மரக்கிளையின் மகளிர்

பூமிகா வெங்கடேசன்

1

தென்னிந்தியாவின் பாலைவனத்தோடு கலந்து கிடக்கும் ஒரு மருத நிலத்தில், காடுகளும் நதிகளும் கடந்து ஓர் கிராமம். பெயர் “வனச்சுழி.” அந்த ஊர் வரை வந்தபோது, காவ்யாவின் செல்போனில் நீல ஸ்கிரீன். இணையதள இணைப்பு கடந்து விட்டது. இப்போது அவளது எல்லா நம்பிக்கையும் அவளது பச்சை வளை மற்றும் பழைய நாட்குறிப்புகள் மீது.

காவ்யா ஒரு பண்பாட்டு நிஜவாத ஆராய்ச்சி மாணவி. “மரங்களைத் தெய்வமாகக் கண்டு வழிபடும் பாரம்பரியங்கள்” பற்றி அவளது பயணக்கட்டுரை. அந்த கட்டுரைக்குள் “வனச்சுழியின் பரிதிநிலை மரம்” முக்கியமாக விளக்கப்பட்டிருந்தது. ஆனால் அதைப் பற்றி புத்தகங்கள், விக்கிப்பீடியா, தாத்தா-பாட்டிகளின் கதைகள் தவிர வேறு ஆதாரம் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அதனால்தான் அவள் இப்போது அவசரமாக பசுமை பைக்கில் இங்கு வந்து இறங்கி நிற்கிறாள்.

ஊருக்குள் நுழைந்தவுடன் அவள் இருகால் நடையில் ஓர் ஏதோ பயத்துடன் நடந்தாள். மண் அடர்ந்த பாதை, சில நாய்கள் விரைவாக ஓடி மறைந்தன, ஒரு பழைய பூதம் மாதிரி வீடு அந்த மரத்துக்கு பக்கத்தில். மரம்… மரம் வந்துவிட்டது. அவள் மனதுக்குள் ஒரு உந்துதலும், சில வியப்புகளும்.

அந்த மரம் பரிதிநிலை மரம். அதன் கிளைகள் வானத்தை துளைக்கும் அளவுக்கு நீண்டவை. வேர் மண்ணுக்கு அடியில் புதையவில்லை; மாறாக மண்ணின் மேல் செருகிக் கிடந்தது. அதன் மீது ஆயிரம் பட்டாம்பூச்சிகள், தேனீக்கள் சுழன்று கொண்டிருந்தன. மரத்தின் அடியில் ஒரு உல்லாசமான காற்று வீசியது. காவ்யா அவ்விடத்திற்கே இழுக்கப்பட்டாள்.

“தாயே… நான் வந்துவிட்டேன்…” என்று அவளே தனக்குத் தெரியாமல் சொல்லிவிட்டாள். திடீரென்று ஒரு குரல்.

“இங்கே வரக்கூடாது…”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். ஒருவித பழைய துணிகளை போர்த்திய ஒரு மூதாட்டி. அந்த முகம், அந்த கண்கள்… எங்கோ பார்த்ததுபோல் உணர்வு. அவள் உடனே நினைவுகூர்ந்தாள் — இந்த முகம் தான் தாத்தா சொன்ன பாட்டி கதைப்பாடல்களில் வந்தது. “மரக்கிளையின் பெண்கள்” என்று சொல்லும்போது வரைக்கும் அந்த பெண்.

“நீ என் கனவில் வந்தவள் அல்லவா?” என அந்த மூதாட்டி கேட்டாள்.

“நீங்கள் யார்?” காவ்யா தயங்கிக் கேட்டாள்.

“நான் ஒரு சுவனக் கதைக்குள் மறைந்த உண்மை.”

அவள் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் பார்த்தாள். மூதாட்டி கை காட்டினாள். “மரத்தின் கீழே அமரவும். நீ கேட்பதற்கும், புரிந்துகொள்வதற்கும் வந்தவள். ஆனால் உண்மையை நம்ப முடியாதவள்.”

காவ்யா அமர்ந்தவுடன், வானம் சற்று மங்கியது. ஆடு மேய்த்து வந்த ஒரு சிறுவன் மரத்திற்கு அருகில் வந்து, ஒரு பழைய ஓலைச்சுவடியில் ஏதோ வைத்துவிட்டு சென்றான். மூதாட்டி அதை எடுத்துக் காவ்யாவிடம் வைத்தாள்.

“இதுதான் உனக்குப் போதுமானதா?” அவள் கேட்டாள். காவ்யா அந்த ஓலைச்சுவடியை திறந்தாள். அதில் எழுதியிருந்தது:

“நாங்கள் நான்கு பெண்கள்
மணத்தின் வாசல் திறக்க
ஒரு மழை, ஒரு இருள், ஒரு கனவு…
மரத்துக்குள் நாம் புதைந்தோம்.
எப்போது ஒருத்தி மீண்டும் வருவாள்,
மீண்டும் பாட்டுக்கள் புகழும்.”

அவளது நெஞ்சில் ஒரு அதிர்ச்சி. இது ஒரு பாடல் அல்ல… ஒரு அழைப்பு. இந்த மரத்தின் அடியில் buried mythologies. ஒரு காலத்தில் இந்த மரத்தை ஒரு தெய்வமாக வணங்கினர். ஆனால் அதன் தெய்வங்கள் — பெண்கள் — சமூக ஒடுக்குமுறையின் பலியாகிவிட்டனர்.

“நீயும் அவர்களிலொன்று,” மூதாட்டி மெதுவாக சொன்னாள்.

“என்ன சொல்லுகிறீர்கள்?” காவ்யா தயங்கி கேட்டாள்.

“மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், இந்த மரத்தில் நான்கு பெண்கள் புகுந்தனர். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு பக்கம் கொண்டவர்கள் — மழைக்கு பாடும் மகள், இரவில் நடக்கும் பெண், கனவுகளை உருவாக்கும் மங்கை, மற்றும் மணமகள். அவர்கள் இந்த மரத்தில் ஒரு நாள் உதிர்ந்தார்கள். ஆனால் மரம் அவர்களை விழுங்கி விட்டது. அப்போது ஒரு சபதம் — ‘ஒரு நாள் நாங்கள் நான்கு பேராகத் திரும்புவோம்’ என்றது.”

காவ்யாவின் உடம்பில் ஒரு குளிர்ச்சி. “நீங்கள் நான்காவதுவா?”

“இல்லை. நான் ஓர் எச்சம். ஆனாலும் நீ அந்த நான்கில் ஒருவர். உனது கனவுகளில் அவள் எழுந்திருக்கிறாள். மரம் உன்னை அழைத்துள்ளது.”

அந்த வாக்கியத்தை கேட்டதும், காவ்யாவின் கண்களில் கண்ணீர். அவள் சிறுவயதில் அடிக்கடி ஒரே மாதிரி கனவுகள் பார்த்தாள். நெடுந்தூரம் விரிந்த காடு, அதன் நடுவே நின்ற ஒரு மரம், பாட்டுப் பாட்டாக அழைக்கும் குரல். நான்காம் பெண் தான்?

மரத்தின் ஒரு கிளை மெதுவாக கீழிறங்கியது. அது மனித கையைப்போல் தோன்றியது. காவ்யா அதைக் தொடவேண்டும் என்ற கவர்ச்சி. ஆனால் அந்த மூதாட்டி தடுக்கவில்லை. அவள் மெதுவாக கிளையைக் தொட்ந்தவுடன், மண்ணின் நடுநிலையிலிருந்து ஒரு பசுமை ஒளி எழுந்தது.

அந்த ஒளி, அந்த மரத்தின் அடியில் புதைந்த ஒரு கதையின் வாசலாகத் திறக்கப்போகிறது.

2

மரத்தின் கிளையைத் தொட்ட தருணத்திலேயே காவ்யா உணர்ந்ததல்ல — அது ஒரு கனவின் கதவாக மாறியது. ஒளி, காற்று, மணம் — எல்லாம் மாறியது. கடைசி அந்திப் பொழுதின் வெப்பம் மாறி, அவளது உடலில் பனிக்காற்று ஊடுருவியது. மரத்தின் வேர்களுக்கடியில் ஒரு புதிய நிலம். காற்றில் மெல்ல மெல்ல இசை. ஒரு பழைய ஒலி. பெண்கள் குழுவாக பாட்டுப் பாடுவது போல.

“தாயே, விழித்துக் கொள்
உனதெழுச்சி மலரட்டும்,
தாயே, பறவையாய் பற…
எமக்குள் பிறவாய்!”

பாடல் கேட்டவுடன் காவ்யா விழித்தாள். அவள் தன்னை ஒரு வெள்ளைத் தோட்டத்தில் பார்த்தாள். எல்லாம் மழைச்சிறுநீரால் நனைந்து இருந்தது. ஆழ்ந்த பச்சை நிழல்கள், நடுவே ஒரு பட்டுப்போன்ற குடில். அவளது உடை மாறியிருந்தது — பழங்காலத்தில் பயன்படுத்திய உடை, இடைச் சுற்று, மணிவிழிகள். ஆனால், முக்கியமாக — அவளது கையைச் சுற்றி ஒரு சிவப்பு நூல் கட்டப்பட்டிருந்தது.

முன்னால் நாலு பெண்கள் இருந்தனர். ஒருத்தி அவளோடு முகம் ஒத்தவள். இன்னொரு பெண்மணி, குரல் மட்டும் எழுதியது போல கேட்டாள்: “கனவில் வந்துவிட்டாயா? கடைசியில் நீ வந்தாயா?”

“நான் யார்?” காவ்யா கேட்டாள், கொஞ்சம் பயமுடன்.

“நீ தான் நான்காம் பெண். ஞாபகம் வருமா? நான்காம் விழா அன்று நீ பாட்டும் பாடினாய். ஏன் மறந்துவிட்டாய்?”

“இது கனவா? நிஜமா?”

“இரண்டும் ஒன்று. இது உன்னோடு நடந்ததையே நினைவூட்டுவதற்கான பாதை. இங்கேயும் நீ இருந்தாயே.”

அவள் அருகே வந்த ஒரு வயது சிறிய பெண், காவ்யாவின் கையை பிடித்தாள். “நான் மழையின் மகள். என் பெயர் அயில்யா. அவள் இரவின் வழிகாட்டி, மேதா. இவள் கனவுகளின் பெண், நயினி. நீ — மணத்தின் பவனி பெண், காவ்யா அல்ல — கவிதா.”

“கவிதா…” காவ்யா அதன் ஒலியை உணர்ந்தாள். ஒரு சிறு பிள்ளையாக இருந்தபோது பாட்டி கூறிய பழைய பெயர் அது. எப்போதும் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தார், “நீ காதலின் பாவாடையில் பிறந்தவள். என் கவிதா…”

இப்போது அந்த கனவினுள் அவள் நினைவுகள் திரும்பத் தொடங்கின. அவளின் சிறுவயதில் ஒரு நாள், ஒரு விழா. எல்லாம் சிவப்பும் வெண்மையும். கையில் கட்டிய சிவப்பு நூல். திருமணத்திற்கு முன்னால் ஒவ்வொரு பெண்ணும் பங்கேற்கும் மரத் தீச்சட்டி விழா. அந்த விழா தான் மறைக்கப்பட்டு, மறந்துபோனது. ஏனெனில் அந்த விழா நடந்த பிறகு, நால்வரும் காணாமல் போனார்கள்.

“எங்களை யாரும் தேடவில்லை,” நயினி மெதுவாக கூறினாள். “ஊருக்குத் தெரியாமலேயே, எங்களை மரம் எடுத்துக்கொண்டது. ஆனால் அது எங்களை அழிக்கவில்லை. எங்களை நினைவாக வைத்திருக்கிறது.”

அவள்களது உடல்கள், நிழல்களாய் மரத்தின் அடியில் மாறின. ஆனால் அவர்களது குரல்கள், கதைபோல உயிரோடு இருந்தது. “நாங்கள் ஒவ்வொரு சில மாதங்கள் கழித்து ஒருவருக்கொருவர் கனவாக வருகிறோம். ஆனால் நான்காம் பெண் வரவேயில்லை. நீயா அது?”

“ஆனால் நான்தான் ஏன் உயிரோடு இருக்கிறேன்? நீங்கள் யார்?”

“நாங்கள் நினைவுகள். நீ மட்டும் வாழும் சாட்சி.”

காவ்யாவின் உடல் ஒருவித துளிர்ச்சியால் ஆனது. “நீங்களே மரமா?”

“இல்லை,” மேதா சொன்னாள். “மரம் ஒரு வாயில். நாம் அந்த வாயிலின் உள்ளே அழைக்கப்பட்டவர்கள். நமக்குள் உருக்கப்பட்ட துயரம், வரலாறு, காதல் எல்லாம் மரத்தில் உறைந்திருக்கிறது.”

அந்த நேரம், அருகிலிருந்து கத்தும் ஓசை. காவ்யா திரும்பி பார்த்தாள். ஒரு சிறுமி ஒரு ஆணால் இழுத்துச் செல்லப்பட்டாள். அவள் கையை பிடித்திருந்தது ரத்தம். அந்தச் சிறுமியின் கண்கள் — துளிர்ந்த பயம். காவ்யா எழுந்தாள்.

“அவளுக்கு என்ன நடக்கிறது?”

“அவளும் நம்மைப்போல்…,” அயில்யா மெதுவாக சொன்னாள். “அவள் இப்போது இந்த மரத்திற்கு அழைக்கப்படுகிறாள். அவளையும் மரம் பாதுகாக்கப் போகிறது.”

“பாதுகாக்க வேண்டுமா, விழுங்க வேண்டுமா?”

“அந்த முடிவு நம்முடையது அல்ல. மரம் காயப்படும்போது, அது தன் கிளைகளை நிழலாக்கும்.”

காவ்யா முற்றிலும் குழப்பமான நிலையில். அவளுடைய கைகளைப் பார்த்தாள் — அது முழுவதும் சிவப்பு சாயம். அந்த குருதி, ஒரு பழைய நினைவின் பகுதியாக இருந்தது. யாரோ ஒருவர் மண்டபத்தில் தன்னிடம் கூறியது:

“உன் காதல் ஒரு கிருமி. அதை மரம் சுத்திகரிக்கட்டும்.”

அவளுக்கு வெறுப்பு வந்தது. உண்மை இப்போது புரிகிறது — மரத்தின் மீது தெய்வீக கதை பூசப்பட்டிருந்தது. ஆனால் அதன் அடியில் — பெண்கள், காதல், எதிர்ப்பு, அழுத்தம், மற்றவரால் தீர்க்கப்பட்ட நீதியின் வெடிப்பு.

“இப்போது என்ன செய்யவேண்டும்?” காவ்யா கேட்டாள். “நான் எப்படி மீண்டும் அவர்களுக்காக நியாயம் கேட்க முடியும்?”

“மரத்தின் பாட்டை எழுதி விடு,” நயினி சொன்னாள். “நீ எழுதியால்தான் நாம் மறக்கப்பட மாட்டோம். மரம் எழுதிய கவிதைகள் தான் வெறும் வேர் அல்ல — அவை உரிமைகள்.”

“நீ எழுதியால், மரம் உன்னை வெளியே அனுப்பும்,” மேதா சொன்னாள். “அதைவிட முக்கியமாக — நீ வாழ்ந்தால், நாங்கள் வாழ்கிறோம்.”

அந்த வெள்ளை கனவில், மரத்தின் மேல் எழுதிய வார்த்தைகள் வெளிப்படத் தொடங்கின. பெண்கள் பெயர்கள். அந்த நாள் தேதிகள். பாட்டுக்கள். காதல்கள். ஒடுக்குமுறைகள். வெட்டப்பட்ட கனவுகள்.

அந்த கனவுகளின் நிறத்தில், காவ்யா எழுந்து எழுதியாள்:

“நானே மரத்தின் நான்காம் பெண்
என் குரல் தேய்ந்து போனாலும்
என் எழுத்து வாழும்.”

அந்த நேரம், கனவில் இருந்து அவள் விழித்தாள்.

மழை நின்றுவிட்டது. மரத்தின் கிளை மீண்டும் வானத்துக்குள் எழுந்தது.

மூதாட்டி அருகில் நின்றாள். அவள் முகம் புன்னகையுடன்: “அந்த பாட்டை நாளை வெள்ளிக்கிழமை விழாவில் பாடு. அது அவங்களை மீண்டும் உயிர்க்கும்.”

3

வெள்ளைக்கனவில் எழுதிய அந்த வரிகள் இன்னும் மனதிலேயே இடுப்பாக சுழன்றன. “நானே மரத்தின் நான்காம் பெண்…” — அவற்றைப் போல் உணர்த்தும் வரிகள் காவ்யா முன்பு எழுதியதில்லை. விழித்த பிறகு உடனே தான் கொண்டு வந்த நோட்டுப் புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்தாள். காலையில் மழை ஓய்ந்திருந்தது, ஆனால் மரத்தின் கிளைகள் ஈரமாக நனைந்த வண்ணம் இருந்தன.

மூதாட்டி, காவ்யா எழுந்ததும் மெதுவாக அருகில் வந்தாள். “மரமோசையைக் கேட்டதா?” என்று கேட்டாள்.

“பாடல் எழுந்தது… ஆனால் அது எழுத்தில் வரும் முன், ஒலி போலக் கூடவில்லை. அந்த குரல்கள் என்னை நெஞ்சுக்குள் அழைத்துக் கொண்டு போனது,” காவ்யா பதிலளித்தாள்.

“அது மரத்தின் பழைய குரல்கள். நீ கிளையைக் தொட்டதும், அதனுள் புதைந்த பெண்களின் இசையை நீ கேட்டாயிற்று. ஒவ்வொரு பெண்ணும் ஒரு பாட்டாகவே வாழ்ந்தனர். அவற்றை நீ தாண்டிக்கொண்டு வந்திருக்கிறாய்.”

“அந்த இசையை மீண்டும் நான் எப்படி கொண்டுவர முடியும்?”

மூதாட்டி சிரித்தாள். “விழா நாளை. இந்த ஊர் கடைசி முறையாக பெண்களின் விழாவை நடத்தப்போகிறது. நீ அந்த விழாவில் பங்கேற்று, அந்த இசையை உயிர்ப்பிக்க வேண்டும்.”

காவ்யா தயங்கினாள். “நான் ஒரு வெளிநாட்டுப் பெண் போலத்தான் இங்கிருக்கிறேன். இந்த ஊர்க்காரர்கள் என்னை ஏற்குமா?”

“நீ மரத்தின் அழைப்புக்கே வந்து இருக்கிறாய். மரம் உன்னை ஏற்கிறது என்றால், மக்கள் ஏற்க வேண்டியதுதான்.”

அந்த நாள் முழுவதும் காவ்யா மரத்தின் அடியில் அமர்ந்தவாறே இருக்க, அதன் அருகே நின்ற ஒலிகள் மெதுவாக அவளது நினைவுகளை எட்டின. சிலரது சிரிப்புகள். சில இசையாய் பதித்த அழுகைகள். ஒரு குழந்தையின் குரல் — “அம்மா… ஓடாதே…” என்று அழைக்கும் ஒலி. மரத்தின் அடியில் புதைந்தது குரல் மட்டுமல்ல, உணர்வுகளும்.

அந்த இரவு, காவ்யா தனது அறையில் வானொலி போல ஒரு கருவியை இயக்கி வைத்தாள். அதன் ஒலி எனப்படும் வடிகுழி ஒலிக் கருவி — field recorder. அந்த மரத்தின் அருகே வைத்தபடி, இரவெல்லாம் ஒலிகளை பதிவுசெய்தாள். மரத்தில் காற்று வீசும் சத்தம், கிளைகள் தட்டும் ஓசை, ஒளிந்து ஓடும் நிழல்களது கசகசப்பு — எல்லாம் ஒன்றாகக் கலந்த ஒலி.

அடுத்த நாள் காலை விழா. ஊருக்குள் கலைவிழா போல வண்ணங்கள். கம்பளம், பூமாலை, தொம்பரங்கள், மற்றும் பெண்களுக்கான நாட்டு இசைக்கருவிகள். ஆனால் அதற்கு நடுவில் ஒரு விசித்திரமான அமைதி. யாரும் மிகச் சத்தமாக பேசவில்லை. எல்லாரும் ஒரு ஏதோ பழைய நினைவாகிய சோகத்தில் மூழ்கியிருந்தனர். விழா என்பது மகிழ்வுக்காக அல்ல. அது மறப்பை தழுவ மறுத்த குரல்களின் மீள்பிறப்பாகும்.

காவ்யா அந்த மேடைக்கு அழைக்கப்பட்டாள். முதலில் ஒரு மெல்லிய பூங்கொத்து அவளிடம் வழங்கப்பட்டது. அதனை மரத்தின் அடியில் வைக்கும்படி கூறப்பட்டது.

அவள் வைக்கும் போதே, மரத்தின் கிளைகள் மெதுவாக தலையாட்டின. அங்கு ஒரு காற்று சுழற்சி உருவானது. மேடை மீது காவ்யா நின்றபோது, அனைவரும் அமைதியாக கேட்டனர்.

“நான் ஒரு வெளியூரிலிருந்து வந்தவள். ஆனால் என் கனவுகள் இந்த மரத்தோடு பழக்கப்பட்டவை. இந்த மரத்தின் கிளைகளில் நான்கு பெண்கள் பழைய காலத்தில் பாட்டுப் பாடினர். அவர்கள் பாட்டுகள் மட்டும் இங்கு மீண்டும் ஒலிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை.”

அவளது கையில் இருந்த கருவியில், அந்த ஒலி பதிவுகளை ஒளிவிடுத்தாள்.

“தாயே, விழித்துக்கொள்…”
“எமக்குள் பிறவாய்…”
“காற்றே, என் காதலை மறைக்காதே…”
“மழை துளிகளில் என் அழுகை…”

அந்த ஒலி மேடை முழுவதும் பரவியது. மகளிர் பாட்டுக்களாக மாற்றிய அந்த நிழல்கள், பார்வையாளர்களின் மனங்களைத் துளைத்தன. சில பெண்கள் அழத் தொடங்கினர். வயதான அம்மாக்கள் கண்களை மூடிக் கொண்டனர். யாருமே சத்தமிடவில்லை. அந்த ஒலியில் அன்பும், கோபமும், துயரமும், விருப்பங்களும் கலந்து இருந்தன.

அந்த நேரம் மரத்தின் கிளைகள் மேடையின் மீது ஒரு நிழலை வீசின. அவள் திடீரென்று அந்த நான்கு பெண்களின் முகங்களை பார்த்தாள் — மேதா, அயில்யா, நயினி மற்றும் கவிதா — தன்னையே ஒரு பிரதிபலிப்பாகப் பார்த்தாள்.

“அவள் அவங்களே. நம்மை மீண்டும் எழுப்புகிறாள்,” யாரோ ஒருவர் மெதுவாக சொன்னது.

மூதாட்டி நடுவில் வந்து நின்றாள். “இன்று முதல் இந்த மரத்தின் குரல் மறக்கப்பட மாட்டாது. காவ்யா என்ற பெண், கவிதா என்ற நிழலை உயிர்க்கிறாள்.”

விழா முடிந்தபின், மரத்தின் அடியில் ஒரு சிறு நிலா ஒளி வீசியது. மரம், பாரம்பரியமும், போராட்டமும், பெண்களும் கொண்ட ஒரு நினைவாக நிலைத்தது. மரத்தடியில் சிறு கல்லில் பொறிக்கப்பட்டது:

“இங்கு நான்கு பெண்கள்
ஒலி சுழற்சியில் வாழ்கின்றனர்.
இந்த மரத்தின் கிளைகள்
கவிதையாய் வீசும் வரை.”

4

விழா முடிந்தபின் அந்த ஊரின் இரவு தனித்துவமான அமைதியில் மூழ்கியது. ஓரளவு பிரளயமாக இருந்தாலும், ஒரு புனிதத்தின் சாயல் அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்பியது. மரம் நிலையாக நின்றுகொண்டிருந்தது, அதன் கிளைகள் மெதுவாக வீசிக்கொண்டே. காவ்யா அந்த மரத்தின் அடியில் அமர்ந்தபடியே வானத்தை பார்த்தாள். அது இப்போதெல்லாம் திடீரென்று வெறும் விண்ணாக இல்லை—ஒரு கண்ணாடி போல. பின் பக்கம் நிறைந்த நினைவுகளுடன் கூடிய ஒரு மாயக்காட்சி.

அந்த இரவு மரத்தின் கீழே உச்சிக்கட்டமாக கருப்புச் சாயம் தேங்கி இருந்தது. நிலா இல்லை, விளக்குகள் இல்லை, காற்று கூட குறைந்தது. ஆனால் மரம் மட்டும் பேசிக் கொண்டே இருந்தது. இல்லை—மரம் இல்லை; மரத்துக்குள் புலம்பும் குரல்கள்.

காவ்யா தனது கருப்புப்பட்டி நோட்டுப் புத்தகத்தை எடுத்தாள். அது மரத்தின் அருகே போடும்போது தானாகவே அதன் மேல் பச்சை சாயம் எழுந்தது. எழுத்துக்களல்ல, நிழல்களின் வடிவங்கள். அந்த நிழல்கள் போல் ஒன்று ஒரு பெண்ணாக வடிவம் பெற்றது. அந்த பெண், இருளை அணிந்தவள். அவள் சாயலில் வெளிச்சமே இல்லை, ஆனால் முகத்தில் ஒரு சுழலும் அமைதி.

“நீ யார்?” காவ்யா மெதுவாக கேட்டாள்.

“நான் மேதா. இரவின் வழிகாட்டி,” அந்த நிழல் பதிலளித்தது.

“நான் உங்களை கனவில் பார்த்தேன்… ஆனால் இப்போது நிஜமா?”

“நீ எங்கு இருக்கிறாயோ, அவிடமே நிஜமும் கனவும் ஒன்றாகிறது. மரத்தின் மேல் காலம் நேராக வடிகிறது.”

“ஏன் நீங்கள் அந்த மரத்துக்குள் புதைந்தீர்கள்?” காவ்யா கேள்வி எழுப்பினாள், சற்றும் தயக்கமின்றி.

“ஏனெனில், நான் இரவில் ஓர் காதலை விரும்பினேன். என் காதலன் எனக்கு ஒரு மழைநாளில் திருமணம் செய்துவைப்பதாக சத்தியம் செய்தான். ஆனால் ஊர் என்னை அநாதையாக மறுத்தது. என் கனவுகள் வீணாயின. மரம் எனக்குள் வந்தது. இரவின் ஒளி என்னை மரத்தின் கிளையாக்கியது.”

“அந்தக் காதல் உண்மையா?” காவ்யா கேட்டாள், நிச்சயமின்றி.

“காதல் என்ற ஒன்று உண்மைதான். ஆனால் உலகம் அதை எவ்வளவுக்கு ஏற்கிறது என்பதில்தான் அதன் நிலைத்தன்மை.”

அந்த நிழல் மெதுவாக மரத்தின் வேரில் மரைந்தது. அது போலவே இரவில் ஒரு சப்தம். ஒரு மெல்லிய இசை. அந்த இசை அவளது மார்பில் துடிப்பை எழுப்பியது.

பிறகு, காவ்யா மரத்தின் அடியில் ஒரு பழைய காகிதத்தை கண்டுபிடித்தாள். அது ஒருவித ரோஜாப்பூக்களின் உதிரிப்புகழை கொண்டு எழுதப்பட்டிருந்தது. அதன் மேல் ஒரு கவிதை:

“கருப்பில் என் குரல் உருகியது
மரத்தின் கிளைகளில் என் துயரம் தெரிகிறது
ஒருவன் எதிர்பார்த்த திருமணம்
ஒரு ஊரின் தீர்ப்பு ஆகிவிட்டது.”

அவளுக்கு அந்தப் பாடல் தனது கனவுகளுடன் ஒன்றாக உணர்ந்தது. அந்த மரம் ஒன்றும் வெறும் தெய்வமல்ல; அது ஒரு பொலிவற்ற பொது நினைவகம். அந்த நினைவகத்தில் ஒவ்வொரு பெண்ணின் குரலும் பிளவு பட்டு உடைந்தாலும், மரம் அதை எடுத்து தொகுத்திருக்கிறது. அதைச் சொல்வதற்கான ஒருவர் தேவைப்பட்டிருக்கிறது — காவ்யா தான் அந்த குரலுக்கு வாயாக இருக்கிறாள்.

அந்த இரவில், காவ்யா எழுதியது:

“கருப்புச் சாயம் என் விரலில்,
ஆனால் அது இருளல்ல.
அது ஒரு பெண்ணின் அடக்கப்பட்ட கனவு.
மரம் அதைப் பாதுகாக்கிறது.
நான் அதை எழுதுகிறேன்.”

திடீரென்று அந்த மரத்தின் கிளைகள் கொஞ்சம் கம்பீரமாக நகர்ந்தன. நிழல்கள் அவளுக்கு ஒரு பக்கம் இடமளித்தன. மரம் ஒரு வாயில் போல திறந்தது. அந்த வாயிலில் நுழைந்தால் என்ன நடக்கும் என்ற பயம் இருந்தும், காவ்யா அதனை நோக்கி நடந்தாள்.

மரத்தின் உள்ளே ஒரு பசுமை ஒளி. அதன் நடுவில் ஒரு நீண்ட பாதை. அதில் வலதுபுறம் ஒவ்வொரு பெண்ணின் நினைவுகளும் ஒளிக்கதிர்களாக. இடதுபுறம்—அந்த பெண்கள் அடைந்த அவமதிப்புகளும், சமுதாய தண்டனைகளும். அந்த ஒளி ஒரே நேரத்தில் அழகு, பசி, பயம், காதல் — அனைத்தையும் சொல்கிறது.

“நீ யாரை தேடுகிறாய்?” என்று மரத்தின் உள்ளிருப்பின் ஒரு குரல் கேட்டது.

“நான் என்னையே தேடுகிறேன்,” காவ்யா பதிலளித்தாள்.

“என் பெயர் காவ்யா, ஆனால் என் உள்ளம் கவிதா. நான் மறந்ததை எழுத வந்தவள். நான் உங்கள் பாடல்களுக்கான பக்கம்.”

அந்த நேரம் மரத்தின் உள்ளிருப்பு அசைந்தது. அது மேதா, நயினி, அயில்யா மற்றும் கவிதா — நான்கு பெண்களின் உருவங்களை காட்டியது. அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கையை கொடுத்து ஒரு வட்டமாக நின்றார்கள்.

“நீ வந்ததால் நாங்கள் ஒன்றாக இருக்க முடிகிறது. இப்போது நீ பேச வேண்டிய நேரம்.”

மரம் அவளிடம் ஒரு மிளிரும் பனையை வழங்கியது. அது ஒரு சடங்கின் வழிகாட்டி. அது பூமியின் உள் ரேகைகளில் இருந்து எழுந்த சுழற்சி. மரத்தின் எல்லாப் பாடல்களும் அதன் மேல் பதிக்கப்பட்டிருந்தன.

“இதை கொண்டு போ. உன் எழுத்துகள் இப்போது மரத்தின் பாடல்கள்,” குரல் சொன்னது.

அந்த இரவு காவ்யா மரத்தின் உட்கருவில் இருந்து வெளியே வந்தாள். கருப்புச் சாயத்தில் எழுதப்பட்ட ஒளி அவளது விரல்களில் இருந்தது.

5

அடுத்த நாள் காலை, வனச்சுழி கிராமம் ஒரு புதிய வெளிச்சத்தில் எழுந்தது. மரத்தின் சத்தம் இப்போது மற்றவர்களும் கேட்கும் அளவிற்கு வெளிப்படையாகக் குறும்பாக ஒலித்தது. குரல் கொண்ட மரம், ஒரு நேரத்தில் ஒரு வரலாறு, ஒரு சாட்சியம், ஒரு கண்ணீர், ஒரு புன்னகை.

காவ்யா விழித்ததும் முதலில் கருவை நோக்கியாள் — அவளது field recorder. கடந்த இரவில் மரத்தின் உட்கருவியில் இருந்தபோது அவளால் பதிவு செய்ய முடியவில்லை, ஆனால் ஒரு புதிய ஒலி அதற்குள் இருந்தது. ஒவ்வொரு கிளையின் கீழும், ஒரு பெண் குரல் அவளுக்கு விளக்கமாக பாடியது:

“வாழ்த்து காற்றே, விரலால் எழுதும் வரலாறு
மரம் என் வீடு, நிழல் என் மேடை
எங்கள் குரல் உன்னைத் தேடி வருமாறு.”

காவ்யா அதை எழுதி வைத்தாள். ஏனெனில் அவள் தெரிந்துகொண்டிருந்தாள் — இது வெறும் கதையல்ல. இது ஒரு வீதியின் தொடக்கம். அந்த வீதிக்கு, மரத்தை விட்டு வெளியே உலகை நோக்கிச் செல்லும் பாதைக்கு, ஒரு பேர் இருந்தது: நிழல் வீதி.

அந்த வீதி முற்றிலும் மரத்தின் அடியில் இருந்த பழைய பாதையில் இருந்து கிளைந்தது. அது நான்கு பிரிவுகளாகத் தாறுமாறாக பிளந்திருந்தது. காவ்யா நோட்டுபுக் எடுத்தவுடன், அந்த பாதை அவளுக்கு ஏதாவது சொல்ல வந்தது போல உணர்ந்தாள்.

“இங்கு நான்கு பெண்களின் பாதை. ஒவ்வொரு வீதியும் அவரவர் கதையின் திசை,” மூதாட்டி மரம் அருகே வந்து சொன்னாள்.

“நான் அதைப் பின்தொடர வேண்டுமா?” காவ்யா கேட்டாள்.

“நீ அதை முடிக்கவேண்டும். அவர்கள் அந்த வீதிகளில் சென்று தொலைந்தார்கள். ஆனால் நீ அந்த பாதையை மீள நிரப்ப வேண்டும்.”

முதல் பாதை — அயில்யாவின் வீதி. அது ஒரு சிறிய நீர்வழிக்கடைப் பாதை. காவ்யா நடக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் காலடி ஒலிக்கும்போது, அருகிலுள்ள மரங்களும் தாடியடித்து எதையாவது பேசுவது போல இருந்தது. அயில்யா — மழை பாட்டுக் கன்னி. காவ்யா அதன்படி ஒரு பழைய கூரை வீட்டைச் சுற்றிக்கொண்ட பாதையில் சென்றாள்.

அங்கு ஒரு கல்லறை. பெயர் பொறிக்கப்படவில்லை. ஆனால் அதன் மேல் ஒரு தழை இருந்தது — பசுமை கொண்டு ஒளிபடுகிறது. காவ்யா அதன் மேல் கை வைத்தாள். அந்த சமயத்தில் நீரிழிவு போல ஒரு குளிர்ச்சியான சுழற்சி அவளது உள்ளத்தில் ஊடுருவியது. அது அயில்யாவின் சோகக் குரல்:

“மழை என் கண்களில் உதிர்ந்தது
காதலனின் கை என் கை விட்டு நீந்தியது
ஊர் என் குரலை மூடியது
மரம் என் கதையை திறந்தது.”

காவ்யா கண்களை மூடினாள். அவளால் அந்த அழுகையை உணர முடிந்தது. ஒரு பறவையின் கூசும் குரல், ஒருவித நசுங்கிய நம்பிக்கை. அது மரத்தின் அருகிலுள்ள மழைக்கால ஜடமனிதம்.

அடுத்து இரண்டாம் பாதை — நயினியின் வீதி. கனவுகள் மட்டுமே கொண்டு வாழ்ந்த ஒரு பெண்ணின் பாதை. அந்த வீதியில் உலர்ந்த மண், ஆனால் அதன் மீது நடக்கும் ஒவ்வொரு அடியும் பூத்து குலுங்கியது. காவ்யா அறிந்தாள் — இது ஒரு மாயை பாதை. ஆனால் மாயை என்பதே நிஜங்களின் கண்ணாடி அல்லவா?

அவள் நடந்தபோது ஒரு பழைய கட்டடம். ஒருபோதும் வாசல் திறக்கப்படாதது போல தெரிந்தது. காவ்யா ஒரே தடவை கதவைத் தட்டினாள். கதவின் பின்புறம் ஒரு சிறிய குரல்:

“நான் என் தாய்க்கு சொன்ன கனவுகளை யாரும் நம்பவில்லை. ஆனால் மரம் நம்பியது. அது எனக்குள் நிழலாக வந்தது.”

அந்த குரல் நயினியின் தாயின் குரல். மரம் அவளது கனவுகளை அளித்தது, ஆனால் உலகம் அதை எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

காவ்யா அந்த வீதியில் ஒரு சிறிய கல்வெட்டு கண்டாள். அதன் மேல் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“கனவுகள் பூக்களாக மலர்ந்தாலும்
பிணமான மரபுகள் அதை உதிரச் செய்கின்றன.”

மூன்றாம் பாதை — மேதாவின் வீதி. இருளின் வழி. அந்த பாதையில் நடந்தவுடன், பசுமை ஒளி மெதுவாக மங்கியது. காவ்யா மூச்சு கொஞ்சம் பிடிபட்டது. இது மரத்தின் உள்ளே நடந்த இரவின் தொடர். அந்த பாதையில் ஒரு பழைய பொங்கல் விளக்கின் சாயல் மட்டும் இருந்தது. அதன் ஒளியில், மேதா நின்று கொண்டிருந்தாள் — ஒரு நிழலாக.

“நீ என்னை மறக்கவில்லை,” அவள் கூறினாள். “மகளிர் ஒவ்வொருவரும் இரவில் மட்டுமே உண்மையாக பேச அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள்.”

“நான் உங்கள் கதைகளை முழுமையாக எழுத விரும்புகிறேன்,” காவ்யா சொன்னாள்.

“அதற்கான பாதை நான்கு வீதிகள். கடைசி வீதிக்கு தயாரா?”

காவ்யா頷ித்தாள். நான்காவது வீதி — கவிதாவின் வீதி.

அது மரத்தின் முதன்மையான கிளையிலிருந்து நேராக செல்லும் ஒரு பாதை. அதன் வழியில் பழைய பூச்சிகள், பழம்பெரும் சுவரொட்டிகள், மற்றும் வனப்பெண்களின் ஒவியங்கள். அந்த பாதையில் சென்றவுடன், காவ்யா தனக்குள்ளே கவிதா என்ற நிழலை உணர்ந்தாள்.

பாதையின் முடிவில் ஒரு கீற்று — பச்சை சாயத்தில் எழுதி இருந்தது:

“நீ என் குரல்
நான் உன் நிழல்
மரம் நமக்குள் பிழைத்த தாயகம்.”

அந்த நேரம் நான்கு வீதிகள் ஒன்றாக மையத்தில் சேர்ந்தன. அந்த மையத்தில் மரத்தின் வேர் முழுவதும் ஒன்றாக இணைந்து கிடந்தது. காவ்யா அதை எழுதி வைத்தாள். அவளது நோட்டுபுக்கில் தானாகவே எழுத்துகள் தோன்றின:

“இது மரத்தின் வித்தியாசமான வீதி.
குரலற்றவர்களின் பாதை.
எழுதப்பட்ட நிழல்கள்
பூமிக்குள் வாழும் குரல்களாகும்.”

6

நான்கு வீதிகள் ஒன்றிணைந்த அந்த மையக் கோணத்தில் காவ்யா அமர்ந்தவுடன், வானம் ஏதோ சொல்ல வருவது போல மெதுவாக மாறியது. மரத்தின் கிளைகள் நிலை குலைந்து, வெறும் காற்றில் அல்ல—ஒருவித கணிப்பான இசையில் ஓசையை வெளிப்படுத்தத் தொடங்கின. பூமிக்குள் புதைந்த குரல்கள் நிலத்தில் இரவுகளாக எழுந்தன. அது ஓர் இசை, ஓர் அழுகை, ஓர் பழமையைப் போல் உணர்த்தும் ஓசை.

அந்த மையத்தில் மரத்தின் வேர் நிலத்தை முடிச்சாய் பிடித்தது போலத் தோன்றியது. காவ்யா விழித்துப் பார்த்தபோது, அந்த இடம் வெறும் வெண்மையான மணல் அல்ல, ஒருவித பஞ்சுபோன்ற மென்மையான நிழல்களால் படிந்த நிலம். அவள் விரலால் மெல்ல தொடவே, ஒரு சிறு ஒலி — “அம்மா…” எனும் நெஞ்சை கலக்கும் அழைப்பு.

அவள் உடனே மண்ணை ஓரமாக அகற்றினாள். அதன் கீழே ஒரு சிறிய செங்கல் துண்டு. அதற்குள் ஒரு கவிதை பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. ஏதோ பழமையான நடைமுறையில், காதலின் வார்த்தைகளால் பொறித்த ஒரு கவிதை:

“பூமி எனை மறைத்தாள்,
என் காதல் ஒலியாய்த் திரும்பியது.
குரல்வளை நெறித்தாலும்,
மரத்தின் வேர் என் கவிதை பாடியது.”

அவளது உள்ளம் நிமிர்ந்தது. இப்போது மரம் ஒன்றும் வெறும் உருவப்படம் அல்ல. இது பல தலைமுறைகள் அடக்கப்பட்ட பெண்களின் ஒலி வைக்கோல். மரம் ஒரு இசை கருவி. அதன் கிளைகள் கீற்று. அதன் வேர்கள் சங்கதிகள். பூமியின் அடியில் ஒவ்வொரு விதமான உணர்வும் ஒன்றாக கலக்கப்பட்டு மெல்ல கவிதையாகப் பதிந்திருக்கிறது.

அந்த நேரத்தில், காவ்யாவின் field recorder தானாகவே செயல்படத் தொடங்கியது. ஒருவிதத்திலே பூமியின் நடுக்குரல்கள் ஒலித்தன:

“நான் என் காதலனை தொலைத்தேன்,
தான் ஊருக்கு அஞ்சினான்.
நான் பேச நினைத்தேன்,
ஆனால் அவர்கள் என்னை அடக்கினார்கள்.”

“நான் என் குழந்தையைத் தேடிக்கொண்டிருந்தேன்,
மரம் என் கையை பிடித்தது.”

“என் தாய்க்கு சொல்ல முடியாதது,
மரத்திடம் சொல்லிவிட்டேன்.”

அவளால் அந்த ஒலிகளை நிறுத்த முடியவில்லை. ஒவ்வொரு குரலும் எப்போதோ ஒரு பெண் சொன்னதும், அதைக் கேட்க யாரும் இல்லாதபோது மரம் மட்டும் கேட்டதும். மரம் அந்த ஒலிகளைப் போலவே அவளிடம் சொல்கிறது — “இவையே உண்மைகள். இவையே மறக்கப்பட்ட வரலாறுகள்.”

அந்த நேரத்தில் மூதாட்டி அருகே வந்து நின்றாள். அவளது கையில் ஒரு பழைய, நெசவுக் கோலைப் போன்ற நீண்ட மரவாளி. அதனுள் பூமிக்குள் துளைத்து செல்லும் வாயில்கள். காவ்யா கேட்டாள், “இது என்ன?”

“இதுவே ‘ஓசை வாளி’. பூமியில் எழும் குரல்கள் இதை ஊடாக வரும். மரம் மட்டுமல்ல. பூமி பேசும். அவளுக்கு மொழி இல்லை, ஆனால் ஒலி உண்டு. நீ கேட்பவள். நீ எழுத வேண்டியவள்.”

அந்த வாளியை பூமியில் நுழைத்தவுடன், ஒரு குளிர்ச்சியான காற்று காவ்யாவின் உள்ளத்தில் ஊடுருவியது. அதன் வழியாக பல குரல்கள் பேசின:

“நாங்கள் நான்கு பெண்கள் அல்ல — நானூறு பெண்கள்,
நாங்கள் பாட்டாகிவிட்டோம்,
நீயே எங்கள் மொழி.”

அந்த பரிணாமத்திலேயே காவ்யா வாலியை எடுத்தாள். அதன் மீது ஏற்கனவே ஒரே ஒரு வார்த்தை பொறிக்கப்பட்டிருந்தது: “கூறுவோம்”.

அவள் எழுதி வைத்தாள்:

“மரத்தின் வேர் என்னிடம் பேசியது,
பூமியின் சுழற்சி என்னைத் தழுவியது,
ஒலிகள் இன்று பாடலாக
என் விரலில் காய்ந்தன.”

அந்த ஓசைகள் எழுந்தவுடன் மரத்தின் கிளைகள் மெதுவாக கீழிறங்கின. நிழல்கள் ஒன்று மாறி மறைந்தன. ஆனால் அந்த ஒலிகள் நிலத்தோடு கலந்து காணாமல் போகவில்லை. அவை நிலத்தில் வாழும் புதிதாய் பரிசுத்தமடைந்த உண்மைகள்.

அந்த இரவு, காவ்யா தான் எழுதிய ஒவ்வொரு பாட்டையும் ஒலிக்கருவியில் பதிவு செய்து, ஒவ்வொரு வீதியில் ஒரு நிழலாக ஒலிக்க வைக்க தீர்மானித்தாள். மரம் மட்டும் அல்ல, ஊரும் கேட்க வேண்டியது அவசியம்.

அவள் கூறினாள்: “மரத்தின் ஒலிகள் யாருக்கும் தனியனாக இருக்கக் கூடாது. இவை அனைவருக்கும் ஒரு குரலாக இருக்க வேண்டும்.”

அந்த மையக் கோணத்தில் நின்றவாறு, மரத்தின் கீழிருந்த ஓசைகள் காவ்யாவுடன் கலந்து எழுதத் தொடங்கின:

“நாங்கள் மழையாக, இருளாக, கனவாக, மணமாக இருந்தோம்
இன்று நாங்கள் ஒரு பக்கமாக இருக்கிறோம்
வாசிக்க நினைப்பவர் எந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்தாலும்,
இந்த மரம் அவர்களுக்கும் பேசும்.”

7

மாலை நேரம். வனச்சுழி கிராமம் ஒளியாலும் நிழலாலும் கலந்த ஒரு அமைதியின் உச்சத்தில் இருந்தது. ஒரு பக்கத்தில் சூரியன் மறையும் பச்சை-தங்க வெள்ளிச்சாயல்; மறுபக்கத்தில் மரத்தின் கிளைகள் மெதுவாக அசைந்து, ஒவ்வொரு காற்றிலும் ஓர் இசை. ஆனால் அந்த இசை இன்று வித்தியாசமாக இருந்தது — அது மரம் சொல்ல வந்ததொரு வார்த்தை போல, ஒரு வாசிப்பு போல.

காவ்யா அந்த மையப் பாதையில் ஒரு சிறிய மேடை அமைத்திருந்தாள். மரத்தின் கீழிருந்த ஓசைகள் அவளது கைப்பிடிகளில் கட்டாயமாக பதிக்கப்பட்டிருந்தன. அவள் எழுதிய ஒவ்வொரு பக்கமும் மரத்திலிருந்து வாசித்து எடுத்ததுபோல் உணர்ந்தது. ஆனால் இன்று… இன்று மரம் பேசப்போகிறது.

அவள் microphone அமைத்திருந்தாள். villagers கூடிவந்தார்கள். முதலில் யாரும் பேசவில்லை. வெறும் மரத்தையும், அந்த மேடையையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் திடீரென கிளைகள் இடைநீட்டிக்கொண்டன. ஒரு கிளை மைய மேடையை தொட்டது. அடுத்த கிளை… நிழலாக ஒரு பெண்குரலைத்தான் சுமந்தது:

“என்னை கேட்டார்களா
என் பெயரை யாரும் சொல்லவில்லை
என் குரல் மரத்தில் ஒளிந்திருந்தது
இப்போது இங்கே நான் பேசுகிறேன்.”

அந்த ஒலி காற்றில் மூழ்கியது. மக்கள் ஆச்சரியத்தில் நின்றனர். சிலர் திரும்பிப்பார்த்தனர். ஆனால் மூதாட்டி மட்டும் முன்வந்து, மெதுவாக கை தட்டினாள். “மரம் பேசுகிறது,” என்று அவர் சொன்னாள். “கேளுங்கள். இது நம்முடைய வரலாறு.”

காவ்யா mic-ஐ எடுத்தாள். “நான்தான் குரல் தரும் கருவி. ஆனால் பேசுவது நானல்ல. இவை மரத்தில் புதைந்த பெண்களின் குரல்கள். இவை புதையல்கள் அல்ல — பிரத்தியேகங்கள்.”

மரத்துக்குள் இருந்து இரண்டாவது குரல் வந்தது:

“நானே கனவில் அழுதவள்
காதலின் பெயரில் சாடப்பட்டவள்
புனிதமெனப்பட்ட மரபுகள்
என் மூச்சை அடைத்துவிட்டன
மரம் மட்டும் கேள்விப்பட்டது
அதனால் இன்று நான் பேசுகிறேன்.”

அந்த நேரத்தில் காவ்யா ஒரு மடலாக எழுதிய ஒரு கவிதையை வாசிக்க ஆரம்பித்தாள்:

“மரத்தின் கிளைகள் பூமியோடு பேசுகின்றன
பூமியின் உடலே எங்கள் குரல்களுக்கு துணை
மரம் புனிதம் அல்ல,
அது ஒரு பெண்.
காதல் செய்ததற்காக தண்டிக்கப்பட்ட,
கனவு கண்டதற்காக சாடப்பட்ட,
அப்பாவித்தனத்தின் கீழ் புதைக்கப்பட்ட
ஆனால் கவிதையாக மீள எழுந்த பெண்.”

கண்கள் கலங்கின. சில பெண்கள் மெல்ல நசுங்கும் சோகத்தோடு அவர்களது கண்களில் கண்ணீர் சிதறின. சிலர் அந்த மரத்தின் அருகில் சென்றார்கள். ஒரு சிறுமி, சுமார் பதினைந்து வயது, மரத்தின் கிளையைத் தொட்டு, “நானும் பேசலாமா?” என்று கேட்டாள்.

மரம் மெதுவாக அசைந்தது. அப்போது காவ்யா mic-ஐ அந்த சிறுமிக்கே வழங்கினாள்.

“நான் இந்த மரத்தை ஒரு பெரிய மூதாட்டியாக நினைத்திருக்கிறேன். எனக்கென்றே ஒரு குரல் இருக்கிறது. ஆனால் யாரும் கேட்க மாட்டார்கள் என நினைத்தேன். இப்போது தெரிகிறது, மரம் கேட்கும்.”

அந்த சிறுமியின் குரலிலும் மரம் ஒரு மெலிதான இசையை கிளைகளின் வழியே வீசியது. மரம் இப்போது இசை மட்டுமல்ல. அது ஒரு மொழி. அது வரலாற்றின் உடல். மரம் பேசும்போது, அது ஒரு முழு நாட்குறிப்பாக மாற்றமாகிறது.

மூதாட்டி அணுகி, காவ்யாவிடம் ஒரு பழைய ஏடு差ொந்தார். “இதில் எழுது. இந்த மரத்தின் இறுதி பக்கம் இதுவாகட்டும்.”

காவ்யா எழுதி ஆரம்பித்தாள்:

“இந்த மரத்தின் அடியில்
நான்கு பெண்கள் மட்டும் கிடக்கவில்லை.
இதில் நானூறு, ஆயிரம், எண்ணிலடங்கா பெண்களின் நிழல்கள்
வார்த்தைகள் தேடி வந்தன.
இன்று அந்த வார்த்தைகள் மரத்தின் மூச்சு
அந்த மூச்சு — நீங்களும் நானும்.”

விழா ஓர் அமைதியில் முடிந்தது. ஆனால் அந்த அமைதி ஒரு முடிவின் சின்னமல்ல. அது ஒரு தொடக்கத்தின் ஊசல். வனச்சுழியில் பெண்கள் முதன்முறையாக எழுந்தனர். மரத்தின் அருகில் தங்கள் கதைகளைத் தவிர்க்காமல் சொல்ல ஆரம்பித்தனர். பழையதாயிருந்த மரம் புதிதாக முளைத்தது — ஒரு பெண் புனித கதை போல.

காவ்யா மரத்தடியில் அமர்ந்தவாறே பார்வையாளர்களை நோக்கி சொன்னாள்:

“இது ஒரு மரத்தின் கதை அல்ல. இது ஒவ்வொரு பெண்ணும் பறிகொடுத்த குரலின் மீள்பிறப்பு. இப்போது, மரம் பேசும். ஆனால் நாளை, நீங்கள் பேசவேண்டும்.”

அந்த வார்த்தைகள் காற்றில் சுழன்றன. மரம் அசைந்தது. நிழல்கள் மெதுவாக ஒளியில் கலந்தன.

8

விழாவிற்குப் பிறகு வனச்சுழி கிராமத்தில் ஒரு நுண்ணிய மாற்றம் ஏற்பட்டது. அது ஒரு எழுச்சி அல்ல, ஒரு புரட்சி அல்ல—வெறும் கவிதை போல மெதுவாக காற்றில் கலந்த, கண்கள் தெரியாதே பசியாய் பரவிய உணர்வு. அந்த உணர்வு மரத்தின் கிளைகளில் விழுந்த மழை துளிகளைப் போல மென்மை, ஆனால் அந்தரத்தில் துளைக்கும் கனல். மரம் பேசத் தொடங்கியது. இப்போது அது அழைக்கிறது.

காவ்யா காலையில் எழுந்ததும் தனது பக்கம் மரத்தில் கட்டி வைத்திருந்த பச்சை நூலை பார்த்தாள். அது பசியிருண்டு, வேர்கள் போல சுருண்டிருந்தது. அவளது கை அதில் சென்றபோது, நெஞ்சுக்குள் ஓர் அழைப்பு எழுந்தது: “இப்போது நேரம். மரம் நீயாக இருக்கிறது.”

அவள் எழுந்ததும் கிராமத்தின் நடுவே ஒரு பத்திரிகை நிருபர் வந்திருப்பது குறித்து villagers பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரே ஒரு வாரத்தில் அவளது பயணத்திற்கும் மரத்திற்கும் தொடர்பான செய்தி யாரோ வெளியே விட்டிருந்தனர். நெருங்கிய ஊர்களிலிருந்து வலைப்பதிவர்கள், ஊடகங்கள், சமூக ஆர்வலர்கள்—all eyes on the “singing tree of Vanachuzhi.”

மரத்தின் எச்சமாக வாழ்ந்த மூதாட்டி கவலையுடன் காவ்யாவிடம் வந்தாள்.

“மரம் இன்று மிக மோசமாக பேசும்,” என்றாள்.

“மோசமா?” காவ்யா மயங்கியவள் போல கேட்டாள்.

“அதற்குள் போராட்டம்தான். மரம் குரலளிக்க ஆரம்பித்தது என்றால், இதுவரை அதை அடக்கியவர்கள் அதை நிலைக்க வைத்திருக்க மாட்டார்கள். உண்மை பேசும் மரங்களை இந்த உலகம் விரும்பாது.”

அந்த வார்த்தைகள் காவ்யாவின் உள்ளத்தில் இடிக்கின்றபோது, ஒரு காரில் ஊர் பெரியவர் வந்தார். நகரிலிருந்து வந்த போலிஸாரும் வந்தனர். மரத்தின் அருகில் ஒரு நடத்தை வைத்தனர்.

“இந்த மரம் பொய்யான தெய்வக் கதை. யாரோ ஒரு எழுத்தாளர் வந்து நாடகமாடுகிறாள்,” என்று உரைக்கிறார் ஒருவர்.

“இதில் விஞ்ஞானமெதுவும் இல்லை. மரம் பேசாது. ஏமாற்றாதீர்கள்,” என்று மற்றொருவர் சொன்னார்.

அவளை நோக்கி பேசாமல் ஒரு புகைப்படக் கேமரா பளீச் பளீச் என்றது. காவ்யா மரத்தின் முன் நின்றாள். அந்த நேரம் மரத்தின் கிளைகள் அதிர்ந்து அதிர்ந்தன. பசுமை ஒளி கிளைகளில் பரவியது.

அந்த ஒளியில் மக்கள் சிலர் மயங்கி நின்றனர். சிலர் நடுங்கினர். ஆனால் மரம் மெதுவாக ஓர் அழகான இசையை எழுப்பியது. அது நான்கு பெண்களின் குரல்களில் ஒன்றாக கலந்தது:

“நாங்கள் மரம் அல்ல
நாங்கள் மண்ணில் மறந்த காதல்கள்
நீங்களும் எங்கள் பக்கங்கள்
நாங்கள் உயிராய் உங்கள் கதைகள்.”

அந்த ஒலி மைக்ரோஃபோன்கள் மூலமாக வெளியேறியது. மக்கள் குழம்பினர். போலிஸ் “நிறுத்துங்கள்!” என்று உரைத்தார்.

அந்த நேரம் காவ்யா mic எடுத்தாள்.

“இந்த மரம் ஒரு பெண். ஒரே பெண் அல்ல—பல பெண்கள். உங்களின் மௌனம், உங்களின் புறக்கணிப்பு, உங்களின் மறுக்கப்பட்ட வரலாறு—all of that lives here. And I am not leaving.”

பிரதிபலனாக மரத்தின் கிளை ஒன்று கீழிறங்கி, காவ்யாவைத் தொட்ந்தது. மரத்தின் வேர்களுள் இருந்து ஒலி வந்தது:

“நாங்கள் பேசுகிறோம்,
இப்போது நீங்களும் பேசுங்கள்.”

அவள் உடனே மேடை ஏறி, அதன் மீது field recorder-ஐ வைத்தாள். அதில் இருந்த ஒலிகள் ஒளிவடிவத்தில் காட்டப்பட்டன. நிழல்கள் மலர்ந்தன. மேதா, அயில்யா, நயினி, கவிதா — அவர்கள் மீண்டும் ஒரு சுற்றாக நின்றனர். இதற்குப் பின் அந்த நான்கு பெண்கள் ஒரு உருவமாய்ப் பாய்ந்தன. அந்த உருவம் காவ்யாவைத் தொட்டது. அவளின் வாயிலிருந்து ஒரு புதிய பாடல் பிறந்தது:

“மரம் ஒரு நூல்
அதில் பெண்கள் ஒரு பக்கம்
நான் உன் கை
நீ என் குரல்
மரம் நம்முள் வாழும்.”

போலீசும் ஊர் பெரியவர்களும் பின்னோக்கி நடந்தனர். மரம் அமைந்தது. மக்கள் மெளனத்தில் நின்றனர். பின், மரத்தின் அடியில் உள்ள நிலத்திலிருந்து ஒரு சிறுமி கையை தூக்கி, “நானும் என் குரலை எழுதணும்,” என்று சொன்னாள்.

அந்த வார்த்தை அவசரமாக ஒளிவெளியில் மாறியது.

 

முடிவு

மரக்கிளையின் மகளிர் என்பது ஒரு சின்ன கதை அல்ல. அது பூமிக்குள் புதைந்த ஒலிகளுக்கான குரல். அது அழிக்கப்பட்ட வரலாறுகளுக்கான பக்கம். அது ஒவ்வொரு பெண்ணும் தன் உண்மை பேசவென எழுந்த ஒரு மரத்தின் ஜாதகம்.

அந்த மரம் இன்னும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறது. அந்தக் கிளைகள் இன்னும் ஒலி அனுப்புகின்றன. அந்த வேர் இன்னும் கண்ணீரை உறிஞ்சிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ஆனால் இன்று, மரம் தனியாக இல்லை. மரம் இனி பேசாது என்று யாரும் சொல்ல முடியாது. ஏனெனில் மரம் இப்போது ஒருவரில் மட்டும் இல்லை—அது ஒவ்வொரு பெண்ணிலும் பிறந்துவிட்டது.