காற்றின் பாதை

கவிதா ராஜேந்திரன்

பூவிழியின் காலை

மதுரையின் புறநகரிலுள்ள சின்னத் தெருவொன்றில் நன்கு பழைய வீடு ஒன்று. சிவப்புக் கட்டிடம், முற்றத்தில் நீர்மூட்டும் ஒரு தொட்டி, பக்கத்தில் நெருப்புக் குச்சி அடுப்புக்கேற்ற சமையலறை. அதில் தான் பூவிழி வசித்தாள். பெரிய தங்கைதான் அவளது அம்மா மாதிரி. அண்ணன் பழனி, அவனுடைய மனைவி காளியம்மாள், இரண்டு பிள்ளைகள் – இவர்களோடு வாழும் அவளுக்கு தனிக்குடும்பம் என்று ஒன்றே இல்லை.

பூவிழி ஒரு அரசு பள்ளியில் கணித ஆசிரியை. வெறும் பதினாறு நூறு ரூபாய் மாத சம்பளம். ஆனால் அந்த பணத்தில் பெரும்பகுதியை வீட்டு செலவுக்கு விட்டுவிட்டு, மீதியை மாணவிகளுக்கு புத்தகம் வாங்க, சிலருக்கு பஸ் கட்டணம் தர, எப்போதாவது காஞ்சி பட்டுக் கிழிந்த புடவை வாங்க, அவ்வளவுதான்.

காலையில் நான்கு மணி. தூக்கத்தில் புன்னகைக்காமல் விழிக்கும் பூவிழி. ஒரு பெரிய குவளையில் நீர் கொதிக்க வைக்கும். பக்கத்து வீட்டுக்காரர் மோகனம்மாள் கண்ணாடிக்கிண்ணம் கொண்டு வந்து, “பூவிழி, இப்போதே எழுந்துட்டியா? நீ மாதிரியான பொண்ணுங்களால்தான் இந்த ஊர்ல இன்னும் ஒளி இருக்கு,” என்றாள். பூவிழி சிரித்தாள். “ஒளியா? மின்சாரமே தட்டுப்பாடு மாமி,” என்றாள்.

ஏழு மணிக்குள் பள்ளிக்கு கிளம்ப வேண்டியது. அதற்குள் குழந்தைகளுக்குச் சாப்பாடு, வீட்டு வேலை, பள்ளிக்குச் செல்வதற்கான சைக்கிள் தயார் செய்தல் – அனைத்தையும் சரி செய்ய வேண்டும். ஆனால் அந்த சின்ன சைக்கிளில் பூவிழி ஒருபோதும் சோர்வடைவதில்லை. பள்ளிக்குச் செல்வதற்கான அந்தப் பாதை தான் அவளது வாழ்க்கையின் அடையாளம்.

பள்ளியில் மாணவிகள் அவளை பார்த்தவுடன் புன்னகை அடித்து ஓடி வந்தார்கள். “மிஸ், இன்று கசக்கடல் கணக்கு சொல்லணும்!” என்றாள் வசந்தி. பூவிழி சிரித்தாள். “கசக்கடல் இல்ல மா, பைனரி சிஸ்டம். அந்தக் கணக்குக்குள் பாசமும் பாவமும் இரண்டுமே தேங்கியிருக்கும்!”

மாணவர்களோடு அவளுடைய உறவு சினேகபூர்வமானது. ஆனால் ஆசிரியைகளுக்குள்ளேயான உறவுகள் மாறுபட்டவை. சிலர் அவளுடைய நேர்மையை ஏற்றுக்கொள்ளாமல் பேசுவார்கள். “அவ ஏன் ஒவ்வொரு வாரமும் மாணவிகளோட வீடுகளுக்கு போறாங்க?” என்ற சந்தேகம், “சந்தோஷ் சார் அவளை மட்டும் தான் ஏன் பாராட்டுறாங்க?” என்ற பொறாமை.

பூவிழி அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. “நீங்க நம்ம கஷ்டத்தை அனுபவிச்சு பார்க்கல, அதனால தான் உணர முடியல,” என்றாள் ஒரு நாள் கூட்டத்தில்.

பள்ளியின் புதிய இயக்குநராக வந்திருந்த சந்தோஷ் குமார், ஒரு பன்னாட்டு திட்டத்தின் கீழ் தமிழக பள்ளிகளை மேம்படுத்த முயற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தார். அவர் பூவிழியின் வகுப்பிற்கு வந்தபோது, எதுவும் பேசாமல் புன்னகையுடன் இருந்தார். வகுப்பின் கடைசியில், “நீங்க மாணவர்களுக்கு பக்கம் கற்பிக்கறீங்க, இதை வீடியோ எடுத்தா கூட யூட்யூப்ல வைச்சுருக்கலாம்!” என்றார்.

பூவிழி சிரித்தாள். “நம்ம வீடியோவைப் பார்ப்பதற்கு யாராவது நேரம் செலவழிக்கிறார்களா? எங்கள் வாழ்க்கை யாருக்கும் கவனிக்கப்படுவதில்லை.”

“நான் கவனிக்கிறேன்,” என்றார் சந்தோஷ் குமார் மெதுவாக.

அந்த வாரம் பள்ளியில் திடீர் பிரச்சனை. மாணவி வசந்தி மூன்று நாட்கள் வரவில்லை. கடைசியாக அவள் உடைய பாட்டி மட்டும் பள்ளிக்கு வந்து, “அவள் தந்தை குடித்து குத்திவிட்டார், அவன் போய் இருக்கட்டும், என் செல்லம் படிக்கணும் அம்மா,” என்றாள்.

பூவிழி நேரில் போனாள். அந்த வீடு… சுவர் ஓரங்களில் கரைந்த வர்ணங்கள், வாசலில் குப்பை மூட்டைகள், உள்ளே கூச்சமின்றி கட்டிப்போட்ட ஆடைகள். வசந்தி ஒரு மூலைக்குள் உக்கார்ந்திருந்தாள். முகத்தில் அஞ்சலியும் கண்ணீரும் கலந்திருந்தன.

“வசந்தி, நீ படிக்கணும். என்னோட ஆசை அது மட்டும் இல்ல. உன் வாழ்வின் தேவையும் அது தான்,” என்றாள் பூவிழி.

அதிகாரம் இல்லாமல், ஆனால் அதிகமான அக்கறையுடன் அவள் அந்த வீட்டை விட்டு வசந்தியை அழைத்து வந்தாள். பள்ளியில் கூட சிலர் எதிர்த்தனர். “எதுக்கு நீங்க இப்படி தலையிடறீங்க?” என்றார்கள். பூவிழி பதிலளிக்கவில்லை. அவள் செயலில் தான் பதில் இருந்தது.

மாலை நேரம். சைக்கிளை ஓட்டிக்கொண்டே பூவிழி பள்ளி வாசலை கடந்து சென்றாள். ஒரு சிறிய காற்று முகத்தில் ஒட்டியது. அதை பார்த்து சிரித்தாள். “நான் இருக்கும்போது என் மாணவிகள் தடைகளை கடக்கக்கூடும். அதுக்காகத்தான் நான் இருக்கணும்…”

காற்றும் அவளுடன் ஒப்பந்தம் செய்தது போல… மெதுவாக உதிர்ந்த இலையொன்றை தூக்கி வழியில் போட்டது.

நகரமெங்கும் ஒரு நொடிச் சுவாசம்

பள்ளியில் வசந்தியின் மீண்டுவரவு ஒரு பெரும் மாற்றத்தை தூண்டியது. அவளது கண்களில் புதிதாய் ஒரு நம்பிக்கை பிறந்திருந்தது. அவள் மௌனமாய் இருந்தாள், ஆனால் கணித வகுப்பில் மட்டும் உணர்ச்சி மேலெழுந்தது. பூவிழி சில சமயங்களில் அவளிடம் கூடக் கேட்க மாட்டாள். “நீ பேசாம இருக்கலாம் மா… ஆனா கணக்குல பேசணும்.”

சிறுபிள்ளைகள் சில நேரங்களில் சமுதாயத்தின் அழுத்தங்களை வேறு விதமாக சுமக்கிறார்கள். வசந்தி கணிதத்தில் கவனம் செலுத்தினால், அது ஒரு கதவாகிப் போகும் – வன்முறை, ஏமாற்றம், பயம் ஆகியவை அனைத்தையும் மூடிவைக்கும் கதவு. பூவிழி அதை உணர்ந்தவள்.

அந்த மாதத்தில் ஒரு புதிய மாற்றம் பள்ளிக்குள் வந்தது. மாவட்டக் கல்வித்துறை இயக்குநர் ஒருவரும், அவருடன் ஒரு கல்வித் திட்ட நிறுவனத்தினர் பள்ளிக்குச் சுற்றுப்பார்வை வந்தனர். அவர்களில் ஒருவராக இருந்தார் ஷீலா ராஜ் – தில்லியில் பட்டமேற்படிப்பு முடித்திருந்த சமூக ஆர்வலர். சுடிதாரில் நேர்த்தியாக, ஆனால் எளிமையாக – வெறும் நோட்டுப்புத்தகத்துடன் வந்திருந்தார்.

பள்ளி நிர்வாகம் அனைத்தையும் ஒழுங்கு படுத்தி நடத்தினார்கள். ஆனால் ஷீலா விஜயம் யாருக்கும் பிடிக்கவில்லை – ஏனெனில் அவளால் façade எதுவும் இருக்க முடியாது. நேராக வகுப்பிற்குள் சென்று, மாணவிகளை நேரில் கேட்க ஆரம்பித்தார். “எத்தனை பேர் வீட்டிலிருந்து அனுமதியுடன் படிக்கிறீங்க?” “உங்களுக்கு வீட்டில் தனி இடம் இருக்கிறதா படிக்க?” “பாடசாலை சாப்பாடு பாஸ்திரமா இருக்கா?”

அவளுடைய கேள்விகள் அடிப்படையை குத்தின. முதலில் மாணவிகள் மௌனமாக இருந்தனர். பிறகு பூவிழி அவர்கள் அருகே நின்றபோது, சிலர் மெதுவாக தங்கள் துயரங்களை பகிர்ந்தனர்.

வசந்தியும் பேசினாள். “நான் மூன்று நாள் வரலை. என் அப்பா… குடிச்சு அடிச்சிட்டார். ஆனா பூவிழி மிஸ் வந்து எனக்கு கை கொடுத்தாங்க.” அந்த வார்த்தை ‘கை கொடுத்தாங்க’ என்கிறதிலேயே ஒரு முழு சங்கதி அடங்கியிருந்தது. ஷீலா தன் கண்களில் சற்று ஈரத்தை மறைத்தாள்.

அந்த நாள் மாலை பூவிழி சைக்கிளில் திரும்பும்போது, ஷீலா அவளை வழியில் கடந்து வந்தாள். “நீங்க வீட்டுக்கு வர்றீர்களா?” என கேட்டாள் பூவிழி. ஷீலா சிரித்தாள். “நீங்கள்தான் என் வீட்டுக்குள் கூட்டிக்கொண்டு வந்ததுபோல இருக்கு.”

அவர்கள் இருவரும் அந்தப் பழைய சிவப்பு வீட்டின் முற்றத்திலிருந்து பேசிக்கொண்டிருந்தனர். காளியம்மாள் கொஞ்சம் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாலும், பூவிழியின் முகத்தில் ஒரு சாந்தி இருந்தது. “ஏன் இவ்வளவு பொறுமையா இருப்பீங்க?” என்றாள் ஷீலா.

“நான் பொறுமையா இல்லங்க… என்னால வேற வழியே தெரியல. ஏன் தெரியுமா? எனக்கு என் அம்மா ஒரு நொறுங்கிய உறவா இருந்தாங்க. கண்ணில் விழிக்கமுடியாத ஒரு முகம். நாம வாழ்க்கையை மாற்ற முடியும்னு நம்புறது, அது தெய்வீகம் இல்ல… அது ஒரு நொடிய சுவாசம் தான். நம்மை தாங்க வைக்கற ஆழ்ந்த மூச்சு.”

ஷீலா அமைதியாக இருந்தாள். பிறகு அவள் ஒரு வாய்ப்பு பற்றிப் பேசினாள் – “Women in Education” என்ற திட்டத்தில், சமூகசெயலாளராக பூவிழிக்கு ஒரு பயிற்சி வாய்ப்பு. சென்னை பயணிக்க வேண்டிய அவசியம். மூன்று வாரம். உதவித்தொகையுடன். “நீங்க தயாரா?”

பூவிழி தயங்கினாள். “நான் போனால என் வகுப்புகள்?” “உங்க வகுப்புகளை வேறு ஆசிரியை பாக்கலாம். ஆனால் உங்க கண்ணோட்டம் இன்னும் பெரிய பார்வைக்குத் தேவையானது.”

அந்த வாரம் ராத்திரி பூவிழி தூங்கவில்லை. உறங்கும் பிள்ளைகளை பார்த்தாள். காளியம்மாளின் தூங்கும் முகத்தைப் பார்த்தாள். தன் வீதியை பார்த்தாள் – அந்த பாதையில் இருக்கும் மெதுவான மிளிரும் மின்விளக்குகளையும், தெருவோர மரங்களையும். கடைசியில், அந்த வாய்ப்பின் மேல் விழி வைத்தாள். “நான் மாறவேண்டியது நானே தான்.”

மறு நாள் காலை பள்ளியில் ஷீலாவிடம் “நான் வர்றேன்” என்றாள். சிரிப்பு மட்டும் கிடையாது. அது ஒரு ஒப்பந்தம் போல இருந்தது. மெதுவாகவும் உறுதியுடன் ஒரு பயணத்தை தொடங்கும் பெண்ணின் மனஉணர்வு.

சென்னைக்குள் ஒரு புதுமை

சென்னைக்கு வந்தது பூவிழிக்கு கனவுகளைச் சுத்தமாக பிழிந்து கொடுத்தது. மதுரையின் இருளான பக்கவீதிகளை விட்டுவிட்டு, இங்கு ஒளி வெள்ளம் பரந்திருந்தது. போக்குவரத்தின் ஓசை, உயரமான கட்டிடங்கள், பீச்சிற்கு அருகிலுள்ள பயிற்சி மையம் — இவை அனைத்தும் அவளுக்குச் சொந்தமல்ல, ஆனாலும் அவளுக்குள் ஒரு புதிய உணர்வு பிறந்தது.

“என்ன தூரம் வர்றீங்க மிஸ்!” என்று ஒரு கூட்டத்தில் ஒருவர் கூற, பூவிழி சிரித்தாள். “தூரம் தான் ஆனா… நமக்கு நெருக்கமானதா இருக்கு.”

அந்த பயிற்சியில் பலரையும் சந்தித்தாள். மதுரை, தஞ்சாவூர், சேலம், இராமநாதபுரம் — ஒவ்வொரு நகரத்தையும் சேர்ந்த ஆசிரியைகள். அவர்களில் சிலர் பட்டதாரிகள், சிலர் அரசுப் பள்ளி தலைவர்கள். ஆனால் ஒருவர் மட்டும் பூவிழியின் கவனத்தை ஈர்த்தார் — பாலகுமாரி. நீளமான வேட்டி, மார்பில் ஓர் அட்டை பஞ்சு பையில் வைத்திருந்தார். எழுத்தாளராகவும் சமூக மாற்றங்களை நோக்கிய பேச்சாளராகவும் இருந்தார்.

பாலா அக்கா, என அழைத்தாள் பூவிழி. ஒரு நாள் இரவு, இருவரும் பயிற்சி மையத்தின் சின்ன கூடத்தில் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

“நான் ஒருமுறை கள்ளக்குறிச்சி மாவட்டத்துக்கு போனேன். ஒரு கிராமம், அங்க ஒரே ஒரு பெண் மட்டும் மேல்நிலை வரை படிச்சிருந்தா. நானும் போய் அங்க ஒரு நூலகம் தொடங்கினேன். முதல்நாள் ஒன்பது பேர் வந்தாங்க. மூன்றாவது மாதம் எண்பது பேர். ஒரே அடிப்படை: நம்பிக்கை. அது இல்லாம வாழ்க்கை வளரும்?”

பூவிழி அவளது வார்த்தைகளில் முழுமையாக மூழ்கினாள். “நம்பிக்கை… அது சில நேரங்களில் ஒரு துணிகரத் தீர்மானம் போலிருக்கும். என் மாணவிகளுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு போராட்டம்தான். ஆனா அவர்களுக்காக தான் நான்…”

பாலா அக்கா தோளில் கையை வைத்தார். “நீ போர் பண்ணுறதுக்காக இல்ல. நீ புயலை எதிர்க்கிறதுக்காக இருக்கிறாய்.”

அந்த வாரங்கள் பூவிழிக்கு ஆழமான திருப்பங்கள் கொண்டிருந்தது. ICT பயிற்சி, பாலசங்கங்களின் வளர்ச்சி, பாலியல் கல்வி தொடர்பான கருணையுடன் கூடிய பயணங்கள் — அவை பூவிழியின் மனதை மாற்றின. ஒரு நாள் வீடியோ பிரெசன்டேஷனில், ஊரின் மூதாட்டி ஒருவர் கூறியதைக் கேட்டாள்: “படிக்கற பொண்ணுங்க வீடு விட்டு வெளியே வரற மாதிரியே எனக்கு நடுங்கு.”

அந்த நடுக்கத்தை பூவிழி உணர்ந்தாள். தனக்கும் அந்தப் பயம் இருந்ததுதான். ஆனால் இன்று அவள் நடுங்கவில்லை. ஊருக்கும் இந்த உலகத்துக்கும் நடுவே ஒரு பாலமாக இருக்க விரும்பினாள்.

பயிற்சி முடிந்த நாளில், பட்டயமும், ஒரு ஒப்பந்தமும் வழங்கப்பட்டது. அந்த ஒப்பந்தம் – “பெண்கள் கல்வி சார்ந்த முன்னேற்ற குழுவின் மாவட்ட இணைப்பாளர்” என்ற சிறிய பதவி. அதை வாங்கிக்கொண்டு பூவிழி சைக்கிளில் திரும்ப முடியவில்லை. ரயிலில், மதுரைக்குத் திரும்பும் வழியில், அவளது மனதிலும் ரயிலின் சக்கரங்களிலும் ஒரே மாதிரி ஓசை இருந்தது.

மதுரையில் பூவிழியின் திரும்புவதற்கே காத்திருந்த பல சிக்கல்கள். பள்ளியின் சில ஆசிரியர்கள்: “சென்னை போயிட்டு வந்தீங்கலாம்பா, இப்போ ஸ்பெஷலா தான் நடந்துக்குவீங்களா?” என்று விசித்திரமாகப் பேசினர். ஆனால் மாணவிகள் மட்டும் வாழ்த்தினார்கள். “மிஸ், நாங்க உங்கள மாதிரியா ஆகலாமா?”

“நீங்க நீங்களா இருந்தா தான் போதும், ஆனா பயப்படாம இருங்க.”

அன்று மாலையில் பூவிழி தனது பழைய பள்ளி பக்கம் நடந்தபோது, சந்தோஷ் குமார் அவளை எதிர்கொண்டார். “வந்துடீங்களா! எப்படி பயணம்?”

“நானே பயணமா மாறிட்டேன் சார்,” என்றாள் பூவிழி.

அவள் அதே தெருவை கடந்து சென்றபோது தெரிந்தது — அந்த நகரம் ஒரே மாதிரி இருந்தாலும், அவள் கண்ணோட்டம் மாறியிருந்தது. தெருவின் ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு வாசலும் புதுசாக தோன்றின. வசந்தி பள்ளியின் வாசலில் பூமியில் ரேகை வரைந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். பூவிழி அதைப் பார்த்து சிரித்தாள். “இப்போ ரேகை மட்டும் இல்லம்மா… பாதையும் நீங்க வரையணும்.”

தாமரையின் வெப்பம்

சென்னையில் எடுத்த அந்த புதிய ஒப்பந்தத்துடன் பூவிழி பள்ளிக்கேவலமான ஆசிரியை இல்லை என்பதற்கான அடையாளமாகி விட்டாள். இப்போது அவள் மாவட்ட ஒருங்கிணைப்பாளராகவும் செயல்பட்டாள். மாதம் ஒருமுறை மாநகரத்தில் கூட்டங்கள், வாரந்தோறும் இரண்டு பள்ளிகளுக்கு பார்வை, மற்றும் பலருடன் பகிர்வுகள் — அவள் அன்றாட வாழ்க்கையின் ஓட்டம் வேகமடைந்தது.

ஆனால் இதற்கெல்லாம் மையமாக இருந்தது – மதுரையின் அந்த சின்ன பள்ளி. பூவிழி எங்கு சென்றாலும், அவளது உள்ளம் அந்த வகுப்பறையில் இருந்தது. வசந்தி, அனிதா, ரேவதி, மற்றும் பிள்ளைகளின் நம்பிக்கைகள் அவளுடன் பயணித்தன.

ஒரு நாள் பிற்பகல், பூவிழி தன்னுடைய புதிய வேலைவாய்ப்பு காரணமாக அருகிலுள்ள தனியார் பள்ளிக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. அந்த பள்ளி நகரின் எல்லையிலுள்ள பள்ளத்தாக்கில் இருந்தது. ஆனால் அதில் வசதிகள் அபாரமாக இருந்தன — குளிர்சாதன கருவிகள், சக்கர நாற்காலிகள், கேட்கும் எரிகாட்டிகள், உடற்கல்விக்கான மைதானம்.

அந்தப் பள்ளியின் முதல்வர், அழகாக உருசியாக பேசும் ஒருவர், பூவிழியை வரவேற்றார். ஆனால் அவர் பேச்சு நேர்மையாக இருந்ததில்லை.

“நீங்க அரசு பள்ளி படிச்சவங்க தானே? அங்க குழந்தைகள் குறைந்த சிந்தனையுடன் இருக்காங்க. இங்க பார்த்தீங்கனா… நாங்க Cambridge Syllabus follow பண்ணுறோம். You know, English fluency is the backbone of today’s growth.”

பூவிழி சிரித்தாள். “அப்போ backbone மட்டும் போதாதுங்க… மனசு இல்லாம வளர்ச்சி முடியுமா?”

அவரால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அது பூவிழிக்கு அடைந்த முதல் பெரிய உணர்வு: சில இடங்களில் அவள் தகுதியும் நேர்மையும் வெறும் பணம் மற்றும் பதவியால் குறைந்த மதிப்போடு பார்க்கப்பட்டது.

அந்த நாள் மாலை பூவிழி பள்ளியில் இருந்தவசந்தியிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். “மிஸ், நாங்க யாருன்னு உலகம் நம்பலாமே?” என்றாள்.

“உலகம் நம்பலாமா இல்லையா தெரியாது மா… ஆனா நம்ம நம்பிக்கையை உலகம் கேட்கணும்.”

வசந்தி மெதுவாக தன் புத்தகத்தை எடுத்தாள். அதில் ஒரு பக்கம் முழுக்க படம் வரைந்திருந்தது. ஒரு சூரியன், கீழே ஒரு சிறிய மரம், அதன் கீழ் நிழலில் ஒரு பெண் – கண்களில் தூய்மை. “இது நீங்கதான்,” என்றாள்.

அந்த சின்ன ஓவியம் பூவிழியின் உள்ளத்தை கிழித்தது. அவர் மரத்தின் கீழ் நிழலாக இருக்கிறார்களாம் — மாணவிகள் சூரியனின் வெப்பத்தால் வளர, அவருடைய நிழல் பாதுகாப்பளிக்கிறது. இவ்வளவு சிக்கலான உணர்வை ஒரு சிறுமி இவ்வளவு எளிமையாக வரைய முடிந்ததா?

பூவிழி ராத்திரி அழுதாள். முதன்முறையாக… ஓர் உள்முனையில் கனமான கண்ணீருடன்.

மறு நாள் அவள் மாவட்ட அலுவலகத்தில் நுழைந்தபோது, அலுவலர் ஒருவர் எதிர்பாராத தகவல் தெரிவித்தார். “மெடம், உங்களுக்கு புதுசா ஒரு பிலட் திட்டம் இருக்கு. ‘தாமரை’ – மேற்கு மாவட்டங்களில் பெண்களின் பள்ளிக்கல்வி மேம்பாட்டுக்கான சிறப்புத்திட்டம். உங்களை தலைவராக தேர்ந்தெடுத்திருக்காங்க.”

“எனக்கு?” என்றாள் பூவிழி, அதிர்ச்சியுடன்.

“ஆமாம் மெடம். உங்கச் செயல் அறிக்கைகள், மாணவர்களோட முன்னேற்றம், கம்யூனிட்டி ஆதரவு – எல்லாமே பட்டியலில் வந்துருக்கு.”

அந்த வாரம் பூவிழி மீண்டும் சென்னை பயணம் மேற்கொண்டாள். ‘தாமரை’ திட்டத்தின் கலந்தாய்வில் முன்னாள் நீதிபதிகள், கல்வியாளர்கள், மற்றும் தொண்டு நிறுவனங்கள் சேர்ந்திருந்தனர். அவளின் மேல் எதிர்பார்ப்பு அதிகமாக இருந்தது.

முன்னர் பயணித்த பூவிழி மௌனமாக இருந்தால், இப்போது அவள் பேசத் தயங்கவில்லை. அவள் தனது நிலைப்பாட்டை கூறினாள்: “படிக்க வாய்ப்புள்ள பெண்ணுக்கு மட்டும் உயர்வு கிடைக்கிறது. ஆனால் வாய்ப்பில்லாதவளுக்கு நாமே வாயிலாக இருக்கணும்.”

அந்த அறையில் தும்மிய அமைதி பரவியது. பிறகு, நீண்ட நேரமாக வாய்திறக்காத நபர் ஒருவர் மெதுவாகச் சொன்னார், “You are not just a teacher. You’re a movement.”

பூவிழி அதைக் கேட்டு பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவளுடைய கண்கள் சுடர்ந்தன.

மதுரைக்கு திரும்பியபோது, சைக்கிளில் செல்லும் வழியில் பூவிழி தாமரையைக் கண்டாள் – சதுப்புநிலத்தின் மேல், ஒரு சிவப்புத் தாமரை மெதுவாக மலர்ந்துகொண்டிருந்தது.

அது போலத்தான்… அவளும்.

எதிர்வீசிய காற்றுகள்

‘தாமரை’ திட்டத்தின் கீழ் பூவிழிக்கு கடமைகள் அதிகரித்தன. மேற்கு மாவட்டங்களின் ஆறு அரசு பள்ளிகள், பத்தொன்பது கிராமங்கள், ஏழுநூறு மாணவிகள் — ஒவ்வொருவருக்கும் வித்தியாசமான சூழ்நிலைகள், வித்தியாசமான சவால்கள்.

அந்த மாதம் பூவிழி அதிக நேரம் வீட்டு வெளியே இருந்தாள். காலை பேருந்துகளில் பயணம், பிற்பகலில் பள்ளிகளுக்குள் பார்வை, மாலையில் ஆலோசனைக் கூட்டங்கள். இந்த ஓட்டத்தில் அவளுக்கு தனிப்பட்ட நேரம் கிடையாது. ஆனால் ஒரு வகையில், அவளுக்கு அதுதான் தேவை. ஏனெனில் தனிமையில் மூச்சுவிட நேரமில்லை என்பதே அவள் உண்மை.

ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் அவளுக்கென்று ஒரு கதையைச் சொல்வதுபோல் இருந்தது. கீரனூர் பள்ளியில் சுதா என்ற சிறுமி – அவளது தந்தை மதுப்பிரச்சனையால் பள்ளிக்கே அனுப்ப மறுத்தார். பூவிழி நேரில் சென்று பேசியபோது, அவரின் முகத்தில் அவமானம் கலந்த கோபம். “பெண்களுக்கு எதுக்கு மேல்கல்வி? கல்யாணம் பண்ணிடுவோம்.”

“உங்க பொண்ணு படிக்கறதுல உங்க ஆண்மை பாதிக்குமா?” என்றாள் பூவிழி. அந்த ஒரு கேள்வி வித்தியாசமாக அமையுமென எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் அந்த ஆண் மெளனமானார்.

ஒரு வாரத்துக்குள் சுதா மீண்டும் பள்ளிக்கு வந்தாள்.

தலைமையாசிரியர்கள் கூட பூவிழியிடம் கவலைகளை பகிர்ந்தனர். “திட்டமா எல்லாம் நல்லா இருக்கு மெடம், ஆனா சம்பளம் கூட வரல. எங்க ஆசிரியர்கள் ஏற்கனவே மனஅழுத்தத்தில் இருக்காங்க.”

பூவிழி அதை அலட்சியமாகப் பார்ப்பதில்லை. அவளே ஓர் அரசு ஆசிரியைதான். திட்டங்கள் நன்றாக இருந்தாலும், நிலைத்த அமைப்பு இல்லாவிட்டால் அது விரிசல் தான். அந்த வரிசையில், சென்னை தலைமை அலுவலகத்திற்கும் நேரில் எழுதி அனுப்பினாள் — ஆசிரியர் நலன்கள் குறித்த 7 பக்க அறிக்கை.

அதன் பிறகு, சில பதில்கள் வந்தன. முதன்முறையாக, ஒரு மாவட்ட ஒருங்கிணைப்பாளரின் குரல் அதிகாரிகளின் காதில் விழுந்தது. அது பூவிழிக்கு ஒரு பெரிய நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தியது — கட்டமைப்பில் இருந்து மாற்றம் வரலாம் என்கிற நம்பிக்கை.

ஆனால் இதற்கெல்லாம் இடையில் வந்தது ஒரு திடீர் துளி — அவளது தாயின் உடல்நிலை.

காளியம்மாள், எப்போதும் கவனித்துக்கொள்வது போல இல்லை. முதலில் சிறு வலிகள். பிறகு மூச்சுத்திணறல். ரத்த பரிசோதனைகள், சிகிச்சைகள் — முடிவில் மருத்துவமனைச் சீட்டு சொன்னது: கிட்னி செயலிழப்பு.

பூவிழி வெறித்துப்போனாள். அத்தனை வேலை, புள்ளி, திட்டம் எல்லாம் ஒரு நொடிக்குள் மருவிப்போனது போல இருந்தது. தனது தாயின் கண்களில் மரணம் ஓர் நிழலாக சுற்றிக்கொண்டிருந்தது.

மூன்று நாட்கள் பள்ளிகளுக்கு போகவில்லை. திட்ட அலுவலர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்டாள். “நான் வேலை செய்யாதேன்னு இல்ல, ஆனா என் அம்மாவும் என் உலகம் தான்.”

மருத்துவமனையில், இரவுகளுக்கு தங்கினாள். தாயின் கண்களில் இருந்து ஆழமான பாசம் சிதறியது. “நீ இவ்வளவு பெரியவளா ஆகுவேன்னு நெனச்சே இல்லம்மா…”

“நீங்கள்தான் என்ன வளர்த்தீங்கம்மா,” என்றாள் பூவிழி.

அந்த வாரம் முழுக்க பூவிழி தனக்குள் குழம்பியிருந்தாள். ஒரு பக்கம் பணிக்கொணர்வும், மற்றொரு பக்கம் குடும்பத்தின் அசைந்த நிலையும் — அவளது மனநிலை சிக்கலில் சிக்கியது.

அந்த நேரத்தில், பாலா அக்கா திரும்பி வந்தார்.

“உன்ன பாத்தவுடனே புரிஞ்சுருச்சு… நெஞ்சுல ரத்து ஓடுற மாதிரி உள்ளே உளறல் இருக்கு,” என்றார். “நீ ஓயணும். கொஞ்சம் உனக்காகவே.”

“ஏன் அக்கா… என் பிள்ளைகளும் இருக்காங்களே… திட்டமும் நிறைய வாய்ப்புகளும்…”

“வாய்ப்புக்கு மேல உன் உயிர். முதல்ல நீ உயிரோட இருக்கணும். பசும்பொன்னு, நீயில்லேனா பயணமெல்லாம் நிறைய பாதைகள் இல்லாமிடும்.”

பூவிழி பாலா அக்காவை கட்டிப்பிடித்தாள். அந்த மௌனக்கண்ணீர் ஒரு தீர்வாக இருந்தது. அவர் பேசிக்கொண்டிருந்த வார்த்தைகள் ஒரு தாயின் கோர்க்கையை போலவே இருந்தது.

மறு நாள் பூவிழி திட்ட அலுவலகத்துக்கு ஒரு கடிதம் அனுப்பினாள் – ஒரு மாத சுயவிருப்ப ஓய்வு கோரி. அந்த நேரம் அவளுக்கு மிக முக்கியமானது: தாயின் அருகிலிருப்பது.

அந்த மாதம் பூவிழி எந்த அரங்கிலும் பேசவில்லை. எந்த பள்ளிக்கும் செல்லவில்லை. ஆனால் வீட்டின் உல்லாசத்தில், தினமும் தாயுடன் சாப்பிடும் பொழுதுகளில், ஒரு புதிய வாசல் திறக்கப்பட்டது — அழுக்கான வேலைகளில் இருந்தும் உயர்ந்த பாசத்தை உணர்ந்து வாழும் வாய்ப்பு.

அடர்ந்த நிழல்களின் நடுவே

பூவிழியின் சுயவிருப்ப ஓய்வு நாட்கள் ஒரு விதமான அமைதியை கொடுத்தது. அதிகாலை நேரங்களில் தாயின் முன் காபி வைத்து அமர்ந்தாள். இரவு நேரங்களில் குடும்பத்தோடு சீரியல் பார்ப்பது, தோட்டத்தில் பழைய புஷ்பங்களை நிர்வாகிப்பது — அவள் பிழைத்துவந்த வேகமான வாழ்க்கை முறையை விட இது வெகு மெதுவாகவும் உணர்வுபூர்வமாகவும் இருந்தது.

அவளது தாயின் உடல்நிலை மெதுவாக மேம்பட்டது. டயாலிசிஸ் தொடர்ந்தபோதிலும், மன உறுதியால் அவரில் ஒரு நிம்மதி தோன்றியது. “நீங்க கூட இருக்கறப்போ என்னை மரணமே பயமுறுத்த முடியல,” என்றாள் காளியம்மாள் ஒரு நாள் காலை. அந்த ஒரு வாசகம் பூவிழியின் உள்ளத்தைக் கிளறியது.

அந்த ஓய்வு நாட்களில் பூவிழி குறும்படங்களாக தனது பள்ளிச் சுற்றுப்பயணங்களை, மாணவிகளின் வாழ்க்கை மாற்றங்களை, கிராம பெண்களின் எழுச்சிகளை தொகுத்துக் கொண்டாள். கேமரா இல்லாததால், செங்கல் வீட்டின் மாடியில் இருந்த பழைய ஆண்ட்ராய்டு போனில் தான் படம் எடுத்தாள். ஆனால் அந்த வீடியோக்கள் சுத்தமான உண்மை கொண்டவை. பேச்சு இல்லை; கண்கள் பேசும், சிரிப்புகள் கதையாகும், ஒவ்வொரு காட்சியிலும் பூவிழியின் பயணமும், தேடலும் தொனிக்கிறது.

ஒரு நாள், அவளது பழைய ஆசிரியையான சந்தோஷ் குமார் மாமா வீட்டிற்கு வந்தார். “இந்த காலக்கட்டத்தில் ஒவ்வொரு பெண்ணும் நீ மாதிரி நேர்மையாக வாழ்ந்தா, இந்த சமுதாயம் ஒரு புத்தகம் மாதிரி சுழலும். ஆனா…”

“ஆனா?” என்றாள் பூவிழி.

“இந்த நேர்மையான பாதையை இந்த சமூகம் சிரிச்சு பார்க்கும். சில சமயங்களில் தாக்கும்கூட.”

அந்த வார்த்தை அவளுக்கு எச்சரிக்கையாக இருந்தது.

ஓய்வு முடிந்தவுடன், பூவிழி திரும்ப ‘தாமரை’ திட்டத்தில் பணியாற்றத் தொடங்கினாள். ஆனால், தலைமை அலுவலகத்தில் ஒரு புதிய முகம் காத்திருந்தது — ஜெயலலிதா தேவி, புதிய திட்ட ஒருங்கிணைப்பாளர்.

“நீங்க தான் பூவிழியா?” என்றார் அவர்கள் ஒரு வெட்கமற்ற பார்வையுடன். “நீங்க எல்லாம் emotional anchors மாதிரி. ஆனா system needs numbers. Performance.”

பூவிழி வாய்திறந்தாள். “Performance is not numbers alone, ma’am. Transformation is not always measurable.”

“See… idealism won’t help the government. We have to be practical.”

அந்த வாரம் பரபரப்பாகவே சென்றது. முந்தைய திட்டங்களில் சில மாற்றங்கள் அறிவிக்கப்பட்டன. மாநில அளவிலான அலுவலர்கள் வீதிகளுக்கு பயணங்களை குறைத்தனர், ஆவணப் பணிகள் அதிகரித்தது. பள்ளிக்குச் செல்லும் நேரம் குறைந்தது. இதனைப் பற்றி பூவிழி எதிர்வினை தெரிவிக்க முயன்றபோது, ஜெயலலிதா தேவியின் பதில் கொடுமையானது.

“நீங்க ஒரு sentimental worker மாதிரி நடக்குறீங்க. System doesn’t revolve around feelings.”

அந்த வாரம் பூவிழி இரவுகள் தூக்கமின்றி கழிந்தது. அவளது பயணத்தின் அர்த்தம் குறைவாகியதாக தோன்றியது. காற்றின் வழியென்று தொடங்கிய பயணம் இப்போது அடர்ந்த வனமாகப் பாய்கிறது.

ஒரு மாலை, பள்ளி மாணவிகள் ஒருவருடன் வீடியோ கால் வந்தது. வசந்தி.

“மிஸ், நீங்க எங்க வந்தீங்கல்லா, பள்ளி வேற மாதிரி ஆயிடுச்சு. எங்க நானும் சுதா கூட பேசிக்கறது கூட சுத்தமா கேட்காம போயிடுச்சு.”

“ஏன் மா? என்னாச்சு?” என்றாள் பூவிழி.

“மிஸ்ஸு சொல்றாங்க பேசாம இருக்கனும், concentration கெடுதுங்க. ஆனா எங்க ஒத்துதானே இருக்கணும்?”

பூவிழி கண்களில் நனையும் நெகிழ்ச்சி. குழந்தைகள் இன்னும் மாற்றத்துக்காகக் காத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் மேலிருந்து கொடுக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் அவர்களை அடக்குகின்றன.

அவள் மறுபடியும் எழுதத் தொடங்கினாள் — இம்முறை ஒரு அறிக்கை இல்லாமல், ஒரு பொது கடிதம்.

பெண்கள் கல்வியை அரசியல் இல்லாமல் நினைக்க முடியாது. ஆனால் அரசியலால் உண்மை மாறக் கூடாது. பள்ளி என்பது கட்டடம் மட்டும் இல்லை, அது உறவுகளின் நடமாடும் வழிதான். ஆசிரியையின் காதலான பார்வையும், மாணவியின் துணிந்த விருப்பமும் ஒன்று சேரும்போது தான் ஒரு பள்ளி வளரும்.

அந்த கடிதத்தை சமூக ஊடகத்தில் பகிர்ந்தாள். எதிர்பார்த்ததுபோல், அது வைரலாகியது.

அந்த மாலை, பள்ளிக்குச் செல்லும் பாதையில் ஒரு இளம் பெண் பூவிழியின் வழியைத் தடுத்தாள்.

“நீங்கதான் பூவிழி மிஸ்? என் அம்மா உங்க வீடியோ காண்டு எனக்கு பள்ளி வச்சாங்க.”

“அம்மா பேரு என்ன?” என்றாள் பூவிழி.

“மலர்விழி.”

பூவிழி சிரித்தாள். “மலரும் விழி, எப்பவும் ஒளிக்கே வழிகாட்டும்.”

காற்றின் மீட்டெடுக்கும் இசை

‘தாமரை’ திட்டத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள், மேலாளர் ஜெயலலிதா தேவியின் கட்டுப்பாடுகள், மற்றும் ஆசிரியைகளில் ஏற்பட்ட விரக்தி — இவை எல்லாம் பூவிழியை ஒரு உள்ளார்ந்த சோதனையில் நிறுத்தின. ஆனால் அந்த பொதுக் கடிதம், அவள் சமூக ஊடகத்தில் பகிர்ந்திருப்பது, ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

அந்த கடிதம் படித்து, மாநில கல்வித் துறை ஆணையர் தன்னை நேரில் அழைத்தார்.

“பூவிழி, உங்க எழுத்தில் உண்மை இருந்தது. ஆனா, நம்ம மேலதிகாரிகள் சமயங்களில் உண்மையைக் கையாள்ததிலேயே பயப்படுறாங்க. அதனால்தான் இந்த பயணத்தில் உங்களுக்கு தடைகள் வந்திருக்கலாம்.”

அவர் விரிவாக பேசினார். அரசுப் பணிகளில் உள்ள உள்நோக்கங்களை, திட்டங்களை மீட்டெடுக்கும் அரசியல் தன்மைகளைப் பற்றி. பூவிழி கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் உள்ளத்தில் சற்றும் அச்சம் இல்லை.

அவளுக்குத் தெரிந்தது — வேரில் இருந்த மாற்றமே பயிற்சி பெற வேண்டிய ஒன்று.

அந்த வாரம், பூவிழி தன்னுடைய பழைய மாணவிகளுடன் வீடியோ அழைப்புகள் நடத்தத் தொடங்கினாள். வசந்தி, அனிதா, சுதா — எல்லோருடனும் ஒரு சிறிய திட்டம் ஆரம்பித்தாள். அந்த திட்டத்திற்கு பெயர்: “படிக்கலாம் பேசலாம்”.

தொலைபேசி இருந்த மாணவிகள், வாரத்துக்கு ஒரு முறை, ஒரு புதிய கதையை படித்து, அதை பற்றிய கருத்துகளை பகிர்வது. அவர்கள் தங்கள் வீடுகளிலிருந்தே ஒவ்வொரு வாரமும் Zoom மூலம் கலந்துகொண்டனர். பள்ளி இல்லை என்றாலும், பள்ளியின் உணர்வு இருந்தது.

இந்த முயற்சி சமூக ஊடகத்தில் நெடுங்கால தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. ‘படிக்கலாம் பேசலாம்’ என்ற Hashtag ஹரியானா, ஒடிசா, தமிழ்நாட்டின் பல கிராமங்களிலும் பிரபலமடைந்தது. சில தொண்டு நிறுவனங்கள் அந்த முயற்சியில் நிதி உதவியும் செய்தன.

அந்த நேரத்தில், ஜெயலலிதா தேவி அழைத்தார். தொனியில் சற்று மாறுபாடு இருந்தது.

“பூவிழி, உங்க திட்டம் நன்றாகவே Viral ஆயிருக்கு. அதற்காக எனது வாழ்த்துகள். ஆனா இந்த முறையில் திட்டத்தை மேற்கொள்வது அங்கீகாரம் இல்லாமையா ஆகுமே…”

“அந்த மாணவிகளுக்கு யாரும் வாய்ப்பு தர மாட்டாங்களே, மேடம். அதனால்தான் வாய்ப்பை நாங்களே உருவாக்கியோம்,” என்றாள் பூவிழி.

“நீங்க மாறியிருக்கீங்க…,” என்றார் அவர் மெதுவாக.

“இல்லை மேடம், உலகம் மாறியிருக்கிறது. நான் ஒலி செய்றதுக்கு யாரோ தேவைப்பட்டிருந்தது.”

அந்த நாள் இரவு பூவிழி வீட்டின் தெருமுனையில் நடந்த ஓர் வாடைக்கடையில், ஒரே தடவையில் மூன்று பெண்கள் வந்து அவளுடன் புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். அவர்கள் கூறியது, “நாங்க உங்க பதிவுகள் படிச்சு நம் பசங்களுக்கு புத்தகம் வாங்க ஆரம்பிச்சோம்.”

அந்த சின்ன நிகழ்வு பூவிழிக்கு மிகப்பெரிய வெற்றி.

மறு நாள், பள்ளி மாணவர்களிடம் நேரில் சந்திக்கத் தொடங்கினார். முதலில் ஒரு கிராமம். பிறகு இரண்டு. மூன்றாவது வாரத்தில், அவர் திட்டம் அரசு ஆதரவுடன் ஒரு கிழக்கு மாவட்டப் பைலட் திட்டமாக அறிவிக்கப்பட்டது.

அதைத் தொடர்ந்து, பூவிழி மீண்டும் ஒரு புதிய பணியில் அமர்ந்தாள் — “மகளிர் கல்வி மேம்பாட்டு நிதி”யின் முதன்மை ஆலோசகராக.

அவள் பயணித்த இடமெல்லாம், பெண்களின் கண்களில் ஒளி இருந்தது. சிலரது கண்களில் கண்ணீர். அவளிடம் அவர்கள் சொன்னது ஒரே ஒன்று:

“நாங்க பேசரதுக்கே பயந்திருந்தோம். நீங்க பேச ஆரம்பிச்சதால, நாங்க படிக்க ஆரம்பிச்சோம்.”

ஒரு மாலை பூவிழி தன் வாகனத்தில் பயணிக்கையில், வயல்களில் வீசும் காற்று அவளது முகத்தில் பட்டது. அந்த காற்று சற்று நனையச் செய்தது — ஆனால் அது மழையினால் அல்ல.

அது அவளுக்குள் ஏற்கனவே காற்றென பரவிய நம்பிக்கையின் இசை.

அந்தக் காற்றின் அழைப்பு

அந்த ஆண்டு அக்டோபர் மாதம். பூவிழி, புதுச்சேரியில் உள்ள ஒரு தேசியக் கல்வி மாநாட்டிற்கு சிறப்பு விருந்தினராக அழைக்கப்பட்டிருந்தாள். “இணைய வழிக் கல்வி மற்றும் பெண் செல்வாக்கு” என்ற தலைப்பில் அவர் உரையாற்ற வேண்டியிருந்தது.

மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்னால், ஒரு புறநகர் பள்ளியில் தன்னிச்சையாக வேலை செய்த ஆசிரியையான பூவிழி, இன்று தேசிய மேடையில் பேசுவதற்காக கூடியிருந்தாள்.

மேடையின் இரு பக்கங்களிலும் அரசியல், கல்வி மற்றும் சமூகத் தலைவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஆனால் பூவிழிக்கு அதைக் காட்டிலும் நினைவில் வந்தது – ஒரு நேரத்தில் சமையல் முடித்தவுடன் புத்தகம் ஓதிக் கொண்டிருந்த அந்த சிறிய கிராமத்து பையன்கள், வீடியோ அழைப்பில் எழுதிக் காட்டிய மாணவிகளின் கையெழுத்துகள், மற்றும் ஜெயலலிதா தேவி கண்களில் மாறிய அமோதம்.

அவள் பேசத் தொடங்கினாள்:

“என் பயணம் ஒரு பள்ளிக் கூடத்தில் ஆரம்பித்தது. கல்வியை வெறும் பாடநூலாக மட்டும் எண்ணாமல், குழந்தைகளின் கனவுகளை வளர்க்கும் ஒரு வாயிலாகப் பார்க்க ஆரம்பித்த நாளிலிருந்து தான், மாற்றங்கள் நிகழத் தொடங்கின. பெண்கள் பேச ஆரம்பித்தார்கள். படிக்க ஆரம்பித்தார்கள். நம்மிடம் கேள்விகள் எழுப்பத் தொடங்கினார்கள்.”

அந்த உரையின் வீடியோ அன்றே சமூக ஊடகங்களில் பரவியது. பூவிழி மீண்டும் ஒரு குரலாக மாறினாள் – வெறும் ஆசிரியை அல்ல, ஒரு அழைப்பாக.

மாணவர்கள் அவரை Heroine போல பார்க்கத் தொடங்கினர். தொண்டு நிறுவனங்கள் ‘படிக்கலாம் பேசலாம்’ திட்டத்தை தங்களது நிகழ்ச்சிகளில் இணைத்துக்கொண்டன. மாநில அளவில் மையங்கள் தொடங்கப்பட்டது. ஒரு புதிய செயலி – “பூவிழி வாட்ஸ்” – மாணவர்களின் ஆடியோ, வீடியோ சோதனைகளை தொகுக்க உதவும் வகையில் உருவாக்கப்பட்டது.

இதற்கெல்லாம் மையமாக இருந்தது – ஒரு நம்பிக்கை: காற்றைப் போல விடுதலை காண விரும்பும் ஒவ்வொரு பெண்குரலும் அடங்காது.

ஒரு நாள் பூவிழி தனியாக பள்ளிக்கூட வளாகத்தில் நடக்கும்போது, சுவர் ஓரமாக நின்று சிரித்தவளாக சுமிதா வந்தாள் – ‘தாமரை’ திட்டத்தில் ஒருகாலத்தில் பயந்த மாணவி.

“அக்கா… நான் இன்னைக்கு B.Ed முடிச்சேன். உங்களுக்குத் தெரியணும்னு வந்தேன்.”

பூவிழி அசைவில்லாமல் இருந்தாள். கண்கள் நீர்த்ததுள். அந்த இடத்தில் பல வெற்றிகளும் தோல்விகளும் நிகழ்ந்திருந்தது. ஆனால் அந்த ஒரு வார்த்தை – “B.Ed முடிச்சேன்” – எல்லாவற்றையும் தீர்த்தது.

தற்போது, பூவிழி ஒரு தேசிய அமைப்பின் பெண் கல்வித் துறையின் இயக்குநராக பணியாற்றுகிறாள். ஆனால், அவள் வாரத்தில் ஒரு நாள், பழைய கிராம பிள்ளைகள் இருக்குமிடம் செல்கிறாள். ஒரு சின்ன அறை, மூன்று பலகைகள், சில புத்தகங்கள் – அதுவே அவளது உலகத்தின் நாயக மையம்.

அவளுக்கு தெரியாது காற்று எங்கு போகிறது. ஆனால் அது எப்போதும் சிறிய ஒரு ஓசையோடு, அவளை அழைக்கிறது:

“தெரிந்த வழியல்ல… மாறும் பாதையைத்தான் நீ நடக்கணும்…”

****