মেঘ, এক কিশোৰী মুৰ্খৰ পৰা অলপ বেলেগ। সেয়া অকল সেই গাঁৱৰ পৰা আছো যি ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ উপকূলৰ কাষত অৱস্থিত, য’ত মেঘৰ গাঁও। গাঁওটো গা বাচল মন্নাই পৰিসৰে আবদ্ধ থাকে, আনকেইটা গাঁও কেতিয়াও নাজানে। গাঁওৰ পৰা একাংশ মন্নাই পৰিসৰ মথলাৰ পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে বৰ্ণিত। সেয়া বেছিকৈ সেই গাঁৱৰ ভিতৰত বনপ্ৰান্তৰ পৰা মেঘৰ জীৱনৰ সম্পৰ্ক, য’ত তেওঁ কিমান হাৰা-ফিৰাৰ পৰা এক চাৰা পোৱা যোৱানে। মেঘৰ মাকৰ পৰা সদায় সেই ৰঙা পখীৰ কথা শুনা পৰাৰ পৰিসৰে তেওঁ মায়াময় বাচল অৱস্থাত লুকাই থকাৰ বাচল চৰিত্ৰৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ বাচলাৰ পৰা বিচাৰে। সেই পখীটো এক বিশেষ ৰংৰে বিচাৰ কৰি সেই গাঁৱৰ মাজৰ পৰা অৱস্থিত এক সম্পূৰ্ণ প্ৰকৃতিবিজ্ঞানৰ পৰা এক নতুন দিশ মাৰাৰ পৰা একে নতুন অধ্যায় মাৰিব পৰা হৈছে। মেঘৰ মাকৰ সপোনত থকা সেই পখী আমাৰ আগৰ পৰিসৰচোৱাৰ পৰা এক নতুন ৰঙৰ নিৰ্ণায়ৰ পৰিসৰে মেঘৰ জীৱনৰ পূৰ্ণৰূপেই।
কিন্তু এক ৰাতি, মেঘৰ মনোযোগত সেয়া পরিবর্তিত হৈ পৰে। মেঘৰ সপোনত সেয়া ৰঙা পখী আকাশৰ পৰা উৰা মাৰিবলৈ যায়। এক দৰকাৰী, অলপ পৰা মেঘৰ মনৰ পৰা সেয়া মন্নাই পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে নাচাই গ’ল। সেই পখীটো তেওঁ চাইছিল, সেয়া দেখা আছিল। যোৱা মন্নাই পৰিসৰে মেঘৰ গাঁওৰ পৰা মন্নাই হোৱা হৈ পৰিছে। সেই পখীটো ভ্ৰমে পৰা মেঘৰ নতুন দিশৰ পৰা মন্নাই পৰিসৰ পৰিৱৰ্তন। মেঘ সেয়া এওঁ শ্ৰদ্ধাৰ পৰা পৰিসৰে জ্ঞাত হব পাৰে, তথাপি সেয়া নতুন চাৰা নজনাই থকাৰ পৰা এক বাচলাৰ পৰা মন্নাই মন্নাই পৰিসৰে। মেঘৰ মাকৰ পৰা সেই পখী পৰিসৰে সেয়া সপোনৰ পৰা নতুন চাৰা চাৰা মন্নাই, বাচলাৰ পৰা সেয়া।
এদিন, মেঘ বাচলাৰ পৰা কিছু অদ্ভুত অনুভৱ পায়। মন্নাই পৰিসৰ পৰিৱৰ্তিত পৰা পখীটোৰ পৰা পৰিসৰ পূৰ্ণৰূপেই ধৰা পৰে। সেয়া মন্নাই চাৰা চকুত চাৰা পাৰাৰ পৰা মন্নাই পৰা পৰিৱৰ্তিত। মেঘ মন্নাই গাঁৱৰ পৰা চাৰা তলত অৱস্থিত। মেঘ নিজৰ সপোনৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে নতুন চাৰাৰ পৰা উত্তৰ পাবলৈ চেষ্টা কৰে। সেয়া গাঁৱৰ পৰা পৰা মন্নাই পখীটোৰ পৰা চিনাক্ত পৰিসৰে সেয়া উত্তৰ পৰিসৰে।
মেঘৰ সপোনৰ পৰা এক নতুন পথ আৰম্ভ হ’ল। গাঁৱৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি, মেঘ এক দিনা তীব্ৰ আকাংক্ষা আৰু অশান্তি সহ আৰু এক অপৰিচিত অন্বেষণৰ পৰা বাহিৰ হৈছে। অমাৱস্যাৰ নিশা, মেঘৰ মনৰ ভিতৰত পখীটোৰ সপোনৰ গভীৰ মাৰ্গ চিনাকি হোৱা। সেয়া যেন মেঘক সেই পথলৈ যোৱাত নিৰ্দেশনা দিছিল। মেঘ জানিছিল যে এই সন্ধান এক কঠিন পথ, কিন্তু তেও সেয়া পৰিসৰে আৰম্ভ কৰিলে। গাঁৱৰ পৰা দূৰ পৰিসৰে মেঘৰ মনৰ পৰা তাৰ পৰিসৰ পৰা মন্নাই, আৰু মন্নাই চাৰা মন্নাই পৰিসৰে ভ্ৰমণ কৰিব পৰা হৈছে।
তেওঁ আগবাঢ়ি গ’ল, সেই বনযাত্ৰাত। গাঁৱৰ পৰা নিৰ্জন বনাঞ্চলৰ ভিতৰলৈ মেঘ আহি থকাৰ পৰা অন্ধকাৰ চাৰা বাচলাৰ পৰা এক নতুন পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে। মেঘৰ ওপৰলৈ বৃক্ষৰ শাখাসমূহ ভাৰ ভৰাৰ পৰা অন্ধকাৰৰ মাজেৰে আগবাঢ়ি গৈছিল। সেয়া এক অপূৰ্ণ অভিজ্ঞতা যেন মেঘৰ সঁচাকৈয়ে নতুন চাৰা মন্নাই। যি কামনা পূৰ্ণৰূপে, সেয়া পূৰ্ণৰূপে মন্নাই কৰা, সেয়া মেঘৰ মনৰ পৰা।
মাঝে-মাঝে বনৰ ভিতৰৰ পৰা শব্দ আহিছিল—এটা অভ্যন্তৰীণ চেনেহৰ পৰা ভ্ৰমণ কৰা। অন্ধকাৰৰ মাজেৰে মেঘৰ চকুত এক বয়সী পুরাণী লোকৰ ছবি দেখা যায়। সেই লোকটো আছিল ভাস্কৰ। ভাস্কৰ এক পুৰাণী মানুহ, যাৰ ৰাষ্ট্ৰৰ পৰা এক পাহাৰীয়া পৰিসৰে তেওঁৰ মন্নাই পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে থিতাপি। ভাস্কৰ তেওঁৰ গৰাকী বাচলাৰ পৰা পখীটোৰ সন্ধানৰ বাবে বহু বছৰ ধৰি জ্বলন্ত মন্নাই ৰাখিছিল। মেঘৰ কাষে আহি ভাস্কৰ মন্নাই সাৰিবলৈ চেষ্টা কৰে। “তুমি সেয়া চাৰা, কোৱা মন্নাই?”
ভাস্কৰ জানিবলৈ চাৰা মন্নাই, “হয়, মেঘ, মই সেই পখীটোৰ সন্ধান কৰিছো। মই মোৰ মন্নাই পৰিসৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে শ্ৰদ্ধাৰ পৰা এক ৰাশী চাৰা বাচলাৰ পৰা সেয়া আৰু সহায়ক। মোৰ পত্নী আজিকালি প্ৰাণৰ পৰা মন্নাই। মোৰ একৰ পৰা মন্নাই এটি আশা—এই পখীটোৱে মোৰ পত্নীলৈ মন্নাই পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে জীৱন দিছিল। সেয়া মই চাৰা পখীটোৰ পৰা। মই তোমাৰ সহায়ৰ পৰা।”
মেঘৰ মনৰ পৰা এক গভীৰ অনুভৱ মন্নাই লাগিছিল। ভাস্কৰ আৰু তেওঁৰ স্ত্ৰীৰ জীৱনৰ দুখৰ পৰা মন্নাই সেয়া বাচলাৰ পৰা বাচলাৰ পৰা মন্নাই। মেঘ জানিছিল যে এই যাত্রাৰ উদ্দেশ্য বাচলাৰ পৰা পখীটোৰ সন্ধান কৰা। সেয়া পূৰ্ণৰূপে সেয়া পৰিসৰে সেয়া। মেঘ আৰু ভাস্কৰ একে চাৰা চাৰা পৰিসৰে যাত্রাৰ পৰা এক নতুন সংকল্প ল’লে, সেয়া মন্নাই পথৰ পৰা।
সেই বনযাত্ৰাৰ ভিতৰ পৰিসৰে, মেঘ আৰু ভাস্কৰ একে পথৰ পৰা আগবাঢ়ি গৈছিল। সেয়া পূৰ্ণৰূপে বাচলাৰ পৰা পখীটোৰ পৰা সেয়া। মেঘৰ মনত আছিল সেই পখীটোৰ সপোন, কিন্তু সেয়া ভাস্কৰ পৰিসৰে এক নতুন সংকল্পৰ পৰা মন্নাই। “এটি পূৰ্ণৰূপে চিন্তা কৰা,” মেঘ ভাস্কৰক কৈছিল। “সেই পখীটোৱে পূৰ্ণৰূপে এবাৰ আহিল, কিন্তু আমি সেয়া এতিয়া কৈ নিজৰ জীৱন ভৰাইছিলোঁ।”
ভাস্কৰ মন্নাই সঁচাকৈয়ে মন্নাই চাৰা বাচলাৰ পৰা মন্নাই কলে, “মই জানো। কিন্তু মোৰ এটা আশাৰ পৰা আছে। মই ভাবোঁ যে যদি মই সেয়া মন্নাই পৰিসৰে সঁচা অনুভৱৰ পৰা কিছু প্ৰদান কৰিব পাৰো, তেন্তে মোৰ স্ত্ৰী জীৱন মন্নাই। মই জানো, মন্নাই পূৰ্ণৰূপে মন্নাই। সেয়া আমাৰ পৰিসৰে এক নতুন বাচলাৰ পৰা।”
মেঘ আৰু ভাস্কৰ একে পথৰ পৰা আগবাঢ়ি গৈছিল, বনৰ ভিতৰত এক নতুন অনুভৱ মন্নাই কৰা।
_
বনৰ গভীৰতালৈ আগবাঢ়ি যোৱা মেঘ আৰু ভাস্কৰ বাচলাৰ পৰা এক নতুন পথৰ সন্ধান কৰিবলৈ যত্নশীল হৈ উঠিছিল। বনটো এতিয়া একেবাৰে সম্পূর্ণ শান্ত আৰু এক পৰাবাস্তৱিক অভিজ্ঞতাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে ভৰা হৈছিল। গছৰ শাখাসমূহ মেঘ আৰু ভাস্কৰক আৱৰণ কৰি ৰখা, যেন এক বিশাল সুৰক্ষাৰ পৰা এই দুজনৰ যাত্ৰাৰ পথ পৰিসৰে বন্ধ কৰি দিছে। বনৰ ভিতৰত এক সিহঁতৰ অদৃশ্য পথৰ পৰা কিছু বাচলাৰ পৰা এক অদ্ভুত বোধ পোৱা গৈছিল। প্ৰাকৃতিক শব্দৰ পৰা এক বিভ্ৰান্তি আৰু অন্যন্যতা আছিল—সেই পখীটোৰ পৰা এক মন্নাই পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে অনুভৱ কৰিছিল। মেঘ আৰু ভাস্কৰ একেলগে মন্নাই আৰু বাচলাৰ পৰা সেই পথৰ পৰা আগবাঢ়ি গ’ল।
বনৰ ভিতৰত বহু আগতেই ৰহস্যময়ী সৃষ্টি হোৱা বুলি শোনা গৈছিল। গছৰ পৰা পৰিসৰে এক নতুন প্ৰভাৱৰ পৰা এক নতুন অশান্তি মন্নাই হৈছে। মেঘৰ চকুত দেখা গৈছিল এক অদ্ভুত প্ৰাণী, যিটো যেন তেওঁলোকৰ পথৰ পৰা পৰা আছিল। সেই প্ৰাণীটি এক ডাঙৰ বাঘৰ দৰে আৰু সেয়া মেঘৰ সন্মুখত আছিল, কিন্তু সেয়া যেন এক অলৌকিক গতিৰ পৰা মন্নাই আছিল। মেঘ সেয়া দেখি থমকি পৰিছিল। কিন্তু ভাস্কৰ মন্নাই কলে, “এটি ভয় নকৰা। সেয়া সৰলতা। এই বনটো আপোনাৰ ভিতৰত এক অভ্যন্তৰীণ চাৰা পৰিসৰে পৰিসৰ পৰা দেখা দিব।”
তেওঁলোকে আগবাঢ়ি গ’লে, পথৰ পৰা কিছু বেলেগ সৃষ্টি দেখা পোৱা গৈছিল। গছবোৰৰ মাজত এক প্রাচীন মন্দিৰৰ ধ্বংসাৱশেষ আছিল। মন্দিৰৰ দেয়ালত গুপ্ত চিহ্ন আৰু অজানা অক্ষৰবোৰ খচিত আছিল, যেন এক গুপ্তৰূপী ভাষাত। মেঘ তাত চাৰা ক’লে, “এই চিহ্নবোৰ কি?”
ভাস্কৰ মন্নাই কলে, “এইবোৰ মন্নাই চিহ্ন। সেয়া যি কোনো চাৰা শাক্তি ৰহস্যৰ পৰা।” মেঘ আৰু ভাস্কৰ মন্দিৰটো চাৰা পৰিসৰে আগবাঢ়ি গ’ল। চাৰা চিহ্নবোৰৰ ভিতৰত থকা এক গুপ্ত গাথা মন্নাই পূৰ্ণৰূপে মন্নাই চাৰা মন্নাই শুবলৈ ল’লে। সেয়া যেন মেঘৰ মন্নাই পূৰ্ণৰূপে নতুন বাচলাৰ পৰা বাচলাৰ পৰা আছিল।
বনৰ ভিতৰত এক গভীৰ গহীনতা, এক অন্ধকাৰ অনুভৱ মন্নাই আৰম্ভ হৈছিল। মেঘৰ মনত সেয়া যেন এক আকৰ্ষণ আছিল। তেওঁ আৰু ভাস্কৰ মন্দিৰৰ ভিতৰলৈ সোমালে। সেয়া সঁচাকৈয়ে এক অলৌকিক স্থান আছিল, যেন সেয়া প্ৰাচীন যুগৰ পৰা আশ্ৰিত। সেই মন্দিৰৰ ভিতৰত পূৰ্ণৰূপে এক শান্তিপূৰ্ণ অভিজ্ঞতা আছিল। কিন্তু মেঘ সেয়া অনুভৱ কৰিছিল যে এই শান্তিতো কোনো দুখৰ পৰা উত্তৰ নহয়। সেয়া যেন মন্নাই বাচলাৰ পৰা আছিল।
মেঘ আৰু ভাস্কৰ মন্দিৰৰ ভিতৰত বাচলাৰ পৰা এক বিশেষ চিহ্ন দেখিবলৈ পালে—সেয়া গছৰ শাখাৰ পৰা আগবাঢ়ি আসা এক দীঘলীয়া কটাৰ পৰা চাৰা এক বিশেষ ৰহস্যৰ পৰা। মেঘ সেয়া দেখাৰ পৰা এক নতুন অনুভৱ মন্নাই উঠিল। ভাস্কৰ চাৰা মন্নাই কলে, “এই চিহ্নবোৰ সেয়া আমাৰ পথৰ পৰা। এক গুপ্ত শক্তিৰ পৰা।” মেঘ সেয়া বাচলাৰ পৰা এক সন্দেহ কৰি উঠিল। সেয়া যেন এই বনৰ অন্ধকাৰৰ ভিতৰত আটকা পৰাৰ পৰা।
বনৰ পৰা এক বিশেষ সঁচা শক্তি মন্নাই উঠিছিল। মেঘ আৰু ভাস্কৰ পখীটোৰ পৰা সেয়া উপলব্ধি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। কিন্তু মেঘৰ মন্নাই সঁচাকৈয়ে পূৰ্ণৰূপে বাচলাৰ পৰা এক নতুন অনুভৱ অনুভৱ হৈছিল। সেয়া যেন চাৰা এক চাহিদাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে অজ্ঞাত আছিল।
মেঘ আৰু ভাস্কৰ সেয়া বনৰ ভিতৰত এক নতুন লক্ষ্যত আগবাঢ়ি গ’ল। সেয়া পূৰ্ণৰূপে বাচলাৰ পৰা মন্নাই সেয়া বাচলাৰ পৰা মন্নাই আগবাঢ়ি গৈছিল।
_
মেঘ আৰু ভাস্কৰ মন্দিৰৰ ভিতৰলৈ আগবাঢ়ি গৈছিল, কিন্তু সেয়া যেন পূৰ্ণৰূপে এক অদৃশ্য শক্তিৰ পৰা অন্ধকাৰৰ মাজত পৰি আছিল। বনটো এক নতুন ৰহস্যৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আৱদ্ধ আছিল। মন্দিৰৰ গাঢ় চিৰেৰে পূৰ্ণাৰ পৰা যোৱা, মেঘ আৰু ভাস্কৰ কিছু পৰিমাণে অৱাক হৈ গ’ল। সেই স্থিতিত, মন্দিৰৰ ভিতৰত গুপ্ত চিহ্ন আৰু অদ্ভুত চাৰা ৰহস্যৰ পৰা এক শক্তি সৃষ্টিত হৈ আছিল। মেঘৰ মনত সেয়া এক অব্যক্ত অনুভৱ মন্নাই মন্নাই আছিল, যেন এই মন্দিৰৰ পৰা এক বিশেষ ইঙ্গিত সৃষ্টিত সেয়া অদৃশ্য শক্তি।
ভাস্কৰ মন্নাই কলে, “এটি সঁচা, মেঘ। এই মন্দিৰৰ ভিতৰত বহু চাৰা চিহ্ন আছে—এইবোৰৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আকৰ্ষণ কাৰ্য, যি সকলোৰে মন্নাই চাৰা মন্নাই চাৰা। এই মন্দিৰে আমাৰ চেষ্টাৰ পৰা এক গুপ্ত শক্তি প্ৰকাশ কৰিব পাৰে।”
মেঘ এক গভীৰ চিতাৰ পৰা সেয়া অনুভৱ কৰিছিল। “কিন্তু, ভাস্কৰ দাদা, এই শক্তি আমাৰ জন্য কি বাচলাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে মন্নাই কৰে?” মেঘৰ মুখত চাৰা সন্দেহৰ পৰা পঢ়া দেখা গৈছিল।
ভাস্কৰ মন্নাই কলে, “এই চিহ্নবোৰ, এই মন্দিৰৰ পৰা, সেয়া আমাৰ মন্নাই পূৰ্ণৰূপে সমাধান কৰিব পাৰে। কিন্তু, সেয়া সহজ নহয়। এই শক্তি মন্নাই চাৰা এক মূল্যৰ পৰা। সেই মূল্যটি বাচলাৰ পৰা বাচলাৰ পৰা লাগিব। কিন্তু আমি যদি সেয়া গ্রহণ কৰি নোৱাৰো, তেন্তে এই গুপ্ত শক্তি পূৰ্ণৰূপে অপব্যৱহাৰ হব।”
মেঘৰ মন্নাই সেয়া অনুভৱ কৰিলে। মন্দিৰৰ ভিতৰত এক বাচলাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে অসম্পূর্ণ অনুভূতি আছিল। সেয়া যেন এক উজ্জ্বলতা আৰু এক অবলম্বিত শক্তিৰ পৰা মন্নাই কৰি আছিল। মেঘ বাচলাৰ পৰা মন্নাই হোৱাৰ পৰা এক নতুন উদ্দেশ্য সৃষ্টিত গৈছিল।
“সেয়া মানে, যদি আমি পখীটোৰ পৰা ইচ্ছা চাৰা পোৱা যাব, তেন্তে আমাৰ এজন প্ৰিয়জনক বাচলাৰ পৰা হারাব লাগিব নেকি?” মেঘৰ সুধাৰ পৰা ভাস্কৰ দুখিত হৈ মন্নাই চাৰা কলে, “হয়, সেয়া এক অদ্ভুত মূল্য। এই ইচ্ছা মন্নাই সেয়া চাৰা এক আত্মবিশ্বাসৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আসন্নৰ পৰা মন্নাই হৈ থাকে। আমি যদি সেয়া মন্নাই চাৰা, তেন্তে মোৰ স্ত্ৰীৰ জীৱন বাচিব পাৰে। কিন্তু সেয়া এক দুঃখজনক মূল্য।”
মেঘৰ মন্নাই এক গভীৰ সিদ্ধান্তলৈ আগবাঢ়িছিল। সেয়া তেওঁৰ চিন্তাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে মন্নাই আছিল। সেয়া বাচলাৰ পৰা এক নিৰ্বাচন, যেন সেয়া পছন্দৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে বিভাজন। “কিন্তু যদি আমাৰ ইচ্ছাই কোনো এক জীৱনৰ পৰা মূল্য যোগ কৰে?” মেঘ সুধিলে, “ইয়াৰ পৰিসৰে আমি যি সিদ্ধান্ত ল’ম, সেয়া আমাক আগৰ পৰা কোনো দুঃখ দিয়াৰ পৰা নোৱাৰিব।”
ভাস্কৰ মন্নাই সঁচাকৈয়ে বাচলাৰ পৰা এক মন্নাই, “এয়া এক গুপ্ত শক্তি। কিন্তু কেতিয়াও জানিব নোৱাৰা যে এক ইচ্ছাৰ পৰিসৰে এক জীৱনৰ পৰা কিবা আগৰ পৰা উপৰ্যাপ্ত। মন্নাই সেয়া এক শ্বাসৰ পৰা যাৱ।” মেঘ আৰু ভাস্কৰ বাচলাৰ পৰা এক নতুন সিদ্ধান্তৰ পৰা আগবাঢ়ি গ’ল।
মেঘ সেয়া মনৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে ভাবি উঠিছিল। সেয়া যে এক গুপ্ত শক্তিৰ পৰা আসন্ন, সেয়া মন্নাই সঁচাকৈয়ে এক ৰহস্যময় অভিজ্ঞতা আছিল। মেঘ আৰু ভাস্কৰ চাৰা মন্নাই পৰিসৰে এক মূল্যৰ পৰা, সেয়া আগবাঢ়ি গৈছিল।
_
_
ৰঙা পখীটি মেঘৰ সন্মুখত পখি মন্নাই আছিল, যেন এক জাদুকৰী শক্তিৰ আৱৰণত, এক দিপ্তিময় পখী যাৰ পাখিত সোনালী ৰঙৰ আভা চিঞৰ হৈ পৰিছিল। সেয়া যেন এক মাত্ৰ নিশানাৰ দৰে আছিল, যি মেঘৰ চেতনাৰ পৰা এক শীতল পৰিসৰে উঠি আছিল। সেই পখীটির পৰিসৰে মেঘৰ আগলৈ দুটা পথ মন্নাই মন্নাই আগবাঢ়িছিল। এটা পথৰ পৰা সেয়া সঁচাকৈয়ে ইচ্ছা মন্নাই কৰে, কিন্তু সেয়া কোনো মূল্যৰ পৰা চাৰা এক বাচলাৰ পৰা পোহৰ চিৰাই নিদিয়ে। আনপথটো, সেয়া চাৰা মন্নাই চাৰা চিন্তা আৰু ধাৰণা মন্নাই সেয়া চাৰা আপোনাৰ পৰা।
মেঘৰ মনত এক ভয়, এক দ্বিধা আছিল। সেয়া জানো, এই মুহূৰ্তত যিকোনো সিদ্ধান্তে এক জীৱনৰ পৰা অভিশাপ, আৰু এক পৰিসৰে মন্নাই পৰে। মেঘৰ মাকৰ কথা, যি সদায় মেঘৰ পৰা সেয়া ৰঙা পখীটোৰ বিষয়ে বৰ্ণনা কৰিছিল, মেঘৰ মনত সঁচাকৈয়ে এক নতুন প্ৰতিধ্বনি সৃষ্টি হৈছিল। সেয়া মন্নাই এক মূল্যৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আছিল—এটা ইচ্ছাৰ পূৰ্ণতা, কিন্তু কেতিয়াও সেই ইচ্ছাৰ পিছত পৰিসৰে এক দুঃখৰ পৰা পৰিসৰে। মেঘ জানিছিল যে সেয়া অস্বীকাৰ কৰিব পৰা নহয়।
“মেঘ,” ভাস্কৰ ক’লে, “সেয়া আমাৰ নিৰ্বাচন। পখীটি আমাৰ ইচ্ছা পূৰ্ণ কৰিব পাৰে। কিন্তু তাতেই এজনৰ মূল্য আছে। তুমি জানো যে মই মোৰ পত্নীলৈ এক বাচলাৰ পৰা ইচ্ছা চাৰা কামনা কৰিছো, কিন্তু সেয়া কোনো সস্তা দামে মন্নাই নোপোৱা। তুমি যদি এই পথ বাচা, সেয়া সঁচাকৈয়ে আমাৰ অন্তৰৰ পৰা আৰু এক পূৰ্ণৰূপে যাত্ৰাৰ পৰা। কিন্তু জানো, এক ইচ্ছাৰ পৰা এই মূল্য জানো, সেয়া তোমাৰ পৰা এক মূল্য—এটা জীৱন আৰু সেয়া আৰু পূৰ্ণৰূপে মন্নাই।”
মেঘৰ হৃদয় ভিতৰত এক সংকট উঠিছিল। সেয়া জানিছিল, যদি তেও ইচ্ছা মন্নাই কৰে, তাৰ পিছত এক প্ৰাণৰ পৰা মূল্য দিব। কিন্তু মেঘৰ হৃদয়ে এক নতুন বোধৰ পৰা চাৰা এই সিদ্ধান্তৰ পৰা আগবাঢ়িছিল। সেয়া জানিছিল, যে সেয়া ৰঙা পখীটি অলৌকিক শক্তিৰ পৰা নহয়, কিন্তু সেয়া এক প্ৰমাণ যে, মানুহৰ মাজত নিজৰ ইচ্ছাৰ পৰিসৰে কেতিয়াবা এক মূল্য আছে—এটি নতুন পৰিসৰে মন্নাই হোৱাৰ পৰা।
মেঘৰ মন এক গভীৰ তৰংগৰ পৰা থমকি পৰিছিল। সেয়া জানো, যদি পখীটি পূৰ্ণৰূপে ইচ্ছা পূৰ্ণ কৰে, তেন্তে সেই চাৰা মূল্য প্ৰদান কৰিব পাৰিব। মেঘ মনৰ পৰা এক তীব্ৰ সংকল্প লৈছিল—তেওঁ আৰু ভাস্কৰ চাৰা এক নতুন পথ মন্নাই পূৰ্ণৰূপে চাৰা পূৰ্ণৰূপে সেয়া।
মেঘ পখীটোৰ পৰা মন্নাই এক সঁচা নিৰ্বাচন কৰিছিল। “যদি মন্নাই চাৰা পূৰ্ণৰূপে এবাৰ মন্নাই, মই সেই চাৰা পূৰ্ণৰূপে কৰাৰ পৰা মন্নাই নকৰিব। মিছা নহয়, মন্নাই চাৰা ইচ্ছাৰ পৰা আমি বাচলাৰ পৰা মন্নাই।”
সেয়া পূৰ্ণৰূপে বাচলাৰ পৰা।
_
মেঘৰ মনৰ পৰা এক গভীৰ শ্বাস উঠিল। সেয়া যি সিদ্ধান্ত লৈছিল, সেয়া সঁচাকৈয়ে এক দুঃসাহসিক পন্থা আছিল। ৰঙা পখীটো, যাৰ পাখিত আভা আছিল যেন এক নতুন পৃথিবী, মেঘৰ সন্মুখত আগবাঢ়ি আহিছিল। পখীটি মেঘৰ চকুত এক বিস্ময়ৰ পৰা দেখা গৈছিল, যেন সেয়া তেওঁৰ সপোনৰ অংশ হৈ পৰিছে। সেই মুহূৰ্তত মেঘৰ মনত এক শ্বাসৰ পৰা আৰু এক গভীৰ অনুভৱ মন্নাই উঠিল—এটি পথ বাচিল। ইচ্ছাৰ পৰা সেয়া পূৰ্ণৰূপে পূৰ্ণ কৰিবলৈ মন্নাই।
ভাস্কৰ মন্নাই চুপ মন্নাই আছিল, যেন সেয়া নিজে ৰঙা পখীটোৰ পৰা এক নতুন উপলব্ধি মন্নাই চাৰা মন্নাই চাই আছিল। সেয়া জানিছিল, যিকোনো ইচ্ছাৰ পূৰ্ণৰূপে এক দুঃখৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে প্ৰাৰম্ভ হয়। মেঘৰ মনত সেয়া এক শংকাৰে পূৰ্ণৰূপে পৰিসৰে সঁচাকৈয়ে পূৰ্ণৰূপে নিৰ্ণয় কৰি উঠিছিল।
পখীটোৱে মেঘৰ সন্মুখত উৰুৱা আৰম্ভ কৰিলে। সেয়া যেন এক ৰহস্যৰ পৰা সৃষ্টি হৈ মেঘক পূৰ্ণৰূপে এক নতুন পথ মন্নাই আগবাঢ়িছিল। পখীটি মেঘৰ পৰা এক গভীৰ দৃষ্টিৰ পৰা পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে চাৰা মন্নাই কৰিছিল। মেঘৰ মনত সেয়া এক সঁচাকৈয়ে ৰহস্যৰ পৰা এক পুৰাণী উপহাৰ হৈ পৰিছিল—পখীটোৰ পৰা ইচ্ছাৰ পূৰ্ণৰূপে জীৱনৰ পৰা মন্নাই এক সঁচাকৈয়ে পূৰ্ণৰূপে আৰু এক নতুন ধৰ্মৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে মন্নাই কৰি দিল।
সেই মুহূৰ্তত পখীটি এক শ্বনিত পৰিসৰে উৰুৱা গৈছিল। সেয়া মেঘৰ পৰা শ্বাস খাইছিল, যেন সেয়া এক পুৰাণী বিষাদৰ পৰা উৰুৱা মন্নাই। সেয়া যেন মেঘৰ মন্নাই শ্ৰদ্ধাৰ পৰা আৰু এক শুদ্ধতাৰ পৰা পৰিসৰে সঁচাকৈয়ে এক দুঃখৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে মৰ্মৰ পৰা।
মেঘৰ মাকৰ মুখত বৰ্ণিত পৰিসৰটো মেঘৰ মনত এক শীর্ণ অনুভৱ মন্নাই। সেয়া যেন সঁচাকৈয়ে এক অজানী মূল্যৰ পৰা মন্নাই। সেয়া মনৰ পৰা চাৰা এক সংকল্পৰ পৰা মন্নাই। পখীটোৱে সেয়া পূৰ্ণৰূপে মন্নাই, কিন্তু সেয়া জানিছিল, যে মূল্য এক ভয়ানক বাচলাৰ পৰা মন্নাই।
