காதலும் குடிசையும்

பரத் முத்துக்குமார்

கறுப்பு மழையில் பிறந்தவன்

பாடசாலைக்கு வெளியே நின்றிருந்தேன். அந்த பழைய செங்கல் சுவர், அந்த சீருடை இல்லாத சிறிய சிறுவர்களின் கூட்டம், தலையில் சுமந்த புத்தகப் பைகள். எங்கள் கிராமம் பிழைக்கும் ஒரு பார்வை அது. சத்துவம் இல்லாத அமைதியில், பசியும் பட்டினியும் கலந்து கிடந்தது. நான் பிறந்தது இந்தக் குடிசைமுள்ளி தெருவில் தான் — எங்கள் ‘தலித் தெரு’.

மழை பெய்தது அன்று. வானம் கருப்பு இருந்தது. என் அம்மா சொல்வது போல், என் பிறப்பும் அந்த மழையில் தான். “நீ கருப்பு மழையில் பிறந்தவன், அதனால்தான் உன் முகமும் அந்த வானத்தை போல கறுப்பு.” நம் சமூகத்தில் கறுப்பு நிறம் குற்றமாக சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் என் அம்மா அந்தக் கறுப்பை ஒரு பெருமையாக சொல்வாள்.

நான் பிறந்தவுடன், என் அப்பா தன் வேலைக்கு போனார். அவர் ஓர் கழிவுநீர் சுத்திகரிப்பு நிலையத்தில் துப்புரவுக்காரர். தினமும் கழிவுகளை தாங்கிக்கொண்டே வந்த அவரிடம் ஒரு நாவலர் கனவும் இல்லை. ஆனால், அவருக்கு ஒரு கனவு இருந்தது — “என் பையனு காசும் போஸும் இல்லா ஒரு ஆசிரியனாவது ஆகணும்.”

அந்த வார்த்தைகள் தான் என் முதல் கனவுகளாக உருவானது.

நான் பள்ளியில் படிக்க ஆரம்பித்தவுடன், என்னைப் பார்த்து பலர் நக்கல் செய்தார்கள். “பறையனு தப்பா வந்திருக்கா!” “இந்த பையன் ரொம்ப சுத்தமா இருக்குறான், ஏதாவது திட்டமா இருக்குமா?” என்றெல்லாம். ஒரு நாள், ஒரு மாணவன் என்னை அடித்துவிட்டு, “இது நம்ம நிலம், நீங்க ஏன் இங்க படிக்குறீங்க?” என்று கேட்டான். நான் கண்ணீர் வடிக்கவில்லை. ஆனால் அந்த இரவில் என் தாயிடம் சொல்லினேன்.

அவள் சாப்பாட்டை விட்டுவிட்டு என்னை கண்களில் பார்த்தாள், “நீ என்னை வெறுப்பா நினைக்காத. ஆனா, நீ எந்த நிலையிலிருந்து வந்திருக்கிறேனும் நிமிர்ந்து நடக்கணும். யாரும் உன்ன வார்த்தையால் வெல்ல கூடாது.” அந்த வார்த்தைகள் என் இரத்தத்தில் கலந்து கொண்டது.

ஒரு நாள், நான் பள்ளி வாசலில் விழுந்து விட்டேன். காலில் குத்திக் காயம். மற்ற குழந்தைகள் ஓடிச்சென்றனர். ஆனால் ஒரே ஒரு கை தான் என்னை பிடித்து எழுப்பியது — என் ஆசிரியர் ரமேஷ் சார். அவர் என்னை பள்ளிக்குள் அழைத்துச் சென்று, என் காயத்தை சுத்தம் செய்து, “படிக்குற தேவனை இந்த பூமியில் யாரும் தடுக்க முடியாது” என்றார். நான் அப்போது முதல் அவர் மீது மரியாதை மட்டுமின்றி, ஒரு காதலும் வளர்ந்தது.

ரமேஷ் சார் சாமியார் இல்லை. ஆனால் அவருடைய வார்த்தைகள் என்னுடைய ஆவி ஆளத் தொடங்கின. அவர் நூல்களை கொடுத்து, அம்பேத்கர் பற்றி சொன்னார். “நீ மட்டும் இல்லை தேவா, உன் வரலாறும் முக்கியம். அதை எழுதணும் நீ.” அவர் சொல்லிய வார்த்தைகள் என் உள்ளத்தில் பதிந்தது. எழுத வேண்டும். சொல்ல வேண்டும். நம் கதைகள் மட்டும் தான் எங்களுக்கான உரிமையை தரும்.

அந்த இரவில் என் அம்மாவிடம் சொல்லினேன். “நான் எழுத்தாளன் ஆகணும்.” அவர் சிரித்தார். “நம்ம ஊர்ல ஏழைபையனு பசிக்குதுன்னா சொல்லுவாரே, நீ எழுத்தாளனா?” அவள் என்னைத் திட்டவில்லை. சிரிப்பில் இருந்தது ஒரு பயம். என்னால் முடியுமா என்ற சந்தேகம்.

ஆனால், என் உள்ளத்தில் ஏற்கனவே மழை பொழிந்துவிட்டது. அந்த கருப்பு வானம் மீண்டும் என் கனவுக்கு ஆவணமாயிற்று.

கம்பளிக்கிழியலின் கவிதை

நான் பத்தாம் வகுப்பில் படிக்கும்போதுதான் என் வாழ்க்கையின் இரண்டாவது திருப்பு முறையை சந்தித்தேன். பள்ளிக்கூடம் எங்கள் வகுப்பிற்கு புதிய தமிழ் ஆசிரியை ஒருவரை நியமித்தது — பெயர் கம்பளி விஜயலட்சுமி. அவளுக்கு மெல்லிய குரலும், ஆழமான பார்வையும் இருந்தது. என்னை முதலில் பார்த்தபோது, மற்றவர்களைப்போல் பின்னணியை கேட்கவில்லை. பதினைந்து மாணவர்களைக் கடந்து வந்து, என்னை நேரில் பார்த்து கேட்டாள், “உன் பெயர்?”

“தேவன்,” நான் மெல்லச் சொன்னேன்.

“தேவன் என்றால் கடவுள். உன் வார்த்தைகளிலும் ஒரு தெய்வீகம் இருக்கட்டும்,” என்று சொல்லிவிட்டு, புத்தகத்தை மெல்ல என் மேசையில் வைத்துச் சென்றாள். அது ‘பூமியின் மக்களும் வானத்தின் கனவுகளும்’ என்ற கவிதை தொகுப்பு.

அந்த இரவு, நான் அந்த நூலை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். ஒவ்வொரு பக்கமும் எனக்குள் கொந்தளிக்கும் நெருப்பை கிளப்பியது. ஒவ்வொரு கவிதையிலும் ஏதோ ஓர் எதிர்வினை. அது போலி கடவுள்கள் குறித்து பேசியது, ஏழைகளின் உறக்கமின்றி ஓடும் நாட்கள் குறித்து, குப்பைத்தொட்டியில் பிறக்கும் கவிதைகள் குறித்து.

அடுத்த நாள் பள்ளியில், அவள் என்னிடம் கேட்டாள், “நீ அந்த கவிதைகளை வாசித்தாயா?”

நான் தலை அசைத்தேன். அவள் மெல்ல நெருங்கி கேட்டாள், “உனக்குள் கவிதை எழுதும் வலிமை இருக்கிறது. நீ முயற்சி செய்யலாமா?”

நான் ‘ஆம்’ என்றேன். அது என் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக ஒரு ஆசிரியர் என்னைப் பார்க்கவில்லை, என்னைக் கேள்விக்கேட்டார். என் உள்ளத்தை.

அந்த வாரம் நான் ஒரு கவிதை எழுதினேன். தலைப்பு: “மண் மீது விழுந்த மழை.” அந்த மழை என் கருப்பு நிறம். அந்த மழை என் தாய் அழுது விட்டபோது விழுந்த கண்ணீர். அந்த மழை, பசியில் குலுங்கும் என் தந்தையின் விரல் நடுக்கம்.

விஜயலட்சுமி அம்மா அந்த கவிதையை படித்ததும் நிறுத்த முடியவில்லை. நின்றதும், ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்தார். பிறகு, மெதுவாகக் கூறினார், “தேவன், இது உண்மையான வலியின் மொழி. இது ஒரு புரட்சியின் துளி.”

அந்த வார இறுதியில், அவர் என்னை ஒரு இடத்துக்குக் கூட்டிச்சென்றார். அது ஒரு சிறிய நூலகம். பசுமை மாட்டுத்தீவின் பக்கத்தில் இருந்த பழைய வீடு. உள்ளே ஒரு பெண் நின்றுகொண்டிருந்தார் — பெரிய கண்ணாடி, கறுப்பு சேலை, குறுக்கே ஒரு வெண்மை முடி. அவர் பெயர் ராணி செல்வம். ஒரு எழுத்தாளர். ஒரு பறைய எழுத்தாளர்.

விஜயலட்சுமி அம்மா என்னை அவர் முன்னால் நிறுத்தினார். “இந்த பையன் எழுத ஆரம்பித்திருக்கிறான். கொஞ்சம் வழிகாட்டுங்கள்.”

ராணி செல்வம் என்னைப் பார்த்தார். “நீ உண்மையை எழுதணும். எப்போதும். யாருக்கும் பயப்படாம. தலித் எழுத்தாளன் என்றால், அதுவே ஒரு போராட்டம்.”

அந்த வாரம் முதல் நான் எழுத ஆரம்பித்தேன். பள்ளிக்கூட நாட்களில் கவிதைகள், இரவுகளில் கட்டுரைகள். என் அப்பா காய்ந்த பனியாரம் சாப்பிடும்போது, நான் அவனுக்குப் பாடம் சொல்லிக்கொடுத்தேன் — “நம் வாழ்க்கையை நாமே எழுதணும் அப்பா.”

அவர் சிரித்தார். “நீ எழுதுற பொழுது, என் வேலைவயிற்றுக்குள் பசியே இல்ல மச்சி!”

பள்ளிப் பரீட்சை மற்றும் பிழைத்துப் போன கவிதை

பள்ளி ஆண்டு முடிவுக்கு வந்திருந்தது. பத்தாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வுகள் என்னை நெருக்கமாக விரட்டி வந்தன. ஒவ்வொரு நாளும் காலையில் நான்கு மணிக்கு எழுந்து, வீட்டு பக்கத்து மரத்தடியில் படிப்பேன். வீட்டுக்குள் ஒளிவட்டியும் இல்லாத நேரத்தில், தெரு விளக்கின் கீழ் என் கனவுகளுக்கு எழுதும் வழி தேடினேன்.

என் அப்பா அந்தக் காலையில்தான் வேலைக்குப் புறப்படுவார். அவர் அடிக்கடி என்னைப் பார்த்து, “படிச்சு நல்ல மதிப்பெண்கள் எடு. நம்ம தெருவை உலகம் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளணும்” என்பார்.

என் மனதில் வீணாக வைக்கப்படும் தரைகள், நசுக்கப்படும் வாய்கள், கோரமாக ஒடுக்கப்படும் மக்களின் கண்கள். இது தான் என் வாழ்க்கையின் பாடப்புத்தகம்.

பரீட்சை தினம் வந்தது. என் கைகளும் நெஞ்சமும் வியர்த்தது. மையத்தில் நம் தெருவிலிருந்து ஒரே நான் தான். பக்கத்திலிருக்கும் மாணவர்கள் தங்கள் சொந்த வேணுக்கள், அழகிய பேனா பெட்டிகள் கொண்டு வந்தார்கள். நான் என் அப்பா வாங்கி தந்த இரண்டு ரூபாய் பழைய பேனாவுடன் நுழைந்தேன்.

பரீட்சை முடிந்ததும், நண்பர்கள் பத்திரிகையின் விடைகளுடன் ஒப்பிட்டு அலசியார்கள். ஆனால் எனக்கு அந்த விடைகளை விட முக்கியமானது, என் பதில் கட்டுரையின் கடைசி வரி:

“ஒரு நாளில் ஒரு கவிதை பிறக்கலாம், ஆனால் ஒரு வாழ்க்கையைச் சுமக்கும் கவிதை எப்போதும் கொஞ்சம் இரத்தமும் சிந்தும்.”

விஜயலட்சுமி அம்மா என் விடையைப் பார்த்ததும் கண்களில் நீர் சிந்தினாள். “நீ கலந்தாயும், வென்றாயும்!” என்றாள். என் கைகள் அந்த மாட்டுத் தொட்டியின் பக்கத்து சுவரில் எழுதப்பட்டது போலவே கம்பீரமாக உணர்ந்தது.

அந்த பரீட்சையில் நான் மாவட்டத்தில் மூன்றாம் இடம் பிடித்தேன். பள்ளிக்கூடத்திலேயே இதுவரை இல்லாத சாதனை. என் தாயும் அப்பாவும் தமது காலில் இறங்காமலே சிரித்தார்கள். “இப்பவே தலை நிமிர்ந்து நடக்கணும்,” என் அம்மா சொன்னாள்.

ஆனால் அந்த சிரிப்பின் பின்புலத்தில் ஓர் உள்உறக்கம் இருந்தது. அடுத்த கட்ட வாழ்க்கை — பனையும் பயிறும் சுமக்க வேண்டிய உயர்நிலைப் பள்ளி. சத்துமில்லா உணவுகளுக்கு பதிலாக புத்தகங்கள் வாங்க வேண்டிய கட்டாயம்.

அந்த நேரத்தில் ஒரு செய்தி வந்தது. ராணி செல்வம் என்னை அழைத்துச் சொன்னார், “சென்னை பக்கம் ஒரு எழுத்தாளர்கள் சந்திப்பு இருக்கு. நீதான் அங்க பேசணும்.”

நான் பதறினேன். “நான் ஒரு பள்ளி மாணவன். எனக்கு யாரும் கேட்பார்களா?”

அவர் குரல் மாறிவிட்டது. “நீ சொல்வது கவிதையா இல்ல புரட்சி? அது யாருக்கும் வயசைக் கேட்டுப் பேசுவதில்லை.”

அந்த வாரம், முதன்முறையாக ஒரு பேருந்தில் ஏறி, மாநகரத்தின் கொந்தளிக்கும் வீதிகளை கடந்து, ஒரு பெரிய அரங்கத்தில் நுழைந்தேன். ஒரு பள்ளி மாணவனாக அல்ல, ஒரு கவிஞனாக.

என் பேச்சு ஒரு மின்சாரம் போல பரவியது. நான் எழுதிய முதல் வரிகள்:

“இந்த நிலம் ஒவ்வொரு காலடி சத்தத்தையும் படிக்கிறது.
அதில் சில பாதங்களை அது மறக்கவே முடியாது.
அந்த பாதங்கள் தான் நம் தலைமுறை தாண்டி பயணிக்கிறது.”

அந்த அரங்கில் இருந்தவர்கள் எழுந்து நின்று கையொட்டி கொண்டார்கள். என் கைபேசியில் புகழ் இல்லை, ஆனால் என் வார்த்தைகளில் அதிர்வுகள் இருந்தன.

அந்த நாட்களில் என் கவிதைகள் சில பத்திரிகைகளில் வெளிவந்தன. என் பெயர் ‘தேவன்’ மட்டுமல்ல, ‘தேவன் — பறையக் கவிஞன்’ என்றெல்லாம் அழைக்கப்பட்டேன்.

ஆனால் என் உள்ளம் அதற்கும் அதிகமான ஒன்றைத் தேடியது. நம்ம வீதியின் குயில் குரல், என் அம்மாவின் தோளில் மூடி அழும் அந்தச் சின்னப்பையன், என் அப்பாவின் எள்ளுச்சட்னி சாப்பிடும் ஆழ்ந்த அமைதி. அவை என் அடுத்த கவிதைகளின் நாயகர்கள்.

நாய்களின் நட்சத்திரங்கள்

அந்த மே மாத வெயிலில், எங்கள் தெருவில் உள்ள குப்பை மேட்டுகளும், கழிவுநீர் ஓடைகளும், மிரண்டுபோன நாய்களும் அனைத்தும் எனக்கு கவிதை போலவே தெரிந்தது. என் எழுத்துக்களுக்கு ஓர் அடையாளம் வர ஆரம்பித்திருந்தாலும், என் வீட்டின் சுவர் இன்னும் பழையதுதான். என் தந்தையின் கழிவுத் தொட்டியின் வாசனையும் மாறவில்லை.

ஒரு மாலை நேரம், என் கவிதைப் புத்தகத்தை ராணி செல்வம் வெளியிட்டு, புத்தகக் கடைகளில் சேர்த்த பிறகு, நான் திரும்பி வீடு வந்தேன். தெருவில் சிறிய பையன் ஒருவன் ஓடி வந்து கேட்டான், “நீ அந்தக் கவிஞனா? நீ ஏன் எங்களைப்பற்றி எழுதுற?”

நான் பார்த்தேன். அவன் முகத்தில் மண், சட்டையில் கிழிந்த தடயங்கள். நாய்கள் பின் தொடர்ந்தன. அவனுக்கு முதலில் பெயரே தெரியவில்லை. “எங்க அம்மா என்னை ஜஸ்ட் ‘குழந்த’னு தான் கூப்பிடுவா” என்றான்.

அவன் என் அருகில் உட்கார்ந்தான். நான் அவனிடம் கேட்டேன், “நீ என்ன ஆகணும்னு நினைக்கிற?”

அவன் சிரித்தான். “நான் நாயாகவே இருக்கணும். அவங்க வீட்டில் தூங்கலாம், ஓடலாம், யாரும் அடிக்க மாட்டாங்க. நாய்களுக்கு பெயர் இருக்கே, எனக்கு இல்ல.”

அந்த வார்த்தை என் உள்ளத்தையே நடுக்க வைத்தது. அந்த பையன், ஒவ்வொரு நாளும் ஒதுக்கப்பட்ட நிலையில் இருந்தாலும், நாய்களின் வாழ்வை விரும்பும் அளவுக்கு மனித உலகம் அவனை புறக்கணித்திருக்கிறது.

அந்த இரவு, நான் ஒரு புதிய கவிதை எழுதினேன் — “நாய்களின் நட்சத்திரங்கள்”.
பார்க்கும் கண்களுக்கு இது ஒரு வியங்கூறல். ஆனால் உண்மையில், அது ஒருவனது வாழ்வை உணர்ந்து, உலகம் தந்த அவமானங்களை ஆக்கிரமிக்க ஒரு போராட்டம்.

“என்னையும் ஒரு நாய் போல கூட்டிக் கொண்டு போய்,
ஒரு நிழல் தந்த பந்தலில் தூங்கவிட்டால் போதும்.
மனிதர்களின் விரிசல்களுக்கு நான் உரிமை கேட்க மாட்டேன்.
நாய்க்கும் பெயர் இருக்கு, ஆனால் எனக்கில்லை.”

இந்த கவிதை ஒரு வலைப்பதிவில் வெளியானதும், பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. பலரும் பகிர்ந்தனர். சிலர் நெகிழ்ந்தனர். ஆனால் நம் கிராமத்தில் யாரும் பார்க்கவில்லை. பார்க்க விரும்பவில்லை.

அன்று பள்ளியில் விழா ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. தலைமை விருந்தினராக ரமணிக்குமார் என்ற ஆசிரியர் வந்திருந்தார். ஒரு பெரும் தனியார் பள்ளியின் முன்னாள் முதல்வர். விழாவின் போது, அவர் என் கவிதையை வாசித்து, கேட்டார், “இது தேவன் எழுதியது தானா?”

நான் எழுந்து நின்றேன். அவர் மெல்ல புன்னகையுடன் சொன்னார், “நீ சொல்லும் வார்த்தைகள், உன் வயசு தாண்டிப் பறக்குது. நீ ஒரு ‘பார்வை’ குடுக்குறதுல இல்லை, ஒரு ‘நிழல்’ குடுக்குற. அது ஆழமானது.”

விழா முடிந்ததும், பலர் என்னை பாராட்டினர். ஆனால் என் உள்ளம் சுமையோடு இருந்தது. அந்த பையன் — பெயரில்லாத குழந்தை — அவன் இன்னும் தெருவில். இன்னும் ஒரு நாய் வாழ்க்கையை விரும்புகிறான்.

அந்த இரவு, நான் என் தாயிடம் சொன்னேன். “நான் பெரிய கவிஞன் ஆகணும் அம்மா. ஆனால் என் கவிதை உங்களுக்கு வீடு கட்டணும். அந்த பையனுக்கு பெயர் தரணும். எங்கள் தெருவுக்கு ஒளி தரணும்.”

அவள் என் முடியை மெல்ல தடவினாள். “கவிதை மட்டும் போதாது பையா. அதை வெண்மையில் எழுதணும், நம் நடுநிலை மாணவனுக்கு நிழலில் வாசிக்க முடியணும். உலகம் மாறணும் என்றால், எழுதும் கையோட கூட நடக்கும் காலும் துடிக்கணும்.”

அந்த இரவில், நான் எழுதிய கவிதைதான் என் இலக்காக மாறியது. ஒரு மழைநாள் பிறந்தவன், நாய்கள் போல் வாழ விரும்பும் பையனுக்கு பெயர் தரும் வரை, என் எழுத்து முடிவடையாது.

ரயில்பாதையில் நின்ற காதல்

அந்த வருடம் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு ஆரம்பமானது. புதிய பாடபுத்தகங்கள், புதிய ஆசிரிகள், ஆனால் பழையதான் என் பாதை — வியர்த்த மூரல் தெரு, என் அம்மாவின் காய்ந்த கை, என் அப்பாவின் மூக்கு பீறி வரும் கழிவுநீர் வாசனை, என் நோட்டுக்காக வாங்க முடியாத புதிய பேனா.

இந்த ஆண்டு ஒரு புதுசு நடந்தது. எங்கள் பள்ளிக்கு பக்கத்தில் உள்ள அரசு மகளிர் மேல்நிலைப் பள்ளியில் இருந்து சில மாணவிகள் எங்கள் நூலகத்துக்கு வரத் தொடங்கினார்கள். அந்தக் குழுவில் ஒருத்தி இருந்தாள் — நந்தினி. மெல்லிய சிரிப்பு, கண்ணாடி மேலாக விழும் முள்ளிப் பார்வை, புத்தகத்தின் மீது கையெடுத்து கவிதைகள் வாசிக்கும் பாவனை.

நான் அவளைக் கடவுளாக நினைக்கவில்லை. ஆனால் என் கவிதையின் ஒரு வரியாக அவளைக் காண ஆரம்பித்தேன்.

ஒரு முறை, அவள் ‘படிக்க வந்தேன், கவிதையில் விழுந்தேன்’ என்று ஒரு வரி எழுதி என் கவிதை புத்தகத்தில் விட்டுச் சென்றாள். நான் மனதில் அவளுக்கு பதில் எழுதியேன்:
“காணாத தேவதைக்கு பதில் சொல்லும் காகிதங்கள்,
வாசிக்காதவளும் வாசகியாக மாறினாள்.”

நாங்கள் தினமும் நூலகத்தில் சந்தித்தோம். பேசவில்லை. ஆனால் வார்த்தைகள் வழியாக ஒரு பழகல். அவள் என் கவிதைகளை வாசித்தாள். நான் அவளது நோட்டின் ஓரத்தில் scribble செய்த வரிகளை. நாம் ஒருவரும் ஒருவரிடம் நேரில் கவிதை பற்றிச் சொல்லவில்லை. ஆனால் இடைவேளைகளில் வாசித்தது போல் பார்த்தேன். அவள் முகத்தில் உண்டாகும் சிறிய சிரிப்புகள் எனக்கே சிறுவாழ்வின் பரிசாக இருந்தது.

ஒருநாள் அவள் என் அருகே வந்து கேட்டாள், “நீ ஏன் எப்போதும் துயரமான கவிதைகள் எழுதுற?”

நான் அசைக்காத குரலில் சொன்னேன், “ஏனெனில் என் தெருவில் சிரிப்பு கிடைக்கவே கிடையாது.”

அவள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தாள். “அப்படின்னா சிரிப்பும் ஒரு கவிதை தானா?” என்று கேட்டாள்.

அந்த இரவு, என் கவிதையில் ஒரு புதிய பக்கத்தைத் திருப்பினேன். தலைப்பு — “சிரிப்பும் ஒரு புரட்சி.”
நந்தினி என் கவிதையின் நாயகியாக மாறினார். ஆனால் நான் அதற்கும் மேலே ஒரு பக்கம் வைத்தேன் — ‘அவளும் ஒரு பறைய மகளா?’

நான் அவளிடம் இதை நேரில் சொல்லவில்லை. ஆனால் மனதில் ஒன்று மட்டும் இருந்தது: தலித்தாக பிறந்த நான் காதலிக்க தகுதியுள்ளவனா?

ஒருநாள் பள்ளிக்கூடம் முடிந்த பிறகு, நான் ரயில் நிலையம் பக்கம் நடக்கிறேன். அவள் எதிரே வந்தாள். இருவரும் சில்லறை மேடை அருகே நின்றோம். நிமிடம் ஒன்று அமைதியில். பின் அவள் சொன்னாள், “தேவா, நீயும் நானும் ஒரே ரயிலில் இருக்க முடியாது. ஆனா ஒரே இடத்துலயாவது இழைவோம்.”

நான் அதற்கு பதில் சொல்லவில்லை. அவளும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அது காதலா தெரியவில்லை. அது புரிந்துகொள்வதா என்றே தெரிந்தது.

அந்த இரவு, ரயில்பாதையில் நின்று எழுதிய கவிதையின் கடைசி வரி:

“தண்டவாளங்களில் ஓடும் ரயில்களுக்கு திசை தெரியாது,
ஆனால் சில பயணங்கள் சந்திப்பதற்காகவே சிதறுகின்றன.”

ஒரே மேஜையில் எழுதப்பட்ட இரு உலகங்கள்

பள்ளியில் கடைசி ஆண்டு — பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு — எப்போது ஆரம்பமானது, எப்போது நடந்து முடிந்தது எனக்கே புரியவில்லை. ஒரு பக்கத்தில் கல்வி, மற்றொரு பக்கத்தில் கவிதை, நந்தினியின் நிஃசப்த வாசிப்பு, என் உள்ளத்தின் கூச்சல். இரண்டையும் சமநிலையில் வைத்துப் படிப்பது ஒரு மாயமான செயல்.

அந்த காலத்தில் என் எழுத்துக்கள் ஒரு புதிய வாசகத்தை ஈர்த்தன. ஒரு வலைதள இதழ் என் கவிதைகளைத் தொடராக வெளியிடத் தொடங்கியது. பெயர்: “புறக்கணிக்கப்பட்ட பூக்கள்”. தலைப்பை வாசித்ததும் என் அம்மா சொன்னாள், “நம்ம வீதியிலிருந்து பூக்களும் பிறக்குமா பையா?”

நான் சிரித்தேன். “அம்மா, நம்ம வீதிக்கு வாசனை கொடுக்க வேண்டும் என்றால், நம்மையே பூக்களாக்கனும்.”

என் கவிதைகள் படிக்கப்படத் தொடங்கின. ஆனால் என்னால் மறக்க முடியவில்லை — நான் இன்னும் அந்த வெள்ளை பள்ளி மேசையில் ஒரு கருப்பு பசங்காக இருக்கிறேன்.

ஒருநாள், பள்ளி நூலகத்தில் நந்தினி என் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்தாள். இரண்டு பேரும் ஒரே மேசையில் இருந்தோம். அவள் சாட் பையில் இருந்து ஒரு புத்தகம் எடுத்தாள் — அம்பேத்கரின் Annihilation of Caste (சாதியினை ஒழிக்கும் உரை).

நான் அசந்தேன். அவள் இதை வாசிக்கிறாளா?

அவள் சொன்னாள், “நீ எழுதும் கவிதைகளைப் படிக்கும்போது, இதை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். எனக்கு புரியல. ஆனா புரிஞ்சுக்கனும்னு தோணுது.”

அந்த வாக்கியம் என் உடலை நடுங்க வைத்தது. நந்தினி — ஒருத்தி, என்னால் காதலிக்க கூடாது என நினைத்தவள் — என் உலகத்தை அறிய முயல்கிறாள். அது காதலா? இல்லை புரிந்துகொள்ளும் முயற்ச்சியா? தெரியவில்லை.

நான் அவளிடம் கேட்டேன், “நீ சாதியை நம்புறியா?”

அவள் சிரித்தாள். “நான் சாதியைக் கேள்விப்பட்டதுண்டு. அனுபவித்ததில்லை. ஆனா உன்னைப் பார்த்த பிறகு, அது ஒரு நிழலாக என் பின்னால் நடந்துகொண்டிருக்கு.”

அந்த வாரம், நான் என் முதல் புலம்பல் கட்டுரை எழுதினேன் — “ஒரே மேஜையில் எழுதப்பட்ட இரு உலகங்கள்.”
அதில் நான் எழுதியேன்:

“நீ வாசித்த புத்தகம் உன் கண்ணை திறந்தது,
நான் எழுதிய வரிகள் என் உள்ளத்தை வென்றது.
நாம் ஒரே மேஜையில் இருந்தாலும்,
ஒரே உலகில் இல்ல.”

இந்த கட்டுரை பின் அது வலைத்தளத்தில் வெளியானதும் பலர் பகிர்ந்தனர். ஒருவர் எழுதியிருந்தார், “தலித் எழுத்தாளனின் இந்த வாசிப்பு மனதை உருக்கும் உண்மை.”

ஆனால் அதே நேரத்தில் ஒரு கருத்து: “சாதியைக் கொண்டு கவிதை எழுதுவது ஒரு மோசமான உத்தி.”

அது என் உள்ளத்தைக் கிழித்தது. என் வாழ்க்கையே சாதியால் வடிவமைக்கப்படும்போது, அதைக் கவிதையாக எழுதுவது உத்தியா?

நந்தினி அந்தக் கருத்தைப் பார்த்து, என்னிடம் ஒரு குறிப்பு அனுப்பினாள்:
“உன்னுடைய வாழ்க்கை யாருடைய உத்தியும் கிடையாது. அது உன்னுடைய வெற்றிக் கவிதை.”

அந்த இரவில், என் வீட்டில் மின்சாரம் இல்லை. என் தந்தை தூங்கி கொண்டிருந்தார். என் தாய் இடுப்பு வலியால் எழுந்திருந்தாள். நான் மெழுகுவர்த்தி ஒளியில் எழுதியேன்:
“மின் இல்லா இரவுகளில் எழுதப்பட்ட வரிகள்,
ஒரு காலத்தில் ஒளி தரும்.”

மழைக்குள் நடந்த மவுனப்போராட்டம்

மழைக்காலம் வந்தது. எங்கள் குடிசை வீட்டில் துளைப்பட்ட பாளையிலிருந்து துளிகள் ஒலிக்கத் தொடங்கின. ஒவ்வொரு துளியும் என் வாழ்கையின் உணர்ச்சிகளை மீட்டெடுத்தது — அப்பாவின் காய்ந்த உரோமம், அம்மாவின் ஆவலான பார்வை, என் உள்ளத்தில் அழிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு கனவு.

அந்த மாதம் பன்னிரெண்டாம் வகுப்புப் பரீட்சை தேதி அறிவிக்கப்பட்டது. அனைவரும் கல்லூரிக்கான பயணத்தைத் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். என் பள்ளி தலைமை ஆசிரியர், பழங்குடியினருக்கான மாநில கல்விச் சலுகைகள் பற்றி சொன்னார். ஆனால் அதற்காக தேவைப்படும் ஆவணங்கள், விலாச சான்றிதழ்கள் எதுவும் எங்களிடம் இல்லை.

நான் பிறந்ததிலிருந்தே என் முகவரியாக “தலித் தெரு, பசுமை மார்க்கம், வடகரை மாவட்டம்” என்ற பட்டம் இருந்தது. அது ஒரு முகவரி இல்லை — அது ஒரு முத்திரை. அதிகார சாளரங்களின் பின்னால் இருப்பவர்களால் நிராகரிக்கப்படும் அடையாளம்.

அந்தத் தினங்களில் நந்தினி மட்டும் என் அருகில் இருந்தாள். ஒரு நாள் மழையிலே, அவள் என் வீட்டுக்கு வந்தாள் — முதன்முறையாக. அவள் ஒரு பழைய குடை பிடித்திருந்தாள், ஆனால் மேனியும் அப்படியே நனைந்திருந்தது.

என் அம்மா கதவைத் திறந்ததும் குழப்பமான பார்வை. ஒரு நகரப் பள்ளி மாணவி, நம் வீட்டில்?

நந்தினி சிரித்தாள். “நான் தேவனிடம் சில பாடங்கள் கேட்டுக்கணும். தேர்வுக்கு தயாராகறேன்.”

அம்மா தலை ஆட்டினார். அவள் உள்ளே வந்தாள். மேஜையில் இரண்டு புத்தகங்கள், ஒரு சாதம் பறப்பது, ஒரு நனைந்த பை.

நாங்கள் சிறிது நேரம் படித்தோம். அவள் ஒரு கணத்தில் என்னை நேராக பார்த்து கேட்டாள்: “நீ பயப்படுறியா?”

நான் தவித்தேன். “என்னால் இந்த தேர்வை முடித்த பிறகு என்ன செய்யணும் என்று தெரியலை. நான் எங்க போவேன், எவ்வளவு செலவு ஆகும், யார் உதவி செய்வாங்க… என்னாலே ஒன்றும் தெரியல.”

அவள் மெல்ல என் மீது கை வைத்தாள். “நீ இந்த மழையை உன் கவிதையால் வாட்ட முடியும்னு நம்புறேன்.”

அந்த வாரத்தில், நான் ஒரு கவிதை எழுதியேன் — “மழையின் நடு மையத்தில்.”
அது ஒரு பயமிக்க, ஆனால் எதிர்ப்பாளரான வரி:

“மழை எனை துளையாக எளிதில் தொடும்,
ஆனால் என் உள்ளத்தில் இடியும் நிகழும்.
பசுமை மார்க்கத்தின் ஒவ்வொரு சிறு இடைவெளியிலும்,
நான் ஒரு புரட்சி வைக்க முயற்சிக்கிறேன்.”

இந்த கவிதை ஒரு சிறிய நூலாக அச்சிடப்பட்டது. ராணி செல்வம் அக்கவிதைகளை அடுத்த தலைமுறைக்கும் சுட்டுக்காட்டும் கதையாக பரிந்துரைத்தார்.

ஆனால் என் உள்ளத்தில் இன்னும் ஒரு குழப்பம் இருந்தது. என் வாழ்க்கையின் அடுத்த நிலை — கல்லூரி — என்னுடைய வரிகளை ஏற்றுக்கொள்ளுமா?

அந்த இரவில், நான் கதவுக்கு வெளியே நின்றேன். நந்தினி வீட்டுக்குத் திரும்பியிருந்தாள். ஆனால் அவள் விடுத்துச் சென்ற ஒரு நோட்டு என் கையில். அதில் ஒரே ஒரு வரி:

“நீ எழுதும் வரை, இந்த உலகம் நின்றுகொள்வதில்லை.”

கடிதம் ஒரு கலையின் மரபு

பரீட்சைகள் முடிந்திருந்தன. பள்ளி வாழ்க்கையின் கடைசி பக்கம் இழுந்துவிட்டது. அந்த காலையில் பள்ளி வளாகத்தில் நின்று, காலணிகளின் மெல்லிய ஒலியை கேட்டேன். புத்தகங்களோடு என் கனவுகளும் முடிந்ததா என்னவென்று நினைத்தேன்.

ஆனால் என் உள்ளத்தில் எழுத்தும் உறுதியும் இன்னும் தீவிரமாக இருந்தன. நான் முதன்முறையாக நகரப் பத்திரிகைக்கு கடிதம் எழுதியேன். அது என் பகுத்தறிவு, வலிமை, எதிர்ப்பு — எல்லாவற்றையும் ஒரே பக்கத்தில் கலந்து எழுதப்பட்ட உரை.

கடிதத்தின் தலைப்பு: “நீ எங்கே வாசிக்கறே?”
உள்ளடக்கம்: “நான் நூலகத்திலல்ல வாசிக்கறேன். நான் வாசிப்பது என் வீட்டின் பாழடைந்த சுவரிலிருந்து.
நான் உணர்வை வாசிக்கிறேன், உன் கண்களில் பிறக்கும் அவமானங்களை வாசிக்கிறேன்.”

கடிதம் வெளியாகியது. அதற்கு எதிர்வினை வந்தது. ஒருவன் எழுதியிருந்தான்: “இதெல்லாம் தலித் அரசியல் பாசாங்கு.”
மற்றொருவர் எழுதியிருந்தார்: “தேவன், நீ எழுதுவது கலையின் மரபு.”

அந்த வாரம், ஒரு சிறிய இலக்கிய விழாவில் பங்கேற்க அழைக்கப்பட்டது. மதுரையில். நகரம் பக்கத்தில் கும்பல் எழுத்தாளர்கள், சினிமா பாடலாசிரியர்கள், சமூக ஆர்வலர்கள் கலந்து கொண்டனர்.

நான் பேசிய உரை — “எழுத்தும் இடப்பக்கமும்” —
அதில் சொன்னேன்:

“நான் எழுத்து என்றால், அது எப்போதும் இடமற்றவனின் குரல்.
பூமியின் பின்பக்கம் பிறந்த ஒருவன், முன்பக்கம் நோக்கிப் பயணிக்க விரும்பினால்,
அவனுடைய வார்த்தைகளே பாலம். அந்த பாலம் தான் என் கவிதை.”

உரையின் முடிவில், முழு அரங்கம் கைகொட்டியது. ஆனால் அந்த நடுநடுவே நந்தினியின் முகம் காணவில்லை.

விழா முடிந்ததும், ஒரு அன்புப் பஞ்சாயத்து ஆசிரியர் என்னைத் தேடினார். “நீ எங்கள் பள்ளிக்கு வாராயா? எங்கள் பசங்களுக்குக் கதை சொல்லணும்.”

அந்த வாரம் என் பயணங்கள் ஆரம்பமானது. நான் ஒரு ஆசிரியனாக மாறவில்லை. ஆனால் ஒரு வார்த்தைதாரனாக பள்ளிகள், நூலகங்கள், தெருக்களில் பறந்தேன்.

நந்தினி ஒரு நாளும் வரவில்லை. ஆனால் ஒரு கடிதம் வந்தது.

பட்டாபிராம் ஸ்டேஷனில் என் பெயருடன்:

“தேவன்,
நீ நிழலில் இருந்தாய். நான் ஒளியில் இருந்தேன்.
இப்போ நாம இருவரும் ஒரு நடுநிழலில் வாழலாம்.
நான் பொறுத்திருக்கேன், ஆனால் உன் குரலோட.
அதனால் நீ பேசு. நீ எழுது. நீ உயிர் நட.
காதல் வார்த்தைகளில் இல்லை. அது எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல் நம்பிக்கையை கொடுப்பதில் இருக்கிறது.”

நந்தினியின் இந்த கடிதம் என் வாழ்க்கையின் முதல் காதல் கதையாக மாறியது.
அவள் எழுத்தில் இருந்த வலிமை, என்னை எழுத வைத்து கொண்டே இருந்தது.

அந்த இரவில் என் நம்பிக்கை எழுதப்பட்ட கவிதை:

“நிழல்களில் வசிக்கும் காதலுக்கு,
தூர ஒளியில் ஒரு இடம் கிடைக்கும்.
காதல் ஒரு பெயரல்ல, அது ஒரு நிலை.
அது இருக்கும் வரை, எழுத்து துடிக்கும்.”

காலணியில்லா மேடையின் குரல்

வீடுகளில் வெயிலோடு சேர்ந்த வியர்வை நெஞ்சில் கசிந்து கொண்டிருந்தது. பரீட்சை முடிந்தபின்னர் கல்லூரிக்கு விண்ணப்பித்தேன் — தமிழ் இலக்கியம் படிக்கவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில். ஆனால் என் அப்பா கேட்டார், “அது படிச்சா வேலை கிடைக்குமா பையா?”

நான் பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் என் உள்ளம், அந்த வேலை இல்லாத இலக்கியத்தை ஒரு பயணமாக ஏற்றிருந்தது.

அந்த நேரத்தில் ஒரு நாள், ஒரு அழைப்பு வந்தது. சென்னை மாநகரில் நடைபெறும் “தமிழ் இன உரிமை விழா”வில் எனக்கு பேச்சு வாய்ப்பு.
தலைப்பு: “காலணியில்லா மேடையின் குரல்”

நான் பயந்தேன். ஆனால் ராணி செல்வம் சொன்னார், “தேவா, உன் குரல் வந்து இங்க நிற்றதுதான் புரட்சி.”

விழா நடந்தது ஒரு பெரிய தியேட்டரில். பின் இருக்கையில் பல்லாயிரக்கணக்கான வாசகர்கள், முன்னிலை ஆசிரிகள், சமூக ஆர்வலர்கள், சில அரசியல்வாதிகள். என் கால்களில் காலணி இல்லை — எனது பழைய பழுப்பு பேன்ட், ஒளி விழும் வெள்ளை சட்டை, ஒரு கருப்பு புத்தகம் என் கையில்.

நான் மேடைக்கு வந்தவுடன், சிலர் அசந்த பார்வை — “இவன் யார்?”, “தலித் பையன் பேசுறானா?” என்ற கீதங்கள் கண்களில். ஆனால் என்னை அழைத்தவர் துணிவுடன் அறிமுகப்படுத்தினார்:

“இவர் தேவன். ஒரு தெருவில் பிறந்தார். இன்று அவர் தமிழ்க் கவிதையின் நெஞ்சில் குரல்.”

நான் பேசத் தொடங்கினேன்.
“எனக்கு என்னைப் பற்றி அதிகம் சொல்லத் தேவையில்லை. என் வாழ்க்கை சொல்லும்.
ஒரு குடிசை வீட்டின் நிழலில் எழுதப்பட்ட ஒரு வரி, இன்று உங்கள் மேடையில் உள்ளது.
நான் உங்களுக்குள் யாரும் இல்லை. ஆனால் உங்கள் நிழல்களில் எப்போதும் இருந்தவன்தான்.
இன்று அந்த நிழல் பேசுகிறது.”

பேச்சு முடிந்ததும், அரங்கம் நிமிர்ந்தது. கைகொட்டல்கள், ஊடகங்களின் கேள்விகள், சமூக வலைதளங்களில் புகழ்வாழ்த்துகள்.

ஆனால் என் உள்ளத்தில் அமைதி. எனக்குப் பரிசு, புகழ், புகைப்படம் எதுவும் முக்கியம் இல்லை. என் அம்மாவின் பசும்புல் வாசல், என் அப்பாவின் புன்னகை, என் தெருவின் சுழற்சி — அவை மட்டும்தான் என் ரத்தத்தில் கலந்தவை.

அந்த இரவு, சென்னை ரயில் நிலையத்தில் நந்தினி வந்தாள். அவளும் அந்த விழாவுக்கு வந்திருந்தாளாம்.

நான் அவளிடம் சொன்னேன், “நம்ம வாழ்க்கை எல்லாம் சினிமா மாதிரி இல்ல. ஆனா அந்த கல்பனா டாக்கீஸ்ல போட்ட பழைய தமிழ் படம் மாதிரி ஒரு நிஜம்.”

அவள் சிரித்தாள். “நீ பேசின நாளெல்லாம் என் கண்கள் பனி போல ஆனது.
நான் சத்தமில்லாத வாசகர். நீ எப்போதும் என் எழுத்தாளர்.”

நாங்கள் இருவரும் நிழலில் நடந்தோம். புகைப்படமில்லை. புகழில்லை. ஆனால் ஒரு வாழ்க்கை, ஒரு குரல், ஒரு மண்ணின் வாசனை இருந்தது.

அந்த இரவின் கடைசி வரியாக என் கவிதை எழுதப்பட்டது:

“மேடைகள் சாயலாம், கைகொட்டல் நின்றுவிடலாம்.
ஆனால் ஒரு தெருவின் தொண்டை
விழியில் நடுநிசியில் கவிதையாக ஒலிக்கிறது.”

சுவரின் அப்புறம் ஒரு நாளைக்காக

மூன்று வருடங்கள் கழிந்திருந்தன. காலம் ஓடியது, ஆனால் என் வாழ்க்கை தொடர்ந்து தாங்கியது. சென்னை பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ் இலக்கியப் பட்டப்படிப்பு முடிந்து, நான் ஒரே நேரத்தில் கவிதைகள் எழுதி, சிறிய இலக்கிய வார இதழ் ஒன்றை நடத்தத் தொடங்கினேன். அதன் பெயர்: “நிழலின் வாசிப்பு”.

இந்த இதழ் அச்சில் வெளிவரவில்லை. கடும் உழைப்புடன், மின்னணு வடிவில் வெளியேறியது. அந்த இதழில் ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு தலித் எழுத்தாளர், ஓர் அனாதை சிறுவன், ஒரு தொழிலாளியின் பெண் — இப்படி புறக்கணிக்கப்பட்ட குரல்களை நான் வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவந்தேன்.

என் தெரு இன்னும் அதேபோல் இருந்தது. ஆனால் ஒரு பெரிய மாற்றம் நடந்தது — எங்கள் தெருவுக்கு ஒரு நூலகம் வந்தது.

இல்லை, அரசாங்கம் கொண்டு வரவில்லை.
அது என் அம்மாவின் வேலியில் கட்டப்பட்ட ஒரு செருப்பு இல்லா கூடம்.
அதன் பெயர் “புனிதக் கனவுகள்”.
நானே அதற்கான புத்தகங்களை திரட்டினேன். நண்பர்கள் கொடுத்தார்கள்.
நந்தினி, இப்போது சமூக ஊடகப் பணியில் இருந்தாள், அவளும் தன் நிறுவனத்தின் மூலம் சில குழந்தை நூல்கள் அனுப்பினாள்.

ஒரு நாள், ஒரு சிறு பையன் அந்த நூலகத்துக்கு வந்து கேட்டான், “அண்ணா, நான் படிச்சுட்டு உங்க மாதிரி எழுத்தாளர் ஆகலாமா?”

நான் சிரித்தேன். “நீ எழுதுற வரைக்கும் உலகம் உன்னை பார்க்க மாட்டேங்க. ஆனா நீ எழுத ஆரம்பிக்கற நாள் முதல், உலகம் உன்னை மறக்கவே முடியாது.”

அந்த பையன் ஒரு புத்தகம் எடுத்தான் — அம்பேத்கர் வாழ்க்கை வரலாறு. அவனது கண்கள் மின்னியது. அவனுடைய மூச்சு, எனக்கு ஒரு புதிய கவிதை போலவே இருந்தது.

நந்தினி, சில மாதங்களுக்கு ஒருமுறை வருவாள். அவளும் அந்தக் கூடத்தில் சிறுவர்களுக்கு கதை சொல்லுவாள். அவளுடைய குரலில் இருந்த மென்மை இன்னும் குறையவில்லை. ஒரு முறை, நாங்கள் இருவரும் அந்த சுவரில் எழுதியிருந்த வாசகத்தைக் கண்டோம்:

“சுவர் ஒரு எல்லை அல்ல. அது ஒரு பக்கம். அந்த அப்புறம் நாளைய கனவு.”

நந்தினி சிரித்தாள். “இந்த வாசகத்தை யாரா எழுதியிருக்காங்க. நல்லா இருக்கு.”

நான் புன்னகையோடு அவளிடம் பார்த்தேன்.
“அது நீயும் நானும் சேர்ந்து எழுதினது, நம்ம சுவர் தாண்டிப் போன நாள்.”

அந்த இரவு, நான் ஒரு கடைசி கவிதை எழுதியேன் —
அது என் புத்தகம் **“காதலும் குடிசையும்”**க்கு முகவுரை:

“ஒரு தெருவில் பிறந்தேன்,
ஒரு சுவரை கடந்து வந்தேன்,
ஒரு நிழலில் எழுதினேன்,
ஒரு காதலில் உயிர் கண்டேன்.
இது என் உரிமை.
இது என் குரல்.
இது என் நாடு.”

END