கடற்கரையின் இரண்டாம் நிழல்

சுதர்ஶன் வேங்கடராமன்

1

விண்ணில் சாய்ந்திருந்த பசுமை நிலாக் கதிர்கள், சென்னைப் பசுமை கடற்கரை மீது மெதுவாக பரவிக்கொண்டிருந்தது. சூரியன் மறைந்திருந்தாலும் அந்த மிதமான ஒளி, ஒரு மர்மமாய் நகரத்தில் தங்கியிருந்தது. டாக்டர் ஆதித்யா நாராயணன், மனநல மருத்துவராக இருக்கிறார். ஆனால் இன்றைய மாலை, அவர் மனதில்தான் ஏதோ குழப்பம்… அந்த மின்னஞ்சல்.

“அமுதாவை நீங்கள் காப்பாற்ற முடியுமா?”
அது ஒரு அனானி மின்னஞ்சல். அனுப்பியவர் பெயர் இல்லை. நேரம்: இரவு 11:44.

அமுதா. அந்தப் பெயர் அசையாமல் போன நினைவுகளை நெகிழச் செய்தது. 12 வருடங்கள். கல்லூரி நாட்களில் ஒரு சிறிய காதல் — முடிவதற்குள் ஆரம்பமாகிய ஒரு அன்பு.

ஆதித்யா அந்த மின்னஞ்சலை மீண்டும் படித்தார். அதில் ஒரு கோப்பும் இணைக்கப்பட்டிருந்தது — ஒரு ஆடியோ ரெக்கார்டிங்.

“நீங்க என் குரலை கேட்டா புரியும் நான் எப்படியெல்லாம் தடுமாறுறேன்… நாங்க இருந்த அந்த கடற்கரிக்கு வந்துடுங்க… இரண்டாவது நிழல் இன்னும் என்னைக் கெடக்காதுன்னு காத்துக்கிட்டிருக்கு…”

அமுதாவின் குரல். கொஞ்சம் அதிர்ச்சி, கொஞ்சம் பயம், கொஞ்சம் கோபம். ஆனால் ஒன்றும் தெளிவாக இல்லை. இரண்டாவது நிழல்?

அதிக நேரம் யோசிக்காமல், ஆதித்யா தன்னுடைய பழைய ஹூண்டாய் காரை ஓட்டிக்கொண்டு நேராக பசுமை கடற்கரை நோக்கினார். கடற்கரை சற்றே வெறிச்சோடிருந்தது. நகரம் மங்கலான சத்தத்தில் மூழ்கி இருந்தாலும் கடல் இப்போது அமைதியாகவே இருந்தது.

அமுதா வாழ்ந்திருந்த பகுதியில் ஒரு மாடி வீடு இருக்கின்றது. அந்த வீட்டின் மூன்றாவது கட்டிடத்தில் மட்டும் ஒரு வெளிச்சம் நெருப்புபோல் மின்னிக்கொண்டிருந்தது. அவர் அருகில் சென்றபோது, கதவுகள் திறந்திருந்தன. அதில் உள்ளே நுழையும்போது, ஒரு வாசனை வந்தது — பழைய மலர்களின் வாசனை, சற்று கெட்டுப்போன ஸந்தனம்.

அந்த அறையில் ஒரு கட்டில், ஒரு பழைய ரேடியோ, சுவரில் சில குழப்பமான வரைபடங்கள், மற்றும் ஒரு கண்ணாடி. அதன் அருகில் அமுதா அமர்ந்திருந்தார். ஆனால் அவள் கண்களில் ஒளி இல்லை. கடலில் மூழ்கி மீண்டும் வந்திருப்பதுபோல்.

“நீங்க வந்ததுக்கு நன்றி…” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.

“நீ என்ன வாட்ஸ் ஆப்னு, மின்னஞ்சல், வீடியோ, எல்லாத்திலும்… அனுப்புறே? நிச்சயமா நீய்தானா?”

அமுதா சிரித்தாள். அதில் ஒரு வலி இருந்தது.

“நான் மட்டும் இல்லை… இன்னொரு அமுதாவும் இருக்கிறாள்.”

ஆதித்யா ஒரு நிமிஷம் உறைந்துபோனார்.

“அது யாரு?”

அவள் மெதுவாக சுவரை விரலால் சுட்டினாள்.

அங்கிருந்த கண்ணாடியில் அமுதா நிற்பது போலவே இன்னொரு நிழல் — அவளே, ஆனால் சிரிப்பும் பயமும் கலந்த முகம். இரண்டும் ஒரே முகம், ஆனால் ஏதோ வேறுபாடு.

“அவள்தான் இரண்டாம் நிழல்… என்னைக் கவர்ந்தவள்… என்னைக் கட்டுப்படுத்த ஆரம்பித்தாள்… அந்த கடற்கரை நாளில்…”

அமுதாவின் குரல் குழம்பியது. கண்ணாடியை பார்த்தவாறே இருந்தாள்.

“நான் அவளால கஷ்டப்படுறேன் ஆதித்யா… அவள் என்னுடன் பேசுறா, என் எண்ணங்களை திருப்புறா… அவளை நீங்க தடுக்கணும்… அவளால நான் என்ன ஆகப்போறேன்னு தெரியல…”

அந்த அறை திடீரென்று குளிர்ந்தது. ரேடியோ தானாகவே இயக்கத்துடன் ஒலிக்கத் தொடங்கியது. அதில் வந்த குரல் அமுதாவுடையது இல்லை.

“நீ அவளை காப்பாற்ற முடியாது… அவள் என்னுடையது…”

குரல் கீச்சுக்குரல். இருளின் உச்சம்.

ஆதித்யா மொத்த உடம்பில் வியர்வை சிந்தினார். அவர் பின்தள்ள முயற்சி செய்தார், ஆனால் கதவுகள் தானாக மூடப்பட்டன.

அமுதா திடீரென கதறினார். “அவளை நிறுத்து… ஆதித்யா… கண்ணாடியைக் கொடிச்சு!”

ஆதித்யா தயங்காமல் கண்ணாடிக்குச் சென்றார், அது தன்னிச்சையாக அழறலோடு உடைந்தது. அதே நேரத்தில், சுவரில் இருந்த நிழலும் காணாமல் போனது.

அமுதா கீழே விழுந்தார். அவரது சுவாசம் கனமாக இருந்தது. “இது தற்காலிகம் தான்… அவள் திரும்ப வரும்…”

ஆதித்யா கீழே அமர்ந்தார். பெருமூச்சு விட்டார். பழைய காதலியின் முகத்தை பார்த்தார்.

“நீ என்னை காப்பாற்ற வந்திருக்க, ஆனால் நீயே இந்தக் கதையில் இழைக்கப்பட போற.”

மின்சாரம் திடீரென போனது. அந்த வீட்டில் ஒளி இல்லை. கடலின் மென்மையான சத்தம் மட்டும் இருந்தது. ஆனால் அதன் பின்னால், அந்த இரண்டாவது நிழல் இன்னும் அவற்றின் மீது விழியிலிருந்தது.

2

அந்த இரவில் ஒலி ஒரு மாயம் போல இருந்தது. மரங்கள் நிழலாக குலுங்கின. கடல் நெருங்கிப் பேசும் மாதிரி, ஆதித்யாவின் காதில் குரல் ஓர் மெதுவான எச்சரிக்கையாய் ஒலித்தது. “அவளை நீ கொஞ்ச நாளைக்கு தடுக்க முடிச்சிருப்ப. ஆனா அவள் முழுசா போயிடல… அவள் இன்னும் உன் நினைவில் இருக்கிறாள்.” அமுதா தெருவில் கைகளைச் சுற்றிக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் உடம்பு ஒட்டியிருந்தது, கோலையா, பயமா என தெரியவில்லை. ரேடியோ ஒலி மாறிக் கொண்டு இருக்க, அந்த காற்றின் சுழற்சி மரணத்தின் சுவாசமாய் உணர்ந்தது. “நீ அந்தக் கண்ணாடியை உடைச்சதுனால தான் அவள் இன்னும் வெளியில் வர முடியாம இருக்கு,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். “ஆனா அவள் இப்போ உன்னை நாடுவா. உனக்குள்ள இருக்குற நிழல்கூட அவளோட சாயலை ஏற்கும்.”

“நீ என்ன சொல்றே? நான் நிழலா ஆகப்போகறேனா?” ஆதித்யா கேட்டபோது அவளுடைய குரலில் தளர்ச்சி இருந்தது. “நீயும் நான் போலத்தான். நம்ம வாழ்க்கையில் ஒரு பக்கம் எப்போதும் விடாம உலவும்… அந்த வெளிச்சத்தை நம்மை மறக்க வைக்கும் ஒரு பகடி. அவள்தான் அந்த நிழல். கடற்கரையில் நடந்தது உனக்கே ஞாபகம் இருக்கா?”

அந்தக் கேள்வி அவரைச் சிலுவையில் ஏற்றி விட்டது. கல்லூரி நாட்கள். கடற்கரை வீதியில் ஒரு சின்ன சண்டை. தவிர்க்க முடியாத ஒரு இரவு. அமுதா ஒரு கம்பீர நிஜம் போல அவரை சந்தித்து பேசினார். ஆனால், அவர் தப்பிக்க முயன்றார். சில வாரங்களுக்கு பிறகு, அமுதா மாயமானாள். அதற்கு முன்னால், ஒரு கடைசி சந்திப்பு நடந்தது. அது அவரை இன்று வரை தாக்கியிருந்தது.

“நீ சொல்ற நிழல்… அது உண்மையா, மனநோயா?”
“நீ என்ன நம்புறேன்னு முக்கியம் இல்ல. நீ என்ன பார்க்குறேன்னு முக்கியம். அது நிஜமா இருந்தாலும், இல்லையென்றாலும், அது உனக்குள் ஏதாவது செய்கிறது.”

அந்த நேரம் ஒரு பழைய வண்டி வீதியின் ஓரத்தில் வந்து நின்றது. உள்ளிருந்து ஒரு வயதான பெண் இறங்கினாள். அவள் தோழிக்குரிய உடையில் இருந்தாள். ஆனா முகம் பார்ப்பதற்கே சரியில்லை. “வாங்க… உங்க நேரம் முடிஞ்சுருக்கு,” என்று சொல்லிவிட்டு, அவளது கண்களால் அமுதாவைப் பார்த்தாள். அவளின் கையில் ஒரு சிறிய நிழல்போன்ற பாம்பு இருந்தது. அது பளீச்சென்று நகர்ந்தது.

“இவங்க யார்?” ஆதித்யா அதிர்ந்து கேட்டார்.

“இவங்கதான் அவளுக்கு வாகனம் கொடுத்தவங்க. நம்மை ஒவ்வொரு ஜெனரேஷனுக்கும் பின்தொடர்வது இவர்களால்தான். நம்மால் மட்டும் இல்ல… நம்ம பிணத்தில் நிழலை நுழைக்க எதுவும் தேவை இல்லை. நம்ம மனதை தான் நோக்கறாங்க.”

அந்த வயதானவள் அருகில் வந்து, நெளிந்து அமுதாவை பார்த்தாள். “உங்க வாசல் மூடியதே தவறா இருந்துச்சு… இன்னும் மூணு நாள் இருக்கே. அந்தக் கடற்கரை திரும்ப வரும்… இரண்டாம் நிழல் அவளோட முழு வடிவத்துல உங்களை தேட வருவா.”

“நீங்க யாரு?” ஆதித்யா கேட்டார்.

“நீங்கயே வரல… உங்களை அனுப்பி வரச்சொன்னவங்க… நீங்க பாத்ததெல்லாம் நிஜமில்லை. ஆனா அது உங்க மேல் விளைவைக்கணும். அதுதான் அவள் விருப்பம்.”

அவளது குரல் மெதுவாக மாறியது. திடீரென சுற்றிலும் நிழல்கள் எங்கிருந்தும் நகரத் தொடங்கின. தெருவில் இருந்த விளக்குகள் ஒரே நேரத்தில் சுடுகாடாய் மாறின. அந்த ஒளியில் அமுதாவின் முகம் மறுபடியும் மாறியது. அவள் கண்ணாடிபோல் தெரிந்தாள்.

“நீ என்னை காப்பாத்த முடியாது ஆதித்யா… ஆனா நீ உன்னை காப்பாத்த முடியுமா?”

அவள் நழுவிப் போனாள். அந்த பாம்பு எழுந்து இருண்ட சதுர முகம் எடுத்தது. ஆதித்யா பின்னோக்கி ஓட முயன்றார். ஆனாலும் ஒரு சத்தம், அவர் காதை ஊடுருவியது: “நீ அவளிடம் நடக்காத ஒரு வார்த்தை சொன்னதற்காக இந்தக் கதையில் சிக்கிட்ட.”

அந்த வார்த்தை — “நீ தவறா இருக்கலாம்.” அந்தக் கடற்கரை இரவில், அவள் உணர்ச்சிகளை அவர் மீறினார். அதற்குத்தான் இன்று வரை ஒரு விளைவு.

வண்டி மறுபடியும் அவ்விடத்தை விட்டு சென்றது. ஒரு நிஜமும் ஒரு கனவும் ஒன்றுக்குள் கலந்தது. அந்த வார்த்தைகள் காற்றில் சிதறின: “நீ அவளை விடமாட்ட.”

அமுதா மீண்டும் அந்தக் கட்டிடத்தின் மேல் மாடியில் இருந்தாள்.
அவள் பேசவில்லை. ரேடியோ சத்தம் இல்லை. கண்ணாடி உடைந்திருந்தது.
ஆனால் ஒரு நிழல் வாசலில் காத்திருந்தது.
இரவில் மீண்டும் வருகிறாள்.

3

அடுத்த காலை அவ்வளவு நேர்மறையாய் இல்லை. சூரியன் எழுந்திருந்தாலும், அந்த வீதியின் மீது ஒரு சாயல் சாய்ந்திருந்தது — பச்சை அல்ல, சிவப்பு அல்ல — அது கண்ணாடியின் வெளிச்சம் போல, ஒளியை சாப்பிட்டுவிடும் ஒரு நிறம். ஆதித்யா படுக்கையில் விழித்தார். கைபேசியைக் காணவில்லை. ரேடியோ மேசையின் மேல் சுழலத் தொடங்கியது, அதில் இருந்து ஒரு மெதுவான, பழைய பாட்டின் ஒலி: “உன்னை நானோ அவள் நானோ…” குரல் அமுதாவைத் தாண்டி இருந்தது.

அவர் பையிலிருந்து ஒரு சில்லரை மாயமான பத்திரிகையை எடுத்தார் — “கடற்கரையில் காணாமல் போனவர்கள்: மூன்று பேரும் ஒரே இடத்தில்!” அந்த செய்தியில் 2010 முதல் 2016 வரை ஒரே இடத்தில் மூன்று இளம்பெண்கள் காணாமல் போயிருந்தனர். மூவரும் கடற்கரையின் அருகே இருந்த சிறிய வீடுகளில் தங்கியிருந்தனர். விசாரணை முடிவற்றதாய்தான் இருந்தது.

அவனை ஒரு ஏமாற்றமில்லாத நம்பிக்கை இழுத்தது. அவரால் மட்டும் முடியும். ஆதித்யா தனது ரெக்கார்டர் எடுத்தார், சுவர்களில் பதிந்திருக்கும் காட்சிகளை மீண்டும் பார்வையிட்டார். அமுதாவின் கண்ணாடி உடைந்த பின்பு அந்த அறையில் உருவமான நிழலின் ஒளிப்படங்கள். அவை திறந்த கண்ணாடி ஜன்னல்களில் பிரதிபலிக்கின்றன.

அந்த நிழல் ஒரு மனித வடிவம் அல்ல. அது விழிக்காக உருவான ஒன்று. அந்த நிழலின் கண்கள் ஒரு கண்ணாடி முகத்தில் இருந்து பிறந்திருப்பது போல இருந்தது.

அதிகாலை நேரம். கடற்கரையை நோக்கிய பயணம் மீண்டும். அவன் மீண்டும் அந்த வீதியை கடந்து நடந்தான். கடலின் ஒலி அந்த நேரத்தில் குறைந்துவிட்டது. காற்றும் ஒருவித பனித்துளிகளுடன் ஏதோ வார்த்தைகள் பேசுவதைப்போல இருந்தது.

அந்த வீட்டின் கதவைத் திறந்தபோது, அமுதா மேல்மாடியில் கிடந்திருந்தார். கண்கள் விழித்தபடியே இருந்தது. பக்கத்தில் ஒரு நாட்குறிப்பு. அதில் எழுதியிருந்தது:

“நான் என் முகத்தை மறந்துவிட்டேன். கண்ணாடி யாருக்கு முக்கியமோ, அவர்களால் தான் உண்மை பார்க்க முடியும். அந்த நிழல் யாருக்குள் நிறைய ஒளியை ஏற்க முடியாது என்று தெரிந்தால், அவரைத் தான் தேடிவருவா. நீ பார்த்த அந்த நிழலின் கண்கள்… என் கண்கள் அல்ல. என் நினைவுகளின் சிதைவு.”

அந்த அறையில் ஒரு புதிய சுவரில் ஒரு ஜன்னல் திறந்திருந்தது. அது கடற்கரையை நோக்கிக் காணப்பட்டது. ஆனால் வழக்கமான கடலல்ல. அந்தக் கண்ணாடியில் மட்டும் ஒரு வேறுவிதக் கடல் பிரதிபலித்தது — அதில் காற்று இல்லை, சத்தம் இல்லை, அந்தக் கடல் முழுக்க இருள்.

“அது நினைவுகளின் கடல்,” ஒரு குரல் கேட்டது. அதாவது அந்த அமுதாவின் குரல் இல்லை. அந்த குரல் ரேடியோவில் இல்லை. அது சுவர் வழியாக வந்தது.

அதிகாலை வெளிச்சம் கண்ணாடி ஜன்னலின் மீது பட்டதும், அந்த கடலில் இருந்து ஒரு நிழல் நகரத் தொடங்கியது. அதன் கண்கள் ஜன்னலில் இருந்த கண்ணாடியை ஊடறுத்து ஆதித்யாவை பார்த்தது. அதன் விழிகள் வெறிச்சொல்லாத, நிராகரிக்க முடியாத ஒரு உணர்வை எடுத்தன.

“நீ பார்க்கும் ஒவ்வொரு கண்ணாடியும் ஒரு கதவைப் போல. அதை உடைக்கலாம், மறைக்கலாம், ஆனா பார்க்க முடியாத ஒன்று தான் வெளியில் வருவா. அமுதா உன் முன்னால் இருப்பதும், இல்லை என்பதும் இரண்டும் உண்மைதான். நீ பார்த்தது ஒரு பாகம். இன்னொரு பாகம் உன்னிடத்தில்தான் ஒளிந்திருக்குது.”

அந்த நிழல் சுவரில் இருந்த ஜன்னலில் இருந்தே வெளியேறிவிட்டது. கடற்கரையின் மேல் இருந்த வீட்டின் மாடியில் ஒருவகை அசாதாரணமான ஒளி விழுந்தது.

அமுதா விழித்தார். “நீ பார்த்த நிழல் என் நினைவுகளின் உதிரி. அந்தக் கடல் ஒரு இடமில்லை — அது காலம். அது என் முடிவற்ற துயரம். அந்தக் கண்கள் என்னுடையது இல்லை. அது எப்போதும் நீ பார்ப்பதுதான். அந்தக் கண்ணாடியை உடைத்த நாளிலிருந்தே, நீயும் அந்த கண்களுக்கு உரியவன்.”

ஆதித்யா கையில் இருந்த கண்ணாடி துண்டுகளை கீழே வைத்தார். ஒவ்வொன்றிலும் தன்னுடைய முகம் காணப்பட்டாலும், ஒவ்வொரு முகத்திலும் ஒரு சிறு மாற்றம். ஒருவகை குறும்பு. ஒருவகை பயம். ஒருவகை துக்கம். ஆனால் எல்லாவற்றிலும் ஒரு ஒற்றுமை — நிழல் கண்கள்.

“நீயும் நிழல் ஆகக்கூடியவன் தான்,” அமுதா மெதுவாக சொன்னாள்.

“நீ என்ன சொல்ல வர்ற?”

“நான் சும்மா இருப்பேன்னா, அந்த நிழல் நம்ம இருவரையும் எடுத்துவிடும். ஆனா நீ எதாவது செய்யணும். அந்த கடலைத் தாண்டி செல்லணும். உண்மையைப் பார்க்கணும். அப்ப தான் என் உண்மையான முகம் தெரிய வரும். இல்லன்னா, நாம இருவரும் கண்ணாடிக்குள்ளயே சிக்கிப் போயிடுவோம்.”

அந்த வார்த்தைகள் ஆதித்யாவின் மனதை பிளந்தன. அவருக்கு தெரிந்தது, இது ஒரு மனநோய் அல்ல. இது ஒரு சாய்ந்த உலகம் — நிஜம் மற்றும் நிழலுக்கு நடுவே சிக்கிய உணர்வுகள்.

கடைசி முறையாக, அவர் அந்த கண்ணாடி ஜன்னலுக்கு சென்றார். அது வழியாக கடலின் எங்கேயோ ஒரு புள்ளியில் ஒளிரும் சிறிய விளக்கே பசுமையாக தெரிந்தது. அமுதா பக்கத்தில் வந்து பேசினார். “அது தான் நிஜத்தை புள்ளியாய் காட்டும் இடம்… கடற்கரையின் இரண்டாவது நிழல் ஒளிக்குள் மறையும்போது, நம்ம இருவரும் அந்த கதவை மூட முடியும்.”

அந்த இரவு நீண்டது. ஆனால் அது அவர்கள் நினைத்ததுபோல் இல்லை. அந்த விழிகள் மெதுவாக மூடியது போலவும், அந்த கதவை அவர்கள் தாங்கி நிற்பது போலவும், ஒரு வெளிச்சம் மேலிருந்து விழுந்தது. கண்ணாடி மீண்டும் உடைய ஆரம்பமாயிற்று.

4

கண்ணாடி மீண்டும் முறிந்தது. ஆனால் இந்த முறை அது ஒலிக்கவில்லை. அது ஒரு மெதுவான சத்தமாய், நிசப்தத்தை கடக்காமல், காற்றுக்குள் கரைந்து விட்டது. சின்ன சின்ன துகள்கள் ஆகாயத்தில் மிதந்து, ஒவ்வொன்றிலும் வார்த்தைகள் பதிந்திருந்தன. ஆதித்யா ஒரு துண்டையை எடுத்தார். அதன் மேல் ஒரு வரி. “நீங்கள் பேசாத வார்த்தைகள் இங்கே வசிக்கின்றன.” அது ஏதோ புனித நூலில் இருந்து எடுத்த வரியல்ல. அது ஒரு எச்சரிக்கை. ஒருவகை நியாயம்.

அமுதா மெதுவாக நடந்து வந்தாள். அவளது முகம் தடுமாறியது. கண்கள் சோர்வடைந்திருந்தன. “இந்த நிழல்கள் என் நினைவுகளுக்கு வெளியேதான் இருந்தன என்று நினைத்தேன். ஆனா இப்போ தெரிகிறது. அது என் உள்ளேயே வளர்ந்திருக்கு. அது என்னை மட்டும் இல்ல… நம்மை இருவரையும் சுவாசிக்கிறது.”

“நம்மை யார் சுவாசிக்க முடியும்?” ஆதித்யா கேட்டார்.
“பேசப்படாத நினைவுகள், ஒலிக்காத குரல்கள், மறந்த துயரங்கள்… இவையெல்லாம் உயிரடைவதற்கே ஒரு இடம் தேடுகிறன. அந்த இடம்தான் கடற்கரை. நாம அந்த இடத்தின் வண்டிகள்.”

அந்த வார்த்தைகள் காற்றுக்குள் நழுவின. உணர்ச்சிகளைச் சிதறின. அந்த உணர்வுகள் உருவம் பெற்று, சுவரில் சாயல்களாக விழுந்தன. ஒவ்வொரு சாயலும் வண்ணமற்றபடி, ஆனால் தீவிரமான உணர்வுகளை பரப்பும் விதத்தில், ஒரு மனித வடிவத்தில் நடக்க ஆரம்பித்தது.

“அது ஏன் இப்போ சாயல் காட்டுது?”
“ஏன்னா நீங்க பேசாததை இப்போ நினைக்கிறீங்க. அந்த வார்த்தைகள் சத்தமாக உருவம் எடுத்துருக்கிறது.”

ஆதித்யா நின்று மூச்சைத் திணறினார். அவருக்குள் ஒரு சத்தம் எழுந்தது. அது அவருடையதா? அல்லது அந்த நிழலின் சத்தமா? அது நிச்சயமாக காற்றை உதிர்த்தது: “அவளை நீ நினைத்ததை விட நீ அதிகமாக நம்பின. அது தான் உன் பிழை.”

அவர் நினைத்தார். 2011 ஆம் ஆண்டில், கடற்கரையில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு. அமுதா அவரை விட்டு விலகிய நாள். அந்த நாள் அவர் பேசாதிருப்பது தான் முக்கியம். ஒரு உண்மையை அவர் சொன்னிருந்தால் — “நீ அழாதே, நான் உன்னுடன் இருப்பேன்” — அந்த ஒரு வாக்கியம் போதுமானதாக இருந்திருக்கும். ஆனால் அவர் பேசவில்லை. அந்த வாக்கியம் காற்றில் சிக்கி இருந்தது.

“அந்த வார்த்தையா அந்த நிழலை உருவாக்கிச்சு?”
“ஆம். அந்தக் காதல் சொல்லப்படாதது. அது மனதிற்குள் துன்பத்தை ஈர்க்கும் வகையில் உருகியது. அது தான் நிழலாக மாறியது.”

அந்தக் கடற்கரை வீடு தற்போது மாற்றத்துடன் ஒளிர்ந்தது. சுவரில் தொங்கியிருந்த கண்ணாடி முழுவதும் வார்த்தைகளால் நிரம்பியது. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் மெல்ல ஏதோ சத்தமாய் விழுந்தது. “மன்னிச்சுடு,” “நீ யாரும் இல்லன்னா நானும் யாரும் இல்ல,” “என்ன விட்டுடாதே”… அந்த உணர்வுகள் ஒவ்வொன்றாக ஆதித்யாவின் மார்பை துளைத்தன.

“இவையெல்லாம் என் மனதுக்குள்ள இருந்த வார்த்தைகள்தானே?”
“ஆம். ஆனால் நீ இதுவரைக்கும் அவற்றை வெளியில் பேசவில்லை. அதனால்தான் அவை உயிர் பெற்றன.”

அமுதா மெதுவாக மாடியில் இருந்து கீழே இறங்கினாள். கீழே, மாடிக்கூறின் கீழ் ஒரு பழைய பெட்டகம் இருந்தது. அந்த பெட்டகத்தில் பச்சை மெழுகுவர்த்தி, பழைய ரேடியோ, சில பச்சை காகிதங்கள், மற்றும் ஒரு நொறுங்கிய நாட்குறிப்பு. அவள் அதைக் காட்டினாள். “இதுதான் என் கடைசி பதிவு… 2016-ல் எழுதியேன். நான் மறைந்து போன நாளைக்கு முன்.”

“அதை யாரும் கண்டே இல்லையே?”
“ஏன்னா நிழல் அதை மறைத்தது. இது உண்மை. இதுதான் என்னை வாட்டியது. இதுவே என்னை மீண்டும் உருவாக்கி, நிழலாக இழுத்தது.”

அதைக் கொஞ்ச நேரம் ஆய்ந்தபின், ஆதித்யா ஓர் உரையாடல் கண்டார்.
“அதிகம் பசியா?”
“அதிகம் பயம்.”
“அதிகம் நேசித்தேனா?”
“அதுதான் பிரச்சனை.”

அந்த கடைசி வரி அவரை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. அவருடைய குரல்தான் அது. அவர் பேசியது போலத்தான். ஆனால் அந்த உரையாடல் அவர் நினைவில் இல்ல. “நீ என்னோட குரலால் எழுதிய பதிவா இது?”
“ஆம். நிழல் நம்மை சுயமாகப் பிரித்து வைத்து பேச வைக்கிறதுபோல. நம்முள் உள்ள வாக்கியங்களை உருவாக்கி அவை பேசுகிற அளவுக்கு வலிமை கொண்டது. அதனால்தான் நாம் இப்போ இரட்டையாய் தெரிகிறோம்.”

அந்த நிழல்கள் மேலிருந்து சுவரில் விழுந்தன. ஒரு நிழல் அமுதாவின் பின்னால் நின்றது. இன்னொன்று ஆதித்யாவின் சாயலை ஒட்டி நகர்ந்தது. அந்த நேரத்தில் சுழன்ற காற்றில், வார்த்தைகள் தாமாக சிதறின: “மன்னிப்பு,” “பெருமை,” “பொறுமை,” “பொய்கள்,” “நிழல்,” “உண்மை.” ஒவ்வொன்றும் சுழன்றுவந்தது. ஒரு புழுதி போல. ஒரு சிந்தனை போல. ஒரு சங்கதி போல.

“இந்த வார்த்தைகள் எதற்காக வருது?”
“அவை விடப்பட வேண்டிய உணர்வுகள். நம்மை நம் சொந்த நிழலாக இருந்து விட வைக்கிற உணர்வுகள். இதை நம்மால் மட்டும்தான் நிறுத்த முடியும்.”

அந்த மாடியில் இருந்த கண்ணாடி மையத்தில் நெருப்பு துளியாய் காணப்பட்டது. அமுதா அதைப் பார்த்தவாறே சொன்னாள்: “இந்த நெருப்பு ஒரு வாய்ப்பு. உண்மையைக் கொண்டுவரும் நெருப்பு. நம்மை நம்மாக இருக்க வைக்கும் ஒளி. ஆனால் அது எரியத்தான் செய்யணும்.”

அதற்குள் நிழல்கள் கண்ணாடியை மூடியவை போல நிழல் ஜாலராயிற்று. ஒளி வந்து விழுந்ததுமே அந்த வார்த்தைகள் கிளியாய் மாறின. சத்தமின்றி அந்த சாளரத்தில் நுழைந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையும், வலியுடன் உடல் நுழைந்தது போல.

“இது நம்ம கண்ணாடியின் கண்கள். நம்ம பாத்ததையும், மறந்ததையும் ஒளிக்குள் இழுத்துவைக்கும் வாயில்கள்.”

“அப்போ நாம என்ன செய்யணும்?”
“நம்ம மனதிலிருந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் நாம் பேசணும். அவை நம்மை விட்டு வெளியே வரணும். இல்லனா நம்ம கண்ணாடியாகத்தான் மாறிப்போவோம்.”

அந்த இரவு நீண்டது. இருள் முழுக்க வார்த்தைகள் மிதந்தன.
காற்று நகரும் ஒவ்வொரு திசையும்
உணர்ச்சிகளை வார்த்தைகளாக மாற்றி
அவற்றை நிழல்களாக தொங்க வைத்தது.

5

நிசப்தம் இருளின் மேலே ஒரு மெல்லிய விரல் போல குதித்து நின்றது. வானம் எப்போதும் போல் கருமை அல்ல; அது நினைவுகளால் சுருங்கிய பழைய காகிதம் போல மங்கலாய்த் தெரிந்தது. கடற்கரை வீடு முழுவதும் அந்த காற்றால் ஊடுருவி, ஒவ்வொரு சுவற்றிலும் கடந்த காலத்தின் நிழல்கள் சாய்ந்திருந்தன. சற்றே தொட்டாலே துடிக்கக்கூடிய அந்த நிழல்கள்… உயிரில்லாதவை அல்ல.

அமுதா ஒரு சுவற்றைப் பார்த்து நின்றிருந்தாள். அதன் மேல் அவர்களின் பழைய புகைப்படங்கள் தொங்கின — ஆனால் அவை யாரும் போட்டதாகத் தெரியவில்லை. அவை ஒளிக்கண்ணிகளில் பதிந்த நினைவுகளின் பிரதிகள். “இவையெல்லாம்… நம்ம நினைத்ததுதான்… ஆனா யாரோ எடுத்த மாதிரி இருக்கே?” ஆதித்யா நெருங்கி பார்த்தார். “நம்ம இருவரும் பார்த்த, சந்தித்த, சொல்லாத வார்த்தைகள் எல்லாம்… நிழலாய் பிறந்திருக்கிறது. இந்தக் கதையில் நாம் இப்போதும் உயிரோடு இருக்கறது நம்மை விட்டு வெளியேறாத வார்த்தைகளால்தான்.”

அமுதா மெதுவாக சுவற்றைத் தட்டினாள். அந்த நிழல் மெதுவாக அசைந்தது. அதன் விழிகளில் தீவிரமாகக் குழைந்திருந்தது — அந்தக் கண்கள் முழுக்க வலியைச் சொன்னது. “இந்த நிழல் என்னுடையது. அது என்னை தாண்டி இல்லை. இது என் நினைவுகள். ஆனால் இந்த நிழலில் உன்னையும் நான் காண்கிறேன், ஆதித்யா.”

அவள் சுவர் ஒட்டிய நிழலைக் கையால் தழுவினாள். கையில் ஒருவகை பரிதாபம் பரவியது. “நீ அந்த நாள் என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லவில்லை. என்னுடைய குரல் முடிந்த இடத்திலிருந்து நிழல் பிறந்தது.”

ஆதித்யா அருகே வந்தார். அவர் இப்போது புரிந்துகொண்டிருந்தார் — இது ஒரு பேய் கதை அல்ல. இது ஒரு காதல் கதைதான். ஆனால் அதில் வார்த்தைகள் இழந்ததால் அது மர்மமாக மாறிவிட்டது. “அந்த நாளில் நான் பேசாம இருந்தது என் சுயபயம். காதல் அப்போது கூட இருந்தது. ஆனால், அதை சொல்ல முடியாம…”

“அது போதும். நாம இப்போ இருக்குறதிலேயே மகிழ்ச்சி இருக்கணும். ஆனா… அந்த நிழலை நாம என்ன பண்ணப் போறோம்?”

“அதை நாம் இருவரும் சேர்ந்து எதிர்க்கணும். அது ஒவ்வொரு முறையும் பேசப்படாத நினைவுகளைத் தின்று வளருது. நாம அவைகளை எடுத்துச் சொல்லணும். ஒவ்வொரு உண்மையையும்.”

அந்த நேரம் சுவரில் இருந்து நிழல் தளர்ந்து நகர்ந்தது. அது அமுதாவின் பின்னால் நின்றது. அதன் கையில் ஒரு கருப்புப் புத்தகம். அதன் மேல் எழுத்துக்கள் எழுதி இல்லை — ஆனால் திறந்ததும், வார்த்தைகள் தாமாக எழுந்தன: “நீ நினைத்ததையும், பேசாததையும், மறந்ததையும் இந்த பக்கங்கள் வசிக்கின்றன.”

அந்த புத்தகம் நிழலின் கைகளில் இருந்து கீழே விழுந்தது. அதை அமுதா எடுத்தாள். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அழுகிய வார்த்தைகள். ‘நான் ஒவ்வொரு இரவிலும் உன்னைக் கனவில் தேடினேன்’, ‘என்னால் அந்த மௌனம் தாங்க முடியவில்லை’, ‘உன்னோடு கடைசி முறை பேச முடியாதது எனக்கு சாபமாய் இருந்தது’ — இவை அனைத்தும் அமுதாவின் குரல்தான். ஆனால் அவள் ஒருபோதும் சொன்னதில்லை.

“நீ அந்த நிழலுக்குள்ள இருக்குற வார்த்தைகள் இப்போ வெளிச்சமா வந்துட்டு. இது தான் ஆரம்பம்,” அவர் சொன்னார்.

அமுதா மெதுவாக ஆமோதித்தாள். “இந்த வார்த்தைகள் நம்மை வருத்தியவைதான், ஆனாலும் நம்மை உயிரோடு வைத்தவை. இவைகளைத் தாண்டி நாம மாறணும்.”

திடீரென அந்த சுவற்றில் இருந்து நிழல் வேகமாக நகர்ந்தது. அது ரேடியோவில் குரலை உதிர்த்தது. “நீங்கள் எங்களை மீட்க முடியாது. உங்கள் நினைவுகள் நம்ம சொத்துகள். ஒவ்வொரு நினைவும் ஒரு கதவுதான். அந்த கதவுகள் நீங்கள் திறந்ததால்தான் நாம உருவம் பெற்றோம். இப்போ அந்த கதவுகளை மூட முடியாது.”

அதிகாலை வெளிச்சம் வீடு முழுவதும் படர்ந்தது. அமுதா கண்ணாடியில் பார்க்கும் போதே, நிழல் அமுதா போலவே வடிவமெடுத்தது — ஆனால் அதன் விழிகள் குளிர்ச்சியற்ற, வெறுப்பை உமிழ்ந்தவை. அது மெதுவாக அமுதாவிடம் வந்தது.

“நீ எதுவும் சொல்லாம நிக்குறதால தான் நான் வந்தேன். இப்போ சொல்லி என்ன பண்ணப்போகிற?”

அமுதா வாயைத் திறந்தாள். ஆனால் அந்த குரல் இப்போது அமைதியாக இல்லை. அது ஒரு தீண்ட Touch போலவே இருந்தது. “நான் உன்னை நேசிச்சேன். நீ என்னுடைய மௌனத்தின் உருவம். ஆனா இப்போ நான் உன்னிடம் விலகப்போகிறேன். உன்னால் என்னை கட்டிக்கொள்ள முடியாது.”

அந்த வார்த்தைகள் சொல்வதற்குள், நிழல் மெதுவாக சிதற ஆரம்பித்தது. அது சுவரில் இருந்து சிதறிய கண்ணாடித் துண்டுகளுக்குள் தொலைந்தது. அந்த ஒளியில், மெல்ல வலிமையிழந்தது. ரேடியோ சத்தம் குறைந்தது. காற்று சிதறியது.

ஆதித்யா அமுதாவை பார்த்தார். “நாம் இதுவரை பேசாததை இப்போ பேசினோம். நம்மை நம்மால் மீட்டுக்கொண்டு வந்தோம். நம்ம நினைவுகள் நம்மை விட்டு வெளியேறின. அதனால்தான் இந்த வீடு இப்போது சுமூகமா இருக்குது.”

அந்த வீடு மெல்ல சுடுகாட்டாய் இருந்த இடத்திலிருந்து வீடாக மாறியது. அந்த மாடி அறை இப்போது வெறுமையாக இருந்தது. சுவரில் இருந்த சாயல்கள் எல்லாம் காற்றில் கலந்தன. ரேடியோ ஒரு மென்மையான இசை ஒலிக்கத் தொடங்கியது — அது பழைய பாட்டு. ஆனால் இப்போ அதில் ஒரு நிம்மதி இருந்தது.

அமுதா சிரித்தாள். “நம்ம காதல் பேய் கதை போல இருந்தாலும், அதுக்குள் இருந்த உண்மை நம்மை மீட்கிற சக்தி தந்தது.”

“நம்ம கண்ணாடி உடைந்து விட்டது. ஆனா நம்ம கண்ணாடியின் கண்கள் இப்போது வெளிச்சத்தை பார்க்குறது,” ஆதித்யா மெதுவாக சொன்னார்.

அந்த இருவரும் ஒன்றாக அந்த வீட்டு கதவை மூடினார்கள். கடற்கரை ஓரத்தில் மீண்டும் நடைபயணம் செய்தார்கள். நிழல்கள் சுவரில் இல்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் நிம்மதியான ஒரு தடம் இருந்தது.

6

கதவுகள் மூடியிருந்தாலும், கதைகள் எப்போதும் திறந்தபடியே இருந்தன. அந்த வீடு, அந்த கடற்கரை, அந்த வீதிகள்—all held a memory shaped by silence, stitched with unsaid truths. நிழல்கள் இப்போது காணப்படவில்லை, ஆனால் அவை ஒவ்வொரு சுவாசத்திலும் உயிர்பெற்று இருந்தன. ஒரு வார்த்தை, ஒரு நினைவு, ஒரு குற்ற உணர்வு போதும் அந்த நிழலை மீண்டும் திரும்ப அழைக்க.

ஆதித்யா வண்டியில் அமர்ந்தபோது காற்று சற்றே மாறியது. அமுதா சுகமாய்த் தெரிந்தாலும், அவளது கண்களில் ஒரு சோர்வு, ஒரு விழிப்புணர்வு இருந்தது. “அது போய்விட்டது… ஆனால் அது முழுமையாகப் போகவில்லை,” அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்.

“அது என்ன அர்த்தம்?”
“நீ எப்போதும் உன்னைப் போல் இல்ல. அந்த நிழல் என்னுடைய நினைவுகளால் உருவானது. ஆனால் அது உன்னுடைய மௌனத்தால் வலுப்பெற்றது. இப்போ அது போனாலும், அதை உருவாக்கிய சூழ்நிலை போகவில்லை.”

ஆதித்யா அதற்காகத் தயாராக இருந்தார். கடற்கரையில் நடந்த அந்த ஒவ்வொரு தருணமும் அவரது உள்ளத்தில் ஒரு ஒட்டிக்கொண்ட உணர்வாய்த் தங்கியிருந்தது. அந்த மாடி வீடு, அந்தக் கண்ணாடிகள், அவளது சொல்லாத வார்த்தைகள்—all had become part of a language he could only now begin to speak.

அவர் காரை கடற்கரை வீதியில் நிறுத்தினார். அந்த கடற்கரை இன்னும் அழைக்கிறதுபோல் தெரிந்தது. சத்தமில்லாமல் பேசும் அலைகள், பெயரில்லா வீசும் காற்று, பரவலாக மாறும் கதிர்கள்—all whispered a name: அமுதா.

அவர்கள் இருவரும் கடற்கரையின் அருகில் நடந்தார்கள். அதே இடம். ஒரு நேரம் இது நிழல்கள் பரவிய இடம். இப்போது அது வெறுமைதான். ஆனால் அதில் ஒரு அமைதி இருந்தது.

“நீங்க இங்க வந்ததே என் நினைவுகளுக்குள் இறங்குவதற்காக. ஆனா இப்போ உங்க நினைவுகளும் பேச ஆரம்பிக்கணும்,” அமுதா சொன்னாள்.

ஆதித்யா முதலில் மௌனமானார். பின்னர் ஒரு புன்சிரிப்புடன் சொன்னார்: “நான் அப்போ உன்னிடம் சொல்ற துணிச்சல் இல்லாததால் தான் இவ்வளவு பெரிய வழிப்போக்கன் ஆனேன். ஆனால் இப்போ பேசுறேன். அந்த கடைசி நாள், நான் நிச்சயம் உன்னிடம் சொல்னும் என்ன நினைச்சேன். ஆனா…”

“அது முடியலை.”

“ஆமாம். ஆனால் அதனால் நீ என்னைப் பற்றி தவறா நினைச்ச, என்னை விட்டு போயிட்ட.”

“நீயும் என்னை நிழலாக விட்டுப்போனாயே.”

அவர்கள் இருவரும் அங்கே நின்று, தாமாகக் கதைகளை எழுதியார்கள். ஒவ்வொரு அலையும் ஒரு வார்த்தையை எடுத்துச் சென்றது போல. கடல் சுவாசம் இப்போது வெறும் உப்பு துளியல்ல. அது விடுபட்ட உணர்ச்சிகளின் வாசனை.

“நீ என்னை உண்மையிலேயே நேசிச்சியா?” அமுதா கேட்டாள்.
“நீயே கேட்டாயா?”
“அதான் கேட்கிறேன்.”
“ஆமாம். காதல் எப்போதுமே ஒரு வார்த்தையால் முடிவடையாது. அதை நான் பேசாததால்தான் நீ நிழலாக மாறினாய். அந்த அன்பு வலிமையா இருந்ததால்தான் அது ஒரு உருவம் எடுத்தது.”

அந்த நேரத்தில் கடற்கரையின் ஓரத்தில் ஒரு சிறிய பெண் நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவள் முழுவதும் ஒளியில் மூழ்கியிருந்தாள். முகத்தில் சிரிப்பு இல்லை. ஆனால் கண்கள் பதட்டம் இல்லாமல் பார்த்துகொண்டிருந்தன.

“அவளை பார்த்திருக்கறேனே…” அமுதா மெதுவாக சொன்னாள்.

“எங்க?”
“அந்தக் கண்ணாடியில… ஒரு பக்கம் நான், இன்னொரு பக்கம் நீ… ஆனால் மூன்றாவது முகம் அவள்தான். அந்த நிழலுக்குள் இருந்த மௌனம் அவள்தான்.”

அந்த சிறுமி அருகே வந்தாள். கை கட்டியபடியே பேசாமல் நின்றாள். காற்றில் அவளது சாயல் சிதறியது. அவளது விழிகள் தெளிவாக இருந்தாலும், வாயால் ஒன்றும் பேசவில்லை. ஆனால் அதற்குள் ஒரு உணர்வு வெளிவந்தது — “நீங்கள் இப்போ பேசினீர்கள். எனவே நான் ஓடிப்போகிறேன்.”

அவள் நெளிந்து கடலின் ஓரமாக ஓடினாள். மெல்ல அவள் மரங்கனிகளாக மாறினாள். கடலின் காற்றுடன் கலந்துவிட்டாள். ஒரு சிந்தனை போல. ஒரு உதிர்ந்த வார்த்தை போல.

“அவள் தான் நம்மை சுமந்து வந்த நிழல். இப்போ அந்தக் குரல் தேவை இல்லாத நேரம் வந்துவிட்டது,” அமுதா சொன்னாள்.

“அவளின் போக்கு நம்ம உரையாடலால் ஏற்பட்டதா?”
“ஆம். ஒரு மௌனத்தைச் சொல்லவேண்டிய நேரத்தில் நாம் சொன்னால்தான், அது நிழலாக மாறாது. நாம் பேசாவிட்டால், அது உருவம் எடுத்துவிடும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அவரது உள்ளத்தை நிம்மதியாக்கின. கடற்கரை இப்போது அவர்களுக்கான அரங்கேற்ற மண்டபமாக இருந்தது. மௌனம் ஒரு இசை போல இருந்தது. ஒவ்வொரு அலையும் ஒரு துடிப்பாய் இருந்தது.

“நமக்கு இன்னொரு வாழ்க்கை கொடுக்கப்படல. அதே வாழ்க்கையை மீண்டும் அர்த்தமாய் உருவாக்கனும்,” ஆதித்யா சொன்னார்.

அமுதா தலை ஆட்டினாள். கடலின் ஒலியைப் போல, அவர் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும் கொஞ்சம் நீண்டிருக்கிற வார்த்தைகள் — ஆனால் எந்த மாயம் இல்லாதது.

“நம்ம கண்ணாடி உடைந்தது, நம்ம நிழல் போனது, நம்ம கதவு மூடியது. ஆனா காதல் இன்னும் முழுவதுமாய் முடிக்கப்படலை.”

“அதுக்கு இப்போ வார்த்தைகள் உண்டு.”

அந்தக் கடற்கரையில் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் எழுந்தது. ‘நன்றி’, ‘மன்னிப்பு’, ‘அன்பு’, ‘பேசாதது’, ‘தூங்காதது’, ‘காத்திருந்தது’. அவை காற்றில் மிதந்தன. பின்னர் மெதுவாக கடலில் கரைந்தன.

7

மௌனம் என்பது வெறும் ஒலி இல்லாமை அல்ல. அது சில நேரங்களில் ஒரு இசையைப் போல எழும், ஒரு தோளில் விழும் சிறிய காற்றடிக்கே நெஞ்சை கதறவைக்கும். அந்தக் கடற்கரை, அந்த வீடு, அந்த இருட்டுக் கண்ணாடிகள்—all had started humming a strange lullaby. Not of sleep. But of release.

அந்த நாளின் மாலையில், கடலுக்கு நடுவே சூரியன் மெதுவாக மறைந்துகொண்டிருந்தான். அலையோரம் வீசும் காற்றில் அந்த ரேடியோவைப் போல ஒரு சத்தம் இருந்தது—மரணமல்ல, மறக்க முடியாத நினைவுகள் சொல்லும் மென்மையான துயரம். அமுதா கடற்கரையின் ஓரத்தில் அமைதியாய் உட்கார்ந்திருந்தாள். அதன் அருகில் ஆதித்யா அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார்.

“உன் குரல் இப்போ சத்தமா கேட்குது,” அவர் சொன்னார்.
“நான் எப்போதும் பேசினேன்… நீயோ கேட்க மறந்தது.”
“நான் பயந்தேன்… காதல் காயமா மாறிவிடுமோனு.”
“அதனால்தான் நம்ம காதல் ஒரு நிழலா மாறிவிட்டது.”

அவர்கள் இருவரும் புன்னகையோடு பேசினாலும் அந்த புன்னகை கண்ணீரை கட்டிப்பிடித்திருந்தது. அடக்கி வைத்த வலிகள், உணர்வுகள், சொல்லாமலே மீண்டும் மீண்டும் நினைத்த வார்த்தைகள்—all stood now between them, visible, delicate, but no longer dangerous.

அந்த மௌனத்தில், ஒரு விதமான இசை இருந்தது. கடற்கரை மெல்ல உணர்வுகளை விழுங்கிக்கொண்டது. அதற்கு சாட்சி அமுதாவின் கண்கள். அந்த விழிகளில் இப்போது நிஜம் மட்டும் இருந்தது—கொஞ்சம் நேசம், கொஞ்சம் மரணம், நிறைய வாழ்கை.

“நம்மை எதுவுமே வேறுபடுத்த முடியாது,” ஆதித்யா மெதுவாக சொன்னார்.
“நம்மை நம்மையே பிரித்துவைக்க காரணமானது நாம் சொன்னதைவிட, நாம் பேசாததுதான்.”

மௌனத்தின் மேலே ஓர் உணர்வு. அந்த உணர்வின் மேலே ரேடியோ ஒலிக்கத் தொடங்கியது. பழைய காதல் பாடல். அப்பொழுதுதான் அவர்களுக்குள் இருந்த பிரிவை வாசிப்பதற்கான இசை அது. ஒவ்வொரு வரியிலும் ஏதோ சொன்னதுபோல, ஒவ்வொரு நொடிக்கும் மீண்டும் ஒரு நிழலை அழைத்ததுபோல.

“நீ நினைவில வச்சிருக்கேனா?” அமுதா கேட்டாள்.
“அந்த கடைசி மழையை? அந்த கடைசி நாள் கடற்கரையில் நம்ம நடந்த அந்த இரண்டு நிமிடங்களை?”
“ஆமாம். அப்போ நீ என்னிடம் கேட்டேன்… ‘தண்ணீர் அடி எவ்வளவு இருக்குமோனு தெரியாம கடலுக்குள் போறதுன்னா பயமா?’ நான் என்ன சொன்னேன் தெரியுமா?”
“நீ சொன்ன, ‘இது நம்ம கடல். நம்மை காயமாக்காது.’”
“ஆனால் அது நம்மை காயப்படுத்தினது அந்த நீர் அல்ல. அந்த மௌனம் தான்.”

காற்றில் வியர்வை கலந்திருந்தது. நிழல் போனாலும் அதன் நினைவு இன்னும் இடம் விட்டுவிடவில்லை. கடற்கரை ஒவ்வொரு தடவையும் அந்த நினைவுகளின் இசையை மீண்டும் மீண்டும் மீட்டெடுத்தது.

அந்த இருவரும் அருகில் நின்று கடலை நோக்கி பார்த்தனர். அங்கே காற்றில் ஒரு ஒளி சுழன்றது. அது சிறிய பூஞ்சோறாய் இருந்தது. ஆனால் அது சொல்வது போல் இருந்தது.

“இது என்ன?”
“இந்த இசை நம்ம நடுவே நிழலாக இருந்த மௌனத்தின் சிதறலா இருக்கலாம்.”

அந்த ஒளி கீழே இறங்கியது. அது அமுதாவின் மீது விழுந்தது. கண்ணீர் துளிகளாக அவளது கன்னத்தில் நின்றது. அது சுவாசத்தில் கலந்த இசையை போல இருந்தது.

அவள் மெதுவாக நின்று கூறினாள்:
“நீ என்னை நேசிச்சே, ஆனா அதை ஒரு முறையே சரியாகச் சொல்லாம நீ போனே.
நான் உன்னிடம் பேசினேன், ஆனா என்னுடைய வார்த்தை உன்னுடைய உள்ளத்தில மருந்தா போகவில்லை.
நம்ம காதல் ரேடியோ மாதிரி. சத்தம் இருக்குது. ஆனா ஒலி எப்போதுமே வெளி வரல.”

ஆதித்யா அவளது கையை எடுத்தார்.
“இப்போ நான் சொல்றேன்.
நீ ஒரு நிழல் இல்லை. நீ என் உயிர்.
நீயே பேசினாலும், பேசாத என் உணர்வுகளை நீ வாசிச்சேன்.
நான் பிறக்கவேண்டிய காரணம் நீ.”

அந்த வார்த்தைகள் காற்றில் சிதறி அந்த கடலுடன் கலந்தன. கடல் அதனை விழுங்கவில்லை. மாறாக, ஒவ்வொரு அலையிலும் அவற்றை அசைத்தது.

மௌனம் அந்த இருவருக்கும் இசையாக மாறியது.
கண்ணீர் ஒரு மொழியாகவும்.
பொறுமை ஒரு கால அளவாகவும்.
காதல்… ஒரு இரண்டாம் நிழலாக இல்லாமல்,
இப்போது முழு வெளிச்சமாக.

அந்த இரவு, கடற்கரை இசை எழுதியது. காற்று அதை வாசித்தது. நிழல்கள் மீண்டும் வரவில்லை. ஆனால் அவர்கள் வரத்திற்கான கதவை மூடிவிட்டனர். சத்தங்கள் பேசாம இருந்தாலும், ஒவ்வொரு மௌனமும் இன்னொரு உரையாடலாக இருந்தது.

8

மௌனம் இசையாக மாறிய பின்னரே அவர்கள் உணர்ந்தார்கள்—காதல் என்பது ஒரு மொழியல்ல, அது ஒரு நிலை. வார்த்தைகளால் கட்டுக்கோப்பாக வரையப்படாத அந்த நிலை, வலியோடு வந்திருந்தாலும், அதன் மேல் ஒரு பரிசுத்த வெளிச்சம் விழுந்தது. அதில் நிழல்கள் இல்லை. இருளும் இல்லை. ஆனால் அதில் பதைந்திருந்தது ஒரு வலிக்காத நினைவு—நான் உன்னை நேசித்தேன் என்பதற்கான தெளிவான சான்று.

அந்த இரவு கடற்கரையில் தொண்டையைக் கிள்ளும் குளிருடன் கூடியிருந்தது. ஒவ்வொரு அலையும் மீண்டும் அவர்களது காலடிச் சுவடுகளை அழித்து வைத்தது. அமுதா அதன் அருகில் அமைதியாக நின்றவாறே இருந்தாள். கடலில் ஒளிரும் நிலாவின் பிரதிபலிப்பு கண்ணாடியாய் பளிச்சென்று நெளிந்தது.

“நீங்க என்ன நம்ம வீடுக்கு திரும்ப ஆசைப்படறீங்களா?” அவள் மெதுவாக கேட்டாள்.
“வீடு எப்போதுமே சுவர்களால் இல்லை. அது நம்ம நினைவுகள், நம்ம உரையாடல்கள், நம்ம செரித்த நிமிடங்கள். இப்போ தான் அது நிஜமாய் உருவெடுத்திருக்கு.”
“ஆனா அந்த வீட்டுல இன்னும் ஒரு கண்ணாடி மட்டும் மீதி இருக்கு.”
“அதுவா?”
“முதல்ல நம்ம பார்த்த கண்ணாடி. நீ உடைச்சதும் நிழல் வெளிய வந்ததும். அது சுவரில் தொங்கும் நிலையில் இன்னும் அங்கே இருக்கு.”

அதற்குள் அவள் முகத்தில் கவலை மாறியது. “அது உடைந்ததாக நம்ம நினைத்தது தவறு. அது உடைந்ததும், அவள் வெளியே வந்ததும், நம்ம பேசினதும்—all happened in a loop. ஆனால் அந்த கண்ணாடி இன்னும் முழுமையாய் உடைந்ததே இல்ல.”

அதை நினைத்தவுடன், அந்த வீடு மீண்டும் அவர்களது மனதுக்குள் நகரத் தொடங்கியது. அந்த மாடி, அந்த ஜன்னல், அந்த மேசை, அந்த ரேடியோ—all waited like old letters never opened.

அவர்கள் இருவரும் மீண்டும் வீடு நோக்கி நடந்தனர். வீடு வழக்கம்போல் அமைதியாகவே இருந்தது. ஆனால் அந்த அமைதி ஒரு எதிர்பார்ப்பு போல இருந்தது. கதவுகள் தானாகவே திறந்தன. புனித இடம் போல. கடைசி நேரத்திற்கான அழைப்பு போல.

மாடிக்குச் சென்றதும், சுவர் நடுவே தொங்கியிருந்த அந்த கண்ணாடி அவர்களை வரவேற்றது. அதன் மேல் ஒளி விழுவதில்லை. ஆனால் அதன் மேல் நிழல்கள் தெரிகின்றன. அது பார்ப்பவர்களின் உள்ளங்களை பிரதிபலிக்கிறது.

அமுதா முன்னே சென்றாள்.
“இந்தக் கண்ணாடியை உடைக்காமல் நாம் போனால், அது நம்ம நினைவுகளைக் கடையில் பூட்டும். நம்ம சொன்ன வார்த்தைகளை மறந்து விடும். நம்ம காதலை மீண்டும் மௌனத்துல மடக்கி வைக்கும்.”

ஆதித்யா கையில் அந்த சிறிய உலோக கம்பியைக் கொண்டார். அதனை மெதுவாக சுவரிலிருந்த கண்ணாடியின் கீழ் வைத்தார். அவர் உடைப்பதற்காக தயார் செய்திருந்தார். ஆனால் உடைக்கும் முன்னரே அமுதா தடுக்க முயன்றாள்.

“இது உடையணும்… ஆனா விரக்தியால் அல்ல. கோபத்தால் அல்ல. பயத்தால் அல்ல. இது எதற்காக உடையணும்னு நீ புரிஞ்சிருக்கணும்.”

அவர் நின்றார். தம்முள் அந்த ஒவ்வொரு பருவத்தை ஞாபகம் செய்தார். அமுதாவை சந்தித்த முதல் நாள், அவளது புன்னகையில் மறைந்திருந்த நிஜம், காதலின் தொடக்கம், பேசாத காலங்கள், விலகிய மௌனங்கள், திரும்பிப் பார்த்த பிறகு நிகழ்ந்த நிழல்கள்.

அவள் அருகில் வந்தாள்.
“இப்போ நீ பேசினே. நானும் பேசினேன். நம்ம கதைகள் சொல்லப்பட்டன. அவை நிழல்களாக இருந்தாலும், அவை உயிர்வந்தன. இப்போ நமக்கு மீளும் வாய்ப்பு இருக்கிறது.”

அவள் மெதுவாக கண்ணாடியை நோக்கி கையை நீட்டினாள். கண்ணாடி விழுந்தது. ஆனால் உடையவில்லை. அது கீழே விழுந்ததும் ஒரு சுழற்சி நடந்தது. ஒரு ஒளிச்சுழி. கண்ணாடியின் உள்ளே அவர்களது பழைய நினைவுகள்—all started playing like silent film reels.

அவர்கள் இருவரும் கண்ணாடியின் மீது பார்த்தனர். அந்த கண்ணாடி ஒவ்வொரு நினைவையும் மறுபடியும் காட்டியது. ஆனால் இந்த முறை மௌனமாக இல்ல. ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் பின்னால் ஒரு உரையாடல் இருந்தது. அவர்கள் கூறாத வார்த்தைகள், அவர்கள் ஏங்கிய தொனிகள்—all had returned.

“இப்போ இந்தக் கண்ணாடி நம்மை பிரதிபலிக்கல. இது நம்ம நிழல்களை பிரதிபலிக்கல. இது நம்ம உயிரை பிரதிபலிக்குது,” அமுதா சொன்னாள்.

அவள் மெதுவாகக் கண்ணாடியை ஒரு மெல்லிய கட்டையால் தொட்டாள். அந்த ஓசை மெதுவாக ஒலியாய்த் தொடங்கியது. அது ஒரு இசை. ஒரு மொழியாகாத மொழி. நிஜமான காதல் உருவெடுக்கும் பான்மொழி.

“இது தான் கடைசி கண்ணாடி,” ஆதித்யா சொன்னார்.
“அதை உடைக்க வேண்டியது இல்லை. அதில் வாழ வேண்டியது தான்.”

அந்த இரவில், அந்த மாடியறையில், ஒரு நிழலில்லாத காதல் உருவெடுத்தது. ஒவ்வொரு சுவட்டும் இருவருக்கும் புதிய முகமாய்த் தோன்றியது. இந்த வீடு இனி மரணத்தை நினைவுபடுத்தும் இடமல்ல. இது பேசப்படும் வார்த்தைகளுக்கான கோயிலாக மாறியது.

9

மழை அந்த இரவின் மேலே இசையாக விழுந்தது. அது வலிமையான மழையல்ல, கண்ணீர் சிந்தும் மாதிரியான மென்மையான ஓசையுடன் கூடியது. மழை ஒவ்வொரு துளியிலும் நினைவுகளை மீட்டெடுத்தது. அந்த வீட்டு சாளரம், அந்த சுவர், அந்த உதிர்ந்த கண்ணாடித்துண்டுகள்—மழையின் தடவுதலால் உயிர் பெற்றன போல.

அமுதா மாடிக்குப் பின் திரும்பினாள். அந்த இடம் இப்போது வெறுமையாக இருந்தது. நிழல்கள் காணப்படவில்லை. ரேடியோ சத்தமின்றி அமைதியாக இருந்தது. சுவர்களில் சாயல்கள் இல்லை. ஆனால் அந்த வெறுமை ஒரு பயம் இல்லாத அமைதியுடன் இருந்தது. ஒரு பூர்த்தியாய்.

“நம்ம காதலுக்கு மழை தான் மூச்சாக இருக்கிற மாதிரி,” அவள் சொன்னாள்.
“மழை எப்போதுமே ஒரு முடிவா வராது. அது ஒருவகை மறுவாழ்வு மாதிரி. அடக்கி வைத்த வலிகளை வெளியே கழிக்கிற தன்மை உண்டு,” ஆதித்யா பதிலளித்தார்.

அவர்கள் இருவரும் மாடியில் இருந்து கீழே வந்தபோது, அந்த வீடு தங்களது நடையைக் கண்காணிக்கிறதுபோல உணர்ந்தது. ஒரு பழைய சத்தம் மீண்டும் எழுந்தது. அது பயமில்லை. அது அழைப்பும் இல்லை. அது ஒரு சொந்தக் குரல் போல.

வீட்டின் கதவை மூடும்போது, அமுதா ஒரு கடைசி முறையாக பின்திரும்பிப் பார்த்தாள்.
“இந்த இடம் இனிமேல் நிஜத்தில் மட்டும் இருக்காது. இது நம்ம உள்மனதிலும் இருக்கப் போகுது.”
“நம்மால் ஒவ்வொரு வீட்டும் இப்படியொரு இடமாக மாறும். பயங்கரமா தெரிந்த ஒரு இடம், பேசப்பட்ட உணர்வுகளால் மறுபடியும் வாழக்கூடிய இடமா மாறலாம்.”

கடற்கரை வண்டியின் சிசையில் தொலைவாக விரிந்தது. மழைச் சுருங்கிய பசுமை நகரம் அவர்களது எதிர்காலத்துக்குப் பின்னணியாக அமர்ந்தது. கடலின் மூச்சு, அந்த மழையுடன் கலந்து அந்த இசையை மீண்டும் மீண்டும் மீட்டெடுத்தது.

வீட்டுக்கு வந்ததும், அமுதா மெதுவாக பீரங்கிப் பெட்டியைத் திறந்தாள். அதில் ரேடியோ, கண்ணாடிக்கண்ணாடி ஒரு துண்டு, பழைய கடிதங்கள் மற்றும் ஒரு பச்சை மவுசு. அவள் அதிலிருந்து ஒரு ரேடியோ பக்கத்தை எடுத்தாள். அதன் பின்புறத்தில் எழுதியிருந்தது:
“அம்மா, நான் இங்கு இருக்கிறேன். நீ என்னைக் கேட்கவேண்டிய நேரத்தில் பேசவில்லை. ஆனால் உன்னால் நான் ஒரு முழுமையான மௌனமாக மாறியேன். இப்போது நான் பேசத் தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால் நீ இல்ல.”

“இது யார் எழுதியது?” ஆதித்யா கேள்வி எழுப்பினார்.
“நம்ம வாசல் கதவுக்கு வெளியே அந்த சின்ன பையன்… அவன் வந்து ஒரு நாள் இது விட்டுப் போனான். நம்ம இருவரும் பேசியிராத அந்த மௌனத்தின் குழந்தை. அவன் எதுவும் பேசவில்லை. ஆனா இதை விட்டுப் போனான்.”

அவர்கள் இருவரும் அந்த கடிதத்தை வாசித்தபோது, அவர்கள் புரிந்துகொண்டார்கள்—இந்தக் காதல் ஒரே இருவருக்கிடையே நடக்கிற ஒன்றல்ல. அது ஒவ்வொரு மௌனமான மனிதனின் உள்ளத்திலிருந்தும் வெளிப்படும் முயற்சி.

மழை தொடர்ந்து சிதறிக் கொண்டிருந்தது. அதை கேட்பதற்கு எதுவும் செய்ய வேண்டியதில்லை. ஆனால் அந்த ஒலியை உணர்ந்துகொள்வது அவசியம். அது உணர்வுகளுக்கு ஒரு பின் குரல் அளிக்கிறது.

அந்த இரவு அவர்கள் பேசாமல் இருந்தனர். ஆனால் அந்த மௌனம் அவசியமில்லாத பதில்களால் நிரம்பியிருந்தது. ஒவ்வொரு பார்வையும், ஒவ்வொரு சுவாசமும், ஒவ்வொரு மெளனச் சிரிப்பும் ஒரு மொழியாய் அமையத் தொடங்கியது.

“நீ நினைக்கிறேனா நம்ம கதையை யாராவது எழுதுவாங்க?” அமுதா கேட்டாள்.
“நம்ம கதையை நம்ம தவிர யாரும் எழுத முடியாது. அது நம்ம வாசலில் மட்டுமே இருக்கும்.”
“நம்ம வாசல் கதவை இப்போ மூடிக்கிட்டோம். ஆனால் அந்த கதையின் ஒலி வெளியே கேட்டுக்கொண்டு தான் இருக்கும்.”

மழை இருளுடன் கலந்து கொண்டது. நிலா வெளியே வரவில்லை. ஆனால் அந்த இருளும் அவர்களுக்கு பரிச்சயமாக இருந்தது. ஏனென்றால் அந்த இருள் ஒவ்வொரு காதலுக்குள் வளர்ந்திருக்கும் உணர்வுகளின் நிழல். அந்த நிழல், பேசப்பட்டால் மட்டும் தான் ஒளியாய்த் தீரும்.

“நாளை காலை நம்ம புதிய பயணம் தொடங்கும்,” ஆதித்யா சொன்னார்.
“ஆமாம். நம்ம வாழ்க்கை இனிமேல் நிழலைத் தேடுவது இல்ல. ஒளியை உருவாக்குவது.”

அவர்கள் இருவரும் அப்போது நின்று புன்னகைத்தனர். அந்த புன்னகை, பேசப்பட்ட வார்த்தைகளால் உருவானது அல்ல. ஆனால் அது ஒளியால் நிரம்பிய உணர்வின் வெளிப்பாடு.

10

மழை வாடிக்கையைப் போல வந்ததும், அந்த இரவில் மீண்டும் எல்லாம் சாய்ந்துவிட்டது. வீடு, கண்ணாடி, கடற்கரை, நிழல்—எல்லாமே ஒரு புழுக்கத்தில் மாறின. ஆனால் மாறாத ஒன்று இருந்தது. அது அந்த உற்சாகமில்லாத காதல் இல்லை, ஒரு கட்டுப்பாட்டில்லாத பயமும் இல்லை—அது ஒரு முழுமையான புரிதல். இருவரும் பேசிவிட்டார்கள். இருவரும் பார்த்துவிட்டார்கள். ஆனால் ‘நிழல்’ என்பது ஒருவேளை வாழ்நாளின் நிழலாகவே இருந்திருக்கலாம். அந்த இரவின் நடுவே, வீட்டு மாடியில் அமுதா எழுந்து நின்றாள். கண்ணாடி மழையால் மூடிப்போய் இருந்தது. ஆனால் அந்த நனைந்த பதட்டத்தின் மீது, ஒரே ஒரு சாயல் தெளிவாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அது சும்மா ஒரு பிரதிபலிப்பு அல்ல. அது மீண்டும்-form ஆகும் இரண்டாம் நிழல்.

“இது எப்படி…?” அவள் கடந்து ஓடியது போல உள்ளே வந்தாள். ஆதித்யா விழித்துப் பார்த்தார். அவர் எழுந்ததும், கண்ணாடி முன் நின்ற அந்த நிழலைக் காண முடிந்தது. அது அமுதாவைப் போல் தெரிந்தது. ஆனால், அது இப்போதும் அசையும் நிழல். பழையதல்ல. அது பேசவில்லை. ஆனால் அதன் கண்கள் பழைய மௌனத்தை மறுபடியும் எழுத ஆரம்பித்தது.

“நம்ம நினைத்ததும், பேசுவதும் போதுமா?” அமுதா மெதுவாக சொன்னாள்.
“நம்ம வாழ்ந்த மௌனங்கள் சில நிழல்களாகவே பின்னால் தொடரும்.”
“இந்தக் கண்ணாடியை நாம் உடைக்கவில்லை… ஆனால் அது எதையோ பதித்தே வைத்திருக்கிறது. அது என்ன?”
“நம்ம கதையின் ஒரு பகுதி. அவை ஒவ்வொரு உறவிலும், ஒவ்வொரு உரையாடலிலும் மீண்டும் பிறக்கிறது.”

அந்த நிழல் கண்ணாடியில் நகரவில்லை. அது பின் திரும்பிப் பார்த்தது. இந்த முறை அதன் விழிகளில் துவண்டு போன ஒளி இல்லை. அதில் ஒரு புன்னகை இருந்தது. அது வலிமையானது இல்லை. ஆனால் ஏற்றுக்கொள்ளும் புன்னகை. “நீங்க என்னை எதிர்த்தீங்க. நீங்க பேசினீங்க. அதனால்தான் இப்போ நான் இரண்டாவது முறையாக பிறக்கிறேன்—not to haunt you, but to stay still.”

அமுதா அதன் பக்கத்தில் நின்றாள்.
“நான் இந்த நிழலை எதிர்க்கவில்லை. ஏனென்றால் இது என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம்.”
“நான் கூடவே இருக்கலாம். ஆனால் இனிமேல் பேசாமல் இருக்கு வேண்டியதில்லை.”

அந்த நிழல் மெதுவாக கண்ணாடிக்குள் மீண்டும் அழிந்து கொண்டது. கடைசியாகத் தெரிந்தது, அந்த விழி—அந்த ஒரே ஒரு கண்—பார்த்ததைப் போலவும், புரிந்துகொண்டதைப் போலவும்.

வீட்டில் ஒலி மறுபடியும் அமைதியான இசையாக மாறியது. ரேடியோ மீண்டும் ஒலிக்கத் தொடங்கியது. அந்த பாட்டின் வரிகள் இப்போது பயமளிக்கவில்லை. அது ஒரு சத்தம் அல்ல. அது ஒரு நினைவுக் குரல் போல. “உன்னைப் பார்த்தேன்… பேசவில்லை… ஆனால் மறக்கவில்லை…”

அதிகாலை. நிலா மறைந்து, வெளிச்சம் வீடு முழுவதும் நுழைந்தது. அந்த கண்ணாடி இப்போது வெறுமையாக இருந்தது. பிரதிபலிப்பு இல்லை. நிழல் இல்லை. அதில் ஒரே ஒரு மஞ்சள் பசுமை இருந்தது. ஒளியின் ஒற்றைத் திரை.

“இதுதான் முடிவா?” அமுதா கேட்டாள்.
“இல்ல. இது ஒரு தொடக்கம். இந்தக் கண்ணாடி நம்ம கதையை பூட்டி வைக்கிறது. ஆனால் நாம் அதை மறக்காமல் வாசித்தவாறே விடுகிறோம்.”

அவர்கள் இருவரும் வீட்டு கதவுகளை மூடினார்கள். மழை நின்றுவிட்டது. காற்று மெதுவாக நகர்ந்தது. அந்த இரவில் பிறந்த புது நிழல்—தனது சொந்த முகத்துடன், சொந்த வரலாற்றுடன், ஒரு முழுமையான உணர்வோடு—தன்னுள் சுருண்டு விட்டது.

“நீ என் இரண்டாம் நிழல் இல்லை. நீ என் எதிரொலி.”
“நீ என் பயமில்லை. நீ என் பதில்.”

அவர்கள் நடந்தார்கள். கடற்கரை வழியாக. தங்கள் கைகளில் வெறும் மழைதான் இல்ல; இருந்தது ஒன்றாகப் பேசப்பட்ட, புரிந்துகொள்ளப்பட்ட, நிறைவடைந்த ஒரு கதையின் பிணைப்பு.

அந்த வீடு இருந்தது. அந்த கண்ணாடி இருந்தது. ஆனால் நிழல் இனி பயமில்லாதது.

ஓர் காதல்,
ஓர் மௌனம்,
ஓர் நிழல்,
முழுமையடைந்தது.

—இறுதி—