மழையில் மறைந்த பாதை

கேவி சுந்தரி

பகுதி 1 – நீர் தேடும் நிலம்

வியாழக்கிழமை காலை. மேல்சுழற்சி மழை வீழ்ந்து கொண்டிருந்தது. திண்டுக்கல் அருகே உள்ள சிவராயன்பட்டி என்ற சிறிய கிராமத்தில் உள்ள பஞ்சு தோட்டங்களின் நடுவே, ஒரு வெண்கல குடம் எடுத்து ஓடிச் சென்றாள் சின்னம்மா. அவள் வயது பதினாறு. முகத்தில் நிலத்தடி நீர்போல் வெளிப்படும் மென்மை இருந்தாலும், வாழ்க்கையின் அடர்த்தியான அடிச்சுவடுகள் அவளது காலடியில் தோன்றியிருந்தன.

“ஓடாதே, சின்னம்மா! அட சும்மா இரு. குடம் எடுக்காம பாரு!” என்று அவளது அம்மா சீதம்மா சத்தம் போட்டாலும், சின்னம்மா ஓடிக்கொண்டே இருந்தாள்.

நகரத்துக்குள் ஒரு சிலரைத் தவிர அந்தக் கிராமத்தினர் இன்னும் சாதிவேதியைக் கடந்தபடியில்லை. குடிநீர் கிணறு ஒரு சாதி மட்டுமே பயன்படுத்தும் உரிமையுடன் இருந்தது. மற்றவர்கள், அதாவது தலித்துகள், பாம்புக்கிணறு என்று அழைக்கப்படும் காடுக்குள் உள்ள ஓராயிரம் அடி தூரத்தில் இருக்கும் பழைய கிணற்றை மட்டுமே பயன்படுத்த முடியுமென்று ஒரு எழுத்தாகும் சட்டம் இல்லாமல் உச்சரிக்கப்பட்ட ஊராட்சி தீர்மானம் இருந்தது.

“இந்த மழைக்குள்ள இப்படி தண்ணீர் எடுக்கப்போகிறேன் னா, என் ஆயுஷ் குறைந்து போகும் போல!” சின்னம்மா புன்னகைத்தபடி குடத்தைச் சுழற்றி, பாம்புக்கிணற்றுக்குள் இறங்கினாள்.

நான்கு பேர் பட்டை வைத்திருந்தாலும், அவளுக்குள் இருந்த தீக்கதிரான உறுதி ஒரே விதமாகக் குலைக்கவில்லை. குடம் நிரம்பி வந்ததும், அவள் முகத்தில் ஒரு உன்னத ஒளி தெரிந்தது. ஒரு ஜெயம். ஒரு சாதனையல்ல, ஆனால் ஒரு எதிர்ப்பின் சிறு வெற்றி.

தனக்கு மேலே சுழன்று வந்த மழைத் துளிகள், அவளது தோள்களில் விழுந்தும் குளிர்பதையாக்கவில்லை. அவள் ஏற்கனவே அந்த குளிர்காற்றுக்கு பழகிவிட்டவள்.

பின்புறத்தில் இருந்து ஒரு குரல்: “அந்த கிணறே ஒழுங்கா இல்லை. நேற்று ஒரு நண்டு மடிச்சு விழுந்துச்சு.”
சின்னம்மா திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளது நண்பன் கணேசன். அவனும் தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவனே. சின்னம்மாவை விட ஓராண்டு மூத்தவன். அவனது பேச்சு எப்போதும் ஒரு சிரிப்போடு முடியும். “நமக்கு நண்டு விழுந்த நீர்தான் கிடைக்கும். வேறென்ன?” அவன் சிரித்தான். ஆனால் அந்த சிரிப்பில் ஒரு கருக்கட்டும் கசப்பு இருந்தது.

இருவரும் குடங்களை தங்களது சின்ன குடிசைக்குள் கொண்டு வந்தார்கள். நான்கு குடங்களும் நன்றாக மூடிய பீப்பாயில் ஊற்றப்பட்டன.

“மழைநீர் சேமிக்கணும்னு சொல்றாங்க. ஆனா நம்ம ஒட்டுப்பக்கத்தில ஒரு ட்ரம் கூட இல்ல.” சின்னம்மா சொன்னாள்.
“நம்ம கண்ணில் மழை விழுத்துக்கிட்டு இருப்பது, அவங்கள கண்ணில் பட்டா தூசிதான்.” கணேசன் தலையாட்டினான்.

பள்ளிக்கூடம் என்பது, சின்னம்மாவுக்கு ஒரு கவிதையாக இருந்தது. ஆனால் அவள் அடிக்கடி தவறவிட்ட வகுப்புகள், கழிவுகளைச் சுமந்து வருவன. பள்ளிக்கூடத்தின் ஓரத்தில் இருக்கின்ற மரக்குச்சியில் ஒரு பழைய பலகையில் அவளது பெயர் பிழைசெய்யப்பட்ட எழுத்துக்களில் எழுதி இருந்தது: “சினம்மா S”. அவளது பெயர்கூட சரியாக எழுதப்படவில்லை.

ஆசிரியர் ஸ்ரீதரன் ஒரு நல்லவர். ஆனால், அவரது ஒப்புதல் இல்லாமல் மாணவிகள் மேனிலை வகுப்பில் சேர முடியாது.

அன்று மதியம், பள்ளிக்கூடத்திற்கு சென்ற சின்னம்மா, தனது கையில் இருந்த குறிப்பு புத்தகத்தை ஒப்பிக்கச் சென்றாள். ஸ்ரீதரன் சார் அவளைக் கூப்பிட்டார்.
“சின்னம்மா, உனக்கு புத்தகத்தில் ஏராளமான திருத்தங்கள் இருக்கின்றன. பாவம்… வீட்டில் யார் எழுதி தருகிறார்கள்?”
“எனக்குத்தான் எழுதத் தெரியும் சார்,” சின்னம்மா மெதுவாக சொன்னாள்.
“நீ யார் வீட்டுக்குத் சொந்தமடா?”
“நா… நா சேக்கத்தான். பாம்புக்கிணறுக்கு பக்கத்தில் இருக்கேன்.”
மாறாக, ஸ்ரீதரன் சார் சற்றே உறைத்தார். “நீங்கள் மேல்நிலை வகுப்புக்கு எதற்காக வர விரும்புகிறீர்கள்?”
“நான் ஆசிரியையா ஆகணும், சார்.” அவளது குரலில் ஈரப்பதம் இருந்தது.

முகத்தில் பரிதாபம் தோன்றியது ஸ்ரீதரனுக்கு. “சரி, நீ கவனம் செலுத்து. கட்டாயம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.” அவர் முயன்று ஒரு வழியில் உற்சாகம் கொடுக்க முயன்றார்.

பின்பு சின்னம்மா, பள்ளிக்கூடத்தின் வெளியே இரும்புக்கம்பியால் சுற்றப்பட்ட கிணற்றின் பக்கத்துக்கு ஓடினாள். அந்தக் கிணறு உன்னத வகுப்பினருக்கே உரியது. அதில் தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டிருந்த பூஜாவும், அபி என்ற இரு மாணவிகளும் சின்னம்மாவை பார்த்ததும் சிரித்தார்கள்.
“அடடா, பாம்புக்கிணறு தூரமா இருந்துச்சா என்னம்மா?” என்று அபி பேச, பூஜா ஒரு முகம் சுருக்கினாள்.
“நம்மள மாதிரி எப்பவுமே கீழ ஒத்திக்கணுமா?” சின்னம்மா கேட்டாள், அவளது மனதுக்குள். வாயில் மட்டும் அமைதி. ஆனால் உள்ளே வெந்நெருப்பு.

அந்த இரவு, மழை அதிகமாயிற்று. வீட்டின் கூரையில் இருந்து தொங்கிய சேலைகளில் மழை துளிகள் ஒழுகிக்கொண்டிருந்தன. சின்னம்மா ஒரு மூடிய கம்பியிலிருந்த புத்தகத்தை எடுத்தாள்.
“அம்பேத்கர் சொன்ன மாதிரியேதான். கல்வி தான் நம்ம அரமணி.”

தன்னுள் ஒரு புயல் எழுந்தது. அவளது கைகளும் உள்ளடக்கிய தீர்மானம் உருவாகியது. இந்த மண்ணின் நீர் மட்டும் அல்ல, ஒளியும் நமக்கு உரியது என்பதைக் கத்திக்கூற வேண்டும்.

இது ஆரம்பம் மட்டும்தான்.

பகுதி 2 – கொள்கை இல்லாத குளம்

பிறகு வந்த வாரம் திருவிழா காலம். சிவராயன்பட்டியில் திருவிழா என்றால் சங்கு, தோரணம், பஜனை, விற்பனை கூடைகள், சாப்பாட்டு பரிசுகள் என்று புது உற்சாகம். ஆனால் ஒரு வரம்பு இருந்தது – மண்டபத்துக்குள் எல்லாரும் வர முடியாது. முக்கியமாக பாம்புக்கிணறு பக்கம் வசிக்கும் மக்களுக்கு அது ஒரு வரம்பான கனவு மாதிரி.

“நீங்களும் வரலாம்னு சின்னம்மா சார் சொன்னாரே!” கணேசன் ஒரு நம்பிக்கையுடன் சொன்னான்.

“எப்பவும் வரச் சொல்லுவாங்க. ஆனா நம்மை எங்கேயாவது முன்னாடி நிறுத்துவாங்க?” சின்னம்மாவின் குரலில் அனுபவத்தின் நாயகத்தன்மை இருந்தது.

அன்று மாலை சின்னம்மா, அவளது தங்கச்சி ராமியுடன், திருவிழா களத்திற்கு வந்தாள். நடனமாடும் குழந்தைகள், முரசு ஒலிக்கும் சாலை, கஜானாவின் வாசலில் சாமி வருகை – எல்லாம் ஒளியில் மிளிர்ந்திருந்தது.

ஆனால் அந்த ஒளி சின்னம்மாவுக்கு தீண்டாது போல இருந்தது. ஒரு அறுவடைதான் – ஆனாலும் ஒருபோதும் அந்த விளக்குகளை சுதந்திரமாக ரசிக்க முடியாத ஒரு துயரமிருக்கும்.

“அதோ பாரு! சின்னம்மா வந்திருக்கா!” என்று பூஜா அங்கேயே பேசினாள்.

“அவங்க எல்லாம் நம்ம இடம் வரக்கூடாது. சுத்தமா கிளீன்லாம் இருக்க வேண்டிய இடம் இது,” என்று மற்றொரு பெண் சொன்னாள். அந்த வார்த்தைகள் பக்கத்து வாசலில் இருந்த சின்னம்மாவின் அம்மா சீதம்மா காதுக்கு விழுந்தது.

சீதம்மா தூக்கமாக நடந்தே வந்தாள். “என்னம்மா சொன்ன?”
“ஏனம்மா இப்படி பேசுறீங்க? நாம திருவிழாவில யாருக்காக வந்தோம்னு தெரியலாமா?” சீதம்மா அவர்களைப் பார்த்து கடுமையாக கேட்டாள்.
“நீங்க சத்தம் போட்டீங்கனா நாங்க போலீஸ்ல சொல்றோம்!”
“போலீஸா?” சீதம்மாவின் சிரிப்பு இரும்பு வெண்கலமாய் ஒலித்தது. “நீங்க மட்டும் தான் சட்டம்னு நினைக்குறீங்க. நாங்கோ வரலாறு!”

சின்னம்மா தன் அம்மாவை பார்த்து ஒரு புதிய மாதிரியில் ரசித்தாள். அப்போது வரலாற்று புத்தகத்திலுள்ள ஒரு வரி ஞாபகத்துக்கு வந்தது: “அரங்கேற்றம் என்பது குரலில் இல்லை, அது மனத்தில்.”

திருவிழா முடிந்து வந்த புதன் அன்று பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரு புதிய அறிவிப்பு வந்தது. “மேல்நிலை வகுப்புக்குச் சேர புதிய தேர்வு,” என்று முகாம் நடைபெறும்.

“நீ சேரணுமா?” கணேசன் கேட்டான்.

“நான் சேரணும்னு நினைக்கல. ஆனா சேராமல இருக்க முடியுமா?” சின்னம்மா பதில் அளித்தாள்.

அந்த முகாம் நாள். பள்ளிக்கூட வளாகத்தில் ஒரு பெரிய மேடை அமைக்கப்பட்டிருந்தது. முகத்தில் பசுமை ஊதுகொள்ளை ஒளி. மேடையின் மேல் ஒரு மேடை கம்பீரமான வார்த்தைகள் எழுதி இருந்தது – “இனக் ஒற்றுமைக்கு கல்வி!”

ஆனால் மேடையில் உட்கார்ந்திருந்த ஆசிரியர்களும் அதிகாரிகளும் பார்வையில் ஒரு வகையான பாகுபாடு தென்பட்டது.

பயிற்சியைத் துவங்கிய முன் கலை ஆசிரியர் வாசுகி ஒரு பாட்டு பாடினார்:
“நான் சுத்தமான வார்த்தை இல்லை,
நீ சிதைந்த மண் இல்லை –
நாம் சேரும் போது தான்
சித்திரம் கூட தீண்டப்படும்!”

பாடலுக்குப் பிறகு சின்னம்மாவின் உரமுள்ள விழிகளுக்கு பின் ஒரு புதிய நம்பிக்கை பிறந்தது.

தேர்வு ஆரம்பம்.
வினாக்கள் சுலபமில்லை. ஆனால் சின்னம்மாவின் பதில்கள் அவர் தன்னுடன் எழுதிக் கொண்ட வரலாறு. சிந்தனை, வாதம், எழுத்து – எல்லாமே அம்பேத்கர் வாசித்த இரவில் வந்த திறன்கள்.

அந்த மதியம் முடிந்தவுடன் சின்னம்மா வீட்டிற்கு வந்ததும், சீதம்மா அவளது கையைக் கவ்வி, “எப்படி எழுதின?” என்று கேட்டாள்.

“நல்லா எழுதினேன் அம்மா… எனக்கு தெரியும். நான் மேல்நிலை வகுப்புல சேர்றேன்.” அந்த உற்சாகத்தில் கூட ஒரு மெளனம் இருந்தது.

அடுத்த நாள் பள்ளிக்கூட அறிவிப்பு வாரியத்தில் ஒரு பட்டியல் ஒட்டப்பட்டது.
சின்னம்மா ஓடிச் சென்று பார்த்தாள். அவளது பெயர் இருந்தது – “சின்னம்மா. S – தேர்ச்சி.”

ஆனால் ஒரு சிறிய குறிப்பு இருந்தது:
“தேர்வு முடிவுகள் தற்காலிகம். ஆசிரியர் குழுவின் ஒப்புதல் தேவை.”

“தற்காலிகமா?” அவளது உள்ளங்கையில் இருந்த உற்சாகம் சுருங்கியது.
அந்த நேரத்தில் ஸ்ரீதரன் சார் வந்தார். “நீ நல்லா எழுதிருக்க, ஆனா மேல்நிலை வகுப்புல இருக்க, பழைய மாணவிகள் சிலருக்கு ஆட்சேபம் இருக்கு. அது குழுவின் தீர்மானம்.”

சின்னம்மா அமைதியாய் கேட்டாள். “சார், என் எழுத்து எந்த அளவுக்கு பாதிக்குது?”
“பாதிக்கலை… ஆனா…”
“அப்போ ஏன் ஒப்புக்க மாட்டீங்க?”

அந்த நேரத்தில் வாசுகி மிஸ் வந்தார். “ஸ்ரீதரா, நீங்க பிள்ளைகளோட எதிர்காலத்தை சாதிக்க வேண்டாமே! அவளை சேர்க்கட்டும். ஒரு பாசமில்லா பள்ளி வைக்கும் அவமானத்துக்கு நாம் காரணமாகக்கூடாது.”

அவர்கள் இருவரும் பார்த்தார் சின்னம்மா. அவள் முதுகு நேர்த்தியாக இருந்தது. கண்கள் சுடுகாடாக இருந்தது.

பகுதி 3 – பரந்த சுவரோவியங்கள்

“அவளுக்கு நம்ம வரிசையில் இருக்க உரிமை கிடையாது. நம்ம அப்பா எவ்வளவோ கடுமையா வேலை செய்துதான் இந்த இடத்தை வாங்கி வைத்தார். இப்போ எல்லாம் குழப்பமா போகுது.”

பூஜாவின் அவசரமான குரல் ஹெட்மாஸ்டர் ரூமுக்குள் நுழைந்தபோது, சின்னம்மா பள்ளிக்கூட வளாகத்தோடு ஒரு தனிமையான மௌன உறவை மேற்கொண்டு கொண்டிருந்தாள். வாசல் வாயிலில் இருந்த சிறு சுவர் ஓவியங்கள் – ஒரு பசுமை மரம், ஒரு பறவையின் சிறகுகள், ஒரு பசுமை தரையில் பாசம் கட்டிய குழந்தைகள் – எல்லாம் அவளுக்குள் எதையோ கிண்டலடிக்கும் மாதிரி இருந்தது.

“இது பரம்பரை உரிமையா? இல்ல சாமூகவெளிச்சமா?” சின்னம்மா தன்னிடம் கேட்டுக் கொண்டாள்.

வாசுகி மிஸ் மட்டும் தான் அந்த நாளில் அவளுக்கு கண்ணாக இருந்தார்.
“சின்னம்மா, வரலாறை எழுத சொன்னா எல்லோரும் எழுதுவாங்க. ஆனா, வரலாறுக்கு உள்ளே குரல் கொடுப்பது நம்ம மாதிரியானவர்களால்தான் நடக்கும்.”

அதுவே சின்னம்மாவின் கண்ணுக்குள் நுழைந்தது.

வாசுகி மிஸ் ஒரு நாள் அவளிடம் ஒரு புத்தகம் கொடுத்தார்: “தனிக்குரல்களுக்காக” – அம்பேத்கரின் வாழ்க்கையை எளிய தமிழில் கூறும் ஒரு சிற்றுண்டிப் புத்தகம்.
“இதை படிச்சு முடிச்சா, நீ எதையும் எதிர்கொள்ள முடியும்னு எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு.”

அந்த இரவில், சின்னம்மா வீட்டின் ஓரத்தில் பழைய நெருப்புசாலை பக்கத்தில் அமர்ந்து அதை வாசிக்க ஆரம்பித்தாள்.
“அவனது தந்தை சுபேத்ராவுக்கு சொல்லிவைத்தார் – நம்ம குழந்தைகள் பள்ளிக்கு போனால்தான் மாற்றம் வரும்…”
சின்னம்மா மூச்சு வாங்காமல் வாசித்தாள். அம்பேத்கரின் கதை அவளுக்கே சொல்கிற மாதிரி இருந்தது. தன்னுடைய கனவுகள் போலவே, ஒவ்வொரு பக்கமும் தானாகவே பேசியது.

நாளை முக்கியமான நாள் – வகுப்பு ஒதுக்கீட்டு முடிவை தீர்மானிக்க ஒரு அலுவலக குழு பள்ளிக்கூடம் வரவிருக்கிறது. ஆசிரியர்கள், சில மாணவர்கள், மற்றும் ஊராட்சி மன்றத்தினர் – அனைவரும் ஒன்றாக ஒப்பந்தமெடுப்பார்கள்.

அன்று காலையில் சின்னம்மா பள்ளிக்கூடத்திற்கு வந்தபோது, வாசல் காட்சி வித்தியாசமாக இருந்தது. வாசலில் ஒரு புதிய பேனர் – “இனி எல்லாருக்கும் சம வாய்ப்பு!” – என்று எழுதியிருந்தது. ஆனால் அந்த எழுத்தின் பின் அமையும் முகங்கள், சின்னம்மா பார்த்த பிறகே உணர்ந்தாள் – வாய்ப்புகளுக்கு ஒரு புதிய கதவின் பின்புறமாக இன்னொரு சுவர் இருந்தது.

“நீ என்ன செய்றே?” பூஜா கேட்டாள். “நீங்க எல்லாம் ஒவ்வொரு இடத்திலும் வந்துட்டீங்க. நாங்க நம்ம இடத்தில இருந்தா கூட பிரச்சனையா?”

சின்னம்மா சொன்னாள், “நாங்க வந்த இடத்தை மாற்றல. நீங்க மட்டும் இடத்த நசுக்குறீங்க.”

குழு வந்ததும், மாணவர்கள் ஒவ்வொருவராகக் கூப்பிடப்பட்டார்கள்.

ஸ்ரீதரன் சார் துவங்கினார். “இந்த மாணவியர் – சின்னம்மா – தேர்வில் ஏற்கனவே மதிப்பெண்கள் வாங்கியிருக்கிறார். ஆனால் சின்னபாடசாலை மாணவர்களுக்கான ‘பார்வை மாற்றும்’ வகுப்பில் சேர்க்க…”

அவரது வாக்கியம் முடிவடையாதபோது வாசுகி மிஸ் சொன்னார், “இது பார்வையை மாற்றுவதற்கா, பார்வையை மறைப்பதற்கா?”

அவர்கள் வாதம் நடத்தும் போது, சின்னம்மா அருகில் இருந்த பின்புற சுவரை பார்த்தாள். அந்த சுவரில் ஒரு பழைய ஓவியம் – ஒரு பெண் நதி ஓரத்தில் வளைந்து அமர்ந்திருந்தாள். முகத்தில் தன் கண்களைக் காண முடியாது. யாராவது அதை அப்படியே கொஞ்சம் மூடியிருக்கிறார்கள். சின்னம்மா எழுந்து, ஒரு மெழுகுவர்த்தியைப் போல சுவரை தொட்டாள்.

“நானும் ஒரு சுவரோவியம்தான் சார். நான் என்னோட நிறத்துடன் வரலாறு எழுத வந்தவள்.”

இறுதியாக குழு தீர்மானித்தது – “மாணவியர் மேல்நிலை வகுப்பில் சேரலாம். ஆனால் தனிப்பட்ட கவனிப்புடன்.”

அது ஒரு முறியடிப்பு இல்லை. அது ஒரு அடையாள ஒப்புதல்.

அந்த இரவு, சின்னம்மா பாம்புக்கிணற்றிற்கு சென்றாள். ஆனால் இந்த முறை நீர் எடுக்கவே இல்லை. ஒரு எழுத்துப் புத்தகத்தை எடுத்துச் சென்றாள். அதன் பக்கங்களில் இருக்கும் வெற்றிடங்களில் அவள் எழுதி ஆரம்பித்தாள்:
“நான் ஒரு பெண்மணி. என் பெயர் சின்னம்மா. என் குரல், என் வரலாறு, என் நிலம் – எல்லாம் இந்த சுவரில் சிதறிப் போகும் வரை எழுதிக்கொண்டே இருப்பேன்.”

மழை மெதுவாக மேகங்களின் வழியாய் நகர்ந்தது. பாம்புக்கிணறு அருகே ஒரு சிறு கிளைத் தார் மேலே வந்தது. சின்னம்மா அங்கே அமர்ந்து எழுதி கொண்டிருந்தாள்.

அந்த ஓவிய சுவர் மட்டும் அன்றிரவு பேசியது.
நாளை, பூஜா போன்றவர்கள் பேசுவார்கள். ஆனால் இப்போது, சின்னம்மாவின் குரல் நிலத்தில் ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

பகுதி 4 – நிறமில்லாத தீபங்கள்

புதிய வகுப்பில் சேரும் முதல் நாள். சின்னம்மா அதன்前 இரவிலேயே தலையணையை நன்றாக உரசியபடி நித்திரை இல்லாமல் படுத்திருந்தாள். ஒரு வகையான பதட்டமா, கண்ணுக்குள்ள குளிர்ச்சியான பயமா தெரியவில்லை. ராத்திரி முழுக்க புத்தகம் ஒரு பக்கம், அவளது சிந்தனைகள் இன்னொரு பக்கம் ஒட்டிப் படுத்திருந்தன.

அவள் கையில் எடுத்திருந்தது ‘திலக் வெளியீட்டின் ஒளிச்சுடர்’ என்ற ஒரு மரியாதைக்குரிய கதை தொகுப்பு. அந்தக் கதைகள் எல்லாம் சாதி-பேதங்கள், ஒடுக்குமுறைகள் குறித்து பேசினாலும், ஒவ்வொரு கதையும் அவளுக்கு ஒரு இலக்கிய தீபம் போல இருந்தது. ஆனால் அவளுக்கே தெரியாமல், அந்த தீபங்களில் நிறமில்லை. ஏனென்றால் அவளது வாழ்க்கைவே இருள் கொண்ட ஓர் வெளிச்சமில்லாத மண்டலமாகவே இருந்தது.

அடுத்த நாள், மேல்நிலை வகுப்புக்குள் அவளது காலடி விழுந்த போது, சின்னம்மாவின் உள்ளம் கூர்மையாகக் குழம்பியது. பிளாஸ்டர் பூசப்பட்ட சுவரில் சிலர் இன்னும் “ஈழத்து தமிழர்கள் வெளியே போங்கள்” என்று எழுதிவைத்திருந்ததை துடைத்துவைத்திருந்தால், அதற்கு அருகில், “சாதியில்லா சமூகம்” என்ற வாசகம் ஒரு மாதிரியாக சிதைந்து காணப்பட்டது.

மூன்றாவது உருப்படியின் மேசையில் சின்னம்மா அமர்ந்தாள். அருகில் பூஜா இல்லை. அதற்காகவே சற்று நிம்மதி. ஆனால் பின்புறத்தில் சில மாணவிகள் தங்கள் இடங்களை மாற்றிக்கொள்கிறார்கள். காரணம் தெரியும். அவள் அமர்ந்திருப்பதைத் தவிர்க்கவே.

“இவளா மேனிலை வராங்கிட்டா நம்ம இடமே இல்லாத மாதிரி!” என்று யாரோ சொன்ன வார்த்தை, காற்றில் பாய்ந்து சின்னம்மாவின் காதில் விழுந்தது. அவள் சிரிக்க முயன்றாள். ஆனால் அந்த சிரிப்பின் நடுவே ஒரு கண்ணீர் கனிந்து சுவர் ஓரத்தில் நின்றது.

வாசுகி மிஸ் வகுப்பிற்கு வந்தவுடன், ‘காமன்வெல்த் நாடுகளில் பெண்களின் கல்வி நிலை’ பற்றிய பகுதி தொடங்கினார்கள்.
“கல்வி என்பது வெறும் அறிவு அல்ல. அது சமூக உரிமை,” என்று ஆரம்பித்தார்கள்.

“சமூக உரிமை யாருக்கெல்லாம்?” சின்னம்மா மனதிற்குள் கேட்டாள்.

வகுப்பிற்குப் பிறகு வாசுகி மிஸ் சின்னம்மாவை தனியாக அழைத்தார்.

“உனக்கு எப்படி இருக்கு?”
“சரி தான் மிஸ்… கொஞ்சம் பயம்…”
“பயம் இருக்கட்டும். ஆனா அது உன்ன ஒளிக்க வைக்க கூடாது.”
“மிஸ், எனக்குத் தோணுது நா இங்க இல்லாம இருந்திருந்தா யாருக்கும் பிரச்சனை இல்லாம போயிருக்கும் போல.”
“அப்படி இல்ல சின்னம்மா. நீ இருக்கிறதால்தான் நம்ம கம்பிரமா இருக்குறோம்.”

அந்த வாரம், பள்ளிக்கூடம் ஒரு ஒளி உற்சவம் நடத்தவேண்டும் என்று அறிவித்தது. ஒவ்வொரு வகுப்பும் ஒரு விளக்க ஒளி வடிவமைக்க வேண்டும் – ‘உரிமையின் தீபம்’. ஒவ்வொரு மாணவனும் ஒரு விளக்கை சுருங்கச் சொல்ல வேண்டும். அந்த விழா ஒரு வகையான புகழ்பெற்ற நிகழ்வாக நடத்தப்படவிருந்தது. பெற்றோர், ஆசிரியர்கள், ஊராட்சி தலைவர், அனைவரும் வரவிருந்தனர்.

சின்னம்மா தனது விளக்கத்துக்காக ‘துடிப்பற்ற தீபம்’ என்ற தலைப்பில் ஒரு சின்ன கட்டுரை எழுதினாள்:

“எனது விளக்கில் எண்ணெய் இருக்கலாம். திரி இருக்கலாம். ஆனால் ஒளியில்லை. ஏனெனில் இந்த விளக்கு எனது உரிமையை மறந்துவிட்டது. அது ஒரு தீபமில்லை. அது ஒரு செருப்படிக்கோல்.”

அந்த கட்டுரை வாசுகி மிஸ் கையில் விழுந்ததும், அவர்கள் ஆழ்ந்த சுவாசம் விட்டார்கள்.

“இதை நீயே விழாவில் வாசிக்கணும்.”

“வாசிக்கவா?” சின்னம்மா இரண்டாம் முறையாக கேட்டாள்.
“ஆம். இதயத்திலிருந்த குரலை ஒளியோடு சேர்த்து வெளியே விட்டால் தான், இங்கு மாற்றம் வரும்.”

விழா நாள் வந்தது. பூஜா, அபி எல்லோரும் பட்டு புடவையில் வந்தார்கள். சின்னம்மா எளிய சத்ரம் நிற டப்பாத்து சேலை போட்டிருந்தாள். அவள் கையில் வைத்திருந்த விளக்கு – ஒரு செங்கல் பொம்மையை ஒத்த ஒளியற்ற தீபம்.

நிகழ்ச்சி தொடங்கியது. ஆசிரியர்கள் புகழ் பேச்சு கூறினர். பின்னர் மாணவர்கள் ஒவ்வொருவரும் விளக்கங்களை எடுத்துச் சென்றனர். ஒவ்வொரு விளக்கமும் விளக்கங்களைப் போலவே மின்னும் சொற்களோடு வந்தது.

சின்னம்மா நேரம் வந்தது. அவளது பெயர் கூறப்பட்டது. மக்கள் மௌனமாய் இருந்தனர். சிலர் நிமிர்ந்து பார்த்தனர்.

அவள் மேடைக்கு வந்தாள். கையில் ஒளியற்ற தீபம். கண்களில் பயமற்ற ஒளி.

“இந்த தீபம் என் வாழ்க்கையோடு ஒப்பிட்டது. இது வெறும் தீபமில்லை. இது என் குரல். இது என் நிலம். இதன் ஒளி தெரியாது. ஆனால் அதன் வாசல் எப்போதும் திறந்திருக்கும்.”

அவளது வார்த்தைகள் மெல்ல அங்கிருந்த ஒவ்வொரு பேருக்குள்ளும் ஓர் உற்சாகத்தையும் உச்சரிக்க முடியாத கசப்பையும் எழுப்பியது.

பின் அந்த விழாவில் இருவர்தான் கைதட்டினர். வாசுகி மிஸ் மற்றும்… ஒரு புதிய முகம். ஊராட்சி தலைவர் லட்சுமணன். அவர் நிமிர்ந்து எழுந்து, மெல்ல மேடைக்கு வந்தார்.

“இவள்தான் என் பேச்சுக்கு முன்னோடி,” என்று கூறினார். “சாதி, பகைமை, ஒடுக்குமுறை… இவை ஒளியற்ற தீபங்கள். இன்று இந்த மாணவியர் சொன்னது தான் – நம்ம ஒளிக்கு வழி காட்டும் திரி.”

அந்த இரவு சின்னம்மா வீட்டுக்கு வந்தபோது, சீதம்மா கதவைத் திறந்து, முதன்முறையாக,
“இன்று நீயே என் தீபம். உன் குரல் எங்களுக்கே ஒளியா இருக்கு,” என்றாள்.

மழை நீங்கியிருந்தது. ஆனால் சின்னம்மாவின் உள்ளத்தில் மட்டும் புதிய மழை ஒன்று தொடங்கியிருந்தது – நம்பிக்கையின் மழை.

பகுதி 5 – பொற்காலத்தில் பிணைக்கப்பட்டவர்கள்

பொங்கல் விழாவுக்கு பத்து நாட்கள் முன்பு, மேல்நிலை மாணவர்கள் அனைவரும் ஒரு சிறப்பு நிகழ்ச்சி நடத்த வேண்டும் என்று பள்ளி நிர்வாகம் திட்டமிட்டது. தலைப்பு – “எனது பாரம்பரியம், எனது பாதை.” ஒவ்வொரு மாணவரும் தங்கள் குடும்பத்தின் பாரம்பரிய வாழ்க்கையைப் பற்றி பேச வேண்டும்.

பூஜா, அபி, விஷ்ணு, ஹரிநாத் – எல்லாரும் ‘தாத்தா சாமியார்’, ‘மாமா அரசுப் பள்ளி தலைமையாசிரியர்’, ‘பாட்டி நாட்டியக் கலையிழை’ என்றெல்லாம் அழகாக எழுதிக்கொண்டு வந்தார்கள்.

சின்னம்மா மட்டும் வெறும் ஒரு வெள்ளைப் பக்கத்தை சுருட்டி வைத்தாள். அவளது பாட்டனார் பஞ்சு தோட்டத்தில் கூலி வேலை செய்தவர். அம்மா வீடு வீடாக வேலைக்கு செல்வவர். பாட்டி குப்பைத்தொட்டி அருகே வாழ்ந்தவர். எந்தச் சிறப்பு பட்டங்களும் இல்லை. ஆனால் அந்த ஒவ்வொரு புள்ளியும் சின்னம்மாவுக்குள் ஒரு கரிம அடித்தளமாக இருந்தது.

வாசுகி மிஸ் அவளிடம் சொன்னார்கள், “உனது பாரம்பரியம் பெருமை இல்லையென்று நினைக்காதே. அது உன்னை உருவாக்கிய வேர்கள்.”

சின்னம்மா, ஒரு புதிய பயணத்தில் புறப்பட்டாள். அந்த நாளிலிருந்து, அவள் பாட்டியைப்பற்றியும் அம்மாவைபற்றியும் எழுத ஆரம்பித்தாள்.
“என் பாட்டி மழை பெய்து கொண்டிருந்த இரவில் கூட நந்தவனத்தில் உதிர்ந்த இலைகளைத் தேடிப் பிடித்தாள். அவளது கைகள் பழுத்த நெருப்பைப் போல இருந்தாலும், அவளது நகங்களின் கீழ் ஒரு பழங்கதையின் மணம் இருந்தது.”

அந்த வாரம், மேனிலை மாணவர்களுக்கு ஒரு நகராட்சி பரிசுப் போட்டி அறிவிக்கப்பட்டது – “தலித் வரலாற்றைப் பற்றிய கட்டுரை.” மாணவர்கள் இதில் கலந்துகொள்ளலாம். பரிசாக புத்தகங்கள், சான்றிதழ், மற்றும் நகர மன்றத்தில் பாராட்டும் விழா.

அவளுக்கு வாசுகி மிஸ் ஆவலுடன் போட்டியைக் கூறினார்கள். “இதற்காக நா உனக்கு கையெழுத்தும் தருவேன். நீ எழுதணும்.”

சின்னம்மா முதலில் தயங்கினாள். “பூஜா எல்லாம் கூட பேசுறாங்க, இந்த மாதிரி போட்டிகள் எதுக்குன்னு.”

“அவங்க பேசுறதுதான் காரணம்,” வாசுகி மிஸ் சொன்னார்கள். “அவங்க பேசுற நேரம் நீ எழுதணும்.”

அவள் எழுதத் தொடங்கிய கட்டுரை ஒரு அலைபாயும் ஆறு போல அமைந்தது:

“தலித் என்ற வார்த்தை ஒரு அடையாளமல்ல. அது ஒரு அர்த்தம் கொண்ட உள்மொழி. இது அடக்கப்பட்ட குரல்களின் புனித நிலம். என் அம்மாவின் நகம் அடங்கிய பாத்திரங்களிலிருந்து ஒரு கதை கிளம்புகிறது – துளிகளால் நனைந்த அவள் தோள்களில் இருந்து ஒரு வரலாறு வெளிவந்தது. அந்த வரலாற்றை நான் இன்று எழுதி வைத்திருக்கிறேன்.”

அந்த கட்டுரை வாசுகி மிஸ் கையில் சென்றபோது, அவர்கள் கண்களில் நீர் துளிகள் தெரிந்தன. “இந்த கட்டுரை ஜெயிக்கும். ஆனால் இன்னும் முக்கியமா – இது உன்னயே மாற்றும்.”

பார்வையாளர் குழுவின் முன்னிலையில் நடைபெற்ற போட்டி நிகழ்வில், மாணவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் தங்கள் கட்டுரைகளை வாசித்தனர். பூஜாவின் கட்டுரை குடும்ப சித்தர், மரபு வீட்டுப் பூஜை, நகைச்சுவை நிகழ்வுகள் ஆகியவற்றின் தொகுப்பாக இருந்தது.

அதன் பின், சின்னம்மாவின் பெயர் சொல்லப்பட்டது. மேடைக்கு நுழைந்தாள். அந்த முறை முதன்முதலாக பயப்படவில்லை. ஒரு தடவை குரல் அதிர்ந்தது. பின்னர் அவள் வசமாக பேசத் தொடங்கினாள். அவளது கட்டுரை வெறும் வார்த்தைகளல்ல, மனதின் உச்ச நிலைகள்.

பேச்சுக்குப் பிறகு ஒரு சில நிமிட மௌனம். பின்னர் ஒரு இடைவெளியில் ஒரு கைகொட்டல். அடுத்தே பலர்.

“இந்த மாதிரி எழுத்து இன்னொரு கணக்கில் சமுதாய வாசகத்துக்கே உரியது,” என்றார் விருந்தினராக வந்த நகர மன்றத் தலைவர்.

அந்த நிகழ்வின் இறுதியில், பரிசு பட்டியலில் சின்னம்மாவின் பெயர் முதல் இடத்தில் இருந்தது. ஒரு புத்தகக் கட்டுப் பை, ஒரு மெழுகுவர்த்தி வடிவத்தில் வெண்கலப்பதக்கம், மற்றும் ஒரு புதிய இலக்கிய நாவல் – ‘பொற்காலத்தின் பிணையங்கள்’.

அந்த நாளில், பள்ளி மண்டபத்தில் சின்னம்மா அந்த வெண்கலப் பதக்கத்தை அம்மாவிடம் கொடுத்து,
“இந்த பதக்கம் உன்னுடையது,” என்றாள்.
“நீ என் பெயரைக் கடந்து போனாய். அதனால் தான் இது உன்னுடையது,” சீதம்மா கண்ணீர் மலரச் சொன்னாள்.

அன்று இரவு சின்னம்மா வீட்டில் மின்சாரம் இல்லை. ஆனால் அந்த மெல்லிய மெழுகுவர்த்தி வீசும் ஒளியில், அவள் கட்டுரையின் முதல் பக்கத்தில் வாசிக்கப்பட்டது:

“நானும் ஒரு வரலாற்று சுவர். ஆனால் யாரும் இன்னும் அதில் ஓவியம் வரைந்ததில்லை. நான் என்னோட குரலால் அதையே ஒரு ஓவியமாக மாற்றப் போறேன்.”

 

பகுதி 6 – ஓரமாக ஒரு ஊர்

புதன்கிழமையன்று காலை, சின்னம்மா பள்ளிக்கூடம் வராமல் நேராக நகரக் காவல் நிலையம் செல்லும் காரில் அமர்ந்திருந்தாள். அருகில் வாசுகி மிஸ், அவர்களது சாதாரண புடவியில்தான், ஆனால் முகத்தில் தீர்மானம் குனிந்து கொண்டிருந்தது. காவல் நிலையம் செல்ல வேண்டியதற்கான காரணம் – சின்னம்மாவின் தேர்வு கட்டுரை சமூக வலைதளங்களில் பரவி, பள்ளிக்கூடத்திற்கு எதிராக சில புகார்களை தூண்டியிருந்தது.

“அவளை யார் எழுத சொல்லிருக்காங்க?”
“இந்த மாதிரி கருத்துக்கள் பரப்பினாலே பள்ளிக்கூடத்தில் குழப்பம் வரும்,” என்று மேலதிக ஆசிரியர் ஒருவர் கூறியிருப்பதை கேட்டு சின்னம்மா மௌனமாகி போனாள்.
வாசுகி மிஸ் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்: “இது கல்விக்கட்சி. கட்டுரைக்குப் பின்னே ஒரு பெண்ணின் குரல் இருக்கிறது. அதை அடக்க முடியாது.”

காவல் நிலையத்திற்குள் நுழைந்தபோது, சின்னம்மா ஒரு புனித இடத்தில் நுழைகிறதுபோல உணர்ந்தாள் – ஆனால் அது புனிதமல்ல, பயத்தின் அமைதி.
உடனே ஒரு அதிகாரி, ‘சிவராமன்’ என்ற பெயருடையவர், கேட்டார்: “நீங்கதான் சின்னம்மா?”
“ஆம்…”
“இந்த கட்டுரையை நீங்கதானே எழுதியிருக்கீங்க?”
“ஆம், நான்தான்.”
“உங்க கருத்துக்கள் கொஞ்சம் தீவிரமா இருக்கு. ஏன் இந்த மாதிரி வார்த்தைகள்?”

சின்னம்மா பதில் கொடுக்கத் தயங்கினாள். ஆனால் வாசுகி மிஸ் மெதுவாக தள்ளி, “அவள் தன் வாழ்க்கையை எழுதியிருக்கிறாள். அது ஒரு குற்றமா?” என்றார்.
அதிகாரி உடனே சன்னஸாமி தலைவரை அழைத்தார்.
சன்னஸாமி – ஊராட்சி மன்ற முன்னாள் தலைவர். அவர் சில வாரங்களுக்கு முன் விழாவில் சின்னம்மாவை பாராட்டியவரே. அவர் வந்தவுடன் காட்சி மாறியது.

“சின்னம்மா, உன் எழுத்து நல்லது. ஆனா இப்ப அரசியல் சூழ்நிலை ரொம்ப மாறுச்சி. உன் எழுத்து சமூகவிரோதமானது அல்ல, ஆனா சிலர் அதை தவறாகப் படிக்கிறாங்க. அதனால இது ஒரு பஞ்சாயத்து விசயமா முடிக்கணும்.”

“என்ன விசயம்?” சின்னம்மா கேட்டாள்.
“நீ பள்ளிக்கூடத்தில் இருந்து ஒரு வாரம் ஓய்வு எடுத்துக்க, இந்நிகழ்வுக்கு ஓர் விளக்கம் எழுதிக்கொடுத்து விடணும்,” என்று அவர் மென்மையாகக் கேட்டார்.
“நா ஏன் விளக்கம் எழுதணும்?” சின்னம்மா கேட்டாள். குரலில் மழை போல் மெதுவான கோபம்.
“அவங்கதான் தவறா புரிஞ்சிருக்காங்க. நா ஏன் என் வார்த்தைக்கு நியாயம் சொல்லணும்?”

வாசுகி மிஸ் மெதுவாக அவளது தோளில் கை வைத்தார்கள். “சின்னம்மா, சில முறை நம்ம குரல் ஓரமாக தள்ளப்படும். ஆனா அந்த ஓரம் நம்ம ஊராய் மாறும் நாளும் வரும்.”

முழு நிலம் திரும்பும் வரை மௌனம்.
பின் அதிகாரி ஒரு சுயபத்திரிக்கை எழுதி வைத்தார். “இந்த மாணவி கட்டுரை எழுதியது சமூக கல்விக்காகவே என்பதை உறுதி செய்கிறோம். இது அரசியல் பிரேரணையல்ல.” அதில் வாசுகி மிஸ் கையெழுத்து செய்தார்கள். சின்னம்மா கூட.

அந்த நாள் சாயங்காலம், சின்னம்மா பாம்புக்கிணற்றுக்கு தனியாக சென்றாள். கையில் ஒரு புதிய நூல் – ‘பெரியார்: தீண்டும் வார்த்தைகள்’.
அவள் மனதுள் எழுந்தது: “இந்த கிணறு மட்டும் அல்ல, இந்த ஊரும் நமக்கே உரியது.”

பிறகு நிகழ்ந்தது எதிர்பாராத ஒன்று.

தனிக்கிணற்றின் அருகே பூஜா உட்கார்ந்திருந்தாள். சின்னம்மாவைக் கண்டதும் சற்று தயங்கினாள்.

“நீ இங்க?” சின்னம்மா கேட்டாள்.
“மழைநீர் ஒழுங்கா வரல. பள்ளிக்கிணற்றுல யாரும் எடுக்க விடல. எனக்கு ஊர் பேரேதான் இருந்தாலும், நீங்க எதிர்ப்பதுல நம்ம எல்லாருக்கும் இடம் இருக்கு போல.”

மௌனம். பின் சின்னம்மா சொன்னாள்: “நம்ம எல்லாருக்குமே ஓரமாக ஒரு ஊர் இருக்கு. ஆனா அந்த ஊருக்கு நடுவில நம்ம எழுதுற வார்த்தைகளால்தான் பாதை செய்ய முடியும்.”

அந்த இரவு பாம்புக்கிணறும், பூஜாவின் அடையாளமும், சின்னம்மாவின் குரலும், மழையோடும் கலந்து ஒரு புதிய ஊரை உருவாக்கியது – உண்மையிலேயே ஓரமாக இருந்த ஓர் ஊரை.

பகுதி 7 – மழையில் மறைந்த பாதை

மழை சற்று கொஞ்சம் நின்றது. ஆனால் அந்த இடைவெளி சின்னம்மாவுக்குள் எழுந்த குழப்பத்தை ஆறக்கூடியதாக இருக்கவில்லை. தலித் மாணவிகள், குறிப்பாக மேனிலை வகுப்பில் இருக்கிற ஒரே ஒருத்தியாக, அவளது ஒவ்வொரு முடிவும் மண்டபத்தில் படிமமாக ஆகிக் கொண்டிருந்தது. அவர் எங்கும் செல்லாமலிருப்பதும், அவளது புகழுக்கு எதிராக ஓடிக்கொண்டிருந்த வதந்திகளும், அவரது நிலையை இன்னும் வேதனையாக்கின.

அந்த வாரம் பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரு புதிய அறிவிப்பு வந்தது – “மாவட்ட அளவிலான கல்வி குறித்த கருத்தரங்கு.” மாணவர்கள் தங்கள் சமூகம் தொடர்பான கேள்விகளை முன்வைத்து கலந்துரையாட வேண்டிய விழாவாக அது திட்டமிடப்பட்டது.

“நீயும் கலந்துக்கணும்,” வாசுகி மிஸ் சொன்னார்கள். “இந்த ஊரைத் தாண்டி பேசணும். எல்லா ஊருக்கும் உன் குரல் தெரியணும்.”

“நா போனாலும் யாரும் கேட்கலன்னா?”
“கேட்க மாட்டாங்கன்னு பயந்தா, நம்ம குரலை ஒப்படைத்ததுக்கே சமம்.”

சின்னம்மா சம்மதித்தாள். ஆனால் அந்த ஒப்புதல் ஒரு சிம்பாலிக்கான ஒப்புதல் இல்லை. அது போராட்டத்தின் தொடர்ச்சி.
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மாணவர்கள் ஏழு பேர். அதில் மூன்று பெண்கள். சின்னம்மா மட்டும் தான் தலித் சமூகத்திலிருந்து.

பேருந்தில் பள்ளியிலிருந்து நகரத்துக்கு செல்லும் போது, மற்ற மாணவர்கள் கேலி பேசினர்.

“இவளோட பேசாம இருக்கணும். இல்லனா நாளைக்கு பத்திரிக்கையில நம்ம பேரும் வந்துடும்!”

“என்ன சாமி, இவள் யாரா? பெரிய பேனாதான்! பேசி பேசிக் கடுப்பாக்குறா!”

அவளது மனதில் அந்த வார்த்தைகள் பளீரென விழுந்தன. ஆனால் அவளது பதில் என்னவோ, ஒரு மொழியாகல்ல. அது ஒரு பார்வை, ஒரு மௌனம். அதில் இருந்தது, எதிர்ப்பின் கம்பீரம்.

கருத்தரங்கம் நடைபெற்றது. பெரிய ஹாலில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மாணவர்களும், ஆசிரியர்களும், கல்வி அதிகாரிகளும் இருந்தனர். ஒவ்வொரு மாணவனும் பேசினார் – கல்வியின் நவீன பரிமாணங்கள், தொழில்நுட்பம், இன்போட்டெய்ன்மெண்ட், புத்தகங்களை மீறிய அறிவு, இன்னபிற வார்த்தைகள்.

சின்னம்மாவின் நேரம் வந்தது.

அவளது கையில் எதுவும் இல்லை. ஒரு சுருக்கமான காகிதம் கூட இல்லை.
அவளது குரலில் ஒரு வாசல் திறந்தது.

“என் பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரு கிணறு இருக்கு. அதுல நானும் என் அம்மாவும் தண்ணி எடுத்துருப்போம். அந்தக் கிணறு என்னை உருவாக்குது. ஆனால் அதே பள்ளிக்கூடத்தில் இன்னொரு கிணறும் இருக்கு – ஒரு பாத்திரமும் கூட என்னை வரக்கூடாத கிணறு. அந்த இடம் தான் என் கல்வியின் உண்மைத் தொடக்கம். கல்வி என்பது ஃப்ரன்ச் மொழி தெரிஞ்சவங்க பேசற ஒலி கிடையாது. அது நம்ம குரல். நம்ம நிலம். நம்ம எலும்பு.”

“அந்த ஒவ்வொரு தண்ணீர்த்துளியும் எனக்கு எழுத்து. ஒரு வார்த்தை எழுதி, அதுக்காக ஒரு குழப்பம் வந்தா, நான் அதை மாற்ற மாட்டேன். என்னுடைய பெயர் சின்னம்மா. என் குரல் ஒரு உள்நாட்டு குடியரசு. அதை யாரும் தடுக்க முடியாது.”

அவளது பேச்சுக்குப் பிறகு மௌனம். முழு ஹால் மூச்சு விட மறந்தது போல அமைதி.
பின்பு ஒரு கைதட்டல். மற்றொரு கைதட்டல்.
பிறகு முழு கூடம் முழுவதும் கைகளை தட்டியது.
வாசுகி மிஸ் அருகில் நின்றார்கள். கண்களில் ஒளி.
“நீ இப்போ ஒரு சுவர் இல்ல சின்னம்மா. நீயே வாசல்.”

அந்த நாள் மாலை சின்னம்மா முதன்முறையாக பள்ளிக்கூட வாசலில் பள்ளியின் பெயர் பலகையில் தன்னுடைய கை வைத்து நின்றாள். ஒரு அடையாளம்.
அன்று மழை பெய்யவில்லை. ஆனால் அவள் உள்ளத்தில் பெய்தது – தன்னம்பிக்கையின் சாத்திய மழை.

அவளது பள்ளிக்கூடம் அவளுக்கு மட்டும் இல்ல. பாம்புக்கிணறு பக்கம் வாழும் சின்னபிள்ளைகளுக்கு. அங்கேயே பிறந்த அடுத்த தலைமுறைக்கு.

அந்த மழையில் மறைந்த பாதை, இப்போது புதிய வரலாற்றின் பாதையாக மாறிக்கொண்டிருந்தது.

பகுதி 8 – மண்ணின் மொழி

மழை நின்று வெயில்கொஞ்சம் வர ஆரம்பித்திருந்த நாள் அது. சிவராயன்பட்டி கிராமத்தில் உள்ள பழைய இடுப்புக்குன்று பள்ளிக்கூடத்தின் பின் நிலம் ஒருபோதும் பயன்படுத்தப்படாத பாழுபட்ட மண். கட்டப்பட்ட சுவர், முற்றிலும் வெறும் இடம். ஒரு தரிசு நிலம். ஆனால் அதனுள் இப்போது ஒரு சத்தமில்லாத அதிர்வு ஏற்பட்டது.

“நம்மக்காக ஒரு நூலகம் கட்டலாம்னு முடிவு பண்ணிருக்கேன்,” வாசுகி மிஸ் கூறினார்கள்.
“நூலகமா?” சின்னம்மா மூச்சுவிட்டாள்.
“ஆமாம். ஒரு சின்ன கூடம். அதில் எல்லா குழந்தைகளும் வந்து வாசிக்கலாம். ஆபாசமில்லாத அறிவு கிடைக்கும். அது உன் பேச்சுக்கு பரிசு.”

அந்தக் கூடத்தின் பெயர் என்னவாக இருக்க வேண்டும் என வினவியபோது, சின்னம்மா மெதுவாக சொன்னாள், “மண்ணின் மொழி.”

“அது என்னா?”
“நம்ம மண்ணுக்கு குரல் இருக்குது மிஸ். யாரும் கேட்டதில்ல. நம்ம வழியெல்லாம் அந்த மண் நமக்காக பேசிகிட்டு தான் இருக்கு.”

வாசுகி மிஸ் கண்களில் நீர். அந்த வாரம் முழுக்க சின்னம்மா தனது நாட்கள் முடிந்ததும் நூலகத் திட்டத்துக்காக ஓடினாள். இரண்டு பழைய கூரைக்குச்சிகள், ஒரு சிமெண்டுப் பீப்பாய், கூலி தொழிலாளர்களிடம் கெஞ்சல் – எல்லாம் ஒரு புதிய பிராரம்பத்திற்கு.

பாம்புக்கிணறுப் பகுதியில் வாழும் பிள்ளைகள் அனைவரும் கைவெப்பத்துடன் உதவினார்கள். கொஞ்சம் மணல் தூக்கினார்கள். பழைய கட்டிலின் மரங்களை முறித்துக் கட்டுப்பொருட்களாக உபயோகித்தார்கள்.
முப்பது நாட்களில் ஒரு சின்ன நூலகம் அமைந்தது – சுவரில் எழுதியிருந்தது:

மண்ணின் மொழி – மக்கள் நூலகம்
(எழுத்து மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு குரலும் இங்கே வாசிக்கப்படும்.)

திறப்பு விழா அன்று, முழு கிராமமே வந்து சேர்ந்தது. சீதம்மா, கணேசன், பூஜா, ஆசிரியர்கள், ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் – எல்லோரும் வந்திருந்தார்கள்.
வாசுகி மிஸ் புடவியில், சின்னம்மா ஒரு நீள சால்வாரில் – கண்களில் ஒரு வெப்பமுள்ள ஒளி.

சின்னம்மா மேடைக்கு வந்ததும், ஒரு சிறு உரை நிகழ்த்தினாள்.

“என் பெயர் சின்னம்மா. என் குரல் இன்று இங்கேயே ஒரு சுவர், ஒரு வாசல், ஒரு நூலகமாயிருக்கிறது. நான் என்ன சொன்னாலும், அதில் என் அம்மா இருக்கிறார். என் பாட்டி இருக்கிறார். என் கிணறு இருக்கிறது. என் வரலாறு, என் வேர்கள் இருக்கிறது. இந்த நூலகம் என் வாழ்வின் முதற்கணக்கல்ல. இது என் வரலாற்றின் தொடர்ச்சி.”

பின் மாணவிகள், குழந்தைகள், பெரியவர்கள் அந்த நூலகத்திற்குள் நுழைந்தனர். நூலகம் ஒரு வாசிப்பு அறை மட்டுமல்ல, அது ஒரு மொழியாக இருந்தது – மண்ணின் மொழி.

அந்த சுவர் படிமத்தில் ஒரு புதிய ஓவியம் வரையப்பட்டது – ஒரு பசுமை மரத்தின் கீழ் புத்தகம் வாசிக்கும் ஒரு சின்ன பெண். பெயர் கீழே – சின்னம்மா.

அந்த இரவு சின்னம்மா வீட்டிற்கு வந்து, கதவை மூடிவிட்டு, மேசையின் மேல் புதிய ஒரு புத்தகம் வைத்து எழுத ஆரம்பித்தாள். புத்தகத்தின் பெயர்:

“ஒரு கிணற்றின் நாட்கள்”
(ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் இருந்து ஒரு நூலகம் வரை)

மழை மறுபடியும் பெய்ய ஆரம்பித்தது. ஆனால் இப்போது அவள் பயப்படவில்லை. அவளது சொற்கள் நனைந்தாலும், அது அழிந்து போகவில்லை. மாறாக, மண்ணின் உள்ளிருப்புகளை வளர்க்கும் விதையாக மாறியது.

மழையில் மறைந்த அந்த பாதை இப்போது, நூல்களால் ஒளிரும் நடைபாதையாக மாறியுள்ளது.

சின்னம்மாவின் பயணம் முடிவில்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு வாசகர் அந்த பாதையில் காலடி வைக்கும் பொழுது, அந்த மண் பேசும் – ஒரு தலித் மாணவியின் வாழ்க்கை, எழுத்து, போராட்டம், நம்பிக்கை, வெற்றி ஆகியவற்றைப் பற்றி.

மண்ணின் மொழியில்.

முடிவு.