரு கவிதை நினைவுக்கு வருது. ஆனால் நேராக பேச முடியாத அளவுக்கு பயம் இருந்தது. நம்ம நட்பு, நம்ம பிணைப்பு… அதை காதலாக்குறதா? அதுவே அப்போ எனக்கு ஒரு குழப்பம்.”

மீரா மெதுவாக அந்த வரிகளைக் குடித்தாள். அவன் கண்களில் இருந்த நேர்மை அவளுக்குப் புதிதாக இல்லை, ஆனா இப்போது அந்த உணர்வுகள் ஒலிக்கத் தொடங்கியது.

“நான் காதலாக நினைக்காத நாளே இல்லை. ஆனா நீ உன்னால் பேச முடியாது போல இருந்தாயே, நான் என் கவிதையில் உன்னை பேச வச்சேன்,” அவள் மெதுவாக சொல்ல, அவின் மூச்சு கூட ஓர் இசை போல கேட்கப்பட்டது.

“நீ அந்தக் கவிதையை எழுதின நாள்… அதே நாள்தான் என் அப்பா லண்டன் லொக்கல் ரேடியோவிலிருந்து ஒரு வாய்ப்பு வந்துச்சு. அதுக்குப் பிறகு…”

“நீ எதுவுமே சொல்லல,” அவள் குற்றமிட்டு பேசவில்லை. ஆனால் வாசிக்கத் தெரியும்போது, அந்த வார்த்தைகள் போதும்.

அவன் ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்தான். பின்னர் சொன்னான், “நான் அப்போ immature இருந்தேன். ஒரு பெரிய வாய்ப்பு வந்தா, என் மனசுல யாரும் இருக்கக்கூடாது அப்படின்னு எண்ணிட்டேன். ஆனா நீ… நீ மறக்க முடியாததுதான்.”

கடைக்காரன் மீண்டும் வந்து, “இப்போ ஸ்நாக்ஸ் வேணுமா?” என்று கேட்டபோது, இருவரும் சிரித்தனர். உண்மையிலேயே, இது ஒரு காதல் காட்சி மாதிரி இருக்கிறது என்ற நக்கல் அந்த சிரிப்பில் இருந்தது.

அவர்கள் இடையில் ஒரு விதமான தெளிவு வந்திருந்தது. நெஞ்சை உறைய வைக்கும் மழையிலும், உள்ளத்தை உருக்கும் உணர்வுகள் நிலைத்தன.

“நம்மெதிர் ஒரு பூங்கா இருக்கே… போகலாமா? கொஞ்சம் நடக்கணும் போல இருக்கு,” அவன் சலசலப்பான தொனியில் கேட்டான்.

அவள் சற்றே யோசித்தபின், “நீயே அழைத்தேன்னா… நான்தான் வரணும்,” என்று சொன்னாள்.

அவர்கள் இருவரும் மெதுவாக ரோடுக்கு அரிக்கோணமாக நடக்கத் தொடங்கினர். மீராவின் சேலை ஒரு பக்கம் சுழன்று, அவின் பக்கமாக விரிந்தது. அவள் கை பக்கத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது. அது ஒரு தவறான தடம் அல்ல; அது பக்கத்திலுள்ள நெருக்கத்தின் ஒரு புதிய வரம்பு.

“நீ அந்தத் தருணங்களை நினைத்துப் பார்க்கிறாயா?” அவள் கேட்டாள். “பள்ளி பின்னாளில், வேறுபட்ட bench-ல இருந்தாலும், ஒரு glance கூட இருந்தா, நாள் முழுக்க நிம்மதியா இருந்தது.”

“நான் அதையே சொல்ல வந்தேன். இந்த மழை, அந்தக் glance-னுடைய மீள்பிறவையா?” அவன் கேட்டான்.

அவள் சிரித்தாள். ஆனால் அந்த சிரிப்பு — அது ஒரு கேள்விக்குப் பதில் போல இருந்தது.

பூங்காவில் இருந்த பார்க் பெஞ்சில் இருவரும் அமர்ந்தபோது, அவளது கை அவன் கையின் அருகில் நின்றது. அவன் மெதுவாக அவள் கை விரல்களைத் தொட்டான். ஒவ்வொரு நொடிக்கும் அது நெருக்கத்தை நோக்கி நகர்ந்தது.

“நீ என்னைப் புரிந்துகொள்ளாமலே புரிந்துகொண்ட ஒரே நபர்,” அவன் மெதுவாக சொன்னான்.

“அதனால்தான், நீ சென்றாலும், நான் எழுத முடியவில்லை,” அவள் பதிலளித்தாள்.

அவன் மெதுவாக அவள் கையை பிடித்தான். “இப்போது எழுத முடியுமா?”

அவள் பார்வை அவனது கண்களையே நேரடியாக எதிர்கொண்டது. மழைத் துளிகள் நெஞ்சில் விழும் அந்த உணர்வை தாண்டிய ஒரு அமைதி.

“ஆமாம். இப்போ எழுத முடியுமா போல இருக்கிறது,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.

அவர்கள் இருவரும் பேசாமல் மழையை பார்த்தனர். ஒரு காதல் மீண்டும் பிறக்கிறது என்று சொல்லும் மழை. ஒரு முடிவில்லாத கவிதையைத் தொடங்கும் மழை.

பருவம் 3: பழைய வார்த்தைகளின் புதுமை

பூங்காவின் பசுமை தழைத்திருக்கிறது. மழை விட்டபின் தழைகள் நனைந்திருக்க, பூக்கள் தங்கள் மணத்தை விட்டிருக்க, பூமியின் வாசனை கூட ஓர் புதியதாய் இருந்தது. மீரா அவினின் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தாள். அவர்களுக்கிடையிலிருந்த அந்த வார்த்தையற்ற அமைதி — எதையும் சொல்வதற்கும் அதிகமானது.

அவின் மெதுவாக மீராவின் கை விரல்களைத் தொட்டபடியே, “நம்ம காதல் உன்னால்தான் உயிர் வாங்கியது,” என்றான்.

“ஆனா நீயே அதை மூச்சிழந்து விட்ட மாதிரி,” அவள் மெதுவாகவே சொன்னாள். ஆனால் குரலில் குற்றஞ்சாட்டுவது இல்லை. வெறும் உண்மை.

அவன் மெல்லச் சிரித்தான். “நான் மூச்சிழந்திருக்கல. சிரித்திருக்க முடியல. ஆனா, அந்த மூச்சை மறுபடியும் கண்டுபிடிக்கிறேன்.”

மீரா சற்று நேரம் பார்வையையே அவனிடம் வைத்தாள். “இது காதல் தானா?”

“மழை இல்லாத நாட்களில் கூட, உன் நினைவுகள்தான் நம்மை ஊட்டுகிறது. அது காதல் இல்லையா?”

அவள் மெதுவாக தலை அசைத்தாள். “அதுக்கான பதில்தான்… நானே புரியல.”

“அப்படின்னா, ஒரு Second Chance கொடு. முன்னாள் காதலனாக இல்லையா, ஒரு புதிய நபராக.”

“புதிய நபர்?” அவளது கண்களில் ஏக்கம் கலந்த ஜோக். “அதாவது அவின்-2.0?”

“அது என்ன அழகான TITLE!” அவன் சிரித்தான். “ஒரு புது Chapter எழுதணும். முதன்மை பாத்திரம் நீ. நானும் இருக்கேன். ஆனா இந்த கதையை நீ எழுதி முடிக்கணும்.”

மீரா எழுத்தை விட்டுவிட்டே பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. கவிதை, சிறுகதை, நாடகம்—எதுவாக இருந்தாலும், அவள் எழுதியதை அவன் தான் முதல் வாசகர். இப்போது, அவன் சொல்லும் அந்த வாசகம், அவளுக்கே எழுதத் தூண்டியது.

“நான் நேத்து ராத்திரி ஒரு கவிதை எழுதினேன்,” அவள் சொன்னாள்.

அவன் கண்கள் பிரகாசித்தன. “நீ எழுதிய கவிதையை நான் வாசிக்கமாட்டேன் என்று நினைத்துவிட்டேன்.”

அவள் ஒரு மடிப்புள்ள தாள் எடுத்தாள். மெதுவாக அவனிடம் கொடுத்தாள். அது வாடை விட்டிருந்தாலும், அவன் அதை கையால் ஆசையாகப் பிடித்தான்.

“மழைத் துளி விழும் முன்,
ஒரு சிந்தனை விழுகிறது.
அதில்தான் நீ இருக்கிறாய் —
விழாத ஒரு காதலாக.”

அவன் வாசித்து முடித்தபோது, ஒரு நீண்ட மூச்சை விட்டான்.

“இதுதான் என் favourite வரி.” அவன் அவளது நெற்றியைக் குறித்துப் சொன்னான்.

அவள் சிரித்தாள். “நான் அதை எழுதும் போது, நீயே மனசுல.”

அவர்கள் இடையில் ஒரு நொடிப் நிமிஷம்தான் இருந்தது, ஆனால் அந்தக் கால இடைவெளி வாழ்நாள் போல் இருந்தது. மீராவின் கண்கள் மெதுவாக அவனது கண்களைக் கண்டன. அவன் ஒவ்வொரு மூச்சும் அவளிடம் புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. பசுமை, மழை வாசனை, நெருக்கம்—அவை எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு முத்தமாக விரைந்தது.

அவள் மெதுவாக உரையாடினாள், “நீ லண்டனில் என்ன செய்தாய்? வேறெவளாவது இருந்தாளா உன்னோட?”

அவன் கண்கள் நேராக அவளிடம்.

“இல்ல. பல பேர் இருந்தாங்க. ஆனால் உன்னை மாதிரி யாருமே இல்ல.”

“நீ அப்போ ஏன் அழைக்கலை?”

அவன் அமைதியாக உள் மூச்சு இழுத்தான். “அவளவுதான், ஒவ்வொரு முறை அழைக்க நினைச்சேன். ஆனா நானே என்னைத் தடுக்கணும்னு நினைச்சேன். ஏன் தெரியல. வாழ்க்கை, வேலை, அப்பா… அது எல்லாமே என் மேல கட்டுப்பாடு வச்சுருந்தது.”

அவள் மெதுவாக சொன்னாள், “ஆனா என் மேல வேற யாருமே கட்டுப்பாடு வைக்கல. நான் மட்டும் தான் சும்மா இருந்தேன். நின்னேன்.”

அந்தச் சொல்—”நின்னேன்”—அவனுக்கு ஒரு தடையாக இருந்தது.

“நீ என்னை மன்னிக்கலாமா?” அவன் கேட்டான்.

அவள் சற்று யோசித்தாள். அதன் பிறகு சொன்னாள், “மன்னிக்கணும். ஆனா அதுக்கு நீ என்ன செய்யணும் தெரியுமா?”

“என்ன?” அவன் நடுக்கத்துடன் கேட்டான்.

“முழுமையாக இருக்கணும். ஒவ்வொரு நாளும் உன் உண்மையான நபராக இருக்கணும். எழுதுறவன், கனவு காணுறவன், மழையில் நனைக்க விரும்புறவன். யாருக்காகன்னு தெரியாமே. ஆனா எதற்காகன்னு புரிஞ்சுக்கிட்டு.”

அவன் அமைதியாக頷ன. அந்த வார்த்தைகள் புரிந்தவையாக இருந்தன.

“நானும் ஒரு வழியில இருந்தேன். நீ வந்ததும் அந்த வழி இரண்டாகினது. இப்போ அதை மீண்டும் ஒன்றாக்கணும். அதுக்கு… எழுத்து தான் வழி.”

“நம்ம இருவருக்குள்ளேயும் ஒரு புத்தகம் இருக்கிறது போல. ஒரே தலைப்பில், இரண்டு நபர்கள் எழுதி முடிக்கணும்.”

“அது என்ன TITLE?” அவள் கேட்டாள்.

அவன் சிரித்தான். “மழையில் முத்தங்கள்.”

அவளும் சிரித்தாள். “அந்த TITLE-க்கு ஒரு தொடரும் தேவை. நாளைய நாள் என்ன கதையாக மாறும்?”

அவன் கையை பிடித்தபடியே சொன்னான், “நம்ம காதலுக்குள் வரும் ஒவ்வொரு மழைக்கும் ஒரு அத்தியாயம் இருக்கட்டும்.”

மழை மீண்டும் சிறு துளிகளாக விழ ஆரம்பித்தது.

பருவம் 4: விரல்கள் கூடிய இடம்

பூங்கா சிறிது கூட்டம் குறைந்திருந்தது. மழை மீண்டும் பொழிந்தாலும், அதில் ஒரு நனிநனித்த இயல்பு இருந்தது—அது போலவே மீராவும் அவினும் பழைய வசந்தத்தை மீண்டும் அடைந்திருந்தனர். தங்களுக்குள் மௌனமாக சிந்தனை பரிமாறிக்கொண்ட பின், அவின் மெதுவாக அவளது விரல்களை பிடித்தபடி கேட்டான், “நாளைய காலை உனக்கு வெறுமையாக இருக்கிறதா?”

மீரா கண்கள் உயர்த்தினாள். “எதுக்காக?”

“ஏனென்றால், என்னைப் பார்த்து ஒரு நடைபயணம் போகணும். கடலோரம்.”

“நம்ம ஊர்ல கடல் இல்லையே?” அவள் சிரித்தாள்.

“இருக்கிறது. 45 நிமிஷம் ட்ரைவில் செஞ்சா, பெரியபட்டினம் இருக்குது. ஒரு அமைதியான கிட்டத்தட்ட மறந்துபோன கடற்கரை. நீயும் நானும் மட்டும். டீ, கவிதை, காற்று. இன்னும் என்ன வேணும்?”

அவள் ஒரு நிமிடம் யோசித்தாள். “நான் வர்றேன். ஆனா ஒரு டீக்கடை இருக்கணும் அங்க.”

“அதுக்குள்ளே நான் செட்டிங்கே பண்றேன்,” அவன் சிரித்தான். “நாளைக்கு காலை ஆறு மணிக்கு ரொம்பவே சிறந்த ஒளி இருக்கும்.”

அவள் சிறிது தயங்கினாள். “அப்போ வீட்டில் சொல்லணுமே. யாருக்கு என்ன சொல்ல?”

“உண்மையைச் சொல். பழைய நண்பன் வந்திருக்கிறான், அதான்…”

“அது காதலனாயிடும் போல.” அவள் மெதுவாக சொல்ல, அவன் முகத்தில் ஒரு வினோத சந்தோஷம்.

“அப்படியே சொல்றியா?”

“இல்ல. என்னவோ சொல்றேன். ஆனா காலையில நீ Late ஆக வந்தா, நான் போய்டுவேன்.”

“Deal!” அவன் கை கொடுத்தான்.

அந்த handshake ஒரு நொடியில் ஒரு புதிய உடன்படிக்கையாக மாறியது—காதல் ஒப்பந்தம் போல.

அடுத்த நாள் காலை.

மீரா தன் வீட்டின் முன் நின்று கொண்டிருந்தாள். முடி நன்கு கட்டியிருந்தது. சிம்பிளான ஒரு பீச்-பிங்க் ஸ்டோலுடன் அவள் முகத்தில் ஒரு புதுப் பசுமை. அவின் நேராக வந்தான். ஒரு சாம்பல் நிற காரில். அவன் அணிந்திருந்த டீ-ஷர்ட் பசுமையாக இருந்தது, அதிலேயே ஒரு சிறிய தலைப்போ—”Write Your Own Sky.”

“உனக்கு இந்த டீ-ஷர்ட் ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு,” மீரா சொல்ல, அவன் சிரித்தான்.

“கடற்கரை செல்லும் நாள். இத்தனை symbolism தேவையா?”

“நம்ம பாசங்கள் full poetic தான். கடவுளே கூட வசனமா தான் பேசுவாரு இவ்வளவுக்கு!”

அவர்கள் ரோட்டில் புறப்பட்டார்கள். சாலைகள் வெறிச்சோட இருந்தன. இருவரும் ஒரே வகை மெளனத்தில் இருந்தனர்—அது அமைதிக்காக இல்ல; வார்த்தைகளை தேடுவதற்காக.

“நீ இங்க settle ஆகப்போகிறாயா?” அவள் கேட்டாள்.

“ரேடியோவில இருந்து ஒரு பணி அனுப்பலாம் என்கிறார்கள். ஆனா…” அவன் தலையசைத்தான்.

“ஆனா?”

“நான் இப்போ ஒவ்வொரு முடிவையும் உனக்காக எடுத்துக்கணும் போல இருக்கிறது.”

“அப்படி ஏன்?”

“ஏனென்றால், நீ இல்லாமல் ஒரு விஷயமும் meaningful ஆக தெரியல.”

அவள் கண்களில் சிரிப்பு கலந்து மெலிதாக ஒரு புன்னகை தோன்றியது.

“அது dangerous dialogue, கவனமா பேசு.”

“அதற்காகத்தான் நம்ம கவிதை எழுதுறோம். Dangerous ஆகவே.”

பெரியபட்டினம் வந்து சேர்ந்தது. அந்த கடற்கரை நிஜமாகவே தனிமையானது. கோலாகலமில்லாத மெளன கடல். காற்று மெதுவாக அலையால் நிறைந்திருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் காரில் இறங்கினர். கால் மணிநேரம் நடந்து கடற்கரை சென்று சேர்ந்தார்கள். வெறும் அடி தடங்கள், ஒரு ரப்பர் சாண்டல், சில பீச்ச் பறவைகள்—அவ்ளோதான்.

அவன் கீழே அமர்ந்தான், அவளும் அருகில். காற்று அவளது முடியைப் பறித்தது. அவன் அவளது காது அருகே வந்து மெதுவாக சொன்னான்—

“உன் காதில் ஒரு வரி இருக்கட்டுமா?”

“முதலில் கவிதையா, பாட்டு வரியா?”

“பாட்டும் இல்லை, கவிதையும் இல்லை. உண்மையா ஒரு விருப்பு.”

“சொல்லு…”

“நீ என்னுடன் எழுத்து எழுத ஆரம்பிக்கணும்.”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். கண்களில் வியப்பு.

“நம்ம வாழ்க்கையை எழுத்து மாதிரி பாக்கணும். ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புதிய பக்கம். ஒரு வார்த்தை எழுத்தில் இல்லாத அளவு உணர்ச்சியை சொல்லணும்.”

“நீ ரொம்ப over poetic ஆகிட்ட.”

“நீயே ஒரு கவிதை. அதனால்தான் நான் பேசுறேன் இப்படி.”

அவள் மெதுவாக அவன் அருகே சாய்ந்தாள். கடலின் சத்தம், காற்றின் இசை, அவளது மூச்சின் மெளனம்—இதெல்லாம் சேர்ந்து ஒரு நிலை.

அவன் மெதுவாக அவளது நெற்றி மீது முத்தமிட்டான். மிக மெதுவாக. மழையில் நனைந்த முத்தம் மாதிரி. பெரும்பாலும் பேசப்படாத ஆசையை அந்த முத்தம் எடுத்துக்கொண்டது.

அவள் கண்கள் மூடியபடியே சொன்னாள், “இந்தப் பக்கம் புத்தகத்தில போட்டுக்கலாம். மழை இல்லாத பக்கமா, முத்தமுள்ள பக்கமா?”

“மழை இருந்தால்தான் முத்தம் வரும். காதல் ஒரு ஈரம்தான்.”

அவர்கள் கடற்கரை ஓரம் மெதுவாக நடந்தார்கள். கைகளும், இதயங்களும் பின்னிப் பின்னி பேசவில்லை. அமைதி மட்டுமே.

அந்த நாளின் இறுதி வாசகம் மீராவின் டைரியில் எழுதப்பட்டது—

“அவன் கை என் கையைத் தொட்டபோது, கடல் ஒரு பக்கம் சாய்ந்தது போல இருந்தது. நானும்.”

பருவம் 5: இரவு வரும் காதல்

மீரா தனது டைரியை மூடியபடி காரில் அமர்ந்திருந்தாள். பெரும்பாலும் வாழ்க்கை எழுத்தின் மொழியில் நடந்ததில்லை, ஆனால் அவன் வந்த பிறகு ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு வாசகமாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. கடற்கரை, காற்று, அவனது கைபிடி, அந்த மெதுவான முத்தம்—அவை அனைத்தும் மீராவின் உள்ளத்தில் புதிய பூச்சிகள் போல மலர்ந்திருந்தன.

அவின் காரில் ரேடியோ மெல்ல இசைத்துக்கொண்டு இருந்தது. ஒரு பழைய தமிழ்ப் பாடல்—“பொன்னியின் நதி போல…” காற்று வண்டிக்குள் வர, மீரா தனது முகத்தை சாளரம் வெளியே வைத்து, மழையை மீண்டும் வாசிக்க ஆரம்பித்தாள். அந்த மழைதுளிகள் அவளது முகத்தை வருடிய விதம், அவளின் சிரிப்பை அந்தந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் கொஞ்சும் பாவனையாய் இருந்தது.

“நீ இப்போ வாழ்க்கையை எப்படி பாத்துற?” அவன் கேட்டான்.

“புத்தகமா இல்ல கவிதையா?” மீரா கேட்க, அவன் சிரித்தான்.

“நீயே தேர்வு பண்ணு.”

“கவிதைனா—வார்த்தைகள் இல்லாமல் கூட உணர முடியும். புத்தகம் என்றால்—ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் படிக்கணும், புரிந்துகொள்ளணும்.”

“அதனா நம்ம வாழ்க்கை கவிதை.”

“அதுல நாம ஏற்கனவே rhyme pattern-ல தான் இருக்கோம்,” அவள் கண்களை சற்றே கட்டிக்கொண்டாள்.

அவர்கள் நகரத்தில் திரும்பிவந்தார்கள். சாலை ஓரமாக ஒரு வாடகை ஹெச்.பி காபி ஹவுஸ் இருந்தது. சுவரில் பசுமை பூச்சுகள் ஓவியமாக. இருளும் ஒளியும் மாறிமாறி அந்தக் காபிக்கடையில் விரிந்திருந்தது.

“நீ நாளை என்ன பண்ணப்போற?” அவன் கேட்டான்.

“வேலை இருக்கேன். ஆனா ராத்திரி எழுத நினைக்கிறேன்.”

“நீ என்கிட்ட ஒரே ஒரு வேலைக்கு வந்தேனு நினைச்சியா?” அவன் சிரித்து கேட்டான்.

“இல்ல. நீ ஒரு வேலைதான் இல்லை. ஒரு விபத்து,” அவள் சொன்னதும், இருவரும் சிரித்தார்கள்.

“விபத்து? அவ்ளோவும் சீவியராகக் கவிதை எழுதறவ, என்னை விபத்துனா சொல்லணுமா?”

“விபத்துங்க தான் எல்லாம் முடிக்கிறாங்க. ஆனால் சில விபத்துக்கள் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கிறதுங்க. நீ அந்த மாதிரியானது.”

அவன் சின்ன புன்னகையோடு பேசினான், “இது confession மாதிரி இருக்கே.”

“அது தான். confession. நம்ம இருவருக்கும்.”

காப்பியில் நன்கு உப்புமா வாசனை. அவளும் அவனும் ஏதாவது பகிர்ந்துக்கொள்ள ஆசைப்படும்போது, அந்த மேசை இடையில் ஓர் அணுக்கம் இருந்தது. கண்ணோட்டம், புன்னகை, சிரிப்பு, வெகு தொல்லையில்லாத மௌனம்—இவை காதலின் அழகான அசைவுகள்.

“உனக்கு யாரும் proposal பண்ணலியா இவ்வளவு நாளில்?” அவன் கேட்டான்.

“பல பேர். ஆனா…”

“அனா?”

“நீ இல்லாத நாளெல்லாம் காதலுக்கு ஒப்பந்தம் இல்லாத நாட்கள் மாதிரி. ஒரு சில நாட்கள் அழகாக இருந்தாலும், அந்த ‘signature’ மட்டும் கிடைக்கவே இல்லை.”

அவன் மெதுவாக கையை மேலே வைத்தான். அவளது விரல்கள் அவனது விரல்களுடன் பிணைந்தது.

“இப்போ நான் ஒரு sign பண்ணலாமா?”

அவள் சிரித்தாள். “அவ்ளோ easy-யா கிடைக்கலையென்று நினைத்தேன்.”

“நீ எல்லா குறும்பையும் lovable ஆக்கறே.”

அவர்கள் இருவரும் காரில் மீண்டும் புறப்பட்டனர். இரவு முழுவதும் காற்று ஓரமாய் பயணித்தது. அவள் சாப்பாட்டுக்குப் பின், வீட்டின் வாசலில் நிற்பது அவர்களுக்குள் ஒரு இரண்டாம் goodbye-அக மாறியது.

“நாளைக்கு மறுபடியும் சந்திக்கலாமா?” அவன் கேட்டான்.

“நாளை?” அவளது குரலில் சிரிப்பு.

“ஒவ்வொரு நாளும் நீங்கவேண்டாம்.”

“அது dangerous addiction.”

“நீயே dangerous,” அவன் மெளனமாகச் சொன்னான்.

அவள் கையில் அவனது விரல்கள் மெல்ல பதித்தது. “காலை எழுந்ததும், முதலாவது நபர் நீயாக இருக்கணும்.”

“விரல் print மட்டும் இல்ல. இதயத்திலும் நான் print ஆகணும்,” அவன் சொல்ல, அவள் முகம் சற்று சிவந்தது.

அந்த இரவில் மீரா எழுத ஆரம்பித்தாள். லேப்டாப்பைத் திறந்தாள். ஒரே வரி:

“ஒரு நொடியின் நேசம், ஒரு வாழ்நாள் நினைவு.”

அவன் அவளுக்குள் பிறந்துவிட்டான்.

பருவம் 6: உயிரின் அருகாமை

அந்த இரவு மீராவுக்கு உறக்கமற்றதாய் போனது. கவிதைகளும் நினைவுகளும் கண்ணை மூடவைக்காமல் செய்தது. அவின் பேசாத வார்த்தைகள் கூட அவள் மனதின் ஓரங்களில் நெடுநேரம் சுழன்றன. எல்லா உறவுகளும் நெருக்கத்தால் தான் அழகாகிறதில்லை; சில உறவுகள் மௌனத்தால் அதிகமாக தாக்குகின்றன. அவின் மீராவிடம் சொன்ன அந்த ஒரு வரி—”விரல்களில் மட்டும் இல்ல, இதயத்திலும் print ஆகணும்”—அது போலவே நிலைத்து நின்றது.

அவள் எழுதி வைத்த கவிதைபாகம் தொடர்ந்து வளர்ந்தது.

“நீ வந்த தினம்,
நான் எழுதத் தொடங்கினேன்.
நீ சொன்ன வார்த்தை,
நான் உயிராக வாழத் தொடங்கினேன்.”

அவள் எழுத்து ஒரு confession ஆகியது. காதலின் ஒரு உயிர்மூச்சு.

அடுத்த நாள் காலை.

அவின் டெக்ஸ்ட் செய்தான்:
“காலை வணக்கம், கவிதையின் குயில். இன்று உனக்கு ஒரு பக்கம் வெறுமையாக இருக்கிறதா?”

மீரா சிரித்தாள்.
“கவிதை எழுதுறது போதாது, இப்போ poetic flirting-ம்?”

“Flirting இல்ல, longing.”

“நீ இப்படி நாளுக்கு நாள் dangerous ஆகிட்டே போறே!”

“நீயா சொல்ற? நீதான் என் dangerous dream.”

அந்த அழகான உரையாடல் அவளுக்குள் புதுப் பசுமை கொடுத்தது. காலை முழுக்க அவள் வேலை செய்தபோது கூட, மனம் அவனை சுற்றியே இருந்தது.

மாலை அவின் அழைத்தான். “எனக்கு இன்று ஒரு காணொளி பதிவா இருக்குது. ஆனால் ராத்திரி பத்து மணிக்குப் பிறகு, நம்ம ஊர்ல ஓர் ருசிகரமான இடத்துக்கு அழைத்துச்செல்லணும்.”

“இது யாராவது தப்பா புரிஞ்சுக்காம நம்ம காதலை சினிமா போல நடத்துறது ஏன்?” அவள் சிரித்தாள்.

“அதுதான். சினிமாலையே காதலா இருக்கணும். நிறைய தீபம், நிறைய மௌனம், குறைந்த ஒளி, அதிகக் கனவு.”

“நீ என்ன cinematographer ஆகிட்ட?”

“நீயும் நானும் lead role. Background score மழை. Camera work—உன் கண்கள்.”

அவள் சிரித்தபடியே அநுமதித்தாள்.

அந்த இரவு பத்து மணி.

அவன் கார் வீட்டுக்கு வெளியே நின்றது. மீரா திடுக்கிட்டாலும், அதே சமயம் ஏதோ ஒரு கம்பீரமான சந்தோசமும். அவள் இன்று ஒரு deep blue குட்டி சேலை அணிந்திருந்தாள், வெறும் காதலுக்காகவே. அவன் அவளைப் பார்த்ததும் கண்கள் ஒரு நிமிடம் நிறுத்திவைத்தது.

“வாவ். நீ எனக்காக dress பண்ணியா?” அவன் கன்னம் சுருக்கினான்.

“நீ தான் scene set பண்ணுறே. நான் costumes பண்ண கூடாதா?” அவள் சிரித்தாள்.

அவர்கள் சென்ற இடம் ஒரு மரச்சுரங்கம் வழியாகச் செல்லும் ஒரு secluded hill point. மேல் வானில் நட்சத்திரங்கள் அடர்த்தியாக இருந்தது. காற்றில் தெளிவும், மௌனமும், காதலின் சூழலும் கலந்து இருந்தது.

அவன் காரை ஓரமாக நிறுத்தினான். பின்னாடியில் ஒரு மூடிய இடம்—மின்மினி விளக்குகள் ஒருசில, பிளாஸ்டிக் மேஜை, இரண்டு கிளாஸ், ஒரு பழைய சிட்டார் இசை speaker-ல் மெல்ல ஒலிக்குது.

“இது?” அவள் நெஞ்சம் பதறியது.

“சொன்னேனே. ஒரு சினிமா போன்ற காட்சி.”

அவள் மெதுவாக கையை அவனிடம் நீட்டினாள். அவன் அழைத்தபடி அவள் மேஜை அருகே வந்தாள்.

“நீ இதை எல்லாம் நனவா பண்ணுறியே?” அவள் ஜீவனோடு கேட்டாள்.

“நீ வந்து விட்டதால்தான் எல்லாம் நனவா ஆயிடுச்சு.”

கண்ணோட்டம், புன்னகை, காதல், மெல்லிய இசை—அவை கூடிய போது காதல் அழகாகிறது.

அவள் கையை மெதுவாக அவன் பிடித்தான். விரல்கள் நேராய் பின்னிக் கொண்டன. அவன் முகம் அவளது அருகில் வந்தது.

“நீ என்னை முத்தமிடலையா?” அவள் நெற்றியைக் காட்டினாள்.

அவன் மெதுவாக நெருங்கினான்.

“நீ விரும்புற இடம்…” அவன் சொல்ல, அவள் கண்கள் மூடியது.

அவன் மெதுவாக அவளது கன்னத்தில் முத்தமிட்டான். பின்னர் நெற்றியில். பிறகு நாக்குத்தண்டையின் அருகில்.

அவளது மூச்சு தங்கியது. உடல் ஒரு மெல்லிய நடுக்கத்துடன் பதம்பற்றியது.

அவள் கைகளால் அவனை நெருக்கினாள்.

“நம்ம காதல் நனவா, கனவா?” அவள் மெதுவாக கேட்டாள்.

“இதிலேயே உனக்கு சந்தேகம் இருக்கா?” அவன் சிரித்தான்.

அவள் மெளனமாக தலையசைத்தாள்.

அந்த முத்தம்—நெருக்கமான, தீவிரமான, மழையை தாண்டும் வெப்பத்துடன்…

அந்த இரவு இருவருக்குள்ளும் மொழிகளுக்கு மேல் உணர்வுகள் பேசின.

அவள் தனது உள்ளத்தில் எழுதிய வரி:

“நான் ஒருமுறை நனைந்தேன்.
பின்னர் நான் நனையாமல் வாழவில்லை.”

பருவம் 7: தேசம் ஒரு புன்னகை

அந்த இரவு மீரா வீடு திரும்பியதும், அவளது உடம்பு மட்டும் இல்லாமல் உள்ளமும் ஏதோ நனையாமலே நனைந்ததுபோல் உணர்ந்தது. அவின் கொடுத்த அந்த முத்தம், அதன் வெப்பம், அவள் மனதுக்குள் இன்னும் பரவிக் கொண்டிருந்தது. நேரத்தில் நேர்த்தியான புன்னகைகள், நேரம் தவிர்க்க முடியாத நினைவுகள்—all of it mingled in her like sugar in hot tea.

அவள் கண்ணாடி எதிரே நின்றாள். முகத்தில் ஒரு மாதிரியான ஜொலிப்பு இருந்தது. அவள் விரல்கள் நெற்றியைத் தொட்டன. அந்த இடத்தில் இன்னும் அவன் உன்னதமாக இருந்தது.

“நீ என்னைத் தொட்ட இடத்தில்
நான் உயிர் வாங்கினேன்.
அந்த முத்தம்
மழையையும் தாண்டி
எனக்குள்ள ஒரு புன்னகையாகும்.”

அவள் லேப்டாப் எடுத்து அந்த வரிகளை டைப் செய்தாள். நாள்பட்ட எழுத்தாளனாக இல்லாவிட்டாலும், அவள் உணர்வுகளை எழுத்தாகக் காட்ட ஆரம்பித்து விட்டாள்.

அடுத்த நாள் காலை அவின் டெக்ஸ்ட்:
“நேத்து இரவு நம்ம இருவருக்குள் ஏதோ புதியது பிறந்தது போல இல்ல?”

மீரா பதிலெழுதியாள்:
“அது என்னவென்று நிச்சயமாக சொல்ல முடியாது. ஆனா உன்னை இன்னும் அதிகம் வாசிக்க ஆரம்பித்தேன்.”

அவன் ரசித்தான்:
“நீ என்னை ஒரு புத்தகம் மாதிரி வாசிக்கிறாயா?”

“இல்ல. ஒரு கவிதை போல. ஒவ்வொரு வரியிலும் ஒரு அதிர்ச்சி.”

அவள் வேலைக்குச் செல்லும் போதே அவின் அழைப்பு.

“மீரா, இப்போ ஒரு crazy idea. இரண்டு நாள் leave எடுத்துடலாமா? Pondicherry போயிடலாமா?”

“நீ சீரியஸா சொல்றே?” அவளது குரலில் மகிழ்ச்சி மறைக்க முடியாதது.

“ஓய்வுக்கான காதல் நாட்கள். கடல், கவிதை, காபி, நீயும் நானும். Just two days. No plans, no people. Just us.”

“அது dangerous idea.”

“Danger-க்கும் definition இருக்குது. அதுவே காதலோட synonym ஆகிடுச்சே!”

“எனக்கு dress வாங்கணும்,” அவள் சிரித்தாள்.

“நீ எதையுமே அணியாமலேயே அழகா இருக்க. ஆனா நீ நினைச்ச மாதிரி வாங்க. நாளை காலை train. I’ll book tickets.”

அந்த உரையாடல் அவளுக்குள் இளஞ்சிவப்பு ரேஷமாய் விரிந்தது. அவள் தன் அலுவலகத்தில் கூட உள்மனதில் ஒரு beachside balcony-யில் நின்று கொண்டிருந்தாள் போல.

அடுத்த நாள் காலை.

Train புறப்படுவதற்கு சில நிமிடங்கள். அவன் விரிந்த சிரிப்புடன் வந்தான். அவளும் பச்சை ட்ரெஸ், ஆடம்பரமில்லா ஓரம்மலர்கள் போட்ட சிம்பிள் ஸ்டைல். இருவரும் ஒரே பெஞ்சில் அமர்ந்தபோது, ஒவ்வொரு உரையாடலும் சந்தோஷமாக ஒலித்தது.

“Train-ல ஒரு magic இருக்கே,” அவள் சொன்னாள்.

“அதான் நீ பக்கத்தில் இருந்தா, அது flight மாதிரி சாஃப்டா கிளைமாக்ஸ் வரும்.”

அவர்கள் திருச்சி வழியாக பயணிக்க, மழை சிரமமின்றி பின்தொடர்ந்தது. சிறு சிறு வண்டிகள், பசுமை நிலங்கள், கோயில்களின் கோபுரங்கள்—all moved like the pages of a slowly unfolding poem.

பாண்டிச்சேரி வந்ததும், அவன் ஏற்கனவே ஒரு heritage-stay சின்ன தங்கும் வீட்டை بک செய்து வைத்திருந்தான். பழைய கோலோனியல் bangla, பழமையான மரமாடி, உருளும் ஒளிக்கிழிந்த சாளரங்கள்.

மீரா ஆச்சரியத்தில்: “நீ இவ்வளவு ரொமான்டிகா நினைச்சே?”

“நீ இல்லாம இருக்க முடியாது. ஒவ்வொரு இடத்துக்கும் ஒரு memory உண்டு. இங்க உன்னோட இன்பம் சேர்க்கணும்.”

அந்த நாள் முழுக்க அவர்கள் கடற்கரை ஓரமாக நடந்தார்கள். கை கொஞ்ச நேரம் மட்டும் பிணைந்திருந்தது. மெளனமும், மெளனத்தின் சத்தமும் காதல் மொழியாக இருந்தது.

மாலை ஒரு beachside restaurant. அவன் அவளுக்கு சொன்னான்:

“நீனு இருக்கிற ஒவ்வொரு நிமிஷத்திலும், என்னால எழுத முடியும். உன் சிரிப்பு ஒரு செய்தி மாதிரி. உன் சோகம் கூட ஒரு அழகு. நீன்னு ஒரு முழுமை.”

அவள் மெளனமாக கைகளை அவன் மேசையிலேயே வைத்தாள். இந்த முறை, அவன் கையை பிடிக்கவில்லை. ஆனால் அவளது பார்வை, அது தான் சொல்ற மாதிரி.

அவளது நெஞ்சில் தோன்றியது:

“இவன் பேசாத இடத்தில கூட
எனக்காக எழுந்தது
ஒரு புது மொழி.”

அந்த இரவு அவர்கள் இருவரும் மழைதுளிகளுக்குள் நடந்து heritage-stayக்கு திரும்பினர்.

கம்பளி மெத்தையில் அமர்ந்தபோது, அவள் அலைபேசியை வைத்தாள். மெளனமாக அவனை பார்த்தாள். அவனும் சமமாகவே பார்த்தான்.

“இப்போது பேசாம இருச seconds…” அவள் சொன்னாள்.

அந்த இரு வினாடிகளில், காதல் வளர்ந்தது.

அவன் மெதுவாக எழுந்தான். அவளருகே வந்தான்.

“நீ என்னை விரும்புறேனா?” அவன் கேட்டான்.

அவள் கண்கள் மூடினாள்.

அவன் மெதுவாக அவளது கழுத்தை முத்தமிட்டான். பின்னர், அவளது தோளில். அவள் மெதுவாக அவனை தடுத்தாள், ஆனால் அதே சமயம் அவனை தாங்கிக் கொண்டாள்.

“இது வெறும் இன்பமா, இல்ல காதலா?” அவள் கேட்டாள்.

அவன் மெளனமாக அவளது நெற்றியில் இன்னொரு முத்தம்.

“இது உயிரின் அருகாமை,” அவன் சொன்னான்.

பருவம் 8: எதிலாவது நாம்

பாண்டிச்சேரியின் அந்த இரவுகள் பேசிக்கொண்டிருந்தன. தெருவோரம் நிழல்களாக நடமாடும் மின் விளக்குகள், கடலிலிருந்து வீசும் காற்று, பழைய மரமாடி வீட்டின் சாய்ந்த சுவரில் ஒட்டிக்கொண்ட மழைத்துளிகள்—all seemed to murmur one story: “இவர்கள் காதலிக்கிறார்கள்.”

அந்த Heritage-stay-இன் கட்டிடம் பழமையைப் பேசினாலும், அதன் மையத்தில் ஒரு புதுமை குளிர்ந்துகொண்டிருந்தது. மீரா மற்றும் அவின். இருவரும் பசுமை நிற மெத்தை மீது வெறும் மெளனத்தில் அமர்ந்திருந்தார்கள். அந்த மெளனம் ஒருபோதும் வெறுமையாக இல்லை. அது நிறைந்திருந்தது—மறக்க முடியாத நினைவுகள், கடந்து வந்த ஆசைகள், நெருக்கத்தின் மீதான பயம், தன்னலம் குறைந்த காதல்.

மீரா மெதுவாக சொன்னாள், “நாம் இந்த வாரத்துக்கு முன்னாடி ஒருவரையொருவர் ‘நண்பர்கள்’ன்னு சொல்லிட்டோம். இப்போ இந்த இரவு எதைக் குறிக்குது?”

அவின் சிரித்தான். அவனது சிரிப்பு வலியில்லாத கையொப்பமாய் இருந்தது. “நாம் ஒரு ராத்திரியில் மட்டும் எதையுமே முழுமையாக define செய்ய முடியாது. ஆனா ஒரு வார்த்தை தேவைன்னா, நான் சொல்வேன்—நாமிருவரும் நடுநிலையில இருக்கோம். உரிமை வேண்டி கொள்ளும் நிலை. அன்போட பிணையும் நிலை.”

“அதாவது, இப்போ வரைக்கும் காதல் ஒரு போக்கு போல இருந்தது. இப்போ அது வாழ்க்கை அனுசரணை ஆயிடுச்சு?”

“அவ்ளோதான்,” அவன் மெளனமாக கூறினான். “நான் இப்போ உணர்கிறேன், நீ இல்லாமல் நான் எழுத முடியாது. சிரிக்க முடியாது. உனக்கு சொல்லாம ஏதாவது plan பண்ண முடியாது. அது காதல் இல்லையென்றால் என்ன?”

அவளது கண்களில் எதையோ தேடும்படி இருந்தது. “நீ எப்போவுமே lovable. ஆனா நம்ம காதல் எப்போதுமே நேரமற்றது போலதான் இருக்குது.”

அவன் மெதுவாக அவளது கைகளைப் பிடித்தான். “அதற்கான காரணம் என்ன?”

“நம்ம காதல் நடந்த நேரம் சரியில்லை. நீ செல்லும்போது நான்தான் வசந்தத்தில். நான் எழுதத் தொடங்கும்போது நீ தூரம். இப்போ நாம இருவரும் ஒரே பக்கத்தில் இருக்கும்போது கூட, நம்ம இடையே இன்னொரு பயம்.”

“என்ன பயம்?”

“நாம் மீண்டும் தொலைவோம் என்பதற்கான பயம்.”

அவன் மெளனமான ஒருவித கண்ணோட்டத்தில் அவளை பார்த்தான். பின்னர் மெதுவாக அவளது மார்பில் தலைவைத்து பேசினான். “நீ காதலை அஞ்சாமல் பார்த்தவள். நா தப்பித்தவள். இப்போ நா உனக்குள் இருக்கிறேன். இப்போ நான் போனால், அது தப்பல்ல. அது நம்பிக்கையின் புள்ளி அல்ல.”

அவள் மெதுவாக அவனை தன் மார்பில் தழுவிக் கொண்டாள். அந்த embrace ஒவ்வொரு heartbeat-யையும் ஒன்றாகக் கூட்டியது.

அவன் மெதுவாக அவளது காதில் சொன்னான், “நீ என்னிடம் வாழ்ந்தால், வாழ்க்கை ரொம்ப சின்னதுதான் போல இருக்கும். ஆனா உன்னில்லாமல் வாழ்வது… அது மிக பெரிய வெறுமை.”

அவள் மெதுவாக அவனை தழுவியபடி ஒரு கவிதை சொன்னாள்:

“நீ சொல்லாத வார்த்தை,
நான் தாண்டி வாழ முடியாது.
அந்த மௌனம் கூட
உன்னை வாசிக்கிறது.”

அவன் மெல்ல ஒரு முத்தம் அவளது நெற்றியில். பின்னர் அவளது கைச்சலையில். பின்னர் அவளது விரல்களில்.

“இது காதலின் எல்லையா?” அவள் மெதுவாக கேட்டாள்.

“இல்ல. இது ஒரு ஆரம்பம்.”

அந்த இரவில் அவர்கள் உறவுக்குள் முழுமையாக நுழைந்தனர். மெதுவான ஆசைகளில், வார்த்தைகளின் வெளிப்பாடுகள் இல்லாமல், கவிதை போல தங்களது உடல்களையும் உள்ளங்களையும் பின்னிய நெருக்கம். ரொமான்ஸ், காதல், உரிமை—அவை எல்லாம் கலந்த ஒரு நீண்ட ஓர் இரவு.

காணும் வெளிச்சங்கள் சாமர்த்தியமாக அழிந்து விடும் போது, மீரா படுக்கையில் எழுந்தவுடன் கவிதை எழுத ஆரம்பித்தாள்.

“அவன் கைகளை என் மேல் வைக்கும்போது,
ஒரு சாய்வு மாதிரி உணர்ந்தேன்.
பிறகு, அந்த சாய்வில்
ஒரு நிதானம் கண்டேன்.
அதை நானே காதல் என்று அழைக்க ஆரம்பித்தேன்.”

அடுத்த நாள் காலை.

பாண்டிச்சேரி சாலையில் இருவரும் ஸ்கூட்டரில். அவன் ஓட்டி, அவள் பின்னால். அவள் அவனை பற்றிக்கொண்டு, முகத்தில் ஒரு பசுமை. வெறும் காதலாக இல்லாமல், அது ஒருவித ownership ஆகி விட்டது. இனி இவனின் வழிகளில் தான் நானும் பாயவேண்டும் என்று அவள் தீர்மானித்தது.

அவர்கள் கடற்கரை அருகே அமர்ந்திருந்தார்கள். ஒரு சின்ன கிளாஸ் டீ, இரண்டு பிஸ்கெட், மூன்று காற்று நொடிகள். அவள் மெதுவாக அவனிடம் சாய்ந்தாள்.

“நீ எப்போ இந்தியாவிலேயே இருக்கப்போகிறே?”

அவன் மெளனமான புன்னகையுடன் சொன்னான், “நான் இருக்குற இடம்தான் இனி நீ இருக்கிற இடம். நீங்க ஏற்கணவே எனக்குள்ள இருக்க.”

அவள் கையில் அவன் ஒரு பச்சை தாளை கொடுத்தான்.

அதிலே எழுதியிருந்தது:

“Marry me, my Meera.”

அவளது கண்கள் பெரிதாயின. சிரிப்பு, ஆச்சரியம், பரிதாபம், சந்தோஷம்—அவை எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் கலந்தது.

“நீ serious ஆக சொல்றே?”

அவன் கண்களை நேராக பார்த்து சொன்னான், “மழை ஆரம்பிக்கும்போது, உன்னை காப்பாற்ற விரும்புகிறேன். மழை முடிந்த பிறகும் உன் அருகில் இருக்க. ஒவ்வொரு மழைக்கும் இடையில் நீயாக இருக்க. அதற்கான வழி—நீ என் மனைவியாக வேண்டும்.”

அவள் கண்களில் நீர் துளிகள்.

“ஆம்,” அவள் மெளனமாக சொன்னாள்.

மழை மெதுவாக ஆரம்பித்தது.

அவர்கள் இருவரும் அந்த மழையில் நனைய ஆரம்பித்தார்கள்—ஒரே குடையின் கீழ், இரு உயிர்களின் காதல் மொழியாய்.

– The End –