மரணத்தின் மூன்றாம் வாசல்

விக்னேஷ் பரதன்

1

விழுப்புரம் மாவட்டத்தில் இடம் பெற்றிருந்த நாசராயணபுரம் கிராமம், விழிகளுக்கு பசுமையும், இதயத்திற்கு அமைதியையும் அளிக்கும் இடம். அந்த இடத்தில் கடந்த இரண்டு தலைமுறையாக எந்த கொலைக்கூட நடந்ததில்லை என்பதே பெருமை. ஆனால் கடந்த வாரம் நடந்த ஒரு மரணம், அந்த அமைதியைக் கலக்கம் ஆக்கியது.

பசுமை நிலங்களை ஒட்டிய வீதியின் நடுவே, பழைய சேதி இல்லாத அய்யாசாமி நாயர் வீடு. அந்த வீட்டின் வாசலில் ஒரு காலையில், நாயர் உடல் சடலமாக கிடந்தது. தலையில் காயம், முகத்தில் பசுமை தழும்புகள். போலீசாரும், கிராம மக்கள் எல்லாரும் ஒன்று மட்டுமே சொன்னார்கள்: இது இயற்கை மரணம் கிடையாது.

தொடர்பான செய்தி விழுப்புரம் வார இதழில் வந்தவுடன், சென்னை பத்திரிகையில் பணிபுரியும் நந்தினியின் கவனத்தை ஈர்த்தது. நந்தினி — 29 வயது, கூர்மையான பார்வை, எப்போதும் கிளிப்போர்டுடன் கையிலிருக்கிற பெண். நகர வாழ்க்கையின் மரபுகளை வெறுக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கு இப்போதும் தேவை — ஒரு உண்மையை கிழித்து எடுக்க ஒரு வாய்ப்பு.

“அம்மா, இதெல்லாம் பெரிய விஷயம் இல்ல” என்றாள் பத்திரிகையின் எடிட்டர். “ஒரு வயதான நபர் இறந்திருக்கார். கிராமம் அதற்கு விகாரமாகச் சத்தமிடுது.”

“ஆனா அந்த மரணம் நடந்த இடத்தில வந்து மூன்று பேர் மரணிச்சிருக்காங்க — கடந்த 7 ஆண்டுகளில,” என்று நந்தினி கோப்பையை சுமந்தபடி சொன்னாள். “முதல்ல அவர் மனைவி, பிறகு 18 வயசுக்குட்டி, இப்போ நாயர். அதையும் கிராமத்துல கோவிலுக்குப் பக்கத்துல ஒரு மூன்றாம் வாசல் இருக்குமாம். யாராவது அந்த வாசலை கடந்து செல்றதுக்கு ஒரே பயம். அது ஏதோ காட்டுதேவம் வாசலாம்.”

“மிதப்பா போல இருக்கு…”

“நான் சென்று நேரில் பாத்து வர்றேன்,” என்று துணிவாக முடிவு செய்து, இரண்டு நாள் கழித்து நாசராயணபுரம் சென்றாள் நந்தினி.

கிராமத்தில் அடைந்ததும், அவளுடைய வருகை சற்று குனிந்து கண்டு கொள்ளப்பட்டது. “நீங்க பத்திரிகையா? இங்க என்ன நடக்குது தெரியாம காக்கா கூட உரையாட மாட்டேங்குது,” என்று பக்கத்து அய்யர் நாகரத்தினம் சொல்லியதும், நந்தினி கவனமாக அவளது டைப் நோட்டில் குறிப்பெடுத்தாள்.

அதிகாலை நேரத்தில், நாயர் வீட்டின் அருகே சென்றாள். வீட்டின் வாசலில் BLOOD என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அது காய்ந்திருந்தாலும், அதில் கோபம் படிந்திருந்தது. வீடு நிரம்பி இருந்த ஓசைகள் — பாம்பு வீசும் சத்தம் போலத்தான்.

பின்னால் குரல். “நீங்க சென்னையிலிருந்து வந்த பத்திரிகையா?”

திரும்பிப் பார்த்தாள். வெள்ளை சட்டையோடு ஒரு நீளமான மனிதர். கண்களில் இருள். “ஆம். நீங்க யார்?”

“நான் பஞ்சு. நாயர் வீட்டின் பழைய வேலைக்காரன். இங்க நாலு தலைமுறை செர்வண்டா வேலை பார்த்துட்டுருக்கேன். என் அப்பா, தாத்தா எல்லாரும் இந்த வீட்டுக்கே.”

“நீங்க அவருடைய இறப்புக்கு பின்புலமா பாத்தீங்க?”

“பாத்தேன். அவர் தூங்குற மாதிரி இருந்தது. ஆனா, ஒரு மாடியில் இருந்து விழுந்ததுபோல தலைக்கு காயம். ஆனா அவ்வளவு உயரமில்லை, Madam. அவர் விழ வேண்டிய உயரம் இல்லவே இல்ல.”

“நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?”

பஞ்சு ஒரு நிமிடம் யோசித்தார். “இந்த வீடு காயப்படுத்துது. அது மாசமானது. மூன்றாம் வாசல் தெரியும்?”

நந்தினி நடுங்கினாள். “அது என்ன விஷயம்?”

“இந்த வீட்டுக்குப் பின்புறம் ஒரு சிறிய வாசல் இருக்கு. அது ஒரு மூன்றாவது வாசல். யாராவது அந்த வாசலில நுழைந்தா, மூன்று மாதத்துக்குள்ள மரணம். இதுக்காகவே நாயர் அதை பூட்டுனாரு. ஆனா ஒரு மாதத்துக்கு முன்னாடி, யாரோ அதைத் திறந்துருக்காங்க.”

“யாரோ? யாரு?”

“பகல் நேரமா தெரியல. ஆனால் இரவு நேரமா வந்து வாசலைத் திறந்துருந்தாங்க. அதுக்குப்பிறகு வீடு கூட புதுசா வாசிக்க ஆரம்பிச்சுச்சு. பூஜையில தீ மட்டும் திடீர்னு அணைஞ்சு போச்சு.”

நந்தினி இப்போது உறுதியாக விருப்பம் கொண்டாள் — மூன்றாம் வாசலை நேரில் பார்ப்பது. பஞ்சுவின் வழிகாட்டுதலோடு பின்வாசலை நோக்கி சென்றாள். அது ஒரு பழமையான மரக்கதவாக இருந்தது. வாசல் இரும்பு பூட்டால் பூட்டப்பட்டிருந்தது. ஆனால் பூட்டு ஓரத்தில் பழைய சிப்பாய் பூச்சு இருந்தது. யாரோ அதை அடித்து திறக்க முயற்சித்ததற்கேற்குரிய சுவடுகள்.

“இந்த வாசலின் பின்னால என்ன இருக்குனு தெரியுமா?”

“ஒரு சிறிய பூந்தோட்டம். ஆனால் அந்த இடத்தில நடக்குற விஷயங்களை யாரும் நம்பமாட்டாங்க. அந்த வாசலின் பின்னால, ஒரு பழைய அகழி இருக்கு. அந்த அகழில மூன்று தலைமுறைகளாக அடக்கம் நடந்துச்சு. ஆனா கடைசியாக நாயரின் மனைவியை மட்டும் அந்த இடத்தில புதைக்க முடியாம வைச்சாங்க. ஏனென்றால் அவர் மரணம்… சாதாரணமில்லை…”

“அவங்க மரணமும்…?”

“ஆமாம். மூன்று நாள் இரவில் ஓடிக்கிட்டு வந்து, அந்த மூன்றாம் வாசலுக்குள்ள விழுந்து இறந்துட்டாங்க. யாரும் இதை நேரடியாக சொல்ல மாட்டாங்க. ஆனா இது உண்மை.”

நந்தினி உள்ளுக்குள் ஒரு கோபத்தோடு சிந்தித்தாள் — இந்த மரணம் அப்படியே மறைந்து போகக் கூடாது. அது ஒரு நோய் போலக் கிராமத்தில் பரவி, பின்னாளில் இன்னும் பல உயிர்களை எடுத்துக்கொள்வதற்குள், அவளுக்குத் தடுப்பது வேண்டும்.

அவள் எதிர்நோக்கிய பாதை சுலபம் அல்ல. ஆனால் அவள் தீர்மானித்தாள் — இந்த வாசலைத் திறப்பாள். அந்த வாசலின் பின்னால் உள்ள மர்மத்தை துரத்தியே தீருவாள்.

2

மூன்றாம் வாசலின் முன் நந்தினி நின்றிருந்தபோது, ஒரு வலிய மழை தூறியது. வானம் முழுவதும் முகில் குவிந்து, அந்த மரக்கதவின் மீது துளி துளியாய் மழை விழுந்த ஒலி, பஞ்சுவின் சொற்கள் போலவே மர்மமாக இருந்தது. நந்தினி மொபைல் எடுத்துப் புகைப்படங்கள் எடுத்தாள். வாசல், பூட்டு, அருகிலிருந்த சிறிய சந்தன மரம்—ஒவ்வொன்றும் அவளுக்குள் ஒரு விசித்திரமான ஆழமாய் பதியத் தொடங்கின.

“நீங்க இவ்வளவு நேரம் இங்க இருக்கக்கூடாது, மேடம்,” பஞ்சு மெல்ல சொன்னார். “இந்த வாசலுக்கப்புறம் காற்றே வேற மாதிரிதான் வீசுது. நான் போன சமயம் என் உடம்பு இரண்டு நாளைக்கு சளித்துப் போச்சு.”

“நான் உள்ளே போய் பார்பதுதான் முடிவு. ஆனால் அதற்குள்ள இந்த பூட்டை உடைக்க முடியுமா?”

பஞ்சு தயங்கினார். “பூட்டை உடைக்கிறதா? அந்த பூட்டில நாயர் ஒரு மந்திர லெப்பை பட்டினாராம். அது அப்படியே திறந்தா வேலை செய்யாது.”

“அப்போ இப்ப யாரோ திறந்திருப்பாங்கன்னு சொன்னீங்களே?”

“அதான்! அந்த பூட்டைப் பாத்தீங்கனா மேல சாம்பல் படிந்தது மாதிரி தெரியும். அதுதான் மந்திர பூட்டை யாரோ திறக்க முயற்சிச்சதின் சின்னம்.”

நந்தினி மேலும் ஆர்வமாகி, அகற்றப்படாத பரிகாரங்களை நினைத்து எழுதத் தொடங்கினாள். அந்த மூன்றாம் வாசல், மரணம், பழைய நம்பிக்கைகள்—அவை அனைத்தும் ஒரு கதை அல்ல. அது உண்மையாய் பல உயிர்களை எடுத்து வைத்திருந்தது.

மாலை நேரம் நந்தினி கிராமத்தில் உள்ள ஒரே டீக்கடையில் சுடச்சுட டீ குடித்துக்கொண்டு, கடையின் உரிமையாளர் கிருஷ்ணமூர்த்தியிடம் பேசத் தொடங்கினாள்.

“நாயர் பற்றி உங்களுக்கு என்ன தெரியும்?”

“நாயர் சும்மா சில்லறை கொஞ்சம் காசு சம்பாதிச்சா மட்டும், பெரியவங்க மாதிரி நடந்தார். ஆனா, ஒரு விஷயம்—அவர்க்கு ராத்திரி தூக்கம் வராது. எப்போதுமே ஒரே மாதிரி சொல்லுவார்: ‘வாசல் திறந்துருச்சு… வாசல் திறந்துருச்சு…'”

“இவங்க ராத்திரி ஒரு மாதிரியா நடந்துகொண்டாங்கன்னு சொல்ல முடியுமா?”

“நீங்க ஒரு வாரம் முன்னாடி வந்திருந்தீங்கனா, பார்த்திருப்பீங்க. ராத்திரில வாசல் நோக்கி போற ஒளி தெரியும். ஓர் மின்மினி விளக்கமா, ஆனா அது லொகிகா இல்ல.”

“நீங்க என்ன நம்புறீங்க?”

“நாயர் இறந்தது வெறும் விபத்துன்னு சொல்ல முடியாது. அந்த வாசல் தான். அந்த வாசலை யாரோ உயிரோட திறந்துருக்காங்க.”

இந்த வார்த்தைகள் நந்தினியின் உள்ளத்தை இன்னும் உறுதி செய்தது. மூன்றாம் வாசலை சோதிக்க வேண்டும். ஆனால் நேரடியாகக் கதவம் உடைக்க முடியாது. அவளுக்குத் திட்டம் ஒன்று இருந்தது—நாளை இரவு, அந்த மூன்றாம் வாசலின் பின்னாலிருந்து புகுந்து, உள்ளே என்ன இருக்கிறது என்பதை காண்பதுதான்.

அந்த இரவு, நந்தினி பஞ்சுவிடம் கூடத் தெரிவிக்காமல் ஒரு தொலைதூரத் தடம் சுற்றிப் பின்னால் உள்ள தோட்டம் வழியாக மூன்றாம் வாசலை அடைந்தாள். அந்த பூந்தோட்டம் வனாந்தமாக இருந்தது. ஒரே ஒரு வெளிச்சம் கூட இல்லை. மழை நின்றுவிட்டாலும், நிலவு மேகத்தில் மறைந்திருந்தது.

அவள் கைல இருந்த டார்ச்சை ஜொலிக்க விட்டாள். அந்த ஒளியில் மரத்தின் பிசாசு போன்ற உருவங்கள் பீதி தூண்டின. ஆனால் அவள் பதறவில்லை. வாசலின் பின்னால் ஒரு சிறிய குழிவண்டி பாதை போல தெரிந்தது.

அவள் மெதுவாக நடந்து சென்றாள். வழியில் பழைய பாதிப்பட்ட கல்லறைகள் இருந்தன. எந்த ஓர் கல்லிலும் பெயர் எழுதப்பட்டிருக்கவில்லை. ஆனால் ஒரே ஒரு கல்லில் மட்டுமே சிவப்பு சாயம் ஒத்த போலிருந்தது. அந்த கல்லரையின் அருகே ஒரு பாம்பு தோண்டிய குழி போன்ற ஆழம் இருந்தது. அங்கே ஒரு பழைய பாத்திரம் இருந்தது, அதில் மஞ்சள், நீல பொடி மற்றும் சாம்பல்.

அவள் அது குறித்து படம் எடுக்க முயன்றபோது, ஒரு சத்தம்—கடுமையான கதவுத் திறக்கும் சத்தம். வாசல்… மூன்றாம் வாசல் திறக்கப்படுகிற சத்தம்.

நந்தினியின் இதயம் துடித்தது. ஒரு நிமிடம் உறைந்தாள். பின்னர் மெதுவாக வாசல் நோக்கி திரும்பினாள். கதவின் அருகில் யாரோ நின்றிருந்தது. சாயல் மட்டும் தெரிந்தது—ஆணா? பெண்ணா? தெரியவில்லை. ஆனால் அது மிகவும் மெதுவாக நகர்ந்தது.

“யார்?” என்று நந்தினி கூவினாள். பதில் இல்லை. அந்த உருவம் வாசலை தொட்டு மூடியது. கதவு மீண்டும் மெல்ல அடைந்தது. ஒரு நேரத்தில் அந்த உருவம் காணாமல் போனது.

அவள் முன்பெல்லாம் நேரில் பார்த்தது போல உணரவில்லை. இது ஒரு மனிதன் அல்லவோ? காற்றோடு நகரும், காற்றில் அடங்கும் ஒரு காட்சியா?

பின் திரும்பும் முன் அவள் வாசலின் அருகே ஒரு சிலையைக் கண்டாள். அது ஒரு பெண்ணின் உருவம். அந்த பெண் புன்னகையுடன் நின்றிருந்தாள். ஆனால் அந்த புன்னகையில் பசியும், பழிவாங்கும் கோபமும் கலந்து இருந்தது. சிலையின் அடியில் எழுதி இருந்தது—”மரணத்தின் வாசலை நம்பாதே.”

நந்தினி சிறிது காலம் அங்கேயே நின்றாள். பின், பயத்தை வென்றபடி வெளியே வந்தாள்.

அடுத்த நாள் காலை, அவள் தங்கியிருந்த அரைச்சோறு விடுதியின் மேஜையில் ஒரு கடிதம். அந்த கடிதத்தில் ஒரே ஒரு வரி:
“வாசலை நீ பார்த்தாய், ஆனால் வாசல் உன்னை பார்த்திருக்கிறது.”

3

அடுத்த நாள் காலை, நந்தினி விடியற்கால மேகங்களால் ஆன வானத்தைப் பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தாள். மழைக்குப்பிறகு, கிராமம் பசுமையுடன் இருந்தாலும் அவளுக்குள் ஒரு பரிதாபமான கவலை இருந்தது. “வாசல் உன்னை பார்த்திருக்கிறது” என்ற அந்த ஒரு வரி மட்டும் தான் அந்த கடிதத்தில் இருந்தது. யார் எழுதினார்கள்? யாருக்குத்தான் இவளது நகர்வு தெரிந்தது?

அவளது நோட்புக்கில் எதையும் எழுத முடியவில்லை. எண்ணங்கள் ஒழுங்கின்றி ஓடின. பஞ்சுவிடம் பேசலாமா என்ற எண்ணம் வந்தது. ஆனால் நேற்று இரவு அவளது திட்டத்தை அவன் அறிந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை.

தினமும் போல, அவள் டீக்கடையில் போனபோது, பக்கத்தில் நின்றிருந்த கிழவர் ஒருவரின் முகம் அவளுக்குப் புதிதாக தோன்றியது. வெள்ளை வேஷ்டி, கருமை நிற சட்டை, மூக்கில் பெரியவொரு பூனைக்கண்ணாடி. நந்தினி அருகில் நின்றபோது, அவர் கவனிக்காதவாறு ஒப்புரவாக கண்கள் பட்டன.

“நீங்க இப்ப தான் வந்த பத்திரிகையா?” என்றார் அவர். குரல் மென்மையாக இருந்தாலும் கண்களில் கூர்மை.

“ஆம். நாயர் மரணம் பற்றி எனக்கு தகவல் கிடைத்தது. அதைத்தான் ஆராய்ந்து வர்றேன்.”

“அது மட்டும் இல்ல, வாசல் மர்மத்தையும், இல்லையா?” என்றார் அவர், ஓர் சிறிய புன்னகையோடு.

நந்தினி நிமிர்ந்தார். “உங்களைப் பற்றி எனக்கு தெரியல. ஆனால் உங்களுக்கு என்ன தெரியும்?”

“நான் ராமமூர்த்தி. இந்த கிராமத்துல நூறு வருடமா இருக்கற பழைய வாசகசாலை கவனாளர். ஆனால் இப்ப ஓய்வு. நான் வாசல்கள் பற்றி எழுதுன வரலாற்று புத்தகம் ஒன்று எழுதியிருக்கேன். வாசல் என்பது எல்லா மரணங்களுக்கும் ஓர் நுழைவாயில். அதுதான் உண்மை.”

“மூன்றாம் வாசல் பற்றி?”

அவர் ஒரு நிமிடம் உட்கார்ந்தார். “நாயர் வீடு 1893-இல் கட்டப்பட்டது. அந்த வீட்டின் முதற்பெண் மீனாட்சி, திருமணமாகி மூன்று மாதத்துக்குள் உயிரிழந்தார். காரணம் தெரிந்ததில்லை. பின்னர் வீட்டில் கட்டப்பட்ட ஒரு வாசல் — அதுதான் மூன்றாம் வாசல். ஆனால் நாயரின் தாத்தா அதைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டே எழுதியிருந்தார், ‘வாசல் மூடப்பட வேண்டும். அது உயிரை உறிஞ்சும்.’”

“அது ஒரு சாமான்ய வாசலா?”

“இல்ல. அந்த வாசல் மூன்று பாதைகளைக் கொண்டிருந்தது. ஒன்று மண்ணுக்குள் போகும் பாதை, ஒன்று பழைய கிணறுக்குள் செல்வது, மற்றொன்று ஒரு மரத்தடிக்கு.”

“மரத்தடி?”

“ஆம். அந்த மரம் தான் இப்ப அந்த சிலை அருகே இருக்குற பெரிய பனைமரம். அந்த மரத்தடியில் ஒருவர் எப்போதும் நின்று கொண்டே இருப்பதாக பழையவர்கள் சொல்வார்கள். அது பெண். முகம் தெரியாத ஒரு பெண்.”

நந்தினியின் நினைவில் வந்தது அந்த சிலை. ‘மரணத்தின் வாசலை நம்பாதே’ என்று எழுதி இருந்ததோடு இருந்த புன்னகை. அதற்குப் பின்னால்தான் ஒரு மரமும் இருந்தது.

“உங்களுக்கு இந்த வாசலை திறந்தது யார்னு தெரியும்?”

ராமமூர்த்தி மெதுவாக தலைஅசைத்தார். “நாயர் வீட்டில் ஒரு பழைய சேவகர் இருந்தார். அவர் மரணத்துக்கு மூன்று மாதத்துக்கு முன்னால் அங்கு திரும்பினார். அவர் ஒரு விசித்திரமான கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். கண்கள் எப்போதும் மறைந்துபோய் இருந்தன. அப்படிச் சீக்கிரம் வருகை தந்தவனை யாரும் நன்றாக கவனிக்கவில்லை.”

“அவரை நான் பார்த்திருக்கிறேன்…”

“நீங்கள் பார்த்திருக்கிறீர்கள்?”

“ஆம். நேற்று இரவு மூன்றாம் வாசல் திறக்கும்போது ஒரு உருவம் நின்றிருந்தது. அது அவர் தான் என்று எனக்கு தோன்றுகிறது.”

ராமமூர்த்தி மெதுவாக ஒரு நெடுகட்ட உச்சொலி விட்டார். “அவர் தான் மூன்றாம் வாசலை மீண்டும் திறந்தவர். அதற்கு உங்களைப் பார்த்து கடிதம் எழுதியிருப்பார். உங்களை எச்சரிக்க. அந்த வாசல் பார்க்கும். ஒருமுறை அது உங்களை பார்த்ததும், நீங்கள் அந்த மரணச் சுற்றத்தில் நுழைந்துவிடுவீர்கள்.”

“அதைத் தடுக்க முடியாதா?”

“முடியும். ஆனால் அந்த வாசலின் மூன்று முகங்களை அறிய வேண்டும்.”

“மூன்று முகங்கள்?”

“ஆம். மூன்றாம் வாசலுக்கு ஒரு தெய்வ முகம், ஒரு மனித முகம், ஒரு பிசாசு முகம் இருக்கின்றன. அந்த மூன்றையும் பார்த்தவன்தான் அந்த வாசலை முடிக்க முடியும்.”

“அவை யாரிடம் தெரியும்?”

“நாயர் மனைவி — பார்வதி. அவள் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறாள். ஆனால் கோவிலின் பின் இருக்கும் ஓர் ஆழ்குளத்தில் மாதம் ஒருமுறை மட்டும் வருவாள். அங்கே தான் முதலில் பிசாசு முகம் தோன்றும். உங்கள் பயணம் அங்கிருந்துதான் ஆரம்பிக்க வேண்டும்.”

நந்தினி கண்களில் ஒரு வெறிச்சல் இருந்தது. மூன்றாம் வாசல் ஒரு மரபணுவின் மர்மம் போலத் தோன்றியது. ஒரு மரணம் அல்ல; அது ஒரு சோதனை.

அவள் ராமமூர்த்தியின் நூலை வாங்கிக்கொண்டு விடுதியின் அறைக்குச் சென்றவுடன், வாசலின் முதல் படிமம் திறக்கப்படவுள்ளதாகக் கனவில் தோன்றியது. ஒரு கருப்புப் பட்டாம்பூச்சி கதவின் மேல் சுற்றிவரும் காட்சி, ஒரு சத்தமின்றி வீழும் கண், ஒரு சிரிப்பும், அதன் பின்னர் அடங்கும் இருள்.

அவளுக்குத் தெரியும், இனி வாசல் அவளையே நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கிறது.

4

அந்த இரவு, நந்தினி கண்ணை மூட முடியவில்லை. வாசலின் மூன்று முகங்கள், ராமமூர்த்தி சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் அவளது நரம்புகளில் ஒரு பிசாசு நடனமாடுவது போல் இருந்தது. அவளுக்குள் கேள்விகள் பெருகின: ஒரு வாசலுக்கு முகமா? அது மனிதமா, தெய்வமா, பிசாசா? இவை உண்மையா? கற்பனையா?

ஆனால் அதே நேரத்தில் அவள் மனத்தின் ஒரு பக்கம் சொன்னது—இது கற்பனை என்றால், ஏன் அந்த வாசல் திறக்கப்படும் ஒலி அவளது காதில் முழுக்க நிறைந்தது? ஏன் அந்த உருவம் அவளைக் கவனித்தது? ஏன் ஒரு அழைப்பு போல, ஒரு கட்டாயம் போல அந்த வாசல் திரும்பத் திரும்ப அவளிடம் வந்து கொண்டிருக்கிறது?

அடுத்த நாள் காலை நந்தினி கோவிலுக்குச் சென்றாள். அது கிராமத்தின் ஒரு சற்று புறப்பகுதியில் அமைந்த ஒரு பழங்கால கோவில். கோவில் சுவர்கள் சிற்பங்களால் நிரம்பியிருந்தாலும், அவை கலங்கியிருந்தன. மழையின் தாக்கம், காலத்தின் மோசடி, கற்கள் விழுந்த தடயங்கள்—அவை அனைத்தும் சேர்ந்து ஒரு சோக பாவனை உருவாக்கியது.

பின்னால் இருந்த ஆழ்குளம் பரந்து பரந்து அமைந்திருந்தது. தண்ணீரின் மேல் ஒளிச்சாயல்கள் அசைவற்ற தடாகத்தை ஓவியமாக மாற்றின. ஒரு நிழல் அசைவதுபோல் தெரிந்தது. நந்தினி மெதுவாக முன்னேறினாள்.

“பார்வதி?” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். பதில் இல்லை.

நடைமுறையில்தான், ராமமூர்த்தி சொன்னது போல பார்வதி இந்த ஆழ்குளத்தில் மாதம் ஒருமுறை வரும் என்பதை உறுதியாகச் சொல்ல முடியாது. ஆனால் எதிர்பார்ப்பும், ஆவலும் ஒரே நேரத்தில் அவளுடைய உள்ளத்தை ஆட்கொண்டிருந்தன.

அவள் குளத்தின் பக்கம் நகர்ந்தபோது, தண்ணீரில் ஒரு அசைவும் ஏற்பட்டது. பக்கத்து மரத்தடியில் ஒரு பெண் உட்கார்ந்திருந்தாள். உடம்பு நெகிழ்ந்திருந்தது, ஆனால் முகம் தெளிவாகக் காண முடியவில்லை. உடையில் வெண்மை, முடி சுருண்டு பின்னப்பட்டிருந்தது.

நந்தினி பக்கமாக நெருங்கினாள். “நீங்கள்… பார்வதியா?”

அந்த பெண் மெதுவாக திரும்பினார். கண்களில் குளிர்ந்த வெறுப்பு. “மூன்றாம் வாசலை நீ திறக்கப்போகிறாய்.”

“இல்ல. நான் உண்மையைத் தேடுகிறேன். அந்த வாசல் பற்றி அனைத்தும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.”

“அதை புரிந்து கொள்வதற்கு, நீ உன் நிழலை இழக்க வேண்டியிருக்கும்.”

“நிழல்?”

“உன் உண்மை முகம், உன் பயம், உன் முன் பிறவி. வாசல் எல்லாவற்றையும் படித்துவிடும்.”

நந்தினி நிலை குலைந்தாள். “நீங்க யார்? எதுக்கு இப்படி பேசுறீங்க?”

அந்த பெண் மெல்ல நின்று கையில் ஒரு சிறிய பித்தளை சுனாயிரத்தை எடுத்து, தண்ணீரில் வீசியாள். தண்ணீரில் விரிந்த அந்த வட்டங்கள், நந்தினியின் கண்களில் நிழல் போல பதிந்தன. அவள் பார்வையில் ஒரு காட்சி தோன்றியது—பழைய காலம், ஒரே வாசல், ஒரே பெண் கதவுக்கு முன்னால் தவித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல. அந்த பெண் அவள் தான்.

நந்தினி சற்று தட்டுத் தவறினாள். அந்தக் காட்சிகள் உண்மையா, கனவா என்றே உணரமுடியவில்லை. பார்வதி மீண்டும் பேசினார்.

“மூன்றாம் வாசலுக்கு முதலில் ஒரு தெய்வ முகம் இருந்தது. அது இவ்வளவு வலிமைசாலியாக இருந்தது, யாரும் அதன் அருளை எதிர்க்க முடியவில்லை. ஆனால் அந்த அருள் ஒரு தடவை மறைந்ததும், அதற்கு பதிலாக மனித முகம் வந்தது—ஒரு ஆணின் முகம், அது கண்ணீரால் நிரம்பியிருந்தது.”

“அந்த மனிதன் யார்?”

“நாயரின் தாத்தா. அவன் தான் வாசலை முதல் முறையாகத் திறந்தவன். ஆனால் அவனது மனம் தூய்மையில்லாமல் இருந்தது. அந்த நேரத்தில் அந்த முகம் பிசாசாக மாறியது. மூன்றாம் வாசல் அதனால்தான் மரண வாசலானது.”

“நான் இந்த மூன்று முகங்களையும் பார்க்க வேண்டுமா?”

“ஆம். ஒரு முகம் வழிகாட்டும், மற்றொன்று சோதிக்கும், கடைசி ஒன்று அழைக்கும். மூன்றாவது முகம் வந்து விட்டால், அது உன்னை உள்மனதில் முடிக்கவைக்கும். அங்கேயே பலர் அடங்கிவிட்டார்கள்.”

“எப்படி நான்…?”

“முதல் முகத்தை நீ இப்போதே பார்த்திருக்கிறாய்.”

நந்தினி அதிர்ச்சியில் மூச்சை இழந்தாள். “என்ன?”

“அந்த சிலை. அந்த புன்னகை. அது தான் தெய்வ முகம். அது நம்பிக்கையைக் கொடுக்கிறது. ஆனால் அதை உடைக்கக்கூடாது.”

“அதன் பின்னால் என்ன?”

“நீ அடுத்த வாசலை கண்டறிய வேண்டும். அது மனித முகம். அதை அந்த நாயர் வீட்டு பஞ்சுவிடம் கேள். அவனிடம் அந்த ரகசியம் உள்ளது. ஆனால் அவன் அதை கூற மாட்டான். அவனை சோதிக்க வேண்டும்.”

“எப்படி?”

“மூன்றாம் வாசலைப் பற்றிய கதைகளை அவன் தன் காலத்தின் படலத்தில் மறைத்துவைத்திருப்பான். அவன் மௌனத்தில் பதுக்கியிருக்கும் அந்த உண்மையை உன் சொற்களால் கிளறி எடுக்கவேண்டும்.”

நந்தினி மெதுவாக தலையசைத்தாள். “நான் முயற்சி செய்கிறேன்.”

பார்வதி மீண்டும் சிரித்தாள். “நீயே வாசலாகிறாய். அது தான் இப்போதைய உண்மை.”

அந்த வார்த்தைகள் நந்தினியை உருக்கெடுத்தன. அவள் திரும்பும்போது, பார்வதி மரத்தில் மறைந்திருந்தாள். அந்த மரம் மட்டும் நிலையாக நின்றது. தண்ணீரில், நந்தினி தான் தனது நிழலுக்கு முகம் கொடுக்க, அதன் ஓரத்தில் ஒரு உருவம் நின்றிருந்தது. அது கண்கள் இல்லாமல், கருப்புச் சட்டையோடு, அருகில் வந்தது.

நந்தினி கண்கள் மூடியபடி ஓர் முடிவுக்கு வந்தாள். மூன்றாம் வாசல் எனும் மரணம், ஒரு கதவல்ல; அது ஒரு பாதை.

5

நந்தினி கோவிலிலிருந்து திரும்பும்போது பக்கத்து மரங்கள் அனைத்தும் தலைகுனிந்து இருப்பது போல் உணர்ந்தாள். பார்வதியின் வார்த்தைகள் காற்றில் ஒலிப்பதுபோல் தெரிந்தது — “நீயே வாசலாகிறாய்.” இந்த உண்மை அவளுக்குள் தீயைப் போல் பரவி கொண்டிருந்தது. ஆனால் பயம் இல்லாமல், தீர்மானமோடு அவள் அடுத்த படிக்கெடுத்து வைத்தாள்.

பஞ்சு.
அவனிடம் தான் இரண்டாவது முகத்தின் ரகசியம்.

நாயர் வீடு அந்த மாலை நேரத்திலும் அச்சுறுத்தும் அமைதியுடன் நின்றது. கதவுகள் திறந்தே இருந்தன. பக்கத்து சிமெந்து மாடியில் ஒரு பேனாவும், பழைய காகிதங்களும் தூசி படிந்து குவிந்திருந்தன. வீட்டுக்குள் நுழைந்த நந்தினி, பஞ்சுவை ராணுவ முறையில் அழைத்தாள்.

“பஞ்சு அண்ணா?”

சத்தம் கிடையாது. ஆனால் அடுக்கில் உள்ள நிழல் சுடுபார்வையை மீட்டுக் கொடுத்தது. “நீங்க அப்போ கோவிலுக்குப் போயிருக்கீங்க…” என்றார் பஞ்சு, மெளனமாக.

“பார்வதியையும் பார்த்தேன்.”

அவளது வார்த்தைக்கு பஞ்சு உடனடியாக பதில் சொல்லவில்லை. மூச்சை இழுத்தபடி கீழே பார்த்தார்.

“அவங்க சொன்னாங்க — மூன்றாம் வாசலின் இரண்டாவது முகம் உங்கிடமே இருக்குன்னு. அந்த மனித முகம் யாருடையது?”

பஞ்சு சிரித்தார். ஆனால் அது மகிழ்ச்சியின் சிரிப்பு அல்ல. அது புண்ணியத்தின் புண்புணை. “அந்த முகம் என் அப்பாவுடையது.”

“உங்கள் அப்பா?”

“ஆம். என் அப்பா ராமய்யா. நாயரின் வீட்டில் மூன்றுபோது வேலை பார்த்தவர். ஆனால் அவருக்கு ஒரு பிழை ஏற்பட்டது. ஒரு முறை வாசலை சுத்தம் செய்யும்போது, தவறாக அதைத் திறந்தார். அப்போ அந்த வாசலில் ஒரு உருவம் வெளி வந்து நாயரின் மகனைப் பார்த்தது.”

“நாயரின் மகன்?”

“அந்த நேரத்தில் அவன் 14 வயது. வாசல் திறந்ததிலிருந்து மூன்றாம் மாதம் அன்று, அவன் மரணம் அடைந்தான். வீட்டிலிருந்த அனைவரும் என் அப்பாவை குற்றவாளியாக எண்ணினார்கள். ஆனால் உண்மையை யாரும் கேட்கவில்லை.”

“அவர் என்ன சொன்னார்?”

“அவர் ஒரே ஒரு முறையில்தான் சொன்னார் — வாசலில் ஒரு மனித முகம் இருந்தது. அது கதவுக்குள் இருந்த என் அம்மாவின் முகமாதான். ஆனால் அவர் மூன்று வருடத்துக்கு முன்னரே இறந்துவிட்டார்.”

நந்தினி அதிர்ச்சி அடைந்தாள். “மரணித்தவள் முகம் வாசலில்?”

“ஆம். அதுதான் இரண்டாவது முகம். அது நம்முடைய ஆழ நினைவுகளை வாசலில் பதிக்கிறது. அந்த முகம் யாருடையது என்பது நாம் யாரை எண்ணுகிறோம் என்பதைப் பொறுத்தது.”

“அப்போ அந்த முகத்தை எதிர்க்க முடியாது?”

“முடியும். ஆனால் அதை உணர்ந்து ஏற்கவேண்டும். அது புனிதமான கணம். அது நம்மை பார்த்து, நாம் எதைக் கடந்து வந்தோம் என்பதை நினைவுபடுத்தும்.”

“அந்த முகம் இப்போது யாரை நோக்கி இருக்கிறது?”

பஞ்சு மெளனமான பார்வையுடன் பார்த்தார். “நீயைத்தான்.”

“என்னை?”

“ஆம். வாசல் உன்னை பார்த்தது. அதனால் அது உன் நினைவுகளை வாசிக்க தொடங்கும். உன் பயம், உன் பாசம், உன் பழைய வலிகள் அனைத்தும் அதில் தோன்றும். ஒரே ஒரு தவறு செய்தால், அந்த முகம் மூன்றாவது உருவமாக மாறும்.”

“மூன்றாவது முகம்…”

“பிசாசு.”

நந்தினியின் மூச்சு திணறியது. “அதைத் தடுப்பதற்கேனும் என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“மனித முகம் மீது நீ கருணையுடன் பார்க்க வேண்டும். அதை எதிர்த்து ஓடக்கூடாது. ஆனால் அது யாருடைய முகமென்று கண்டுபிடிக்காமல் நீ அதை ஒதுக்கினால், வாசல் உன்னை சிக்க வைக்கும்.”

“அப்படியென்றால், எனக்கு என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“முந்தைய முகத்தை பார்த்த இடத்திற்கு திரும்ப வேண்டும். அந்த முகம் யாருடையது என்பதை உணர்ந்தால் தான் மூன்றாவது முகத்தைத் தடுக்க முடியும்.”

நந்தினி உடனடியாக சிலையின் அருகே போனாள். அந்த புன்னகையில் இருந்த அமைதியை அவள் விலக்க முடியவில்லை. ஆனால் அதே நேரத்தில் சிலையின் விழியில் வலி பதிந்திருந்தது. அவளுக்கு ஏற்பட்ட நிழல், தாயின் முகத்தை ஒத்திருந்தது.

தாயின் முகம்!

அவளுடைய அம்மா—மரணம் பெற்ற பிறகு அவளது நினைவுகளிலேயே வாழ்ந்த அந்த பெண்—அவளுடைய மனநீக்கம், வாசலில் பிரதிபலித்ததா?

அதிகாலை நேரம். நந்தினி தாயின் புகைப்படத்துடன் வாசலின் முன்னால் நின்றாள். புகைப்படத்தைக் கதவின் மீது வைத்தாள். கண்கள் கட்டுண்டிருந்தது போல, ஆனால் முகம் சிரித்தது. ஒரு சிறிய வெளிச்சம் கதவின் மையத்தில் பிறந்தது.

“நீ என் நினைவாக இருக்கிறாய். ஆனால் நீ என்னைக் கட்டிவைக்க முடியாது,” என்று நந்தினி மெதுவாக சொன்னாள். அந்த நேரத்தில், கதவின் பூட்டு தானாக சுழன்று திறந்தது. வாசல் மெதுவாக திறந்தது. ஒரு காற்று, ஒரு நெடுநாளாய் தேக்கமடைந்த உயிர் போல் வெளியேறியது.

பின்புறத்தில் ஒரு சத்தம். நந்தினி திரும்பினாள். பஞ்சு. ஆனால் அவனுடன் இன்னொரு உருவம் — சிறிய பெண். சுருண்ட முடி, பழைய ஜடை, ஒரு குறும்பு புன்னகை. நந்தினி அதிர்ந்தாள். அந்த முகம் அவளுடையது தான், ஆனால் சிறுவயதின் அவள்.

மூன்றாம் வாசலின் இரண்டாவது முகம் அவளின் கடந்த காலம்.

“இப்போ தான் நீ வாயிலாக மாற ஆரம்பிக்கிறாய்,” என்றார் பஞ்சு.

“மூன்றாவது முகம் எப்போது வரும்?”

“விரைவில்.”

6

மூன்றாம் வாசல் திறந்த அந்த நிமிஷம், நந்தினியின் உள்ளத்தில் ஓர் இருண்ட பெருக்கெழுச்சி. அது வெறும் கதவின் சுழற்சி அல்ல, அது மூன்றாம் முகத்திற்கான அழைப்பு. கதவின் நடுவில் இருந்து வீசும் காற்று, சாம்பல் வாசனை, உடலினுள் நுழையும் பனிமட்டம்—all of it was real. பஞ்சு அமைதியாக நின்றுகொண்டிருந்தார். அவருக்கு தெரியும், இது அவளின் தனிப்பட்ட யுத்தம்.

கதவின் மேல் அம்மாவின் புகைப்படம் மெதுவாக வாலியுடன் கீழே விழுந்தது. நந்தினி அதை எடுத்து தனது பையில் போட்டாள். கதவின் பின்னால் ஒரு நீளமான மரங்கொத்தடி பாதை. அது ஒரு அழைக்கும் ஒலி போல அவளை ஈர்த்தது. அவளது காலடி ஒவ்வொன்றும் பழைய மரத்தட்டைகளில் ஒலித்தது. அவை காலத்தின் கவிதைகள் போல.

இந்த பாதையின் முடிவில் ஒரு சிறிய மண்டபம். அதன் மேல் பிளவு பட்ட உச்சி, இடது மூலையில் பழைய விளக்கு. அந்த மண்டபத்தின் நடுவில் ஒரு சில்லரை மரச்சந்தி. ஆனால் அதில் யாரும் இல்லை. யாரும் இருந்ததற்கான சான்றுகளும் இல்லை. ஆனால் மூச்சை அடக்கும் ஒரு சக்தி அங்கே பரவியது.

நந்தினி நின்று கொண்டிருந்த போதே அந்த மண்டபத்தின் ஒரு மூலையில் சாயலாக ஒரு உருவம் தோன்றியது. அது மெதுவாக குனிந்துகொண்டு செருகியபடி நின்றது. முதலில் அது மனித உருவம் போலத் தெரிந்தது. ஆனால் கண்ணில் மூன்றாம் பார்வையை விழுத்துபோல் தெரிந்தது. கண்கள் கருப்புத் தடங்கள், தலையில் முடிகள் கிடையாது.

அந்த உருவம் நகர்ந்தது. “நீ முதலில் பார்த்த முகம், நினைவுகளின் முகம். இரண்டாவது, மனநோயின் முகம். மூன்றாவது நான். பிசாசின் சாயம். என்னை எதிர்த்தால் நீ அழிகிறாய். என்னை ஏற்றால் நீ யாரும் இல்லாதவளாகிறாய்.”

“நீ யார்?”

“நீயே.”

“நான்?”

“ஆம். உன் உள்ளே அடங்கிய கோபம், புண்ணியம், பழிவாங்கும் சாயல். நீ மறைத்த முகம் தான் நான்.”

அந்த உருவம் நந்தினியின் அருகே வந்தது. அதன் முகத்தில் இருந்து காற்று வீசியது. அவள் விழிகளை மூட நினைத்தாலும் முடியவில்லை. அது அவளை நோக்கி தொடர்ந்து சொன்னது. “நீ நினைத்தது போல நீ தூயவளல்ல. நீ எழுத நினைத்த அனைத்தும் பொய். நீ உண்மையை அஞ்சுகிறாய். நீ தாயிடம் மன்னிப்பைத் தட்டிக்கொள்ளவில்லை. நீ எப்போதும் விலகினாய்.”

“இல்லை!” என்று நந்தினி கத்தினாள்.

“ஆம். அந்த பயம் தான் வாசலை உருவாக்கியது. உன் மனவெளியின் மூன்றாவது வாசல் தான் இப்போது.”

அவளின் கால்கள் திணறின. அந்த உருவம் தன்னை அகப்படுத்தும் முன், அவள் சுடிதார் பையிலிருந்த பூஜை நூலை எடுத்தாள். பார்வதியிடம் இருந்து தந்த ஓர் எழுத்துத் தொகுப்பை வாசிக்கத் தொடங்கினாள். அந்த ஓலைச்சீட்டின் மையத்தில் எழுதி இருந்தது:
“மறந்து விட்ட முகங்களை அழைக்காதே. அவை உயிர் வாங்கும்.”

அவள் ஓசை துவங்கியதும், அந்த உருவம் நடுங்கியது. அது மெதுவாகப் பின்னோக்கி நகர்ந்தது. அது நந்தினியின் முகத்தில் இருந்து மறுபடியும் ஏதோ சாயலாகவே மாறி, பின்னர் அந்த மண்டபத்தின் உச்சியில் கருப்பு புகைபோல மறைந்தது.

வாசல் அடைந்தது.

பக்கத்தில் பஞ்சு வந்தார். “நீ முகத்தைக் கண்டாய். அதை எதிர்த்தாய். அதை பேச வைத்தாய். அதற்குள் ஒரு உயிரின் பிசாசு இருந்தது.”

“யாருடைய உயிர்?”

“பார்வதியின் மகளின்.”

“பார்வதிக்கு மகளா?”

“ஆம். அந்த பெண் பிறந்த மூன்றாவது மாதமே வாசலால் உறிஞ்சப்பட்டது. பார்வதி அதனை ஒவ்வொரு மாதமும் அந்த ஆழ்குளத்தில் தேடினாள். அந்த முகம் தான், தாயின் வாசலை மூடியது.”

நந்தினி வாயைப் பேச முடியாமல் நின்றாள். பிசாசு முகம், தன் தனிப்பட்ட பயங்களால் மட்டுமல்ல, புற உலகின் சிதைந்த நினைவுகளாலும் உருவானது.

அவள் வாசலை நோக்கிப் பார்த்தாள். இப்போது அது மூடியிருந்தது. அதன் மேல் புதிய பூட்டு இல்லை. ஆனால் அதில் ஒரு வெண்மை விளக்கின் ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்தது.

பகலில் அவள் மீண்டும் கோவிலுக்குச் சென்றாள். பார்வதி அவள் எதிர்பார்த்ததைப்போல் அங்கே இல்லை. ஆனால் குளத்தின் எதிர்புறத்தில், பழைய மரத்தின் வேர்களில் ஒரு சிறிய பொம்மை கிடந்தது. அது ஒரு குழந்தையின் பொம்மை. மூன்றே மாதம் பழமையானது போல. ஒரு துணிக்கட்டியில் எழுதப்பட்ட வார்த்தைகள்:
“முகம் என்னுடையது. வாசல் உன் உடல்.”

அவள் திரும்பும்போது பஞ்சு கூறினார், “மூன்றாம் வாசல் மூடியது. ஆனால் ஒவ்வொரு மனிதனின் உள்ளத்தில் அது இருக்கும். யாரும் அதைத் திறக்க முயற்சிக்க கூடாது.”

நந்தினி மெதுவாக நடந்தாள். அவளுக்குள் மூன்றே முகங்கள் சேர்ந்து உருவான ஒரு வாசல். அது இப்போது அடைந்திருந்தாலும், அவளுக்குள் இன்னொரு வாசல் ஆரம்பித்தது—சத்தியத்தின் வாசல்.

7

மூன்றாம் வாசலின் மூன்று முகங்களை எதிர்கொண்டு வெற்றிகரமாக மீண்டிருந்தாலும், நந்தினியின் உள்ளத்தில் அமைதி பிறக்கவில்லை. வாசல் மூடியிருந்தது என்றால், எதையோ முடித்துவிட்டேன் என்ற உணர்வும் இல்லாமல், அதனுள் இன்னும் பேசாத சில வார்த்தைகள் மீதமிருந்தன. அந்த முகங்கள், அந்த மௌனம், அந்த மரணம் — அனைத்தும் நந்தினியின் உயிரில் மறக்க முடியாத ஓரங்களாய் பதிந்திருந்தன.

மாலை நேரம். விழுப்புரம் மாவட்டம் தன்னதாய் கலக்கத்துடன் தலையாட்டியது. மேகங்கள் வானத்தில் குவிந்தன. ஆனால் மழை இல்லை. காற்றில் ஒரு வியப்பான அமைதி.

நந்தினி பஞ்சுவுடன் வீட்டின் முன்னாள் வாசலில் அமர்ந்திருந்தாள். அவளது நோட்புக்கில் பக்கங்கள் நிரம்பியிருந்தன. ஒவ்வொரு வாசலின் வரலாறும், ரகசியங்களும், முகங்களும் அவள் எழுத்தில் பதிந்து போனிருந்தன.

“இப்போ மூன்றாம் வாசல் மூடியாச்சு. இது என் பணி முடிந்ததா?” என்று கேட்டாள் அவள்.

பஞ்சு மெதுவாக தலையசைத்தார். “முடிந்தது இல்ல. மூடியது தான். ஆனால் முகங்கள் மறைந்ததா?”

“அவைகள் என்னுடைய முகங்கள்தான். உண்மை. பயம். பழி. அவை யாரிடமோ இல்லை. என்னிடம்தான்.”

“அதனால்தான் நீ எங்களைப் போல் இல்ல. நீ வாசலைத் திறக்க வில்லையே; நீ அதை உணர்ந்தாய். அப்படியானால் அது உனக்குள் மூடலாகும்.”

நந்தினி அமைதியாக உட்கார்ந்தாள். வானத்தை பார்த்தாள். அங்கே பார்வதி, அவரது குழந்தை, நாயரின் குடும்பம், பிசாசின் முகம் — யாவும் நிழலாக வலம் வந்தன. அவளது மனம் ஒரு புதுப்பக்கத்தை தேடத் தொடங்கியது.

“நீங்க சொன்னீங்கலா,” பஞ்சு கூறினார். “அந்த முகம் யாருடையது என்று. அந்த குழந்தையின் முகம் தான் பிசாசாய் மாறியது. அந்த மகள், பார்வதியின் வயிற்றில் மூன்றே மாதத்தில் இறந்தவள். ஆனால் அவளது சாயல் அந்த வாசலின் மூன்று முகங்களில் கடைசியாக வந்தது. அது என்ன காரணம்?”

நந்தினி கண்கள் மூடியபடி சொன்னாள். “அந்த உயிர் அங்கே முழுமையாய் வாழ முடியாமல் விட்டது. ஒரு தாயின் பாசம் இல்லாமல், ஒரு உலகின் ஒப்புதல் இல்லாமல், ஒரு முகமின்றி — அவளும் ஒரு முகமாகவே வளர்ந்தாள். அதுதான் மூன்றாவது முகம்.”

“நீ சொல்றதுக்கு அப்புறம், அந்த சாயம் என்னைத் தாக்காது,” என்று பஞ்சு மெதுவாக சிரித்தார். “நீ வலைப்பின்னலில் இருந்து உண்மையை கிளந்துவிட்டாய். அந்த சாயத்தை மொழியாக மாற்றிவிட்டாய்.”

அவள் அதே நேரத்தில் தனது பத்திரிகை ஆபீஸுக்கு எழுதிய அறிக்கையை துவக்கினாள். தலைப்பு:
“மூன்றாம் வாசல் — ஒரு மனதின் மரணம்”

அறிக்கையில் அவள் எழுதிய முதல் வரி:
“வாசல் என்பது ஒரு கதவல்ல. அது ஒரு சோதனை. ஒவ்வொரு மனிதனின் உள்ளத்தில் மூன்று முகங்கள் உறைவதைக் காணும் ஒரு வெளிப்பாடு. அந்த முகங்களை எதற்காக பார்த்தோம் என்பது தான், அந்த வாசல் திறக்கப்படுகிறதா அல்லது மூடப்படுகிறதா என்பதை தீர்மானிக்கிறது.”

அடுத்த சில நாட்களில் அந்த கிராமத்தில் ஒரு அமைதி உண்டானது. மூன்றாம் வாசலைப் பற்றிய பேச்சுகள் குறைந்தன. அந்த வீடு மூடப்பட்டது. சிலைக்குப் பின்புறமிருந்த மரம் வெட்டப்பட்டது. குளத்தின் பக்கத்து பார்வதியின் பரிசுத்த ஒளிக்கதிர் மட்டுமே நிலைத்தது.

அந்த இறுதி நாளில், நந்தினி பை தயாரித்தாள். புறப்பட்டவுடன் அவளது மோட்டார் சைக்கிள் கிராமத்தை விட்டுப் புறப்பட்டு, பிரம்மாண்டமான பசுமைதான்யங்களில் வழியாய் சென்றது. வழியில் அவளது மனதில் ஒரு குரல் கிளம்பியது.

“நீ வாசலை மூடியிருக்கலாம். ஆனா நீ தான் இப்போ வாசல்.”

அவளுக்கு அது ஒரு பேயின் குரல் போல இல்லை. அது தாயின் குரல் போல இருந்தது. பயமில்லாத, பாசத்துடன் கூடிய, சத்தியத்தின் ஓசை.

சென்னை திரும்பியவுடன், அவளது அறிக்கையை அவள் பத்திரிகைக்கு சமர்ப்பித்தாள். எடிட்டர் வாசித்து முடித்ததும், நேராக நந்தினியை பார்த்து கேட்டார்:

“இது உண்மையா?”

நந்தினி புன்னகையுடன் சொன்னாள்: “உண்மை என்பது, நம்மை எதிர்க்கும் நிஜங்களை ஏற்கும் குணம். அந்த வாசல் என்னிடம் அந்தக் குணத்தையே சோதித்தது.”

எடிட்டர் அமைதியாக தலை அசைத்தார். “அது அப்படியே படிக்கவும், பதிக்கவும் வைக்கிறேன்.”

அந்த கட்டுரை வெளியான அன்று, ஒரு முதியவர் தொலைபேசியில் அழைத்தார். “நந்தினி, உன் எழுத்து வாசலைத் தாண்டிச் சென்றது. உன் முகம் தெரியாது. ஆனால் உன் சிந்தனை என்னை நோக்கி வந்தது.”

அவள் அறிந்தாள் — மூன்றாம் வாசல் மட்டும் இல்லை. ஒவ்வொரு வாசகனும் ஒரு வாசல்தான். அந்த வாசலில் நுழையும் ஒவ்வொருவருக்கும், அந்த மூன்று முகங்கள் ஒன்று கூட இருக்கும். ஆனால் அவளது கட்டுரை — அந்த வாசலை நமக்குள்ள சத்தியமாக மாற்றும் ஒரு அழைப்பு.

அவள் கண்களில் வெண்மையான ஒளி ததும்பியது. அந்த ஒளி, அந்த சாயம், அந்த பயம் — இப்போது அனைத்தும் சொற்களாய் மாறியது.

மூன்றாம் வாசல் மூடியது. ஆனால் நந்தினியின் வாசல் — திறந்துவிட்டது.

8

சென்னையில் பத்திரிகை அலுவலகம் ஒரே பரபரப்பாக இருந்தது. ‘மூன்றாம் வாசல் – ஒரு மனதின் மரணம்’ என்ற தலைப்பில் வந்த நந்தினியின் கட்டுரை, வாசகர்களிடம் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. யாரும் எதிர்பார்க்காத ஒரு உண்மையை அவள் வெளிக்கொண்டு வந்திருந்தாள் — மரணம் என்பது வெறும் உடலின் முடிவல்ல, மனதின் ஒரு சாயமும்.

அவளுக்கு தொடர்ந்து மின்னஞ்சல்கள், தொலைபேசிக் கால், இணையவழி சந்திப்புகள் வந்துகொண்டே இருந்தன. பலரும் சொன்னார்கள் — “இந்த கதையில் எங்களைப் பார்க்கிறோம்”, “நாங்கள் வாசலின் முன்னால் நிற்கிறோம்”, “எங்களின் மூன்றாவது முகம் யார்?”

ஆனால் அந்த வெற்றியும், பாராட்டும், நந்தினியின் உள்ளத்தை முழுமையாக நிரப்பவில்லை. ஏனெனில் அவள் மனதின் ஒரு ஓரத்தில் வாசல் இன்னும் ஒரு வாயிற் கதவாகத் திரிந்துகொண்டிருந்தது — பிசாசு சாயம் இல்லாத, ஆனால் நிலைத்திருக்கும் சிந்தனைகள்.

ஒரு மாலை நேரம், சென்னை மழையில் மூடிக்கொண்டிருந்த தருணத்தில், ஒரு கடிதம் அவளது அலமாரியில் கிடைத்தது. பழைய காகிதத்தில் எழுதியிருந்தது. மேலே ‘நாசராயணபுரம் – நூற்றாண்டு விழா அழைப்பு’ என்ற பெயரில் ஒரு அழைப்பு. அருகே பஞ்சுவின் கையொப்பம்.

அவள் திரும்பிப் போவதா? நாயர் வீடு மூடியுவிட்டது. வாசல் மூடியது. பிசாசு முகம் பின்னாலே ஒளிந்துவிட்டது. ஆனால் சத்யத்தின் வாசல் திறந்தபோது, திரும்பிப்பார்த்ததுண்டு. அங்கேயே பதில்கள் இருக்கலாம்.

அவள் நேரடியாக ஒரே நாளில் அங்கே சென்றாள். நாசராயணபுரம் வழக்கம்போல் அமைதியுடன், ஆனால் இப்போது கொஞ்சம் சலசலப்புடன் இருந்தது. கிராம மக்கள் புது வாசகசாலையையும், புதுப்பிக்கப்பட்ட கோவிலையும் காண்பிக்க தயாராக இருந்தனர்.

பஞ்சு முகத்தில் புன்னகையுடன் வரவேற்றார். “நீ வந்ததிலே சந்தோஷம். இது உனக்காகத்தான்.”

“நூற்றாண்டு விழா?”

“ஆம். நாயர் வீடு இப்போ பசுமை பள்ளிக்கூடமா மாற்றப்பட்டுள்ளது. மூன்றாம் வாசல் இப்போ ஒரு மௌன நூலகம். அந்த வாசலில் உன் கட்டுரை ஒவ்வொரு முறையும் வாசிக்கப்படுகிறது.”

நந்தினி அதிர்ச்சி அடைந்தாள். “நான் எழுதியது ஒரு பயம். அதை குழந்தைகளுக்காகத் திறந்திருக்கீர்களா?”

“அது பயம் இல்லை. அது உண்மை. உண்மையை வாசிப்பது பயத்தை வெல்லும் வழி. அந்த வாசலைக் கடந்து சென்ற நீ, இன்னொரு தலைமுறைக்கு பாதை காட்டுகிறாய்.”

அவள் மெதுவாக அந்த வாசலின் முன்னால் சென்றாள். அதே கதவு, ஆனால் இப்போது பூட்டுகளில்லை. கதவின் மேல் வெண்மை ஒளியில் எழுதப்பட்டிருந்தது:
“அச்சமின்றி அடைந்தவர்கள் வாசலில் விடுபடுவர்.”

அவள் உள்ளே நுழைந்தாள். மெதுவான ஒலி, தூசியின்றி ஒழுங்குபடுத்திய சிறிய வாசக அறை, பக்கத்தில் பஞ்சுவர்ண கம்பளத்தில் கட்டப்பட்ட ஒரு சிறிய மேடையில், ஒரு மேசை. மேசையின் மேல் அவளது கட்டுரை நூலாக பதிக்கப்பட்டிருந்தது. அருகில் நூலக குழுவின் நாயகி — பார்வதி.

அவள் வயதானிருந்தாலும், முகத்தில் ஒரு தீபம் போல ஒளி. கண்கள் அமைதியாக இருந்தது. “நீ வந்ததை நாங்கள் பார்த்தோம். ஆனால் இப்போது தான், நீ யார் என்பதை உணர்கிறோம்.”

நந்தினி அருகில் சென்றாள். “அவளுக்கு…”

“அவளுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது. மூன்றாவது முகம் இன்று குழந்தைகளின் கதைகளில் பரிணமிக்கிறது. மூன்றாம் வாசல் இப்போது ஒரு விழிப்பு வாசல்.”

அவள் மெதுவாக உட்கார்ந்தாள். வாசல் கதைகள் வாசிக்கப்படுகின்ற குழந்தைகளின் குரல்களில் எதையோ தொட்டது. ஒரு குழந்தை கதையை வாசித்துக் கொண்டிருந்தது:
“மொட்டும் பிசாசும் ஒரு வீட்டில் வாழ்ந்தார்கள். மொட்டு ஒவ்வொரு நாளும் பிசாசின் முகத்தில் சிரிப்பை வரைந்தான்…”

அவளுக்குள் ஒரு சிரிப்பு. இந்த புன்னகை பயத்திற்கும், மரணத்திற்கும், வாசலிற்கும் ஒரே பதில். சிரிப்பும் உண்மையும் சேர்ந்த இடத்தில்தான் வாசல் திறக்கப்படும்.

அந்த நாளின் மாலையில் அவள் கிராமம் விட்டு செல்ல தயாரானபோது, ஒரு சிறிய பெண் அவளிடம் ஓடி வந்தாள். கையில் ஓர் ஒப்பனை முகமூடி. “அக்கா, இது உங்களுக்காக. மூன்றாவது முகம் இனிமேல் பயமல்ல. அது ஒரு மேடை முகம்.”

நந்தினி அந்த முகமூடியை பார்த்தாள். அதில் பசுமை, சிவப்பு, வெண்மை நிறங்களின் கலவையுடன் ஒரு சிறிய சிரிப்பும் இருந்தது.

அவள் சிரித்தாள். காற்றின் வழியே அந்த சிரிப்பு சுற்றிக் கொண்டது. மூன்றாம் வாசல் மூடியது. ஆனால் வாசிப்பு வாசல் இன்று முதல் திறக்கப்பட்டது.

இறுதி