নীল পেনৰ সাক্ষী

হেমন্ত বৰা

মৃতদেহ আৰু নীল দাগ

সন্ধিয়া চাৰি বজাত ডঃ নীলিমা বেজবৰুৱাই শেষ ৰোগীৰ প্ৰিস্ক্ৰিপচনটো লিখি চকুত চশমাটো ওপৰলৈ ঠেলিলে। হস্পিটালৰ জানালিৰে পৰা আহি পৰা সোণালী ৰশ্মিয়ে তেওঁৰ কাষৰ টেবুলটো পাহি উঠাইছিল। বাহিৰত গুৱাহাটীৰ বতৰ শান্ত, কিন্তু ভিতৰত এটা কঠিন চক্ৰান্ত থলুৱা গৰ্ভত যেনে পাক খাই আছিল। ঠিক সেই সময়তে হস্পিটালৰ ইনটাৰকম বাজিল। “মেডিকেল ওয়ার্ড নম্বৰ ট্ৰি, ইমাৰজেঞ্চি!”।

নীলিমাই পাছে টেবুলৰ ওপৰত থকা নীল পেনটো উঠাই তুলি ৰাখিলে, যেন অভ্যাসগতভাৱে, আৰু খটখটকৈ খোজ কঢ়িয়াই ওলাই গ’ল। ওয়ার্ড ট্ৰিত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগে দেখা পালেগৈ — এখন বেডত লোঠা হৈ পৰি থকা এজন পুৰুষ, প্ৰাণ নাথাকিলেও চকুত ভয় জমি আছিল। ডঃ পাৰ্থ বড়াই ইতিমধ্যে CPR আৰম্ভ কৰিছে, কিন্তু স্পষ্ট আছিল — দেহটো শীতল, নিথৰ।

“Patient already dead,” পাৰ্থে সৰহে কৈ গ’ল। আৰু পিছতেই, তেওঁৰ হাতত ধৰা ইনজেকচনৰ চুচিটো দেখি নীলিমাৰ চকু বিস্ফাৰিত হ’ল — ইটো তো এনাৰ্জি বুস্টাৰৰ বিয়োগেৰে দিয়া ইনজেকচন, কিন্তু লেবেলৰ কেমিকেলৰ নামটো বেলেগ। এটি বিষাক্ত পদাৰ্থ — পটাছিয়াম ক্ল’ৰাইড।

“হে ঈশ্বৰ… এইটো ক’ৰ পৰা পালা?” নীলিমাৰ কণ্ঠ কম্পিত।

পাৰ্থ ক’লে, “চিস্টেমৰ পৰা আনিছিলোঁ, কিন্তু মই এতিয়াও নিশ্চিত নহয় — হয়তো ভুল টেগ লাগি আছে। আমাৰ ফাৰ্মাচী চেক কৰিব লাগিব।”

ঠিক এই সময়তেই আৰক্ষীৰ উপস্থিতি ঘটিল। মৃত ব্যক্তিজনৰ আত্মীয়ই অভিযোগ আগবঢ়াইছিল — হস্পিটালত ভুল ইনজেকচনে তেওঁৰ দাদা জগৎ শইকীয়াক হত্যা কৰিছে।

ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকা ৰাতিপুৱা তদন্ত আৰম্ভ কৰিলে। তেওঁ এখন নীৰৱ অথচ কঠোৰ দৃষ্টিৰে ওয়ার্ডটো চাবলৈ ধৰিলে। জগৎ শইকীয়াৰ বেডৰ চাৰিওফালে প্লাষ্টিক গ্লাভছ, এটা কাগজ আৰু এখন নোটবুক উদ্ধাৰ কৰা হ’ল। কিন্তু আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ বস্তু আছিল — একোটা কাগজত সৰুতে দিয়া এটা নাম, আৰু তাৰ কাষত পেনৰে লিখা এটা আঙুলিৰ দাগ। একেবাৰে চকুত পৰা — এটা নীল পেনৰ দাগ।

“এইটো হ’ল কিছুমান টাইপৰ পৰিচয় চিহ্ন,” তৰুণে ডাঃ নীলিমাৰ দিশে চাই ক’লে। “হস্পিটালত কোনোবা বিশেষ পেন ব্যৱহাৰ কৰে?”

নীলিমাই অলপ অলপকৈ উত্তৰ দিলে, “মই সেই ধৰণৰ নীল পেন এখনেই ব্যৱহাৰ কৰোঁ। Parker company-ৰ। মোৰ স্বামীৰে উপহাৰ।”

তৰুণৰ চকু চকচকাই উঠিল। “তেতিয়া আপোনাৰ পেনটো আনক দেখি দিব পাৰিনে?”

নীলিমাই সাৱধানে তেওঁৰ কোটৰ বুকেটৰ পৰা পেনটো উলিয়ালে। তদন্তকাৰীয়ে পেনটো এটা প্লাষ্টিক বেগত সুমুৱাই ক’লে, “Fingerprint আৰু ink match দুয়ো collect কৰিম। আপুনি ইমান পুৰণি চিকিৎসক, আপুনি জানিব লাগে — পটাছিয়াম ক্ল’ৰাইড কোনো ইমার্জেঞ্চিত নহয়। যদি ক’বলৈ ইচ্ছা থাকে, এতিয়াই ক’ব।”

নীলিমাই গভীৰ নিশ্বাস ল’লে। “মই ইনজেকচনটো নিদিয়াঁ। মই ৰোগীজনক পিচলুৱা পৰ্যবেক্ষণৰ দলে চাম।”

ইতিমধ্যে হস্পিটালৰ CCTV ফুটেজ বিচাৰি পোৱা হ’ল। কিন্তু অলপ আগতেই — ঠিক ৪:০৮ বজাত — Footage ব্ল্যাঙ্ক হোৱা দেখা গ’ল। ইলেক্ট্ৰিক ফ্লাকচুয়েচন বুলি কৈ চুপ কৰিছিল IT বিভাগ। কিন্তু তৰুণে চিঞৰি উঠিল, “নিয়মিত হস্পিটালৰ ফিড ব্ল্যাঙ্ক নহয়। এইটো sabotage।”

এতিয়া গোটেই সন্দেহ ঘূৰি আহে: কাক বিশ্বাস কৰিব? ডঃ নীলিমা — যি সামাজিক কামত জড়িত এজন চিকিৎসক? নে ডাঃ পাৰ্থ — যাৰ আগতে দুবাৰ ৰোগীৰ চিকিৎসালয়ত ভুল ধৰা পৰিছিল? অথবা, সেই মৃত্যু হোৱা জগৎ শইকীয়া — তেওঁৰ পৰিয়ালৰ অদ্ভুত নিস্তব্ধতা, তেওঁ নিজেই কোনো গোপন তথ্য লৈছিল নে?

ইনজেকচনৰ বিষাক্ততা নিশ্চিত হোৱাৰ পাছতে তদন্তক কেন্দ্ৰ কৰি এক যৌথ প্ৰেৰণ দলে কাজিয়া আৰম্ভ কৰে। পেনটোৰ কালি আৰু দাগ মেচ হ’ল — আৰু তাৰ ভিতৰত থকা আঙুলিৰ ছাপ ডঃ নীলিমাৰ!

ইমানতে তৰুণ হাজৰিকাৰ মনত এটা দৃশ্য খেলি গ’ল — পাঁচ বছৰ আগৰ এটা কেচ: এজন চিকিৎসক যাক গাঁওবাসীয়ে দেবতা বুলি মানিছিল, তেওঁ এক বিশেষ কোম্পানীৰ বিষাক্ত কেমিকেল ৰাইজত পৰীক্ষা কৰি আছিল। সেই কেচটো বন্ধ হৈ গ’ল — কিছুমান “উপযুক্ত প্ৰমাণৰ অভাৱ”ৰ বাবে।

সেই কোম্পানীৰ নাম আছিল: অৰুন ফাৰ্মা কেম লিমিটেড।

আজিৰ মৃত ব্যক্তিজন জগৎ শইকীয়াৰ হাতত থকা শেষ কাগজত কি আছিল জানেনে?

“অৰুণ” শব্দটো ঘঁহি লেখা। তাৰ ওপৰত নীল কালি। আৰু এখন নাম — ABHIJIT.

তৰুণৰ চকুত বিজুলীৰ দৰে খেলে গ’ল। “এইটা নতুন কেলেংকাৰীৰ সূচনা — আৰু সেই কেলেংকাৰীৰ মাজতে কোনোবা এতিয়া মুখ খোলাৰ আগতে হত্যা হ’ব। মই নিশ্চিত।”

কিন্তু তেতিয়াই হস্পিটালৰ নিরাপত্তা ৰক্ষী এখন নতুন কথা ক’লে — “কালি ৰাতি বেলি এটাৰ পাছত ওয়ার্ড ট্ৰিত এজন ছোৱালী গোপনে সোমাইছিল। কেপচুল বাকচত কিবা ভৰাই আছিল।”

ছোৱালীজনৰ নাম? — শ্ৰেয়া, ডঃ নীলিমাৰ ছাত্ৰী।

তৰুণ হাজৰিকাই ফোন তুলি উচ্চ কণ্ঠত ক’লে, “শ্ৰেয়াক অনুসন্ধান কৰক। আৰু অৰুণ ফাৰ্মাৰ সকলো ইণ্ডিয়া কেমিকেল সাপ্লাই চেইনৰ তলত তদন্ত কৰক। এটা বড় চক্ৰান্ত গঢ়ি উঠিছে, আৰু আমাৰ সময় কম।”

ছাত্ৰী, ছায়া আৰু চুক্তিৰ খুন্দা

ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকা হস্পিটালৰ কফি মেচিনৰ কাষত থিয় হৈ থাকোঁতেই তেওঁৰ মোবাইলটো কঁপিল। কলটো আছিল Sub-Inspector নম্ৰতা শৰ্মাৰ পৰা। “Sir, শ্ৰেয়া পাটগিৰি নামৰ ছোৱালীজনৰ ফ্লেট খালি। তাঁর পৰিয়ালৰ প্ৰত্যেক সদস্য মেঘালয়ত থাকে, তেওঁ গুৱাহাটী মেডিকেল কলেজত PG কৰিছিল, কিন্তু বিগত ছয় মাহ হ’ল হঠাৎ সেই কোর্স এৰি এই হস্পিটালৰ অনুগত হৈ পৰে। বন্ধুবান্ধৱৰ কাষত তেওঁৰ ব্যৱহাৰত এটা অদ্ভুত উন্মাদনা দেখা গৈছিল। আৰু সেয়া, ঠিক জগত শইকীয়াৰ মৃত্যুৰ আগদিনা সন্মুখীন হ’বলগা হৈছিল…”

তৰুণে দৃঢ় কণ্ঠত ক’লে, “শ্ৰেয়া হৈছে এই কেচৰ খুন্দা। তেওঁ কে’ৰ পৰা আহিছে, কাক ধৰি আছে, আৰু কিয় তেওঁৰ আঙুলিৰ ছাপ নাই — এইবোৰ চাব লাগিব। আৰু তাৰ আগত — মই ডঃ নীলিমাৰ সৈতে এটি বেছিক কথা পাতিম। মই বিশ্বাস কৰোঁ তেওঁ নিজেই জানে ক’ত গৰম বাছি আছে।”

ডঃ নীলিমাক সৰলভাৱে প্ৰশ্ন কৰিবলৈ তিনি ঘণ্টা সময় লাগিল। তেওঁ পাহাৰি থকা যেন লাগিল, কেতিয়াবা হাতত চিমেন্টৰ দৰে কঠিন, কেতিয়াবা নাৰিকলৰ দুধৰ দৰে নরম, আৰু কেতিয়াবা চকুত সজল আৱেগ। তৰুণে সুধিলে, “আপোনাৰ নীল পেনৰ ছাপ ইনজেকচনৰ ওপৰত মিলিছে। কিন্তু আপুনি কৈছে আপুনি সেয়া নিদিছে। আপুনি শ্ৰেয়াক চেনেনে?”

ডঃ নীলিমাই অলপ চুপ থাকি ক’লে, “মই তেওঁক মেডিকেল কলেজত ক্লাস দিছিলোঁ। প্ৰচণ্ড মেধাবী, কিন্তু ভিতৰুৱাকৈ অস্থিৰ। কেতিয়াবা মোক একেটা প্ৰশ্ন ১০ বাৰ সুধিছিল — ‘ডক্টৰ, জীৱন ৰক্ষা কৰাৰ সংজ্ঞা কি? যদি এজন মানুহ অন্য ৫ জনক বাচাব পাৰে, কিন্তু নিজে নৈতিকভাৱে দোষী হয়, সেয়া কিবা বেয়া?’ মই ভাবিছিলোঁ কিশোৰী মন। সেয়া হয়তো… হয়তো এতিয়া পৰিপক্ক ষড়যন্ত্ৰ কৰি আছে।”

তৰুণে সুধিলে, “শ্ৰেয়াৰ সৈতে আপোনাৰ পুৰণি ব্যক্তিগত সংযোগ আছিল নেকি? আপোনাৰ স্বামীৰ পুৰণি কেমিকেল কোম্পানীৰ সৈতে?”

এই কথাটোত নীলিমা গম্ভীৰ হৈ পৰিল। “অভিজিৎ… মোৰ স্বামী আছিল, কিন্তু এতিয়া ডিভোর্স হৈছে। তেওঁ এতিয়া অৰুণ ফাৰ্মা কোম্পানীৰ CEO। মই ছাৰি দিছিলোঁ সেই সংসাৰ, কাৰণ তেওঁ কেমিকেল পৰীক্ষাক জীৱনৰ ওপৰত ৰাখিছিল।”

“আপোনাৰ কথাত, অভিজিৎ কোম্পানীটো…”

“অভিজিৎ জগৎ শইকীয়াৰ দাদা, মনোজ শইকীয়াৰ সৈতে এটা গোপন চুক্তিত আছিল। মনোজ আছিল গুৱাহাটীৰ এখন NGO-ৰ সদস্য — ‘People First’। তেওঁলোকে অভিযোগ কৰিছিল — অৰুণ ফাৰ্মাই গাঁও অঞ্চলত clinical trial চলাইছে য’ত ৩ জন শিশু অকালতে মৃত্যুবৰণ কৰে। সেই কেচত প্ৰমাণ হেৰাল, সাক্ষী গ’ল। আৰু মই নিজেই মনোজক সততে কৈছিলোঁ — যদিহে নিজৰ ভাইক সুৰক্ষিত ৰাখিব খোজা, তেন্তে গোপনে মোৰ কাষলৈ আহিব।”

তৰুণ চকুত মেঘ জমিলে। “তেওঁ আহিছিল?”

নীলিমাই ক’বলৈ ওঁঠ খুলিলে, কিন্তু ঠিক তেতিয়াই ওচৰৰ দুৱাৰ খুলিলে এজন সৰু পিয়ন সোমাল। “Sir, এটা পেকেট। আপোনাৰ নামত… কেৱল ‘T Harika’ বুলি লিখা।”

তৰুণে পেকেটখন খুলি চালে — ভিতৰত আছিল এখন SD কাৰ্ড আৰু এখন ছুটি কাগজ। কাগজখনত মাত্ৰ এটা বাক্য — “পেন নহয়, ছায়া চাই।”

তৰুণে SD কাৰ্ডখন লেপটোপত লগাই ভিডিঅ’ ফাইলটো প্লে কৰিলে। একেবাৰে স্পষ্ট ফুটেজ — এটা বেলেগ কেমেৰাৰ। ইনজেকচন লাগোৱাৰ সময়ত কাকো দেখা নগ’ল, কিন্তু এক ছায়া যেন লাহে লাহে সোমাই আহি ৰোগীৰ কাষলৈ গ’ল। কিবা এটা চকুত পিন্ধা আছিল — Night Vision Headgear যেন। আৰু শেষত, ৰোগীজনৰ কাষত হেলান খাই থকাৰ সময়ত, স্পষ্টকৈ দেখা গ’ল — ছায়াটোৰ হাতত নীল পেন।

“ই মানে… এইটো গুপ্ত পন্থা, স্পাই টেকনিকৰ দৰে। ইয়াত কেৱল চিকিৎসা নহয়, বিজ্ঞান আৰু ৰাজনীতিৰ মিলন।”

ইমানতে নম্ৰতাই খবৰ দিলে — “Sir, শ্ৰেয়া কণক হাজু নামৰ এখন সস্তা হোটেলত দেখা গৈছে। তেওঁৰ সৈতে দুজন পুরুষ আছিল — এজনে ব্ৰাহ্মণি কালি গগৈ, যি অৰুণ ফাৰ্মাৰ এজেন্ট হিচাপে বিবেচিত। আৰু আনজন আছিল সাংবাদিক মৃগাংক দত্ত — যিয়ে তিনিবছৰ আগৰ দুধৰীয়া কেচটো অনুসন্ধান কৰিছিল।”

তৰুণে টেবুলত হাত মাৰিলে। “মই জানো এইটো কেইজন গুপ্ত সংঘৰ অংশ। তদন্তত মাত্ৰ চিকিৎসক বা NGO জড়িত নহয়। এইটো এক conspiracy — য’ত তথ্য ধুমুহাৰ দৰে উৰিছে, আৰু প্ৰত্যেক দৰ্জাতো নীল পেনৰ ছাপ আছে।”

কিন্তু তেতিয়াই আৰক্ষীচক্ৰত এবিধ ভয়াবহ খবৰ আহিল — জগৎ শইকীয়াৰ মৃত্যুৰ পাছতে, হস্পিটালৰ এজন হেল্পাৰ — বাবুল মণ্ডল — নিখোঁজ। আৰু তেওঁৰ নামটো আছিল — অভিজিৎ শইকীয়াৰ কোম্পানীৰ বেজমেণ্টৰ কেমিকেল ইউনিটৰ কৰ্মচাৰী।

তৰুণে কপাল চেপি ধৰিলে। “এতিয়া চিত্রটো স্পষ্ট হ’ব ধৰিছে। কিন্তু মোৰ ভয়, শ্ৰেয়া যদি হাতত ধৰা নপৰিল, তেন্তে এই পেনৰ কালি কোনোদিনেই সাঁচি ৰখা নহ’ব।”

হোটেলৰ ছাঁতত ক’লা চুক্তি

সন্ধিয়া ৭ বজাৰ ফালে গুৱাহাটী চিটি প’লিচৰ গাড়ীখন চুঁচা সাঁকোৰ এটা সৰু গলিৰ ভিতৰত সোমাল। বাহিৰে দীপালি হোটেল — নামটো সাধাৰণ, কিন্তু ভিতৰতে লুকাই আছে বিশেষ লোকৰ নিৰাপত্তাৰ গা-ছোৱা। ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকাই হাতত এখন লেমিনেটেড ফটো লৈ হোটেলৰ ৰিসেপচনত সোমাই সুধিলে, “এই ছোৱালীজন আজি চেক-ইন কৰিছিল নেকি?” ফটোখন শ্ৰেয়াৰ — যাক আজি পুৱা তেওঁ শুদ্ধ পৰিচয়হীন ৰূপে চিহ্নিত কৰিছিল।

ৰিসেপচনিষ্টে অলপ সঙ্কোচত ক’লে, “হঁ, ছাৰ। তেওঁ নিজৰ নাম দিছিল — শ্ৰেয়া বৰঠাকুৰ, আৰু তেওঁৰ সৈতে আছিল দুজন। এজন Journalist বুলি কৈছিল — মৃগাংক দত্ত। আনজনৰ নাম পঞ্জীকৃত নহয়। তেওঁলোক ৫০১ নম্বৰ ঘৰত আছে।”

তৰুণে হাত সান্ধি বেল্টৰ চিপত থকা বন্দুকটোত ঠেলা দিলে। “ঘৰটোত তালা লগাই থোৱা। মই ছাঁতলৈ যাওঁ। তেওঁলোকক কৈ দিবা — টেকনিকেল সমস্যাৰ বাবে লিফ্ট বন্ধ।”

হোটেলৰ ঘৰৰ ভিতৰত সেই সময়তে আলোচনা চলি আছিল। শ্ৰেয়া কাষৰ এটা লেম্প অফ কৰি কপালত হাত দি থাকোঁতেই মৃগাংকে চিঞৰি ক’লে, “তুমি কিছুমান ৰেকর্ডিং মোক দিলে, কিন্তু ভিডিও ফুটেজটো গায়েব হ’ল কিয়? SD কার্ডৰ জিপত থকা নামটো আছিল ‘S-25’ — কিন্তু তাৰ ভিতৰত অতিৰিক্ত কিবা ডাটা আছিল?”

শ্ৰেয়াই চুপেৰে উত্তৰ দিলে, “তোমাক মই যি দিছোঁ তাৰ ভিতৰত অর্ধ সত্য আছে। কাৰণ মই জানো — মই তোমাৰ ওপৰত বিশ্বাস নকৰিব পাৰো। তুমি সাংবাদিক, আৰু পঁজাৰ পৰা উলাই অহা মাছৰ দৰে নচচা।”

“তুমি মইক বিশ্বাস নকৰা — কিন্তু সেই অভিজিৎ শইকীয়াৰ লোকক বিশ্বাস কৰা?” মৃগাংক খঙেৰে চিঞৰিলে।

সেই সময়তেই তৃতীয় জন, ব্ৰাহ্মণি কালি গগৈ নামৰ সেই পুৰুষজন সোমাই আহিল। বুকুত ব্লু-ষ্ট্ৰাইপ কোট, চকুত ক’লা ছানগ্লাছ, আৰু হাতত এখন Brown Envelope। “বন্ধু বন্ধুই থাকিব লাগে, যদি চুক্তি চকুত ৰাখো। ইমানবোৰ ফাইল, এইবোৰ যদি চাই প’লিচে পাব — তেন্তে অৰুণ ফাৰ্মা নাই, আমি নাই, আৰু তোমালোকো নাই।”

শ্ৰেয়াই এনভেলপখন লৈ টেবুলত থাপ মাৰিলে। “এইবোৰ কাগজত আছে পাঁচ বছৰৰ আগৰ কেমিকেল চুক্তি — য’ত অসমত ৩টা গাঁওত বিষাক্ত ঔষধ পৰীক্ষা চলিছিল। কিন্তু কাহিনী এতিয়া অৰণ্যলৈ গৈছে। কাৰণ মই জানো — অভিজিৎ শইকীয়া নিজে জগত শইকীয়াৰ হত্যাৰ আঁৰৰ লোক। আৰু মই জানো তেওঁ মোৰ মোবাইল ট্রেক কৰি আছে। মোক ঘূৰি ফুৰিবলৈ দিব নেলাগে।”

মৃগাংকে আশ্চৰ্যত ক’লে, “তুমি ক’বলে খোজা কথা তেতিয়া কিয় আদালতত নকৰা? তুমি চিকিৎসকৰ ছাত্ৰী, তুমি সঠিক পথ জানো!”

“সঠিক পথ?” শ্ৰেয়া অলপ হাঁহি দিলে। “যেতিয়া মই আদালতত প্রথমবাৰ সাক্ষ্য দিছিলোঁ, তেতিয়া মোৰ বাবাক চাকৰিৰ পৰা উলিয়াই দিছিল। দ্বিতীয়বাৰ… মোৰ তিৰোতাৰ ভাই গায়েব হ’ল। তৃতীয়বাৰ — মোৰ ডাটা চুৰি হ’ল। তুমি বিশ্বাস কৰোঁ, এই পথত ‘সত্য’ বুলি কোৱা শব্দটো হ’ল এক নির্বাক বোকাচিনি।”

ঠিক তেতিয়াই বাহিৰত এজন ৰুমবয় অলপ খটখট শব্দ কৰিলে — ছাঁতৰ পৰা নামি অহা সিঁড়িৰ ওচৰত।

শ্ৰেয়াই গম্ভীৰ কণ্ঠত ক’লে, “তেওঁলোকে আহিছে।”

ইফালে, তৰুণে হোটেলৰ ছাঁতত দাঁতিত থকা একটি পাইপৰ কাষত বুকু ঠেলি নামি আহিছিল। তেওঁৰ কাণত আছিল Bluetooth Transmitter, যি নম্ৰতাই যোগান ধৰিছিল। পিছফালে এজন কনিষ্টবল, সাইলেন্সাৰ-সহ বন্দুক ল’ই সাজু। ঠিক তেতিয়া তৰুণে নিজৰ ফোনত এখন মেছেজ পালে — “SD Card সন্দেহজনক — বেকএন্ডত GPS লগড। শ্ৰেয়া জানে যে তেওঁক ট্ৰেক কৰা হৈছে। বিপদ সম্ভাবনা।”

তৰুণে সংকেত দিলে — ৫০১ নম্বৰ ৰূমত সোমাইছো বুলি HQ-লৈ সদ্য মেছেজ এখন পঠাই দিলে।

ঘৰৰ ভিতৰত শ্ৰেয়াই এনভেলপটো খুলি এটি হালধীয়া চেক উলিয়ালে। “এইটো Final চুক্তি — If I die, this file goes to Assam High Court Chief Justice’s chamber. এইটো স্কেন কৰি ৩টা ID-ত পাঠাও। মৃগাংক, তুমি সাংবাদিক — তুমিয়েই মই ভৰসা কৰিব পৰা শেষজন। আৰু যদি মই ভাগি পৰোঁ — তেন্তে তুমিয়েই সত্যৰ শেষ সংগ্ৰাহক।”

এই কথাৰে মৃগাংকৰ চকু ভৰি উঠিল। তেওঁ কোনোবাই বিশ্বাস কৰিছে — বহুদিনৰ পাছত, এই অনুভৱই তেওঁক উজাই পেলালে।

তেতিয়া হঠাৎ ঘৰৰ খিৰিকি ভাগৰ শব্দ — কেৱল মাত্ৰ দুই চেকেণ্ড — ছায়া এটা চকুপল্কনিত ভিতৰলৈ সোমাই আহিল, মেঝাত উভতিও যাবলৈ নিদি এখনো শব্দ নকৰাকৈ… আৰু পলকতে ছুৰীৰ ধাতু চকুত চমকাল।

কিন্তু তাৰ আগতেই — ধাঁই! এটা ৰিভল্বৰ ফুৰুল ফুৰুলকৈ বাজি উঠিল।

ছায়াটো গুচি গ’ল — কেতিয়াবা শাওডে। কিন্তু বন্দুকৰ গুলীয়ে একোটা মাৰাত্মক পুৰণি সজীৱ আৱেগ উজাৰি দিছিল — শ্ৰেয়াৰ বুকুত এক শ্বাসৰ খুন্দা। তেওঁ কান্ধত ঘা খাই পৰিল।

তৰুণ হাজৰিকাই ৰুমত প্ৰবেশ কৰিলে। “Police! Nobody move!”

ব্ৰাহ্মণি কালি গগৈ বন্দুক উঠাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু তৰুণে ইতিমধ্যে তাৰ বন্দুকটো লাথি মাৰি পেলাইছিল। মৃগাংকে সৰহে ক’লে, “তেওঁ তোমাৰ প্ৰিয় বুলি ভাবিছিল। বিশ্বাস কৰিছিল। আৰু তুমি সেই বিশ্বাসতে ঘাঁ দিলে?”

তৰুণে শ্ৰেয়াৰ কাষলৈ গ’লে, তেওঁৰ হাতত ৰক্ত — কিন্তু চকুত হেঁপাহ। “তেওঁ মোক গুলী মাৰিব খুজিছিল। মই জীয়াই আছোঁ মানে, ন্যায়ৰ আশা থকাৰ এখন চিহ্ন। মাৰিব নোৱাৰিলে — কিয়নো মই সেই পেন নহয়, মই সেই ছায়া — যিটো এতিয়া সজীৱ হৈ সত্যৰ পিছত দৌৰিছে।”

তৰুণে চুপেৰে তেওঁৰ হাতত থকা চেকটো উঠালে। তাত লিখা আছিল — “Property of Arun Pharma, confidential contract: Trial batch X29 – Village Nizdharampur, casualty: 3 minors”

তেওঁ ক’লে, “এই চুক্তি এতিয়া ন্যায়ালয়লৈ যাব — আৰু তোমালোক সকলো মোক সাক্ষী দিব লাগিব। হত্যাৰ পিনত থকা ছায়াবোৰক আমি উজাগৰ কৰিব লাগিব।”

শ্ৰেয়াৰ চকুত তেতিয়া কোনো চকুপানী নাছিল — আছিল মাথোঁ এবিধ কঠোৰ অঙ্গীকাৰ।

প্ৰতিশোধৰ ফাইল আৰু অন্ধকাৰৰ শেষ চিঠি

ৰাতি ১১ বজাত গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ ইমার্জেঞ্চি ওয়ার্ডত শ্ৰেয়া পাটগিৰিৰ অস্ত্ৰোপচাৰ চলি আছিল। গুলী বুকুৰ ওপৰৰ ভাগটোত লাগিছিল, সৌভাগ্যক্ৰমে হৃদপিণ্ডত নহয়। ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকাই গ্লাস জানালিৰে পৰা ভিতৰৰ দৃশ্য চাবলৈ চেষ্টা কৰি থাকোঁতেই তেওঁৰ কাষত ওলাই আহিল ডঃ নীলিমা বেজবৰুৱা।

তেওঁ ক’লে, “শ্ৰেয়াৰ বুকুৰ ওপৰত থকা আঘাটটো গভীৰ, কিন্তু অধিক সংকটজনক কথা হ’ল — গুলীৰ fragment এটা Spinal nerve-touch কৰিছে। যদি ভাগ্য ভাল নাথাকে, তেন্তে হয়তো তেওঁৰ দুটা ভৰিৰ sensation চিৰদিনৰ বাবে শেষ হ’ব পাৰে।”

তৰুণ কোনো শব্দ ক’লে না। তেওঁৰ মুখত এটা কঠোৰ ৰেখা খচি আছিল — যেন মানুহ এজন তেওঁৰ ভিতৰত থকাৰ ভিতৰেও যান্ত্ৰিক হ’বলৈ শিকি গৈছে।

তেওঁ অলপ পিচত ক’লে, “তেওঁ মোৰ বাবে এখন প্ৰতিচ্ছবি — সততাই যিমানেই ছাঁত খোজ মাৰক, শেষত কোনোবাই দীঘল হৈ উঠিবই। আৰু আমি তাৰ সংগী হ’ম।”

তেতিয়াতে তেওঁৰ মোবাইলটো বাজিল। ফোনটো ল’লে ওপৰফালৰ কন্ঠসৰে ক’লে, “Sir, এনএফএল লেবৰেটৰীৰ পৰা তথ্য আহিছে। SD Card-ত থকা GPS Signal এনক্ৰিপ্টেড আছিল — কিন্তু প্ৰৱেশ পাইছে। শেষ লোকেচন আছিল: Ridgeview Guest House, Dispur। আৰু অলপ আগতে সেই গেষ্ট হাউচত এখন আগুন লাগিল। সম্পূৰ্ণ archive section খাক খাই গ’ল।”

তৰুণে অশান্তভাবে ফোনটো বন্ধ কৰি ক’লে, “মানে অভিজিৎ শইকীয়া এতিয়া প্ৰমাণ মচিবলৈ হাত দিছে। সেয়া মানে তেওঁ ভয় পাইছে। আৰু ভয় য’ত আছে, তাতেই চাব পৰা যায় — সত্যৰ মাজৰ খুন্দা।”

ইফালে Ridgeview Guest Houseৰ কেলেংকাৰি ৰাতিপুৱাই খবৰ হৈ পৰিল। আগুনত ডাটা archive আৰু ২০০৯-২০১৩ সালের প্ৰায় ১২টা মূখ্য কেমিকেল চুক্তিৰ নথি ধ্বংস হৈ গ’ল। কিন্তু এক বিস্ময়কাৰী তথ্য আগবঢ়াইছিল মৃগাংক দত্ত — তেওঁ আগতে সেই কাগজৰ কপি এক Pen Drive-ত সুৰক্ষিত কৰি থৈছিল।

তৰুণে সেই তথ্য High Court Bench ৰ সদস্য Justice Neeraj Borthakurক জমা দিলে। জজৰ চকু বিস্ফাৰিত — “অৰুণ ফাৰ্মাৰ Clinical Trial চলাইছিল Nizdharampur, Kokrajhar, আৰু Majgaonত — ১১টা শিশু অপুষ্টিৰ নামত বিষাক্ত ঔষধৰ শিকার। সকলো অভিযোগ চেপা পৰিছিল… কিয়নো স্বাস্থ্য বিভাগৰ উপ-সচিবৰ চাইন দেখা গৈছে চুক্তিত।”

এইটো শুনি তৰুণে ক’লে, “Sir, মই জানো, এই কেচত হাত মেলিব লাগে। কিন্তু শ্ৰেয়া… তেওঁক এতিয়া শয্যাগত কৰি থৈ চুপ কৰাব খুজিছে। অভিজিৎ শইকীয়াৰ বেছমেণ্টত বাবুল মণ্ডলক শেষবাৰৰ বাবে দেখা গৈছিল। আৰু সেই বাবুলে ক’ছিল — অভিজিৎ নিজে Injections বেয়া কেমিকেলৰে Replace কৰাইছিল, যাতে সন্দেহ যেন Hospitals-ৰ technicians বা doctor-ক লৈ যায়।”

ঠিক তেতিয়াতে HQ-ৰ পৰা এখন Notice আহিল — ডঃ নীলিমা বেজবৰুৱাৰ ওপৰত আনুষ্ঠানিকভাবে তদন্ত আৰম্ভ হ’ল। অভিযোগ — জগত শইকীয়াৰ মৃত্যুৰ দিনা তেওঁৰ pen ব্যবহাৰ কৰি Injection চেইনত ত্ৰুটি ঘটোৱা। যদিও আৰক্ষীৰ হাতত কোনো সম্পূৰ্ণ Footage বা প্রত্যক্ষদৰ্শী নাই, তথাপি Pen আৰু Fingerprint মিল খাইছিল।

তৰুণে একো পলম নকৰি মেডিকেল ওয়ার্ডলৈ ফিৰিল। শ্ৰেয়া তেতিয়া জ্ঞান-অর্ধজ্ঞান অৱস্থাত আছিল, কিন্তু মুখৰ ভিতৰত এটি অদ্ভুত স্থিৰতা।

তেওঁ কণ্ঠ কাঁপাই ক’লে, “তেওঁলোকে মোক থামাব খুজিছিল, কিন্তু মই এখন চিঠি ইতিমধ্যে মৃগাংকৰ জৰিয়তে নগাঁওৰ গীতাঞ্জলি নামৰ ছোৱালীজনলৈ পঠাই দিছিলোঁ। তেওঁ হৈছে মনোজ শইকীয়াৰ পত্নী। আৰু সেই চিঠিত আছে সেইসকল মাইনৰ শিশুবোৰৰ নাম, আৰু তেওঁলোকৰ গাঁও — য’ত এতিয়াও মাক-দেউতাকে জানে নাপায় কিয় তেওঁলোকৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ হঠাৎ অসুস্থ হৈ গ’ল। সেই চিঠি হ’ল মোৰ মৃত্যুৰ আগত সত্যৰ শেষ সাক্ষী।”

তৰুণে চকুৰ কোণত পুহি থকা বিষটা আঁচৰিলে। “তুমি নাই হ’লে মই হয়তো এইপিনলৈ আহিও নাহিলোঁ। তুমি ‘নীল পেনৰ সাক্ষী’ নে ‘নীল পেনৰ বলি’ — সেইটো সময় জানিব।”

ইফালে মৃগাংকে সংবাদপত্ৰত এক বিস্ফোৰক তথ্য প্ৰকাশ কৰিলে — “অৰুণ ফাৰ্মা কেমিকেল গোষ্ঠীয়ে চৰকাৰী চিকিৎসা অনুমতি অবৈধভাৱে পাইছিল। গোপন চুক্তিত স্বাস্থ্য বিভাগৰ ৩টা উচ্চপদস্থ বিষয়া, আৰু এগৰাকী প্রাক্তন মন্ত্ৰী জড়িত।”

সেই সন্ধিয়াতে তৰুণ হাজৰিকাক এখন অজ্ঞাত নম্বৰৰ পৰা ফোন আহিল। ওপৰফালে ক’লে, “Inspector Hazarika, এতিয়া তুমি যি কৰিছা, তাৰ বাবে তুমিও লক্ষ্য। যদি তুমি জানো শ্ৰেয়াৰ বুকুত গুলী কিয় লাগিছিল, তেন্তে বুজিবা — পেন একেখন, কিন্তু হস্তাক্ষৰ বেলেগ। শ্ৰেয়া আছিল কালি। তুমি হ’বা ৰাতি।”

তৰুণে খটখটকৈ উত্তৰ দিলে, “তুমি গুলী মাৰি পাৰিব পাৰা। কিন্তু মোৰ আঙুলিত থকা নীল পেনত এতিয়া সত্যৰ কালি। আৰু মই ছায়াৰ পৰা জন্ম লোৱা — হেৰাই থকা সেই কণ্ঠ, যি সিমান দিন নিস্তব্ধ আছিল।”

ফোন কাটি তৰুণে গাড়ীখন উলিয়ালে — দিশ অভিজিৎ শইকীয়াৰ বেছমেণ্ট লেব।

বেছমেণ্টৰ নীচত

গভীৰ নিশা। গুৱাহাটীৰ বেলতলা অঞ্চলত অৱস্থিত অৰুণ ফাৰ্মাৰ ৰাজসভাৰ সদ headquarters-টো বাহিৰে পৰা ধুনীয়া, চাঁচা কাঁচৰে সজ্জিত, নিচেই corporate দেখোন। কিন্তু তৰুণ হাজৰিকাৰ চকুত ই এটা অস্ত্রাগাৰৰ নিচিনা লাগিছিল — গোপন ৰাজনীতি, অপৰাধ, আৰু চুপ চাপ scientific হত্যাৰ আস্তিনেৰে তাজা থকা এক নগ্ন প্ৰাসাদ।

তেওঁ এক্সিকিউটিভ কেংগাৰাহীৰ পৰা এগৰাকী মহিলা সিকিউৰিটি ইনচাৰ্জক সোধালে — “বেছমেণ্ট লেভেলত কোনো Clean Room আছে নেকি?”

মহিলাগৰাকী প্ৰথমে কঁপাল কুঁচকালে, পিছত ঢুকুৱা কণ্ঠত ক’লে, “Sir, Clean Room আছে, কিন্তু ইচ্ছা নোহোৱাকৈ ভিতৰলৈ যাব নোৱাৰি। Abhijit Sir ছাড়া তাতে কাৰো biometric access নাই।”

তৰুণে ঢাপৰ খুলি তেওঁৰ warrant পত্রটো আগত দেখুৱাই দিলে। “মোক অমুক পদৰ অনুমতি দিয়া হৈছে। Access override কৰক। Clean Room seal কৰিব লাগিব।”

তেওঁলোকে বেছমেণ্টৰ ৩ তলাৰ নীচৰ পৰা অন্ধকাৰ কোৰিডৰৰ ভিতৰলৈ গ’ল — গা সিৰিং উঠা নীৰৱতা, হালধীয়া আলো, আৰু প্ৰতিখন ফুটষ্টেপে যেন বহুবছৰৰ ৰহস্যৰ ওপৰত থিয় হৈ আছে।

তেওঁলোৰ আগত ওলাই আহিল এখন মেটালিক স্লাইডিং দৰজা — য’ত লিখা X29 Experimental Vault। দৰজা খুলাতেই ভেতৰৰ কঁকাল গছনি পোৱা গ’ল — ইণ্ড্ৰাস্ট্ৰিয়েল Fridge, Chemical Vats, আৰু একাংশ সৰ্বাধুনিক computer server stack।

একজন IT Technician-এ USB Forensics Drive লগাই দিলে। কিছুমান ডাটা অতি শীঘ্ৰেই Transfer হ’ব ধৰিলে — ফাইলৰ শিৰোনাম:
“NIZ29-KJ: Subject Mortality”
“Trial 2B: Minors Reaction Chart”
“Suppression Route: Legal Notes – GHY Court”

এইবোৰ পঢ়ি তৰুণে কপালৰ ছাঁয়াত হাত দিছিল। “অভিজিৎ শইকীয়া জনা মতে কেৱল কোম্পানীৰ CEO নহয়, তেওঁ একান্তভাবে Judge আৰু Policy Makerক control কৰি clinical test বিচাৰ মুকলি কৰি আছিল। শ্ৰেয়াৰ চিঠি নাছিলেহেঁতেন…”

ঠিক সেই সময়ত ফ্লু’ অইটিং (ventilator)ৰ ফালে এটা শব্দ — যেন কিবা মূৰ আঁতৰাই আঁতৰাই এগৰাকী মানুহ ওলাই আহি আছে। তৰুণে একেলগে বন্দুক উঠালে।

“বাহ, এতিয়া তুমি মোৰ ঘৰৰ ভিতৰ সোমাইছা। বাহিৰত সত্যৰ মানুহ হ’লে ভাল পাইছিলোঁ, কিন্তু এতিয়া তুমি মোৰ হাড়ত সোমাইছা।” কণ্ঠটো অভিজিৎ শইকীয়াৰ — তেওঁ ধীৰে ধীৰে অন্ধকাৰৰ পৰা ওলাই আহি চকুত বাঁহীটো টানি হাঁহিলে। “মই জানোঁ তুমি মোক আটক কৰিব। কিন্তু তুমি জানানে, তুমি কিমান গাঁঠিৰ খিলি হেৰুওৱা যাওঁতা?”

তৰুণে গম্ভীৰ স্বৰে ক’লে, “তুমি শ্ৰেয়াক হত্যাৰ চেষ্টা কৰিছিলা। তুমিয়ে বাবুল মণ্ডলক গায়েব কৰিলা। তোমাৰ ভগ্নপ্ৰেমিক ডঃ নীলিমাক ষড়যন্ত্ৰৰ মাজত পেলাই দিলে। আৰু এতিয়া…”

“Enough,” অভিজিৎ চিঞৰিলে। “তুমি জানানে কিমান পয়সা ঢালিছিলো মই এই সিস্টেমত? তুমি জানানে স্বাস্থ্য বিভাগৰ OSD কোন আছিল? তেও মোৰ শালীৰ পতি। তই ভাব, তই এই মাটি উৰুৱাবি? সেয়া হলে — মাটি তোমাক উৰুৱাই দিছিল।”

তৰুণে চকু বিৰঙা কৰি ক’লে, “মই একা নহয়। এতিয়া আদালতৰ injunction order আছে, আপোনাৰ account freeze হৈছে। মৃগাংকে ডাটা প্ৰকাশ কৰিছে। আৰু তোমাৰ NIZ29 চুক্তি এতিয়া public interest litigation-ত হ’বলগা প্ৰধান সাক্ষ্য।”

অভিজিৎ এটা বিৰাট হাঁহিৰে আগবাঢ়ি আহিল। “তুমি ভাবিছা মই হাতৰ টাচত ধৰা পৰিম? এতিয়া প্ৰমাণ নাই। Clean Room-ৰ Data যদি গায়েব হয়…”

ঠিক সেই সময়তে, তাৰ পিছফালৰ Server stackৰে পৰা বিদ্যুৎ চমক খল খল ধ্বনি কৰি উঠিল — কাহিনী উলটাই গ’ল।

Explosion!

একটা চিঞৰ — গাত লাগিল split metal chip — Technicianজন ঠাইতে অজ্ঞান। অভিজিৎ শইকীয়াই এক পিন প্ৰেছ কৰিছিল, যাৰ লগত লগে server room-ত controlled fire spread হ’ব ধৰিলে।

তৰুণে বন্দুক উঠালে, কিন্তু অভিজিৎ আগতেই দৌৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল।

“তোমাৰ কপাল ভাল যে মই জানো — প্ৰমাণ বাচি আছে।” তৰুণে পিনটো উঠাই নিলেও, পৰিস্থিতি হাতৰ বাহিৰে গৈছিল।

কিন্তু ঠিক সেই সময়তে — পিছফালৰ এক গোপন অংশত, টুলবক্সৰ আঁৰত, তৰুণে এটা Switch panel পালে — লগতে আছিল এক চিঠি, কাগজত নীল পেনে লিখা —
“If you read this, you found it before he burned it.”

তেওঁ switch টিপি দিলে — Server ৰ ভিতৰত লুকোৱা Offline Archive Node activation হ’ল। ভিতৰত উলিয়াই আহিল SD Backup — JX-3 চিহ্নিত।

এতিয়া, তথ্য সুৰক্ষিত। অভিজিৎ পলাই গৈছে — কিন্তু প্ৰমাণ তেওঁৰ আগতেই আদালতলৈ যাব।

তৰুণে ৰেডিঅ’ত ক’লে, “Team, subject fled. Archive secured. Bring emergency fire team. Notify High Court Bench. We have it — the spine of the case.”

আদালতৰ ওচৰত ছাঁয়াৰ জবানবন্দী

পুৱা ছবটা। গুৱাহাটীৰ জাজ হিলৰ ওপৰ ফালে কুঁৱলীৰ আঁৰত হাই কোৰ্ট বিল্ডিংখন যেন এক স্থিৰ আভিজাত্যত দাঁতি আছিল — তলত নাগৰিকৰ গগনভেদী কোলাহল, ওপৰত আইন আৰু ন্যায়ৰ শীতল নীল আকাশ। সেই আকাশতে আজিৰ দিনটোৰে সিদ্ধান্ত — “অভিজিৎ শইকীয়া বনাম ৰাইজৰ নামত ৰজিষ্টাৰ কেছ নম্বৰ 913/2024″।

ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকা সি-ব্লকৰ পৰা ধীৰে ধীৰে ওলাই আহি Court Room 4-ৰ ফালে আগবাঢ়ি গৈছিল। তেওঁৰ হাতত আছিল JX-3 Archive — যি আগৰ ৰাতি বেছমেণ্টৰ আগুনৰ মাজৰপৰা উদ্ধাৰ কৰা হয়। লগতে আছিল SD Card, আৰু সেই কপাল-চিনাক্ত চিঠিখন — “If you read this, you found it before he burned it.”

আদালতত ইতিমধ্যে উপস্থিত —

• Justice Neeraj Borthakur (Bench)
• Public Prosecutor Sumanta Deka
• Defense Lawyer Bipul Kalita (Abhijit’s side)
• আৰু সাংবাদিক, ৰাইজ আৰু আঙুলিত কালি লগা এক শক্তিমান ন্যায়ৰ প্রতীক্ষা কৰা জনগণ।

তৰুণে জবানবন্দীত ক’লে, “মই SD Archive খনত পোৱা তথ্যসমূহৰ মাধ্যেমে অনুমান কৰিছোঁ — অৰুণ ফাৰ্মা কোম্পানী ২০১৫-১৯ সময়চোৱাত প্ৰায় ৩২টা Clinical Trial অবৈধভাৱে চলাইছিল, যাৰ ভিতৰত ১২টা কেচত মৃত্যুৰ উল্লেখ আছে। সেই কেছবোৰৰ গা ধুই পিন সানি দি ৰখা হৈছিল — স্বাস্থ্য বিভাগৰ সহায়ত। আৰু সেই ‘চেইন’-টো আৰম্ভ হৈছিল ডাঃ নীলিমা বেজবৰুৱাৰ Pen-ৰ সন্দেহৰ পৰা।”

জজে সুধিলে, “কি সেই Pen-ৰ ভূমিকাৰ সত্যতা?”

তৰুণে উত্তৰ দিলে, “Pen খন ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল, কিন্তু ডাঃ নীলিমা নিজে নহয় — তেওঁৰ পেন খন জগৎ শইকীয়াৰ মৃত্যুৰ পূৰ্বে চুৰি হৈছিল। আৰু সেই চুৰি কৰা লোক আছিল বাবুল মণ্ডল — যাক অভিজিৎ শইকীয়াই মিচন এজেণ্ট হিচাপে প্ৰশিক্ষণ দিছিল। Babool’s fingerprints & voice notes পোৱা গৈছে Archive-ত।”

আদালত থমকি ৰৈছিল — যেন সময়ো এক পলক থমকি গৈছে। ঠিক সেই সময়তে তৰুণে দ্বিতীয়টো বিস্ফোৰণ কৰিলে।

“Moreover, Abhijit’s own voice, recorded by Shreya Patgiri, was found on backup node — admitting the arrangement of ‘clinical silencing’. This is no longer conjecture. This is conspiracy.”

এতিয়া জজে প্ৰত্যক্ষদৰ্শী সাক্ষীৰ বাবে মঞ্চ খুলি দিলে। তাৰ লগে লগে হুইলচেয়াৰ এখনত সোমাই আহিল শ্ৰেয়া — বুকু ব্যাণ্ডেজেৰে বান্ধা, কিন্তু চকুত এন্ধাৰ নাই। তেওঁৰ হাতত আছিল সেই চিঠিখন — যি মনোজ শইকীয়াৰ পত্নীক লিখা হৈছিল।

শ্ৰেয়াই ক’লে, “মই চিকিৎসক হোৱাৰ পথচলাৰ ভিতৰত দেখিছোঁ — কেতিয়াবা ঔষধ সঁচাকৈ জীৱন বাচায়, কিন্তু কেতিয়াবা সেই ঔষধেই হ’ব পাৰে নিঃশব্দ হত্যা। মই সাক্ষ্য দিবলৈ আহিছোঁ — মোৰ শিক্ষকে, মোৰ বন্ধু, মোৰ মৰমৰ মানৱসেৱাৰ স্বপ্নক খুন্দা মৰাৰ বিৰুদ্ধে। অভিজিৎ শইকীয়াই মোৰ শিক্ষকক দোষী দেখুৱাইছিল, মোৰ ভাই-প্ৰতিম জগৎ শইকীয়াক মাৰিছিল, আৰু মোৰ ভিতৰৰ ন্যায়বোধৰ ওপৰত গুলী মাৰিছিল।”

আদালত স্তব্ধ — কেৱল আদালতৰ পিছফালত বহি থকা ৰাইজৰ পৰা এক উচুপনি ধ্বনি।

ডিফেন্স আইনজীৱীয়ে চেষ্টা কৰিলে শ্ৰেয়াৰ মানসিক অৱস্থাৰ ওপৰত প্রশ্ন তুলিবলৈ, কিন্তু তৰুণে তেতিয়াই কেছ ফাইলৰ পৰা Mental Evaluation Report আগবঢ়ালে — “She is psychologically sound, medically stable, and her statement is legally valid.”

ঠিক তেতিয়াতে অভিজিৎ শইকীয়াক আদালতলৈ অনা হ’ল। তেওঁৰ মুখত আগৰ দম্ভ নাছিল — আছিল এটা বেগতিক অৱস্থাৰ চাপ।

Justice Borthakur ক’লে, “Mr. Abhijit, do you deny the charges?”

অভিজিৎ নীৰৱ। ক’ণ্ঠ খুলিব খুজিলে — কিন্তু সেই ঠাণ্ডা বাতাসত কোনো শব্দ ওলাল না। তেওঁ চিঠিখন চাই থাকিল — যি কাগজত পেনৰ নীল কালি এতিয়া ৰক্তৰ দৰে দেখা গৈছিল।

“Silence will be taken as submission,” — জজৰ কথাত আদালত এক উত্তাল স্থিতিত আহি পৰিল।

তৰুণে তেতিয়াই জজৰ ওচৰত SD Card, Audio Transcripts, Contract Papers, Chemical Reports, আৰু Final Witness Letter উপস্থাপন কৰিলে।

Justice Borthakur ৰ সিদ্ধান্ত ঘোষণা আগত এখন স্থগিত ঘোষণা কৰিলে। কিন্তু তেওঁ আগতে ক’লে — “This is not just a medical scam. This is a betrayal of public trust. Court takes this with utmost seriousness.”

শ্ৰেয়াৰ চকুত লুচি থকা চকুপানী ফুটি পৰিল — আৰু তেওঁৰ ওচৰৰ হুইলচেয়াৰত বহি থকা নীলিমা বেজবৰুৱাই তেওঁৰ হাত আঁকোৱালি ধৰিলে।

“তুমি আজি নিলাৰ পৰা সত্য উলিয়ালে,” তেওঁ ক’লে।

তৰুণে দুয়োকে চাই মিচিকিয়া হাঁহিলে। “তুমি যাক বলি বুলি ভাবিছিলা, তেওঁ ছায়া হৈছিল। আৰু সেই ছায়াটোৱেই আজি আলো হয়ে উঠিছে।”

জেলৰ অন্তৰালত আৰু এটা নতুন মৃতদেহ

আদালতৰ নিৰ্দেশ অনুসৰি অভিজিৎ শইকীয়াক তেজপুৰ কেন্দ্ৰীয় কাৰাগাৰলৈ স্থানান্তৰ কৰা হৈছিল। এই জেলখনৰ ভিতৰত থাকে উচ্চ-প্ৰফাইল অভিযুক্তসকল, বিচাৰত অমুক হৈ থকা, কিন্তু চূড়ান্ত বিচাৰৰ আগত দণ্ডিত নহয় — সেই সকল।

তেওঁক থোৱা হৈছিল সলিটাৰী কনফাইনমেণ্টত — ওচৰৰ ঘৰত কাৰো নাই, আৰু CCTV লগ-ইন হ’লেও অডিঅ’ disabled। প্ৰতিদিনে দুবাৰ খাদ্য, একবাৰ চিকিৎসক পৰিদৰ্শন — কাগজত যেন এক নিখুঁত বন্দীৰ নিৰ্দেশনা, কিন্তু ভিতৰটো আছিল আঁৰৰ ষড়যন্ত্ৰৰ দ্ৰুত সংগ্ৰাম।

অভিজিৎ জেলৰ ভিতৰত থাকিও বাহিৰৰ দৰে ক্ৰিয়া-কলাপ চলাই গৈছিল। তেওঁৰ ওচৰত থাকিল এজন বিশেষ কৰ্মচাৰী — নাম ইমতিয়াজ, জেলৰ সহায়ক পিওন হিচাপে থকা, কিন্তু অভিজিৎৰ অৰ্ঘচেতনা স্বৰ্গ-সাধক। ইমতিয়াজে দিনটোৰ খবৰ, আদালতত পেশ হোৱা ফাইলৰ প্ৰতিলিপি, আৰু SD Card চুৰিৰ পৰিকল্পনা সাজি গৈছিল।

ঠিক সেই সন্ধিয়াতে জেলৰ ভিতৰত হৈ গ’ল এক প্ৰচণ্ড কাণ্ড — আলফ্ৰেড দাস নামৰ এজন দণ্ডিত বন্দীৰ মৃতদেহ পোৱা গ’ল — যি আছিল অৰুণ ফাৰ্মাৰ Logistic Head। মৃত্যুৰ ধৰণ — বিষক্রিয়াত, মুখত ন-চিনাক্ত চেকলেটৰ টুকুৰা। জেলৰ তদন্ত অধিকারীয়ে সন্দেহ প্ৰকাশ কৰিলে — “ইয়ে আত্মহত্যা নহয়। কাকতিয়াভাৱে বিষ ঢালিছিল।”

এই খবৰ পাই তৰুণ হাজৰিকাৰ মনত খেলে — “আলফ্ৰেড আছিল সেই ব্যক্তি, যিয়ে Clinical Trial ৰ খুন্দা গাঁওলৈ কেমিকেল লগায় পঠাইছিল। সেই গাঁওবোৰৰ নাম — Majgaon, Charapathar, আরু Nizdharampur।”

তেওঁ লগে লগে তেজপুৰৰ জেল সুপাৰিণ্টেণ্ডেন্টক ফোন কৰিলে, “Alfred’s cell footage, food log, visitor entry — সকলো পঠিয়াওক। আৰু ইমতিয়াজ নামৰ কাৰ্যকৰী আছে নেকি — তাৰ পেছাদিও চাওক।”

ইফালে, শ্ৰেয়া পাটগিৰিৰ চিকিৎসালয়ত উন্নতি হ’ল — যদিও তেওঁৰ ভৰি দুটাত পুৰ্ণ সঞ্চালন ঘূৰাই অনা নহ’ল। কিন্তু তেওঁ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে — “নীল কালি” নামৰ এখন ডায়েৰী, য’ত তেওঁ লিখিলে প্রতিটো Clinical Trial-ৰ অন্তৰালত থকা শিশুবোৰৰ কথা। তেওঁ ক’লে তৰুণক, “মই মোৰ কণ্ঠ হেৰুৱাইছোঁ, কিন্তু মোৰ শব্দত ছায়া থকাতো আটক কৰিব পৰা নাই।”

তৰুণে সেই ডায়েৰীৰ প্ৰথম পৃষ্ঠা উলিয়াই চাই ক’বলৈ ধৰিলে, কিন্তু ঠিক সেই সময়তে HQ-ৰ পৰা এখন ফটো আহিল।
Alfred’s dead body — মুখত চকলেট, কপালত নীল পেনে দাগ আঁকা।
একেবাৰে স্পষ্ট — যেন কোনোবাই Signatures ৰ নিচিনা দিছে।

তৰুণ চিঞৰিলে, “এইটো ছায়াৰ হত্যাকাণ্ড! Someone is copying the pen-sign to send a message.”

পিছফালে মৃগাংক দত্তৰ পৰা ফোন আহিল। “I got something. তেজপুৰ জেলৰ ভিতৰত এজন গুপ্ত পাণ্ডুলিপি-লেখক আছিল — নাম “Jayanta P”। তেওঁ বহুদিন ধৰি অভিজিৎ শইকীয়াৰ logbook ৰ ফটোকপি কৰিছিল — চুপে চুপে সেই নথি বহিঃপ্ৰকাশৰ প্ৰচেষ্টা চলাইছিল।”

“জয়ন্তা এতিয়া ক’ত?” তৰুণে সুধিলে।

“জয়ন্তা নিখোঁজ। Alfred’s murder night তেতিয়াৰ পৰা দেখা নাই।”

তৰুণৰ চকুত প্ৰশ্ন আৰু অসন্তোষ। “এতিয়া আমাৰ হাতত SD আছে, চিঠি আছে, সাক্ষী আছে — কিন্তু হত্যাবোৰ এতিয়া signature-based হ’ব ধৰিছে। কেৱল আদালত নহয় — কোনোবা ‘নীল কালি’ৰ নিজা প্ৰতিশোধৰ তালিকাৰে আগবাঢ়ি আছে।”

ইফালে, আদালতত অভিজিৎ শইকীয়াৰ Red Corner Notice বহিঃদেশলৈ যাবলৈ পঠিওৱা হ’ল। যিহেতু তেওঁৰ পাৰস্পৰিক লগত থকা Singapore subsidiaryত অৰুণ ফাৰ্মাৰ দ্বিতীয়ৰ বাবে সহযোগিতাৰ তথ্য পোৱা গৈছিল।

আদালতে ক’লে, “Let the skeletons fall. Justice will count their bones.”

নীল কালি আৰু মৃত্যুৰ পাণ্ডুলিপি

ৰাতি ১:১৫। গুৱাহাটীৰ চানমাৰি অঞ্চলত সাংবাদিক মৃগাংক দত্তৰ ঘৰ। ওচৰৰ ৰাস্তাটো নিশা গাড়ীৰ শব্দেৰে নীৰৱতা উলঙাইছিল। ভিতৰত মৃগাংক নিজৰ লেপটপৰ স্ক্ৰিণত চাই আছিল — এখন ছবিৰ ফ্ৰেম, য’ত ২০১৭ চনত তোলা এটা ক্লিনিকেল কনফাৰেন্সৰ ফটো। ফটোৰ মূৰত — অভিজিৎ শইকীয়া, Alfred দাস, আৰু… তৃতীয়জন, ক’লা কোটত, চকু চশমা, ডাঠ দাড়ি — Jayanta P।

Jayanta — যাক সকলো জানিছিল জেলৰ librarian বুলি, কিন্তু সেয়া আছিল কেৱল মুখমণ্ডল। তেওঁৰ সঁচা কাম আছিল — ডেটা চুৰি কৰা পাণ্ডুলিপি ৰচক। ৰাতি জেলৰ নথিপত্ৰ সান্ধি, দিনত লিখি থোৱা — আৰু বহু তথ্য অৰুণ ফাৰ্মাৰ বিৰুদ্ধে চুপে চুপে সংগ্ৰহ কৰা।

কিন্তু Jayanta নিখোঁজ হোৱাৰ পিছতে, তেওঁ লিখা নীল পেনৰ ৩টা পৃষ্ঠা হাজাৰিকাৰ অফিচত পঠোৱা হৈছিল।

তৃতীয় পৃষ্ঠাৰ শীৰ্ষত আছিল —
“যাৰ পেনত কালি নাই, সি ভাবিছে তেখেত নিৰপৰাধ — কিন্তু মই জানো, কালি চুপে চুপে মৃত্যুৰ আঙুলি”

তৰুণ হাজৰিকা সেই পান্ডুলিপি পঢ়ি উঠি চকু মুদিলে। তেওঁৰ কাষত শ্ৰেয়া — বৰ্তমান সম্পূৰ্ণ চকা, যদিও ওলোৱাৰ পাছত অলপ পিছাই কথা কয়।

“তুমি ভাবিছা Jayanta হত্যাকাৰী?” শ্ৰেয়াই সুধিলে।

“Jayanta আছিল সকলো জানো — কিন্তু তেওঁ পলায়। বা তেওঁক লুকুৱাই থোৱা হৈছে। আৰু Alfred হত্যাৰ আগতে তেওঁৰ logbook চুৰি হ’ল। তাৰ মানে — কোনোবা চেষ্টা কৰি আছে Jayanta-ৰ পাছত গোপনে ছায়াৰ দৰে হত্যা কৰি ফুৰিবলৈ,” তৰুণে ক’লে।

ঠিক সেই সময়তে, তেজপুৰ জেলৰ পৰা এখন ফোন আহিল। সি-পি-ডি-ৰ Sub-Inspector Bora ক’লে, “Sir, আপোনাৰ নামত এটা চিঠি পোৱা গৈছে। বাহিৰৰ কেইবাজনো বন্দীৰ জেৰাৰ সময়ত জানিব পৰা গৈছে — Jayanta এজনক নিজৰ সহায়ক হিচাপে ৰাখিছিল, চিনু বৰা নামৰ এজন বয়স্ক লোক, যি কাৰাগাৰৰ পাচলিঘৰৰ ঠিকা বাবুৰা আছিল।”

চিঠিখন তৰুণৰ হাতত আহিলে — এখন হাতৰে লিখা, কিন্তু তাতে আছিল…
নীল পেনৰে এটা কোঁচা আঙুলিৰ ছাপ।

চিঠিত লিখা আছিল:
“যিসকলে মোৰ পাণ্ডুলিপি পঢ়ি সত্য জানিল, তেওঁলোকে ভাবিলে মই সঁচা কথাসকল লিখি নোপোৱাৰ আগতেই মাৰিব পাৰি। কিন্তু মোৰ সত্য প্ৰেম — যি সঁচাই নোহোৱাকৈ মৰিল। মোৰ জীয়াৰী আছিল সেই Clinical Trial ৰ বাচি থকা একমাত্ৰ শিশু। আজিও তেওঁৰ চকু কালি, চকুলোৰ তলত সেয়া আকৌ উজাগৰ হয়। মই তেওঁৰ বাবেই লিখি গৈছিলোঁ। এতিয়া তেওঁ লিখিছে। মৃত্যুৰ কালি মোৰ নহয় — তেওঁৰ।”

এই চিঠিখন পঢ়ি শ্ৰেয়া চুপ থাকিল। তৰুণ জোকাৰি সুধিলে, “তুমি জানানে Jayanta কাক কৈছিল — ‘তেওঁ লিখিছে’? এটা ছোৱালী?”

শ্ৰেয়াই কঁপা কণ্ঠত উত্তৰ দিলে — “Jayanta যিজনক সহায় কৰিছিল, সি আছিল Jayanta-ৰ ছোৱালী — অঞ্জনা পি. ১২ বছৰ বয়সত অসুস্থ হৈ কৃত্ৰিম কেমিকেলৰ বাবে বাওঁ ভৰি গালি। তেওঁক পৰীক্ষা চলাইছিল NIZ29 ৰ সময়তে। কিন্তু জীয়াই থকা তেওঁ… হঠাৎ হেৰাল। Jayanta কৈছিল — তেওঁ দুখৰ আঁৰত তীব্ৰ কালি সজা শিকিছে। মোৰ বিশ্বাস — এতিয়া যিসকলে মৃত্যুৰ আগত ছাপ দি গৈছে, সেয়া হ’ল অঞ্জনা। আৰু সি Jayanta-ৰ ছায়া।”

ঠিক সেই সময়তে, মৃগাংকে ফোন কৰিলে — “Sir, breaking news. অভিজিৎ শইকীয়াৰ তেজপুৰ জেলৰ cell ৰ ওচৰত… আজি পুৱা পুৱতি সজা পোৱা গৈছে এটা পেন — নীল কালি, আৰু ওপৰত লিখা: “LAST PAGE”।”

তৰুণে সৰহে ক’লে, “মানে অঞ্জনা এতিয়া নিজেই এক executioner। আৰু অভিজিৎ হৈছে তেওঁৰ অন্তিম পৃষ্ঠা।”

সেয়া মানে — Jayanta পাণ্ডুলিপি শেষ কৰিব নোৱাৰিল। কিন্তু অঞ্জনাই কৰিব। তেঁও নীল কালি ল’ই, ছায়াৰ জবানবন্দী দিছে — মৃত্যুৰ ৰূপত।

অঞ্জনাৰ মুখামুখি আৰু অন্তিম চক্ৰান্ত

পুৱা ৬:২০। গুৱাহাটী বিমানবন্দৰৰ ইমিগ্ৰেচন কনট্ৰোলৰ বাহিৰত গাড়ী এখন ৰৈ আছে। ভিতৰত বহি থকা ছোৱালীজনে মাথোঁ ক’লা টুপী পৰিধান কৰিছে, দুচকুত সানগ্লাছ, আৰু হাতত এটা চামৰাৰ ফোল্ডাৰ — যেন সাধাৰণ যাত্ৰীবোৰৰ এজন। কিন্তু সেই ফোল্ডাৰৰ তলত আছিল — Jayanta P. ৰ “The Final Trial” পাণ্ডুলিপিৰ মূল কপি।

ছোৱালীজনৰ নাম — অঞ্জনা প্ৰিয়মণি, বয়স ২১, মুখত কোনো চিন-চিহ্ন নথকা কিন্তু চকুত পুৰণি ক্ষোভৰ দীঘল ছাঁ। জীয়াৰী — কিন্তু জন্মসূত্রে Clinical Trial ৰ বলি। সঁচাকৈয়ে, তেওঁৰ চকুলোৰ তলত ডাঠ কালি — যেন Jayantaৰ লেখা নীল কালি এৰি গ’ল তেওঁত।

ঠিক সেই সময়তে, তৰুণ হাজৰিকাৰ মোবাইলটো বাজিল। ফোনৰ ওপৰফালে কণ্ঠ — “Sir, we spotted her. Assam-Delhi morning flight-ৰ security footageত চিনি পোৱা গৈছে। বাচি থকা Jayanta P.-ৰ কন্যা। তেওঁ Delhi HQ-লৈ পঠিয়াইছিল এক চিঠি — ‘Let me finish what my father couldn’t. The last page shall bleed truth.’”

তৰুণৰ কণ্ঠ গম্ভীৰ হৈ উঠিল। “Flight takeoff ৰ আগতেই আমাৰ team gate seal কৰক। মই নিজে গৈছোঁ।”

তেওঁ গাড়ীখন চলাই গৈ থাকোঁতে শ্ৰেয়াৰ ফোন আহিল। “Sir, মোৰ বিশ্বাস — অঞ্জনা অভিজিৎক মাৰিব খুজে। কিন্তু সেয়া কৰিলে, তেওঁ Jayanta-ৰ চিহ্ন থাকিব পৰা নাই। তেওঁ সাৰথি নহয়, তেওঁ যোদ্ধা নহ’ব খুজিছে। কিন্তু মই জানো… তেওঁ ভিতৰত ভাঙি আছে।”

ইফালে, অভিজিৎ শইকীয়া তেজপুৰ জেলৰ ভিতৰত আজিও নিৰাপত্তাৰ বাহিৰে আছিল। যোৱা ৰাতিৰপৰা তেওঁৰ দেহত এক অজানা বিষৰ লক্ষণ দেখা গৈছিল — চকু ফুলি উঠা, গা সোঁত, আৰু ওচৰৰ কাষত থকা ফ্লাস্কত পোৱা গৈছিল — চকলেট ক’ফিৰ গন্ধ, কিন্তু কফিৰ সঁচা কেমিকেল মিল দিয়া নাই।

জেলৰ চিকিৎসকে ক’লে, “ইয়াত কফিৰ লগত মিশ্ৰিত 0.002 mg of digoxin পোৱা গৈছে — এটা হৃদস্পন্দন ধীৰ কৰি চেতনাৰ অভাৱ জন্মোৱা বিষ। অথচ বাহিৰৰ পৰা কিবা প্ৰৱেশৰ কোনো প্ৰমাণ নাই।”

অভিজিৎ গৰাজি উঠিল, “মই জানো সি আহিছে। সি মোৰ শেষ খুন্দা। কিন্তু মই মৃত্যুকো ডাঙৰ ষড়যন্ত্ৰেৰে উলটাই দিব।”

ঠিক সেই সময়তে, অঞ্জনাই বিমানবন্দৰৰ ভিতৰত ৰক্ষীবোৰক সলাই এটা নথি দিছিল — “এই পাণ্ডুলিপিখন Chief Justice-ৰ স্বহস্তে আগবঢ়াওক।” ভিতৰত আছিল Jayanta P. ৰ শেষ চিঠি, আৰু Clinical Test ৰ অজ্ঞাত নামৰ ১৭ জন শিশুৰ কাহিনী।

Gate Control-এ অঞ্জনাক আগবঢ়াই থৈছিল। কিন্তু Gate খুলাৰ আগতে তৰুণ হাজৰিকাই কাষ চিঞৰিলে, “অঞ্জনা! তুমি যি লিখিছা, সেয়া পূৰ্ণ হৈছে। এতিয়া তুমি তোমাৰ বাবাৰ বৰ্ণনা সম্পূৰ্ণ কৰিছা — কিন্তু মৃত্যুৰ পৃষ্ঠাত শেষ স্বাক্ষৰ নিদিবা।”

অঞ্জনা চকু মেলিলে। তেওঁৰ শীতল দৃষ্টিত তৰুণ নিজে কাপি উঠিছিল। “তুমি জানানে, তেঁও ৫ বছৰ ৰাতি-দিনি লিখিছিল — মাত্ৰ এজন পাঠকৰ বাবে। মই। তেওঁ বোলাতো — তুমি যদি মোৰ নথিৰ শেষ পৃষ্ঠা বাচি ৰাখা, তেন্তে মই জীয়াই থাকিম। কিন্তু মই জানো — সেই শেষ পৃষ্ঠা যদি অভিজিৎ বাচি থাকিলে, তেন্তে তেঁও সদায় মাৰিছিল। মই তেওঁক শেষ কৰিব খুজো… যেন পৃষ্ঠাখন বন্ধ হয়।”

তৰুণে গমগমাই উঠিল। “নিয়মত বিশ্বাস নথকা মানুহৰো ন্যায়ৰ অধিকাৰ আছে। কিন্তু তুমি তোমাৰ কলমক ছুৰি কৰিব খোজা — সেইটো Jayantaৰ আদৰ্শ নহয়। সি বিশ্বাস কৰিছিল — সত্য মৃত্যু নহয়, সত্য বিলম্বৰ। আৰু আজি তুমি — অঞ্জনা — বিলম্বত ন্যায় হ’ব দিয়া। নীল কালি এতিয়া আদালতলৈ যাব, মৃত্যুৰ নহয়।”

অঞ্জনাই এক মুহূৰ্ত চকু মুদিলে। পিছত চুপে চুপে পাণ্ডুলিপিখন তৰুণৰ হাতত দিলে। “এইটো শেষ। কিন্তু সেই হত্যাবোৰ যিসকলে কৰিছিল, তেওঁলোকক জানিবৰ প্ৰয়োজন। মোৰ দৰে বহুতেই জীয়াই আছে — কিন্তু মাৰা হৈ। তুমি যদি চাবা, সেয়া তোমাৰ হাতত।”

Flight Gate বন্ধ হ’ল। অঞ্জনা সোমালে না। ৰৈ গ’ল — Jayantaৰ পৃষ্ঠাৰ ওচৰত।

ইফালে, তেজপুৰ জেলৰ চিকিৎসা unit-এ অভিজিৎ শইকীয়াৰ cardiac report জনালে — তেওঁ বৰ্তমান vegetative state-ত আছে। Brain damage ৰ ফলত কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নাই। আদালতৰ ৰায় হব — কিন্তু তেওঁ শুনিবই নোৱাৰিব।

কালি যেতিয়া আলো হয়

আঠ দিন পিছত। গুৱাহাটীৰ বেলতলা বিধি শিক্ষা মহাবিদ্যালয়ত এখন বিশেষ আলোচনা সভা — শিৰোনাম: “Trial, Truth and Testimony: The Silent Pages of Medical Crimes”। সভাগৃহখনৰ ভিতৰত মুখা ঢাকি বহি আছে বহু শিক্ষাৰ্থী, গবেষক, আৰু কেইজনমান আগন্তুক চিকিৎসক। মঞ্চত বহি আছে ডঃ নীলিমা বেজবৰুৱা, সাংবাদিক মৃগাংক দত্ত, আৰু ইন্সপেক্টৰ তৰুণ হাজৰিকা।

মুখ্য বক্তা — শ্ৰেয়া পাটগিৰি। তেওঁ এতিয়াও হুইলচেয়াৰত, কিন্তু গলাৰ ভিতৰত শব্দবোৰ আগৰ চেৎনা পাই উঠিছে।

তেওঁ ক’লে, “নীল কালি বহুতেই ব্যৱহাৰ কৰে — প্ৰশাসনৰ ছাপত, আদালতৰ চিহ্নত, ডাক্তৰৰ প্ৰিস্ক্ৰিপচনত। কিন্তু সেই কালি যদি মৃত্যু লেখে — তেন্তে সেইটো প্ৰমাণ নহয়, সেইটো অস্ত্ৰ। আজিৰ নীল কালি, আমাৰ গল্প, আমাৰ যুদ্ধ — সেয়া মাথোঁ নথিপত্ৰ নহয়। সেয়া সেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ বাবে — যিয়ে ভাবিছিল চিকিৎসা হ’ব ‘ভগৱানৰ কাম’।”

আলোচনাৰ অন্তত তৰুণ হাজৰিকাক মঞ্চত উত্থাপন কৰা হ’ল। তেওঁ ডায়েছৰ ওচৰত গ’ই দুচকু সভাৰ মাজলৈ চালে।

“মই জানো — মই পুলিচ। কেতিয়াবা চিঞৰিব লাগে, কেতিয়াবা চুপ থাকিব লাগে। কিন্তু এই কেছটোত মই শিকিছোঁ — কথাই শেষ কথা নহয়, অনেক সময়ত লিখা কথাই শেষ সিদ্ধান্ত। Jayanta আৰু তেওঁৰ ছোৱালী অঞ্জনা — তেওঁলোকে জীয়াই থকা অৱস্থাত বহুদিন মাৰা হৈ আছিল। মই তেওঁলোকৰ সহায় হ’বলৈ পালে — সেইটো মোৰ জীৱনৰ গৌৰৱ।”

ঠিক সেই সময়তে, মঞ্চৰ কাষত এজন ছাত্ৰ প্ৰশ্ন কৰিলে — “Sir, অভিজিৎ শইকীয়াৰ কি হ’ল? তেঁও যে vegetative state-ত আছে।”

তৰুণে গভীৰ কণ্ঠে ক’লে, “তেঁও জীয়াই আছে। কিন্তু আদালতৰ ৰায়ত উলিওৱা হ’ল — ‘Guilty of Medical Manslaughter and Conspiracy’. তেওঁৰ সকলো সম্পত্তি, কোম্পানী আৰু একাউন্ট freeze কৰা হৈছে। আৰু আদালতে নিৰ্দেশ দিছে — অৰুণ ফাৰ্মা কোম্পানীৰ লাভৰ ৬০% Nizdharampur আৰু অন্য গাঁওবিলাকৰ স্বাস্থ্য খাতে দিব লাগিব।”

সভাখনত তালি উঠিল। কিন্তু তৰুণে শেষত ক’লে, “তালি মাত্ৰো শব্দ। ন্যায়ৰ কন্ঠ নহয়। সেই কন্ঠ — তোমালোকে। যি একো নাছিলেও, দিনটোৰ শেষত হ’ব পাৰে — নীল কালি, কিন্তু সেউজ আশা।”

পৰদিনা পুৱা। তৰুণ হাজৰিকাৰ অফিচত এখন বিশেষ Courier আহিল। ভিতৰত আছিল এখন কাগজ — এখন পুৰণি পাতৰ প্ৰতিলিপি। Jayanta P. ৰ হাতৰ লেখাত লিখা —
“The last page is never the end. It’s only a pause for the next pen.”

সেই পৃষ্ঠাৰ পিনে তৰুণে চাই থাকিল, আৰু পিছফালে টেবুলৰ ওপৰত থোৱা নিজৰ Parker পেনটো উঠালে। পেনটো নীল কালিৰে ভৰা — কিন্তু সেই কালি, আজি মৃত্যুৰ নহয়। সেইটো হ’ল প্ৰতিশ্ৰুতি।

অফিচৰ কাষৰ খুন্দা কোণত বহি আছিল শ্ৰেয়া। তেওঁ মিচিকিয়া হাঁহি দিলে। “Sir, আপোনাৰ নতুন পেনৰ নাম কি?”

তৰুণে ক’লে, “Aalo — আলো।”

“নীল কালি আলো হয় নেকি?” শ্ৰেয়াই সুধিলে।

তেওঁৰ উত্তৰ — “যেতিয়া হাত নিখুঁত হয়, কলম সত্য লিখে — তেতিয়া কালি নিঃশব্দ আলো হয়।”

বাহিৰত গুৱাহাটীৰ বতাহে সুস্‌স্বৰে বাজি থাকিল।

***