கார்த்திக் வீரராஜ்
தென்னிந்தியாவின் ஒரு சின்ன கிராமம் — திருக்குருக்கை. இந்த கிராமத்தின் நடுவே ஒரு மிகப் பழமையான அரசமரம் நிழல்தர்ந்து நின்றது. மூன்று நூற்றாண்டுகளாக அந்த மரம் யாருக்கும் தீங்கு செய்யவில்லை, ஆனால் மரத்தின் கீழ் இருந்த மண் எப்போதும் ஈரமாகவே இருக்கும். மக்கள் அதனை ஒரு சிறு தெய்வமாக மதித்து வழிபட்டனர். அந்த மரத்தடியில் சில பாழடைந்த கல் சிலைகள், மூடிய கிணறு, மற்றும் ஒரு உலர்ந்த பூஜை குடில் இருந்தன.
கிராம மக்கள் கூறுவதாவது, “இந்த மரம் ஒரு ரகசியத்தை பாதுகாக்கிறது. அந்த ரகசியம் யாரும் அறியக்கூடாது.” ஆனால் யாரும் அது என்னவென்று சொல்வதில்லை. இந்த மரத்தை சுற்றி மர்மங்களும் கதைகளும் வளர்ந்தன.
இதைப்பற்றிய பெரும் ஆர்வம் கொண்டவன் தான் சுந்தரமூர்த்தி — ஒரு இளம் வரலாற்று ஆராய்ச்சி மாணவன், மதுரை பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்கும். அவனுக்கு தாத்தா பெரிய கோவில்களில் வேதமும் புராணமும் சொல்லிக்கொடுத்திருந்தார். அவன் ஒரு கலைஞனாகவும் இருந்ததால், பழமையான கட்டடங்கள், கல் ஓவியங்கள் இவற்றில் பரமாச்சரியமாயிருந்தான்.
ஒருநாள் அவன் ஒரு பழைய நூலில் இந்த அரசமரத்தையும், அதற்குள் புதைந்த ஒரு ‘நட்சத்திரக் கல்லையும்’ பற்றி படிக்க நேர்ந்தது. “அந்த நட்சத்திரக் கல், நாளொன்றில் கிராமத்தை அழிவிலிருந்து காப்பாற்றும்,” என்று குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.
இதனால் சுந்தரமூர்த்தி, அதன் பின்னணியை ஆராயவே கிராமத்திற்கு வந்து விட்டான். அவன் ஒரு காலனீ மாடிக்கு அருகில் வாடகைக்கு ஒரு வீடு எடுத்து அங்கே தங்கினான். அவனுக்கு வழிகாட்டியாக இருந்தது ராசம்மாள் என்ற ஒரு பெரிய வயதான பெண், அந்த கிராமத்தில் இருந்த கடைசி பழங்குடி மரபை சேர்ந்தவர்.
“அந்த மரத்தை பற்றி நீ எதுவும் தெரிந்து கொள்ள நினைக்காதே,” என்றாள் ராசம்மாள், அவனுக்கு காபி கொடுக்கும் போதே. “அது கோபப்பட்டா, உயிரை எடுத்துவிடும்.”
ஆனால் சுந்தரமூர்த்திக்கு இந்தக் கண்மாயாகிய மரம் மேலும் ஈர்ப்பு ஏற்படுத்தியது. இரவு நேரங்களில் மரம் இருந்து ஓசைகள், மெல்லிய ஜபங்கள், சத்தமில்லா நடைகள் என பல விசித்திரமான அனுபவங்கள் அவனுக்கு ஏற்படத் தொடங்கின.
ஒரு நாள், சூரியன் மறைந்து விட்டதும், அவன் ஒரு குழாய் விளக்குடன் அரசமரத்தடிக்கு சென்றான். அங்கே அவனது நாசியை வருடும் ஒரு சற்று உலர்ந்த வாசனை பரவியது — அது சாந்தன் வாசனை போல இருந்தது. மரத்தடியில் உள்ள மூடிய கிணற்றை அவன் கவனித்தான். அதில் ஒரு செங்கல் வேர் நழுவியது போலக் காணப்பட்டது.
அவன் அந்த செங்கலை எடுத்தபோது கீழே ஒரு ஆழ்ந்த குழி தெரிந்தது. உள்ளே ஒரு பிரம்மாண்டமான பித்தளை பானை இருந்தது, அதன் மேல் மரத்தால் செய்யப்பட்ட உறை போன்ற ஓர் அடைப்புடன்.
அவன் அதை எடுத்துச் சுத்தம் செய்யும் போது, பானையின் மேல் ஒரு எழுத்து தோன்றியது — ஒரு பழங்கால வட்டெழுத்து. அவனது கண்கள் நெகிழ்ந்தன. “அருவி ஊற்றத்தில் பிறக்கும் ஒளி தான் மாயையை உடைக்கும்,” என்ற வாசகம் அதில் இருந்தது.
அதோடு, பின்னால் ஒரு நிழல் நகர்ந்தது. சுந்தரமூர்த்தி திரும்பிப் பார்த்தபோது, அங்கே ஒரு சிறுவனின் உருவம் ஓரமாக நின்றது. அவன் கண்கள் பசுமை கலந்த மஞ்சள் — மனிதருக்கே உரியதல்ல.
“இது உன்னால் தொடக்கூடாது,” என்ற அந்த நிழல், மரம் பேசுவது போல சத்தமின்றி வெளிப்படையாக கூறியது.
சுந்தரமூர்த்தி பயத்தில் கட்டிப் போனான். ஆனால் அதே நேரத்தில் அவன் உள்ளத்தில் ஒரு உணர்வு எழுந்தது — இந்த மரத்தின் பக்கத்தில் ஒரு அதிர்ச்சி துளியாய் நிறைந்த மாயை உலகம் இருக்கிறது.
அது உண்மையா, கற்பனையா? இந்த மரத்தின் மர்மம் என்ன? அந்த நட்சத்திரக் கல் உண்மையிலேயே இருக்கிறதா?
পরবর্তী পর্বে শুরু হবে এই রহস্যம் திறக்கும் பயணம்…
***
சுந்தரமூர்த்தி சில விநாடிகள் அந்த நிழலின் கண்களைக் கவனித்தான். அந்த பசுமை கலந்த மஞ்சள் நிறம், அதில் இருந்த ஒரு குளிர்ந்த பயம், நேரில் காணும் ஒவ்வொருவரையும் உலுக்கக்கூடியது. ஆனால் அந்த நிழல் சத்தம் இல்லாமல் பேசிய வார்த்தைகள் அவனது நெஞ்சில் தங்கியிருந்தது. “இது உன்னால் தொடக்கூடாது…”
அவன் ஒரு பயத்துடன் பின்னே நடக்கத் தொடங்கினான். ஆனால், மரத்தின் மேலிருந்த இலைகள் ஒரே சமயத்தில் கலைந்து, ஒரு மெல்லிய காற்றின் சத்தத்தோடு தரையில் விழுந்தன. அவன் அதை பரவசமாக பார்த்தபடி ஒரு மின்னூட்டமாய் திடீரென்று கீழே விழுந்தான். அவன் விழுந்த இடம் அந்த மூடிய கிணற்றின் அருகேதான்.
அந்த நிழல் அருகே வந்து நின்றது. “என் பெயர் திருவிளக்கு. நானும் இம்மரத்துடன் இணைந்த ஒரு உயிர். நானும் ஒரு காலத்தில் மனிதன்தான். ஆனால் ஒரு பிழை, ஒரு சூம்பல் எனை இம்மரத்தின் நிழலாகவே மாற்றிவிட்டது,” என்றது அந்த நிழல்.
சுந்தரமூர்த்தி திகைத்து நின்றபடியே கேட்டான், “நீ என்னிடம் ஏன் பேசுகிறாய்?”
“ஏனெனில் நீ கேட்கத் தயங்கவில்லை. பலர் வந்தனர். பார்த்துவிட்டு பின் சென்றனர். ஆனால் நீ கேள்வி கேட்கிறாய். அதற்காகத்தான் நான் இங்கு இருக்கிறேன்,” என்று திருவிளக்கு கூறினான்.
அவனது கதையை அவன் கூற ஆரம்பித்தான். மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், திருவிளக்கு ஒரு வித்தகர் ஜோதிடர். அவன் கிராமத்தில் அனைவரையும் வழிநடத்தும் ஒருவன். ஒரு நாள், அவன் ஒரு அரசரால் அழைக்கப்பட்டான். அரசர் நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். அவருக்கு ஒரு தீர்வு தேவை. திருவிளக்கு, நட்சத்திரக் கல்லை பயன்படுத்தினால் அரசர் பிழைப்பார் என்றார்.
ஆனால், அந்தக் கல் மனித ஆசை, மானத்தை ஏற்றுக்கொள்ளாது. அதற்கு முன் ஒரு சுத்தமான உயிர், ஒரு தூய செயலாகவே ஒரு பூசனை செய்ய வேண்டும். அரசர், திருவிளக்கை ஒரு தூய வாழ்வாக பார்த்து அவரிடம் அதனை செய்ய கட்டாயப்படுத்தினார். ஆனால், அரசரின் குறைவான நம்பிக்கையும், ஆசையும் அந்த பூசையை பிழையாக மாற்றியது. கல் வெடித்து போனது.
அந்த வெடிப்பில் திருவிளக்கு உயிரோடு இருந்தாலும், அவன் உருவம் நிழலாகவே மாறி விட்டது. அவரது ஆத்மா மரத்தோடு இணைந்து விட்டது. அவனது மனம், காலம் கடந்து வலம் வருகிறது.
“நட்சத்திரக் கல் இப்போது திரும்பி வருகிறது. ஆனால் அதை கையாள ஒருவன் வேண்டும் — ஆசையின்றி, அறிவுடன், மரபும் புரிதலும் கொண்ட ஒருவன். நீயா அந்தவன்?” என்று கேட்டது நிழல்.
சுந்தரமூர்த்தி பதில் சொல்ல முடியாமல் நிற்கிறான். அவனது உள்ளத்தில் ஒரு போராட்டம். ஒரு பக்கம் சுத்த அறிவியலும், மறுபக்கம் அந்த மரபு கதைகளும்.
“நான் உண்மை தெரிந்தே தீர வேண்டும்,” என்றான் சுந்தரமூர்த்தி.
“அப்படி என்றால், நீ மூன்று சோதனைகளை கடக்க வேண்டும்,” என்றது நிழல். “முதலாவதாக — பயத்தை எதிர்கொள்ளும் இரவு.”
அதற்குள் மரத்தடியில் காற்று கம்மியதாகிறது. நிலா மேகத்தில் மறைகிறது. மரத்தின் பக்கத்து நிழல்கள் நெருங்கி வருகிறது. அவை எல்லாம் பழைய காலத்து மனித உருவங்கள் — கண்ணில் குருதி, நாக்கில் நெருப்பு.
சுந்தரமூர்த்தி நடுங்குகிறான். ஆனால் அவன் மூச்சை ஒருங்கி, அக்காட்சியை பார்க்க நேரிடுகிறது. அவனது உள்ளம் சொல்லுகிறது — “இவை உண்மை அல்ல. இவை நினைவுகளின் நிழல்கள்.”
அந்த நேரத்தில் ஒரு குரல் — ராசம்மாள் — அந்த இடத்திற்கு வந்து, ஒரு பூஜை தட்டுடன் நெருங்குகிறாள். “நான் தெரிந்தேன் நீ இங்கு வருவாய். இந்த மரம் உன்னை தேர்வு செய்திருக்கிறது,” என்றாள்.
அவள் அந்த நிழல்களின் மத்தியில் தீயொளி போன்ற நெய்விளக்கை சுழற்றினாள். நிழல்கள் ஒளியில் கரைந்து போயின.
“முதலாவது சோதனை முடிந்தது,” என்றது திருவிளக்கு.
சுந்தரமூர்த்தியின் பயணத்தின் முதல் கட்டம் முடிவுக்கு வந்தது. ஆனால் இரண்டு சோதனைகள் இன்னும் மிஞ்சியிருக்கின்றன — நம்பிக்கையையும், தியாகத்தையும் பற்றி.
அடுத்த கட்டத்தில் என்ன சோதனைகள் எதிர் நோக்குகின்றன? நட்சத்திரக் கல் உண்மையில் எங்கே? ராசம்மாள் இக்கதையில் எந்த பங்கு வகிக்கிறாள்?
***
அந்த இரவு முடிவுக்கு வந்த பிறகு சுந்தரமூர்த்திக்கு தூக்கம் நெகிழ்ந்தது. மரத்தின் கீழ் அவன் பார்த்த நிழல்கள், திருவிளக்கின் கதைகள், ராசம்மாளின் நெய்விளக்கின் ஒளி — இவை எல்லாம் கனவல்ல, உண்மையாகவே அவனது வாழ்வில் தோன்றிய உணர்வுகள்.
அடுத்த நாள் காலை, ராசம்மாள் அவனுக்காக ஒரு சிறிய பையைத் தயாரித்திருந்தாள். “இனி நீ பழங்குடி வழிகளைக் கடக்க வேண்டியிருக்கிறது. உன் இரண்டாவது சோதனை அந்த நம்பிக்கையைச் சுற்றி. இந்த மரம் எப்போது உணர்வு தரும் என்பது தெரியாது. ஆனால் நீ பதற்றப்படாமல் நம்பிக்கையுடன் நடந்தால் அது உன்னிடம் பேசும்,” என்றாள்.
சுந்தரமூர்த்தி வனப்பகுதிக்குள் சென்றான். அரசமரத்தைத் தாண்டி ஒரு பழங்கால வழி — அதை கிராமத்தவர்கள் ‘நிசப்த பாதை’ என்று அழைப்பார்கள். அந்த பாதை யாரும் அடிக்கடி பயணிக்காது, ஏனெனில் மக்கள் நம்புவது அது வழிவிலக்கான உலகத்துக்கே வழிகாட்டும் என.
அந்த வழியில் சென்றபோது, மரங்கள் கன்னிப் பெண்களைப் போல அமைதியாக நின்றன. காற்றும் பேசவில்லை. சூரியன் மேகத்தில் மறைந்து, ஒளியும் மங்கியது.
சுந்தரமூர்த்தி ஒரு சிறிய குளத்தருகில் வந்தான். அங்கே ஒரு கல் தூண் — அதன் மேல் எழுதி இருந்தது:
“விதியின் கண்கள் காணவில்லை. ஆனால் நம்பிக்கையின் விழிகள் எப்போதும் விழித்திருக்கும்.”
அவன் அதை வாசித்தவுடன் குளத்தின் மேல் ஒளியொன்றும் தெரிந்தது. ஒரு சிறிய சதுர வடிவம், நீல நிறத்தில் மின்னியது. அவன் தண்ணீரில் குதிக்கத் தயங்கினான். ஆனால் திருவிளக்கின் குரல் அவன் நெஞ்சுக்குள் — “அது வெறும் நீர் அல்ல. அது ஒரு பிம்பம். நீ நம்பினால் அது மெய்ப்படும்.”
அவன் கண்களை மூடினான். இரு கைகளையும் இருபுறமாக விரித்து, தண்ணீரில் மூழ்கினான். ஆரம்பத்தில் குளிராக இருந்தது. பிறகு அது அவனை இழுத்தது — கீழே… மேலும் கீழே…
மறுகணம், அவன் விழித்தபோது, அவன் பச்சை வெளியில் இருந்தான். அதன் மையத்தில், அந்த நீல சதுரம் மண்ணில் விழுந்து இருந்தது. அது ஒரு கல் அல்ல — அது ஒரு சிறிய பிண்டம் — அதன் மேல் ஒவ்வொரு பக்கமும் நான்கு வேதமந்திரங்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன.
அவனது அருகே ஒரு சிறுவன் தோன்றினான் — பசுமை மேனி, பழைய காலத்துக்கே உரிய ஆடையில். அவன் சிரித்தான்.
“இது தான் நம்பிக்கையின் பரிசு. இது ஒரு வழிகாட்டி. இதனை நீ விட்டு விட்டால், மூன்றாவது சோதனை முடிவடையாது,” என்றான் சிறுவன்.
சுந்தரமூர்த்தி கையை நீட்ட, பிண்டம் ஒரு நீல ஒளியில் அவன் கைப்பத்தில் விழுந்தது. அந்த பிண்டத்தை தொடும் போதே, அவன் கண்கள் மூடியபடியே காண்டாமிருகம், பாம்பு, காடுவெளிகள் போன்ற சித்திரங்கள் மின்னின.
அவன் விழித்தபோது, மீண்டும் அரசமரத்தின் கீழே வந்திருந்தான். அவனது கையில் அந்த பிண்டம். அந்த நிழல், திருவிளக்கு, மரத்தின் அடியில் தெரிந்தது. அவன் தலை குனிந்து, “நீ இரண்டாவது சோதனையையும் கடந்துவிட்டாய். ஆனால் கடைசி சோதனை தான் உனது நெஞ்சின் சுத்தத்தைத் தீர்மானிக்கும்.”
“அது என்ன?” என்று கேட்டான் சுந்தரமூர்த்தி.
“தியாகம்,” என்றது நிழல். “நீ பெற்றதையே விட்டுவிட முடியுமா? உனது மண்ணையும், அறிவையும், நம்பிக்கையையும் — அனைத்தையும்?”
அதற்குள் ராசம்மாள் நடந்துவந்து, “காலம் நெருங்குகிறது. நட்சத்திரக் கல் மேகபிறவிக்குள் வெளிப்படும். அதற்கு முன் சோதனை முடிக்கப்பட வேண்டும்.”
முன்னிலையில் தாழ்வான மண், அதன் மையத்தில் ஒரு தூணாய் வளர்ந்த புதிய மரமோன்றது — அது உயிரோடு நகரும் போல. அதன் அருகே எழுதியிருந்தது:
“உன்னுடைய மனதின் நிழலை விட்டுவிடு. அப்போதுதான் உண்மை வெளிப்படும்.”
அவனை எதிர்நோக்கி கடைசி சோதனை…
***
அந்த மரத்தின் அடியில் சுந்தரமூர்த்தி நின்றபோது, அவனது உள்ளத்தில் பல்லாயிரம் யோசனைகள் ஓடின. அந்தப் பிண்டம் அவனது கையில் நெருப்பு போல சுடர்ந்தது. அது சுத்தமான ஒளி, ஆனால் அந்த ஒளி சோதனைக்கும் வழிகாட்டும்.
திருவிளக்கு அவனிடம் நெருங்கி வந்து, மெதுவாக சொன்னது, “நீ இறுதி சோதனையில் நுழைகிறாய். இப்போது தேர்வு உன்னுடையது. இந்த கல் — உனது ஆராய்ச்சிக்காக, புகழுக்காக, அல்லது உலகிற்கு வெளிக்கொண்டு செல்ல வேண்டுமா? அல்லது… அதை மரத்துக்கே ஒப்படைத்து மறைந்து விட வேண்டுமா?”
சுந்தரமூர்த்தி அதற்குப் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அவன் அந்த பிண்டத்தைப் பார்த்தான். அதன் மேல் எழுத்துக்கள் மெதுவாக மாறின. ‘தியாகம் என்றால் விடுத்தல் அல்ல, உணர்வோடு ஒப்புதல்’ என்று அவனுக்கு தெரியும்படி தோன்றியது.
அந்த நேரத்தில் ராசம்மாள், அவனது பின்புறத்தில் வந்து நின்றாள். அவள் கையில் ஒரு பழைய சட்டை, ஒரு பசியுடன் ஒரு தாளப்பத்ரம். “இது உன்னுடைய தாத்தா எழுதியது. நீ பிறந்த நாளன்று அவன் எழுதினான். அதில் எழுதியிருப்பதைக் கேள்,” என்றாள்.
அந்த தாளத்தில் இருந்தது:
“உண்மை அறிவு என்பது அதை பகிர்ந்திடும் தருணத்தில்தான் ஒளிரும். பெற்றவை மட்டும் வைத்திருப்பவர் பண்டிதர், கொடுப்பவர் ஞானிகள்.”
அந்த வாசகங்கள் சுந்தரமூர்த்தியின் உள்ளத்தை உலுக்கியது. அவன் மூச்சைப் பிடித்தான். அந்த நட்சத்திரக் கல் — உலகத்திற்கு வழிகாட்டும் ஒரு பரிசு. ஆனால் அதை அவன் கைப்பற்றினால், அது இம்மரத்தின் உயிரினத்தையே அழிக்கக் கூடும்.
திருவிளக்கு கூறியது, “இந்த கல், அரசமரத்தின் உயிரணு. அது வெளியே சென்றால், மரம் உலறும். மரம் உலர்ந்தால், நானும்…”
அவன் திக்கைத்தான். “நீ மறைந்து போவாயா?”
“ஆம். ஆனால் மரம் இருந்தால், பிறரும் வழிகாட்டியாக வருவர். நீ தான் தேர்வு செய்யவேண்டும்.”
அந்த மரத்தின் அடியில் சிறிய ஒரு குழி தோண்டப்பட்டது. அந்த இடத்தில்தான் பிண்டம் வைக்கப்பட வேண்டியது. அதற்கு அருகே ஒரு நெய்விளக்கு, ராசம்மாள் ஏற்கனவே ஒளியூட்டியிருந்தாள்.
சுந்தரமூர்த்தி அந்த ஒளியில் தனது முகத்தைப் பார்த்தான். பயம் இல்லை. இடையூறும் இல்லை. ஒரு நிம்மதி.
அவன் குத்திவைத்தது. அந்த பிண்டத்தை மண்ணுக்குள் மிதமான முறையில் தள்ளி வைத்தான். அவனது உள்ளத்தில் ஒரு சிறிய ஈரத்தன்மை.
ஆனால் அந்த நேரத்தில், மரத்தின் இலைகள் எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் அசைந்தன. அதன் மேல் இருந்து ஒரு பசுமை ஒளி சுரந்தது. அது மரத்தின் வேர்கள் வழியாக அந்த பிண்டத்தின் மேல் குமிழி போல் மிதந்தது.
திருவிளக்கு மெதுவாக ஒளியாக மாறியது. “நன்றி. நீ தான் தேர்ந்தவன். ஆனால் இப்போது என் பயணம் முடிகிறது.”
அவன் சிரித்தான். “நீ என் முதல் ஆசான். உன்னால்தான் புரிந்தேன், மரபும் அறிவும் சேரக்கூடியவை என்று.”
அந்த இரவு சத்தமின்றி கடந்தது. அரசமரம் ஒரு பெரிய மூச்சு எடுத்தது போல் இருந்தது. அதன் நிழல் மென்மையாக சுத்தமானதாக மாறியது.
அடுத்த நாள் சூரிய ஒளி அந்த மரத்தின் இலைகளில் ஆடின. ராசம்மாள் சொன்னாள், “இனி இது ஒரு விழா மரம். ஆண்டுக்கு ஒருநாள், இங்கு மக்கள் வந்து நிழலில் சாஸ்திரம் சொல்லுவார்கள். நீ அவர்களுக்கு உண்மை சொல்வாய்.”
சுந்தரமூர்த்தி மெதுவாக நடந்து, மரத்தை சுற்றி வந்து ஒரு வெண்கல் பலகை பதிக்க ஆரம்பித்தான். அதில் எழுதியிருந்தது:
“இங்கு ஒரு நிழல் வாழ்ந்தது. அதை நீ உணர்ந்தால், நீயும் ஒளியாய் மாறுவாய்.”
***
ஒரு வருடம் கடந்துவிட்டது. திருக்குருக்கை கிராமம், பழையதாய் இருந்தாலும், அதன் நடுவே இருந்த அரசமரம் இப்போது ஒரு புனித பூமியாக மாறிவிட்டது. மரத்தின் கீழ் எழுதியிருந்த அந்த வெண்கல் பலகை, அதன் மேல் சுந்தரமூர்த்தி வடித்த எழுத்துகள், இவை அனைத்தும் ஒரு புதிய பரம்பரையின் தொடக்கமாக இருந்தது.
மக்கள் இப்போது ஆண்டுக்கு ஒருநாள் அந்த மரத்தை வணங்கி, அதன் நிழலில் ஒரு விழா நடத்துகிறார்கள். விழாவின் பெயர் — “நிழல் விழா.” அதன் அடிப்படையான கருத்து: ஒளியைக் காண நிழலைக் கடந்தே ஆக வேண்டும்.
சுந்தரமூர்த்தி இப்போது ஒரு ஆசிரியர். ஆனால் மதுரையில் அல்ல. திருக்குருக்கையில். கிராமத்தில் ஒரு சிறிய பாடசாலை தொடங்கியுள்ளார். பழங்குடி மரபுகள், தமிழின் பழைய இலக்கியங்கள், மரபுவழி வைத்தியக்கலை — இவை அனைத்தும் அவர் மாணவர்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்கிறார்.
விழா நாளன்று, அவரது மாணவர்கள் அரசமரத்தின் கீழ் அமர்ந்து, ஒவ்வொருவரும் ஒரு கதையை சொல்கிறார்கள். அந்த மரத்தின் தழைகளில் நெய்விளக்குகள் தொங்குகின்றன. பக்கத்தில் ராசம்மாள், ஒரு சிறிய பலகையை வைத்து, குழந்தைகளுக்கு வழிகாட்டுகிறார்.
அந்த நாள் காலை, சுந்தரமூர்த்தி மரத்தின் அடியில் சிறிய ஒரு பூஜை தொட்டியை வைத்தார். அதில் நான்கு வேதம் எழுதிய புதிய காகிதங்களை வைத்து, ஒன்றை எடுத்தார். அதை வாசித்தபோது அதில் இருந்தது:
“தன்னால் தெரிந்ததை மட்டும் பகிராதே; தெரிந்த பிறரது கேட்டு வளர்.”
அவர் அந்த வாசகத்தை மாணவர்களிடம் சொன்னார். அதற்குபின் ஒரு சிறிய சிறுவன் — அருண் — ஒரு கேள்வி கேட்டான்: “ஆசிரியா, அந்த நிழல் திருவிளக்கு இப்போது எங்கே?”
அந்த கேள்விக்கு சுந்தரமூர்த்தி முதலில் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. ஆனால் பின்னர் நெற்றியில் ஒரு சிறிய புன்னகையுடன் சொன்னார், “அவன் இங்கு தான். இமைகள் மூடும்போது, மனம் அமைதி அடையும் போது, மரத்தின் காற்றில் ஒரு கனமான வாசனை வந்து தொட்டால் — அது திருவிளக்கு.”
அந்த பசுமை அடைந்த மரம், அதில் உள்ள சத்தமில்லாத ஊசல்கள், எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் பேசும் போல் இருந்தது. பக்கத்தில் இருந்த ஒளிகள் சில நிமிடங்களுக்கு நின்று, பின்னர் மெதுவாக நகர்ந்தன.
அந்த நேரத்தில் ராசம்மாள் நெருங்கி வந்து, சுந்தரமூர்த்தியின் கையில் ஒரு புத்தகத்தை தந்தாள். “இந்த நூலை உன் தாத்தா எழுதியது. அது இப்போது தான் உனக்கு உரியது.”
அவள் சென்றதும், சுந்தரமூர்த்தி புத்தகத்தைத் திறந்தான். முதல் பக்கத்தில், பழைய தமிழில் எழுதியிருந்தது:
“மரம் வளர, வேர்கள் வலிமை தேவை. நினைவுகள் தான் வேர்கள்.”
அவன் புத்தகத்தை மூடினான். மரத்தின் கீழே அமர்ந்தான். தன்னோடு வந்த நினைவுகளையும், சோதனைகளையும், தியாகங்களையும் மனதில் பதித்தான். மாணவர்களை பார்த்தான். அவர்கள் கண்களில் ஒரு விரிவான தாபம் இருந்தது — தெரிந்து கொள்ள வேண்டும், உணர வேண்டும், வழங்க வேண்டும்.
அந்த இரவு திருக்குருக்கை கிராமத்தில் ஒரு புதிய இசை ஒலித்தது. அது பாட்டுப்பாடலல்ல. அது மரத்தின் மேல் வீசும் காற்றின் இசை. ஒரு சத்தமில்லாத இசை — ஆனால் அதில் உயிர் இருந்தது.
சுந்தரமூர்த்தி அதை கேட்டபடி நினைத்தான் —
“ஒரு மரத்தின் நிழல் மட்டுமல்ல, அதன் நினைவுகளும் மனிதர்களை காத்து வளர்க்கும்.”
***
விழா முடிந்து இரவு நேரம் வந்தது. சுந்தரமூர்த்தி மரத்தின் அருகே நிழலில் உட்கார்ந்து தாயின் கீர்த்தனை போல அந்த காற்றின் இசையை ரசித்து கொண்டிருந்தார். அந்த நேரத்தில் மரத்தின் கிழத்தடியை சுற்றி ஒரு சிறிய நிழல் நகர்ந்தது. முதலில் அவர் எண்ணினார் — இது ஒரு புயலின் விளையாட்டு. ஆனால் அது நிழலல்ல — மனித உருவம்.
ஒரு விருந்தினர் வந்து நின்றார். வலது கையில் ஒரு பழைய நூல். இடது தோளில் கட்டி கொண்டிருந்த பைத்தியக்கம்பளி. முகத்தில் காலச் சுவடுகள் — ஆனால் கண்களில் ஒரு சுடர். அவர் மெதுவாக சொன்னார், “நீ தான் சுந்தரமூர்த்தியா?”
சுந்தரமூர்த்தி மெதுவாக தலைஅசைத்தார். “ஆமாம். நீங்களார்?”
“நான் யோகநந்தி. பழைய வேத வாசகர். உன் தாத்தா, பெரியசுவாமிகள் எனக்கு நண்பர். நானும் ஒரு காலத்தில் திருக்குருக்கையை விட்டுப் போனவன். ஆனால் இந்த மரம் என்னை மீண்டும் இழுத்து கொண்டது.”
அவர் மரத்தடியில் உட்கார்ந்தார். கையில் இருந்த நூலை சுந்தரமூர்த்தியின் அருகே வைத்தார். “இந்த நூல், உன் தாத்தா எழுதிய பின்பக்கம். உனக்குக் கிடைத்தது முதல் பகுதி. இரண்டாம் பகுதி இங்கேதான். ஆனால் அதில் குறிப்பிட்டிருப்பது — அரசமரத்தின் அடியில் இன்னும் ஒரு இரண்டாம் குகை இருப்பதைக் குறித்து.”
“குகை?” சுந்தரமூர்த்தி திகைத்தார்.
“ஆம். அந்த கிணற்றின் கீழே ஒரு சலவைப் பாறை உள்ளது. அதன் கீழே ஒரு வாதநாராயணன் நிழல் உண்டு. அவன் தான் பல்லாயிரம் வருடங்களாக இம்மரத்தை காத்துக் கொண்டிருக்கிறான். நீ அவனிடம் செல்ல வேண்டும்.”
“அது எப்படி?”
“நாளை பிறக்கும் சனி நன்னாள். சந்திரன் கீழ்த் திசையில் இருக்கும். மரம் அதன் வேர்களைக் கீழே கிழிக்கும். அந்த வேளையில் மட்டும் நீ அந்த அடுக்கு பாறையை எட்ட முடியும்.”
அந்த இரவு சுந்தரமூர்த்திக்கு தூக்கம் வரவில்லை. புத்தகத்தை படித்தார். ராசம்மாளிடம் சொன்னார். ராசம்மாள், புன்னகையுடன் சொன்னாள், “நீ மட்டும் போவதில்லை. உனக்கு துணைவன் உண்டு.”
“யார்?”
அவள் ஒரு சிறிய பம்பரைத் திறந்தாள். அதில் ஒரு பழைய வாத்தியம் — பாம்பு தோற்றமான, கம்பீரமான, இரும்புத் தாளம். “இது ஒரு சத்தமில்லாத சத்தி. இதன் இசை அந்த நிழல்களை மையப்படுத்தும். உன் வழி தெளிவாகும்.”
அடுத்த நாள், சுந்தரமூர்த்தி, யோகநந்தி, மற்றும் ஒரு சிறிய நம்பிக்கை கொண்ட குழுவுடன் — ஒரு விளக்கு, அந்த நூல், பாம்பு வாத்தியம் மற்றும் தத்துவ நம்பிக்கையுடன் மரத்தின் அடிக்கு சென்றனர்.
கிணற்றின் பக்கத்தில் அந்த வாத்தியம் இசையாயின. மரத்தின் வேர்கள் ஒரே நேரத்தில் அசைந்தன. மண் வெட்டப்பட்டது. ஒரு பாறை கீழே விழுந்தது. அதன் கீழே ஒரு இருண்ட இடம்.
அவர்கள் இறங்கினர். கீழே சென்றதும், காற்றின் வாசனை மாறியது — அது பழைய நூலகம், உலர்ந்த பனையை போல இருந்தது. அவர்களின் விழிகளுக்கு மெல்ல ஒளி காட்டியது — ஒரு வளைந்த நிழல், ஒரு நாயக உருவம்.
அது வாதநாராயணன். கண்களில் ஒரு ஒளி. கையில் ஒரு ஏடு. “நீயா மரத்தின் வாரிசு?” என்றான்.
சுந்தரமூர்த்தி வியப்புடன், “நான் ஒரு சோதனையின் பயன்தான்.”
வாதநாராயணன் சிரித்தான். “அப்படியென்றால் நீ உன்னை இழந்தவனாய் தான் வருகிறாய். ஆனால் இங்கேயே, நீ உன்னை மீண்டும் காண்பாய்.”
அந்த நிழல் ஒரு பக்கத்தைத் திருப்பியது. “இந்த பக்கம் தான் சுதந்திரத்தின் பாதை.”
***
அந்த இருள், சாதாரண இருட்டல்ல. அது நினைவுகளின் நிழல், மரபுகளின் மௌனம். சுந்தரமூர்த்தி, வாதநாராயணன் முன்னிலையில் நின்றபோது, அவனுக்கு உணர்ந்தது — இது உண்மையின் உள்ளாடை.
வாதநாராயணன், மூடப்பிடித்த குரலில் சொன்னார், “இந்த இடம் அறிவின் அலங்காரம் அல்ல. இது மறக்கப்பட்ட உண்மைகளின் மரத்தூண்கள். இதன் ஒவ்வொரு சுவரும் ஒரு காவியம் பேசும். கேட்கத் தயாரா?”
சுந்தரமூர்த்தி மெதுவாக மண்டியிட்டு அமர்ந்தான். யோகநந்தியும் அமைதியாக மரத்தடியில் ஒய்ந்தார். வாதநாராயணன் கதையை ஆரம்பித்தார்.
“மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், இந்த அரசமரத்தின் கீழ் ஒரு பேரவை இருந்தது. வேத வித்துவான்கள், தெய்வ ஜோதிடர்கள், சித்தர்கள் — அனைவரும் சேர்ந்த ஒரு ஒற்றை சந்திப்பு. அவை மனிதகுலத்தின் அடையாளங்களை மீட்டெடுக்கும் முயற்சி. ஆனால் அவர்களில் ஒருவருக்கு நம்பிக்கையின் சோகம் இருந்தது. அவர் அறிவு வேண்டி வந்தவர், ஆனால் தியாகம் இல்லாமல். அவரின் பெயர் — கரிகால மூனியந்தி.”
அந்த பெயர் கேட்டவுடன் சுந்தரமூர்த்தியின் நெஞ்சில் சிலிர்ப்பு. அது அவரது தாத்தா எழுதிய ஒரு பத்தியில் இருந்துவந்த ஓர் obscure reference. ஆனால் இங்கு அது உயிருடன் பேசுகிறது.
“கரிகாலன் அந்த நட்சத்திரக் கல்லை கைப்பற்ற முயன்றான். ஆனால் மரம் எதிர்த்து நின்றது. ஆகவே அவன் தனது உணர்வுகளை, ஆசைகளை, வருத்தங்களை எல்லாம் இந்த இரண்டாம் குகையிலேயே மறைத்தான். அந்த நிழல், அந்த நினைவுகள் இங்கேயே ஒளிந்திருக்கின்றன. அவற்றை நீ எதிர்க்க வேண்டும். இல்லையெனில், நீயும் அவனாகிவிடுவாய்.”
வாதநாராயணன் ஒரு சுவர் நோக்கி திரும்பினார். அது வெறும் கல் இல்லை. அது ஒரு அச்சுறுத்தும் முகம் — வாய் திறந்தவாறு, கண்கள் வெறித்துப்பார்க்கும். அதன் மேல், ஒரு உரையாடல் எழுதி இருந்தது:
“நீ உன்னை மறைத்தால், மரம் உன்னை மறைக்கும்.”
அந்தச் சுவரில் கண்கள் மெல்ல நகர்ந்தன. சுந்தரமூர்த்தி திரும்பிப் பார்த்தான். ஒரு நிழல், கரிகாலன். அவன் தோளில் ஒரு வேத நூல். கண்களில் ஒரு வெறி.
“நீயா என் வாரிசு?” என்றான் நிழல்.
“இல்லை. ஆனால் நான் உன்னை புரிந்துகொள்ள வந்தவன்,” என்றான் சுந்தரமூர்த்தி.
அந்த நிழல் சிரித்தது. “புரிந்தால் போதாது. கையளிக்கவும் வேண்டும். உன் அறிவையும், உன் ஒளியையும். இங்கு வந்தவன் வெளி செல்லவில்லை.”
அந்த வார்த்தைகள் பாயும் மின்னலாக சுந்தரமூர்த்தியின் நெஞ்சை ஊடறுத்தது. ஆனால் அந்த நேரத்தில், யோகநந்தி ஒரு பூஞ்சிறகு போல ஒரு பட்டாம்பூச்சியை கையில் எடுத்தார். “இதைக் காண்கிறாயா? இது சித்தர் பூச்சி. இதன் பறவை பாதையில் மட்டுமே உண்மை வழி தெரியும்.”
அவர் அதை விட்டார். அது சுவர் முழுவதும் பறந்து, மரத்தின் வேர்களைத் தொட்டு, பின்னர் ஒரு குறுகிய பாதையை நோக்கி சென்றது.
வாதநாராயணன் சிரித்தார். “அது தான் வெளியேறும் பாதை. ஆனால் எளிதல்ல. ஒவ்வொரு அடியிலும் ஒரு நினைவு. ஒவ்வொரு மடிப்பிலும் ஒரு சந்தேகம்.”
அவர்கள் அந்த பாதையில் நடந்தார்கள். சுவரில் எழுதியிருக்கும் வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் சுந்தரமூர்த்தியை தடுமாற்றியது:
“உன் அறிவு ஒரு தீபம் — ஆனால் காற்று அதை அணைக்க முனைகிறது.”
“நிழல் என்பது பயம் அல்ல; அது நம் உணர்ச்சியின் பிரதிபலிப்பு.”
“மரத்தின் வேர்கள் இருளில் தான் உறைகின்றன.”
பாதையின் முடிவில் ஒரு சிறிய வெளிச்சம். அவர்கள் அருகே சென்றபோது அது ஒரு கண்ணாடி போல இருந்தது. அதன் மீது சுந்தரமூர்த்தியின் முகம். ஆனால் அது மாறியது. ஒரு குழந்தை முகம். பின் யோகநந்தியின் முகம். பின் ராசம்மாளின்.
அவன் நின்றான். “இது என்ன?”
வாதநாராயணன் சொன்னார், “இது உண்மையின் கண்ணாடி. இங்கே நீ யார் என்பதை விலக்க முடியாது.”
அவன் தன்னுடைய பெயர் சொல்லவில்லை. ஆனால் மனதுக்குள் ஏற்கப்பட்ட உண்மையை பார்வை செய்தான்.
அந்த கணத்தில், குகையின் மேல் ஒரு சிறிய ஒளி விழுந்தது. காற்றின் இசை தொன்றியது.
“நீ மூன்றாம் சோதனையின் இரண்டாம் சாளரத்தில் இருக்கிறாய். கடைசி முறை — உன் நிழலுடன் பேசி முடி.”
***
குகையின் அந்த கடைசி பகுதியில் சுந்தரமூர்த்தி நின்றபோது, சுவர்களும் கண்ணாடியும் ஒளிர்ந்தன. ஆனால் அந்த ஒளி, உவப்பின் ஒளி அல்ல. அது விசாரணையின் ஒளி. கடைசி சோதனை தன்னுடன் தான்.
அவன் முன்பாக இருந்தது — அவனது நிழல். உண்மையின் உருவம் போல, ஆனால் அவனுக்கு எதிரான முகம். கண்களில் ஒரு ஏக்கம், ஒரு பயம், மற்றும் ஒரு கேள்வி.
“நீ யார்?” கேட்டது நிழல்.
“நான் சுந்தரமூர்த்தி.”
“அது உன் பெயர். ஆனால் நீ யார்?”
அவன் மெதுவாக பதில் சொன்னான். “நான் ஒரு மாணவன். ஒரு ஆராய்ச்சியாளர். ஒரு தேடல் மனிதன். ஒரு மரபின் வாரிசு. ஒரு ஒளியைப் பற்றிப் பயந்து அதை நேசிக்கும் மனிதன்.”
“அப்போதும்… நீ உன் நிழலை ஏற்றுக்கொள்கிறாயா?”
அவனது கண்கள் சுருங்கின. “ஆம். என் பயமும் என் தெளிவும் இரண்டும் நான். நான் அவற்றின் கூட்டு வடிவம்.”
அந்த நிழல் மெதுவாக நெருங்கி வந்தது. அவனது தோளில் கை வைத்தது. “நீ இந்த மரத்தின் உண்மையான வாரிசு. உன் உள்ளம் தியாகம் புரிந்தது. உன் நெஞ்சம் நம்பிக்கையுடன் நிறைந்தது. இப்போது உன் நிழல் ஒளியாய் மாறும்.”
அந்த நேரத்தில், குகையின் மேல் இருந்து ஒரு வெள்ளி ஒளி பாய்ந்தது. அது பீங்கார் போன்ற கம்பனியில் அவனது மீது விழுந்தது. குகையின் சுவர் ஒவ்வொன்றும் ஆழ்ந்த ஓவியங்களாய் மாறின. ஒவ்வொன்றும் மரத்தின் பயணத்தையும், சித்தர்களின் வரலாறையும், சுந்தரமூர்த்தியின் மூன்று சோதனைகளையும் கூறியது.
வாதநாராயணன் சிரித்தார். “இது தான் மரம் சொல்ல விரும்பியது. ஒருவன் வரும். அவன் பயத்தை எதிர்த்து, நம்பிக்கையை எடுத்துக்கொண்டு, தியாகத்தை மேற்கொண்டு மரத்தின் நிழலை வெளிச்சமாக மாற்றுவான்.”
யோகநந்தி கையில் கொண்ட புத்தகத்தை குகையின் நடுவே வைத்தார். “இனி இது மூடப்படும். நிழல் தேடி வரும் வரை.”
அவர்கள் மூவரும் மெதுவாக வெளியில் வந்தார்கள். மரத்தின் வேர்கள் மீண்டும் மூடப்பட்டன. கிணறு மறைந்தது. ஆனால் அரசமரம், அவனது இலைகளால் இசை வாசித்தது.
அந்த நாள் மாலையில், திருக்குருக்கை மக்கள், மரத்தின் கீழ் கூடினர். சுந்தரமூர்த்தி, ராசம்மாள், யோகநந்தி — மூவரும் அந்த விழாவின் நடுவே நின்றனர்.
மண்டபத்தில் ஒரு மாணவன் கேட்டான், “இப்போது மரம் எதை காக்கிறது?”
சுந்தரமூர்த்தி பதில் சொன்னார், “இனி மரம் நிழலை மட்டும் காக்காது. அது ஒளியையும் காக்கும். ஒவ்வொரு மனிதனும் தன்னுள்ளேயே ஒரு மரம். ஒரு நிழல். ஒரு சோதனை. அவற்றை ஏற்கும் துணிச்சலே கடைசி ரகசியம்.”
மக்கள் மெதுவாக மரத்தை சுற்றி வந்தனர். காற்றில் சாந்த வாசனை. ஒளி மங்காமல் எரிகிறது. மரம் சத்தமின்றி ஒரு புன்னகை போல் அசைகிறது.
முடிவு
