பார்வையின் மறுபக்கம்

சாரு செந்தில்குமாரி

பகுதி 1: தெருவோரத் தேங்காய் நீர்

விழுப்புரம் ரயில்நிலையம் பக்கவட்டமாக படிந்து, பறக்க தயாராக இருக்கும் புறா கூட்டங்களைப் போல சுழன்று கொண்டிருந்தது. சுரேஷ் அந்த நெரிசலுக்குள் ஓர் அசிங்கமான சாமானியன். பையில ஒரு பழைய டைரி, இரண்டு பழுதான பேனாக்கள், ஒரு கூர்மையான வாடகை ரசீது. அவன் கண்கள் மட்டும் கூர்மையானவை. பார்வை ஒரே நேரத்தில் மூன்று மனிதர்களையும் ஆராயும். ஆளும் பார்வை இல்லை; எடை போடும் பார்வை. யாரும் கவனிக்காத பார்வை.

அந்த காலையில் அவன் பசுமை இலைகளால் மூடிய சதுக்க பந்தலில், கொஞ்சம் பழகிய தேங்காய்களோடு நீர் விற்கும் மாமாவை பார்த்தான். “முப்பது ரூபாய் சார்,” என்றார் அவ்வரையிலேவொரு விதவனாக பாவப்பட்ட உடலோடு நின்ற அவர். மெல்லச் சிரித்துக்கொண்டு ஒரு கையை முன்னோக்கி நீட்டினார்.
“முப்பது ரூபாய்க்கு, மூன்று தேங்காயா?” சுரேஷ் கேட்டான்.
“ஒருத்தருக்கு ஒன்று தான் சார்…”
“சரி, குடிக்கட்டும். வெறுமனே பசுமை மட்டுமே இல்லாத நீர் இருந்தால்.”

மாமா கடிகாரத்தைக் கவனித்தார். காலை ஆறு மணி. நேரம்தான், ஆனால் வியாபாரம் மந்தம். வேறொரு வாடிக்கையாளர் வருவதற்குள் இவனை அனுப்பிவைக்கலாமென்ற நோக்கம்.
“நம்ம ஊர் தண்ணி இல்லப்பா இது. திண்டுக்கல் பக்கத்துல எடுத்தது. சுத்தம், உரம் இல்லாதது, சுகாதாரம் பார்த்தது.”

சுரேஷ் ஏதோ நினைத்தது போல ஒரு சிறு புத்தகத்தை எடுத்தான். ‘தெருவோர வர்த்தகர்கள் – ஓர் ஆய்வு’ என்ற தலைப்பு. கடவுளுக்கும் தெரியாமல் தொடர்ந்த ஆய்வு. நகரமெங்கும் உலாவும் பார்வை.

“உங்கள பேரு?”
“எனக்கு பெரிசா பேர் வேணுமா சார்? எங்க ஊர்ல என் பேரை சொல்ல கூட கஷ்டமா சொல்றாங்க… காசிநாதன்.”
“எவ்வளவு நாள் இந்த வேலை?”
“அட 28 வருஷம் சார்… நா என் வயசும் மறந்துட்டேன்.”

காசிநாதனின் குரலில் கசப்பும் அமைதியும் இருந்தது. சுரேஷ் எழுதி வைக்கிறான். “வயதோ தெரியவில்லை. பத்து வருஷமா மதுரையில, பத்து வருஷமா சேலத்தில, மீதி விழுப்புரம். ஒவ்வொரு இடத்துக்கும் ஒரு பழக்கம். ஒவ்வொரு வழியிலும் ஒரு இழப்பு.”

அந்த நேரத்தில் பக்கவட்ட நிழலில் ஒரு சிறுமி தெருவோர பத்திரிகைகள் விற்கிறாள். “தினத்தந்தி, தினமணி, குமுதம், குங்குமம்…” என்று ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் உயிர் ஊதுகிறாள். ஆனால் அவளைக் கவனிப்பது சுரேஷ் மட்டுமே. அவன் நோட்டத்தில் அடிக்கடி அவள் பேச்சு இடையே வந்துகொண்டே இருக்கும்.

“அவளை உங்களுக்கு தெரிஞ்சுதா?”
“அவளா? ரெண்டு வருஷமா தான். என் நண்பனோட பெண்ணு. அவனுக்கு ஒரு நாள் மாரடைப்பு. ஆம்புலன்ஸ் வருவதற்கு முன்னால நமக்கு தெரிஞ்ச விஷயம் முடிஞ்சு போச்சு.”
“அவளை யார் பார்த்துக்குறாங்க?”
“அவள் தானே என்ன பார்த்துக்குறா. காலையில இங்க. மாலையில ரயில்வே புல்வெளியில போட்டிகள். சாப்பாடு எங்கே கிடைக்குதோ அங்கே போயி வாங்குறா.”

சுரேஷ் நேராக பார்வையைக் கீழே தாழ்த்தினான். சுரண்டப்பட்ட சிக்கன வாழ்க்கையின் சதுரங்கம் அவன் முன்னே தெரிந்தது. அவன் தற்காலிகமாக காசிநாதனின் பக்கத்தில் அமர்ந்தான். விரலால் நோட்டுக்காக தேங்காய் நீர் கசியும் வழியைக் குறித்தான்.
“நீங்க என்னதான் பார்க்குறீங்க சார்?”
“உங்களையும் பார்க்கறேன். வரலாற்றைப் பார்க்கறேன். நீங்க காசு சம்பாதிக்கிற மாதிரி நா வாழ்க்கை சேகரிக்கறேன்.”

அந்த வார்த்தை காசிநாதனுக்கு புரியவில்லை. ஆனால் புன்னகையுடன் தலை அசைத்தார். “சரி சார், இப்போ நீங்க என் கதையை எழுதுறீங்கன்னா… என்ன செஞ்சு தருவீங்க?”

சுரேஷ் அவனை நேராக பார்த்தான். “நான் உங்கள் பார்வையை ஒருத்தருக்கும் கொடுக்கிறேன். அவன் அதை என் கதையில படிக்கிறபோதே உங்கள் ஓர் நாளை உணர்வான். அதுதான் போதுமே.”

அந்த நேரத்தில் குமுதம் விற்பவள் சிறுமி ஒரு வாடிக்கையாளர் முன் ‘வீக் எண்ட் ஆஃபர், இரண்டு மேகசீனுக்கு பத்து ரூபாய்’ எனக் கத்துகிறாள். பக்கத்திலிருந்த பெண்மணி சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பிலே ஒரு மேன்மை.
“இந்த பசங்க எல்லாம் என்ன டாலர் காசு ஆச்சிருப்பாங்கப்பா,” என்றார் அவள்.

காசிநாதன் அந்தச் சிறுமிக்கே பார்த்து சொன்னார், “நீ மிச்சம் வச்ச காசுல ஒரு புக் வாங்கிக்கோம்மா.”
“புக் ஏதுக்கு மாமா?”
“சொல்லுறேன்னு சொல்லுன்னா, ஓரு நாள் அந்த புக்குலே நாம எல்லாம் வந்துருவோம்.”

சுரேஷின் நோட்டில் ஒரு பக்கம் விட்டார். “அழகான வழியில் நாம எழுத்தாக மாறும்.” அந்த நோட்டின் பக்கங்களை சீர் செய்யும் போதே ஒரு காற்று அடித்தது. நோட்டு பறக்கவில்லை. சுரேஷ் விரலால் ஒட்டியிருந்தான்.

அவன் எழுந்து நின்றான். “நாளைக்கு மறு நேரம் வருகிறேன் மாமா. இன்னொரு கதையை தேட வரேன்.”
“நீங்க எழுதுறதை ஒருநாள் காட்டவேணும் சார்.”
“ஒருநாள் இல்ல மாமா. நாளைதான்.”

அந்த வழியில் நடந்துபோன சுரேஷின் ஓரக்கண்கள் நகரத்தின் எல்லா மூலைகளையும் தொடலாம் போல இருந்தது. காசிநாதன் போல் இன்னும் எத்தனை பேர் இங்கே? இதெல்லாம் அந்த நோட்டுக்குள் மட்டும் ஒளியுமா? இவனைப் பார்த்து தெரியும்—இவன் கதைகள் எழுதுவதில்லை, அவன் நகரத்தையே படிக்கிறான்.

பகுதி 2: சதுக்கம் வெட்டும் சாயல்

முன்பின் பார்வையில்லாமல் நகரம் கண் விழிக்கத் தொடங்கியது. சுரேஷ், பக்கவட்டமாக அமைந்த அந்த பஸ்ஸ்டாண்டுக்கு நேராக வந்தான். அவனது தோளில் கருப்பு ஃபைலும், உள்ளஞ்சியில் சுருண்டுப் போன நூல்கள் இருந்தன. ஒவ்வொரு முறையும் அவன் ஒரு பகுதியை எழுத தொடங்கும்போது, அந்த இடத்தின் மணம், மெட்டர், மக்களின் முகபாவனைகள் அவனை வாட்டிக் கொள்வது போல் தோன்றும். அவர் அவற்றை எழுதாமல் இருக்கவே முடியாது. அவனது எழுத்து, கண்ணின் பின்புறம் இருக்கும் பார்வையை எடுத்துக் கூறும் ஓர் அழுத்தமான குரல்.

அந்தவளும் அங்கேதான் இருந்தாள். பத்திரிகைகள் கையில், சிரிப்பில்லாத வியாபார ஒற்றைத் தோற்றத்துடன். ‘வீக் எண்ட் ஆஃபர்’ என்றாலும்கூட அவளிடம் வாங்கும் பலர் இல்லை. அந்த நேரத்தில் ஒரு சின்ன பையன் வந்து, தலையை இழுத்து ஒரு புத்தகத்தைக் காண்பித்தான்.
“அக்கா, இந்தப் புக்கா வாங்கலாமா? ‘சிறுவர் விகடன்’…”
“பத்து ரூபா டா, உன் அம்மாவிடம் கேட்டு வாங்கு.”

அவள் குரலில் இருந்த கரகரப்பும், கையில் இருந்த கோபமும் குழந்தைக்கு புரிந்தது. அவன் அமைதியாக ஓடி மறைந்தான்.

“அவள் பெயர் என்ன?” சுரேஷ் பக்கத்தில் நின்ற காசிநாதனை கேட்டான்.
“விஷயா,” என்றார் அவர்.
“வயசு?”
“பதினைந்து இருக்கும் சார். ஆனா கண்களில் முப்பதாண்டு சோகமா இருக்கு.”

சுரேஷ் தனது நோட்டுப் புத்தகத்தை திறந்து, மேல் பக்கம் ஒன்று எழுதியான். “விஷயா – கண்களில் வண்டி ஏறிச் சென்ற தடம்.” அவளிடம் நேராக போய்க் கேட்டான்.
“விஷயா, உனக்கு படம் பிடிக்குமா?”
“படமா? சினிமா?”
“இல்ல, படம் எடுப்பது… புகைப்படம்.”
“அது எதுக்குப்பா? என் முகத்தில ஒண்ணும் அழகு இல்ல.”

அவள் முகத்தை அவன் மெதுவாக கவனித்தான். வழுக்கையாகத் தோன்றும் பசலை கலந்த ஒளி. எங்கோ ஒளி இல்லாத வீதியிலே உலாவும் மாதிரியான உணர்வு. அந்த உணர்வை உள்ளத்தில் பதிக்கவே அவன் கேமராவை எடுத்தான்.

“ஒரு படம் எடுத்துக்கலாமா?”
“எனக்கு போட்டோ பிடிக்காது…”

அவள் பின்னால் திரும்பிவிட்டாள். ஆனால் அவனுக்கு தெரியும்—அவள் விருப்பம் இல்லையென்றாலும், அவள் உருவம் அவனது கதையில் வந்துவிட்டது. ஒவ்வொரு காட்சியிலும் அவள் சாயலில் ஒரு வலி. அதன் காரணம் அவன் இன்னும் அறியவில்லை. ஆனால் ஒரு கேள்வி இருந்தது: அந்த சிறுமி எதற்காக தினமும் இந்த இடத்தில் வந்து போராடுகிறாள்?

“இவள் எதுக்குங்க இப்படிச் சாகிற மாதிரி வேலை பாக்கறா?”
“அவள தங்கச்சி ஹஸ்பட்டல்ல இருக்கா சார். ரத்த சோர்வு, மூளை பாதிப்பு… ஏதோ சொல்றாங்க.”
“அவளுக்கு பெற்றோர் இல்லையா?”
“அவள் அம்மா இருக்காங்க, ஆனா படுக்கை பிடிச்சிருக்காங்க. வேலைக்கு போக முடியல.”

சுரேஷ் வியந்தான். சிறுமியின் விழிகள் ஏன் இவ்வளவு ஊழலைச் சொல்கின்றன என்பதை இப்போது புரிந்துகொண்டான். அவள் வாழ்வின் பின்புலம் ஒரு அறுவை சிகிச்சைக்கான நிதியாக இருந்தது. அவளது இளமை, சிரிப்பாகப் பெரிதாக முடியாமல், பொருளாதாரக் கணக்குகளாகவே குறைந்துவிட்டது.

“எவ்ளவு சாகடா தேவை?”
“அவள் சொல்றதப்பா, எப்போ சிஸ்டர் அழைப்பாங்கோ தெரியாது. அவங்க காலையில பத்திரிகை வித்தா தான் கையில காசு வரும்.”
“ஏன் இது எல்லாம் அரசு நோக்கமல்ல?”
“அரசு கேட்கும் முன் இவளுக்குள் சத்தம் முடிஞ்சு போயிருக்கும் சார்.”

அந்த ஒரு மணி நேரத்தில் சுரேஷின் நோக்கம் மாறியது. அவன் கதையை எழுதவேண்டும் என்பதற்கல்ல—விஷயாவிற்காக ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்பதற்கான பயணம் தொடங்கியது. அவன் எடுத்த சில புகைப்படங்களை முகநூலிலும், இணையவழி தளங்களிலும் பதிவேற்றத் திட்டமிட்டான்.

“நாளை என்கிட்டே வரியா? ஒரு சின்ன வீடியோ எடுத்துக்கலாம்னு இருக்கேன்.”
“எனக்குத் தெரியலப்பா. ரயில்வே புல்ல பக்கம் நாளை போட்டி இருக்கு.”
“போட்டி?”
“அங்கே எல்லா பிள்ளைகளும் சேர்ந்து சும்மா பாடுறாங்க. யாரு சரியா பாடுறாங்களோ, அவருக்கு ரேஷன் கடையில கூடுதல் பொருள் தர்றாங்க.”

அந்த நேரத்தில் அவள் கூறிய வார்த்தைகள் ‘போட்டி’யை, ‘பாடல்’ என்பதை மாறுபட்ட விதத்தில் படம்பிடித்தன. ஓர் இரவு, ஒரு பாட்டுக்கு உண்டு ஒரு உரிமை. அந்த உரிமையை வெல்ல சிறுமிகள் பாடிக்கொள்கிறார்கள் என்ற செய்தி தான் சுரேஷின் இரண்டாவது கட்ட கதை.

அவன் நோட்டில் எழுதினான்: “ஒரு நாடு, எதிர்காலத்தை பாடமாகவே பார்க்கும் போது, அதன் பிள்ளைகள் பாடல் பாடி உயிர் வாழ்கிறார்கள்.”
விஷயா முகம் திரும்பி பார்த்தாள்.
“நீங்கள் என்ன எழுத்தாளர்?”
“இல்ல… ஒரு மனசாட்சி.”

அவள் சிரித்தாள். முதல் முறையாக.
அந்த சிரிப்பில் உலகத்துக்கே தெரியாத ஒரு ஒளி இருந்தது. ஒளி இருக்கிற இடத்தில் கண்ணீர் தேவைப்படாது.

பகுதி 3: பாட்டுக்குள்ளே போன பிள்ளை

விஷயாவின் சிரிப்பு சுரேஷின் உள்ளத்தில் ஒரு மின்சார அலை போல் கடந்து சென்றது. அது ஒலி இல்லாத இசை போல் இருந்தது. நகரத்தால் ஒடுக்கப்பட்ட குழந்தையின் புன்னகை — ஏற்கனவே சாய்ந்துவிட்ட ஒரு சூரியனின் ஓர் நொடித்தேச ஒளிப்பிழம்பு. அந்த சிரிப்பை அவன் மறக்க முடியவில்லை.

அன்று இரவு சுரேஷ் தங்கியிருந்த வாடகை அறையில், வேனிலை வீசும் வாசலில் மின் விளக்கின் கீழ் அவன் புகைப்படக் கருவியைச் சுத்தம் செய்துகொண்டிருந்தான். ஒரு பக்கம் நோட்டுப் புத்தகத்தில் எழுதி வைத்திருந்த வாசகங்களை வாசித்தான்.
“நகரத்தின் பிள்ளைகள் பாடிக்கொண்டு வாழ்கிறார்கள், ஆனால் அவர்கள் பாடல்கள் யாருக்கும் கேட்கப்படுவதில்லை.”

அதற்குள் ஒரு குறுந்தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. மீரா. சுரேஷின் தங்கை.
“அண்ணா, அம்மா சொல்லிக்கிட்டாங்க. நீ ஒரு மாதமா வீடு வரல. உங்க ரிசர்ச் கடைசியா எப்போ முடியும்?”
“முடிவா தெரியலம்மா… ஆனா இது முடிச்சுதான் ஆகணும்.”
“உங்க கதையா, உலகக் கதையா?”
“இப்போ உலகத்துக்குள்ளேயே என் கதை இருக்குது.”

அன்று இரவு முழுவதும் சுரேஷ் தூங்கவில்லை. புகைப்படங்களை இன்ஸ்டாகிராம் பக்கம் ஒன்றில் பதிவேற்றினான் — “The Other Side of the Street” என்ற தலைப்பில். விசயாவின் சின்ன வயதிலும் கண்ணாடி போன்ற முகத்தில் பிரதிபலித்த துன்பம், அவளது ரத்தத்தில் கிடைத்த உறுதி, அவளது பத்திரிகைகளுக்கு பக்கத்தில் இருந்த யாசனை அல்லாத முயற்சி — இதை அவன் ஒவ்வொரு புகைப்படத்திலும் பதிவு செய்திருந்தான்.

மறுநாள் காலை, தங்கியிருந்த அறையில் காபி எடுத்தவுடன் காசிநாதனை தேடி ஓடினான். ரயில்வே நிலையம் வழியே, பஸ்ஸ்டாண்ட் பக்கம்… அங்கேதான் அந்த சதுக்க மேடை. எப்போதும் போலவே தேங்காய்களும் பத்திரிகைகளும் வரிசையாக இருந்தன. விசயா ஒரு மூன்று பேரிடம் வியாபாரம் செய்துகொண்டிருந்தாள்.

“விஷயா!” சுரேஷ் கூப்பிட்டான். அவள் திரும்பி பார்த்தாள்.
“நீ ரெடி தானே, வீடியோக்காக?”
“அதெல்லாம் வேணாமப்பா. எனக்கு பயம். யாராவது கேள்வி கேட்டா?”
“நான் நம்புகிறேன், நீ பேசுவாய். நீ பேசணும்னு உலகம் கேட்கணும்.”

அவளும் மெல்ல நடந்து அவன் பக்கம் வந்தாள். சத்தமில்லாத குழப்பத்துடன். ஒவ்வொரு அடியிலும் சுரேஷின் கேமரா உற்சாகமாயிருந்தது. அவன் கேள்விகள் கேட்கிறான் — “நீ ஏன் பத்திரிகை விக்கிறாய்?” “உன் சோம்பல் நேரம் எதுவாக இருக்கிறது?” “நீ எதை விரும்புகிறாய்?”
அவள் மெதுவாக பதிலளிக்கிறாள்.
“நான் கலைப்படிக்கணும்னு ஆசை. ஆனா என்னை யாரும் பஸ்ஸிலே கூட ஆளா எடுத்துப்போறதில்ல. நான் ஓரமா நிக்குறேன்.”

அந்த நேரத்தில் காசிநாதன் வருகிறார். அவர் ஒரு பை பிடித்துக்கொண்டு, நிமிர்ந்து பார்த்து, சிரித்தார்.
“நீங்க இவளைக் கிழக்கு கடற்கரை வரைக்கும் புகைப்படம் எடுத்து போற மாதிரி இருக்கீங்க!”
“அது ஒரு நாள் நடக்கும் மாமா. ஆனால் இப்போ இந்த வீடியோ இருந்தா ஒரு மாறுதல் வரலாம்.”

மூன்று நாட்களில் அந்த வீடியோ சமூக ஊடகங்களில் பகிரப்பட்டது. அதன் பின்னணியில் சுரேஷின் மென்மையான இசை, மேல் ஒலியாக விஷயாவின் குரல், ஒரு சிறு பகுதியில் காசிநாதனின் ‘நம்ம ஊர்கார நம்பிக்கை’ என்கிற வரிகள் — எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு உணர்வூட்டும் ஆவணமாக இருந்தது.

அடுத்த வாரம் ஒரு அதிசயம் நிகழ்ந்தது. மாவட்ட குழந்தைகள் நலத்துறை அலுவலர் நேரில் வந்தார்.
“இந்த வீடியோ பாத்ததுமே தந்தையார் நல வாரியத்திலிருந்து யாராவது பார்க்கணும் என்று அரசால் சொல்லப்பட்டது. இந்தப் பசங்களுக்கு நம்மால முடிந்த உதவி செய்யணும்.”
அவருடன் இருந்த உத்தியோகஸ்தர் விஷயாவுடன் தனியாக பேசினார்.
“நீ படிக்க விரும்புற துறைய சொல்லு அம்மா.”
“நான் டிராயிங் பண்ணிக்கிட்டே இருக்கேன்… என்னுடைய பேராசிரியரா இருப்பது என் கனவு.”

விஷயா முதன் முதலாக ஒரு அரசு கல்வி திட்டத்தில் சேர்க்கப்பட்டாள். ஒரு தனியார் கல்லூரி, விற்பனை திறன் வாய்ந்த இளம்பெண்களுக்கு உதவிக்கொடுத்த திட்டத்தில், அவள் பெயர் முதலில் சேர்க்கப்பட்டது. சுரேஷ், தன் நோட்டில் எழுதினான் —
“ஒவ்வொரு குழந்தையின் கனவும், ஒரு விதி இல்லை. அது ஒரு வகை எதிர்ப்பு.”

அன்று மாலை காசிநாதன் சுரேஷின் தோளில் கையை வைத்தார்.
“நீங்க இந்த வயசுல இப்படிச் சிந்திக்கிறீங்கன்னா, நா பிழைச்சதுக்கு அர்த்தம் இருக்கு.”

சுரேஷ் சிரித்தான். ஆனால் அந்த சிரிப்பில் சிறு சோகமும் இருந்தது.
“இப்போ எல்லா கதை முடிந்துடுச்சா?”
“இல்ல மாமா… இப்போதான் கதைக்கு ஒரு துவக்கம்.”

பகுதி 4: சுவர் மீதான ஒளிச்சாயல்

விழுப்புரம் நகரத்தின் மையச்சதுக்கத்தில் எப்போதும் இருக்கும் அந்த மந்தக் கூட்டம், அந்த வார இறுதியில் ஒரு விதவிதமான ஆவலுடன் ஓங்கியிருந்தது. வழக்கமாக தேங்காய் நீர், சிக்கன பத்திரிகை விற்பனை, பழவெறும் கூரைகளின் நிழல்களில் கிடைக்கும் தேநீர் வாசனை—அவையெல்லாம் இருந்ததுதான். ஆனால் காசிநாதன், அந்த காலை தனி மகிழ்ச்சியுடன் கண்ணாடி சுத்தம் செய்துகொண்டிருந்தார். விஷயா அருகே அமர்ந்திருந்தாள். அவளது முன்னிலையில் ஓர் புதிய பேக், புதிய நோட்டு, இரண்டு புதிய பென்கள்.

“பா’அண்ணா இன்னிக்கி காலையிலையே ஆம்புலன்ஸ் வந்துச்சு,” அவள் குரலில் பரிதாபம் இல்லை, ஒரு சிறிய ஆச்சரியம்தான்.
“ஆம்புலன்ஸா?” சுரேஷ் கேட்டான்.
“ஆமா. என் தங்கச்சிக்கு டாக்டர் எல்லாம் பார்த்து, மாவட்ட மருத்துவமனையில சேர்த்துட்டாங்க. சுத்தி சுத்தி வேலை பார்க்காமலே இந்த ஒரு வாரமா பலவிதமா நடந்தது. நாங்க தப்பிச்சிட்டோம்.”

சுரேஷ் மழலையாக ஒரு நிசப்த நிசப்த குரலில் சொன்னான், “தப்பிக்கவில்லை விஷயா… நீ வெளியே வந்திருக்க.”
“அனா அண்ணா… இப்போதும் பயமா இருக்கு. என் அம்மா சொல்றாங்க, எல்லா நல்ல விஷயத்துக்கும் பின் ஏதாவது கடினமா வரும்.”
“அதற்குப் பயப்படாதே. ஏதாவது வருமேன்னு பயந்தா, வந்ததுக்கு எதிர்த்து நிக்கமுடியாது.”

அவள் சிறு நேரம் சிந்தித்தாள். பின்னர் கேட்டாள், “அண்ணா, எனக்கு ஓர் உறவுக்காரர் இருக்காங்க. சென்னையில ஒரு விடுதியில் செவிலியராக இருக்காங்க. எனக்குப் பத்தாம் படிச்சவுடன், அவர் சொல்லிருக்காங்க—உன்னை அங்கே வரச்சொல்றேன் என்று. நம்பலாமா?”
“உங்க கனவுக்கு வழி வந்திருக்கா போல இருக்கு, நம்புறது தானே முதல் படி.”

அன்று காசிநாதனும், சுரேஷும் விஷயாவை சமுதாய நல அலுவலரின் துணை கொண்டு மாவட்ட வாணிக மேல்நிலைப்பள்ளியில் சேர்த்தார்கள். முதல் முறையாக, அவளது கையில் உள்ள பேக் கல்விக்காகவே பயன்படுத்தப்பட்டது. அந்த மேடை மீது பழைய பத்திரிகை bundles இல்லை, புதிய புத்தகங்களும், கணக்கு நோட்டுகளும் இருந்தன.

மூன்று நாட்கள் கழித்து, சுரேஷ் ஒரு சுவாரஸ்யமான நிகழ்வுக்கு அழைக்கப்பட்டான்.
“உங்கள் புகைப்படக் கண்காட்சி வரும் வாரம் நடத்தப் போகிறோம். ‘Street Stories’ என்ற தலைப்பில்,” என நிர்வாக அலுவலர் கூறினார்.
“என் கதைகள் புகைப்படங்களா?” சுரேஷ் கேட்டான்.
“இல்ல… உங்கள் பார்வை தான் கதையாக மாறிருக்கு.”

அந்த அரங்கத்தில், சுரேஷின் புகைப்படங்கள் பெரிய சுவர்களில் ஒளிர்ந்தன. ஒவ்வொரு உருவும் நகரத்தின் ஒலி, மௌனம், வலி, உணர்வுகளைக் கதையாக்கியது. பார்வையாளர்கள் மெல்ல சுவரின் பின்னால் நிற்கும் முகங்களை வாசிக்கத் தொடங்கினர்.

“இந்தச் சிறுமி யார்?”
“ஓ… இது தான் அந்த ‘விஷயா’தானே?”
“இவங்க கதையை எங்க பத்திரிகையிலே எழுதணும்.”

மிக சிலரே தான் உணர்ந்தார்கள்—விஷயாவின் முகத்தில் ஒரு துக்கம் இல்லை. அதில் ஒரு நிமிர்ந்த பார்வை இருந்தது. அது ‘நான் இங்கே இருக்கிறேன்’ என உலகத்துக்கு எழுதும் பிரகடனமான ஒளிச்சாயல்.

விழிப்புணர்வு ஆய்வாளர்கள் அந்த புகைப்படங்களைக் கொண்டு தனி திட்டங்கள் தொடங்கத் தீர்மானித்தார்கள். தெருவோர வியாபாரிகளுக்கான அரசு ஆதரவு திட்டங்களில் காசிநாதனின் பெயர் முதல் பட்டியலில் இடம் பெற்றது. அவருக்கென தனி செல்லிங் ஸ்பாட் ஒதுக்கப்பட்டு, பாணியில் ஒரு சின்ன மேஜை, குருதி சோதனை குறித்த ரகசிய தகவல் தாங்கும் டைரிகள், மென்மையான தேங்காய் வெட்டும் வழிகாட்டிகள்—all given free by a local NGO.

விஷயா ஒரு நாள், ஒரு கடிதம் எழுதினாள்.
“அண்ணா, நான் விரைவில் சென்னை போகிறேன். என் வாழ்க்கையின் அடுத்த அத்தியாயம் ஆரம்பிக்கப்போகுது. ஆனா எனக்கு ஒவ்வொரு காலை உங்க கேமராவோட முகம் நினைவிருக்கும். அந்த பார்வை எனக்கு ஒரு கண்ணாடி மாதிரி இருக்கு—நான் யார் என்பதை நினைவுபடுத்தும். நன்றி சொன்னால் போதாத. நீங்கள் என் வாழ்நாளின் கதாசிரியர்.”

அந்த கடிதத்தை வாசித்தபோது, சுரேஷ் மெதுவாக தனது நோட்டில் எழுதியான்—
“ஒரு பார்வை, ஒருவரை உருவாக்கும். ஒரே கேள்வி போதும்: ‘நீ யார்?’ அதை யாராவது கேட்டாலே, அவர்கள் பூரணமாக நினைவில் நிற்கின்றார்கள்.”

அந்த மாலை, காசிநாதன் மெல்ல சுரேஷை பார்த்து சொன்னார்,
“இப்போ நீங்க கிளம்பப் போறீங்க…?”
“ஆமாம் மாமா. இன்னொரு நகரம், இன்னொரு சதுக்கம், இன்னொரு கதை…”
“அனா இந்த கதை மாறாதே.”

சுரேஷ் சிரித்தான்.
“இந்த கதையா? இது தான் என் கண்ணின் மையம். பார்வையின் மறுபக்கம்.”

பகுதி 5: மெதுவாக மாறும் முகங்கள்

சென்னையின் சத்திரபட்டி ரயில் நிலையம் ஒரு பக்கத்திலேயே கடிகாரம் போல இயங்கும் நகரத்தின் ஒரு பக்கக் குருதி அழுத்தம். அந்த ஊரின் மனிதர்களுக்கு நேரம் ஒரு உடல் தண்டனையாகவே தெரியும். எல்லோரும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த ஓட்டத்தில் பயணம் செய்ய வந்திருந்தார் சுரேஷ். ஒவ்வொரு நகரத்திலும் ஒரு மனிதரின் கதையைக் கண்டுபிடிக்கும் வேட்டை தொடர்ந்தது.

விஷயாவிடம் இருந்து கடைசியாக வந்த மெசேஜ்:
“சென்னை வந்ததும் ஒரு நாள் நேரம் கட்டாயம் கொடுங்க. வீடியோ பேசியும் கூடும்.”
அவளது மெசேஜில் உற்சாகம் இருந்தது, ஆனால் கீழே ‘பரவாயில்லை, நீங்க பிஸி’ என்கிற மெல்லிய அகங்காரம். சுரேஷ் மனதுக்குள் சிரித்தான். குழந்தைகள் பெரியவர்கள் ஆகும் விதம், அவர்களது சொற்களில் தெரிகிறது.

அந்த நகரத்தில் அவன் தேடியது ஒரு தெரு இசைக்கலைஞன். பெயர் சேது. பிளாஸ்டிக் வாசலில் பழைய ஹார்மோனியம் வைத்து ‘தினகரன்’ பக்கம் வாசலில் வாசிக்கிறார். கோடிக்கரையில் இருந்து வந்தவர். தாயும் தந்தையும் காணாமல் போனவர்கள். இவரின் குரல் கம்பீரமல்ல, ஆனால் வரிகள் நொறுக்கப்பட்ட உயிர்கள் போல இருக்கும்.

“நீங்க பாடுறதுல வருமானமா, உணர்வா?”
“உணர்வான சாமி. வருமானம் பாட்டை விலைபடுத்தறதுன்னா நான் பசியோட உயிர் பாட்டுல போயிடும். ஆனால் உணர்வோட இருந்தா, ஒருநாள் யாராவது கவனிச்சிடுவாங்க.”

சுரேஷ் கேமராவை வைத்து ஒரு கிளிப்பை எடுத்தான். பாடல்: “நெஞ்சுக்குள்ள வண்டி ஓடுது, அது மன்னிக்காது, அது விலகும் பக்கம் இல்ல…”

அந்த சத்தம் நகரத்தின் மையத்தில் ஓர் ஓசைபோல் ஒலித்தது. பரபரப்பின் பக்கத்தில் ஓர் சிந்தனை. சில பெண்கள் நின்று கேட்டார்கள். ஒரு சிறுவன் அருகே அமர்ந்தான். அவர் பாட்டை முடித்ததும் பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் சிறிது பணம் போட்டார்கள்.
“இவங்க தானே என் கேள்விக்கு பதில்,” சேது சிரித்தார்.
“உங்களைப் பற்றி எழுதலாமா?”
“என்னை எழுதுறது தேவையில்ல சாமி. என் பாட்ட மட்டும் எழுதுங்க. அது தான் நான்.”

அவன் எழுதிக்கொண்டே இருந்தான். “சேது – ஒரு பெயரல்ல. ஓர் இடைவெளி. ஒரே மாதிரியான ரயில்கள் ஓடிக்கொண்டே இருக்க, ஒரு ஹார்மோனியம் மட்டும் ஓய்வில்லாமல் சோகப்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறது.”

அவனது பதிவுகளை ‘Songs of the Pavement’ என்கிற தொடராக இணையத்தில் வெளியிட்டான். மூன்று நாட்களில் 4,000 லைக். ஏராளமான கருத்துகள்.
“அவங்க பாட்டை யாராவது இசை நிறுவனத்துக்கு சொல்லணும்.”
“இதெல்லாம் காணொளி வாயிலாக பாடப்பட வேண்டும்!”
“இவர் தமிழ்நாட்டின் வீதி இசையின் ஒலி!”

மீண்டும் ஒரு நாள், விசயாவின் மெசேஜ் வந்தது.
“அண்ணா, ஒரு அப்டேட் இருக்கு.”
அவள் ஒரு புகைப்படம் அனுப்பினாள். அதில் விஷயா ஒரு பொறியியல் கல்லூரி முன்பக்க வாசலில், கைபையில் ஸ்கெட்ச்பேடுடன் நிற்கிறாள். முகத்தில் மீண்டும் ஒரு சிரிப்பு, ஆனால் இது பழையவையில்லை. இது தன்னம்பிக்கையின் சிரிப்பு.
“எனக்கு ப்ராடக்ட் டிசைன் படிக்க வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு.”
“அதுவே உனக்கு ஏற்றது,” என்று சுரேஷ் பதிலளித்தான்.
“நீங்க தான் காரணம்.”
“நீ தான் காரணம், நானே ஒரு பக்கமாக இருந்தேன்.”

அவள் மெசேஜில் எழுதினாள், “பழைய பரிதாபத்தை விட, புதிய முயற்சி தான் வாழ்வின் முதல் கதையா இருக்கணும்.” அந்த வரிகளை வாசித்த சுரேஷ் ஒரு சிறிய கவிதையாக எழுதினான்.
“வீழும் பிள்ளைகள் இல்லை, விழும் நாட்கள் மட்டும்.
அதை ஏற்கும் ஒவ்வொரு முயற்சியும்,
ஒரு புதிய விடியலை உருவாக்கும்.”

விழுப்புரத்தில் மீண்டும் ஒருமுறை போனான். காசிநாதன் இன்னும் தேங்காய் விற்பதை பார்த்தான். ஆனால் இப்போது அவர் ஒரு பிளாஸ்டிக் நிழற்பாயில் இருக்கிறார். பக்கத்தில் ஒரு சிறிய வாடிக்கையாளர் கட்டணம் கணக்கீட்டு மெஷின்.
“மாமா, இப்போ உங்க வியாபாரம்?”
“மிகச் சந்தோஷமா இருக்கு சார். எனக்கு இப்போ ரெண்டு பசங்க வேலைக்காரங்க. ஒரு வாடிக்கையாளருக்கே கூகுள் பே, போன் பே எல்லாம் இருக்கேன்னு நா சத்தமா சொல்றேனே!”

அந்த மாமாவின் சந்தோஷத்தை பார்க்க சுரேஷின் உள்ளம் மென்மையாகிப் போனது.
“விஷயா சென்னையில. உங்க ஆசை நிறைவேறி விட்டது.”
“அவளுக்கு வாழ்த்துகள் சொல்லணும். என் பேரை அவளும் மறக்க கூடாது.”

அவன் நோட்டில் எழுதியான்:
“ஒவ்வொரு நகரத்திலும் ஒரு குரல். ஒவ்வொரு குரலுக்குள் ஒரு மெளனம். அந்த மெளனங்களை எழுத்தாக்கும் வரை, என் பயணம் தொடரும்.”

பகுதி 6: மழை தவிர்க்கும் வாசல்

சென்னை, நந்தனத்தில் உள்ள பழைய கோண மாடி வீட்டின் வீட்டின் மேல் தளத்தில் ஒரு அரைதிறந்த ஜன்னலால் வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சுரேஷ். மழைக்காலம் தொடங்கியிருந்தது. சாலைகளில் பைக்குகளும் பேருந்துகளும் தடுமாறிக் கடந்துகொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு சொட்டும் அந்த ஜன்னல் கருக்குடிகுழியில் விழுந்தபோது ஒரு குறும்படமாய் ஒலித்தது.

அவன் தன் ஹார்டிஸ்க்குள் புகைப்படங்களையும், வீடியோக்களையும் ஒழுங்குபடுத்திக்கொண்டிருந்தான். “Street Stories” என்ற பெயரில் அவன் ஆரம்பித்த பயணம் இப்போது தமிழகத்தின் எட்டு மாவட்டங்களைக் கடந்துவிட்டது. ஆனால் அந்த பயணத்தில் தொடக்கமான விஷயா மட்டும் அவனுக்கு மட்டும் ஒரு தனி இடம்.

திடீரென அவனது மின்னஞ்சலுக்கு ஒரு தகவல் வந்தது.
From: kalaikaveri.trust@gmail.com
Subject: Collaboration Request – Urban Children’s Voices Project

அவள் பெயரைப் பார்த்தவுடன் அவன் கண்கள் மெதுவாக மெலிந்தன.
“Dear Mr. Suresh,
We came across your street photography and storytelling series and are deeply moved by your work. We are currently initiating a state-level project titled ‘Urban Children’s Voices’ in collaboration with the Department of Education, and we would love to have you as our chief field curator and visual documentarian. Kindly revert.”

அவனது உள்ளத்தில் ஓர் இமையாத உணர்ச்சி வந்தது. “அவங்க என்னை அழைக்கிறாங்க. ஒரு திட்டம். ஒரு வாய்ப்பு. ஆனால் இது பொறுப்பும்.”

அந்த காலை நேரமே பக்கத்து வீட்டின் வாசலில் ஒரு சின்ன சத்தம். “அண்ணா, உங்க தம்பி இல்லையா… அவங்க வீட்ல சிக்கினாங்க போல.”
“ஏன்?”
“அவங்க பையன் பள்ளிக்குச் செல்லலையாம். வேலைக்குப் போறதுக்குள்ள ஏற்கனவே கஷ்டமா இருக்கு.”

சுரேஷ், பேக்கப்பை மூடிவிட்டு நேராக அந்த வீட்டுக்குப் போனான். ஒரு இடுப்பு வலி கொண்ட அம்மா, முகத்தில் வெளிப்படையான அவசரத்துடன் சொன்னார், “எங்கள பையன் பள்ளிக்குப் போறதுக்கு திட்டமா இருக்கான். ஆனா சார்… ரேஷன் கார்டு இல்ல, ஆதார் இல்லை, பள்ளி சேர்க்கவே இல்ல.”

அவன் குழந்தையின் பெயர் கேட்டான். “மனிகண்டன்.” அவன் பையனிடம் போய் பேசினான்.
“நீ ஏன் பள்ளிக்குப் போனில்ல?”
“எனக்குப் புத்தகம் பிடிக்காது.”
“சரி, உனக்குப் பிடிக்கிறது என்ன?”
“எனக்கு பஸ் ஓடறதுல ஊரெல்லாம் பார்ப்பதுப் பிடிக்கும்.”

அந்த ஒரு வார்த்தை சுரேஷை நெகிழச் செய்தது. “ஏன் சாமி… நீ ஊரெல்லாம் பார்க்கணும். ஆனா அதுக்குள் எழுத்து, கணக்கு, வரலாறு, இதெல்லாம் தெரிந்தா தான் பஸ் ஓட்டும் யாராவது நீதான் ஆகணும்.”

அவன் அந்த அம்மாவுடன் இணைந்து, தனது பழைய பழைய புகைப்படங்களைத் தூக்கியெடுத்து, சமூக நல அலுவலரிடம் சென்று பேசினான். மூன்று நாட்களில் மனிகண்டனுக்கு ஒரு மழை கால பள்ளிக் கிளாசில் ஒரு இடம் கிடைத்தது. மழை நனைக்கும் கூடத்தில் அவனது முதல் எழுத்து.

அதற்கான புகைப்படத்தை எடுத்த சுரேஷ், அதைக் கீழே ஒரு வரி எழுதி இன்ஸ்டாகிராம் பக்கத்தில் போட்டான்:
“பேருந்து ஓட்டவேண்டும் என்ற கனவுக்குப் பின்னால், பந்தல் நனைக்கும் வரை காத்திருக்கத் தெரிந்த மனம்.”

அந்த பதிவுக்கும் புகழ் கிடைத்தது. விசயா அதைப் பார்த்தவுடன் அழைத்தாள்.
“அண்ணா! இது சூப்பர். நீங்க இப்படி ஒவ்வொரு குழந்தையையும் வாழ்க்கையாக்குறீங்க!”
“நீங்களும் அப்படி இல்லையா விஷயா?”
“இல்ல… இப்போ நானும் அந்த கடைசியாயிருந்த குழந்தைகளைப் பார்றேன். என் கம்பெனியில் நான் ‘Low-cost innovation design for school children’ பத்தி ஒரு ப்ராஜெக்ட் தொடங்கிருக்கேன்.”

அவள் குரல் உற்சாகத்திலும் நிதானத்திலும் இருந்தது.
“நீங்களும் அந்த திட்டத்தில் ஒருபங்கு ஆகணும்,” அவள் சொன்னாள்.
“நான் போறப்போ அதெல்லாம் சந்திக்கணும். இந்த மழை தூங்கட்டும். பின் கிளம்புறேன்.”

அந்த மாலை சுரேஷ் வெளியில் நடந்தான். சாலையில் மழை நின்று விட்டது. மேகங்கள் விலகிக் கொண்டிருந்தன. தெருவோர மின்விளக்குகள் தூய்வழியில் ஒளிர்ந்தன. பக்கவாட்டில் ஒரு சுவர். அந்த சுவரில் ஒரு கொஞ்சம் பழைய போஸ்டர். அதில் வாசகம் ஒன்று இருந்தது.
“நகரம் ஒளியை மட்டும் காடும்; நிஜத்தை யாரும் கேட்கவில்லை.”

அந்த வாசகத்தை பார்த்தவுடன் சுரேஷ் மனதில் எழுந்தது—
“நான் கேட்கிறேன். என் கேள்விதான் ஒளியாக மாறட்டும்.”

பகுதி 7: சாமான்யம் என்ற சங்கீதம்

மழை வாடிய சென்னையின் அந்த விடியற்காலத்தில், கமலா நகரின் ஓர் சுரங்க பாதையில் சுரேஷின் பாதங்கள் மெதுவாக செல்வதைக் கவனிக்க முடியாது. அந்த வழியே நடந்தே வந்ததுதான் அவனது வாழ்க்கை—ஒரு விடிவும் ஒரு நீடிக்கும் நிழலும் கொண்ட நடைபாதை. அந்த நாள் அவனுக்கு சிறப்பு. அந்த நாள் ‘Urban Children’s Voices’ திட்டத்தின் முதல் கூட்டம் நடைபெறவிருந்த நாள். அவன் அந்த திட்டத்தின் பார்வை வடிவமைப்பாளராக அறிமுகமாகவிருந்தான்.

மாநிலக் கல்வி அலுவலகத்திற்குள் ஒரு பளிச்சென்ற கலாநிகர சபை கூடம். மேஜையில் மைக்கள், பின்னணி மேடையில் தமிழில் எழுதியிருந்தது:
“நகரமக்களின் குரல்: ஒரு புதிய கல்வி பார்வை”
அந்த மேடைக்கு அருகே சில பள்ளி ஆசிரியர்கள், சமூக ஊடக ஆர்வலர்கள், அரசு அதிகாரிகள்—all exchanging documents and cautious smiles.

சுரேஷ் மேடைக்கு அழைக்கப்பட்டான். அவன் கையில் தனது பழைய நாணய பை, அதில் நோட்டுகள், புகைப்படங்கள், சுருண்ட கதைகள். அவன் எழுந்து நின்றான்.
“நான் ஒரு பத்திரிகையாளர் இல்லை. நான் ஒரு புகைப்படக் கலைஞர் கூட இல்லை. ஆனால் நான் பார்த்தேன். அந்தக் கண்களிலிருந்து பின்வந்து ஒளி வீசும் கதைகளை. இன்று அந்த கதைகள் இங்கே இருக்கின்றன.”
பின்தளத்தில் விசயாவின் முகம் ஒரு பெரிய படத்தால் காட்டப்பட்டது.
“இந்தச் சிறுமி, பத்திரிகை விற்றவள்தான். இன்று சென்னையில் ஒரு டிசைன் நிறுவத்தில் பணியாற்றுகிறாள். இந்த மாற்றத்திற்கு காரணம் ஒரு கேள்வி: ‘நீ யார்?’ இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டால், உலகம் கேட்க ஆரம்பிக்கும்.”

அவனது பேச்சுக்கு பின் ஒரு மௌனம். அந்த மௌனத்தில் பூரிப்பு இருந்தது. அரங்கேற்றம் கிடைத்தது.

அதன் பின், வேலைகள் சுழலத் தொடங்கின. பள்ளிக்குழந்தைகள் குறித்து ஆவணப்படம் தயாரிக்க வேண்டும் என்ற திட்டம், அரசு அனுமதியுடன் சுரேஷிடம் வந்தது. காயத்ரி, ஒரு சமூக பணியாளர், அவனுடன் சேர்ந்து பணியாற்ற வந்தார்.
“நீங்கள் பேசும் விதம் படம் பிடிப்பதைவிட நுண்ணதானதாக இருக்கு. ஆனால் ஒவ்வொரு புகைப்படமும் ஒரு கவிதை போல இருக்கு,” என்றார் அவர்.

அவர்கள் முதல் பள்ளிக்கு சென்றது மதுரையில். ஒரு மெட்டுப் பள்ளி. செங்கல் சுவரோடு பழைய தகடுகள். ஆனால் அதன் கீழ் பிள்ளைகள் குரலில் எழுந்த ஒலி அப்படியே பதிந்தது.
“என்னதான் கட்டடம் பழையதா இருந்தாலும், நம்ம கனவுக்கு இடம் இருக்கு!” ஒரு சிறுமி கூச்சலிட்டாள்.
அந்தக் கூச்சலில் இருந்த உற்சாகம் சுரேஷை கலங்கச் செய்தது. அந்த சிறுமியை நேராக பார்த்து கேட்டான்.
“உங்க பேரு?”
“நிலா!”
“நீ என்ன ஆகணும்னு நினைக்கற?”
“எனக்கு ரேடியோ ஜாக்கி ஆகணும்! நாளை நம்ம ஊர்ல எவ்வளவு மழை, யாருக்கு என்ன செய்தி—அதெல்லாம் சொல்வது வேற லெவல்!”
அவள் பேசும் போதுஇசையாய் இருந்தது. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவளது உள்ளத்திலிருந்து வருவது போல.

அந்த நாள் பிற்பகல், சுரேஷும் காயத்ரியும் நிலாவின் வீட்டிற்குச் சென்றனர். செங்கல் அடுக்கில் ஒரு வீட்டின் ஓரத்தில் மாடிப்படி. உள்ளே ஓர் அழுக்கான தூரிகையோடு அம்மா ரேஷன் அரிசியை அலங்கரிக்கிறார்.
“இவுங்க எங்க பிள்ளையை பாட்டிக்கொண்டு போனாங்க. உங்க படம் எடுக்கிறவங்கன்னு சொன்னாங்க. அதான் வந்துருக்கேன்…”
அந்த சத்தத்தில் தயக்கம் இருந்தது.
“அம்மா, உங்கள் பிள்ளை ரேடியோ ஜாக்கி ஆகணும்னு சொல்றாங்க.”
அம்மா சிரித்தாள்.
“எனக்கும் அதே ஆசை தான். ஆனா வாழ்க்கை ரேடியோ மாதிரி இல்லையே… அது ஒரே சத்தமா ஒலிக்குது, ஒரு சானலிலேயே சிக்கிப்போச்சு.”

அந்த வரிகளை சுரேஷ் நோட்டில் எழுதினார்.
“வாழ்க்கை ஓர் ரேடியோ அல்ல. அது ஒவ்வொரு குழந்தையின் குரலாகவே இருக்க வேண்டும். சானல் மாற விடுங்கள்.”

அந்தக் கட்டுரை இணையத்தில் வெளியானது. ‘The Voice of Nila’ என்ற தலைப்பில். பத்து ஆயிரம் பேர் பார்த்தனர். தேசிய ஊடகங்கள் அசைத்துவிட்டது.
ஒரு மாதத்திற்குள் பிள்ளைகளின் கனவுகளைப் பதிவு செய்யும் சிறப்பு கல்வித் திட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. பத்து மாவட்டங்களில் 500 குழந்தைகள். ஒவ்வொருவரும் ஒரு கண்காட்சி. ஒவ்வொருவரும் ஒரு குரல்.

ஒரு முறை விசயா அழைத்தாள்.
“அண்ணா… நீங்க இவ்வளவு பெரிய விஷயங்களா பண்ணிக்கிட்டே இருக்கீங்க. ஆனா உங்க குரல் சின்னதா தான் இருக்கு.”
“அதுக்குத்தான் நீங்க இருக்கீங்க. என் குரலை கூச்சல் செய்ய.”
“நீங்க இப்போ நம்ம ஊர்லே ஒரு சத்தம்.”

சுரேஷ் சிரித்தான்.
“நான் சத்தம் இல்ல விஷயா. நான் ஒளி. என் சத்தம்… இதயம் கேட்டால் மட்டும் தான் கேட்டுவீங்க.”

பகுதி 8: குரல்களுக்கு ஓர் அரங்கம்

அந்த வார இறுதி—சென்னை வானிலை நிலையம் அதிரடி மழையையும், கடுமையான காற்றையும் எச்சரித்திருந்தாலும், கடற்கரை அருகே அமைந்த “அரிவாளன் கலாச்சார மண்டபம்” நிறைந்திருந்தது. வெளியில் வெள்ளம் நிரம்பிய சாலைகள், ஆனால் உள்ளே எரிகிற கண்ணோட்டங்கள். இது தான் ‘Urban Children’s Voices’ திட்டத்தின் முதலாவது மக்கள் கண்காட்சி—சுரேஷ் மற்றும் அவருடைய குழுவினரின் இரவு, பகலான உழைப்பின் காட்சிப்படம்.

புகைப்படங்கள், ஒலி பதிவுகள், சிறுகதைகள், வீடியோக்கள், பசுமைச் சுவரொட்டிகள். ஒவ்வொரு சுவரிலும் ஒரு குழந்தையின் கதை. பின் சுவரில் ஒரு பெரிய வாசகம்:
“வாழ்க்கை ஓர் பாடம் அல்ல, அது பேசும் வாய்ப்பு.”

சுரேஷ் அந்த அரங்கத்தின் ஒரு மூலையில் நின்று, பார்வையாளர்களின் முகங்களை கவனிக்க ஆரம்பித்தான். ஒரு சிறுமியின் கதையை வாசிக்கிற ஒரு மூதாட்டி தன் கண்களை அடைத்துக்கொண்டாள். ஒரு வாலிபன் ஹெட்போனில் ஒரு வீதிச் சிறுவனின் குரலைக் கேட்டு நெடுங்காலம் எழாமல் அமர்ந்திருந்தான்.

அந்த நேரம் மேடையில் காயத்ரி பேசத் தொடங்கினார்.
“நாம் பிள்ளைகளிடம் கனவுகளை கேட்கவில்லை. ஆனால் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் அதற்குள் ஓர் உலகத்தை வளர்த்திருக்கிறார்கள். இந்த அரங்கு அந்த உலகத்துக்கான சாளரம். அது எவ்வளவு சிறியது என்பதை பார்க்காதீர்கள். இது சத்தமில்லை. இது அழைப்பு.”

தொடர்ந்து சுரேஷ் மேடையில் அழைக்கப்பட்டார். கைகளில் ஒரு வெண்மையான டைரி. கண்களில் தங்கிய மழைத் தெளிவு.
“நான் ஒரு புகைப்படக் கலைஞர் இல்லை. ஆனால் நான் புகைப்படங்களில் பேசும் குழந்தைகளைப் பார்த்தேன். அவர்கள் மெளனங்களை நான் கேட்கத் தொடங்கினேன். அந்த மெளனங்கள் என்னை மாற்றின. இன்று அந்த மாற்றம் உங்களை அடையட்டும்.”

அவன் பேச்சின் பின் மூன்று கதைகள் பிள்ளைகள் தங்களது குரலில் பகிர்ந்தனர்.

1. சித்தார்த் – தெரு விளக்குக்கீழ் படித்துப் புலமைப்பரிசில் பெற்ற சிறுவன்.

2. சாயினி – சைக்கிள் பழுதுபார்ப்பவர் மகள், தற்போது ரோபோடிக்ஸ் மாணவி.

3. ரஹீம் – தேங்காய் நீர் விற்பவனின் மகன், தற்போது பள்ளிக்கல்வி ஆலோசகர்.

 

இவர்கள் பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அரங்கத்தில் மின்னல் போல நிமிர்ந்தது. பின்வட்டத்தில் பத்திரிகையாளர்கள், கல்வி அலுவலர்கள், உள்ளூராட்சி உறுப்பினர்கள் எல்லோரும் அவர்களை நோக்கி மௌனமாகக் கேட்டார்கள்.

விஷயா அரங்கின் நுழைவு வாசலில் நின்றிருந்தாள். அவள் முகத்தில் வியப்பு, தன்னம்பிக்கை, நன்றியுணர்வு என மூன்றும் கலந்து ஒரு பேரொளி. அவளும் மேடைக்கு அழைக்கப்பட்டாள்.
“நான் ஒரு பத்திரிகை விற்பவளாக இருந்தேன். நானே எனக்கு ஒரு முகம் இல்லை என்று நம்பினேன். ஆனால், அந்த முகம் யாராவது பார்த்ததும், அது உருவானது. அந்த பார்வைதான் இப்போது நமக்குள்ள கேள்வியாய் வந்திருக்கிறது.”

பின்தளத்தில் சுரேஷ் மெதுவாக ஒரு காட்சியை நினைத்தான். பத்து மாதங்களுக்கு முன் விஷயா பத்திரிகைகளை வார்த்தாள். ஒரு போட்டியின் வெற்றிக்காக பாடினார். ஆனால் இன்று அவளே ஒரு போட்டியை உருவாக்கும் வல்லமை பெற்றிருக்கிறாள்.

அரங்கம் முடிந்த பிறகு, குழந்தைகள் சுரேஷை சுற்றி வந்தனர்.
“அண்ணா, எப்போ வாட்ஸ்அப்ப்ல போட்டோ அனுப்புவீங்க?”
“அண்ணா, நா பேசியது ரெகார்ட் பண்ணீங்களா?”
“நா எழுதின சின்ன கட்டுரை உங்க புக்குல போகுமா?”

அவன் சிரித்துக்கொண்டே எல்லோருக்கும் பதிலளித்தான்.
“உங்க ஒவ்வொரு வரியும் ஒரு அத்தியாயம். உங்க ஒவ்வொரு சிரிப்பும் ஒரு முன்பக்கம். என் புத்தகம் இன்னும் எழுதப்படல. ஆனா ஆரம்பம் உங்களால.”

அந்த மாலை, பத்து பிள்ளைகள், மூன்று ஆசிரியர்கள், ஒரு ரயில் நிலைய மேசைக்காரர் மற்றும் ஒரு ஓய்வுபெற்ற அரசுப் பணியாளர்—all of them signed a petition. Petition for starting local child storytelling corners in each government school. The model: Children telling stories about their lives, recorded and preserved by the schools.

அந்த இரவு, சுரேஷ் ஒரு மின்னஞ்சல் பெற்றான். Kalaikaveri Trust இல் இருந்து.
Subject: Future Fellowship Nomination
Message: “You have been nominated by the Board for a one-year fellowship in Narrative Media and Public Impact. You are requested to travel to Bangalore next month.”

அவனை சுற்றியிருந்த குரல்கள், முகங்கள், நிழல்கள்—all blending into a single voice within him. ஒரு பக்கம் நெகிழ்ச்சி, மற்றொரு பக்கம் பயணம் தொடரும் ஊக்கம்.

அவன் தனது டைரியில் எழுதியான்—
“ஒரு சிறுமியின் மௌனம் பேசத் தொடங்கிய இடம், இப்போது ஆயிரம் குழந்தைகளின் அரங்கமாகியிருக்கிறது. பார்வையின் மறுபக்கம், ஒளியின் ஆரம்பம்.”

பகுதி 9: மறைபார்வையின் விளக்கம்

புனித மாதவபுரி இரயில்நிலையத்தில் அந்த காலையில் சுரேஷ் நின்று கொண்டிருந்தான். முதுகில் பழைய பாய் பேக், கையில் ஒரு மெல்லிய வெண்காகிதக் கோப்புறை. கோப்புறையில் இருந்தது அவனது வாழ்க்கையின் ஒட்டுமொத்த சுருக்கம்—ஏழு நகரங்களின் புகைப்படங்கள், பத்து குழந்தைகளின் வீடியோக்கள், நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மௌனங்களின் ஒலி. அவன் பயணிக்கவிருந்தது பெங்களூருக்குள்—அவரது ‘நேர்காணல் ஊடக மற்றும் பொது தாக்கம்’ பள்ளிக்கான புதிய பயணம்.

வந்தே பாரத் ரயிலின் கதவைப் பிடித்தபடியே அவன் பின் பக்கம் பார்த்தான். அந்த நகரம் அவனை உருவாக்கியது. தன்னை ஒரு பார்வையினராக மட்டுமின்றி, ஒரு குரலாகவும், சுவையாகவும், சகிப்பாற்றலாகவும் மாற்றிய நகரம். தெருவோரத்தில் அவன் முதன்முதலில் பார்த்த விஷயா, காசிநாதனின் தேங்காய்கள், ரயில்வே புல்வெளியில் இசை பாடிய குழந்தைகள், பள்ளிக்கூடம் செல்வதற்காக கனவுகள் எழுதிய மனிகண்டன்—அவனது நினைவுகளில் ஒவ்வொருவரும் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தது போலவே.

பயணம் தொடங்கியதும் அவன் ஜன்னலருகே அமர்ந்து, நோட்டுப் புத்தகத்தை திறந்தான். எழுதினான்—
“ஒரு நகரம் நமக்கு என்னைக் கொடுக்கிறது என்பதை நாம் மதிக்காதபோது, அது நம்மை சீராக மாற்றிக்கொள்கிறது. அந்த மாற்றம், அந்நகரின் மௌனமே.”

அந்த நாள் மாலையில் பெங்களூரில் அவனுக்கு எதிர்பாராத அழைப்பு.
“மன்னிக்கவும், நீங்கள் தான் திரு சுரேஷ் திலீபனா?”
“ஆமாம்.”
“நீங்கள் சிறிய தொகுப்புகளாகவும், சமூக ஊடகத்திலும் எழுதிய ஒவ்வொரு கதையுமே ‘People’s Media Trust’ கூட்டமைப்பின் கவனத்துக்கு வந்துள்ளது. நீங்கள் நம்ம ஊரின் மாற்றத்துக்கான பிரதிநிதி.”

அவன் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. புன்னகை செய்தான். அதுவே போதுமானதாக இருந்தது.

பிரதமம் முடிந்ததும், ராத்திரி வண்டியிலிருந்து அவன் வெளியே வந்தபோது, எதிரே விழுந்த மெல்லிய மழை துளிகள் அவன் நினைவில் எதையோ கிளறின.
அந்த வாரம் அவன் மீண்டும் ஒரு இணையக் குழுவைத் தொடங்கின:
“Children Who Speak”
இது மாநிலங்களுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகளின் குரலைச் சேகரிக்கும் ஓர் தளமாகும். பத்து மொழிகளில் பதிவுகள், ஒலி பதிவுகள், சிறு அனுபவக் கதைகள்—all documented, curated, and publicly shared.

விஷயா அவனுக்கு ஒன்று எழுதினாள்:
“நான் இப்போ அங்கீகாரம் பெற்ற டிசைன் பைலட் திட்டத்தில் இடம் பெற்றிருக்கேன். ஆனால் ஒவ்வொரு புதிய திட்டத்தையும் ஆரம்பிக்கும் போதே உங்கள் அந்த ஒரு கேள்வி நினைவுக்கு வருது—நீ யார்?”

அவன் பதிலாக எழுதினான்:
“நீயா என் ஆரம்பம், உலகமா என் பாதை. அந்த ‘நீ யார்?’ என்ற கேள்வியை உலகமே கேட்கும் வரை நான் பயணிக்கிறேன்.”

ஒரு நாள், காசிநாதன் திடீரெனப் போனார். வயது காரணமாக. முந்தைய வாரம் தான் சுரேஷ் அவரிடம் சென்று பேசியிருந்தான்.
“மாமா, நாம ஒரு முறை சேலத்துக்கு போயிருந்ததா?”
“ஆமா, ரயில் பயணமா. என் முதல் வியாபாரப் பயணமா.”
“நான் உங்கள எழுதியதுல, அந்த பயணம் இல்லையே.”
“என்னடா எழுதுறதுனு நீ தான் முடிவெடுக்கணும் சாமி. என் வாழ்க்கை உன் வார்த்தையில தான் வாழுது.”

அவரது மறைவுக்கு பின் சுரேஷ் ஒரு கட்டுரை எழுதியான்.
“தேங்காய்கள் மட்டும் அல்ல, ஒரு மனிதனின் தரிசனங்கள் விற்கப்பட்ட அந்த சதுக்கம் இப்போது ஒரு இடைக்கால அரங்கம். மௌனம் பேசத் தொடங்கிய இடம், இப்போது ஓய்வு பெற்றது.”

கட்டுரை திரண்ட வாசகர்களிடம் இழுதலாக இருந்தது.
“நம்ம ஊரிலே ஒரு தேங்காய் வியாபாரிக்கு இவ்வளவு கதை இருந்துச்சா?”
“நம்ம வீதியில் நாம பார்த்த மக்கள்ல ஒவ்வொருவரும் ஒரு நூலா?”
“இதை படிச்சதும், எனக்குள் ஒரு புதிய பார்வை வந்தது.”

மறுநாள் சுரேஷ் ஒரு கூத்துப் பள்ளிக்குச் சென்றான். குழந்தைகள் குரலில் கதைகள் சொன்னார்கள்.
ஒரு சிறுவன் கேட்டான்:
“அண்ணா, நீங்க எப்போ ஒரு புத்தகம் எழுதப்போறீங்க?”
அவன் சிரித்தான்.
“நீங்க எல்லாம் பேசும் வரை, என் புத்தகம் இன்னும் எழுதிக்கொண்டுதான் இருக்குது.”

சில மாதங்கள் கழித்து, ‘Urban Children’s Voices’ திட்டம் விரிவடைத்தது. தஞ்சாவூரில் முதல் குழந்தைகள் குரல் அரங்கம் தொடங்கப்பட்டது. அதில் சுவர் ஒன்றில் எழுதி இருந்தது:
“அவனைப் பார்த்தால் குரல் வராது. ஆனால் அவன் பார்த்தால் நீங்கள் பேச ஆரம்பிப்பீர்கள்.”

அந்த வார இறுதியில், ஒரு கடைசி பக்கம். சுரேஷ் தன் டைரியின் கடைசி பக்கத்தை மூடினான். மெதுவாக எழுதியான்—
“ஒரு பார்வை, ஒரு பிள்ளை, ஒரு விற்பனை, ஒரு கனவு. எல்லாமே ஒரு நகரத்தின் நிழலில் பிறக்கும். அந்த நிழலை வணங்குகிறேன். அது தான் என் ஒளி.”

முடிவு