மழைக்கால ஒப்பந்தம்

ஆரவி தேவன்

பகுதி 1 — மழை தொடங்கிய இடம்

சென்னைக்கு அந்த நாள் வானம் வளைந்து வந்து சாளரங்களுக்கு உலாவல் கொடுக்க இருந்தது. ராயப்பேட்டை ரோடின் மூலையில் உள்ள பழைய புத்தகக் கடையின் மேல்தளம் தான் நிலாவின் சிறிய அலுவலகம்—புத்தகத் தொகுப்பாளர்; பெரிய பதிப்பகமில்லை, ஆனால் சுவாசத்தைப் போல நேசிக்கும் தொழில். மழை முதல் துப்பும் வாசனை அவள் மேசையிலிருந்த மஞ்சள் நோட்டுபுத்தகத்துக்குள் மெதுவாக புகுந்துக் கொண்டிருந்தது. “இன்று கதை வருமா?” என்று சுவரில் ஒட்டியிருந்த நீலம் நிறப் போஸ்ட்கார்டிடம் அவள் கிசுகிசுத்தாள். அந்த போஸ்ட்கார்டைப் பார்த்தாலே அவளுக்குள் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு இசை—மின்னல் புரளும் முன் நிமிடம் போல ஏதோ எதிர்பார்ப்பு.

அதே நேரத்தில், நகரின் மறுகரையில், மியூசிக் டயரக்டர் ஆக ஆசைப்பட்டு வெற்றியை இன்னும் தரிசிக்காத அரவிந்த், கிட்டாரை தோள் மீது தொங்கவிட்டு மன்னாடியின் ஓடையைத் தாண்டி ஓடியான். கலைமனை நண்பன் ஒருவர் சின்ன விளம்பரப் பாட்டுக்காக அவனை அழைத்திருந்தான். “மழை வந்தால் சத்தம் தண்ணீரின் தாளம்,” என்று அவன் மனதில் தட்டினது. கிட்டார் பெட்டிக்குள் பழுதடைந்த பிக், ஒரு காகித நாழிகைக் கருவி, அவன் தன் கையால் எழுதிய இரண்டு வரிகள்—“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்”—அந்த வரிகளை அவன் இன்னும் பாடலாக்கவில்லை; ஏதோ ஒருவரைக் காத்து அவை நின்றிருந்தது.

நிலா வேலை முடித்து, குடையை திறக்காமல் நனைந்து கீழே இறங்கினாள். மழைநீர் ஓடையாய் தள்ளாட, ரோடு ஒரு பழைய பிள்ளைத் தாளத்தின் மீது வரைந்த நீல கோட்டுபோல மின்னியது. அவள் பேருந்தில் ஏற நினைத்துப் பாதியில் மனம் மாறியது; நடந்து போகலாம் என்று முடிவெடுத்தாள்—மழையில் நடப்பது தனக்கே சொந்தமான ஒரு சடங்கு. அந்த நடையில் நினைவுகளும் வரிசைபடுத்திக் கொண்டே வரும்: உப்புக் காற்று, மெரினா கடலோரத்தில் அவள் சிறுமை, நாணல் முடிகள் உலா வந்த மாலை, தந்தை கட்டிய காகிதப் படகுகள். தந்தை இப்போதெல்லாம் பல வார்த்தைகளை மறந்து விட்டாலும், கடலின் வாசனையை மட்டும் மறவதில்லை.

அதே பாதையில், அரவிந்த் ஒரு டீக்கடையின் சேலையைத் தூக்கி உள்ளே போய் காய்ந்த சட்டையை மழைக்கு விட்டு, கிட்டார் பெட்டியைத் தாளம் போடுவதைப் பார்ப்பவன் போல அமர்ந்தான். “ஒரு சுட்டு போடா,” என்றான் டீக்கடை மாஸ்டர். “மழைக்கே சத்தம் இருக்கே சார்; நான் சொட்டையில் இசையை கண்டுபிடிக்கணும்,” என்று அரவிந்த் சிரித்தான். மாஸ்டர் கூட சிரித்தான்; “இசை எங்கும் இருக்குது—பணம்தான் இல்ல,” என்று சொல்லிவிட்டு அவன் டீக் கோப்பையை அரவிந்த் முன் தள்ளிவைத்தான்.

அந்த நேரத்தில், இருவரின் பாதைகள் அதே நிழற்குடைக்குள் வந்துபோனது. மாஸ்டரின் கடையின் முன், மழை திடீரென்று சாய்ந்தது; குடை இல்லாமல் நனைந்த முகத்தில் நிலா உள்ளே வந்தாள். “ஒரு காபி கிடைக்குமா?” என்று கேட்டபோது குரலில் இருந்த மெதுவான துடிப்பு அரவிந்துக்கு ஒரு தாளமாகத் தெரிந்தது. அவளைப் பார்த்ததும் அவன் மனதுக்குள் தானே தட்டிக் கொண்ட தாளம் வேகமெடுத்தது. நிலா அந்நிய பார்வைகளைப் பெரிதாகக் கவனிப்பவள் அல்ல; ஆனால் இந்தப் பார்வை கூச்சமில்லாமல் இசையாய் இருந்தது.

“இங்கே காபி நல்லா வராது—டீ தான் ஆழமா இருக்கும்,” என்று மாஸ்டர் சொல்ல, நிலா “அப்போ டீயே சரி,” என்றாள். அரவிந்த் தன் கோப்பையிலிருந்து ஒரு சொப்பு குடித்துக் கொண்டு, “மழைக்காக நீங்கள் தானா வந்தது? இல்ல வேலையா?” என்று கேட்டபோது, தன் கேள்வி பக்குவமில்லை என்று அவனுக்கே தோன்றியது. “மழைக்காகவும், என்னைப் போல ஒதுங்கிக்கிட்டிருக்கும் ஒரு சொல்லுக்காகவும்,” என்று நிலா மெதுவாய் பதிலளித்தாள். “நான் கதைகளைத் தொகுப்பேன்,” என்ற சொல்லில் இருக்கும் மிதமான பெருமை அரவிந்தை ஈர்த்தது.

“நீங்க சொல்லுகளைத் தொட்டால் இசை விழிக்குமா?” என்று அரவிந்தின் கண்களில் ஒரு யாசகம். “சில சமயம்,” என்று நிலா சிரித்தாள்; “ஆனா இசை விழிக்க வேண்டும்னா, முதல்ல அது கனவாகத் தொடங்கணும்.” அரவிந்த் தன்னுடைய காகிதத் தாளத்தை நினைத்தான்; “மழைக்குள் நீ நடந்தால்…” அந்த வரி அந்தக் கணமே அவன் கையினுள் உதிர்ந்த மாம்பழ வாசனை போல நன்கு உயர்ந்தது.

மழை கொஞ்சம் குறைந்ததும் இருவரும் வெளியே வந்தனர். சாலையில் ஏரியாக நின்ற நீரை நிலா காலால் தட்டி பட்டென்று ஒரு வட்டம் உண்டு செய்தாள். “குழந்தை மாதிரி,” என்று அரவிந்த் சொல்ல நனையாத சிரிப்பில் அவள் முகம் ஒளிந்தது. “புரியலையா? நனைந்தால் தான் நாளை அச்சு தெளிவா வரும்,” என்று அவள் சொன்ன முத்திரை வாக்கியம், அவனுடைய மனக்கணக்கில் ஒரு புதிய ராகம் திறந்தது.

ரயில் நிலையம் நோக்கிப் போகும் பேருந்தை இருவரும் ஒரே நேரத்தில் பார்த்தார்கள். “நான் கெளம்பணும்,” என்று நிலா சொன்னாள். “நானும்,” என்று அரவிந்தும் சொன்னான். பேருந்தில் காலி இருக்கை ஒன்று. இருவரும் ஒரே திசை. நிலா அவன் கிட்டார் பெட்டியைப் பார்த்து, “வாசிப்பீங்களா?” என்றாள். “இப்போது இல்ல,” என்று அவன் குறும்பாகப் புன்னகைத்தான், “மழை சரியாகப் பாட்டு தொடங்கல; அடுத்த நிறுத்தத்தில் வாசிக்கிறேன்.”

பேருந்து கற்கள் கையால் அடித்த பம்பரம் போலச் சுழன்றது. ஜன்னலில் நீர் நூல்கள் படர, நகரம் அசைத்துக் கொடுத்த கதாபாத்திரங்கள் யாவும் பின்னோக்கி ஓடின. நிலா தன் மொபைலில் சற்று ஆவலாக ஒரு குறுஞ்செய்தியைத் திறந்தாள்—தந்தை நேற்று இரவு வீட்டை விட்டு வெளியே போய் ஒரு மணி நேரம் காணாமல்போனார்; அண்டை வீட்டுக்காரர் அழைத்து வந்து வைத்தனர். “அவருக்கு சமீபத்தில் நினைவுத்தடை அதிகம்,” என்று அம்மாவின் சொல். அந்தச் செய்தியைப் பார்த்ததும் நிலாவின் விழிகளில் ஒரு மெல்லியத் துக்கம் இறங்கியது. அதை அரவிந்த் கவனித்தான்; “எல்லாம் சரியா?” என்று அவன் கேட்டபோது, “சில நினைவுகள் மழையைப் போலப் பட்டுத் தப்புது,” என்று அவள் சொன்னாள். “அதைப் பிடிக்க நாம என்ன செய்ய முடியும்? குடையா, கையா?” அவன் விளையாட்டுக் கேள்வி; ஆனால் உள்ளுக்குள் கவலை.

அடுத்த நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றதும், அரவிந்த் வாக்குறுதியைப் போல கிட்டாரைத் திறந்தான். கூட்டத்தில் யாரும் கேட்காவிட்டாலும் மழை கேட்கும் என்று நினைத்தான். பிக் கிடைக்கவில்லை; பதிலுக்கு அவன் கை விரல்களைத் தாளமாகத் தட்டினான். “மழைக்குள் நீ நடந்தால்…” அந்த இரண்டு வரிகளை மீண்டும் மீண்டும், சிறிய மிதப்பில், காலடித் தட்டுகளின் ரிதமோடு பிணைத்தான். நிலா தலை திருப்பி பார்த்தாள்—அவன் குரலில் இளமை இல்லை, ஏக்கம்; அது அவள் தொழிலில் நெருக்கமாகத் தொடும் ஒரு குரல். “அந்த வரி யாருக்காக?” என்று அவள் கேட்டாள். அரவிந்த் பதில் சொல்லாமல் சிரித்தான்; சில வரிகள் பதிலை விட பெரிது.

மாலை இறங்கும்போது பேருந்து நிலையம் வந்தது. கூட்டம் உடைந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது; அறிவிப்புப் பலகை மின்னலாக்கின்ற எழுத்துகளைத் தாண்டி “திருச்சி—சென்னை மெயில்” என்று உச்சரித்தது. நிலா ஒரு கடைசி நிமிடத் தீர்மானம் எடுத்தாள். தந்தையிடம் போக வேண்டிய அவசியம் உண்டு; அவள் அடுத்த ரயிலைப் பிடித்து கடற்கரைக்கு அருகே உள்ள பழைய வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டும். “நான் இங்கிருந்து வெளியேறணும்,” என்றாள் அவன் பக்கம் திரும்பி. “நீங்க?” என்று அவள் எதிர்கொண்டார். “நானும் இந்த நிலையத்தில்தான் தங்கப்போகிறேன்; இன்று இரவுக் காற்றில் ஒரு ஸ்கேல் கண்டுபிடிக்கலாம்,” என்று அரவிந்த் தலைஅசைத்தான்.

அவர்கள் பிரிந்த தருணம், மழை மீண்டும் செறிந்து எட்டிப் பார்த்தது. “உங்களுக்காக ஒரு வரி எழுதணும்,” என்று அரவிந்த் தன் நோட்டில் விரைவாகக் குறிப்பெடுத்தான்—“நீங்கள் சொன்னதை நினைவு வைத்திருக்க மழைத் துளிகள் பயிற்சி எடுக்குது.” நிலாவின் கண்களில் சிரிப்பின் விளக்கம்—a kind of thank-you without words. “ஒருநாள் அந்தப் பாடல் முடிந்தால் எனக்கு அனுப்புங்க,” என்று அவள் சொன்னாள். “அந்தக் கதையும் முடிந்தால் நீங்க எனக்கு அனுப்புங்க,” என்று அவன் எதிர்ப்பதிலளித்தான்.

பிளாட்ஃபார்மில் ரயில் அலை போல் வந்தது. அவள் கேட்டாள்: “பெயர்?” “அரவிந்த்,” என்று அவன். “நிலா,” என்று அவள். அவர்களின் பெயர்கள் இரண்டு இசைக்குறிகள் போல அங்கே மோதிக்கொண்டு மெதுவாய் விழுந்தன. ரயில் நகர்ந்தபோது சாளரத்தில் இருந்து நிலா கையை அசைத்தாள். அரவிந்த் கையைஅசைத்தான்; ஆனால் அவன் உள்ளே ஓரமாய் ஒரு வாக்குறுதி எழுந்தது—இந்த மழைக்கால ஒப்பந்தத்தை எந்த நாளோ நிறைவேற்ற வேண்டும்.

ரயில் தள்ளிச் சென்ற பிறகு நிலையத்தில் இருந்த காற்று மாறிவிட்டது. அரவிந்த் கிட்டார் பெட்டியைத் திறந்து மூடியான்; “இன்று பாடல் எழுதணும்,” என்று மனமுருகிப் பேசிக்கொண்டான். அதே நேரம், ரயிலின் இருளடைந்த சக்கர ஓசையில் நிலா தந்தையின் சிரிப்பை நினைத்தாள்—அந்தச் சிரிப்பை மீண்டும் எழுப்பக் கதைகள் போதுமா? மழை சாளரங்களைத் தட்டிக்கொண்டே இருந்தது; இருவரின் உள்ளங்களிலும் ஒரே மொழியில் இரு கேள்விகள் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தன—கதைத் தொடக்கம் இசையா, இசையின் தொடக்கம் கதையா?

அந்த இரவு நகரத்தின் மீது நீண்ட நிழல் விழுந்தபோதும், இருவருக்கும் தூக்கம் வரவில்லை. நிலையக் கோட்டையின் கீழ் அரவிந்த் ஒரு கடிதம் எழுத ஆரம்பித்தான்—அடையாளமில்லா வாசகருக்கென, ஒருநாள் இந்தக் கடிதம் நிலாவின்பக்கம் பறந்துசெல்லும் என்ற நம்பிக்கையில். “நீங்க மழை நடையில வந்த நாள்—நான் இசைக்கு முகம் கண்ட நாள்,” என்று அவர் எழுதினார். ரயிலின் உள்ளே, வண்டியின் மெதுவான ஆட்டத்தில், நிலா தன் நோட்டுப் புத்தகத்தைத் திறந்து ஒரு வாசகத்தை எழுதினாள்: “ஒரு நகரம் காதலுக்காய் காத்திருந்தால், முதல் துளி விழும் இடத்தில் கதையும் தொடங்கும்.”

அந்த இரண்டு வரிகளுக்கிடையே நகரம் மூச்சுவிட்டது. மழை, இரண்டு அந்நியர்களின் இடைப்பட்ட வெற்றிடத்தை மெதுவாக நிரப்பிக் கொண்டே இருந்தது—அவசரமின்றி, ஆனாலும் பயணத்தின் திசையை மாற்றும் வலிமையோடு.

பகுதி 2 — கடிதங்களின் இசை

சென்னையில் மழை தொடர்ந்தது. வானம் நாளுக்குநாள் கூரை மீது விரல்களைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தது. நிலா, தன் சிறிய அலுவலக மேசையில், முந்தைய நாள் ரயிலில் இருந்து இறங்கிய நினைவுகளைத் தட்டி நின்றாள். அந்தச் சந்திப்பு—அரவிந்தின் குரலில் இருந்த அந்த இரு வரிகள்—அவள் மனதை விட்டுப் போகவில்லை. கதைத் தொகுப்பாளராக அவள் பல குரல்களை கேட்டிருந்தாள்; ஆனால் அந்தக் குரல், மழைநீரின் சத்தத்தில் நனையும் பேனாவின் நுனிபோல் இருந்தது.

அவள் தந்தையைக் காண கடற்கரை வீட்டிற்குப் போன அந்த இரவு, வீட்டின் மாடியில் இருந்து கடல் ஓசையை கேட்டு, அவள் முதல் கடிதத்தை எழுதத் தொடங்கினாள். “அன்புள்ள அரவிந்த்,” என்று தொடங்கவில்லை; பெயர் இல்லாமல், முகவரி இல்லாமல், வெறும் யாருக்கோ என்று மட்டுமே. அந்தக் கடிதத்தில் அவள் எழுதியது:
“நேற்று மழையில் பார்த்த உன் கண்களில், நானே தெரியாத ஒரு இசை இருந்தது. நான் சொற்களைத் தொகுப்பவள்; ஆனால் அந்தக் கண்கள் சொற்களுக்கு அப்பாற்பட்டதைச் சொன்னது. ஒருநாள் நீ அந்தப் பாடலை முடித்தால், அதை நான் படிக்க விரும்புகிறேன்.”

அந்தக் கடிதம் அனுப்பப்படவில்லை. அவள் அதை மேசையின் உள்பக்கத்தில் வைத்துவிட்டாள்—எந்தக் கதையும் முடிவதற்குள் அவசரப்படக் கூடாது என்று நினைத்ததால்.

மறுபுறம், அரவிந்த், அந்தச் சந்திப்பின் பிறகு, முதல் முறையாக தன் இசைக்கான நோட்டுப் புத்தகத்தைத் திறந்து, பக்கம் ஒன்றை நிரப்பினான். “மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்” என்ற வரி அவன் மனதில் இசையாய் விரிந்தது. அவன் பாடலைத் தொடங்கினான்—முதல் அடியில் நிலாவின் குரலின் நிறம், இரண்டாம் அடியில் அவள் நடையின் ஓசை. அவன் கூட ஒரு கடிதம் எழுதினான்; ஆனால் அதில் அவள் பெயர் இருந்தது:
“அன்புள்ள நிலா,
நான் நேற்று உங்களைப் பார்த்தபோது, மழையில் நான் தேடிய ராகத்தை கண்டுபிடித்தேன். நீங்கள் சொன்ன ‘நனைந்தால் நாளை தெளிவாக வரும்’ என்ற வார்த்தை, என் பாடலின் முதல் தாளமாகிவிட்டது. இந்தப் பாடல் முடிந்த பிறகு அதை உங்களுக்கு வாசிக்க விரும்புகிறேன்.”

அந்தக் கடிதமும் அனுப்பப்படவில்லை. முகவரியில்லை; அனுப்பும் வழி தெரியாது.

—

நிலா தந்தையுடன் இரண்டு நாட்கள் கழித்தாள். தந்தை, சில நேரங்களில் அவளை அடையாளம் காணாமல், “நீ எந்தக் கதை?” என்று கேட்டார். அது அவளுக்கு வலித்தது. ஆனால் அந்த வலி, அரவிந்தின் இசையின் ஒலி போலவே, மெதுவானதும் ஆழமுமானது. வீட்டின் மாடியில் இரவு நேரங்களில், அவள் கடலோசையோடு பேசிக்கொண்டாள். “காதல் என்றால் இதுதான்—சிறிது நினைவில், சிறிது மறதியில்.”

மூன்றாம் நாளில், அவள் மீண்டும் சென்னைக்கு திரும்பினாள். வேலைகள் காத்திருந்தன; ஆனால் அவள் மனதில் அந்த சந்திப்பு ஒரு அலையாக வந்துச்சென்றது. அன்றிரவு அவள் ஒரு ரேடியோ நிகழ்ச்சியைப் போட்டிருந்தாள். திடீரென்று, ஒரு புதிய குரல்:
“இன்றைய சிறப்பு—ஒரு புதிய பாடலின் முன்னோட்டம்,” என்று அறிவிப்பாளர் சொன்னார். அடுத்து கேட்ட கிட்டார் தாளமும், குரலும் அவளுக்கு நன்கு பரிச்சயம்.
“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்…”
அவள் கையைத் திடீரென்று வாய்க்குக் கொண்டு வந்தாள். அதுவே அரவிந்த். ரேடியோவில் அவன் பெயர் கூறப்பட்டது—“இசையமைப்பாளர் அரவிந்த்.”

நிலா ஒரு புது உற்சாகத்தில் ரேடியோ நிலையத்தின் முகவரியைப் பெற்றாள். அடுத்த நாள், ஒரு குறுகிய கடிதத்தை எழுதினாள்:
“உங்கள் பாடலைக் கேட்டேன். நான் அதை அறிந்தேன். நீங்கள் அந்த நாளில் கூறிய வாக்குறுதியை நிறைவேற்றினீர்கள். நானும் எனது வாக்குறுதியை நிறைவேற்றப்போகிறேன். இதோ, நான் எழுதிய கதையின் முதல் வரிகள்—”
அதன் கீழ், அவள் புதிய கதையின் தொடக்கத்தை எழுதி சேர்த்தாள்:
“மழை வந்தால் நகரம் நனைவதல்ல; இரு அந்நியர்களின் உள்ளமும் நனைவது.”

—

மறுபுறம், அரவிந்த், ரேடியோவில் பாடலை வாசித்த பிறகு, மனதில் ஒரு வெற்றிடத்தை உணர்ந்தான். அவள் கேட்கிறாளா என்று அவன் யோசித்தான். அடுத்த வாரம், ரேடியோ அலுவலகத்தில் அவன் ஒரு கவரை பெற்றான். அதில் நிலாவின் கடிதமும், கதையின் முதல் வரிகளும் இருந்தது. அவன் அந்த வரிகளைப் பலமுறை படித்தான். அவற்றின் இடையே அவளது கையெழுத்தின் சூடான ஓசை இருந்தது.

அந்த இரவு, அரவிந்த் தன் பாடலைத் தொடர்ந்து எழுதினான். கிட்டார், ஜன்னல் கண்ணாடியில் விழும் மழைத்துளிகள், அவன் மனதில் நின்ற அந்தப் பெண்—எல்லாம் ஒன்றாகக் கலந்து இசையாக உருமாறின. “இந்தப் பாடல் முடிந்ததும், நான் அவளைச் சந்திக்க வேண்டும்” என்று அவன் தீர்மானித்தான்.

நிலாவும் தன் கதையை எழுதத் தொடங்கினாள். ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும், கதையின் நாயகன் அவள் மனதில் அரவிந்தாகவே இருந்தான். அவள் கதையைப் படிக்கும் யாரும் அது காதல் கதை என்று அறிவார்கள்; ஆனால் அது உண்மையில் ஒரு ஒப்பந்தம்—மழைக்காலத்தில் பிறந்த, இசை மற்றும் சொற்களுக்கிடையிலான ஒரு இரகசிய ஒப்பந்தம்.

—

அந்த மழை நாட்களில், இருவரும் வேறு வேறு இடங்களில் இருந்தாலும், ஒரே கதையின் பக்கங்களை எழுதிக்கொண்டிருந்தனர்—ஒருவர் இசையில், ஒருவர் சொற்களில். அவர்களது கடிதங்கள் இன்னும் அனுப்பப்படாமல் இருந்தாலும், நகரின் மேகம் அவற்றின் தூதராக மாறி, ஒருநாள் அவற்றை ஒரே மேசையில் வைத்து விடும் என்று மழை நிச்சயம் கூறியது.

பகுதி 3 — மீண்டும் சந்தித்த அந்த மாலை

சென்னையில் மழை குறைந்திருந்தாலும், வானத்தின் நிறம் இன்னும் ஈரப்பதமாகவே இருந்தது. மஞ்சள் விளக்குகளின் ஒளி, சாலையின் நீர் தேங்கி நின்ற பகுதிகளில் பிரதிபலித்து, நகரத்தை ஒரு பழைய புகைப்படம் போல காட்டியது. அந்த மாலை, நிலா ராயப்பேட்டை புத்தகக் கடையில் இருந்து வேகமாக வேலை முடித்தாள். காரணம்—ரேடியோ அலுவலகத்தில் இருந்து வந்த தொலைபேசி அழைப்பு.

“மாம்ஸ், உங்கள் கடிதம் அந்த இசையமைப்பாளருக்கு போய் சேர்ந்தது. அவர் உங்களைச் சந்திக்க விரும்புகிறார். நாளை எங்கள் ஸ்டூடியோவில் ஒரு சிறிய நிகழ்ச்சி இருக்கு. வருவீர்களா?”

அந்த அழைப்புக்குப் பிறகு, நிலாவின் இதயம் ஒரு விசித்திரமான துடிப்புடன் இருந்தது. ஒரு பக்கம் ஆவல், இன்னொரு பக்கம் பயம்—அது அவருடைய கதைகளின் நாயகிகள் எப்போதும் உணரும் கலவையான உணர்வு.

—

அடுத்த நாள் மாலை, மியூசிக் ஸ்டூடியோவின் முன்பகுதியில் நிலா நின்றாள். கட்டிடம் பழமையானது, ஆனால் கதவு வழியே வரும் கிட்டார் ஒலியில் புதுமை இருந்தது. அவள் உள்ளே நுழைந்தவுடன், வெப்பமான ஒளி, கருவிகளின் வாசனை, மற்றும் இசையால் நிறைந்த காற்று அவளைச் சூழ்ந்தது.

அருகிலிருந்த மேசையில் ஒருவர் நின்று காகிதங்களைத் திருப்பிக்கொண்டிருந்தார்—அவர் அரவிந்த். கிட்டார் அவன் தோளில் தொங்கியிருந்தது; முகத்தில் அந்த பழக்கமான புன்னகை. அவர் தலையை உயர்த்திப் பார்த்ததும், கண்களில் ஒரு நிமிடத்தில் மின்னல் ஓடியது போல.

“நீங்க… நிலா தானே?”

அவள் சிரித்தாள். “நான் நினைத்தது, நீங்க என்னை நினைவில் வைத்திருக்க மாட்டீங்கன்னு.”

“அந்த மழை நாளை மறந்தால், நான் இசையையே மறந்துவிடுவேன்,” என்று அவன் சொன்ன வார்த்தை, அவளின் உள்ளத்துக்குள் ஒரு நீண்ட அலை போலப் பரவியது.

—

அவர்கள் சிறிய காபி இயந்திரத்தின் அருகே அமர்ந்தனர். அரவிந்த் ஒரு கோப்பை அவளுக்குக் கொடுத்து, “உங்க கடிதத்தை நான் பலமுறை படிச்சேன். அந்த வரிகள்… ‘இரு அந்நியர்களின் உள்ளமும் நனைவது’—அது என் பாடலின் அடுத்த அடியாகிவிட்டது,” என்றான்.

நிலா, சற்றே கூச்சத்துடன், “நீங்க அந்த பாடலை வாசிக்க முடியுமா? முழுவதும்,” என்று கேட்டாள்.

அவன் கிட்டாரை எடுத்துக் கொண்டு, மெதுவாக தாளமிட்டான்.
முதல் வரி—“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்…”
இரண்டாம் வரி—“நீ சொன்ன வார்த்தைகள், என் கனவுகளின் வானம் நிறக்கும்…”
அவள் கேட்கும் போது, அவளின் விரல்கள் காகிதத்தின் மேல் தேடிக்கொண்டிருந்தது; ஒரு கதை உருவாகி கொண்டிருந்தது.

பாடல் முடிந்ததும், இருவருக்கும் இடையில் ஒரு அமைதி. அந்த அமைதியில், காபி கோப்பையின் ஆவி, வெளியில் விழும் மெல்லிய மழைத்துளிகளின் சத்தம், மற்றும் ஒருவித உடன்பாடு எல்லாம் கலந்து இருந்தது.

—

அந்த நேரத்தில், ஸ்டூடியோவின் மேலாளர் வந்து, “அரவிந்த், இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் ரிகார்டிங். நீங்க தயாரா?” என்றார்.

அரவிந்த், “ஆமாம்,” என்று சொல்லி நிலாவை நோக்கி, “நீங்க இங்க தங்க முடியுமா? ரிகார்டிங் முடிந்ததும், உங்களோட கதையை கேட்க விரும்புகிறேன்,” என்றான்.

நிலா சம்மதித்தாள். அவள் ஸ்டூடியோவின் மூலையில் அமர்ந்து பார்த்தாள்—அவன் மைக்ரோஃபோனுக்கு முன் நின்று, கிட்டாரை மெதுவாகத் தட்டி, பாடலை மீண்டும் பாடினார். இம்முறை, அவன் குரலில் ஒரு சிறிய நடுக்கம்; அது உணர்வின் நடுக்கம், கலைஞனின் மனக்கவலை.

பாடல் முடிந்தவுடன், பதிவு அறையில் இருந்தவர்கள் சபாஷ் என்றனர். ஆனால் நிலாவின் மனதில், அந்தச் சபாஷ் தேவையில்லை; அவள் ஏற்கனவே அந்தப் பாடலை தன் கதையின் ஒரு பக்கமாகச் சேர்த்துவிட்டாள்.

—

ரிகார்டிங் முடிந்து, அவர்கள் வெளியே வந்தபோது, மழை மீண்டும் தொடங்கியது. தெருவின் விளக்குகள் ஈரமாக ஜொலித்தன.

“நீங்க ஒருபோதும் கதையெழுதியிருக்கீங்களா?” என்று நிலா கேட்டாள்.

அவன் சிரித்தான். “இல்ல. ஆனா, இந்தப் பாடல் தான் என் முதல் கதை.”

“அப்போ நம்ம இருவரும் ஒரே விஷயத்தை வேறுவிதமா செய்றோம்—நான் சொற்களால், நீங்க இசையால்,” என்று அவள் கூறினாள்.

அவர்கள் நடைபாதையில் மெதுவாக நடந்தார்கள். மழை அவர்களைச் சுற்றி நெகிழ்ந்து விழ, இருவரும் அதை நிறுத்த முயலவில்லை. அந்த நடை, அவ்வளவு மெதுவாக இருந்தாலும், இருவரின் மனதில் அது ஒரு நீண்ட பயணமாக இருந்தது.

—

ஒரு சிறிய டீக்கடையின் முன் நின்று, அரவிந்த், “முந்தைய மழை நாளை நினைவிருக்கா? இங்கே தான் நாம சந்திச்சோம்,” என்றான்.

நிலா சிரித்தாள். “ஆமாம். அப்போ நீங்க டீ குடித்தீங்க; நான் காபி கேட்டு டீ குடிக்க வேண்டியதாயிற்று.”

அவர்கள் அதே மேசையில் அமர்ந்தனர். டீக்கடை மாஸ்டர் அவர்களைப் பார்த்து, “மீண்டும் வந்துட்டீங்களா?” என்று சிரித்தார்.

அந்த சிறிய உரையாடல், இருவருக்கும் ஒரு உறுதியைத் தந்தது—இந்தச் சந்திப்பு ஒரு தற்காலிக விஷயம் இல்லை.

—

மழை நிறையும்போது, அவர்கள் இருவரும் தங்கள் முகவரிகளைப் பரிமாறிக்கொண்டனர். அரவிந்த், “இந்த முறை, கடிதம் அனுப்பும்போது முகவரி இல்லாம இருக்கக்கூடாது,” என்றான்.

நிலா, “அடுத்த கடிதம் என்ன கதையோடிருக்கும் தெரியுமா?” என்று கேட்டாள்.

“அடுத்த பாடலோடிருக்கும்,” என்று அவன் பதிலளித்தான்.

அவர்கள் பிரிந்தபோது, அந்தச் சிறிய தெருவின் காற்று கூட இசையும் சொற்களும் கலந்த வாசனையோடு இருந்தது.

—

நிலா வீட்டுக்குத் திரும்பியவுடன், தன் நோட்டுப் புத்தகத்தைத் திறந்து எழுதத் தொடங்கினாள்:
“மழைக்கால ஒப்பந்தம்—இசை மற்றும் சொற்கள், இருவருக்கும் ஒரே இடத்தில் பிறந்தது. அந்த மழை ஒரு நாள் நின்றாலும், இந்த ஒப்பந்தம் நின்றுவிடாது.”

அதே நேரத்தில், அரவிந்தும் வீட்டில் கிட்டாரை எடுத்துக் கொண்டு, ஒரு புதிய மெட்டியைத் தொடங்கினான். அந்த மெட்டியின் பெயர் அவனுக்குத் தெரிந்தது—நிலா.

பகுதி 4 — மேடையின் வெளிச்சத்தில்

சென்னையின் அந்த வாரம் இசை விழா காத்திருப்பு சூழலோடு இருந்தது. வருடத்திற்கு ஒருமுறை மட்டுமே நடக்கும் “இசைச் சந்திப்பு” என்ற நிகழ்ச்சி, நகரின் மிகப்பெரிய கலை அரங்கில் நடைபெறவிருந்தது. நாட்டின் பல பகுதிகளில் இருந்து கலைஞர்கள், எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள், இசையமைப்பாளர்கள், அனைவரும் ஒரே மேடையில்.

நிலா, அந்த விழாவிற்கான அழைப்பைத் தன் மின்னஞ்சலில் கண்டதும் சற்று ஆச்சரியப்பட்டாள். “நீங்கள் புதிய கதை வாசிப்புக்காகத் தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ளீர்கள்” என்று அழைப்பில் இருந்தது. கீழே பட்டியலில், “இசை நிகழ்ச்சி: அரவிந்த்” என்று எழுதியிருந்தது. அந்த ஒரு வரி அவளின் இதயத்தை உடனே வேகமாகத் தட்டியது—இது ஒருவிதக் கூட்டு விதி.

—

நிகழ்ச்சி நாளில், அரங்கம் விளக்குகளால் மின்னியது. மக்கள் கூட்டம், புகைப்பட காமெராக்களின் மின்னல்கள், பின்புலத்தில் இசைக் கருவிகளின் சோதனை ஒலி—எல்லாமே ஒரு மேடை காத்திருப்பின் அறிகுறிகள். நிலா, பின்புற அறையில், தன் கதையின் சில பக்கங்களைத் திருப்பிக்கொண்டிருந்தாள். விரல்கள் சற்றே நடுங்கின. “அவன் முன்னிலையில் இந்தக் கதையை வாசிக்கிறேன்” என்ற எண்ணமே அவளை அந்தச் சிறிய நொடியில் பாதித்தது.

அதே சமயம், அரவிந்த், மேடையின் பின்னால் கிட்டாரைத் தழுவி, சில தாளங்களை முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் மனதில் இருந்தது—“அவள் என் பாடலைக் கேட்பாள், ஆனால் அதற்கு முன் அவள் வாசிக்கும் கதையில் என் பெயர் வரும்?” என்ற ஒரு புதுமையான சந்தேகம்.

—

நிகழ்ச்சி தொடங்கியது. முதலில் கவிதை வாசிப்பு, பிறகு ஒரு இசைக் குழுவின் சிறிய நிகழ்ச்சி. அதன் பின், அறிவிப்பாளர் மேடையில் வந்தார்.
“அடுத்ததாக, நம்மோடு இருக்கும் எழுத்தாளர் நிலா, தனது புதிய கதையை வாசிக்க வருகிறார்—‘மழைக்கால ஒப்பந்தம்’.”

நிலா மேடைக்கு வந்தபோது, பார்வையாளர்களின் கைத்தட்டல் அவளுக்கு ஒரு சிறிய உற்சாகத்தையும், பெரும் பயத்தையும் கொடுத்தது. அவள் மைக்ரோஃபோனுக்கு முன் நின்று, பக்கம் ஒன்றைத் திறந்தாள்.

அவள் வாசித்தது—
“மழைக்குள் நடந்த ஒரு நாள், இரு அந்நியர்கள் ஒருவரின் குரலில் மற்றொருவரின் கதை கண்டார்கள். அந்தக் குரல் இசை; அந்தக் கதை சொற்கள். மழை அவர்கள் இடையே ஒரு ஒப்பந்தத்தை எழுதியது—ஒருநாள் இந்த இசையும் சொற்களும் ஒரே மேடையில் சந்திக்கும்…”

அந்த வரிகளை கேட்ட அரவிந்தின் மனதில் மின்னல் போல் ஒரு உணர்வு ஓடியது. அவள் வாசிக்கும் கதையில் அவனுடைய அந்த மழை நாள், அந்த காபி மேசை, அந்த ரயில் நிலையம்—all alive again.

—

கதை முடிந்ததும், மக்கள் மீண்டும் கைத்தட்டினார்கள். அவள் புன்னகையுடன் மேடையை விட்டு இறங்கினாள். ஆனால், பின்புற அறைக்குச் சென்றவுடன், ஒருவரின் குரல் அவளை நின்றுவிட்டது.
“நீங்க அந்தக் கதையில் சொன்ன ஆள் நானா?”—அரவிந்த்.

நிலா ஒரு நொடி நின்று, சிரித்தாள். “நீங்க நினைக்கிறீங்கனா, அப்படித்தான்.”

“அப்படியெனில், அந்த ஒப்பந்தம் இன்று நிறைவேறணும்,” என்று அவன் சொன்னான்.

—

அடுத்த அறிவிப்பு—“இசை நிகழ்ச்சி: அரவிந்த்.”

அவன் மேடைக்கு வந்தான். கிட்டார் அவன் கையில், கண்கள் கூட்டத்தைக் கடந்து, நேராக அவளை நோக்கின.
முதல் தாளம் ஒலித்தது.
“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்…”
அவன் பாடிய ஒவ்வொரு வரியும், அவளது கதையின் வாக்கியங்களைப் போலவே இருந்தது—சில நேரங்களில் சொற்கள் மற்றும் இசை ஒன்றாக ஓடின.

பாடல் முடிந்ததும், அரங்கம் முழுக்க கைத்தட்டல். அவன், மைக்ரோஃபோனில், “இந்தப் பாடல் ஒருவருக்காக—அவர் இங்கே இருக்கிறார். நன்றி, நிலா,” என்றான்.

—

நிகழ்ச்சி முடிந்து, பின்புற அறையில் அவர்கள் மீண்டும் சந்தித்தனர். அந்த சந்திப்பின் மகிழ்ச்சி அதிகமாக இருந்தாலும், ஒரு சின்ன தவறான புரிதல் அந்த மாலைச் சூழலை சற்று மாறச் செய்தது.

ஒரு இளம் பத்திரிகையாளர், நிலாவிடம், “உங்கள் கதையின் நாயகன் உண்மையில் யாரை அடிப்படையாகக் கொண்டது?” என்று கேட்டார். நிலா, கூட்டத்தின் சத்தத்திலும், சற்று யோசிக்காமலும், “அது கற்பனை தான்” என்று கூறிவிட்டாள்.

அந்த பதில் அரவிந்தின் காதில் விழுந்தது. அவன் முகத்தில் அந்த சிரிப்பு ஒரு நொடி மங்கியது. “அப்படியா? அப்படின்னா நானும் உங்க கற்பனைல தான் இருக்கிறேனா?” என்ற கேள்வி அவன் மனதில் எழுந்தது.

நிலா அதை கவனிக்கவில்லை; ஆனால் அரவிந்த், தன் உள்ளத்தில் ஒரு சிறிய தூரம் உருவாகியதை உணர்ந்தான்.

—

அந்த இரவு, அரவிந்த் வீட்டிற்கு திரும்பியபோது, கிட்டாரை எடுக்கவில்லை. பதிலுக்கு, மேசையில் காகிதம் எடுத்து, ஒரு வரி எழுதினான்—
“மழையில் பிறந்த ஒப்பந்தத்துக்கும், வாக்குகளுக்கும், சில நேரங்களில் ஒரு தவறான வார்த்தை போதும்.”

மறுபுறம், நிலா வீட்டில் அமர்ந்து, தனது நோட்டுப் புத்தகத்தில் எழுதியது—
“நாம் ஒருவரை ஒருவர் அடையாளம் காண்பது, சில நேரங்களில் கண்களில் தான்; ஆனால் உலகம் அதைச் சொல்லச் சொன்னால், வார்த்தைகள் தப்பி விடும்.”

—

அடுத்த நாள், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் எந்த செய்தியும் அனுப்பவில்லை. மழையும் அன்றைய தினம் நின்றுவிட்டது. ஆனால் வானத்தில் இன்னும் ஈரப்பதம் இருந்தது—மழை மீண்டும் வரும் முன் இருக்கும் அந்த இடைநிலை போல, அவர்களது உறவும் அந்த நிலைமையில் நின்றிருந்தது.

பகுதி 5 — இடைவெளி

விழாவிற்குப் பிறந்த நாளின் காலை, சென்னையின் வானம் வெளிச்சமாக இருந்தாலும், நிலாவின் உள்ளம் ஒரு குழப்பமான மேகத்தால் மூடப்பட்டிருந்தது. கதை வாசித்த மகிழ்ச்சியும், அரவிந்தின் பாடலை நேரில் கேட்ட அந்த பரவசமும், பத்திரிகையாளரிடம் சொன்ன ஒரு சாதாரண வாக்கியத்தால் சிதைந்துவிட்டது என்பதை அவள் உணரவில்லை.

அவள் வழக்கம்போல் ராயப்பேட்டை புத்தகக் கடைக்குப் போனாள். புத்தகங்களின் வாசனை, பக்கங்களைத் திருப்பும் சத்தம்—அவை எல்லாம் அவளுக்குப் பழக்கமான அமைதியைத் தர வேண்டியவை. ஆனால் இன்று, அந்த அமைதியின் இடையே ஒரு கேள்வி அவளைச் சுளுக்கிக் கொண்டிருந்தது: “நேற்று இரவு அவன் முகத்தில் அந்தச் சிரிப்பு ஏன் மங்கியது?”

—

மறுபுறம், அரவிந்த் தன் சிறிய வீட்டில் கிட்டாரை சுவருக்கு எதிராக வைத்துவிட்டு, ஜன்னலின் பக்கம் அமர்ந்திருந்தான். மழை இல்லை. பறவைகள் கீச்சென்று ஒலித்தாலும், அவனுக்குள் அது எந்த இசையையும் கிளப்பவில்லை. அவன் மனதில் மீண்டும் மீண்டும் வந்தது—நிலா கூறிய “அது கற்பனை தான்” என்ற வார்த்தை.

“அப்படின்னா அந்த மழை நாள், அந்தக் கடிதம், அந்தக் கதை—எல்லாம் அவளுக்குப் புதினத்தின் பக்கங்கள் மாதிரியா?” என்று அவன் தன் மனதில் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்.

அவன் முடிவு செய்தான்—சில நாட்களுக்கு அவளைத் தொடர்புகொள்ளக்கூடாது. இசையும் வார்த்தைகளும் சற்றே அமைதியாக இருக்கட்டும்.

—

நிலா, இரவில் தன் நோட்டுப் புத்தகத்தைத் திறந்து, அரவிந்துக்கு எழுத நினைத்தாள். “நேற்று சொன்ன வார்த்தை உண்மையல்ல, உன்னைக் காக்கவே சொன்னது” என்று எழுதத் தொடங்கினாள். ஆனால் பக்கம் பாதி எழுதும்போது, பேனா நின்றுவிட்டது.
“ஏன் விளக்கணும்? அவன் என்னை நம்பினால் விளக்கம் வேண்டாமே. நம்பாவிட்டால் விளக்கினாலும் பயனில்லை.”

அந்தக் கடிதம் எழுதப்படாமல் மூடப்பட்டது.

—

நாட்கள் நகர்ந்தன. மழை நகரத்தில் மீண்டும் வரவில்லை. வானம் வெளிச்சமாக இருந்தாலும், ஈரப்பதமில்லாமல், ஒரு வெற்றிடத்தோடு இருந்தது—அவர்களது உறவைப் போல.

நிலா, ஒரு நாள் தன் வேலைக்காக மியூசிக் ஸ்டூடியோவுக்கு சென்றாள். அங்கே பின்புறத்தில், அரவிந்த் மற்றொரு இசையமைப்பாளருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தான். அவளைப் பார்த்தவுடன், அவன் ஒரு சிறிய வணக்கத்தைக் காட்டினான், ஆனால் முன்பு இருந்த புன்னகை இல்லாமல்.

அவள் அருகே சென்று, “புதிய பாடலா?” என்று கேட்டாள்.
“ஆம், இன்னொருவரின் வரிகளுக்கு இசையிடுகிறேன்,” என்று அவன் குறுகிய பதில் அளித்தான்.

அந்தச் சொற்றொடரில் “இன்னொருவரின்” என்ற வார்த்தை நிலாவுக்கு தேவையில்லாத குத்தாகப் பட்டது.

—

அடுத்த வாரம், அவள் தன் கதையின் இறுதி பக்கத்தை எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். கதை முடிவு, நாயகி மற்றும் நாயகன் மழையில் மீண்டும் சந்திக்கும் காட்சியுடன் முடிந்தது. ஆனால் அவள் கையெழுத்து இடும் முன், ஒரு அழைப்பு வந்தது—

அது ஒரு ரேடியோ நிகழ்ச்சி தயாரிப்பாளர். “மாம்ஸ், உங்க கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு சிறிய மேடை நிகழ்ச்சி செய்ய நினைக்கிறோம். நீங்க நேரில் வந்து வாசிக்கணும். பின்னணி இசையை அரவிந்த் கொடுக்கிறார்,” என்றார்.

நிலா சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தாள். இது விதியின் இன்னொரு விளையாட்டு போல இருந்தது.

—

நிகழ்ச்சி நாளில், மேடைச் சோதனை நேரம். அரவிந்த் அங்கே இருந்தான். அவன் கிட்டார் சோதனை செய்யும்போது, அவளது வரிகள் மைக்ரோஃபோனில் ஒலித்தன.
“மழை என்பது வானின் அழுகை அல்ல; அது நினைவுகளின் மீள்ச்சி…”

அவன் தலையை மெதுவாக உயர்த்திப் பார்த்தான்—அந்த வரியில் அவனுக்குப் பரிச்சயம்.

இடையே, ஒலி அமைப்பில் சிறிய கோளாறு. அரவிந்த், அவள் அருகே வந்து, “உங்க குரல் இன்னும் தெளிவா கேட்கணும்; மைக் தூரம் குறைச்சுக்கோங்க,” என்றான். அந்தச் சிறிய கவலை, கடந்த நாட்களின் தூரத்தை சற்றே குறைத்தது.

—

நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்தது. நிலா வாசித்தாள், அரவிந்த் இசை அமைத்தான். அவளது வார்த்தைகள், அவனது கிட்டார் தாளத்தில் மிதந்தன. ஒரு பக்கத்தில், கதை நாயகி மழையில் நடந்து, நாயகனின் குரலைக் கேட்கும் காட்சியை வாசிக்கும்போது, அரவிந்த் தன் பாடலின் அந்த முதல் வரியை மெதுவாக இணைத்தான்—
“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்…”

அந்த தருணம், மேடையில் இருந்தவர்களுக்கு இது ஒரு திட்டமிட்ட நிகழ்ச்சி போலத் தெரிந்திருந்தாலும், அவர்களுக்குள் அது ஒரு மறுபடியும் எழுதப்பட்ட பக்கம் போல இருந்தது.

—

நிகழ்ச்சி முடிந்த பிறகு, பின்புற அறையில் இருவரும் தனியாக இருந்தனர்.
“நான் சொன்னது…” என்று நிலா தொடங்கினாள்.
அவன் கையை உயர்த்தி, “விளக்கம் வேண்டாம். சில விஷயங்களை வார்த்தைகளால் இல்லாமல் புரிந்துகொள்ளலாம்,” என்றான்.

அவள் சிரித்தாள். “அப்படியெனில், அந்த மழைக்கால ஒப்பந்தம் இன்னும் தொடர்கிறது.”

“ஆமாம். ஆனால் அடுத்த முறை, மழையை நாம் காத்திருக்க வேண்டாம். நாமே அதை அழைக்கலாம்,” என்றான்.

—

அந்த நாள், இருவரும் ஒன்றாக வெளியே வந்தபோது, வானம் இன்னும் மேகமில்லாமல் இருந்தது. ஆனால் அவர்களது மனதில், ஒரு மழை ஏற்கனவே தொடங்கியிருந்தது—சத்தமில்லாமல், ஆனாலும் உறுதியாக.

பகுதி 6 — ஒருங்கிணைந்த கனவு

மழைக்கால ஒப்பந்தம் மீண்டும் உயிர்ப்புடன் இருந்த அந்த நாளிலிருந்து, நிலாவும் அரவிந்தும் ஒன்றாக வேலை செய்யத் தொடங்கினர். திட்டம்—ஒரு மேடை நிகழ்ச்சி. நிலாவின் கதைகளும், அரவிந்தின் இசையும் இணைந்து, ஒரு புதிய வடிவம் பெற வேண்டும்.

“இது வெறும் வாசிப்பும் பாடலுமல்ல,” என்று நிலா சொன்னாள். “இது கதையையும் இசையையும் ஒரே மூச்சில் சொல்லும் நிகழ்ச்சி.”

அரவிந்த் சிரித்தான். “அப்படின்னா, நம்ம இருவரும் ஒரே தாளத்தில் மூச்சு விடணும்.”

அந்தச் சொல்லில் இருந்த பாசத்தை நிலா கவனித்தாள். அவள் ஒரு சிறிய குறிப்பேட்டில் தலைப்பை எழுதினாள்—மழையின் பக்கம்.

—

நாட்கள் நகர்ந்தன. அவர்கள் வாரத்தில் மூன்று முறை சந்தித்தார்கள். காலை நேரத்தில், புத்தகக் கடையின் மேல்தளத்தில் நிலா கதை எழுதுவாள்; மாலை நேரத்தில், அரவிந்த் கிட்டாருடன் வந்து, அவள் எழுதிய பக்கங்களை இசையில் உயிர்ப்பித்தான்.

ஒரு பிற்பகல், நிலா ஒரு காட்சியை வாசித்தாள்—
“நாயகி, மழையில் நனைந்தபடி, ஒரு பழைய பாலத்தின் மேல் நின்று, வானத்தின் நிறம் மாறுவதைக் கண்டு கொண்டிருந்தாள். அவளது உள்ளத்தில் ஒரு இசை ஒலித்தது, அது அவளுக்கே தெரியாத ராகம்…”

அரவிந்த் உடனே கிட்டாரின் மேல் விரல்களை நடத்தியான். ஒரு மென்மையான தாளம், ஒரு நீண்ட இசைக் குரல்—அது அந்தக் காட்சிக்குள் நேரடியாக மழையை வரவழைத்தது.

நிலா அசந்தாள். “இந்த இசை, என் மனதில் இருந்த காட்சியோடே இருக்கிறது.”

அவன் புன்னகைத்தான். “மழை ஒப்பந்தம் நினைவிருக்கா? அதனால்தான்.”

—

ஆனால், அவர்கள் இணைந்த வேலை நகரத்தின் எல்லோருக்கும் பிடிக்கவில்லை. குறிப்பாக, அரவிந்துடன் பழக்கமான சில இசைக் கலைஞர்கள்.

ஒருநாள், ஒரு பழைய நண்பன் அவனிடம் சொன்னான்—“நீ இந்தக் கதையாசிரியருடன் நேரம் செலவழிக்கிறாய்; இசையைத் தவறவிடுகிறாய். எல்லாம் காதலாகிவிடும், வேலை கெடும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்தை சற்றே பாதித்தன. “இது வேலை; காதல் வேறாக இருக்கும்” என்று அவன் மனத்தில் சொன்னாலும், அந்தச் சந்தேகம் சிறு விதையாக நுழைந்தது.

மறுபுறம், நிலாவும் சில விமர்சனங்களைச் சந்தித்தாள். புத்தகக் கடையின் உரிமையாளர், “நீ இசையோடு வேலை செய்வதால், உன் எழுத்து மாறிவிட்டது. இது உன் அடையாளத்தைப் பாதிக்கக்கூடும்” என்று எச்சரித்தார்.

அவள் அதைக் கேட்டு சிரித்தாள், ஆனால் உள்ளுக்குள் ஒரு சிறிய பயம் முளைத்தது. “இசையும் கதையும் சேரும் போது, என்னுடைய சொற்கள் இசையின் நிழலாகிப் போகுமா?”

—

இந்நிலையில், நிகழ்ச்சிக்கான நாள் நெருங்கியது. அவர்கள் கடைசி பயிற்சிக்காக அரங்கில் சந்தித்தார்கள்.

நிலா மேடையின் நடுவில் நின்று, “இந்த ஒளியில் என் வார்த்தைகள் எப்படி தோன்றும்?” என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தாள்.

அரவிந்த் ஒலி சோதனையில் இருந்தான். அவன் கிட்டாரில் தாளம் அடித்ததும், அரங்கம் முழுக்க அந்த ஒலி பறந்தது. ஆனால் திடீரென்று, ஒலி கருவியில் கோளாறு. மைக்கில் ஒரு சத்தம், கிட்டார் ஸ்ட்ரிங்கில் ஒரு கிழிவு.

அவன் சற்றே சினந்தான். “இப்படி இருந்தால் நாளைய நிகழ்ச்சி நாசமாய் போகும்.”

நிலா அருகே வந்து, “மழை நாளை முன் வரவில்லை; நாம அதை காத்திருந்தோம். இப்போ மழை இல்லாதபோதும், நாம மேடை ஏறப் போறோம். ஒலி கருவி சரியாகும்,” என்றாள்.

அந்தச் சொல்லில் இருந்த நம்பிக்கை, அவனுடைய கோபத்தை மெதுவாக அடக்கியது.

—

நிகழ்ச்சிக்கு முன் நாள் இரவு, நிலா வீட்டில் அமர்ந்து தன் கதையின் இறுதி பக்கத்தை எழுதினாள்.
“நாயகி மற்றும் நாயகன், வானம் மழையின்றி இருந்தாலும், தங்கள் உள்ளத்தில் மழையை அழைத்தனர். அது வெளியில் பெய்யவில்லை; ஆனால் மேடையின் வெளிச்சத்தில் அவர்கள் நனைந்தனர்.”

அதே நேரத்தில், அரவிந்தும் வீட்டில் கிட்டாரின் புதிய ஸ்ட்ரிங் பொருத்தி, அந்த இறுதி தாளத்தை உருவாக்கினான். அவன் மனதில் ஒரு தீர்மானம்—நாளை மேடையில், இந்தப் பாடல் மற்றும் இந்தக் கதை ஒன்றாகச் சொல்லப்படும்.

—

நிகழ்ச்சி நாள் வந்தது. அரங்கம் நிரம்பியிருந்தது. பின்புற அறையில், நிலா தனது குறிப்பேட்டை எடுத்துக்கொண்டிருந்தாள்; அரவிந்த் கிட்டாரை சரிபார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“தயார்?” என்று அவள் கேட்டாள்.
“மழைக்கால ஒப்பந்தம் தான் நம்மை இங்கே கொண்டு வந்தது. நான் ரெடி,” என்றான் அவன்.

அவர்கள் மேடையில் நடந்து சென்றபோது, ஒளி இருவரையும் சுற்றியது. நிலா கதையைத் தொடங்கினாள்; அரவிந்த் தாளத்தை ஆரம்பித்தான்.

முதல் பக்கம், முதல் தாளம்—பார்வையாளர்கள் அந்த இணைப்பை உணர்ந்தனர். கதை மற்றும் இசை ஒன்றாக நகர்ந்தன.

—

ஆனால், நடுவில் ஒரு சிறிய தடங்கல். ஒலி கருவி மீண்டும் சத்தம் செய்தது. பார்வையாளர்கள் சற்று குழம்பினர்.

நிலா ஒரு நிமிடம் தாளத்தை நிறுத்தி, “இசையை யாரும் நிறுத்த முடியாது; அது நம்முள் இருக்கும்போது,” என்று கூறினாள்.

அரவிந்த், மைக்கை விட்டு நேராக அவளருகில் அமர்ந்து, கிட்டாரை மெதுவாக வாசிக்க ஆரம்பித்தான். அந்தச் சூழலில், மழை இல்லாதபோதும், அரங்கம் முழுக்க ஒரு ஈரப்பதம் நிரம்பியது—அது உணர்வின் மழை.

—

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், மக்கள் கைத்தட்டல் நிறுத்தவில்லை. அவர்கள் மேடையை விட்டு இறங்கும் போது, அரவிந்த் மெதுவாகச் சொன்னான்—
“நமக்கு எதிரிகள் இருக்கலாம், விமர்சனங்கள் வரலாம். ஆனா, இந்த ஒப்பந்தத்தை யாரும் கிழிக்க முடியாது.”

நிலா சிரித்தாள். “அது நம் இருவரின் கையொப்பமில்லா காகிதம்; ஆனால் அது வானத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கு.”

பகுதி 7 — கடந்தகாலத்தின் நிழல்

நிகழ்ச்சியின் வெற்றி சென்னையின் கலை உலகில் பேசப்பட்ட தலைப்பாகி விட்டது. அடுத்த நாள் காலை, பல பத்திரிகைகளிலும் ஆன்லைன் தளங்களிலும், “இசை மற்றும் கதை ஒரே மேடையில்: மழைக்கால ஒப்பந்தம் வெற்றி” என்று தலைப்புகள் பிரகாசித்தன. நிலா மற்றும் அரவிந்தின் புகைப்படங்கள், மேடையில் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் நோக்கிப் பேசும் தருணங்களில் எடுத்தவை, பரவலாக பகிரப்பட்டன.

ஆனால் மகிழ்ச்சியின் மத்தியில், ஒரு செய்தி வலைத்தளத்தில் பிரசுரமானது—
“அரவிந்தின் கடந்த காலம்: புகழ் பெற்ற பாடலாசிரியரின் மகளுடன் நடந்த முறியாத உறவு.”

அந்த செய்தி, அரவிந்தின் பழைய வாழ்வில் ஒரு நிழலை மீண்டும் எழுப்பியது. ஐந்து வருடங்களுக்கு முன், ஒரு பிரபல பாடலாசிரியரின் மகளுடன் அவன் நெருங்கிப் பழகி, பின்னர் புரியாத காரணங்களால் அந்த உறவு முறிந்தது. ஊடகங்கள் அப்போது பெரிதாக சத்தம் செய்திருந்தன. இப்போது, அவனது பெயர் மீண்டும் மேடையில் வந்ததால், பழைய கதை புதிய வார்த்தைகளில் வெளிப்பட்டது.

—

நிலா அந்தச் செய்தியைப் பார்த்தபோது, முதலில் அதனைப் புறக்கணிக்க முயன்றாள். “இது பழைய விஷயம்; எனக்குப் பொருத்தமில்லை,” என்று தன்னிடம் சொன்னாள். ஆனால் சமூக ஊடகங்களில் சிலர், “நிலா, நீங்க கவனமாக இருங்க; கலைஞர்கள் கதை சொல்லுவார்கள், ஆனாலும் வாழ்க்கையில் வேற மாதிரி இருப்பார்கள்” என்று குறிப்பிட்டிருந்தனர்.

மாலை நேரத்தில், அவள் அரவிந்துக்கு அழைத்தாள்.
“அந்தச் செய்தி பற்றி நீங்க பேச விரும்புறீங்களா?” என்று அவள் கேட்டாள்.
அவன் சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தான். “பேச விருப்பமில்லையென்றால்?” என்று பதிலளித்தான்.

அந்தக் குரலில் இருந்த சோர்வு, அவள் இதயத்தில் ஒரு சிறிய காயத்தை ஏற்படுத்தியது.

—

அடுத்த சில நாட்களில், அவர்கள் வழக்கம்போல் சந்திக்கவில்லை. மேடை நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு, இருவரும் தனித்தனியாகவே வேலை பார்த்தனர். நிலா தனது புத்தகத் திட்டங்களில் மூழ்கினாள்; அரவிந்த் ஒரு திரைப்படத்திற்கான பின்னணி இசையில் பிஸியாக இருந்தான்.

ஆனால் நகரம் சிறியது. ஒருநாள், நிலா ஒரு கஃபேவில் புத்தக வாசிப்பு நிகழ்ச்சிக்குப் போனபோது, அரவிந்தை மற்றொரு பெண்ணுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தாள். அது இசை உலகின் ஒருவராக இருந்தாலும், பத்திரிகையாளர் காமெரா அந்த தருணத்தைப் படம் பிடித்து, “மழைக்கால ஒப்பந்தத்தில் புதிய பக்கம்?” என்று தலைப்பிட்டது.

அந்தப் புகைப்படம் இணையத்தில் பரவியது.

—

அன்று இரவு, நிலா அரவிந்துக்கு செய்தி அனுப்பினாள்—
“உண்மை எது, படம் எது, ஊடகக் கதை எது என்பதைப் பிரிக்க முயற்சிப்பது கஷ்டமா இருக்கு.”

அவன் உடனே பதிலளிக்கவில்லை. சில மணி நேரங்களுக்கு பிறகு, ஒரு குறுகிய வரி வந்தது—
“நீங்க என்மீது நம்பிக்கை வைக்க முடியாதா?”

நிலா அடுத்த நிமிடம் பதிலளித்தாள்—
“நம்பிக்கை வைக்கணும். ஆனா வெளி உலகம் அதை சோதிக்கிறது.”

—

மறுநாள், அவர்கள் சந்திக்க முடிவு செய்தனர். இடம்—அவர்களின் பழைய டீக்கடை. மழை பெய்யவில்லை, ஆனால் வானம் கனமாக இருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் மேசையில் அமர்ந்தபோது, காற்றில் பழைய பரிச்சயமும், புதிய அச்சமும் கலந்திருந்தது.
“நீங்க அந்தப் பெண்ணோட புகைப்படத்தை பார்த்தீங்களா?” என்று நிலா கேட்டாள்.
“பார்த்தேன். அவள் ஒரு இசை தயாரிப்பாளர். அந்தப் படத்தில் இருந்தது, வேலை தொடர்பான சந்திப்பு,” என்றான் அரவிந்த்.

“ஆனா உங்க கடந்தகாலம் பற்றிய அந்தச் செய்தி வந்ததும், இந்தப் படம் வேற மாதிரி பேசத் தொடங்கியது,” என்று நிலா சொன்னாள்.

அரவிந்த் சற்றே சினந்தான். “நிலா, நம்ம உறவுக்குள் ஊடகம் வரவேண்டாம். அவர்கள் கதையைச் சொல்வது, நம்ம உண்மையை அடிப்படையா வைத்துக் கொள்ளாது.”

நிலா அமைதியாக இருந்தாள். சில நொடிகள், அவர்கள் இருவரும் தேநீரை நோக்கிப் பார்த்தனர்.

—

அந்தச் சந்திப்புக்குப் பிறகு, அவர்கள் இடையே ஒரு மெல்லிய தூரம் இருந்தது. வேலை பேச்சுகள் குறைந்தன; சிரிப்புகள் சற்றே அடங்கின.

ஆனால், விதி மீண்டும் ஒரு சூழலை உருவாக்கியது. ஒரு கலை விழாவின் ஏற்பாட்டாளர்கள், “நிலா மற்றும் அரவிந்த்—மழைக்கால ஒப்பந்தத்தின் படைப்பாளர்கள்” என்ற பெயரில் ஒரு பெரிய மேடை நிகழ்ச்சியை அறிவித்தனர். அது, நகரின் மிகப்பெரிய திறந்தவெளி அரங்கில் நடைபெறவிருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் தனித்தனியாக அழைப்பைப் பெற்றனர். ஒருவரும் மறுக்கவில்லை.

—

நிகழ்ச்சி நாள் வந்தது. வெளி அரங்கம், நட்சத்திரங்கள் மின்னும் வானின் கீழ், பார்வையாளர்களால் நிரம்பியது. மேடை விளக்குகள் பிரகாசித்தன.

நிலா மற்றும் அரவிந்த், பின்புற அறையில் சந்தித்தார்கள். கண்களில் ஒரு வினோதமான அமைதி.
“இன்று, என்ன நடந்தாலும், மேடையில் நம்ம கதை மற்றும் இசை முழுமையாகச் சொல்லப்படணும்,” என்று நிலா சொன்னாள்.
“ஆமாம்,” என்றான் அரவிந்த். “மழை பெய்யாவிட்டாலும், நம்ம மனதில் அது பெய்யணும்.”

—

மேடையில், அவள் கதையைத் தொடங்கினாள்.
“சில நேரங்களில், மழை பெய்வதற்கு முன், வானம் மிகக் கனமாக இருக்கும். அந்தக் கனத்தை உடைக்க, ஒரு துளி போதுமானது.”

அரவிந்த் தாளத்தை ஆரம்பித்தான். இசை மற்றும் சொற்கள் ஒன்றாக பாய்ந்தன. பார்வையாளர்கள் மவுனமாகக் கேட்டனர்.

நிகழ்ச்சி நடுவில், வானத்தில் உண்மையான மழைத்துளிகள் விழத் தொடங்கின. பார்வையாளர்கள் கூச்சலிட்டனர்; ஆனால் நிலாவும் அரவிந்தும் நிற்கவில்லை.

அந்த மழை, அவர்களின் கதை மற்றும் இசையை நனைத்து, அந்த ஒப்பந்தத்தை மீண்டும் முத்திரைபோடுவது போல இருந்தது.

—

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், அவர்கள் மேடையின் பக்கவாட்டில் நின்று, மழையில் நனைந்தபடி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
“இது ஒரு அறிகுறியா?” என்று நிலா கேட்டாள்.
“ஆமாம்,” என்றான் அரவிந்த். “வெளி உலகம் எதையும் பேசட்டும். நம்ம மழைக்கால ஒப்பந்தம், வானம் தான் கையொப்பமிடுகிறது.”

பகுதி 8 — மழையின் கையொப்பம்

நட்சத்திரங்கள் மங்கியிருந்தது. மேடை விளக்குகள் அணைந்த பின், வெளி அரங்கின் தரையில் மழைத் துளிகள் தொடர்ந்து விழுந்துகொண்டிருந்தன. பார்வையாளர்கள் பெரும்பாலும் குடைகள் திறந்து விரைந்து சென்றுவிட்டனர். ஆனால் நிலாவும் அரவிந்தும் இன்னும் மேடையின் பக்கவாட்டில் நின்று கொண்டிருந்தனர்—அவர்கள் உடலில் நனைவின் குளிர்ச்சி, மனதில் ஒரு சுடர்.

“நம்ம மழைக்கால ஒப்பந்தம்,” என்று அரவிந்த் மெதுவாகச் சொன்னான், “இது வெறும் ஒரு நினைவாக இருக்கக் கூடாது.”

நிலா அவனை நோக்கி, “அப்படின்னா?” என்றாள்.

“அது ஒரு வாழ்க்கை திட்டமாக இருக்கணும். நம்ம கதை மற்றும் இசை, ஒரு புத்தகமாகவும், ஒரு ஆல்பமாகவும், இரண்டையும் ஒரே நாளில் வெளியிடணும்.”

அவள் சிரித்தாள்—அந்தச் சிரிப்பு நனைந்த கன்னத்தில் ஒட்டியிருந்த மழைத்துளியை விட வெப்பமாய் இருந்தது. “அது பெரிய வேலை, அரவிந்த். ஆனால் நம்ம இருவருக்கும் காத்திருப்பது புதிதல்ல.”

—

அடுத்த வாரங்களில், அவர்கள் ஒருங்கிணைந்த வேலை தொடங்கியது. காலை நேரங்களில், நிலா கதையை எழுதுவாள்; பிற்பகலில், அரவிந்த் அதற்கான இசையை உருவாக்குவான். அவர்கள் சில நேரங்களில் ஒரே மேசையில் அமர்ந்தாலும், சில நேரங்களில் வேறு அறைகளில் இருந்தனர்—ஆனால் மனம் ஒரே ரீதியில் இயங்கியது.

நிலா, கதை எழுதும் போது, பக்கங்களை அடிக்கடி நிறுத்தி, “இந்த காட்சியில், இசை எப்படி வரும்?” என்று கேட்பாள்.
அரவிந்த், கிட்டாரின் மேல் விரல்களை நடந்து, “இங்கே, மழையின் முதல் துளியைப் போல மெதுவா வரும்… அப்புறம் அது பெருகும்,” என்று சொல்லுவான்.

இப்படி, வார்த்தைகள் மற்றும் தாளங்கள் ஒன்றாக வளர்ந்தன.

—

ஆனால், வேலை எளிதாக இருந்ததில்லை. வெளியுலகம் இன்னும் அவர்களைத் துரத்தியது. ஒரு பத்திரிகை, “நிலா மற்றும் அரவிந்தின் இணைப்பு—விளம்பர உத்தி?” என்ற கட்டுரையை வெளியிட்டது. சிலர், “இது காதலா அல்லது மார்க்கெட்டிஙா?” என்று கேள்வி எழுப்பினார்கள்.

அந்த வார்த்தைகள், அவர்களின் மனதில் சிறிய அலைகளை உருவாக்கின. ஒரு மாலை, நிலா கேள்வி கேட்டாள்—
“நம்மிடையே இருக்கும் விஷயத்தை உலகம் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளும்போது, நீங்க எப்படிப் பொறுப்பீங்க?”

அரவிந்த், அவளை நேராகப் பார்த்து, “நம்மிடையே இருக்கும் விஷயத்தை நாமே தெளிவா வைத்திருக்கிறோம். உலகம் பேசும் கதைகள், நம்ம கதை அல்ல.”

அந்த பதில், அவளின் உள்ளத்தில் ஒரு உறுதியை வேரூன்றச் செய்தது.

—

புத்தகம் மற்றும் ஆல்பம் இரண்டும் நிறைவடையும் நாள் வந்தது. தலைப்பு—மழைக்கால ஒப்பந்தம். புத்தகம், 8 பகுதிகளாக அவளின் கதையை கொண்டிருந்தது; ஆல்பம், அதே 8 பகுதிகளுக்கான இசையை கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு பாடலும், கதையின் ஒரு அத்தியாயத்தை பிரதிபலித்தது.

வெளியீட்டு நாள், நகரின் கடற்கரை அருகே உள்ள ஒரு திறந்த மேடை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. அந்த நாள் காலை முதல், வானம் மேகமூட்டத்துடன் இருந்தது—ஆனால் மழை பெய்யவில்லை.

—

மாலை, மக்கள் கூடத் தொடங்கினர். புத்தகக் கடைகள், இசை ரசிகர்கள், ஊடகங்கள்—all gathered. மேடை விளக்குகள் ஒளிர்ந்ததும், நிலா முதலில் மேடையில் வந்து, கதையின் முதல் பக்கத்தை வாசித்தாள். பின்னர், அரவிந்த் அந்த அத்தியாயத்திற்கான பாடலை வாசித்தான். இவ்வாறு, ஒவ்வொரு அத்தியாயமும், அதற்கான இசையும் ஒன்றாகச் சொல்லப்பட்டன.

பார்வையாளர்கள் மவுனமாகக் கேட்டனர்—சிலர் கண்களில் ஈரமடைந்தனர்.

—

எட்டாவது மற்றும் கடைசி அத்தியாயம் தொடங்கும் முன், அரவிந்த் மைக்கில் பேசினான்—
“இந்த மழைக்கால ஒப்பந்தம், ஒரு நாள் மழையில் சந்தித்த இரண்டு அந்நியர்களின் கதை. இன்று, அந்தக் கதை மற்றும் இசை, உங்களின் முன்னிலையில் நிறைவடைகிறது. ஆனால் ஒப்பந்தம் முடிவதில்லை—அது இனி வாழ்வின் ஒரு அத்தியாயம்.”

நிலா பக்கத்தைத் திறந்து வாசித்தாள்—
“நாயகி மற்றும் நாயகன், மழையில் மீண்டும் சந்தித்தனர். அவர்களின் கைகளில் கையொப்பமில்லா ஒரு காகிதம் இருந்தது. ஆனால் வானம், மழைத்துளிகளால் அதன் மீது கையொப்பமிட்டது.”

அந்த வரியைப் படித்தவுடன், வானத்தில் முதல் மழைத்துளி விழுந்தது.

—

மழை பெருகியது. பார்வையாளர்கள் கைத்தட்டினர், சிலர் குடைகளைத் திறந்தனர், சிலர் மழையில் நனைந்தனர். அரவிந்த் கிட்டாரை வாசிக்கத் தொடங்கினான்—அதே அந்த முதல் பாடல்:
“மழைக்குள் நீ நடந்தால், நகரம் நெஞ்சுக்குள் மலரும்…”

நிலா, மைக்கில் இருந்து விலகி, அவன் பக்கம் வந்தாள். இருவரும் மழையில் நின்றபடி, அந்தப் பாடலை முழுமையாக்கினர்—ஒரு குரலும், ஒரு தாளமும், ஒன்றாக.

—

நிகழ்ச்சி முடிந்தபின், மக்கள் சென்றுவிட்டனர். கடற்கரை வெறிச்சோடி இருந்தது. வானம் இன்னும் மழையில் மூழ்கியிருந்தது.

அரவிந்த், நிலாவை நோக்கி, “இது நம்ம கையொப்பம்,” என்றான்.
அவள் புன்னகையுடன், “இப்போ, ஒப்பந்தம் வாழ்க்கையிலேயே பதியப்பட்டுவிட்டது,” என்றாள்.

அவர்கள் கடற்கரையின் நனைந்த மணலில் நடந்து சென்றனர். மழை, அவர்களின் பின்னால் ஒரு தடம் போட்டது—அது அழியாத தடம்.

—

மழைக்கால ஒப்பந்தம் முடிந்தது. ஆனால் அவர்கள் அறிந்திருந்தார்கள்—ஒவ்வொரு மழையும், இதை மீண்டும் தொடங்கச் செய்யும்.

END