“அவளுக்குள் ஒரு பரிசல்”

சாரன் நவீன்

1

மழைத் துளிகள் வானத்திலிருந்து வெண்மஞ்சள் நிற மேகங்களை பிய்த்து கீழே விழும் ஓர் இசை போலவே இருந்தது. நெசவாளர் சந்தை தெருவின் ஓரத்தில் இருந்த களிமண் வீடுகள் பசுமை மேலே பரவி ஒரு வாழ்ந்த ஓவியமாய் நின்றன. ரமேஷ் தனது பழைய ஹீரோ சைக்கிளை மெதுவாக மழையில் ஓட்டிக்கொண்டு வந்தபோது, எதிரே பச்சைப் பருத்தி சலுவையில் சாய்ந்த ஒரு உருவத்தைப் பார்த்தான். வழக்கம்போல இருந்திருக்கும் ஒரு கிறிஸ்துவ பாட்டி அல்ல; அந்த உருவம் பெண். ஒரு பெண், மெலிந்த உடல், கண்களில் பசுமை கலந்து ஏதோ சோர்வு.

அவள் நின்று கொண்டிருந்தது கிராமத்துக் கடைவீதிக்கு அருகே. ஒரு பெரிய ப்ளூ நிற ரெயின் கோட்டில் மூடியிருந்தாலும், அவளது முகத்தில் ஒரு வித கண்ணீரின் வட்டம் இருந்தது. கூந்தல் ஈரமாய் தோளில் நெளிந்து, அவள் பக்கத்து மரத்தின் கீழ் ஒரு பக்கமாய் சாய்ந்து நின்றாள். ரமேஷ் தனது சைக்கிளை ஓரமாக நிறுத்தினான், பையில் இருந்த காய்கறிகளை திருத்தி வைத்துக்கொண்டு சத்தமில்லாமல் அவளிடம் நெருங்கினான்.

“சார்… சிதம்பரம் போற பஸ்ஸு எங்கிருந்து பிடிக்கலாம்?” அவளது குரல் அவனை ஆழமாய் தொட்டது. சிறு துளிகளாக அவனது மனதில் விழுந்தது. அந்த ஒலி, ஒரு அழைப்புக் குரல் போல இருந்தது.

“சிதம்பரம் பஸ்…” ரமேஷ் தயங்கினான். “இங்க நேரா பஸ் இல்லங்க. ஆனா… நான் உங்களை டவுன் வரை விட்டுடலாம். அங்கிருந்து பஸ் கிடைக்கும்.”

அவள் தலையாட்டினாள். “வேணாம் சார்… நான் போய்டுவேன்.”

“சார் வேண்டாம். ரமேஷ்.” அவன் சிரித்தான். “நீங்க இங்கயேயா புதியவங்க?”

“இல்ல… பழையவங்க தான். ஆனா ரொம்ப நாளாச்சு. இப்போ மாதிரி மழையில் தான் வந்தேன் நானும். மறுபடியும் அதே மழை. அதே நெசவாளர் வீதி. ஆனா நான்தான் வேற மாதிரி.”

அவள் ஒரு புன்னகை காட்டினாள். ஒரு சோகத்தில் மூடிய புன்னகை. ரமேஷ் சில நொடி அவளது முகத்தை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான். அவளது கண்களில் இருந்த தூக்கம், வெளிச்சம், இருள்—all at once. அவளது பெயர் கேட்க விரும்பினான். ஆனால் அவளே சொன்னாள்.

“நந்தினி. பேரு நந்தினி.”

“நந்தினி அக்கா… நான் ரமேஷ். இங்க தான் நெசவாளர் கடை பக்கத்துல இருக்குற ஹெர்பல் ஸ்டோர் பக்கத்துல வேலை பாக்கறேன்.”

“நீங்க இவ்ளோ நேரமா பேசறீங்க? வேலைக்குப் போக வேண்டாமா?”

“போகணும். ஆனா இந்த மழை என்னை ஊருக்குள்ளே போயிட்டு வரச் சொல்ற மாதிரி இருக்கு. நீங்க தான் அந்த மழையோட வந்தவங்க போல.”

அவள் சிரித்தாள். இதுதான் அவன் கேட்ட முதல் சிரிப்பு. அது முழுமையான சிரிப்பு இல்லை, ஆனா ஒரு வாசல் திறக்கற மாதிரி.

“நீங்க இங்க வர காரணம் என்ன?”

“வேலைக்காக. சிதம்பரத்துல ஒரு பிரைவேட் பள்ளி. ஆசிரியர் வேலை. ஆனா… ஏதோ ஒரு சந்தேகம் மனசுல இருக்குது. நானா இதுக்கு பொருத்தமானவளா?”

“யாரு சொன்ன? நீங்க சரியானவங்க தான்னு எனக்கு ஃபீலிங்கு இருக்கு. கொஞ்சம் நேரம் பேசிட்டா அது தெரியும்.”

“நீங்க சাইকிள்ல போறீங்கலா?”

“ஆமா. பின் சீட்டுல அமருங்க. டவுன் வரை எடுத்துடுறேன். அங்க பஸ் கிடைக்கும். நன்றாக இருக்குமா?”

நந்தினி சில நொடி சிந்தித்தாள். பிறகு மெதுவாக, தவிக்க தவிக்க தனது பையில் இருந்த ஒரு பழைய துணி வைத்துவிட்டு சைக்கிளின் பின் சீட்டில் அமர்ந்தாள். மழை மெதுவாய் குறைந்தது. இருவரும் எதையும் பேசாமல் சைக்கிளில் நகர்ந்தார்கள். சக்கரங்களின் சுழற்சி, தூறல் மழையின் சத்தம், ஒரே நேரத்தில் ஒரு சின்ன பரிசலை உருவாக்கியது. அந்த பரிசலில்தான் ரமேஷ் புறப்பட்டான்—அவளை அறிய.

“நந்தினி அக்கா… ஒரு கேள்வி கேக்கலாமா?”

“ஏன் வேண்டாமா? நீங்க ஏற்கனவே நிறைய பேசறீங்க.”

“மழை உங்க மாதிரி நபர்களை மட்டும் தான் அழைக்கிறதா? ஏன் நானும் உங்க மாதிரியே ஒரு நாள் திரும்பி வருவேனா இந்த ஊருக்கு?”

அவள் சற்று சிரித்தாள். “மழை வருவதில்லை ரமேஷ். அது நம்மை அழைக்குது. அது எப்போதுமே நம்முள்ள இருக்குற எண்ணங்களை தூக்கியெறிகிறதுதான். நீங்களும் ஒருநாள் புறப்படுவீங்க. திரும்பி வருவீங்க. அப்போ உங்களுக்கே புரியும்… அந்த மழையோட எதையும் விட்டுட முடியாது.”

சைக்கிள் நகர்ந்தது. அந்த சாலையில் வண்டிகள் இல்லை, மழை மட்டும் தான். துளிகள் நெசவாளரின் கட்டிலில் விழும் சத்தம் போல இருந்தது. ரமேஷ் கவனமாக அவளின் தோளில் சாய்ந்து விழாமல் சைக்கிள் ஓட்டினான். எதையும் பேசாமல், ஒரு வித அமைதியோடு, ஒரு புதிய கதையின் தொடக்கத்தை உணர்ந்தவனாய்.

மறுநாள் காலை, நந்தினி காணவில்லை.

2

அடுத்த நாள் காலை மழை நின்றிருந்தது. நெசவாளர் சந்தை சற்று பசுமையாக இருந்தாலும், பளிச்சிடும் சூரியன் வெளிச்சத்தை களைந்து விட்டது. மழையின் வாசனையில் ஏதோ ஒரு பரிதாபமும் கலந்து இருந்தது. ரமேஷ் வழக்கம்போலவே காலை ஆறு மணிக்கே எழுந்தான். கோவிலை விட்டு திரும்பும் வழியில் அவள் நினைவுகள் சற்று குழப்பத்துடன் வந்து கொண்டே இருந்தன. “நந்தினி” என்ற பெயர் அவனது நினைவில் ஒரு கண்ணாடி போல பதிந்திருந்தது. அவள் சிரிப்பு, அவள் குரல், அவள் கண்களின் வெளிச்சம்—all became sharper after her absence.

அவன் கடையில் வந்ததும், பழைய ஹெர்பல் மருந்துகள் கொட்டிய பைகளை பிழிந்து சீரமைத்து வைத்து கொண்டிருந்தபோது, அவன் மன்னிக்க முடியாத ஒரு உணர்வில் சிக்கிக்கொண்டான்—அவள் கண்டிப்பாக வந்திருக்க வேண்டும் என்று நம்பியிருந்தான். ஆனால் அவள் போய்விட்டாள். எதுவும் சொல்லாமல். ஒரு காகிதம் கூட இல்லாமல். சைக்கிள் சுழன்ற அந்த பாதை திசையிழந்தவளாகத் தான் அவளை நினைத்தான்.

“ரமேஷ்! ஓடி வாடா இங்க!” கடை உரிமையாளர் கூவியபோது, அவன் சற்று திகைத்துக் கொண்டே வெளியில் ஓடினான். பக்கத்து கபிலா தேநீர் கடையில் சிலர் ஒன்றாக கூடி நின்றிருந்தார்கள். அந்தக் கூட்டத்தின் மையத்தில், ஒரு பழைய கிருமி பிடித்த பைக்கின் மேல் ஒரு பை. பையின் மேல் ஒரு ரெயின் கோட். பை அழுத்தமாக அடைத்திருந்தாலும், அதன் மேல் ஏதோ எழுதியிருந்தது.

“நேற்று மழையில் வந்த ஒரு பெண்மணி… இங்கயே தங்கியிருக்கலாம். சுமார் ஒரு மணி நேரம் ரெயின் கோட் போட்டுட்டு இந்த கடை வாசலில் நின்றுட்டு போயிட்டாங்க. இந்த பையை விட்டுட்டாங்க.”

“அந்த பையை என்ன பண்ணலாம்?” யாரோ கேட்டதும், ரமேஷ் அந்த பையை அருகில் சென்று பார்த்தான். இதுதான் அவளது பை. ரோஜா நிற துணி. வாசனையே அவளை நினைவுபடுத்தியது. பையில் இருந்து ஒரு ரோஜாப்பூ மலர்ந்தது போல இருந்தது. அவள் புன்னகை அந்த பையின் இடையிலிருந்ததாகத் தோன்றியது.

அவனை யாரும் நிறுத்தவில்லை. ரமேஷ் மெதுவாக அந்த பையை எடுத்தான். அதன் உள்ளே நூல்கள், ஒரு பழைய ஒப்பனை கண்ணாடி, ஒரு பென்சில், ஒரு விரிசல் பட்ட டைரி, மற்றும் ஒரு மஞ்சள் நிற தாள். அவன் அந்த தாளை மெதுவாக எடுத்தான். அதில் எழுதியிருந்தது:

“நீயும் நானும் ஒரே பரிசலில்தான் போய்க்கிட்டிருந்தோம். ஆனால் நான் கடைசிப் பிரயாணக்கரு. உனக்கு இன்னும் பனைகள் நிறைந்த கரைகள் இருக்கின்றன.
நன்றி ரமேஷ். என் பெயர் நந்தினி இல்லை.”

அவள் பெயர் நந்தினி அல்ல?

அவள் பெயர் நந்தினி இல்லையெனும் உண்மை, ரமேஷுக்கு பரிதாபம் அளிக்கவில்லை. ஆனால் ஏன் பொய் சொன்னாள் என்பதைப் பற்றிய குழப்பம் கூட வந்தது. ஒருவேளை அவள் பயப்படுகிறாள். ஒருவேளை அவள் ஒருவரிடமாவது உணர்ச்சியை கொஞ்ச நேரம் பகிர விரும்பினாள். அதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை. அவன் தன்னையே இதுபோன்று பதறவிடக்கூடாது என்று புரிந்து கொண்டான். ஆனால் அது ஒரு உண்மையான காதலின் விதையாக வளரத் தொடங்கிவிட்டது.

அந்தப் பிற்பகல் ரமேஷ் தனது கடை வேலை முடிந்ததும், அந்த ரோஜா நிற பையை வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்றான். அதில் இருந்த டைரியைப் பார்ப்பது தவறு என்று அவன் எண்ணினான். ஆனால் ஒரு பக்கம் அந்த மேகக்கூரையால் மூடிய பரிதவிப்புகளை அவன் புரிந்து கொள்ள விரும்பினான்.

டைரியின் முதல் பக்கம்:

“நான் இதை எழுதுகிறேன். ஏனென்றால் பேச யாரும் இல்லை. பேசினால் புரிந்துகொள்ள யாரும் இல்லை. சத்தமில்லாத ஒரு மழையில்தான் என் மனதில் பேசுகிறேன். இது ஒரு பயணத்தின் ஆரம்பமோ முடிவோ எனக்கே தெரியவில்லை.”

அவன் திகைத்து நின்றான். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அவளது வாழ்க்கையின் சில பகிர்வுகள் இருந்தன. ஒரு நகரத்தில் நடந்த துன்பங்கள், வேலைவாய்ப்பு இழப்புகள், குடும்பத்திலிருந்த பிரச்சனைகள்—all silently framed in poetic Tamil, raw and real. அவள் எழுத்து ஒரு சத்தமில்லாத அலறல் போல இருந்தது. சுடுகாட்டின் வாசலில் காத்திருக்கும் ஒரு கருஞ்சேவல் போல.

“நீங்களும் ஒருநாள் புறப்படுவீங்க,” அவள் சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. “திரும்பி வருவீங்க.”

அவள் திரும்பியிருக்கலாம். இல்லையென்றாலும் அவளது நினைவு திரும்பியிருக்கிறது. அவள் விட்டுபோன ரெயின் கோட், அவளின் வாசனை, அந்த வார்த்தைகள்—all stayed behind like heat left in an empty room.

அந்த இரவு ரமேஷ் தூங்கவில்லை. மழை மீண்டும் தூறிக் கொண்டிருந்தது. அவனது மனதில் ஓர் ஏக்கம் வளர்ந்துகொண்டே இருந்தது. அவன் சொந்த கிராமத்தில் இருந்தாலும், அவளால் தான் அந்த ஊருக்கு ஒரு புதிய பரிமாணம் வந்தது. சின்னதொரு பரிசல், ஆனால் அதில் ஒரு கனமான காதல் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது.

3

மழையின்றி இருந்த மூன்றாவது நாள் காலையில்தான் ரமேஷ் உணர்ந்தான்—நந்தினி (அல்லது அவள் சொன்ன அந்த பெயர் அல்லாத பெண்) தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கையை இழந்துவிட்டதாக. அவள் ஒரு நாள் மட்டுமே அவனது வாழ்வில் வந்தவளாக இருந்தாலும், அவள் விட்டுவிட்ட தாக்கம் நிலவிக்கொண்டிருந்தது. அந்த பையின் வாசனையை விட அவளது இல்லாத வாசல் தான் அதிகம் கேட்கிறதுபோல் இருந்தது.

கடையின் பக்கத்து மூலைக்கு வந்தபோது பழைய பத்திரிகைகள் கொட்டியிருந்த இடத்தில் நந்தினி எழுதி வைத்திருந்த டைரியின் ஒரு பக்கம் விழுந்து கிடந்தது. அவன் அதைப் பார்த்ததும் அவளின் குரல் வந்தது போலவே உணர்ந்தான்.

“என் பெயரை நீ தேடினால் கூட, அது மழையில் கரைந்துபோகும்.
ஆனால் என் கண்களில் நான் பார்த்தது – உனது அமைதியில் நான் மறைந்தது.
நினைவில் வைக்கும் வேண்டாம் ரமேஷ்,
ஏனென்றால் நினைவுகள் தான் எனக்குத் துன்பம்.”

அந்த நொடியில் அவன் முடிவு செய்தான்—அவளை தேட வேண்டும். உண்மை என்னவென்று கண்டுபிடிக்க வேண்டும். ஒருவேளை அவள் சிதம்பரத்திற்கே சென்றிருக்கலாம். ஒருவேளை வேலைவாய்ப்பு காரணமாக நகரம் நோக்கி கிளம்பியிருக்கலாம். ஆனால் ஏன் அவள் அவ்வளவு உருக்கமாகவே வந்தாள், பின்னர் காணாமல் போனாள்?

அவன் தாய் அவனிடம் கேள்வி கேட்டாள்: “யாரு அந்த பொண்ணு? நீ ஏன் அவள் பையை வீட்டுக்கு கொண்டு வந்திருக்க?”

“தாயி… அவள் வழியிழந்தவள். நான் அவளைக் கண்டுபிடிக்கணும்.”

அவனது தாய் சற்று நேரம் பார்த்துவிட்டு, மெதுவாக சொன்னாள்: “யாரைப் பார்த்தாலும் ரமேஷ், உன் அப்பாவை மாதிரி பாக்குறேன். அவனும் ஒரு சமயம் ஒருவரை தேடி கிளம்பினான். ஆனால் வாழ்நாள் முழுக்க அந்த தேடலிலேயே இருந்தான்.”

ரமேஷ் அந்த வார்த்தைகளை எடுத்துக்கொண்டாலும், அவை அவனைத் தடுக்கவில்லை. அவர் பைக்கின் மீது அந்த ரோஜா பையை கட்டிக்கொண்டு சிதம்பரத்திற்கு புறப்பட்டான். சாலையில் சென்றபோது அவள் புன்னகை, அவள் எப்போதும் நிமிர்ந்து பார்த்த தூரம்—all danced in front of his eyes like a hallucination.

சிதம்பரத்தில் வந்ததும், ரமேஷ் முதலில் ரயில்நிலையம் பக்கமாகவே போனான். பக்கத்து கிச்சன் ஹோட்டலில் வேலை செய்யும் இளவரசனிடம் அவன் கேட்டான்: “மன்னிக்கணும், ஒரு ரெயின் கோட் போட்ட பெண் நேற்று முன்தினம் இங்க இருந்து வந்திருக்காங்க, பார்த்தீங்களா?”

இளவரசன் சற்று நினைத்துவிட்டு சொன்னான்: “ரெயின் கோட் போட்ட பெண்… ஆமாம். ஒரு காப்பி சாப்பிட்டு கண்களை மூடி தூங்கின மாதிரி இருந்தாங்க. போனாங்க. ரெயிலுக்கெல்லாம் இல்ல. பஸ்ஸும் இல்ல. ஒருத்தர் காருல ஏத்திக்கிட்டு போனாங்க போல. மைசூர் சைடு.”

“மைசூர்?”

அவள் அந்த நோக்கத்தில் ஏன் சென்றாள்? ஆனால் அந்தச் செய்திகள் அந்த நேரத்தில் அவனுக்கு வழிகாட்டியாக இருந்தன. மைசூர் செல்லும் ரோட்டிலேயே அவன் பைக்கில் கிளம்பினான். சாலை வழியில் அவன் பல பேரிடம் கேட்டான், ஓய்வு எடுக்கும்போதும் அவளது டைரி வாசித்தான். அவளது எழுத்துக்களில் அவளது முகத்தை தேடினான்.

“நகரங்களெல்லாம் என்னை ஒதுக்குகிறன.
ஆனால் பக்கத்து கிராமச் சிறுவன் என் மனதை வாசித்தான்.
இது காதலா? இல்லையென்றால் நான் ஏன் நிம்மதியாய் தூங்க முடியவில்லை?”

அவள் எங்கிருந்தாலும், அவளும் இதேதான் நினைத்திருக்க வேண்டுமென்ற எண்ணத்தில் அவன் கனத்தான். ஒரு நாள், ஒரு தேடல், ஒரு பையில் இருந்த ஒரு வாசனை—all enough to make a man leave his place of comfort.

மைசூர் நகரத்தின் வண்ணமயமான சதுக்கங்களில், அவள் இருப்பதற்கான அடையாளங்கள் இல்லை. ஆனால் ஒரு இடத்தில், பழைய நூலகத்தின் வாசலில், ஒரு பழைய காகிதத்தில் அவள் எழுத்துரு போல இருந்தது:

“நான் யாரும் இல்லாத இடத்தில்தான் என்னை உணர்கிறேன்.”

அவள் வாழ்ந்திருப்பதா? மறைந்துவிட்டாளா? அல்லது அவள் அந்த ஒரு நாள் மட்டும்தான் உண்மையாக இருந்தவளா?

ரமேஷ் இரவு நேரத்தில் ஒரு கோவிலில் தங்கியபோது, சிறிய ஒரு பிள்ளை அவனை நோக்கி வந்து கேட்டான்: “அண்ணா, நீ என்ன தேடிக்கிட்டு இருக்க?”

“ஒரு வாசல்.”

“அது வீடுல தானிருக்கும்?”

“இல்லை. அவள் வாசல். அவள் திடீர்னு வந்தாங்க. சொல்லாம புறப்பட்டாங்க.”

பசங்க சிரித்தான். “அப்போ அது கனவுதானே!”

ரமேஷ் சிரிக்கவில்லை. அந்த வார்த்தைகள் சுடுவதுபோல் இருந்தது. ஒருவேளை நந்தினி (அவளின் உண்மையான பெயர் எதுவாயினும்) ஒரு கனவாகத்தான் வந்திருக்கக்கூடும். ஆனால் அந்த கனவு தான் இப்போது அவன் வாழும் மாயை.

பைக்கில் திரும்பி வந்து நெசவாளர் சந்தை சேர்ந்தபோது, அவன் முகத்தில் சோர்வும், மனதில் சுமையும்தான் இருந்தது. ஆனால் அதே சமயம் அவன் ஏதாவது உணர்ந்தான். அவள் இருப்பது முகங்களில் இல்லை. அவள் இல்லாததில்தான் அவள் இருப்பது.

அந்த நாள் மாலை கடைக்கு வந்தபோது, ஒரே கண்ணாடியுடன் ஒரு சின்ன புத்தக கவரின் உள்ளே ஒரு புதிய நோட்டு இருந்தது. ரமேஷ் அதைப் பார்த்ததும் அறிந்து விட்டான்—அவள்தான். அந்த கைரேகை, அந்த மொழி, அந்த வலி.

“மீண்டும் ஒருநாள் நமக்கு சந்திப்பு இருக்கும். அதுவரை, இந்த மழையை ரசிக்க. ஏனெனில் நானும் அதில்தான் இருக்கிறேன்.”

அவன் அந்தப் பக்கத்தை அடைத்தான். பக்கத்தில் நின்றிருந்த ஜன்னலில் காற்று வீசிக்கொண்டே இருந்தது.

அந்த நாளில் ரமேஷ் கடையை மூடவில்லை. அவன் ஜன்னல் வழியாக அந்த காற்றைப் பார்த்தான். பக்கத்தில் இருந்த ரோஜா பை மெதுவாக அசைந்தது.

அவள் கடிதமோடு வரவில்லை. ஆனால் அவளின் காற்று வந்தது.

4

அந்த கடைசி கடிதம்—வெறும் ஒரு வரி மட்டும் இருந்தாலும், அது ரமேஷுக்குள் மழையை மீண்டும் உண்டாக்கியது. “மீண்டும் ஒருநாள் நமக்கு சந்திப்பு இருக்கும்” என்ற அந்த வார்த்தைகளில் எதிர்பார்ப்பு மட்டும் அல்ல; ஒரு வகை நம்பிக்கையோடு கலந்த குளிர்ந்த தனிமை இருந்தது. அதன் பிறகு, ரமேஷ் வழக்கம்போல கடையில் வேலை பார்த்தான், சைக்கிளில் வட்டமிட்டான், வீட்டில் அமைதியாக இருந்தான், ஆனால் அவளின் குரல், சிரிப்பு, மூடிய ரெயின் கோட்டின் வாசல், அனைத்தும் அவனுடன் வந்து கொண்டே இருந்தன. அவள் இருந்த இடங்கள் இப்போது இல்லை. ஆனால் அவள் இல்லாத இடங்கள் அவனுக்குள் ரொம்பவே இருந்தன.

மழைக்காலம் முடிந்தது. ஆனால் மேகங்கள் நகரத்துக்கு வெளியே போயில்லை. கதிரவன் வெளிச்சம் தருவது போல இருந்தாலும், நெஞ்சுக்குள் இருட்டு மட்டும் தான். அந்த இரவில், ரமேஷ் தனது பள்ளி நண்பன் முரளியை சந்தித்தான். முரளி நகரத்தில் கணினி நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்து சில நாட்களுக்கு ஊருக்கு வந்திருந்தான். இருவரும் பழைய நூலகத்துக்கு பின்புறம் இருந்த பெரிய மரத்தடியில் உட்கார்ந்தார்கள்.

“நீ யாரை தேடி ஓடுற?”

“ஒரு பெயர் இல்லாத முகம்.”

“அந்த முகம் உனக்கு என்ன செய்துச்சு?”

“பேசாம இருந்தது. ஆனா முழுக்க பேசிகிட்டது.”

முரளி சிரித்தான். “நம்ம ஊருல யாரும் இப்படி பேசாம நழுவிட்டவங்களை நெனச்சுக்கவே மாட்டாங்க. நீ மட்டும் யாரை தேடி கதையா வாழ்ற?”

“அவளை ஒரு நாள் பார்த்தேன். ஒரு நாள் மட்டும். ஆனா அந்த ஒரு நாள், ஒரு லைப்டைமா ஆயிடுச்சி.”

“ஏதோ ரொம்ப மெலிசா இருக்கு. எனக்கு பயமா இருக்கு டா.”

“எனக்கு இல்லை.”

முரளி எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவன் பக்கத்தில் இருந்து மெதுவாக ஒரு பழைய செய்தித் தாள் எடுத்து ரமேஷிடம் தந்தான். “இது சிதம்பரத்துல பிரசுரமான ஒரு வார இதழ். மேலே பாரு.”

அந்த முன்னணி செய்தியில் ஒரே ஒரு புகைப்படம் இருந்தது. ஒரு பெண்—ரெயின் கோட்டில், முகம் தெளிவாக இல்லை. ஆனால் கண்கள் மட்டும் தெரிகின்றன. அவளேதான். ரமேஷ் அதை கண்டவுடன் தெரிந்தது. அந்த ஒளிக்கண்ணிகள், அந்தக் கண்களில் விழுந்த மழைதுளிகள்—அவை உருவங்களாக அவனது நெஞ்சில் பதிந்துவிட்டன.

அந்த செய்தியின் கீழே எழுதியிருந்தது:

“மறைந்த தாயின் பெயரில் திரும்பிய பெண் – மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு சிதம்பரத்தில் பழைய வீட்டு வாசலைத் திறந்தவள்.”

ரமேஷ் அதைப் படித்து முடிக்கும்போது அவனது கை நடுங்கியது. அந்த பெண் ஏதோ மறைக்க முயற்சித்தாள். ஆனால் அவளது வரலாறு ஒரு பகுதியாக மீண்டும் வெளியில் வந்தது. அவள் ஒரு புது பெயரில் வந்திருந்தால் கூட, பழைய வாசல் அவளைக் கூப்பிட்டிருக்க வேண்டும்.

அவள் பெயர் இப்போது தெரியவில்லை. ஆனால் அவள் தோன்றும் இடம் தெரியும். சிதம்பரத்தில் இருந்த அந்த பழைய வீடு. அது நந்தினியின் (அவள் கூறிய அந்தக் கால்நாமம்) இல்லையென்றால் கூட, அந்த முகம் தான் சொல்வதைக் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்.

அடுத்த நாள் ரமேஷ் முற்றிலும் திட்டமிட்டு கிளம்பினான். வீட்டுக்கு எதுவும் சொல்லவில்லை. கடை உரிமையாளரிடம் அவன் சொன்னது: “ஒரு நாளைக்கு மட்டும் ரிலீவு கொடுங்க. மனசு குழம்புது.” அவரும் எதுவும் கேட்டுக்கொள்ளவில்லை. இந்தத் தினங்கள் ரமேஷை எல்லோரும் மவுனமாக ஏற்றுக்கொள்வதற்கே வழி வகுத்திருந்தன.

பழைய சிதம்பரம் வீதி. பக்கத்தில் நிழல் வீசும் பீப்பாய் மரங்கள். மழைக்காலத்துக்குப் பிறகு அந்த வீதிகளில் ஒரு சோம்பல் பரவி இருந்தது. ஆனால் ரமேஷுக்கு அது துடிப்பாக இருந்தது. அவன் ஒரு தொலைதூர காட்சி போல அந்த வீடைக் கண்டான்—மூடப்பட்ட கம்பிச் சாளரம், துவையல் மரங்கள், முறிந்த கம்பிகள். அவளது முகம் அந்த மாடியில் தெரிந்தது போல இருந்தது. ஆனால் இது கற்பனையா, உண்மையா என அவனுக்கே தெரியவில்லை.

அவன் வாசல் வழியாக நுழைய முயற்சி செய்யவில்லை. பக்கத்து பிள்ளையிடம் கேட்டான்: “இந்த வீட்டுல யாராவது இருக்காங்களா?”

“இல்லங்க. ஒரு பெண் வந்தாங்க. மூன்றே நாட்கள் தங்கினாங்க. பிறகு போயிட்டாங்க.”

“எங்க?”

“பள்ளிக்கூடம். தாயார் பழைய பள்ளி. அங்கதான் ஒரு நாள் முழுக்க இருந்தாங்க.”

ரமேஷ் பள்ளிக்கூடத்துக்கு ஓடினான். அந்தக் கிராம பச்சை கட்டிடங்கள், சிமெண்ட் மேடைகள், அந்த வாசலில் ஒரு வட்டத்தில் கொத்தி வைக்கப்பட்ட ரோஜாபூ சின்னம்—all felt like paths she had touched.

அவள் இருந்த வகுப்பறை ஒரு தளத்தின் சாளரமாய் இருந்தது. அருகிலிருந்த ஆசிரியை கூறினார்: “ஆமா, ஒரு நாள் வந்தாங்க. எதுவும் சொல்லாம, சும்மா மேசையில உட்கார்ந்தாங்க. அந்த நாள் முழுக்க எழுதினாங்க. கடைசியா ஒரு காகிதம் வச்சுட்டு போயிட்டாங்க.”

அந்தக் காகிதத்தை ரமேஷ் பார்த்தான். அந்த எழுத்து… அந்த எழுத்து தான். அவளது எழுத்து.

“நீ ஒரு நாள் வாசல் திறந்துவிட்டாய். ஆனால் நான் வாசலாகவே மாறிவிட்டேன். என்னுள் வருபவர்கள், என்னைவிட்டு செல்வதற்கும் பயப்படும். ஒரு நாள் உனது பரிசல் வரும்போது, அந்த வாசலை மீண்டும் திறக்கலாம்.”

ரமேஷ் அந்தக் கடிதத்தை விரித்தபடியே சிரித்தான். அவளுக்குள் ஒரு வாசல் இருந்தது. அவனுக்குள் ஒரு பரிசல். ஒருவருக்கொருவர் நேரத்தில் சந்திக்கவில்லை. ஆனால் சந்திக்காமலேயே வாழ்வதற்கான ஓர் வாய்ப்பு இருவரும் தரிக்க வேண்டிய நேரம்.

அவன் மௌனமாக அந்த கடிதத்துடன் வெளியே வந்தான். வீதியில் ஏதோ காற்று வீசிற்று. ஒரு மழை மீண்டும் விழப்போகும் போல இருந்தது.

மழை அதே வழியாகவே விழுகிறது. ஆனால் எப்போதும் அது நமக்குள் பல சுகாதாரங்களை உருவாக்கும். அவளது முகம் ஒரு மழையில் ஒளிந்திருக்கலாம். ஆனால் அந்த முகம் ஒரு நாளில் மீண்டும் தோன்றும். அவளும் அவனும் சந்திக்கவில்லை. ஆனால் சந்திக்காமல் இருக்க முடியாதவர்களாகவே நின்றனர்.

அந்த நாளில், ரமேஷ் திரும்பி வந்தான். ஆனால் அவள் முகம் அவனுடன் வந்தது.

5

மழை தவித்த வெயிலில் ரமேஷ் சிதம்பரம் பள்ளி வாசலின் மர நிழலில் சில நிமிடங்கள் அமர்ந்திருந்தான். கையில் இருந்த அந்த கடைசி கைமுறிப்பு—நந்தினி அல்லது அந்த பெயர் இல்லாத பெண்ணின் எழுத்து—அவனது மனதுக்குள் நிலவும் வானத்தில் ஒரு கீறல் போட்டது போல இருந்தது. “நீ ஒரு நாள் வாசல் திறந்துவிட்டாய். ஆனால் நான் வாசலாகவே மாறிவிட்டேன்…” என்று எழுதிய அந்த வரிகள் ஒரு பக்கத்தில் கவிதைதான். ஆனால் மற்றொரு பக்கத்தில் அது தன்னை மூடியவளின் கூச்சலாகவே இருந்தது.

அவளை நேரில் சந்திக்க முடியாமையால் ஏமாற்றம் இருந்தது. ஆனால் அது இப்போது வழி தடுப்பதாய் இல்லை. ஏனெனில் அவளும் தவித்திருக்க வேண்டும். அவளது எழுத்துகளில் உள்ள அனுபவங்கள், வலிகள், பிரிவுகள—all spoke more than her mouth ever did. அவளுடன் சேரவேண்டுமென்று அவன் எண்ணவில்லை. ஆனால் அவள் மட்டும் இருக்கக்கூடாது என்பதுதான் அவனது வேண்டுகோள்.

மீண்டும் நெசவாளர் சந்தைக்கு திரும்பியதும் அவன் மாற்றமடைந்தவனாகவே இருந்தான். அன்றுவரை அவள் நினைவுகளால் அவன் உறைந்து இருந்தான். இப்போது, அவள் நினைவுகளே அவனை நகர்த்தின. அவன் அவள் முகத்தை நினைக்கவில்லை. அவளது எழுத்தின் வாசனையை மட்டுமே.

பழைய ஹெர்பல் கடையின் சுவரில் ஒரு விரிசல் இருந்தது. அவள் கூறியது போல, சில வாசல்கள் உட்கருத்தாகவே திறக்கும். அவள் மீண்டும் வருவாளா என்று அவன் எண்ணவில்லை. ஆனால் அவள் வாசல் இங்குத்தான் இருப்பதை அவன் உறுதியாக நம்பினான். ஒருநாள் அவள் வாசலை நெருங்கும் காற்று வந்து அடிக்கும். அந்த காற்றே அவளை அழைக்கும்.

அந்த இரவு ரமேஷ் புதியொரு பழக்கத்தை உருவாக்கினான்—ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு கடிதம் எழுதுதல். அவளுக்கான கடிதம். அவளிடம் எப்போதும் சொல்ல முடியாத வார்த்தைகள், கேட்க முடியாத சவால்கள், சில நேரங்களில் கேட்டுவிட ஆசைப்படும் அர்த்தமற்ற சந்தேகங்கள்—all spilled on the page. இந்தக் கடிதங்களை அனுப்ப அவனிடம் முகவரியே இல்லை. ஆனால் அவன் அவற்றை எழுதினான். ஏனெனில் அவன் இதழில் எழுதும்போது மட்டும் தான் மனம் உணர்ந்ததைச் சொல்லத் தெரிந்தது.

முதல் கடிதம்:

“நீ இருக்கிறாய். இல்லையென்றாலும் இருக்கிறாய். என் சைக்கிளின் பின்சட்டம் சுற்றும்போது கூட நின்னேன். உன் பெயர் தெரியாமலே நான் உன்னைக் கூப்பிட்டேன். அதில் தவறு இருந்தால், அதுவே எனது உண்மைதான்.”

இரண்டாவது கடிதம்:

“நீ சொன்னாய் – நீ வாசலாக மாறிவிட்டாய். ஆனால் எனக்கு நீ இன்னும் ஒரு மழைதான். மெதுவாக, வெவ்வேறு பக்கங்களில் விழும் ஒரு துளி. நான் கண்ணை மூடினாலும், உன்னைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.”

இவ்வாறு எழுதி வைத்த 19வது நாளில்தான் ஒரு புதையல் வந்தது.

மாலை நேரம். கடை மூடப்படும் நேரம். ரமேஷ் சைக்கிள் முனையில் கொட்டியிருந்த காய்கறிகளை அவிழ்த்து வைத்துக்கொண்டிருந்தபோது, ஒருவரின் குரல் கேட்டது:

“இது நீங்களா எழுதினது?”

அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். சுடர்வட்ட மாடி முகம். சாம்பல் நிற சல்வார். சத்தமில்லாத கண்கள். ஆனால் அதே அழுத்தம். அந்த முகம். அவளே.

அவள் கையில் அவன் எழுதிய கடிதங்களில் ஒன்று இருந்தது. அவன் அதைப் போடாதிருக்க வேண்டும். ஆனால் ஒரு நாளில் அவன் அதை பழைய புத்தகத்தில் வைத்துவிட்டான். அந்த புத்தகம் கடைசி வாசலில் இருந்ததுதான். அவளே எடுத்திருக்க வேண்டிய நிலை.

“நீங்களா?”

“இல்ல. நீ தான் நான் எதிர்பார்த்தது.”

“அதாவது?”

“மற்ற எல்லாம் பொய் பேசலாம். ஆனா எழுத்து மட்டும் பொய் பேச முடியாது.”

அவள் புன்னகை செய்தாள். இந்த முறையில், புன்னகையில் ரம்மிய கலக்கமே இருந்தது. ரமேஷ் அருகில் சென்றான். அவள் பக்கத்தில் நின்று மெதுவாக அவள் கையிலிருந்த கடிதத்தை பார்த்தான். அவன் எழுதிய அந்த ஒரு வரி சுருக்கமாக இருந்தது:

“நான் உன்னைக் கண்டுகொண்டதை, நீ மறந்து விடாதே.”

“நீ என்னை நினைத்தாய் என்று நான் உணரவில்லை. ஆனால் நீ என்னை எழுதியாய் என்பதை உணர்ந்தேன்.”

“அப்படியெனில்… உன்னிடம் நான் ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா?”

அவள் தலைக்குனிந்தாள்.

“உனது உண்மையான பெயர் என்ன?”

அவள் மெதுவாக அவன் கண்ணைக் கண்டாள். கண்களில் நீண்ட பயணம் இருந்தது. பிறகு அவள் சொன்னாள்:

“அவளுக்குள் ஒரு பரிசல். அதுதான் என் பெயர்.”

“அது கவிதை மாதிரி இருக்கு.”

“நீயும் கவிதைதான் எழுதுகிறாய் அல்லவா?”

அவளும் வந்துவிட்டாள். எந்த பயத்துடனும் இல்லை. அவளின் பெயர் அவசியமில்லை. அவள் வந்துவிட்டாள். அந்த வாசல் திறந்துவிட்டது. அவள் வாசலில் இருந்து நகரவில்லை. ஆனால் அந்த வாசலில் ஒரு காற்று வந்தது. அதுவே அவனது கடிதம்.

அந்த இரவு, இருவரும் நெசவாளர் சந்தையின் சுண்ணாம்பு சுவரில் சாய்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். மழை வரவில்லை. ஆனால் வானம் பின்னக்குத் திரும்பியது.

“நீ நாளை என்ன செய்யப்போகற?” அவள் கேட்டாள்.

“மறுபடியும் எழுதப்போகறேன்.”

“எனக்கு?”

“இல்லை. நமக்குள்.”

அவள் சிரித்தாள்.

6

அந்த சந்திப்பு நேராக வரவில்லை. அது நிழலாக வந்தது. முதலில் எழுத்து, பிறகு வாசனை, அதற்குப் பிறகு ஒரு வழிமறை காணொளி போல ரெயின் கோட்டில் ஒரு இழை. முடிவில் அவள். அவளது முகம் மாறவில்லை. ஆனால் அவளின் மூச்சு மாற்றம் கண்டிருந்தது. ரமேஷ் அந்த இரவில் கண்ணைக் காணவில்லை. அவன் எழுதிய கடிதத்தின் வழியாக அவள் வந்து நின்றாள், அந்தப் பக்கத்தில் இருந்ததையே வாசித்தபடி. இருவரும் நிற்பது ஒரு வாசலுக்கு வெளியில். ஒரு வாகை மரத்தடியில். மழை இல்லை, ஆனால் காற்று அவளது தோலைத் தொட்டு வந்தது போலத் தெரிந்தது.

“எனக்குப் பயமா இருந்தது,” அவள் சொன்னாள், “நீ எனை வெறுப்பாய் நினைப்பாய் என்று.”

“நீ என் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க வைத்தவள். என் எழுத்து, என் தேடல், என் நாள்—all started with you. வெறுப்பு எந்த இடத்துல வந்திருக்கும்?”

“நான் உன்னிடம் பொய் சொன்னேன். என் பெயர், என் பயணம், என் மௌனம்—எதுவும் சத்தியமில்லை.”

“நீ என் அருகில் நின்றாய். அது மட்டுமே சத்தியம்தான்.”

அவள் சில நொடிகள் திகைத்தாள். பிறகு மெதுவாக அமர்ந்தாள். ரமேஷ் பக்கத்தில் அமர்ந்தான். இருவரும் பார்வை சந்திக்காமல் பேச ஆரம்பித்தனர். அந்த மூச்சின் இடைவெளி கவிதையாய்த் தோன்றியது.

“நான் ஒரு வலியில் இருந்தேன். அது குருதி மாதிரியே இருந்தது. தாயை இழந்த பின்… நான் என்னவென்று தெரியாமல் இருந்தேன்.”

“எனக்குத் தெரியுமா? நீ எதுவென்று?”

“என்ன?”

“நீ ஒரு பாடல். எல்லாரும் கேட்க மறக்க ஆரம்பித்த ஒரு பழைய துடிப்பு.”

அவள் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பில் கண்ணீர் ஓடவில்லை. ஆனால் ஒலி இருந்தது.

“நீ என் கதை முழுவதும் வாசிக்க மாட்டேனென்று நினைத்தேன்.”

“நீ எழுதினாய். நான் வாசித்தேன். அதைவிட உண்மையான உறவு வேறு ஒன்றில்லை.”

அந்த இரவில் ரமேஷ் அவளை வீட்டிற்குள் அழைத்துச் செல்லவில்லை. அவள் கேட்டபோது, அவன் சொன்னான்: “இந்த வாசல்தான் போதும். இது எல்லா கதைகளுக்கும் ஆரம்பம்.”

அதன் பிறகான நாட்களில் அவள் திரும்பத் திரும்ப வந்தாள். ஒரே இடத்தில், ஒரே நேரத்தில். ரமேஷ் அவளுக்கு காபி கொடுத்தான், கதை சொல்லி எழுத வைத்தான், அவளுடன் மவுனத்தில் நகர்ந்தான். எந்த உறவுக்கும் பெயர் இல்லாமல், எந்த நோக்கத்துக்கும் முடிவில்லாமல், அவர்கள் இருந்தனர்.

ஒரு நாள் அவன் கேட்டான்: “நீ இப்போது என்ன செய்கிறாய்?”

“வேலை தேடுகிறேன். இங்குதான். நெசவாளர் சந்தையில் ஒரு சிறிய பப்ளிஷிங் டெஸ்க்கு எழுத்து வேலை வந்திருக்கிறதாம். எடுக்குமா தெரியாது.”

“எடுத்தால் நீ எழுதுவாய். நானும் வாசிப்பேன்.”

“நீ என் வாசகர் இல்லை. நீ என் வார்த்தையாயிற்று.”

அந்த விடியலின் பின் ஒரு புதிய காலை வந்தது. அவள் அழைக்கப்பட்ட பப்ளிஷிங் டெஸ்க் ஒரு பழைய கட்டிடத்திற்குள் இருந்தது. சன்னல் வழியாக நுழையும் வெளிச்சத்தில் அவள் ஒளி வடிவில் தெரிந்தாள். ரமேஷ் அவளை வெளியே காத்தான். அவளோடு செல்லவில்லை. அவளுக்கு ஒரு தனிப்பட்ட கதையம்சம் இருக்க வேண்டும். எழுத்து என்பது தனிமையில் பிறக்க வேண்டியது.

அவள் வெளியில் வந்தாள். மெதுவாக நடந்தாள். அவள் முகத்தில் இருந்த ஒளி—ஏற்கனவே தெரிந்ததா? இல்லை அது புதிதா?

“என்னை எடுத்து விட்டார்கள். அவர்கள் சொன்னார்கள், நான் எழுதும் மொழி சுவையாக இருக்கிறதாம்.”

“அது உண்மைதான். உன்னுள் ஒரே நேரத்தில் இரண்டும் இருக்கின்றன—மழையும், கண்ணீரும்.”

“நான் உன்னை அனுப்பி வைத்த கதையாக இருக்க விரும்பவில்லை. நீ என்னை தொடரும் பக்கம் போலவே இருக்க வேண்டும்.”

“நீயே என் புத்தகம். Every word I write now begins with your absence.”

அவள் அவனுடைய கையை தொட்டாள். முதன்முறையாக. கைகளைப் பிணைத்தபடி அவர்கள் நடந்தார்கள். வீதியில் குழந்தைகள் சைக்கிள் ஓட்டிக்கொண்டிருந்தனர். ஒரு இடத்தில் வாசல் திறந்தது. சத்தமின்றி. உள்ளிருந்து வாசனை வந்தது.

“நீ எப்போதும் என்னை தேடி வந்தாய். ஆனால் இப்போது, நான்தான் எனக்குள் உன்னைத் தேடிக்கொண்டு இருக்கிறேன்.”

“அதைத் தான் காதல் சொல்லுவார்கள்.”

“இல்லை. காதல் அவ்வளவு நேர்மையானது இல்ல sometimes. இது அதற்கும் மேலதான். இது எழுத்து மாதிரி. யாரும் முழுக்க புரியாதது. ஆனா யாரும் விலக முடியாதது.”

அந்த இரவில் இருவரும் ஒரு எழுத்தாளராகவும், ஒரு வாசகராகவும், ஒரு வாசலாகவும், ஒரு பரிசலாகவும் இருந்தார்கள். ரமேஷ் எழுதிய கடிதங்கள் அனைத்தும் அவளிடம் ஒப்படைத்தான். அவள் ஒவ்வொன்றையும் வாசித்தாள். வாசித்தபோது, அவள் பெயர் தேவையில்லை. அவள் முகம் தேவையில்லை. அந்தக் காதல், அந்த உரையாடல், அந்த மவுனம்—all became the only identity that mattered.

மழை மீண்டும் விழத் தொடங்கியது.

7

மழை அந்த நாள் வரையிலேயே காத்திருந்தது போலவே இருவருக்கும் தோன்றியது. சுமார் ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு, பசுமைத் தோட்டத்தில் விழும் அந்த நெருக்கமான துளிகள் அவள் தோலை நனைத்ததும், ரமேஷ் புரிந்துகொண்டான்—அவள் சென்றுவிட போகிறாள். நீண்ட நாட்களாக இங்கு தங்கி, அவனுடன் பக்கத்தில் இருந்து, எழுதிக்கொண்டு இருந்த அந்த பெண் இப்போது ஒரு புதிய வாசலை நோக்கி பயணிக்கப் போகிறாள்.

“அவர்கள் எனக்காக வெளியூரில் பதவி மாற்றம் சொன்னார்கள்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். “கேரளா. மூணார் பக்கம். ஒரு சிறிய பதிப்பகத்தில், பூரண நேர எழுத்து உதவி.”

“நீ எழுதப்போற கதைகள் இன்னும் மழையா இருக்குமா?”

“இல்லை. இப்போது நான் வறண்ட நிலத்தில் எழுதப்போகிறேன். ஆனால் அதில் துளிகள் நீயாக இருக்கலாம்.”

அவள் சொல்லும் வார்த்தைகளில் உணர்ச்சி இருந்தது. ஆனால் அழுகை இல்லை. அது ரமேஷைச் சிரிக்க வைத்தது. அவன் உணர்ந்தான்—அவள் இப்போது பயப்படவில்லை. மூன்றாவது நாள் அவன் சந்தித்த அந்த சத்தமற்ற முகம் இப்போது மாறிவிட்டது. இப்போது அவளது கண்களில் சோகம் இல்லை. அது காற்றுடன் பேசும் ஒரு நிம்மதியான வனப்பாக மாறியுள்ளது.

“நீ கிளம்புமுன்… ஒரு விஷயம் கேட்கலாமா?” அவன் கேட்டான்.

அவள் பார்த்தாள். கண்ணடியில் என்னைக் காண்பது போல.

“உன் உண்மையான பெயர் என்னவா?”

அவள் சிரித்தாள். “அது இப்போது முக்கியமா ரமேஷ்? நீ என் பெயரில்லாமலே என் கதையை எழுதி விட்டாய். ஒரு பேனாவைத் தான் கண்ணுக்குத் தெரியாத சாயம் பயன்படுத்த வைக்கும். அதற்குப் பெயர் தேவையா?”

“நீ எனக்கு ஒரு வாசலா இருந்தாய். ஆனா இப்போது அது மூடப்போகுது.”

“மூடினால்தான் நினைவுகள் உருவாகும். வாசல் திறந்திருந்தால், யாரும் கவிதை எழுதமாட்டார்கள்.”

அந்த மழை மிதமாக வீழ்ந்தபோது, இருவரும் கடைக்குப் பக்கத்து தளத்தில் ஒரு பழைய மூடிய கடையைத் திறந்து, அவள் விருப்பப்பட்ட ‘நீல பை’க் கதையை வாசிக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவள் எழுதியது, அவன் வாசித்தது. இரண்டு மனதுகளும் ஒற்றை பக்கத்தில் கூடுவதாக இருந்தது. இருவரும் பக்கத்தில் இருந்தபோதும், அந்த வாசிப்பு நொடி நீளமான கடிதம் போலவே இருந்தது.

மழை அடிக்கடி தூறித் தூறி அடங்கியது. இரவில் வெயிலோடு கலந்த காற்று வீசியது. இருவரும் கடை மூடிய சுவரின் ஓரத்தில் அமர்ந்தபோதும், உள்ளத்தில் அந்த மூடிய வாசலுக்குள் வெளியேறும் காற்று நுழைந்தது.

“நீ என்னைப் பற்றி எழுதுவாயா?” அவள் கேட்டாள்.

“நீயே எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறாய்.”

“நான் எழுதியது நிஜமா?”

“நீ எழுதுவதில் தான் உன் உண்மை இருக்கிறது.”

“அப்படியென்றால் நீ எழுதுவதை நான் வாசிக்கலாமா?”

“மிக விரைவில்.”

அவளின் கண்கள் அவனைத் தாக்கியது. ஒரு நிமிடம் மெளனமாய் இருந்துவிட்டு, அவள் சொன்னாள்:

“முன்னாடி நான் பயந்து ஒளிந்தவள்தான். இப்போது நான் பயந்தாலும் நிற்கிறேன். காரணம் நீ.”

“நான் எதுவும் செய்யல. நீயே உன்னை மீட்டுக்கிட்ட.”

“ஆனால் நீ என் மீது எழுதினாய். அதில் தான் என்னைத் தோன்ற வைத்தாய்.”

அவன் என்ன பதிலளிக்க வேண்டும் எனத் தெரியாமல் இருந்தான். அந்த நிமிடம் சொல்லப்படாமல் இருக்கவேண்டியது போலவே இருந்தது. எதையும் தீர்மானிக்கவில்லை. ஆனால் அவர்கள் இருவரும் அதற்குள்ளேயே சேர்ந்துவிட்டார்கள்.

அந்த இரவு, அவள் தங்கியிருந்த வீட்டின் வாசலுக்கு அவன் கையால் எழுதப்பட்ட ஒரு வெண்மறை முகவரித்தாள் வைக்கின்றான்:

“எப்போதும் வருவாய் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் நீ வந்தாயே. அதில் நான் வாழ்ந்துவிட்டேன்.”

அவள் காலை கிளம்பிக்கொண்டிருந்தபோது, அந்த தாளைப் பார்த்தாள். அதை வாங்கி கண்ணில் வைக்கவில்லை. ஆனால் அவளது உதட்டில் ஒரு மழைத்துளி போல புன்னகை இருந்தது.

ரமேஷ் அந்த நாள் முழுக்க புறப்படவில்லை. கடைக்குத் தேவையில்லை. வாடிக்கையாளர்களுக்குத் தேவையில்லை. தன் எழுதத் தொடங்கிய புதுப் புத்தகத்திற்குப் பெயர் தேவை.

அவளுக்குள் ஒரு பரிசல்.
அவன் அறிந்த அந்த உண்மை. அவளுக்குள் ஒரு பரிசல் இருந்தது. ஆனால் அதில் யாரும் ஏறவில்லை. இன்று மட்டும் அல்ல. நாளையிலும் அவன் எழுதுவான். அவளுக்குள் இருந்து அவனை நோக்கி மிதந்த அந்த பரிசல் பற்றியதை.

அந்த புத்தகத்தின் முதல் வரி:

“நீ ஒரு நாள் வந்தாய். உன்னைத் தவிர வேறெதுவும் எங்கும் இல்லாதவளாய். அந்த நாள் எனது பிறந்த நாள்.”

8

மூணாருக்குப் புறப்பட்டு ஐந்து நாட்கள் ஆகிவிட்டன. நந்தினி—அவள் இப்போது தனக்கே தெரிந்த ஒரு பெயரை பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தாள்—மீண்டும் ஒரு புதிய நகரத்தின் வாசலுக்குள் சென்றுவிட்டாள். அந்த நகரம் அவளுக்குள் நுழையுமா இல்லையா என்ற பதில் அவளுக்கே தெரியவில்லை. ஆனால் இந்த முறையில் அவளுக்கு அவள் விரும்பும் தூரத்தை தேர்ந்தெடுக்கலாம். இந்த முறை, பயம் இல்லை. ஏனென்றால் இந்த முறை, அவள் பின்வாங்கும்போது யாரோ ஒருவர் அவளுக்குள் எழுதிவிட்டார்.

ரமேஷ் அவளை போன நாளிலிருந்தே ஒரு தாளாகவே பார்த்து வருகிறார். அவளது எழுத்துகளின் இடைவெளியில் அவனது வாசல் இருக்கிறது. அவள் வாசித்து முடித்த கடைசி மழைதுளியின் பெயர் தான் அவன்.

நந்தினி எழுதி வந்தாள். தினமும் ஒரு பக்கம். தன் புத்தகப்பதிப்பக வேலைக்குச் செல்லும் முன், சத்தமில்லாமல் ஒரு கப்பியில் காபி ஊற்றி, ஜன்னல் வழியாக மூணாரின் மலைகளின் மேல் பசுமையை ரசித்தபடி அவள் எழுதி வந்தாள். அந்த எழுத்துக்கள் எல்லாமே ஒரு குறிப்பிட்ட முகவரிக்கு அனுப்பப்படவில்லை. ஆனால் அவள் எழுதிக்கொண்டிருந்தவர் அவளின் உள்ளத்தை வாசித்தவன் தான் என்பதை உணர்ந்தவள். அது போதும்.

ஒரு நாள், அவள் எழுதி வைத்த பக்கத்தின் கீழே தானாகவே வந்தது:

“நீங்கள் வாசிக்கவில்லை. ஆனால் உங்கள் கண்கள் இங்கே இருக்கின்றன. உங்கள் சைக்கிளின் சத்தம் இன்றும் என் வாசலில் விழுகிறது.”

அந்த வாரத்தில் ரமேஷ் நூலகம் ஒன்றில் தன் கதையின் வாசிப்பு நிகழ்ச்சிக்குச் செல்ல அழைக்கப்பட்டிருந்தான். முதல் முறையாக. “அவளுக்குள் ஒரு பரிசல்” என்ற தலைப்பில் அவன் எழுதிய கதையிலிருந்து ஒரு பகுதியை வாசிக்க வேண்டும் என்று ஏற்பாட்டாளர்கள் கேட்டனர். நிகழ்ச்சி நடந்தது மதுரை அருகே ஒரு கலை இலக்கிய விழாவில். அவன் சந்தேகமாக இருந்தாலும், ஒரே ஒரு பெயரை நினைத்து போய்விட்டான்—நந்தினி.

நிகழ்ச்சி அன்றைய மாலை. கூரையில்லா ஒரு பூங்காவில், மரக்கம்பிகளில் மிதக்கும் விளக்குகள், காகிதத் தாள்களில் எழுதப்பட்ட வரிகள், அந்த மெல்லிய காற்று—all made it feel like a homecoming. அவன் மேடையில் ஏறி நின்றபோது, அவனது குரல் சிறிது நடுங்கியது. ஆனால் வாசித்த வரிகள் அவனது உள்ளத்தில் எழுதிய சொற்கள் என்பதால், அவன் மெதுவாக, தெளிவாக வாசிக்கத் தொடங்கினான்:

“நீ ஒரு நாள் என்னைத் தவிர்ந்தாய். ஆனால் நான் உன்னுள் சென்றுவிட்டேன். என் கதையின் ஒவ்வொரு வரியும் உன் மவுனத்தின் மேல் பயணிக்கிறது. ஒருவரை நாம் கண்டுகொள்ளும் போது, அவரை நாம் எழுதத் தொடங்குகிறோம். ஒருவரை நாம் நேசிக்கும்போது, அவரை நாம் வாசிக்கத் தொடங்குகிறோம்.”

வெளியே இருந்து புன்னகைகள், கைதட்டல்கள்—all softly landed on him. ஆனாலும் அவன் தேடியது அந்த கண்கள் தான்.

மேடையின் பின்புறத்தில், கூரையில் சாய்ந்த ஒரு பெண் இருந்தாள். நீல சல்வாரில். முகம் வெளிச்சத்தில் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் பார்வை மட்டும் நேராக இருந்தது. அவன் வாசிக்கும்போது, அந்த பார்வை நகரவில்லை.

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அவன் அதே இடத்தில் ஒரு புத்தகம் வாங்கினான்—தான் எழுதியதையே. ஆனால் தன்னிடமில்லை. அவள் முகத்தை மறைந்த பக்கம் நோக்கி சென்று அந்த புத்தகத்தை வைத்தான். அந்த பெண்மணியின் கைகளில் அந்த புத்தகம் சென்றதும், அவளது விரல்கள் மெதுவாக அதன் பக்கங்களை தொட்டன. சில வார்த்தைகள் நிஜமாகும் முன், ஒரு வாசல் திறக்க வேண்டும். அது அவளது கண்களில் நடந்தது.

அவள் என்னை பார்த்தாளா? தெரியவில்லை. ஆனால் நான் அவளுக்குள் இருந்தேன்.

மூணாருக்குச் சென்று இரண்டு மாதங்கள் ஆன பிறகு, ரமேஷ் ஒரு அஞ்சல்பொதி பெற்றான். காகிதத்தில் அவள் கைரேகை. ஆனால் முகவரி இல்லை. கடிதம் மட்டும்:

“நீ என்னுள் இருந்து எழுதினாய். இப்போது நான் என்னுள் இருந்து வாசிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறேன். பரிசல் இன்னும் நகர்கிறது. கடைசி பயணக்கரு நானல்ல. நீயும் இல்ல. அந்த பரிசல் தான் நம்முள் சுமந்த பரிமாணம்.”

அவன் புன்னகையுடன் அதை வைத்தான். அது போதுமானது. நந்தினி இன்னும் எழுதுகிறாள். அவளுக்குள் ஒரு பரிசல் இருந்தது. ஆனால் அந்த பரிசலில் ஒருவேளை அவனும் உட்கார்ந்திருப்பான்.

கடைசியாக, ஒரு நூலக விழாவில், ஒருவன் கேட்டான்:

“இந்தக் கதையின் முடிவு என்ன?”

ரமேஷ் சிரித்தான். “அவள் இன்னும் எழுதி கொண்டிருக்கிறாள். நான் வாசிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறேன். ஒரு முடிவு என்றால், அது எப்போதுமே ஆரம்பம் தான்.”

மழை விழுந்தது.

நன்றி