அவள் பாதை

காவ்யா ரமேஷ் சந்திரன்

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தின் ஒரு சிறிய கிராமம் — உலுந்தனூர். சுழலும் பசுமை நிலங்கள், காற்றில் கலந்த பசியின் வாசனை, காலையில் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பூஜை மந்திரங்கள்… இவை எல்லாம் தான் மீனாட்சியின் உலகம்.

மீனாட்சி பிறந்தது ஒரு விவசாய குடும்பத்தில். தந்தை முருகேசன் – ஒரு நிலத்தை வாடகைக்கு எடுத்து விவசாயம் செய்பவர். தாய் மாரகதம் – எப்போதும் தோட்டத்தில் வேலை செய்து, பிறகு வீட்டிலும் வேலை செய்து உறைந்திருப்பவர். மீனாட்சி மூன்று பிள்ளைகளில் இரண்டாவதா. ஆனால், அவளது கண்கள் மட்டும் எல்லோருக்கும் வித்தியாசமாக இருந்தது. ஒரு கனவு இருந்தது அந்த கண்களில் – பள்ளிக்கூடம், புத்தகங்கள், சடங்கு இல்லாத ஒரு வாழ்க்கை.

“அப்பா, நான் டாக்டராகணும்.” – 9 வயதுக்கே அவள் கூறிய இந்த வார்த்தை, வீட்டை சில நொடிகள் அமைதியடைய செய்தது.

“பசங்களுக்கு படிக்க வேண்டியது இருக்கும்டா. பொண்ணு படிச்சா என்ன?” – அக்கா சொன்னாள்.

ஆனால், தாய் மட்டும் மெதுவாக புன்னகைத்தாள். “அவளுக்கு ஆசை இருக்கே… விடாமே பார்ப்போம்.”

அந்த நாள் முதல், மீனாட்சி பள்ளிக்கூடம் செல்வதற்காக தினமும் 5 கிலோமீட்டர் நடந்து சென்று வந்தாள். மழை வந்தாலும், வெயில் வந்தாலும், அவளது கால்கள் பின்னியதில்லை. ஒவ்வொரு திங்கள் நாளும் குப்பைத் துணி பையில் புத்தகங்கள், ஓர் அப்பளப் பெட்டியில் சோறு – அவளது நண்பர்களாகி விட்டது.

பள்ளியில் அவள் ஒரு மெதுவாகச் பேசும், ஆனால் கூர்மையான மாணவி. ஆசிரியர் தேவையானால் ஒருமுறை சொல்லுவார்; மீனாட்சி நினைவில் வைத்துக் கொள்வாள்.

ஒருநாள், ஆசிரியர் ராதாகிருஷ்ணன் ஒரு போட்டியில் கலந்து கொள்ள சொன்னார் – “நாளை மாவட்ட அளவிலான கட்டுரை போட்டி. யாராவது நம்முடைய பள்ளியை பிரதிநிதித்துவிக்க விரும்புகிறீர்களா?”

அனைவரும் பின்வாங்கினர். ஆனால், மீனாட்சி கைநீட்டினாள்.

அந்த கட்டுரை போட்டியில் அவள் ‘பெண்கள் கல்வியின் அவசியம்’ என்ற தலைப்பில் எழுதியது, மாவட்ட அளவில் முதல் பரிசு பெற்றது.

வீட்டுக்குத் திரும்பியவளுக்கு தந்தையின் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய புன்னகை.

“இவளால் ஏதாவது செய்யமுடியும் போல இருக்கே,” என்று தாயிடம் அவர் மெதுவாக சொன்னார்.

மாற்றம் மெதுவாக வந்தது. தந்தை, நாளையதற்காக 5 ரூபாய் கூடுதல் வேலை செய்தார் – மீனாட்சிக்கு கூடுதல் புத்தகம் வாங்குவதற்காக. அக்கா, அவளுடைய வேலைகளைப் பங்குபடுத்திக் கொடுத்தாள்.

ஆனால் கிராமம் எப்போதும் அனுமதிப்பதில்லை ஒரு பெண்ணின் வளர்ச்சியை.

“அவள் பள்ளிக்கூடம் போறதுக்கு என்ன இவ்வளவு பேரும் ஊக்கமா இருக்கா?” – பக்கத்து வீட்டு காமாட்சி மாமி ஒருநாள் கூறினார்.

“கொஞ்சம் களஞ்சியக் குருதி வந்த உடனே கண்ணோட்டம் மாறும் பாருங்க…” – மற்றொருவர் கூச்சலில் சொன்னார்.

அந்த வார்த்தைகள் 12 வயது மீனாட்சிக்கு புரியவில்லை. ஆனால், தாய் மட்டும் மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள். ஒரு மாதத்தில், அவளுக்கு முதலாம் மாதவிடாய் வந்தது. மாரகதம் அவளது கைகளைத் தொடாமல், கண்ணையும் பாராமல் சொன்னாள்:

“இனி நம்ம ஊர்ல நீ வீட்டுக்குள்ள இருக்கணும். பள்ளிக்கு போகக்கூடாது.”

மீனாட்சி பெருமூச்சு விட்டாள். அவளது நெஞ்சம் இருண்டது. கல்விக்கான கனவுகள் சிதைந்தது போலத் தோன்றியது.

ஆனால் அவளுடைய ஆசிரியர் ராதாகிருஷ்ணன் வீட்டுக்கே வந்து பார்த்தார். “மீனாட்சி படிக்கணும். ஒரு பொண்ணு நாம என்ன பண்ண முடியும்னு உலகம் காண வேண்டாமா?”

அந்த வார்த்தைகள், ஒரு கதிர் ஒளியாக அவளது உள்ளத்தில் புகுந்தது.

மீனாட்சியின் வாழ்க்கை இப்போது ஒரு குறுக்கெழுத்துப் போல் மாறியது – ஒரு பக்கம் குடும்ப மரியாதை, இன்னொரு பக்கம் கனவுகள்.

அவள் தேர்வு செய்தது கனவு.

***

மீனாட்சி எட்டாம் வகுப்பை முடிக்கும்போது, பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியர் அவளது தந்தையை நேரில் அழைத்துப் பேசினார்.

“மீனாட்சி ஒரு சிறந்த மாணவி. நாங்கள் அவளுக்கு நகரத்திலுள்ள மேல்நிலைப் பள்ளியில் இடம் பெற்று தருகிறோம். கல்வி கட்டணமும் மன்னிக்கப்பட்டுவிட்டது.”

முருகேசன், நிமிர்ந்தார். நெஞ்சில் சிறு பெருமை. ஆனால் உடனே முகத்தில் ஒரு தயக்கம்.

“நாங்க ஒரு பெண்ணை நகரத்துக்கு அனுப்ப முடியாது. நம் வீட்டு மரியாதை… வீட்டு வேலை… வீட்டுக்குள்ள இருக்கணும்.”

அந்த வார்த்தைகள் மீனாட்சிக்கு ஒரு மாறாத சுமையாக இருந்தது.

இப்போது பள்ளி முடிந்தது. காலை நேரங்களில் அவள் வீட்டு வேலை; பிற்பகலில் தாயுடன் பக்கத்து தோட்டத்திற்கு சென்று வேலை. கையை கழுவியதும், புத்தகம் எடுப்பாள். ஆனால் தந்தை ஒரு வார்த்தை கேட்டால் — “வேலையை விடுத்து ஏன் படிக்குற?”

பிறகு வந்தது பாகற்காய் வியாபாரி மாதவன். ஊரிலேயே விலைப்படி நல்லவன், தந்தையின் பழக்கம். 21 வயதான மதவன், அம்மாவும் அப்பாவும் சொன்னார் – “உனக்கே பெண் பார்த்தாச்சு.”

மீனாட்சிக்கு அதிர்ச்சி. “நான் சின்னதுதான்… இன்னும் படிக்கணும்…” என்றாள்.

“படிச்சு என்ன கிடைக்கும்? இவனு நல்ல வேலை இருக்கே, பொண்ணுக்கு பாதுகாப்பு முக்கியம்” – தந்தை சொன்னார்.

அவள் தாயின் முகத்தை பார்த்தாள் – ஏதோ ஒரு துக்கம் மறைக்கப்படுகிறதைப் போல. ஆனால், எதிர்ப்பு ஏதுமில்லை.

விவாகத்தின் தேதி நிச்சயிக்கப்பட்டது. பதினாறு வயது முடியும் முன் திருமணம். மீனாட்சிக்கு ஒரே ஆசை – “நான் ஒரு கடைசி முறை பள்ளிக்கூடத்துக்கு போகணும்.”

திருமணத்துக்கு முன்னாடி, பள்ளி சென்றாள். ராதாகிருஷ்ணன் அவர்களிடம் உடனடியாக அழுது விழுந்தாள்.

“எனக்கு இன்னும் படிக்கணும், ஐயா. ஒரு வாய்ப்பு தருங்க.”

அவர் உலுக்கிய கண்களுடன் பார்த்தார். “நீ சத்தம் போடக்கூடாது. உன் கனவு உன்னுடன் இருக்கட்டும். வாழ்க.”

திருமண நாள் வந்தது. புடவையிலுள்ள மீனாட்சி, கண்ணீரைச் சிரிப்பாக மாற்ற முயற்சித்தாள். மாதவன், உயரமான, அடக்கமான ஒரு இளைஞர் போல இருந்தான். ஆனால் திருமணத்துக்குப் பிறகு அவளது வாழ்க்கையில் புதிய குழப்பங்கள் வந்தன.

மாதவன் வேலைக்குப் போவதில்லை. அவள் வேலைக்கு அனுப்பப்பட்டார் — ஒரு வீட்டில் வேலை, பிறகு இரவில் ஒரு கடையில் உதவியாக. வீடு, சமையல், வேலை — மீனாட்சி சிறிது சிறிதாக அழுக்கான சுவர்களுக்குள் மூடப்பட்டாள்.

ஒருநாள், கடையில் ஒரு பை வாங்க வந்த ஒரு பெண் — வெண்ணிற உடையில், வெண்மணியில் ஒளிரும் கண்கள்.

“நீ தான் மீனாட்சியா? ராதாகிருஷ்ணன் சொல்றார் நீ அசாதாரணமான பொண்ணாம்.”

அவள் பெயர் சுகந்தி. ஒரு NGO-வில் வேலை பார்க்கிறாள்.

“நீ படிக்க ஆசை இருக்கா? நாங்கள் ஒரு இரவு வகுப்பு நடத்துறோம். வேலை முடிச்சுட்டு வர முடியுமா?”

மீனாட்சி மனதில் ஏதோ ஒரு கனல். “நான் முயற்சி பண்ணறேன்” என்றாள்.

இரவு ஒன்பது மணி. கடை முடிந்ததும் வீடு. ஒரு வழி கணவரை சமாதானப்படுத்தி, மீனாட்சி சைக்கிள் எடுத்து கிளம்பினாள். சுகந்தி நடத்தும் வகுப்பில், மெழுகுவர்த்தியின் வெளிச்சத்தில், 8 பெண்கள் – மீனாட்சிக்கு புது உலகம்.

மீண்டும் புத்தகம்… மீண்டும் கல்வி… மீண்டும் கனவுகள்…

ஆனால் இப்போது அவளது வாழ்க்கை இரட்டை பாதை — ஒரு பாதையில் குடும்ப கட்டுப்பாடுகள்; மற்றொன்றில் ஒரு ஜன்னல், வெளிச்சம், வருங்காலம்.

மாதவனுக்கு சில நாட்களில் சந்தேகம் வந்தது.

“அந்த வகுப்புக்கு ஏன் போற? என்ன பயனும் இல்லாதது.”

மீனாட்சி அமைதியாக கேட்டாள் — “நான் படிக்கணும். அதான் என் ஆசை.”

அந்த நாள் முதல் வீடு பனிப்பாறையைப் போல அமைதியானது. ஆனால், மீனாட்சி வகுப்பிற்கு செல்வதை நிறுத்தவில்லை.

***

மீனாட்சியின் இரவு வகுப்புகள் தொடர்ந்தன. ஒரு புதிய அர்த்தம் அவளது வாழ்க்கையில் உருவாக ஆரம்பித்தது. அங்கு வந்த பெண்கள் — சிலர் வீடு விட்டு தப்பியவர்கள், சிலர் தவறாக திருமணம் செய்தவர்கள், சிலர் சுமையில் சிந்தப்பட்டவர்கள். ஆனால் அனைவருக்கும் ஒரே இடைச்சொல்: “நான் வேறொருவரல்ல… நான் நானே.”

அந்த வகுப்புகள் மீனாட்சிக்குச் சொந்தமாக இருந்த நேரங்கள்.

ஒருநாள் வகுப்பிற்கு வந்ததும் சுகந்தி அவளிடம் ஒரு சின்னக் கட்டையைக் கொடுத்தார்.

“இது ஒரு ஸ்மார்ட் பேன். இதில் பாடங்கள், வீடியோ க்ளாஸ் இருக்குது. நீ வீட்டிலிருந்தே படிக்கலாம்.”

மீனாட்சி அந்த பேனை அவளது புடவை சிப்பில் எடுத்து வைத்தாள். ஆனால் அதே நாளில்தான், மீனாட்சியின் வாழ்க்கை ஒரு இருண்ட கோணத்தில் புகுந்தது.

மாதவன் வேலைக்குச் செல்லவில்லை. மதுவுக்கும் பழக்கப்பட்டுவிட்டான். ஒருநாள், அவளது பேனை பார்த்து, சந்தேகத்துடன் கேட்டான்:

“இதுல என்ன இருக்கு?”

மீனாட்சி பதில் சொல்லாததால், அவனை வெறித்துப் பார்த்தான். “நீ இன்னும் வகுப்புக்கும் போறியா? யாரிடமாவது பேசுறியா? நமக்கு இது தேவையில்லை.”

அவள் அமைதியாய் இருந்தாள். அந்த அமைதி மாதவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

அதிகாலை — கண்ணில் ஒரு தாக்கம். மீனாட்சியின் முகம் வீங்கியது. ஒரு கையில் இரத்தம் ஓடியது.

அது அவளது வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக, கணவன் வைத்திருக்கும் காதல் என்பதற்குள் மறைந்திருந்த கொடுமை.

அந்த புண், பசியில் காணக்கூடியதல்ல. அது உள்ளத்தில் இருந்தது. ஏனெனில் அவள் அதை எல்லோரிடமும் மறைத்தாள்.

அடுத்த இரண்டு நாட்கள் வகுப்பிற்கு செல்லவில்லை. சுகந்தி அவள் இல்லத்திற்கு வந்தார். முகம் வீங்கிய நிலையில் மீனாட்சியைப் பார்த்ததும், தோளில் கை வைத்தார்.

“ஏன் வந்தில?”

மீனாட்சி ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லவில்லை. ஆனால் சுகந்தி சொல்லவில்லை, கேட்டும் இல்லை. அவள் கைபிடித்து சொன்னாள்:

“நீ வந்ததுக்காகத்தான் நாங்கள் இருக்கோம். நீ எதையும் தனியாக சமாளிக்க வேண்டியதில்லை.”

அந்த வாரம் கழிந்தது. மீனாட்சி மீண்டும் வகுப்பிற்கு வந்தாள். முகத்தில் அரைநிழல்; மனதில் ஒரு நெருப்பு.

ஒருநாள் வகுப்பில் “உரிமைகள்” பற்றி பாடம் நடந்தது. ஒரு வார்த்தை மீனாட்சியின் உள்ளம் வரை பாய்ந்தது:

“துன்புறுத்தப்படுகிற ஒவ்வொரு பெண்ணும் மௌனமாக இருந்தால், அடுத்த தலைமுறையெல்லாம் அந்த மௌனத்தையே கட்டாயம் பின்பற்றும்.”

அந்த இரவில் வீடு திரும்பியதும், மீனாட்சி தன்னுடைய பேன்-இல் உள்ள வகுப்பைப் பார்த்தாள் — ‘தனிமை இல்லாத பெண்கள் இயக்கம்’ பற்றி.

அவளுக்குள் ஏதோ மாறியது. இன்னொரு நாள் மாதவன் மீண்டும் கோபத்தில் அவளின் புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டு எரிக்க முயன்றான்.

அவள் அவனைத் தடுத்து, கண்ணை நேராக பார்த்து சொன்னாள்:

“நான் பயப்பட மாட்டேன். என் கல்வி என் உயிர். அதை எரிக்க முடியாது.”

மாதவன் முதன் முதலில் மெளனமானான்.

அதன் பிறகு, மீனாட்சியின் வகுப்பு மட்டுமல்ல, அருகில் உள்ள பெண்களுக்கு கூட அவள் கற்றது சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.

ஒரு நாளில், மூன்று பக்கத்து பெண்கள் அவளிடம் கேட்டார்கள்:

“நீ என்ன படிக்கற? நாமும் வரலாமா வகுப்புக்கு?”

அவள் சிரித்தாள். “அரம்பிக்கலாம். இங்கதான் மாற்றம் தொடங்கும்.”

அவள் வீடு இன்னும் சுமைதான், ஆனால் மனம் வலிமையானது. அவளுடைய வலிக்கு பெயர் இருந்தது இப்போது — உரிமை.

***

வகுப்பறையில் மீனாட்சியின் முன்னிலை அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. அந்த சின்ன பள்ளிக்கூடம் இப்போது ஒவ்வொரு இரவும் மாற்றத்தின் மையமாக மாறியது. சுகந்தி, மீனாட்சியை ஒரு உதவியாளராக விட்டுவிட்டு, மற்ற பெண்களுக்கும் வகுப்புகள் நடத்தச் சொன்னார்.

“நீ சொல்றதைப் பெண்கள் விருப்பமா கேட்கிறாங்க. இது ஓர் அடையாளம். நீ மட்டுமில்ல, நீ போல பலர் இருக்காங்க. நீ குரலா இரு,” என்றார்.

மீனாட்சி மனதில் ஒரு அதிர்ச்சியும், மகிழ்ச்சியும் கலந்த உணர்வு. ஆனால் அதே சமயம், வீட்டில் நிலைமை மோசமாகவே இருந்தது.

மாதவன் ஒவ்வொரு நாளும் குடித்து வந்து கூச்சலிட்டார். ஒருநாள், மீனாட்சி படித்துக் கொண்டிருந்த போது, புத்தகத்தை பிடுங்கி பளீச் என்று வீசியார்.

“நீ வேற மாதிரியா நடக்கறே. ஊரெல்லாம் உன்னை மாதிரி யாராவது சொல்லட்டுமா?”

அவள் அமைதியாக எழுந்தாள். “நான் தப்பா எதுவும் செய்கிறதில்லை. என் வாழ்க்கையோட உரிமை மட்டும் என்னிடம் இருக்கணும்.”

அந்த வார்த்தைகள் மாதவனை நிமிடத்தில் கோபமாக்கியது. அவன் அவளுக்கு ஒரு அடி வைத்தான். ஆனால் இந்த முறை, மீனாட்சி சுமந்து கொள்ளவில்லை.

அவள் நேராக நகரத்தில் உள்ள மகளிர் போலீஸ் நிலையத்திற்கு சென்றாள்.

முன்னாள் என்ன நடந்தது என்பதை மெதுவாக கூறினாள். ஆவணங்கள், மருத்துவ சான்றுகள், சாட்சிகள் — எல்லாம் ஒன்று சேர்த்தாள்.

அவளது மனதில் இருந்தது ஒரு விஷயம் — “நான் ஒதுங்கிக்கொள்ள மாட்டேன்.”

சுகந்தியும் அவரது NGO வட்டாரமும், சட்ட உதவிக்காக வழிகாட்டினர். மீனாட்சி தன்னுடைய கணவனை ‘உடலுறவு மற்றும் மனத்துன்பத்திற்கான’ புகாரில் முறையிட்டாள்.

ஊர் அதிர்ச்சியடைந்தது.

“இந்த பொண்ணு நம்ம வீட்டு ஆணுக்கு எதிரா போலீஸ் போயிருப்பாளா?”
“வீடு கெட்டுப் போச்சு!”
“அவளுக்கு தான் மாறி போச்சு!”

எல்லா நிமிடமும் நிந்தனைகள். ஆனால் மீனாட்சியின் மனம் மென்மையானதாக இல்லை இனி. அது தீயில் இருந்து கரைந்து நின்ற இழைபோல உறுதியானதாயிற்று.

அவள் ஒரு சிறிய இடத்தில் ஒரு தனி அறையை வாடகைக்கு எடுத்தாள். அந்த அறை — நான்கு சுவர்களும் ஒளியும் சேர்ந்து அவளுக்கான விடுதலை.

அவள் வகுப்புகளை தொடர்ந்தாள். வேலைகள் எடுத்தாள் — வீடுகளில் படிப்பு பிளான், குழந்தைகள் சமையல் வகுப்பு, ஒரு சமூக மையத்தில் தற்காப்பு பயிற்சி. சம்பாதித்த பணத்தில் கால் பகுதி சேமிப்பு, மீதி – புத்தகங்களுக்கும் வகுப்பு பொருட்களுக்கும்.

ஒருநாள், சுகந்தி அவரை அழைத்தார்.

“நீ இப்போது ஒரு பட்டயத்தை முடிக்கணும். அரசாங்கம் நடத்துற ஒன் யர் சமூக சேவை டிப்ளோமா. நாங்கள் சிபாரிசு பண்ணுறோம்.”

மீனாட்சிக்கு இது புதிய அரங்கம். அரசு பயிற்சி நிலையம் — புதிய மாணவர்கள், நவீன வகுப்புகள், இன்னும் விசாலமான பார்வை.

அங்கு அவள் தெரிந்துகொண்டாள் – உலகம் இந்த சின்ன ஊர்தான் இல்லை. பெண்கள் கனவுகள் இன்னும் பெரியவை. சிலர் போலீசாக, சிலர் வக்கீலாக, சிலர் பள்ளி ஆசிரியை ஆக முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அவள் கூட இடம் பிடித்தாள் — “சமூக நல ஆர்வலராக நான் ஒரு நாள் என் ஊருக்கு திரும்பப்போகிறேன்.”

பட்டயம் முடிந்தவுடன், அவளுக்கு அந்தச் சின்ன ஊரிலுள்ள சமூக மையத்தில் வேலை கிடைத்தது.

மீண்டும் உலுந்தனூர்.
மீண்டும் அதே தெரு.
ஆனால் இந்த முறை அவள் ஒரு பட்டதாரி.
ஒரு அலுவலகப் பேரெழுத்தில், பெயர் எழுதிய ஒரே வார்த்தை — மீனாட்சி.

***

உலுந்தனூர். அவளது பிறப்பிடம். மீனாட்சி இப்போது அதே ஊரில், ஆனால் புதிய பரிமாணத்தில் திரும்பியிருந்தாள் — பட்டதாரி சமூக நல ஆர்வலராக. கையில் அரசாங்கத்தின் அனுமதி கடிதம், ஊராட்சி அலுவலகம் வழியாக ஒரு சிறிய வள மையம், சுகந்தியின் அமைப்பின் ஆதரவு. முதற்கட்டமாக: பெண்களுக்கு சுயதொழில் பயிற்சி — தையல், உரும் தயாரிப்பு, அடுக்குப் புத்தகம் தயாரித்தல்.

முன்னோடி பெண்கள் வந்தார்கள். முதலில் ஐவர், பிறகு பதினைந்து.
பிறகு, கிராமத்தில் ஒரு பிரச்சனை எழுந்தது — மீனாட்சியின் முன்னாள் கணவர் மாதவன், ஒரு கூட்டத்தினரை திரட்டி, திட்டமிடலான புகழ் கெடுக்கும் முயற்சியில் இறங்கினார்.

“அவள்தான் என் பொண்ணு… என்னை போலீஸில் கொடுத்தவளா இப்போ குழந்தைகளுக்கு கற்றுக்கொடுப்பா?”
“இவங்க எல்லாம் வீடுகளில் வேலை பார்த்தவங்க… இப்போ யாருக்கு என்ன சொல்லப் போறாங்க?”
“நம் ஊருக்குப் பழி வாங்குற மாதிரி…”

மீனாட்சி அவளது மையத்தில் குழந்தைகளுக்கான ஒரு இலவச வகுப்புகளைத் தொடங்கியிருந்தாள் — பள்ளிக்குச் செல்லாத குழந்தைகளுக்காக. மாதவனின் குழு அந்த வகுப்பை இடைநிறுத்த முயற்சி செய்தது.
ஒரு நாளில், மையத்தின் வாசலில் வெறித்த கத்தல்:

“இந்த மையம் துரோக மையம்! பெண்களுக்கு பொய்யான கனவுகள் விற்கிறது!”
“இதை மூடச் சொல்லுங்க!”

மீனாட்சி அமைதியாக உள்ளே நின்று கேட்டாள். பிறகு, வெளியே வந்தாள். முகத்தில் அச்சமில்லை.

“நீங்கள் என்ன எதிர்க்குறீங்க? நான் படிக்க சொல்றதா? தொழில் கற்றுக்க சொல்றதா? அல்லது பெண்களுக்கு உரிமை உண்டு என்பதையா?”

மாதவன் ஒரு புறம் இருந்தான். அவள் அவனை நேராகப் பார்த்தாள்.
“நீ என் கணவனாக இருந்த நாள்களில் என் குரல் தொலைந்தது. இப்போ அதை மீட்டிருக்கேன். நீ சொல்வதை எல்லாம் இப்போது சட்டம் கேட்கும்.”

வள மையத்தில் இருந்த பெண்கள் கூட்டமாக அவள்தான் பக்கம் வந்தனர். சிலர் தோளில் கை வைத்தனர். சிலர் கண்ணீருடன்:

“நீங்க ஒண்ணு சொல்லணும்… நாங்க உடன் நிற்றோம்…”

மாதவன் குழுவோ மெளனமாக விழைந்தது. அந்த நாள் ஒரு திருப்பமானது.

அதன் பிறகு, மீனாட்சி ஆரம்பித்த அனைத்து திட்டங்களும் ஊர் மக்களிடம் அடிக்கடி ஏற்கப்படவில்லை. சிலர் மெளன ஆதரவு, சிலர் திறந்த எதிர்ப்பு. ஆனால் சிலர் – உண்மையான மாற்றத்துக்காக வந்து சேர்ந்தனர்.

மீனாட்சி ஒரு நாள் ஊராட்சி அலுவலகத்தில் சென்றபோது, ஒரு பெரிய மாற்றத்தை கண்ணால் கண்டாள் — ஒரு காலத்தில் அவளை எழுச்சி காட்டியதற்காக தாக்கிய பலர், இப்போது:

“அம்மா, என் மகள் பத்தாம் வகுப்புக்குப் பிறகு நிறுத்திட்டாங்க… நீங்க வாய்ப்பு கொடுக்க முடியுமா?”
“நாங்க வீட்டில் பொடிகள் செய்வோம்… விற்பனை எப்படி செய்யலாம்னு சொல்ல முடியுமா?”

மீனாட்சி ஒருமுறை புன்னகைத்தாள்.
“உங்கள் மகள்களும் நான் போலவே… நாங்க எல்லாம் ஒரே பக்கம்.”

அந்த வாரம் மீனாட்சி, ஒரு புதிய திட்டம் ஆரம்பித்தாள் — “அவளின் வழி” என்ற பெண்கள் குழு. இந்த குழுவில் உறுப்பினர்கள் மையத்தில் பயிற்சி முடித்த பெண்கள், பிறகு அதைத் தொடர்ந்து பணியாற்ற விரும்பும் பெண்கள்.

இது ஒரு தொடக்கம் மட்டுமல்ல, ஒரு கட்டுமானம்.

***

மூன்று வருடங்களாகி விட்டது மீனாட்சி வள மையத்தைத் தொடங்கியதற்கு. அந்தச் சிறிய சுவர்களுக்குள், பல பெண்களின் வாழ்க்கை ஓர் புதிய வழி கண்டது. ஆனால், மீனாட்சிக்கு அந்த வெற்றிகள் சுமையாகவே இருந்தது. அவர் பணியாற்றும்போது, மனதில் ஏதோ ஒரு வெறுமை கிணறு போல் எழுந்தது — திடீரென உணர்ந்தாள்: அவளுக்குள் ஒரு உயிர் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

மருத்துவரிடம் சோதனை. சுகந்தியும் அருகில் இருந்தார்.
“வாழ்க்கையில் எல்லாம் திடீரென்று தக்குவேன் மாதிரி வருது இல்ல?” மீனாட்சி மெதுவாக சிரித்தாள்.
“ஆமாம்… ஆனா இப்ப நான் தயங்குறேன்.”
“இது ஒரே நேரத்தில் ஒரு பரிசும், சோதனையும்…” சுகந்தியின் குரலில் ஒரு அமைதி இருந்தது.

மீனாட்சி ஒரு புதிய அத்தியாயத்தில் நுழைந்தாள் — தாயாகும் பயணம்.
உடல் மெதுவாக மாறியது. வேலை நேரங்கள் குறைந்தன. பெண்கள் குழுவும் இது குறித்து கவனமாக இருந்தது. அவர்கள் வேலை பகிர்ந்தனர், வகுப்புகள் பார்த்துக்கொண்டனர். ஆனால் ஊரின் பார்வைகள் மீண்டும் மீனாட்சியை நோக்கி திரும்பின.

“மூடனவங்க போல இருக்கே… கல்யாணமே இல்லாதவங்க குழந்தை பெறுறாங்களா?”
“அவளுக்கு அது யாரோட?”
“இது தான் பள்ளியில பாடம் சொல்லுவாங்களா?”

மீனாட்சி, பக்கம் சாயவில்லை. மையம் தற்காலிகமாக மூடப்பட்டிருந்தாலும், ஒரு வாரத்திற்கு ஒரு முறை பெண் குழு அவளது வீட்டில் சந்தித்தது. அங்கே தான் அந்த குழுவின் பெயர் உருவானது:
“மௌனங்களை உடைக்கும் பெண்கள்”

ஒவ்வொரு சந்திப்பும், ஒரு புதிய தலைப்பை எடுத்தது:

“பெண்களின் உடல் உரிமை”

“தனிப்பட்ட தேர்வுகள்”

“திருமணமின்றி தாயாகும் உரிமை”

“சமூக ஒழுக்கத்தின் பெயரில் நிலைக்கும் கொடுமைகள்”

மீனாட்சியின் கர்ப்பம் ஊரில் பேசப்பட்ட விஷயம் மட்டும் இல்ல, ஒரு எழுச்சி. சிலர் கண்ணியத்துடன் சிந்திக்கத் தொடங்கினார்கள். ஆனால் சிலர் இன்னும் தாக்கத்தில் இருந்தனர்.

அந்த நேரத்தில் ஊராட்சி ஒரு முக்கிய கூட்டத்தைக் கூப்பிட்டது. தலைமைக்குழுவில் சிலர் — பெண்கள் குழு மீதான புகார்:

“இந்த குழு, குடும்பத்தைச் சிதைக்கும் வகையிலான கருத்துகளைப் பரப்புகிறது. சிறுவர்களுக்கான வகுப்புகளில் தவறான கருத்துகள் புகுத்தப்படுகின்றன. குழுவின் தலைவர் மீனாட்சிக்கு சமூக ஒழுக்கமே இல்லை.”

மீனாட்சி நேரில் ஆவார். கூட்டத்தில் மெளனமானவள் இல்லை. அவள் நிமிர்ந்த குரலில் சொன்னாள்:

“நீங்கள் சொல்வது சமூக ஒழுக்கம் என்றால், அந்த ஒழுக்கம் எதற்காக ஒரு குழந்தையை தாய்க்கே கொடுக்க மாட்டேன் என்று சொல்கிறது? ஒரு பெண் தனது உடலோடு எடுத்துக்கொள்ளும் முடிவு குற்றமா? ஏன் அவளது வாழ்க்கையை நாம்தான் தீர்மானிக்கணும்?”

அந்த நாள் கூட்டத்தில் நிறையர் மெளனமானனர். சிலர் முகம் திருப்பினர். சிலர் சிரித்தனர். ஆனால் முக்கியமாக, சிலர் கை தட்டினர்.

இரவு, மீனாட்சி வீட்டில் தனியாக சிந்தித்தாள். கையில் குழந்தையின் சோனோகிராஃப் படம். கண்களில் ஒரு துடிப்பு.

அவள் எழுத ஆரம்பித்தாள் —
“என் பசிக்கு…”
ஒரு கடிதம். ஒரு நாள் அதன் வாசிப்பை அவள் மகள் பெருமையாக மேற்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக.

***

தனிமையின் கண்களில் எப்போதும் ஒரு பேரர்ஜுன நோக்கம். அறிமுகமில்லாத உலகம் கூட அவளுக்கு பயமில்லை. புத்தகங்களை கைகளைத் தாண்டி மனதால் புரிந்துகொள்ளும் திறன் அவளிடம் இருந்தது. மீனாட்சிக்கு இந்தக் குழந்தை ஒரு புது தொடக்கம், ஒரு விடிவெள்ளி.

தனிமை ஆறாவது வயதில், பள்ளி செல்ல தயாரானாள். தமிழக அரசுப் பள்ளிகளில் சேர்க்கைக்காக விண்ணப்பிக்கப்பட்டது. புகுபதிவு படிவத்தில் அவசியம் கோரப்பட்ட விவரம் — தந்தையின் பெயர்.

மீனாட்சி அந்த புலத்தை வெறுமையாக விட்டார்.
அதன்பின், பள்ளி அலுவலகத்தில் பதில்கள் வழக்கமானவையாக இருக்கவில்லை.

“தந்தையின் பெயர் இல்லாம எப்படி சேர்க்க முடியும், அம்மா?”
“குழந்தைக்கு சட்டப்படி யார் உரிமையாளர்?”

மீனாட்சி தைரியமாக பதிலளித்தாள்:

“நான் தான். இந்தக் குழந்தையின் பிறப்புச் சான்றிதழும், அடையாள ஆவணங்களும் எல்லாம் என் பெயரில்தான். தந்தையின் பெயர் அவசியமில்லை. இது இந்திய குடியுரிமை கொண்ட ஒரு குழந்தை.”

அலுவலர் தயங்கினார்.

“அதெல்லாம் சரி. ஆனா மேலே பேசிகிட்டு தான் முடிவு சொல்லணும்.”

பின்னர் வந்த செய்தி தெளிவானது:

பள்ளி சேர்க்கை நிராகரிக்கப்பட்டது.

மீனாட்சிக்கு இது புதிதல்ல. பிறப்புச் சான்றிதழுக்கான போராட்டம் இன்னும் நினைவில். ஆனால் இப்போது, கல்வி — ஒரு குழந்தையின் அடிப்படை உரிமை — மறுக்கப்படுகிறது.

அவள் சுகந்தியின் உதவியுடன் மீண்டும் சட்ட நடவடிக்கையைத் தொடங்கினாள்.
மாநில கல்வித்துறையிடம் மின்னஞ்சல், மனு, ஊடகங்களின் கவனத்தை ஈர்த்தல் — அனைத்தும் மேற்கொள்ளப்பட்டன.

இந்நிலையில் தனிமைக்கு இடைக்காலமாக ஒரு தனியார் பள்ளியில் சேர்க்கை ஏற்படுத்தப்பட்டது.
கொஞ்சம் கட்டணமாக இருந்தாலும், கல்விக்கு இடையூறு வரக் கூடாது என்ற தன்னிலை மீனாட்சிக்கு இருந்தது.
இரவில் பெண்கள் நல மையத்தில் வேலை, பகலில் சுயஉதவிக் குழுவில் செயற்பாடு, நேரமில்லாமல் அலைந்து திரிந்த வாழ்க்கையில் தனிமையின் நோட்டுப்புத்தகங்கள் சற்று மேலே இருந்த பந்தலின் மேல் விழுந்தாலும், அவளுக்கு அதை தூக்கி அலட்டவே நேரமில்லை.

ஒரு நாள் காலை, பள்ளி வாசலில் ஒரு சுவரொட்டி ஒட்டப்பட்டது.

“தாய் பெயர் மட்டும் கொண்ட பசங்களுக்கு சேர்க்கை! சமூக ஒழுக்கம் எங்கே போச்சு?”
“நாளை எல்லாரும் ஆண்கள் இல்லாம குழந்தை பெற ஆரம்பிச்சா என்ன ஆகும்?”

மீனாட்சி சுவரோட்டியைப் பார்த்ததும் தெரிந்தது — இது ஒருவரின் குரலல்ல.

இது ஒரு சமுதாயத்தின் சங்கிலி வன்முறை.
மீனாட்சியின் வாழ்வை மையமாக்கி, தனிமையை ஒரு தவறான அடையாளமாக காட்டும் முயற்சி.

அவள் துணியவில்லை.
பள்ளிக்குச் செல்லும் தனிமையின் கையை இறுக்கப் பிடித்தாள்.

“உன்ன பத்தி யாரோ என்ன சொல்லுதுன்னு கேக்க வேண்டாமடி.
நீ என்ன நெனைக்குறேன்னு தான் முக்கியம்.
உன் சிம்மநடை யாராலும் நிறுத்த முடியாது.”

தனிமை பள்ளியில் சிறப்பாக செய்தாள். வகுப்பறையின் அறிவுப் போட்டிகளில் முதல் பரிசு, ஓவியப் போட்டிகளில் கலந்துகொள்வது, ஆசிரியர்களிடம் எதிர்மறை பார்வைக்கு பதிலாக ஆச்சரியம் ஏற்படுத்துவது — இது குழந்தையின் பதில்.

ஆனால் மீனாட்சிக்கு சமூகத்தின் பழி இன்னும் தொடர்ந்தது.

ஒரு நாளில், சிறப்பு குழந்தைகள் நல ஆலோசனைக் குழுவில் இருந்து அவளை நேரில் அழைத்தனர்.
அவர்கள் கேள்வி:

“தங்கள் மகளுக்கான அனைத்து ஆதார ஆவணங்களும் உள்ளனவா?”
“தாய்மை என்பது தனிப்பட்ட முடிவாக இருக்க முடியுமா?”
“இது மற்ற பெண்களுக்கு ஒரு தீங்கு விளைவிக்குமா?”

மீனாட்சி அமைதியாக கேட்டாள்:

“ஒரு பெண் தன் உடலைப் பற்றி, தன் எதிர்காலம் பற்றி முடிவெடுப்பது தீங்கா?
சமூகத்தில் ஒழுக்கம் என்பது ஒரு அப்பாவின் அடையாளத்தாலா வரணும்?”
“மகளின் விழிகள் எனக்கு பதிலடி கொடுக்கிறதா?”

அந்த நாள், அவளது பதில்கள் குழுவின் உறுப்பினர்களை மெளனமாக்கின.

ஆனால் தீர்வு ஒன்றும் தரப்படவில்லை.
இதை சாதாரண விவகாரமென மதித்த மன்றம், வழக்கை இடைநிறுத்தின.
மீனாட்சி போராட்டத்தை நீட்டிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை.

***

மீனாட்சி கண்களை மூடியபடி, தனது நினைவுகளின் அலைகளில் நீந்திக் கொண்டிருந்தாள். அவளது மனதில் ஒரே ஒரு கேள்வி குத்தியது — “இப்போது என்ன?” அவள் கடந்த காலத்தை நினைத்தாள், அவளது வாழ்க்கையில் வந்த கடுமையான சோதனைகள், அவற்றை எதிர்கொண்டு வலிமையாக முன்னேறி வந்த சம்பவங்கள் — அவை அனைத்தும் அவளுக்கு இன்று இங்கே வந்து நின்று கொண்டிருப்பதற்கான காரணம். அவள் மனம் கட்டளை பெற்றிருந்தது; அவள் முன்னேற்றத்தின் வழி வேறு எதுவும் அல்ல, ஒரு போராட்டம் மட்டுமே.

அந்தப் போராட்டத்தின் ஆரம்பம் பள்ளி வாயிலிலேயே தொடங்கியது. அவளது வாழ்க்கை அங்கு தான் பாதிக்கப்பட்டது. சமுதாயம் அவளுக்கு இடையூறுகளை உருவாக்கியது, ஒரு தனியார் பள்ளியில் சேர்த்துக்கொள்ளும் போது பல தடைகள் இருந்தன. ஆனால் அவள் அதை தகர்த்துச் சென்றாள். இப்போது, அவளது போராட்டம் ஒரு புதிய பரிமாணம் எடுத்திருந்தது — சமூக அமைப்புகள், அரசியல் சக்திகள், மற்றும் எதிர்மறை பார்வைகள்.

இந்த கதை தற்போது தனிமையின் உழைப்பில் இருந்து ஒரு மாற்றத்தை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

பழைய தோழன் — ராஜேஷ்

ஒரு காலை, அவள் ஒரு பழைய நண்பரை சந்தித்தாள். அந்த நண்பரின் பெயர் ராஜேஷ். அவன் கல்லூரியில் அவளது முக்கிய நண்பராக இருந்தவன். ஆனால் அவன் இப்போது ஒரு பெரிய அரசியல்வாதியாக மாறியிருந்தான். அவளது முக்காலும் அவனின் முன்னணி பாதையை பாதிக்கும் நிகழ்ச்சிகள் அவரது வளர்ச்சியில் உள்ளன.

“பாதுகாப்பான வழி யாருடனும் பயணிக்க வேண்டும் என்ற உணர்வு இருக்காதபோதுதான் என்ன? அப்படியான ஒரு சூழல் உங்களால் எப்படி சாத்தியமாக ஆகும்?” என்று ராஜேஷ் அவளைப் பார்த்து கேட்கின்றான்.

அவள் சிரித்துப் பதிலளித்தாள், “பாதுகாப்பான வழி என்றால், நீங்கள் என்னை காணவில்லை. நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்றால், நீங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என நீங்கள் யோசிப்பதாக இருக்கின்றனர். நான் ஒரு அறியமான நபராக தான் இருக்க வேண்டும்.”

ராஜேஷ் அவளை மீண்டும் பார்த்தான். அவன் கண்களில் ஒரு தங்கிய உணர்வு இருந்தது, அது அவளுக்கு மட்டுமே தெரிந்த உணர்வு. அந்த உணர்வுகள் அவளுக்கான வழிகாட்டியாக இருந்தன, அவளது வாழ்கையில் என்னவென்று இருக்கின்றன.

கூட்டம் — எங்களின் வழி

வெற்றியுடன் அவளுக்கு எங்கள் இலக்கு முன்னே செல்லவேண்டும், ஆனால் ஒருவழியிலும் உள்ளன.

***

மீனாட்சி நாளுக்கு நாள் பல்வேறு சவால்களை எதிர்கொண்டு ஒரு பெண் தன் சுயமையை நிரூபிக்கப் போராடி வந்தாள். அவள் வாழ்க்கையின் கடினமான காலத்துக்குப் பிறகு, இப்போது அவளுக்கு ஒரு புதிய பாதையை நோக்கி செல்லும் நேரம் வந்தது. அவள் எதிர்கொண்ட சோதனைகள் அவளை உடைத்துவிடவில்லை, அதை மாற்றவும் வழி காட்டும் ஒரு வலுவான அடையாளமாக மாற்றியிருந்தது.

கூடவே, அவள் தனிமையின் வாழ்க்கை பற்றிய பார்வை மாற்றியிருந்தது. அவளது குடும்பத்தினருக்கும், அவளது சமுதாயத்துக்கும் அவள் எவ்வளவு முக்கியமானவர் என்று உணர்ந்தாள். அவளது வாழ்க்கையில் அனைத்து நிகழ்வுகளும் அவளது ஆற்றலுக்கும், துணிச்சலுக்கும் ஒரு அழுத்தமான ஆதாரமாகவும், பாடமாகவும் மாறியது.

இந்த அத்தியாயம் ஒரு மாறுதல் வேகத்தில் இறுதிக்கு வரும் ஒரு தொடர்ச்சியாகப் போகிறது, இதுவரை அவளது பயணம் பல்வேறு பரிமாணங்களில் வெற்றியுடன் முடிந்தது. தற்போது அவள் முன்னே செல்லும் புதிய பாதை காத்திருப்பது வெற்றி மற்றும் சவால்களின் கூட்டமைப்பாகும்.

பொது வழிகளின் மீது வெற்றி

மீனாட்சி தற்போது ஒரு புதிய நிலைக்கு வந்துவிட்டாள். அவள் பயணம் வெற்றியடையும் போது, அத்துடன் அவளது வாழ்க்கையின் மற்றொரு பக்கம் ஊக்கமான மாற்றத்தை உருவாக்கியிருந்தது. அவளது குடும்பம், அவளது பள்ளி, அவளது சமூகத்தின் மீண்டும் அவளை உறுதிப்படுத்துவதை அவள் உணர்ந்தாள்.

வெற்றியின் வழியிலே அவள் சென்று கொண்டிருந்த போதிலும், அவளுக்கு அந்த சவால்களின் தொடர்ச்சி இன்றும் இருக்கும். அதே சமயம், அவள் அனைவருக்கும் ஒரு உதாரணமாகவும், ஒரே நேரத்தில் ஒரு வழிகாட்டியாகவும் மாறி விட்டாள். அந்த உணர்வு அவளை மேலும் வலுப்படுத்தியது.

அனைவருக்கும் ஒரு செய்தி

“எல்லாவற்றுக்கும் ஒரே வழி இருக்கின்றது. அது ஒரு முன்னேற்றமான பாதையை நோக்கி செல்லும். நாம் எதுவாக இருக்கவேண்டுமானாலும், அந்த மனப்பாங்கு தான் என்னை இங்கே இட்டுக் கொண்டுவரியது. நாம் நம்மை நிரூபிக்க முடியுமா என்று எண்ணியபோது, அது மட்டும் அல்லாது நமது உறுதிபூர்வமான முயற்சிகள் தான் என்னை இந்த நிலைக்கு கொண்டு வந்துள்ளன,” என்று மீனாட்சி கூறினாள்.

அந்த வார்த்தைகள் மீனாட்சியின் வாழ்க்கையை நிலைப்படுத்தின. அவளுக்கு வெற்றியின் உணர்வு மட்டுமல்ல, மற்றவர்களிடமும் அந்த உரிமையைப் பெறும் ஒரு அரிய வாய்ப்பு கிடைத்தது.

புதிய தொடக்கம்

இப்போது அவள் அப்பாவி மற்றும் சமூகத்தின் மேலான நிலையைப்பற்றியும் புதிய கோணத்தில் நினைத்து முன்னேறுகிறது. ஆனால் அவளுக்கு தெரிந்த ஒன்று – அவளது வாழ்க்கையில் எதுவும் எளிதாக கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அவள் போதுமான போராட்டத்தினால், அது மாற்றத்தை உருவாக்கும்.

தனிமை, அவளது வாழ்வின் ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒரு சவாலாக இருந்தது, ஆனால் இப்போது அது அவளது வலிமையான அடையாளமாக மாறிவிட்டது. மீனாட்சி இந்தக் கதையை முடித்துவிட்டு, இன்னும் பல பாதைகளை வெற்றி பெறுவாள் என்ற உறுதியில் சென்று கொண்டிருந்தாள்.

கதை முடிவில்…

மீனாட்சி ஒரு வெற்றியாளர் அல்ல, ஒரு வீரனாக மாறினாள். அவள் இன்னும் சவால்களை எதிர்கொண்டு புதிய வாய்ப்புகளை உருவாக்குவாள், ஆனால் அவளுக்கு தெரிந்தது — வாழ்க்கையின் ஒரே உண்மை அது தான், உழைத்தாலே நீ எதிர்கொள்ளும் அனைத்தையும் கடக்க முடியும்.

இப்போது அவளது சவால்களை, அவளது வாழ்க்கையை யாரும் நாசமாக்க முடியாது. அவள் தனக்கே உரிய பாதையை தொடங்கி விட்டாள்.

END