தொடக்கத்தின் பட்டியல்

மதுபந்தி ராமநாதன்

1
மழையில் நனைந்த அந்த காலையில் நரசிம்மனுக்குக் கிடைத்த செய்தி, அவன் வாழ்க்கையின் திசையை முழுவதும் மாற்றப்போகும் என்று யாரும் நினைக்கவில்லை. அரசு பள்ளியில் கணக்கு ஆசிரியராக பணிபுரிந்து வந்த இவர், கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக சீராக வாழ்ந்துவரும் கிராம வாழ்க்கையைப் பற்றி பெரிதாக யோசிக்கவில்லை. தந்தையால் பரம்பரை வழியாக வந்தது போலத் தோன்றும் இந்த வேலை, அவனது குடும்பத்தின் பெருமையைப் பிரதிபலிக்கக்கூடிய ஒன்று. ஆனால், இன்று வந்துள்ள மின்னஞ்சலில் கூறப்பட்டிருந்தது—அவன் மகள் கவியாவின் பள்ளி, மூன்று மாதங்களுக்குள் மூடப்படப் போகிறது.

மருதம்பட்டி என்ற அந்த சிறிய கிராமம், சுற்றி இருந்த பசுமை வயல்கள், மழைநீர் சேகரிக்க கட்டியிருந்த குளங்கள், தாவரவியல் ஆசிரியர் ஜெயராமரின் தாவரப்பூங்கா—அவை அனைத்தும் சற்று சீரழிந்து கொண்டே இருந்தன. ஆனால் பள்ளி மட்டும் தான் எப்போதும் ஒழுங்காக செயல்பட்டது. பள்ளியின் நிர்வாகிகள் மாற்றம் வந்தாலும், ஆசிரியர்கள் இல்லாத காலங்கள் வந்தாலும், மாணவர்கள் தினமும் பள்ளிக்கு வந்தே விட்டார்கள். அதிலும் கவியா என்ற பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு மாணவி, தனது பள்ளியை விட்டே பிரியமாட்டேன் என்று கூறிய பல முறை இருந்தது.

மழை குறைந்து கொண்டிருந்தது. வீட்டின் வாசலில் நின்று, முகநூலில் இருந்த பள்ளி மாணவர்கள் குழுவின் செய்தியைப் படித்து முடித்ததும், நரசிம்மன் உள்ளே சென்றார்.

“கவியா… நம்ம பள்ளி மூடப்படப்போகுது,” என்ற வார்த்தைகள் சிறிது தடுமாறி அவளது அறைக்குள் ஒலித்தது.
“எனக்குத் தெரியும் பா… வாட்ஸ்அப்பில வந்துருச்சு,” அவள் பதிலளித்தாள், ஆனால் கண்ணில் ஒரு விசித்திர மௌனம் நிலவியது.

அவளது சத்தியம் ஒன்றே இருந்தது—பள்ளியையே மாற்றினாலும் பரவாயில்லை, அந்த கிராமத்தை விட்டு வெளியேபோகக்கூடாது. அந்த நிலத்தில் வளர்ந்ததாலோ, அந்த பள்ளியில் அவளது அப்பாவும் படித்ததால் அவளுக்கு பாசமோ—யாருக்கும் புரியவில்லை.

“நீ சிட்டிக்கு போயிட்டு பெரிய பாடசாலையில சேர்றியா?” நரசிம்மன் மெதுவாகக் கேட்டார்.
“அதெல்லாம் வேண்டாம் பா. நம்ம பள்ளியில இருந்தே படிக்கணும்.”

நரசிம்மனுக்குள் ஒரு குழப்பம். பள்ளி மூடப்படுவதை தடுக்க முடியுமா? அரசு பத்திரங்களில் ஒரு சிறிய பள்ளியின் கதையை யாரும் கேட்கப்போவதில்லை என்பதை அவனும் நன்கு அறிந்திருந்தான். ஆனால் ஒரு மகளின் கனவு மாறுபடக் கூடாது என்பதற்காக, அந்த நாளே ஒரு முடிவை எடுத்துவிட்டார்.

அவனது பழைய நண்பர் சிதம்பரத்திடம் பேச வேண்டும். இவர் தற்போது மாவட்ட கல்வித் துறையில் சிறு பொறுப்பில் இருந்தார். தூரத்தில் நகர்ந்துபோன பழைய நட்பு, தற்போது ஒரு பள்ளியின் எதிர்காலத்திற்காக மீண்டும் உயிர் பெறப்போகிறது என்பதை நரசிம்மன் உணரவில்லை.

அந்த இரவு கவியா தூங்கும் போது, நரசிம்மன் ஒரு பழைய பழுப்பு நிற பையில் சில பதிவுகளும், புகைப்படங்களும், நகல் மாணவர் பட்டியல்களும் வைத்துக்கொண்டு, சிதம்பரத்தின் அலுவலகம் நோக்கி நகர ஆரம்பித்தார். இரவு மெல்ல ஓய்ந்தது. ஆனால் அவருடைய உள்ளத்தில் ஏதோ குமுறல்.

அடுத்த நாள், ஒரு புதிய முயற்சிக்கான விதை அந்த அரசு அலுவலகத்தின் வாசலில் விதைக்கப்பட்டது. அது ஒரு சிறிய கிராம பள்ளியின் கதையை மீட்டெடுக்க முயற்சிக்கும் ஒரு ஆசிரியரின் ஒற்றையுடையான போராட்டத்தின் தொடக்கம்.

2

மருதம்பட்டி கிராமத்தில் காலை வெள்ளை மங்கலான பனி மீது விழுந்த ஒரு வர்ணமிகு ஒளிவிழி போல வந்தது. நரசிம்மன், பழைய கருப்பு பையுடன் சிதம்பரத்துடன் சந்திக்க நகருக்கு புறப்பட்டு இருந்தார். நரசிம்மனுக்கு சிதம்பரத்தை நேரில் சந்திப்பது சற்று பெரிதாகவே தோன்றியது, ஏனென்றால் பள்ளியைவிட அவருக்கு நெருக்கமானது அந்த பழைய நட்பு. இரண்டு பேரும் ஒரே ஆசிரியர் பயிற்சி கல்லூரியில் படித்தவர்கள். ஆனால் சிதம்பரம், நகரம் பக்கம் வேலைக்கு சென்று வெகுவாக உயர்ந்துவிட்டார். நரசிம்மன் மட்டும் தான் கிராமத்தில் தங்கி, பள்ளிக்குடிகளோடு தனது வாழ்க்கையை கட்டியெடுத்திருந்தார்.

போனியில் நடக்கும்போது அவனது மனதில் வரலாற்றுப் புத்தகங்களை போல பழைய நினைவுகள் ஒளிந்தெழுந்தன. அந்த வயலில் இருவரும் காகிதக் கப்பல்களை போடுவது, மழையில் இரவில் சுழல்வது, ஆசிரியர்களுக்குப் பின் ஓடுவது—அவை எல்லாமே. ஆனால் இப்போது அவனது கையில் பள்ளி மாணவர்களின் பெயர்கள் இருந்த பட்டியல். ஒவ்வொருவரும், அந்த பள்ளியிலேயே படிக்க வேண்டும் என்று சொன்ன சிறார்களின் குரல் நரசிம்மனை தொடர்ந்து அழைத்தது. கவியா மட்டும் அல்ல. அவளது தோழிகளான பவித்ரா, சௌந்தர்யா, குணசேகர், நச்ரின்—இவர்களும் அந்த பள்ளியில் தான் உற்சாகமாக இருப்பார்கள்.

நகரத்துக்குள் புகுந்தவுடன், அவனை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது அந்த அலுவலகத்தின் மாறிய காட்சி. சிதம்பரத்தின் இருக்கை முன்பு இருந்த வெறும் மேசை தற்போது ஒரு முழுமையான, எஃகு அலமாரி, கணினி மற்றும் புகழைச் சூடிய புகைப்படங்களுடன் இருந்தது. நரசிம்மனை சாமானியவா என்று யாரும் நினைக்க மாட்டார்கள். ஆனால் சிதம்பரம் அவனைப் பார்த்ததும், முகத்தில் ஒரு சிரிப்பு விரிந்தது. “அடே நரசு! நீயா இது!” என்று எழுந்து வந்து கட்டிக்கொண்டார்.

அந்த அரை மணி நேர உரையாடலுக்குள் நரசிம்மன் தனது கவலையை எடுத்து வைத்தார். பள்ளி மூடப்படுவதை தவிர்க்க வேண்டும். குழந்தைகள் இன்னும் நிறைய கனவுகள் காண்கிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் அவரவர்களது சூழ்நிலை பற்றியதுதான். ஆனால் பள்ளிக்கு தான் அவர்கள் உயிர் கொடுக்கிறார்கள். சிதம்பரத்துக்கு அதுவே பெரும் சோதனை. சீர்திருத்தம் என்ற பெயரில் பல பகுதிகளில் சிறிய பள்ளிகளை மூடுவதற்கான உத்தரவை உயரதிகாரிகள் தருகிறார்கள். ஆனால் ஒவ்வொரு பள்ளியும் ஒரு சமூகத்தின் உயிர்ப்பைச் சுமந்து நிற்கின்றன என்பதை சிலருக்கு புரிவதில்லை.

“நீ என்னதான் சொல்லிக்கிட்டு வந்தாலும், அதிகாரபூர்வமா நமக்கு ஏதாவது ஆவணங்கள் வேணும்,” சிதம்பரம் மெதுவாகச் சொன்னார்.
நரசிம்மன் பையை திறந்து, மாணவர் பட்டியல், 10 ஆண்டு சாதனைகள், மற்றும் கடந்த ஆண்டுகளில் பெற்ற பாராட்டுப் பத்திரங்கள், புகைப்படங்கள் மற்றும் மாணவர்கள் எழுதிய ஒரு சிறிய நூல்ககளுடன் ஒரு விழாவுக்குப் பட்டமளிக்கப்பட்ட அழைப்பிதழ் ஒன்றை எடுத்துக் கொடுத்தார்.

“நீ இன்னும் இந்த அளவுக்கு எல்லாம் சேமிச்சிருக்கியா! அப்போ இந்த பள்ளிக்கு ஒரு வாழ்வதகு சாட்சியம் இருக்கு!” சிதம்பரம் மனமுவந்தார். ஆனால் அவர் மீதம் எதுவும் சொல்லவில்லை. அடுத்த வாரம் மாவட்டக் கல்வி அலுவலர் வருகை தரப்போகிறார். நரசிம்மனுக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்கலாம்.

அந்த வாரம் துவங்கி, நரசிம்மன் தனக்குள் ஒரு புதிய அக்கறையை வளர்த்துக் கொண்டார். பள்ளிக்குள் மட்டும் சிக்காமல், கிராமவாசிகளையும் உள்ளடக்கிய விழிப்புணர்வு கூட்டங்களை ஏற்பாடு செய்தார். “நம்ம பள்ளி நம்ம ஊரின் நிழல். இதைக் காப்போம்!” என்ற வாசகத்துடன் மாணவர்களும் சுவரொட்டிகளை ஒட்டினார்கள். சாலையின் ஓரங்களிலும், மழையிலும் நனைந்து நின்று பாஸ்பிள்ளைகளாக குரல்தந்த மாணவர்கள், பள்ளி பற்றிய கவிதைகளைப் படித்தார்கள். கவியா எழுதிய கவிதை:

“நானும் என் பள்ளியும்
பத்து மழைகளைப் பகிர்ந்தது
என் கனவுகள் சுவரில் எழுந்தன
அந்த சுவரையே நீர்கள் இடிக்காதீர்கள்!”

அந்த வாரம் மருதம்பட்டி பள்ளியில் ஒரு மின்னல் போலவே பரிணாமம் ஏற்பட்டது. அனைவரும் ஒன்றுசேர்ந்து ஒன்றே பதிலாக நின்றனர்—“நாங்கள் பள்ளியை விட்டுவிட மாட்டோம்.”

அடுத்த திங்கள் காலை, மாவட்டக் கல்வி அலுவலர் சிவராமன் வந்தார். அவர் வந்தபோது பள்ளியின் வாசலில் அனைத்து மாணவர்களும் கைவணக்கத்துடன் நிற்பதைப் பார்த்ததும், ஒரு கணம் அவரது முகத்தில் சின்ன ஓரக் கடவுளின் நிழல் தோன்றியது.

“இந்த பள்ளி மூட வேண்டாமென்று என்ன காரணம் சொல்ல முடியும்?” என அவர் கேட்டபோது, நரசிம்மன் பதிலளிக்கவில்லை. பதிலாக, ஒரு ஒளிப்படக் கண்காட்சி பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டது. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில், மாணவர்கள் பெற்ற வெற்றிகள், விளையாட்டு போட்டிகள், யோகா போட்டிகள், சமூக விழிப்புணர்வு நாடகங்கள், மற்றும் கல்வியில் சிறந்த மாணவர்களின் புகைப்படங்கள்—all stood silently, screaming a truth louder than any speech.

சிவராமனின் முகத்தில் ஒரு சற்று மாறிய பார்வை. அவனது அடையாளமாக இருக்கும் அதிகாரக் கோடுகள், அந்த அப்பாவின் பாசம் முன்னால் மங்கியது. “நீங்க ஒரு மாதம் நேரம் வாங்கிக்கங்க. மேலதிகாரிகளிடம் பேசுறேன்,” என்றார்.

பள்ளி இன்னும் மூடப்படவில்லையென்றும், இப்போதைக்கு விடுவிக்கப்பட்டதென்றும், மகிழ்ச்சியான ஒரு நாள் அந்த கிராமத்தில் உண்டாயிற்று. பள்ளி மண்டபத்தில் அனைத்து மாணவர்களும் அப்பாவாக இருந்த அந்த ஆசிரியர் நரசிம்மனை சுற்றி வந்து, “நாங்கள் வாழ வேண்டும், நாங்கள் கற்போம்” என கூறினர்.

அந்த மழைநீரில் நனையாத ஒரே பொருள், ஒரு ஆசாமியின் உயிருள்ள கனவுகள் தான்.

3

மாவட்ட கல்வி அலுவலர் சிவராமன் சென்றுபோன பிறகு பள்ளியில் ஒரு சிறிய கொண்டாட்டம் போல் ஓர் அமைதியான விழா நடந்தது. மாணவர்கள் சிரித்தனர், ஆசிரியர்கள் மூச்சுவிட்டனர், நரசிம்மன் மட்டும் மட்டும் தான் சற்றே பின்வாங்கி நின்று பார்த்தார். இது வெறும் தற்காலிக வெற்றி என்பதை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தார். “ஒரு மாதம்” என்ற அந்த வாக்குறுதி காலத்தின் வெறும் ஓர் அடையாளம் மட்டுமே. ஆனால் ஒரு பாடம் தெரிந்தது—குரலும், முயற்சியும் இருந்தால் கூட முடியாதது இல்லை.

அந்த வாலிபர்களில் மிகவும் வெளிப்படையானவராக இருந்தது கவியா. அவள் இப்போது அவளது நேரங்களை முழுமையாக பள்ளிக்கு அர்ப்பணித்தாள். காலைவேளையில் அவளுடைய அம்மா புடவையை உடுத்திக் கொடுத்தபடி, “இன்று என்ன செய்தி கொண்டுவந்திருப்பா?” என்று கேட்டுவிடுவாள். பள்ளியில் கவியா ஒரு மாணவியல்ல, போராட்டக்காரி போல நடந்தாள். அவளுடைய வார்த்தைகள் மாணவர்களுக்கு உற்சாகமும், ஆசிரியர்களுக்கு நம்பிக்கையும் தந்தது.

ஒரு நாள், கவியா பள்ளியின் நடுநிலைக்கட்டிடம் முன்பு சில மாணவர்களை கூட்டிக் கொண்டு, ஒரு சிறிய புத்தகக் கிளப்பை தொடங்கினாள். அதன் பெயர் – “நம்ம ஓர் இல், நம்ம ஓர்மைகள்”. அந்த கிளப்பில், மாணவர்கள் தங்கள் பள்ளி அனுபவங்களை எழுத்தாகக் கூறுவார்கள். யாரும் முற்றிலும் வாசிக்காத பக்கங்களை அவர்கள் எழுதத் தொடங்கினார்கள். ஒரு மாணவன் எழுதியது, “நான் எங்க வீட்டிலேயே வாய்ப்புக் கிடைக்காததை பள்ளி வாசலில் கண்டேன்.” மற்றொருவர் எழுதியது, “பாடம் படிக்க தெரியாமையாலே இல்லை, எனக்கு பேச வரவேண்டும்னு யாரும் சொல்லல.”

நரசிம்மன் இந்த புத்தகக்குழுவை வாசித்து வியந்தார். இது பள்ளியின் சாதனைக்காக அரசுக்கு கொடுக்கவேண்டிய எதார்த்த சாட்சி என்று அவர் உணர்ந்தார். இது தவிர, கல்வியின் உண்மை நோக்கம்—மனதை மூடியிருந்த கதவைத் திறக்கச் செய்தது. அவன் உடனே கவியாவிடம் கேட்டார், “இதைக் கொஞ்சம் நூல் வடிவில் போடலாமா?” கவியா புன்னகையோடு “ஆமாம் பா, நாம அதை ‘பள்ளிப் பசுமை’ன்னு பெயர்வைக்கலாமே?” என்று சொல்லிவிட்டாள்.

அந்த மாத இறுதிக்குள், பள்ளியின் முதன்மை ஆசிரியரும், நரசிம்மனும், மாணவர்களும் சேர்ந்து ஒரு சிறிய புத்தகத்தை உருவாக்கினர். அதில் உள்ள ஒவ்வொரு பக்கம் ஒவ்வொரு மாணவனின் உள்ளம். சிரிப்பும், ஏக்கமும், நம்பிக்கையும் கலந்து இருந்தது. அந்த புத்தகத்தை ஒரு நாளில் 100 நகல்கள் நரசிம்மன் பிளாஸ்டிக் பேக்குகளுடன் சுற்றி, அருகிலுள்ள பகுதிகளில் உள்ள பள்ளி தலைமையாசிரியர்கள் மற்றும் கிராம சபையினரிடம் கொண்டு சென்றார்.

முந்தைய வாரம் நடந்த விழிப்புணர்வு விழாவில் இருந்து ஊரினரின் உற்சாகமும் அதிகரித்தது. பழைய மாணவர்களும் வந்து சேர்ந்தனர். சத்தியமூர்த்தி, ஒரு பழைய மாணவர், தற்போது பட்டயவியல் பட்டதாரியாக பணியாற்றுகிறார். “என் கதை அந்த பள்ளிக்குள்ள வந்தா தான் உண்டானது,” என்று சொல்லி, பள்ளிக்காக ஒரு புதிய கட்டிட அங்கீகார மனுவையும், ஒரு நன்கொடை வாக்களிப்பையும் கொடுத்தார்.

இந்த அதிர்ச்சியான முன்னேற்றங்களை தெரிந்துகொண்டதும், மாவட்ட கல்வி அலுவலரின் மேலதிகாரி முனைவர் கிருஷ்ணவேணி நேரில் பார்வைக்கு வரலாமா என்று யோசித்தார். ஒரு பள்ளியின் கதையை மாணவர்கள் எழுதி புத்தகமாக்கி, அதை சமூகத்தின் கரங்களில் கொடுத்துள்ளார்கள் என்ற செய்தி, அவர் போன்றவர்களுக்கு ஆச்சர்யமே.

பின்னர், ஒரு சனி காலை, மாவட்ட அதிகாரிகள், ஊராட்சி தலைவர், ஊரின் மூத்தவர்கள், மற்றும் ஊரே முழுவதுமாக ஒன்றாக சேர்ந்திருந்தார்கள். பள்ளியின் மைதானம் இன்று வெறும் விளையாட்டு இடமல்ல, அது ஒரு காணாமல் போன விழிப்புணர்வின் களமாக மாறிவிட்டது.

பள்ளியின் வாசலில் “அம்மா சொல்லிய முதல் எழுத்து இதுதான்” என்ற வாசகம் புதிய செங்கல் பலகையில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. அது கவியாவின் பாட்டி சொல்லிய சொல், “அகராதியில் முதல் எழுத்து ‘அ’ தான். ஆனா என் பேருக்குப் பள்ளியின் முதல் நாள் தான்.”

முனைவர் கிருஷ்ணவேணி பேச துவங்கியபோது, அவர் சொன்ன முதல் வாசகம், “நான் முதன்முறையாக ஒரு பள்ளி வாசலில் நுழையும் போது, வாசலில் கவிதை வாசிக்கிறேன். அது கல்வியால் உருவாகும் ஒரு சமூகத்தின் இலக்கணம்.”

அவர்கள் அந்த புத்தகத்தை சுட்டிக்காட்டி, “இது எங்கள் கல்விக்காக எழுதப்பட்ட புகழ் வாக்கியமாக இருக்கட்டும்” என்று கூறினார்கள். இதுவே அவரை உணர வைத்தது—இந்த பள்ளி மூடப்படக் கூடாது. பள்ளி வளர வேண்டும். பள்ளிக்கு நூலகம் வேண்டும். பள்ளிக்கு கூடுதல் ஆசிரியர் நியமிக்க வேண்டும்.

அவர் அதனைத் தரமாக பதிவுசெய்தார். பிறகு நரசிம்மனை அழைத்து சொன்னார், “உங்கள் பள்ளி மூடமாட்டோம். மேலுமொரு ஆண்டு ஆய்வுக்குப் பிறகு, நீங்கள் வழங்கிய மாணவர் தரவுகளை வைத்தே உயர்நிலை பள்ளியாக்க பரிசீலிக்கப்படும்.”

அந்த நாள், கவியாவின் கண்ணீர் புன்னகையுடன் கலந்து இருந்தது. பள்ளியின் மையத்தில் நின்று, நரசிம்மன் சொல்லவில்லை. ஆனால் அந்த நிமிடம் அவனது வாழ்க்கையின் ஒரு வெற்றிக் கவிதையாக இருந்தது.

“நமக்கு கூட இது பெரிய வெற்றி தான் பா,” கவியா சொன்னாள்.
“அதுக்கு வெறும் ஆசிரியன் தான் நான். வெற்றியின் ஆசிரியர்கள் நீங்க,” என்று அவர் பதிலளித்தார்.

மழை நேரம் இருந்தது. ஆனால் இந்த மழையில் ஒவ்வொரு துளியும் ஒரு வெற்றிக் கண்ணீர் போல பட்டது. மருதம்பட்டி பள்ளி மீண்டும் பாடம் ஆரம்பிக்கப்போகிறது. இன்னும் பல குழந்தைகள், இன்னும் பல கவிதைகள் பிறக்கப்போகின்றன.

4

மாவட்ட அலுவலரின் வாயிலாக வந்த உறுதிப்படுத்தல், மருதம்பட்டி கிராம பள்ளிக்கு மட்டுமல்ல, அந்த கிராமத்தின் மைய நரம்புகளுக்கும் ஒரு புதிய உயிர் புனிதமாக ஒட்டியது. பள்ளி மூடப்படாது என்பதை உறுதி செய்ததற்குப் பிறகு, நரசிம்மனும், கவியாவும், பள்ளி ஆசிரியர்களும் ஒரு புதிய அத்தியாயத்துக்குள் நுழைந்தார்கள்—இப்போது போராட்டம் இல்லை, ஆனால் வளர்ச்சிக்கான பொறுப்பு. அந்த பொறுப்பு, ஒவ்வொரு அறிவிக்கையும் நிரம்பிய கண்களோடு அணுகவேண்டியதுதான்.

“பள்ளிப் பசுமை” என்ற புத்தகம், முதல் பதிப்பிலேயே 100 நகல்களில் ஊருக்குள் பரவியது. ஆனால் அது இப்போது மாவட்டம் கடந்துவிட்டது. மாவட்ட நூலக அலுவலரான திருமதி பத்மினி, புத்தகத்தை வாசித்தவுடன் தன் ஊரின் நூலக விழாவில் அதன் அறிமுகத்தை ஏற்பாடு செய்தார். “இது பள்ளி மாணவர்கள் எழுதிய முதல் சமூக வாழ்க்கை நூல்,” என்றார். அந்த நிகழ்வுக்கு தலைமை விருந்தினராக அழைக்கப்பட்ட நரசிம்மன், ஒரு புதிய மனநிலை அடைந்தார்.

அந்த நாள் சனிக்கிழமை. கவியா தனது நண்பர்களுடன் பள்ளியின் பழைய கலாச்சார அறையில் சிறிய நறுக்கெழுத்து நிகழ்ச்சி நடத்தி, அதில் விருந்தினர்களுக்கு புத்தகத்தின் சில பகுதிகளை படித்து கேட்கச் செய்தார். “எல்லா குழந்தைகளும் கவிஞர்கள் தான். யாரும் அதை எழுதியிருக்க மாட்டார்கள் என்பதே ஒரே வித்தியாசம்,” என்று அவள் ஆரம்பித்தது. அதைப் பிற followed பவித்ரா படித்தாள்—

“மழைநீரில் விழும் என் காலடிச் சுவடு
நாளைக்குள் மறைந்துவிடலாம்
ஆனால் இந்த பள்ளியின் மண்ணில்
நான் வாழ்ந்தது என்றால் போதுமானது.”

புகழ் எப்போதும் மெதுவாக பரவுகிறது. ஒரு வாரத்திற்குள், மாவட்ட கல்வித் துறையின் இணையதளத்தில் “மருதம்பட்டி அரசு மேல்நிலைப்பள்ளியின் மாணவர்களால் உருவாக்கப்பட்ட சமூகக் குறுநூல்” என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறிய செய்தி வந்தது. அதைப் பார்த்ததும் பல ஆசிரியர்கள், கிராமங்களில் உள்ள பள்ளிகளில் இது போன்ற முயற்சிகளைத் தொடங்க நினைத்தனர். இது “மருதம்பட்டி மாடல்” என்று அழைக்கப்பட்டது.

இதோடு, கவியாவின் பெயரும் ஒன்றாக வந்தது. தமிழ்நாடு பள்ளிக்கல்வி துறையின் ‘மாணவர் எழுத்தாளன்’ விருதுக்கான பரிந்துரை வந்தது. அது அவருக்கும், அவரது குடும்பத்திற்கும் ஒரு பெருமை மட்டுமல்ல, ஒரு குழப்பமும் ஏற்படுத்தியது. ஏனென்றால், கவியா, தன் பள்ளியை விட்டு நகரமோ, விருதோ, புகழோ எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் அவள் தன்னிடம் வளர்ந்த எழுத்துத் திறனும், உரிமை உணர்வும் இப்போது பள்ளிக்கு வெளியே ஒலிக்கத் தொடங்கியது.

அந்த இரவு, நரசிம்மன் கவியாவை அருகே அழைத்து, மெதுவாக கேட்டார், “இந்த வாய்ப்பை மறுக்கப்போறியா?”
“நான் பயப்படல பா. ஆனா வெளியே போனா நம்ம பள்ளிய கைவிட்ட மாதிரி தோணுது,” என்றாள் அவள்.
“நம்ம பள்ளி உன்னை உருவாக்கிச்சு. நீ வெளியே போனாலும், அது உன்னை விட்டு பிரியாதுங்க,” என்றார்.

இருவரும் மழையை பார்த்தார்கள். அந்த மழை, ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு பள்ளி மூடப்படப் போவதற்காக அழைத்த மழை இல்லை. இது வாழ்வை வளப்படுத்தும் மழை. ஒரு சிறு கிராமத்தில் கனவுகளை விதைக்கும் மழை.

தொடர்ந்து, பள்ளியில் ஒரு புதிய திட்டம் தொடங்கப்பட்டது—“ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு கவிதை”. மாணவர்கள் ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு கவிதை எழுத வேண்டும், அது கருப்புப் பலகையில் எழுதி ஒட்டப்படும். இதில், ஆசிரியர்களும் பங்கு எடுத்துக் கொண்டனர். கல்வி, சுற்றுச்சூழல், குடும்பம், பண்பாடு, தொழில்நுட்பம், நாடோடி வாழ்க்கை என்று பல தலைப்புகளில் குழந்தைகள் எழுதத் தொடங்கினார்கள்.

படிப்பதை விட எழுதும் குழந்தைகள் அதிகம் என்ற நிலை ஏற்பட்டது. ஒரு பிள்ளை எழுதினான், “எங்கள் வீட்டில ஒளி மின்கம்பத்துல மட்டும் தான். ஆனா பள்ளிலே ஒளி சுவர்கள்லயும் இருக்குது.” அந்த வரிகள் அனைவரையும் சிந்திக்க வைத்தன.

இதோடு, பல ஊராட்சிகள், அந்த பள்ளியின் வளர்ச்சிக்கு நன்கொடை அளிக்கத் தொடங்கின. ஒருவர் நூலகத்திற்காக 2000 ரூபாய். மற்றொருவர் புதிய கணினி. ஏற்கனவே பயன்படுத்தாமல் இருந்த ஒரு அறை, இப்போது முழுமையான நூலக அறையாக மாறியது. அதன் மேல் வாசகம் ஒன்று எழுதப்பட்டது—“படிக்காத பக்கங்களை வாசித்தவர்கள் தான் நம்ம மாற்றம்.”

இப்போது பள்ளியின் மாணவர் எண்ணிக்கையும் உயர்ந்தது. பக்கத்து கிராமங்களிலிருந்து மாணவர்கள் வரத் தொடங்கினார்கள். நரசிம்மன், பள்ளியின் வளாகத்தில் ஒரு சுவரெழுத்துப் போட்டியை நடத்தினார். மாணவர்கள் வெவ்வேறு தலைப்புகளில் ஓவியங்களை வரைந்தனர். ஒன்று மட்டும் அனைவரையும் கவர்ந்தது. அதில் ஒரு சிறுமி பள்ளியின் வாசலில் நின்று, ஒரு புத்தகத்தை மேலே தூக்கிக்காட்டுகிறாள். பின்னணியில் அந்த புத்தகம் இருந்து வெளிப்படும் ஒளிக்கீற்றுகள் பள்ளி வளாகத்தை நனையச் செய்கின்றன. கீழே எழுதியிருந்தது, “ஒரு பள்ளி வாசலில் விளக்கேற்றினால், ஒரு கிராமம் கனவு காணும்.”

மாணவர்கள் மட்டும் அல்ல, ஆசிரியர்களும் மாற்றம் கண்டனர். அவர்கள் கல்வியை ஒரு பாடநூல் கடமையாக பார்க்கவில்லை. அது சமூக மாற்றத்திற்கான ஒளிகொத்தாகவே புரிந்துகொண்டனர். வாரந்தோறும் தங்களது கல்வியறிஞர்கள், எழுத்தாளர்கள் பற்றி பேசும் ஒரு தொடரும் தொடங்கப்பட்டது. “என் ஆசிரியர் என் கதையாசிரியர்” என்ற அந்த நிகழ்ச்சி, ஒவ்வொரு ஆசிரியரின் வாழ்க்கை அனுபவத்தை மாணவர்களிடம் பகிர்ந்தது.

மருதம்பட்டி அரசு மேல்நிலைப் பள்ளி இப்போது ஒரு பள்ளி அல்ல. அது ஒரு நம்பிக்கைக் கோவில். ஒவ்வொரு மாணவனும், ஆசிரியருமான ஒரு கிராமத்தின் இருளில் ஒளி கொண்டு வந்த ஜாதகக்கோலம்.

நரசிம்மன் தன்னுடன் ஒரு புதிய நோட்டுபுத்தகம் வைத்துக் கொண்டார். அதில், ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு வாக்கியம் எழுதுவார்.
“இன்று கவியா ஒரு சிறிய பையனுக்கு எழுத பயமில்லை என்றாள்.”
“பவித்ரா ஒரு புதிய மொழியை ஆங்கில ஆசிரியரிடம் கேட்டாள்.”
“சௌந்தர்யா ஒரு சின்ன பக்கத்தில் சுதந்திரம் பற்றி எழுதியாள்.”

இவை வெறும் குறிப்புகள் அல்ல. இது மருதம்பட்டியின் புதிய வரலாற்றின் முதல் பக்கம்.

5

மருதம்பட்டியில் காலை மணி எட்டாவது முற்றிலும் வேறுபட்டிருந்தது. பள்ளியின் வாயிலில் குழந்தைகளின் சத்தம், சுவரில் ஒட்டப்பட்ட புதிய கவிதை, வகுப்பறைக்குள் தொங்கும் விழா அழைப்பிதழ்—all of it painted a different shade of school life. ஆசிரியர் நரசிம்மன், கணக்கு வகுப்புக்குள் நுழையும்போது எல்லா மாணவர்களும் எழுந்து நிற்பது போலவே, அந்த நாள் அவருடைய கனவுகளும் எழுந்து நின்றன.

“இன்று ஒரே ஒரு பிரச்சினை… ஆனா அதில் உண்மை இருக்கணும்,” என்றார். பத்தாம் வகுப்பு மாணவர்கள் சிரித்தார்கள். அவர் கையில் வைத்திருந்தது கணக்குப்புத்தகம் இல்லை, கவியாவின் எழுத்துப் புத்தகம். இன்று வகுப்பறையில் கணக்கு இல்லை. கல்வியின் பொருள் பற்றி பேசும் வகுப்பு. இது ஆசிரியனாக அவர் ஆரம்பித்த நாளிலிருந்து கனவுக்கண் கொண்டிருந்த ஒரு காட்சி.

“கல்வி என்பது புள்ளிகள் இல்லை. அது புள்ளிகளை இணைக்கும் கோடுகள்,” என்றார்.
அந்த சொற்கள், சுமாராக பத்து மாணவர்களுக்கு புரியவில்லை. ஆனால், அதே நேரத்தில் பின் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த ஒரு மாணவி காகிதத்தின் ஓரத்தில் ஒரு வட்டத்தை வரைந்து, அதனை கோடுகளால் இணைத்து ஓர் எழுத்துப்படமாக மாற்றினாள்.

அந்த மாணவியின் பெயர் ஷைலஜா. மிக அமைதியானவள். பசுமை மையத்தில் பைன்டிங் வேலைக்கு உதவும் கையுடன், வார இறுதி நாட்களில் தாயுடன் சேர்ந்து விறகு எடுக்கும் வேலைக்கு செல்பவள். ஆனால் அந்த நாள், அவளுக்குள் ஒரு எழுத்தாளர் பிறந்தது. அவள் வரைந்த வடிவம், “அம்மா என்பதும் பள்ளி என்பதும் ஒரே கோடு” என்று கிழிந்து போன நோட்டில் எழுதியிருந்தது.

நரசிம்மன் அந்த காகிதத்தை எடுத்து, மற்ற மாணவர்களுக்கு காட்டினார். “கூடத் துணையின்றி எழுத்து வருவதில்லை,” என்றார். இந்த வகுப்பில் அது புரிந்தது.

அந்த வாரம் பள்ளியின் ‘ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு கவிதை’ திட்டத்தில், ஷைலஜாவின் அந்த ஓவியம் கவிதையுடன் சேர்த்து சுவரில் ஒட்டப்பட்டது. கீழே வாசகமாக, “வீடு சுவரில் அம்மா இருக்கலாம், ஆனால் மனதில் பள்ளி தான் அம்மா” என்று இருந்தது. அந்த வாரம் பள்ளிக்குள் வந்த யாரும் அந்த சுவரை பாராமல் செல்லவில்லை.

இதேநேரத்தில், கவியாவுக்குத் திடீரென ஒரு அழைப்பு வந்தது. மாநிலக் கல்வி வாராண்டு விழாவில் சிறப்பு விருந்தினராக பங்கேற்கச் சொன்னார்கள். அவர் எழுதிய ‘பள்ளிப் பசுமை’ நூலின் மகத்துவம் குறித்து பேசவேண்டும் என்பதாக அழைப்பு வந்தது. ஆரம்பத்தில் பயந்துவிட்டாள். மேடையில் நின்று பேச வேண்டியதுதான் காரணம்.

“நான் எழுதுவது மட்டும் தான் பா. பேசறதுக்கு பயமா இருக்கு,” என்றாள்.
“படிக்க தெரியாதது குற்றமல்ல, படிச்சத சொல்ல முடியாததுதான் ஆபத்து,” என்றார் நரசிம்மன்.

அவளுக்கு தன்னம்பிக்கை கொடுக்க, பள்ளியிலேயே ஒரு வார்த்தை பயிற்சி நிகழ்ச்சி நடத்தப்பட்டது. வார்துகள், பேச்சுப் பயிற்சி, உரை, நாடகம்—அனைத்தையும் மாணவர்களுடன் ஆசிரியர்களும் கலந்து நடத்தினர். ஒரு பக்கம், கணித வகுப்பிலும் ஆசிரியர் புதுமையாக செயல்பட்டார். “ஒரு உரையை ஒரு சமன்பாடாக எழுத முடியுமா?” என மாணவர்களிடம் கேட்டார்.

கவியா, பவித்ரா, சௌந்தர்யா, ஷைலஜா—அனைவரும் ஒவ்வொரு உரையை, ஒரு சமன்பாடாக எழுத முயன்றார்கள்.
கல்வி = (கனவு + பாடம்) × முயற்சி / பயம்

அந்த சமன்பாடுகள் சுவரில் ஒட்டப்பட்டன. அவை கணிதத்தில் வெற்றி பெறவில்லை என்றாலும், வாழ்க்கையின் வடிவங்களை படம் வரைந்தன.

விழா வந்தது. மாநிலம் முழுக்க பட்டங்கள், பட்டங்கள், பட்டங்கள். ஆனாலும் மருதம்பட்டி பள்ளியின் பசுமையான புத்தகம் ஒரே ஒரு பட்டம் பெற்றது—மனித உரிமை விருது. காரணம்? “அனைத்து மாணவர்களும் அவர்களது உணர்வுகளுக்கு உரிமையுடன் எழுத அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்” என்பதற்காக.

அந்த மேடையில் நின்று கவியா பேசினார். வெறும் 5 நிமிட உரை. ஆனால் மேடையில் இருந்து விழுந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையும் நிலத்தில் வேர்பிடித்தவையாக இருந்தது.

“என் பள்ளி ஒரு புத்தகம். ஒவ்வொரு நண்பரும் ஒரு பக்கம். அந்த புத்தகத்தை மூட முயற்சித்தார்கள். ஆனா நாங்க எழுதிவிட்டோம். ஏனென்றால் நாங்கள் உயிரோடு இருக்கிறோம்.”
மேடையில் சில கண்ணீர். பின்னணியில் நரசிம்மன் கைதட்டினார். ஆனால் அதிலும் அவர் ஒரு நோட்டைப் புத்தகத்தில் குறிப்பெடுத்தார்:
“ஒரு மாணவி பேசும் போது, ஒரு ஆசிரியனின் வேலை முடிவடைகிறது.”

விழாவிற்குப் பிறகு, பள்ளிக்கு திரும்பிய அவர்களுக்கு மழை வந்தது. ஆனால் இது வறட்சிக்கு எதிரான மழை அல்ல. இது பிழைப்புக்கான மழை. மாணவர்கள் மழையில் நனைந்து, பாடங்களுக்குள் ஓடினார்கள். அதே பக்கம் கவியாவின் நூலுக்கான இரண்டாவது பதிப்பு எழுதப்படத் தொடங்கியது.

“பள்ளிப் பசுமை – புது இலை” என்ற தலைப்பில்.
அதில் ஷைலஜா, பவித்ரா, குணசேகர், நச்ரின் என அனைத்து மாணவர்களும் பங்களிக்கத் தொடங்கினர். அது ஒரு பள்ளியின் பாரம்பரியமாக, புதிய பரிமாணங்களுடன் வளர்ந்தது.

இப்போது பள்ளியின் வாசலில், இரண்டு சொற்கள் பெரிய எழுத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன:

“படிப்போம். சொல்லுவோம்.”

6

மருதம்பட்டியின் மழைநீரில் அடைமழை பெய்து கொண்டிருந்தபோதும், பள்ளிக்குள்ள ஒரு உற்ற அமைதி நிலவியது. அது அடங்கிய காற்றோடு வரும் நிம்மதி அல்ல—மாறாக, வெற்றி அலைந்து கொண்டிருக்கும் பள்ளியின் உள்ளார்ந்த கூச்சலின் பின்னணி அமைதி. ஒருபோதும் புலம்பாமல் இருந்த மாணவர்கள், இப்போது வார்த்தைகளை பறக்கும் பறவைகளாக உணரத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அதற்கு முதல் காரணம், ‘பள்ளிப் பசுமை – புது இலை’ என்ற புதிய முயற்சி.

இந்த இரண்டாவது பதிப்பில், மாணவர்களுக்கு எழுத்து அனுபவம் மட்டுமல்ல, விரிவான ஆய்வுப் பயணமும் வழங்கப்பட்டது. நரசிம்மனின் வழிகாட்டுதலுடன், ஆசிரியர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு பக்கம் எடுத்துக் கொண்டு, மாணவர்களுடன் உரையாட தொடங்கினார்கள்.

“நான் யாரா இருக்கணும்னு ஆசை இருக்கா?” எனத் தொடங்கும் கேள்வியுடன் எழுதப்பட்ட ஒரு சிறிய கட்டுரை, நச்ரின் என்பவளால் எழுதப்பட்டது. அவள் எழுதினாள், “என் அம்மா என்னை பள்ளிக்கு அனுப்பல. ஆனா என் அப்பா ‘நீ ஒரு நாள் ஆசிரியர் ஆகணும்’ன்னு சொன்னாரு. அதுக்காகதான் எழுதறேன்.” அந்த பக்கம் முழுக்க தட்டையான எழுத்துகள், ஆனால் அதற்குள் ஒவ்வொரு வரியும் நச்ரினின் சிறு ஆசைதான்.

அந்த வாரம் ஆசிரியர்கள், மாணவர்களிடம் ஒரு செய்முறைத் திட்டம் வகுத்தார்கள். “ஒவ்வொருவரும் ஒரு நாள் ஆசிரியராக நடிக்கவேண்டும்.” பள்ளியின் வகுப்புகள் ஒரு நாளுக்கு மாணவர்கள் மூலம் நடத்தப்பட்டன. குணசேகர், யோகா வகுப்பிற்கு ஆசிரியராக வந்தான். தன்னம்பிக்கை அலைபாய்ந்தது. பவித்ரா, தமிழ் இலக்கியம் பற்றி பேசினாள். அவளது வாசிப்பு, ஆசிரியர்களையே வியக்க வைத்தது.

கவியா மட்டும், ஆசிரியராக நடிக்கவில்லை. “நான் சொல்லும் வார்த்தைகள் எழுத்தாக இருக்கட்டும், உங்களோடு பேசும் வரை நான் எழுதவே பிடிக்கும்,” என்றாள். அவளது நிலை, ஆசிரியர்களிடையே புரிந்துணர்வை உருவாக்கியது. எல்லோரும் சொன்னார்கள்—வழிகாட்டுவது என்பது பேச்சை மட்டும் அல்ல, எழுத்துகளும் வழியைக் காட்டும்.

இந்த விழிப்புணர்வு, பள்ளியை மீண்டும் ஒருமுறை வெளியுலகத்துடன் சந்திக்கச் செய்தது. மாவட்ட கல்வி வாரியம், “மாணவர் குரல்” என்ற புத்தகத் தொடரைத் தொடங்க விரும்பியது. முதல் தொகுப்பில் மருதம்பட்டி பள்ளியின் ‘பள்ளிப் பசுமை – புது இலை’ தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. இதனால் பள்ளிக்கு ஒரே நேரத்தில் பெரும் மரியாதையும், ஒரு புதிய சோதனையும் வந்து சேர்ந்தது.

“இந்த நூலுக்கு ஒரு முன்னுரை எழுதவேண்டும்,” என்ற அறிவிப்பு வந்ததும், ஆசிரியர் குழுமத்தில் சற்று குழப்பம் ஏற்பட்டது. நரசிம்மன், அந்த கடமையை கவியாவுக்கே ஒப்படைத்தார்.
“நீ எழுதறதுல தளராம பார்த்திருக்கேன். இப்போ முன்னுரை எழுதறதுல நம்புறேன்.”
கவியா, சில நாட்கள் எண்ணங்கள் தேடியபடி நடந்தாள். பிறகு ஒரு நாளில் எழுதியாள்—

“இந்தப் புத்தகம் ஒரு பள்ளியின் சுவர்களை நிழலாகவோ, சுமையாகவோ நினைத்தவர்களுக்கு பதிலாக இருக்கட்டும். ஒரு சிறிய கிராமம், கனவுகளை எப்படி எழுதிக் கொள்வது என்பதை இந்த பக்கங்கள் கூறும். இது மாணவர்களின் கண்ணீரில் கரையாத காகிதங்கள். வாசிக்கவும், மனதோடு பேசிக்கொள்ளவும்.”

அந்த முன்னுரை, புத்தகத்தை ஒரு மெல்லிய பிராரம்பக் கவிதையாகவே மாற்றிவிட்டது. புத்தக வெளியீட்டு விழாவில், கவியாவுடன் ஷைலஜா, நச்ரின், குணசேகர் அனைவரும் கலந்து கொண்டார்கள். பள்ளியின் பெயரை அவர்கள் பெருமையாக எடுத்துச் சொன்னார்கள். “நாங்கள் மருதம்பட்டியிலிருந்து வந்தோம். எங்க பள்ளி ஒரு புத்தகம்,” என்றார் குணசேகர்.

மூன்று மாதங்களில், மருதம்பட்டியின் மாணவர்களை மாநிலவாசிகள் கவனிக்கத் தொடங்கினார்கள். ‘பள்ளி என்பது ஒவ்வொரு குழந்தையிலும் இருக்கிறது’ என்று புது விஷயங்கள் பரவின. நகரத்திலுள்ள ஒரு தனியார் பள்ளி, மருதம்பட்டிக்கு புத்தகங்களை நன்கொடை அளித்தது. “நீங்கள் எழுத்தில் சொல்லறது, நாங்க வசதியில கூட சொல்ல முடியல,” என்றனர்.

பெரிய நகரங்களில் இருக்கும் குழந்தைகள் கூட, மருதம்பட்டியின் ‘கவி சுவர்’ பற்றி இணையத்தில் பதிவிட்டு பகிர்ந்தனர். அந்த சுவரில் ஒவ்வொரு வாரமும் ஒட்டப்படும் ஒரு மாணவனின் கவிதை, இன்ஸ்டாகிராம், ஃபேஸ்புக் பக்கங்களில் ‘Village Verse Wall’ என்ற பெயரில் பரவியது.

இந்நிலையில், ஒரு நாள் மாநில கல்வித் துறையில் இருந்து வந்த ஓர் அதிகாரி, மருதம்பட்டிக்கு நேரில் வருவதாக அறிவிக்கப்பட்டது. அவரை வரவேற்க சிறந்த ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன. ஆனால் நரசிம்மன் மட்டும் அந்த நாள் சும்மா இருந்தார். அவர் பரிதாபமாகவும், நெகிழ்ச்சியுடனும் ஒரு விஷயத்தை கவியாவிடம் பகிர்ந்தார்.

“அவங்க பார்வைக்கு வந்து நாளைக்கு ஒரே ஒரு கேள்வி கேட்கலாம்… ‘இதை தொடர்ந்து எப்படி நீங்க நடத்த போறீங்க?’ அதுக்கு பதிலா நம்மிடம் ஒரு திட்டமிருக்கணும்.”
“அது உங்க திட்டமா, நம்ம திட்டமா?” என்று கவியா கேட்டாள்.
“நம்மதா. ஆனா எழுதறத நீங்க,” என்று அவர் சிரித்தார்.

அந்த இரவெல்லாம், கவியா ஒரு திட்ட அறிக்கையை எழுதினாள். பள்ளியில் வாராந்து வாசிப்பு கூடங்கள், மாதாந்திர எழுத்துப் பயிற்சி, மாணவர்-அறிஞர் சந்திப்பு, மூத்தோர் கதைகள் பரிமாற்றம்—all of it detailed with simplicity. முடிவில் ஒரு வரி மட்டும், “இந்த திட்டம் பள்ளிக்கு மட்டுமல்ல. இது என் ஊருக்கே ஒரு பள்ளி ஆகணும்னு நம்புகிறேன்.”

அறிக்கையைப் படித்த அதிகாரி, சில நிமிடங்கள் பேசாமல் இருந்தார். பின்னர் தன் கைபேசியில் அதை புகைப்படமாக எடுத்து, மற்ற அதிகாரர்களிடம் பகிர்ந்துவிட்டார்.

“இந்த மாதிரி திட்டம் நம்ம டிசைன் செய்திருந்தா, நம்மளே யாரும் நம்ப மாட்டோம்,” என்றார்.

மருதம்பட்டி இப்போது சும்மா ஒரு கிராமம் இல்லை. அது ஒரு மெல்லிய எழுத்துக் கொடிச் சாயல். ஒவ்வொரு வார்த்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதன் வேர் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது.

அந்த நாள் மாலை, பள்ளி வாசலில் கவியா எழுதினாள்:
“எழுத்து என்ன ஒரு விதை.
அது உழைக்கும் நிலத்தில் விழும்போது
தான் அது மரமாகும்.”

7

மருதம்பட்டியின் வானம் அந்த காலை மிதமான வெப்பத்துடன் உதயமானாலும், பள்ளிக்குள் பரவிய காற்று சிறிது மாற்றமடைந்திருந்தது. அது புதிய வெற்றியின் சோர்வும் அல்ல, பழைய பயணத்தின் முடிவுமல்ல—it was the calm before a silent transformation. மாநில கல்வித் துறையின் உத்தரவைப் பின்பற்றி, மருதம்பட்டி பள்ளியில் ‘மாணவர் உருவாக்கும் பாடத்திட்ட திட்டம்’ என்ற புதுமையான முயற்சி தொடங்கப்படவிருந்தது.

இந்த திட்டத்தின் கீழ், மாணவர்களே பாடக்குறிப்புகளை தயார் செய்ய வேண்டும், மாணவர்களே மதிப்பீடு செய்யும் வகுப்புகளை ஒருங்கிணைக்க வேண்டும். இது ஆசிரியர்களுக்கே புதிதாக இருந்தது. சிலர் குழப்பத்துடன் பார்த்தனர். ஆனால் நரசிம்மனுக்கு இது உவமானமல்ல. இது அவருடைய ஆசை.

“பாடம் என்பது பத்திப் புத்தகத்தில் இருக்கக்கூடாது. அது மாணவர்களின் உள்ளத்தில் எழுதப்படவேண்டும்,” என்று ஆசிரியர் கூட்டத்தில் கூறியபோது, அந்த சொற்கள் சிலருக்கு கனவாகவும், சிலருக்கு சவாலாகவும் தோன்றின.

முதல் முயற்சி பவித்ரா எடுத்தாள். தமிழ் பாடத்தில், ‘அம்மா பற்றி ஒரு சிறுகதை எழுதுங்கள்’ என்ற மாணவர்களுக்கான சொல்வடிவக் கேள்வியை மாற்றி, “அம்மாவாக ஒரு நாள் என்ன செய்பீர்கள்?” என்ற கேள்வியை எழுப்பினாள். அந்த மாற்றத்தால் வகுப்பறை முழுக்க நிமிர்ந்து நின்ற கண்கள் காணப்பட்டன. குணசேகர் எழுதியான்: “நான் என் பிள்ளைக்கு பள்ளிக்குள் நுழையும் போதே ஒரு குரலில் சொல்வேன்—எனக்காக படிக்க வேண்டாம், உனக்காக படிச்சு எனக்கு காட்டு.”

பசுமை மையத்தில் ஷைலஜா தன்னுடைய அக்காவிடம் கேட்டாள், “நீங்க பாடப்புத்தகமா இருந்தா, என்ன தலைப்புனு வைத்துக்குவீங்க?” அவள் அக்கா, ரயில்வே துறையில் பணிபுரிந்தவராக இருந்ததால், சிரித்தபடி பதிலளித்தாள், “பயணம்… நிறைய நிலையங்கள், ஆனா ஒரு கண்ணோட்டம்.”
அந்த வாரம் ஷைலஜா வகுப்பறையில் ஒரு கதை எழுதினாள்—”பயணமான பாடப்புத்தகம்”. ஆசிரியர் வாசித்தபோது எழுதியார்: “மாணவர்கள் புத்தகம் என்றால், வாழ்க்கை ஒரு நூலகம்.”

இதோடு, மாணவர்கள் அவர்களது தந்தை, தாயார் மற்றும் பெரியவர்களிடமிருந்து கதைகள் சேகரிக்கத் தொடங்கினர். அந்த முயற்சி ‘காலக் கண்கள்’ என்று பெயரிடப்பட்டது. பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு மாணவி நச்ரின், தன் தாத்தாவின் கதையை எழுதியாள்—பள்ளிக்குப் போகாதவராக இருந்தாலும், கம்பனின் ‘இராமாயணம்’ சுபாவத்தில் சொல்லக்கூடியவையாக. அந்தக் கதையில் அவர் சொன்னது:
“நான் எழுத்தை கற்று கொள்ளவில்லை. ஆனா என் மனசுல எழுத்தை படிக்கிறேன்.”

அந்த வாரம், பள்ளி சுவரில் ஒட்டப்பட்ட கவிதை ஒன்றுதான் மிக பிரபலம் ஆனது. அது இளஞ்சிறுவன் ரமீசின் கையால் எழப்பட்டது:
“என் வீட்டில் நூலகம் இல்ல
அனா என் தாத்தா ஒரு நூலகம்
அவர் பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும்
ஒரு புத்தகத்தில இல்லை”

இந்த நாட்களில், ஆசிரியர்கள் மாணவர்களின் வீட்டுக்குச் செல்லும் முயற்சி தொடங்கப்பட்டது. இது வகுப்பறையின் எல்லைகளைக் கடந்து, வீட்டு வாசல்களுக்கும், சமையலறைகளுக்கும், விவசாயக் களங்களுக்கும் சென்றது. நரசிம்மன், கவியாவின் வீட்டுக்கு சென்றபோது, அவளது அம்மா “எனக்கு தெரியாததுக்கு மேல, என் பொண்ணு எழுதுறா… ஒரே பயமா இருக்கு” என்று சொன்னாள்.
அவர் பதிலளித்தார், “அவள் எழுதுவது பயத்தைக் குறைக்க அல்ல, பயத்தையே கதை ஆக்க தான்.”

இதனால் ஒரு புதிய புரிதல் தோன்றியது. பள்ளியின் சுவரில் இனிமேல் ஆசிரியர் எழுதாமல், மாணவர்களும், பெற்றோர்களும் சேர்ந்து வார்த்தைகளை சொன்னார்கள். “எங்கள் வாசல் பள்ளியின் வாசலாகட்டும்” என்று அவர்கள் எழுதியார்கள்.

இந்தத் திட்டங்களை எல்லாம் தொகுத்து, மாவட்ட அளவில் மருதம்பட்டி பள்ளி ஒரு மாதிரி பள்ளியாக தேர்வு செய்யப்பட்டது. இதற்காக ஒவ்வொரு மாணவரும் ஒரு அறிக்கையை எழுதி அனுப்பவேண்டியது.
கவியா எழுதினாள்:
“நான் ஆசிரியர் அல்ல. ஆனாலும் என் எழுத்து யாரையும் எழுத வைக்கணும். அது ஒரு ஆசிரியனின் பணியை செய்யும். அதனால்தான் இந்த பள்ளி என் பள்ளி.”

அந்த அறிக்கைகளை மாநில அளவுக்கு அனுப்ப, நரசிம்மன் பக்கத்து கிராம பள்ளியின் கணினி ஆசிரியரிடம் உதவி கேட்டார். அவர் உதவி மட்டும் செய்யவில்லை. அந்த பள்ளி மாணவர்களையும் மருதம்பட்டிக்கு அழைத்துவந்தார். இரண்டு பள்ளிகள் இணைந்து, ஒரு கூட்டுக் களமாக மாறியது. மாணவர்கள் ஒன்றாக விளையாடினர், பாடங்களை பகிர்ந்தனர், கதைகளை கூறினர்.

இதற்கு ஒரு பெயர் வைத்தனர் – “படிப்பும் பாசமும்”.
அந்த வாரம் அந்த பள்ளி வாசலில் எழுந்த வாசகம்:
“நான் உன்னைப் படிக்கலனா பரவாயில்லை,
ஆனா நீ எனக்காக படிச்சா… அது ஒரு பாசம்.”

முன்னை வாரிய தலைவரும், கல்வித் திட்ட ஆணையருமான முனைவர் ராகவன், மருதம்பட்டிக்கு வருகை தந்தார். அவர் பள்ளியின் முன்னோட்ட அறிக்கையை வாசித்து வியந்தார்.
“நீங்கள் பள்ளியை மேல்நிலைப்பள்ளியாக மாற்றி, ஒரு மாடல் உருவாக்கலாம். இது அரசு திட்டம் அல்ல, உண்மையிலேயே ஒரு பள்ளி உருவாகும் கதை.”

நரசிம்மன் எதுவும் சொல்லவில்லை. அந்த சந்திப்புக்குப் பிறகு அவர் தனக்குள்ளே நினைத்தது:
“நம்ம வாழ்க்கை வரலாற்றா எழுதணும்னு ஆசை இல்ல. ஆனா நம்ம வாழ்ந்த காலம் ஒரு புத்தகமாக இருந்தால், அது போதும்.”

அந்த இரவு, கவியா எழுதினாள்:
“ஒரு நாள் என் வாழ்க்கையையே ஒரு பாடம் போல படிக்க மாட்டேங்கலா?”

8

மருதம்பட்டி பள்ளியின் மீது மழை மூடிய வானம் தவிர வேறு எந்த ஒரு மாயைவும் இல்லை. ஆனால் அந்த வானத்தைப் பிளந்தது நரசிம்மனின் பள்ளிக்கான அந்த முகநூல் பதிவு:
“ஒரு பள்ளி என்பது கட்டிடம் அல்ல. அது குழந்தையின் உள்ளத்தில் எழும் முதல் நம்பிக்கை.”

பதிவு வெளியான பத்து நிமிடங்களுக்குள் 200 பேர் பகிர்ந்தனர். ஏற்கெனவே மாநில அளவில் பரவிய மருதம்பட்டியின் பெயர், இப்போது சமூக ஊடகங்களில் ஊருக்குள், ஊரைத் தாண்டி, தமிழகம் முழுக்க பரவியது. மற்றொரு பள்ளியின் ஆசிரியர் பக்கத்தில் எழுதியிருந்தார், “நீங்கள் நம்ம நெஞ்சத்தில எழுதி விட்டீங்க. இப்போது பள்ளிக்குச் செல்வதுதான் புதிதாகத் தோன்றுகிறது.”

அந்த வாரம் மருதம்பட்டி பள்ளியில் “கற்றல் திருவிழா” எனும் ஒரு திறமைகள் கண்காட்சி நடத்தப்பட்டது. ஒரு வாரம் முழுக்க மாணவர்கள் தான் ஆசிரியர்கள், நூலகராகியவர்கள், தொகுப்பாளர்கள், புலவர்களாக மாறினர். ஒவ்வொரு வகுப்பும் ஓர் உரையாடல் நிலையமாக மாறியது. சுவர்களில் வரைபடங்கள் இல்லை, உரைகள் இல்லை, ஆனால் குழந்தைகள் சொன்ன கதைகள் எல்லாம் நிரம்பியிருந்தன.

கவியா சிறந்த வடிவமைப்பாளராக நின்றாள். தானாக வடிவமைத்த ஒரு புத்தகக் கட்டுரை – “நான் வாசித்த முதல் கண்” – அனைவரின் பாராட்டையும் பெற்றது. அதில் அவள் எழுதியிருந்தாள்:

“அம்மா என் கையில புத்தகம் கொடுத்தது போல,
அப்பா என் கண்ணில ஒளியைக் கொடுத்தார்.
ஆனா என் ஆசிரியர் என் உள்ளத்தில வாசிப்பு கொடுத்தார்.”

அந்த வாசிப்பு உணர்வை நன்கு சித்தரிக்க, குழந்தைகள் படித்த புத்தகங்களை ஒரு பெரிய தாளில் வரைந்து ‘புத்தக மரம்’ என பெயரிட்டனர். அதன் கிளைகளில் அவை வாசித்த புத்தகங்களின் பெயர்கள், ஆசிரியர்களின் மேற்கோள்கள், மற்றும் பெற்றோர்கள் சொன்ன பழமொழிகள் அனைத்தும் தொங்கின. இந்த ஒரு மரம் தான் விழாவின் மையக்கருவாக மாறியது.

விழாவின் கடைசி நாளில் மாவட்ட கல்வி அலுவலர் ரமணி நேரில் வந்தார். பள்ளியின் நடுவே நின்று மாணவர்களை பார்த்தார். “உங்களின் குரல் வார்த்தைகளாக மட்டும் இல்லாமல், கொடிகளாகவும், மரங்களாகவும் மாறியிருக்கிறது,” என்றார். பின்னர் கவியாவிடம் திரும்பி, “உங்க கதைகள் என்னை நம்ப வைத்தது. நீங்கள் குழந்தைகளின் எழுத்தின் வழி பெரிய சமூகத்தை மாற்ற முடியும்,” என்று பாராட்டினார்.

அந்த விழாவில், ஷைலஜா சொன்ன உரை அனைவரின் மனதையும் பதைபதையச் செய்தது. “நான் படிக்குறேன், ஏனெனில் என் அம்மா படிக்க முடியலை. அவர் வேலைக்கு போறவர்களுக்கான டீயை சுடுகையில் சுடுவார். நான் எழுத்துக்காக கத்துக்கறேன், அவர் வாட்டர் ஹீட்டராக இருக்காமல் இருக்க.”
இது வெறும் உரை இல்லை. அது நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குழந்தைகளுக்கு குரலாக இருந்தது.

அந்த விழாவிற்கு வந்திருந்த ஊராட்சி தலைவர் தியாகராஜன் சொன்னார், “நாம் எப்போதுமே பள்ளிக்கு கட்டிடம் கொடுத்தோம், கழிவறை கட்டினோம், சுவர் எழுப்பினோம். ஆனா இப்போதுதான் நம்மக் குழந்தைகளுக்கு ஒரு வாசிப்புக் கண் கொடுத்தோம்.”

மருதம்பட்டியில் பள்ளியின் சுவரோட்டியில் எழுதிய வாசகங்கள் இப்போது நகரங்களிலும் தோன்றத் தொடங்கின. “எழுத்து ஒரு பயணம்” “வாசிப்பே விடுதலை” “பள்ளி என் உயிரின் முதல் பக்கம்”—இவை அனைத்தும் குழந்தைகள் எழுதிய வார்த்தைகள்தான்.

அந்த ஆண்டு பள்ளியில் முதல் முறையாக பன்னிரெண்டாம் வகுப்புக்கான மாணவர்கள் மாநில தேர்வில் தோன்றினர். ஷைলஜா, கவியா, குணசேகர் உள்ளிட்ட 11 பேர் தேர்ச்சி பெற்றார்கள். அவர்களுக்குப் பள்ளி வளாகத்தில் ஒரு சிறிய விழா நடத்தப்பட்டது. ஆனால் அதில் சடங்கு இல்லை, மாறாக ஒவ்வொருவரும் தங்களது கற்பனை எழுத்துகளை பள்ளிக்கு கொடுத்தார்கள். ஒவ்வொரு மாணவனும் ஒரு வாக்கியம்.

கவியா எழுதியாள்:
“நான் கிளம்புறேன், ஆனா என் எழுத்து இங்கேதான்.”

ஷைலஜா எழுதியாள்:
“நான் பள்ளியை விட்டு வெளியே போறேன், ஆனா பள்ளி என்னை விட்டுப் போகாது.”

இவை எல்லாம், பள்ளியின் சுவரில் ‘பேச்சு மரம்’ என்ற இடத்தில் பொறிக்கப்பட்டன. அந்த இடம், பிற மாணவர்களுக்கு ஒரு அடையாளமாக இருந்தது—ஒரு நாள் அவர்களும் இங்கே சொல்வார்கள்.

நரசிம்மன் அந்த நாள் மழையிலே மவுசு குறைந்த மிதமான ஒரு பசுமை சட்டையில் நின்றார். அவரை ஆசீர்வதிக்க வந்திருந்த பழைய மாணவர்கள், பெற்றோர், மற்றும் சமூகத் தலைவர்கள் ஒரு சிறிய நன்றி நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்திருந்தனர்.

அவர் என்னும் சொன்னார்:
“பள்ளி என்பது ஒரு குழந்தையின் முதல் நண்பன். அதை குழந்தையின் உள்ளத்தில் விதைக்கிறோம், வளர்க்கிறோம். ஒரே ஆசை—அந்த நட்பு ஒருபோதும் முடிவடையக்கூடாது.”

அந்த வாரத்தின் கடைசி நாளில், கவியா ஒரு கடிதம் எழுதி பள்ளி நூலகத்தில் விட்டாள்.
அது ஒரு பச்சை உறையின் உள்ளே மூடிய கடிதம். மேல் மூலையில் எழுதி இருந்தது—
“அடுத்த கவியாவுக்காக…”

அது திறந்தால் என்ன இருக்கும்? யாரும் திறக்கவில்லை.
அதன் வெளியே மட்டும் ஒரு வரி:

“ஒரு பள்ளி ஒரு நாளில் கட்டப்படாது.
ஆனா ஒரு வார்த்தை மட்டும் போதும், அது வாழும் வரை பள்ளி முடிவதில்லை.”

இதை வாசித்த ஒவ்வொரு வாசகரும்—
அந்த வார்த்தையையே தங்களுள் தேட ஆரம்பித்தார்கள்.

— முடிவு —