மழைநாள் ஒப்பந்தம்

ஆரவ் தேவன்

1

சென்னை நகரம் அந்த நாள் திடீரென மேகங்களால் மூடிக்கொண்டது. மார்ச் மாதத்தில் இவ்வளவு கனமழை எதிர்பார்க்கப்படாத ஒன்று. பெரும்பாலானோர் குடைகளை மறந்துவிட்டு சாலைகளில் அலைந்தனர். பேருந்து நிறுத்தங்களின் கீழ் கூட்டம் குவிந்தது. தெருவோரத்தில் தேநீர் கடைகளில் நீராவி எழுந்து கொண்டிருந்தது. மழையின் வாசனையில் கலந்த சுடுநீரின் வாசனை ஒரு வித நிம்மதியை அளித்தது.

அந்த நேரத்தில் நந்தினி பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றிருந்தாள். அவளுடைய கையில் ஒரு சிறிய பை மட்டும். மழை காரணமாக அவள் தலைமுடி நனைந்து முகத்தில் வழிந்தது. அவள் தன் கண்ணாடியைத் துடைத்து, சுற்றி பார்த்தாள். கூட்டத்தில் யாரும் அவளை கவனிக்கவில்லை. ஆனால் ஒருவன் மட்டும் அவளை தீவிரமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் பெயர் அரவிந்த். ஒரு இளம் இசைக்கலைஞன். கிதார் பையில் சுமந்து கொண்டு எப்போதும் நகரமுழுதும் அலைந்தவன். அந்த நாள் அவன் இசை நிகழ்ச்சிக்குப் போக வேண்டிய நேரம். ஆனால் மழை காரணமாக சாலைகள் வெள்ளத்தில் மூழ்கி நின்றன. பஸ் ஸ்டாப்பின் மூலையில் அவன் நின்றிருந்தான். அவனது கிதார் பையை மழை நனைக்காமல் அவன் கைப்பிடியில் தூக்கிக்கொண்டு நின்றபோது, அவன் பார்வை நந்தினி மீது விழுந்தது.

அவர்கள் இருவருக்கும் எவ்விதத் தொடர்பும் இல்லை. ஆனால் மழை என்ற அந்தச் சிறிய தருணம் அவர்களை இணைத்து வைத்தது. நந்தினி முகத்தில் மழைத்துளிகள் படிந்தபோது அவள் சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பு அரவிந்தின் மனதில் ஏதோ ஓசையை எழுப்பியது.

“மழை உங்களுக்கு பிடிக்குமா?” — அரவிந்த் துணிந்து கேட்டான்.

அவன் குரல் மெதுவாக இருந்தாலும் நந்தினிக்கு கேட்டது. அவள் சிறிது ஆச்சரியமாக அவனைப் பார்த்தாள். “பிடிக்கும். ஆனா இப்போ வேலைக்கு போக வேண்டிய நேரம். இப்படி மழை கொட்டினால் எப்படிச் செல்ல?”

அரவிந்த் சிரித்தான். “வேலை காத்திருக்கலாம். ஆனால் மழை காத்திருக்காது. அது தன் வேலையைச் செய்யும்.”

நந்தினி சற்று சிரித்தாள். “நீங்க கவிஞனா?”

“இல்லை, இசைக்கலைஞன். கிதார் வாசிப்பேன்,” என்று அரவிந்த் அவனது பையை காட்டினான்.

அந்தக் கிதார் பையைப் பார்த்ததும் நந்தினியின் கண்கள் ஒளிந்தன. “அப்படியா? நானும் பாடல்கள் கேட்க விரும்புவேன். ஆனா நேரடியாக இசைக்கலைஞனைப் பார்க்கிறதே இப்போதுதான்.”

மழை இன்னும் கொட்டிக் கொண்டே இருந்தது. பஸ் எதுவும் வரவில்லை. அந்த நேரத்தில் அருகில் இருந்த தேநீர் கடைக்காரன் சத்தம் போட்டான்: “இங்க தேநீர் குடிங்க! சூடா இருக்கு.”

அரவிந்த் நந்தினியை நோக்கிப் பார்த்தான். “தேநீர் குடிக்கலாமா? காத்திருக்கும்போது சும்மா நின்று சோர்வடைவதை விட நல்லது.”

அவள் தயக்கமின்றி ஒப்புக்கொண்டாள். இருவரும் தேநீர் கடைக்கு சென்று நின்றனர். காகிதக் குவளையில் சூடான தேநீர் கொடுக்கப்பட்டதும் நந்தினி அதை கைகளால் பிடித்தவுடன் சற்று சுகம் அடைந்தாள்.

“உங்களோட பெயர்?” — அரவிந்த் கேட்டான்.

“நந்தினி.”

“அருமையான பெயர். உங்களைப் பார்த்தவுடனே மழைக்கான ஒரு பாடல் எழுதலாம்னு தோணுது.”

அவள் சிரித்தாள். “அது நல்ல விஷயம்தான். ஆனா இந்த மழை ஒப்பந்தம் மாதிரி இருக்கிறது. எப்போது தொடங்கும், எப்போது முடியும் யாருக்கும் தெரியாது.”

அந்தச் சொல்லைக் கேட்டவுடனே அரவிந்த் உள்ளுக்குள் சற்றுத் திகைத்தான். “மழை ஒப்பந்தமா? நன்றாக இருக்கிறது. இந்தச் சந்திப்பும் அதுபோலத்தானே. எப்போது முடியும் என்று தெரியவில்லை. ஆனாலும் இப்போ வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.”

நந்தினி அவனை நேராகப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் ஒரு வித ஆழம் இருந்தது. “ஆமாம். ஒருவேளை இந்த மழை ஒப்பந்தம் ஒருநாள் நினைவாகத் தான் இருக்கும்.”

அந்தப் பொழுது பஸ் வந்து நின்றது. கூட்டம் தள்ளுமுள்ளாக பஸ்சில் ஏறினார்கள். நந்தினி அவசரமாக பஸ்சில் ஏறினாள். அரவிந்த் அவளைப் பார்த்துக்கொண்டே நின்றான். அவளிடம் பேச இன்னும் நிறைய இருந்தது. ஆனால் அந்த மழை ஒப்பந்தம் அவ்விடத்தில் நிறுத்தியது.

பஸ் கதவு மூடும்போது நந்தினி திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளுடைய கண்களில் சொல்லாத வார்த்தைகள் இருந்தன. அரவிந்த் அவளைச் சிரித்துக் காட்டினான். பஸ் நகர்ந்து விட்டது.

மழை மெதுவாகக் குறைந்தது. அரவிந்த் தனியாக அந்த ஸ்டாப்பில் நின்றபோது அவன் உள்ளத்தில் ஏதோ புதிய இசை பிறந்தது. அது ஒரு பாடல் போல அவனை நனைத்தது.

அவன் மனதில் ஒரு எண்ணம் மட்டும் உறுதியாக இருந்தது:
“இந்த மழை ஒப்பந்தம் ஒருநாள் தொடரும். நந்தினியை நான் மீண்டும் சந்திப்பேன்.”

2

அந்த நாளின் மழை நினைவுகள் அரவிந்தின் உள்ளத்தில் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தன. கிதாரை தோளில் சுமந்து அவன் வீட்டிற்கு வந்தவுடன், ஒருவித அசாதாரண உந்துதல் மனதை ஆட்கொண்டது. அவன் அந்தக் கிதாரைத் திறந்து வைத்தான். நூல்கள் ஒவ்வொன்றாக அவன் விரல்களில் ஒலிக்கும்போது, நந்தினியின் சிரிப்பு, அவள் கண்களில் இருந்த அந்தச் சொல்லாத வார்த்தைகள் அனைத்தும் இசை வடிவில் பாய்ந்தன.

அவன் அந்த மழைத்துளிகளை இசையாக மாற்றினான். ஒவ்வொரு தாளமும் ஒரு நினைவின் துளி போலிருந்தது. “மழை ஒப்பந்தம்” என்று அவன் அந்தப் பாட்டுக்கு பெயர் வைத்தான். அது ஒரு ஒப்பந்தம் மட்டுமல்ல, ஒரு கனவு. இன்னும் ஒருநாள் நந்தினியை மீண்டும் சந்திப்பேன் என்பதற்கான அவனது நம்பிக்கை.

ஆனால் நந்தினி பக்கம்? அவள் பஸ்சில் ஏறியவுடனே, மனதில் ஒரு விசித்திரமான சங்கடம். யாரையும் அவள் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு விரைவில் கவனித்ததில்லை. அந்த இசைக்கலைஞன் பேசும் விதம், மழையைப் பற்றிய அவன் பார்வை, அனைத்தும் அவள் உள்ளத்தில் ஒரு வித மாறுபட்ட தடத்தை விட்டுச் சென்றது. பஸ் ஜன்னல் வழியே மழை துளிகளைப் பார்த்தபோது அவள் மனதில் ஓர் ஓசை எழுந்தது.

அடுத்த நாள் அலுவலகத்துக்கு வந்தபோது, அவளுடைய தோழி காயத்ரி கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை. “நீங்க சற்றே வேற மாதிரி இருக்கீங்க. என்னாச்சு?”

நந்தினி சிரித்தாள். “ஒன்னும் இல்ல, மழை தான். அப்படியே மனசை நிறைத்துட்டுச்சு.”

ஆனால் காயத்ரி சுலபமாக விட்டுவிடக் கூடியவள் அல்ல. “சரி சரி, மழை மட்டும் இல்ல. யாரோ இருக்கார் அந்த மழையோட சேர்ந்து வந்த நினைவுகளில்.”

நந்தினி எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆனாலும் உள்ளுக்குள் அந்த உண்மை ஒத்துக் கொண்டாள்.

இரவு வீட்டுக்கு வந்ததும் அவள் தனது குறிப்பேட்டைப் திறந்தாள். சிறு வயது முதலே அவளுக்கு எழுதும் பழக்கம் இருந்தது. தினமும் நடந்ததை சில வரிகளில் எழுதுவாள். ஆனால் அந்த நாளின் பக்கத்தில் அவள் நீளமாக எழுதினாள்:
“ஒரு இசைக்கலைஞன். மழையின் நடுவே ஒரு சிரிப்பு. அவன் கண்களில் இருந்த இசை எனக்கு இன்னும் கேட்கிறது. இது ஒரு சந்திப்பா அல்லது விதியோட விளையாட்டா?”

அதே நேரத்தில் அரவிந்த், தனது நண்பர் சுரேஷிடம் அந்தப் பாட்டை கேட்க வைத்தான். சுரேஷ் வியந்தான். “இது உன் வாழ்க்கையிலேயே சிறந்த இசை போல இருக்கிறது. யார் உனக்கு இவ்வளவு உந்துதல் கொடுத்தார்?”

அரவிந்த் சிரித்தான். “மழை.”

சுரேஷ் தலைஅசைத்தான். “மழையா? இல்ல, யாரோ இருக்கார் அந்த மழைத் துளிகளில்.”

அரவிந்த் அமைதியாக இருந்தான். அவன் சொல்ல விரும்பினாலும் சொல்லவில்லை. ஏனென்றால் அந்தச் சந்திப்பு ஒரு ரகசிய ஒப்பந்தம் போலத் தோன்றியது.

அடுத்த வாரம், அரவிந்த் ஒரு சிறிய கச்சேரியில் பாடவிருந்தான். கல்லூரி மாணவர்கள் ஏற்பாடு செய்த நிகழ்ச்சி. அவன் அந்தக் கிதாரை எடுத்துக் கொண்டு, “மழை ஒப்பந்தம்” பாடலை வாசிக்கத் தொடங்கினான். மாணவர்கள் அனைவரும் அமைதியாகக் கேட்டு கொண்டிருந்தனர். அந்தத் தாளத்தில் ஏதோ புதிதாய் இருந்தது. பலர் மயங்கி விட்டனர்.

அந்த கூட்டத்தில் யார் தெரியுமா இருந்தவர்? நந்தினி.

அவள் காயத்ரியுடன் அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்தாள். இசையை கேட்க வந்த அவளுக்கு அதிர்ச்சியான அனுபவமாக இருந்தது. அரவிந்த் தான் அந்த மேடையில் நின்றிருந்தான். அவன் பாடிய அந்த “மழை ஒப்பந்தம்” பாட்டு அவளை நேராகத் தட்டிக் கொண்டது.

காயத்ரி மெதுவாக கேட்டாள். “அவர்தான் இல்லையா?”

நந்தினி சிரித்தாள். “ஆம். ஆனால் எப்படி மீண்டும் சந்தித்தேனோ தெரியவில்லை.”

இசை முடிந்ததும் அனைவரும் கைதட்டினார்கள். அரவிந்த் மேடையில் சிரித்தபடியே நின்றான். அவன் கண்கள் கூட்டத்தில் நந்தினியைத் தேடியது. அந்தச் சிரிப்பு அங்கேயே மீண்டும் கிடைத்தது.

கச்சேரி முடிந்ததும், வெளியில் மழை இல்லை. ஆனால் வானம் இன்னும் மேகங்களால் மூடப்பட்டிருந்தது. நந்தினி மெதுவாக அரவிந்திடம் சென்றாள்.

“அது அழகான பாட்டு,” என்று அவள் சொன்னாள்.

அவன் சிரித்தான். “அந்த பாட்டு உங்களுக்காகத்தான்.”

அந்தச் சொல்லைக் கேட்டவுடன் நந்தினியின் உள்ளத்தில் ஒரு அதிர்ச்சி. அவள் வார்த்தைகள் இன்றி சிரித்தாள். அரவிந்த் தொடர்ந்தான்: “அந்த மழை நாள் ஒப்பந்தம், இன்றும் தொடர்கிறது போலிருக்கிறது.”

நந்தினி அமைதியாகத் தலைஅசைத்தாள். அவளுக்குள் ஏதோ பிணைப்பு வலுப்பட்டது.

ஆனால் அந்தச் சந்திப்பின் இறுதியில், அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் அரவிந்தின் உள்ளத்தை சற்று வலியடையச் செய்தன:
“இது ஒரு அழகான நினைவு. ஆனால் நினைவுகள் எல்லாம் நிஜமாக மாறுவதில்லை.”

அந்தச் சொல்லின் பின்புலத்தில் ஒரு சோகத்தின் ஓசை இருந்தது.

அரவிந்த் அவளைப் பார்த்தான். “ஆமாம், ஆனால் சில நினைவுகள் நம்மை வாழவைக்கும். அது போதும்.”

அந்த இரவில் இருவரும் தனித்தனியாக இருந்தாலும், அவர்களின் உள்ளங்களில் அதே ஓசை ஒலித்தது. மழையின் ஒப்பந்தம் இன்னும் முறியவில்லை. அது இன்னும் தொடர்ந்தது.

3

சென்னையின் வானம் அந்த வாரம் முழுக்க மேகங்களால் மூடிக் கொண்டிருந்தது. ஒருநாள் மழை, மறுநாள் வெயில், பிறகு மீண்டும் இடியுடன் கூடிய பொழிவு—அது போலவே நந்தினி மற்றும் அரவிந்தின் மனங்களும் சீரற்ற காற்றில் சுழன்றன. கச்சேரிக்குப் பின் அவர்களது சந்திப்பு, உரையாடல்கள் இருவருக்கும் ஒரு நெருக்கத்தைத் தந்தாலும், அந்த நெருக்கத்திலேயே ஏதோ சொல்லப்படாத இடைவெளி இருந்தது.

அந்த இடைவெளியை முதலில் உணர்ந்தது நந்தினிதான். அவள் அலுவலகத்தில் சுமாரான வேலைகளைச் செய்தாலும், மனதில் அடிக்கடி அரவிந்தின் முகம், அவன் குரல், கிதாரின் ஒலி அனைத்தும் வந்து தொந்தரவு செய்தது. அவள் குறிப்பேட்டில் தினமும் சில வரிகளை எழுதத் தொடங்கினாள்.
“ஒருவரை குறுகிய காலத்தில் இவ்வளவு நினைக்க முடியுமா? இது ஒரு பாவமா அல்லது ஆசீர்வாதமா?”

மறுபக்கம் அரவிந்த் தனது இசையில் மூழ்கியிருந்தான். ஆனால் அவனது இசை எப்போதும் நந்தினியைக் குறித்தே பேசிக் கொண்டிருந்தது. அவன் நண்பர் சுரேஷ் கவனித்தான். “அட, உன் இசை எல்லாம் காதல் பாட்டுகளாக மாறுது. நிஜமா காதலில விழுந்துட்டியா?”

அரவிந்த் சிரிக்கவில்லை. “எனக்கு தெரியல. ஆனா அந்த சந்திப்பு என்னை விட்டு போகவில்லை.”

இரவு நேரங்களில் அவன் சாலைகளில் தனியாக நடந்து, நந்தினியோடு பேசிக் கொண்டிருப்பது போல பாவித்தான். ஆனால் அந்த கனவுகளை நிஜமாக்குவதற்கான தைரியம் அவனிடம் குறைந்திருந்தது.

ஒரு நாள், நந்தினி திடீரென அரவிந்திடம் மெசேஜ் அனுப்பினாள்.
“நாளைக்கு மாலை நேரம் உங்களுக்கு நேரமா?”

அவன் உடனே பதில் அளித்தான்.
“ஆம். எங்கே சந்திப்பது?”

“மெரினா கடற்கரை. மாலை ஆறு மணி.”

அந்தச் சந்திப்பு இருவருக்கும் மிக முக்கியமான ஒன்றாக இருந்தது. மாலை நேரத்தில் கடற்கரையின் மணலில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, அலைகள் இடைவிடாமல் கரையை அடித்தன. சூரியன் மெதுவாகக் கடலில் மூழ்க, வானம் ஆரஞ்சு நிறத்தில் ஒளிந்தது.

அரவிந்த் கிதாரை உடன் கொண்டுவந்திருந்தான். சிறு இசையை வாசித்து அவன் பாடினான்:
“மழை நாள் ஒப்பந்தம்
என் இதயத்தில் நிழலாய் நீ…
பிரியும் நேரமோ வந்தாலும்
நினைவில் நீ நிலைவாய் நீ…”

நந்தினி அந்தப் பாடலைக் கேட்டவுடனே கண்களில் நீர் பெருகியது. அவள் உடனே திரும்பி வானத்தைப் பார்த்தாள். அரவிந்த் அதை கவனித்தான்.

“நீங்க ஏன் அழுறீங்க?” என்று மெதுவாகக் கேட்டான்.

அவள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தாள். பிறகு சொன்னாள்:
“அரவிந்த், நான் உங்களைப் பற்றி தவறாகப் புரிந்துக்கொள்ள விரும்பல. ஆனால் எனக்கு வாழ்க்கை சிக்கலாக இருக்கு. எனக்கு ஏற்கனவே ஒரு நிச்சயதார்த்தம் நடந்துட்டு இருக்கு.”

அந்தச் சொல்லைக் கேட்டவுடன் அரவிந்தின் இதயம் சிதறியது. அவன் கைகளிலிருந்த கிதார் பக்கங்கள் சத்தமாக அதிர்ந்தது போல உணர்ந்தான். “நிச்சயதார்த்தமா?”

“ஆமாம்,” என்று நந்தினி மெதுவாகச் சொன்னாள். “என் குடும்பத்துக்குத் தெரிந்தவரு. எனக்கு அவனைப் பற்றி பெரிய காதல் இல்ல. ஆனா என் அப்பா, அம்மா, குடும்பம் எல்லாம் அதை விரும்புறாங்க. அதனால் நான் ஒப்புக்கொண்டேன். ஆனா உங்களைச் சந்திச்சதிலிருந்து, என் மனசு அமைதியா இல்ல.”

அந்த நேரத்தில் கடற்கரையின் காற்று மிக வேகமாக அடித்தது. மணலில் நடந்தவர்களின் தடங்கள் விரைவில் அழிந்தன. அது போலவே அரவிந்தின் கனவுகளும் அழிந்துவிடுமோ என்ற பயம் அவனைத் தழுவியது.

“நந்தினி, நீங்க என்னை சந்திக்கக் கூடாதுன்னு நினைக்கிறேன். ஆனா உங்க கண்களில் நான் பார்த்தது உண்மைதான். உங்களுக்கு அந்த நிச்சயதார்த்தத்தில் மகிழ்ச்சி இல்ல.”

நந்தினி தலையைத் தாழ்த்தினாள். “உண்மை. ஆனா சில நேரங்களில் வாழ்க்கை நம்மை நம்மாலே முடிவு செய்ய முடியாத பாதைகளில் தள்ளிவிடும்.”

அரவிந்த் கிதாரைத் தூக்கிப் பிடித்தான். அவன் பார்வை கடலை நோக்கி இருந்தது. “அப்படின்னா, இந்த மழை ஒப்பந்தம் இங்கவே முடிவா?”

நந்தினி சற்றே திகைத்து அவனைப் பார்த்தாள். “இல்ல. நினைவுகள் முடியாது. ஒருவேளை நிஜத்தில் முடியலாம். ஆனாலும் என் இதயத்தில் இது வாழும்.”

அந்த இரவு இருவரும் தனித்தனியாகப் பிரிந்தார்கள். நந்தினி மனதில் அழுத்தம் அதிகரித்தது. குடும்பப் பொறுப்புகள், நிச்சயதார்த்தத்தின் சங்கிலி, அதற்கிடையில் உருவான இந்தக் காதல்—அவள் சிக்கலில் சிக்கியிருந்தாள்.

அரவிந்தோடு மழையின் ஒப்பந்தம் அவளை எப்போதும் கவர்ந்தாலும், பிரிவு காற்று அவளை தினமும் வாட்டிக் கொண்டிருந்தது.

அரவிந்தும் தனியாக அந்தக் கடற்கரைத் தடங்களில் நடந்தான். அவன் மனதில் ஒரு கேள்வி மட்டும் ஒலித்தது:
“நம்மிடம் உணர்ச்சிகள் இருக்கும்போது, ஏன் சமூகம் சங்கிலிகளை கட்டுகிறது?”

அந்தக் கேள்விக்கு விடை எளிதல்ல. ஆனால் அந்த இரவில், மழை இல்லாத வானத்தில் கூட, அவர்களின் உள்ளங்களில் பிரிவு காற்று வீசியது.

4

நந்தினியின் வாழ்க்கை அந்த மாலை கடற்கரையில் நடந்த உரையாடலுக்குப் பிறகு முற்றிலும் சிதைந்தது போல உணர்ந்தாள். அலுவலகம், வீடு, குடும்பக் கடமைகள் எல்லாம் இயந்திரமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தாலும், அவளுடைய உள்ளம் தினமும் குழப்பத்தில் விழுந்தது. அரவிந்தின் பார்வை, அவனது இசை, அவனது அந்த ஒரு வரி—“இந்த மழை ஒப்பந்தம் இங்கவே முடிவா?”—இவை அனைத்தும் அவளுடைய இரவுகளை தூக்கமின்றி கழிக்கச் செய்தன.

இன்னொரு பக்கம், அரவிந்தின் நிலைமையும் வேறல்ல. இசைக்கலைஞன் என்றாலும் அவன் வாழ்க்கை சுலபமில்லை. சிறிய கச்சேரிகளில் தான் அவன் வாய்ப்பைப் பெற்றான். அவன் வீட்டிலேயே சின்ன சின்ன சண்டைகள் தினமும் நடந்தன. தந்தை அவனைப் பார்த்து: “இசையில வாழ்க்கை நடத்த முடியாது. ஏதாவது வேலை பார்த்து குடும்பத்துக்கு உதவிக்கோ,” என்று கோபப்படுவார். ஆனால் அரவிந்துக்கு இசை தவிர வேறு பாதை தெரியாது.

அந்த சண்டைகளின் நடுவிலும் அவன் கிதாரை எடுத்துக் கொண்டு தினமும் புதிய பாட்டுகளைப் படைத்தான். ஆனால் ஒவ்வொரு பாட்டும் நந்தினியை மையமாகக் கொண்டே உருவாகியது. அவன் எழுதிய ஒரு வரி அவனது குறிப்பேட்டில் தெளிவாக இருந்தது:
“நீ இல்லாத வாழ்க்கை, இசையில்லாத கிதார் போல—ஒலி உண்டு, ஆனா உயிர் இல்லை.”

ஒருநாள், சுரேஷ் அவனைத் தேடி வந்தான். “அட, நீங்க இருவருக்கும் பிரச்சனை ஏதோ நடந்தது போல இருக்கே. நீங்க பேச மாட்டீங்களா?”

அரவிந்த் சிரிப்பதற்கு கூட மனமில்லை. “அவளுக்கு நிச்சயதார்த்தம் ஆயிடுச்சு. அவள் குடும்பத்தோட சங்கிலி அவளை கட்டியாச்சு. நான் என்ன செய்ய?”

சுரேஷ் சற்றே சிந்தித்து சொன்னான்: “அட, காதல் எப்போதுமே சோதனை தான். ஆனா போராடுறதுக்கு தயக்கம் இருந்தா காதல் எங்கே?”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்தின் உள்ளத்தில் தீப்பிடித்தது. “போராடு”—அந்த வார்த்தையே அவனுக்குப் புதிய இசையாக மாறியது. அந்த இரவு முழுக்க அவன் ஒரு பாட்டு எழுதினான். அதன் பெயர்: “போராட்டத்தின் இசை”.

அடுத்த நாள், நந்தினி வீட்டில் இருந்தபோது தந்தை அவளிடம் நிச்சயதார்த்தம் பற்றி பேசினார். “மணமகன் அமெரிக்காவில் வேலை பார்க்கிறார். உனக்கு வாழ்வு செழுமையாக இருக்கும். என்ன இன்னும் சிந்தனை?”

நந்தினி அமைதியாக இருந்தாள். அவள் தாயின் கண்களில் பெருமிதம் இருந்தது. ஆனால் அவள் உள்ளத்தில் அந்தப் பெருமிதம் பனிக்கட்டியாய் உடைந்தது. அவளது கையடக்கத் தொலைபேசி அதே நேரத்தில் ஒலித்தது.
அது அரவிந்தின் மெசேஜ்:
“இன்றிரவு 7 மணிக்கு பழைய இசைக் கூடத்தில் கச்சேரி. உங்களுக்கு வர நேரமா?”

நந்தினியின் இதயம் திடுக்கிட்டது. குடும்பத்தின் கண்களில் இருந்து தப்பித்து, அந்தக் கச்சேரிக்குச் செல்வது ஒரு ஆபத்தாக இருந்தாலும், அவள் மனம் மறுக்கவில்லை.

மாலை 7 மணிக்கு அந்த இசைக் கூடத்தில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. மாணவர்கள், இளைஞர்கள், சில இசை ரசிகர்கள். மேடையில் அரவிந்த் கிதாரைத் தூக்கிக்கொண்டு வந்தான். அவன் கண்கள் கூட்டத்தில் நந்தினியைத் தேடின. அவள் பின்பக்கத்தில் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். அவனைப் பார்த்தவுடனே அவள் மனதில் ஓர் அலை வந்தது.

அரவிந்த் இசையைத் தொடங்கினான். அது “போராட்டத்தின் இசை” பாடல். ஒவ்வொரு தாளமும் அவனது உள்ளக் குரல்.
“விதியின் சங்கிலிகள் என்னை கட்டினாலும்,
இதயம் உன்னைத் தேடும் ஓசை நிற்காது.
நான் போராடுவேன்,
உன் நினைவோடு வாழ்ந்தாலும் கூட.”

நந்தினி அந்தப் பாடலைக் கேட்டபோது கண்களில் நீர் வழிந்தது. அவள் ஒருபுறம் பெருமிதத்துடன், மறுபுறம் வேதனையுடன் அந்த இசையில் மூழ்கினாள். அவளுக்குத் தெரிந்தது—இது சாதாரண பாடல் அல்ல. அவனது காதலின் சத்தியம்.

கச்சேரி முடிந்ததும், அவள் வெளியே போக முயன்றாள். ஆனால் அரவிந்த் அவளைத் தடுத்தான். “நீ ஏன் தப்பிக்கிறாய்? உன் கண்கள் சொல்லுது—நீ இன்னும் என்னை நேசிக்கிறாய்.”

நந்தினி நடுங்கினாள். “ஆம், நான் உன்னை நேசிக்கிறேன். ஆனா என் குடும்பத்தின் எதிர்பார்ப்பை நான் எப்படித் துறக்க?”

அரவிந்தின் குரல் உறுதியானது. “குடும்பம் மகிழ்ச்சி பார்க்கவே விரும்பும். ஆனா உன் மகிழ்ச்சி நீயே தீர்மானிக்கணும். இல்லையென்றால், உன் வாழ்வு ஒரு சிறை.”

நந்தினி அவனைப் பார்த்து குழம்பினாள். அவள் இதயம் போராடிக் கொண்டிருந்தது. காதலும் குடும்பமும் இரண்டையும் எவ்வாறு சமநிலை செய்வது?

அந்த இரவு வீட்டிற்கு வந்ததும், தந்தை மீண்டும் திருமண ஏற்பாடுகள் பற்றி பேசினார். ஆனால் நந்தினி அமைதியாக அறைக்குள் சென்று கதவை மூடியாள். அவளது குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்:
“காதல் சும்மா கனவு இல்லை. அது ஒரு போராட்டம். நான் போராடுவேனா, இல்லையா—இது தான் எனது வாழ்க்கையின் மிகப் பெரிய கேள்வி.”

மறுபக்கம், அரவிந்த் அந்த இரவிலேயே ஒரு உறுதியை எடுத்தான்.
“அவள் வாழ்வில் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும். அது என்னோடு இருந்தால்தான் சாத்தியம் என்றால், நான் போராடுவேன். இசையோடு அல்ல, இதயத்தோடு போராடுவேன்.”

அந்த இரவில் மழை பெய்யவில்லை. ஆனால் இருவரின் உள்ளங்களில் புயல் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த புயல் அவர்களை எங்கு கொண்டு போகும் என்பது தெரியவில்லை. ஆனால் போராட்டத்தின் இசை ஏற்கனவே ஆரம்பமாகிவிட்டது.

5

சென்னையின் ஆகாயம் அந்த நாளில் தாங்க முடியாத சுமையோடு இருந்தது போலத் தோன்றியது. முழு நாளும் வெப்பமாக இருந்தது; ஆனால் மாலை நேரம் வந்தவுடனே கருப்பு மேகங்கள் வானத்தை மூடி, திடீரென இடியுடன் கூடிய மழை பொழியத் தொடங்கியது. அந்தக் கனமழை, நந்தினி மற்றும் அரவிந்தின் வாழ்க்கையில் எடுக்க வேண்டிய முடிவுகளுக்கான அடையாளம் போல இருந்தது.

அந்த நாளில் நந்தினி வீட்டில் இருந்தபோது, திருமணத்துக்கான ஏற்பாடுகள் மிகுந்த வேகத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தன. அப்பா, அம்மா, உறவினர்கள் அனைவரும் ஆவலுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். ஆனால் அந்தக் குரல்களில் அவளுக்கு சங்கிலி சத்தம் மட்டும் கேட்கப்பட்டது. மணமகன் அமெரிக்காவில் இருக்கும் புகைப்படம் அவள் முன் வைக்கப்பட்டபோது, அவளது இதயம் வெறுமையாகியது.

அந்த நேரத்தில் அவளது கைபேசியில் அரவிந்தின் அழைப்பு வந்தது. அவள் குழப்பத்துடன் அதை எடுத்தாள்.

“நீ இப்போ எங்கே இருக்கிறாய்?” என்று அரவிந்தின் குரல் அவசரமாக இருந்தது.

“வீட்டில்தான்,” என்று மெதுவாகச் சொன்னாள்.

“உன்னிடம் பேச வேண்டிய விஷயம் இருக்கு. இது கடைசியாக இருக்கலாம். நீ வர முடியுமா? பழைய மழை நாளில் நாம சந்தித்த பஸ் ஸ்டாப்பில்.”

அந்தக் குரலில் இருந்த பிசுக்காத உண்மை நந்தினியை அதிரவைத்தது. அவள் சற்று யோசித்தாள். ஆனால் மனம் தடுத்துக் கொள்ளவில்லை. வீட்டிலிருந்து யாருக்கும் சொல்லாமல் மழையில் குடையின்றி ஓடிவிட்டு பஸ் ஸ்டாப்பை நோக்கிச் சென்றாள்.

பஸ் ஸ்டாப்பில் மழை கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. நீர் தரையில் தேங்கி, விளக்குகள் பிரதிபலித்தன. அந்த மழையின் நடுவில் அரவிந்த் கிதாருடன் நின்றிருந்தான். அவளைப் பார்த்ததும் அவன் கண்களில் ஓர் அமைதி வந்தது.

“நீ வந்துட்டியே,” என்று அவன் சொன்னான்.

நந்தினி மூச்சு முட்டிக் கொண்டாள். “அரவிந்த், இப்படி வரக் கூடாது என்று எனக்குத் தெரியும். ஆனா உன்னிடம் பேசாமல் இருக்க முடியவில்லை.”

அரவிந்த் கிதாரைத் திறந்து ஒரு மெலோடியை வாசித்தான். அந்த மெலோடி மழையின் சத்தத்தோடு கலந்து, அந்த இடத்தை மறக்க முடியாத ஓவியமாக மாற்றியது. பிறகு அவன் மெதுவாக சொன்னான்:
“நீ என்னோடு வந்தால், உனக்கு சுகவாழ்வு கொடுக்க முடியாது. ஆனா உன் இதயத்தை ஒருபோதும் காயப்படுத்த மாட்டேன். நீ இல்லாமல் நான் வாழ முடியாது. இது தான் உண்மை.”

நந்தினியின் கண்களில் நீர் பெருகியது. “ஆனா என் குடும்பம்? அவர்களது கனவுகள்?”

அரவிந்தின் குரல் உறுதியானது. “குடும்பம் நம்மை வாழ்வதற்காகவே கனவு காண்கிறது. ஆனா அந்த வாழ்வில் உனக்கு மகிழ்ச்சி இல்லையெனில், அந்த கனவுகளுக்கு அர்த்தமில்லை. நீ உன்னையே தியாகம் செய்தால் அது அவர்களுக்கும் சாபம்தான்.”

மழை இன்னும் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அந்த தருணத்தில், நந்தினி தனது உள்ளத்தில் ஒரு சத்தத்தைத் தெளிவாகக் கேட்டாள். அது அவள் சொந்த இதயத்தின் குரல்.

“நான் உன்னை நேசிக்கிறேன், அரவிந்த்,” என்று அவள் சொன்னாள். “அதை மறக்க முடியாது. இந்த முடிவு என்னுடையது. நான் உன்னைத் தேர்ந்தெடுக்கிறேன்.”

அந்தச் சொல்லை கேட்கும் வரை அரவிந்த் நம்பவில்லை. அவன் அவளை நோக்கி நின்று கொண்டிருந்தான். பிறகு, மழையின் நடுவே அவளைத் தழுவிக் கொண்டான். அந்த தழுவலில் அனைத்து சங்கிலிகளும் உடைந்தன.

ஆனால் அந்தக் கனவு ஒரு நிமிடம் கூட நீடிக்கவில்லை. பஸ் ஸ்டாப்பில் எதிர்பாராதவிதமாக நந்தினியின் தந்தை வந்தார். அவளைத் தேடி பின்தொடர்ந்திருந்தார். அந்தக் காட்சி அவருக்கு மின்னலாய் இருந்தது.

“நந்தினி!” என்று அவர் சத்தமிட்டார். “இதுதான் உன் ஒழுக்கமா? நிச்சயதார்த்தம் முடிந்துவிட்ட நிலையில், நீ ஒரு தெருவிசைக்காரனோட சேர்ந்து நிற்கிறாயா?”

நந்தினி நடுங்கினாள். அவள் தந்தையின் கோபம் எவ்வளவு ஆழமாக இருக்கும் என்று அவளுக்குத் தெரியும். ஆனால் அவள் அந்தக் குரலை மீறி சொன்னாள்:
“அப்பா, இது என் வாழ்வு. நான் எனக்கு மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய ஒருவரைத் தான் தேர்ந்தெடுக்கிறேன்.”

அந்த வார்த்தை நந்தினியின் தந்தைக்கு மின்னல் தாக்கியது போல இருந்தது. அவர் கோபத்தில் நடுங்கி, “நீ எங்கள் வீட்டுப் பெண் இல்லை இனிமேல்,” என்று சொல்லிவிட்டு பின்வாங்கி விட்டார்.

அந்தச் சத்தம் நந்தினியின் இதயத்தை நொறுக்கியது. ஆனாலும் அவள் உள்ளத்தில் ஒருவித அமைதி பிறந்தது. சங்கிலிகளை முறித்துவிட்டாள்.

அரவிந்த் அவளைத் தழுவி சொன்னான்:
“இந்த மழை ஒப்பந்தம் இனிமேல் ஒரு நினைவு அல்ல. இது நம் வாழ்வின் சத்தியம்.”

அந்த இரவில் மழை இன்னும் கொட்டிக்கொண்டே இருந்தது. தெருவிளக்குகளின் ஒளியில் அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாக நின்றார்கள். மழை அவர்களது உடலை நனைத்தாலும், உள்ளங்களில் புதிதாய் எழுந்த தீப்பொறியை அணைக்க முடியவில்லை.

அது முடிவின் மழை. ஆனால் அந்த முடிவு ஒரு தொடக்கம் போல இருந்தது.

6

மழையால் நனைந்த அந்த இரவு முடிந்த பின், சென்னையின் வானம் அடுத்த நாள் விசித்திரமான அமைதியில் இருந்தது. சூரியன் மேகத்துக்குள் மறைந்து இருந்தாலும், காற்றில் ஒரு புது தொடக்கத்தின் வாசனை இருந்தது. நந்தினி, தந்தையின் கோபக் குரலை இன்னும் காதுகளில் கேட்க முடியுமாயிருந்தாள். “நீ எங்கள் வீட்டுப் பெண் இல்லை இனிமேல்” என்ற அந்தச் சொற்கள், குடும்பத்தின் பாசத்தை ஒரே அடி கொண்டு உடைத்துவிட்டது. ஆனாலும், அவள் உள்ளத்தில் அச்சமில்லை. அவளது உள்ளம் நிச்சயமாக இருந்தது—அரவிந்தோடு வாழ்வது தான் அவள் வாழ்க்கை.

அந்த இரவு நடந்த அனைத்தையும் நினைத்தபடி, நந்தினி தனது குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்:
“எனது வாழ்க்கை புதிய பாதையில் அடியெடுத்து வைத்துவிட்டது. வீட்டு வாசலில் நின்று கண்ணீர் விட்ட அப்பாவின் முகம் எனக்கு மறக்க முடியாது. ஆனாலும் இதயம் சொல்வதை நான் கேட்காமல் இருந்தால், என்னுடைய வாழ்வு ஒரு சுமையாக மாறிவிடும். நான் சுதந்திரமாய் வாழ வேண்டும். அரவிந்துடன் வாழ வேண்டும்.”

அதே நேரத்தில், அரவிந்தின் உள்ளமும் புதிய பொறுப்பால் நிரம்பியது. அவன் இதுவரை ஒரு இசைக்கலைஞன் மட்டுமே. ஆனால் இனிமேல் அவன் தனக்கே மட்டும் அல்ல, நந்தினிக்காகவும் வாழ வேண்டும். அவளை காப்பாற்ற வேண்டும், அவளுக்கு ஒரு உறுதியான வாழ்வு தர வேண்டும். அந்த எண்ணமே அவனது குருதியை வேகமாகச் சுழலச்செய்தது.

அடுத்த சில நாட்கள் இருவருக்கும் சோதனையாக இருந்தது. நந்தினி அலுவலகத்திற்கு போனபோது, அவளது நண்பர்கள் ஏற்கனவே செய்திகளை அறிந்திருந்தனர். “உன் வீட்டில் பெரிய சண்டை நடக்கிறது. நீங்க எங்க போறீங்க?” என்று காயத்ரி கேட்டாள்.

நந்தினி அமைதியாக சிரித்தாள். “எங்க போனாலும், நான் என்னோட இதயத்தோட தான் போகிறேன். அவன் தான் என் முடிவு.”

அந்தத் தெளிவான பதிலால் காயத்ரி கூட வியந்தாள்.

மறுபக்கம், அரவிந்த் தனது நண்பர் சுரேஷுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தான். “நீ எடுக்கற பாதை கடினம்தான். ஆனா நீங்க இருவரும் உண்மையா காதலிச்சிருக்கீங்கன்னா, யாராலும் தடுக்க முடியாது. ஆனா உனக்கு வேலை, பணம்—எல்லாம் தேவைப்படும். இல்லையென்றால் சமூகமெல்லாம் உன்னை சிரிக்கும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்தின் மனத்தில் ஒரு எரியும் தீபமாக மாறின. அவன் உணர்ந்தான்—காதல் மட்டுமே போதாது. அவன் போராட வேண்டும், வெற்றி பெற வேண்டும். இசையைப் பயன்படுத்தியே வாழ்வு நடத்திக் காட்ட வேண்டும்.

அடுத்த வாரம், அரவிந்த் சில இசை தயாரிப்பாளர்களைச் சந்திக்கத் தொடங்கினான். அவன் எழுதிய “மழை ஒப்பந்தம்” மற்றும் “போராட்டத்தின் இசை” பாடல்களை கேட்க வைத்தான். சிலர் ஆச்சரியப்பட்டனர். “உனக்கு திறமை இருக்கு. ஆனால் இப்போட வணிகம் கடினம். நீ தொடர்ந்து உழைக்கணும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவனைத் தளர வைக்கவில்லை. மாறாக, அவன் இன்னும் உறுதியானான். அவன் கிதாரின் ஒவ்வொரு நூலிலும் நந்தினியின் குரலைக் கேட்டான்.

இந்நிலையில், நந்தினி வீட்டிலிருந்து விலகி, காயத்ரியின் அறையில் தங்கத் தொடங்கினாள். குடும்பத்தின் சாபம் அவளை வலியடித்தாலும், அவளுக்குள் ஒரு புதுவித சுதந்திரம் பிறந்தது. அவள் முதல் முறையாக தனக்காக வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள்.

ஒரு மாலை, இருவரும் மீண்டும் மெரினா கடற்கரையில் சந்தித்தனர். அந்த மழை நிறைந்த நாட்களைப் போல இல்லாமல், அன்றைய வானம் வெள்ளை மேகங்களால் நிரம்பி இருந்தது. அலைகள் அமைதியாக வந்துசென்றன.

“இப்போ நமக்கு என்ன நடக்கும்?” என்று நந்தினி மெதுவாகக் கேட்டாள்.

அரவிந்த் அவளை நேராகப் பார்த்தான். “நீ என்னோடு இருக்கிறாய். அது போதும். ஆனாலும் உனக்கு ஒரு உறுதியான எதிர்காலம் கொடுக்கணும். நான் உழைப்பேன். எத்தனை சோதனைகள் வந்தாலும் நான் கைவிட மாட்டேன்.”

அந்த வார்த்தைகளை கேட்டபோது நந்தினியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. “நான் உன்னிடம் வேறொன்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை, அரவிந்த். உன் இசையோடு, உன் இதயமோடு வாழ்வதே என் ஆசை.”

அந்த தருணத்தில், சூரியன் மேகத்துக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருந்தாலும், அவர்களது உள்ளத்தில் புதிய விடியல் தோன்றியது.

அந்த இரவு, அரவிந்த் ஒரு புதிய பாட்டை எழுதியான். அதன் பெயர் “புதிய விடியல்”.
“இரவு இருள் எவ்வளவு நீண்டாலும்,
கதிரவன் மீண்டும் வரும்.
கண்ணீர் எவ்வளவு பெருகினாலும்,
காதல் மீண்டும் மலரும்.
நீ என் பக்கத்தில் இருந்தால்,
உலகம் முழுவதும் எனது மேடையே.”

அவன் அந்தப் பாடலை நந்தினிக்குப் பாடி கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவள் அமைதியாக அவனைத் தழுவினாள். அந்தத் தழுவலில், அவர்களின் உடல்களைக் காட்டிலும் அவர்களின் ஆன்மாக்கள் இணைந்தது.

வாழ்க்கையின் சோதனைகள் இன்னும் முடிவடையவில்லை. சமூகமும் குடும்பமும் அவர்களுக்கு எதிராக நின்றிருந்தது. ஆனால் அந்த இரவில், மழையின் பின் வந்த அமைதியில், அவர்கள் இருவரும் தங்களது காதல் ஒரு புதிய தொடக்கம் பெற்றுவிட்டதாக உணர்ந்தனர்.

அது உண்மையான புதிய விடியல்.

7

புதிய விடியல் என்ற அந்த நாளின் பின், நந்தினி மற்றும் அரவிந்தின் வாழ்க்கை புதிய பக்கத்தைத் திறந்தது. ஆனால் அந்தப் பக்கம் வெண்மையாக இருக்கவில்லை—அதில் சமூகத்தின் சவால்கள், விமர்சனங்கள், சந்தேகங்கள், கடினங்கள் அனைத்தும் கோடிட்டிருந்தன.

நந்தினி காயத்ரியின் வீட்டில் தங்கி இருந்தபோதிலும், குடும்பத்தினர் அவளை அடிக்கடி தொடர்பு கொள்ள முயன்றனர். தந்தையின் கோபக் குரல் தொடர்ந்து அவளது மனதில் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது. “நீ எங்கள் வீட்டுப் பெண் இல்லை இனிமேல்”—அந்த வாக்கியம் அவளுக்கு இன்னும் சுழற்றிக் கொண்டே இருந்தது.

அம்மா ஒருமுறை அழைத்தார். “மகளே, உன் வாழ்க்கையை நாங்கள் நல்லபடி அமைக்க நினைத்தோம். நீ ஏன் எங்களை விட்டுப் போனாய்? அந்த இசைக்காரனோட வாழ்க்கை உனக்கு என்ன கொடுக்கப் போகுது?”

நந்தினி கண்ணீர் சிந்தினாள். “அம்மா, அவன் எனக்கு மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கிறான். பணம், சொத்து, வெளிநாட்டு வேலை—இவைகள் எல்லாம் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம் தான். ஆனால் என் உள்ளம் சிரிக்கச் செய்யக் கூடியவன் அவன் மட்டுமே.”

அந்த உரையாடல் இருவருக்கும் வேதனையைத் தந்தது. அம்மா அமைதியாக அழுதுகொண்டே போனார்.

இந்நிலையில், அரவிந்தும் சமூகத்தின் கேள்விகளை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. சிறிய கச்சேரிகளில் பாடும்போது, சிலர் கிண்டலாகக் கேட்டனர்: “அட, காதல் கதையோட கலைஞன் வந்துட்டாரு. பாவம் பெண்ணை வீட்டைவிட்டு ஓட்டிக்கிட்டாராம்!”

அந்த வார்த்தைகள் அவனது உள்ளத்தைப் புண்படுத்தினாலும், அவன் வெளியே சிரித்துக் கொண்டே இசையைத் தொடர்ந்து வாசித்தான். ஒவ்வொரு தாளிலும் அவன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்: “உலகம் என்ன சொன்னாலும், அவள் என்னோடு இருக்கிறாள். அது போதும்.”

ஒருநாள், காயத்ரி நந்தினியிடம் நேராகக் கேட்டாள். “நீங்க இருவரும் இப்படி சமூகத்துக்கு எதிராக வாழப் போகிறீங்களா? இது எளிதல்ல. உங்க வாழ்க்கையில் இன்னும் பெரிய புயல்கள் வரப் போகுது.”

நந்தினி அமைதியாகப் பதில் சொன்னாள். “ஆம், நான் அறிவேன். ஆனாலும் இந்தப் புயலை சந்திக்காமல் நான் வாழ முடியாது. என் வாழ்வின் மழை ஒப்பந்தம் அதற்காகத்தான்.”

அந்த வார இறுதியில், அரவிந்த் ஒரு பெரிய வாய்ப்பைப் பெற்றான். ஒரு இசை நிறுவனம் அவனது பாடல்களை ரேடியோவில் ஒலிக்க முன்வந்தது. அது அவனது வாழ்க்கையில் முதல் பெரிய படி.

அந்தச் செய்தியை அவன் முதலில் நந்தினியிடம் பகிர்ந்தான். “உனக்கு சொல்றேன், இது நம்ம வாழ்க்கையின் முதல் வெற்றி. உனக்காக, நம்ம இருவருக்காக இன்னும் பல வெற்றிகள் வரும்.”

நந்தினியின் கண்கள் மகிழ்ச்சியில் பிரகாசித்தன. “இது தான் நான் உன்னை நம்பிய காரணம். உன்னிடம் இசை மட்டுமில்லை, உறுதியும் இருக்கு.”

ஆனால் சமூகத்தின் சவால்கள் இங்கே முடிவடையவில்லை. ரேடியோவில் பாடல் ஒலித்தவுடனேயே, நந்தினியின் உறவினர்கள் அவளைத் தேடி வந்தனர். அவர்கள் அவளை கடிந்து கொண்டார்கள். “இன்னும் திரும்பி வா. இன்னும் தாமதமாகவில்லை. அந்த இசைக்காரன் உனக்கு வாழ்வை தர முடியாது. இப்போ ரேடியோல ஒரு பாடல் வந்துட்டதாலே வாழ்க்கை நடத்த முடியுமா?”

அந்தச் சவாலுக்குப் பதில் சொல்லும்போது நந்தினி நடுங்கவில்லை. “நான் அரவிந்தோட இருக்கிறேன். அவன் இசை எனக்கு வாழ்வு கொடுக்குது. உங்க விமர்சனம் இல்லாமல் வாழ்ந்து காட்டுவேன்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவள் மனதில் ஒரு புதிய வலிமையை உருவாக்கின.

மறுபக்கம், அரவிந்த் தன் தந்தையின் கோபத்தையும் எதிர்கொண்டான். “நீ உன் தலையை எரிச்சுட்டாய்டா. வீட்டு மரியாதையை கெடுத்துட்ட. உன் வாழ்க்கை சிதறும் நாளை காத்திரு.”

ஆனால் அந்த இரவு அவன் கிதாரைத் தூக்கி, புதிய பாட்டை எழுதியான்: “சமூகத்தின் சவால்”.
“உலகம் சிரிக்கட்டும்,
சொல்லட்டும் ஆயிரம் வார்த்தைகள்,
என் இதயம் மட்டும் உன்னைச் சொல்கிறது,
அதற்காகவே நான் வாழ்கிறேன்.”

அந்தப் பாடலை நந்தினி கேட்டபோது, அவளது உள்ளத்தில் மின்னல் போல ஒளி பிறந்தது. “நாம் இருவரும் சேர்ந்தால், சமூகத்தின் சவால்கள் எல்லாம் சிறியதாகிப் போகும்,” என்று அவள் உறுதியாகச் சொன்னாள்.

ஆனால் அந்தச் சவால்கள் இன்னும் பெரிய புயல்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அவர்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டிய பாதைகள் கடினமாக இருந்தன. ஆனாலும் அவர்கள் உள்ளங்களில் இருந்த காதல் ஒளி, அந்த இருளில் வழிகாட்டும் தீபமாக இருந்தது.

அது தான் அவர்களின் சக்தி.

8

சமூகத்தின் சவால்களை எதிர்கொண்டு, நந்தினியும் அரவிந்தும் இன்னும் உறுதியுடன் வாழத் தொடங்கினர். ஆனால் காதல் என்ற பாதை சவால்களை மட்டும் அல்ல, சோதனைகளையும் கொண்டு வந்தது. அந்த சோதனைகள், இருவரின் உறவை நெருப்பில் சோதிப்பது போல இருந்தது.

அரவிந்தின் இசை வாழ்க்கை மெதுவாக முன்னேறிக் கொண்டிருந்தது. ரேடியோவில் பாடல்கள் ஒலித்த பிறகு, அவனுக்கு சிறிய அளவில் பெயர் கிடைக்கத் தொடங்கியது. ஆனால் அதே நேரத்தில், போட்டியும் அதிகரித்தது. மற்ற இசைக்கலைஞர்கள் அவனை ஒரு அச்சுறுத்தலாகக் கண்டனர். ஒருமுறை, ஒரு கச்சேரிக்கு அழைப்பு வந்திருந்தது. ஆனால் மேடைக்கு வரும்போது, திடீரென அவனுடைய கருவிகள் சேதப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. யாரோ அவனை திட்டமிட்டே தடுக்க முயன்றிருந்தனர்.

அந்த தருணத்தில் அரவிந்தின் மனம் உடைந்தது. மேடையில் நிற்க முடியாமல் அவன் பின்வாங்கினான். கூட்டம் அவனைச் சிரித்தது. “புதிய இசைக்கலைஞன்? ஒரு பாடலுக்கே சிக்கிக் கொண்டான்!” என்று சிலர் நையாண்டி செய்தனர்.

அந்த இரவு அரவிந்த் காயமடைந்த மனதோடு நந்தினியின் முன்னால் உட்கார்ந்தான். “என்னால் முடியாது போலிருக்கிறது. எல்லா கதவுகளும் மூடப்பட்டு விட்டது.”

நந்தினி அவன் கையைத் தொட்டாள். “அரவிந்த், நினைவு இருக்கிறதா? நீ ஒருமுறை சொன்னாய்—‘மழை ஒப்பந்தம் காத்திருக்காது, அது தன் வேலையைச் செய்யும்’ என்று. அதுபோல நீயும் இசையை நிறுத்தக் கூடாது. சோதனை வந்ததாலே இசை நிற்காது.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்துக்கு புதிதாய் ஒரு தீப்பொறியை உருவாக்கின. அவன் கண்கள் பிரகாசித்தன. “நீங்க என்னோடு இருக்கிற வரை, எத்தனை சோதனைகள் வந்தாலும் நான் கைவிட மாட்டேன்.”

ஆனால் சோதனையின் நெருப்பு ஒரே பக்கம் மட்டும் வரவில்லை. நந்தினிக்கும் வேறு விதமான சோதனைகள் வந்தன. அவளது அலுவலகத்தில், சக ஊழியர்கள் சிலர் அவளை குறை சொன்னார்கள். “வீட்டிலிருந்து ஓடி வந்தவள். சமூகத்துக்கு எதிரானவள். அவளை நம்ப முடியாது,” என்று அவளைத் தவிர்த்தனர்.

நந்தினி அந்த வார்த்தைகளை தாங்கிக்கொண்டாள். ஆனால் இரவு வீடு திரும்பியதும், கண்ணீர் அவளது கண்களை நிரப்பியது. அவளை ஆறுதல்படுத்த அரவிந்த் கிதாரை வாசித்தான். மெதுவாக ஒரு புதிய மெலோடி பிறந்தது. அது நந்தினிக்கு வலிமை அளித்தது.

ஒரு நாள், அவர்களின் வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய சோதனை வந்தது. நந்தினியின் தந்தை சட்டரீதியாக அவர்களைப் பிரிக்க முயன்றார். “அந்த இசைக்காரன் உன்னை ஏமாற்றியிருக்கிறான். அவனிடம் உனக்கு பாதுகாப்பில்லை,” என்று கோர்ட்டில் வழக்கு தொடர்ந்தார்.

அந்த நீதிமன்ற நாளில், நந்தினி நீதிபதியின் முன் நின்றாள். அனைவரின் பார்வையும் அவளைத் துளைத்தது. ஆனால் அவள் பயப்படவில்லை. “நான் என் விருப்பப்படி அரவிந்துடன் வாழ்கிறேன். அவன் என்னை ஏமாற்றவில்லை. அவன் என் வாழ்வின் ஒளி. குடும்பம் என்னைத் தள்ளினாலும், நான் அவனுடன் இருப்பேன்,” என்று உறுதியுடன் சொன்னாள்.

அந்த வார்த்தைகள் நீதிமன்றத்தில் முழங்கின. நீதிபதி அமைதியாக அவளை நோக்கி, “உன் விருப்பம் உன்னுடையது. நீ பெரியவள். நீ தேர்ந்தெடுத்த பாதையில் உனக்கு உரிமை உண்டு,” என்று தீர்ப்பு அளித்தார்.

அந்த நாள் இருவரும் கண்ணீரோடு ஒருவரையொருவர் தழுவிக் கொண்டனர். அந்த தழுவலில், காதல் சோதனையின் நெருப்பில் எரிந்தாலும், அது சாம்பலாகாமல் இன்னும் பிரகாசித்தது.

அந்த இரவு, அரவிந்த் தனது குறிப்பேட்டில் எழுதினான்:
“சோதனையின் நெருப்பு எரிந்தாலும், காதல் சாம்பலாகாது. அது பொன்னாக மாறும். இந்த வாழ்க்கை எவ்வளவு கடினமாயிருந்தாலும், நந்தினியோடு இருப்பதற்காக நான் போராடுவேன்.”

நந்தினியும் தனது குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்:
“எனக்கு உலகம் முழுவதும் எதிராக நின்றாலும், அவனின் கிதாரின் ஒலி எனக்கு வலிமை தருகிறது. அது என்னுடைய இதயத்தின் ராகம். நான் இனி பயப்படமாட்டேன்.”

அந்த இரவு வானத்தில் மீண்டும் மழை பொழிந்தது. அந்த மழை, சோதனையின் நெருப்பை அணைக்கும் குளிர்ச்சி போல இருவரின் உள்ளத்தையும் தழுவியது.

9

சோதனையின் நெருப்பைத் தாண்டி வந்த பின், நந்தினி மற்றும் அரவிந்தின் வாழ்க்கை இன்னும் எளிதாக இல்லை. ஆனால் அந்த நெருப்பில் எரிந்த காதல் இப்போது இன்னும் உறுதியானதாக இருந்தது. அந்த உறுதியே அவர்களின் கண்களில் புதிய ஒளியைக் கொண்டு வந்தது. அது தான் நம்பிக்கையின் தீபம்.

நீதிமன்றத்தில் வெற்றி பெற்ற பின், சமூகத்தின் சிலரின் பார்வை மாறத் தொடங்கியது. “அவர்களிடம் உண்மையான காதல் இருக்கிறது,” என்று சிலர் சொன்னார்கள். ஆனாலும் இன்னும் பலர் விமர்சித்துக் கொண்டே இருந்தனர். ஆனால் அந்த விமர்சனங்கள் இப்போது நந்தினி மற்றும் அரவிந்தின் மனதை சிதைக்கவில்லை. அவர்கள் இருவரும் தங்கள் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்துவிட்டார்கள்.

அரவிந்தின் இசை வாழ்க்கையும் மெதுவாக வளர்ச்சி பெற்றது. ரேடியோவில் ஒலித்த பாடலுக்கு பிறகு, ஒரு சிறிய இசை நிறுவனத்தில் ஆல்பம் பதிவு செய்ய வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவன் தன் வாழ்நாளில் கனவு கண்ட தருணம் அது. அந்த ஆல்பத்தின் பெயரை அவன் யோசிக்காமல் வைத்துவிட்டான் — “மழை ஒப்பந்தம்”.

நந்தினி அந்தச் செய்தியை கேட்டவுடனே அவனைத் தழுவிக் கொண்டாள். “இந்தப் பெயர் எப்போதும் நம்மை நினைவுபடுத்தும். அந்த முதல் சந்திப்பு, அந்த பஸ் ஸ்டாப்பு, அந்த தேநீர் குவளை—எல்லாம் இப்போது வரலாறு.”

ஆனால் ஆல்பம் பதிவு எளிதாக இல்லை. பணம் தேவைப்பட்டது. அரவிந்தின் குடும்பம் இன்னும் அவனை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. “இசையால் வாழ்க்கை நடத்த முடியாது,” என்று அவர்கள் சொல்லியபடியே இருந்தனர். ஆனால் இந்த முறை அரவிந்த் தளரவில்லை. அவன் நாள் முழுவதும் பாடசாலைகளில் இசை கற்றுத்தந்தான், இரவில் சிறிய நிகழ்ச்சிகளில் பாடினான். ஒவ்வொரு ரூபாயையும் சேமித்து, அந்த ஆல்பத்தை உருவாக்கத் தொடங்கினான்.

நந்தினி அவனுடன் இருந்தாள். அவள் வேலைக்குப் பிறகு அவனது பயிற்சியை கேட்டு உற்சாகப்படுத்தினாள். சில சமயம் உணவு இல்லாத நாட்களும் இருந்தது. ஆனால் அவர்கள் இருவரும் சிரித்துக்கொண்டே அந்நாட்களை கடந்து வந்தார்கள்.

“நாம் இன்னும் வறுமையில் இருக்கிறோம்,” என்று அரவிந்த் ஒருநாள் சோகத்தோடு சொன்னான்.

அந்த நேரத்தில் நந்தினி அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள். “வறுமை தற்காலிகம். ஆனால் உன்னுடைய இசை நிலையானது. உன் இசை ஒருநாள் உலகம் முழுவதும் கேட்கப்படும். அதற்குள், நான் உன்னோடு இருக்கிறேன். அது போதும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்துக்கு மருந்தாக இருந்தது.

ஆல்பம் பதிவு முடிந்து, வெளியிடப்பட்ட நாள் வந்தது. “மழை ஒப்பந்தம்” என்ற அந்த ஆல்பம் முதலில் சிறிய வட்டாரத்தில்தான் பிரபலமானது. ஆனால் மெதுவாக, சமூக ஊடகங்களில், இணையத்தில் அது பரவத் தொடங்கியது. அந்த இசையின் நேர்மை, உண்மை உணர்வுகள் மக்களின் இதயத்தைத் தொடுவித்தது.

ஒரு செய்தி வெளியானது: “இசையின் புதிய குரல் — அரவிந்த். காதல் மற்றும் போராட்டத்தின் கதை இசையாக மாறியிருக்கிறது.”

அந்தச் செய்தியைப் பார்த்தபோது நந்தினியின் கண்கள் மகிழ்ச்சியில் நிரம்பின. அவள் குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்:
“என் வாழ்க்கை வெறுமையில்லை என்று இன்று உணர்கிறேன். சமூகத்துக்கு எதிராக எடுத்த முடிவு சரியானது என்று என் இதயம் இன்று உறுதிசெய்கிறது. அரவிந்த், நீ என் கனவின் மனிதன் மட்டுமல்ல, என் நம்பிக்கையின் தீபமும்.”

அந்த இரவு, அரவிந்த் நந்தினியிடம் சொன்னான்: “நாம் இன்னும் பல சோதனைகள் சந்திப்போம். ஆனால் இப்போது எனக்கு பயமில்லை. நீ என் பக்கத்தில் இருக்கிறாய். அந்த ஒளி போதும்.”

அவர்கள் இருவரும் கடற்கரையில் அமர்ந்து அலைகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். வானத்தில் சிறிய நட்சத்திரங்கள் வெளிச்சமிட்டன. அவை நம்பிக்கையின் தீபங்களைப் போல தெரிந்தன.

“ஒருநாள்,” என்று அரவிந்த் சொன்னான், “நான் பெரிய மேடையில் நிற்பேன். ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் முன் பாடுவேன். அப்போது நான் பாடும் ஒவ்வொரு வரியும் உனக்காகவே இருக்கும். அந்த நாளில், நீ என் பக்கத்தில் நிற்பாய்.”

நந்தினி சிரித்தாள். “அந்த நாள் வெகு தூரத்தில் இல்லை. எனக்குத் தெரிகிறது. உன் இசை வானத்தைப் போல பெரியது. யாராலும் அதை அடக்க முடியாது.”

அந்த இரவு, அவர்கள் இருவரும் கைகளைக் கோர்த்து, அலைகளின் சத்தத்தைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த சத்தத்தில், அவர்கள் இருவரின் இதயத் துடிப்பும் கலந்து, புதிய ராகமாக உருவானது.

இனி அவர்களது காதல் ஒரு கனவு அல்ல. அது ஒரு நிஜம். அது ஒரு போராட்டத்தின் பின்பு கிடைத்த வெற்றி. அந்த வெற்றியை அவர்கள் இருவரும் “நம்பிக்கையின் தீபம்” என்று அழைத்தனர்.

10

நம்பிக்கையின் தீபம் எரிந்த அந்த நாளின் பின், நந்தினியும் அரவிந்தும் தங்கள் வாழ்க்கையின் புதிய அத்தியாயத்தை தொடங்கினார்கள். அவர்களின் காதல் இனி ஒரு ரகசியமோ, ஒரு சோதனையோ அல்ல. அது திறந்த வெளிச்சத்தில் நிலையாக நிற்கத் தொடங்கியது.

ஆல்பம் வெற்றிபெற்ற பின், அரவிந்துக்கு பெரும்பாலான இடங்களில் அழைப்புகள் வந்தன. கச்சேரிகள், ரேடியோ நிகழ்ச்சிகள், நேர்காணல்கள்—அவனை ஒரு புதிய நட்சத்திரமாக மக்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர். ஆனாலும், அவனது இதயம் இன்னும் எளிமையாகவே இருந்தது. மேடையில் ஆயிரம் பேர் கைதட்டினாலும், அவன் எப்போதும் கூட்டத்தில் ஒருவரையே தேடிக்கொண்டான்—நந்தினி.

நந்தினியும் அந்தக் காதலைப் பாதுகாத்துக் கொண்டிருந்தாள். குடும்பத்தோடு உறவுகள் முறிந்திருந்தாலும், அவள் மனதில் சோகமில்லை. “என் வாழ்க்கையை நான் தேர்ந்தெடுத்தேன். அதில் வருந்துவதற்கில்லை,” என்று அவள் குறிப்பேட்டில் எழுதினாள்.

ஒரு நாள், அரவிந்த் அவளை அழைத்தான். “இன்று ஒரு சிறப்பு கச்சேரி. என்னுடைய முதல் பெரிய மேடை. நீ வரவேண்டும். உன் கையைப் பிடித்தபடி பாடவேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.”

அந்தக் கச்சேரி நடைபெற்றது சென்னையின் பெரிய இசைக்கூடத்தில். கூட்டம் நிறைந்து இருந்தது. விளக்குகள் மிளிர, மேடையில் அரவிந்த் கிதாரைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தான். அனைவரின் கண்களும் அவனை நோக்கியது. ஆனால் அவன் பார்வை நேராக நந்தினியைக் கண்டது.

“இந்தப் பாடல் எனது வாழ்க்கையின் உண்மையைச் சொல்கிறது,” என்று அவன் மைக்கில் சொன்னான். “அது ஒரு மழை நாளில் தொடங்கியது. அந்த மழை நம் இருவரையும் ஒன்றிணைத்தது. இன்று, அந்த மழை ஒப்பந்தம் நிலையானதாக மாறியுள்ளது.”

அவன் கிதாரை வாசிக்கத் தொடங்கினான். பாடல் பெயர்—“நிலையான ஒப்பந்தம்”.

“மழை வந்த நாள் மறக்க முடியாது,
அந்தச் சிரிப்பு என் உள்ளத்தில் இசை ஆனது.
சோதனை வந்தாலும், சங்கிலி கட்டினாலும்,
உன் கையோடு நான் நடந்தால் வாழ்க்கை இனிமை.
இன்று இந்த ஒப்பந்தம்,
நிலையாக வாழும் நம் காதல் சத்தியம்.”

கூட்டம் கைதட்டித் திரும்பினாலும், அரவிந்துக்கும் நந்தினிக்கும் அந்த ஒலி கேட்கவில்லை. அவர்கள் இருவரும் ஒருவரின் கண்களில் மட்டும் மூழ்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்தக் கச்சேரிக்குப் பின், அரவிந்த் அனைவரின் முன்பும் நந்தினியின் கையைப் பிடித்து மேடையில் நிறுத்தினான். “இந்தப் பெண்ணில்லாமல் நான் எதுவும் இல்லை. அவள் தான் என் இசையின் உயிர். நந்தினி, நீ என் வாழ்வின் துணை. இனிமேல் எந்தச் சோதனையும் வந்தாலும், நாம் ஒன்றாகச் சந்திப்போம்.”

கூட்டம் அதிர்ந்தது. கைதட்டல்கள் முழங்கின. நந்தினியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. “இது தான் என் கனவு. இனிமேல் பயமில்லை. உன்னோடு இருக்கிறேன் என்ற உண்மை போதும்,” என்று அவள் சொன்னாள்.

அந்த இரவு, மெரினா கடற்கரையில் அவர்கள் மீண்டும் சந்தித்தனர். அலைகள் கரையை அடித்துக் கொண்டிருந்தன. வானத்தில் சிறு மழை தூறல் விழுந்தது. அது அவர்கள் காதலின் அடையாளம் போல இருந்தது.

“நீ நினைவிருக்கிறதா?” என்று நந்தினி சிரித்தாள். “முதல் நாள் பஸ் ஸ்டாப்பில் மழையில் நாம சந்தித்தது.”

அரவிந்த் சிரித்தான். “அது ஒரு ஒப்பந்தம். இன்றோ அது நிலையான ஒப்பந்தமாகி விட்டது.”

அவர்கள் இருவரும் கைகளைக் கோர்த்து நின்றார்கள். மழைத்துளிகள் அவர்களின் உடலைத் தொட்டன. ஆனால் அந்த மழை இப்போது பயத்தைத் தரவில்லை. அது ஆசீர்வாதமாக இருந்தது.

அந்த தருணத்தில், அவர்கள் இருவரும் அறிந்தனர்—வாழ்க்கை இன்னும் பல சவால்களை கொண்டு வரலாம். ஆனாலும், அவர்கள் காதல் இனி உடையாதது. அது இசை போல, அது மழை போல, அது வாழ்வின் நித்திய உண்மை போல நிலைத்திருக்கும்.

அந்த மழை இரவில், அவர்கள் இருவரும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்:
“இந்த மழை ஒப்பந்தம், இனி என்றும் நிலையானது.”

END