மழலைப் பயணம்

தேவி அய்யப்பன்

நெல்லை மாவட்டத்தில் உள்ள ஓர் சிறிய கிராமம், வெள்ளச்சேரி. மழைக்காலம் ஆரம்பித்துவிட்டது. வெள்ளச்சேரியின் சாலைகளில் மிதிவண்டிகளும், கால்நடைகளும், பள்ளி செல்லும் குழந்தைகளும் வழக்கம்போல கலகலப்பாக இருந்தன. இந்தக் கதையின் நாயகி, பத்மினி, பதினொரு வயதுடைய ஒரு மாணவி. அவள் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கிறாள். அவளது தந்தை முருகேசன் ஒரு கைத்தறி வேலைக்காரர். தாய் கமலா வீட்டிலேயே வேலை பார்ப்பவர்.

பத்மினியின் கனவு, ஒரு நாள் பள்ளிக்கூட ஆசிரியையாக வேண்டும். ஆனால் அவளது வீட்டின் நிலைமை அதற்குச் சாதகமாக இல்லை. தந்தையின் சம்பளம் குறைவாகவே இருந்தது. ஆனால், எந்த ஒரு சிக்கலுக்கும் பயப்படாமல், பத்மினி தனது பாடங்களை ஆர்வத்துடன் படித்து வந்தாள்.

அன்று காலை, பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில், அவள் தோழி ரேவதியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். “நம்ம பள்ளியில் இந்த வாரம் சமூக விழிப்புணர்வு வாரம், இல்லையா?” என்று கேட்டாள் பத்மினி. “ஆமாம், தலைமை ஆசிரியர் சொன்னார், ஒவ்வொரு வகுப்பும் ஒரு சமூக பிரச்சினையை எடுத்துக்கொண்டு காட்சி வைக்கணும் என்று,” என்றாள் ரேவதி.

பத்மினி அந்த வார்த்தைகளை கேட்டவுடன் அவளுக்குள் ஒரு தீப்பற்றி விட்டது. அவளுக்கு தெரியும், தன் கிராமத்தில் குழந்தைகள் வேலைக்கு செல்லும் நிலை அதிகமாகவே உள்ளது. அவளது பக்கத்து வீட்டு தோழன் சந்தோஷ் கூட ஒரு டீக்கடையில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான். “நாம இந்த குழந்தை வேலைக்கு எதிரான விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சி செய்யணும்,” என்றாள் பத்மினி உறுதியுடன்.

அந்த சிந்தனைமே பத்மினியின் வாழ்க்கையில் புதிய திருப்பமாக மாறப்போகிறது என்பதை அவள் யாரும் தெரிந்துகொள்ளவில்லை. பள்ளியில் அவள் வகுப்பு ஆசிரியரிடம் தன் யோசனையை சொல்ல, அவர் ஆச்சரியத்துடன் அதை ஏற்றுக்கொண்டார். மாணவர்கள் குழுவாகப் பிரிந்து வேலைக்கு தயாராக ஆரம்பித்தனர்.

பத்மினி பொறுப்பேற்கும்போது, அவளது உள்ளத்தில் ஒரு விதமான பசுமை இருந்தது. ஒரு வகையில், அவள் தன்னால் கிராமத்தில் ஓர் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும் என்ற நம்பிக்கையும். ஆனால் அவளுக்கு தெரியாது, இந்த முயற்சி அவருடைய குடும்பத்திற்கே ஒரு சோதனை வாய்ப்பாக மாறப்போகிறது.

அந்த இரவு, பத்மினி வீட்டில் தந்தையிடம் தனது திட்டத்தை கூறினாள். முதலில் முருகேசன் மிரண்டுவிட்டார். “இந்த விஷயங்கள் நம்மள பாதிச்சிடும். பக்கத்து வீட்டு காளிதாஸ் அப்படித்தான் பிள்ளைய கையில வேலை கொடுத்திருக்கான். நீ இப்ப அவன் மேல் பேசனா, அப்புறம் நமக்கு சிக்கலா?” என்றார். ஆனால் பத்மினி தைரியமாக பதிலளித்தாள், “அப்பா, நாம ஏன் பையன்களை சுரண்டுறதுக்கு வாய்ப்பு தரணும்? அவர்களுக்கும் பள்ளிக்கூடம் போக உரிமையிருக்கே!”

முருகேசன் அதைக் கேட்டவுடன் மெளனமாயிருந்தார். அந்த மெளனம், பத்மினியின் நடக்கப்போகும் பயணத்துக்கான முதல் சின்ன எச்சரிக்கையாகவே இருந்தது.

அடுத்த நாள் பள்ளியில், பத்மினி, ரேவதி, மற்றும் மாணவர்கள் குழு முழுமையாக திட்டத்தை முன்னெடுக்கத் தொடங்கினர். அவர்கள் கிராமத்தில் உள்ள வீடுகளில் சுற்றிப்பார்த்து, வேலைக்கு செல்லும் குழந்தைகளைப் பற்றி தகவல் சேகரிக்கத் தொடங்கினர். சில வீடுகளில் அவர்கள் பேச அனுமதிக்கவே இல்லை. சிலர் “இது நம்ம வீட்டுப் பிரச்சினை, நீங்க இப்படி தலையிட வேண்டாம்,” என்று கடுமையாக பதிலளித்தனர்.

ஆனால் பத்மினி தளரவில்லை. தன் ஆசிரியரின் உதவியுடன், அவள் கிராம நிர்வாகத்திடம் ஒரு புகாரளிக்க திட்டமிட்டாள். அவளது முயற்சி குழந்தை உரிமைகளைப் பற்றிய உண்மைகளை அதிகரிக்கச் செய்யும் ஒரே வழியாக இருந்தது.

இந்த கதையின் உண்மையான பயணம் இப்போது தான் ஆரம்பமாகிறது. பத்மினி எவ்வாறு சமூக விரோதங்களோடு மோதுகிறாள்? அவளது முயற்சிகள் எவ்வளவு வெற்றி பெறும்? குடும்பம், சமூகம், நண்பர்கள்—இவர்கள் அனைவரிடமும் அவள் எதிர்கொள்ளும் போராட்டங்கள் என்ன?

இவை அனைத்தும் அடுத்த பருவங்களில் தெரியவரும்.

***

பத்மினியின் மனம் அன்று பள்ளிக்கூடத்தில் முழுவதும் கிளைமரியசமான உணர்வில் இருந்தது. வகுப்புகள் நடந்தாலும், அவளது மனது வேலைக்கு செல்லும் குழந்தைகளைப்பற்றி தான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது. அவளுக்கு தெரியும், அவள் ஆரம்பித்த இந்தச் சிறிய போராட்டம் பெருமாளாக மாறும். ஆனால் எதுவும் இலகுவாக நடக்கப்போவதில்லை.

மாலை நேரத்தில், பத்மினி, ரேவதி மற்றும் மேலும் மூன்று மாணவர்கள் ஒற்றை சைக்கிள், பாதைகள், தரை கிழிந்த வீதிகள் வழியாகச் சென்றனர். அவர்கள் அணுகும் வீடுகளில் சிலர் கேட்ட விஷயங்களை அக்கறையுடன் புரிந்துகொண்டார்கள். ஒரு வயதான தாத்தா “நம்ம நாடு முன்னேறணும் நா இந்த மாதிரி பெண்கள் தான் முன்னிலை வகிக்கணும்!” என்று ஆசீர்வதித்தார்.

ஆனால் எல்லா வீடுகளும் அப்படி இருந்ததில்லை.

ஒரு வீட்டு கதவைத் தட்டியதும், வெளியே வந்தவர் ரௌத்திரமாக கேட்டார், “யாரு நீங்க? என் பையன பத்தி யாராவது கேக்கனுமா?” பத்மினி நிதானமாக கூறினாள், “மாமா, நாங்கள் பள்ளியில இருந்து வந்திருக்கோம். குழந்தைகள் பள்ளிக்கூடம் போய் படிக்கணும், அது அவர்களோட உரிமை. நாங்க விழிப்புணர்வு நடக்கறோம்.”

அவர் முகத்தில் கோபம் தெளிவாக தெரிந்தது. “நீங்க என் பையன பாத்து பேசிட்டீங்கனா, நான் போலீசுக்கு சொல்லிடுவேன்!” என்று கூச்சலிட்டார். மாணவர்கள் பதறிவிட்டனர். பத்மினி மட்டும் உறுதியுடன் நின்றாள். “நாங்க பயப்பட மாட்டோம். நாங்கள் சரியானதை பண்ணுறோம்,” என்றாள். அவர் கண்ணில் ஒரு சிலுவைக் கோபமும், சந்தேகமும் மாறிமாறி தோன்றின.

அந்த நேரத்தில் வந்த கமலா—பத்மினியின் தாய்—அவளைக் கையில் பிடித்து அழைத்துச் சென்றார். “பத்தாவது படிக்குற பொண்ணு இப்படிச் சண்டைக்குப் போனா எப்படி?” என்று கோபமாய்ச் சொன்னார். பத்மினி கண்ணீரோடு, “அம்மா, இவங்க பசங்களுக்கே இன்னும் பத்து வயசு. அந்த வயசுல வேலைக்கு போறது தப்பு. நாம பேசலைனா, யாரு பேசுவாங்க?” என்றாள்.

கமலா மெளனமாயிருந்தார். ஆனால் அவர் கண்களில் பத்மினிக்கான ஒரு அடங்காத பயமும் பாசமும் தெரிந்தது.

அடுத்த நாள் பள்ளியில், இந்த உணர்வுகளை ஒட்டிய கவிதை எழுதப்பட்டிருந்தது பள்ளி வாரப்பத்திரிகையில். கவிதையின் பெயர் — “என்ன செய்கிறது ஒரு சிறு கை?”

சுடுகாடு போல கசக்கும் சாலை நடுவே
ஒரு சிறு கை, தேயும் டீ கண்ணாடி கசக்கும் வரை…
படிக்க மறந்தது என்னவோ
வாழ அந்த உரிமை எங்கே?

பத்மினியின் வரிகளால் பள்ளிக்கூடம் கணமாய் அமைதியாகிப் போனது. ஆசிரியர் கிருஷ்ணமூர்த்தி அந்த கவிதையை வாசித்து முடித்ததும், “இந்த வார விழிப்புணர்வுக்கு பத்மினி குழு தலைவி. நீங்கள்தான் தலைமை பேச வேண்டும்,” என்று கூறினார்.

இது பத்மினிக்குச் சவாலான சந்தர்ப்பம். கிராம மக்கள் மத்தியில் பேச வேண்டும் என்றால் அதற்குரிய வலி மற்றும் தைரியம் தேவை.

விழா நாளன்று, பள்ளி வளாகத்தில் வட்டமிடப்பட்டிருந்த மேடையில் பத்மினி நின்றாள். முன்னால் பல்லாயிரக்கணக்கான மாணவர்கள், ஆசிரியர்கள், மற்றும் கிராம மக்கள். அவளது கைகள் Slightly trembling. ஆனால் குரலில் உறுதி:

“நம்ம கிராமத்தில் பல குழந்தைகள் பள்ளிக்கூடம் வர முடியாமல் வேலைக்குச் செல்கிறாங்க. இது யாருக்கும் புதுசு இல்லை. ஆனா நாம் இது தவறு என்பதை ஒவ்வொருவரும் உணரணும். ஒரு பையன் வேலைக்குச் செல்கிறான் என்பதற்குப் பின் ஒரு குடும்பத்தின் வலியும் இருக்கு, ஆனா அவன் வாழ்வின் உரிமையை மறுக்கக் கூடாது.”

அவளது பேச்சுக்கு பலரும் கைகொட்டினர். ஆனால் மேடையின் பக்கத்திலேயே, பள்ளிக்கூட பராமரண அதிகாரி மற்றும் ஒரு சில பொதுமக்கள் கோபத்துடன் நின்றனர்.

பின்னர், பள்ளி முடிந்தவுடன் பத்மினியின் தந்தை முருகேசனை அச்சுறுத்த சிலர் வந்தனர். “உன் பொண்ணு எல்லாம் கேரக்டருக்கு வந்துடுச்சு. நம்ம கிராமத்தில பேச வேண்டிய விஷயம் எல்லாம் இல்லாம, எல்லாத்தையும் பத்திரிக்கையில போட்டுடுவாங்க போல!” என்று ஒருவன் சொன்னான். முருகேசன் அந்த வார்த்தைகளை அமைதியாகக் கேட்டார். பத்மினி அருகில் நின்றாள். தந்தையின் முகத்தில் ஒரு அசாதாரண அமைதியும், கடமை உணர்வும் தெரிந்தது.

இன்று முதல் பத்மினியின் பயணம் ஒரு போராட்டமாகவே மாறிவிட்டது.

அவள் எதிர்கொள்ளும் எதிர்ப்புகள், அந்த சின்ன வயதில் அவளது உள்ளத்தில் ஏராளமான கேள்விகளையும் எழுப்புகிறது. ஆனால் பத்மினி, ஒரு பக்கத்தில் தன் நண்பர்களின் உற்சாகமும், ஆசிரியர்களின் ஆதரவும் கொண்டு, இன்னும் பல நிலைகளை கடக்கத் தயார்.

அவளின் பயணம் தொடரும்…

***

பத்மினியின் பேச்சு கிராமத்தில் அலைபாய்ந்து சென்றது. சிலர் அதை ஒரு சிறுமியின் ஊடாக எழுந்த சமூக மாற்றத்தின் ஆரம்பமாகவே பார்த்தனர். ஆனால் சிலருக்கே அது கலகமாகவே தோன்றியது. கிராமத்தில் பத்மினியின் வீடு எங்கு இருக்கிறது என்பதும், அவளது பள்ளி விபரங்களும் பஞ்சாயத்து அலுவலகம் வரை சென்றடைந்தன.

அந்த இரவு, முருகேசன் குடும்பம் உணவு உண்டுவிட்டு மிளகு காப்பியில் அமர்ந்திருந்தனர். மழை தூறியது. தாயார் கமலா பத்மினியின் முடியை துடைத்துக் கொண்டிருந்தார். மெதுவாக அவர் கேட்டார், “இது எல்லாம் நீ பண்ணறதுக்கு சரியா, பொண்ணே?” பத்மினி அமைதியாக தலையை நிமிர்ந்து சொன்னாள், “அம்மா, ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் பள்ளிக்கூடம் போக உரிமை இருக்குன்னு நீங்கள் சொன்னீங்கதுதான் எனக்குத் தேம்புது. நானும் அதையேச் செய்றேன்.”

முருகேசன் ஓரமாக அமர்ந்துகொண்டு, பழைய கதைகளை நினைத்தார். அவர் சிறுவயதில் தந்தை இல்லாமல் வளர்ந்தவர். அவருக்கு பள்ளி முழுமையாக முடியவில்லை. இன்று மகள் படிக்கிறாள் என்றே பெருமையாக இருந்தது. ஆனால் இப்போது அதே மகளால் தான் குடும்பம் எதிர்ப்புகளுக்கு முகம் கொடுக்க வேண்டி வந்தது.

அடுத்த நாள், பள்ளி முடிந்ததும் பத்மினி மற்றும் ரேவதி சந்தோஷின் வீட்டிற்கு போனார்கள். சந்தோஷ் அந்த நேரத்தில் பாட்டில்கள் துடைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவருடைய அம்மா தன்னையும் வேலை செய்யச் சொன்னார். பத்மினி அவரிடம் மெதுவாகவே கேட்டாள், “சந்தோஷ், நீ பள்ளிக்கூடம் வரணும். உனக்கு என்ன ஆசை?”

சந்தோஷ் தலை தூக்கி பார்த்தான். அவனது கண்களில் ஏதோ ஒளி இருந்தது, ஆனால் வார்த்தைகள் வெளிவரவில்லை. பத்மினியின் மனதில் ஒரு எண்ணம் உறுதியாயிற்று—இந்த பையனுக்கு ஏதாவது செய்யவேண்டும்.

பின்னர், அவள் தலைமையிலான குழு கிராமத்தின் நூலகம் அருகே விழிப்புணர்வு விளக்கக் கண்காட்சி ஒன்றை ஏற்பாடு செய்தது. மழைக்காலம் ஆனாலும், குழந்தைகள் வரைந்த ஓவியங்கள், ‘படிக்க வேண்டும், பணிக்கே இல்லை’ போன்ற வாசகங்கள் கொண்ட பதாகைகள் மக்கள் கவனத்தை ஈர்த்தன.

இந்த நிகழ்வுகள் மெல்லமெல்ல கிராம மக்களின் மனதில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தத் தொடங்கின. குறிப்பாக, பழைய தலைமுறை பெண்கள், “இவ பசங்கதான் நாளைக்கு நம்மக் காப்பாத்தப்போகுறாங்களே” என்று மெல்ல முரளிச் செய்தார்கள்.

ஒரு நாள், பத்மினிக்கு பள்ளி முடிந்ததும் ஹெட்மாஸ்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி அழைத்தார். அவர் முன் மேசையில் ஒரு கடிதம். “நீ செய்த வேலை அரசின் குழந்தைகள் நலவாரியத்துக்குப் போயிருக்கிறது. அவர்கள் உன்னை விரைவில் சந்திக்க வரப்போகிறார்கள்.”

பத்மினி குழம்பினாள். இது ஒரு பெருமைதான், ஆனால் அதே நேரத்தில் பயமும்தான். அந்த நாள் இரவு, அவளது தந்தை, முதன்முறையாக அவளுடன் நேராகப் பேசினார். “நீ சரிதான். நான் முதலில் சந்தேகப்பட்டேன். ஆனா இப்போ உன் உளச்சத்தம் எனக்குத் தெளிவா கேக்குது. நீ செஞ்சதால ஒரு பையனும் பள்ளிக்கு போறா நிலை வந்தா, அது நம்ம குடும்பத்துக்கு பெரும் புகழ்.”

அந்த வார இறுதியில், மாவட்ட குழந்தைகள் நல அலுவலர் வந்தார். அவருடன் பணியாற்றும் நாராயணி அம்மா, பத்மினியின் சுயம்புகழ் பற்றிப் பல விஷயங்களை கேட்டார். பள்ளி, வீட்டுக் சூழ்நிலை, எதிர்வினைகள்—அனைத்தும் விரிவாக கேட்டறிந்தார். கடைசியில் ஒரு சிறிய சிரிப்புடன், “நீ ஒரு சிறந்த சமூகப் போராளி. உன் வயதுல இத்தனை சிந்தனை, அதிசயம்தான்,” என்றார்.

அவர்கள் சென்றபின், பத்மினியின் வீட்டிற்கு ஒரு உதவித் தொகை அறிவிக்கப்பட்டது. முருகேசனுக்கு புது நெசவுப் பட்டறை உதவித்தொகை, கமலாவுக்கு சிறு உழைப்புப் திட்டம், மற்றும் பத்மினிக்குச் சிறந்த நூல்கள், பள்ளி உதவித் தொகை.

இப்போது பத்மினியின் கனவுக்கு முதன்முறையாக ஒளி படரத் தொடங்கியது. ஆனால் அவள் அறிந்தாள்—இது சின்ன ஓர் வெற்றி மட்டும்தான். குழந்தைகள் வேலைக்குச் செல்லும் நிலை முழுமையாக முடிவுக்கு வருவதற்கு இன்னும் பல மாறுபாடுகள் தேவை.

இப்போது பத்மினியின் பயணம், தனிப்பட்ட போராட்டமாக இல்லாமல், ஒரு சமூக அலைக்கழிப்பாக மாறுகிறது.

அடுத்த பருவத்தில், பத்மினி சந்திக்கப்போகும் ஒரு புதிய சிக்கலும், அந்த சிக்கலில் இருந்து அவள் எடுக்கும் தீர்வும் உங்கள் முன் விரிந்துகொள்கிறது.

***

பத்மினியின் வீட்டில் அந்த வாரம் ஒரு மாற்றமான அமைதி நிலவியது. முறையற்ற பிள்ளை வேலை தடுக்கும் போராட்டம் என்று ஆரம்பித்த பயணம், இப்போது கிராமத்தில் பேசப்படும் ஒன்றாக மாறி விட்டது. ஆனால் பத்மினி தெளிவாக உணர்ந்தாள்—பிரசாரம் என்பதிலேயே அடங்கிவிட முடியாது. உண்மையான மாற்றம் நேரத்தில் நடக்கவேண்டும்.

அவள் பள்ளியில் இருக்கும் ஓய்வு நேரங்களில், பள்ளிக்கூடக் குடிசை வாசலில் அமர்ந்தவாறு, பள்ளிக்கு வர முடியாத பசங்களை எண்ணி எழுதிக் கொண்டாள். சந்தோஷ், பூபதி, ரம்யா, சரவணன்—ஒவ்வொருவரும் ஒரு வேதனையான கதையோடு. அந்தக் கதைகளை தொகுத்து “நாம் பேசாத கதைகள்” என்ற சிறு நூலாக எழுத ஆரம்பித்தாள்.

ஒரு நாள் ஆசிரியர் கிருஷ்ணமூர்த்தி அந்த கையைப் பார்த்து ஆச்சரியத்துடன் கேட்டார், “இதெல்லாம் நீயே எழுதியதா?” பத்மினி தலை ஆட்டினாள். “அவர்களது கதைகள் இப்படி எழுதப்படாவிட்டால், யாரும் கேட்கவே மாட்டார்கள்.”

அவர் அதனை பள்ளி வார இதழில் இடம் பெறச் செய்தார். நூல் முழுவதும் ஏழைக் குடும்பங்கள் எதிர்கொள்ளும் போராட்டங்கள், குழந்தைகள் எழுதிய கவிதைகள், பள்ளிக்கூடத்தை நினைத்து எழுதும் ஆசைகள், கோபங்கள், சோகங்கள் எல்லாம் இருந்தன. மாணவர்களின் உணர்வுகள் நம்மை பசுமையாகத் தொடும்.

அதே நேரத்தில், கிராமத்துக்கு அருகிலுள்ள ஒரு தனியார் தொழிற்சாலையில் வேலைக்கு செல்லும் குழந்தைகள் பற்றி பத்மினிக்கு தகவல் வந்தது. அவள் குழுமத்தின் மாணவர்களுடன், ஒரு நாள் பைக்கில் சுற்றிப்பார்க்க நிச்சயித்தாள். சாலையின் அருகே, பழைய பட்டறையின் கீழ் பஞ்சு தூவிப் பாக்கெட் அடைத்துக் கொண்டிருந்தவர்கள், பளிச்சென்ற அலையடிக்கா ஆடையிலும் குழந்தைகளும் இருந்தனர்.

பத்மினி அருகில் போய், “அங்கு உள்ளவர்களில் யாராவது பள்ளிக்கூடம் போறீங்களா?” என்று கேட்டாள். சிலர் தலை குனிந்து நின்றனர். சிலர் பதிலே சொல்லவில்லை. ஒருவன் சொன்னான், “நாங்கள் வேலை பண்ணலனா, வீட்டு செலவுகள் எப்படி நடத்துவாங்கன்னு தெரியாது. நாங்களும் படிக்கணும் தான் ஆசை.”

இந்த வார்த்தைகள் பத்மினியின் உள்ளத்தில் வேறொரு வேதனையை உருவாக்கின. அது வெறும் சமூக சிக்கல் இல்லை, இது ஒரு கட்டமைப்பு பிரச்சனை.

அவள் திரும்பியதும், அந்த தகவல்களை ஆசிரியரிடம் கூறினாள். கிருஷ்ணமூர்த்தி உடனே மாவட்டக் கல்வி அலுவலரிடம் செய்தி அனுப்பினார். பத்து நாட்களில் அந்த பட்டறை மூடப்பட்டு, வேலைக்கு செல்லும் குழந்தைகளுக்கு விசேஷ வகுப்புகள் மற்றும் அடிப்படை தேவைகளுக்கு உதவித் தொகைகள் அறிவிக்கப்பட்டன.

பத்மினியின் பெயர் தற்போது பத்திரிகைகளிலும், உள்ளூராட்சி வாரிய அறிக்கைகளிலும் இடம் பெற்றது. ஆனால் இந்தப் புகழும் பத்மினியை மிரட்ட ஆரம்பித்தது.

ஒரு மாலை, வீட்டு வாசலில் மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த பத்மினியை நெருங்கி வந்தவன் யாரோ. கையில் ஒரு மடிப்பு கட்டப்பட்ட கடிதம். “அக்கா, இது உங்க கையில வந்த கடிதம்னு ஒரு பெரிய ஆளு சொன்னாங்க.” பத்மினி அதனை திறந்து பார்த்தாள்:

“பத்மினி,
நீ பண்ணும் விஷயம் நியாயமா இருக்கலாம். ஆனா நியாயம்னு நினைச்சதால எல்லாத்தையும் உருட்ட முடியாது. நிறுத்து. இல்லேனா யாரும் நின்னுக்க முடியாது.”

கையொப்பமில்லை. அனாமதேய கடிதம்.

அவளது கைகள் நடுங்கின. மாறா வெறுப்பும் பயமும் கலந்த உணர்ச்சி. வீட்டுக்குள் சென்று கதவுகளை மூடிக் கொண்டாள். அந்த இரவு உறங்க முடியாமல் போனது. மழை விழுந்தது. ஒவ்வொரு துளியும் மனதுக்குள் பதிந்து விழுந்தது போல.

அடுத்த நாள் பள்ளிக்கூடத்தில், பத்மினி இந்த விஷயத்தை ஆசிரியரிடம் சொல்ல மறுத்துவிட்டாள். “இது முக்கியமல்ல, சார். நம்ம வேலை செய்யணும்.” ஆனால் கிருஷ்ணமூர்த்தி அவரது கண்களில் அந்த பயத்தை புரிந்துகொண்டார்.

அந்த இரவு, தந்தை முருகேசனுக்கு பத்மினி கடிதத்தை கொடுத்தாள். அவர் படித்து முடித்ததும் மெளனமாகப் பார்த்தார். “நம்ம வீட்டுல இப்ப எந்த சத்தமா கேட்டாலும் நான் இருக்கேன். நீ பயப்படாம செய்றதை செய்.”

பத்மினி மீண்டும் எழுந்தாள். இறுதியாக, தனது “நாம் பேசாத கதைகள்” நூலின் பக்கங்களை விரிவாக்க ஆரம்பித்தாள். இந்த சத்தங்கள், இந்த பயங்கள்—அவளது கதையின் பக்கங்களில் நிழலாகப் பதியத் தொடங்கின.

அவள் புரிந்தாள், ஒரு குழந்தையின் குரல் கூட ஒரு சமூகத்தை வளைக்கக்கூடிய சக்தி கொண்டது. ஆனால் அந்த குரல் ஒலிக்க, அதை பாதுகாக்கும் பசுமையும், தன்னம்பிக்கையும் தேவை.

அடுத்த பருவத்தில், பத்மினியின் நூல் எப்படி வெளி உலகத்தை சென்றடைகிறது என்பதையும், அதன் எதிரொலியையும் நாம் காணப்போகிறோம்.

***

பத்மினியின் “நாம் பேசாத கதைகள்” நூல் கிருஷ்ணமூர்த்தி ஆசிரியரால் மாவட்டக் கல்வி அலுவலருக்கு அனுப்பப்பட்டது. வெகு நாளில்லாமல், அது மாநில குழந்தைகள் நலவாரியத்திற்குப் போய் சேர்ந்தது. பசுமையான பக்கங்களில் குழந்தைகளின் கண்களில் ஒளியும் துயரமும் கலந்த அந்தக் கதைகள், அலுவலர்களின் மனதில் ஓர் அசாதாரண கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தின.

மாநில குழந்தைகள் நல வாரம் முன்னிட்டு, பத்மினிக்கு சென்னையில் நடைபெறும் ஒரு விழாவில் பேச அழைப்பு வந்தது. முதலில் பத்மினி எதிர்பார்க்கவில்லை. அவளது மனதில் ஒரே கேள்வி: “நான் ஒரு சின்ன கிராமத்துப் பொண்ணு. இந்த அளவுக்கு பேச முடியும் தைரியம் இருக்குமா?”

ஆனால் கிருஷ்ணமூர்த்தி சார் அப்போதுதான் சொன்னார்: “பத்மினி, பேச வேண்டியது பெரிய மேடையா இல்ல, அதில் நீயா என்பதைவிட முக்கியமானது — நீ பேசும் உண்மைதான்.”

முருகேசன் மற்றும் பள்ளியின் ஆதரவுடன் பத்மினி, ரேவதியுடன் சென்னைக்கு பயணம் செய்தாள். ரயிலில் பயணித்த போது, பத்மினி ஜன்னல் வழியாக நகரங்களின் ஒளிகளையும், தெருக்களின் பரபரப்பையும் பார்த்தாள். அவளுக்குள் ஒரு புதுச்செல்வாக்கு கிளம்பியது—“என் கிராமத்திலேதான் ஆரம்பமாச்சு, ஆனா இந்த நகரத்துக்கும் அந்த கதைகள் சொல்லணும்.”

சென்னையில் விழா நடந்தது ஒரு பெரிய ஹாலில். மேடையில் வெளிச்சங்கள், முன் பத்திரிகையாளர் கூட்டம். பத்மினி மேடையில் நின்றபோது, கால்கள் நடுங்கின. ஆனால் கையில் பிடித்திருந்ததெல்லாம் தன் “நாம் பேசாத கதைகள்” புத்தகம்.

அவளது குரல் மெதுவாக ஆரம்பித்தது:

“இந்த கதைகள் என்னுடையவல்ல. இது சந்தோஷின் கதை, ரம்யாவின் கதை. ஒவ்வொரு பசங்களுக்கும் ஒரு கண்ணீரு இருக்கிறது. ஒரு நாள், ரம்யா சொல்லினா—‘நான் டீ கடையில வேலை பாக்கறேன், ஆனா ரெண்டாவது வகுப்பு முடியாம போச்சு. என்னோட கனவு — சித்தல் டாக்டர் ஆகணும்’…”

அவளது பேச்சு மெளனமாக இருந்தாலும், ஒவ்வொரு சொற்களும் அந்த அரங்கத்தைக் கலங்கச்செய்தது. சிலர் கண்களில் கண்ணீருடன் கேட்க, சிலர் கைதட்ட, பத்மினி முடித்தபோது ஒரு நேர்த்தியான அமைதி இருந்தது.

அந்த விழாவின் முடிவில், அவளுக்கு “சிறந்த சிறுவயது சமூக செயற்பாட்டாளர்” விருது வழங்கப்பட்டது. பட்டயப்பலகையில் தந்தையின் பெயரும், பள்ளியின் பெயரும் பளிச்சென்று பிரகாசித்தன.

பத்மினி அந்த விழாவை முடித்தவுடன் செய்தியாளர் ஒருவர் நேரில் வந்தார். “நீ எழுதிய நூலை வெளியிடும் திட்டம் உங்களிடம் இருக்கா?” என்றார். பத்மினி விழிக்கச் சொன்னாள். “நான் எழுத்தாளர் இல்லைங்க. நான் எதையோ உணர்ந்ததால எழுதினேன்.”

“அதுதான் உண்மையான எழுத்தாளர்,” அவர் சிரித்தார். “நாங்கள் ஒரு பதிப்பகம். இது சிறுவர் உரிமைகள் பற்றிய உண்மை குரலாக வெளிவரணும். விரைவில் உங்களைத் தொடர்பு கொள்கிறோம்.”

வீட்டுக்கு திரும்பியதும் பத்மினியின் வாழ்க்கை வேகமாக மாறத் தொடங்கியது. பத்திரிகைகள், ரேடியோ, ஊர்காவலர்கள்—அனைவரும் வீட்டுக்கு வந்தனர். அவர்களின் கேள்விகளும் புகழும் முருகேசனுக்கும் புதியதாகவே இருந்தது.

ஆனால் ஒரு மாலை, கமலா சமையலறையில் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது பத்மினி கேட்டாள், “அம்மா, இவ்ளோ பேர் நம்ம வீடு வர்றாங்களே. இது நல்லதா கெட்டதா?”

அவர் மெதுவாக பதிலளித்தார்: “நல்லதுதான், பொண்ணே. ஆனா எப்பவுமே நினைச்சுக்க. இவங்க எல்லாம் வர்றது உன் ஒளிக்காக இல்ல, உன் உண்மைக்காக. அதனால உன் ஒளி அடங்காம இருக்கணும்.”

அந்த வாரம், மாவட்ட பள்ளிக்கல்வித்துறை பத்மினிக்கு ஒரு அறிவிப்பை அனுப்பியது—“பத்மினியின் எழுத்துக்களை ஆசிரியரின் வழிகாட்டுதலுடன் சிறுவர் எழுத்துப் புத்தகமாக பதிப்பிக்க கல்வித் துறை தயாராக இருக்கிறது.”

இது பத்மினிக்கு எழுத்தாளராகவும், செயல்வீரராகவும் கிடைக்கும் முதலாவது அதிகாரப்பூர்வ அங்கீகாரம். அவளது உள்ளத்தில் ஒரு நிம்மதி, அதே நேரத்தில் ஒரு பெரும் பொறுப்பு.

இப்போது பத்மினியின் பயணம் ஒரு சமூக விழிப்புணர்வாளராக மட்டும் இல்லாமல், எழுத்தாளர், குரலாகவும் மாறுகிறது.

அடுத்த பருவத்தில், பத்மினி தனக்குள்ள உள்ளார்ந்த பயங்களை எதிர்கொண்டு, ஒரு புத்தகம் எழுதும் பயணத்துக்கு நுழைகிறாள். அதில் அவள் முகம்கொள்கும் மனக்கேள்விகள், சந்தேகங்கள், மற்றும் அந்தளவுக்கே செல்லும் உற்சாகங்கள் unfold ஆகப்போகின்றன.

***

பத்மினியின் வாழ்வில் புத்தகப் பக்கங்கள் மட்டும் அல்ல, நேரங்களில் பக்கங்களும் மாறி வந்துகொண்டிருந்தன. “நாம் பேசாத கதைகள்” என்பதே அவளுக்குள் பேசாத எண்ணங்களை வெளிக்கொணர்ந்தது. எழுத்தாளர் என்பதற்கான சின்னம் ஒரு விருதோ, பதிப்போ அல்ல; உண்மையை உணர்ந்தவன் அதை சொல்பவன் என்பதையே அவள் நன்கு உணர்ந்தாள்.

மாநில கல்வித் துறை அனுப்பிய கடிதம் ஒரு புதிய தொடக்கத்துக்கு வழிவைத்தது. ஒரு ஆசிரியர், ஒரு மாணவி, ஒரு பக்கச் சமூக மாற்றத்தின் கதையை ஒரு முழு நூலாக மாற்ற வேண்டும் என்ற திட்டம் உறுதி செய்யப்பட்டது.

வெள்ளச்சேரி பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரு சிறு அறை—பழைய நூலக அறை—தற்காலிக எழுத்தறையாக மாற்றப்பட்டது. அங்கு பத்மினி தினமும் பள்ளிக்குப் பிறகு உட்கார்ந்து எழுதத் தொடங்கினாள். ரேவதியும் அவளுடன் இருந்தாள். அவள் எழுதும் ஒவ்வொரு வரியிலும், சந்தோஷின் முகம், ரம்யாவின் கதவு, ஒரு கிளைமரியசமான மழை, தந்தையின் மௌனம், எல்லாமே பதிந்து வந்தன.

ஆனால் அந்த எழுத்துப்பயணம் நேராக இல்லை. சில நாட்களில் வார்த்தைகள் வாராமலே அவள் முன் வெறும் பக்கங்கள் தவிக்கக் கிடந்தன.

ஒரு முறை ரேவதி கேட்டாள், “நீ நின்னுடியா?”
பத்மினி சொன்னாள், “நான் யோசிக்கிறேன். சில கதைகள் நான் கூட மறந்து போயிருச்சு போல இருக்கு. ஆனா அவளுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கணும். அந்த பசங்களுக்கு நாம குரலா இருக்கணும்.”

அதிகாலை எழுப்பும் பறவைகளின் சத்தம், பள்ளிக்கூட மணிக்கட்டை அடிக்கும் ஒலி, எல்லாம் எழுத்துக்களில் ஒரு இடம் பெற்றன. கிருஷ்ணமூர்த்தி ஆசிரியர் ஒவ்வொரு வாரத்திலும் எழுதி முடித்த பகுதியை படித்து, மெதுவாக கருத்து கூறினார்.

“இது ஒரு நூல் மாதிரியே இல்ல, பத்மினி. இது ஒரு சாட்சி. நீ எழுதிய ஒவ்வொரு வரியும் ஒரு குழந்தையின் உயிர் சுவாசம் மாதிரி.”

ஒருநாள் பத்மினிக்கு, ஒரு நகர பத்திரிகை ஆசிரியரிடமிருந்து நேரடி அழைப்பு வந்தது. “உங்கள் கட்டுரைகள் ஏற்கனவே இணையத்தில் பெரும் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன. நீங்கள் ஒரு நிலையான பங்களிப்பாளராக இருக்க விருப்பமா?”

பத்மினிக்கு முதலில் சந்தேகம். “நான் பள்ளி மாணவி தான், நானால் முடியுமா?”
“அதனால்தான் உங்களால்தான் முடியும்,” என்றார் அவர். “ஏனெனில் நீங்கள் இன்னும் குழந்தைகளின் விழியில் உலகத்தைப் பார்கிறீர்கள்.”

பத்மினி ஆசிரியரிடம் இதைச் சொன்னாள். அவர் சொன்னார், “நீ படிக்கறது மட்டும் இல்லை, நீ கற்றுக்கொடுக்கற படிப்பும்.” அவளுக்குள் எழுந்த தயக்கம் மெல்ல சமநிலையில் மாறியது.

ஒரு மாலை, அவள் பள்ளி வளாகத்தில் பள்ளிக்குடி விட்டு நடந்துகொண்டிருந்தபோது, சந்தோஷ் எதிர்பாராதவிதமாக அவளிடம் வந்து நின்றான். “அக்கா, நானும் வர்றேன் பள்ளிக்கு,” என்றான். அவளது கண்கள் பளபளத்தன.

“என்ன சொல்ற?”
“அம்மா அனுமதிச்சி. அவங்க சொன்னாங்க, ‘பத்மினி அக்கா போல நீயும் நெருப்பா இருக்கணும்.’”

அந்த வார்த்தைகள் பத்மினிக்குள் ஒரு சிறிய விழா போல இருந்தது. அதன் பிறகு அவள் எழுதிய வரிகள் வேகமாக விரிந்தன. அவள் எழுதிய ஒவ்வொரு பக்கமும், இன்னொரு சந்தோஷுக்கான பாதை.

புத்தகத் திட்டம் மாநில பதிப்பகத்தின் கீழ் சென்றபோது, அதன் பெயராகத் தான் எழுதிய வரிகளைச் சொன்னாள்: “நாம் பேசாதவர்களுக்காக.” அது வெறும் நூல் அல்ல. அது ஒரு ஒப்பந்தம். ஒரு உறுதி.

அந்த நூல் வெளியிடப்படும் நாள் அறிவிக்கப்பட்டது. பத்மினி, ரேவதி, கிருஷ்ணமூர்த்தி மற்றும் பத்மினியின் பெற்றோர்கள் அப்போது ஒரு புதிய பயணத்துக்கு தயாராக இருந்தார்கள்.

அடுத்த பருவத்தில், அந்த நூல் வெளியீட்டின் பின்னால் உள்ள வரவேற்பு, எதிர்வினைகள், மற்றும் பத்மினியின் மனதுக்குள் சுழலும் புதிய கேள்விகள் unfold ஆகப்போகின்றன.

***

சென்னையின் புத்தகக் கண்காட்சி. ஊரின் வெண்மையான ஹால்களில் ஒரு மூலைக்கணமாய் இருந்த வண்ணக்கோலம் பூட்டப்பட்ட ஒரு மேடை. அதன் மேல் அழகாக எழுதப்பட்டிருந்தது:
“நாம் பேசாதவர்களுக்காக – பத்மினியின் கதைகள்” – நூல் வெளியீட்டு விழா

பத்மினி அந்த மேடையை பார்த்தபோது உள்ளம் நடுங்கியது. “இது என்னுடைய புத்தகமா? சின்ன வயசுல நம்ம வீட்டு அறையில் எழுதிய எண்ணங்கள் இப்படி ஒரு மேடைக்கு வந்துடுச்சா?” அவளோடு வந்திருந்த ரேவதி கையை பிடித்து சொன்னாள், “நீ இப்போ வெள்ளச்சேரி மட்டுமல்ல, வாழக்கூடிய எல்லா சந்தோஷுகளின் குரலும்.”

அந்த விழாவில் மாநில கல்வி அமைச்சர், குழந்தைகள் நலவாரிய தலைவர்கள், பல எழுத்தாளர்கள், மாணவிகள், ஆசிரியர்கள் என பெரும் கூட்டம் கூடியிருந்தது. கிருஷ்ணமூர்த்தி சார் அவளிடம் மெதுவாக சொன்னார், “இதுக்கு மேல உன்னால் பின்னாடி திரும்ப முடியாது. நீ இப்போ வெறும் மாணவியா இல்ல, நீ ஒரு இயற்கையான வாணியாளி.”

பத்மினி மேடைக்கு அழைக்கப்படுகிற தருணம் ஒரு கனவாக இருந்தது. கையில் புத்தகம், உள்ளத்தில் உருகும் நெஞ்சம்.
“இந்தக் கதைகள் நானே எழுதினாலும், இவை எல்லாம் என் கதைகள் இல்லை. இது சந்தோஷின், ரம்யாவின், சரவணனின் குரல்கள். ஒவ்வொரு குழந்தையும் உரிமை இல்லாம வாழக்கூடாது. நாம் பேசாத கதைகளை கேட்டால்தான், நாம் மாற்றத்தை தொடங்க முடியும்,” என்றாள் அவள்.

அவளது குரலில் எந்த அழகு இல்லை. இருந்தது வெறும் உண்மை. அந்த உண்மைதான் மக்கள் கண்ணீருடன் கைதட்டச் செய்தது.

அந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு, பத்மினிக்கு ஊடகங்கள் நேரடி சந்திப்புகள் வைத்தன. “அடுத்தது என்ன?” என்ற கேள்வி எழுந்தது.

அவள் மெதுவாக சொன்னாள், “மாற்றம் நேர்கணத்தில வந்துவிடாது. ஆனா நம்ம பேசனால அந்த மாற்றத்துக்கு பாதை நிச்சயம் கட்டலாம்.”

புத்தகம் வெளியான வாரம், வெள்ளச்சேரி கிராமம் முழுவதும் ஒரு உற்சாகத்தில் இருந்தது. நூல் சில பிரதிகள் நூலகத்தில் பதிக்கப்பட்டதும், பள்ளி மாணவர்கள் ஒவ்வொருவரும் அதை படிக்க வண்டியாக காத்திருந்தனர்.

முருகேசன் வீட்டின் வாசலில் அமர்ந்தவாறே அந்த புத்தகத்தை எடுத்து பார்த்தார். அதன் பின்பக்கத்தில்:
“அப்பாவுக்கு, அம்மாவுக்கு, என் கிராமத்துக்கும் – நான் இந்தக் குரலை பெற்றதற்கான ஊசலுக்கு.”

அவர் அந்த வரிகளை படித்து முடித்ததும், நீண்ட நாளுக்குப் பிறகு கமலாவின் கண்களில் நீர் பட்டது. “நம்ம பொண்ணு பெரியவங்க போல பேசுறதைக் கேட்டேன். ஆனா இப்போ தான் உண்மையில அதில் நம்ம ஜீவன் இருக்குன்னு புரியுது.”

ஆனால் அந்தக் கனவுக்கு உள்கருவாய் சில நிழல்கள் அன்றைய இரவிலேயே நுழைந்தன.

பத்மினிக்கு பத்திரிகையில் வெளிவந்த விமர்சனக் கட்டுரை ஒன்று அடித்துப் பிடிக்கப்பட்டது. “பசுமையான சதுரங்கம், ஆனால் பின்புலத்தை நச்செறியும் நோக்கில் கட்டிய எழுத்து!” என்று ஒரு விமர்சகர் எழுதியிருந்தார்.

அவள் மனதில் குழப்பம். “நான் யாரையும் குற்றம்சாட்டல. நான் உண்மைய சொன்னேன். அதுவும் தவறா?” ரேவதி அந்த விமர்சனத்தைக் கிழித்து பத்மினியின் முன்னால் போட்டாள். “உண்மை யாரைச் சுற்றிச்செல்லும் போது, அவர்கள் என்னும் சுவர் அமைக்கும். அதை எதிர்ப்பது தான் எழுத்து.”

அந்த வாரம், பத்மினிக்கு பள்ளி மாணவர்கள் எழுதிய கடிதங்கள் வந்தன. “நீங்க எழுதியது படிச்சோம், எங்களுக்கும் எழுதணும் போல இருக்கு,” “நானும் என் அண்ணன் டீ கடைக்கு போறான், அவன பத்திரம் பாக்கறேன்,” – ஒவ்வொன்றும் பத்மினியின் உள்ளத்தில் புதுமையான உணர்வை ஏற்படுத்தின.

ஒருநாள் கிருஷ்ணமூர்த்தி சார் கேட்டார், “இந்த கதைகள் முடிந்துவிட்டதா, பத்மினி?”
அவள் சிரித்தாள். “இவை ஆரம்பம் தான். இன்னும் நம்ம பேசாத பல கதைகள் இருக்குது. ஒவ்வொன்றும் எழுதணும்.”

அடுத்த பருவத்தில், பத்மினி ஆரம்பிக்கப்போகும் ஒரு பயணம்—ஒரு ஊரிலிருந்து பல பள்ளிகள், பல கிராமங்கள், பல குழந்தைகளுக்கு வாசல் திறக்கும் பயணம்—நம்மை காத்திருக்கிறது.

***

பத்மினியின் வாழ்வு நூல் வெளியீட்டுக்குப் பிறகு மெல்ல ஒரு பரந்த வட்டமாக பரவத் தொடங்கியது. வெள்ளச்சேரி கிராமத்திலிருந்து வெளியே—பள்ளிக்கூடங்களுக்கும், நூலகங்களுக்கும், தொலைக்காட்சி ஒளிபரப்புகளுக்கும், சமூக நல அமைப்புகளுக்கும் அந்தப் பெயர் சென்றது.

அவளது எழுத்துக்களைப் படித்த ஒரு தொண்டு நிறுவனம் பத்மினியை மாநிலம் முழுவதும் நடைபெற்ற விழிப்புணர்வு பயணத்துக்கு அழைத்தது. திட்டம் மிகவும் நேர்த்தியானது—தொழிலாளி பிரதேசங்கள், கிராமப்புறங்கள், பள்ளிக்கூடங்கள் மற்றும் பாலியல் பீடனை எதிர்நோக்கும் குழந்தைகள் உறைவிடங்கள் வரை பயணம் செய்ய வேண்டும்.

பத்மினி முதலில் தயங்கினாள். பள்ளிப் பாடங்கள், தேர்வுகள், குடும்பச்சுமை. ஆனால் முருகேசன் முதன்முறையாக சொன்னார், “நீ படிக்கறது புத்தகத்தில மட்டும் இல்ல. நீ இப்போ பசங்களுக்கு பயிற்சி கொடுக்கிற அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்ட. போ, பயணப்படு.”

முதல் பயணம் திருவண்ணாமலையில் ஆரம்பமானது. கோயில்களுக்கும், பழமையான வீதிகளுக்கும் நடுவே இருக்கும் சிறிய பள்ளியில் பத்மினி நுழைந்தாள். அங்கே பச்சைக் கலரான சீருடையில் மாணவர்கள் பெருமளவில் இருப்பது தெரிந்தது. அவளது முகத்தில் மரியாதையோடு எதிர்பார்ப்பு.

அவள் பேச ஆரம்பித்ததோடு, அந்த மழைக்கால மேகங்கள் போல சில மாணவர்களின் கண்கள் கலங்கின. ஒரு சிறுமி எழுந்து கேட்டாள், “அக்கா, நான் படிக்க வர விரும்புறேன். ஆனா என் அப்பா சொல்லறாரு, வீட்டு வேலை செய்யணும்னு. நாங்க என்ன செய்யலாம்?”

பத்மினி மெதுவாக சென்றாள், அவளது அருகில் உட்கார்ந்தாள். “நீ பேச ஆரம்பிச்சு. என் கதையையும் சொல்லு. நாம பேசினா தான் பெரியவங்க கேட்பாங்க.”

அந்தக் கேள்வி பத்மினியின் உள்ளத்தில் ஒரு புதிய கதையின் விதையாயிற்று. அது இரண்டாவது புத்தகம் எழுத வேண்டும் என்ற உறுதியிலும் மாறியது.

அவளது பயணம் தொடர்ந்தது—சேலம், விருதுநகர், மயிலாடுதுறை, சிவகங்கை. ஒவ்வொரு இடத்திலும் ஒவ்வொரு கதைகள். ஒரே கருத்து—குழந்தை உரிமை என்பது சலுகை அல்ல, அது அடிப்படை.

சில இடங்களில் அவளுக்கு எதிர்ப்புகள் வந்தன. ஒரு பள்ளியில் ஒரு ஆசிரியர் கேட்டார், “நீ ஒரே எழுத்தாளர் மாதிரி பேசுறே. ஆனா நம்ம நாட்டுல எவ்வளோ தடைங்க! எல்லாத்தையும் நீ மாற்ற முடியுமா?”

பத்மினி சிரித்தாள். “நான் எல்லாத்தையும் மாற்ற முடியாது. ஆனா யாரும் பேசாததை நான் பேச ஆரம்பிக்கலாம். அதிலிருந்து யாராவது நடக்க ஆரம்பிக்கலாம்.”

இரண்டாம் வார பயணத்தின் போது, அவளுக்கு உடலளவில் சோர்வு வந்தது. ரயிலில் வீழ்ச்சி, நீண்ட பயணங்கள், தூக்கமின்மை. ஒருநாள் ரேவதி அழைத்தபோது பத்மினி மெளனமாகக் கேட்டாள், “நீங்க நினைக்கிறதுக்கு இவ்வளவு எளியதா இது? ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் உரிமை இருக்கணும் என்று பேசுவதே ஒரு போராட்டமா?”

ரேவதி சொன்னாள், “ஆமாம், இது போராட்டம் தான். ஆனா உனக்குள் ஒரு ராணி இருக்கா தெரியாம இருக்குது. போராடும் ராணி.”

பத்மினி ஒரு நாளில் மூன்று பள்ளிகளில் பேசியதும், ஒரு சிற்றுந்து அருகில் அமர்ந்தவளுக்கு ஒரு சிறுமி ஓர் உற்சாகத்துடன் ஓடி வந்தாள். “அக்கா, நானும் ஒரு கதையெழுதினேன். நீங்க வாசிக்கணும்!” அந்தக் காகிதத்தில், மெல்லிய எழுத்துக்களில் ஒரு துடிப்பான கதைக்கோலம். ஒரு சிறுமி வீட்டிலிருந்து வேலைக்கு அனுப்பப்பட்டு, பிறகு பள்ளிக்குச் செல்வதை பற்றி.

அது பத்மினிக்குள் வலியும் பெருமையும் சேர்த்த ஓர் தருணம். “நான் எழுதியதால ஒரு பசங்க எழுத ஆரம்பிச்சா, அது தான் என் வெற்றி.”

மூன்றாம் வாரம் முடிந்ததும், பத்மினி வீடு திரும்பினாள். வீடின் வாசலில் அமர்ந்த முருகேசன், கையில் “தினமலர்” நாளிதழ். முதல் பக்கம்:

“பேசாதவர்கள் பேசத் தொடங்கினர் – பத்மினியின் பயணம் தொடர்கிறது”
ஒரு சிறுமியின் குரல், மாநிலத்தில் சமூக மாற்றத்திற்கு காற்றாகிறது.

கமலா, அந்த செய்தியை வாசித்து, கதை கேட்ட குழந்தையைப் போல பத்மினியைத் தழுவிக் கொண்டாள். “நீ அழுததுக்கு காரணம் தெரியாம இருந்ததே, இப்போ தெரியுது. அந்தக் கதைகள் பசுமைதான், ஆனா எழுதறது வெறும் பேனா இல்ல, அது உயிரு.”

பத்மினி அந்த இரவு தனது பக்கத்தில் “நாம் பேசாதவர்களுக்காக – பாகம் 2” என்ற தலைப்பில் புதிய பக்கங்களை எழுத ஆரம்பித்தாள்.

அடுத்த பருவத்தில், பத்மினி தேசிய அளவுக்குச் செல்லும் வாய்ப்பை எதிர்கொள்கிறாள். ஆனால் அந்த வாய்ப்பும், அதன் பின்னால் நிற்கும் அரசியல், ஊடகம், எதிர்வினைகள் அனைத்தும் அவளின் மனதிற்குள் ஒரு பெரிய சோதனைக்குப் பயணமாகிறது.

***

சென்னையில் ஒரு முக்கோணமான அரங்கம். ஒளிவிளக்குகள் கண்ணை கூசும். மேடையில் தேசிய குழந்தைகள் உரிமை ஆணையம் ஏற்பாடு செய்த மாநாடு. ஆங்கில, இந்தி, தமிழ், பஞ்சாபி, போதிய மொழிகள் ஒலிபெருக்கியில் விழுந்துகொண்டிருந்தன. மேடையின் நடுவில் பத்மினி.

அவளுக்கு முன் ஒரு மேஜை. அதன் பின்னால் அமர்ந்திருந்தார்கள்—மாநில கல்வி அதிகாரிகள், யூனிசெஃப் ஆலோசகர்கள், பத்திரிகையாளர் குழு. “பத்மினி, நீங்கள் இந்த பயணத்தில் குழந்தைகள் வேலை செய்யும் பிரச்சினையை எப்படி வெளிக்கொணர்ந்தீர்கள்? உங்கள் பார்வை எவ்வளவு வேறுபட்டது?” என்று ஒருவர் கேட்டார்.

பத்மினி மெதுவாக விழித்தாள். சாமர்த்தியமான பேச்சும் இல்லாமல், திட்டவட்டமான பதிலும் இல்லாமல் அவளது குரல்:
“நான் ஒரு நாள் சந்தோஷ் அண்ணாவை டீக்கடையில் பாத்தேன். அது தான் ஆரம்பம். நான் பாத்த கதைகள் என் கண்ணுக்கு தெரியாம கண்ணீரா ஆனதுனு உணர்ந்ததும் எழுத ஆரம்பிச்சேன்.”

அந்த நேர்த்தியான ஒளி வட்டத்தில் பத்மினியின் வாயிலாக ஒளிந்திருந்த பல்லாயிரக்கணக்கான குழந்தைகளின் குரலே ஒலித்தது. அந்த வார்த்தைகள் பத்திரிகைகளில் தலைப்பாக மாறின:

“கண்ணீர் எழுதும் குரல் – பத்மினி தேசிய பேச்சாளராக”

அந்த மாநாட்டுக்குப் பிறகு, பத்மினிக்கு ஒரு நியாயாதிகார குழுவில் மாணவர் ஆலோசகராக இடம் வழங்கப்பட்டது. ஆனால் அதனுடன் வந்தது ஊடகங்களின் கடும் பார்வை. சில பேச்சாளர்கள்:

“இவள் ஒரு சிறுமிதான். இவ்வளவு அங்கீகாரம் சரியா?”
“இந்த அளவுக்கு கவனம் அவசியமா?”
“இவளுக்குப் பின்னாலே யாராவது இருக்கிறார்களா?”

பத்மினிக்கு இந்த சிக்கல்கள் புதியதாக இருந்தது. ரேவதி ஒருநாள் அவளிடம் சொன்னாள், “உனக்கு எதிர் குரல் வந்ததுனா, நீ உண்மை சொல்லுறேன்னு புரியுது.”

வீட்டிலிருக்கும் முருகேசனும் அன்னோடு இருந்தார். “அவங்க பேசட்டும். ஆனா நீ மட்டும் உன்னோட வழிய விடல.”

அந்த வாரம், பத்மினி பத்திரிகை எழுத வேண்டிய ஒரு கட்டுரை எழுத ஆரம்பித்தாள். தலைப்பு: “பேசும் குரல்களுக்கு எதிரான மௌனங்களும்”
அந்த கட்டுரை வாசிக்கப்பட்டது நாடு முழுவதும். நாடாளுமன்றத்தில் கூட ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பத்மினியின் பெயரை எடுத்துச் சொன்னார். “இந்த மாதிரியான பசங்கள்தான் நம்ம நாட்டுக்கு எதிர்காலம்.”

அதே நேரத்தில், அவளுக்கு சென்னை பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து ஒரு நியமனம் வந்தது—சிறுவர் உரிமை இலக்கியக் காட்சிக்கு சிறப்பு நபராக.

அந்த நாள் மேடையில் பத்மினி எழுந்து பேசும்போது, அவளது எழுத்தாளர் பயணத்தின் கடைசி வரியை தானாகவே சொன்னாள்:
“நாம் பேசாதவர்களுக்காக எழுத ஆரம்பிச்சேன். இப்போ நாம ஒவ்வொருவரும் ஒருவருக்காக பேசணும். அது தான் எழுத்தின் உண்மை.”

புத்தகம், பேச்சு, பயணம்—இதையெல்லாம் கடந்ததும், பத்மினி மீண்டும் வெள்ளச்சேரி திரும்பினாள். வீட்டின் வாசல் பழையதுதான், ஆனால் வாசலில் காத்திருந்த பசுமை பசங்களுக்கு புதிதாயிற்று.

சந்தோஷ், ரம்யா, மற்றும் அந்த விழாவில் இருந்து ஊக்கம் பெற்ற பல்லாயிரக்கணக்கான மாணவர்கள், இன்று வெள்ளச்சேரி பள்ளியின் வாசலில் எழுத ஆரம்பித்தனர். ஒரு பெரிய சுவரில் எழுதிய வாசகம்:
“ஒரு குரல் ஒரு கதையல்ல, அது ஒரு மாற்றம்.”

பத்மினி அந்த சுவரின் கீழ் நின்று, ஒரு புதிய புத்தகம் தொடங்குவதை போல எழுத ஆரம்பித்தாள்:

“நான் பத்மினி. வயது பதினொன்று முதல் பதினேழு. என் கதையில் நான் நாயகி இல்லை. நான் குரல். அந்தக் குரல் இன்னும் பேசிக் கொண்டேதான் இருக்கிறது.”

இங்கே முடிகிறது “மழலைப் பயணம்”—ஆனால் ஆரம்பமாகிறது இன்னும் பல குழந்தைகளின் உண்மை பயணங்கள்.

****