பூமியின் நிலா

மனோஜா தேவி

1

சென்னையின் ஒரு ஓரத்தில், ரயில் நிழற்பாதை அருகிலிருக்கும் பழமையான குடியிருப்புத் தொகுதி. சுவர்கள் பிளந்திருக்கின்றன, வாசல்கள் சாய்ந்திருக்கின்றன. வாசலில் அடுக்கப்பட்ட குடங்கள், சின்னஞ்சிறு குழந்தைகள் கத்தும் சத்தங்கள், பசியுடன் பள்ளிக்கூடம் செல்லும் மாணவர்கள்—இவை எல்லாம் அங்கே ஒரு இயல்பான சூழல்.

இங்கே தான் வாழ்கிறான் சுரேஷ், ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் ஒரு மாணவன். ஆனால் அவன் வாழ்க்கையில் பாடநூல்கள் முக்கியமல்ல. அவனது நாள்கள் வேலை, சண்டை, பசியுடன் ஆனவை. அவனது அப்பா தினமும் மது அருந்தி வருகிறார். சத்தமிடுவார், அடிப்பார், அம்மாவை தாக்குவார். அம்மா வீடுகளுக்கு வேலைக்கு போவார். ஆனால் வேலை கிடைக்காத நாள்களில், சமைப்பதற்கே சத்தம் தேவைப்படும்.

இன்று காலை, நீண்ட தண்ணீர் வரிசையில் சுரேஷ் நிற்பது போல், ஓர் புதிய முகம் அவனது கவனத்தை ஈர்த்தது. பளிச்சென்ற உடையில் ஒரு பெண், பக்கத்தில் சின்ன பெண் குழந்தை. பெண்ணின் கண்களில் வலியும் இருந்தது, ஆனால் தோளில் தைரியமும் இருந்தது. அந்த குழந்தை—பசுமை உடை, கூந்தலில் இரண்டு கட்டுகள்.

“நீங்களும் புதிதா?” சுரேஷ் கேட்டான்.
“ஆமாம். நான் ரம்யா. இது என் மகள்—நிலா.”

நிலா சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு கண்ணீரில் நனைந்த ஒரு சிரிப்பு. ஆனால் அது சுரேஷின் உள்ளத்தை தொட்டது.

அந்த நாளிலிருந்து சுரேஷின் வாழ்க்கையில் புதிதாக ஒரு காரணம் வந்தது பள்ளிக்குச் செல்வதற்காக.

நிலா ஒவ்வொரு காலை சுவர் ஓரமாக அமர்ந்து புத்தகம் படிப்பாள். சுரேஷ் அவள் அருகில் சென்று உட்காருவான்.

“நீ பள்ளிக்குப் போறியா?”
“இல்லை. அம்மா கட்டணம் சேர்த்துக்கிட்டிருக்காங்க. விரைவில் சேருவேன்.”

“நான் எனது பழைய புத்தகங்களை உனக்குக் கொடுக்கலாமா?”

அவள் சிரித்தாள். “நீ எனக்கு நண்பனா இருக்குறாய். புத்தகங்களும் பரிசாகவே இருக்கும்.”

அந்த இரவு சுரேஷ் தன் பழைய புத்தகங்களை ஒரு பையிலடைத்து, நிலாவிடம் கொடுத்தான்.

பிறந்த நட்பு, ஒரு சின்ன உதவியிலிருந்து. ஆனால் அந்த நட்பு வெறும் பழகலல்ல. அது எதிர்காலத்தை இணைக்கும் பாலம்.

ஆனால் அந்த குடியிருப்பில் எல்லாம் ஒத்துப்போகுமா? ஒரு விதவையின் மகளும், ஒரு குடித்தந்தையின் மகனும்—இவர்கள் நட்பு கட்டமைக்கும் இடமா இது?

ஒரு அம்மா அவர்களிடம் கிண்டலாக சொன்னாள், “சின்ன வயசுலேயே இருவரும் சுவர் பக்கம் ஒரு சினிமா!”

சுரேஷ் பதில் சொல்லவில்லை. நிலா சிரித்தாள். ஆனால் அந்த சிரிப்பு… இப்போது வேறு வகையானது.

அந்த சுவர்—அவர்களின் நாட்கள் கழிகின்ற இடம். அந்த சுவரில், இன்னும் எழுதப்படாத ஒரு கதை காத்திருக்கிறது.

2

பள்ளி பிற்பகல் ஒன்பது மணிக்கு முடிந்தது. சுரேஷ், பையையை ஒருபக்கமாக சுமந்து கொண்டு வீதியை கடக்கும்போது சூரியனின் வெப்பம் சிறிது சீரடைந்திருந்தது. ஆனால் அவனது உள்ளத்தில் ஒருவித நெருப்பு எப்போதும் இருந்துக்கொண்டே இருந்தது — அது ஏக்கம், குழப்பம், ஏமாற்றம் ஆகியவற்றின் கலவையாக இருந்தது. வீடு செல்லும் வழியில், குடியிருப்புக்குள் புகுந்தவுடன் அவன் பார்வை தண்ணீர் தொட்டிக்குப் பக்கமாக இருந்த அந்த சாமான்கள் அடுக்கி வைத்த வீட்டை நோக்கியது.

ரம்யாவின் வீடு அது. காய்கறி வாசமும், சாம்பார் கொதிக்கும் வாசனையும் அங்கிருந்து பரவி வந்தது. ரம்யா வீட்டின் வாசலில் நிலாவுடன் அமர்ந்திருந்தார். நிலா ஒரு பழைய புத்தகத்தைத் திறந்து வைத்திருந்தாள். சுரேஷ் அதைக் கவனித்ததும், அவன் உள்ளத்தில் ஏதோ ஒன்று கிளிந்தது.

“நீ படிக்குறா?” என்று கேட்டான் சுரேஷ்.

நிலா தலையை மேலே தூக்கிப் பார்த்தாள். “ஆமாம். நானும் ஒன்பதாம் வகுப்பு தான். இப்போ பள்ளிக்குப் போகலை. அம்மா சொல்றாங்க, அடுத்த மாதம் சேர்த்துவிடுவோம்.”

“நீ இங்கேயே படிக்க போவியா?”

“இல்லை. அம்மா சொல்லினாங்க, நகரமையில ஒரு நல்ல பள்ளி இருக்குன்னு. ஆனா கட்டணம்தான் அதிகம். அதனால் ரொம்ப யோசிச்சுக்கிட்டிருக்காங்க.”

ரம்யா பக்கத்தில் இருந்த மெல்லிய குரலில் சொன்னாள், “இங்கே நம்ம நிலாவுக்கு எதுவும் சரியில்லை போல இருக்கு. அவ என் கணவரின் மரணத்துக்கு பின் கூட படிப்பில் ஆர்வம் துறக்கலை. என் ஆசையும் அது தான். அவ நல்ல கல்வி பண்ணணும்.”

சுரேஷ் தன்னுடைய சூழலை நினைத்துக்கொண்டான். அவனது அம்மா, ரோஜா, தினமும் வீடுகளில் வேலை செய்து வைக்கும் கைப்பணத்தில்தான் வீட்டில் அன்னச்சோறு வருகிறது. அவனது அப்பா ராத்திரி குடித்துவிட்டு வீடு வரும்போது சாம்பாரின் வாசனைக்கும் மேலாக மோதிரம் கலந்த விலக்கின் வாசனை வாசலை நிறைத்துவிடும். இவைகளுக்கிடையே நிலாவின் சிரிப்பு அவனுக்கு சூரிய ஒளியைப்போல் தெரிந்தது.

“நீ அவ்வளவு புத்தகம் படிக்கிறாய். நான் நாளைக்கு என் புத்தகங்களை உனக்குத் தரலாம். பலது பழையது. ஆனா இன்னும் படிக்கலாம்,” என்றான் சுரேஷ், எதையாவது பகிர ஆசையுடன்.

ரம்யாவின் முகத்தில் ஒரு மெதுவான புன்னகை விரிந்தது. “நீங்க ரொம்ப நல்ல பையன் போலிருக்கு,” என்றார்.

அந்த வார இறுதியில் சுரேஷ் இரவு நேரங்களில் வேலை செய்து வெட்டி வைத்த பழைய பாக்ஸ் ஒன்றை எடுத்துச் சென்று நிலாவுக்கு கொடுத்தான். அதில் கணிதம், அறிவியல், சில கதைப்புத்தகங்கள் இருந்தன. நிலா அவற்றைப் பார்த்தவுடனே கண்ணில் சந்தோஷம் ததும்பியது.

“நீங்க இது எல்லாம் எனக்கா?”

“ஆமா. நானும் இதை தான் படிச்சேன். ஆனா நான் அவ்வளவா கொஞ்சம் தான் புரிஞ்சிகிட்டேன். நீ நல்லா படிக்கணும்.”

அந்த நாள் இரவில் சுரேஷ் வீட்டிற்கு வந்தபோது அவனது அப்பா வேகமாக அவனை அழைத்தான்.

“எங்கேய்டா இருக்கு? ஏன் இப்படி இழந்துபோற?” என்று குரல் பெரிதாயிற்று.

“நீங்க ஏன் என்னைக் கேட்குறீங்க? எல்லாமே என் மீதுதானா?” சுரேஷ் கத்தினான்.

“நீயா குடும்பத்தை நடத்துற? உணவு பணம் யாரு தர்றா?”

அம்மா நடுவில் வந்து தடுத்தாள். “வாயை அடைங்க. சின்னவன்டா அவன். நாம்தான் ஒழுங்கா இருக்கல. அவனைக் குறை சொல்லாதீங்க.”

சுரேஷ் அப்பாவை பார்வையால் எறிந்து, உள்ளே சென்று படுக்கையில் உறங்க முயன்றான். ஆனால் மனதோ நிலாவை நினைத்து சென்றது. அவள் அவனுக்கு ஒரு எதிர்பார்ப்பை கொடுத்தாள் — இந்த கடின வாழ்வில் ஒரு நல்ல நிழல்.

இருநாளில் பின், ரம்யா நிலாவை தனது நண்பி வழியாக நகரமையிலுள்ள அரசு பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டார். நிலா இப்போது ஒவ்வொரு காலை பஸில் பள்ளிக்குப் போகத் தயாராவாள். சுரேஷ் வழக்கம் போல தன் பள்ளிக்குப் புறப்பட்டுவிடுவான். ஆனால் இரவு நேரங்களில், அந்த பெரிய நீண்ட சுவரின் அருகில் அமர்ந்து நிலா, சுரேஷ், மற்றும் மற்றொரு சிறு பையன் சந்தோசமாக பாடல்களைப் பாடி, கதைகளைப் பகிர்ந்துக்கொள்வார்கள்.

ஒரு நாள் நிலா கேட்டாள்: “நீ எப்படி இவ்வளவு நேரம் படிக்கிற?”

சுரேஷ் புன்னகையுடன் சொன்னான்: “படிக்கலை. ஆனா உன் மாதிரி யாராவது இருந்தா படிக்குற நம்பிக்கையும் வருது.”

அவள் மெதுவாக நிழலாக நெருங்கி வந்து, அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்தாள். இருவரும் பார்வை மாறிக்கொண்டார்கள். அந்த குடியிருப்பு, அந்த சாமான்கள், அந்த ஒளி — எல்லாமே ஒருவித அமைதியில் மூழ்கியது.

அந்த அமைதி, அந்த உணர்வுகள், இப்போது சுரேஷுக்கு பள்ளி மட்டுமல்ல, வாழ்க்கை என்பது என்னவென்பதை புரிய வைத்தது. நிலா அவனது நிலையாக இருந்தாள் — நிலா என்றால் நிலம் மட்டுமல்ல, ஒளியும் தான்.

3

சென்னையின் மழைக்காலம் நகரத்தில் எப்போதும் நொறுக்குநொறுக்காகத்தான் வந்துவிடும். காலை நேரத்தில் ரோடுகள் சுருண்ட வட்டமாக மாறிவிடும். பள்ளிக்கூடம் பஸ்கள் தாமதமாக வரும். குடியிருப்புகளில் மழைதான் இன்னொரு சோதனையாக இருக்கிறது. சிறிய தட்டின் மேல் சோம்பல் போல வீழும் துளிகள். ஆனால் சுரேஷ் வீட்டு வாசலில் அந்த துளிகளோடு கவிதைகள் எழுதத் தொடங்கியிருந்தான்.

அந்தக் காலையில் ரம்யா இரு டம்ளர் காபியுடன் வெளியில் வந்தார். “நீங்களும் வாசலில் கவிதை எழுதுறீங்களா?” என்று சிரித்தாள்.

“இல்லை அக்கா… நினைக்குறது மட்டும் தான் எழுதறேன். ஆழம் தெரியாம எழுதுறேன்.”

“ஆழம் தெரியாம எழுதினா, அதுதான் உண்மை கவிதை.”

அவளது இந்த ஒரு வரி சுரேஷின் உள்ளத்தை வருடியது. ரம்யா என்ற பெண் ஒரு வெறும் அம்மா அல்ல, ஒரு முடிவு இல்லாத கனவாக இருந்தாள். ரம்யாவிடம் ஒரு தனி வகை அறிவு, வெளிச்சம் இருந்தது. நிச்சயமாக கோடீஸ்வர மனைவிகளுக்கு அது கிடையாது.

இந்த வாரம், பள்ளிக்கூடத்தில் ஆசிரியர் ஒரு போட்டி அறிவித்திருந்தார் — “நகரத்தில் வாழும் குழந்தைகள்” என்ற தலைப்பில் கட்டுரை. சுரேஷ் வீட்டிற்கு வந்ததும், புத்தகம் எல்லாம் தூக்கி எறிந்து விட்டு ஒரு வெற்று புத்தகத்தில் எழுதத் தொடங்கினான். ஆனால் மூன்று வரி எழுதவே முடியவில்லை.

“நிலா… நீ எழுதுறியா இந்த போட்டிக்கு?” என்றான்.

நிலா சுரேஷின் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். “ஆமாம். ஆனா என் கதை உனக்குப் பிடிக்காது.”

“நீ சொல்… நான் கேட்டே ஆகணும்.”

“நகரத்தில் வாழுற குழந்தைகள் — சத்தம் இல்லாமல் அழுது பழகுறவர்கள். தண்ணீர் வரிசையில் வலிக்காத கால்களோடு நிற்கிறவர்கள். ஒரு சோறு கஷ்டமாக தேடி, கல்விக்கே இடம் இல்லாதவர்கள். நம்ம மாதிரியானவர்கள் தான்.”

சுரேஷ் சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்தான். பிறகு கேட்டான், “நீ இப்படி எழுதினா பரிசு தருவாங்களா?”

“நீ பரிசு பார்க்கிறேனோ, நானும் உண்மை சொல்ல ஆசைபடுறேன்.”

அந்த வார இறுதியில் சுரேஷ் தன்னுடைய கட்டுரை பக்கம் எழுதினான் — ‘என் அம்மா காலையில் மூன்று வீடுகளில் வேலை செய்தேன்னு என் பள்ளி கட்டணம் கொடுக்கிறாங்க. நான் சாயங்காலம் பஸ் டிப்போவுக்கு போய் தண்ணீர் விக்குறேன். என் வாழ்க்கை வேணும்னா மாற்றணும். ஆனா என் பள்ளி ஆசிரியை எப்போதும் சொல்வாங்க, சுழன்று வரும் காலமெல்லாம்.’

இருவரும் தங்களுடைய கட்டுரையை வகுப்பாசிரியரிடம் கொடுத்தனர். அடுத்த வாரம் முடிவு வரும் என்று சொன்னார்கள்.

இறந்துபோன ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை, குடியிருப்பில் பெரிய அலறல். கழிவுநீர் குழாய் வெடித்துவிட்டது. முழு தெருவும் நாற்றத்துடன் துவண்டு கொண்டிருந்தது.

“இது யாரும் சரிசெய்ய மாட்டீங்கலா?” ஒரு அம்மா கூச்சலிட்டார்.

“பாலாஜி நகரம் தாண்டி வந்த குழாய்தான் வெடிச்சிருக்கு. வாரங்கள் ஆகும்!”

அந்த சுவரின் அருகில் அமர்ந்த நிலா, கண்ணாடி சின்ன புத்தகம் ஒன்றைக் கொண்டு மூடியவள். “இப்படி வாசிக்க முடியலையே, சுரேஷ்…”

அவனும் வந்தான். “நம்மால ஏதாவது செய்ய முடியுமா?”

அதிகாலை நேரத்தில் சுரேஷ், நிலா, மற்றும் மற்றொரு சிறுவன் விக்ரம் சேர்ந்துகொண்டு, துணிகளைத் தொட்டியில் நனைத்து, வெளியே எறியும் கழிவுநீர் வழியிலேயே தடுத்து, அதை நிலைநிறுத்த முயன்றனர். இது ஒரு சிறிய முயற்சி மட்டுமே. ஆனால் அந்த தெருவில் உள்ள பெரியவர்கள் அது ஒரு திருப்பமாகப் பார்த்தார்கள்.

“இந்தக் குட்டிகள் செய்றாங்க. நாம என்ன செய்றோம்?” என்று ஒரு பெரியவரே கூறினார்.

அதன் பிறகு, ஒரு பெரிய சுத்தம் நிகழ்ந்தது. அனைவரும் சேர்ந்து கழிவுநீரைத் தடுக்க வேலை செய்தனர்.

அந்த வார இறுதியில் பள்ளிக்கூடத்தில் போட்டியின் முடிவுகள் வந்தன. சுரேஷ் பரிசு வென்றிருந்தான். ஆசிரியர் மேடையில் அழைத்தபோது, அவன் சொன்னான், “நான் பரிசுக்கு எழுதலை. ஆனால் என் எழுத்து என் மா கிழிச்ச கையை நினைத்து எழுந்தது. நான் ஒரு நாள் நல்லா படிக்கணும். நிலா… அவ எனக்கு காற்று மாதிரி. நான் நிற்பதற்கு அவ தான் காரணம்.”

அந்த நாள் மாலை, நிலா ஒரு சிறிய மின்னல் போன்ற புன்னகையுடன், சுரேஷின் அருகில் வந்து சொன்னாள், “நீங்க சொன்னது எனக்கு தோல்வியில்லை… நம்ம வாழ்க்கை வெற்றிக்கான பயணம்தான்.”

அந்த இரவு, இருவரும் அந்த பழைய சுவரின் அருகில் அமர்ந்து, மழைநீர் துளிகள் சிதற, கனவுகளைத் தூய்மையாகக் கனவுகண்டனர்.

4

மழைக்காலம் மெதுவாக நகரத்தை விட்டு விலகத் தொடங்கியது. சூரியன் விடியவே அந்த நகரத்தோகை வீதிகளில் தண்ணீர் குடைந்தோடும், சுருண்ட காகிதங்களாகும் நாட்கள் குறையத் தொடங்கின. பள்ளிகளில் மீண்டும் காலாண்டு தேர்வுகள் பக்கம் பாய்ந்தது.

சுரேஷ் அன்று அதிகாலை புறப்பட்டான். விக்ரம் மற்றும் மற்றொரு சிறுவன் ராஜுவுடன் பஸ்ஸிற்காக நின்றிருந்தான். நிலாவும் தன் புத்தகம் சுமந்தபடி வந்தாள். “இன்று நீ தேர்வு எழுதுறையா?”

“ஆமாம். ஆனா கணிதம் தான். கடினமான நாள்,” சுரேஷ் சொன்னபடி அவளிடம் ஒரு பதிலுக்குள் தேடல் கொண்ட பார்வையை விட்டான்.

“நீ நம்பிக்கையா இரு. நான் கடந்த வாரம் உனக்குக் கொடுத்த கணிதக் கருப்புத்தாளிலிருந்து இரண்டு கேள்விகள் வர வாய்ப்பு இருக்கு,” என்று அவள் சிறு குரலில் சொன்னாள்.

அந்தச் சிறு வார்த்தைகள் சுரேஷின் உள்ளத்தில் ஒரு பெரிய தூண்டுதலை ஏற்படுத்தின. அவள் சொல்லும் ஒவ்வொரு சொற்களும் அவன் வாழ்க்கையை இழுக்கை இழுக்கக் கொண்டு போய்கொண்டிருந்தது.

பள்ளி முடிந்த பிறகு, குடியிருப்பு வாசலில் ஒரு சுவரின் ஓரத்தில் சந்திப்பு வழக்கம் போல நடந்தது. ஆனால் இன்று அது வெறும் பேசும் நேரமல்ல.

“நீ கனவு கண்டிருக்கியா, சுரேஷ்?”

“ஆமா. ஆனால் என்ன கனவு தெரியலை. ஒருபக்கம் கல்வி… இன்னொரு பக்கம் வீட்டை ஒட்டிப் போகிற நிலை. என் அம்மா, அவங்க மட்டும் தான் காரணம் நான் இப்போ பள்ளிக்குப் போறதுக்கு.”

“உனக்கு பிடிச்சவங்க இருக்காங்களா?”

“நான் உயிரோடு இருக்க காரணம் என் அம்மாவும்… நீயும் தான்.”

நிலா பார்வையைத் தவிர்த்தாள். சுவரில் இருந்த சிறிய பாதையிலுள்ள புழுவை உற்றுப் பார்த்தாள். “நீங்க நல்லா படிச்சு பெரியவங்க ஆக்கணும். அப்ப தான் நம்ம மாதிரியான குழந்தைகள் சாதிக்கலாம் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டு ஆக முடியும்.”

அவள் குரல் வழியாக சுரேஷ் பார்த்தது, அந்த தேவையான வலி. அவள் ஒரு சாதாரண மாணவி அல்ல, அவள் ஒரு சிந்தனை.

“நீ எப்போனும் திரும்பி செல்லலாம்னு நினைக்கிறாயா? நம்ம வீடு, நம்ம தெரு, இங்கிருந்து வெளியே?”

“நீயும் நானும் ஒரே சுவரின் இருபுறம்தான் இருக்கோம். ஒரு நாள் இந்த சுவர் விழும். அப்போ நாம இருவரும் அந்த சுவரை சேர்த்து எழுத முடியும் — ஒரு புத்தகமாக.”

அடுத்த வாரம், பள்ளியின் விழா. ஆசிரியர்கள், பெற்றோர்கள், மாணவர்கள் என அனைவரும் கலந்து கொண்டனர். பள்ளியின் முதல்வர், சமூக சேவையை முன்னிலைப்படுத்தி சில மாணவர்களுக்கு பாராட்டு பரிசு வழங்கினார்.

நிலா மேடையில் அழைக்கப்பட்டாள் — “கழிவுநீர் சூழலை மாணவர்கள் மூலம் சுத்தம் செய்ய வழிவகுத்த மாணவி.”

அவள் மேடைக்கு செல்லும் போது, சுரேஷ் கையில் ஒரு சிறிய பேனா வைத்திருந்தான். கீழிருந்து ஏறியபடி அந்த பேனாவை அவளிடம் கொடுத்தான்.

“இது என்ன?”

“உன்னால் தான் என் முதல் கட்டுரை எழுத முடிந்தது. இப்ப நீ இதை வை. நீ எழுதப்போகிற வரிகளுக்கே இது சாட்சியாக இருக்கட்டும்.”

விழா முடிந்த பிறகு, சுரேஷின் அம்மா ரோஜா ஒரு பக்கத்தில் அமர்ந்து கண்களில் நீருடன் கேட்டாள், “நீ நல்லா இருக்கியா சுரேஷ்?”

“நீங்க இருக்கீங்கலே, நானும் இருக்கேன். ஆனா ஒரு நாள் நான் உங்களை இங்கிருந்து வெளியே கொண்டுபோய் வைக்கும். அப்பா மாதிரி இல்லாதவனாவேன்.”

அம்மாவின் முகத்தில் ஒளி விட்டது. ரோஜா தனது பின் வாழ்வின் ஒளியை அந்த ஒரு பதிலில் கண்டுகொண்டாள்.

அந்த மாலை சுவர் அருகே சந்திப்பு. நிலா சுமந்திருந்த ஒரு புத்தகத்தை எடுத்தாள் — “இந்தப் புத்தகத்துக்குள் என் கனவுகள் இருக்கின்றன. நீ வாசிச்சு பாரு.”

புத்தகத்தில் எழுதியிருந்தது:

“நகரத்தின் சுவர். இதில் பல குழந்தைகள் ஓவியங்கள் வரையத் தொடங்கியிருந்தார்கள். சாயம் இல்லை, சாயலோ இருந்தது. இப்போது ஒரு சிறுவன், ஒரு சிறுமி, அந்த சுவரில் தங்கள் கதையை எழுதுகிறார்கள். ஒவ்வொரு வரியும் நமக்குள் நம்பிக்கை கொண்டு வருகிறது. நம்முடைய கனவுகள் எங்கேயோ நிற்கவில்லை — நம்மிடையேதான் இருக்கிறது.”

சுரேஷ் படித்து முடித்தவுடன் ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டான். “நீ எழுதியது இதுதான்?”

“ஆமாம். இது என் உண்மை.”

அவன் மெதுவாக அவளது கைப்பக்கத்தில் விரலால் எழுதினான்: “நீ என் நிலா. நிலத்துக்கே ஒளி தரும் நிலா.”

5

மழைக்காலம் முடிந்து விட்டது. சூரியன் உருக்கமான ஒளியை வீசி, குடியிருப்பின் சுவர்களில் புதிதாக வரையப்பட்ட போஸ்டர்கள் காய்ந்து கொண்டிருந்தன. பள்ளியில் இறுதி தேர்வுகள் ஆரம்பமாகி இருந்தன. நிலாவும் சுரேஷும் இருவரும் தொடர்ந்து படிப்பில் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கினர். ஆனால் வாழ்க்கையின் சுழற்சி எப்போதும் நேராக செல்லாது.

ஒரு நாள் பள்ளியில், தேர்வு முடிந்தபின் சுரேஷ் தலையில் வலியுடன் வீடு திரும்பினான். வழக்கம்போல சுவரின் பக்கம் நிலா காத்திருந்தாள், ஆனால் அவன் முகத்தில் பசுமை இல்லை. “சுரேஷ், என்னாச்சு? கண்ணு சுடுது போல இருக்கே?”

“அவன் திருப்பி பார்த்தான். “பழைய கதாபாத்திரம் மாதிரி நான் இருக்கிறேன். நான் கண்ட கனவுகள் எல்லாம் சோர்ந்து போயிடுமோன்னு பயம்.”

“நீயே சொன்ன வார்த்தை நினைச்சுக்க. கனவுகள் சுவரை தாண்டும். நீ சுவருக்கு இப்போ நடுவில் நிற்ற.”

அவள் சொன்னது போலவே, சுரேஷ் அந்த இடத்தில் நிற்கும் பொழுதே எதிர்புறத்தில் விக்ரம் சத்தமிட்டான். “சுரேஷ்! உன்ன பாத்து ஏதோ ஆபிஸ் ல பேர் கேட்டது. ஒரு மாடலிங் டிராஃப்ட் வேலைதான் போல.”

சுரேஷ் குழம்பினான். “நான் அதுக்கேனா? என் முகம் பாரு. நானே என் முகத்தை தெரிஞ்சுக்க மாட்டேன்.”

அவனை விக்ரம் சிரித்துக்கொண்டே அழைத்துச் சென்றான். நிலா பின்னால் நின்று பார்த்தாள். ஒரு பக்கத்தில் விரியும் சூரிய ஒளி, மற்றொரு பக்கத்தில் சாயம் கலந்த சுவர். அந்த சுவருக்கு எதிராக நிற்பது சுரேஷ் — அவன் கனவுகளுக்கு நடுவில் இருந்தான்.

அந்த இரவு, ரம்யா வீட்டில் ஒரு பெரிய முடிவை எடுத்திருந்தாள். நிலாவின் பள்ளிக் கட்டணத்தை பூர்த்தி செய்ய, அவள் தனது அம்மாவின் பழைய நகையை அடகு வைக்க சென்றிருந்தாள். ஆனால் அவர் திரும்பியபோது, முகத்தில் ஒரு பதட்டம் இருந்தது.

“நிலா, ஒரு வாரம் பள்ளிக்கு போகாம இரு. நம்ம நகை யாரோ மோசடியா எடுத்துட்டாங்க.”

அந்த வாரம் பள்ளியில் பள்ளிப் பரிசளிப்பு விழா இருந்தது. நிலா செல்ல முடியவில்லை. சுரேஷ் மேடையில் அழைக்கப்பட்டான் — அவனது கட்டுரை மற்றும் சமூகப் பங்களிப்புக்காக. அவன் பேசும்போது, பார்வை நிரம்பி வந்தது.

“நான் இந்த மேடையில் நிற்பதற்கு காரணம் என் அம்மா. அவங்க என் கால்கள். என் நண்பன் விக்ரம், என் துணை. ஆனா என் ஒளி, என் நிலா.”

அந்த வார்த்தைகள் விழாவில் சிலருக்கு புரியவில்லை. ஆனால் நிலா வீட்டிலிருந்து அந்த விழாவின் வீடியோவை கண்ணீர் விழுந்தபடி பார்த்தாள். அவள் அரைகுறை சோறை விட்டுவிட்டு வெளியே வந்தாள். அவளது உள்ளம் சுவர் மீது உரசியது.

அந்த வாரம் ஒரு மாலை, சுரேஷ் நிலாவை வீட்டு வாசலில் சந்தித்தான். அவளது கண்களில் ஏமாற்றம் பளிச்சிட்டது.

“நீ எப்படி மேடையில என்ன சொன்ன?”

“உனக்கு மட்டும் தெரியணும், நானெதுக்கு முன்னேறறேன்.”

அவள் கண்கள் தண்ணீர் விட்டு சொன்னது, “ஆனா நான் இப்போ முன்னேற முடியாம நின்னு போறேன். என் பள்ளிக்கட்டணத்துக்கான பணம் இல்ல. நம்மங்க நடக்கும் ஒவ்வொரு புன்னகைக்கும் பின்னாலயே கொஞ்சம் கண்ணீரும் இருக்குறதா இருக்குது.”

சுரேஷ் அருகில் வந்து அவளின் கையைப் பற்றினான். “நாம் என்ன செய்ய முடியும்னு நினைக்க வேண்டாம. நாம் என்ன செய்வோம்னு தான் நினைக்கணும்.”

அடுத்த நாள், அவன் தாயாரிடம் கேட்டான், “அம்மா, விக்ரம் சொல்லிய அந்த டிராஃப்ட் வேலைக்கு நான் போகலாமா? அது உழைப்பு வேலைதான், ஆனா நல்ல பணமா இருக்கும்னு சொன்னான்.”

ரோஜா சிந்தனையோடு இருந்தாலும், சொன்னாள், “நீ ஒரு நாள் பெரியவனாகணும். ஆனா நிலாவுக்கும் ஒரு எதிர்காலம் இருக்கு. நீ அவளுக்காக செய்யப்போகுறதெல்லாம் உனக்கே கடவுளின் ஆசீர்வாதமா திரும்பும்.”

அந்த வாரம் முழுக்க சுரேஷ் அந்த டிராஃப்டிங் வேலைக்கு காலை 5 மணிக்கே கிளம்பி, இரவு 9 மணிக்குத் திரும்பினான். அவன் சோர்ந்த முகம், பசுமை இல்லாத தோல், ஆனால் மனதிலிருந்த ஒளி குறையவே இல்லை.

இரவு நிலா வீட்டில் வாசலில் காத்திருந்தாள். “இது உனக்காக.” அவன் சின்னக் காகிதத்தை அவளிடம் கொடுத்தான்.

அதில் ஒரு கடிதம் — “நீ போக முடியாத பள்ளிக்கு, இந்த கட்டணம் போதும். அது உன் கனவுகளுக்கு நான் எழுதும் முதல் வரி.”

நிலா கண்ணீர் விட்டவாறு அவனை தழுவிக்கொண்டாள். அந்த சுவர் அருகில், இரண்டு குழந்தைகள், தங்கள் கனவுகளுக்கு ஒரு முதலெழுத்து எழுதிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

6

கடந்த வாரத்தில் சுரேஷ் செய்த வேலை, அவனது வாழ்க்கையை மாற்றி எழுதிய முதல் வரியாக அமைந்தது. அவன் உடம்பு சோர்ந்து போனாலும், உள்ளம் உற்சாகத்தில் இருந்தது. அந்த வேலைசாலையில் டிராஃப்ட் வேலை என்றாலும், சுரேஷின் கவனமும் நேர்த்தியும் முதலாளியின் பாராட்டை பெற்றது. “இவனை ஆளப்போறேன்,” என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தான் கணபதி ஐயா.

ஒருநாள் மதியவேளை, சுரேஷ் வீடு திரும்பும் போது வீதியில் மக்கள் குழப்பத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வாலிபன் மோட்டார் சைக்கிளில் ஒரு பெண்ணின் பையைக் கடத்திச் சென்றிருக்கிறான். சத்தம், கூச்சல், ஓட்டம், எல்லாம் கலந்து கலாச்சார ரீதியில் நாகரிகம் ஒதுங்கிப்போனது போல.

சுரேஷ் அந்த நேரத்தில் அருகில் இருந்ததால் அந்த பையனை நோக்கி ஓடினான். அவனை எதுவும் யோசிக்கவில்லை. வீதிக்குள் கால் வைத்தபடி மோட்டார் சைக்கிளின் பக்கத்தில் பாய்ந்து பையை பிடித்தான். மூவரும் சறுக்கி கீழே விழுந்தார்கள். பையன் தப்பிச்சென்றான், ஆனால் பை சுரேஷிடம். மக்கள் ஓடி வந்து பையை பெற்றனர். அதில் முக்கியமான சான்றிதழ்கள், பணம், ஒரு மருத்துவ நற்சான்றிதழ் இருந்தது.

அந்த சம்பவம் மாலை வரை வட்டாரத்திலேயே பேசப்பட்டது. “இவனு பைத்தியம் மாதிரி சாகசம் பண்ணிருக்கான். ஆனா மனசு பச்சைக்கிழங்கு!” என்று ஒரு வியாபாரி கூற, மற்றொருவர் சொன்னான், “இவனுக்கு பாராட்டு விழா நடத்தணும்!”

அந்த வாரம் முடிந்ததும் பள்ளியில் பரிசளிப்பு விழா இருந்தது. பழக்கமான பட்டியல் — முதல் பரிசு, நலந்தர ஆசிரியர், சிறந்த மாணவர்… ஆனால் இந்த முறை, முதல் முறையாக “சமூக நன்மை செய்யும் மாணவர்” விருது கொடுக்கப்பட்டது.

“இந்த விருது ஒரு சிறுவனுக்கு. அவன் தான் ஒரு பையை திருடும் கொள்ளைக்காரனிடமிருந்து மீட்டான். மேலும் தனது வேலையின் சம்பளத்தை தனது நண்பியின் பள்ளிக்கட்டணத்திற்கு செலுத்தியிருக்கிறான்.”

மேடையில் சுரேஷ் அழைக்கப்பட்டான். கைத்தட்டல்கள் மேடையை அதிர வைத்தன. ஆனால் சுரேஷ் கைகளை அசைக்கவில்லை. அவன் மேடையில் புன்னகையுடன் போனாலும், பார்வை மட்டும் நிலாவை தேடியது. அவள் பின்னிருந்த மாணவர்களிடையே ஒளிந்திருந்தாள். விழி பூரணமாக கலங்கிக் கிடந்தது. ஒருபக்கம் பெருமை, மற்றொருபக்கம் பயம். அவளுடைய பெயர் எங்கேயும் சொல்லப்படவில்லை. அவளோடு பகிர்ந்த கனவுகள், சந்தோஷம் எல்லாம் இன்று சுரேஷின் பெயரில் ஒளியுறது.

விழா முடிந்து வீடு திரும்பும் வழியில் நிலா மெதுவாக சுரேஷின் அருகே வந்தாள். “இன்று நீ யாருக்கு மேடையில் நன்றி சொன்னே?”

“உனக்குத்தான்.”

“ஆனா என் பெயர் ஒலி இல்ல. என் சாயம் இல்லை. என் பாதம் இல்லை. எது இருந்தது தெரியுமா? என் அமைதி மட்டும்.”

அவள் அந்த வார்த்தைகளை சொல்லி நடந்துச் சென்றாள். சுரேஷ் பார்வையால் அவளை பின்தொடர்ந்தான். மனத்தில் ஒரு சிறிய சின்ன இடைவேளை. “நீ நான் தான். என் பரிசு, நீயும் தான். ஆனா உலகம் அந்த உண்மையை ஒத்துக்கொள்ளுமா?”

அந்த இரவு சுவர் அருகில் இருவரும் மீண்டும் அமர்ந்தனர். மெளனத்தில். மெளனம் மட்டும் ஒன்றே பேசியது. மழை கொட்டாமல் இருந்தாலும் இருவருக்குள் ஒரு மின்மினி மின்னல் சுற்றியது.

“நீ என்னை ஒளிக்க வைத்தது தவறா?” — நிலா கேட்டாள்.

“உன்னை ஒளிக்க வைக்கலை. உன்னால நான் மின்னியேன். ஆனா இந்தப் பரிசு, ஒரு சிலையை விட முடியாது. அதுக்குள் நாம இருவரும் இருக்கோம். அது மட்டுமே உண்மை,” — என்றான் சுரேஷ்.

அந்த வாரம் ஒரு அன்றாட செய்தித்தாளில் சிறு செய்தி: “பெரிய சாதனை: சிறுவன் தனது சம்பளத்தை நண்பி பள்ளிக்கட்டணத்திற்கு செலுத்தி, கொள்ளைபையை மீட்ட நாயகன்!”

படம் மட்டும் — சுரேஷ்.

பக்கத்தில் எழுத்தில், “சிறுவனின் தோழி யார் என்பது தெரியவில்லை.”

அந்த வாசகம் நிலாவுக்குள் நழுவியது.

ஒரு நாள், ரம்யா நிலாவிடம் கேட்டார், “நீ இப்படித் தளர வேண்டாம். வாழ்க்கை ஒரு தேர்வு. நாம் நம்மைப்பற்றி உலகிற்கு நிரூபிக்க தேவையில்லை. உன் வாழ்வில் நீ முக்கியமானவள்தான்.”

அந்த வாரம், பள்ளி வழங்கும் ஆண்டு புத்தகத்தில் ஒரு கதை இடம் பெற்றது — “ஒரு சுவரின் இரு பக்கங்கள்” என்ற சிறுகதை. ஆசிரியர் எழுதியது. ஆனால் கதையின் உள்ளடக்கம்: ஒரு சிறுவன், ஒரு சிறுமி, ஒரு சுவர், கனவுகள், மழைநீர், கழிவுநீர், ஒரு பேனா, ஒரு பரிசு — எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு சிறு உலகத்தை உருவாக்கியிருந்தது.

அந்த புத்தகம் சுரேஷும், நிலாவும் இருவரும் ஒரு நாள் வாசித்தார்கள். இருவரும் முடித்ததும் ஒன்றே சொன்னார்கள்: “இது நம்ம கதை.”

அவள் சொன்னாள், “ஆனால் இது நம்ம இருவரின் பெயர் இல்லாத கதை.”

அவன் மெதுவாக கையை பிடித்தான். “அது தான் நம்ம பெரிய வெற்றி. உலகம் யார் பெயரென்று தெரியாமலே, உண்மையைக் காணும் நாள் வரும்.”

7

மழைக்காலம் மறைந்து கோடை தொடங்கியது. சென்னை நகரம் வெப்பத்தில் வதங்கத் தொடங்கியது. குடியிருப்பு சுவரில் வாடிய வண்ணங்கள், உருண்ட பிளாஸ்டிக் குடங்கள், வெந்நீர் கற்றைகள்—all of it now seemed like background music to a slowly unfolding play.

சுரேஷ் அந்த காலையில் விக்ரமுடன் வேலைக்குச் சென்றபோது, கணபதி ஐயா அவனை தனியாக அழைத்தார். “சுரேஷ், நீ நன்றாக வேலை செய்கிறாய். உன்னிடம் ஒழுக்கமும், நேர்த்தியும் இருக்கிறது. ஆனால் நீ பள்ளி பூர்த்தி செய்யாதவனே…?”

“ஆம் ஐயா. தேர்வுகள் இன்னும் இருக்கு. இரவு நேரங்களில் படிக்கிறேன்,” என்று சுரேஷ் சிரித்தான்.

“நீ இப்படி சுயமாக வாழ்க்கையை கட்டிக்கொள்கிறாய். எனக்குப் பெருமை. நான் நினைக்கிறேன், ஒரு சிறிய உதவி செய்யவேண்டும். உன் பள்ளிக்கட்டணம், அடுத்தாண்டுக்கான படிப்பு—all taken care of by me.”

சுரேஷ் அசர்ந்துப் போனான். “ஐயா… இது அதிகம்!”

“இல்ல. நீயும் ஒருநாள் யாருக்காவது இதைச் செய்வாய். அதுவரை, இது கடமை.” கணபதி ஐயாவின் முகத்தில் எந்த இரக்கமும் இல்லை, அது உறுதியின் முகம்.

அந்த இரவு, சுரேஷ் சந்தோஷத்தில் வெறித்தனமாக சுவர் பக்கம் ஓடினான். நிலா வீட்டு வாசலில் புத்தகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் முகத்தில் சோர்வு இருந்தாலும், கண்ண்களில் ஒளி இருந்தது.

“நீ செஞ்சதை சொல்ல வேண்டாமா?” அவள் கேட்டாள்.

அவன் தனியாய் நடந்தது போல ஒரு சத்தத்துடன், “நம்ம இருவருக்கும் அடுத்த வருடம் பள்ளிக்கட்டணம் இல்ல!”

அவள் எழுந்து நின்றாள். “எப்படி?”

“கணபதி ஐயா பாராட்டிச் சொன்னார். அவர் நம்பிக்கையா இருந்தார். நம்ம வாழ்ந்த வரிகள் ஒரு நாளைக்கு ஒரு வாழ்க்கையைத் தொடும். இன்று அது நம்ம வாழ்க்கையா இருக்கலாம், நாளை வேறொருவருக்காக…”

நிலா மெதுவாக சொன்னாள், “நீ வாழ்க்கை பற்றி இவ்வளவு நன்றாகப் பேசுறே. ஒருநாள் எழுத்தாளர் ஆகுறியே.”

“எழுத்தாளர் ஆகனும்னா உனக்கு அவசியமா ஒரு பெயர் வேண்டும்?”

அவள் சற்று மெளனமாக இருந்தாள். பிறகு சொன்னாள், “நான் என் பெயருக்காக வாழ விரும்பவில்லை. ஆனால் என் கதைக்காக வாழ விரும்புகிறேன்.”

சுரேஷ் எழுந்தான். சுவரின் அருகில் நின்று, ஒரு வெற்று இடத்தில் விரலால் எழுப்போல் ஓர் அச்சம் போட்டான். “இங்கே தான் நம்ம கதை பிரசுரிக்கப் போகுது. ஒரு நாள் நம்ம பெயர்களோடு, நம்ம ஒலியோடு.”

நாள் கடந்து சென்றது. ஆண்டு இறுதி தேர்வுகள் வந்துவிட்டது. இருவரும் முன்னேற்றம் பார்த்தார்கள். அவர்கள் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட அந்த மென்மையான ஆன்மீக தூண்டுதலின் காரணமாக, சுரேஷ் இரவுகளிலும் கண்மூடாமல் படிக்கத் தொடங்கினான். நிலா அவனுக்கு வினாக்களை எழுதி கொடுத்து, விடைகளை அறியச்செய்தாள். அவர்கள் இருவரும் ஒவ்வொரு கேள்வியையும் கண்ணோட்டத்துடன் பார்த்தார்கள்; கல்வி என்பது வெறும் தேர்வுகளை வெல்வது அல்ல, அது வாழ்வை மாற்றுவது என்பதற்கான நம்பிக்கைதான்.

ஒரு நாள் பள்ளி தேர்வு முடிந்து, இருவரும் சந்திக்க முடிந்தது. அவள் அவனிடம் கேட்டாள், “உனக்கு ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா?”

“நிச்சயம்!”

“நீங்க என்னை விரும்புறீங்களா?”

அவன் மௌனமானான். அவளிடம் நேராகப் பார்வையிட்டான். “நீ என் கனவுக்குள் நடந்தவள். கனவோடு வந்து நிஜமாய் உரைந்தவள். ஆனா இந்தக் காதலுக்கு நான் இன்னும் தயார் இல்ல. ஏனெனில் என் வாழ்க்கை இன்னும் உனக்கேற்ற மாதிரி வரல்ல.”

நிலா புன்னகை செய்தாள். “நீ ஒத்துக்கிட்டதில்தான் உன்னோட பொறுப்பு தெரியும். நானும் எதற்கும் விரைவில் எதிர்பார்ப்பில்லை. ஆனால் நம்ம இருவரும் ஒரு நாள் காதலால் அல்ல, நம்பிக்கையால் இணைந்து வாழ்வோம். அதற்காக காத்திருக்கிறேன்.”

அந்த மாலை, சுரேஷ் சுவரில் எழுதியது:

“நீ என் மனத்தில் ஓர் சுவர் போல நின்றாய். இடுக்கண்களைத் தாங்க, கனவுகளை எழுத, அடுத்த தலைமுறைக்கு வழிகாட்ட…”

நிலா அருகில் வந்து அதைப் பார்த்தாள். மெதுவாக தன் விரலால் அதன் கீழே எழுதினாள்:

“அந்த சுவரின் மறுபுறம் நான் தான். நம்ம பயணம் ஒரே கோட்டில் நடக்காமலுமே, ஒரே நோக்கத்தில் போகிறது.”

அந்த இரவு, வெறும் சுவர் மட்டும் கதை சொல்லவில்லை. இரண்டு இதயங்களும், இரண்டு கனவுகளும், வெறும் நீண்ட பார்வையால் கூறி விட்டன.

8

சென்னை நகரத்தில் கோடை வெப்பம் உச்சத்துக்கு வந்திருந்தது. ஆனால் சுரேஷ் மற்றும் நிலாவின் உள்ளங்களில் ஒரு புதிய வசந்தம் ஊஞ்சலாடிக்கொண்டிருந்தது. தேர்வுகள் முடிந்து, இருவரும் வெற்றிகரமாக முடித்திருந்தனர். சுரேஷுக்கு சிறந்த மதிப்பெண்கள் வந்திருந்தது. முதன்முறையாக அவன் பள்ளி நுழைவுத் தேர்வை மாநில அளவில் எழுத வாய்ப்பு பெற்றிருந்தான். நிலா, நகரத்தின் சிறந்த அரசு மேல்நிலைப்பள்ளியில் தேர்வானாள்.

ஒரே சுவரின் இரண்டு பக்கங்களில் வளர்ந்தவர்கள், இப்போது அந்த சுவரையே கடந்துவிடத் தயாராக இருந்தனர்.

பள்ளி முடிந்த நாளில், இருவரும் வாடகை சக்கர வண்டியில் அமர்ந்து, கடற்கரைப்பக்கம் சென்று கொண்டிருந்தார்கள். அந்த சின்ன சுழற்சி சக்கரம் சாகசத்தின் துடிப்பைப் போல சுழன்று கொண்டிருந்தது.

“நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?” — நிலா கேட்டாள்.

“என் சின்ன உலகத்திலிருந்து, நான் பெரிய உலகம் பக்கம் போறேன். ஆனா என் உலகத்தை உருமாற்றினது நீயா இருந்தாய்.”

“நீயும். நம்ம உலகம் சுவரில் ஆரம்பிச்சிருக்கு. ஆனா அது இப்போ கடற்கரை வரை வந்திருக்குது,” அவள் சிரித்தாள்.

அவர்கள் கடற்கரையில் இறங்கினார்கள். மென்மையான மணற்பகடிகள், பின்னால் அலையும் அலைகள், மற்றும் ஒரு பெரிய சூரியனின் கவிழும் ஒளி. அந்த ஒளியில் இருவரும் நின்றார்கள், மேல் மௌனம், உள்ளம் நிம்மதி.

“நம்ம வாழ்க்கை இப்போ ஒரு புத்தகம் போலதான் இல்ல?”

“ஆமாம். ஒவ்வொரு பக்கம் நீ எழுதினாய், ஒவ்வொரு வரி நான் உணர்ந்தேன்,” சுரேஷ் மெதுவாக சொன்னான்.

அந்த தருணத்தில், இருவரும் ஒரு துணிச்சலான முடிவை எடுத்தார்கள் — அவர்கள் வாழ்ந்த அனுபவங்களைச் சொல்லி, மற்ற சிறுவர்களுக்கான ஒரு கல்வி திட்டத்தைத் தொடங்க வேண்டும். சிறிய சுவரொட்டிகளாக, வீட்டுக்கு வீடு சென்று, கல்வியின் அருமையைப் பற்றி எழுத, கூற, கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும்.

“நாம் கல்வியால் வாழ்ந்தோம். அந்த உண்மையை மற்றவர்களும் உணரவேண்டும்.”

அந்த திட்டம் “சுவருக்கு அப்பால்” என்று பெயரிடப்பட்டது. முதல் முறையாக அவர்கள் எழுதினார்கள்:

> “நாங்கள் ஒரு சுவரின் இருபுறங்களில் வளர்ந்தோம். ஒரு பக்கம் துயரம், மற்றொரு பக்கம் நம்பிக்கை. அந்த சுவரை எழுதினோம். இப்போது அதை அழிக்கப்போகிறோம். வருகிறீர்களா?”

 

அந்த சின்னக் கருத்துப் பத்திரம், பலர் வீட்டின் வாசலில் ஒட்டப்பட்டது. சிலர் சிரித்தார்கள். சிலர் அதைப் பிளந்து விட்டார்கள். ஆனால் சில குழந்தைகள் — தங்கள் கண்களில் வெளிச்சத்துடன் அதை வாசித்தார்கள்.

ஒரு மாதத்தில், அவர்கள் 20 பேரை கொண்ட ஒரு சிறிய குழுவை உருவாக்கினார்கள். வாரம் ஒரு நாள் சந்தித்து, புத்தகங்கள், பாடங்கள், கதைகள், கவிதைகள், மற்றும் கேள்விகளும் பதில்களும். நிலா குழந்தைகளை நிதானமாகக் கற்றுக்கொடுக்க, சுரேஷ் அவர்களுக்கு கதைகள் சொல்ல, இருவரும் ஒரு புதிய வகுப்பறையை உருவாக்கினார்கள் — சுவர், ஒரு கதவாக மாறியது.

ஒரு நாள், அந்த குழுவில் இருந்த ஒரு சிறுவன் கேட்டான்: “அண்ணா, நீங்க சின்னப்ப இருந்தப்பே இப்படிதான் நல்லா இருந்தீங்களா?”

சுரேஷ் சிரித்தான். “இல்ல. நான் கோபம்கொண்டு வளர்ந்தவன். என் அப்பா குடித்தனம், என் அம்மா வேலைக்கு. பள்ளிக்கூடம் என்பது சோற்றுக்குரிய இடமாக இருந்தது. ஆனா என் வாழ்க்கையில் ஒரு நிலா வந்தாள்.”

அந்தக் குழந்தைகள் நிலாவை பார்த்தார்கள். நிலா மெதுவாக சொன்னாள்: “அவனுக்குள் இருந்த ஒளியைக் காண நான் காத்திருந்தேன். அதற்காகவே நானும் படித்தேன்.”

அந்த வாரம், ரம்யா தனது பழைய சாமான்களை எல்லாம் அடுக்கி வைத்தாள். ஒரு சிறிய அறையை அந்த கல்விக்கூடமாக மாற்ற, அவள் சம்மதம் கொடுத்தாள். “நான் என் கணவனை இழந்தபின், என் வாழ்க்கை நின்றுவிட்டது. ஆனா இந்த குழந்தைகள் என் உள்ளத்தை மீண்டும் உயிரூட்டினார்கள்,” என்று சொல்லியபோது, அவளது கண்களில் நீர் தெறித்தது.

இப்போதெல்லாம் அந்த சுவர் — பழைய சுவர் — படங்கள், வரிகள், மற்றும் குழந்தைகளின் கரங்களால் வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கும். “நம்ம வாழ்க்கை, எங்க கதை, எங்க பெயர் தெரியாம, ஆனால் எங்க சுவாசம் தெரியும்,” என்ற ஒரு வரி மையமாக இருந்தது.

ஒரு முறை, ஊராட்சி அதிகாரி அங்கு வந்தபோது, அந்த சுவரை பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டார். “இது யார் வேலை?”

ஒரே சமயத்தில் சுரேஷும், நிலாவும் முன் வந்தார்கள். “இது எங்கள் வாழ்க்கையின் தொடக்கம்,” என்றார்கள்.

அதிகாரி அந்த சுவரை நகராட்சி குழந்தைகள் விழாவில் காணொளியாக மாற்ற அறிவுறுத்தினார். சில வாரங்களுக்குள், அந்தச் சுவர் மற்றும் “சுவருக்கு அப்பால்” இயக்கம் ஊடகங்களில் பிரதான செய்தியாக மாறியது.

பத்திரிகைகளில் போட்டோ வந்தது — சுவர் அருகே இரண்டு குரல்கள், குழந்தைகள் புன்னகையுடன். அந்த போட்டோவின் கீழே ஒரு வரி: “இருட்டைத் தோற்கடிக்கும் ஒளிக்கு ஒரு பெயர் தேவை இல்லை. ஆனால் அது ஒரு முகம் கொண்டிருக்கலாம்.”

நகரம் முழுவதும் அந்த முகம் அறியப்பட்டது. ஆனால் அந்த பெயர்கள் — சுரேஷும், நிலாவும் — எங்கேயும் குறிப்பிடப்படவில்லை. அவர்கள் விரும்பவில்லை.

ஒரு மழைக்கால மாலையில், அவர்கள் இருவரும் மீண்டும் பழைய சுவரின் அருகே அமர்ந்தார்கள்.

“நீ நினைவிருக்கா? நீ இங்கேயே என்னிடம் முதல் முறை கணித புத்தகம் கேட்டாய்…”

“நீ எனக்குப் புத்தகம் மட்டும் அல்ல, பாதையும் தந்தாய்.”

அவள் மெதுவாக கைப்பிடித்தாள். “இந்த வாழ்க்கையில் எங்க பெயர் தெரிஞ்சா நல்லது. ஆனா அதைத் தவிர, நம்ம நிழலில் வாழும் குழந்தைகள் ஒளியுடன் வளர்ந்தாலே அது நம்ம வெற்றி.”

அந்த மழை தொடர்ந்தது. ஆனால் அந்த இருளில் ஒரு ஒளி இருந்தது. அது நிலா. அது சுரேஷ். அது அவர்களது சுவர். அது ஒரு உலகத்தின் கதவாக மாற்றிய வாழ்க்கையின் ஆரம்பம்.

முடிவு