மர்ம மழைக்காலம்

சந்துரு சுப்ரமணியன்

1

கோடை முடிந்து மழைக்காலம் தொடங்கிய இராமநாதபுரத்தில் ஒரு சிறிய கிராமம் இருந்தது—மல்லிப்பூட்டூர். மழையால் அடர்ந்த அந்த கிராமத்தில் ஒரு பழைய அரண்மனை போல பழமையான பங்களா ஒன்றின் கதவுகள் திடீரென்று சத்தமின்றி திறந்தன. அந்த பங்களா மூன்றாண்டுகளாக பூட்டியே இருந்தது. சொந்தக்காரரே யாரும் இல்லை. ஆனால் இன்று, ஒரு வெள்ளை காரில் யாரோ வந்ததைக் கிராமத்தினர் கவனித்தனர்.

“யார் அந்த மனிதர்?” என்று அடுத்த வீட்டில் வாழும் மூதாட்டி விசாரித்தாள். அவள் பெயர் பரமேஸ்வரி அம்மாள். ஒரு காலத்தில் ஆசிரியை. இப்போது பழைய பங்களாவுக்கு எதிரேதான் வாழ்கிறாள். அந்த வீட்டின் கதவுகள் திறந்ததும், அவளுக்கு ஒரு ஜில்லென்று மழைத்துளி மனத்தில் விழுந்தது.

காரிலிருந்து இறங்கியவர் கண்ணாடி அணிந்த 30 வயது வங்கிக்காரர் மாதிரி. ஆனால் உடைமுறை பக்குவமாக இருந்தது. கைப்பையில் பழைய தொலைபேசி, காகிதங்கள், ஒரு பழைய புகைப்படம். புகைப்படத்தில் ஒரு சிறுமி—கண்களில் மழை மிதக்கும்.

“இது தான் என் அம்மா சுந்தராம்பாள் இருக்கக் கூடிய வீடு என்று கூறினார்,” என்று அந்த மனிதர் வீட்டின் கதவை தொடுவார் போல பார்த்தார். அவரின் பெயர் கார்த்திக் விஜயன். தாயின் மறைவுக்குப் பிறகு, அவளின் ஆவணங்களை ஆராய்ந்தபோது இந்த மல்லிப்பூட்டூரின் நிழலான வரலாறு கையில் கிடைத்தது.

மழைச் சிதறலுடன், கார்த்திக் அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தார். புகைநறுமணம், பழைய மரத்தின் வாசனை, சுவரில் விழுந்த நீர்த்துளிகள்… எல்லாம் ஒரு வகையான அழுத்தம் கொடுத்தது. உள்ளே நுழைந்ததும், ஒரு பழைய குடில் போல இருந்த அறையில் ஒரு நூலகம். நூல்கள் எங்கும். ஆனால் எல்லாவற்றையும் மேலாக இருந்தது ஒரு பசுமை நிற பைலின் கண்ணாடிக்காப்பு உள்ள புகைப்படம்—அதே சிறுமியின் இன்னொரு படம்.

“ஏன் என் அம்மா இந்தப் புகைப்படங்களை பாதுகாத்தார்? இவள் யார்?” என்று கார்த்திக் யோசிக்க, அடியில் ஒரு கையெழுத்து: “அம்பிகா—1954.”

அந்த நாள் இரவு, கார்த்திக் பங்களாவுக்குள் தங்கி, பழைய குறிப்புகள், டைரிகளை வாசிக்கத் தொடங்கினார். ஒரு குறிப்பில் எழுந்தது—“மழைக்காலத்தில் மட்டும் அவள் பேசுவாள். நம்மைத் தேடிவருவாள்.”

மழை இப்போது கூச்சலிட ஆரம்பித்தது. மரங்கள் குளிர்காற்றில் ஊசலாட, வீட்டின் கதவு சின்னஞ்சிறு முறுக்கில் தானாக மூடப்பட்டது. திடீரென்று படுக்கையறையின் கண்ணாடி சன்னலில் ஒரு முகம் தெரிந்தது. வெறும் நிமிடத்தில் மறைந்துவிட்டது.

கார்த்திக் பதற்றத்தில் எழுந்து கதவை திறந்தார். வெளியே வெறும் மழை. ஆனால் தரையில் ஒரு வாட்டிய மல்லிப்பூ. அந்த வாசனை அவனுடைய அம்மாவின் வாசனையை நினைவூட்டியது. “அம்பிகா… இது யாரோ?”

பழைய நாட்களில் நடந்த ஒரு மர்ம மரணம், மறைந்த ஒரு சிறுமியின் சரித்திரம், ஒரு வீடு சொர்க்கமா இல்லை சாபமா என்று புரியாமல் கார்த்திக் அந்த இரவில் முதல் தடவையாகக் கனவிலே ஒரு குழந்தை குரல் கேட்டார்—“என் பெயர் உனக்குத் தெரியும்… நீயே என்னை மழையில் தேடுகிறாயே!”

2

அடுத்த நாள் காலை. மழை தலையெழுத்தாகவே தொடர்ந்தது. கார்த்திக் எழுந்தபோது ஒரு புதிதான பயம் இதயத்தில் ஒட்டிக்கொண்டு இருந்தது. அவன் கனவில் கேட்ட அந்த குழந்தை குரல்… “என் பெயர் உனக்குத் தெரியும்…” – அது உணர்வு மட்டுமா, உண்மைதான்? அறையின் மூலையில் இருக்கும் பழைய அலமாரி மீது அவன் பார்வை விழுந்தது. அங்கு ஒரு சாவி தொங்கிக் கிடந்தது. யாரோ சமீபத்தில் அதை தொங்கவைத்த மாதிரி இருந்தது. ‘இங்கு யாராவது வந்திருக்க முடியுமா?’ என்று கார்த்திக் சிந்தித்தான். கொஞ்ச நேரம் கழித்து, அவன் அச்சாவியைக் கொண்டு மேல்மாடியில் உள்ள மூடப்பட்ட அறையைத் திறப்பதற்கான முயற்சியில் இறங்கினான். மேல் மாடி முற்றிலும் இருட்டாகவும், வாடிய சுவர்களால் சூழப்பட்டிருந்தது. அந்த சாவி ஒரே ஓட்டத்தில் கதவை திறந்தது. கதவுக்குள் உள்ள வீதியில் காற்று விரைந்து ஓடியது போல ஒரு சலசலப்பு. உள்ளே ஒரு பெரிய மெத்தையுடன் ஒரு பழைய அலமாரி. சுவர்களில் சிறுமிகள் வரைந்த சித்திரங்கள், சில ரத்தத்துலையங்கள் இருந்தன. அதில் முக்கியமாக, ஒரு சித்திரத்தில் ஒரு சிறுமி வெள்ளை சாமீஸில், மஞ்சள் பழைய பாவாடையில் மழையில் நனைந்து சிரித்து கொண்டிருந்தாள். கார்த்திக்கின் மனது துடித்தது. அந்த முகம் அவனுடைய அம்மாவுடன் இருந்த புகைப்படத்தில் இருந்த அம்பிகா போலவே இருந்தது. ஆனால், இந்த சித்திரங்களை யார் வரைந்தது? அது யாருக்காக? ஒரு கேட்க முடியாத ஏக்கம் அந்த அறையில் இருந்தது. அப்போது அவன் கண்ணில் பட்டு விழுந்தது – படுக்கையின் அடியில் நுழைந்து மறைந்த ஒரு பழைய பெட்டி. சற்று போராடியபின், கார்த்திக் அதை வெளியே இழுத்தான். பூஞ்சாடை, பழைய பட்டு துணிகள், சிதைந்த புகைப்படங்கள் – ஆனால் அவற்றுள் ஒன்றில் ஒரு தாடிக்கட்டி காவல் அதிகாரி நின்றிருந்தார். புகைப்படத்தின் பின்புறம் எழுதி இருந்தது: “Sub-Inspector Gopal, Ambika’s last day – July 7, 1954.” கார்த்திக் அதிர்ச்சியில் உறைந்தான். 1954ல் ஏதோ ஒன்று நடந்திருக்க வேண்டும். அந்த Sub-Inspector கோபால் யார்? அம்பிகா எங்கே சென்றாள்? ஏன் அந்த பெட்டியில் இதை பாதுகாத்திருந்தார்கள்? அந்த இரவு, கார்த்திக் புதிய தகவல்களை மீட்டபின், கிராமத்து நூலகத்துக்கு நேர்ந்தான். மழை துரத்தினாலும், அவன் பயணத்தை நிறுத்தவில்லை. நூலகம் பழைய பாளையக் கட்டடம் போல இருந்தது. உள்ளே ஒரு வயதான நூலகர் – முருகையா – தன் கண்களில் சூரிய ஒளி கூட மறைக்கும் கதைகளை வைத்திருந்தார். “1954ன்னு சொல்றீங்களா? அது எங்கடா பெரிய சம்பவம் நடந்த வருஷம்…” முருகையா தன் மெல்லிய குரலில் ஆரம்பித்தார். “அந்த வருடம் மழை மட்டுமல்ல… மரணங்களும் அதிகம். அந்த சாமிக்கோவில் பக்கத்துல ஒரு பிள்ளை காணாமல் போனாங்க… அம்பிகா. ஒரே நாள்ல போலீஸும் வந்தது. கோபால் சார்… ஆமாம், அவருதான் விசாரணை நடத்தியது.” கார்த்திக் மழைக்குள்ளேயே உறைந்தபடி கேட்டான், “அவளைக் கண்டுபிடித்தார்களா?” “இல்லடா. அவளைப் பார்த்ததே கடைசி நாள் அந்த ஜூலை ஏழாம் தேதி. இரவு முழுக்க பங்களா வெளியில் குரல் கேட்டதாம்… ஒரு குழந்தை அழும் சத்தம். ஆனா யாரும் வெளியே இல்லை.” கார்த்திக்கின் உடலில் தோல்மீது மிளிர்ந்தது. அந்த குரல் அவன் கனவிலும் வந்ததே! “நீ என்ன பண்ணப்போற?” என்றார் முருகையா. “நான் உண்மை தெரிஞ்சுக்கணும்,” என்றான் கார்த்திக் உறுதியுடன். “அப்போ நீ கோபால் சார் வீட்டுக்கு போ. இப்போ பசங்க இல்ல. ஆனா வீட்டுல அவர் பேச்சுப்பாடுகள், பத்திரங்கள் இருக்கலாம். கிழக்கு தெரு மூலலதான்.” கார்த்திக் மழையை உடைத்துக்கொண்டு அந்த வீடு நோக்கி நடந்தான். வீட்டின் வாசலில் தட்டி இருந்தது: “CLOSED – Since 1982.” ஆனால் கதவு பூட்டப்படவில்லை. உள்ளே புகுந்தவுடனே ஒரு வாசனை – பழைய காகிதம், கோரிக்கை எழுத்துக்கள், கருப்பு வெள்ளை படம் போல் வீடு. ஒரு மேசை மேல், காகித குவியல். அதன் மேல் ஒரே வாக்கியம்: “அம்பிகாவைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை… ஆனால் அவள் இங்கு இருந்து கொண்டிருப்பாள்.” அதன் கீழே ஒரு பெட்டி. அதில், ஒரு கைரேகை படம். சிறுமி அம்பிகாவின் கை. அதற்கு பக்கத்தில் கோபால் சார் எழுதியிருந்தார்: “அவளுடைய கை தோள்மீது ஓர் அடையாளமுண்டு – மூன்றாம் விரலில் வெள்ளை புள்ளி.” கார்த்திக் ஞாபகம் கூர்ந்தது – அம்மாவின் கை. அதே வெள்ளைப் புள்ளி. சாவுக்குப் பின் அந்த மர்மங்கள் பதிலளிக்கத் தொடங்கின. கார்த்திக் அடித்த நெஞ்சோடு கேட்டான் – “அம்பிகா… நீ என் அம்மாவா?” அந்த மழைத்துளிகள் அதற்கு பதில் சொல்வதுபோல் சத்தமின்றி மெல்ல சுழன்றன. அந்த இரவு, கார்த்திக் பங்களாவில் நுழைந்ததும் ஒளிச்சாயல்கள் தவழ்ந்தன. கதவுகள் மெல்ல தானாகத் திறந்தன. மேல் மாடியில் இருந்து ஒரு சத்தம் – குழந்தை சிரிப்பு. அது நிஜமா? கனவா? கீழ் வந்து பார்த்தபோது மேஜையில் இருந்த காகிதத்தில் புதிய வரி எழுதப்பட்டிருந்தது: “நான் வந்துவிட்டேன், அண்ணா. நீ மறந்த பாசத்துக்காக.” கார்த்திக் கண்ணீருடன் அந்த வரிகளை பார்த்தான். முகம் தெரியாத அன்பு, மர்மங்களின் மையம். பசியாய் பரிதவிக்கும் உண்மை…

3

அந்த இரவின் தூக்கமே கார்த்திக்குக்கு மாறாக இருந்தது. ஒவ்வொரு நிமிடமும், அந்த சிறுமியின் குரல், அந்த எழுத்துக்கள், அந்த புகைப்படங்கள்—எல்லாமே ஒரு ஒட்டாத புதிரைப் போல தன்னை சுற்றிக்கொண்டு வந்தன. “நான் வந்துவிட்டேன், அண்ணா. நீ மறந்த பாசத்துக்காக.” அந்த வரிகளை பார்த்தபோது, மனதில் ஒரு விதமான நடுக்கம் வந்தது. அவன் அம்மா கூறிய கதைகள், சிறு வயதில் ஒரு ‘சிறுமி தோழி’ பற்றி சொன்ன நினைவுகள்—all of it suddenly became significant. அடுத்த நாள், கார்த்திக் மழையைப் பொருட்படுத்தாமல் மீண்டும் அந்த பெட்டியை எடுத்து அதில் இருந்த மற்ற காகிதங்களை ஆராய்ந்தான். அதில் ஒன்று முக்கியமானது. அது ஒரு புகைப்படம். அம்மாவைப் போலவே ஒருவருடன், மேல் மாடி சுவரில் இருந்த சித்திரத்தில் காணப்பட்ட அம்மாவுடன். அந்த புகைப்படத்தில் பின்னணியில் இருந்த மரத்தின் கீழே ஒரு பெயர் செதுக்கியிருந்தது—“அ+க = வாசல் இல்லாத ஊர்வலம்.” இது என்ன அர்த்தம்? அ என்றால் அம்பிகா, க என்றால்? “கார்த்திக்?” அதாவது அது அவன்தானா? ஆனால் 1954ல் அவன் பிறந்தும் இருக்க முடியாது. அல்லது, க யாராவது வேறு ஒருவனா? கார்த்திக் இப்போது இறங்க வேண்டிய வழி அதே பங்களா தோட்டத்தில் இருந்த பழைய மரம். நெய்தல் மரம் போல விரிந்திருக்கும் அந்த பழைய மரத்தின் அடியில் கார்த்திக் சென்றான். மழையில் அழிந்தாலும், அந்த செதுக்கப்பட்ட எழுத்துக்கள் இன்னும் தெளிவாக இருந்தன. “அ+க = வாசல் இல்லாத ஊர்வலம்.” அருகே ஒரு சிறிய பள்ளம். அதன் உள்ளே, ஒரு பைல் – நீல நிறத்திலும், காடுகளால் சிதைந்த நிலையில். அது புளித்த வாசனையுடன் இருந்தது. அதனை எடுத்தவுடன் உள்ளே இருந்த ஒரு நோட்புக் வழுக்கி விழுந்தது. அதன் முகப்பு பக்கம் “அம்பிகாவின் டைரி” என்று எழுதியிருந்தது. கார்த்திக் அதனை துடைத்து படிக்க ஆரம்பித்தான். “நாளை கோபால் சார் என் அம்மாவிடம் பேசப்போகிறாராம். நானும் மறுபடியும் பள்ளிக்குப் போவேண்டாம் போலிருக்கிறது. எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. ஆனால் கார் வந்தபோது ஒருவேளை எனக்குத் தோன்றியது—அவனோடு சென்றால் நிம்மதியாக இருக்கலாம். கார்த்திக்…” அந்த பெயர்! அங்கேயே தடுமாறிவிட்டான். அந்த நாட்களில் ஏற்கனவே ஒரு கார்த்திக் இருந்தாரா? அந்த கார்த்திக் யார்? பின்னாளில் அவன் அம்மாவை ஆனா? ஏன் அவளுடைய பெயர் சுந்தராம்பாள் ஆகி விட்டது? ஏன் அவளால் யாருக்கும் உண்மையைச் சொல்ல முடியவில்லை? டைரியின் கடைசி பக்கம் அலட்டாத எழுத்துக்களில் இருந்தது: “நான் மழையுடன் போவேன். ஏனெனில் இந்த வீட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு சுவர், ஒவ்வொரு சத்தம், ஒவ்வொரு மூச்சும் எனக்குத் தோன்றுகிறது… இன்னும் என் கதையை உண்டாக்கி கொண்டு இருக்கின்றது. ஆனால் ஒருநாள்… ஒருவன் வரும். அவன் என் கதையை மீட்டுத் தருவான்.” கார்த்திக் அந்த பக்கத்தை வைக்கும் முன் அதன் பின் பக்கம் ஒரு புது வரி: “அவன் வந்துவிட்டான்.” அந்த இரவு அவர் வீட்டில் இருந்த போதும், தெருவின் விளக்குகள் அனைத்தும் திடீரென அணைந்தன. கார்த்திக் பங்களாவை நோக்கிச் சென்றபோது, கதவு தானாகவே திறந்தது. இருள், மழை, காற்று, அனைத்தும் அவனை ஒரு மூச்சில்லாத கதையின் உச்சப்பகுதிக்குள் இழுத்தது. மேல் மாடியில் ஒரு சிறு ஒளிக்கீற்று. அந்த அறை கதவு மட்டும் திறந்து இருந்தது. உள்ளே புகுந்ததும் ஒரு மென்மையான இசை ஒலித்தது. அது தப்பாகத் தட்டிய பியானோ ஒலி போல இருந்தது. ஆனால் அந்த அறையில் பியானோ இல்லை. இருந்தது ஒரு பழைய குச்சு கடிகாரம். அதன் ஊடாக வெளியே வந்த ஒலியில் ஒரு குழந்தை நாவலின் பக்கம் திரும்பும் சத்தம். ஒரு சுருள் வாசிப்பது போல. மேசையின் மேல் ஒரு வெள்ளை கவிதை தாளில் மட்டும் எழுதியிருந்தது: “மழைக்கால வாசலில் உன்னைத் தேடினேன், என் குரல் இன்று உன் நிழலை தொடுகிறது…” கார்த்திக் அந்த வரிகளை விரலில் தொட அதே நேரத்தில் அவனது பக்கமாக ஒரு சிறுவயதுப் பெண்குரல்: “நீ என் கதையா… இல்லை என் முடிவா?” திரும்பியும் பார்க்க முடியவில்லை. பயமோ, பயனோ புரியவில்லை. ஆனால் என்னதான் மர்மமாயிருந்தாலும், கார்த்திக் அதை புரிந்து கொள்வதற்கான சுதந்திரத்தை இப்போது உணர்ந்தான். “நீ யார்?” அவன் மெதுவாக கேட்டான். குரல் பதில் கொடுத்தது: “நீயே தெரிந்துகொள். மழை எல்லாம் சொல்லும். காற்றை கேள்.” அடுத்த மின்னலுடன் அந்த குரல் போய் விட்டது. கதவுகள் மூடியன. முற்றத்தில் பார்த்த அந்த மரம் மெதுவாக அசைந்தது. அதில் ஒரு காகிதம் தொங்கியது. அது ஒரு குழந்தை எழுத்தில். “நாளை காலை, சாமிக்கோவில் கிணற்றுப் பக்கம் வரு. என் பெயரின் அர்த்தம் அங்கே மாறும்.” கார்த்திக் கண்கள் இமைக்காமல் அந்த வாசகங்களைப் பார்த்தான். அந்த குழந்தை ஆவி, அந்த மர்மமான மரணம், அந்த மறைந்த உறவுகள்—இவை அனைத்தும் மழைக்காலத்தின் பின்னாலிருக்கும் ஒரு வாசல் இல்லாத ஊர்வலத்தின் பகுதிகள் தான். ஆனால் ஒரு விஷயம் மட்டும் நிச்சயம்—முடிவுகள் எல்லாம் ஆரம்பங்களுக்கே வழி காணும்.

4

மழை இன்னும் குறையவில்லை. ஆனால் கார்த்திக் மெதுவாக நனையாமல் கையிலிருந்த அந்த குழந்தை எழுத்துப் பத்திரத்தை மடித்தவாறே கையில் வைத்துக்கொண்டு சாமிக்கோவிலை நோக்கி நடந்தான். காலையில் பசியும் தூக்கமும் இல்லாத வெறுமை நெஞ்சை நிரப்பியிருந்தது. கிராமத்தில் எல்லோரும் ஒரு மர்மத்துடன் இந்த கோவிலைப் பற்றி பேசிக் கொள்வார்கள். “அங்கு உள் மகா சன்னதியில் ஒரு காலி கிணறு இருக்கிறது. அது யாரையும் பார்க்க விடாது. ஆனால் சபதமிருக்கிறது—அங்கு ஒரு உண்மை மட்டும் பேசப்படும். பொய் சொன்னால் சத்தம் கேட்டுவிடும்.” இது கார்த்திக்கின் நினைவில் இருந்த பாட்டியின் பழைய வார்த்தைகள்.

சாமிக்கோவில் வெறும் இடமல்ல. அது ஒரு நினைவு கல்லறை போல். கிழக்கு நோக்கி பார்த்து நின்ற அந்த தொன்மையான கோவில், அதன் கதவுகள் பூட்டப்படவில்லை. எல்லாமே எளிமையான சுண்ணாம்பு சுவர்களுடன், கருநீல கதவுகளும், மஞ்சள் பூச்சிய சன்னதியும். அந்தக் குழந்தை எழுதிய பத்திரம் ஒன்று திடீரென தன்னையே இழுத்தது போல கார்த்திக் சின்ன சிற்பங்களால் சாய்ந்துள்ள அந்தக் கிணற்றை நோக்கிச் சென்றான். சுற்றிலும் அமைதி. மழை கூட அதற்குள் நுழையாமல் வெளியில் நின்றது போல.

கிணற்றின் மீது வட்டமாக செதுக்கியிருந்த எழுத்துகள் கார்த்திக்கின் பார்வையில் சிக்கின. பழைய தமிழில் இருந்தது. “நீ என் பெயரை உணர்ந்தால், உன் பெயர் மறைந்து விடும். ஆனால் உண்மை மட்டும் மீண்டும் பிறக்கும்.” கார்த்திக்கின் மனதில் திரும்பத் திரும்ப வந்தது – ‘அம்பிகா’, ‘1954’, ‘கார்த்திக்’. அவன் அம்மாவின் பெயர் எப்படி சுந்தராம்பாள் ஆனது? ஏன் அந்த குடும்பம் அந்த வீட்டிலிருந்து அகற்றப்பட்டது? ஏன் இவ்வளவு மர்மம், மறைவு, மழை?

கிணற்றுக்குள் கண்ணோட்டம் போட்டவுடன் கார்த்திக் ஒரு ஒளிக்கீற்றைப் பார்த்தான். அது நீல ஒளி. சுருண்ட காகிதம் ஒன்று அடியில் மிதந்தது போல. சமரசமின்றி அவன் கயிற்றில் கட்டிய வாளியை வீசினான். வாளி அந்தக் காகிதத்தைக் கொண்டு மேலே வந்தது. உடனே திறந்தான். அதில் எழுதியிருந்தது—

“நான் மரணம் இல்லை, மறைவு. நீ எனக்குள் வந்தாய். அப்போது நாம் இருவரும் பிழைத்தோம். ஆனால் பெயர்கள் மட்டும் மாறின. நினைவுகள் மாறவில்லை.”

அந்தக் குரல் மீண்டும் அவனது காதில் கேட்டது. “அன்பு மறக்கப்படவில்லை. அது மழையில் கசிந்து கொண்டுதான் இருக்கும்.”

வீட்டுக்கு திரும்பிய கார்த்திக் கையிலிருந்த அனைத்து உண்மைத் துணுக்குகளையும் ஒன்றாக வைக்க ஆரம்பித்தான். அந்த பங்களாவின் மைய அறையில் இருந்த மரச் மேசையைத் துடைத்து, புகைப்படங்கள், டைரிகள், எழுத்துப் பத்திரங்கள், ஒவ்வொன்றும் அவன் அம்மாவின் வரலாற்றைக் கூறியது. ஆனால் ஒரு புகைப்படம் மட்டும் வேறுபட்டது. கார்த்திக்கின் சிறு வயது படம் ஒன்றில், பின்னணியில் அந்த பசுமை நிற பைலின் கதவு தெரிந்தது.

அவள் அவரை பார்த்திருக்கிறாள். அவள் அவருடன் இருந்திருக்கிறாள். ஆனால் சொல்ல முடியவில்லை. ஏனெனில் அந்த வாக்குறுதி, அந்த சபதம், அந்த மறைவின் கதையகமும் அவளையே ஆட்டி வைத்தது. கார்த்திக் மேலும் ஆராய்ந்தபோது, ஒரு பத்திரத்தில் ‘Sundarambal alias Ambika’ என்று எழுதியிருந்தது. அதாவது, அவரது அம்மா அம்பிகாதான். ஆனால் ஒரு தடவை மரணமுற்றவளாய் எண்ணப்பட்டவள்தான் வாழ்ந்து வந்திருந்தாள். ஏன்?

பக்கத்தில் இருந்த ரேடியோவின் சத்தம் திடீரென வந்தது. பழைய இசை. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு பாட்டு போல. கார்த்திக் அதிர்ந்தான். “ரேடியோ செட் என் கையில் இல்லையே!” ரேடியோ தானாக இயங்கியது. அதில் குழந்தை குரலில் ஒரு சின்ன பாடல் ஒலித்தது—

“மழையிலே வந்து கொண்டாய், மரபுகள் எல்லாம் தந்தாய்,
மறைந்த என் குரலை, மழைத்துளி சொன்னதே.”

அந்த பாடல் கேட்டு முடியும் முன்னரே சன்னலின் மேல் அழுகிய ஒரு கை பதியப்பட்டது. வெளியில் வெறும் மழை, ஆனால் அந்த கையில் நீண்ட நகங்கள், சிறிய விரல்கள், மற்றும் மூன்றாவது விரலில் வெள்ளை புள்ளி. அது யாருடைய கை என்பதை தெரியாமல் கார்த்திக் விரைந்து கதவைத் திறந்தான். யாரும் இல்லை. ஆனால் அதன் அடியில் நனையாத ஒரு பக்கம்—

“நீ இப்போதும் என்னை தேடி வந்தாய். ஆனால் உனக்கும் என் வரலாற்றுக்கும் ஒரு இணைப்பு இருக்கிறது. அந்த மரத்தின் கீழ் ஒரு பேனையாக இருந்தது. அது நம் இருவரையும் எழுதியது.”

பேனா. மரத்தின் கீழ். கார்த்திக் மீண்டும் அந்த மரத்தை நோக்கி ஓடினான். மழை இப்போது நன்கு குறைந்திருந்தது. அங்கே, வேர்களின் இடையில் ஒரு சிறிய பொம்மை போல ஒரு நிலக்கல்லைப் பார்த்தான். அதை அகற்றி பார்த்தபோது ஒரு வட்டப்பெட்டி இருந்தது. அதைத் திறந்ததும் ஒரு பித்தளை பேனா. அதன் மீது எழுதப்பட்டிருந்தது: “அம்பிகா + கார்த்திக் = சத்தியத்தை எழுதும் கை.”

அவனது கண்கள் கலங்கின. அதாவது, அவன் அம்மா வாழ்ந்திருந்தார். ஆனால் பங்கலாவில் இல்லாமல், வெளியேவந்து மற்றொரு வாழ்வை தேர்ந்தெடுத்தார். ஏதோ தவிர்க்க வேண்டிய நிழல்களிடம் இருந்து. ஆனால் ஏன் அந்த வீட்டை மறக்கவில்லை? ஏன் அந்த பேனா அங்கே பாதுகாக்கப்பட்டது?

பேனாவின் முகத்தில் வளைந்த புள்ளி போல இருந்தது – அதே அம்மாவின் பிறந்த அடையாளம். கார்த்திக் வீடு திரும்பி, அம்மாவின் டைரியை இறுதி முறையாக திறந்தான். கடைசி பக்கத்தில் ஓர் ஓவியம். குழந்தை, மரம், மழை, பேனா – அனைத்தும் ஒன்றாக.

அதன் கீழே இருந்தது ஒரு வரி: “ஒரு நாள் நீ வாசிக்குவாய், என் பெயரை மட்டும் அல்ல… என் உயிரின் தொடக்கத்தையும்.”

5

பாலிகா சுத்தமாக இருந்தாலும், கார்த்திக்கின் மனதுக்குள் ஒரு பதற்றம் நெளிந்துகொண்டே இருந்தது. அம்பிகாவின் டைரியின் அந்த ஓவியம், மரம், மழை, பேனா—அவை எல்லாம் ஒன்றாக சேர்ந்து ஒரு புறம் கனவாகவும், மறுபுறம் உண்மையாகவும் இருந்தன. ஆனால் அவனுக்கு தெளிவான ஒன்று மட்டும்—அவனது அம்மா யாரோ ஒருவரை மறந்துவிட முடியாமல் இந்த முழுக் காலத்தையும் தனக்குள்ளேயே பூட்டி வைத்திருந்தார். அந்த மர்ம பங்களா, அந்த சாமிக்கோவில், அந்த மரத்தின் கீழுள்ள பேனா, எல்லாம் ஒரு வட்டம் போல் அவனை சுற்றிக் கொண்டிருந்தன.

அவனது அடுத்த பயணம் நேரடியாக சுந்தராம்பாள் என்ற பெயரில் இருந்த ஆவணங்களை government archive-ல் சென்று பார்க்கும் முயற்சி. கிழக்கு மாவட்ட ஆவண அலுவலகம், ஒரு தனியாத சன்னதியான இடம். உள்ளே புகுந்ததும் பழைய பேப்பரின் வாசனை, அச்சுத் தடங்களின் சத்தம், பழைய அலமாரிகளின் கதவுகள்—all were remnants of forgotten lives. ஒரு மூதாட்டி அலுவலரிடம் கார்த்திக் தன்னை அறிமுகப்படுத்தி, “Sundarambal alias Ambika” பற்றிய எந்தவொரு பழைய புகைப்படம், விவரங்களும் இருந்தால் தேவை என்று கேட்டான்.

அவள் கண்களில் ஒரு மின்னல் பரவியது. “அம்பிகா… உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமா? அவர் இங்கே சில வருடங்களுக்கு முன் வந்திருந்தார். பழைய பதிவு திருத்தங்கள் செய்ய.” கார்த்திக் திடுக்கிட்டான். “அவர் என்ன செய்தார்?” “அவர் தன் பெயரை சட்டபூர்வமாக சுந்தராம்பாள் என்று மாற்றிக் கொண்டார். ஆனால் அந்த விண்ணப்பத்தில் இருந்த புகைப்படத்தில் அவர் குழந்தையுடன் இருந்தார். அது நீங்கள் இல்லை என்று நினைக்கிறேன். ஏனென்றால் அந்தப் பையனுக்கு ஒரு கருநிறப்புள்ளி இருந்தது இடது கண்ணதழியில்.”

கார்த்திக்கின் மூளை திகைத்து விட்டது. அவன் மறுபடியும் தன் முகத்தில் அந்தப் புள்ளியைத் தழுவி பார்த்தான். ஆம். அந்த அடையாளம். அந்த குழந்தை அவனேதான். ஆனால் ஏன் இத்தனை மறைப்புகள்? ஏன் சண்டை, ஏன் பெயர் மாற்றம்? பாட்டி, அம்மா, யாரும் இதைப்பற்றி ஏன் கூறவில்லை?

அந்த மெதுவாக வளைந்த உண்மைகளை பொத்தி வைத்து வைத்திருந்த குடும்பம், தனது உணர்வுகளை தழுவ முடியாமல் ஒரு பெயரிலேயே சிதைந்திருந்தது. அவன் வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது, மேல் மாடியில் ஒளி தெரிந்தது. ஆனால் அவன் யாரையும் விட்டுப் போகவில்லை. அதுவே அவனை ஆச்சர்யப்பட வைத்தது. யார் அவ்வளவு நேரம் வீட்டில்?

பதற்றமுடன் அவன் உள்ளே சென்றான். மேல் மாடி கதவுகள் திறந்திருப்பது பொதுவல்ல. ஆனால் அதே பச்சை கதவு தானாகவே விரிந்தது. உள்ளே அந்த ஒளி மூடிய பெட்டியில் இருந்தது. அதனைத் திறந்ததும் ஒரு கேசெட்டைப்பேலியர் இருந்தது. அதன் மேல் எழுதியிருந்தது: “முதன்முறையாக நான் பேசுகிறேன்.”

கார்த்திக் அதை வீடியோவாக இயக்கி பார்க்க துடித்தான். ஆனால் பழைய கேமரா கிடைக்கவில்லை. கீழே Cellar-ல் இருந்த பழைய பெட்டியைத் தேடி, அவன் எதையாவது பயன்படுத்த முடிகிறதா என்று பார்வை வீசியபோது, அந்த பெட்டியில் ஒரு பழைய கேம்கார்டர் கிடைத்தது. அதில் பேட்டரி இருந்தது.

வீடியோ இயக்கப்பட்டது. திரையில் கதிரவனை எதிரே வைத்தபடி அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண். பசுமை புடவை, குழலில் குங்குமம். கண்களில் ஒரு வருத்தம். ஆனால் முகம் சாந்தம். அது சுந்தராம்பாள். “இந்தக் காட்சி யாரும் காணவேண்டியதல்ல. ஆனால் ஒருநாள் என் மகன் இதைப் பார்ப்பான் என்று நினைத்தேன். கார்த்திக்… நீ பிறந்த நாள், அதே நாள் எனக்கு மறுபடியும் உயிர் கொடுக்கப்பட்டது. அந்த வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டேன். ஆனால் அந்த வீட்டை விட்டுப் போகவில்லை. அந்த வீட்டில் ஒரு பையன் இருந்தான். அவனோடு நான் பிணைக்கப்பட்டிருந்தேன். ஆனால் அவனும் மரணத்திற்குள் சென்றான். என் மனதில் அந்த நிழல்கள் நின்றுவிட்டது. நான் உன்னை அமர்ந்து வளர்க்க விரும்பினேன். ஆனால் எனக்குள் யாரோ பேசிக் கொண்டே இருந்தது. அந்தப் பேய் நீயல்ல. அது என் குழந்தைப் பருவம். அது என்றும் நின்றுவிட்டது.”

அவள் பேசிக்கொண்டே அழுதாள். ஒரு கண்ணீரும் இல்லாமல். ஆனால் அந்த அழுகை காற்றில் நனைந்தது. “நான் ஒரு நாள் மறைவேன். ஆனால் நீ என் கதை அறியும்போது, மறுபடியும் நான் பிறப்பேன். அந்த பேனா, அந்த மரம், அந்த மழை எல்லாம் உன்னிடம் வரும்போது, என் சத்தியமும் வரும்.”

வீடியோ முடிந்தது. கார்த்திக் சத்தமின்றி கண்கலங்கினார். அவன் அம்மா ஒரு பேய் அல்ல. ஆனால் பேயின் கவிதையை வாழ்ந்தவள். உண்மை சொல்ல முடியாமல் ஒரு பெயர் போல உலாவியவள். மழையின் உள்ளேயே அன்பைப் பதித்து போனவள்.

அடுத்த நாள், கார்த்திக் பங்களாவின் வாசலில் ஒரு காகிதத்தை சாட்டினான். “இந்த வீடு ஒரு பெண்ணின் கனவுகள் வாழ்ந்த இடம். அவள் பெயர் அம்பிகா. இது அவளின் வீடு. அவளும் என் அம்மாவும் ஒரேவள். நான் அவளுடைய மழைத்துளி.”

அந்த நாளிலிருந்து பங்களா மூடப்படவில்லை. ஒவ்வொரு மழை நாள் வந்தாலுமே அந்த மரத்தில் ஒரு வட்டமான ஒளி தோன்றும். மக்கள் சொல்வார்கள், “அந்த மரம் பேசும் போலிருக்கே!”

ஆனால் கார்த்திக் மட்டும் சிரித்துவிடுவான். ஏனென்றால் அது பேசும் இல்லை—அது அம்பிகாவின் குரல். அது அவன் உயிரின் உச்சரிப்பு.

6

மழையின்றி வந்த முதல் நாள் அது. பல வாரங்களுக்குப் பிறகு பங்களாவின் சாளரம் வழியே வெயிலின் ஓர் ஒளிக்கீற்று உள்புகுந்தது. கார்த்திக் நிழலில் அமர்ந்துகொண்டு, தன் எதிர்காலத்தைக் குறித்த எண்ணங்களில் அல்ல—not anymore. இப்போது அவன் கடந்த காலத்தின் வெறுமையையும், அதிலிருந்து வேரூன்றிய அன்பையும் கையால் தொட்டுப் பார்த்த பசுமையான நினைவுகளில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவனுடைய அம்மா, சுந்தராம்பாள் alias அம்பிகா, ஒரு மர்மப் பெண் அல்ல. ஆனால் அவளது வாழ்க்கை முழுக்க இரகசியங்களால் சூழப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு பாயசப்பானையிலும் வாசித்துக் கூறிய நனவுப் பேச்சுகளின் பின்னால், ஒரு அடக்கம், ஒரு அழுதுகொள்ள முடியாத வரலாறு இருந்தது. கார்த்திக் அந்த வரலாற்றின் ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் தற்போது வாசித்து கொண்டிருந்தான், மற்றும் புதிய பக்கங்களை உருவாக்கவும் துடித்தான்.

அன்று மாலையில், அவன் மீண்டும் மேல் மாடியில் இருந்த அந்த கம்பளம் மூடிய வட்ட மேசையைத் துடைத்தான். அங்கு டைரிகள், புகைப்படங்கள், மற்றும் அந்த பித்தளை பேனா—all neatly arranged. அந்த பேனா இன்னும் எழுதத் துவங்கவில்லை. ஆனால் கார்த்திக் அதை எடுத்து ஒரு வெறும் பக்கத்தில் வைத்தான். எழுத ஆரம்பித்தால் என்ன எழுதுவான் என்பதெல்லாம் அவனுக்கே தெரியவில்லை.

அந்த நேரத்தில் வாசலில் சத்தம் கேட்டது. “என்னையா?” என்று கார்த்திக் படிப்பதற்கும் முன், வாசலில் ஒரு கிராமப்பெண் நின்றாள். தலையில் மெழுகிய துணி, கையில் பழைய பை. “நீங்கதான் கார்த்திக் சார் தானே?” கார்த்திக் பதுங்கிப் பார்த்தான். “ஆம்… நீங்க?”

“நான் கல்யாணி. முருகையா அண்ணன் கூப்பிட்டு சொன்னாங்க. உங்க அம்மா இருந்த காலத்தில் அவரோட ஒரு நல்ல தோழி. அவர் சில புகைப்படங்கள் ஒப்படைக்கச் சொன்னாங்க.”

அவள் பையிலிருந்து மூன்று பழைய பாஸ்போர்ட் அளவிலான புகைப்படங்கள் எடுத்தாள். அதில் ஒரே ஒரு புகைப்படம் கார்த்திக்கின் மனதை உலுக்கியது. அதில் சுந்தராம்பாள் ஒரு சிறுவனுடன் நின்றிருந்தாள். அந்த சிறுவன் நிச்சயமாக கார்த்திக் அல்ல. அவனது வயதும் கூட இல்லை.

“இவன் யார்?” என்று கார்த்திக் கேட்டான். கல்யாணி சிறிது தயங்கினாள். “இது… உங்கள் அம்மா வளர்த்த ஒரு குழந்தை. ஒரு சில மாதங்கள்தான். பிறகு… அவர்களது நிலைமைகள் பிரிந்து விட்டது. பெயரும் தெரியாது. ஆனால்…” அவள் உளிருந்து எடுத்து ஒரு கடிதம் அளித்தாள். “இதை உங்கள் அம்மா இந்த புகைப்படத்தோடு வைத்திருந்தார். யாரும் இதைப் பார்க்க கூடாது என்று கூறினார். ஆனால் இப்போது நீங்கள் பார்க்கலாம்.”

கார்த்திக் கடிதத்தை மெதுவாகத் திறந்தான். அதில் இருந்தது:

“பொதுவாக வாழ்க்கை ஒவ்வொரு கதையின் அத்தியாயங்களை மூடி விடும். ஆனால் சில கதைகள், வாசகர் இல்லாமல் இருந்தாலும் உயிரோடு இருக்கும். அந்த சிறுவனின் பெயர் தெரியவில்லை. ஆனால் அவன் எனக்குள் ஒரு கண்ணீராகவே இருந்தான். நான் நானாக இருக்க முடியாமல், நம்மாக வாழ நினைத்த ஒருவன். இந்த புகைப்படத்தை நான் உயிருள்ள வரை அழிக்கவில்லை. ஏனெனில், சில நிழல்கள் நம் உயிரின் துணைப்பாகங்களாகவே இருக்கின்றன.”

கார்த்திக்கின் மனதில் ஒரு பெரிய கேள்வி எழுந்தது. அம்மா வளர்த்த அந்த சிறுவன் யார்? அவர் ஏன் கார்த்திக் பிறக்குமுன் ஒருவரை வளர்த்தார்? பின்னர் எங்கே போனார் அவன்?

இப்போது கார்த்திக்கின் மனதில் ஒரு சந்தேகம் வேரூன்றியது. பங்களாவின் கதைகளை நன்கு அறிந்த ஒரே ஆள், முருகையா. அந்த இரவு கார்த்திக் நேராக நூலகத்துக்குச் சென்றான். மழை இப்போது சிறு தூறலாக இருந்தது. நூலகம் அடைந்ததும், முருகையா சின்னக் கதிரோசை விளக்கின் ஒளியில் கவிதை ஒன்றைப் வாசித்து கொண்டிருந்தார்.

“முருகையா ஐயா…”

“வாங்க, கார்த்திக். நான் உங்க வரவைக் கனவுல பார்த்தேன்.”

“அம்மா ஒரு சிறுவனை வளர்த்திருக்கிறார். அது உங்கள் ஞாபகத்தில் இருக்கிறதா?”

முருகையாவின் முகம் வாட்டமடைந்தது. அவர் மெதுவாக ஒதுங்கிய மரக்குச்சியில் சாய்ந்தார். “ஆமாம். அந்தப் பையன்—அவனுடைய பெயர் விஷ்ணு. எங்கள் வீட்டு மேல்த் தளத்தில்தான் சில மாதங்கள் தங்கியிருந்தான். அம்பிகா அவரை என் தங்கை போல வளர்த்தார். ஆனால் அந்த நேரம்… அவள் தன் குடும்பத்திலிருந்து வந்த துரோகங்களால் முழுமையாக உடைந்திருந்தாள். ஒரு நபர், தன்னை கைவிட்டு சென்றுவிட்டார். அவன் பெயர்தான் கார்த்திக் என்பதாக நினைக்கிறேன்.”

அந்தச் சொற்கள் கார்த்திக்கின் நெஞ்சை துளைத்தன. “அந்த கார்த்திக்… அதாவது நானா?”

“இல்லை.” முருகையா மெதுவாகக் கூறினார். “நீங்கள் பிறக்குவதற்கும் முன்பிருந்த கார்த்திக். ஒரு காதல், ஒரு நம்பிக்கை, ஒரு துரோகம்—all packed in that name. உங்கள் அம்மா அந்த நினைவில் பயந்துவிட்டார். அதனால்தான்… பிறகு உங்கள் பெயரையும் கார்த்திக் என்று வைத்திருக்க அவருக்கு துணிவானது.”

கார்த்திக் மெதுவாக கேட்டான், “அது என்ன? புகுந்து போன நினைவுகளுக்கான தண்டனா?”

முருகையா மெல்ல சிரித்தார். “அது தண்டனை அல்லடா… அது புனிதம். மறந்துபோன பெயருக்கு ஒரு புதிய உயிர் கொடுத்தது.”

அந்த இரவு கார்த்திக் வீட்டிற்கு திரும்பி, அந்த பேனாவை எடுத்தான். வெறும் பக்கத்தில் முதல் வரியாக எழுதினான்:

“என் பெயர் கார்த்திக். ஆனால் என் கதையின் தொடக்கம் என் பெயருடன் தொடங்கவில்லை.”

7

அந்த ராத்திரியில் ஒரு வித்தியாசமான அமைதி இருந்தது. மேகம் இருந்தாலும் மழை இல்லை, காற்று இருந்தாலும் சத்தமில்லை. கார்த்திக் மெதுவாக அந்த பஞ்சு போல மென்மையான இருளுக்குள் அமர்ந்து, முன்னால் வைத்த வெறும் பக்கத்தில் முதல் வரியை முடித்திருந்தான்: “என் பெயர் கார்த்திக். ஆனால் என் கதையின் தொடக்கம் என் பெயருடன் தொடங்கவில்லை.”

பின்னர் அவன் எழுதி கொண்டே இருந்தான். “நான் ஒரு நிழல் வழியாக என் அம்மாவின் நினைவுகளில் நடந்து சென்றேன். அந்த பாதையில் நான் சந்தித்த புகைப்படங்களும், குரல்களும், வாசனைகளும்—all belonged to a version of her I never met. அந்த அம்பிகாவை நான் அறியவில்லை. ஆனாலும் என் ரத்தத்தில், என் எழுத்தில், என் கண்களில் எங்கோ அந்த அம்பிகா துளியாய் இருக்கும்.”

அந்த எழுத்துகள் எழுதி முடிக்குமுன் கதவுப் பக்கம் ஒரு மெதுவான தட்டல். பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தை வந்திருக்கலாம் என்று நினைத்தான். ஆனால் வாசலில் யாரும் இல்லை. இருப்பது மட்டும்—a torn envelope, slightly wet from the earlier rain. அதன் மேல் எழுதியிருந்தது: “To the second Karthik. From the first.”

அது நிச்சயமாக மாயை அல்ல. ஒரு மனிதனின் கையெழுத்து. உள்ளே ஒரு பக்கத்தான். ஆனால் அந்த எழுத்து புரிந்து கொள்ள முடியாத அழுத்தத்துடன் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“நான் என் பெயரை கையெழுத்தில் விட்டுவிட்டு நீண்ட வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. ஆனால் ஒரு பெயரை விட்டுவிட்டால்தான், ஒரு மனிதன் முழுமையாக மறைவதை புரிந்துக்கொண்டேன். அவளின் பின் சென்றேன். ஆனால் அவள் நெஞ்சுக்குள் நான் பின் செல்லவில்லை. நான் ஒரு காதலை விட்டு ஓடியவன். ஆனால் அவள் அதை உயிராக்கினாள். நீ அவளின் மகன். எனவே நீ என் உயிரின் ஒரு நிழல். இது ஒரு நிவாரணமல்ல. இது ஒரு ஒப்புதல். என்னை நீ மன்னிக்க வேண்டியதில்லை. ஆனால் ஒரு நாளும் அவளிடம் பொய் சொன்னதில்லை. அவளை விட்டுவிட்டதே என் பிழை. கார்த்திக்.”

அந்த கடிதத்துடன் ஒரு புகைப்படம். மிகவும் பழையது. இரண்டு மாணவர்கள்—ஒருவர் நீளமுடி கொண்ட பெண், மற்றவர் நூலகம் போன்ற இடத்தில் நின்றிருந்தவர். சிரிப்பு இல்லை. ஆனால் விழிகள் பரஸ்பரமாக அசைவற்ற பாசத்தில் இணைந்திருந்தன.

அந்த புகைப்படத்தில் இருப்பவர்தான் “முதல் கார்த்திக்.” சுந்தராம்பாளின்—மற்றொரு அம்சம். தன்னுடைய மகனுக்குப் பிறந்த பெயரை வைத்துவிட்ட காதலன்.

அந்த கடிதம் ஒருவிதத்தில் இறுதி வரி போல. ஆனால் கார்த்திக்குக்கு இது ஒரு புதிய வாசல். ஏனென்றால், இப்போது தான் அவன் ஒரு புதிய உண்மையை உணர்ந்தான். தாயின் வாழ்க்கை முழுக்க ஒரு உணர்வின் பெயரால் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதுவே அவனுக்குத் திருப்பி வந்தது, பெயராக, கதையாக, பங்களாக.

அடுத்த காலை, கார்த்திக் முகத்தில் அதிர்ச்சி தந்த இன்னொரு நிகழ்வு. வாசலுக்கு ஒரு நபர் வந்திருந்தார். மழைக்கவசம் அணிந்து, கையில் மெலிதாக ஒரு பை. “நான் விஷ்ணு,” என்று கூறினார்.

கார்த்திக் கதவின் ஓரமாக பார்த்தான். “விஷ்ணு?…”

“நீங்கள் எனக்கு எழுதின கடிதம்… ‘அம்மா உங்களையும் வளர்த்ததாக தெரியவந்தது. எனக்கு உங்களைப் பற்றி தெரிந்துகொள்ள ஆசை.’ இதற்குத்தான் பதில் சொல்ல வரவேண்டும் என்று தோணிச்சு.”

அது கார்த்திக் கடந்த வாரம் ஒரு தைரியத்தில் எழுதிய கடிதம். கல்யாணியிடம் விஷ்ணுவின் முகவரி கிடைத்ததும் எழுதி அனுப்பியிருந்தான்.

இப்போது அந்த முகம் நேரில். கண்களில் ஏமாற்றமில்லை, எதிர்பார்ப்பு மட்டுமே. மழையில் நனையாத ஒரு மனம் போல.

அவர்கள் இருவரும் கம்பெனியாக மேல் மாடிக்குச் சென்றனர். விஷ்ணுவும் அந்த பச்சை கதவின் எதிரே அமர்ந்தான். பேனாவை, டைரிகளை பார்த்து, மெதுவாக சொன்னான், “அவரை எனக்கு அம்மா என்று சொல்ல முடியவில்லை. ஆனால் அம்மாவின் மூச்சு எப்படியிருக்குமோ எனக்கு அவரிடம் இருந்தபோது தெரிந்தது. அவர் என்னை தத்தெடுத்ததில்லை. ஆனால் கவனித்தார். அதைத் தவிர்த்து நானும் அவர் மேல்தான் போய் விட்டேன். பிறகு, எனக்கும் ஒரு குடும்பம். நகரம். வேலை. வாழ்க்கை. ஆனால் இந்த மழை வந்தால் என் நினைவுகள் அவ்வளவுதான்.”

விஷ்ணுவும், கார்த்திக்கும், ஒரு நிமிட மெளனத்தில் இருப்பது காற்று நின்றது போல இருந்தது. கார்த்திக் மெதுவாக ஒரு டைரியை எடுத்தான். “அம்மா உன்னைப் பற்றி எழுதினாள். ஒரு வரியிலும் மறைப்பு இல்லை.”

அந்த நாள் இரவு இருவரும் மழையைப் பார்த்து மெளனமாக இருந்தார்கள். பூமி நனைந்துவிட்டது. ஆனால் இருவரின் உள்ளமும் இன்று erstmals அரைகுறை இருந்த மரபை பூர்த்தி செய்து விட்டது.

8

அந்த இரவு பங்களா இருபது வருடத்தில் முதன்முறையாக இரு மனிதர்களின் அமைதியான நட்பு பேசும் சத்தத்தில் முழுமையாக துளிர்விட்டது. மழை பெய்யவில்லை, ஆனால் சன்னல்களில் நீர்த்துளிகளின் சுவடுகள் இருந்தன. கார்த்திக், சுந்தராம்பாளின் பிள்ளை. விஷ்ணு, அவர் பாதுகாத்து வளர்த்துச் சென்ற ஒரு துளி. இருவரும் ஒரே வீட்டு ஒரு மேசையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். இடையே சூடான தேநீர், பஞ்சு துவைத்த பழைய துணிகள், அம்பிகாவின் பைத்தியம் நிறைந்த, நெஞ்சை நெகிழச் செய்யும் டைரிகள்.

“நீங்கள் இதையெல்லாம் எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க?” என்று விஷ்ணு கேட்டான். குரலில் அபிமானமா, பரிதாபமா என்று தீர்மானிக்க முடியவில்லை.

கார்த்திக் மெதுவாக சிரித்தான். “அவள் என்னை இங்கே வர சொல்லவில்லை. ஆனால் அந்த மழை தான் என்னை இழுத்தது. ஆரம்பத்தில் பயம்தான். பின்னால்—அவள். ஒரு பேய் இல்லாத பேய்கதை போல.”

விஷ்ணு கடிகாரத்தை பார்த்தான். “அவங்க எனக்கு சொன்ன கதை ஒரே ஒன்னுதான்—‘விஷ்ணு, எந்த பெயரும் நிலையானது கிடையாது. ஆனா நினைவுகள் நிலைத்திருக்கும்.’”

அந்த வார்த்தைகள் கார்த்திக்கின் நெஞ்சில் அடித்துச் சென்றன. “அவங்க உனக்கு அதெல்லாம் சொன்னாங்களா?”

“ஆமாம். ஒவ்வொரு மழைக்காலத்திலும் ஒரு கதை சொல்லுவாங்க. அதில் ஒரு சின்ன பொண்ணு ஒரு பையனிடம் ஒரு கடிதம் எழுதிறாள். அந்த கடிதம் எவருக்கும் வழங்கப்படவில்லை. ஆனால் அந்த பையன் அவளின் கனவில் வந்தான். அந்த கனவில் அவள் பெயரை மறந்துவிட்டாள். ஆனால் அந்த பையன், அவளது கண்ணீரைக் கவிதையா வாசிச்சான்.”

கார்த்திக் கவனமாக கேட்டுகொண்டிருந்தான். “அவங்க அந்தக் கதையை முடித்தாங்களா?”

விஷ்ணு சிலநிமிடம் மெளனமாக இருந்தான். பின்னர் சொன்னான், “முடிக்கல. ஒவ்வொரு முறையும் அவளிடம் நான் கேட்டேனா? ‘அந்த பையன் என்ன ஆனான்?’ அவங்க ஒவ்வொரு முறையும் வேறெப்படி பதிலளிக்குவாங்க. ஒருநாள் அவர் மரணித்தார். ஒருநாள் அவர் கடல் கடந்தார். ஒருநாள் அவர் திரும்பிப் பார்த்தாரே இல்ல.”

கார்த்திக்கின் உள்ளம் பரிதவித்தது. “அவங்க உண்மையிலேயே எதிர்பார்த்தாங்களா அவர் திரும்பிப் பார்ப்பார் என்று?”

விஷ்ணு அவனை நேரில் பார்த்தான். “அப்படித்தான் நீ பிறந்தாய் இல்ல?”

கார்த்திக் பதில் சொல்ல முடியாமல் சிரித்துவிட்டான். அந்த சிரிப்பு ஒரு வரலாற்றின் முடிவல்ல. அது ஒரு புது ஆரம்பம் போல.

அவர்கள் இருவரும் பங்களாவின் சுவரில் இருந்த பழைய புகைப்படங்களை ஒன்றாக பார்க்கத் தொடங்கினர். ஒரு சுவற்றில் ஒரு முழு நீள சித்திரம். அதில் வெள்ளைப் புடவை, விரல் விளிம்பில் வெள்ளைப் புள்ளி, பின்னணியில் மழை. அது அம்பிகா.

விஷ்ணு அதை தொட்டவுடன் கேட்டான், “இந்த படம் நான் பார்த்ததேயில்லை. நீங்கள் வரைச்சீங்களா?”

“இல்ல. இங்கேயே இருந்தது. ஆனால் ஒரு விதமாக அது என்னை இதற்குள் வர வைக்கத்தான் முயற்சிச்சது. இந்த வீட்டுக்குள் அவங்க இன்னும் இருக்காங்கன்னு எனக்கு தோன்றுது.”

விஷ்ணு ஒரு சின்ன சிரிப்புடன் கூறினான், “ஒருவேளை அவங்க நம்ம இருவரையும் சேர்த்து வைத்துப் போயிருக்கலாம்.”

மறுநாள் காலை, அவர்கள் சேர்ந்து பங்களாவை சுத்தம் செய்யத் தொடங்கினர். பழைய சுவரொட்டிகள், தொட்டிகளைத் திறந்து பார்த்தனர். ஒரு கடைசி பெட்டி பங்களாவின் அடித்தளத்தில் இருந்தது. அது ரப்பர் பட்டம் போடப்பட்ட பை. அதன் மீது ஒரு நோட்டு:

“என்னை முழுமையாக யாரும் நேசிக்கவில்லை என்று எண்ணினேன். ஆனால் இந்த வீடு எனக்காக எப்போதும் காத்திருந்தது.”

அந்த பை உள்ளே இருந்தது:

சுந்தராம்பாள் எழுதிய சீரான காதல் கவிதைகள்

1954-ல் அரங்கேற்றமாக இருந்த ஒரு நாடகத்துக்கான சுவடிகள்

ஒரு பெரிய மணியடிகட்டி (நடிகை பயன்படுத்தும் வகையில்)

மற்றும் கடைசியாக ஒரு கடிதம், “இரண்டாவது கார்த்திக்குக்காக”

கார்த்திக் அதைப் படித்தான்:
“நீ இந்த வீட்டை பூட்டிவிடாதே. இது மரணத்தின் நினைவல்ல. இது மறக்கப்பட்ட அன்பின் இடைநிலை. நான் பார்த்து வளர்க்க முடியாத குழந்தைகள் உண்டு. நானே உணர முடியாத கனவுகளும் உண்டு. ஆனால் இந்த வீட்டில் ஒரு சத்தம் மட்டும் உள்ளது—அது நீ.”

அந்த இரவு, விஷ்ணுவும் கார்த்திக்கும் வீட்டின் மைய அறையில் மெழுகுவர்த்தி ஒளியில் அமர்ந்திருந்தனர். கண்கள் நிறைந்திருந்தாலும், மனம் வெறுமையில்லாது இருந்தது.

“நீ ஒரு நாள் நகரம் திரும்பப் போறியா?” என கேட்டான் விஷ்ணு.

“இல்ல. இந்த வீடு… இது போதும். ஒருவருக்கு ஒரு சொந்தம் இருக்கணும்னா அது பெயராலா, பொனாலா வர வேண்டியதில்ல. சில சமயம் ஒரு கதையால வந்துடும்.”

விஷ்ணு சிரித்தான். “நீ எழுத போற கதையா?”

“ஆம். அதன் தலைப்பு—மர்ம மழைக்காலம்.”

வீடு தன்னை முழுக்க மாறிக்கொண்டு வந்தது. பீறிட்டு வரும் மழைதான் இப்போது சுவர் சேரி விழும் பூந்தோட்டம் போலக் காற்றில் இசை கேட்கச் செய்கிறது. கார்த்திக் மற்றும் விஷ்ணு சேர்ந்து அந்த பழைய பங்களாவை நகர்த்திப் பார்த்து மெல்லமெல்ல உயிரூட்டத் தொடங்கினர். சுவர்களில் இருந்த நெகிழும் புகைப்படங்கள், கண்ணீரில் எழுந்த கவிதைகள், வீணாகிப்போன சத்தங்கள—all were arranged into stories.

“இந்த வீட்டை வாசக மையமா, அல்லது நினைவகம் மாதிரியா மாற்றலாம். அம்பிகாவின் கதையை தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில் ஏராளமானவர்கள் வந்தால்?” என்று விஷ்ணு ஒருநாள் கேட்டான்.

“நாம் அவரைப் பற்றிச் சொல்றதல்ல, அவர் எங்களை என்ன செய்யச்சொல்றாங்கன்னு முக்கியம்,” என்று கார்த்திக் மெதுவாக பதில் சொன்னான்.

அந்த வாரம் கிராம பஞ்சாயத்து வாராகத்தில் விஷ்ணு, பங்களாவை ஒரு தனிச்சுற்றுலா வாசக மையமாக மாற்றுவதற்கான அனுமதிக்காக விண்ணப்பித்தார். அதற்குள் அவர்கள் வீட்டில் நூல்கள் சுத்தம் செய்யப்பட்டு புது அடுக்கு மரமனையுடன் பழைய மேசை மீண்டும் அமைக்கப்பட்டது. வாசிக்க தகுந்த பழைய கைநூல்கள் ஒரு பக்கம், சுந்தராம்பாளின் கவிதைகள் மறுபக்கம்.

அது நடக்கும் நாளில்தான் அது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

மேல் மாடி அறையில் இருக்கும் ஒரு மர சுவர்களின் ஓரத்தில், பழைய சுண்ணாம்பு சிதிலமடைந்திருந்தது. கார்த்திக் அதை சுத்தம் செய்யும் போது, அங்கே ஒரு ஓவியம் தோன்றியது. அது புதிதல்ல. ஆனால் எதற்கோ மறைக்கப்பட்டிருந்தது. மரச் சுவருக்குள் ஓவியமாக இருந்தது—a delicate pencil sketch, possibly done by Ambika herself.

அந்த ஓவியம் மிகவும் சுருக்கமாக இருந்தது. ஒரு பெண்—தலையில் சாய்ந்த குருதி ரேகையுடன்—with her hand lifted slightly, like she was waving goodbye. பின்னணியில் ஒரு மழை வழியே காட்சியளிக்கிறது. ஆனால் அந்த ஸ்கெட்சின் சுவடுகள் எதையோ சாத்தியமாக எடுத்துக்கொள்கிறது. மேலும் ஒரு விஷயம்… அந்த பெண்ணின் அருகே ஒரு சிறிய பையனும் நின்று கொண்டிருக்கிறான். ஆனால் அவன் முகம் ஸ்கெட்ச் செய்யப்படவில்லை. வெறும் வெற்று.

“அது யாராவது?” என்று விஷ்ணு கேட்டான்.

கார்த்திக் மெதுவாக கூறினான், “அது நாம் இருவரில் யாராவது. இல்லை… ஒருவரும் அல்ல. ஒருவேளை எவனும் அல்ல. அது ஒரு பெயரில்லா பாசம்.”

அந்த ஓவியத்தின் கீழே ஒரு வரி இருந்தது:
“அவனது முகம் என்னை மறந்தாலும், என் கண்ணீர் அவனுக்கு வாசிக்கும்.”

அதற்கு பக்கத்தில் ஒரு தேய்ந்த கண்ணாடிக்காப்பு வைக்கப்பட்ட பக்கம். அதில் எழுதியிருந்தது:
“சில கதைகள் சொல்லப்படுவதில்லை. அவை வாசிக்கப்பட வேண்டியவை.”

அந்த இரவு, கார்த்திக் அந்த ஓவியத்தின் முன் மெளனமாக அமர்ந்தான். அதற்குள், ஒரு நினைவு பாய்ந்தது. சிறு வயதில் அவன் ஒரு மழைக்காலத்தில் தோட்டத்தில் விளையாடும் போது, அம்மா கூர்ந்து பார்த்து விட்டு திடீரென்று அழ ஆரம்பித்தார். அதன் பிறகு ஒரே வார்த்தை சொன்னார்: “நீ வந்த பிறகு நான் மறக்க ஆரம்பிச்சேன். அதுதான் என் மன்னிப்பு.”

அப்போதும் அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஆனால் இன்று—அந்த வார்த்தைகள் ஓர் ஓவியமாக அவனது முன்னால் நின்றிருக்கின்றன.

“நீ என்னை மறந்தாலும் பரவாயில்லை. ஆனால் நீயாக வாழ்ந்தால், நானாக வாழ்ந்ததுதான்.”

விஷ்ணு அந்த ஓவியத்தின் ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்தான். பின்னர் கூறினான், “இதைக் கதையின் மையமாகவே வைக்கலாம். இது அவருடைய நிசப்தக் குரல்.”

வார முடிவில், அந்த பங்களாவில் ஒரு சிறிய திறப்பு நிகழ்வு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. பக்கத்து கிராமத்திலிருந்து சில வாசகர்கள், மாணவர்கள், பத்திரிகையாளர் ஒருவரும் வந்திருந்தார். விஷ்ணு கதையை அழுத்தமின்றி சொன்னார். ஆனால் முக்கியமான விஷயம்—கார்த்திக் பேசும் போது அமைதியில் இருந்தது. அவர் ஒரு எழுத்தாளராக பேசிய முதல் முறை.

“இது ஒரு மர்ம கதை அல்ல. இது மறந்துகொண்டிருக்கும் காதலின் பயணக் கதை. இங்கே ஒருவர் வாழ்ந்திருக்கிறார். ஒரு பெயரில், ஒரு நிழலில், ஒரு பேனாவில். அவர் எதையும் முழுமையாக முடியவில்லை. ஆனால் அவர் தொடங்கிய எல்லாம், இன்று தொடர்கிறது. வாசிக்கப்படுவது, அவருடைய குரல் அல்ல. அவருடைய அமைதி.”

மழை அந்த நேரத்தில் மெல்ல ஆரம்பித்தது. விழிக்காமல். அந்த மேல் மாடி சன்னல் வழியே காற்று ஊதியது. அந்த காற்றில் ஒருவரது சுவாசம் இருந்தது போல.

முன்பாக இருந்த மேசையில், வைக்கப்பட்டிருந்த பித்தளை பேனா மெதுவாக தானாக சுழன்றது. அதன் முனையில் ஒரு துளி மழைத்துளி தட்டி விழுந்தது.

கார்த்திக் அதன் அருகே நின்று, மெதுவாக ஒரு புதிய பக்கத்தில் எழுதி ஆரம்பித்தான்:

“அம்பிகா, உன் குரலை யாரும் கேட்கவில்லை. ஆனால் இன்று அந்த அமைதி ஒலிக்கிறது. அந்த குரல் நான் அல்ல. அது நாங்கள்.”

10

மழைக்காலம் ஓரமில்லாத ஓராயிரம் நினைவுகளின் அறைவாசல். மல்லிப்பூட்டூர் கிராமத்தின் அந்த பசுமை நிற பங்களா, இன்று இனிமையான தேநீருடன் ஒரு சிறிய வாசக மையமாக மாறியிருந்தது. பெயர்: அம்பிகாவின் ஓவியமாடம். வாசலில் கட்டப்பட்டிருந்த ஒரு கறுப்புச் கம்பளத்தில் பொற்கிரதையாய் எழுதியிருந்தது — “சில கதைகள் சொல்வதற்கு அல்ல, சுவாசிப்பதற்கே.”

பரிதவித்த பழைய வீடு இப்போது நெகிழும் நினைவுகளால் உயிர்க்கொண்டு இருந்தது. மேல் மாடியில் இருந்த அந்த மர ஓவியம், வாசகர்களுக்கு ஒன்றை மட்டும் சொல்லுகிறது — பெயரில்லா முகமும், பாசமுள்ள நடுவெளியும் எவ்வளவு ஆழமான உணர்வுகளை தாங்க முடியும் என்பதை.

கார்த்திக் ஒவ்வொரு வாரத்துக்கும் ஒரு புதிய வாசனையை கொண்டு வந்தார் — ஒரு தந்தையின் கண்ணீர், ஒரு காதலியின் கடிதம், ஒரு சிறுமியின் கனவுகள். இவை அனைத்தும் அவரது எழுத்தின் வழியே, பங்களாவின் மேசையிலிருந்து உலகம் நோக்கி பறந்தன.

விஷ்ணு, பக்கத்து வாசல் அறையில் ஒரு சிறிய நூலகத்தை பராமரித்தான். அவன் அம்பிகாவின் டைரிகளை மெதுவாக படித்து, அவை மீள எழுதப்படக் கூடிய வகையில் புதிய வடிவத்துக்குள் கொண்டுவந்தான். அவன் கூறினான், “அவளின் வார்த்தைகள் புரியாததாய் இருந்தாலும், உணரமுடிகிறது. ஏனெனில் அவை உண்மையாய் இருந்தன.”

ஒரு மழையுடன் தொடங்கிய இந்த பயணம் இப்போது வேரூன்றிய பசுமையாய் வளர்ந்திருந்தது. ஆனால் ஒருநாள் — வெறும் வாரக் காலை. திடீரென்று வீட்டு வாசலில் ஒரு மரையாய் ஒரு மூதாட்டி வந்தார். அவர் கண்களில் வயதின் சலனம் இருந்தாலும், கைகளில் ஓர் உறுதி. “எனக்கு அம்பிகா தேவை,” என்று கேட்டார்.

கார்த்திக் தயங்கினான். “அவர் இங்கே இல்லை. ஆனால் அவரைப் பற்றிய அனைத்தும் இங்கே இருக்கிறது.”

மூதாட்டி மெதுவாக வாசலினுள் நுழைந்தார். ஒரு பழைய புகைப்படத்தை எடுத்து பார்த்தார் — அம்பிகா பள்ளி நாட்களில் எடுத்த படம். அதில், ஒரு துணைவியுடன் நின்றிருந்தார். மூதாட்டி சொன்னார், “இது நான்தான். என் பெயர் வாணி. நாங்கள் பள்ளியில் சக நண்பிகள். அந்த நாள்… அவள் அழுத நாள் எனக்கு இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. ஒரு கார்த்திக் அவளை கைவிட்டிருந்தார். ஆனால் அவள் அந்த காதலை உயிராக வைத்துக்கொண்டாள்.”

வாணியின் குரல் கண்களில் நின்றுவிட்டது. அவர் மெதுவாக அமர்ந்தார். “நான் இத்தனை வருடங்களாக வெளிநாட்டில் இருந்தேன். அவள் இறந்ததைப் பற்றி உங்களிடம் ஒருவன் கடிதம் எழுதினான். அதனால்தான் வந்தேன். அவளிடம் ஒரு மன்னிப்புத் தந்துவிட்டு போவேனென்று நினைத்தேன்.”

அந்த கடிதத்தை கார்த்திக் கொடுத்தான். அது விஷ்ணு எழுதியது. “அம்பிகா ஒரு கதையாய் வாழ்ந்தார். அவர் ஒரு பெயருக்குள் மூச்சுவிட்டாரா, இல்லையா என்றால்—அவர் எங்கள் இருவரிடமும் பெயராகவே இருந்தார்.”

வாணியின் கண்களில் நீர் வழிந்தது. “அவளுடைய குரல் உங்களுள் இருவரிலும் இருக்கு. நான் இன்று இங்கு வந்ததே தவிர, அவர் என்னைவிட்டு சென்றதையே மன்னிக்க முடியவில்லை.”

அந்த வாரம், பங்களாவின் மேல் மாடியில் வாணி அமர்ந்திருந்தார். அவரும், விஷ்ணுவும், கார்த்திக்கும் சேர்ந்து ஒரு கணக்கு எழுதினர் — “அம்பிகா: ஒரு பெண், ஒரு பெயர், ஒரு பிழைமறைவு.”

அது ஒரு புத்தகம் ஆனது. அது சற்று நேர்மையான, சற்று உணர்வூட்டும், சற்று உருக்கமான உரையாடல். ஆனால் அந்த எழுத்துகளில் அம்பிகா நேராக வாசகரிடம் பேசுவார் போல இருந்தது.

முடிவில் கார்த்திக் எழுதியிருந்தார்:

> “அவள் ஒரு வாழ்க்கையை மறந்தவளல்ல. ஒரு வாழ்க்கையை வாழ மறுத்தவளும் அல்ல. அவள் ஒரு பெயருக்குள் அடைந்த பிணிக்கு உயிர் கொடுத்தவள். அவள் நினைவுகள் இப்போது மழையிலல்ல. அவை வாசகர்களின் நெஞ்சுக்குள் இருக்கின்றன. ஒரு நாள் நீயும் ஒரு பெயரை மறந்துவிடலாம். ஆனால் அந்த நினைவுகளை மறக்க முடியாது.”

 

புத்தகம் வெளியான நாள் மழைபெய்தது. விழாவின் போது மேடையில் கார்த்திக் நின்று பேசினான்:

“ஒரு பெயரை நாம் கைவிடலாம். ஆனால் ஒரு குரலை? அது உயிர். அம்பிகாவின் குரல் இப்போது என் வாயில் இல்லை. அது உங்களுக்குள். அதற்கு நன்றி சொல்ல நான் யாரும் இல்லை. ஆனால் அந்த மரம், அந்த பீடம், அந்த பேனா—all of them say only one thing—listen carefully. Rain speaks. So do those who remained quiet all their lives.”

மழை தொடர்ந்து பெய்துக்கொண்டிருந்தது.

பங்களாவின் கதவுகள் திறந்து இருந்தன. வாசகர்கள் உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தார்கள். ஒரு சிறுமி மேசையில் அமர்ந்து ஒரு பென்சில் ஸ்கெட்ச் வரைந்தாள். அவள் அதை கார்த்திக்கிடம் காட்டினாள் — அது அம்பிகாவின் முகம்.

“நீ இப்படியெல்லாம் எப்படி வரைந்த?” என்று கார்த்திக் கேட்டான்.

சிறுமி சிரித்தாள். “நான் கனவில் அவரை பார்த்தேன். அவர் சொன்னது—‘என் கதை முடிவடைந்ததில்லை. அது இப்போதுதான் ஆரம்பம்.’”

கார்த்திக் மெளனமாய் சிரித்தான். உள்ளுக்குள் மழை நனைத்த வெப்பம் ஒரே நேரத்தில் தண்ணீரும் தீயுமாய் இருந்தது.

பங்களாவின் கடைசி சுவர் ஓரத்தில் கரைந்திருந்த அந்த ஓவியம் மெல்ல தெளிவடைந்தது. அந்த சிறுவனின் முகம் ஓரளவு தென்படத் தொடங்கியது.

அந்த முகம் எந்த ஒன்று என்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் கார்த்திக் தெரிந்து கொண்டிருந்தான்—

அது நாம் அனைவருமே.