দেবাশীষ বৰুৱা
অধ্যায় ১: নৈৰ বাটৰ পৰা
দেবজিতৰ জীৱন সহজ নহ’ব বুলি সেয়া তেওঁৰ কেতিয়াবা ধৰা পৰিছিল। এজন সাধাৰণ যুৱক, যাৰ দৰবাৰ আশাৰ পৰা অলপ দূৰত্বৰ পৰা মন্নাই যাবলৈ চাইছিল। মন্নাই বাচি থকা জীৱনো নহয়, কিন্তু এই প্ৰকৃতিত থাকে এক গভীৰ অভিজ্ঞান, যিটো দেবজিতৰ মন্নাইত এতিয়া সাঁচলি থকা। আমাৰ পৰিসৰে অশেষৰ যাত্ৰাৰ পৰা পৃথক হৈ আমাৰ উদ্দেশ্যবোৰ চাৰিওদিশে আৰু পৰিসৰৰ পৰা বিচ্ছিন্ন থাকে। তেওঁ এক অসমীয়া গ্ৰামৰ পৰা কিছুদূৰ আগবাঢ়ি গৈ আছিল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ তীৰৰ পৰা কিছু পিছত, তেওঁ পূৰ্ণিমাৰ ৰাতিপুৱা এক একান্ত পথৰ পৰা উঠি থকা এক বিচ্ছিন্ন গাঢ় বনৰ ভিতৰত এওঁ এটি অদ্ভুত সঁচা সন্ধান কৰিলে। বনৰ মৃদু বতাহৰ সৈতে আৰু বৰষুণৰ সোঁতোৰ পৰা সৃষ্ট ধোঁৱাৰ সৈতে এক কাল্পনিক আকাশৰ নিচিনা পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক অন্তৰ্নিহিত বোধৰ সৃষ্টি কৰি আছিল। এক সৰল মন্নাই আছিল, আৰু সেই মন্নাই অসমীয়া জগৎৰ পৰা আৱেগবোৰৰ সঁচা ইতিহাসৰ পৰা এক নতুন পথৰ মাজেৰে চলাৰ আশা কৰিছিল।
দেবজিতৰ চকু সোনকালে এক অদ্ভুত বস্তুৰ ওপৰত পৰিল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পৰা মাইলৰ দূৰত সঁচাকৈ এক প্ৰতিষ্ঠিত প্ৰাচীন নাও এখন তৰঙৰ পৰা সজীৱ হৈ থকা এক গাঢ় বনৰ ঠাইত থিয় দিয়া আছিল। এক নিৰ্বিঘ্ন, নিৰ্জন নদীৰ বাটেৰে দীঘলীয়া পথৰ পৰা এয়া চাৰিওপাশৰ পৰা বিচ্ছিন্ন। নাওটি আনকি ৰঙা আৰু সৰু চাৰুৰ পৰা এক কাল্পনিক সংকেতৰ দৰে লাগিছিল। চাৰিওপাশে কিছু কাঠৰ সোঁতা চাৰুকৈ যেন নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল। দেবজিতৰ মন্নাইত এক বিশেষ আকৃতিৰ ৰহস্যৰ সৃষ্টি হৈছিল। “এয়া কি?” সুধিবলৈ সজাগ আৰু অভিজ্ঞ দেবজিতৰ ওপৰত থকা গাঢ় বনৰ গলাৰ পৰা অতিক্ৰম কৰা বেগেৰে মন্নাইৰ পৰা পৰিসৰ আঁতৰাইছিল। এক ভয়ৰ অনুভৱৰ পৰিসৰে পূৰ্ণ মন্নাই থাকে আৰু তেওঁ মন্নাইৰ পৰিসৰলৈ আগবঢ়াই, আৱেগবোৰৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে বিছিন্ন।
দেবজিত হাত বাচি তাৰ পৰা আগবাঢ়িলে, তাৰ বাহিৰে অজানাৰ পৰা এক গুৰুত্বপূর্ণ সংকেতৰ পৰা তেওঁ এক চিহ্ন হিচাপে বাচল। তেনে এক মুহূৰ্তত, তেওঁ নাওটোত উঠি। একে সময়ে, নাওখন সেউজীয়া পৰিসৰে পূৰ্ণ পৰিসৰলৈ সলাই গৈছিল আৰু সেউজীয়া ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানীৰ পৰা এক ক্ষিপ্ৰ গতিৰ পৰা এক এলান-অলা সময়ৰ তলৰ পৰা মন্নাইৰ পৰা আৱদ্ধ হৈ পৰিছিল। নদীটোৰ পানী জিলিকি উঠিছিল, আৰু পৰিসৰৰ পৰা মৃদু গুঞ্জনবোৰ শুস্ক হৈ আছিল। তথাপি দেবজিতৰ মন্নাইত এক নতুন দৃশ্যৰ সৃষ্টি হৈছিল। নাওটোৱে নিৰ্দিষ্ট গতিৰে চলা শলাগৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক সময়ৰ মায়াজালৰ মাজেৰে সলাইছিল। এক গভীৰ অভিজ্ঞানৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক চুপি থকা ধ্বংসৰ আগত সৃষ্ট এক সন্দেহবৰ্ষৰ চাৰা। মই কি মই? বা মই ক’ত গৈছোঁ? সেয়া পূৰ্ণৰূপে অন্তৰ্ভুক্ত। কিন্তু, এই চাৰা অসমাপ্ত পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক নতুন আৱেগৰ সৃষ্টিত কৈছা যে মন্নাইত বৰকৈ মন্নাই পৰিসৰতে প্ৰতিধ্বনিৰ পৰা এজন যাত্ৰীৰ পুৰাণী পন্থাৰ পৰা আধাৰিত হৈছে।
অধ্যায় ২: বুৰঞ্জীৰ পৰা আহিল
দেবজিতৰ চকু মুদ্ৰিত হ’ল আৰু তেখেতে অনুভৱ কৰিলে, যেন কিছু এক বিশেষ শক্তিৰ সোঁতাই তেওঁৰ চাৰিওপাশে বিৰাট এক আৱেশৰ সৃষ্টি কৰিছে। নাওটি আৰু তাৰ সোঁতাই এক অদ্ভুত গতিত চলি গৈছিল। পুৰাণী সময়ৰ পৰা আহৰণ কৰা এক সঁচা মহত্বৰ অভিজ্ঞানৰ সৈতে দেবজিত এক পুৰাণী সময়ৰ দিশৰ পৰা উঠে আহিল। নাওটোৱে জৰ্জৰিত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানীত মাটিৰ পৰা সলাই গৈ, এক ঐতিহাসিক সময়ৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক অভিজ্ঞানৰ মাধুৰী সৃষ্টিৰ উদ্দেশ্যৰ পৰা সুদূৰ অতীতলৈ আহ্বান কৰিছে। দেবজিতৰ মনত এক আশ্চৰ্যজনক চিন্তা উকি মাৰিলে—“কোনে বা কিদৰে এই নাওটো আমাক এনে সময়ৰ পৰা সলাই আনে?”
তেওঁৰ চিন্তাৰ মাত্ৰাত, আচম্বিতে নাওটি থমকি গ’ল। বাচলৰ পৰা সিহঁত দেখি এক অপূৰ্ব দৃশ্য। তাৰ পৰিসৰত, তেওঁ পূৰ্ণৰূপে এক পুৰাণী অসমীয়া গাঁও চাৰিওপাশে এক জলপৰা ঘাঁহত উপস্থিত হৈছিল। মাটি আৰু চৰাইৰ ধ্বনিৰ মাজেৰে, সিহঁতৰ সন্মুখত এক বৃহৎ গাঁওৰ মূখেৰে পৰিসৰবদ্ধ চাৰা-বিচাৰাৰ পৰা এক শক্তিশালী ভৱিষ্যত দেখা গৈছিল। গাঁৱত বসবাস কৰা মানুহবোৰ চেনেহৰে পূৰ্ণ আৰু ৰাজত্বৰ মাজেৰে পুৰাণী যুগৰ চিহ্নসকল সজীৱ কৰি তুলিছিল। পুৰাণী পুৰাণী আহোম ৰাজবংশৰ শাসনকালৰ পৰা, আনকি “গড়াই” আৰু “বৰ্হৎ” সৰহ ভূমিৰ পৰা, এই পৰিসৰে এক চমৎকাৰ আৰু গোপন সময়ৰ বিষয়ে আৱেগেৰে সৃষ্টিৰ অভিজ্ঞানৰ পৰা আস্বাদিত।
দেবজিতৰ মনত উত্তেজনা আৰু বিস্ময়ৰ সৃষ্টি হৈছিল। তেওঁ জানিছিল যে এই সময়ৰ এক অদ্ভুত গম্ভীৰ সঁচা চাৰা-তত্বৰ পৰা কিছুমান গুৰুত্বপূর্ণ সত্য উলিয়াব পৰা মন্নাইৰ পৰা মন্নাই চলাচল কৰাৰ দিশে মন্নাই থকা শক্তি ৰখাৰ পৰা কোনো সঁচা পথৰ পৰা এক আনন্দৰ অভিজ্ঞানৰ পৰা বৰষুণৰ পৰা পুৰাণী সময়লৈ আগবঢ়াই থকা এটি অভিজ্ঞানৰ সৃষ্টিত পূৰ্ণৰূপে সাৱধান হৈছিল। তেওঁ জানিবলৈ চাহিছিল যে কিদৰে এই সময়ৰ পৰা পুৰাণী আৰু সময়ৰ পৰা মন্নাই এক বিশেষ যাত্ৰাৰ দৰে নতুন অভিজ্ঞানৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে চলি যাব।
গাঁওৰ মাজৰ পথৰে সাৰে দেবজিতৰ মনৰ পৰা গতি ল’লে। মন্নাই আৰু অভিজ্ঞানৰ পৰা সেই ৰহস্যৰ পৰা এক চমৎকাৰিক গৌৰৱ সৃষ্টিৰ পৰা সিহঁতৰ বাচলৰ পৰা এক পথৰ পৰা নিৰ্দিষ্ট শক্তিৰ পৰা জানিবলৈ পেলোৱা। সেই সময়ত, দেবজিত এক গম্ভীৰ বাচলৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে সোৱাদৰ পৰা মন্নাইৰ পৰা চাৰা সজীৱ কৰিছিল।
অধ্যায় ৩: অসম ৰাষ্ট্ৰৰ ৰহস্য
দেবজিতৰ মন এক নতুন চিন্তাৰে পূৰ্ণৰূপে মগ্ন হৈ পৰিছিল। গাঁওৰ মাজত এক অদ্ভুত অনুভৱ আছিল—যেন তেওঁ এক পুৰাণী যুগৰ মাজত পূৰ্ণৰূপে বিচৰণ কৰি আছিল। যেতিয়া তেওঁ গাঁওখনৰ সৈতে পৰিচিত হ’ল, সেয়া বুজি পালেগৈ যে এই গাঁও কেবল পুৰাণী ইতিহাসৰ অংশ নহয়, বৰং এক গুপ্তধনৰ সন্ধানৰ পৰা জড়িত। মন্নাই পৰিসৰে এক অদ্ভুত গাঢ় ইতিহাসৰ পৰা সলাই, দেবজিতৰ আগলৈ এক নতুন ৰহস্য উন্মোচন কৰিবলৈ আহ্বান কৰিছিল।
গাঁৱৰ পৰা এক লোক, ৰাজিব, দেবজিতৰ সৈতে কথা পাতিবলৈ আহিল। ৰাজিব আছিল এক ইতিহাসবিদ, যিজনে গাঁৱৰ গোপন ইতিহাসৰ বিষয়ে বহুত জানিছিল। সেয়া জানি দেবজিতত আগ্ৰহৰ বাচল জন্ম হৈছে। ৰাজিবে কৈছিল, “তুমি বোধহয় জানো না, এই গাঁওৰ ভিতৰতে এক গুপ্ত ৰহস্য আছে। বহু বছৰ আগতে, আমাৰ পূৰ্বজৰ পৰা শাসিত হোৱা আহোম বংশৰ সময়ত, এই অঞ্চলত এক গুপ্তধন আছিল। সেই ধন এখন চুৰিৰ পৰা সুৰক্ষিত আছিল আৰু বহু লোক সেই ধনৰ সন্ধানত মৰি গৈছে।”
দেবজিতৰ মনত উকি মাৰিলে এক নতুন পৰিসৰ। ৰাজিবৰ পৰা জানি তেওঁ বুজি পালেগৈ যে এই গুপ্তধনটোৱেই বোধহয় তেওঁৰ যাত্ৰাৰ উদ্দেশ্য। “তুমি সেয়া পঢ়িছানে? এই গুপ্তধনটোৱে শাসকসকলৰ বাবে অমৰত্বৰ দান কৰিব পাৰে।” ৰাজিবৰ কথাত গভীৰ চিন্তা ছিল। “এই গুপ্তধনৰ পৰা এক চিৰকালৰ ৰহস্য উন্মোচিত হব, কিন্তু সেই ৰহস্যৰ সৈতে এক কালো ছায়াও আছে।”
দেবজিতৰ মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক উদ্বেগৰ সৃষ্টি হৈছিল। তেওঁ জানিব খুজিছিল—এই গুপ্তধন কি, আৰু কেনেকৈ সেয়া অসমৰ ইতিহাসৰ লগত জড়িত? ৰাজিবৰ পৰা আৰু এক নতুন তথ্য পালে—গুপ্তধনৰ পৰা এক বিশেষ মানচিত্রৰ অস্তিত্ব আছিল, যিয়ে সেই ধনক সঠিক স্থানত আৱদ্ধ কৰে। সেই মানচিত্রৰ চিহ্নবোৰ আহোম ৰাজত্বৰ গোপন জ্ঞানৰ পৰা আগবঢ়াইছিল। সেয়া এখন সঁচা পথৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক নতুন অভিজ্ঞানৰ দ্বাৰা সলাই গৈছিল।
দেবজিত আৰু ৰাজিব সিদ্ধান্ত ল’লে যে তেওঁলোকে একে লগে সেয়া সন্ধান কৰিব। তেওঁলোকে সেয়া পাৰি কৰিব আৰু সেই গুপ্তধনৰ পিছত যাত্রা আৰম্ভ কৰিবলৈ সেয়া প্রস্তুত আছিল।
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ প্ৰথম লক্ষ্য আছিল, সিৱসাগৰ, য’ত অসমৰ ঐতিহাসিক গুপ্ত ধনবোৰৰ পৰা এক গুপ্ত গুহা আছিল। সেই গুহা চাৰিওপাশৰ পৰা গোপন বুলি জনা গৈছিল। কিয়না এই গুপ্ত গুহাৰ ভিতৰত এক বিশেষ শক্তি থকা বুলি বুজা গৈছিল। এই শক্তি হৈছে—যাক কামনা কৰা হৈছে চিৰস্থায়ী ক্ষমতা, যাৰ পৰা অসমৰ মাটি আৰু তাৰ মানুহৰ ভাগ্যক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা যায়।
যাত্ৰাৰ পথ এক ৰহস্যৰ পৰা পূৰ্ণ আছিল। বনৰ মাজৰ পৰা অতিক্ৰম কৰি, পাহাৰৰ পৰা নামি, সোঁতৰ পৰা পাৰ হৈ, দেবজিত আৰু ৰাজিব সৰ্বোচ্চ সতৰ্কতা আৰু বিশ্বাসৰ সৈতে আগবঢ়িছিল। তেওঁলোকৰ মাজত এক শক্তিশালী বন্ধন জন্ম লৈছিল, একে সময়ত সমঝদাৰ আৰু সেয়া সঁচাকৈ এক আশ্বাসৰ পৰা পূৰ্ণ।
গুপ্ত গুহাৰ পুখুৰী শ্ৰেণী পাৰ হৈ, ৰাজিব দেবজিতক কৈছিল, “তুমি বোধহয় জানা নাই, কিন্তু এই গুপ্তধনৰ সৈতে এক বিশেষ অভিশাপো জড়িত। যদি তুমি সেই গুপ্তধন পোৱা, সেয়া তোমাৰ বাবে এক আশীৰ্বাদ হ’ব পাৰে, কিন্তু সেয়াৰ পৰা এক কালো শক্তিও আহিব পাৰে। সেই শক্তি যেতিয়া মুক্তি পাব, সেয়া অসমক এক নতুন পৰিসৰে চেলামাৰ দৰে গড়ি তুলিব।”
দেবজিত চুপচাপ শুনি থাকিল, কেতিয়াবা তেওঁৰ মনৰ পৰা এক তীব্র চিন্তা উঠিল—কি তেওঁ সেয়া সন্ধান কৰিব নে?
অধ্যায় ৪: সিহঁতৰ যুদ্ধ
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ যাত্ৰা শীতল বনৰ পৰা পাহাৰ আৰু উপত্যকাৰ মাজেৰে আগবঢ়া হৈছিল। সিহঁতৰ পুৱাৰ পৰা সন্ধিয়া পৰ্যন্ত এক মহা উত্তেজনাৰে পূৰ্ণ ছিল। সিহঁতে এক গুপ্ত মানচিত্রৰ অনুসৰণ কৰিছিল, যি তেওঁলোকক চিহ্নিত কৰি আছিল সেই গুপ্ত গুহাৰ পৰা—য’ত আহোম বংশৰ গুপ্তধন সঁচাকৈ লুকাই থকা আছিল। কিন্তু পথ সহজ নাছিল। বনৰ মাজেৰে, সিহঁতে এক সোঁতৰ পৰা নামিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। এক গাঢ় অৰণ্যৰ পৰা সিহঁতে অতিক্ৰম কৰিছিল। বনৰ প্ৰতি সিহঁতৰ অজানাৰ পৰা সৰহ দৰাৰ পৰা এক গাঢ় বিপদৰ অভিজ্ঞতা হৈছিল।
“এইটো একেবাৰে অস্বাভাবিক।” ৰাজিবৰ মুখত উত্তেজনা আছিল। “এই পথ পূৰ্ণৰূপে সাৱধানতা আৰু হুঁশিয়াৰ পৰা অতিক্ৰম কৰিবলৈ হব।”
দেবজিত সাৱধানী হৈ থাকিল। সিহঁতে এক সময়ৰ পৰা এক বেছি মাত্ৰাৰ পৰা সাৱধানতা আৰু সমঝদাৰ ৰাস্তাৰ পৰা আগবঢ়া হৈছিল। কিন্তু তাৰ মাজতে এক গাঢ় হাঁহিৰ পৰা এক শক্তিশালী উপস্থিতি সিহঁতৰ সন্মুখত দেখা দিলে। এক অদ্ভুত অৱস্থা সৃষ্টি হৈছিল। প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশৰ পৰা এক গাঢ় আৰু অবিশ্বাস্য দৃষ্টিৰ পৰা এক দেহৰ পৰা প্ৰচণ্ড শক্তি মাৰা হৈছিল।
সিহঁতৰ সন্মুখত এক বিশাল প্ৰাণী আছিল—বাৰ্মানিক, এক বিশাল সাপৰ দৰে। এই সাপটি অসমীয়া পুৰাণৰ পৰা এক ভয়ঙ্কৰ দানৱৰূপে চিহ্নিত আছিল। এই প্ৰাণী পুৰাণিক গুৱাহাটীৰ পৰা সোমাই আহিছিল আৰু গুপ্তধনৰ সুৰক্ষা দিয়াৰ বাবে এই ভূমিকাত থকা আছিল। “মই সিহঁতৰ পৰিসৰলৈ যোৱা নাই।” সাপটি চিঞৰি উঠিল, “যেতিয়া পৰিসৰ আহে, সেয়া তুমি ছাৰা নাযাবা।”
“কেনেকৈ?” দেবজিতৰ মুখত এক বিস্ময় আছিল।
“আমি যুদ্ধ কৰিব লাগিব।” ৰাজিব উত্তৰ দিয়া। “এই সাপটিয়ে আমাৰ যাত্ৰাক ৰোধ কৰিব। ইয়াৰ পৰা পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক শপথৰ পৰা বিজয়ী হৈ যাব লাগিব।”
প্ৰথমত, সিহঁতে তীব্ৰ উত্তেজনাৰ পৰা এক বিচাৰ কৰিলে। সাপৰ সন্মুখত সিহঁতে এক সঁচা অভিযান আৰম্ভ কৰিলে। সিহঁতৰ দুয়োৰে একজনে পাথৰ পৰিসৰ পৰা মাটি উপৰিল। সাপটি একেবাৰে সিহঁতৰ পৰিসৰৰ পৰা চাৰা আৰু সাৱধানী বাচলৰ পৰা সৰহ দৰাৰ পৰা এগল। সিহঁতৰ মন্নাই পূৰ্ণৰূপে বাচল হৈছিল, কিন্তু সাপটি এক শক্তিশালী অতিপ্রাকৃতিক শক্তিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক প্ৰতিবাদ কৰিছে।
যুদ্ধৰ বাবে, ৰাজিবৰ পৰা এক প্ৰতিশ্ৰুতি আগবঢ়া হৈছিল। “যদি এই সাপটো আমাক ৰোধ কৰে, সেয়া অসম্ভৱ নকৰে। কিন্তু মই জানো, তুমি সেয়া বিজয়ী হ’ব।”
দেবজিতৰ মন্নাইয়ে এক শক্তিশালী উদ্দেশ্য সৃষ্টি কৰিছিল। সিহঁতে এক যুদ্ধেৰে নিজৰ পথৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এগলাইছিল। সিহঁতে আগবঢ়াইছিল, আৰু এক পৰিসৰে শক্তিৰ পৰা, সাপটি চুৰিত পৰিছিল।
“এইটো আমাৰ আৰম্ভণি।” “এতিয়া আমাৰ অভিযান আৰু গুপ্তধনৰ পৰা সেয়া সঁচাকৈ এক সন্ধানৰ পৰা আগবঢ়া হব।”
অধ্যায় ৫: অসম ৰাষ্ট্ৰৰ পুৰাণী ইতিহাস
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ যাত্ৰা গুপ্তধনৰ সন্ধানৰ পৰা এক নতুন দিশৰ পৰা আগবঢ়িছিল। সাপৰ পৰা মুক্তি লাভ কৰাৰ পিছত, সিহঁতে সাৱধানৰূপে বনেৰে আগবঢ়া। এই সময়ত, সিহঁতে এক প্ৰাচীন পথ অনুসৰণ কৰিছিল—যিটো চাৰিওপাশৰ পৰা এক গুপ্ত ইতিহাসৰ আৱৰণ আছিল। সিহঁতে জানিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল যে এই পথৰ পৰা এক গুপ্ত ৰাজমহল, মন্দিৰ আৰু কিছুমান গোপন শৈলী সৃষ্টিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক অতীতৰ পৰা বাচল ইতিহাস গঢ়ি উঠিছিল।
সিহঁতৰ আগমনত, এক পৰিসৰে পূৰ্ণ ইতিহাসৰ পৰা এক অন্তৰ্নিহিত জ্ঞানৰ পৰা ডাঙৰ চমৎকাৰিক অভিজ্ঞান জন্ম লৈছিল। ৰাজিবৰ পৰা এক গুৰুত্বপূৰ্ণ তথ্য আহিছিল—এই পথৰ শেষৰ পৰা এক বিশেষ স্থান আছিল, য’ত আহোম বংশৰ গুপ্তধন আৱদ্ধ আছিল। কিন্তু, সেয়া সুধি-পুৰাণী চিহ্নবোৰৰ পৰা জানিবলৈ বাচল পৰিসৰ এটি পূৰ্ণ ইতিহাসৰ অংশ আছিল।
তেওঁলোকে জানিব পৰা মতে, এই গুপ্তধন সৰু পৰিসৰে এক কালো শক্তিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে ৰক্ষা কৰা হৈছে। মন্নাই আৰু ইতিহাসৰ পৰা, পূৰ্ণৰূপে এই ধন মন্নাইৰ পৰা যাত্ৰাৰ পৰিসৰ পৰা সঁচা সৃষ্টিৰ পৰা এক শক্তিশালী উপাদান আছিল। ৰাজিবৰ মতে, যদি সিহঁতে এই গুপ্তধন উদ্ধাৰ কৰিব, তেন্তে অসমৰ ইতিহাস সঁচাকৈ এক নতুন অধ্যায়ৰ পৰা আগবঢ়াব।
“তুমি কি জানো, দেবজিত,” ৰাজিবে সতৰ্ক কৰি ক’লে, “এই গুপ্তধনৰ পৰা যদি তুমি সেয়া পোৱা, সেয়া কেবল আমাৰ পৰিসৰৰ পৰা এক শক্তিশালী অভিশাপ বাচাই ৰাখিব।”
দেবজিতৰ মনৰ পৰা এক গভীৰ চিন্তা উঠিল। সেয়া সঁচাকৈ এক নতুন সমগ্ৰ অভিজ্ঞানৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে সজীৱ কৰিবলৈ, মন্নাইৰ পৰা এক অভিজ্ঞতাৰ আগমন হ’ব। তেওঁ সেয়া চাৰা পূৰ্ণৰূপে গুপ্ত ইতিহাসৰ মাজৰ পৰা সৰ্বোচ্চ সতৰ্কতা বজাই ৰাখিবলৈ সেয়া চেষ্টা কৰিছিল।
“তুমি কিয় ভাবো যে এই গুপ্তধন কেলেংকাৰী হব?” দেবজিত সুধিলে।
“কিয়নো,” ৰাজিব উত্তৰ দিলে, “এই গুপ্তধন এক পুৰাণী শক্তিৰ উৎস। আহোম বংশৰ শাসনৰ পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক কালো শক্তিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়া। সেয়া যদি হাতত পৰে, তেন্তে অসমৰ সম্প্ৰদায়ৰ পৰা এক নতুন শক্তিৰ সৃষ্টি হব পাৰে—অথবা পূৰ্ণৰূপে এটি বিপদ হ’ব।”
তেওঁলোকৰ আগমনৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক গুপ্ত স্থানত সিহঁতে এক পূৰ্ণ ইতিহাসৰ পৰা এক গুপ্ত গুহাৰ পৰা মন্নাইৰ পৰা সৰহ পৰিসৰক অৱগত কৰিছিল। গুহাৰ ভেতৰত, সিহঁতে এক গম্ভীৰ অনুভৱৰ পৰা, সেয়া এক বাচল শক্তিৰ পৰা এক সঁচা ৰহস্য উন্মোচন কৰিলে।
তেওঁলোকে গুহাৰ ভিতৰত এক পুৰাণী মন্দিৰৰ মূৰ্তি দেখিল। মন্দিৰৰ মাজত থকা মূৰ্তি পূৰ্ণৰূপে শিলাৰ পৰা নির্মাণ কৰা হৈছিল আৰু সেয়াৰ ভিতৰত এক গুপ্তৰেখাৰ পৰা এক শক্তিশালী শক্তি প্ৰকাশিত হৈছিল। মন্দিৰৰ মাজত সিহঁতে এক পূৰ্ণ অভিজ্ঞানৰ পৰা এক গুপ্ত সংজ্ঞাৰ পৰা জানিবলৈ পালে।
“এতিয়া জানিবা, দেবজিত,” ৰাজিব ক’লে, “এই গুপ্তধন এক অতিপ্রাকৃতিক শক্তিৰ পৰা সৃষ্ট। ইয়াৰ পৰা এক আশীৰ্বাদ নহয়, বিপদৰ পথ বাচি লোৱা হব।”
দেবজিত সাৱধানী হৈ থাকিল, আৰু মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক সঠিক সিদ্ধান্ত লৈ চাৰা সাৱধানতাৰে গুপ্তধনটোৰ সন্ধান আৰম্ভ কৰিলে।
“এই গুপ্তধন যদি আমাৰ পৰিসৰৰ পৰা মুক্ত হয়, তেন্তে অসমৰ ইতিহাস সঁচাকৈ এক নতুন পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে সজীৱ হব,” দেবজিত ভাৱ কৰি সাৱধান হৈ কৈছিল।
অতীতে পূৰ্ণৰূপে এক নতুন যাত্ৰাৰ পৰা আগবঢ়ি, তেওঁলোকে এক গুপ্ত শক্তিৰ পৰা প্ৰশ্নৰ পৰা উত্তৰ বিচাৰি চাইছিল।
অধ্যায় ৬: এক অনুপ্ৰাণিত পুনৰ মিলন
গুপ্ত গুহাৰ ভিতৰত থকা মন্দিৰৰ পৰা এক শক্তিশালী অনুভৱ হৈ পৰিল। মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক আশ্চৰ্যজনক অভিজ্ঞানৰ সৃষ্টি হৈছিল। দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ মন একে সময়ত নানা ভাবনাৰ পৰা জড়িত হৈছিল। মন্দিৰৰ মাজত থকা মূৰ্তিটো যেন এক জীৱিত শক্তি আছিল, যাৰ পৰা এক বিশাল শক্তি প্রকাশিত হৈছিল। সিহঁতে চাৰিওপাশে চাৰা পৰিসৰৰ পৰা এক গুপ্ত চিহ্নৰ সন্ধান চলাইছিল।
“এই মন্দিৰৰ পৰা কি চাৰা আছে?” দেবজিত সুধিল।
“এই মন্দিৰত পূৰ্ণৰূপে এক গুপ্ত জ্ঞান আছে।” ৰাজিব উত্তৰ দিলে। “এই মূৰ্তিটো যিটো তুমি চাও, সেয়া আহোম বংশৰ শক্তিৰ পৰা সৃষ্ট। সেয়া এক অতিপ্রাকৃতিক শক্তি। এই শক্তিৰ পৰা যোৱা যাত্ৰাৰ পৰা আমাৰ পৰিসৰটো সৰহ পৰিৱৰ্তন কৰিবলৈ পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক দিশত যাব।”
“কিন্তু, ৰাজিব,” দেবজিত ক’লে, “আমি কি এই শক্তিটোৰ পৰা কোনো বিপদৰ পৰা পৰিত্রাণ পাব পাৰিম?”
“মই জানো।” ৰাজিবে মৃদুভাৱে ক’লে। “এই শক্তিটো বেচাৰি আমাক পৰিসৰৰ পৰা এক নিৰ্দিষ্ট পথ দিছে। কিন্তু, সেই পথ বাচি চলাৰ আগতে, আমি পূৰ্ণৰূপে সাৱধান হব লাগিব।”
তেওঁলোকৰ মনৰ পৰা এক গভীৰ সন্দেহ আৰু শংকা উঠিছিল। তেওঁলোকে জানিছিল যে এই শক্তি মন্নাইৰ পৰা এক চিৰকালৰ কাৰ্যৰ পৰা পৰিসৰৰে পূৰ্ণৰূপে সজীৱ হব পাৰে। কিন্তু, সেয়া এতিয়া এক সঁচা শাসনৰ পৰা পৰিসৰে আগবঢ়াৰ পথ প্ৰদান কৰি আছিল।
“তুমি সেয়া বুজিছা, দেবজিত?” ৰাজিব সুধিছিল। “এই শক্তিটো আমাৰ হাতত পৰিলে, সেয়া অসমৰ সকলো জীৱন আৰু পৰিসৰৰ পৰা এক নতুন শক্তিৰ সৃষ্টি কৰিব। কিন্তু এই শক্তিটোক কিয় বাচিব লাগে?”
দেবজিতৰ মন্নাই এক বেছি চিন্তা আৰু তীব্ৰ অনুভৱৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে গম্ভীৰ আছিল। তেওঁ বুজি পালে যে, গুপ্তধনটো কেবল এক ঐতিহাসিক জিনিস নহয়, বরঞ্চ এক শক্তি। এই শক্তিৰ পৰা অসমৰ ভাগ্যক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা যায়। সেয়া কেৱল সঠিক হাতত থাকিলে সেয়া এক আশীৰ্বাদৰ পৰা ভৱিষ্যত নিৰ্মাণ কৰিব পাৰে, কিন্তু অসৎ হাতত সেয়া এক বিপদৰ পৰা সকলোবোৰৰ শেষ কৰিব পাৰে।
“এই শক্তি আমাদের শাসন কৰিব নে?” দেবজিত সুধিল।
“এটা ঠিক।” ৰাজিবে ধীৰে কৈছিল। “যদি আমি সেয়া সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰোঁ, তেন্তে অসমৰ বাবে এক নতুন যুগৰ আৰম্ভণি হব। কিন্তু, সেয়া যদি অসৎ হাতত পৰে, তেন্তে অসমৰ সম্পূৰ্ণ পৰিসৰ ধ্বংস হব।”
তেওঁলোকে জানিছিল যে এই শক্তিটোক সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰিবৰ বাবে এক শক্তিশালী মনৰ পৰা সিদ্ধান্ত ল’ব লাগিব। সেয়া এক বিশেষ সাৱধানতা আৰু মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক লক্ষ্যৰ পৰা আগবঢ়া হব।
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক নতুন বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে পৰিসৰে আগবঢ়ি গৈছিল। সিহঁতে জানিবলৈ ধৰিছিল যে, এই গুপ্তধনৰ পৰা শক্তি লাভ কৰা অৰ্থে কেবল এক লক্ষ্যৰ পৰা নহয়, সেই লক্ষ্যৰে এক পূৰ্ণৰূপে ইতিহাসৰ পৰা আগবঢ়া।
“এই গুপ্তধনক যদি আমাৰ হাতত আনি, সেয়া অসমক এক নতুন পৰিসৰে আগবঢ়াই তুলিব,” দেবজিত ক’লে। “কিন্তু, সেয়া সঠিকভাবে কৰিব পাৰিম জানো?”
“এয়া কোনো সহজ পথ নহয়,” ৰাজিব ক’লে। “কিন্তু আমাৰ বিশ্বাস আৰু উদ্যমেই এই পথ সঠিক কৰিব পাৰিব।”
তেওঁলোকে সাৱধানৰ পৰা একগোট হৈ আগবঢ়াইছিল। পূৰ্ণৰূপে এক সাৱধানতা আৰু অভিজ্ঞানৰ পৰা তেওঁলোকৰ উদ্দেশ্য পূৰ্ণৰূপে নিৰ্ধাৰিত হৈছিল।
এই যাত্ৰাৰ পৰা, দেবজিত আৰু ৰাজিব জানিবলৈ ধৰিছিল যে সিহঁতৰ পথ পূৰ্ণৰূপে শক্তিশালী আৰু কঠিন হব। কিন্তু, সেয়া সঠিক হ’লে, অসমৰ ইতিহাসৰ পৰা এক নতুন অধ্যায়ৰ আৰম্ভণি হব।
অধ্যায় ৭: দুখ-ৰঙৰ পাৰ
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ যাত্ৰাৰ চাৰিওপাশে এক অদ্ভুত সুৰ নাচিছিল। গুপ্তধনৰ সন্ধানৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক ইতিহাসৰ ভিতৰলৈ চিৰস্থায়ীভাবে ভ্ৰমণ চলিছিল, কিন্তু সিহঁতৰ পৰা যাত্ৰাৰ এই পথ এক নতুন দিশৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে বিপদৰ পৰা চেলামাৰ হৈ পৰিছিল। সিহঁতে সাৱধানতা আৰু লক্ষ্যৰ পৰা এক শক্তিশালী ইচ্ছাৰ পৰা আগবঢ়াইছিল। কিন্তু, সেই পৰিসৰে আগবঢ়াই, এক নতুন সঁচা শক্তি সিহঁতৰ মনৰ পৰা আগলৈ আহিছিল—যে শক্তি মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক গুপ্ত দিশৰ পৰা নিৰ্ধাৰিত আছিল।
“দেবজিত,” ৰাজিব ক’লে, “আমি যদি এই পথত আগবঢ়োঁ, সেয়া অসমৰ নতুন ইতিহাসৰ পৰা এক নতুন অধ্যায়ৰ আৰম্ভণি হব। কিন্তু, এই পৰিসৰে আমাৰ উদ্দেশ্যক পূৰ্ণৰূপে সজীৱ কৰাটো কঠিন।”
দেবজিতৰ মন্নাই এতিয়া এক গভীৰ চিন্তা আৰু সিদ্ধান্তৰ পৰা ভৰা আছিল। সেয়া জানিবলৈ ধৰা, এই গুপ্তধনৰ পৰা এক আশীৰ্বাদ হব নে এক বিপদৰ পৰা অসমীয়া মাটি আৰু সম্পদক আঘাত কৰিব?
“আমাৰ যাত্ৰাৰ পৰা সেয়া সঠিক লক্ষ্য হব।” দেবজিতৰ মুখত এক দৃঢ় প্ৰতিজ্ঞাৰ প্ৰতিফলন দেখা গৈছিল। “আমাৰ উদ্দেশ্য মন্নাইৰ পৰা এক পূৰ্ণ পথৰ পৰা আগবঢ়াৰ।”
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ পথ এতিয়া এক কঠিন পৰিসৰ সৃজন কৰিছিল। বনৰ পৰা পৰিসৰে আৰু উপত্যকাৰ মাজেৰে সিহঁতে আগবঢ়াৰ পথেৰে এক বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক নতুন শক্তিৰ পৰা সুৰক্ষা লাভ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। কিন্তু, সেয়া এতিয়া পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক সঁচা শক্তিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আনুকূল্য লাভ নকৰা পৰিসৰে আগবঢ়াৰ পৰা সঠিক সিদ্ধান্তৰ পৰা সাৱধান হৈছিল।
“তুমি সেয়া জানো, ৰাজিব?” দেবজিত সোধিলে। “যদি মই এই গুপ্তধনটো পোৱাৰ পিছত অসমৰ পৰা এক বিপদৰ পৰা মুক্ত হ’ব পৰা না-কি, সেয়া আমাৰ পৰিসৰে গঢ়াৰ শক্তিৰ পৰা হ’ব?”
“এই গুপ্তধন আমাৰ পৰিসৰৰ পৰা এক আশীৰ্বাদ নহয়।” ৰাজিব ক’লে। “এই শক্তিৰ পৰা এক কালো ছায়া সৃষ্টিৰ পৰা এক বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক নতুন বিপদ আনিব পাৰে।”
তেওঁলোকে জানিছিল যে, এতিয়া এই যাত্ৰাৰ পৰা এক শক্তিশালী সিদ্ধান্তৰ পৰা সেয়া পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়াৰ।
অধ্যায় ৮: অবিশ্বাস্য দৃষ্টিৰ পটভূমি
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ যাত্ৰাৰ পথ এতিয়া এক নতুন মোড় লৈছিল। সিহঁতে সাৱধানতাৰ সৈতে আগবঢ়াৰ চেষ্টা কৰিছিল, কিন্তু যাত্ৰাৰ এই নতুন পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক অসীম অভিজ্ঞতাৰ সৃষ্টিৰ পৰা উত্থান হৈছিল। গুহাৰ পৰা গুপ্তধন উদ্ধাৰ কৰাৰ পিছত, সিহঁতে জানিবলৈ ধৰিছিল যে তেওঁলোকৰ যাত্ৰা এতিয়া এক অন্তিম সঁচাৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে নিৰ্ধাৰিত হৈছে। এই গুপ্তধন বোধহয় মন্নাইৰ পৰা এক শক্তিশালী শক্তি আৰু অসমীয়া ইতিহাসৰ এক নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিব। কিন্তু, সেই গুপ্তধনটো চিৰকালৰ পৰা সৰহ বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আৱদ্ধ আছিল।
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ মনত এক গভীৰ সন্দেহৰ সৃষ্টি হৈছিল। সিহঁতে জানিছিল যে গুপ্তধনৰ শক্তি যিকোনো মূল্যৰ পৰা এক বিপদৰ পৰা পৰিত্রাণ দিব। কিন্তু সেই শক্তি কিদৰে সঠিক ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰিব? সিহঁতে বুজিছিল যে এই গুপ্তধন, যদিও অতীতৰ ইতিহাসৰ অংশ, বৰ্তমানলৈ আনিবলৈ এক বিশাল দায়িত্বৰ সৃষ্টি কৰিব।
“তুমি ভাবিছা, ৰাজিব,” দেবজিত সুধিলে, “যদি আমি সেয়া বাচলৰ পৰা মুক্ত কৰি, সঠিক উদ্দেশ্যত ব্যৱহাৰ কৰো, তেন্তে অসমৰ পৰিসৰ সঁচাকৈ এক নতুন যুগৰ পৰা আগবঢ়িব?”
“অৱশ্যে,” ৰাজিব উত্তৰ দিলে, “এই গুপ্তধন মন্নাইৰ পৰা এক আশীৰ্বাদ হ’ব পাৰে, কিন্তু যদি সেয়া অসৎ হাতে পৰে, সেয়া অসমৰ ইতিহাসৰ পৰা এক কালো অধ্যায়ৰ সৃষ্টি কৰিব।”
এই কথাবোৰৰ পৰা দেবজিতৰ মনে এক অদ্ভুত অনুভৱ গঢ়ি উঠিল। সিহঁতে জানিছিল যে এই শক্তি, যাৰ পৰা এক প্ৰাচীন পুৰাণৰ শক্তি সৃষ্ট, মন্নাইৰ পৰা এক গুপ্ত বৰঙণি আছিল। কিন্তু কি সেয়া তেওঁলোকৰ হাতে পৰে? সেয়া কিদৰে সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰিব?
“চৰম সতৰ্কতা অবলম্বন কৰিব লাগিব,” দেবজিত ক’লে। “এই শক্তিক লৈ আমি কেৱল চাৰা আৰু সাৱধানতাৰ পৰা আগবঢ়াৰ।”
ৰাজিবৰ মুখত এক চিন্তাশীল হাসি পৰিল। “ঠিক। এই শক্তি একে সময়তে আশীৰ্বাদ আৰু অভিশাপ। আমাৰ সঠিক সিদ্ধান্তই অসমীয়া মাটিৰ ভাগ্য নিৰ্ধাৰণ কৰিব।”
এতিয়া, সিহঁতে এক বিচ্ছিন্ন আৰু চঞ্চল পৰিসৰে আগবঢ়া। সিহঁতৰ পথ এতিয়া পূৰ্ণৰূপে সাৱধানতাৰ পৰা পূৰ্ণ। সিহঁতে জানিছিল যে যি শক্তি তেওঁলোকৰ হাতত আছে, সেয়া এক বিশাল শক্তি, আৰু সেই শক্তিৰ পৰা এক সঠিক সিদ্ধান্তই সিহঁতৰ ভবিষ্যত নিৰ্ধাৰণ কৰিব।
যাত্ৰাৰ শেষৰ পৰা, সিহঁতে এক নতুন দৃষ্টিভংগীলৈ আগবঢ়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। মন্নাইৰ পৰা এক ৰহস্যৰ পৰা সৃষ্ট শক্তি, সেয়া এক অনন্ত শক্তি আৰু অসমীয়া ইতিহাসৰ এক অমূল্য দান। কিন্তু সেয়া সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ সিহঁতে পূৰ্ণৰূপে সাৱধান আছিল।
“অতীতৰ পৰা শিকা, কিন্তু সেয়া সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰা উচিত,” ৰাজিব ক’লে। “সেই শক্তি এক নতুন অসমৰ সৃষ্টি কৰিব।”
এই সিদ্ধান্তৰ পৰা, সিহঁতে আগবঢ়াৰ পথত পূৰ্ণৰূপে এক নতুন দিশৰ পৰা আগবঢ়িবলৈ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছিল।
অধ্যায় ৯: পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক নতুন অন্ধকাৰ
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ যাত্ৰা এতিয়া এক চূড়ান্ত পৰ্বত পৰিল। সিহঁতে গুহাৰ পৰা সেই গুপ্তধন উদ্ধাৰ কৰাৰ পাছত জানিবলৈ ধৰিছিল যে তেওঁলোকৰ পথ এতিয়া এক বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক নতুন অন্ধকাৰৰ সন্মুখীন হ’ব। মন্নাইৰ পৰা সৃষ্ট শক্তিৰে, সিহঁতে শঙ্কাৰ পৰা এক শক্তিশালী সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁলোক জানিছিল যে এই শক্তিটো কেবল অসমৰ মাটিৰ ভাগ্য নাজানাৰ পৰা এক আকাৰৰ পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে পৰিসৰ সৃষ্টি কৰিব। কিন্তু, সেয়া এক বিপদৰ পৰা, এই শক্তি অসমীয়া মাটিৰ পৰিসৰে এক কালো ছায়া ফেলিবলৈ সক্ষম আছিল।
সিহঁতে এক দীৰ্ঘ পথৰ পৰা চলি অহা আছিল, আৰু সেয়া বুজি পালে যে গুপ্তধনৰ শক্তি কেবল এক পৰিসৰ পৰিসৰে সীমাবদ্ধ নহয়, সেয়া এক নতুন বিপদৰ পৰা অসমীয়া মাটিৰ সম্পদ আৰু লোকৰ ভাগ্যক নিৰ্ধাৰণ কৰিব।
“দেবজিত,” ৰাজিব ক’লে, “আমি এই গুপ্তধনটো লাভ কৰাৰ পাছত সেয়া সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰিব পৰা নে? মই জানো, এই শক্তিটো এক আশীৰ্বাদৰ পৰা এক অভিশাপৰ পৰা সৰহ দূৰত্বৰ পৰা চাৰা।”
দেবজিতৰ মুখত এক দৃষ্টিত বৰৱৰ কষ্টৰ ছায়া আছিল। তেওঁ জানিছিল যে এই শক্তি অসমীয়া মাটিৰ পূৰ্ণৰূপে সঠিক পথৰ পৰা আগবঢ়াৰ বাবে এক অনন্ত দায়িত্বৰ সৃষ্টি কৰিব। “মই বুজিছো,” সেয়া সাৱধানীভাবে কৈছিল, “আমাৰ কৰ্তব্য এই শক্তিটোক সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰা, যেন অসমীয়া মাটিত এক নতুন যুগৰ আৰম্ভণি হয়।”
তেওঁলোকৰ মনত পূৰ্ণৰূপে এক সংশয়ৰ সৃষ্টি হৈছিল। তেওঁলোকে জানিছিল যে শক্তিৰ পৰা এক বিপদ সৃষ্টিৰ সম্ভাৱনা আছিল। কিন্তু, সেয়া সঠিক হাতে পৰিলেই সেয়া অসমীয়া মাটিৰ শৃঙ্খলা আৰু ঐতিহ্যক মজবুত কৰি তুলিব।
অথচ, একেবাৰে অন্ধকাৰৰ পৰা এক নতুন পথ খুলাৰ আগত, সিহঁতে পূৰ্ণৰূপে এক গুপ্ত শক্তিৰ সুৰক্ষা দিবৰ বাবে সাৱধানতা অবলম্বন কৰিবলৈ সিদ্ধান্ত লৈছিল।
তেওঁলোকৰ আগমনত, সিহঁতে দেখা পালেযে, এক বিশাল পৰিসৰে পূৰ্ণৰূপে এক শক্তি উন্মোচন কৰিবলৈ আগবঢ়াৰ। সাপৰ পৰা মুক্তি পোৱাৰ পাছত, গুপ্তধনৰ শক্তি এক শক্তিশালী হাতত পৰিল।
“এই শক্তি,” ৰাজিব ক’লে, “এতিয়া আমাৰ। সেয়া কেবল অসমৰ পৰিসৰে সঠিক শক্তি তৈয়াৰ কৰিবলৈ আমাৰ হাতে আছে।”
দেবজিত সাৱধানীভাবে মন্নাইৰ পৰা এক সঠিক সিদ্ধান্ত লৈ, পূৰ্ণৰূপে এক শক্তিশালী অভিজ্ঞানৰ পৰা আগবঢ়াৰ।
“এতিয়া, আমাৰ সময়,” দেবজিত ক’লে, “এই শক্তিটো সঠিকভাবে ব্যবহাৰ কৰি, অসমৰ ইতিহাসক এক নতুন দিশত লৈ যাব।”
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ পৰিসৰে এক নতুন অধ্যায়ৰ পৰা আগবঢ়িছিল। সিহঁতে জানিছিল যে এই শক্তি কেবল অসমীয়া মাটিত এক বিপদৰ পৰা মুক্তি দিব। কিন্তু, সেয়া সঠিকভাবে ব্যবহাৰ কৰিবৰ বাবে সিহঁতক মন্নাইৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক সঠিক উদ্দেশ্যৰ পৰা এক শক্তিশালী দিশ বাচি চলা আছিল।
“এই শক্তি, আমি সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰোঁ, সেয়া অসমীয়াৰ মাটিত এক নতুন পৰিসৰে সঠিক পথ নিৰ্ধাৰণ কৰিব,” দেবজিতৰ মুখত এক দৃঢ় বিশ্বাসৰ প্ৰতিফলন দেখা গৈছিল।
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ আৰম্ভণি এতিয়া এক নতুন দিশৰ পৰা, এক নতুন শক্তিৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়া।
অধ্যায় ১০: অসমীয়াৰ নতুন দিশ
দেবজিত আৰু ৰাজিবৰ আগন্তুক যাত্ৰা এতিয়া পূৰ্ণৰূপে এক নতুন দিশৰ পৰা চাৰা আৰু বিপদৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে ৰক্ষিত হৈছিল। গুপ্তধনৰ শক্তি, যাৰ পৰা এক চিৰকালৰ অতীতৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছিল, সেয়া সঠিক হাতে পৰিল। সিহঁতে জানিছিল যে এই শক্তিটো সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰাৰ দ্বাৰা অসমীয়াৰ মাটিত এক নতুন দিশৰ সূচনা কৰিব পাৰে। কিন্তু, সেই শক্তিটোৰ পৰা এক বিপদৰ সম্ভাৱনাও চিৰকালৰ পৰা বাচল আছিল।
“আমি যদি সেয়া সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰোঁ,” ৰাজিব ক’লে, “তাহলে অসমৰ মাটিত এক নতুন যুগৰ আগমন হব। কিন্তু, যদি সেয়া অসৎ হাতে পৰে, তেন্তে অসমীয়া ইতিহাসৰ পৰা এক কালো অধ্যায়ৰ সৃষ্টি হব।”
দেবজিতৰ মুখত এক গভীৰ চিন্তা আৰু চাৰা পূৰ্ণ সিদ্ধান্তৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এক দৃঢ় বিশ্বাসৰ প্ৰতিফলন দেখা গৈছিল। “এই শক্তি, মই জানো, অসমীয়া মাটিৰ ইতিহাসক এক নতুন দিশত আগবঢ়াই তুলিব। সেয়া আমাক সঠিক পথ নিৰ্ধাৰণ কৰিবলৈ সহায় কৰিব।”
তেওঁলোকৰ যাত্ৰাৰ পূৰ্ণৰূপে এক নতুন দিশৰ পৰা আগবঢ়া, সিহঁতে জানিছিল যে এই শক্তি বৰ্তমানৰ অসমীয়াৰ মাজত এক বিশাল পৰিৱৰ্তন আনিব। মন্নাইৰ পৰা আগবঢ়া শক্তি এতিয়া সঠিক হাতে পৰিছিল। সেয়া এক বিশাল শক্তিৰ পৰা অসমৰ ভাগ্যক সঠিকভাবে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা গৈছিল।
“তুমি কি জানো, ৰাজিব,” দেবজিত ক’লে, “এই শক্তি মন্নাইৰ পৰা কিছুমান গুপ্ত জ্ঞানৰ পৰা উন্মোচন হৈছে। আমি সেয়া চাৰা আৰু সাৱধানতা, পূৰ্ণৰূপে এক মন্নাইৰ উদ্দেশ্যৰে আগবঢ়াই যাব।”
ৰাজিবে মৃদুভাৱে হাঁহি ক’লে, “তুমি সঠিক ক’লা। এই শক্তি, এক দিকৰ পৰা, অসমীয়াৰ মাটিত এক নতুন যুগৰ সূচনা কৰিব। কিন্তু, আমাৰ পৰা এক সঠিক সিদ্ধান্তৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে এই শক্তি শুদ্ধভাবে ব্যৱহাৰ কৰা উচিত।”
তেওঁলোকৰ লক্ষ্য এক নতুন পথত আগবঢ়া, কিন্তু সেই শক্তি যে সঠিক হাতে পৰিল, সেয়া এক বিশাল আশা আৰু চিন্তা সৃষ্টি কৰিছিল। গুপ্তধনৰ শক্তি, মন্নাইৰ পৰা সৃষ্ট, সেয়া অসমীয়াৰ ইতিহাসৰ এক সঠিক পথ নিৰ্ধাৰণ কৰিব পৰা গৈছিল।
“আমাৰ বিশ্বাস আৰু উদ্যমই আমাৰ পথ নিৰ্ধাৰণ কৰিব।” দেবজিত ক’লে। “এই শক্তি, যদি সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়, তেন্তে অসমীয়া মাটিত এক নতুন যুগৰ সূচনা হব।”
তেওঁলোকৰ যাত্ৰা এতিয়া এক নতুন দিশৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়াইছিল। সিহঁতে জানিছিল যে এই শক্তি, সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰাৰ পৰা, অসমীয়াৰ মাটি আৰু ইতিহাসৰ এক নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা কৰিব।
দেবজিত আৰু ৰাজিব একে সময়তে এক নতুন যুগৰ পৰা চাৰা, সাৱধানতা আৰু এক দৃঢ় বিশ্বাসৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। তেওঁলোকে জানিছিল যে, যি শক্তি সিহঁতৰ হাতে আছে, সেয়া এক নতুন অধ্যায়ৰ সৃষ্টি কৰিব, আৰু অসমীয়াৰ ইতিহাস নতুন দিশৰ পৰা পূৰ্ণৰূপে আগবঢ়াব।
“এতিয়া,” দেবজিতৰ মুখত এক গম্ভীৰ ভাব আছিল, “আমাৰ পথ সঠিকভাবে চাৰা, য’ত অসমীয়া মাটিত এক নতুন দিশৰ সূচনা হব।”
এই শক্তি সঠিকভাবে ব্যৱহাৰ কৰি, সিহঁতে অসমীয়াৰ মাটিত এক নতুন ইতিহাসৰ আৰম্ভণি কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল।
___
