পোনাৰ বতৰ

অধ্যায় ১: বৰষুণৰ গোন্ধ

পৰা নদীৰ পাৰৰ গাঁওখনত আজি দিনটোৰ পৰা বৰষুণে সকলোতকৈ বেছি কথা কৈছে। মালতী ঘৰখনৰ মাচলিৰ পৰা তললৈ চোৱা মাত্ৰেই দেখি পেলালে ধুমুহাৰ বেগেৰে মাটিত পৰি থকা পানীৰে পথাৰবোৰ কিদৰে ঢাকি পেলাইছে, যেন এপাট ধুমুহা আকাশৰ পৰা মাটিলৈ নামি আহিছে। গৰ্ভত পুহি থকা সন্তানৰ ওজনত ইতিমধ্যে ক্লান্ত মালতীয়ে নিজৰ বুকুত জোৱা অহা ভয়টোক তামাম ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও, চকুৰ পৰা তেজেৰে গৰম হৈ পৰা পানীৰ ঢলবোৰে মাটিৰ পৰা তেওঁৰ কলিজালৈকে পৰা কম্পন যেন এক ভিন্ন অনুভূতিৰে ভৰি তোলে। গাঁওখনৰ সীমাত নদীখনৰ সোঁত এদিনতকৈ দিনে দিনে কেনেকৈ বাঢ়ি গৈছে, সেয়া লক্ষ্য কৰিলেও, মানুহবোৰৰ মুখত সেই কথা নাছিল—সকলোৰে বুকুত আছিল মাথোঁ নিৰৱ আতংক। আজি পুৱাৰ পৰা মৰমী মানুহজনে আনাজ বুটলি আনি ৰান্ধনীলৈ দিছিল, মাজে মাজে কাষৰ ঘৰখনৰ খোলবোৰ হাওঁফাওঁ কৰি চাইছিল, আৰু অন্তৰত প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল—পানী অহা যেন বন্ধ হয়, বতাহ বেছি দূৰলৈ নিয়া যেন নহয়।

গাঁওখনৰ দুয়োৰে মূৰত আছিল নাওজীয়া ৰঘুনাথৰ নাম, যিয়ে নাওখনেই মাথোঁ অবলম্বন কৰি মানুহক উজানফাললৈ লৈ যাব পাৰে। ৰঘুনাথ আজি পুৱা মুকলি ঠাইত নাওখনৰ সাৰ-সঁজুলি চাবলৈ গৈছিল, হেনো বৰষুণ কমি আহিলে গাঁৱৰ লোকে সিহঁতক উজানত থকা গাঁওখনলৈ লৈ যাবলৈ। বেছিদিন ধৰি পানীৰ তলত ঢকা মাটিৰে আৰু পলিমাটিৰে গাঁৱৰ পথবোৰ উভতি নাপায়, তাৰ উপৰিও এইবাৰ বতৰৰ পোহৰতো যেন এন্ধাৰ বাঢ়ি অহা লাগিছে। ৰঘুনাথৰ বুকুৰ মাজত বাজি থকা আশংকাৰ ঢৌবোৰো পানীৰ ঢৌৰ দৰে, মাজে মাজে তীব্ৰ হৈ উঠে আৰু মাজে মাজে তলত নামি যায়, কিন্তু সম্পূৰ্ণভাৱে কোনোবাৰেই উভতি নাযায়। এই গাঁৱৰ মানুহৰ আশাৰ পুৰণি পুঁজি হিচাপে ৰঘুনাথৰ নাওখন যেন এফালে দাঁড়াই আছে, অথচ সেয়া নিজেই অৱশ্যে সম্পূৰ্ণ নিৰাপত্তা নিশ্চয়তা দিব পৰা বস্তু নহয়।

গাঁৱৰ পৰা অহা পথটোৰ কাষতে থকা স্কুলঘৰখনৰ পৰা অজয় ওলাই আহিছিল, যি গাঁওখনৰ মাত্ৰ কেইজনমান ল’ৰা-ছোৱালীৰ শিক্ষক। বৰষুণৰ মাজতে অজয় চকুৰে চাইছিল মাটিৰ পৰাই ওফালিওঁতাৰ দৰে উজানৰ পানী অহা পথাৰখনলৈ। শিক্ষক হিচাপে অজয়ৰ দায়িত্ব আছিল গাঁওখনৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ শিক্ষা, কিন্তু আজি এই ভয়ানক বতৰত তেওঁৰ দায়িত্ব বহুত ডাঙৰ—মানুহক সুৰক্ষিত ঠাইলৈ লৈ যোৱা, আৰু নিজৰো প্ৰাণ ৰক্ষা কৰা। বৰষুণে যি শব্দৰ তাণ্ডৱ চলাইছিল, তাৰ মাজত অজয়ৰ অন্তৰৰ কোনো এখন কোণত জন্ম লৈছিল এটা অচিন অনুভূতি—এইবাৰ বুধি-জ্ঞান সকলোতে কেতিয়াবা সীমা থাকে, আৰু পৰিস্থিতি যদি সেই সীমাকো অতিক্ৰম কৰে, তেন্তে কিবা এটা অলৌকিক শক্তিৰ ওপৰতেই বিশ্বাস কৰিব লগীয়া হয়। অজয় নিজৰ বুকুৰ মাজত এটা দীৰ্ঘ নিশ্বাস ৰাখি লৈছিল, আৰু চকুৰে দূৰলৈ চাইছিল—য’ত কুঁৱলীৰ মাজত ৰঘুনাথৰ নাওখন ওচৰলৈ আহি থকা দেখা গৈছিল।

বৰষুণৰ ধ্বনি আৰু দূৰত বজ্ৰপাতৰ চকাম চকামৰ মাজত মালতী, ৰঘুনাথ আৰু অজয়ৰ তিনিওজনৰ মনত এটা কথা একেলগে উকি মাৰি উঠিছিল—বিপদৰ সন্মুখীন হ’লে মানুহ একেলগ হ’বই লাগে, কোনোবাই বেচি বুদ্ধিমান, কোনোবাই বেচি শক্তিশালী নহয়; একেলগ থাকিলে হয়তো বাচি থাকিব পাৰি। গৰ্ভত থকা জীৱ, গাঁওখনৰ আশাৰ প্ৰতীক যেন হৈ পৰা নাওখন আৰু মানুহৰ মনৰ অজানা আশংকাই এইপিনে-সিপিনে পানীৰ ওপৰত ফেনা হৈ ফুটি উঠিছিল। বৰষুণৰ গোন্ধ, মাটিৰ তেজেৰে পৰা উমালি অহা সোঁত আৰু চকুত পৰি থকা ধুমুহাৰ ঘন মেঘ—সকলোয়ে একেলগে মালতী, ৰঘুনাথ আৰু অজয়ক সেই সন্ধ্যাতো এয়া ক’বলৈ ধৰিছিল: “বিপদ আহিছে, কিন্তু তোমালোকে যেতিয়া একেলগ, তেতিয়া আশাও থাকে।” তেতিয়া তেওঁলোকে এতিয়ালৈকে অচিন, অথচ গভীৰ বন্ধুত্বৰ বীজবোৰ নিজৰ বুকুত উপলব্ধি কৰিছিল, যদিও সেয়ে হয়তো আগন্তুক ভয়ানক ৰাতিৰ বাবে এখন অদৃশ্য ঢাল হ’ব পাৰে বুলি তেওঁলোকে তেতিয়া আৰু জানিবলৈ নাপাইছিল।

অধ্যায় ২: পানীৰ ঢৌ

ৰাতিৰ মাজভাগত বজ্ৰপাতৰ গগনবিদাৰী শব্দ আৰু বতাহৰ তাণ্ডৱৰ মাজত নদীৰ পানীখনো যেন ভয় দেখুৱাই তেতিয়াই মূৰ উজাৰি উঠিছিল। ৰঘুনাথে নিজৰ নাওখনৰ ডাঙৰ লগৰ লগত বাট চাইছিল, চকুত চিন্তা আৰু অভ্যাসৰ কৰ্কশ ৰেখা—যিটো এদিন পানীখনৰ ভয়ঙ্কৰ ঢৌত তেওঁৰ নাও উলাই গ’লেও তেওঁ নিজৰ বুকুত এটা কথা ৰখা কৰিছিল, “নাওটোকে হেৰালেও মানুহবোৰক বাঁচাব লাগিব।” এইবাৰ সোঁত ইমান বাঢ়ি গৈছিল যে গাঁওখনৰ সীমাত থকা ডাঙৰ বাঁহজোপাৰ পৰা পানীৰ লহৰীয়াই উলিয়াই নিয়া খুটি-কাঠবোৰ উফৰি আহি নাওখনৰ দিশে খহিবলৈ ধৰিছিল। মালতীৰ বুকুৰ মাজত লুকাই থকা সন্তানো যেন সেই ঢৌৰ সৈতে তেওঁৰ গৰ্ভত লাথি মাৰি ক’বলৈ ধৰিছিল, “মাক, মই ইমান আগতে অহা নাজানো কেনেকুৱা হ’ব,” আৰু সেই অনুভূতিয়ে মালতীৰ চকুলৈ অচিন কেঁদোণাৰ দৰে পানী উটুৱাই আনিছিল।

অজয়ে বুজিছিল যে কথা ক’বলৈ সময় নাই—এই ভয়ানক ৰাতিত মাথোঁ কাম কৰা যায়, ভাবিবলৈ সময় থাকিলে ভয় বাঢ়ে। তেওঁ নাওখনৰ মাজত থোৱা বাঁহৰ টুকুৰা-টুকুৰাবোৰ ঠেলা মাৰি আগৰ পৰা অহা পানীৰ ৰাস্তাবোৰ ক্লিয়াৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, কিন্তু পলিমাটিৰ কেঁচা গোন্ধ আৰু উজানৰ পৰা ভাহি অহা গছৰ ডালবোৰে বারম্বাৰ নাওখনৰ মূৰত ঠেক খাই নাওখনৰ গতি ৰোধ কৰিছিল। সেই সময়ত বজ্ৰপাতৰ এখন তীব্ৰ ৰেখাই দূৰৰ দিকত চকুত পৰিছিল, য’ত গাঁওখনৰ কেইবাখনো খাৰু আৰু জোপোৰ দৰে ঘৰবোৰৰ অাঁৰাবোৰ পানীৰ তলত হেৰাই গৈছিল। সেই দৃশ্য অজয়ৰ বুকুৰ মাজত এক তীব্ৰ বেদনা জন্ম দিছিল, সেইবোৰ ঘৰেই তেওঁৰ শিক্ষাৰ্থীৰ ঘৰ, য’ত সিহঁতে এখনকৈ চোতালত বহি তেওঁৰ পঢ়া শুনিছিল।

ৰঘুনাথে টোপনি নাইকিয়া চকুত পৰিস্কাৰকৈ চাইছিল—নাওখন উলটি নাযায় বুলি একো নিশ্চয়তা নাছিল, সেইবাবে তেওঁ নিজৰ অভিজ্ঞতাৰে নিজৰ হাতত ধৰা বাঁহৰ লগত সৈতে নাওখনক বাওঁৱালৈ লৈ যোৱাৰ চেষ্টা কৰিছিল। চকুলৈ পৰি থকা বৰষুণৰ পানীয়ে তেওঁক অন্ধকাৰৰ মাজতো চকুত সেয়া প্ৰকাশ কৰি দিছিল, পানীৰ সোঁত যে এইবাৰ সাধাৰণ নহয়, এয়া উজানৰ পৰাই অহা এক ভয়ঙ্কৰ অভিশাপ যেন। মালতী আৰু অজয় দুয়ো কেতিয়াবা ৰঘুনাথৰ চকুত চকু মেলিছিল, আৰু সেই চকুৰ গভীৰতাত এপিনে ভয়, এপিনে আশাৰ এক অদ্ভুত মিশ্ৰণ পাইছিল। সেই সময়ত তেজেৰে ভিজা বৰষুণৰ পানী, বুকুৰ গভীৰতে পৰি থকা সন্তানৰ গতি আৰু বজ্ৰপাতৰ তীব্ৰতা একেলগে মিলি যেন মালতীৰ বাবে সময়বোৰ বহুত দীঘল কৰি তুলিছিল।

একাংশ সময়ত নাওখন উজানৰ পানীৰ ঢৌত এফালে ঢুলি গ’লেও ৰঘুনাথৰ দৃঢ় হাতৰ টানত আকৌ সিধা হৈছিল। পানীৰ মাজত ভাহি থকা বাঁহ, গছৰ ডাল আৰু কাঁচা মাটিৰ গন্ধেৰে সিঁচৰা হোৱাৰ পাছতো তিনিও জনে এসময়ত অনুভৱ কৰিছিল—এই ৰাতিৰ শেষত যদি প্ৰাণ থাকে, তেন্তে এয়া মাথোঁ জীৱনৰ নতুন অধ্যায়ৰ আৰম্ভণি হ’ব। বজ্ৰপাতৰ চকাম চকামৰ মাজত নাওখন আগবাঢ়িছিল, আৰু সেই নাওখনৰ ওপৰত বহি থকা এই তিনিটা পৃথক জীৱনৰ মাজত যেন এক অদৃশ্য সূতাৰে গাঁথি ধৰা হৈছিল ভাগ্য, ভয় আৰু আশাৰ অদ্ভুত সংমিশ্ৰণ।

অধ্যায় ৩: নাওৰ আশ্ৰয়

ৰাতিৰ অন্ধকাৰ আৰু বৰষুণৰ গৰজনিৰ মাজতে নাওখন উজানৰ সোঁতৰ সৈতে একেলগে বাওঁহে-বাওঁহে গৈ থকা সময়খিনি আছিল যেন অন্তহীন। ৰঘুনাথৰ হাতৰ বাঁহৰ টানেই মাথোঁ আছিল আশাৰ আঁচল, কিন্তু সোঁতটোৱে সময়-সময়ত তেখেতকো ক্লান্ত কৰি তুলিছিল। মালতীৰ বুকুত সন্তানের গতিবোৰ বেছি স্পষ্ট হৈ উঠিছিল, যেন ভয়, বেদনা আৰু অনিশ্চয়তাৰ মাজত গৰ্ভত থকা জীৱনজোলে এইখন পৃথিৱীত আসিবলৈ সজাগ হৈ আছে। অজয়ে নাওখনৰ পেটৰ পৰা পানী উলিয়াই ফেলা আৰু মালতীক সম্বোধন কৰি মনোবল যোগাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, যদিও তেওঁৰ নিজৰো বুকুত লুকাই থকা ভয় তেতিয়াও কণমানি কম হোৱা নাছিল। উজানৰ পৰা অহা ঢৌবোৰে নাওখনত মাৰিলে, মাজে মাজে পানীৰ স্প্লেচে মালতীৰ কাপোৰ ভিজাই তোলাত তেওঁ গঁথা যেন অনুভৱ কৰিছিল, কিন্তু মাজত এপিনে ৰঘুনাথৰ গম্ভীৰ মাত, “ভয় নকৰিবা, মোৰ নাওয়ে বাঁচাই ৰখা দিছে,” এইবোৰে আপোনাকৈয়ে একোখন ঢাল গঢ়ি তুলিছিল।

পানী আৰু বৰষুণৰ মেলখনত দূৰত কিবা এটা ডাঙৰ গছৰ ছাঁ দেখা গৈছিল, আৰু ৰঘুনাথে ঠিক কৰিলে নাওখন সিপাৰে ঠেলিবলৈ, যাতে পোনপটীয়া সোঁতৰ পৰা অলপ আশ্ৰয় পাব পাৰি। নাওখন সেই গছৰ জোপাৰ ওচৰত আঁতৰি যেতিয়া আলফালকৈ স্থিৰ হ’ল, সেইটো যেন এক মুহূৰ্তৰ বাবে নতুন নিশ্বাস লোৱাৰ সময়। সেই ক্ষণিকৰ বিশ্ৰামৰ মাজত তিনিওজনে একেলগে প্ৰথমবাৰ বাবে বহি, এচকু পানীৰ ফোঁটাৰে চকু ধুই চোৱা সময় পালে। ৰঘুনাথে নাওখনৰ দড়িটো গছৰ ডালৰ লগত বেঁধি, অলপ ৰাতি থকাৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল, কিন্তু তেখেত জানিছিল এইটো স্থায়ী নহয়—যেতিয়া পানীৰ স্তৰ বাঢ়ি যায়, তেতিয়া কোনো গছেই তেনে সুৰক্ষা দিব নোৱাৰে। তেতিয়াও, এই ক্ষণিকৰ নিশ্বাসত তেওঁলোকৰ বুকুত লুকাই থকা কথাবোৰ ওলাই আহিল।

অজয়ে তেতিয়াই মালতীক সুধিছিল, “ভয় লাগিছে নেকি?” মালতীয়ে অলপ হাঁহি মাৰি ক’ব লগা হৈছিল, “ভয়তো লাগে, কিন্তু আমাৰ বাচি থকাৰ মনোবৰেই ডাঙৰ।” ৰঘুনাথে চুপচাপ থকাৰ পাছত মাতলে, “জীৱনটো পানীৰ দৰে—কেতিয়াবা স্থিৰ, কেতিয়াবা ঢৌৱালা। কিন্তু নাওখন ধৰি ৰাখিলে পাৰ হ’ব পাৰি।” সেই কথাবোৰ তেতিয়া হোৱাকৈয়ে নহ’ল, সেই কথাবোৰ যেন এই তিনিজন মানৱৰ অন্তৰৰ গভীৰতাত এক আলোচনাৰ দৰে বাজি উঠিল। বজ্ৰপাতৰ পোহৰতে সেই মুহূৰ্তবোৰত তেওঁলোকে নিজৰ জীৱনটোৰ একোখন প্ৰতিচ্ছবি দেখিছিল—অজয়ৰ বাটচাপ পৰা শিক্ষকতাৰ কাহিনী, ৰঘুনাথৰ যুঁজৰ কাহিনী আৰু মালতীৰ মাতৃত্বৰ সাহসৰ কাহিনী।

সেই নিশা, গছৰ ডালত বাঁধা নাওখনৰ পৰা পানীৰ ঢৌৰ শব্দ আৰু বতৰাৰ গৰজনিৰ মাজত তেওঁলোকে জীৱনৰ সোঁৱৰণীৰ কথাবোৰ শেহতীয়া কৰি তুলিছিল। তেতিয়াই যেন তেওঁলোকে বুজিছিল, ভয় আৰু দুখে মানুহক ভাগ নকৰে, একেলগে ৰাখে; আৰু অনিশ্চয়তাৰ মাজতো যদি মনোবল থাকে, যদি বিশ্বাস থাকে, তেন্তে সেই বিশ্বাসই মানুহক সোঁতৰ ওপৰেদি পাৰ কৰাই আনিব পাৰে। নিশাৰ অন্ধকাৰত নাওখনৰ ওপৰত সেই তিনিটা পৃথক জীৱন, ভয় আৰু আশা একেলগে বুকুত লৈ পৰৱৰ্তী ৰাতিৰ বাবে প্ৰস্তুত হৈছিল।

অধ্যায় ৪: অজানা সোঁত

পুৱাৰ আগে আগে আকাশত অলপ ৰঙা আলোকচিহ্ন দেখা পোৱা মাত্ৰেই ৰঘুনাথে নাওখনৰ দড়ি মেলি গছৰ পৰা আঁতৰাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু উজানৰ পৰা অহা পানীৰ সোঁত এফালে টানি নিলগৈ। পানী আগৰ চেয়ে বেছি ঢৌৱালা আৰু কেঁচা মাটিৰ গন্ধেৰে ভৰা, যেন সোঁতটোৱে নিজেই সকলোকে গিলি খাবলৈ ওলাইছে। নাওখন আঁতৰি গৈ পলিমাটিৰ ওপৰত লগালগে ভাহিবলৈ ধৰিলে, আৰু সোঁতটোৱে তেওঁলোকক অজান গন্তব্যলৈ লৈ গৈ থকা অনুভৱ হ’ল। মালতীৰ বুকুত সন্তানের গতি বাঢ়ি গ’ল, আৰু তেওঁৰ চকুত একেলগে ভয় আৰু আশাৰ স্পষ্ট ছবি পৰিল; যেন তেওঁ বুজি পাইছিল, এই অজানা দিশে যাত্ৰাই হয়তো তেওঁলোকক কেতিয়াবা সুৰক্ষিত ঠাইলৈ লৈ যাব, নতুবা এক নতুন বিপদৰ সন্মুখত পেলাব।

অজয়ে সেই সময়ত মালতীৰ কাষতে বহি, কোমল মাতত ক’বলৈ ধৰিলে, “আপুনি ভয় নাখায়, আমি আছো আপোনাৰ লগত। এই নদীয়ে কেতিয়াবা উমাল, কেতিয়াবা হিংস্ৰ, কিন্তু আমি মিলি থাকিলেই পাৰ হ’ব।” মালতীয়ে তেতিয়া চকুৰ পৰা পানী উৰুৱাই অলপ হাঁহি মাৰিলে, যেন নিজৰ মাজৰ সন্তানকো এই হাঁহিৰে সান্ত্বনা দিব খুজিছে। ৰঘুনাথে নিজৰ অভিজ্ঞতাৰ জোৰত নাওখনৰ পথ দেখুৱাবলৈ চেষ্টা কৰি গৈ আছিল, কিন্তু সোঁতটোৱে এফালে ঠেলি তেওঁলোকক পৰিচিত বাটৰ পৰা আঁতৰাই লৈ গৈছিল। মাজে মাজে দূৰত দেখা গৈছিল পানীৰ মাজত ডুবি থকা জোপোৰ চূড়া বা ভাঙি পৰা বাঁহৰ খুঁটি, যিবোৰে সঁচাকৈয়ে মানুহৰ বান্ধি থোৱা নিৰাপত্তা সঁজুলিৰ অন্তিম চিহ্ন হিচাপে ভাহি ফুৰিছিল।

নাওখনৰ বাওঁফালে সোঁতটোৱে বেছিকৈ টানি নিলগৈ, আৰু তেওঁলোক উপলব্ধি কৰিলে যে এইবাৰ সকলো নিয়ন্ত্ৰণ সোঁতটোৰ হাতে। ৰঘুনাথৰ চকুত এক মুহূৰ্তৰ বাবে ক্লান্তিৰ ছাঁ পৰিল, কিন্তু তেখেত আকৌ বাঁহৰ টুকুৰা পকাই নাওখনক সমতাল কৰাৰ চেষ্টা কৰিলে। অজয়ে আগলৈ চাই থাকিল, যেন পানীৰ ওপৰত কিবা আশাৰ চিহ্ন বিচাৰি আছে, কিন্তু কালি পৰ্যন্ত পৰিচিত দৃশ্যবোৰ বৰষুণ আৰু ঢৌৱে মচি পেলাইছিল। সেই সময়ত মালতীয়ে নিজৰ বুকুৰ মাজত সন্তানের পৰা অহা সঁচাকৈয়ে তীব্ৰ স্পন্দন অনুভৱ কৰিলে, যেন সেয়াই ক’লে, “মাক, ভয় নকৰিবা, মই তোমাৰ লগত আছো।”

সেই অজানা সোঁতৰ মাজত তেওঁলোকৰ মনত এটা কথা স্পষ্ট হৈ উঠিছিল—জীৱনত কেতিয়াবা নিয়ন্ত্ৰণ আমাৰ হাতত নাথাকে, তেতিয়াই মাথোঁ বিশ্বাস, মনোবল আৰু একেলগ থাকিব লাগিব। নাওখন পানীৰ ওপৰত ভাহি গৈ থকা সময়ত বজ্ৰপাতৰ পোহৰ আৰু বৰষুণৰ ফোঁটাবোৰে যেন তেওঁলোকক ক’বলে ধৰিলে—“অজানা দিশতে যাব লগা হ’লেও, একেলগ থাকিলেই আশাৰ আলোক দেখা পোৱা যায়।” এই ভাবনাৰে তেওঁলোকে পৰৱৰ্তী ৰাতিৰ ভয় আৰু ঢৌবোৰৰ মাজতো বুকু ভৰা আশা লৈ নাওখনৰ ওপৰত বহি থাকিল।

অধ্যায় ৫: বনৰ মাজত ৰাতি

সন্ধিয়াৰ আগতে সোঁতটোৱে নাওখনক বাওঁফালে ঠেলি লৈ গৈ এক অচিন জায়গাৰ ওচৰত থমকাই দিলে, য’ত পানীৰ মাজৰ পৰা ওখ হৈ থকা এটা ডাঙৰ গছ আৰু কেইটামান জংলী গছৰ ডাল দেখিবলৈ পোৱা গ’ল। ৰঘুনাথে চকু সাঁজলৈ ঘূৰাই, নাওখন গছটোৰ ওচৰলৈ লৈ গৈ ডালত দড়ি বাঁধিলে, যাতে ৰাতি সোঁত বা ঢৌৱে নাওখন উলিয়াই নিয়া নোৱাৰে। গছবোৰে বতাহৰ বেগত কঁপাইছিল, আৰু গছৰ পাতবোৰৰ মাজেৰে বৰষুণৰ ফোঁটাবোৰ পানীত পৰাৰ শব্দে এক অদ্ভুত সংগীত সৃষ্টি কৰিছিল, যি সংগীতত একেলগে ভয়, একাকীত্ব আৰু অজানা আশা মিশ্ৰিত হৈছিল।

নাওখন থমকি ৰাতিৰ অন্ধকাৰত গছৰ ছাঁত ৰৈ গ’লে, আৰু সেই নিশা প্ৰথমবাৰলৈ তেওঁলোকে অলপ নিশ্বাস ল’বৰ দৰে সময় পালে। ৰঘুনাথৰ হাতত বাঁহৰ টুকুৰা, চকুত অভিজ্ঞতাৰ কঠোৰতা আৰু মুখত নিৰৱ কামনাবোৰ আছিল, যেন তেখেতে ভাবিছিল—এই ৰাতিটো পাৰ হ’ব লাগিব। অজয়ে মালতীৰ কাষতে বহি, কম্পিত মাতত সান্ত্বনা দিবলৈ ধৰিলে, “আপুনি ভয় নাখায়, এই গছৰ ডালে আমাৰ নাওখনক ৰখা দিব।” মালতীয়ে চুপচাপ চকু মুদিলে, বুকুত সন্তানের স্পন্দন স্পষ্টকৈ অনুভৱ কৰি। সেই সময়ত তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ অন্তৰৰ ভীত, স্মৃতি আৰু আশা উলিয়াই কৈছিল—অজয়ে কৈছিল তেওঁৰ শিক্ষক হোৱাৰ সপোন আৰু গাঁৱৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ কথা; ৰঘুনাথে কৈছিল শৈশৱৰ কাহিনী, নাওত বহি থকা ৰাতিবোৰৰ স্মৃতি; আৰু মালতীয়ে কৈছিল তেওঁৰ প্রথম মাতৃত্বৰ ভাৱনা আৰু ভয়।

নাওখনৰ ওচৰতে পানীৰ ওপৰত ভাহি থকা জংলী গছৰ পাতবোৰ আৰু সোঁতৰ শব্দ এক অচিন বন্ধুৰ দৰে লগ দিছিল। দূৰত বজ্ৰপাতৰ পোহৰবোৰে পানীৰ ঢৌবোৰক চকুত ধৰা হৈছিল, আৰু সেই পোহৰৰ মাজত তেওঁলোকে নিজৰ চকুত নিজৰ কথা, বুকুৰ গভীৰতাৰে লুকাই থকা ভয়বোৰ, আৰু একেলগে থকাৰ শক্তি অনুভৱ কৰিছিল। সেই সময়ত বতাহৰ ঠাণ্ডা পৰশ আৰু পানীৰ তেজেৰে গন্ধে তেওঁলোকক শীত লাগাইছিল, কিন্তু সেই শীততেও মানুহৰ কণ্ঠ, হাঁহি আৰু দুখ ভাগ বতৰা কৰাৰ উমালি পৰশ আছিল।

নিশা দীঘল আছিল, বজ্ৰপাতৰ গর্জন আৰু সোঁতৰ ঢৌৰ মাজত একেলগে বহি থাকিলেও তেওঁলোকৰ বুকুৰ গভীৰতাত জন্ম লৈছিল এক অদ্ভুত সাহস—যেন এই অচিন বনজোপাৰ মাজত থকা গছডাল আৰু নাওখন মাথোঁ আশাৰ ঠাই নহয়, একেলগে থকাৰ প্ৰতীক। আৰু সেই নিশা বজ্ৰপাতৰ পোহৰতে তেওঁলোকে প্ৰত্যেকজনে একে কথা ভাবিছিল—যদি ৰাতি পাৰ হয়, যদি পুৱাৰ ৰ’দৰ পোহৰ দেখা যায়, তেন্তে এই ভয়ৰ মাজৰ বন্ধুত্ব, বিশ্বাস আৰু সাহসেই তেওঁলোকক বাঁচি থকাৰ শক্তি যোগাব।

অধ্যায় ৬: ভোৰৰ ৰঙা আকাশ

দীৰ্ঘ আৰু থিতাপি নিশাৰ পাছত, পুৱাৰ ফালে আকাশত অলপ ৰঙা পোহৰ মাৰি উঠিছিল। সেই পোহৰে পানীৰ ঢৌবোৰত লালে লালে আভা তিয়াই দিলে, যেন ডাঙৰ নদীখনো এক মুহূৰ্তৰ বাবে শান্ত হ’বলৈ চেষ্টা কৰি আছে। ৰঘুনাথৰ চকুত সেই ৰঙা আকাশটো দেখিয়েই অলপ আশাৰ জ্যোতি জ্বলিল, আৰু তেখেতে হাঁহিৰ দৰে এটা মৰমৰ হাঁহি মুখত আনিলে, যদিও মুখখনত হোৱা সপোনভৰা কেঁচা ৰেখাবোৰ সপোনবোৰৰ দৰে সহজে মচি নাযায়। নাওখন গছৰ ডালৰ পৰা ধৰি থোৱা দড়িটো আলফালকৈ মেলি তেখেতে পানীৰ ওপৰত আঁতৰি আনিলে, যাতে পুনৰ পানীৰ সোঁতক লৈ আগবাঢ়িব পাৰে। মালতীৰ চকুত পুৱাৰ পোহৰৰ মাজত নাওখনৰ সৰু আগুৱাই যোৱাটো দেখিলেই বুকুত জন্ম হ’ল আশাৰ মিঠা স্পন্দন, যদিও গৰ্ভৰ বেদনাটো দিনে দিনে বাঢ়ি গৈ আছিল।

অজয়ে হাত দাঙি নিজৰ মাতালিৰ লগত নাওখনৰ ভার বণ্টন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, আৰু তেখেতৰ মুখত আছিল এখন কঠিন সময়ৰ ভিতৰতো সহানুভূতিপূৰ্ণ গম্ভীৰতা। “পানী অলপ নামিছে যেন,” অজয়ে ৰঘুনাথক ক’লে। ৰঘুনাথে নিজৰ চকু মুদিলে, যেন সোঁতৰ বেগ আৰু ঢৌৰ সংগীতত পঢ়ি পঢ়ি বুজি পাইছে—হয়, সঁচাকৈয়ে অলপ পানী নামিছে, কিন্তু এতিয়াও নিৰাপত্তাৰ আশ্বাস দিব নোৱাৰি। পানীৰ ওপৰত ভাহি থকা কঁকাল কাটি যোৱা বাঁহৰ ডাল, মৰি পৰা জংলী গছৰ শিপা আৰু পলিমাটিৰ কেঁচা গন্ধে তেওঁলোকক স্মৰণ কৰাই দিছিল যে বিপদ সম্পূৰ্ণভাৱে আঁতৰ হোৱা নাই।

মালতীৰ গৰ্ভবেদনাই তেতিয়া বেছি স্পষ্ট হৈ উঠিল, বুকুৰ ভিতৰত স্পন্দনবোৰ বেদনা আৰু আশাৰ মাজত একে সময়তে বাজি উঠিল। তেতিয়াই অজয়ে মালতীৰ কাষতে বহি কণ্ঠখন কোমল কৰি ক’লে, “আপুনি ঢেৰ সাহসী, আৰু আপোনাৰ সন্তানো আপোনাৰ লগত আছে। আমি তাতকৈ বেছি নাই, কিন্তু একেলগে আছো।” সেই কথাবোৰে মালতীৰ চকুৰ পৰা দুটামান পানী ওলালেও, সেইবোৰ লাজৰ নহয়, সেয়া আছিল নিজকে আৰু গৰ্ভত থকা সন্তানক প্ৰেমেৰে সান্ত্বনা দিয়া অশ্ৰু। ৰঘুনাথে নাওখনৰ গতি সামলাই পানীৰ মাজেৰে আগুৱাই নিলেই দূৰত এডাল ওখ গছৰ আকাৰ দেখা পোৱা গ’ল, যিটো যেন নতুন গন্তব্যৰ আশাৰ চিহ্ন হৈ উঠিছিল।

ভোৰৰ লাল আকাশ, বতাহৰ ঠাণ্ডা পৰশ, আৰু পানীৰ ঢৌৰ মাজত তেওঁলোকে বুজি পাইছিল—কেতিয়াবা বিপদৰ মাজতো আশাৰ এটা সোঁত থাকে, আৰু সেই সোঁতটোক ধৰি থকাই হ’ল জীৱন। মালতীৰ দেহত বেদনাৰ ঢৌ অহাৰ মাজতো সন্তানের স্পন্দনে তেওঁৰ বুকুত হ’ল আশাৰ জন্ম; ৰঘুনাথৰ অভিজ্ঞতা আৰু অজয়ৰ সান্ত্বনাই নাওখনত এক মাত্ৰা স্থিৰতা আনিছিল। আৰু সেই ভোৰত তেওঁলোকে এই অচিন দিশে আগুৱাই গৈ থাকিল, য’ত আশাই মাথোঁ তেখেতলোকৰ একমাত্ৰ সংগী আছিল।

অধ্যায় ৭: জীৱনৰ যুঁজ

পুৱাৰ মিঠা লাল আকাশ অলপ পিছত মলিন হৈ যেতিয়া মেঘে ঢাকি ধৰিলে, পানীৰ ঢৌৱে আকৌ বেগ পাই উঠিল। নাওখনৰ তলৰ পৰা অহা সোঁতে এক অজানা আতংক সৃষ্টিৰ দৰে শব্দ কৰিলে, আৰু সেই শব্দৰ মাজত মালতীৰ গৰ্ভবেদনাও তীব্ৰ হৈ উঠিল। অজয় আৰু ৰঘুনাথৰ চকুৰ পৰা লুকুৱাই নাথাকিল যে সন্তানের জন্ম হয়তো এই নাওখনত, এই ভয়ঙ্কৰ পৰিস্থিতিতেই হ’ব লগা হ’ব। অজয়ে হাতৰ কাপোৰখন পানীত তিয়াই মালতীৰ কপালত হাত দিলে, আৰু কোমল মাতত ক’লে, “আপুনি সাহস ধৰে, আমি আপোনাৰ লগত আছো।” ৰঘুনাথে বাওঁ হাতে নাওখন সামলাই ৰাখি ডাঙৰকৈ নিশ্বাস লৈ নিজৰ অন্তৰত ভগৱানক স্মৰণ কৰিলে, যেন এই বিপদৰ মাজত অলৌকিক কিবা এটা শক্তিয়ে তেওঁলোকক বাঁচাই ৰাখে।

মালতীৰ গাত ঘাম আৰু বৰষুণৰ পানী মিলি কাপোৰ ভিজাই তুলিলে, চকুত দেখা দিলে বেদনা আৰু ভয়ৰ ছাঁ, কিন্তু তাতেই মিশ্ৰিত আছিল মাকৰ সাহসৰ এক অপূৰ্ব ছবি। সন্তানৰ বাবে, জীৱনৰ বাবে তেওঁৰ সেই যুঁজ আছিল নাওখনত থকা সকলোৰে মনৰ শক্তি, যিয়ে পানীৰ সোঁতকো কিবা এক অদৃশ্য শক্তিৰে ৰোধ কৰাৰ দৰে অনুভূতি জন্মালে। সেই মুহূৰ্তত বজ্ৰপাতৰ তীব্ৰ পোহৰ নাওখনৰ ওপৰত পৰিল, আৰু সেই পোহৰত অজয়ে মালতীৰ চকুত স্পষ্টকৈ দেখা পালে অচিন আশাৰ এক দীপ্তি—যেন গৰ্ভত থকা জীৱনে মাকক ক’লে, “মাক, মই অহা হৈছোঁ, ভয় নকৰিবা।”

নাওখন ঢৌৰ সৈতে তুমুলকৈ কঁপিও গ’ল, ৰঘুনাথৰ চকুত ক্লান্তিৰ স্পষ্ট ছাঁ পৰিল, কিন্তু তেখেতে হাহি মাৰি মাতলে, “মালতী, তুমি মাক! এই নাওখন আৰু মই তোমাক ত্যাগ নকৰো।” অজয়ে মালতীৰ হাত আঁতৰাব নোৱাৰাকৈ আঁকোৱালি ধৰিলে, আৰু সেই আঁকোৱালি আছিল মাথোঁ দুখ ভাগ বতৰা কৰাৰ নহয়, জীৱনৰ বিপৰীতে একেলগে ৰুখি থকাৰ প্ৰতীক। গগনৰ পৰা অহা বৰষুণৰ ফোঁটা যেন আশীৰ্বাদৰ দৰে পৰিল, আৰু সেই সময়তে মালতীৰ বুকুৰ গভীৰতাত এক তীব্ৰ বেদনা আৰু সুখৰ মিলিত স্পন্দনে তেওঁক জনালে—সন্তান জন্মাইছে।

সন্তানৰ সৰু কান্দোনৰ শব্দ পানীৰ ঢৌ, বজ্ৰপাত আৰু বৰষুণৰ গৰজনিৰ মাজতো এক অদ্ভুত স্পষ্টতাৰে বাজি উঠিল। সেই শব্দে ৰঘুনাথৰ চকুত পানী আনিলে, অজয়ৰ বুকু হালকা কৰিলে, আৰু মালতীৰ মুখত তীব্ৰ ক্লান্তিৰ মাজতো হাঁহি উজলালে। সেই মুহূৰ্তত তেওঁলোকে বুজি পাইছিল—সন্তানৰ জন্ম মাথোঁ নতুন জীৱনৰ আৰম্ভণি নহয়, ই হৈছে আশা, বিশ্বাস আৰু একেলগে থকাৰ শক্তিৰ চূড়ান্ত প্ৰতীক। আৰু সেই ভয়ঙ্কৰ ৰাতিৰ পৰা পুৱালৈ আগবাঢ়ি গৈ থকা যুঁজত তেওঁলোকে একেলগে জিকিলে।

অধ্যায় ৮: নতুন দিন

বজ্ৰপাতৰ তীব্ৰ গৰজনি আৰু বৰষুণৰ ফোঁটাৰ মাজত সেই নাওখনত জন্ম হোৱা সৰু জীৱনৰ কান্দোন যেন পানীৰ ঢৌৰ ওপৰত এটি কোমল সংগীত হৈ বাজি উঠিল। নাওখনত বহি থকা তিনিজনেই এক মুহূৰ্তৰ বাবে স্থিৰ হৈ গ’ল, যেন সঁচাকৈয়ে তেওঁলোকে নিজৰ কাণে বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰিছিল—মৃত্যুৰ সোঁত আৰু অনিশ্চয়তাৰ মাজৰ পৰা এটি নতুন জীৱনৰ উজ্বল স্পন্দন ওলাই আহিছে। মালতীৰ মুখত তীব্ৰ বেদনা আৰু অবসাদৰ ছাঁ থাকিলেও, তাতেই মিশ্ৰিত আছিল এটি অপূৰ্ব হাঁহি; হাঁহি, যিটো কেবল মাকৰেই হ’ব পাৰে, যি জীৱনৰ যুঁজত জিকাৰ প্ৰতীক। অজয়ে কঁপি থকা হাতৰে শিশুটোক সাৱধানতাৰে মালতীৰ কোলাত ৰাখিলে, আৰু সেই মুহূৰ্তত সকলো আতংক, ঢৌ, বজ্ৰপাত যেন অদৃশ্য হৈ গ’ল, মাথোঁ ৰই গ’ল সৰু কান্দোনৰ মিঠা সুৰ।

ৰঘুনাথে চকুৰ কেঁচা কোণটো হাতৰে মচি দীঘল নিশ্বাস লৈ দূৰলৈ চাই থাকিল—দূৰত পানীৰ মাজৰ পৰা ওখ হৈ থকা এটি পাহাৰৰ বুকুৰ ডাঙৰ গছ দেখিবলৈ পোৱা গ’ল। তেখেতে চকুত নতুন জ্যোতি লৈ মাতলে, “চাওক! সেয়া সুৰক্ষাৰ ঠাই, আমি তাতে যাব লাগিব।” অজয়ে লগে লগে নাওখনৰ বাওঁফালে বাঁহৰ টুকুৰাৰে ঠেলা মাৰি সহায় কৰিলে, আৰু শিশুটোৰ কান্দোনৰ মাজতে নাওখন আশাৰ দিশে আগুৱাই গ’ল। পানীৰ ঢৌ আৰু সোঁত আগৰ দৰে ভয় দেখুৱাইছিল, কিন্তু সেই ভয়ৰ মাজতেই এক শক্তি আছিল—নাওখনত বহি থকা তিনিজনৰ মনৰ শক্তি, একেলগে থকাৰ শক্তি।

জন্মৰ তীব্ৰ বেদনা, পানীৰ উজান সোঁত, বজ্ৰপাতৰ গৰজনি—এইবোৰে মালতীক এক মুহূৰ্তৰ বাবে আচ্ছন্ন কৰিছিল, কিন্তু সৰু পুতেকৰ উশাহৰ উমালে তেওঁৰ বুকুত বিশ্বাস আৰু অনন্ত সাহসৰ পোহৰ দিলে। অজয়ৰ চকুত দেখা পালে শিক্ষক হিচাপে নিজৰ শিক্ষাৰ্থীসকলক নতুন সপোন দেখুৱাবলৈ বাচি থকাৰ মনোভাব, আৰু ৰঘুনাথৰ মুখত দেখিলে জীৱনৰ সৈতে ৰোজৰ লড়াইত বিশ্বাসৰ বল। সেই মুহূৰ্তত নাওখন অচিন জায়গাৰ পৰা ওলাই, পাহাৰৰ কাষলৈ ওচৰ হ’ব ধৰিলে, আৰু সৰু শিশুটিৰ কান্দোনৰ সুৰে পানীৰ ঢৌকো নোমোৱা যেন কৰি তুলিলে।

অৱশেষত, পানীৰ ঢৌ কিছু কমিল আৰু নাওখন পাহাৰৰ তলৰ ডাঙৰ গছটোৰ ওচৰত থমকি ৰ’ল। দূৰলৈ চাই তেওঁলোকে বুজি পালে—এই যুদ্ধ অকল বাচি থকাৰ নহয়, ই আছিল আশাৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখাৰ যুদ্ধ, একেলগে থকাৰ যুদ্ধ। মালতীৰ সৰু পুতেকৰ উশাহ, অজয়ৰ দীঘল নিশ্বাস আৰু ৰঘুনাথৰ হাঁহিৰ মাজত সেই নতুন দিনৰ পোহৰ দেখা গ’ল। সোঁত, ঢৌ আৰু বৰষুণৰ মাজত উজানৰ পৰা অহা এই জীৱনৰ সুৰে তেওঁলোকক শিকালে—পোনাৰ বতৰ আহে, যায়; কিন্তু মানুহৰ বুকুৰ ভিতৰৰ আশাৰ সোঁত নেখৰায়, কেতিয়াও নোখৰায়।