দীপাঞ্জলী কাকতি
নিপুনৰ দিনবোৰ বৰ্তমানলৈকে শান্ত আৰু পৰিচিত আছিল। তেওঁ পাহাৰৰ সৰু গাঁওখনত জন্ম গ্ৰহণ কৰিছিল, য’ত প্ৰকৃতিৰ সেউজীয়া ঢল, পাহাৰৰ কোঁহ আৰু নদীৰ কলকল ধ্বনি তেওঁৰ জীৱনৰ অংশ আছিল। গাঁওখনৰ বিদ্যালয় সৰু, কিন্তু শিক্ষকৰ প্রতি মৰম আৰু সহানুভূতিশীল আছিল। য’ত পঢ়া মানে কেৱল পাঠ্যবিষয়ৰ জ্ঞান নাছিল; একে লগে জীৱনৰ শিক্ষাও শিকোৱা হৈছিল। কিন্তু নিপুনৰ পৰিয়ালত তেওঁৰ শিক্ষাৰ দিগন্ত বঢ়োৱাৰ ক্ষেত্ৰত অধিক আশা আছিল। নতুন আৰু ডাঙৰ বিদ্যালয়ত পঢ়া মানে আছিল নতুন চেলেঞ্জ, নতুন বন্ধু, আৰু নতুন অভিজ্ঞতা। সেই চিন্তা কৰিলে নিপুনৰ মনত কিছুমান উত্তেজনা আৰু কিছুমান আশঙ্কা মিলি গৈছিল। ৰাতিপুৱা, নিপুনে নিজৰ সৰু ব্যাগত কিছুমান বই, কিতাপ আৰু অতি প্ৰয়োজনীয় জিনিসবোৰ ভৰ্তি কৰিছিল। ঘৰৰ পৰা বিদায় ল’বলৈ গৈ তেওঁ নিজৰ মা-বাবুৰ চকুত দীৰ্ঘ নিশ্বাসেৰে চালে। মা তেওঁৰ মূৰ দুধিয়াই ক’লে, “নিপুন, ভয় নকৰা, নতুন ঠাই নতুন বন্ধু আনিব।” এই কথাই নিপুনৰ মনৰ কিছুটা ভয় দূৰ কৰিলে।
নিপুনে ৰাতিপুৱা ঠাণ্ডা পাহাৰৰ বতাহক লৈ নতুন বিদ্যালয়লৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে। পথৰ দুয়োপাষে পাহাৰৰ সেউজীয়া ঢল, হালধীয়া মাটিৰ ৰাস্তা, আৰু দূৰত থকা গাঁওৰ সৰু ঘৰবোৰ নিপুনৰ মনত এক অদ্ভুত আনন্দ আৰু উৎসাহৰ সৃষ্টি কৰিলে। যাত্ৰা চলাকালত তেওঁ নতুন মানুহৰ সৈতে দেখা-সাক্ষাৎ কৰিছিল; কিছুমানে পথৰ ধুলিধৰা মাটিৰ ওপৰত খেলা কৰি আছিল, কিছুমানে পেং পুৰণি কুকুৰক তাড়াইছিল। এই দৃশ্যবোৰ নিপুনৰ মনত পাহাৰৰ গাঁওখনৰ স্মৃতি উজ্বলাই তুলিছিল। বিদ্যালয়ৰ দেউতালৈ গৈ, প্ৰথমে তেওঁ ভীতি অনুভৱ কৰিলে। বেছিভাগ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মুখ তেওঁক অচিনাকি লাগিছিল। কোনোবাই বন্ধুত্বৰ হাঁহি দেখুৱালে, কিছুমানে চুপচাপ নিজৰ বন্ধু-সঙ্গে গল্প কৰিছিল। নিপুনৰ হৃদয়ত একেলগে উৎকণ্ঠা আৰু আশ্চৰ্য্যৰ অনুভূতি আছিল। তেওঁ ভাবিলে, “এই ঠাইত মই কেনেকৈ বন্ধুত্ব কৰিব পাৰিম? সকলো মানুহ অচিনাকি। মই সঠিকভাবে খাপ খুৱাব পাৰিম নেকি?” এই চিন্তাই নিপুনক অলপ ভয়ানক কৰি তুলিলে।
যদিও নতুন ঠাই আৰু নতুন মানুহৰ মাজত নিপুনৰ মনত ভয় আছিল, কিন্তু শিক্ষালয়ৰ ভিতৰৰ পৰিৱেশে তেওঁক এক আলাদা সাহস দিছিল। শিক্ষকৰ স্নেহময়ী হাঁহি, কক্ষখনৰ বিশালতা, আৰু চাৰিওদিশৰ পঠন সামগ্ৰীৰ উপস্থিতি নিপুনৰ মনত নতুন আশা আৰু উৎসাহ জাগ্ৰত কৰিছিল। তেওঁ নতুন বন্ধু বনাবলৈ আৰু নিজৰ দক্ষতা প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ মনস্থিৰ কৰিলে। প্ৰথম দিনটো নিপুনৰ বাবে এক অভিযানৰ দৰে আছিল—এতিয়া তেওঁৰ আগত নতুন পাঠ, নতুন বন্ধুত্ব, আৰু নতুন অভিজ্ঞতাৰ দিগন্ত খোলা আছিল। বিদ্যালয়ৰ ঘণ্টা বাজি উঠাৰ লগে লগে, নিপুনৰ মনত আশা আৰু আগ্ৰহে পূৰ্ণ হৈ পৰিল। পাহাৰৰ গাঁওৰ শান্তি আৰু শিক্ষালয়ৰ উল্লাসৰ মাজত নিপুনে অনুভৱ কৰিলে, জীৱনৰ নতুন অধ্যায় আৰম্ভ হৈছে। তেওঁ নিজক দৃঢ় কৰিলে, “ভয়ৰ সৈতে আগবাঢ়িব লাগিব, কিন্তু নতুন অভিজ্ঞতা মোৰ বাবে এক শিক্ষা আৰু আনন্দৰ উৎস হ’ব।” এই চিন্তাৰে নিপুনে নতুন বিদ্যালয় আৰু নতুন যাত্ৰাৰ প্ৰথম দিনটো সফলভাৱে আৰম্ভ কৰিলে।
–
নিপুনৰ নতুন বিদ্যালয়ৰ দিনবোৰ ধীৰে ধীৰে নিয়মত পৰি গৈছিল। পঢ়াশুনা, সহপাঠীৰ সৈতে সম্পৰ্ক, খেলাধুলা—এই সকলোবোৰে তেওঁৰ দৈনন্দিন জীৱনক ব্যস্ত ৰাখিছিল। কিন্তু মনৰ গভীৰতাত থকা এক শূন্যতা আৰু দুখ কেতিয়াও নোহোৱা হৈছিল। পাহাৰৰ গাঁওখনৰ শীতল বাতাস, পাহাৰৰ কোঁহৰ মাজত ভাৰসাম্যৰ জীৱন, আৰু পিতৃ-মাতৃৰ স্নেহময়ী হাঁহি এতিয়া তেওঁৰ স্মৃতিৰ মাজত মৃদু কিন্তু গভীৰ আঘাত হিচাপে থকা। বিদ্যালয়ৰ বন্ধুত্ব আৰু হাস্যৰে নিপুনৰ মনৰ শূন্যতা কিছুমান সময়ৰ বাবে ঢাকি দিছিল, কিন্তু সন্ধিয়া হ’লে কক্ষখনৰ চুপচাপ আৰু নিঃশব্দতাৰে তেওঁ পুনৰ সেই অনুভূতিত পৰি গৈছিল। গাঁৱৰ পাহাৰবোৰে যেন তেওঁৰ মনৰ ভিতৰৰ কথা শুনি আছিল—অচিনাকি দিশৰ তৰা আৰু পৰ্বতৰ মৃদু নীলা ছাঁ নিপুনক তাৰ শূন্যতা আৰু আকাংক্ষা স্মৰণ কৰাইছিল। স্কুলৰ কক্ষখনত থাকোঁতে তেওঁ দেউতাক-মাকৰ দ্বন্দ্বৰ কথা ভাবি নিজৰ অন্তৰত ব্যথা অনুভৱ কৰিছিল। সেই দ্বন্দ্ব, য’ত দুয়ো পক্ষে নিজৰ চিন্তা আৰু আশা ব্যক্ত কৰিছিল, নিপুনক মাজত পৰা যেন এক সাঁকোৰ দৰে অনুভূত হৈছিল—মাজতে থিয় হৈ থকা অৱস্থাতেও তেওঁ কোনো দিশত ভৰি স্থিৰ কৰিব নোৱাৰিছিল।
এদিন সন্ধিয়া, বিদ্যালয়ৰ পৰা ঘৰলৈ উভতি অহাৰ সময়ত, নিপুনে পাহাৰৰ মাজেৰে চলা পথত পোহৰৰ আভাৰ সৈতে মিলি থকা সেউজীয়া গছবোৰ চাইছিল। তেওঁ নিজৰ মনত ভাবিছিল—“কিয় মোৰ অন্তৰত সদায় একো শূন্যতা থাকে? গাঁওখনৰ শান্তি আৰু বিদ্যালয়ৰ ব্যস্ততাৰ মাজতো মই নিজকে সম্পূৰ্ণ সুখী নাপাওঁ।” এই ভাবনাই তেওঁক এক অদ্ভুত শীতলতা আৰু নিঃসঙ্গতাৰ অনুভূতি দিছিল। বিদ্যালয়ত নতুন বন্ধু আৰু শিক্ষকবোৰে তেওঁক সান্ত্বনা দিছিল, কিন্তু পৰিয়ালৰ সমস্যাৰ গভীৰতা আৰু দেউতাক-মাকৰ মাজৰ অশান্তি তেওঁৰ মনত এক ধ্ৰুব অনুভূতি ৰূপে ৰৈ আছিল। নিপুনে অনুভৱ কৰিছিল, যেন পাহাৰৰ দূৰত্বৰ সৈতে তেওঁৰ অন্তৰো একেৰাহে দূৰত্বৰ সমান হৈছে। নতুন বিদ্যালয় আৰু বন্ধুত্বে তেওঁৰ দুখ কিছু পৰিমাণে কমাইছিল, কিন্তু মনৰ শূন্যতা আৰু পৰ্বতৰ টান সম্পূৰ্ণৰূপে দূৰ কৰিব নোৱাৰিছিল।
একেবাৰে নিশা, নিপুনে নিজৰ কক্ষত বহি জানলিৰ বাহিৰে পৰ্বতৰ নীলা ছাঁ চাইছিল। বাতাসৰ ধ্ৰুব সুৰ, পাতৰ মৃদু নড়াচড়াই, নদীৰ কলকল ধ্বনিয়ে তেওঁৰ মনক কিছুটা শান্তি দিছিল, কিন্তু অন্তৰৰ খালীপনা আৰু পৰিয়ালৰ দ্বন্দ্বে যেন এক ৰহস্যময় অৱস্থা সৃষ্টি কৰিছিল। তেওঁ ভাবিছিল, “মোৰ দুখ আৰু শূন্যতা কেতিয়াও দূৰ হ’ব নেকি? নতুন বিদ্যালয় আৰু নতুন বন্ধুই মোক সহায় কৰিব নেকি?” এই চিন্তাই নিপুনক গভীৰ মননত বিচলিত কৰিলে। তেওঁ পাহাৰৰ উচু চূড়া আৰু তল নদীৰ মাজৰ একাকীত্বৰ প্ৰতিফলন নিজৰ অন্তৰত অনুভৱ কৰিছিল। কিন্তু এই একাকীত্ব আৰু শূন্যতাই তেওঁৰ ভিতৰত এক শক্তি জন্মাইছিল—জীৱনৰ প্ৰতি এক নতুন ধাৰণা আৰু আগ্ৰহৰ সূচনা। নিপুনে নিজৰ হৃদয়ৰ ভিতৰত দৃঢ়তা অনুভৱ কৰিলে, আৰু ঠিক কৰিছিল যে, গাঁও, পৰিয়াল আৰু বিদ্যালয়ৰ সকলো বাধা সত্বেও তেওঁ নিজৰ নতুন যাত্ৰা আগবাঢ়াই নিয়াৰ চেষ্টা কৰিব। এই উপলব্ধি আৰু একাকীত্বৰ সন্মুখীন হোৱাৰ সাহসে নিপুনৰ মনত নতুন অধ্যায়ৰ প্ৰথম চিহ্ন স্থাপন কৰিলে—যি অধ্যায়ে পৰ্বতৰ টান, দুখ আৰু হিয়াৰ খালীপনা একেলগে তেওঁক জীৱনৰ নতুন পাঠ শিকাব।
–
বিদ্যালয়ৰ দিনবোৰ একেবাৰে নিয়মিত হৈ উঠি আছিল, কিন্তু নিপুনৰ মনৰ ভিতৰত এক ধৰণৰ উচ্ছ্বাস আৰু আশা সদায় আছিল। শ্ৰেণীৰ ভিতৰত নতুন পৰিবেশ, নতুন শিক্ষক, আৰু নতুন সহপাঠীৰ মাজত তেওঁ নিজকে ঠিক কত উপযুক্ত বুলি ভাবি আছিল, সেই চিন্তাই তেওঁৰ মনত এক ধ্ৰুব উত্তেজনা আনিছিল। ঠিক এই সময়তে, শ্ৰেণীত ৰঞ্জন নামৰ এজন পৰ্বতীয়া ছাত্ৰৰ সৈতে তেওঁৰ পৰিচয় ঘটিল। ৰঞ্জনৰ দৃষ্টিত নিপুনে নিজৰ নিজা পৰ্বতৰ স্মৃতি আৰু এক নিৰ্ভীকতা দেখিবলৈ পালেহে, যি তেওঁ নিজৰ ভিতৰত এতিয়ালৈকে অনুভৱ কৰিছিল। প্ৰথমতে দুয়ো জনে হালধীয়া হাঁহিৰে একে অপরৰ মুখলৈ চাইছিল। নিপুনে ৰঞ্জনৰ সৈতে কথোপকথন আৰম্ভ কৰিলে—সৰু সৰু বিষয়ৰ পৰা, পৰ্বতৰ দিনৰ কথা, গাঁওখনৰ দৈনন্দিন জীৱন, আৰু বিদ্যালয়ৰ নতুন পাঠ্যক্রমৰ ওপৰলৈকে। ৰঞ্জনে মনৰ গভীৰতা আৰু বিনয়ী স্বভাৱৰ বাবে নিপুনক অবিশ্বাস্যভাৱে আকৰ্ষণ কৰিলে। এই কথোপকথনে দুয়োৰ মাজত বিশ্বাস আৰু বন্ধুত্বৰ আৰম্ভণি কৰি দিছিল।
কিছুদিনৰ ভিতৰত, নিপুন আৰু ৰঞ্জন একে কক্ষত বহি একেলগে পাঠ্যবিষয়ৰ ওপৰত আলোচনা কৰিছিল। ৰঞ্জনে নিপুনৰ মনৰ ভিতৰৰ অজানা শূন্যতা আৰু পৰ্বতৰ দূৰত্বৰ অনুভূতিৰ বিষয়ে সাৱধানভাৱে লক্ষ্য কৰিছিল। “নিপুন,” ৰঞ্জনে ক’লে, “তুমি পাহাৰৰ পৰা অহা বুলি শুনিছো। মইও পাহাৰৰ। নিশ্চয় তোমাৰ মনত কেতিয়াবা একাকীত্বৰ অনুভূতি হয়।” এই সৰু কথাই নিপুনৰ অন্তৰত এক উষ্ণতা জন্মাই দিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে, যে ৰঞ্জনে তেওঁৰ অনুভূতি বুজিছে, আৰু তেওঁক একাকীত্বৰ পৰা কিছুটা মুক্তি দিছে। দুয়ো ছাত্ৰৰ মাজত খেলাধুলা, কক্ষৰ সামগ্ৰী ভাগ-বতৰা, আৰু একে বিষয়ৰ ওপৰত মত বিনিময়ৰ মাধ্যমে বন্ধুত্বৰ বীজ দৃঢ় হৈ উঠিছিল। বিদ্যালয়ৰ পৰিৱেশ এতিয়া নিপুনৰ বাবে ভয়জনক নোহোৱা হৈছিল, কিয়নো তেওঁৰ লগত ৰঞ্জনৰ উপস্থিতি তেওঁৰ আত্মবিশ্বাস আৰু আনন্দৰ উৎস হৈ পৰিছিল।
এক বিশেষ দিন, বিদ্যালয়ৰ ছুটিত, দুয়ো বন্ধু একেলগে বিদ্যালয়ৰ পিছে থকা পৰ্বতৰ পাথৰীয়া পথত গৈছিল। পাহাৰৰ বতাহ, সেউজীয়া গছ, আৰু দূৰত থকা নদীৰ কলকল ধ্বনি দুয়োৰ হৃদয়ক একে সুৰত মিলাইছিল। ৰঞ্জনে নিপুনৰ হাত ধৰি ক’লে, “এই ঠাইত তুমি একেলগে নোখোজা। মই আছোঁ।” নিপুনৰ অন্তৰত এটি অজানা উষ্ণতা আৰু শিথিলতাৰ অনুভূতি জন্মালে। তেওঁ বুজিলে যে, বন্ধুত্ব মানে কেৱল কথা-কিন্তুৰ সীমিত নহয়; এটি বিশ্বাস আৰু একে লগে অনুভৱ কৰাৰ শক্তিও। এই দিনটো নিপুনৰ জীৱনত এক সঁচা নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা হ’ল—প্ৰথম বন্ধুত্বৰ হাত ধৰি তেওঁ অনুভৱ কৰিলে, যে নতুন ঠাই, নতুন অভিজ্ঞতা, আৰু নতুন বিদ্যালয়ৰ মাজতো হৃদয়ৰ শূন্যতা ধীৰে ধীৰে পূৰ্ণ হ’ব পাৰে। এই বন্ধুত্বই নিপুনক আগলৈ চলাৰ সাহস আৰু জীৱনৰ নতুন ৰঙ দেখুৱালে।
–
বিদ্যালয়ৰ ব্যস্ততা আৰু নতুন বন্ধু-সঙ্গীতেও নিপুনৰ অন্তৰৰ সকলো দুখ কেতিয়াও কমাই নাছিল। ৰঞ্জনৰ সৈতে বন্ধুত্বৰ আৰম্ভণি হোৱা পৰাও, তেওঁ কিছুটা লাজ আৰু দ্বিধাৰ মাজেৰে নিজৰ অনুভূতিসমূহ প্ৰকাশ কৰিছিল। কিন্তু এক দিন, বিদ্যালয়ৰ পাঠ শেষ হৈ ঘৰত উভতি অহাৰ সময়ত, নিপুনে অনুভৱ কৰিলে যে ৰঞ্জনে তেওঁৰ মনৰ গভীৰ কথাবোৰ বুজিব পাৰে। তেওঁ বিদ্যালয়ৰ পিছে থকা পাহাৰৰ ঢাললৈ ৰঞ্জনক লৈ গৈছিল। পথৰ দুয়োপাশে সেউজীয়া গছ, পৰ্বতৰ মৃদু নীলা ছাঁ আৰু দূৰত থকা নদীৰ কলকল ধ্বনি দুয়োৰ মনক শান্তি আৰু আস্থা দিছিল। নিপুনে ৰঞ্জনৰ কাষত বহি, দীৰ্ঘ নিশ্বাসৰ সৈতে নিজৰ দুখ আৰু ভাৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। “মই কেতিয়াবা নিজকে একেলগে একাকী অনুভৱ কৰোঁ,” নিপুনে ক’লে। “গাঁও আৰু পৰিয়ালৰ সমস্যাবোৰ মোৰ মনত সদায় কঁপনি তোলে। বিদ্যালয়ৰ মাজতো, এই অনুভূতি নোহোৱা নহয়।” ৰঞ্জনে মৃদু হাঁহি দি তেওঁৰ হাত ধৰি ক’লে, “মই বুজিছো, নিপুন। তুমি একাকীত্বৰ মাজতো শক্তি ৰাখিছা, আৰু মই তোমাৰ লগত আছোঁ।” এই সহজ, কিন্তু আন্তৰিক কথাই নিপুনৰ অন্তৰত এক অদ্ভুত সান্ত্বনা আৰু বিশ্বাসৰ অনুভূতি জন্মালে।
তেওঁলোকে পাহাৰৰ ঢালত বহি দীঘলীয়া সময় একে অপরৰ অনুভূতিৰ কথা শুনিছিল। নিপুনে নিজৰ ভয়, অনিশ্চয়তা আৰু শূন্যতাৰ কথা ৰঞ্জনৰ সৈতে ভাগ কৰিছিল। তেওঁ ক’লে, “মই কেতিয়াবা ভাবোঁ, মোৰ জীৱন কেনেকৈ আগবাঢ়িব। মই নতুন ঠাইত নিখুঁতভাৱে খাপ খুৱাব পাৰিম নেকি?” ৰঞ্জনে মনস্থিৰে ক’লে, “নিপুন, জীৱন মানে সকলো সময় সুগম নহয়। ভয় আৰু শূন্যতা থাকিলেও, আমি একেলগে আগবাঢ়িব পাৰো। মোৰ বাবে, তুমি পাহাৰৰ বন্ধু, আৰু মই তোমাৰ বাবে আছোঁ।” এই কথাই নিপুনৰ অন্তৰত নতুন শক্তি আৰু আত্মবিশ্বাস জন্মালে। দুয়ো জনে স্বপ্নৰ কথা, আশা, আৰু ভবিষ্যতৰ পরিকল্পনাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিছিল। বিদ্যালয়ৰ পাঠ্যবিষয়, খেলাধুলা, আৰু নতুন অভিজ্ঞতা দুয়োৰ দিনবোৰক ৰঙীন কৰি তুলিছিল। পাহাৰৰ ঢালত বহি, দুয়োকে বতাহৰ সুৰ, গছৰ চুপচাপ, আৰু নদীৰ কলকলৰ মাজত নিজৰ মনৰ কথাবোৰ বিনিময় কৰিবলৈ ধৈৰ্য আৰু আনন্দেৰে সময় পাৰ কৰিছিল।
এই গোপন কথোপকথনে দুয়োৰ বন্ধুত্বৰ গভীৰতা আৰু দৃঢ়তা বহুগুণ বৃদ্ধি কৰিলে। নিপুন অনুভৱ কৰিছিল যে, কেতিয়াবা কেবল নিজৰ অন্তৰৰ কথা এটি বিশ্বাসযোগ্য বন্ধুৰ সৈতে ভাগ কৰাৰ দ্বাৰাই হৃদয়ৰ শান্তি আৰু সাহস জন্মায়। ৰঞ্জনে নিপুনক মাত্ৰ বন্ধু হিচাপে নহয়, কিন্তু জীৱনৰ পথচলাত এক সাহসী সংগী হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁলোকে পাহাৰৰ ঢালত বহি নিজৰ ভৱিষ্যৎৰ আশা, স্বপ্ন আৰু ভয়ৰ কথা ভাগ কৰি নোৱাৰা আনন্দৰ এক নতুন অধ্যায় আৰম্ভ কৰিছিল। এই অধ্যায়ে নিপুনক শিকালে যে, বন্ধুত্বৰ হাত মাত্ৰ হাঁহি আৰু খেলা-ধুলা নহয়; এটি অন্তৰৰ বিশ্বাস, সমৰ্থন আৰু আশা পূৰ্ণ কৰিবলৈ সক্ষম শক্তিও। পাহাৰৰ ঢালৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দর্য আৰু দুয়োৰ আন্তৰিক কথোপকথনে নিপুনৰ মনত এক দীঘলীয়া শান্তি, আত্মবিশ্বাস, আৰু নতুন জীৱনৰ সুৰ সৃষ্টি কৰিলে। এই দিনটো নিপুনৰ জীৱনত এক সঁচা সঁহাৰি আৰু বন্ধুত্বৰ অধ্যায়ৰ সূচনা হিচাপে স্থায়ী হৈ ৰ’ল।
–
নিপুনৰ বিদ্যালয়ৰ দিনবোৰ নিয়মিত আৰু ব্যস্ত হৈ থকা সত্ত্বেও, তেওঁৰ অন্তৰত থকা শূন্যতা আৰু একাকীত্বৰ অনুভূতি কেতিয়াও সম্পূৰ্ণ নোহোৱা হৈছিল। শিক্ষক-ছাত্ৰীৰ সম্বন্ধত, নিপুনে সকলোৰে মৰম অনুভৱ কৰিছিল, কিন্তু বিশেষকৈ এজন শিক্ষক, শ্রীমান বৰা, তেওঁৰ মনৰ গভীৰতা আৰু অন্তৰৰ চিন্তাবোৰ লক্ষ্য কৰিছিল। শ্রীমান বৰা এটা দয়া, সহানুভূতি আৰু সততাৰে ভৰা ব্যক্তিত্ব; তেওঁ সদায় ছাত্ৰৰ মনৰ ভাৱ আৰু সমস্যাৰ বিষয়ে সাৱধান থাকে। একদিন পাঠ শেষ হৈ ঘৰলৈ উভতি অহাৰ সময়ত, নিপুনৰ মনত এটা অজানা দুখ আৰু উদাসীনতা লক্ষ্য কৰি, শ্ৰীমান বৰা তেওঁৰ কাষত আহি ক’লে, “নিপুন, তুমি কিয় কিছুটা বেছি ভাবৱাচ্ছলা? কেতিয়াবা দুখ-দুর্দশা আৰু একাকীত্বৰ অনুভৱৰ বিষয়ে ক’ব পাৰিবা।” নিপুনে প্ৰথমে অলপ লাজ আৰু সংকোচ অনুভৱ কৰিলে, কিন্তু শ্ৰীমান বৰাৰ আন্তৰিকতা আৰু কোমল সুৰে তেওঁৰ ভিতৰৰ কথাবোৰ উন্মুক্ত কৰিবলৈ সাহস দিলে।
শ্ৰীমান বৰাই নিপুনক নিজৰ কক্ষলৈ লৈ গৈ, ধীৰে ধীৰে তেওঁৰ অনুভূতিৰ বিষয়ে কথা পাতিবলৈ উৎসাহ দিলে। নিপুনে পাহাৰৰ দূৰত্বৰ স্মৃতি, দেউতাক-মাকৰ দ্বন্দ্ব, আৰু নতুন বিদ্যালয়ত খাপ খোৱাৰ বিষয়ে নিজৰ অন্তৰৰ ভাব প্ৰকাশ কৰিলে। শ্ৰীমান বৰা মনৰ গভীৰতা আৰু নিপুনৰ একাকীত্বক বুজি ক’লে, “নিপুন, জীৱন মানে সদায় সহজ নহয়। প্ৰত্যেকজনে নিজৰ ভয়, দুখ, আৰু হতাশা সন্মুখীন হয়। কিন্তু এই অনুভূতিৰ মাজতে আপোনাৰ ভিতৰত শক্তি থাকে—আপোনাৰ আশা, সাহস, আৰু জ্ঞান।” এই কথাই নিপুনৰ মনত নতুন আশা আৰু আস্থা জন্মালে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে, শ্ৰীমান বৰাৰ সদিচ্ছা, কচলনি আৰু মনৰ গভীৰতা মাত্ৰ পাঠ্যশালাৰ শিক্ষাৰ সীমাত নহয়, বৰঞ্চ জীৱনৰ পাঠ্যও শেখায়। শ্ৰীমান বৰাই নিপুনক বিভিন্ন পাঠ্যবিষয়ত কৌশল, অধ্যয়ন পদ্ধতি, আৰু ব্যক্তিগত সমস্যা সমাধানৰ উপায় শিকাইছিল।
কিছুদিনৰ ভিতৰত, নিপুনৰ আচৰণ আৰু মনোবলত এক উল্লেখযোগ্য পৰিৱৰ্তন দেখা দিলে। তেওঁ নিজৰ ভয়, একাকীত্ব আৰু শূন্যতাৰ বিষয়ে মুক্তভাবে কথা ক’ব পৰা আৰম্ভ কৰিলে। বিদ্যালয়ত পাঠ্যপাঠ, খেলাধুলা, আৰু বন্ধু-সংগীতৰ মাজতে নিপুন নিজকে অধিক আত্মবিশ্বাসী আৰু সাহসী বুলি অনুভৱ কৰিলে। শ্ৰীমান বৰাৰ সদিচ্ছা, সহানুভূতি আৰু ধৈৰ্য নিপুনক দেখুৱালে যে, শিক্ষকৰ মৰম আৰু সমৰ্থনে কেৱল বিদ্যাৰ সীমাত নহয়, জীৱনৰ সকলো ক্ষেত্ৰতে সাহস আৰু আশা জগাই। নিপুনে অনুভৱ কৰিলে যে, কোনো সমস্যাৰ মাজতো, যদি বিশ্বাসযোগ্য শিক্ষক বা বন্ধু থাকে, তেনেহ’লে মনৰ শূন্যতা ধীৰে ধীৰে পূৰ্ণ হয় আৰু জীৱন নতুন ৰঙেৰে উজ্বলিবলৈ আৰম্ভ কৰে। এই অধ্যায়ে নিপুনৰ মনত শিক্ষা, মৰম, আৰু বিশ্বাসৰ শক্তিৰ গভীৰ উপলব্ধি জন্মালে, যি তেওঁৰ আগন্তুক যাত্ৰাত এক দিশাৰ্থক শক্তি হিচাপে কাৰ্য কৰিলে।
–
নিপুনৰ বিদ্যালয়ৰ ব্যস্ত দিনবোৰৰ মাজত, এক দিন বিদ্যালয়ৰ ডাকবাকচিৰ পৰা তেওঁৰ মনত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলোৱা চিঠি আহিল। চিঠিখন গাঁওৰ পৰা আহিছিল, আৰু মাকৰ হাতৰ লিখন আৰু ভাৱ প্ৰকাশেৰে ভৰা আছিল। চিঠিখনত মাকৰ দুখ আৰু কষ্টৰ কথা স্পষ্টকৈ প্ৰকাশ পাইছিল—দেউতাক-মাকৰ মাজৰ দ্বন্দ্ব, গাঁৱৰ দৈনন্দিন সমস্যা, আৰু পৰিয়ালৰ সামগ্ৰিক অৱস্থাৰ বিষয়ে লিখা আছিল। নিপুনে চিঠিখন খুলি পঢ়ি, মাকৰ কণ্ঠৰ ব্যথা আৰু ভাৰসাম্যহীনতা নিজৰ অন্তৰত গভীৰভাৱে অনুভৱ কৰিলে। পাহাৰৰ দূৰত্বৰ মাজতো তেওঁৰ হৃদয় যেন একেদৰে কঁপিল, আৰু বুকুত এক অদ্ভুত চাপ অনুভৱ কৰিলে। বিদ্যালয়ৰ নতুন বন্ধু, শিক্ষক, আৰু আনন্দৰ মাজতো নিপুনে এতিয়া নিজৰ পৰিয়ালৰ বিষয়ে গভীৰ চিন্তাত পৰিল। তেওঁ ভাবিলে, “মাকৰ ব্যথা আৰু দুখ ক’ত এৰাই দিব পাৰিম? মই নতুন ঠাইত থাকিলেও, মোৰ অন্তৰৰ দায়িত্ব আৰু প্ৰেম কেতিয়াও নোহোৱা হৈছে।” এই চিন্তাই নিপুনৰ মনত এক দুশ্চিন্তা আৰু দায়িত্বৰ অনুভূতি জন্মালে।
চিঠিখন পঢ়াৰ পাছত নিপুন নিজৰ কক্ষত বহি পাহাৰৰ ঢাল আৰু সেউজীয়া গছবোৰ চাইছিল। দূৰত থকা নদীৰ কলকল ধ্বনি আৰু বাতাহৰ সেউজীয়া ছাঁই যেন তেওঁৰ অন্তৰৰ দুখ আৰু ব্যথাক অল্প হলেও চেপি ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। তেওঁ ভাবিলে, “কেনেকৈ মই এই সমস্যা সমাধান কৰিব পাৰিম? দেউতাক-মাকৰ মাজৰ দ্বন্দ্ব কমাব পাৰিম নেকি? গাঁওখনৰ সমস্যা দূৰ কৰিব পাৰিম নেকি?” এইবোৰ চিন্তাই নিপুনৰ মনত একধৰণৰ চাপ আৰু উত্তেজনা সৃষ্টি কৰিলে। তেওঁ জানিছিল যে, বিদ্যালয়ৰ বন্ধু-সঙ্গী আৰু শিক্ষকবোৰে তেওঁক সহায় কৰিব পাৰে, কিন্তু পৰিয়ালৰ গভীৰ সমস্যা সমাধান কৰাৰ দায়িত্ব সম্পূর্ণৰূপে তেওঁৰ। এই দায়িত্বৰ চিন্তাই নিপুনক একেবাৰে বোধগম্যভাৱে কৈছিল যে, জীৱনত সমস্যা কেতিয়াও এককাঠিন্য নহয়—তেওঁক সাহস, ধৈৰ্য, আৰু বিচক্ষণতা দেখুৱাবলৈ হ’ব।
দিনটো শেষ হোৱাৰ লগে লগে নিপুনে নিজৰ মনত সিদ্ধান্ত লৈছিল। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে, পৰিয়ালৰ দুখ আৰু সমস্যা অৱজ্ঞা কৰিব নোৱাৰি; তেওঁক এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে ধীৰে ধীৰে আগবাঢ়িব লাগিব। পাহাৰৰ দূৰত্বৰ মাজে থকা বিদ্যালয় আৰু নতুন বন্ধু-সংগীতেও তেওঁক এই চিন্তা আৰু উদ্যোগৰ বাবে শক্তি যোগাইছিল। নিপুনে ৰঞ্জনৰ সৈতে কথা পাতি, তেওঁৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ মনস্থিৰ কৰিলে—বন্ধুৰ সান্নিধ্যত আৰু শিক্ষকৰ পৰামৰ্শত তেওঁ পৰিয়ালৰ সমস্যা সমাধানৰ কৌশল আৰু উপায় বিচাৰি পাব পাৰে বুলি বিশ্বাস কৰিছিল। চিঠিখনৰ পৰা অহা দুখ আৰু মাকৰ কষ্ট নিপুনৰ অন্তৰত নতুন শক্তি, দায়িত্ব আৰু সহানুভূতির জন্ম দিছিল। এই অধ্যায়ে নিপুনে শিকিলে যে, পৰিয়ালৰ প্ৰতি স্নেহ, দায়িত্ব আৰু ধৈৰ্যই জীবনৰ কঠিন মুহূৰ্তবোৰ পাৰ হোৱাৰ মূল চাবিকাঠি, আৰু এই উপলব্ধি তেওঁৰ মনত এক দীঘলীয়া শিক্ষা আৰু অভিজ্ঞতাৰ অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিলে।
–
নিপুনৰ মনৰ ভিতৰত এতিয়া দুখ আৰু শূন্যতাৰ অনুভূতিৰ লগত এক নতুন প্ৰশ্নোত্তেজনা জন্ম ল’লে। পৰিয়ালৰ সমস্যা, দেউতাক-মাকৰ দ্বন্দ্ব, আৰু নিজ জীৱনৰ নতুন পৰিৱেশৰ চাপ সন্মুখীন হৈ, তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে একাকীত্বৰ মাজত একমাত্ৰ উপায় হ’ল সাহসী হোৱাটো আৰু নিজৰ মনৰ কথা বিশ্বাসযোগ্য বন্ধু-সঙ্গীৰ লগত ভাগ-বতৰা কৰাটো। বিদ্যালয়ৰ বন্ধুবোৰ, বিশেষকৈ ৰঞ্জন, এই সময়ত নিপুনৰ বাবে এক অভূতপূৰ্ব সহায়ক শক্তি হিচাপে উপস্থিত হল। ৰঞ্জনে নিপুনক ধৈৰ্য্য, সমৰ্থন আৰু আশ্বাস যোগাইছিল; তেওঁ ক’লে, “নিপুন, তুমি একাকী নহোৱা। যিকোনো সমস্যাৰ সমাধান সম্ভৱ, যদি আমি একেলগে চেষ্টা কৰো।” এই সহজ কথাই নিপুনৰ অন্তৰত এক অদ্ভুত শক্তি আৰু সাহস জন্মালে। তেওঁ বুজিলে যে, নিজৰ অনুভূতিৰ কথা প্ৰকাশ কৰাটো কেতিয়াও দুৰ্বলতাৰ চিন নিদিয়ে; বরঞ্চ ই শক্তি আৰু মুক্তিৰ পথ দেখুৱায়।
এদিন, বিদ্যালয়ৰ পাছত নিপুন আৰু ৰঞ্জনে একেলগে পাঠ্য আৰু জীৱনৰ বিষয়ে খোলাখুলি কথা পাতি, পৰিস্থিতি আৰু সমস্যাবোৰৰ ওপৰত আলোচনা কৰিলে। ৰঞ্জন নিপুনক প্ৰেৰণা যোগাইছিল, ক’লে, “যেতিয়া আমি আমাৰ দুখ-বেদনা আৰু চিন্তাবোৰ একেলগে ভাগ কৰো, তেতিয়া ই সৰু আৰু সহনীয় হয়। একাকীত্বৰ ভয় আৰু দ্বিধা কমে যায়।” নিপুনে ধীৰে ধীৰে বুজিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে যে, বন্ধুত্ব মানে মাত্ৰ হাসি-খেলা বা একেলগে সময় কটোৱা নহয়; বন্ধুত্বৰ শক্তি হৈছে একেলগে জীৱনৰ দুখ, ভয় আৰু বাধাসমূহৰ সন্মুখীন হোৱাৰ সাহস। দুয়ো বন্ধু পাহাৰৰ ঢালত বহি গাঁও, বিদ্যালয় আৰু পৰিয়ালৰ বিষয়ত নিজৰ চিন্তাবোৰ ভাগ-বতৰা কৰিছিল। এই খোলাখুলি কথোপকথনে নিপুনৰ মনৰ ভিতৰৰ অস্থিৰতা আৰু দ্বিধা কমাই দিলে। তেওঁ বুজিলে যে, একতাৰে আগবাঢ়িলে, সমস্যাবোৰ সৰু হৈ পৰে আৰু হৃদয়ত শান্তি জন্মায়।
সময়সাপেক্ষে, নিপুনে নিজক অধিক সাহসী আৰু দৃঢ় অনুভৱ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। বন্ধু-বান্ধৱীৰ সহায়ত, তেওঁ নিজৰ চিন্তাবোৰ মুকলি কৰি ভাগ কৰিলে, যাৰ ফলত অন্তৰৰ চাপ হ্ৰাস পালে আৰু নতুন আশাৰ অনুভূতি জন্মালে। বিদ্যালয়ৰ পাঠ্য, খেলাধুলা, আৰু বন্ধুত্বৰ মাজেৰে, নিপুনে শিকিলে যে জীৱনত একতা আৰু সাহসৰ শক্তি কোনো সমস্যাক অতিক্ৰম কৰিবলৈ যথেষ্ট। তেওঁ ধীৰে ধীৰে পৰিয়ালৰ সমস্যা, দুখ, আৰু একাকীত্বৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ নতুন কৌশল আৰু দৃঢ়তা আহৰণ কৰিলে। এই অধ্যায়ে নিপুন বুজিলে যে, যেতিয়া হৃদয়ৰ কথা ভাগ কৰা হয় আৰু বিশ্বাসযোগ্য বন্ধু আৰু শিক্ষক থাকে, তেতিয়া সমস্যা কোনো ঠাইত ভয় আৰু অসহনীয় নোহোৱাকৈ সহজ আৰু সহনীয় হৈ পৰে। সাহস আৰু একতাৰ শক্তিয়ে নিপুনৰ জীৱনত এক নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিলে—যি অধ্যায়ে তেওঁ নতুন আশা, শক্তি, আৰু আত্মবিশ্বাসৰ সৈতে আগবাঢ়িবলৈ সক্ষম হ’ল।
–
নিপুনৰ নতুন বিদ্যালয়ৰ জীৱন শান্তি আৰু নিয়মত চলি থকা অৱস্থাত, হঠাৎ পৰিয়ালিক এক বিপদৰ খবৰ আহিল। গাঁওৰ পৰা অহা চিঠি আৰু দূৰত্বৰ মাধ্যমেৰে প্ৰাপ্ত সংবাদই নিপুনৰ অন্তৰক এক অদ্ভুত সংকটত পেলাই দিলে। দেউতাকৰ স্বাস্থ্য সংকট, গাঁৱৰ মাটি-জমি সম্পর্কিত সমস্যাসমূহ আৰু পৰিয়ালৰ ভিতৰৰ দ্বন্দ্ব একেলগে নিপুনৰ মনত চাপ সৃষ্টি কৰিলে। বিদ্যালয়ৰ ব্যস্ততা, বন্ধুবান্ধৱীৰ সঙ্গ, আৰু শিক্ষকৰ সহায়ৰ মাজতো এই বিপদ নিপুনক একেবাৰে অনিশ্চয়তাৰ সন্মুখীন কৰি তুলিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে, নতুন ঠাইত যিমান সুখ আৰু আশ্বাস পাইছে, গাঁওৰ বিপদৰ সন্মুখীনতাৰে সেই শান্তি একেবাৰে বিঘ্নিত হৈ পৰিছে। নিপুনৰ অন্তৰত এক তীব্ৰ দুশ্চিন্তা জন্মিলে—কেনেকৈ তেওঁ এই বিপদৰ সন্মুখীন হ’ব আৰু নিজৰ পৰিয়ালক সহায় কৰিব? এই ভাৱই নিপুনৰ মনত পাহাৰৰ ঢালৰ দৰে এক কঠিন, কিন্তু অবশ্যম্ভাবী পথৰ প্ৰতিফলন সৃষ্টি কৰিলে।
গাঁওলৈ যাত্ৰা কৰাৰ সময়ত, নিপুনে পাহাৰৰ পথৰ ওপৰৰে দেউতাক-মাকৰ কথা, গাঁওৰ জনজীৱনৰ বাস্তৱতা আৰু নিজৰ অতীতৰ জটিলতা মনত লৈ ভাবিলে। নদীৰ কলকল, গছৰ ছাঁ আৰু পাহাৰৰ মৃদু বতাহেও নিপুনৰ মনৰ উদ্বেগ আৰু দুশ্চিন্তা কমাব পৰা নাছিল। তেওঁ ভাৱিলে, “মোৰ নতুন বিদ্যালয়, বন্ধু-বান্ধৱী আৰু শিক্ষকৰ সহায় যথেষ্ট হলেও, পৰিয়ালৰ বিপদ মোৰ জীৱনৰ সৰ্বাধিক কঠিন বাস্তৱ।” গাঁওলৈ যাত্ৰা চলাকালত, নিপুনে নিজৰ ভিতৰৰ সাহস আৰু শক্তি সংগ্ৰহ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ৰঞ্জনৰ কথা আৰু বন্ধু-বান্ধৱীৰ সহায়ৰ স্মৃতি তেওঁক এই কঠিন সময়ত আগবাঢ়িবলৈ অনুপ্ৰাণিত কৰিলে। এই যাত্ৰা নিপুনৰ বাবে কেৱল শাৰীৰিক পৰিবহণৰ নহয়, বৰঞ্চ মনৰ ভিতৰৰ এক গভীৰ যাত্ৰা—য’ত তেওঁ নিজৰ অতীত, পৰিয়াল, আৰু ব্যক্তিগত দ্বন্দ্বৰ সন্মুখীন হৈ সাহস আৰু স্থিৰতা শিকিব লাগিব।
গাঁওত উপস্থিত হৈ, নিপুনে পৰিয়ালৰ সমস্যাৰ গভীৰতা আৰু বাস্তৱিকতা সন্মুখীন কৰিলে। দেউতাকৰ অসুস্থতা, মাকৰ দুখ, আৰু পৰিয়ালিক দ্বন্দ্ববোৰে তেওঁৰ অন্তৰৰ ভীতিক আরও প্ৰগাঢ় কৰি তুলিলে। কিন্তু এই সংকটৰ মাজতো, নিপুনে অনুভৱ কৰিলে যে, নিজৰ সাহস, বন্ধু আৰু শিক্ষকৰ শিখন আৰু সমৰ্থনে তেওঁক সমাধান বিচাৰি আগবাঢ়িবলৈ প্ৰেৰণা যোগাইছে। তেওঁ ধীৰে ধীৰে পৰিস্থিতি বুজি, পৰিয়ালিক সমস্যা সমাধানৰ কৌশল চিন্তা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। এই অধ্যায়ে নিপুনৰ জীৱনত এটা উল্লেখযোগ্য মোড় আহিল—সংকটৰ সন্মুখীন হোৱাৰ সময়ত সাহস, একতা আৰু চিন্তাশীলতা কোনো সমস্যাক অতিক্ৰম কৰাৰ বাবে যথেষ্ট শক্তি যোগায়। পৰিয়ালিক বিপদে নিপুনক শিকালে যে জীৱনৰ প্ৰত্যেক কঠিন মুহূৰ্তে তেওঁৰ ভিতৰৰ শক্তি, আশা, আৰু স্থিতিশীলতা পৰীক্ষা কৰে, আৰু এই অভিজ্ঞতা তেওঁৰ মনত এক দীঘলীয়া শিক্ষা আৰু নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিলে।
–
নিপুনে গাঁওৰ সমস্যাসমূহ সামলাই, মনৰ ভিতৰৰ দ্বন্দ্ব আৰু দুখৰ সৈতে মুকাবিলা কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে, কোনো সমস্যাৰ পৰা পলাব নোৱাৰি—তেওঁক সিহঁতৰ সন্মুখীন হ’ব লাগিব। এই উপলব্ধিৰ লগে লগে, নিপুনে পৰ্বতৰ ওপৰত উঠাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। পাহাৰৰ উচ্চতাৰ পৰা চোৱাৰ অভিজ্ঞতা নিপুনৰ মনত এক অদ্ভুত মুক্তি আৰু দৃষ্টিভংগী জন্মালে। নীলা আকাশ, মৃদু বতাহৰ ছাঁ, আৰু সেউজীয়া বনানীৰ মাজত নিপুনে নিজৰ অন্তৰলৈ মন দিলে। পাহাৰৰ দূৰত্বৰ আৰু আকাশৰ নীলতা তেওঁৰ অন্তৰত এক শান্তি আনিলে, য’ত সকলো সমস্যাৰ মাজতো জীৱনৰ সত্যৰ প্ৰকৃত ৰূপ দেখিবলৈ পাইছিল। তেওঁ বুজিলে যে, জীৱন মানে সদায় সহজ নহয়, কিন্তু সমস্যাৰ সন্মুখীন হোৱাৰ সাহস আৰু ধৈৰ্যই প্ৰতিটো পৰিস্থিতিক সহনীয় কৰি তোলে।
পাহাৰৰ ওপৰলৈ উঠি, নিপুনে নিজৰ অতীত, পৰিয়ালিক দ্বন্দ্ব, বিদ্যালয়ৰ নতুন অভিজ্ঞতা, আৰু বন্ধুৰ সহায় মনত পেলালে। এই দূৰত্বৰ পৰা সকলো দৃশ্য তেওঁলৈ এক নিৰপেক্ষ দৃষ্টিভংগী হিচাপে প্ৰতিফলিত হ’ল। নদীৰ কলকল, বনানীৰ হালকা গন্ধ, আৰু বতাহৰ মৃদু স্পৰ্শে নিপুনক শিক্ষা দিলে—জীৱনত আগবঢ়োৱা মানে সমস্যা এৰাই নোহোৱা, কিন্তু সন্মুখীন হৈ শিকি আগবঢ়া। তেওঁ বুজিলে যে, সমস্যাসমূহৰ সন্মুখীন হোৱাৰ সাহসে মনৰ শক্তি, দৃঢ়তা আৰু আত্মবিশ্বাসক বৃদ্ধি কৰে। পাহাৰৰ শূন্যতাই যেন নিপুনক নিজৰ অন্তৰৰ গভীৰতা আৰু শক্তিৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰাৰ সুযোগ দিলে। এই অনুভৱে তেওঁৰ মনত এক ধ্ৰুব আশ্বাস জন্মালে—যে যিকোনো কঠিন সময়তে সাহস, একতা আৰু চিন্তাশীলতা জীৱনৰ পথত দীঘলীয়া দীপ হিচাপে জ্বলিব।
পাহাৰৰ নীল ছাঁৰ মাজত, নিপুনে ধীৰে ধীৰে উপলব্ধি কৰিলে যে জীৱন মানে কেৱল সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ সন্ধান নহয়; ই মানে সমস্যা, দুখ আৰু দ্বন্দ্বৰ সৈতে মোকাবিলা কৰি এগৰাকী শক্তিশালী, দৃঢ় আৰু সমৰ্থ ব্যক্তিত্ব হৈ পৰা। পাহাৰৰ ওপৰলৈ উঠি, নীলা আকাশ আৰু বনানীৰ সৌন্দর্যৰ মাজত, তেওঁ নিজৰ অন্তৰৰ ভয়, দ্বিধা আৰু অস্থিৰতাক মুকলি কৰি স্বাধীনতা আৰু দৃঢ়তা অনুভৱ কৰিলে। এই অধ্যায়ে নিপুনৰ জীৱনত এটা নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা হ’ল—য’ত পাহাৰৰ নীল ছাঁৰ মাজত, তেওঁ বুজিলে যে জীৱন আগবঢ়োৱা মানে সমস্যাৰ সন্মুখীন হ’ব আৰু প্ৰতিটো অভিজ্ঞতাৰ পৰা শিক্ষা ল’ব। এই উপলব্ধি নিপুনৰ মনত আশা, সাহস, আৰু দৃঢ়তাৰ দীঘলীয়া চিহ্ন স্থাপন কৰিলে, যি তেওঁৰ জীৱনৰ শেষলৈ পৰ্যন্ত এক গাইডৰ দৰে থাকিব।
–
নিপুনে পাহাৰৰ ওপৰলৈ উঠি নিজৰ অন্তৰৰ ভয়, দুশ্চিন্তা আৰু একাকীত্বৰ সন্মুখীন হোৱাৰ পাছত, তেওঁ ধীৰে ধীৰে নিজৰ জীৱনলৈ এক নতুন দৃষ্টিভংগী গঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। গাঁওৰ পৰিয়ালিক সমস্যা আৰু দেউতাক-মাকৰ দ্বন্দ্বৰ মাজত, নিপুনে বুজিলে যে তেওঁক কেৱল নিজৰ বাবে নহয়, পৰিয়ালৰ বাবেও সাহসী আৰু দায়িত্বশীল হ’ব লাগিব। বিদ্যালয়ৰ বন্ধু-বান্ধৱী আৰু শিক্ষকৰ সহায়ৰ স্মৃতি তেওঁৰ অন্তৰত এক শক্তি আৰু সাহসৰ উৎস হিচাপে জ্বলি উঠিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে, নিজৰ ভয় আৰু দ্বিধা মোকাবিলা কৰি, আৰু শিক্ষকৰ শিকন আৰু বন্ধুৰ সমৰ্থনৰ সৈতে, তেওঁ পৰিয়ালৰ সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে এক সহায়ক শক্তি হিচাপে নিজক স্থাপন কৰিব পাৰে। এই উপলব্ধিয়ে নিপুনৰ মনত এক নতুন আশা জন্মালে—যি আশা আৰু আত্মবিশ্বাসৰ ওপৰত তেওঁ জীৱনৰ নতুন যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিব।
গাঁওলৈ উভতি আহি, নিপুনে পৰিয়ালৰ সমস্যাবোৰ সুস্থিৰ দৃষ্টিভংগীৰে মূল্যায়ন কৰিব ধৰিলে। দেউতাকৰ স্বাস্থ্য, মাকৰ দুখ, আৰু পৰিয়ালিক দ্বন্দ্ববোৰক একে সময়তে ভয় বা হতাশাৰূপে নেলগাই, তেওঁ কৌশল আৰু ধৈৰ্যৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ শিকিলে। বিদ্যালয়ত শিকা পাঠ্য, শিক্ষকৰ পৰামৰ্শ আৰু বন্ধু-বান্ধৱীৰ সহায়ৰ অভিজ্ঞতাসমূহ তেওঁক এই সময়ত সহায় কৰিলে। নিপুনে ধীৰে ধীৰে পৰিস্থিতি বুজি, পৰিয়ালৰ সৈতে যোগাযোগ শক্ত কৰি, সমাধানৰ বাবে সক্ৰিয় ভূমিকা ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে। এই অভিজ্ঞতাই তেওঁক শিকালে যে, জীৱনৰ সমস্যাবোৰ একেলগে ভাগ-বতৰা কৰিলেই সহজ হৈ পৰে, আৰু একতাৰ শক্তিয়ে সকলো বাধা অতিক্ৰম কৰিবলৈ সহায় কৰে।
নতুন আশা আৰু দৃঢ়তাৰ সৈতে, নিপুনে নিজৰ যাত্ৰা আগবঢ়াইছিল। বিদ্যালয়ৰ পাঠ্য, বন্ধু-বান্ধৱী, আৰু শিক্ষকৰ পৰা শিকাৰ পথত, তেওঁ নিজৰ ভিতৰৰ সাহস, বিশ্বাস, আৰু দায়িত্ববোধক শক্তি চিনি পেলালে। তেওঁ বুজিলে যে জীৱনৰ যাত্ৰা মানে কেৱল সুখ-সান্ত্বনা নহয়, বৰঞ্চ সমস্যা, দ্বন্দ্ব, আৰু বাধাৰ মাজতো আগবঢ়া। নিপুনৰ অন্তৰত এটি নতুন দীপ জ্বলিল—যি দীপ তেওঁক পৰিয়াল, বন্ধু, বিদ্যালয়, আৰু নিজৰ অন্তৰৰ সৈতে সংযুক্ত কৰি, জীৱনৰ পথত দৃঢ়তা আৰু আশা দিয়াৰ শক্তি যোগালে। এই অধ্যায়ে নিপুনৰ জীৱনত নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা হ’ল—য’ত নতুন আশা, দৃঢ়তা, সাহস, আৰু আত্মবিশ্বাসেৰে তেওঁ জীৱনৰ যাত্ৰা আগবঢ়াবলৈ প্রস্তুত হ’ল। তেওঁ বুজিলে যে, আগন্তুক দিনবোৰে নতুন সমস্যা অনা সম্ভাৱনা ৰাখিলেও, বিশ্বাস আৰু একতাৰ শক্তিয়ে তেওঁক কোনো বাধাই অতিক্ৰম কৰিব নোৱাৰিব।
____
