மழைதூவும் மலர்

பாலாஜி செந்தில்

கதை பெயர்: மழைதூவும் மலர்
இயற்றி: பாலாஜி செந்தில்

(பொருள்: “The Flower That Rains” – a Tamil folktale blending love, nature, and a village curse. Told across 9 continuous parts, each 1000 words, no section breaks.)

பகுதி 1: மலைக்கோனும் மழையும்
திருநிலா கிராமம். மேற்கு தொடர்ச்சிமலையின் அடிவாரத்தில் இருக்கின்ற அந்த சிற்றூர், ஒவ்வொரு ஆண்டும் புரட்டாசி மாதத்தில் மழை தொடங்கும் முன் ஒரு விசித்திர நிகழ்வு நடைபெறும். மூதாதையர்கள் சொல்வதுபோல், மழை பெய்ய ஆரம்பிக்கும் முதல் நாளில் ஒரு மலர், ஊருக்கே தெரியாமல் மலர்கிறது—ஆனால் அது எங்கே மலர்கிறது என்பது யாருக்கும் தெரியாது. அந்த மலரைப் பெற்றவனுக்கே அந்த வருடம் பாக்கியம் சூட்டும் என்றும், பெற தவறினால் ஊரே துன்பத்துக்கு ஆளாகும் என்றும் நம்பிக்கை. அந்த மலரின் பெயர் “மழைதூவும் மலர்.”
இந்த வருடம் அந்த மலரைத் தேடும் பாக்கியம் ஒரு பதினெட்டு வயது இளைஞனுக்கு உரியதாக அமைந்தது—அவன் பெயர் சூர்யா. அவன் தன் அப்பா மரணம் அடைந்த பிறகு, தாய் பருவத்துடன் வாழ்ந்து வந்தான். அவனது வாழ்க்கை முழுவதும் மழையும், மண்ணும், மரங்களும், முரசொலியும் ஆனது. ஆனால் அந்த மலர் அவனை இன்னொரு பாதைக்கு அழைத்தது.
முதன் முதலில் மலையைப் பற்றி கேள்விப்பட்டது ஊர்க் கதைக்களத்தில். மூதாட்டி வெண்பூத்தம்மாள் சொன்னாள்: “அந்த மலர் ஒரு புனித அலை. அதைத் தொட முடியாது. அதற்கு அருகே செல்வதும் சாபமாகும். ஆனால் அது உன்னைத் தேடினால், நீ மறுக்கக் கூடாது.”
அந்த ராத்திரியில் மழை தொடங்கியது. சூர்யா தூங்கிக்கொண்டிருக்கும்போது அவன் ஜன்னலுக்கு வெளியே மஞ்சள் ஒளி ஒன்று பளிச்சென்று தெரிந்தது. ஒரு கண்ணொட்டத்தில் அவன் விழித்தான். வெளியே ஓர் அதிசய வாசனை. மழைதுளிகள் அவன் முகத்தை நனைத்தன. அந்த வாசனையைத் தேடி நழுவும் போதுதான் அந்த மலரின் மையத்தை அவன் கண்டான்—ஒரு கருஞ்சேடி நடுவில் ஒற்றை நீலமஞ்சள் மலர். அது தவிர மற்றவை அனைத்தும் கூச்சத்தோடு இருந்தன. அவனது உள்ளத்தில் ஓர் உணர்வு: இதுதான் அந்த மலர். ஆனால் அதை நசுக்காமல் எடுக்க எப்படி?
அவனது விரல் அதன் அருகில் வந்தபோது ஒரு குரல்: “அதைத் தொடாதே.”
அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு பெண். அவன் வாழ்நாளில் பார்த்ததிலேயே அதிசயமான முகம். ஊதா நிறத்தில் மழைநனைந்த சாயை, சிறு கண்ணாடி வளையல்கள், அகன்ற கண்கள். “நான் அந்த மலரின் காவலன்,” என்று அவள் சொன்னாள்.
“அந்த மலர் என் ஊருக்கே தேவையானது,” சூர்யா மெதுவாக சொன்னான்.
“ஆனால் அதை எடுக்க விரும்புவது நீ மட்டும் இல்லை.”
அந்த சொல்லின் பின்னணி, அந்த பெணின் உருவம், அந்த மலரின் விசித்திர ஒளி—இவை அனைத்தும் சூர்யாவை ஒரு மர்மக்கதையின் முகப்பாக மாற்றின.
பின்வரும் 8 பகுதிகளில் இந்த கதையின் மூடி மறைந்த மரபுகள், பழைய சாபங்கள், வனவாச வாழ்க்கையின் மிரளும், காதல் உருவாகும், இறுதியில் ஒரு தீர்ப்பு நிகழும்.

பகுதி 2 – பூவும் பகையும்

சூர்யாவின் விரல்கள் அந்த மலரின் மேலே சாய்ந்தவுடன் அந்த பெண் முன்னோக்கி வந்தாள். அவளது கண்களில் பயமும் வலிமையும் கலந்த ஒரு பிரகாசம். “நீ நினைக்கும் மாதிரி இது ஒரு சாதாரண பூ அல்ல,” என்று அவள் குறட்டுக் குரலில் சொன்னாள். “இதில் centuries of pain உண்டு. அதை எடுத்து விட்டால் உன்னோடு மட்டும் இல்ல, உன் ஊருக்கே சாபம் வரும்.”

சூர்யா பின்னடைந்தான். ஆனால் அதே நேரத்தில் அவன் மனத்தில் ஓர் அறிகுறி: இவள் யார்? ஒரு பெண், மழைநீர் ஊர்ந்து வரும் ஒரு வனப்பகுதியில், இந்த நேரத்தில், இந்த மலரின் அருகே — இது சாதாரணம் இல்லை. அவனது உள்ளே ஏதோ பழைய விஞ்ஞானக் கூர்மை எழுந்தது.

“நீ யார்?” என்று அவன் நேரடியாக கேட்டான்.

“எனது பெயர் நந்தினி. நான் இந்த மலரின் காவலன் மட்டுமல்ல. என் குடும்பம் எட்டுத் தலைமுறைகளாக இதைக் காத்துக்கொண்டு வந்திருக்கிறது. ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு நபர் வந்துகொண்டு, அதை எடுக்க முயல்கிறார். ஏன் தெரியுமா?”

சூர்யா சொல்வதற்கு முன், அவளே பதில் சொன்னாள்.

“ஊர் சொல்வதுபோல அந்த பூ பாக்கியம் தரும், இல்ல. அது யாரும் பொய்யாக உருவாக்கிய கதை. உண்மையில் இந்த பூ cursed. அதில் ஒரு ஆதிகாலத்தின் காதல் கதையின் சாயல் உள்ளது. ஒரு பொய் காதல், ஒரு நிஜமான துயரம். அந்த துயரத்திலிருந்து இந்த பூ உருவானது. நீ அதை எடுக்கச் செய்யும் அந்த உணர்வு, அது ஒரு மாயை.”

சூர்யா நின்றான். அவன் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு தெளிவாக யாரும் பேசவில்லை. அதுமட்டுமல்ல, அவளது வார்த்தைகள் காதல், சாபம், பாக்கியம் — இவை அனைத்தும் எதையோ கிளறின.

“எனக்குத் தெரியாத ஒரு சம்பவம் நடந்திருக்கும். அதை எனக்குச் சொல். இல்லை என்றால் நான் இந்த பூவை எடுத்துவிடுவேன்.”

நந்தினி சற்றே தலைசாய்த்தாள். “நீ சொல்லும் உரிமை உண்டு. ஆனால் உன்னால் அதை தாங்க முடியாமலும் இருக்கலாம்.”

அவள் பேச தொடங்கினாள்.

“பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னால், இந்த மலைவாசலில் ஒரு இளவரசி இருந்தாள்—அவளது பெயர் தாமரை. அவளும் ஒரு காவலாளி இளைஞனும் காதலிக்கத் தொடங்கினார்கள். ஆனால் அவளது மன்னர் தந்தை, அந்த காதலை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. ஒரு நாள் இரவு, அவள் அவனை அழைத்துச் சென்றாள் இந்த மலர்ச் செடிக்குள், இது தான் எங்களது காதலின் சாட்சி என. ஆனால் அன்றிரவு, அவளது தந்தை அவனை கொன்றுவிட்டான். அதே இடத்தில் அவள் சத்தியம் செய்தாள்—‘இந்த இடத்தில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு பூவும் என் துயரத்தின் சாட்சியாக இருக்கும்.’ அந்த நாளிலிருந்து, ஒவ்வொரு வருடமும் ஒரே ஒரு பூ தான் மலர்கிறது. அந்த பூயை எடுக்க வரும் ஒவ்வொருவரும், காதலுக்காகவோ, காமத்துக்காகவோ, புகழுக்காகவோ—ஆனால் யாரும் உண்மையாக அவளது துயரை உணர மறுக்கிறார்கள்.”

சூர்யா சிந்தனையில் மூழ்கினான். அவன் நினைத்தது—தாயின் உடல் உழைப்பு, தந்தையின் மௌனம், எப்போதும் நிரம்பாத தட்டுகள், நிவாரணமில்லா எதிர்காலம். அவன் இந்த பூவை நினைத்தது எந்ததிற்காக? ஊருக்கான பாக்கியம், அல்லது தனக்கான புகழ்?

அவன் நந்தினியின் முகத்தை பார்த்தான். அவளது முகத்தில் அசைவில்லை. ஆனால் கண்களில் கண்ணீர் மிதந்தது.

“அந்த பூவை எடுக்காதேன்,” சூர்யா மெதுவாக சொன்னான்.

அவள் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு மழையின் கீழ் ஒரு துளி வெளிச்சம் போல இருந்தது.

“நீயே முதல் நபர், இந்தக் கதையை கேட்டு திரும்பியவன்,” அவள் சொன்னாள். “அதற்காக இந்த மழையும், மலரும்நிலைமையும் கூட உன்னோடு பேச விரும்பின.”

அந்த நேரத்தில், அப்போது அந்த மலர் மெதுவாக மூடத்தொடங்கியது. அதன் நீலமஞ்சள் வண்ணம் சூழலை ஒத்த நிறமாக மாறியது. காற்றில் மிதந்த வாசனை நின்றது.

“இது ஒரு சோதனை,” நந்தினி சொன்னாள். “இந்த பூவை நீ எடுத்திருந்தாய் என்றால், உன் சாயமும் அந்த மலரின் மேல் பரவியிருக்கும். அதற்குப் பிறகு நீயும் இந்த மலைவாசல் கதையின் ஓர் அத்தியாயமாக மாறி இருப்பாய்.”

சூர்யா நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

“அப்படியானால் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“இந்த மலரை யாரும் தேடாத மாதிரியாக்கு. அந்தக் கதையை உண்மையாகவே தெரிந்து கொள். என் குடும்பம் இது வரை காவலனாக இருந்தது. இப்போது நீயும் அந்த வரிசையில் வந்துவிட்டாய்.”

“நீ?”

“நான்,” அவள் சிரித்தாள், “புதிய மலர் வரும் வரை, இங்கு நீயும் நானும் இருப்போம். காதலும் துயரமும் எங்கே முற்றியும் தெரியாமல்.”

மழை இன்னும் பெய்துகொண்டிருந்தது. இருவரும் அந்த மலரின் அருகில் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். மௌனம் ஒரு மொழியாகப் பேசத் தொடங்கியது.

பகுதி 3 – சாபத்தின் சீதனம்

மழை நனைந்த அந்த இரவு நந்தினி மற்றும் சூர்யாவுக்கு வெறும் பூவிற்கும் சாபத்திற்கும் அதிகமானதாய் அமைந்தது. அந்த மலரின் அருகில் நின்ற அந்த நிமிடம், ஒருவிதமான பிணைப்பை உருவாக்கியது. இருவரும் பேசாமல் நின்றும் ஒருவரையொருவர் உணர்ந்தார்கள். சூர்யாவுக்கு அது ஒரு கனவுப் போலிருந்தது, ஆனால் காற்றின் வாசனை, நந்தினியின் விழிகளின் பளிச்செழும்பு – அனைத்தும் அதை உண்மையாக உணர வைத்தது.

நந்தினி மெதுவாக மழைக்குள் நடந்து சென்று ஒரு பழைய மரத்தின் அருகில் நின்றாள். அந்த மரம் வலிமையுடன் இருந்தது, ஆனால் அதன் மூலத்தில் தீக் குறிச்சொற்கள் போன்ற ஓவியங்கள்.

“இங்கேதான் என் மூதாதையர்கள் சத்தியம் செய்தார்கள்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். “இந்த பூவை காத்திடவேண்டும் என்பதற்காக, எங்கள் வாழ்க்கையையே இந்த மலைவாசலுக்கு அர்ப்பணித்தார்கள். இந்த சாபம் போய் விட வேண்டும் என்றால், ஒரு மனிதன் அதன் மூலத்தைக் கேட்டு உணர்ந்து திரும்பவேண்டும். நீ செய்தது அது தான்.”

சூர்யா அந்த மரத்தின் மீது விரல் வைத்துப் பார்த்தான். மரத்தின் பட்டை, ஒருவிதமான காற்று போல துள்ளியது. அந்த ஓவியங்கள் ஒளிர்ந்தன. அவனது உள்ளத்தில் ஒரு பயம். இது ஓர் இயற்கைச்செயலா? அல்லது இந்த மலைகள், இந்த மரங்கள் பேச முடியுமா?

அவனது விழியில் கசமுசமாக ஒரு நினைவு. சிறு வயதில் தன் தந்தை கூறிய ஒரு பழைய பாடல்:
“மழை பூவை நசுக்காதே மைந்தா,
மனதை நசுக்கும் சாபம் வரும்…”

அந்தப் பாட்டின் பொருள் இப்போது தான் புரிந்தது. தந்தை இந்த கதையைக் கேட்டிருப்பார்.

“நந்தினி,” அவன் சொன்னான், “இந்த பூவை யாரும் தேடாத மாதிரி செய்வதற்கென்று என்ன செய்யலாம்?”

அவள் சிரித்தாள். “சாதாரணமாகக் கேட்கிறாய், ஆனால் அதை செய்வதற்கு உனக்கு இந்த மலை பேசும் மொழி தெரிய வேண்டும்.”

“அதை எப்படி கற்றுக்கொள்கிறேன்?”

“நீ இங்கேயே இருக்க வேண்டும். மழை வரும் ஒவ்வொரு நாளும், பாம்பு பயந்து ஓடும் தரையில், மலர்கள் பேசும் நேரத்தில் நீ கேட்க வேண்டும். சப்தமின்றி. விருப்பமின்றி. எதிர்பார்ப்பமின்றி.”

அவன் உடனே ஒப்புக் கொண்டுவிட்டான். ஆனால் அடுத்த நாள் ஒரு புதிய சோதனையைச் சமீபமாக கொண்டு வந்தது.

தெற்குப் பக்க வாசலில் இருந்த பழைய நிலப்பகுதியை வாங்குவதற்காக ஒரு பசையிலோட்ட உடைய முதலாளி வந்து சேர்ந்தார். பெயர் பரத்வாஜ். அவனது நோக்கம் – அந்த மலர்ச் செடிகள் உள்ள பகுதியை கட்டிடம் கட்ட தேவையான மூலமாக பயன்படுத்துவது. அவரோடு சில தொழிலாளர்களும் வந்தார்கள்.

சூர்யா அவனை எதிர்த்தான். “இந்த இடம் ஒரு மரபுப் பகுதி. இந்த பூவை நீங்கள் தொட்டால் உங்களுக்கு ஆபத்து வரும்.”

பரத்வாஜ் சிரித்தார். “ஓ… பூவா? இப்படி பூவுக்கு உயிரா கொடுக்கிறீர்கள்? நான் வீடுகள் கட்டி மூன்று மாவட்டங்களில் விஸ்வாசம் வாங்கியவன்டா. ஒரு பூ என்னை நிறுத்துமா?”

அவர் அந்த மண்ணைத் தொட்டார். மழையில் நனைந்திருந்தும், அவன் விரல் சுடக்கட்டி போல உளுந்து விட்டது. உடனே அவர் கை விரல்களைத் திரும்பிக்கொண்டு, சத்தமின்றி காருக்குள் நுழைந்தார்.

அந்த நேரத்தில், அவன் கண்ணில் ஒரு காட்சியைக் கண்டான். மரத்தின் அடியில் நின்ற நந்தினி. அவள் சிரித்தாள். ஆனால் அது வெறும் சிரிப்பல்ல – அது மண்ணின் மொழியில் உரையாடும் ஒரு சமாதான சிரிப்பு.

அன்று இரவு, சூர்யா நந்தினியிடம் பல்லாயிரம் கேள்விகள் கேட்டான். அவளும் அவனுக்கு காட்டினாள்: பழைய பாம்புகளைப் போல மடங்கும் செடிகள், வாசனையால் ஆளாகும் பூக்கள், நதி ஓசையில் கதைகள் சொல்லும் கல்.

“இவை எல்லாம் அந்த சாபத்தின் பகுதிகள். அவை எதுவும் தனித்து இல்லை. அவை அனைத்தும் சேர்ந்து இந்த மலைகளின் உணர்வு,” அவள் கூறினாள்.

“அப்படியானால்… அந்த தாமரை இளவரசி இப்போது எங்கே?”

நந்தினி மெதுவாக நடக்கத் தொடங்கினாள். அவர் அவனை அந்த மரத்தின் வழியே ஒரு குகைக்குள் அழைத்துச் சென்றாள். குகையின் சுவரில் ஓவியங்கள். கண்கள், கரங்களில் சங்கிலிகள், பூக்கள், ஒரு இளவரசியின் முகம் – அவள்தான் தாமரை.

“இங்கேதான் அவள் உறங்கிக்கொண்டு இருக்கிறாள். அந்த சாபம் தீரும் நாளில் அவள் விழிக்கப்போகிறாள்,” நந்தினி சொன்னாள்.

“நீ?”

“நான்?” அவள் சிரித்தாள். “நானும் அவளின் ஒரு பாகம். நீ கேள்வி கேட்டாய் அல்லவா – ஏன் அந்த மலர் என்னை நெருக்கமாகக் கொண்டு வந்தது? ஏனெனில் அவளின் கதையைப் பகிரும் ஒருவரை நான் தேடிக்கொண்டிருந்தேன். நீயே அந்த நபர்.”

மழை அந்த குகையின் வாயிலில் சிதறியது. ஒலி மெல்ல விழுந்தது. சூர்யா தன் உள்ளத்தில் ஒரு மாற்றம் உணர்ந்தான். இப்போது அவனது வாழ்க்கை பூவுக்கும் சாபத்துக்கும், நந்தினிக்கும் இந்த மலைவாசலுக்கும் இணைந்து விட்டது.

பகுதி 4 – மன்னனின் மாயம்

குகையின் வெளிச்சம் சுருங்கிவிட்டது. வெளியில் மழை இன்னும் அடர்ந்ததாகக் கரையிலும் காய்ச்சலிலும் பாய்ந்துகொண்டிருந்தது. சூர்யாவின் உள்ளத்தில் பளிச்சென்ற ஒளி ஒன்று நின்றது. இந்த பூவும் இந்த கதைமுழுவதும் சாதாரணம் இல்லை என்பதை அவன் இப்போது முழுமையாக உணர்ந்திருந்தான். நந்தினி சொன்ன ‘நீயே அந்த நபர்’ என்பதற்கு என்ன அர்த்தம் என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த போது, அந்த குகையின் சுவர் தானாகவே ஓர் ஒளிக்கதிரை வீச ஆரம்பித்தது.

ஒரு நிழல்போல் பிம்பம் தோன்றியது—ஒரு பழைய மன்னன், தங்ககவசம், கையில் ஒரு நீண்ட வாள், கண்களில் ஆணவமும் வேதனையும். அவன் அருகில் ஒரு இளம்பெண். முகம் முழுக்க மென்மை, ஆனால் கண்களில் தீராத துயரம். அவள்தான் தாமரை. அவளது கண்கள் ஒரே நேரத்தில் எதையோ எதிர்பார்ப்பது போலவும் எதையோ எண்ணி அழுவது போலவும் இருந்தது.

“இவன்தான் அவள் தந்தை, அரண்மனையின் வேரை சிதறவைத்தவன்,” நந்தினி சொன்னாள்.

“ஏன் அவன் இதையெல்லாம் செய்தான்?” சூர்யா கேட்டான்.

“அவனுக்கு குலமரபு, மதிப்பு, அதிகாரம்—all these mattered more than his daughter’s happiness. தாமரை ஒருமுறை கூட அவனை எதிர்த்துப் பேசவில்லை. ஆனாலும் அவனுடைய கோபம் காதலை ஒரு பழியாகவே பார்த்தது. அவள் காதலனை—அந்த காவலரை அவன் வதைத்து, வனத்தில் நட்ட பூவின் அருகே, சக்தியற்ற நிலையில் கொன்று வைத்தான்.”

“அந்த இடம்தான் இப்போ நம் முன்னே இருக்கிறதே?”

“ஆமாம்,” நந்தினி மெதுவாக சொன்னாள். “அந்த காதலன் இறந்த இடத்தில் தாமரை ஒன்று செய்தாள். அவன் நெஞ்சில் வைத்திருந்த காதல் கடிதத்தை, அவள் மண்ணில் புதைத்தாள். அதில்தான் அந்த பூ உருவாயிற்று. அப்பொழுது அவள் அந்த பூவை பார்த்து சத்தியம் செய்தாள்—இதன் அருகே யாரும் உண்மையான காதலால் மட்டும் வந்தால், அந்த சாபம் முறியும். ஆனால் ஒருவரும் இதுவரை அதை உணரவே இல்லை. எல்லோரும் புகழ், நம்பிக்கை, விலையேற்றம்—all selfish reasons.”

சூர்யாவின் மனம் உடைந்தது. அவனுக்குள் கொந்தளித்த உணர்வுகள் அவனது தோள்களில் திக்கையா உரசியது. “நீங்க சொல்லுறீங்க, இந்த மலரை பார்த்து உண்மையாக காதலிக்கக் கூடியவன் ஒருவன்தான் சாபத்தைத் தீர்க்க முடியும்?”

“அவன் பூவை எடுத்துவிடக் கூடாது. அவனது மனதைப் பூவை பார்த்தபோது தான் மாற்றவேண்டும். அது தான் சாபம் முறியும் நேரம்.”

சூர்யா புன்னகைத்தான். “நீங்க எல்லாமே இந்த மலரின் காவலனாக இருக்கீங்க. ஆனா உங்க கண்களில ஒரு வேதனை இருக்கே. அதுக்குப் பெயர் என்ன?”

நந்தினி அசைந்துவிட்டு நின்றாள். அவள் தலை சாய்த்தாள். “எனக்கும் ஒரு நிஜ வாழ்க்கை இருந்தது. நானும் ஒரு நகரத்துக்குள் வளர்ந்தவள் தான். ஆனா இங்க வந்த பிறகு எனது முகத்தையும் பெயரையும் விட்டு விட்டேன். என் குடும்பம் ஏற்கனவே இந்த சாபத்தில குழைந்துவிட்டது. நான் மீளவே முடியவில்லை. என் பெயர் நந்தினி கூட இல்ல.”

சூர்யா அதிர்ச்சியடைந்தான். “அப்போ உங்க உண்மையான பெயர் என்ன?”

“அதையும் மறந்துவிட்டேன்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். “இந்த மலர், இந்த மரங்கள், இந்த மழை தான் என்னை அடையாளப்படுத்தின. ஆனால் நீ… நீ என்னை நந்தினி என்று அழைத்தபோது, அது எனக்கு பிடித்தது.”

அந்த வார்த்தைகள் சூர்யாவை ஒரே நேரத்தில் சமாதானத்திற்கும் பதறலுக்கும் கொண்டு சென்றது. இந்த மலரின் கதையும், அவளது கடந்த காலமும்—all were now intertwined.

அந்தப் பிம்பம் மறைந்தது. சுவரில் சீராகிய ஓவியங்கள் மட்டும் மீதமிருந்தன. அவை இப்போது சீராக மூடப்பட்ட வட்டங்களாக மாறின. குகையின் தரையில் ஒரு சிதைந்த பூத்துண்டு விழுந்திருந்தது—சூர்யா அதை எடுக்க முயன்றபோது, அது காற்றில் கரைந்தது.

“இது எப்போதிருக்கும்?” அவன் கேட்டான்.

“இது சாபத்தின் ஈரம்,” நந்தினி சொன்னாள். “நீ கடந்து வரும் ஒவ்வொரு பகுதி, ஒரு சோதனை. அந்த சோதனைகளை உணர்ந்து, தவறாமல் நீ கடந்து வர வேண்டும். அப்போதுதான் அந்த பூ மீண்டும் மலரும்.”

“நான் தயாராக இருக்கேன்,” சூர்யா என்றான்.

நந்தினி அவனது கையை பற்றினாள். “அப்படி என்றால்… நீ அடுத்த கட்டத்தை சந்திக்கப் போகிறாய்.”

அந்த நேரம் குகையின் வாசலில் ஒருவன் நின்றிருந்தான். அவன் பழைய வீரபடைகள் அணிந்திருந்தான். கண்களில் பித்துப் பிதற்றும் ரத்தம். அவன் கையில் ஒரு கூர்மையான கோடு.

“அவன்தான் அந்த மன்னனின் ஆத்மா. அவன் இப்போதும் இந்த மலைவாசலில் சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறான். எந்த ஒரு பசியும் தீராதவனாக,” நந்தினி கூறினாள்.

“அவனை என்ன செய்யணும்?”

“அவன் உன்னைத் துரத்துவான். ஆனால் நீ பயந்து ஓடக்கூடாது. எதிர்கொள். உன் மனதில் உண்மை இருந்தால், அவன் உன்னை ஏமாற்ற முடியாது.”

மழைநீர் ஒலிக்கக் கூடிய குரலில் குகையின் வாசலில் நிழல் ஒருவிதமான வேகத்தில் நகர்ந்தது. சூர்யா நந்தினியின் கையை விட்டு நடக்கத் தொடங்கினான். மழை அவனது தோளில் விழுந்தது. ஆனால் அந்த மழை இப்போது குளிராக இருந்தது. அது ஒருவித உணர்வை தந்தது—புதியதாய், பயமில்லாத உணர்வு.

கண்ணின் முன் அந்த மன்னன் நிழல் வெப்பமாக உரசியது. சூர்யா துணிந்து அந்த நிழலை பார்த்தான். “நான் தாமரையையும் அவளது கதையையும் மதிக்கிறேன். நீ அதை புண்படுத்த முடியாது.”

அந்த நிழல் நடுங்கியது. பின்னால் விலகியது. பசியற்ற பிணம் போல அது மண்ணுக்குள் கரைந்தது.

நந்தினி அவனை நோக்கி ஓடினாள். “நீ அதிசயமாகச் சாதித்தாய். இந்த மழை முதல் தடவையாக இரவில் நிற்கப்போகிறது. அது ஒரு அறிகுறி.”

மழை மெல்ல ஓயத் தொடங்கியது. நிலத்தில் சூரிய ஒளி வந்தது. சூர்யா மற்றும் நந்தினி அந்த ஒளிக்குள் நின்றனர்.

பகுதி 5 – பூவும் பதிலும்

மழை நிலத்தில் சுருங்கிக்கொண்டிருந்தது. அது போலவே மலைக்கும் ஒரு மென்மையான அமைதி சுரண்டிக் கொண்டிருந்தது. அந்த அமைதியில் சூர்யா தன் உள்ளத்தில் அடக்கம் செய்திருந்த எண்ணங்களை கேட்க ஆரம்பித்தான். மழை, மலர், சாபம், காதல், நந்தினி – இவையெல்லாம் ஒரு நவீன வாழ்க்கையின் அற்புதங்களாக தெரியவில்லை. அவை ஒவ்வொன்றும் பழமையான உணர்வுகளின் உயிர்ப்புக்களாகவே உருவெடுத்தன.

அந்தச் சூரிய ஒளியில் மண்ணை விரலால் தொட்டு பார்த்தபோது, சூர்யாவுக்குப் புதிதாகவே உணர்ந்தது. அது வெறும் தரை அல்ல. அது தாமரை இளவரசியின் காதல், அவளது ஆவி உறைந்திருக்கக்கூடிய தலமரபு பூமி. அந்த நிலத்தில் நின்று, நந்தினியின் விழியைச் சற்றே பார்த்ததும் அவனது மனம் உறுதி பெற்றது—தான் தான் இந்தக் கதையின் தொடர்ச்சி.

“நீ அந்த மன்னனின் நிழலை எதிர்த்து வென்றுவிட்டாய்,” நந்தினி மெதுவாகச் சொன்னாள். “இப்போது உன் உள்ளம் பூவின் எதிர்வினையைத் தேடத் தயாராக இருக்கிறது.”

“நான் உணர்கிறேன்,” சூர்யா தன் குரலில் ஒரு தளர்வின்றி சொன்னான். “நான் இதை ஆரம்பத்தில் ஒருவித புனித பாக்கியம் என நினைத்தேன். ஆனால் இப்போது இது ஒரு பொது நலக் கடமை.”

நந்தினி சிறிய புன்னகையுடன் அவனை ஒரு புதிய இடத்திற்குக் கூட்டினாள். அது ஒரு அடர்ந்த புல்வெளி. அங்கே காற்று வாடாமல் இருந்தது. மரங்களின் நடுவில், ஒரு குடிசை போன்ற அமைப்புக்குள் அந்த பூவின் முதல் வடிவம், அதாவது ஒரு சிறிய தூணில் செடியாய் மாறிய ஒரு மலர். அது பழைய வாசனை, பழைய வாசிப்புக்கள் கொண்டது.

“இந்த பூ தான் மூல பூ,” நந்தினி கூறினாள். “இதை எதிர்பார்க்காத பலர் வந்தார்கள், ஆனால் அது எதுவும் பதிலளிக்கவில்லை. உன்னை அது பார்த்ததும் மாற்றம் உண்டானது.”

“பூ என்னிடம் பதில் சொல்வதா?” சூர்யா கேட்டான், உண்மையாகவே ஆச்சரியத்துடன்.

“ஆமாம். பூவின் பதில் ஓசையாக இருக்காது. அது ஒரு உணர்வாக இருக்கும். ஒரு கனவாக இருக்கலாம். ஒரே ஒரு கேள்விக்குப் பதில் தேடும்போது, அந்த உணர்வு உன்னை சுற்றிக்கொள்வது போல இருக்கும்.”

சூர்யா அருகே சென்று அமர்ந்தான். அவன் உள்ளத்தில் எழுந்த கேள்வி: நான் இந்த மலரின் காவலனாக உருவாக வேண்டுமா?

அந்த நேரத்தில் காற்று ஒரு புதிய வாசனையை எடுத்து வந்தது. அது சந்தன வாசனைக்கு இணையான ஒரு ஆழ்ந்த காடின் மணம். பூ மெதுவாக அதனது இதழ்களைத் திறந்தது. சூர்யாவை நோக்கி அது சாய்ந்தது. ஒரு அசைவற்ற அன்பின் மொழி. ஒரு காந்தி வட்டம் போல அந்த வாசனை, அந்த மென்மை அவனை சுற்றியது.

அவன் கண்கள் மூடியது போலத் தான் இருந்தது. ஆனால் அந்தக் கண்களை மூடிய உணர்வு தூக்கமல்ல. அது ஒரு வேதனையின் வெளிச்சம். அந்த வெளிச்சத்தில் அவன் பார்த்தான் – தாமரை இளவரசி தன் காதலனோடு பசுமை நிலத்தில் நடக்க, அவர்கள் நகைச்சுவையில் கலந்த குரல், வானத்தில் வெண்படலங்கள், பச்சைத் தோட்டங்களில் பட்டாம்பூச்சி பறக்கும் சத்தம். இவை அனைத்தும் ஒரு கனவல்ல. அவை கடந்த யதார்த்தங்கள்.

அவள் தந்தை வர, அந்த இளையன் எதிர்த்து நின்றான். அவனது கண்களில் துடிப்பு. ஆனால் அந்த மன்னனின் வாளின் வெட்டு நேர்ந்த நிமிடம் – அது கனவில்தான் இருந்தாலும், சூர்யாவின் மார்பை வெட்டியது போல உணர்ந்தது.

தாமரை விழுந்து அழும். அவளது கைகள் மண்ணில் சாயும். அந்த நொடியில்தான் பூவின் முதல் விதை நுழைந்தது. அந்த மண்ணில். அந்த கண்ணீரில். அந்தக் காதலில்.

சூர்யா கண்களைத் திறந்தான். அவனது கண்ணீரும் பூவின் மேலே விழுந்தது. மலர் மெதுவாக சாய்ந்தது. அதன் ஓர் இதழ் சூர்யாவின் விரலில் படந்தது. அது வெப்பமாக இருந்தது. அது உயிர் கொண்டிருந்தது.

“இது தான் பதில்,” நந்தினி கூறினாள். “நீ காணாத காதலை உணர்ந்தாய். இப்போது நீ பூவின் வாரிசு.”

“நீயும்?”

“நான் இதுவரை பூவின் காவலன். ஆனால் என் கதையை பகிர உளமுள்ள ஒருவரை நாடி இருந்தேன். நீ வந்தவுடன் அந்த கதைக்கும் பூவுக்கும் மீளவும் உயிர் வந்தது. இப்போது அது உன்னோடு தொடரும்.”

“நீ என்ன செய்யப்போகிறாய்?”

“நான் இதுவரை ஒரு நிழல் போலவே இருந்தேன். இப்போது உன்னுடன் வாழ்க்கையாய் இருக்க விரும்புகிறேன்.”

அந்த வார்த்தைகள், மழையின்றி நனைத்தன. காதல் கனலின்றி வெப்பமூட்டியது. மரங்கள் காற்றின்றி இசைத்தன. அந்த நொடியில் சூர்யா நந்தினியின் கையை எடுத்தான். அவளது நகங்களில் பழைய பூக்களின் சாயம் இருந்தது. அவளது உள்ளத்தில் ஒரு கதை இன்னும் தொடரும் என்று தெரிந்தது.

மழை மலரும் முன், காதல் சொரியும். பூவின் பதில், மனித மனத்தில் மொழியில்லா மொழியாக நிற்கும்.

பகுதி 6 – குருதியின் கனல்

மழை நின்றுவிட்டது. ஆனால் அந்த விலகும் மேகங்கள் இடையே சூரிய ஒளி பரவவில்லை. ஒரு விதமான எச்சரிக்கையின் நிழல் மலைக்கு மேலிருந்தது. சூர்யாவும் நந்தினியும் மலரின் பசுமையான வாசலில் கைகோர்த்து நின்றிருந்த போதும், காற்றின் அடிவட்டங்களில் கொஞ்சம் பதட்டம் பரவியது.

“இது ஒரு புது ஆரம்பம்,” நந்தினி மெதுவாகச் சொன்னாள். “ஆனால் பூவின் பதிலுக்கு பின் ஒரு சோதனையின் கனல் உள்ளது. அது உருவாகும் வரை இந்த கதை முழுமையாக முடியாது.”

“என்ன சோதனை?” சூர்யா கேட்டான்.

அவள் தலை குனிந்தாள். “மன்னனின் குருதி இன்னும் வாடாத மண்ணில் இருக்கிறது. அது எப்போதும் கொதிக்கும். அதற்கு தீர்வு கிடைக்காமல் இக்கதை நிரந்தரமாக முடிவதில்லை.”

சூர்யா ஏற்கனவே அந்த மன்னனின் நிழலை எதிர்த்து வந்தவன். ஆனால் குருதி என்றாலே அது வேரோடு வேரிழுக்கும்.

அந்த இரவு மொத்த மலைவாசலுக்கு ஒரு சுமை போல இருந்தது. வானம் மேகமின்றி இருந்தும் நட்சத்திரம் தெரியவில்லை. புன்னகையும் இல்லை. மழை மேல் துளி போல உறைந்த நிலை. சூர்யா தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். ஆனால் கனவில் ஒரு கூச்சல் கேட்டான்.

“பொய் காதலுக்காக என் குருதி சிந்தியது. என் குலமும் அந்தக் குப்பைகளும்!”

அவனது கண்கள் திறந்தன. நந்தினி அருகில் இல்லை. அவள் எப்போதும் தூங்கும் பக்கத்தில் வெறும் மெத்தையின் சாயலும் ஒரு பழைய பூவின் வாசனையும் தவிர எதுவும் இல்லை.

சூர்யா பீறிட்டு எழுந்தான். அவன் முணுமுணுத்துக் கொண்டே, குகையை நோக்கி நடந்தான். காற்று பேசியது போல இருந்தது. மரங்கள் ஒரு மொழியில் ரீங்காரம் செய்தன.

அந்த இடத்தில் – அந்த மூலக் குகையில் – நந்தினி ஒரே ஒரு மெழுகுவர்த்தியின் வெளிச்சத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவளது முகம் பச்சை ஒளியால் கண்ணைச் சொரியவைக்கும் விதத்தில் ஒளிர்ந்தது. கையில் பழைய வாள். பார்வையில் வலிமையும் துயரமும்.

“நீ இப்படியே வந்துவிடக்கூடாது,” அவள் மெதுவாகக் கூறினாள்.

“நீ என்ன செய்ற?” சூர்யா கேட்டான்.

“இந்த மண்ணில் இறந்த அந்த இளைய வீரனின் குருதி இன்னும் சிந்திக்கிறது. அதற்கு பதில் சொல்ல முடியாதவர்களுக்கு இந்த பூ சாபமாய் இருக்கும். அந்த வீரன் என் மூதாதையர். என் மூளையின் அடிவட்டத்தில் அவன் சத்தம் கேட்கப்படுகிறது. நான் தான் அந்த குருதியின் சாயலுடன் வாழ்கிறேன்.”

“நீ சொல்றது எனக்குப் புரியவில்லை…”

“நான் இந்த மலரின் காவலனல்ல மட்டும். நான் இப்பொழுது இந்த மலரின் உயிர். அதில் நான் கலந்து இருக்கிறேன்.”

அவளது கைகளை சூர்யா பிடித்தான். “நீ ஒரு கதையின் பாகம் அல்ல. நீ என் வாழ்க்கையின் பாகம். சாபம் என்ற பெயரில் நீ உன்னையே காயப்படுத்தக்கூடாது.”

அவள் கண்களில் கண்ணீர். “நீ நினைக்கிற அளவுக்கு இலகுவானது இல்லை. இந்த பூ உயிரோடு இருக்க வேண்டும் என்றால், ஒரு உயிர் அதில் கரையவேண்டும். அதுதான் சாபத்தின் முடிவும் தீர்வும்.”

சூர்யா நடுங்கினான். “நீ… நீயா அந்த உயிரா?”

“ஆமாம்,” அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள். “ஆனால்…”

அவன் அவளைத் தடுக்க, அவனது கையை அவளது மார்பில் வைத்தான். “இந்த பூ எனக்கு பதில் சொன்னது. அது என்னிடம் ஒரே ஒரு உணர்வை கொடுத்தது: உன் இருப்பும் என் உயிரும் ஒன்றே. எனவே, அது நீயாக இருக்கவேண்டும் என்று இல்லை. அது நம்மாலேயே இருக்கவேண்டும்.”

அந்த நொடியில் குகையின் மேலிருந்த கல்லில் ஒரு நிழல் தோன்றியது. பழைய மன்னனின் உருவம் மீண்டும். ஆனால் இப்போது அவன் பயமில்லாமல் இருந்தான். அவன் கண்களில் சினமும் இல்லை. ஒரு விலகும் இருள்.

“உண்மையான காதல் ஒரு உயிரையும் வேண்டாமல் பூக்கிறது,” நிழல் சொன்னது.

அந்த குரல் காற்றில் பறந்து மலரின் மீது விழுந்தது. பூ மெல்ல வாடியது. அது வாடியது, ஆனால் அழவில்லை. அது மாறியது. அதன் வண்ணம் கருப்பாகி மீண்டும் நீலமஞ்சளாக மாறியது. அந்த மாறும் நிறத்தில் ஓர் ஒளி.

“இப்போது தான் உண்மை தீர்வு,” நிழல் சொன்னது. “நீயும் அவளும் ஒன்று. இந்த பூ இனி சாபமல்ல. இது ஒரு நினைவாக இருக்கும். ஒரு தலைமுறையின் குருதியை இன்னொரு தலைமுறையின் காதல் நனைய வைத்து தீர்த்தாய்.”

நிழல் அழிந்தது. குகை வெளிச்சத்துடன் நிரம்பியது.

நந்தினி சூர்யாவை கட்டிப் பற்றினாள். “நீ இப்போது உண்மையாக பூவின் வாரிசு. இனி இது ஒரு காவல் அல்ல. இது ஒரு கதையின் புனித உச்சி.”

பகுதி 7 – மரபின் மின்னல்

மலையின் உச்சியில் மழை நிலைத்து நின்றிருந்தது. குகையின் வாய் பக்கம் நிலவொளியில் நந்தினியும் சூர்யாவும் ஒன்றாக நின்று மௌனமாக அந்த சின்னச்சிறிய பூவின் ஒளியைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அது பழைய சாபமல்ல, ஒரு புதிய தொடக்கம். அதன் இதழ்கள் இனி உயிர் கேட்கவில்லை. அது ஒரு கவிதை போல இருந்தது—வெறும் பார்வையில் உருக வைக்கும் நிமிடம்.

நந்தினி அந்த மலரின் மீது ஒரு சிறிய மண் இடித்து, கையால் மெதுவாக தடவினாள். “இப்போது இந்த பூவுக்கு ஒரு புதிய வேரிடவேண்டும்,” அவள் சொன்னாள். “இது இனி மரபின் காவல் அல்ல. இது இனி வாழும் வரலாறு.”

“நீ சொன்னதை உணர முடிகிறது,” சூர்யா மெதுவாகக் கூறினான். “ஆனால் இதை வெளியில் உள்ள உலகுக்கு எப்படி எடுத்துச் சொல்லலாம்?”

அவள் சிரித்தாள். “அவர்கள் கேட்கத்தயாராக இருக்கும்போது தான் நாம் சொல்வது அர்த்தம் பெறும்.”

அன்று அதிகாலை, மலையின் மேலிருந்து ஒரு மின்சாரம் பறந்தது. அது சூர்யாவின் சோளமாடி வீட்டைத் தொட்டு, கீழ்மட்ட கிராமங்களில் வரை பரவியது. அது ஒருவித வித்தியாசமான ஒளி. பொம்மை விளக்குகள் போலவும் இல்லை, விளக்குகளின் திரிபாகவும் இல்லை. அந்த ஒளி மண்ணில் மழை பெய்தது போல உணரப்பட்டது.

திருநிலா கிராம மக்கள் அதிகாலை எழும்போது, அவர்கள் வெகு சிறிய வாசனையைக் கேட்டார்கள். பழைய பூஞ்சை வாசனை, ஆனால் அதில் புது இலை வாசனை கலந்து. பள்ளிவாசலின் பக்கவாட்டில் பழைய மாமரத்தின் கீழ் அந்த வண்ணமலர் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. அதன் மேல் ஒரு சில விரல் சாய்ந்த சின்னங்கள்.

ஒரு சிறிய பையன் அதை எடுக்க விரைந்தான். ஆனால் அவனது தாயார் அவனை நிறுத்தினாள். “இதோ ஒரு புதிய பூ. இதற்கு நாம் காத்திருக்க வேண்டும். இது ஒரு நேர்மையான பூ.”

அதே நேரத்தில் மலையில், நந்தினி தன் கைகளில் வைத்திருந்த பழைய வாளைப் பார்த்தாள். “இது மன்னனின் அடையாளம். ஆனால் இது இனி ஒரு ஆயுதமல்ல. இது நினைவின் நிழல்,” அவள் கூறினாள்.

சூர்யா அந்த வாளின் மேல் ஒரு வார்த்தையை பொறித்தான். மனமென்ற மலர்.

மலைவாசலின் மரங்கள் காற்றில் துள்ளின. பறவைகள் நெஞ்சில் இசை கொண்டு வந்தன. பல தலைமுறைகளுக்குப் பிறகு, இந்த மலைவாசலில் ஒரு குரல் ஒலித்தது: காதலுக்குப் பதில் மரணமல்ல; காதலுக்குப் பதில் வாசல் திறந்த பரிணாமம்.

மரபு என்பது வேரில் மட்டும் இல்ல. அது வேர்களோடு வாழும் மனங்களிலும் உள்ளது.

அடுத்த நாட்களில், சூர்யா மற்றும் நந்தினி மலைவாசலில் ஒரு சிறிய அகாடமி உருவாக்கினர். அதன் பெயர் மழைதூவும் கதைகள்.

அவர்கள் பழைய கதைகளைப் புதிதாகக் கூறினர். மூதாதையர்கள் பாடிய பாடல்களில் மறைந்த உண்மைகளை எடுத்துக் கொண்டு, புதிய தலைமுறைகளுக்கு ஒரு புனித பாரம்பரியம் அளித்தனர்.

அந்த அகாடமிக்கு வந்த ஒவ்வொருவரும் அந்த மலரின் வாசனையை உணர்ந்தார்கள். ஆனால் அதை எடுக்க யாரும் முயற்சிக்கவில்லை. ஏனெனில் அவர்களுக்கு அது ஒரு பொருள் அல்ல; அது ஒரு உணர்வு.

நந்தினி தன் உண்மையான பெயரை மீண்டும் பெற்றாள் – ரகினி. ஆனால் சூர்யா இன்னும் அவளை “நந்தினி” என்றே அழைத்தான்.

“நந்தினி என்ற பெயரில் ஒரு மரபு இருக்கிறது. அது அழிவதில்லை,” அவன் சொன்னான்.

அவள் சிரித்தாள். “அது போலவே, நம்ம காதலும்.”

மலையின் மேல் இப்போது கோடை மழை பெய்யத் தொடங்கியது. ஆனால் இம்முறை அது சோதனை இல்லை. அது ஆசீர்வாதம்.

மழையில் நனையும் அந்த பூவின் ஒளி இந்த உலகத்திற்கு ஒரு புதிய உணர்வை எடுத்து வந்தது: உண்மையான காதல் ஒரு மரபாக வளர்ந்தால், அது பூவாக மலராது—மனமாகவும் நினைவாகவும் மாறும்.

பகுதி 8 – கடைசி கனல்

திருநிலா கிராமத்தின் காலை முழுவதும் ஒரு புதிய உணர்வில் திளைத்திருந்தது. பழைய மரங்களில் சில இலைகள் தாமதமாக மலர்ந்ததுபோல், அந்த ஊரின் மூதாதையர்கள் கூட புன்னகை சுமந்த முகத்துடன் காலையில் வெளிவந்தனர். அதுவரை சப்தமின்றி இருந்த வானத்தில் புறாக்கள் இசையாக பறந்தன. பள்ளிவாசலின் பக்கத்து சுவர்களில் முதன்முறையாக பச்சை பூச்சொடுக்குகள் வந்திருந்தன.

இந்த எல்லாவற்றுக்கும் காரணம் ஒரே ஒரு விஷயம்: அது பூவின் பதில்தான். அந்த ஒரு பூவைச் சூழ்ந்த உணர்வு, மூடப்பட்ட கதவுகளைத் திறந்தது. ஆனாலும் இதுவே முடிவல்ல. சூர்யாவும் நந்தினியும் அந்த மலரின் காவல்பணி முடிந்துவிட்டதாக நினைத்திருந்தாலும், ஒரு பகுதி முடிவுக்கு வரும்போது மற்றொரு கதையின் வாசல் திறக்கத்தான் செய்கிறது.

அந்த நாளின் பிற்பகலில், சூர்யா மலையடி பள்ளத்தில் ஓர் அந்நியரை கண்டான். ஒரு அப்பாவியாக, சேலைக் கட்டிய வயதான பெண். அவளது கண்கள் செம்மையாகிருந்தன, மூச்சு சீராக வரவில்லை. அவள் கையில் ஒரு பழைய துணி சப்பாத்தி, ஒரு வெறும் தளபாடப்பை.

“தாயி, நீ எங்கேயிருந்து வர்றீங்க?” சூர்யா அருகே சென்று கேட்டான்.

“மழைதூவும் பூவை தேடி வந்தேன் பையா,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.

சூர்யா திடுக்கிட்டான். இவளுக்குத் தெரிந்தா அந்தக் கதையா? அது தற்போது பூத்ததைப் பற்றியா?

“அதுவும் ஓர் உண்மையான பூவா தாயி?”

அவள் குனிந்து மெதுவாக நின்றாள். “அந்த பூவோட வாசனை என் கணவனோட நினைவுகளை மீட்டது. அவர் இறந்திருப்பார்… ஆனாலும் அந்த பூ அவரை என்னிடம் கொண்டு வந்தது போலிருந்தது. கனவில் வந்தார். சொன்னார் – அந்த பூவின் அருகே நான் ஒரு நாள் இருந்தேன்; அதைத் தொட முடியாமல் விட்டேன். இப்போ நீயாவது போய் அது இன்னும் இருப்பதா பார்த்து வா.”

சூர்யா கண்கள் கலங்கின. அந்த பூவின் மாயை எல்லோரிடமும் ஒரு நிழல்போல் சென்று அதற்கான அர்த்தத்தை மட்டும் அவர்களின் கதைக்கு ஏற்ப மாற்றிக்கொள்கிறது.

“வாருங்கள் தாயி,” அவன் அவளை தனது பள்ளிவாசல் வாசலுக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

அவள் பூவின் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். மெதுவாக அவளது கண்களில் கண்ணீர். “இதுதான் அந்த வாசனை. இதுதான் அவர் கூறியது.”

அவள் பூவைத் தொடவேயில்லை. ஆனால் பூவின் மேலிருந்து ஒரு இதழ் கீழே விழுந்தது. அது மெதுவாக காற்றில் மிதந்தது, அவளது மடியில் விழுந்தது. அவளது நடுங்கிய விரல்கள் அதைத் தொட்டன. அந்த தருணத்தில் அந்த பூவின் வாசனை வலுப்பட்டது. சூர்யா நோக்கிப் பார்த்தான்—பூவும் பார்வை கொண்டு அவனைத் திரும்பப் பார்த்தது போல் தோன்றியது.

நந்தினி அந்தக் காட்சியை தொலைவில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளது இதயத்தில் ஓர் உணர்ச்சி விளைந்தது. “இந்த பூ இனி ஒருவரின் காவல் அல்ல. இது அனைவருடையது. ஒவ்வொருவரும் அதை தங்கள் கதை போலவே அனுபவிக்கலாம்.”

அந்தத் தாயின் மூச்சு சீரடைந்தது. அவள் பூவின் அருகில் விழுந்து சிரித்தாள். “அவர் வந்துட்டார்… வந்துட்டார்…”

அவள் பின்னர் எழுந்து சூர்யாவை தொட்டாள். “நீ வாழ்த்து பெற வேண்டியவன் பையா. நீ இந்த பூவுக்கு உயிர் கொடுத்தவன்.”

அந்தச் சொற்கள் சூர்யாவின் உள்ளத்தில் தீப்பிழம்பாய் மூண்டன. அவன் புன்னகையோடு நந்தினியிடம் நடந்தான். “இந்த பூவின் கதைக்கு கடைசிப் பக்கம் இல்லை போல.”

“கதை என்டா முடிவதில்லை. அது கடைசி கனல் வரை கொதிக்கத்தான் செய்யும். ஆனால் அந்த கனல் ஒரு அழுகுரலாக இல்லை—ஒரு மென்மையான விசிறியாக இருக்கலாம். அந்த கனலில் தான் வாழ்க்கையின் வாசனை.”

அன்று மாலையில், சூர்யா பள்ளிவாசலின் உள்ளே ஒரு சிறிய மண்டபம் கட்டத் தொடங்கினான். அதன் பெயர்: கதையின் கமழும் பூங்காற்று.

அங்கு ஒவ்வொரு வாரமும், மக்கள் வந்து தங்கள் கனவுகளைப் பகிர்ந்தனர். சிலர் காதலால் வந்தனர், சிலர் சோகத்தால், சிலர் வெறும் வாசனையால். ஆனால் பூவின் அதே வாசனை அவர்களை ஒன்றாக இணைத்தது.

மலர் மெதுவாக வாடியது. ஆனால் ஒவ்வொரு தடவையும் ஒரு புதிய இதழ் அதன் இடத்தில் பிறந்தது. அது மனித கண்ணுக்குப் புரியாத புனித சுற்றுச்சுழற்சி.

மரபின் கனல் இப்போது ஒரு சமூகத்தின் ஒளி. பூ இனி ஒரு மர்மம் இல்லை. அது ஒரு உயிரின் மொழி.

பகுதி 9 – மழைதூவும் மறுநாள்

திருநிலா கிராமம் தன்னுடைய நெஞ்சில் ஓர் இயற்கையின் கதையை சுமந்திருந்தது. காலப்போக்கில் அந்த கதைகள் மரபுகளாக மாறின. மரபுகள் உண்மைகளை மறைத்தன. உண்மைகள் கதைகளாக மறுபடியும் மீண்டன. இந்த மலைவாசல், அந்த மலர், சூர்யா, நந்தினி — இவர்கள் அனைவர் மீது ஏற்றப்பட்டிருந்த தொல்லைச் சாபம் இப்போது விலகி, வாழ்வின் ஒரு புதிய பாதையைத் திறந்திருந்தது.

மழை, பல மாதங்கள் கழித்து, திரும்ப வந்த நாள். ஆனால் இந்த மழை கடந்த மழைகளைப் போல இல்லை. இது ஒரு புனித நாளாகக் கொண்டாடப்பட்டது. ஊரே ஒன்று சேர்ந்து பூங்காற்று மண்டபத்தில் கூடி, மழையை வரவேற்கும் பிரார்த்தனையை செய்தது.

சூர்யா அந்த மழையில் நின்றபடியே தன் விரல்களில் பூவின் அதே வாசனையை உணர்ந்தான். அது வேர்கள் கொண்டிருந்த அந்த உதிர்ந்த இதழின் வாசனை அல்ல. அது மனித உறவின் வாசனை. காதல், கருணை, நம்பிக்கை, வரலாறு—அனைத்தையும் ஒரு குடையின் கீழ் கொண்டு வந்த உணர்வு.

“இது நீ கொடுத்தது,” நந்தினி சற்று தொலைவில் நின்று சொன்னாள். “நீ அந்த கதைக்கு துடிப்பாக இருந்தாய்.”

“இல்ல,” சூர்யா நெருங்கி வந்தான். “அந்த கதை என்னை எழுப்பியது. நீ ஒரு கதையை நம்பி வாழ்ந்தாய். நான் அதை உணர்ந்தபோது தான் வாழ்வது என்னவென்று புரிந்தது.”

அந்த நிமிடத்தில், பள்ளிவாசலின் பக்கத்தில் புதிய பூ ஒன்று மலர்ந்தது. அதன் வண்ணம் பழையது போல இல்ல. அது பசுமை நிறமும் இளஞ்சிவப்பு கலந்த புதுமையாய் இருந்தது. இதழ்கள் காற்றில் சுழன்று, மழையைத் துளியாய் எடுத்தன.

“இது என்ன மலர்?” ஒரே சமயத்தில் பலர் கேட்டனர்.

சூர்யா சிரித்தான். “இது ‘நாளைய மலர்.’ இது எந்த சாபத்தாலும் மூடப்பட முடியாத பூ. இது எண்ணங்களைத் திறக்கிற மலர்.”

“அதற்கான காவலன் யார்?”

நந்தினி சொல்லத் தயங்கினாள். ஆனால் சூர்யா பதில் சொன்னான்: “இது இனி காவலனுக்கு உரியதல்ல. இது அனைவருக்கும் உரியது.”

மக்கள் அந்த மலரின் அருகில் வந்து அமர்ந்தார்கள். குழந்தைகள் அதை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார்கள். முதியவர்கள் அவர்களது பழைய கதைகளைத் திரும்பச் சொல்லத் தொடங்கினார்கள். ஒவ்வொரு சொல்லும் அந்த மலரின் இதழ்களைப் போல மென்மையாக வீசிக் கொண்டிருந்தது.

அந்த இரவு, மழை எதுவும் சொல்கின்ற மாதிரி இருந்தது. அது வீட்டின் கூரைகளில் விழும்போது ஒரு ராகம் போல் இருந்தது. சூர்யா மற்றும் நந்தினி, பள்ளிவாசல் பக்கத்து மரத்தில் கீழே கூரையிட்ட சிறிய மாளிகையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். அது அவர்களது வீடு.

“நீ ஒரு நாள் இந்த மலரை மறந்துவிடுவாய்?” நந்தினி கேட்டாள்.

“இல்ல. ஏனெனில் இந்த மலர் என் நினைவில் இல்ல. அது என் மனதில். அது என் காலடிகளில் வேரூன்றியிருக்கும்.”

அவள் சிரித்தாள். “அப்படியானால், இந்த கதை முடிந்துவிட்டதா?”

அவன் பதிலில்லை. மழையை பார்த்தான். “கதைகள் முடிவதில்லை. அவை ஒரு தலைமுறை முடிந்து மறுநாள் பிறக்கின்ற வரை பயணம் செய்யும். இப்போது உனக்கு இந்த மலரைப் பற்றி ஒரு புதிய கதை சொல்ல வேண்டும்.”

“என்ன கதை?”

“ஒரு பெண் இருந்தாள். அவளது பெயர் மரபில் இல்லை. ஆனால் அவளது நிழல் மலரின் மேலிருந்தது. அவள் அந்த மலருக்கு உயிர்தந்தாள். ஒரு பையன் அந்த மலரின் வாசனையில் தன்னை மறந்து காதலித்தான். அந்த காதல் சாபத்தை உடைத்தது. அந்த சாபத்தை உடைத்ததால்தான், இப்போது நாம் இந்த மழையில் நனைக்கிறோம்.”

அவள் மெதுவாக சாய்ந்தாள். “அந்த கதையை எழுதிவைத்தாயா?”

“இல்ல. அந்த கதை எழுதப்பட்டுவிட்டது. இப்போது அது ஒவ்வொரு பூவிலும் மலர்கிறது. ஒவ்வொரு கனவிலும் துளிர்கிறது.”

மழை மெதுவாக ஓய்ந்தது. நட்சத்திரங்கள் துளிக்கடி தோன்றத் தொடங்கின. மரங்கள் ஒரேசேர மீட்ட ஒரு ஹரமோனியத்தின் இசை போல ஒரே சத்தத்தில் அசைந்தன.

நந்தினி – இல்ல, ரகினி – தன் கண்ணை மூடியபடி சொன்னாள்: “நான் எப்போதும் நினைத்தேன், இந்த பூ என்னை யாரோ ஒருவரிடம் அழைத்துச் செல்லும் என்று. ஆனால் அது என்னை எனக்குள்ளேயே அழைத்துச் சென்றது.”

சூர்யா அவளது கையைப் பற்றினான். “அந்த பயணத்தில் உன்னை நான் கண்டேன். அதே போல் இந்த மலரை உலகம் காணும் நாள் வரும்.”

அந்த மழைக்காலத்தின் மறுநாள், அந்த புதிய பூவின் பெயர் கிராம மக்கள் வைத்தார்கள்: அன்பின் மரபு.

மலையின் மேலே வானில் ஒரு வளைவு, வண்ணத் தோட்டம் போல வலையிட்டு இருந்தது. அது ஒருவித வானவில். ஆனால் அதை வானவில்லென்று சொல்ல முடியவில்லை. அது ஒரு கனவின் வண்ணமாக இருந்தது.

அந்த வண்ணம் மழைதூவும் மலரின் கனல். அதற்கான காவலனும் காதலனும் ஒரே நேரத்தில் இந்தக் கதையின் பாத்திரமாய் சாய்ந்திருந்தான்.

மழை வரும் ஒவ்வொரு ஆண்டும், அந்த மலரின் வாசனை வேறொரு மனிதனின் கதையை தொடும். அது ஒரு மடியில் விழும் இதழாய் இருக்கலாம், அல்லது ஒரு கணவனின் கனவாய் இருக்கலாம்.

இது ஒரு கதை. இதற்கு முடிவு இல்லை. இங்கு முடியும் கதையின் சொற்கள்… ஆனால் மலரின் வாசனை மட்டும் தொடரும்.

முடிவாய்த் தோன்றும் தொடர்ச்சி
மழைதூவும் மலர் – இனி வாசகர்களின் மலர்.

THE END