மழையின் வாசல்

ரம்யா சுந்தரேசன்

1

சென்னை கோடைக்காலத்தின் வெப்பம் நகரத்தை உருக்கிற மாதிரியே இருந்தது. தெருக்களில் சாலைகள் பதட்டமாக இருந்தன, பேருந்துகள் கூட தக்கபடி ஓடாத நிலை. அந்நிலையிலும், லலிதா என்ற புகைப்படக்கலைஞர், தனது பழைய கேமராவை தூக்கிக்கொண்டு புதுப்பட்ட வேலைக்கு முதல் நாளாக கிளம்பினாள். அவள் செல்வது புரசாவிலுள்ள ஒரு சிறிய ஆடிடிங்க் ஸ்டூடியோ. வலைத்தளங்களுக்காக கலைப்படங்கள் எடுப்பது, குறும்படங்களுக்கு ஸ்டில்கள் ஷூட் செய்வது போன்ற வேலைகள் தான் அவளுக்கானவை.

பஸ்ஸில் ஏறியவுடன், அவளுடைய பார்வை வழக்கம் போல் இடது பக்க சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த ஒரே ஒரே முகத்தை தேடியது. கடந்த மூன்று நாட்களாகவே அவளுடைய கவனத்தில் வந்திருந்த அந்த முகம், தினமும் அதே நேரத்தில், அதே பஸ்ஸில் ஏறுவது வழக்கம். அவனது பெயரைக் கூட தெரியாமல் இருந்தாலும், அவனது பார்வையிலிருந்த மென்மை, சிரிப்பில் இருந்த இசை, ஏதோ ஒரு இடத்தில் அவளை இழுத்தது.

அவனது நாமம் ஆரவ் என்று பின்னர் தெரிந்து கொண்டாள். கண்ணாடிக்கடியில் ரெகார்டிங் ஸ்டூடியோ ஒன்றில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் விரும்பியதை இன்னும் தொட முடியாதவன்—ஆனாலும் கனவுகள் நனவாகும் வரை இசையை விட்டுவைக்காமல் வாழ்கிறவன்.

“வணக்கம்,” என அவன் அவளை பார்த்து சிறிது தயக்கத்துடன் கூறினான். மூன்றாவது நாள், மழை சின்ன சின்ன துளிகளில் தொட்டுப் போன காலை அது.

லலிதா திரும்பிப் பார்த்து சிரித்தாள். “நீங்க பேசறதுக்கே மழை வரணுமா?” என்று கேள்வியொன்று கேட்டாள், ஏற்கனவே உள்ளிருக்கும் ஆர்வத்தை மறைக்க முடியாமல்.

“மழை வரும்போதுதான் பசுமை தெரியும் அல்லவா?” அவன் பதிலளித்தான். அந்தப் பதில் அவளுக்குள் ஒரு சிறிய சந்தோஷ நதியை ஊற்றியது. அழகான ஒரு ஆரம்பம், அது போல. அவள் பார்த்தபடி, இந்த வார்த்தைகளில் ஏதோ சுவை இருந்தது. ஒரு பக்கவழிக்குள் பயணம் செய்வதுபோல், புரியாத வழிகளிலும் ஏதாவது வசீகரம் இருந்தது.

பஸ் நகரத்திலிருந்து நகரம் நோக்கி மெதுவாக நகர்ந்தது. கண்ணாடியின் மேல் மழைத்துளிகள் தவழ்ந்தன. அவளும் அவனும் அந்த மழைத்துளிகளுக்குள் பேசாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். ஒரு இசை, ஒரு அமைதி, ஒரு வாசல், ஒரு பாதை—all without words. ஏதோ உருக்கமாக நிமிடங்கள் கடந்தன.

“நீங்க எங்க வேலை பார்த்து?” அவன் கேட்டான்.

“Just joined a creative studio in Purasai. Mostly portrait work. நீங்க?”

“நான் nearby ஒரு ரெக்கார்டிங் ஸ்டூடியோவில்… For now. Actually, composing is the goal.”

“அப்படியா! நான் classical violin வாசிக்கேன். Side-a.”

“அதை ஏன் முன்னாடியே சொல்லல?” அவன் அந்த வார்த்தையை சிரிப்போடு உதிர்த்தான். “வாயிலேயே ராகம் இருக்கா போல!”

அந்த வார்த்தைக்கு லலிதா சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பில் ஒளிந்திருந்தது ஒரு acceptance. அவளுக்குள் ஏதோ ஒரு வேராக சுழன்றது. வார்த்தைகள் இல்லாமல் ஏற்படுத்தும் உறவுகளுக்கே வலிமை அதிகம்.

பஸ் புரசாவை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. மழைத் துளிகள் இன்னும் மெதுவாக கண்ணாடியில் நனையச் செய்தது. அவனும் அவளும் ஒன்றை உணர்ந்தார்கள்—இது ஒரு சாதாரணப் பயணம் இல்லை. இது ஒரு தொடக்கம்.

“நாளை நீங்க கூட வருவீங்களா?” அவள் கேட்டாள் இறங்கும் முன்.

“மழை வந்தா… நிச்சயமா!” அவன் சிரித்தான்.

அவள் இறங்கி நடந்து செல்லும் போது, பின்னாலிருந்து அவன் மெதுவாக இசைத்த ராகம் காது வழியாக இறங்கியது. அது வியாபாரக்கழகத்தின் இரைச்சலை ஊடறுத்து அவளின் உள்ளத்துள் ஒரு வார்த்தையில்லா கவிதையை பாடியது.

அந்த நாள் மழை வந்தது போலவே, அவனும் வந்தான். அவள் வாழ்க்கையின் வாசலில் ஒரு சின்ன கதவாகத் திறந்தான்.

அவள் கேமராவை தூக்கி, கடைசி மழைத்துளியைத் தட்டு எடுத்தபோது, அவளுடைய கண்களில் ஒரு புதிய கதை உருவாகிக் கொண்டிருந்தது. அந்த கதைதான்… இப்போது நீ படிக்கப் போகும் கதை.

2

மறுநாள் காலை. வானம் இன்னும் சாம்பல் நிறத்தில் புனைந்து கிடந்தது. லலிதா வழக்கம் போல டெரஸுக்கு சென்று போதையுடன் ஒரு காபி குடித்தாள். மழை நனையாத பக்கத்தில் வைத்திருந்த சிட்டுக்குருவிகள் சற்றே நனைந்து கொண்டிருந்தன. அவளின் மனதிலும் ஒரு மெல்லிய ஆர்வமிருந்தது—இந்த நாள் அவனோடு மீண்டும் சந்திக்கப்படும் என்பதற்கான எதிர்பார்ப்பு.

அவள் பஸ்ஸில் ஏறியதும் ஒரு சில நிமிடங்கள் அவனை தேடிக்கொண்டாள். ஆனாலும் அவன் இன்று இல்லை. அவள் ஒரு சிறு ஏமாற்றத்துடன் ஜன்னலருகே அமர்ந்தாள். கண்ணாடிக்குச் சாய்ந்து பார்த்தபோது பசுமைத் தெருக்களும் மழைத்துளிகளும் இணைந்து ஒரு கனவுப் போல பறந்தன.

அவளுக்கு இன்னும் அவனுடைய பெயர் முழுமையாகப் தெரியாது. “ஆரவ்” என்ற வார்த்தை மட்டும் தான் முன்னைய நாள் உரையாடலிலிருந்து நினைவில் வைத்திருந்தாள். அப்போது, பஸ்ஸின் அடுத்த நிறுத்தத்தில் அவன் ஓடிக்கொண்டு வந்தான்—மழைக்குள்ளாக!

அவளது முகத்தில் அந்த சிரிப்பு விரிந்து விட்டது. “நீங்க late ஆயிட்டீங்க,” என்று கூறும்போது, அவன் நனைந்த ஹூடியில் இருந்து தண்ணீர் சொட்டியது.

“மழை வந்து விடும் போல என நினைக்கவே இல்லை. But I didn’t want to miss the bus,” என்று அவன் சிரித்தான். அவனுடைய கண்கள் பனிக்காற்றில் கூட இசையை வாசிப்பதுபோல் தெரிந்தது.

“இந்த மழையிலே கூட நீங்க வந்து விட்டீங்க… அந்த வரி யாருடையது தெரியுமா?” அவள் கேட்டாள்.

“இல்ல… யாருடையது?”

“என் தாத்தா. அவர் எழுதின கவிதை. மழை வந்தா அது அவசியமல்ல, ஆனா எதையாவது நாம் எதிர்பார்க்கும் போது மழை வருவது போல ஒரு சின்ன நம்பிக்கை தோன்றும். அது தான் அவர் கவிதையின் பொருள்.”

அவன் மெதுவாக அதை மனதில் பதித்தான். “அருமை,” என்று சொன்னவன் கண்களில் ஒரு அன்பு மேலோங்கியது.

பஸ் நகரத்திலிருந்து நகரத்தை நோக்கி நகர்ந்தது. வெயில் இல்லாத வானத்தில் மழைத்துளிகள் சில நேரம் பொழிந்து மறைந்தன. அந்த போக்கில், அவன் லலிதாவிடம் கேட்டான்:

“நீங்க violin வாசிப்பீங்கன்னு சொன்னீங்களே… ஒரு நாள் கேட்க முடியுமா?”

“நிச்சயமாக! என் வீட்டில் antique violin ஒன்று இருக்கு. சுருக்கமாகவே வாசிக்கிறேன்… ஆனாலும் சில ராகங்கள் மட்டும் என் உள்ளத்துக்கு நெருக்கமானவை.”

“எனக்கும் ராகங்கள் தான் உயிர் போல… Especially Charukesi. There’s something about it. It hurts and heals at the same time.”

“சரியாக சொன்னீங்க… அது போலே வாழ்க்கை… அது சில நேரம் சுடும், சில நேரம் ஆறும்.”

அந்த உரையாடல்களில் மழை தொடர்ந்து துடித்துக்கொண்டிருந்தது. பஸ்ஸின் சிறிய கண்ணாடி வழியே, ஒரு புத்தகம் படிக்கும் பையனும், தொலைவில் பசுமை தோட்டங்களும் காணப்பட்டன. சென்னையின் கோடையில் கூட மழை என்றால் ஒரு கருணைதான்.

“நீங்க எப்ப compose பண்ண ஆரம்பிச்சீங்க?” அவள் கேட்டாள்.

“கொஞ்சம் சின்ன வயசில. பாட்டி தந்த harmonium ல தான் முதல் chord. பிறகு keyboard, guitar… ஆனா main-ஆ, film songs inspired me. ரேகமாரா, இசையால் ஏதாவது சொல்லலாம் போல… That’s what I felt.”

“அப்போ நீங்க film background-ல போக நினைக்கிறீங்க?”

“நான் படம் compose பண்ணணும்னு தான் நினைக்கறேன். ஆனா அவ்வளவு எளிதல்ல. So, still waiting… and working.”

“எல்லாருமே ஏதாவது காத்திருக்கிறோம். நான் கூட… ஒரு perfect portrait எடுக்க வேண்டும் என்றுதான்.”

அந்த வார்த்தைகளுக்கு மத்தியில், அவனது கை அவளது கையை சிறிது நேரம் ஸ்லோவாக தட்டி விட்டது. தற்செயலா? அல்லது…?

லலிதா விழிகள் அவன் விரல்களால் சில நிமிடங்கள் தொலைந்தன. அந்த அழுத்தம் தனி அர்த்தமில்லாமல் இருக்க முடியாது போலிருந்தது.

அவன் திடீரென கேள்வி கேட்டான்: “இரண்டு நாளா இதே பஸ்ஸில் ஏறறீங்க… என்ன நினைச்சீங்கன்னு தெரியலா… ஆனா என்னோட கனவுகள்ல, உங்க முகம் வர்ற மாதிரி இருக்கு.”

அவள் சிரித்தாள். “அது கனவா இல்ல ரெஅலிட்டி ஆகும் போல இருக்கு.”

“அப்படி என்றா… நீங்க என் musicக்கு violin வாசிக்கணும்னு எனக்கு தோணுது. Just like that.”

“அது ஒரு deal போல இருக்கு.”

பஸ்ஸ் திடீரென ஒரு திடுக்கு அடித்தது. அவர்கள் இருவரும் சற்று இடையே சாய்ந்தார்கள். அந்த சாய்வும் கூட அவர்களுக்குள் உருவான தொலைவைக் குறைத்தது.

பஸ் புரசாவை வந்தடைந்தது. அவர்கள் இருவரும் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினார்கள். மழை மெதுவாக இருந்தது. அவன் ஒரு குடையை திறந்தான், ஆனால் அது இருவருக்கும் போதுமானது இல்லை. அவள் அருகில் நின்றாள், அந்த ஒரு குடையின் கீழ்.

“இனி நாளைய மழைக்குள் சந்திக்கலாமா?” அவன் கேட்டான்.

“பார்ப்போம்… ஆனால் மழை வருவதை விட கூட நீ வருவது உறுதி போல இருக்கு,” அவள் சொன்னாள், நனையும் பக்கவழியில் நடக்கிறபோது.

அவன் திரும்பிப் பார்த்தபோது, அவளின் பின்னால் ஒரு மழைத்துளி விழுந்தது. அது ஜன்னலில் படும் இசை போலவே இருந்தது.

3

மூன்றாவது நாள்—மழை வந்தாலும் பசுமை வரவில்லை. வானம் கொஞ்சம் தெளிவாக இருந்தாலும், லலிதாவிற்குள் ஏதோ ஒரு குழப்பம் இருந்தது. பஸ்ஸின் ஜன்னல் வழியே காற்று வீசும் போதெல்லாம், அவன் பேசிய வார்த்தைகள் மனதிற்குள் சுழன்றன. “உங்க முகம் என் கனவுல வர்ற மாதிரி இருக்கு…” அவன் சொன்ன அந்த சிறு வாக்கியம், கவிதையாய் மீண்டும் மீண்டும் தோன்றியது.

அன்று அவள் அவனுடன் வேலைக்குப் பிறகு சந்திக்கத் திட்டமிட்டிருந்தாள். ஆரவ் சொல்லிக் கொண்டான்—”வண்டி இல்லாத கடற்கரைக்கு போவோம். அங்கு எந்த background noise இல்லாமல் நம்மிடம் மட்டும் இசை இருக்கும்.” அந்த சலசலப்பில்லா சப்தத்தின் இடையே ஏதோ நெருக்கம் வளருமோ என்ற பயமும் இருந்தது அவளுக்கு.

மாலையாயிற்று. அவர்களது சந்திப்பு தியாகராய நகரில் ஒரு சின்ன டீ கடை அருகில். அவன் அங்கு வெறும் கருப்பட்டி டீ வாங்கி கொண்டு நின்றான். லலிதா கூடவே வந்து நிற்க, அவன் அந்த டீ கப்பை அவளுக்கு நீட்டினான்.

“இது உங்க favorite?” அவள் கேட்டாள்.

“நல்ல சத்தம் தரும். இசைக்காக clear mind தேவை. அதுக்காக தான்.”

அவர்கள் ஒரு பழைய shared auto எடுத்தார்கள். auto கடற்கரையின் கிழக்கு முனையில் இருட்டாகி வரும் சாலையில் வழியைக் கடந்தது. கார்களில் இருந்து விளக்குகள் வந்து போனபோதும், அந்த இருவருக்குள் பேசுவது தவிர வேறு ஒலி இல்லை.

“மழையில்லா மாலை… இது புது பக்கம் போல,” அவள் சொன்னாள்.

“ஆனா மழை இல்லாத நாளில் கூட மனசு நனைக்கிறதில்லையா?” அவன் கேட்டான்.

அது ஒரு இசையின் முதல் வரியாய் இருந்தது. கடற்கரையை அடைந்தபோது இருட்டு அதிகமாகி இருந்தது. கடலில் ஒலிக்கும் அலையின் சத்தம், பக்கத்தில் உள்ள கடைகளின் வண்டியிலிருந்து வரும் மெதுவான சினிமா பாடல்கள், இருவருக்கும் ஓர் உணர்வின் ஓரங்கட்டாக இருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் கடற்கரையில் நடக்கத் தொடங்கினர். லலிதா கையிலிருந்த sandal போட்டு விட்டு, வெறும் கால்களால் மணலை தொட நினைத்தாள். அவன் சற்று தொலைவில் இரங்கினான், அதன் பின் அவளருகே வந்தான்.

“இப்போ நீங்க கேட்டீங்கன்னா, நான் ஒரு ராகம் வாசிக்கலாம். மனசுக்குள்,” அவள் சொன்னாள்.

“அதுக்காகத்தான் தான் கொண்டு வந்தேன்,” என்று அவன் தனது பையில் இருந்து ஒரு சிறிய recorder Box எடுத்தான்.

“இதை இப்போத்தான் ஆரம்பிக்கிறேன். என்னுடைய First Music Diary. நீங்க ஆரம்பம்.”

அவளுக்குள் ஏதோ புனிதமான அச்சம். ஒருவரின் கனவில் முதல் ஓரமாய் இருப்பது ஒரு அழுத்தமான உணர்வு. அவள் அருகே அமர்ந்து, ஆழமாக மூச்சை இழுத்தாள். கடல் காற்று அவளது மெல்லிய கூந்தலை அலையாக்கியபோது, அவள் மெதுவாக ஒரு ராகத்தை இமிட்டேட் செய்து நாகஸ்வரத் தொனியில் ஆரம்பித்தாள்.

“தனனத்தோமா… தனனனதோமா…” அவள் வாய்வழியே humming செய்தாள். அதை அவன் recorder ல capture செய்தான்.

“Charukesi…!” அவன் சொன்னான், ஒரு மெய்சிலிர்க்கும் வாய்புள்ளியுடன்.

“ஆமாம்… உங்க favourite ராகம் அல்லவா?”

“நீங்க வாசிக்கும்போது அது வேறு மாதிரி கேட்டது. கண்ணை மூடினா… உணர்ச்சியே மாத்துதான் போல…”

அந்த நேரத்தில், அவள் முகத்தில் ஒளி காந்தியாய் பரவியது. அவன் பக்கவாட்டு நோக்கிக் கவனித்தான். மெல்ல அவளது கண்ணுக்குள் ஏதோ சொல்லும் குரல் இருந்தது. அதில் வெகு நேரமாக அடக்கி வைத்திருந்த கனவுகளின் சத்தம்.

“நீங்க அந்த Raga-வில் ஒரு Track compose பண்ணலாமே?” அவள் சொன்னாள்.

“நீங்க இசையோடு இருப்பீங்கன்னா, ஏன் இல்லை? அது ரொம்பவே Possible.”

அவர்கள் இருவரும் கடற்கரை அருகே ஒரு வெற்று கட்டிடம் போல அமைந்த இடத்தில் அமர்ந்தனர். கடலின் இசை, காற்றின் கீசுகீசுப்பு, அவர்களின் மெதுவான சிரிப்பு—all of it felt like a silent symphony.

“நீங்க music ஓட பேசறது போல… அதுவே ஒரு மொழி போல இருக்குது,” அவள் சொன்னாள்.

“அப்படியே உங்களையும் கேமராவோட பேசுறதா பார்கிறேன். ஒவ்வொரு படம்-ஐயும் நீங்க உணர்ந்த மாதிரியே click பண்ணுறீங்க.”

“நீங்க என்னைப் பார்ப்பது போதுமே. நா என்ன click பண்றேன்? ஒவ்வொரு முறையும், நீங்க சிரிக்கிற முகம் தான் frame லே இருக்கிறது.”

அந்த வார்த்தைக்கு பின், மெளனம் வந்தது. இருவருக்கும் ஒன்றைக் கூற வேண்டியது இருந்தாலும், அதை பேசாமல் இருக்க வேண்டிய சந்தர்ப்பம் போல.

“நாளைய முதல் track… இந்த கடற்கரைஅ. இந்த சந்திப்பு.” அவன் சொல்ல, அவள் “அம்சம்” என்று எளிதாய் ஒத்துக்கொண்டாள்.

அந்த மாலை அவர்கள் முதன்முறையாக ஒருவருக்குள் நெருக்கம் வளர்ந்து வருவதையே உணர்ந்தனர். காதல் என்பது நிறைய சொல்லாமல் சொல்லும் மொழி. அந்த ஒரு மழையில்லா மாலை, கடற்கரையோரத்தில் அது விழுந்தது—ஒலி இல்லாத இசையாய்.

4

மறுநாள் காலை, லலிதா உணர்ந்ததெல்லாம் ஒரு கனவாகவே தோன்றியது. கடற்கரையில் அந்த மெளன இசை, ஆரவின் சிரிப்பு, திடீரென பிரம்மாண்டமாகவும், அமைதியாகவும் இருந்த அந்த சந்திப்பு—அவை அனைத்தும் ஒரு கனவுக்கட்டுமானத்தோடு அவளுடைய மனதில் இருந்து கொண்டு இருந்தன. இருப்பினும் அவளுடைய முகத்தில் ஒரு புதுமை பரவியது. கண்ணாடியில் பார்த்தால், அவள் சிரிக்காமல் இருந்தாலும், அந்த முகம் காதலில் இருப்பது போலே தெரிந்தது.

காலை 10:30க்கு வாகன சத்தம் நிறைந்த புரசா சந்தையில் அவள் தனது ஸ்டூடியோவை அடைந்தாள். இன்று அவளுக்கு ஒரு சினிமா போஸ்டருக்கான போட்டோஷூட் இருந்தது. ஆனால் அவளது நெஞ்சில் இசையின் ராகங்கள் மட்டுமே ஒலித்தன. அவன் compose செய்ய ஆரம்பித்த அந்த Track—charukesi ராகத்தில்—அது தான் அவளின் மனதில் முழுமையாக ஒலித்தது.

அதிகாலை 3 மணிக்கு, ஆரவ் அவளுக்கு ஒரு voice note அனுப்பினான்.

“இந்த mix உங்க குரலோட மொத்தமாக சேரும் போது எப்படி இருக்கும்னு想ிக்கிறேன்… நா synth பாத்தேன், light pad use பண்ணேன். நீங்க violin கொஞ்சம் hum பண்ணணும், அந்த re-entry part ல… செஞ்சீங்கனா, நம்மது முதல் full piece!”

அவள் கேட்டவுடன் கைபேசியை க்ளோஸ்படுத்திவிட்டு, violin case-ஐ எடுத்து, window sill அருகே அமர்ந்தாள். அவள் வீடு மூன்றாவது மாடியில், காற்று மெல்ல வீசும் இடம். அங்கு அமர்ந்து அவள் ஒரு மெதுவான ராகம் வாசிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வாசித்தபோது, அவளது கண்களில் ஒரு நினைவின் நிழல் வந்தது.
அவளது தந்தை, classical violin இசைக்கலைஞர். ஆனால் ஒரு தவறான அரசியல் ஆதாயத்துக்காக அவர் பெயர் ஒரு plagiarism வழக்கில் சிக்கி, மியூசிக் கழகம் அவரை blacklist செய்தது. அதன்பின், அவர் violin-ஐ சிறைபோல் பூட்டினார். லலிதா அதைத்தான் மீண்டும் திறந்தவளாக இருந்தாள்.

இந்த நினைவு மட்டும் தான் அவளுக்கு ஒரு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது. இசை… அது தந்த நிழல்களும் இருக்கின்றன. ஆனால் ஆரவ் மூலம் அந்த இசை மீண்டும் பிராணவாயுவாய் தோன்றியது.

அந்த மாலை, அவளும் ஆரவ் சந்தித்தனர். இந்த முறைக்கு ரயில் ஸ்டேஷனின் பக்கவாட்டில் இருக்கும் ஒரு சின்ன பேருந்து நிறுத்தம். இங்கு crowds குறைவாக இருக்கும்; இருவரும் பேசக்கூடிய அமைதியான இடம்.

“நீங்க record பண்ணீங்களா அந்த humming?” அவன் கேட்டான்.

“Yes, morning-ey பண்ணிட்டேன். ஆனால்…” என்று அவள் தயங்கினாள்.

“என்ன ஆனா?” அவன் சற்றே முகத்தை சுருக்கினான்.

“நம்ம இசைக்கு என்ன பலம் இருக்கும்? நாம வெளியே கொண்டு போனால்… அங்கே பேசப்படும் politics, labels, networks… அவையெல்லாம் பார்க்காமலே நாம் போக முடியுமா?”

அவன் ஒரு நிமிடம் அமைதியில் இருந்தான். பிறகு மெதுவாகச் சொன்னான்:

“இசை politics ல இல்லை. அது emotions ல இருக்குது. நம்ம உயிரோட சம்பந்தம். அந்த music-ஐ எடுத்து வெளியில் கொண்டு போவது வெறும் formalities.”

அந்த வார்த்தைகள் அவளுக்குள் பதிந்தன. அவள் ஒரு டிசிஷனை எடுத்தாள்.

“நா உங்களோட சேர compose பண்ண வர்றேன். But ஒரு شرطம்.”

“சொல்லுங்க…”

“இந்த music-ஐ நாம first time வெளியிடப்போறது… ஒரு crowd-க்கு இல்ல. ஒரு individual-க்கு.”

“யாரு?”

அவள் சிரித்தாள். “என் அப்பா. அவருடைய violin mute ஆயிருக்கிறதுக்குப் பின், அவர் இசையை மறந்துவிட்டார். நாம அவங்க வருஷக்கணக்கான மௌனத்துக்குள் இந்த tune-ஐ விட்டுப்பார்ப்போம்.”

அவன் மெளனமாய்ப் பார்த்தான். அது ஒரு பெரிய தயக்கம் இருந்த முடிவாகவே தெரிந்தது. அவன் அவளின் கையை மெதுவாக பிடித்தான்.

“நீங்க சொல்லறீங்கனா… அப்போ அது செய்ய வேண்டியது தான். Let’s do it.”

அவர்கள் இருவரும் வழியைக் கடந்து போனார்கள். அதிரடி எதுவும் இல்லை. ஆனால் அந்த நடைபோக்கில் இருந்த வலிமை மிதமானது. காதல் என்பது ஒருவருக்குள் இறங்கும்போது, அவர்களோடு வாழ்க்கையின் நிழல்களும் இறங்குகின்றன.

அந்த இரவு, அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து வேலை பார்த்தனர். sound pad, violin humming, reverb tuning—all of it became a poetic collaboration. ஒரு மெளன மழை அந்த இரவிலும் வந்தது, சற்றே ஒரு ஜன்னல் கண்ணாடியில் வாசல் தொட்டு சென்றது.

அவர்கள் அந்த Track-ஐ முடித்ததும், அவள் தந்தையின் ரூமுக்கு போனாள். கதவைத் தட்டினாள்.

அவர் திறந்தபோது, பிள்ளை மனதில் இருந்த பயம் தெரிந்தது.
“Appa… இதைக் கேளுங்கள். இது உங்களுக்காக compose பண்ணோம்.”

அவள் கைபேசியில் அந்த Track play செய்யப்பட்டது. Charukesi. அதன் முற்றிலும் modern instrumental base, ஆனால் classical vein. violin, synthesizer, hums—all arranged in soul’s voice.

அவள் தந்தையின் கண்களில் தண்ணீர் வந்தது. அவரது கண்கள் சற்று மூடியபடி, அந்த இசையில் மூழ்கினார்.

“இது… யாரது இசை?” அவர் மெதுவாக கேட்டார்.

“மா மற்றும் ஆரவ்.”

அவர் ஒரு மௌனத்துக்குப் பின் சொன்னார்:

“வாழ்க்கையிலேயே நான் மாற வேண்டிய ஒன்று இருந்தால், அது இந்த இசை மாதிரி இருக்கணும்.”

அந்த இரவில், ஒரு வாசல் திறந்தது—not just for music, but for forgiveness.

5

அந்த இசை ஒரு வீரம் போலவே இருந்தது. லலிதாவின் தந்தையின் கண்களில் மூடப்பட்டிருந்த கதவுகள் மெதுவாக திறந்தன. ஒரு பாணிக்கூட வைக்காத சப்தம் அவரது உள்ளத்தில் resonance செய்தது. பல வருடங்களுக்கு முன் மறக்கப்பட்ட ராகம், இப்போது பெண்ணின் விரல்களில் மீண்டும் உயிர் பெற்றதை பார்த்து அவர் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் திரும்பிக் கொண்டார். ஆனால் திரும்பும் முகத்தில் மறைந்திருந்த புன்னகை, இசை வெறுப்பில் இருந்து இசை மன்னிப்புக்கே பயணம் செய்ததை காட்டியது.

அந்த இரவு, ஆரவ் வீடு திரும்பும் வரை லலிதா தனது லேப்டாப் முன் அமர்ந்திருந்தாள். அவளுடைய முழு நோக்கம் அந்த ஆடியோவை fine-tune செய்து, அந்த முகம்—தந்தையின் முகத்தில் தோன்றிய அந்த நொடியான சிரிப்பை—மறக்காமல் சேமித்து வைப்பது. ஒவ்வொரு track-ஐயும் அனுப்பிய பிறகு ஆரவ் எழுதினான்:

“இந்த மாதிரியான feedback தான் எனக்குத் தேவை. ஒரு மனம் எதையாவது உணரும்போது, அது தான் நல்ல இசை.”

அந்த வாரம் முழுவதும் அவர்கள் இருவரும் வேலை முடிந்த பின் கூடவே வேலை பார்த்தார்கள். ஓர் apartment rooftop, எப்போதும் அதிகமில்லாத காற்றுடன், ஒரு light speaker setup வைத்திருந்தனர். மழை வாரம் வாரம் ஒரு முறை வந்தாலும், அந்த சாயல் மட்டும் அவர்களிடையே என்றும் இருந்தது.

ஒரு மாலை, ஆரவ் உஷார் இல்லாமல் கேட்டான்:

“நீங்க எப்போ முதல் crush வந்தது?”

லலிதா சிரித்தாள். “ஆரம்பிக்கிறீங்களா?”

“Seriously! I mean… சொல்ல வேண்டாமா?”

அவள் நிம்மதியாக சொன்னாள், “Schoolல என் violin teacher. அவர் ஒரு ராகம் explain பண்ணும்போது, அவர் குரல் எனக்குள் நேரடியாக வந்து விழும் மாதிரி தோணும். அதில்தான்… crush வந்தது போல… But he never knew. அவ்வளவுதான்.”

“வா… அது deep-ஆ இருக்கு…”

“நீங்க?”

“நா… maybe my first music teacher. அவர் என்னோட notes கிழிச்சுட்டு சொன்னதுல, ‘இந்தக் குழந்தை பாடலாக மாறும்’னு. அவங்க சொல்லும்போது, எனக்கு ஒரு magic போல இருந்தது. நான் music-a காதலிக்க ஆரம்பிச்சேன். அவங்க அந்த magic-ஐ starter-ஆ கொண்டு வந்தது.”

“மனதோட காதல் தான் நீங்க சொல்றீங்க.”

“நீங்க?” அவன் கேட்டான்.

லலிதா கொஞ்சம் தயங்கினாள். “நான் ஒருவரிடம் காதலாக வளர்ந்து வருகிறேன் என்று நினைக்கிறேன். இன்னும் சொல்லாதது தான்.” அவளது குரலில் ஒரு மெளனம் இருந்தது. அதில் ஒரு விதமான vulnerability இருந்தது.

ஆரவ் பார்த்தான். மெதுவாக சொன்னான், “சொல்லாமலேயே அது ஒலிக்கிறது.”

அந்த வார்த்தைக்கு பின்னால் ஒரு நிசப்தம். அவளும் சிரித்தாள். உண்மையில், அந்த சிரிப்பின் பின்னாலேயே அவர் நின்றிருந்தார்.

அந்த வார விடுமுறை, அவர்கள் இருவரும் மிகப் பெரிய முடிவெடுத்தனர்—அவர்கள் கூட்டாக ஒரு YouTube page ஆரம்பிக்கிறார்கள். அந்தப் பெயர்: Mazhaiyin Vaasal – ஒரு சந்திப்பு, ஒரு இசை, ஒரு கதையின் வாசல்.

அந்தப் பக்கத்தில் அவர்கள் முதல் video-வைப் பதிவேற்றினார்கள். தலைப்பு: “A tune for Appa.”

அந்த வீடியோ முழுக்க ஏதோ ஒரு உணர்வின் பிம்பம்தான். லலிதா recorder-இல் violin வாசிக்கிறாள், பின்னணி இசையில் ஆரவ் வழங்கிய synth வரிகள். Track-ஐ முடிக்கும் முன், அவர்களின் குரலில், “அந்த கண்கள் மறந்த இசைக்கு ஒரு நன்றி” என்று லைன் ஒலிக்கிறது.

அடுத்த சில நாட்களில் அந்த வீடியோவுக்கு local crowd லிருந்து சிறு அளவிலான appreciation வந்தது. comments இவ்வாறு இருந்தன:

“இந்த Track மனசை தொட்டுச்சு!”

“Old school + new soul. Loved it!”

“என் அப்பாவை நினைவுபடுத்திச்சு…”

இவை எல்லாம் அவர்களுக்கு fuel ஆக இருந்தன. ஆரவ் மேலும் ஓர் experimental series plan பண்ணினான். அவர்களின் முழு தொகுப்பு—7 Raagas for 7 Emotions என்று.

அந்த சுழற்சியில், அவர்களின் நேரங்கள் கூடும் நேரங்கள் ஆயின. ஒரே keyboard share பண்ணுவது, ஒரு chord-ஐ குழப்பி எடுப்பது, ஒருவரை ஒருவர் நேசிக்க ஆரம்பிக்க ஆரம்பிக்கும் அவ்விருவர்களின் ஒவ்வொரு நொடியும் மெல்ல அவ்வளவாகவே deep ஆனது.

ஆனாலும், எல்லா தொடக்கங்களிலும் ஒரு தடம் இருக்கும். அந்த தடம் வந்தது ஒரு நாளில்.

ஒரு மாலை, லலிதா பஸ்ஸில் இருந்தபோது ஒரு புகைப்படத்துக்கு ஏதோ ஒரு contest result mail வந்தது. அந்த mail-ல் இருந்து அவள் புரிந்துகொண்டது—அவளது portfolio, ஆரவ் எடுத்த audio clip-ஐ background-ல வைத்த composition, ஒரு பெரிய Chennai-based ad agency-க்கு shortlist ஆனது.

அந்த சந்தோஷத்தை சொல்லிக்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவன் வீட்டுக்கு சென்றாள். ஆனால் அவனை காணவில்லை. வீடு பூட்டப்பட்டிருந்தது.

அவள் திரும்பியபோது, ஒரு strange SMS வந்தது:

“கொஞ்ச நாள் தூரமா இருக்கணும். சில விஷயங்களை முடிக்கணும். Pls don’t search. Wait pannunga.”

அந்த மெசேஜ் ஒரு மர்மத்தை விடுத்தது. ஆரவ்… எதற்காக திடீரென invisibility-க்கு போயிருக்கிறார்? ஒரு வார்த்தை கூட இல்லாமல்? அந்த மீட்டிங்கில் கூறிய காதல், அந்த ஒலி—all of it was real… அல்லவா?

மழைத் தொடும் அந்த ஞாயிறு மதியத்தில், அவள் music system-ஐ mute செய்தாள். அவர்களது track-ஐ play பண்ணினாள். ஆனால் அவன் குரலின்றி, அது வெறும் மெளனமாக இருந்தது.

கண்ணாடி வழியே அந்த சாம்பல் வானத்தைப் பார்த்தாள்.

இவன் திரும்புவானா? அல்லது… இந்த வாசல் ஒரு இசையை மட்டுமல்ல, ஒரு பிரிவையும் கொண்டு வந்ததா?

6

மழை வந்தால் இசை மீண்டும் பிறக்கும் என லலிதா நம்பினாள். ஆனால் அந்த மழை வாரம் முழுக்க வந்தாலும், ஆரவ் திரும்பவில்லை. இரண்டு நாட்கள், ஐந்து நாட்கள், பத்து நாட்கள்—ஒவ்வொரு நாளும் அவர் இருப்பிடமற்ற சுவர்கள் போல இருந்தது. அவன் அவளது வாழ்க்கையில் இருந்த ஒவ்வொரு ஜன்னலையும் திறந்துவிட்டு போய்விட்டான். இப்போது அவளால் அதை மூட முடியவில்லை, வேறொருவர் மூட விட மாட்டார்.

அவன் அனுப்பிய அந்த ஒரு மெசேஜ்—“தூரமா இருக்கணும்… சில விஷயங்கள்…”—அதன் பின்னால் ஒரு அதிர்ச்சியின் நிழல் இருந்தது. ஏன் அவன் எதையும் சொல்லாமல் சென்றான்? யாரிடமும் எந்த வரிசையும் இல்லாமல் மறைந்துவிட்டான்? நிச்சயமாக அது சின்ன சிக்கல் மட்டும் அல்ல. அவன் செய்த விஷயம் எல்லாம் அப்படி எளிதாக வராதது. ஏதோ சிக்கியது. ஏதோ ஒரு முகமூடி அவன் மறைத்து வைத்திருந்தான்.

லலிதா மெதுவாக வாழ்க்கையை முன்னோக்கி இழுத்துக்கொண்டாள். ஸ்டூடியோ வேலை, occasional freelance shoots, YouTube comment-களுக்குப் பதில்—all that kept her floating. ஆனால் அக்குழப்பத்தில் ஒரு பகுதி இசை இல்லாமல் குருட்டுத்தன்மையில் தடுமாறிக்கொண்டே இருந்தது.

ஒரு மாலை, ஸ்டூடியோவின் mail inbox-ல் ஒரு unfamiliar ID-இல் இருந்து ஒரு மெசேஜ் வந்தது. Subject: Mazhaiyin Vaasal – For Lalitha Only. அவள் click செய்தாள்.

அதிலிருந்தது ஒரு Google Drive link. password protected. password hint: “First Raaga You Played.”

அவள் சிரித்தாள். அதை தட்டினாள்—Charukesi.

அந்த link ஒரு short video திறந்தது. Video frame முழுவதும் dimly lit room. ஆரவ் இருப்பது போல தெரிந்தது, ஆனால் முகம் முழுமையாக தெரியவில்லை. Camera static. அவரது குரல் மட்டும்.

“லலிதா…
நீங்க கேட்டிருப்பீங்க… ஏன் நான் போனேன்? ஏன் ஏதுமில்லாமல் ஒரே ஒரு மெசேஜ் விட்டேன்?

நீங்க என் இசையை உணர்ந்தீங்க. அதையும் மீறி… என்னையும்.

ஆனா ஒரு musician-ன் பக்கத்தில் இருக்கும் சில சத்தங்கள்… சில நேரம் அதே இசையை கிழிக்குது.

என் அண்ணன்—நீங்கள் அறிமுகம் இல்லாதவர்—ஒரு production fraud வழக்கில் சிக்கியிருக்கிறார். அவன் பெயருக்கு கீழே நிறைய பணபற்றுவோர். ஆனால் இப்போது எனக்கும் பாதிப்பு. நா use பண்ணிய அந்த studio, அந்த sound system, சில notes—all questioned by law. என் பெயரிலிருந்த சொந்தங்கள்… அனைத்தும் enquiry-க்கு போயிருக்கின்றன.

நான் உங்களை அந்தக் குழப்பத்துக்குள் இழுக்கக் கூடாது என்பதால்தான்… நா தூரமா போனேன்.

ஆனா ஒரு நாள்… இந்த video பார்த்த நாளில்… உங்கள் அருகே நான் திரும்பி வர முடிந்தாலும், உங்க இசையை கேட்கும் அந்த first moment-ஐ மீண்டும் உயிர்படுத்த முடிந்தாலும்… நா வந்து நிற்பேன். அந்த வாசலுக்கு எதிரில்.”

அந்த video முடிந்ததும், அவள் mute-யாக சில நிமிடங்கள் அமர்ந்திருந்தாள். விழிகள் சிவப்பாகின. ஆனால் கண்ணீரில்லை. ஏனென்றால் அந்த video… அவனது மறைவு மட்டும் அல்ல, அவனது உயிர் மீண்டும் வருவதாகவும் தெரிந்தது.

வீடியோவுடன் ஒரு audio file attach செய்யப்பட்டிருந்தது. File title: “Vaazhum Mazhai – Unfinished”.

அது ஒரு half-completed track. Synth keys, ஒரு hum மாதிரியான மேகம் போன்ற background, ஆனா melody full ஆக வரவில்லை. Track முடிந்ததும்… மெளனம். அதில் குரலும் இல்லை, violin இல்லை—வெறும் நடுவே நிலவுமாறு ஒரு இமயமான அமைதி.

அவள் அந்த file-ஐ மீண்டும் கேட்டாள். மூன்றாவது முறையில்தான் அவள் உணர்ந்தாள்—அந்தக் கடைசி few seconds-ல், ஒரு மெளன violin note வாசிக்கப்படுகிறது. மிகவும் மெதுவாக… அது ஏதோ ஒரு கண்ணீரின் வாசல் போல.

லலிதா violin case-ஐ எடுத்தாள். அவளது கால்கள் அதே rooftop-க்கு சென்றன. அந்தப் பக்கத் தெருவில் இரவு வந்து விட்டது. Sky full of quiet stars. அவளால் அந்த track-ஐ பூமிக்கு மீண்டும் வாசிக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை வந்தது.

அவள் speaker-இல் அவன் track-ஐ play பண்ணினாள். பிறகு, melody வராத இடத்தில், violin-ஐயும் எழுப்பினாள்.

அவளது விரல்களில் அந்த Charukesi பிழைத்தது. ஆனால் இப்போது அது சோகத்தில் இல்லை. அது ஒரு விடுதலை போல இருந்தது. அவளுடைய ராகம் ஒவ்வொரு chord-ஐயும் embrace செய்து இசையின் வீழ்ச்சியையும் மீளச் செய்தது.

அந்த நேரம்… ஒரு குரல் வந்தது:

“நான் உன் வாசலைத் தாண்டி வந்துட்டேன், லலிதா.”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

ஆரவ்.

அவன் மெலிந்து இருந்தான். முகத்தில் சோர்வு இருந்தது. ஆனால் கண்களில் மட்டும்… அதே இசையின் நிழல் இருந்தது.

“அந்த track-ஐ முடிக்க வந்தேன்,” அவன் சொன்னான்.

அவள் violin வைத்துவிட்டு ஓடி அவனை கட்டிப்பிடித்தாள். ஒரு வார்த்தை பேசாமல். அவனது shirt மழையில் நனைந்தது போலவே, அவளது கன்னத்தில் அவனது மூச்சு விழுந்தது.

“நான் music-ஐ மட்டும் காதலிக்கல. உன்னை காதலிச்சேன்.”

அவள் சிரித்தாள். “எனக்கும் அது நீண்ட நேரமாக உண்மையாகத்தான் தெரிந்தது.”

அந்த rooftop-ல் அந்த இரவில், அவர்கள் இருவரும் Vaazhum Mazhai track-ஐ பாடினார்கள். முதன்முறையாக—not for audience, not for video, not for father or fame—but for themselves.

மழை இறங்கவில்லை. ஆனால் அந்த இரவில், இசையில்தான் ஒரு மழை உண்டாயிற்று.

7

அந்த இரவு rooftop-ல் நிகழ்ந்தது வெறும் ஒன்று சேர்ந்த இசைச்செயல் இல்லை. அது அவர்களது உயிர்கள் இசையின் வழியாக ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்ட தருணம். ஒவ்வொரு chord-லும், அவன் துடிக்கச் செய்த அவலம் இருந்தது; ஒவ்வொரு violin stroke-லும், அவள் தேடிய நிம்மதி இருந்தது.

“நா உண்மையாவே நினைக்கல நீ திரும்பி வருவேன்னு…” லலிதா மெதுவாக சொன்னாள், அவனது தோளில் சாய்ந்து.

“நீங்க எனக்குத் திரும்பி வரணும் னு ஒரு இடத்துலயாவது நம்புறீங்கன்னு தெரியுது. அதுதான் என் மீள்வு,” ஆரவ் பதிலளித்தான்.

அவனது குரலில் இருந்த தளர்வு, துளிர்க்கும் ஒரு மென்மையை கொண்டிருந்தது. திடீரென மழை வந்திருந்தால் கூட, அந்த தருணத்தை கெடுக்க முடியாது போலிருந்தது.

அடுத்த மூன்று நாட்களில், அவர்கள் மீண்டும் அந்த unfinished track-ஐ முழுமையாக்கியார்கள். ‘Vaazhum Mazhai’ என்ற அந்த track இப்போது இனிமையுடன் வலிமையும் கொண்டிருந்தது. ஆரம்பத்தில் ஆரவின் slow synth melody, பிறகு லலிதாவின் violin humming, அதன் பின்னர் இருவரின் improvisation-ஐயும் சேர்த்து அவன் compose செய்த ending sequence—all wrapped in a poetic reverb that felt like silence talking.

வீடியோவுடன் ஒரு voice intro:

“மழை ஒரு போதையைத் தரும். அதில் விழுந்தாலும், மீளவும் எழும்ப முடியும். இந்த இசை, அந்த விழுந்தவர்களுக்காக. மீண்டும் நமக்குள் இசை தேடுபவர்களுக்காக… நம் குரலுக்கு பிறந்த அந்த மழைக்காக.”

வீடியோ அந்த வாரத்தில் வெளியானது. மிகுந்த எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல், அவர்கள் YouTube பக்கத்தில் upload செய்தார்கள். ஆனால் இந்த முறையில், அது வேறுவிதமாகவே பரவியது.

ஒரு நாள், ஒரு பிரபல independent music critic, தேவிகா ராயா, அந்த வீடியோவை X-ல் (முன்னாள் Twitter) quote-tweet செய்து எழுதியிருந்தார்:

“Who are these two? Raw, vulnerable, and hauntingly beautiful. This track hurts in the best way.”

அவளது அந்த ஒரு tweet வீடியோவிற்கு 3.2M views உண்டாக்கியது. அதன் பின்னர் music pages, Instagram reels, Spotify curators—all started picking it up.

ஆரவ் ஒருநாள் கூறினான்:

“இது நாம் plan பண்ணவே இல்ல. But music-ஐ வாழ்க்கைக்கு ஒரு கடிதமாக அனுப்பினா, universe அதை முன்னே கொண்டு போயிடும்.”

அந்த வெற்றியை அவளும் தியானிக்காமல் celebrate செய்தாள். ஆனால் அந்த success-இன் நடுவே, ஒரு real-world decision காத்திருந்தது.

ஒருநாள் லலிதாவிற்கு ஒரு call வந்தது. Chennai Creative Studios-இல் Senior Visual Director-ஆக பணியாற்றும் ஒருவர் அழைத்திருந்தார். “Your Mazhaiyin Vaasal visual direction is what we’ve been looking for. Would you be willing to lead a mini-series project on Indian monsoon moods in music?”

அவளுக்கு அந்த offer புதுமை மட்டுமல்ல. அது, அவளது previous passion மற்றும் present love இரண்டையும் சேர்க்கும் வாய்ப்பு. ஆனால் அந்த offer Bengaluru-வில் மூன்று மாத வேலை. இரண்டு travel episodes, ஒரு hill station shoot—all involved.

“ஆரவ்… இதை நான் miss பண்ண முடியாது. ஆனா… நம்ம இசை?” அவள் தயங்கியபடி கேட்டாள்.

அவன் சிரித்தான். “இசை நீங்க போன இடத்திலே கூட இருக்கும். மழை ஒரு இடத்தில் மட்டும் வரலே. அதை follow பண்ணணும்.”

“நீயும் வருவாயா?”

அவன் மெளனமாய் இருந்தான். “நான் இந்த இடத்திலே, Appa-வை பார்த்து வந்துவிட்டு வரணும். நீங்க செல்லுங்க. வீடு போகும்போது பாடல் வாங்கிட்டு போங்க.”

அவள் செல்லும் நாள் வந்தது. கேமரா, violin, laptop, எல்லாவற்றையும் neatly பைலாக பேக் செய்தாள். ஆனால் பேக் செய்ய முடியாத ஒன்று இருந்தது—அவனின் குரல்.

பஸ் புறப்படுவதற்கு முன்னாள் இருவரும் பஸ்ஸ்டாண்டில் சந்தித்தனர். மழை அன்றும் இல்லை. ஆனால் வானம் சுருங்கிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு சின்ன மூடப்பாகை போல.

“நீ மழையை தொடர்ந்து போறியா… அல்லது நான்?” அவள் கேட்டாள், ஒரு நிதானமான சிரிப்புடன்.

“நம்ம இருவருமே. ஒரே மேகத்தில் பயணம் பண்ணுறோம். அதுக்கே Rain Sync அப்படின்னு சொல்வாங்க.”

அவள் பஸ் ஏறினாள். ஜன்னல் வழியே பார்த்தாள். அவன் சாய்ந்து நின்றான், பச்சை காடுகளுக்கிடையே ஒருவன் நின்ற மாதிரி.

பஸ் நகர்ந்தது. அவள் அந்தப் பக்கம் ஒரு kiss வீசினாள். அவன் கண்டது போல தோன்றவில்லை. ஆனால் அது அவள் நம்பிக்கையின் ஒரு form.

மூன்று நாட்கள் கழித்து, அவர் voice note அனுப்பினான்:

“புரிந்தது. நம்ம இசை அங்க போயிருக்கு. என் கவிதை இங்கே சிக்கிப் போச்சு. ஆனா ஒன்றா மீண்டும் இசை உருவாகும். மீண்டும் வாசல் திறக்கும். ஒரு நாள் மழை, கண்ணாடியில் இல்லாமல் உன் அருகில் நிற்கும்.”

அந்த வார்த்தைகள், அவளுக்கு ஒரு umbrella போல இருந்தது. மழையிலே போனாலும் நனைக்காத பாதுகாப்பு.

மிக விரைவில், லலிதாவின் Bengaluru series ஆரம்பமாகிறது. ஆனாலும் அது ஒரு புதிய பாடலின் முன்னுரை மாதிரி. இன்னும் இரண்டு பாகங்கள் உள்ளன. அவனும் வருவான். இசையும் முடியும்.

ஆனால் அந்தச் சிறிய love note…

மழை போலவே, அதே வாசலைத் தொடுவதற்காக மீண்டும் வரவேண்டும்.

8

மழை எப்போதும் விழும் முன் ஒரு நிசப்தம் உண்டு. அந்த நிசப்தம் தான் உண்மையான எதிர்பார்ப்பு. லலிதா அந்த நிசப்தத்தின் நடுவே நின்றாள். பெங்களூருவின் மூடிமேகங்களுள், அவளது இரவு எல்லாம் இசையின் ஓசையால் நிரம்பியிருந்தது. ஒவ்வொரு ஷூட் லொகேஷனும் ஒரு பாடல் போலிருந்தது, ஒவ்வொரு அழகு ஒரு இசையின் வடிவமாக. ஆனால் ஒவ்வொரு நிகழ்வுக்கும் இடையே அவன் இல்லாத ஒரு தனிமை ஜன்னல் வழியாக விழுந்த ஒளி போல படியத் தொடங்கியது.

பாடல்களை compose செய்யும் போது, அவள் ஒவ்வொரு ஹம்மிங்கிலும் அவனை எண்ணினாள். அந்த Synth pad, அந்த rhythm structure—இவை எல்லாம் ஆரவ் இல்லாமல் மட்டும் இல்லை. அவனது கண்ணோட்டமே பிழைக்க ஆரம்பித்தது.

ஒருநாள், மேடிக்குப் பின் கடற்கரை வெள்ளை மணல் மீது அமர்ந்திருந்த போது, வானில் மேகங்கள் சுருண்டன. கடல் வீசும் காற்று மெல்ல அவளது முடியை அசைத்தது. அவள் மெல்ல violin எடுத்து ஒரு raga-வை வாசிக்க ஆரம்பித்தாள். அதன் எழுச்சியில் ஒரு வலியும், வலிக்குள் ஒரு release-யும் இருந்தது. அவள் இசை, தனிமையின் சுவடுகளால் நிறைந்திருந்தது.

அப்போது, பக்கத்தில் நின்ற cameraman ஒருவன் அவளிடம் கேள்வி கேட்டான்:

“இந்த ராகம் எல்லாம் யாருக்காக?”

அவள் சிரித்தாள். “ஒருவன்… வருவேன் என்று சொல்லிவிட்டு போனவன்.”

“மீண்டும் வருவானா?”

அவள் கண்களில் வெறும் கவிதை.

“மழை வரும். ஆனால் எப்போது என்று யாருக்கும் தெரியாது. ஆனாலும் நாம காத்திருக்கிறோம், இல்லையா?”

சென்னை.
ஒரு நாளில் இரு மழைத்துளிகள் விழுந்தன. பஸ்ஸ்டாண்டில் நின்றிருந்த ஆரவ், தனது நோட்ட்புக்கில் ஒவ்வொரு பாடலையும் எழுதிக் கொண்டிருந்தான். Studio மோசடி வழக்கில் அவனது பெயர் நிரபராதம் என்று முடிவடைந்தது. ஆனால் அந்த விசாரணையின் முடிவில், அவனுடைய மனதிலோ வறட்சி தொடர்ந்திருந்தது.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, அவன் மீண்டும் rooftop-க்கு வந்தான். அந்த இடம், லலிதா இருந்த நினைவுகளால் சூடானதாக இருந்தது. அவளது laughter, அவளது violin, அவளுடைய “சொல்லாமலே பேசுறது நல்லா இருக்கே…” என்ற அந்த நெருக்கம்.

அவள் அனுப்பிய ஒரு voice note அவனது மொபைலில் play ஆகிவந்தது:

“மழை இங்கு இப்போது நனையுது. ஆனால் ஒரு வாசல் மட்டும் திறக்கவில்லை. உன் குரல் இல்லாத வாசல்.”

அவன் எழுந்தான். உடனே ஒரு பஸ்ஸில் ஏறினான். இரவு 9:45-க்குப் பிறகு பெங்களூரு செல்லும் express. பயணத்தில் முழுவதும் அவன் violin track-களைக் கேட்டுக்கொண்டே சென்றான். அவளது குரல், அவனுக்குள் வாழ்ந்திருந்தது.

பிறகுமுறை ஒரு மழை நேரத்தில் அவர்கள் சந்தித்தனர். அந்த பெங்களூரு ஹெல்ஸிங் பூங்காவின் நடுவே உள்ள open amphitheatre-ல் அவர்கள் பார்த்துக்கொண்டார்கள். ஏற்கனவே stage நிறுவப்பட்டுள்ளது. பரபரப்பான வாயில்களில் கூட, அந்த இரண்டு கண்கள் ஒருவரையொருவர் காணும்போது ஒரு வெளிச்சம் பரவியது.

“நீ வந்துவிட்டாயா?” அவள் கேட்டாள்.

“மழை வந்தது. அதனால்தான்,” அவன் பதிலளித்தான்.

“இந்த track யாருக்காக?” அவள் கேட்டாள், stage-ஐ சுட்டி.

“நாம் இருவருக்காக,” அவன் சொன்னான், மெதுவாக அவளுடைய கையை பிடித்தபடி.

“ஒரே இசையில் இரு உயிர்கள் இருப்பது போலவே?” அவள் கேட்டாள்.

“அப்படியல்ல. ஒரே உயிரில் இசை இரண்டு முறையும் ஒலிப்பது போல.”

அந்த இரவில், அவர்கள் இருவரும் ஒரு final performance நிகழ்த்தினர். ‘Mazhaiyin Vaasal – Finale’ என்று அழைக்கப்பட்ட அந்த live concert, ஏராளமான பார்வையாளர்களைக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் அது crowd-க்கு அல்ல. அது ஒரு காதலுக்கான ஈமைகள், ஒரு இசைக்கான மறுஅரங்கேற்றம், ஒரு உயிரின் மறுபிறவியாக இருந்தது.

Track ஆரம்பமானது. ஆரம்பத்தில் ஒரு மெளனம். அதில் அவளது hum. பின்னர், ஆரவின் நிசப்தமான synth. பிறகு violin. அதன் பின்னர் இரண்டு குரலும் ஒன்றிணைந்த ஒரு புனிதமான மெலடி.

ஒவ்வொரு நிமிடமும், audience மெளனமாக இருந்தது. அந்த மெளனம் ஒரு பரவசம் போல. ஒவ்வொரு beat-லும் அவர்களது கதையின் ஒரு துண்டு இருந்தது. காதல், பிரிவு, சந்திப்பு—all came alive like a memory set to music.

கடைசி note முடிந்ததும், ஒட்டுமொத்த அரங்கம் சற்று நேரம் கைகொட்டாமல் இருந்தது. பின் பிளவுபட்ட மழை போன்ற கைதட்டல்கள். அப்போது, லலிதா மெதுவாக மைக் எடுத்தாள்.

“இந்த வாசல் நீங்கள் பார்த்தது போல் ஒரு stage அல்ல. இது நம் உள்ளங்களின் கதவுகள். சில வாசல்கள் வலிக்கத் திறக்கின்றன. ஆனால் அவை திறந்தபின் இசை வரும்.”

“இந்த மழையில், நான் இன்னொரு முறையும் அவனை காதலிக்கிறேன்,” என்று சொன்னாள்.

ஆரவ் அவளுக்குப் பக்கத்தில் நின்றுகொண்டு, “இந்த மழையின் ஒலி நீங்க தான்,” என்று சொன்னான்.

அவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பும் போது, வானம் முழுவதுமாக கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் அவர்கள் இருவரும் ஒரு குடை வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தனர். மழையில் நனைந்த அந்த இரவிலும், அவர்கள் சிரித்துக்கொண்டே நடந்தனர்.

மழை ஒரு தொடக்கமா? முடிவா?

அவர்கள் இருவருக்கே அது ஒரு வாசல்.

மறுபடியும் திறக்கக்கூடியது. எப்போதும் இசையோடு வரும் வாசல்.