மரக்கன்றின் இரகசியம்

இலக்கியா தேவி

1

தென்காசி மாவட்டத்திலுள்ள பழைய சின்ன கிராமம் ஒன்றின் பெயர் வேம்பாடி. இருபது வீடுகளும், மூன்று தேர் வீதிகளும், ஒரு மூதாட்டி கோவிலும் கொண்ட இந்த கிராமம், காலமும் காலத்து கதைகளும் நன்கு பதிந்திருந்தது. இங்கு ஒவ்வொரு ஜூலை மாதம் புறநாள் திருவிழா நடக்கும். அந்த விழாவில் மட்டும் தான், கோவிலுக்குள் உள்ள பழைய மரக்கன்றை எல்லாரும் கண்டு வணங்க முடியும்.

அந்த மரம் ஒன்றும் சாதாரண மரம் இல்லை. மூதாதையர்கள் சொல்வது போல், அது இறைவனின் கொடையாக வந்த மரம். காலம் கடந்தாலும், காய்ந்தாலும், வாடாது வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் மரத்தின் வேர்களுக்கு ஒரு இரகசியம் இருக்கிறது என்று கிராம மக்கள் நம்புகின்றனர். அந்த மரத்தின் அருகே பிறந்த குழந்தைகள் நல்ல படிப்பும், நற்பேறும் பெற்று வளர்வார்கள் என்பதும் ஒரு நம்பிக்கையே.

முதலாம் காட்சி — ஒரு புதிய ஆசிரியை நியமனம் செய்யப்பட்டு கிராமத்தில் வருகிறாள். அவளின் பெயர் கீர்த்தனா. நகரத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர், பள்ளி வேலைக்காக வேம்பாடிக்கு வந்து சேர்கிறார். கோடைச் சீசனில் பள்ளி திறக்கப்படுவதற்கும் முன் ஒரு வாரம் அவள் வந்து குடியேறுகிறாள். வீட்டுக்காரர் அவளுக்கு ஒரு வாடகை வீடு ஏற்பாடு செய்து கொடுக்கிறார் — அந்த வீடு தான் பக்கத்து தெருவில், கோவிலுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் பழைய கள்ளவீடு.

வீட்டின் மரபான அமைப்பும், பெரிதும் தூசியில் மூடிய அலமாரிகளும், சுவரில் தொங்கும் நாய் தேவர்களின் படங்களும் அவளுக்கு சற்றே பயத்தையும், ஆச்சரியத்தையும் ஏற்படுத்தியது. ஆனால் அவள் மனதில் ஒரு விசித்திர கவர்ச்சி — கிராம வாழ்க்கையின் அமைதியை ரசிக்கத் தயாரானாள்.

அந்த இரவிலேயே தான், கீர்த்தனா தன் வாழ்க்கையின் முதல் விசித்திரமான கனவைக் காண்கிறாள். கனவில், ஒரு சிறுமி அந்த மரக்கன்றின் அருகில் நின்று அழுகிறாள். அவள் கூறுகிறாள், “எனது நிழலை மரம் குடிக்கிறது.” கீர்த்தனா அதிர்ந்தும் பயந்தும் விழிக்கிறாள். காலை எழுந்ததும், அது வெறும் கனவே என்று தன்னை நம்ப வைத்துக் கொள்கிறாள்.

ஆனால் அடுத்த நாள் கோவிலில் நடந்த நிகழ்வு கீர்த்தனாவின் மனதை மாற்றுகிறது. காலை பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில், அவள் மரக்கன்றின் அருகே ஒரு சிறுமி நிஜமாகவே நின்று அழுவது போலக் காட்சியளிக்கிறது. கீர்த்தனா அருகே சென்று பார்த்தபோது, எதுவும் இல்லை. ஆனால் அங்கே மண்ணில் சிறு சிறு பாதக்குறிப்புகள் இருக்கின்றன. பாதம் எதற்கும் சேர்ந்ததல்ல — அது நெடிய, ஆனால் குழந்தையின் கால் போல இருந்தது.

அவள் பள்ளிக்கு சென்று வேலையை பார்த்தாலும், அந்த காட்சி மறைக்க முடியவில்லை. பசுமைச்சோலை, மழைநீர் வாய்க்கால், பள்ளி குழந்தைகளின் சிரிப்பு — இவை அனைத்தும் அவளை ஓரளவுக்கு திருப்பினாலும், அவள் இரவில் ஒரே கனவையே பார்க்கிறாள் — மரம், சிறுமி, நிழல்.

மூன்றாவது நாளில், பள்ளியில் ஒரு மாணவியின் தாய் அழுது கொண்டு வருகிறார். “எனது மகள் தூங்கவே மாட்டேன் என்றாள், மரம் தன் நிழலைக் குடிக்கிறதாம்…” அதே வார்த்தைகள்! கீர்த்தனாவின் உடம்பு நடுங்குகிறது. அவள் அப்பொழுது தான் உணர்கிறாள் — இது வெறும் கனவல்ல, ஒரு வரலாறு, ஒரு உண்மை, ஒரு பிணைப்பு.

அந்த மரத்திற்குள் எதோ இருக்கிறது. கீர்த்தனா தீர்மானிக்கிறாள் — அந்த மரத்தின் இரகசியத்தை அவள் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அதற்காக அவள் பழைய கோவில் கருவறையில், மூதாட்டியின் பதிவுகள் மற்றும் பஞ்சாங்கத்தைப் பார்க்கத் திட்டமிடுகிறாள்.

தெற்குப் பரம்பரைப் புத்தகத்தில் எழுதப்பட்ட ஒரு வரியை அவள் படிக்கிறாள் —
“மரத்தின் நிழலில் ஒளிந்து கொண்டுள்ளது ஒரு உயிர்; நிழல் நீண்டால் இருட்டும் நீளும்.”

இது வேம்பாடி கிராமத்தின் மரப்புதிரின் முதல் கதவைக் திறக்கிறது.

2

கீர்த்தனாவின் கண்கள் அந்த சிறுமியின் உருவத்தில் முடங்கிக் கொண்டிருந்தன. தோளுக்கு கீழே விழும் கூந்தல், மூடிவரும் சாயல் கொண்ட கண்கள், சிறிய முகத்தில் ஒருவித புழுங்கும் அமைதி. ஆனால் அந்த அமைதி தான் கீர்த்தனாவை மிகவும் கலங்கச் செய்தது. ஏனெனில், அந்த சிறுமியின் தோற்றத்தில் உயிரின் வண்ணமே இல்லை. அந்த முகத்தில் வெறும் நிழல் மட்டுமே இருந்தது.

“நீ யார்?” என்றாள் கீர்த்தனா மெதுவாக.

சிறுமி ஒரு புன்னகையோடு சொல்லுகிறாள், “நான் இருக்க வேண்டிய இடத்தில் இல்லை. அதான் என் பெயர் எல்லாரும் மறந்து விட்டார்கள்.”

“உன் பெயர் என்ன?” என்று கேட்ட கீர்த்தனா. அந்த கேள்விக்கே அவளிடம் பதில் இல்லை. சிறுமி ஒரு நிமிடம் மெளனமாக இருந்தாள். பின்னர் சொன்னாள், “நான் ஒரு பெயராக இருந்தேன். இப்போது ஒரு நிழலாக இருக்கிறேன்.”

இவ்வளவு பதில் பெற்றதும், அந்த சிறுமியின் உருவம் மெதுவாக மரத்தில் கலந்தது. மரத்தின் ஓர் கிளை சற்று இழுந்து அதே சாயலை எடுத்தது. கீர்த்தனா பின்னால் திரும்பினாள். அவள் இதற்காகத் தயார் இல்லை. ஆனால் இப்போது இந்த மரத்துடன் அவளுக்கு ஒரு பிணைப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது.

அந்த நள்ளிரவில் வீட்டிற்குள் வந்தபோது, அவளின் மனம் சலனமாக இருந்தது. அந்த வீட்டின் பழைய மரப் கதவு கொஞ்சம் திறந்து இருக்கிறதைக் கண்டாள். வழக்கமாக அந்த கதவு உறுதியாக தாழ்ப்பாளிட்டு மூடப்பட்டிருக்கும். உள்ளே நுழைந்ததும், அவள் நூலகம் போல் இருக்கக்கூடிய அறைக்குச் சென்றாள். அந்த அறை பசுமையாக மாறியிருந்தது. சுவர் முழுக்க பச்சை நிழல். அது பைத்தியமாகத் தோன்றினாலும், கீர்த்தனா பின் தெரியாத தன்மை கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

அந்த அறையில் இருந்த பழைய அலமாரி திறந்து இருந்தது. உள்ளே சில பழைய காகிதங்கள் சிதறி இருந்தன. அவற்றுள் ஒன்றில் எழுதியிருந்தது:

> “நிழல்களுக்கு பெயர் இல்லை. ஆனால் பெயரை நினைத்தால், அவர்கள் நிழலிலிருந்து மீண்டு வருவார்கள்.”

 

அந்த வரி கீர்த்தனாவின் உள்ளத்தை பிணைச்சதுபோல் இருந்தது. அவள் உடனே நினைத்தாள்—ஏன் இந்த சிறுமி இப்படி ஒரு நிலைமைக்கு வந்தாள்? ஏன் நிழலாகவே மாறினாள்? ஏதாவது காரணம் இருக்கவேண்டும்.

அடுத்த நாளே பள்ளிக்குச் சென்ற கீர்த்தனா, புத்தகாலய ஆசிரியரிடம் பழைய பதிவுகளைக் கேட்டாள். அந்த பள்ளி நூலகத்தில் 1960-ஆம் ஆண்டுகளில் எழுதப்பட்ட மாணவர் பதிவு புத்தகம் ஒன்று இருந்தது. அவள் அதைப் பார்க்கத் தொடங்கினாள். சில பக்கங்களைத் தாண்டியவுடன், ஒரு பெயர் கண்ணில் பட்டது: “ஆராதனா செல்லையா – 4ம் வகுப்பு”.

பக்கத்தில் ஒரு புகைப்படம் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. அதே சிறுமி. அதே முகம். இதுவே அவளாக இருக்கவேண்டும்.

அடுத்த சில பக்கங்களை வாசித்தபோது, ஒரு செய்தி கண்ணில் பட்டது:

> “ஆராதனா – மரக்கன்றின் நிழலில் மாயமான மாணவி. 1971 ஜூலை 9ம் தேதி, கோவிலில் விழா நாளில் காணாமல் போனாள். தேடுதல் பலனளிக்கவில்லை. இறப்பு பதிவாகவில்லை.”

 

கீர்த்தனாவின் மூச்சு முடங்கியது. இது வெறும் கனவல்ல, ஒரு நேர்மையான வரலாறு.

அவள் உடனே கோவிலின் பூசாரியிடம் சென்று இந்தப் புகைப்படத்தையும் பதிவையும் காட்டினாள். பூசாரி முதலில் திகைத்தார், பின்னர் மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தார்:

“ஆராதனா… ஆமாம், அந்த குழந்தையை ஞாபகம் இருக்கிறது. நான் அந்த நேரத்தில் இங்கே இல்லை. ஆனால் என் அப்பா அந்தக் கோவிலின் பூசாரி. அவர் சொல்வதுபோல், ஆராதனா ஒரு அற்புதமான குழந்தை. மரம் அருகே நிற்பது வழக்கம். அன்று விழா நாளில், மறுநாள் காலை மரத்தை பூஜைக்கு தயார்படுத்தச் சென்றபோது, அவள் காணவில்லை. பொது மன்னிப்பு யாரும் கேட்கவில்லை. வழக்கம் போல் மரத்தை பூசித்து விட்டார்கள்.”

“அவரது குடும்பம்?” கீர்த்தனா கேட்டாள்.

“குடும்பமே நகரம் சென்றுவிட்டது. திரும்பவே இல்லை. ஆனால்… ஒரு விஷயம் மட்டும்…” பூசாரி மெதுவாகச் சொன்னார், “அவரது அம்மா, சில நாட்களில் மரத்தின் அருகில் உட்கார்ந்தபடி தூங்கி விட்டார். அதன் பிறகு அவர் பேசியதெல்லாம் மாறித்தான் இருந்தது.”

“என்ன மாதிரி?”

“அவள் சொன்னாள் — ‘அவளை மரம் குடிக்கல. நிழல் குடிச்சது. நம்ம எல்லாருக்கும் நிழல் இருக்குற இடமே தெரியாது.’”

கீர்த்தனா வெளியில் வந்தாள். மனதிலிருந்த பல கேள்விகள் கிளையுடன் கிளையாக வளர்ந்தன. மரம் ஆராதனாவை குடித்ததா? அல்லது நிழல்தானா காரணம்?

அவள் தன் வீட்டிற்கு திரும்பினாள். படுக்கையை அடைந்தாலும், தூக்கம் வரவில்லை. அவள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய ஒன்று இருந்தது — நிஜமாக நிழல்களால் ஒருவர் மறந்து போக முடியுமா?

மறுநாள் மரத்திற்கு சென்றாள். அந்த மரத்தின் கிளைகள் நிழலாக அவள்மேல் விழுந்தன. கீர்த்தனா மரத்தின் அடியில் அமர்ந்து கண்களை மூடினாள்.

“ஆராதனா…” என்றாள் மெதுவாக. மூன்று முறை.

அந்த நிமிடம், காற்று சுழன்றது. மரம் சற்று அதிர்ந்தது. ஒரு குரல் அவளது காதில் விழுந்தது.

“நீ என் பெயரை மறக்காமல் வைத்திருக்கும் ஒரே உயிர்…”

அவள் விழித்தபோது, அருகில் ஒரு பழைய பீர்கல். அதில் செதுக்கப்பட்ட எழுத்துகள்:

“இங்கே ஒரு நிழல் வாழ்கிறது. யாரும் மறக்காதபடி.”

3

மழை பெய்துவிட்டு வானம் சற்று தெளிந்த காலை. ஆனால் கீர்த்தனாவின் மனத்தில் இன்னும் இருண்ட பீதி எஞ்சியிருந்தது. பீர்கலில் பதிக்கப்பட்ட அந்த வரிகள் — “இங்கே ஒரு நிழல் வாழ்கிறது. யாரும் மறக்காதபடி.” — அவளின் உள்ளத்தை பிளந்தது. யாரோ ஒருவரின் நினைவு சுமக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு மரம், மரத்தில் குடியிருந்திருக்கும் ஒரு நிழல், மறக்கப்பட்ட ஒரு குழந்தை… இந்த மூன்றும் இப்போது கீர்த்தனாவின் வாழ்க்கையை ஒரு கணத்தில் திசைமாற்றியிருந்தன.

அந்த நாளில் பள்ளியில் போதிக்கும் வேலையை அவள் தளர்த்தி, வேம்பாடியின் புனிதப் பழமைகளைப் பற்றி மேலும் தேடத் தொடங்கினாள். கிராமத்தின் ஓரப்பகுதியில், பழமையான அச்சகம் ஒன்றில் பழைய கைபடங்களை தானமாக வைத்திருந்த பத்திரசாலி ஒருவர் இருந்தார் — பழம்பெரும் விக்னேஷ் ஐயா. அவரிடம் சந்திப்பதற்காக கீர்த்தனா நேரே சென்றாள்.

விக்னேஷ் ஐயா, வெண்மையான தாடியுடன், பித்தளை கண்ணாடியை கண்ணில் சற்று தாழ்த்திக் கொண்டு அவளைக் கவனித்தார். “ஆராதனா விஷயம்தான் இல்லையா?” என்றார் அவர், கீர்த்தனாவிற்கு ஏதோ சுட்டுப்போட்டது போல. அவள் ஆச்சரியத்துடன்頷ித்தாள்.

“அவள் மறைந்து போன பின் நான் தான் ஒரு சிறிய துண்டுப் புத்தகத்தை தட்டச்சு செய்தேன். அதை யாரும் வாசிக்கக்கூடாது என்று பூசாரிகள் கேட்டதாலும், அவள் அம்மா தனியாக வாழ்ந்ததாலும், அது மறைந்தே போனது,” என்றார் விக்னேஷ் ஐயா.

அந்த புத்தகத்தை அவர் மேஜையின் கீழிருந்த பழைய பைக்கேஸிலிருந்து எடுத்தார். வெளிப்புறம் பச்சை வர்ணமொன்றும், நடுவே குழந்தையின் முகம் வரைந்திருந்த சின்னமொன்றும் இருந்தது. உள்ளே, கீர்த்தனா படித்த முதல் வரிகள்:

“ஒரு மரம் வளர்ந்தது, நினைவுகளை குடிக்க.
ஒரு நிழல் உருவானது, பெயர்களைக் கவர.
ஒரு குழந்தை மறந்துவிட்டாள், அவளுடைய யாரும் அவளைக் நினைவில் வைத்திருக்கவில்லை என்பதால்.”

இது மரபுக் கவிதையா? இல்லை ஒரு சாபமா?

“அவளுடைய நினைவுகள் மரத்துடன் பிணைந்து விட்டதாக நம்பப்பட்டது,” என்று கூறினார் விக்னேஷ் ஐயா. “ஆனால் உண்மை என்னவென்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. ஒரே ஒரு முறையே, அந்த மரம் ஒரு கேள்வியை கேட்டது… அதற்குப் பதில் கிடைக்காமல் இன்றுவரை காத்திருக்கிறது.”

“என்ன கேள்வி?” என்றாள் கீர்த்தனா பதற்றமாக.

விக்னேஷ் ஐயா மெதுவாக மறுமொழி கூறினார்:

“நீ என் பெயரை மறந்தாயா?”

அந்த வார்த்தைகள் கீர்த்தனாவை முடங்க வைத்தன. ஏனெனில் அந்த நிழல்… அந்த குழந்தை… அந்த கனவுகள் — அனைத்தும் இந்த ஒரே கேள்விக்குப் பதில் கேட்டு அலையுகின்றன. ஆராதனாவை யாரும் நினைவில் வைத்திராததால்தான், அவள் மரத்துக்குள் நிழலாக மூடப்பட்டிருக்கிறாள்.

கீர்த்தனா தன் மனதில் கேட்டுக் கொண்டாள் — “நான் அவளை நினைவில் வைத்திருக்கிறேனா?” ஆம், அவள் முகம், குரல், கூடவே வார்த்தைகளும் இப்போது தெரிகின்றன. ஆனால் உண்மையில் ஒருவரை நாம் நினைவில் வைத்திருக்கிறோம் என்பதற்கான நிபந்தனை என்ன?

அவளது பயணத்தில் அடுத்த கட்டம் கோவிலின் கருவறை. பூசாரி அனுமதி அளித்தார், ஆனால் ஒரே நிபந்தனை — சாயங்காலமாகும்போது வெளியே வந்துவிட வேண்டும்.

கருவறை ஒரு இருளின் குடில் போல இருந்தது. மணிக்கூண்டு, சுவர்களில் தேங்கிய சின்ன சித்திரங்கள், செந்நிற சாயத்தில் அழிந்த எழுத்துகள் — இவை அனைத்தும் ஒளியை விழுங்கும் களஞ்சியமாக இருந்தன. நடுவே ஒரு பீடம், அதன் மேலே ஒரு இரும்புப் பெட்டி.

அவள் அதை திறந்து பார்த்தாள். உள்ளே கண்ணாடி பிளாஸ்போடு மூடப்பட்ட ஒரு பூம்பொதி. அதன் கீழ் ஒரு சிறிய நெகிழ் பேப்பர்:

“பிரியமுள்ளவளே, உன்னைக் கூப்பிடுகிறேன். மரம் என்னை கடக்க சொல்லுது. என் பெயரை மறக்காம இருக்க முடியுமா?”

அந்த குரல் கீர்த்தனாவிற்கு தெரியும். கனவிலேயே கேள்விகளை கேட்ட அந்த குரல்தான்.

அவள் கண்ணை மூடிக்கொண்டு சொல்லுகிறாள்: “நான் மறக்கமாட்டேன், ஆராதனா. நீயும் ஒரு மனிதரைப்போல் நினைவாக இருக்கவேண்டும். ஒரு மரத்தின் நிழலாக அல்ல.”

வெளியே வந்தபோது, சாயங்காலத்தின் ஒளியில் அந்த மரக்கன்று சற்று மாறியது போல இருந்தது. அதன் இலைகள் இன்னும் பசுமையாக இருந்தாலும், அவற்றில் ஏதோ ஒரு நிம்மதி தெரிந்தது.

அந்த இரவு — கனவில்லாத இரவு.

அடுத்த நாள் பள்ளியில் பூஜா ஒளிந்த முகத்துடன் கீர்த்தனாவை நோக்கி வந்தாள்.

“ம’am… அந்த மரம் என்னைப் பற்றி கனவுகள் பேசலை.”

அவள் அர்த்தமற்ற புன்னகையுடன் சிரித்தாள். மரம் அமைதியாகியது.

கீர்த்தனா வாசலில் நின்றபடியே ஒரு புதிதான உணர்வை உணர்ந்தாள் — ஒருவரின் பெயரை மறக்காம நினைத்தாலே அவர்களின் நிழலுக்கே உயிர் பிறக்கும்.

4

பாடசாலை முடிந்து, வாணி என்னும் மாணவியிடம் வீட்டுக்குப் போகச் சொல்லியபின், கீர்த்தனா தனியாகப் பள்ளிக் கட்டிடத்தை பூட்டிக்கொண்டு, சற்று மெதுவாக நடந்து வீட்டிற்குச் சென்றாள். வாடகை வீடு அவளுக்குள் எப்போதும் ஒரு கம்பீரத் தனிமையை தந்தது — மரங்களால் மூடிய ஓரத்தில், சுருண்ட வழிகள், சாய்ந்த சுவர், பழைய சன்னல்—all signs of a forgotten past.

அந்த மாலை, அவள் வீட்டின் பக்கவாசலால் சத்தம் கேட்டது. இது அவ்வளவாகப் பயன்படுத்தப்படாத கதவாக இருந்தது. ஆனால் இப்போது — கிளியொன்றின் மென்மையான சத்தமும், ஏதோ நசுங்கும் வாத்துமையின் ஒலியும்.

“வாத்தா?” கீர்த்தனா கதவை மெதுவாகத் திறந்தாள்.

அவள் எதிர்பார்த்ததல்ல — பக்கவாசலின் பின்னால் ஒரு பசுமை வாத்து, கட்டிலின் அடியில் கண்ணாடி போலிய பீப்பாய் ஒன்றில் சிறிது தண்ணீரோடு மிதந்து கொண்டிருந்தது. அவளது வரவைக் கண்டு வாத்து சற்று பயந்து அசைந்து கொண்டது.

“இங்கிருந்து எப்படி வந்தது?” கீர்த்தனா தனக்கே கேள்வி எழுப்பினாள்.

அதற்குள் வாத்து வெட்கத்துடன் ஒரு சிறிய பக்க வழியால் வெளியே ஓடிவிட்டது. அவள் அதன் பின்னால் போகவில்லை. ஆனால் அதே இடத்தில் இருந்த அந்த பீப்பாயின் அருகில் ஒரு பழைய மரவளைபத்ரத்தில் ஒன்று கவிழ்ந்து கிடந்தது.

அவள் அதை தூக்கியாள். அது மரத்தில் பதிக்கப்பட்ட ஒரு சின்ன மேடைப்பலகை. மெல்லியது. அதன் மீது எழுதப்பட்டிருந்தது:

“ஆராதனா – 4ம் வகுப்பு – 1970-71 – பள்ளி திறந்த நாள் விழா – கதையோசை பரிசு”

அவள் மூச்சு திணறியது. இது ஆராதனாவின் பரிசுப் பலகை! அதுவும் அந்த மரவாழ்வுடன் நேரடியாக தொடர்புடையதாக இருந்த ஒரு நிகழ்வின் நினைவாக?

அவளது உள்ளம் துடித்தது. இந்த பசுமை வாத்து ஒரு வழிகாட்டியா? ஏதோ ஒரு நினைவின் துள்ளி, மரத்தின் நிழலில் சிக்குண்டிருந்த ஒரு பாலமாக இருந்ததா?

அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது — பூசாரி ஒருமுறை சொன்னார், “மரத்தின் நிழலுக்குள் யாராவது நுழைந்தால், அதிலிருந்து மீள, ஒருவகைத் தூண்டுதல் தேவைப்படும். அது பசுமை அல்லது பூமியின் நினைவாக இருக்கலாம்.”

அந்த பசுமை வாத்து — அது ஒரு நினைவின் உருவமா?

அவள் அந்த பரிசுப் பலகையை எடுத்தாள். அதில் ஒட்டியிருந்த பளிங்குப் பெட்டி நசுங்கியிருந்தாலும், அதன் மேல் இருந்த ஆராதனாவின் பெயர் தெளிவாகப் படித்துக்கொள்ள முடிந்தது.

அவள் விரைந்தே கோவிலுக்குச் சென்றாள். மரக்கன்றின் அருகே வந்து, அவள் அந்த பலகையை மரத்தின் அடியில் வைத்தாள்.

மூடியிருந்த மேகங்கள் திறந்தன போல இருந்தது. காற்று சற்று விரைந்து ஓடியது. மரத்தின் இலைகள் ஒரே நேரத்தில் சுழன்றன. எதையோ உறுதிப்படுத்தும் விதமாக.

அவளது மனதுக்குள் ஒரு மென்மையான குரல் விழுந்தது —
“நான் மறக்கப்படவில்லை.”

அந்த குரல் புனிதம் கொண்டிருந்தது. மரம் விறைத்து நின்றது. அதன் நிழல், அந்த நாளில் மட்டும், ஒரு வெளிச்சமாக தெரிந்தது.

அவளுக்கு நினைவாயிற்று — நாளை ஜூலை 9ம் தேதி. அதே நாள் — ஆராதனா மரத்தருகில் காணாமல் போன நாள்.

“நாளை…” என்றாள் அவள் தனக்கே, “நாளை நான் எல்லாம் முடிக்க வேண்டும்.”

அந்த இரவு வினோதமாக அமைந்தது. கனவுகளும் இல்லை, பயமும் இல்லை. ஆனால், சுவர் மீது ஏதோ எழுதப்படுவது போல ஒரு ஒலி கேட்டது. எழுந்து பார்த்தாள். சுவர் வெறுமையாக இருந்தது. ஆனால் சிருஷ்டிக்கப்படாத எழுத்துகளின் நிழல் — மாதிரி போல ஒரு பாதிப்பு சுவர்களில் பாய்ந்தது.

அடுத்த நாள் காலை – ஜூலை 9

கீர்த்தனா கோவிலுக்கு செல்லும் முன் பள்ளியில் ஒரு சிறிய நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு செய்தாள். இன்று பள்ளி விழா — அது மரத்தை வாழ்த்தும் நாள். அனைத்துக் குழந்தைகளும் வரவேண்டும். மரத்தை சுற்றி ஒரு கவிதைப் போட்டி, ஓவியப் போட்டி — அனைத்தும் ஆராதனாவை நினைத்து.

மாலை நிழலானபோது, கோவிலில் பெரிய வட்டமாக குழந்தைகள் அமர்ந்திருந்தார்கள். கீர்த்தனா அனைவரிடமும் பேசினாள்:

“இந்த மரம் நாம் அனைவரையும் பார்த்து வளர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் இன்று நாம் அதைப் பார்த்து நினைவாக வளர வேண்டும். இந்த மரத்தில் ஒரு பெயர் மறக்கப்பட்டது. அது ஆராதனா. இன்று நாம் அவளது பெயரை மீண்டும் மரத்தில் எழுதி நினைவில் வைத்துக் கொள்கிறோம்.”

அவள் அந்த பரிசுப் பலகையை மரத்தின் அடியில் புதைத்தாள்.

பிறகு, அனைத்து மாணவர்களும் ஒன்றாக சொன்னார்கள்:

“ஆராதனா… நாங்கள் உன்னை நினைக்கிறோம்.”

அந்த நிமிடம் மரத்தின் மேல் இருந்து ஒரு இலை மெதுவாக விழுந்தது. அது கீர்த்தனாவின் கையில் வந்து விழுந்தது. அந்த இலையில் ஒரு சிறிய எழுத்து — “நன்றி.”

அவள் பார்த்தாள். மரம் இப்போது அமைதியாக இருந்தது. அதன் நிழல் விரிந்து காணப்பட்டது. அந்த நிழலில் — ஒன்று மட்டும் தெரிந்தது — ஒரு சிறுமி — புன்னகையுடன் சாய்ந்தபடி — பிறகு மெதுவாக ஒளிந்துபோனாள்.

5

வேம்பாடி கிராமத்தில் அந்த ஜூலை 9ம் தேதி பூரண சந்திரனுக்கே நிகராகப் பளிச்சென்ற நாள். கதிரவன் மெல்ல மறைந்தபின் வீசும் குளிர் காற்று, கோவிலின் ஒளிவிளக்குகள், குழந்தைகளின் சிரிப்பு, மற்றும் மரத்தின் அடியில் புதைக்கப்பட்ட ஒரு பெயரின் நினைவு—இவை அனைத்தும் அந்த மாலை ஒரு புனித நிகழ்வாகவே மாற்றியது.

மரத்தின் கீழ் இருந்து விழுந்த அந்த இலை—”நன்றி” என்று எழுதியிருந்தது—அது கனவா? இல்லையா? என்பதை கீர்த்தனா இன்னும் தெளிவாகக் கண்டுகொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் அவளுக்கு உறுதியாகத் தெரிந்தது ஒன்று: அந்த மரம், அந்த நிழல், அந்த சிறுமி—இப்போது அமைதியாக இருக்கிறார்கள்.

விழா முடிந்தவுடன், மாணவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று விட்டனர். கீர்த்தனா மட்டும் கோவிலின் பின்புறத்தில் நின்று மரத்தை பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். மரத்தின் மேல் சூரியன் முழுமையாக மறைந்து விட்டிருந்தாலும், இலைகளின் நடுவே சில ஒளிப்புள்ளிகள் தெரிந்தன. அவள் மெதுவாக மரத்திற்குச் சென்றாள். மரத்தின் நிழல், தற்போது அசைவற்ற ஒரு ஒளியாகவே மாறியிருந்தது.

அந்த நிமிடத்தில், மரத்தின் கிளை மெதுவாக அசைந்து கீழே தொங்கியது. கிளையின் அலகில் ஒரு சின்ன பை தொங்கியது. அதில் ஒரு நூல். கீர்த்தனா அதனை எடுத்தாள். அது பழைய, சிதைந்த கையெழுத்து புத்தகம். அதன் முகப்பில் ஒரு சிறு பெயர் மட்டும்:

“ஆராதனாவின் கனவுகள்”

அவள் உள்ளம் நொறுங்கியது. ஆராதனாவே தன் கனவுகளை எழுதினாளா? ஒரு சிறுமி, மரம், நிழல், மரபு, மாயம்—இவை அனைத்தும் சேர்ந்து ஒரு கனவு நாடகமாகவே அமைந்தது.

புத்தகத்தின் முதல் பக்கம்:

> “நான் கனவில் வருவேன். என் பெயரை யாராவது சொன்னால் மட்டுமே நான் அந்த நிழலிலிருந்து வெளியே வருவேன். நிழல் என்றால் காணாமல் போன நினைவுகள். என்னை மறந்துவிட்டீர்களா? இல்லை எனில், எனக்காக ஒரு பாட்டை பாடுங்கள்.”

 

அவள் புத்தகத்தை மூடினாள். அதன் மீது முகத்தை வைத்தாள். விழிகள் ஈரமானது. “நீ கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும் என்று காத்திருந்தாயா, ஆராதனா? அந்த மரத்தில் மட்டும் சிக்கிக்கொண்ட நிழல் இல்லை நீ. நீ ஒரு வானத்தை நினைக்கும் உயிர்.”

மரத்தின் மேல் காற்று வீசியது. அந்த காற்று ஒரு சிறு இசை போல கீர்த்தனாவின் காதில் விழுந்தது.

“என்னை மறந்துவிட்டாய் என்று நான் நினைத்தேன்,” என்ற ஒரு நிழல் குரல் அவளது உள்ளத்தில் ஒலித்தது. “ஆனால் நீ நினைத்தாய். என் பெயரை எழுதியாய். என் கதையை பாடமாக மாற்றினாய். இனி நான் நிழலாக இருக்க வேண்டியதில்லை.”

அந்த நிமிடம் மரத்தின் கிளைகள் ஒளி விட்டன. மரக்கன்றின் மீது ஒரு பொற்கதிர் விழுந்தது போல இருந்தது. மரத்தின் நடுவே இருந்த பழைய அறிகுறி — “தெய்வ மரம்” என்று செதுக்கப்பட்ட கல் — அதன் கீழே தானாகவே ஒரு புதிய வரி தோன்றியது:

“நிழல்களில் இருந்த ஒரு உயிரின் பெயர் இங்கே வாழ்கிறது.”

கீர்த்தனா மூச்சை பிடித்தாள். இது உண்மையா? கனவா?

அவள் தெரிந்துகொண்டாள் — இது கனவல்ல. இது மரம் தானாகவே பேசும் வழி.

அந்த நள்ளிரவில் வீட்டிற்குத் திரும்பினாள். வீடு மென்மையான அமைதியில் இருந்தது. சுவரில் ஒளியும் இல்லை, சத்தமும் இல்லை. ஆனால் அவள் உள்ளத்தில் ஒரு முழுமை வந்திருந்தது. பக்கவாசல் கதவை திறக்கையில், அந்த பசுமை வாத்து மீண்டும் வந்து இருந்தது. அந்த வாத்து, நிஜமாகவே ஒரு புனித நினைவின் தூதராக இருந்தது.

அவள் அடுத்த நாளிலிருந்து பள்ளியில் ஒரு புதிய திட்டத்தை தொடங்கினாள் — “நிழல் நினைவுகள்”. குழந்தைகளிடம் அவர்கள் நினைத்த ஒருவரைப் பற்றி எழுதச் சொன்னாள். மறக்கப்பட்ட நினைவுகள், காணாமல் போன உறவுகள், மறைந்த பெயர்கள்—இவற்றை எல்லாம் மீண்டும் எழுதி வைத்துக் கொள்ளும் ஒரு முயற்சி.

ஒரு வாரத்திற்குள், பல மாணவிகள் எழுதிக்கொண்டு வந்தனர்: “என் தாத்தா எப்போதும் பழைய துடுப்பைக் காட்டுவார்…” “நம்ம அண்ணன் தான் மறைந்த மழைக்காலத்தில் பாடியது…” “நாங்கள் மரத்தில் ஏறி விளையாடின நாட்கள்…”

கீர்த்தனாவின் உள்ளம் மகிழ்ந்தது. மரம் ஒரு பெயரை மீட்டது. அந்த மீட்பு, இப்போது மாணவர்களின் எண்ணங்களை நினைவுகளாக மாற்றும் முயற்சியாக வேரூன்றி விட்டது.

மரத்தின் அடியில், மறைந்த பீர்கல் மீது புதிய செடியொன்றும் வளர தொடங்கியது — வெண்மணிப் பூ கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புறப்பட்டிருந்தது. அதன் வாசனை தனித்துவமானது. யாரும் நடக்காத பாதையில் மலரும் ஒரு நிழல் நினைவு.

மறுநாள் ஒரு வயதான அம்மாள் கோவிலுக்குள் வந்தார். பழைய சேலையுடன், பசுமை மேகத்தின் கண்ணீரோடு அவள் மரத்தின் அருகில் நின்று சிறிது நேரம் பார்த்தார். “ஆராதனா…” என்றார் மெதுவாக. பின்னர் கீர்த்தனாவை நோக்கி பார்த்தார்.

“நீ அவளைக் கண்டுகொண்டவளா?” என்றார்.

கீர்த்தனா வாய்த்திறந்து பேச முடியவில்லை. ஆனால் கண்ணீரால் பதிலளித்தாள்.

அந்த நிமிடம் அந்த மூதாட்டி தன் பையில் இருந்து ஒரு பச்சை மாலை எடுத்தார். “இது அவளுக்காக நான் புனைந்தது. இப்போது மரத்திற்கு அணிவிக்கலாம்.”

அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து அந்த மரத்தின் கிளையில் அந்த மாலையை கட்டினார்கள். கிளை நெடிதாக அசைந்தது.

கீர்த்தனா நினைத்தாள்: ஒரு மரம் பேசவேண்டும் என்றால், ஒருவன் அவன் பெயரை நினைவில் வைத்திருக்கவேண்டும். அது மட்டும் போதும்.

6

மழை மூடிய அந்த வாரம், வேம்பாடி கிராமம் சற்று மௌனமாக இருந்தது. பூசாரி மரத்தை தினமும் சுற்றி வந்தார். பள்ளி குழந்தைகள் விழாவுக்குப் பிறகு மரத்தின் மீது ஒரு புனிதப் பயமற்ற மரியாதை வளர்த்தனர். கீர்த்தனா மட்டும்—அவளுக்குள் வேறு ஒரு பயணம் தொடங்கி விட்டது. ஒரே மரத்தின் நிழலில் மறைந்த ஆராதனாவை மீட்டதோடு அவள் மனதிலும் ஒரு புது தேடல் உருவாகியிருந்தது—நிழல்களில் மறைந்த நினைவுகளை வாசிக்கக் கூடிய சக்தியைப் பற்றிய தேடல்.

அந்த தேடலை வழிநடத்தியது மரத்தின் வேர்கள். கீர்த்தனாவுக்கு மரத்தின் மேல் நிகழ்ந்தவை எல்லாம் பூரணமாக இருந்தாலும், அதற்குள் புதைந்து கிடக்கும் விஷயங்கள் இன்னும் அடையாளம் காணப்படவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

ஒரு நாள் காலை பள்ளி செல்லும் வழியில், மரத்தின் அடியில் சின்ன கற்கள் வெள்ளையாக ஒளிர்ந்ததை அவள் கவனித்தாள். நிலம் சற்று இடிந்து இருந்தது. அவள் அருகே சென்று பார்த்தாள். கற்களில் ஒரே மாதிரியான உருக்கம், கையால் செதுக்கப்பட்ட கோடுகள், சில வரிகள். அவள் ஆச்சரியத்தில் உறைந்தாள்.

ஒரு கல்லில் எழுதப்பட்டிருந்தது:
“மறக்காதவர்கள் தான் நிழலைப் பேச வைக்கும்.”

மற்றொரு கல்லில்:
“ஒவ்வொரு பெயரும் ஒரு கதையின் வேர்.”

இவை ஆராதனாவால் எழுதப்பட்டதா? இல்லை, மரமே இவைகளை எடுத்துக் கொடுத்ததா? அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் இல்லை. ஆனால் கீர்த்தனாவுக்கு தெரிந்தது—மரத்தின் கீழே இன்னும் ஒரு பகுதி இருக்கிறது. மறைந்த கதை, மறந்த கதாபாத்திரங்கள், இன்னும் பெயரிடப்படாத நிழல்கள்—all of it.

அவள் முடிவெடுத்தாள். கோவிலின் அனுமதியுடன், பழைய பள்ளி நிர்வாகத்திடம் பேசி, மரத்தின் அடியில் ஒரு சிறு அகழ்வைத் தொடங்க அனுமதி பெற்றாள். பூசாரி முதலில் தயங்கினார். “மரத்தின் வேரை காயப்படுத்தக்கூடாது. அது உயிரோடு இருக்கிறது.”

“மரத்துக்கு உயிர் இருப்பதுபோல, அதனுள் சிக்குண்ட ஒருவருக்கும் வாழ்க்கை கிடைக்க வேண்டும், இல்லையா?” என்றாள் கீர்த்தனா மெதுவாக. பூசாரி அனுமதித்தார்.

மூன்றாம் நாள் காலை, கிராமக்காரர்கள் சிறு வட்டமாக நின்றனர். பள்ளி மாணவர்கள் மரத்தினை சுற்றி அமர்ந்தனர். கீர்த்தனா கருவறையிலிருந்து கொண்டுவந்த பழைய அரண்மனை ஓவிய கரண்டியொன்றுடன், நன்கு அடிக்கடி பார்த்து மரத்தின் வேர்களுக்கு இடையே உள்ள இடத்தை அகழ ஆரம்பித்தாள்.

மூன்றே அடி அகழ்ந்ததும், அவளது கரண்டி ஒரு வட்ட மரப்பெட்டிக்குத் தொட்டது. எல்லோரது மூச்சும் தங்கியது. கீர்த்தனா அதை மெதுவாக தூக்கியாள். அதன் மேல் தங்க வர்ணத்தில் ஒரு புனித நெடுவரிசை எழுத்து:

“நீ மறக்காத வரை, நான் வாழ்கிறேன்.”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். பூசாரி கண்ணீர் வழிந்த கண்களுடன் நிமிர்ந்து பார்த்தார். “அது ஆராதனாவின் கதை.”

பெட்டிக்குள் ஒரு பழைய வஸ்திரம்—குழந்தைகள் அணியும் பச்சை பாவாடை—மெதுவாக மடிக்கப்பட்டிருந்தது. கீழே ஒரு தாள்.

“என் பெயர் மறந்துவிடும் பயத்தில் நானே என் கதையை மரத்துக்குள் புதைத்தேன். என் குரல் மரம் உங்களிடம் பேசும் வரை நான் காத்திருப்பேன்.”

அந்த குரல் வலியோடும், அமைதியோடும் நிரம்பியது.

அதன் பக்கத்தில் ஒரு குழந்தையின் ஓவியம். ஒரு சிறுமி மரத்தின் கீழ் அமர்ந்திருப்பதை, மேல் ஒரு நிழல் அவளிடம் சாய்ந்து இருப்பதை வரைந்திருந்தது. அவள் முகத்தில் ஒரு புன்னகை. அதே புன்னகையை கீர்த்தனா கனவுகளில் பார்த்திருக்கிறாள்.

அந்த மரப்பெட்டியை அவள் மரத்தின் அடியில் வைக்காமல், கோவிலின் அரிதான சன்னதியில் வைத்து, அருகில் சிறு காட்சியகம் ஒன்றை அமைக்கிறாள். அதன் பெயர் — “நிழலில் மறைந்த ஒரு குரல்.”

மாணவர்கள் அதைப் பார்வையிட, கதை கேட்க, உணர்ச்சி கொள்ள ஆரம்பித்தார்கள். மரம் ஒரு தேவர் அல்ல, ஆனால் அது ஒரு வாழ்ந்த கதை என்று புரிந்தது.

அந்த இரவு, கீர்த்தனா வீட்டில் தனியாக இருந்தபோது, சன்னலுக்குள் மெதுவாக ஒளி பாய்ந்தது. மரத்தின் பக்கவாசலிலிருந்து அந்த பசுமை வாத்து வந்தது. அதனைப் பார்த்து அவள் சிரித்தாள்.

“நீ போதுமான தடவை எனக்குக் கூறியிருக்கிறாய். இப்போது, மரம் மட்டும் பேசவேண்டும்.”

வாத்து அவளது காலடியில் சுருண்டு உட்கார்ந்தது. அதன் சிறு கண்களில், சின்ன இமைப்பு. அதன் மேல் ஒரு பழைய பட்டத்தை அவள் கவனித்தாள்.

“A.S – 1971”

ஆராதனா செல்லையா. அதுவே! இந்த வாத்து, ஒரு நினைவின் உருவமல்ல. அது ஆராதனாவின் பள்ளி பரிசு நிகழ்வில் வழங்கப்பட்ட பிளாஸ்டிக் வாத்து. அது மரத்தில் மறைந்து, இப்போது திரும்பியுள்ளது.

கீர்த்தனாவுக்குத் தெரிந்தது—மரத்தின் நிழல் இனி யாரையும் விழுங்காது. ஏனெனில், அது நினைவுகளைச் சுமக்கத் தயாராக இருக்கிறது. அது மறக்கப்பட்டவர்களின் பெயரை மீட்டெடுக்க ஒரு நூலகமாக மாறியுள்ளது.

அடுத்த வாரம் பள்ளி ஆண்டு விழா. கீர்த்தனா ஒரு புத்தகம் வெளியிடுகிறார்.

“மரத்தின் நிழல்களில் வாழ்க்கை” — ஆசிரியர்: கீர்த்தனா நாயர்.

முன்னுரையில் ஒரே ஒரு வரி:

“ஒருவரை நினைவில் வைத்திருக்க முடியுமா என்பதற்கான பதில் ஒரு மரத்தில் இருக்கிறது.”

7

அரும்புகளாக இருந்த நினைவுகள் இப்போது பூக்கின்றன. மரத்தின் கீழிருந்து அகழப்பட்ட மரப்பெட்டி, அதில் ஆராதனாவின் பச்சை பாவாடை, ஓவியம், குறிப்பு—அவை வெறும் தொன்மையான சின்னங்கள் அல்ல. அவை அந்த மரத்தின் இதயத்தைத் திறக்கின்ற சாவிகள்.

விழாவிலிருந்து ஒரு வாரம் கழித்து, கீர்த்தனாவின் பள்ளி வாழ்க்கை வழக்கமாகவே இயங்கத் தொடங்கியது. ஆனால் தற்போது அவள் வகுப்புகளுக்குள் ஒரு புதிய ஒளி இருந்தது. குழந்தைகள் கற்பனையோடு பேசத் தொடங்கினர். மரங்களைப் பற்றி, நினைவுகளைப் பற்றி, மறைந்தவர்களின் கதைகளைப் பற்றி எழுதத் தொடங்கினர். ஒரு வகுப்பில், சிறிய மாணவி அகிலா எழுதியது:

“என் பாட்டி சொல்வாள், மரத்துக்கும் நம் நினைவுகளுக்கும் உறவுண்டாம். மரம் வளர்வது போலவே நினைவுகளும் வளர வேண்டும். மறந்துவிட்டோமென்றால், நிழலாகி விடுமாம்.”

கீர்த்தனா அந்த வரிகளை ஓர் சுவரில் ஒட்டினார். மரத்தின் நிழலைச் சுற்றி மீண்டும் கதைகள் உருவாகின்றன என்பது அவளுக்குள் ஆழ்ந்த திருப்தியைத் தரியது.

அந்த புதன்கிழமை அன்று, பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில் மரத்தின் கீழே ஒரு புதிய கல்லை கவனித்தாள். அது வெறும் வெண்கல் அல்ல; அதில் எழுதியிருந்தது:

“நிழலை மறந்தால் அது நம்முள் வாழும். நினைவில் வைத்தால் அது விடைபெறும்.”

இது யாருடைய வேலை? பூசாரி? பழைய மாணவர்கள்? இல்லை… மரமா?

அவள் அந்தக் கல்லை தொட்டபோது, ஒரு சிறிய ஓசை ஏற்பட்டது. காற்றில் ஓர் இசை போல. மரம் மெதுவாக அதிர்ந்தது. மரத்தின் கிளைகளில் இருந்த இலைகள் ஒரே நேரத்தில் இருண்ட பச்சையாக மாறின. ஒரு சில பான்மணிகள் கீழே விழுந்தன. அவளது மனதில் ஏதோ நகர்ந்தது.

அவள் கனவுகளிலும் புதிய சின்னங்கள் தோன்றின. ஒவ்வொரு இரவும், ஓர் மரத்தின் வாயிலாக புதிய கதைகள் அவளிடம் வந்து சேர்ந்தன. ஒரு இரவில், அவள் கண்ட கனவு:

ஒரு பசுமை நிழல் மரத்தின் அடியில் சுற்றிவருகிறது. அந்த நிழல் பசுமையான சாயலில் இருந்தாலும், அதன் நடுவே ஓர் ஒளிப்பாதை. அந்த பாதையில் பல பெயர்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன:
“ஆராதனா,” “அனந்தி,” “துர்கா,” “மாயாவதி,” “வித்யா”… அவளுக்கு தெரியாத பெண்களின் பெயர்கள்.

அவள் பதறி எழுந்தாள். இந்தப் பெயர்கள் யார்? ஆராதனாவே நிழலாக மறைந்தவளாக இருந்தது. இப்போது பலர்?

அடுத்த நாளே பூசாரியிடம் சென்று கேட்டாள். “மரத்தின் கீழே பலர் இருக்கிறார்களா?” என்றாள்.

பூசாரி அசைந்தார். பின்னர் மெதுவாக சொன்னார்: “அது நீ சொல்வதுபோலதான். ஒரே ஒருவன் மரமாகவில்லை. அந்த மரத்தின் நிழல் ஒரே ஒருவருடையது அல்ல. இந்த நிலத்தில் நமக்குத் தெரியாத பெயர்களை நம் பாட்டிகள் மறந்துவிட்டார்கள். அவை நிழல்களாகி இங்கே வாசிக்கின்றன.”

“அந்த கதைகளை மீட்க முடியுமா?” கீர்த்தனா கேட்டாள்.

“முடியும்,” என்றார் பூசாரி. “ஆனால் நமக்கு சுமையா இருக்கும்.”

“நினைவுகளை மீட்பது சுமையா? இல்லை ஒரு கடமையா?” என்றாள் கீர்த்தனா.

அவர் பதிலளிக்கவில்லை.

அந்த மாலை மரத்தின் அடியில் மெதுவாக நின்றபோது, மரம் அழுத்தமாக வேர்களை அசைத்தது. அதன் கீழே ஒரு சிறு குழி திறந்தது. அவளும் கீழே குனிந்து பார்த்தாள்.

ஒரு பழைய காகிதக் கட்டு. அந்த கட்டில் ஒரு கிளிபி மூடியிருந்தது. அதன் மேல் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“மரத்தினுள் மறைந்த 8 கதைகள்.”

அவள் அதனை வீடு கொண்டுசென்று திறந்தாள். ஒவ்வொரு பக்கமும், ஒரு பெண்ணின் கதை:

அனந்தி — ஒருவனின் காதலை மறுக்கையில் ‘பைத்தியம்’ எனப் பழியப்பட்டு மரத்தின் அடியில் பூட்டப்பட்டவள்.

மாயாவதி — கன்னியாக பிறந்ததால் வீட்டிலிருந்தே மறுக்கப்பட்டவள்.

துர்கா — குழந்தைப் பருவத்தில் மரத்தில் எரிக்கப்பட்டவள்.

வித்யா — ஒரு நாள் மட்டும் பள்ளிக்குச் சென்றவள். மறுநாள் காணாமல் போனவள்.

மற்றும் மற்ற நான்கு பெயர்களும் அழிந்த எழுத்துகளில் இருந்தது.

கீர்த்தனாவின் இதயம் துடிக்கத் தொடங்கியது. இது வெறும் மரமல்ல. இது மறுக்கப்பட்ட பெண்களின் நினைவுகளுக்கான நினைவுசின்னம். மரம் நிழல்களை விழுங்கவில்லை. அது பாதுகாத்திருக்கிறது. மரம் ஒரு காப்பாளர்.

அவள் திடமாக முடிவெடுத்தாள் — இந்தக் கதைகளை மீட்க வேண்டும். அவை நிழலாக இருந்தாலும்கூட, ஒவ்வொன்றையும் ஒளியில் கொண்டுவர வேண்டும்.

அவளது பள்ளி திட்டம் மாறியது. “நிழல் நினைவுகள்” இப்போது “மறைந்த கதைகள்” என்ற புத்தகம் ஆகிறது. குழந்தைகள் எழுதுவது மட்டுமல்ல, அவளும் எழுத ஆரம்பித்தாள்.

ஒரு மாதத்திற்குள், அந்த புத்தகம் மாவட்ட அளவில் பரிசும் பெற்றது. நிர்வாகிகள், ஆசிரியர்கள், ஊடகங்கள்—all eyes on Veppadi school and its mysterious green tree.

பத்திரிகை வரிகள் எழுதினார்கள்:

“A forgotten teacher in a forgotten village writes the stories of the forgotten.”

அந்த மரம் இப்போது சுற்றுலா பூங்காவாக மாற்றப்படுகிறது. பள்ளி வாசல் பூட்டப்படும் வரை மக்கள் வரிசையாக காத்திருப்பது வழக்கம். மரத்தின் கீழே சிறு காட்சியகம். மரத்தின் வேரில் இசை. மரத்தின் நிழலில் பெயர்கள்.

கீர்த்தனாவுக்குள் ஒரு நிம்மதி. ஆனால் ஒரு கண்ணீர். ஏனெனில் இந்த மரம் பேசியதும், அவளுக்குள் எப்போதும் அமைதி இருக்காது. மரம் இப்போது எல்லோருடனும் பேசும். ஆனால் கீர்த்தனாவிடம் மட்டும், அதற்கு சொல்லவந்த ஒரு கதை இருக்கிறது.

அவள் ஒரு காலையில் எழுந்ததும், மரத்திலிருந்து ஒரு கிளி சில்லென்று பறந்தது. அதன் காலில் ஒரு நோட்டு:

“என் கதையை நீ எழுதுவாயா?”
– வித்யா

8

கீர்த்தனா கையில் பிடித்திருந்த அந்த சிறிய நோட்டில் எழுதியிருந்தது —
“என் கதையை நீ எழுதுவாயா?” – வித்யா
அது வெறும் ஒரு கேள்வியாக இருக்கவில்லை. அது ஒரு அழைப்பு, ஒரு கட்டாயத்துக்குரிய நெடுநீள பிணைப்பு. அந்த மரத்தின் நிழலில் மழையைப் போல மௌனம் சிந்திய கதைகளை, இப்போது ஒரு எழுத்து எளிமையாய் உரைக்கச் சொல்கிறது.

அவள் அந்த நோட்டைப் பார்த்தபடியே ஒரு வெறுமை உணர்வுடன் அசைந்தாள். “வித்யா…” அந்தப் பெயர் மரத்தில் பதிக்கப்பட்ட பிறகு, கீர்த்தனாவின் கனவுகளில் தொடர்ந்து தோன்றியிருந்தது. ஆனால் அவள் பேசியதில்லை. அந்த நிழல் வார்த்தை இல்லாத ஒரு பசுமை.

அந்த இரவு, கீர்த்தனா உறங்கும் முன், மரத்தின் அருகே சென்றாள். குழந்தைகள் இப்போது மரத்தை சுற்றி ஓவியங்கள் வரைந்து தொங்கவைத்திருந்தனர். ஒவ்வொன்றிலும் ஒரு பெயர். ஆராதனா, மாயாவதி, துர்கா—all now remembered. But one string still dangled empty.

அவள் மரத்தின் அடியில் அமர்ந்தாள். கண்களை மூடியாள். காற்றில் ஒரு இசை சுழன்றது. மரத்தின் கிளைகள் அசைந்தன. அதன் நிழல் அவள்மேல் விழுந்தது. சூழ்ந்த அந்த இருள் குளிர்ந்திருந்தது.

தூக்கத்துக்குள் ஒரு கனவு வந்தது.

வித்யா — சிறிய பாவாடை சாட்டையை அணிந்த, சூரிய ஒளியில் சிரிக்கும் குழந்தை. அவள் மரத்தின் அருகே நின்றாள். பின்னால், குப்பையாய் காணப்படும் ஒரு பழைய மாளிகை. அந்த மாளிகையின் வாசல் இடிந்து போயிருந்தது. வித்யா மெதுவாக உள்ளே சென்று நின்றாள். கீர்த்தனா தொடர்ந்து சென்றாள். அந்த இடம் மிகவும் இயற்கைச்சேர்ந்ததாய் இருந்தது. ஆனால் இடுக்கணால் மூடிய ஓரங்கள், சுவர் மீது எழுதப்பட்ட வார்த்தைகள், ஒரு சிறிய ஜன்னலின் உள் பக்கம் — இவை அனைத்தும் அவளுக்குள் தடவித்தோன்றின.

அந்த கனவில் கீர்த்தனாவுக்கு ஒரு குரல் கேட்டது:
“அவளை ஒரு நாள் மட்டும் பள்ளிக்கு அனுப்பினார்கள். அவள் நாளை மீண்டும் வருவாள் என்று சொன்னார்கள். ஆனால் வந்ததே இல்லை.”

கீர்த்தனா கண்கள் திறந்தபோது காலை ஐந்து மணி. வெளியில் ஒரு வாடை. பசுமை கலந்த பனி.

அவள் அந்த மாளிகையை தேடச் சென்றாள். அது பழைய கிராம வரலாற்றில் “சின்ன வண்ணர் வீடு” என அறியப்பட்ட இடம். 1972 ஆம் ஆண்டு நிலச்சரிவால் இடிந்து போனது. அப்போது உள்ளே இருந்தவர்கள்—மூன்று பேர்—ஒருவர் குழந்தை. பெயர்? பதிவு இல்லை.

கீர்த்தனா அதற்குள் நுழைந்தாள். இடிந்த இடத்தின் அருகில் ஒரு பக்கவாசல் வழியாக ஒரு சிறு அறை. சுவரில் ஒரு நசுங்கிய விளக்கு. அதன் கீழே ஒரு காகித துண்டு.

அந்த துண்டில் எழுதியிருந்தது:
“நான் அந்த ஒரு நாளில் பள்ளியை ரசித்தேன். நிழலில் விளையாட விருப்பமில்லை. நான் திரும்ப வர விரும்புகிறேன்.”
– வித்யா

அவள் கதறி அழத் தொடங்கினாள். அவளது உள்ளம் கணக்காகி விட்டது. வித்யா, அந்த மரத்தின் நிழலில் சிக்குண்டிருந்த கடைசி பெயர்.

அவள் அந்த துண்டை எடுத்தாள். மரத்திற்குச் சென்றாள். பிற்பகல் நேரம். குழந்தைகள் பள்ளியில். பூசாரி கோவிலுக்குள். மரத்தின் நிழலில் கதிரவன் விழும் நேரம்.

அவள் அந்த துண்டை மரத்தின் அடியில் வைத்து, மெதுவாக சொன்னாள்,
“வித்யா… நான் உன்னை எழுதுகிறேன். உன் பெயர் இப்போது மரத்தின் மேல் இருக்கட்டும். நீ இனி மறக்கப்பட மாட்டாய்.”

அந்த நிமிடம், மரம் மெல்ல அதிர்ந்தது. கிளைகளின் நடுவே ஒரு புதிய கனி முளைத்தது. மரத்தில் இதுவரை காணாத ஓர் அழகிய மலர்ச்சி. அதன் வண்ணம் — பசுமை, ஆனால் நடுவே தங்க நிற அட்டைப்படம்.

மரத்தின் அடியில், ஒரு புதிய கல்லில் எழுதி விழுந்தது:

“வித்யா – 1972 – ஒரு நாள் பள்ளி வந்தவள். என்றும் பள்ளியில் வாழ்வவள்.”

அந்த வார இறுதியில், பள்ளி ஆண்டு விழா நடந்தது. கீர்த்தனா ஒவ்வொரு கதையையும் மாணவர்களிடம் சொல்லி வாசித்தாள். கடைசி பெயராக வித்யாவின் பெயரை கூறினார். அந்த நேரத்தில் மரத்தின் கீழிருந்து மென்மையான காற்று வீசியது. ஒரு சிறிய இலை, அந்த புத்தகத்தின் பக்கத்தில் விழுந்தது. அதில் எழுதியிருந்தது:

“நன்றி.”

அந்த புத்தகம் இப்போது மாநில அளவில் பரிசு பெற்றது. “மரத்தின் நிழல்களில் வாழும் கதைகள்” என்ற தலைப்பில் பள்ளிக்கல்வித்துறையால் பரிந்துரை செய்யப்பட்டது. ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள், ஊடகங்கள்—all came to see the green tree of Veppadi.

மரத்தின் மேலிருந்து வீழும் ஒவ்வொரு இலையும் கீர்த்தனாவுக்கு ஒரு புதிய கதையாகவே தோன்றியது. மரத்தின் நிழல்களில், இப்போது ஒவ்வொரு பெயரும் தழைத்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்த இரவு, கீர்த்தனா ஒரு கடிதம் எழுதினார். அது மரத்தின் அடியில் வைத்து மூடினார்.

“என் உயிரின் ஒரு பகுதி நீங்களாய் விட்டீர்கள். உங்கள் நிழலில் நான் என் ஒளியை கண்டேன். மரம் பேசக்கூடிய ஒன்று என்றால், அது நம்மை நினைக்கும் சக்தியின் மேல் மட்டுமே வாழும். நீங்கள் மறக்கப்படமாட்டீர்கள். உங்கள் பெயர்களே என் உச்சரிப்பு.”

– கீர்த்தனா நாயர்

மரத்தின் கிளை மெதுவாக சாய்ந்தது. அதன் நடுவே ஒளி கசியத் தொடங்கியது.

மரத்தின் கடைசி உச்சரிப்பு அந்தக் கதைகளின் தொகுப்பாகவே இருந்தது. ஒவ்வொரு பெயரும் ஒளியாக, ஒவ்வொரு நிழலும் நினைவாக.

மரக்கன்றின் இரகசியம் — இனி இரகசியமில்லை. அது நம் collective memory.
நிழலில் வாழ்ந்தவர்கள் இப்போது ஒளியில் நிற்கின்றனர்.

— முடிவில் மரம் நிமிர்ந்தது.
மரத்தின் வெகு தூர ஓசை: “நன்றி, கீர்த்தனா.”

[முடிவு]