காபி வாசலில் காதல்

சுதா ரவிச்சந்திரன்

1

சென்னையின் ஒரு மெல்லிய திசையில், பழைய வீடுகளும், புதுப் பசுமையும் கொண்ட மயிலாப்பூரின் ஒரு சின்ன தெருவில் ஒரு கைமான் கதவுடன் கூடிய சுவையான காபி கடை இருக்கிறது. அந்தக் கடையின் பெயர் — “மத்தர் காபி ஹவுஸ்”. பெயரில் யாரும் கவனம் விடாதாலும், வாசலில் நின்றால் அந்த சிந்தனைக்கே இடமில்லை. அங்கிருந்து கிளம்பும் புதிய பிரூவின் வாசனை, காலையிலே ஒருவன் கனவில் கூட காணாத அனுபவமாக இருக்கும்.

இரவு முழுவதும் சிம்பு பறவைகள் கூச்சலிட்ட கண்ணிழைக்கும் நகரத்தில், காலை 6 மணிக்கே அங்கிருந்த காடிகள் ஒரு ஒளியாக உயிர் கொள்கின்றன. அந்த ஒளியில் சென்று, தினமும் ஒரே நேரத்தில் ஒரு பெண் நின்றுக்கொள்கிறாள் — அவளது பெயர் நந்தினி.

நந்தினி ஒரு உள்ளூர் கிராஃபிக் டிசைனர். வீட்டிலேயே வேலை செய்கிறாள். அவளது நாள் “மத்தர் காபி ஹவுஸ்” விருந்து இல்லாமல் துவங்காது. காலை 6:15க்கே வந்துவிடுவாள். வெறும் ஒரு கோப்பை டிகோக் ப்ரூ, மேலும் ஒரு மில்க் கேக். அவள் எப்போதும் உட்காரும் இடம் — கடையின் மூலைக்கே அருகில் ஒரு சின்ன வட்ட மேசை.

அந்த நாளும் அதேபோல தான். ஆனால் அன்று ஒரு மாற்றம் இருந்தது.

அந்த மேசையில் ஏற்கனவே யாரோ உட்கார்ந்திருந்தார். ஒரு புத்தகம், ஒரு பச்சை நிற பென்ஸ், ஒரு பழைய பீரிக்குடம் ஜாகெட். அவர் முகத்தில் ஒரு அமைதி, ஆனால் கண்ணில் சற்று குழப்பம்.

நந்தினி இரண்டு நிமிடங்கள் யோசித்தாள். பிறகு நிதானமாக அருகில் சென்று, மெதுவாக கேட்டாள்: “இது உங்களுக்கு ரெகுலர் ஸ்பாட்டா?”

அவர் சிரித்தார். “இல்ல, நான் இன்று தான் முதல் முறை இங்க வந்திருக்கேன்.”

“நான் ரெகுலரா இங்கே உட்காருறேன்… ஆனா பரவாயில்ல. ஒரு டேபிளை பகிரலாமே?”

அவர் எழுந்தார். “இல்ல, நான் வேறே எங்காவது போறேன்.”

அந்த நேரம், பக்கத்தில் நின்ற முகமூடி அணிந்த மாமா சிரித்தார். “நீங்க ரெண்டும் பகிர்ந்தா நல்லாதா இருக்கும். காபி சார் ஏற்கனவே இரண்டு பேர் கூட குடிக்கவேண்டிய அளவுக்கு ரொம்ப ஸ்ட்ராங்.”

அவர் இருவரும் சிரித்தனர்.

அது தான் அவர்களின் முதல் நிமிடம். அது தான் அவர்களின் காபி வாசலின் முதல் வாசல்.

2

 

மழைத்தூவல் மாதிரி பளபளக்கும் காலை ஒளியில், அந்த காபி டேபிள் மீது இரண்டு குப்பை காபி கண்ணாடிகள் இருந்தன. ஒன்றில் மேல் துளிகள், இன்னொன்றில் நந்தினியின் விரல்தடங்கள். மேசையின் நடுவே ஒரு பழைய நோட்புக்—அந்த புதிய பரிச்சயத்தின் அச்சமாக.

“நான் ஆதித்யா,” அவர் சொன்னார், கை நீட்டி. “நான் ஒரு புத்தக ஆசிரியர்… நாவல் எழுதறேன், ஆனால் வேறு வேலை எதுவும் இல்லாததால, ஒரு டேக் ப்ரூ காபி கடைதான் என் ஆபிஸ்.”

நந்தினி கை கொடுத்தாள். “நந்தினி. கிராஃபிக் டிசைனர். வீட்டிலேயே வேலை செய்றேன். இந்தக் கடை என் காலை உணர்வின் ப்ரஹலாதன் மாதிரி.” அவர் சிரித்தார். சிரிப்புக்கு பின்னால் மெளனம் இருந்தாலும், அது கனிந்தது.

“நீங்கள் எழுதற கதைகள் என்ன மாதிரி?” அவள் கேட்டாள்.

“மனநிலை, மனித உறவுகள், ஆனா எல்லாமே சற்றுத் தொலைவில் இருந்து பார்க்கும் பாணியில். ஒரு கதையில் நேரடியான சம்பவம் இருக்கும், ஆனா அந்தக் கதையின் உண்மை பாத்திரம் வாசகர் தான். அவன் எப்படி வாசிக்கிறானோ அதுதான் அந்தக் கதையின் முடிவு.”

“நீங்கள் நவீன எழுத்தாளர்களோ?” அவள் விழி விரிந்தது. “நான் சுஜாதாவுக்கு பின்னால ஒரு விஷயத்தையும் சப்ஜெக்ட் மேட்டரா எடுத்ததில்லை.”

“நானும் சுஜாதா ரசிகன் தான். ஆனா அவங்க மாதிரி எழுதவே முடியாது. அவரு விஞ்ஞானத்தையும் காதலையும் சேர்த்து, ஒரு மேஜிக் பண்ணுவாரு.”

“அது போலதான் எனக்கும் காபி மேல ஒரு காதல். அது தெரியாம வேறயாரும் நெருங்க முடியாது என்கிற அளவுக்கு.”

“அதான் ‘மத்தர் காபி ஹவுஸ்’ல தினமும் வர்றீங்க?”

“ஹா! அதும் ஒரு காரணம் தான். ஆனா அதுக்குள்ளே சில பழைய நினைவுகளும் இருக்குது.”

“பழைய நினைவுகள் என்றால்?”

நந்தினி கொஞ்சம் தடுமாறினாள். அவள் கண்ணில் ஒரு சிறு தெளிவு வந்தது. “இங்கு நான் என் அப்பாவுடன் வந்து காபி குடித்தேன். அவர் மரணிக்குமுன் இந்த கடை தான் அவருக்கு பிடிச்ச இடம். அவர் பேசுவதைவிட, காபி சுப்ரதம் அதிகம் பேசும்.”

ஆதித்யா கண்களில் சற்று சாய்வு வந்தது. “என் அப்பா ஒரு ரயில்வே கான்ட்ராக்டர். வீட்டிலே எப்போதும் இல்ல. ஆனா அவரு கடைசி நேரத்துல ரொம்ப எழுத ஆரம்பிச்சார். நாவல்களா இல்ல, கடிதங்களா தெரியல. ஆனா அவர் இறந்தபோது, ஒரு நெகிழவைக்கும் புத்தகம் தான் எங்களுக்கு பின்னாடி கிடைத்தது.”

“அதை நீங்கள் படிக்க முடியலையா?”

“முடியலை. நான் எழுத்தாளர் ஆனாலும், அந்த எழுத்துக்கள் என்னை வாசிக்க வைக்க மறுக்கின்றன போல.”

நந்தினி மெதுவாக பேசினாள். “ஒருசில எழுத்துக்கள் வாசிக்கத்தான் அல்ல… உணர்வதற்கே.”

அந்த நிமிடம், அவளது குரல் பசுமை கொண்டிருக்க, ஹவுஸ் சாஃப்டாக இருந்த ஜாஸ் மியூசிக் பின்னணியில் ரெகுலர் ட்ரம்பெட் ஒலி வர, ஒரு பழைய சினிமா போல் அவர்களின் பார்வை ஒன்று சேர்ந்தது.

அந்த நேரத்தில், கதையின் மூன்றாவது பாத்திரம் ஹல்லுக்குள் வந்தார். லதா மாமி.

“அதோ இப்போ வந்துட்டேன்! என் இடத்தில் யாரு உட்காந்திருக்காங்க?”

“மாமி! இது ஆதித்யா. புதிய விருந்தினர்.”

“ஆஹா, வணக்கம்! நான் இங்க பத்து வருஷமா தினமும் ஒரு பிளைனான ப்ரூ பாட்டிலோட காபி குடிக்கிறேன். ஒரு நாளும் நான் கலந்துகொக்க மாட்டேன், ஆனா பேசாமல் இருப்பேன்.”

ஆதித்யா சிரித்தார். “நீங்கள் பேசும் மாதிரி இல்லையே!”

“நானே சொல்லிட்டேன்னு நினைச்சீங்களா? நந்தினி தான் சொன்னா.”

அவர்கள் மூவரும் சிரித்தனர். அந்த சிரிப்பில் ஒரு பசுமை இருந்தது. அது புதிதாக மலரும் பசுந்தேன் போல.

“நீங்கள் எழுதற கதையில ஒரு காபி கடை இருக்கு?” நந்தினி கேட்டாள்.

“இல்ல, ஆனா இனிமேல் இருக்கும்,” என்றார் ஆதித்யா, அவளை பார்த்தபடி.

அந்தக் கணம், நந்தினி திகைத்தாள். அது ஒரு திடீர் புன்னகையா? இல்ல ஒரு சின்ன வாக்குறுதியா?

பக்கத்தில் டேபிள் ஒன்று காலியானது. சாலையை வெள்ளை ஒளி தொடங்கியது. கடையின் வாசலில் சற்று இளநீலம் கலந்த சூரிய ஒளி விழுந்தது.

நந்தினி மெதுவாக கையில் இருந்த கிளாஸை சாய்த்தாள். “நாளை வரீங்களா?” அவள் கேட்டாள்.

“நாளை வரனும்னு ஒரு காரணம் இருந்தா வருவேன்,” என்று சொன்னார் அவர்.

அவள் சிரித்தாள். “காபி கூட காரணம் தான்.”

அவர் மெதுவாக தலை ஆட்டினார். “ஆனா சில நேரம்… காரணங்களும் கதை போல மாறிடும். வருகிறேன்.”

அந்த நாள் முடிவடைந்தது. ஆனால் ஒரு வாசல் திறந்திருந்தது. அது ஒரு கதைக்கா, இல்ல ஒரு காதலுக்கா?

நாளைய காபி அது சொல்லும்.

3

மழை நின்று போன காலையில், கதிரவனின் ஒளி தெருவின் நுனியில் அடர்ந்த மஞ்சள் ஓவியத்தை போல விரிந்திருந்தது. “மத்தர் காபி ஹவுஸ்”-ன் மரப்பல்லத்தில் எழுதியிருந்த நாள் சிறப்புக் குறிப்பு — “50 வருடங்கள் காபிக்காக!” — சற்றே முணுமுணுத்தது. வாசலில் பழைய வெள்ளை கிரில் கதவு ஓசையுடன் திறந்தது.

நந்தினி இன்று இன்னும் சீக்கிரம் வந்திருந்தாள். 6 மணிக்கு ஒரு நிமிடம் குறையாமலே. அவளது மண்டையில் பனித்துளி மாதிரித் தோன்றும் ஒளி இருந்தது. அவளது விரல்களில் ஏதோ பதட்டம். அது கவலை இல்லை. எதிர்பார்ப்பு.

அவள் மேசையில் அமர்ந்ததும், கடையின் உள்ளமைப்பை ஒருமுறை பார்த்தாள். அந்த மேசைத் துவங்கி அந்த மின்சாதனங்கள், பழைய பேன்டிங் வரை எல்லாம் அவளுக்குப் பழக்கம். ஆனால் இன்று இதை ஏதோ புதிதாக உணர்ந்தாள்.

“காலை வணக்கம், டீச்சர்!” என்று பக்கத்து மேசைலிருந்து ஒரு சிறுவன் கத்தினான். நந்தினி சிரித்தாள். “கபிலன், இன்னும் வெறுமனே கபி குடிக்க வரலையா?”

“இல்ல, நா ஒரு ட்ராபிகல் ப்ரூட்ஸ் போஸ்டர் பண்ணிட்டு வந்தேன். அவங்க சொன்னாங்க உங்க கட்டமைப்புக்கு போயி டிசைன் பண்ண சொல்றாங்க!”

“சூப்பர்! நீ போஸ்டர் வித்தகரா மாறற மாதிரி தெரிது!”

அவனும் சிரித்தான். அவள் மீண்டும் காபி பருத்த கண்ணாடியை கொண்டுவந்த பட்சத்தில், அருகே ஒரு நிழல் நிலையாக நின்றது. அது ஆதித்யா.

“வெறுமனே வரலேன்,” என்று சொல்லிக்கொண்டு அவர் மெதுவாக சிரித்தார். அவர் கையில் இருந்தது ஒரு பரிதான் தேய்ந்து போன பை, அதில் ஒரு பென்சில் போச்சு கவர், ஒரு டைரி, மற்றும் ஒரு சின்ன வாசனை காட்.

“இன்னைக்கு என்ன எழுதப் போறீங்க?” அவள் கேட்டாள்.

“உங்களையே,” அவர் பதில் சொன்னார்.

நந்தினி சற்றே உறைந்தாள். “என்னை? ஏன்?”

“நேத்து இரவில, என் கதையின் ஹீரோயின் வருசையில் வந்து நின்னுட்டா. அவங்க வெறுமனே காபி குடிக்கறது இல்ல. துயரத்தையும், புன்னகையையும், வாசனையையும் கலக்கிறா.”

“எனக்கு புரியல. நீங்க உண்மையிலேயே எழுதறீங்களா இல்ல சில வரிகள் impress பண்றதுக்கா?”

“நான் உண்மையிலயே எழுதறேன். ஆனா வாசகர் யாருன்னு தெரியாத காரணத்தினால, நான் எழுதற வரிகள் அவருக்கே தெரியாம கசியிடும்.”

அவள் மெதுவாக சிரித்தாள். “இது நல்லா இருக்கு. ஆனா நீங்கள் உண்மையிலேயே எனக்காக எழுதினீங்கன்னா, அது நிச்சயமாக என் மனதில் ஓர் இடம் பிடிக்கும்.”

அந்த நேரத்தில், லதா மாமி வந்தார். கையில் பழைய காகிதக் குப்பை. “எங்க கடைல என் கணவர் எழுதிய கடிதங்கள் எல்லாம் எடுத்துட்டேன். உங்க இருவரும் கவனிச்சு பாருங்க. எழுதறது எப்படி இருந்துச்சுன்னு தெரியணும்.”

“மாமி, உங்க கணவர் யாரு?” ஆதித்யா கேட்டார்.

“கேள்வி கேட்டது நல்லது. இவர் தான் இந்த ‘மத்தர் ஹவுஸ்’-க்கு அடித்தளமிட்ட மனிதர். காபியோட காதல் கொண்டு, இந்த கடை எடுத்தவர். இந்த கடை நம்ம ஊரின் முதல் வீசிங் இடம். என் கணவர் தான் இதுக்கு முதல் காபி மேஸ்ட்ரோ.”

நந்தினியும் ஆதித்யாவும் வியப்புடன் பார்த்தார்கள். “அப்படியா! நான் இது வரைக்கும் இப்படி கேட்டதே இல்ல,” நந்தினி சொன்னாள்.

“அவர் எழுதிய கடிதங்களில், அந்தக் காலத்தின் வாசனையும் இருக்கு. காதலும்.” மாமி ஒரு பழைய சிகரெட் டின்னை மெல்ல வைத்தார். அதன் உள்ளே செம்மஞ்சள் பக்கங்கள், சிவப்பு காகித மேல் நீல எழுத்துக்கள்.

“இதில் சில வரிகள் நான் வாசிக்க விரும்புகிறேன்,” ஆதித்யா மெதுவாக கூறினார்.

அவர் வாசித்தார்:

“நாளைய காபி எப்படி இருக்கும் எனத் தெரியாது. ஆனால் உன் விழிகள் அதைப் பருகும் வரை, அதை தயாரிக்க வேண்டியது என் கடமை. நாங்கள் பேசாமல் வாழ்ந்த நாட்கள் எத்தனையோ. ஆனால் ஒரு காபி, ஒரு புன்னகை, ஒரு கடிதம்… அவற்றால் தான் நான் காதலை வாழ வைத்தேன்.”

அந்த வரிகள் வாசிக்கப்பட்ட தருணத்தில், அந்தக் கடையில் ஒரு அமைதி பரவியது. அந்த மெளனத்தில், நந்தினியின் கண்கள் சற்று கலங்கின.

“இது… இது என்ன ஒரு உணர்ச்சி,” அவள் சொன்னாள்.

“இதுவே தான் என் அப்பா எழுதிருந்தது போல இருக்குது,” ஆதித்யா சொன்னார். “அவங்க சொல்ல விரும்பியதை எனக்கு சொல்லமுடியாதது போல…”

“ஆனா இப்போ நீங்கள் எழுதுறீங்களே. அதுவே போதாது?”

அவர் சிரித்தார். “நான் எழுதுறேன். ஆனா யாருக்காக என்பதை நீங்கள் தான் தீர்மானிக்க வேண்டியது.”

அந்த நேரத்தில், கடையின் வெளிப்புறம் மழை மெல்லமெல்ல விழத் தொடங்கியது. துளிகள் கதவின் அடியில் சிதறின. காபியின் வாசனையில் சற்றே ஈரப்பதம் கலந்து, அதுவே புதிதாய் தொனித்தது.

நந்தினி மெதுவாக எழுந்தாள். “நாளைக்கு… நான் உங்கள் எழுத்தை படிக்க வரல. நான் என்னை எழுத சொல்ல வரேன்.”

ஆதித்யா சற்று திகைத்தார். “அதாவது?”

“நாளைய காலை காபி உங்களுக்கு அல்ல. அது ஒரு எழுத்து. அது என்னைப் பற்றி இல்ல, என்னுடன்.”

அந்த வாக்கியம் ஒரு புதுப்பக்கம் போலத் தோன்றியது. அந்த பக்கம் வெற்று இல்லை. ஏற்கனவே சில வரிகள் அதில் இருந்தது போல.

மழையில் அந்த இருவரும் வேறு வழிகளில் நடந்தனர். ஆனால் அந்த மழை, இருவரும் ஒரே பக்கத்தில் எழுதியது போல உணர்ந்தது.

4

மழை இரவு முழுக்க துளித் துளியாக விழுந்தாலும், நந்தினியின் உள்ளத்தில் அது புயலாகவே இருந்தது. புயல் என்றால் அது அழிக்கும் ஒன்று அல்ல. சில நேரம், அது சுத்தம் செய்யும். சிதைந்த நினைவுகளை அகற்றும். புதிய வாசகங்களுக்கு இடம் கொடுக்கும்.

அவள் அறையின் சன்னலோரம் அமர்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் கையில் காபி இல்ல. அதற்குப் பதிலாக ஒரு பேனா இருந்தது. முன்னால் ஒரு வெற்று பக்கமும். அது வெற்றியாக இருந்தது என்றால், அந்தப் பக்கமே அவளது கனவுகளின் தொடக்கம்.

“நாளைக்கு நானே எழுதப்போறேன்,” அவள் சொன்னதை நம்மால் மறக்க முடியாது. ஆனால் அவளுக்கே அதை எழுதுவது எளிதாக இருந்ததா? இல்லை.

முதல் வரி எப்படி ஆரம்பிக்கலாம் என்று அவள் மூன்று மணி நேரமாக யோசித்தாள். ஆனால் எழுத்துகள் வலையில் சிக்கி தவிக்கின்றன போல. வார்த்தைகள் வாய்திறந்து பேச தயாராக இருந்தாலும், அவளது விரல்கள் அடக்கிக் கொண்டது. ஒரு சலிப்பான அமைதி.

கண்ணாடி ஜன்னலின் பக்கம், அவளது முகம் காட்சியளித்தது. ஆனால் அது அவளுக்குத் தெரிந்த முகமில்லை. அது ஒரே நேரத்தில் ஒரு சிறுமியும், ஒரு பெருஞ்சார்பும். அது ஒரு கவிதையா, இல்ல ஒரு கண்ணீர் உரையா?

அவள் எழுதிய முதல் வரி:

“காதல் என்னும் காபி, முதல் சிப்பில் சர்க்கரை; கடைசி சிப்பில் வாஞ்சனை.”

அவள் எழுதி, பார்த்து, அழித்தாள். பிறகு மீண்டும் எழுதியாள்:

“நான் உன்னை நினைக்காத ஒரு நாளும் இல்லை; ஆனா அதே நாளில் உன்னை நேசிக்காமலே இருந்தேன்.”

இது நந்தினிக்கு புரியாத உணர்வுகள். அது வெறும் ஆதித்யாவை பற்றி இல்லை. அது அவர்களுக்குள் உருவாகும் ஒரு தேவை பற்றி. ஒரு புது பரிமாணம் பற்றி.

அவள் எழுதி கொண்டே இருந்தாள். அந்தக் காகிதங்களில் சலனமற்ற உன்னதம் இருந்தது. பக்கங்கள் திரும்பும்போது, அவளே திகைத்தாள். நான்கு பக்கங்கள். அவள் பத்தாவது வரியில் இருந்தாள். இப்போது அந்த எழுத்துக்கள் அவளிடம் கோரிக்கையில்லாமல் வந்தன.

நாளைய காலை அவளது குரல் புதிதாக எழும்பும். எழுத்துகளால் கனிந்த குரல்.

மறு காலை.

மழை நிற்கவில்லை. ஆனால் தெருவில் ஒரு ஈரத்தன்மை பரவியது. பழைய வெண்மையான ரெட்டிங்குகள் சற்று அடர்ந்ததும் போல தோன்றின. ஆனால் “மத்தர் காபி ஹவுஸ்” தனது வழக்கமான பிரூ வாசனையை விட்டு கொடுத்தது.

நந்தினி உள்ளே வந்ததும், லதா மாமி வழக்கம்போல் ஒரு புன்னகையுடன் கைத்தட்டினார்.

“இன்றைக்கு காபி வித்தியாசமா இருக்குது,” மாமி சொன்னார். “நேத்து இரவு என் கணவரோட கடிதத்தை மீண்டும் படிச்சேன். அது என்னை அழ வைத்துது. ஆனா அந்த அழுகை, காபி போல் இருந்தது. காரம் இருந்தாலும், சுவை விட்டது இல்ல.”

நந்தினி மெதுவாக சிரித்தாள். அவள் இன்று ஒரு பை எடுத்துக்கொண்டு வந்திருந்தாள். அந்த பையில் ஒரு பக்கங்கள் அடுக்கம். அவளது எழுத்துகள். அவளது கதையின் தொடக்கம்.

ஆதித்யா இன்னும் வரவில்லை. அவள் மேசையில் அமர்ந்தாள். வழக்கம்போல் ஒரு டிகோக் ப்ரூ. ஆனால் இன்று அது தனிமையில் கலந்து இருந்தது.

நீண்ட நேரத்திற்குப் பிறகு, ஆதித்யா வந்தார். சோர்வான பார்வை, ஆனால் கண்களில் வண்ணமில்லாத வண்ணம்.

“மன்னிக்கணும். நேத்து என் அம்மாவை பார்த்து வந்தேன். மூளையில் சிறு கசிவு. எம்ஆர்ஐ எடுத்தாங்க. நான் பேசவே முடியல. எனக்கு எழுதவே முடியல.”

அவள் அமைதியாக நடந்தாள். “அதான் நல்லா. நீங்கள் பேசாம இருந்தீங்க. நான்தான் இன்று பேசணும்.”

அவள் அந்த பையை மெதுவாக திறந்தாள். அவளது எழுத்துப் பக்கங்களை அவரது முன்னால் வைத்தாள்.

“நீங்க சொன்னீங்கலே, ஒரு கதையை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்றால், காரணம் தேவை. இது தான் அந்தக் காரணம்.”

ஆதித்யா அந்தக் காகிதங்களை எடுத்தார். அவர் வாசிக்கத் தொடங்கியதும், அவன் கண்களில் ஒளி பரவியது. அந்த ஒளி, எதிர்பார்ப்பின் ஒளி இல்லை. அது புரிந்துகொள்ளும் ஒளி. ஏதோ ஒரு உணர்வு நெஞ்சை தொட்டது.

“இந்த வரிகள்…” அவர் மெதுவாக சொன்னார், “இது ஒரு புதுப் பக்கமல்ல. இது ஒரு கண்ணாடி. இதில் நான் என்னைப் பார்க்கிறேன்.”

நந்தினி சிரித்தாள். “அப்படிதான் எழுத்து இருக்கணும். நம்மை போல, நம்மால்.”

அந்த கணம், இரண்டு கோப்பை காபி மேசையில் இருந்தது. ஆனால் அந்த மேசை மட்டும் இல்லை. அந்தக் கதையும் இருவரையும் இணைத்துக் கொண்டது. அந்தக் கதையின் பெயர்: அரம்பம்.

“இந்த பக்கங்கள்…” ஆதித்யா மெதுவாக தொடங்கினார், “நீங்க தொடர்ந்தா, நம்ம இருவரும் சேர்ந்து எழுத முடியுமா?”

“நிச்சயம். ஆனா ஒரு கோண்டிஷன்.”

“என்ன?”

“ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் எழுதுறப்ப, அந்தக் காபி என்ன வாசனை கொண்டு இருந்துச்சுன்னு எழுதணும்.”

“அதான் கதையா இருக்கணும்?”

“இல்ல. அதுதான் உண்மை.”

அந்த நாள் முதல், அந்தக் கதைக்குள் காபி வாசனை நுழைந்தது. காதலின் வாசலை கடந்தது.

5

பழைய சென்னை வானத்தில் பஞ்சு மேகங்கள் ஓரிரு நிமிடங்களுக்கு ஒரு முறை நகர்ந்துகொண்டிருந்தன. ஒரு பசுமை வெளிச்சத்தில் தெருவின் நுனியில் மெல்லிய புன்னகையை போல் தெரிந்தது “மத்தர் காபி ஹவுஸ்”. அந்த நாளின் வாசல் மேலும் ஓர் புதிய அத்தியாயத்துக்கான துவக்கம் போல இருந்தது.

நந்தினி காலையில் வழக்கத்தைவிட தாமதமாக வந்தாள். ஆனால் அது ஒரு குறைப்பு அல்ல, அது ஒரு தீர்மானம். அவளது சாயல் வித்தியாசமாக இருந்தது — பழைய கிரே ஷாலில், பழைய நாட்கள் போலவே — ஆனால் கண்களில் ஒரு புதிய உறுதி.

அவளது கையில் இரண்டு பை இருந்தது — ஒன்று அவளது லேப்டாப் மற்றும் டிராஃப்டுகளுக்காக, மற்றொன்று ஒரு பழைய பேப்பர் ஃபைல். அந்த ஃபைல் கூட அவளது மனதில் எதையோ சொல்வதுபோல் இருந்தது.

அவள் உள்ளே நுழைந்தபோது, லதா மாமி வழக்கம்போல் தனது பிளைன் ப்ரூவுடன் அமர்ந்திருந்தார்.

“இன்று தாமதமா, கண்ணு?” மாமி கேட்டார்.

“இல்ல மாமி. கடைசி ஒரு பத்தி எழுதுறதுக்காக பத்து நிமிஷம் காத்திருக்கணும்.”

“அப்போ அந்த பத்திதான் இன்னைக்கு முதல் பக்கம்!”

அவர்கள் சிரித்தனர். அந்த நேரம், கடையின் பின்புற கதவிலிருந்து வந்தார் ஆதித்யா. சற்று வியர்வையுடன், ஆனால் முகத்தில் பழைய ஏக்கத்துடன் கலந்து ஒரு அமைதி.

“இன்றைக்கு ஒரு புது இடத்தில உட்காரலாமா?” அவன் கேட்டான்.

“சரி, மெயின்போல இல்ல, ஆனா வாசல் பக்கத்துல இருந்தா ஒளியும் காற்றும் சரி.”

அவர்கள் கதையின் மேசையை விட்டுவிட்டு கதையின் வாசலை தேடிச் சென்றனர்.

பக்கத்தில் ஒரு சிறிய இரும்பு மேசை, இரண்டு பிளாஸ்டிக் நாற்காலிகள். ஆனால் அதன் பக்கத்தில் ஒரு பழைய வெண்மைச்சுவர், அதில் பூச்சிடப்பட்ட எழுத்துக்கள்:
“இங்கு எழுதப்பட்டது எதுவும் எப்போதும் அழிக்கப்படாது.”

“இந்த வாசலை யாரோ எழுதியிருக்காங்க,” நந்தினி சொன்னாள்.

“நீங்களா?” ஆதித்யா கேட்டான்.

“இல்ல. ஆனா இதுக்கு முன்னாடி யாரோ நம்ம மாதிரியான ஒருவர் இருந்திருக்கலாம்.”

அவர்கள் இருவரும் அமர்ந்தார்கள். காபி வந்தது. இன்று ஒரு வித்தியாசமான வாசனை — சின்னஞ்சிறு எலக்கா வாசனை.

“இது என்ன வாசனை?” அவள் கேட்டாள்.

“மாமி ஒரு சிறிய எலக்கா பொடி போட்டிருக்காங்க. ‘மார்நிங் மெமரீஸ்’ன்னு சொல்றாங்க. மனசுக்கு ஒரு பழைய வாசல்.”

அந்த வாசலில் கதை எழுத ஆரம்பித்தது.

நந்தினி அவளது ஃபைலை எடுத்து, ஆதித்யாவிடம்差 ஒவ்வொரு பக்கம் காட்டினாள். அவரது வரிகள் மேலே மேலே செல்கின்றன. காதல் மட்டும் இல்லை, தத்துவமும் இருந்தது. சில இடங்களில் அது நாவலா, சில இடங்களில் அச்சமில்லா கவிதை போல.

ஆதித்யா மெதுவாக வாசித்தார். “இந்த வரிகள் நம்ம இருவரும் சேர்ந்து எழுதியதா இல்ல தனித்தனியாக வந்ததா என புரியவில்லை.”

“காலத்தின் வழிகளில் சில வரிகள் நமக்காக வரவில்லை. நாம் அவர்களுக்காகவே வந்திருக்கலாம்,” நந்தினி சொன்னாள்.

அதற்கிடையில், கடையில் உள்ளவர்கள் படிப்படியாக கவனிக்கத் தொடங்கினர். அந்த மேசையில் எழுதும் இருவரும்… வெறும் வாடிக்கையாளர்கள் அல்ல. அவர்கள் அந்தக் கடையின் பக்கம்.

“அம்மா,” ஒரு சிறு பெண் கிசுகிசுத்தாள், “அவர்கள் யாரு?”

“அவர்கள் கதையின் வாசலில் காதல் எழுதறது மா,” அவளது அம்மா சொன்னாள்.

அந்த வார்த்தைகள் காதல் மாதிரிதான் கடையோடு கலந்தது.

அந்த நிமிடம், ஆதித்யா எழுதியார்:

“நான் உன்னைக் காதலிக்கவில்லை; நான் உன்னால் எழுத ஆரம்பித்தேன்.”

அவளது கண்கள் கலங்கியது. அது கண்ணீர் அல்ல. அது உணர்ச்சி. அவளது விரல்கள் மெதுவாக அந்த வரியைத் தொடுந்து வாசித்தது.

“நீங்க உண்மையிலேயே இதைப் பிரிண்ட் பண்ணணும்,” அவள் சொன்னாள். “ஆனா அதுக்கு முன்னாடி… ஒரு கேள்வி.”

“நிச்சயம்.”

“இந்த கதையை நாம எழுதிக்கிறோம். ஆனா நம்ம உறவு இந்த கதைக்குள்ள இருக்கணுமா இல்ல கதைக்கு வெளியா?”

அதற்குப் பதிலாக, ஆதித்யா ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்தார். பின்னர் மெதுவாக சொன்னார்:

“நம்ம காதல் கதைக்குள்ள இருக்கட்டும். ஆனா நம்ம காதலைக் கதை தாங்க முடியாத அளவுக்கு வலிமையா எழுதணும்.”

அந்த வரிகளுக்கு பதில் தேவையில்லை. அவர்கள் இருவரும் அதே பக்கம். வாசலில்.

மழை மீண்டும் சின்னக் கண்ணீராக விழுந்தது. ஆனால் இன்று, அந்த மழை கண்ணீரல்ல. அது எழுத்துக்காக நனைந்த ஓர் பக்கம்.

6

மழை நிலைத்து விட்டது. ஆனால் காற்றில் ஒரு ஈரமான பரிமாணம் இருந்தது. “மத்தர் காபி ஹவுஸ்”-லே இன்று ஒரு சிறிய மாற்றம் இருந்தது. வழக்கம்போல் காலை 6.15க்கு நந்தினியும், சில நிமிடங்களுக்கு பின்னர் ஆதித்யாவும் வந்துவிட்டார்கள். ஆனால் இன்று அவர்கள் மேசையில் மூன்றாவது ஒரு பொருள் இருந்தது—ஒரு மூடிய உறை, மேலே எளிய கையெழுத்து: To the Writers at the Coffee Gate.

“இது யாரா போட்டிருக்காங்க?” நந்தினி வியப்பாக கேட்டாள்.

“கடைக்குள் பார்த்தா யாருமே புதுசா தெரியல. கடைசியா நம்ம எழுதுறதை யாரோ கவனிச்சு இருந்திருக்காங்க,” ஆதித்யா மெதுவாக சொல்லி, அந்த உறையை எடுத்து திறந்தார்.

அதில் ஒரு கடிதம். பழைய அரை மஞ்சள் காகிதத்தில் எழுதியிருந்தது. வரிகளின் அழுத்தம் மாற்றமாற இருந்தது. அந்த எழுத்து ஓர் ஆணின் கையெழுத்து எனக் கருதமுடிந்தது. வார்த்தைகள் சில இடங்களில் துடிக்க, சில இடங்களில் பயந்துபோய் ஒளிந்து கொண்டிருந்தன. அவர் படிக்க ஆரம்பித்தார்:

வணக்கம், எழுத்தாளர்களே,

நான் தினமும் காலை உங்களைப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறேன். உங்கள் இடத்தில் உட்கார முடியாதது என் வருத்தம். என் வேலை காலை 7க்கு ஆரம்பித்து விடுகிறது. ஆனால் நான் 6.30க்கு இந்த கடைக்கு வந்து, ஒரு ஸ்ட்ராங் ப்ரூ எடுத்து, வாசல் பக்கம் ஒரு நிழலில் நின்று, உங்களை பார்த்துக்கொள்வேன்.

முதலில் சுத்தமாக, வித்தியாசமான பார்வையா பார்த்தேன். பிறகு தினமும் உங்களைப் பார்க்க ஒரு எதிர்பார்ப்பு உருவானது. உங்கள் எழுத்து ஒன்றும் பேனா, பை, பக்கம் மட்டுமல்ல. உங்கள் பார்வைகள், இடையே பேசாத நொடிகள், பக்கத்தில் விழும் மழைத்துளிகள், இவை எல்லாம் ஒன்றாகச் சேர்ந்த ஒரு வாசகம் போல.

ஒரு நாள் உங்கள் மேசை அருகில் ஒரு பக்கம் விழுந்தது. அதில் எழுதியிருந்தது:
“நீ எங்கு இருந்தாலும் பரவாயில்லை; நான் எழுதும் வரி மட்டும் உன்னை அடைந்துவிடும்.”

அதே நாளிலிருந்தே, என் உள்ளம் சலனமடைந்தது. நான் என் காதலை யாருக்கும் சொல்லவில்லை. அது ஒரு சந்திப்பு, ஒரு இடையறாத நினைவு. ஆனால் இன்று உங்கள் வரிகளால் நான் என்னைச் சொல்ல முடிந்தது.

உங்கள் கதையால், என் காதல் உயிர்வாங்கியது.

நன்றி.

— ஒரு வாசகர்

அந்த கடிதம் முடிந்ததும், நந்தினி திகைத்து நின்றாள். “இது உண்மையா? நம்ம எழுத்து… ஒரு உயிரை தொட்டிருக்கா?”

“ஆமாம்,” ஆதித்யா மெதுவாகச் சொன்னார். “நாம் யாருக்காக எழுதறோம்னு தெரியாம எழுதுகிறோம். ஆனால் அந்த எழுத்துகள் யாராவது ஒருவர் நொடிகள் காணும் வரை காத்திருக்கின்றன.”

“இதோ பாருங்க,” லதா மாமி அருகில் வந்து சொன்னார். “நான் சொல்றேன், எழுதுறது ஒரு சேவையா மாறி போச்சு. இது சுத்தமான வித்தையல்ல, இது ஒரு வழி. உங்கள் காதல், உங்கள் வரிகள், இந்த கடைக்கு ஒரு ஒலி கொடுத்திருக்குது.”

நந்தினி மெதுவாக சிரித்தாள். “ஆனா இது தாங்குமா? இதுவரைக்கும் நம்மக் காதல், ஒரு பக்கத்தில் இருந்தது. இப்போ வாசகர்கள் அந்தப் பக்கம் புரட்டுறாங்க.”

“அப்படித்தான் ஒரு உண்மையான காதலும் செய்யும். அது தனக்குள் இல்லாமல், பிறருக்கு உதவும். அது வாசகனாகட்டும், வாசிப்பவராகட்டும்.”

அந்த நிமிடம், ஆதித்யா ஒரு புதிய விஷயம் எடுத்தான். ஒரு சின்ன சிகரெட் டின். அதில் அவன் எழுதி வந்த முதல் கவிதைகள் இருந்தன. சில விருப்பத்திற்காக, சில மறக்கவே முடியாதவர்களுக்காக.

“இது என்ன?” நந்தினி கேட்டாள்.

“நான் என் எழுத்துகளை யாருக்கும் காண்பிக்கலை. ஆனால் இப்போ எனக்கு தோணுது… உங்களுக்கு மட்டும் இதை வாசிக்க விடணும்.”

அவள் மெதுவாக அந்த காகிதங்களை எடுத்தாள். வாசித்தாள். அவளது கண்கள் சிரித்து கொண்டு கலங்கின.

“உனக்காக எழுதுகிறேன் என்று நான் சொன்ன நாளிலிருந்து,
எழுத்துகளும் காதலும் ஒரே சுவையை பெற்றது.
ஒரு வரி முடியும் இடத்தில் என் இதயம் ஓய்ந்தது.
உன் சிரிப்பு என்னை எழுதி வைத்தது.”

அந்த வரிகள் கவிதை இல்லை. அவை உணர்வுகள். இழுக்கப்பட்டிருக்கும் கண்களில் நனைந்த உண்மைகள்.

“இதை… பப்ளிஷ் செய்யணும்,” நந்தினி மெதுவாக சொன்னாள்.

“இல்ல,” ஆதித்யா தலைஅசைத்தான். “இது நமக்குள் இருக்கட்டும். ஒரு வாசகர் ஒரே முறையில் புனிதமா எழுத்தை பாதிக்கிறார். மற்றவர்கள் அதை பார்த்து உற்சாகப்படலாம், ஆனா இது நம்ம காபிக்கோப்பைக்கு மட்டும்.”

அந்த சம்மதத்தில் ஒரு மெளனம் இருந்தது. அந்த மெளனம் அடுத்த பக்கமாக மாறியது.

“நாளைய நாள் நம்ம புது கதை ஆரம்பிக்கணும்,” நந்தினி சொன்னாள். “ஒரு பிளாட் இல்லை. ஆனா ஒரு வாசகர் இருக்கிறார். அவருக்காக ஒரு கதை எழுதலாம்.”

“ஆமாம்,” ஆதித்யா சொன்னான். “ஒரு நாள் அவரும் வாசலில் நம்ம மேசைக்கு வருவார். அப்போ அவரை நாம கதையிலே நுழைக்கலாம்.”

அந்த நிமிடம், கதையின் வாசலில் காற்று தூண்டியது. ஒரு காகிதம் மேலே உயர்ந்து சுழன்றது. அது உள்நுழையவில்லை. ஆனால் வாசல் பார்த்தது.

7

மழை நிறைந்த மூன்று நாட்கள். “மத்தர் காபி ஹவுஸ்” வாசலில் அந்த இரும்பு மேசையும் வெறும் காபி கண்ணாடிகளும் போலவே அமைதியாக இருந்தன.
நந்தினி அவள் மேசையில் தினமும் வந்தாள். ஆனால் அந்த கடிதத்துக்குப் பிறகு, ஒரு எதிர்பார்ப்பு மனத்தில் அடங்காமல் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
வாசகர் யார்?
யாராவது அவர் அவர்தான் என்று ஒவ்வொரு நபரையும் தோன்றவைக்கிறான். ஆனால் அவள் மனம் ஏதோ ஒளிந்த ஒளியை தேடிக்கொண்டிருந்தது.

“இன்றைக்கு ஒரே நாளா நீ சதா பாக்கற மாதிரி கவலைக்குள்ள இருக்குறது?”
லதா மாமி அவருடைய பிளைன் ப்ரூவை மெதுவாக கிளறிக்கொண்டே கேட்டார்.

“அந்த கடிதம் எழுதியவர் யார் என்பதையே நிம்மதியா விட முடியல மாமி,” நந்தினி மெதுவாக சொன்னாள். “ஒரு வார்த்தையும், ஒரு வரியும்… என்ன மனசில துளைக்கும் மாதிரி இருக்கு.”

“அவங்க சொன்ன வரிகள்ல ஏதாவது அடையாளம் இருக்கா? வேலை, உடை, வார்த்தைகள், வாசல்?”

“அந்த கடிதத்தில சொன்னாங்க – வேலை காலை 7க்கு. 6.30க்கு நம்மை வாசலில் நின்னு பார்த்துக்கிறாராம். அப்போ அவர் ஒரு நாள் நமக்கு அருகில இருந்திருக்கணும்.”

அவள் நினைவு பின்வாங்கியது. ஒரு நாள்… ஹவுஸ் வாசலில், பச்சை ஜாக்கெட்டோட ஒருவன் ஒரு பக்கம் கை விட்டுப் போனது. தன்னுடன் ப Blick பேனாவும் இருந்தது. அந்த பேனா, அவளும் எப்போதோ பயன்படுத்தியிருந்தது.

“நந்தினி!”
ஆதித்யா வந்துவிட்டார். முகத்தில் பழைய சோம்பல் இல்லை. அதற்குப் பதிலாக ஒரு வியப்பான உற்சாகம்.

“இன்று ஒரு முக்கியமான விஷயமா இருக்கா?” அவள் கேட்டாள்.

“ஆம். ஆனால் முதலில்… யாரோ ஒரு வாலண்டியர் புத்தக வாசிப்பு நிகழ்ச்சிக்காக ஹவுஸ் வாசலில் வந்து பேசணும்னு சொன்னாங்களாம். அவருக்கான அனுமதி நம்மக் கடையில இருக்குமாம்.”

“அவர் யார்?”

“அந்த கடிதம் எழுதிய வாசகர். ‘ரவி’னு பெயர்.”

நந்தினி ஒரு நிமிடம் உறைந்து விட்டாள். ரவி… பெயர் எதற்கும் பிசைக்கவில்லை. ஆனால் அதைச் சொல்லும் விதம்… மனதை இழுத்தது.

“இப்போ அவர் உள்ளா இருக்காரா?” அவள் மெதுவாக கேட்டாள்.

“இல்ல. அவர் ஒரு சிறு நேரத்துக்குப் பிறகு வருவாராம். ஹவுஸ் வாசலில நம்ம எழுத்துகளை அவர் மேடையில வாசிக்கணும்னு கேட்டாராம்.”

“நம்ம எழுத்துகளை?”

“ஆம். நீங்க எழுதிய முதல் பக்கம், நான் எழுதிய கவிதை, அவை எல்லாமே அவர் மனதை தொட்டிருக்கு.”

அந்த மின்னல் வார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து, கடை கதவின் நுழைவாயில ஒரு புதிய நிழல் தோன்றியது. 6.28. அவள் கண்கள் நேர்த்தியாகச் சுற்றின.
பச்சை ஜாக்கெட்டில், கருப்பு பேனாவுடன், ஒரு உயரமான வளைந்த தோள்களோட நபர் நுழைந்தார். முகத்தில் தாளமில்லாத நம்பிக்கை. ஒருவகையான அச்சமும்.

“நீங்கதான்… ரவி?” நந்தினி வசியமாய் கேட்டாள். அவர் தலை தாழ்த்தினார்.

“ஆமாம். மன்னிக்கணும். நா பல நாட்களாகவே இங்க நின்று பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். உங்கள் வார்த்தைகள் என்னை… புதிதாகக் கேட்டிருக்கின்றன போல.”

“நீங்க ஏன் நேர்ல பேசல?”

“நான் எழுத கற்றுக்கொண்டவன். பேச கற்றுக்கொள்ளாதவன். ஆனால் உங்கள் காதல்… உங்கள் மேசை… அது என்னைத் தூண்டியது.”

ரவி மெதுவாக தனது பேனா வைத்தார். “இது தான் அந்தக் பேனா. அதில எழுதுற ஒவ்வொரு வார்த்தையும், நான் உங்களைப் பார்த்தபின் பிறந்தது.”

ஆதித்யா மெளனமாகக் கேட்டார். “நீங்கள் எதற்காக எழுதியீர்கள்?”

“நான் என் காதலியை இழந்தேன். ஒரு ஏழு வருடம்தான் நாங்க சேர்ந்திருந்தோம். ஆனால் என் பிழைகள் என் வார்த்தைகளை பறித்து விட்டது. ஆனால் உங்களைப் பார்த்தபோது, நான் என்னை மன்னிக்க விரும்பினேன்.”

நந்தினி மெதுவாகச் சொன்னாள்: “நீங்க நம்ம இருவரையும் காணும்போதெல்லாம், உங்களுக்குள் மன்னிப்பு வந்ததா?”

“ஆம். ஏனெனில் உங்க கதை… ஏதோ முடிந்ததுதான் இல்ல. அது வாழ்கிறது.”

அந்த நிமிடம், ஆதித்யா ஒரு பக்கம் எடுத்தார். “இதை நீங்கள் வாசிக்கலாமா?”

அந்த பக்கம் – அந்த முதல் பகுதி – நந்தினி எழுதியது. ரவி அதை மெதுவாக வாசிக்க ஆரம்பித்தார்:

“நான் உன்னை நினைக்காத ஒரு நாளும் இல்லை; ஆனா அதே நாளில் உன்னை நேசிக்காமலே இருந்தேன்…”

வாசலில் இருந்த ஹவுஸ் நிம்மதியடைந்தது. ஆனால் அந்த மெளனம், ஒரு நூற்றாண்டு பிரியங்களை கடந்த உணர்வுபூர்வ நிமிடம் போல பரவியது.

ரவியின் கண்ணீர் கிழிக்காமலே, அந்தக் கதையின் கடைசி வரி போல் விழுந்தது.

“நன்றி,” ரவி மெதுவாக சொன்னார். “என் கதையை மீண்டும் எழுத வைத்ததற்காக.”
அவர் சற்றே வணங்கி வெளியே சென்றார்.

நந்தினி பக்கத்தில் கவனித்தாள்—அந்த பேனா மேசையில் விட்டுவிட்டார்.

“அது அவருடைய கதையின் முடிவா?” நந்தினி கேட்டாள்.

“இல்ல,” ஆதித்யா மெதுவாக சொன்னான். “அது நம்ம கதையின் அடுத்த பக்கம்.”

8

சென்னையின் ஒரு மெளனமான காலை. மழை இல்லை. காற்றும் சற்று உறக்கமானது. தெருவின் வழியே சாம்பல் நிற சூரிய ஒளி படர்ந்தது. “மத்தர் காபி ஹவுஸ்” திறந்திருந்தது. ஆனால் இன்று அது ஒரு காபி கடை போல இல்லை. அது ஒரு கதையின் கடைசி பக்கம் போல இருந்தது.

நந்தினி கதவுக்குள் நுழைந்தாள். கையில் புத்தகக்காப்பு இருந்த ஒரு கம்பி-bound நாட்குறிப்பு. அது அவளது காப்பி. அந்த டிஜிட்டல் உலகத்தில், இந்த கை எழுத்து தான் அவளது உண்மை. அவளது வாழ்க்கையின் பதிவுகள்.

மேசையின் மேல் பச்சை பேனா. ரவி விட்டு சென்ற பேனா. அதில் எழுதப்பட்ட வரிகள் இன்னும் வாடவில்லை. ஒருவிதமான புனிதம் இருந்தது அதில்.

அவளது முகத்தில் அமைதி இருந்தது. ஒரு முடிவை உண்டு பண்ணியவள் போல. ஆனால் அந்த முடிவு ஓர் முடிவாக இல்லாமல், தொடர்ச்சியின் வாசலாக இருந்தது.

அவள் அமர்ந்தவுடன், வழக்கம்போல் இரண்டு காபி. ஒவ்வொன்றும் அதன் வாசனைதான் பதில் சொல்லும் என்பதை நன்கு அறிந்தவை.

“இன்றைக்கு ஏதாவது மாற்றமா?” ஆதித்யா வந்தவுடன் கேட்டான்.

“இல்ல. ஆனா நான் என் கதையை முடிச்சிட்டேன்.” நந்தினி மெதுவாகக் கூறினாள்.

“என்ன? அப்படியே முழுசா?”

அவள் தலைஅசைத்தாள். “இந்த எட்டு நாட்களில் நான் உணர்ந்தது… அதை எழுதி முடிச்சேன்.”

அவள் அந்த நாட்குறிப்பை அவரிடம் கொடுத்தாள்.

“நீங்கள் படிக்கணும். ஆனால் ஒரு நிபந்தனை — அது வாசிக்கும்போது, நீங்கள் காபி சாஃப்ட் சிப்பில் சிப் செய்யணும்.”

“ஓகே. அதே மாதிரி நானும் எழுதினேன்.”

“நீயும்?”

“ஆமாம். நேத்து ரவியுடன் நடந்த விஷயம்… என்னை எழுத வைக்க வைச்சது. நீங்க உணர்வுகளை ரசிக்கிறீங்க. நான் நினைவுகளை. ஆனா இந்த இரண்டும் சேரும்போது, கதை உருவாகிறது.”

அவர்கள் மேசையில் இரண்டு வெவ்வேறு காபி வைக்கும் விதம் போலவே, இரண்டு மனங்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன. ஆனால் அவை ஒரே நெஞ்சில் மூச்சுவிடும் விதம் போல இருந்தன.

“நீங்க எழுதினதும் என்னோடதைப் போலவே ஆரம்பிக்கிறதா?” நந்தினி கேட்டாள்.

“இல்ல. ஆனா முடிவு மட்டும் அதே மாதிரி.”

“அதாவது?”

“அது நம்ம கதை இல்லை.”

நந்தினி சற்றே குழப்பமாக பார்வை செலுத்தினாள். ஆதித்யா மெதுவாக தனது குறிப்பு புத்தகத்தை பக்கமாக திருப்பினார்.

அதில் ஒரு வரி:

> “என் கதையின் ஹீரோயினுக்கு நான் ஒரு விஷயம் சொல்லவே இல்ல. ஆனால் இப்போ நேரத்தோடு சொல்லுகிறேன் — நான் உன்னை நேசிக்கிறேன்.”

 

அந்தக் கணம், வாசலில் காற்று உதிர்ந்தது. காபியின் வாசனையுடன் ஒரு சதுரங்கம் போல அந்த வார்த்தைகள் மிதந்தன.

“அதை… ஏன் இப்போதான் சொல்றீங்க?” நந்தினி மெதுவாகக் கேட்டாள். குரலில் அதிர்ச்சி இல்லை. நிதானம் மட்டுமே.

“ஏனென்றால்… என் எழுத்து, என் பயம், என் முன்னாள் தோல்விகள் எல்லாம்… என்னை நிறுத்தியது. ஆனால் ரவியின் கடிதம், உங்க வார்த்தைகள், இந்த மேசை… என்னைத் தள்ளியது.”

நந்தினி மெதுவாக சிரித்தாள். “நீங்க நினைச்சீங்களா… நான் சொல்றேன்னு?”

“இல்ல. ஆனா நம்பறேன்… நீங்க உண்மையா பதில் சொல்வீங்க.”

அவள் மெதுவாக அசைந்தாள். அதன் பின் அவளது பேனா எடுத்து, மேசையின் கீழ் ஒரு காகிதத்தில் எழுதினாள்.

அதைக் காட்டவில்லை. ஆனால் மேசையின் நடுவே வைத்தாள்.

“இது தான் என் பதில். ஆனால் நீ அதை இப்போ வாசிக்கக் கூடாது.”

“ஏன்?”

“ஏன்னா… இந்த மேசையில் நம்ம பாசம் உருவானது. அதனால, இந்த மேசைதான் அதை வாசிக்கணும். நாளை காலை இந்த மேசைதான் உனக்கு சொல்வது.”

“காபி?”

“அது குளிர்ந்தாலும் பரவாயில்லை. ஆனால் அந்த வார்த்தை வாடக்கூடாது.”

அந்த நிமிடம், இருவரும் அமைதியாய் ஒரு காபி சிப் செய்தனர். ஆனால் அந்த மெளனத்தில் சத்தம் இருந்தது. காதலின் ஒரு மிகச்சிறிய இசை போல.

அந்த மேசையில், இரண்டு காபி, ஒரு பேனா, இரண்டு குறிப்பு புத்தகங்கள் — இவை எல்லாம் சாதாரண பொருட்கள். ஆனால் அவைகள் ஒரு காதலின் சாட்சி.

“நாளை காலை 6.15. நீ வரவேண்டும்,” நந்தினி சொன்னாள்.

“நிச்சயம். இந்த முறை நான் வராமல் இருக்கவே முடியாது.”

அவர்கள் இருவரும் புறப்பட்டனர். ஒருவரும் பின்னால் திரும்பி பார்க்கவில்லை. ஏனெனில் அவர்கள் அறிவார்கள் — கதையின் முதல் வாசல் பின்னால் இல்ல, முன்னால் தான் இருக்கிறது.

முடிவு
(ஆனால் ஒரு கதையின் வாசல் என்றும் மூடப்படுவதில்லை… அது காபி வாசனையோடு தொடரும்)

—

நன்றி வாசிப்பிற்கு!
“காபி வாசலில் காதல்” என்பது உணர்வு, எழுத்து, வாசகர்கள் மற்றும் நகரங்களுக்கிடையேயான ஒரு மெல்லிய பிணைப்பு. உங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால், நண்பர்களுடன் பகிருங்கள். நன்றி!

****