নিৰ্মল বৰকটকী
আৰ্যনে তেওঁৰ টাঙা পিঠিত চামৰাৰে নিৰ্মিত জ্যাকেটখন আঁতৰাই দিলেও মানসিক উত্তেজনা আৰু আশংকাই তেওঁৰ সুৰত আজিও বাজি আছিল। ক’তো শূন্যত উদং মাৰি থকা গগনৰ ৰং যেন তেওঁৰ অন্তৰৰ অৱস্থাক প্ৰতিফলিত কৰি আছিল। মুঠতে বৰ্তমান সময়ৰ চাপেৰে ভৰা জীৱনত এই ক্ষুদ্ৰ গাঁওখনলৈ অহা আছিল বিশেষ কাৰণ। এতিয়া তেওঁৰ দৃষ্টি সৰিয়হৰা মাটিৰ ফালে ভাঁজ খাই থকা এটা বৃহৎ দিঘল পিপঁৰ গছত পৰিল, যাক লৈ গাঁওবাসীয়ে বহুদিন ধৰি অপৰূপ কল্পনা আৰু ভয়ংকৰ বিশ্বাস গঢ়ি উঠাইছে। এই গছটো যেন পুৰণি সময়ৰ পৰা আত্মাৰ স্মৃতিবাহী হৈ অহা যেন, য’ত গাঁওখনৰ প্ৰত্যেক মৃত ব্যক্তি তেওঁৰ অস্তিত্ব এৰি গৈছে বুলি সৰ্বসাধাৰণৰ ভাষ্য। সাংবাদিক হিচাপে আৰ্যনৰ মনত চিন্তা হৈছিল — এইধৰণৰ কাহিনী কি সত্য, নে কেৱল লোকক বিভ্ৰান্ত কৰাৰ বাবে ৰচা এক ভয়ংকৰ মিথ? তেওঁ পিপঁৰ গছটোৰ তলত বহি এই গাঁওখনৰ প্ৰতিটো চৰিত্ৰ, কথা, আৰু ছাঁ অনুসন্ধান কৰিবলৈ দৃঢ় সংকল্প কৰিলে।
গাঁওখনৰ চকু মেলি বাটে বাটে, আৰ্যনে দেখিলে গাওঁবাসীৰ জীৱনৰ এক গভীৰতা আৰু সহজ-সৰলতা, যি শ্ৰুতিমধুৰ কাহিনী আৰু গোপন ভয়ৰে গঢ়ি উঠা। বয়সকীয়া মানুহবোৰৰ মুখত কেতবোৰ কথা যেন সপোনৰ কাহিনী, য’ত পিপঁৰ গছক লৈ এক গভীৰ ভয় আৰু শ্রদ্ধা মিশ্ৰিত। এজন বুঢ়া দেউতাক তেওঁৰ হালধীয়া ডাৱৰৰ মাজত হাঁহি হাঁহি কৈছিল, “এই গছৰ তলত বহু জীৱন গল, কিন্তু কেতিয়াও এই গছৰ স্মৃতি মূৰ্ছিত নহয়। এই গছে মৰ্মান্তিক কথা বজাই ৰাখে।” এনে কথা শুনি আৰ্যনৰ হৃদয়ত এক অনাহুত কম্পন জন্ম লয়। গাঁওৰ লোকৰ কথাবোৰত যেন অতীতৰ গোপন কাহিনীৰ আভাস মিছে। আৰ্যনে তেওঁলোকৰ চকুত ভয় আৰু লাজৰ মিশ্ৰণ অনুভৱ কৰিলে, যেন কেতিয়াবা এই গছটোৱে তেওঁলোকক শাস্তি দিছে, আৰু কেতিয়াবা তাৰে নিৰাময় কৰিছে।
এই পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত বাটৰ ধূলি, বালি আৰু পানীৰ কণিকাৰ সৈতে মিলি থকা অসংখ্য স্মৃতি আৰু গুপ্ত গল্পে গাঁওখনক এক গাঢ় ৰহস্যময়তা প্ৰদান কৰিছিল। যোৱা সময়ৰ কিছু বৰ্ণনা শুনি আৰ্যনে বুজি পেলালে যে এই গছটোৰ সৈতে জড়িত হৈ থকা ঘটনা মাত্ৰ এক বিশ্বাস নহয়, তাৰ আৱদ্ধত এক গভীৰ সত্য আছে। অৱশ্যে এই সত্যৰ পিছুত লুকোৱা অন্ধকাৰ আৰু বিভীষিকাৰ আখৰ চিনি পোৱা এক কঠিন কাম। কিন্তু সাংবাদিক হিচাপে আৰ্যনৰ উৎসাহ আৰু জিজ্ঞান তেনে, যে তেওঁ এই গছটোৰ সঘন কাষত থাকি, সেই অজানাৰ সন্ধান পাবলৈ মনস্থ কৰে — যিটো সন্ধান গাঁওখনৰ সকলোৰে জীৱনক সলনি কৰি দিব পাৰে। পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত আৰম্ভ হৈছে আৰ্যনৰ অভিযান, য’ত বিশ্বাস আৰু বাস্তৱৰ সংঘাত কেতিয়াবা তেওঁক নৱীন অভিজ্ঞতা আৰু চক্ৰান্তৰ মুখামুখি কৰি তুলিব।
–
আৰ্যনে পিপঁৰ গছটোৰ আশেপাশৰ গাঁওখনৰ মানুহৰ মাজত ভাগি যোৱা সন্ধিয়াত নিজৰ সাংবাদিক মনত কৌতুহল আৰু গুপ্ত রহস্য উন্মোচনৰ আগ্ৰহ একে সময়তে জ্বলাই তুলিছিল। গাঁওখনৰ সৰল মানুহবোৰে তেওঁক আদৰ-মৰমেৰে লগ পায়, কিন্তু তাৰ মাজতো এক অদ্ভুত সাৱধানতা স্পষ্ট। তেওঁলোকৰ ভাষাত পিপঁৰ গছৰ কাহিনী যেন এটা জীৱন্ত বস্তুৰ দৰে, যাৰ পৰা কেতিয়াবা আচৰিত ঘটনাবোৰ সংঘটিত হয়। এজন বুঢ়া মানুহে, যাৰ দেউতাকৰ বয়স চাৰি পঁইচ বছৰ চাৰি মহলীয়া, আৰ্যনৰ কাষত বাঢ়ি ক’লে, “এই গছটোৰ তলত জড়িত বহু মৃত্যুৰ কথা, মোৰ দেউতাকে মোক কৈছিল। কেতিয়াবা গছটোৰ আশে পাশে নিশা ভয়ংকৰ শব্দ আৰু ছায়াময় দৃশ্য দেখা যায়। কিন্তু সেইবোৰক দেখিও মানুহে কেতিয়াও সিদ্বাই নকৰে।” এই কথাই আৰ্যনৰ মনে এক আগৰুণ জ্বলাই দিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে এই গাঁওখনৰ মানুহে পিপঁৰ গছটোক লৈ কেৱল কল্পনাৰ গাঁথনি নহয়, বাস্তৱতে কিবা যেন ঘটিছে।
কিছু লোকৰ পৰা আৰ্যনে শুনিবলৈ পালে যে গছটোৰ আশে পাশে বিভিন্ন অদ্ভুত ঘটনা সংগঠিত হৈছে—এবাৰ একগৰাকী কিশোৰী নিশাৰ বেলিকা গছটোৰ কাষে খেলি থাকোঁতে হঠাতে হাৱাহাৱি হৈ অদৃশ্য কোনো শক্তিৰ স্পৰ্শ অনুভৱ কৰিছিল। আন এগৰাকী গৃহিণীয়ে কয়ছিল, “মই দেখিছো গছটোৰ ডালত কেতিয়াবা একেবাৰে সোনালী আলো যেন জ্বলিছে, যি কেৱল এজনেই দেখিবলৈ পায়।” এইবোৰ ঘটনা স্থানীয়সকলে ‘পিপঁৰৰ সঁচা আত্মাৰ উপস্থিতি’ বুলি বিশ্বাস কৰে। যদিও আৰ্যনে এইসব কথা কেতিয়াবা অতিপ্ৰাকৃতিক বুলি ভাবিছিল, তথাপিও তেখেতে গভীৰ মনোযোগ দি এই কথা বোৰ লিপিবদ্ধ কৰি ৰাখিল। কিছুমানে আৰ্যনৰ আগমনৰ বিষয়ে আতুৰ হৈ আগতীয়াকৈ তেওঁৰ বিপদৰ কথা কয়। এজন মহিলাই চিঞৰি উঠি কৈছিল, “এই গছটোৰ গাঁথনি উদঘাটন কৰিবলৈ অহা মানুহৰ ভাগ গঢ়িয়েই নাই, তুমিও সাবধানে থাকিবা।” আৰ্যনৰ মনত এইসকল কথা এক গভীৰ সতর্কতা সৃষ্টিৰে লগ ধৰিলে।
তেওঁ অৱশেষত বুজি পেলালে যে এই গাঁওখনৰ মানুহৰ মনত পিপঁৰ গছটোকে লৈ সন্মিশ্ৰ অনুভূতি, ভয় আৰু শ্রদ্ধা মিশ্ৰিত। তেওঁলোকৰ কথা আৰু অভিজ্ঞতাৰ ভিতৰত যেন এটা গুপ্ত ইতিহাস লুকাই আছে, যাৰ পেছত মৃত্যুৰ বিষাদ আৰু বিশ্বাসৰ এক গভীৰ জাল আছে। গাঁওখনৰ প্ৰকৃতিৰ শান্তি আৰু লোকসকলৰ সহজীয়া জীৱন ধৰা পেলালে তেওৰ মনত দুটা কথা ঘূৰিল — এটা, এই গছটোৰ আশেপাশে লুকাই থকা সত্যৰ সন্ধান যেন তেওঁৰ কামৰ প্ৰাণ, আৰু দ্বিতীয়টো, গাঁওবাসীয়ে আগতীয়াকৈ সাবধান কৰা বিপদৰ কথাবোৰ যি হেঁচা মাৰি আহিছে। তেখেতৰ ভিতৰত ইমানেই কঠিন হ’ল যে তেওঁ এই দুয়োটা অনুভূতিকে সামলাই আগুৱাব লাগে। যিকোনো সংকটৰ সন্মুখীন হ’লেও তেওঁ জানে যে এই গাঁৱৰ আৰু দিঘল পিপঁৰ গছটোৰ সত্য উন্মোচন কৰা তেওঁৰ কঁপাল। এই অধ্যায়ত গাঁওখনৰ লোকসকলৰ মুখত পৰা বিভিন্ন ভয়ংকৰ অভিজ্ঞতা, গছটোৰ অলৌকিক বৰ্ণনা আৰু আগন্তুকৰ বাবে সাবধানবাণী আৰম্ভ হয় আৰু আৰ্যনৰ ভৱিষ্যতৰ অনুসন্ধানৰ পথ নিৰ্দেশ কৰে।
–
নিশাৰ গভীৰতা আৰু গাঁওখনৰ নিৰৱতা যেন আৰ্যনৰ মনত এক বিশেষ প্ৰকাৰৰ চাপৰ সৃষ্টি কৰিছিল। পিপঁৰ গছটোৰ ডালৰ মাজেদি উঠি অহা নীরৱতা আৰু নিশাৰ বতাহত ৰেচেগৈ গছৰ পাতবোৰে যেন তেওঁক কিবা আৱেগৰ নিচিনা অনুভৱৰ ভিতৰলৈ টানি লৈ গৈছিল। আৰ্যনে গছটোৰ তলত এক কুঁৱলি কাপোৰ তলত বিছাই নিজৰ জিম্মিক দিছিল আৰু নিজৰ মনৰ গভীৰতা অনুসন্ধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। ঠিক সেই মুহূৰ্তুতেই তেওঁৰ চকু বন্ধ হ’ল আৰু সপোনৰ জগতত ঢুকিল। কিন্তু এইবাৰ সপোন সাধাৰণ সপোন নাছিল; এইটো আছিল এটা জ্বলন্ত বাস্তৱ, য’ত তেওঁ স্বপ্ন দেখিছিল গাঁওখনৰ বহু বছৰ আগৰ এক অন্ধকাৰ অপৰাধৰ দৃশ্য।
সপোনত আৰ্যনে দেখিলে যে কিদৰে গাঁওখনৰ এটা পৰিয়ালৰ সদস্য—এখনী ধনীয় ঘৰৰ বেচৰা ছোৱালীকে গোপনে বঞ্চিত কৰা হৈছিল। ছোৱালীটোৰ চকুত অনাকাংক্ষিত ভয়, দুখ আৰু বিশ্বাসঘাতকতাৰ কথা প্ৰতিফলিত হৈছিল। তেওঁ দেখিলে কিদৰে কিছুমান লোক গোপনে তেওঁক আঘাত কৰি ঘৰতেই বন্দী কৰি ৰাখিছিল, আৰু যেতিয়া তেওঁ সহায় বিচাৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, তেতিয়া গাঁওবাসী অনেকেই তেওঁৰ কথা বিশ্বাস নকৰিছিল। এই ঘটনাই গাঁওখনৰ অলপ অলপ ভাগত ভাঙনি সৃষ্টি কৰিছিল, কিন্তু গোপনে বজাৰ পৰা সদায় আড়ালত থাকিছিল। সপোনৰ প্ৰতিটো দৃশ্য যেন আৰ্যনৰ অন্তৰাত্মাৰ ওপৰত গুৰুত্বপূৰ্ণ আঘাত কৰিছিল, আৰু তেওঁ বুজি উঠিছিল যে এই গছটো যেন সেই ঘটনাৰ সাক্ষী, আৰু তাৰ ভিতৰত সেই গোপন সত্য সঞ্চিত হৈ আছে।
সপোনৰ পৰা জগতলৈ উভতি আহি আৰ্যনে গভীৰ চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলে। তেওঁ উপলব্ধি কৰিলে যে এই পিপঁৰ গছটো কেৱল এটা গছ নহয়; এই গছে গাঁওখনৰ অতীতৰ জীৱন্ত স্মৃতি, য’ত আশ্চৰ্যজনকভাৱে মৰ্মান্তিক ঘটনাবোৰ নিজৰ গহ্বৰত লুকাই ৰাখিছে। এই গছটোৱে যেন গাঁওবাসীৰ মাজৰ গুপ্ত কথা আৰু জীৱনৰ অসংখ্য পোহৰ নোহোৱা কাহিনী সংৰক্ষণ কৰি আছে। সপোনৰ এই দৃশ্যই আৰ্যনৰ মনত এক অদ্ভুত তীক্ষ্ণতা আৰু দ্বন্দ্ব সৃষ্টি কৰিলে—একেধৰণে তেওঁৰ সাংবাদিক মনৰ অনুসন্ধানবোধ তীব্ৰ হ’ল, আনেদৰে ভয় আৰু সতর্কতাও বাঢ়িল। তেওঁ সিদ্ধান্ত কৰিলে যে এই ঘটনাৰ পিছে লুকোৱা গোপন কথা উন্মোচন কৰা তেওঁৰ কাম, যদিও সেই পথত বিপদ আৰু অসুবিধা সম্ভৱ। কিন্তু সপোনে তেওঁৰ অন্তৰত আশ্বাস দিলে যে গছটোৰ ছাঁতৰ তলত আছেএকেটা সত্য, যি গাঁওখনৰ কাহিনী পৰিষ্কাৰ কৰিব পাৰে আৰু ন্যায়ৰ জোনাক বনিব পাৰে। এই অধ্যায়ত পিপঁৰ গছৰ গুপ্ত স্মৃতিৰ প্ৰথম পৰ্দা উন্মোচিত হয়, আৰু আৰ্যনৰ জীৱনৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অধ্যায় আৰম্ভ হয়।
–
পিপঁৰ গছৰ তলত আৰ্যনে যি পৰিৱেশ পাইছিল, তাৰ ভিতৰত যেন এক পৃথক জগত আছিল—এক গোপন আৱৰণৰ মাজত সুৰক্ষিত এক অতীত, যাক এতিয়ালৈকে কেইবাজনো গাঁওবাসীয়ে অজান হৈ থকাৰ চেষ্টা কৰিছিল। গছৰ ঘন ছাঁত বঢ়িয়া বতাহতৰে ঢাকি থকা স্থানসমূহত আৰ্যনে ভাঙি পৰা বস্ত্ৰৰ টুকুৰা আৰু ধূলি-আৰপৰা বস্তুবোৰ দেখি তাত থকা স্মৃতিবোৰক পুনৰজীৱিত কৰাৰ এক কঠিন প্ৰচেষ্টা আৰম্ভ কৰিলে। সকলো বস্তুৰ মাজত আটাইতকৈ বেয়া অৱস্থাত এখন পচা ছোৱালী কাপোৰ ৰখা আছিল, যিয়ে যেন বৰ্তমানো তেওঁৰ জীৱনৰ এক অস্পষ্ট আভাস বহন কৰি আছিল। কাপোৰটোৰ পৰা আৰ্যনে অনুভৱ কৰিলে, এইটো কেৱল এক বস্তু নহয়; ই এজন মানুহৰ, এজন কষ্ট আৰু বঞ্চনাৰ সৈতে জড়িত জীৱনৰ প্ৰতীক। সেই কাপোৰৰ ওচৰত তেওঁ এক সৰু, হাতৰে লিখা খণ্ড ডায়েৰীও উলিয়ালে, যি ছোৱালীটোৰ আছিল বুলি ধৰা গৈছিল। ডায়েৰীৰ পৃষ্ঠা বোৰ অতীতৰ গোপন কথা আৰু অনুভূতিৰে ভৰা আছিল, যেন সেই লুকোৱা কথা আৰু যন্ত্রণাৰ শ্বাস উলিয়াইছে।
ডায়েৰীৰ প্ৰতিটো পাতাত আৰ্যনে পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিলে—ছোৱালীটোৱে নিজৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ বিষয়ে লিখিছিল, য’ত সুখ-দুখ, আশাৰ ৰেখা আৰু বিষাদৰ ঢৌবোৰ স্বচ্ছন্দেৰে সৰগৰিত হৈছিল। এই ডায়েৰীয়ে প্ৰকাশ কৰিছিল গাঁওখনৰ মানুহৰ দ্বাৰা হোৱা অন্যায় আৰু অবিচাৰৰ কাহিনী—কিদৰে তেওঁক সৰু সৰু কথা লৈ ন্যায় নোপোৱা হৈছিল, আৰু কিদৰে মানুহৰ নিৰ্যাতন আৰু অবজ্ঞা তেওঁৰ জীৱনক ধ্বংসৰ পথলৈ নিয়া হৈছিল। ডায়েৰীৰ তলত বহুবাৰ লুকোৱা প্ৰেমৰ সপোন আৰু মুক্তিৰ আশা আছিল, যিয়ে গাঁওখনৰ অকণ্ঠ চুপিৰ ভিতৰতে বাজি থকা এক মৃদু চিঞৰ যেন। আৰ্যনে ডায়েৰীৰ ভিতৰত তেওঁক লিখা শুদ্ধ ভাষা আৰু অনুভৱবোৰৰ মাজেৰে তেওঁক যেন পৰিচিতি অনুভৱ কৰিলে; সেই অনুভৱই তেওঁৰ মনত গভীৰ সংযোগ সৃষ্টি কৰিলে আৰু অনুসন্ধান অধিক তীব্ৰ কৰিলে।
এই ধৰণৰ স্মৃতিৰ চিহ্নবোৰ আৰ্যনৰ মনত এক নতুন দিশ খোলাত সহায় কৰিলে। তেওঁ বুজি পালে যে পিপঁৰ গছটোৱে কেৱল অতীতৰ মৃতু্যৰ আত্মাৰ স্মৃতি বহন নকৰে, সেইবোৰৰ লগতে জীৱিত স্মৃতিৰ ভাণ্ডাৰ, য’ত নিদৰ্শন আৰু প্ৰমাণ ভৰা। আৰ্যনে নিজৰ সাংবাদিকতা আৰু অনুসন্ধানী প্ৰৱৃত্তিৰে এই বস্তুবোৰক সুৰক্ষিত ৰাখি বেছি তথ্য সংগ্ৰহ কৰাৰ সংকল্প কৰিলে। এই অধ্যায়ত গছটোৰ তলত সঁচাকৈয়ে লুকোৱা অতীতৰ অৱশিষ্টবোৰ উদঘাটিত হয়, আৰু আৰ্যনৰ বাবে এটি গভীৰ আত্মিক যাত্ৰাৰ সূচনা হয় — য’ত স্মৃতিৰ পোহৰে গোপন সত্যক পোহৰলৈ অনা হয়।
–
আৰ্যনৰ অনুসন্ধান দিনেদিনে অধিক স্পষ্ট আৰু গভীৰ হৈ উঠিছিল। পিপঁৰ গছৰ তলত পোৱা ডায়েৰী, ভাঙি পৰা বস্তু আৰু গাঁওবাসীৰ কথা-বতৰা মিলাই তেওঁ উপলব্ধি কৰিলে যে এই গছটোৰ ছাঁতৰ তলত লুকাই থকা ঘটনাৰ জড়িয়াত আছে গাঁওখনৰ এগৰাকী প্ৰভাবশালী ব্যক্তি, যিজনে বহু বছৰ পূৰ্বে হোৱা এক হত্যাকাণ্ডৰ সত্য লুকুৱাই ৰাখিছে। সেই হত্যাকাণ্ডটোৱে গাঁওখনত গভীৰ ভয় আৰু অস্থিৰতা সৃষ্টি কৰিছিল, কিন্তু ক্ষমতাৰ আৰু শক্তিৰ আড়ালে সেই ঘটনাক সম্পূৰ্ণভাৱে অজানা কৰি দিয়া হৈছিল। আৰ্যনে তেওঁৰ সাংবাদিক অনুসন্ধানৰ একগৰাকী ৰূপত গাঁওখনৰ পুৰণি লোকসকলৰ সাক্ষাৎকাৰ ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে। লোকসকলৰ মুখত চুপিচুপি, অৱজ্ঞা, আৰু কেতিয়াবা ভয়ৰ মিশ্ৰণ পোৱা গৈছিল; যেন তেওঁলোক এতিয়াও সেই ঘটনাৰ বিষয়ে সৰ্বসাধাৰণৰ আগত কথা পাতিবলৈ সাজু নহয়।
সাক্ষাৎকাৰৰ আৰম্ভণিতেই আৰ্যনে বুজি পেলালে যে গাঁওখনৰ বহুতো মানুহে হত্যাকাণ্ডটোৰ কথা ঘটা-ঘটি বৰ্ণনা কৰিবলৈ ভয় আৰু দ্বিধাৰ সন্মুখীন হৈছে। এগৰাকী বুঢ়া মহিলা কেঁচুৱাই ক’লে, “সেয়া আছিল গাঁওখনৰ অতি অন্ধকাৰ দিন। প্ৰভাৱশালী ব্যক্তিজনে তেওঁৰ অস্তিত্ব আৰু সম্পদৰ বাবে কি কৰিব পাৰে, সেই কথা আমিবিলাকে দেখা পাইছো।” আন এগৰাকী পুৰণি শ্ৰমিকৰ মুখত অহা অচিন্ত্যতা আৰু বিষাদে আৰ্যনৰ অন্তৰ হেনো ছেদ কৰি দিলে। তেওঁ কয়, “সেয়া হত্যা নিঃসন্দেহে আছিল, কিন্তু সত্য উন্মোচন হ’লে সকলোৰে জীৱন বিপদত পৰিব পাৰে।” এই কথাই স্পষ্ট কৰিছিল যে হত্যাকাণ্ডটোৰ সঁচা তদন্ত কৰিলে কেৱল পুৰণি গাঁওবাসীৰ বাবে নহয়, বৰঞ্চ এতিয়া গাঁওখনৰ সামগ্ৰিক স্থিতিতো বিপদ আনিব পাৰে। আৰ্যনে হ’লেও তেনে বিপদৰ সন্মুখীন হ’বলৈ মনস্থ কৰিলে, কাৰণ সঁচা জানিবৰ অধিক প্ৰয়োজন।
এই অধ্যায়ৰ অন্তত আৰ্যনে নিজৰ পোৱা তথ্য আৰু সাক্ষাৎকাৰৰ আধাৰত এটা দৃঢ় সিদ্ধান্ত লৈছিল—এই গাঁওখনৰ ইতিহাসত আৰু সামাজিক বন্ধনত সেউজীয়া আৱৰণৰ তলত অন্ধকাৰ এক হত্যাকাণ্ড লুকাই আছে, যি বেছি সময় ধৰি সজাগভাৱে ৰক্ষা কৰা হৈছে। গোপন অপৰাধটোৰ সুৰ তিনি-মুকুট দৰে বিৰাজমান—শক্তি, ধন আৰু ভয়। আৰ্যনে জানিছিল যে এই সুৰৰ অন্তৰংগ অংশ উন্মোচন কৰি, তেওঁ কেৱল এক গাঁওখনৰ অতীতক পোহৰলৈ অনা নাই, লগতে যুঁজ দিছিল পোহৰ আৰু ন্যায়ৰ বাবে। এই অধ্যায়ত গোপন অপৰাধৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ আভাস পোৱা আৰু গাঁওখনৰ লোকৰ সন্মুখীন হোৱা এক গুৰুত্বপূৰ্ণ মোড়ৰ কথা বৰ্ণনা কৰা হয়।
–
আৰ্যনৰ গভীৰ অনুসন্ধানে গাঁওখনত অশান্তিৰ সঁচা দানা বোৱাব ধৰিলে। পিপঁৰ গছৰ তলত সংগ্ৰহ কৰা তথ্য আৰু সাক্ষাৎকাৰবোৰে তেওঁক গাঁওখনৰ বহু প্ৰভাবশালী লোকৰ গোপন বিপদৰ মুখামুখি কৰালে। তেওঁ যেন এক সংকটৰ বৃত্তৰ মাজলৈ আনি পেলোৱা হৈছিল। এই সময়ত গাঁওখনৰ কিছুমান লোক, বিশেষকৈ যিসকলে গোপন অপৰাধত জড়িত বা তাৰ সৈতে সম্পৰ্কিত, তেওঁক সতর্ক কৰা আৰম্ভ কৰিলে। ধমক আৰু হুমকিৰ শব্দে গাঁওখনৰ নিশা ভৰি পৰিল। এটা অজানা আৰু গম্ভীৰ বিপদৰ ছাঁত আৰ্যনৰ ওপৰত নিৰুদ্দেশে আছৰ পেলাব ধৰিলে। কিন্তু তেওঁ নিজৰ আদৰ্শ, সাংবাদিকতাৰ সততা আৰু সত্য উন্মোচনৰ ব্ৰতত অবিচল থাকিল।
এদিন নিশা, গাঁওখনৰ এক গাঁৱৰ পৰা এখন অজ্ঞাত স্থানলৈ আৰ্যনৰ পথ চলি থাকোঁতে, দুজন গোপনীয় ব্যক্তিয়ে তেওঁক বাধা দি সতৰ্কবাণী দিলে—“এই ৰাস্তাটো এবাৰ পাৰ হৈ গ’লা মানে আগবাঢ়া নাই।” সেই ধমকবোৰ এতিয়া কেৱল শব্দ নহয়; তাৰ ভিতৰত আছিল শক্তি আৰু ভয়ৰ এক ভয়ংকৰ মিশ্ৰণ। আৰ্যনে সেই মুহূৰ্তত বুজি পালে যে গাঁওখনৰ অতীতৰ ধৰা-ধৰি থকা আন্ধকাৰবোৰ এতিয়া সলনি হৈ তেজমাখা অন্ধকাৰত পৰিণত হৈছে, যিয়ে তেওঁৰ স্বাধীনতা আৰু জীৱন দুয়োকে হুমকিত পেলাব পাৰে। কিন্তু আৰ্যনে কোনোদিনো নিজৰ লক্ষ্য ত্যাগ কৰাৰ কথা ভাবি নাছিল। এই বিপদৰ সন্মুখীন হোৱাতো তেওঁৰ মনোবল আৰু অধিক দৃঢ় হ’ল। তেওঁৰ প্ৰতিজ্ঞা আছিল—সত্য উন্মোচন কৰিবই লাগিব।
এই অধ্যায়ত আৰ্যনৰ বিপদৰ সন্মুখীন হোৱাৰ পৰা তেওঁৰ মনোবল আৰু সংকল্পৰ দৃঢ়তা, আৰু গাঁওখনৰ পিচফলৰ এক ভয়ংকৰ সঁচা চিত্রৰ আভাস প্ৰকাশ পায়। পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত লুকোৱা গোপন কাহিনীৰ সন্ধান, যদিও বিপদজনক, তথাপিও আৰ্যনৰ বাবে এটি সঁচা যুঁজ হৈ পৰে—য’ত সত্যৰ পক্ষে আৰু অন্ধকাৰৰ বিৰুদ্ধে এক অনৱতৰ লড়াই।
–
নিশাৰ নিৰৱতাৰ মাজত আৰ্যনে পুনৰ পিপঁৰ গছটোৰ ওচৰলৈ আগবাঢ়িলে। গাঁওখনৰ বাতাহে যেন এক অদ্ভুত সংকেত প্ৰেৰণ কৰিছিল—পিছফলৰ প্ৰকৃত ঘটনা আৰু ভীতিকৰ সত্য উন্মোচন হ’বলৈ সাজু হৈ আছে বুলি। গছটোৰ পাতেৰে পৰিপূৰ্ণ সেউজীয়া ঢাকি থকা ডালবোৰৰ মাজেদি বতাহৰ সুৰ যেন গোপন কাহিনীৰ পাখীৰ মেলা, আৰু আৰ্যনৰ হৃদয়ত এক গভীৰ শক্তি আৰু আভাস জাগি উঠিল। তেওঁ তাত একোৱে বসি, নিজৰ দৃষ্টি আঁতৰাব নোৱৰাকৈ, যেন গছটোৱে নিজৰ সকলো অভিজ্ঞতা আৰু স্মৃতি তেওঁৰ চকুত পৰিচালনা কৰি আছিল। পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত আবদ্ধ অজস্ৰ ঘটনা, দুখ আৰু সত্যৰ কাহিনী একেলগে আৰ্যনৰ মনত জ্বলজ্বল কৰি উঠিল।
এই মুহূৰ্ততেই তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যেন এই গছে গাঁওখনৰ প্ৰত্যেকটা শব্দ, প্ৰতিটো চকুৰ দৃষ্টিভংগী, আৰু সৰ্বশক্তিমান হিচাপে হত্যাকাণ্ডৰ দৃষ্টান্তবোৰ নিজে চাইছিল। কিমানবাৰ গাঁওখনৰ নিশাবোৰত গোপনে হতভাগা ছোৱালীটোৰ আকুল চিঞৰ বেজাৰ হৈছিল, কিমানবাৰ ক্ষমতাধৰ আৰু প্ৰভাৱশালী লোকসকলে সৰল মানুহক নিপীড়িত কৰিছিল, আৰু কিমানবাৰ মৃদু হৃদয়বোৰে ন্যায়ৰ বাবে আকুতি কৰিছিল—এই সকলোবোৰ মায়াময় দৃশ্য যেন এবাৰ্তাৰ দৰে আৰ্যনৰ চকুত পৰিল। গছটোৱে যেন সেই ঘটনাৰ সাক্ষী হৈ জীৱনৰ গভীৰ আৰু দুৰ্বল দিশবোৰ নিৰবৈধভাৱে সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিছিল, য’ত মৰ্মাহত আত্মাৰ উকিল হ’বলৈ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছিল। আৰ্যনে গছটোৰ সেই শক্তিশালী আভাস আৰু শ্বব্দবোৰৰ ভিতৰত নিজকে অনুৰূপ কৰি লৈছিল, যেন সেয়া তেওঁৰ বাবে এক গুপ্ত ভাষা।
এই অধ্যায়ত পিপঁৰ গছটোৰ অন্তৰঙ্গ স্মৃতি আৰু অপৰাধৰ সম্পূৰ্ণ কাহিনী আভাস মেলিবলৈ ধৰিলে। গছটোৱে নিজৰ মাজৰ প্ৰতিটো গোপন কথা আৰ্যনৰ হৃদয়লৈ বোলাইছিল, যিয়ে তেওঁৰ আত্মাত এক নতুন শক্তি আৰু প্ৰেৰণা সঞ্চাৰ কৰিছিল। এই আভাসে আৰ্যনৰ অনুসন্ধানক এক গুৰুত্বপূৰ্ণ মোড়ত লৈ গ’ল, য’ত তেওঁ নিশ্চিত হ’ল—গছটোৰ স্মৃতিত লুকোৱা সত্যৰ সন্মুখীন হ’বই লাগিব, য’ত মৃত্যুৰ ছাঁতে আঁকোৱালি লৈ থকা অপৰাধৰ কাহিনী সম্পূৰ্ণ ৰূপত উদঘাটিত হব। পিপঁৰ গছটোৱে যেন জীৱনৰ এটি বেদনা, সত্য আৰু ন্যায়ৰ কাহিনী কঢ়িয়াই আৰ্যনৰ হাতলৈ আগবঢ়াইছিল, যাৰ সহায়ত তেওঁ গাঁওখনৰ ভীতিকৰ অতীতক সুৰক্ষিতভাৱে প্ৰকাশ কৰিব পাৰিব।
–
আৰ্যনে গাঁওখনৰ কিছুমান বিশ্বাসী আৰু সাহসী লোকৰ সৈতে একত্ৰিত হৈ গোপন হত্যাকাণ্ডৰ বিষয়ে গভীৰ অনুসন্ধান আৰম্ভ কৰিলে। এই গাঁওবাসীয়ে বহুদিন ধৰি নিজৰ অন্তৰৰ ভিতৰত লুকাই থকা সত্যৰ বিষয়ে কথা পাতিবলৈ সাহস কৰিছিল, কাৰণ তেওঁলোক জানিছিল যে সেই সত্য উন্মোচন হ’লে বহুতে আঘাত পাব পাৰে। তথাপি, আৰ্যনৰ নিষ্ঠা আৰু সৎ উদ্যমৰ প্ৰতি আস্থা ৰাখি তেওঁলোকে গোপন নথিপত্ৰ, পুৰণি নোটবুক, আৰু ঘটনাৰ সৈতে জড়িত দৰাচল লিখন সেউজীয়া পান্ডুৰ পৰা উলিয়ালে। এই নথিপত্ৰবোৰে হত্যাকাণ্ডৰ মূলতত্ব আৰু হত্যাকাৰীৰ পৰিচয়ৰ পটভূমি বুজিবলৈ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ চাবিকাঠি প্ৰদান কৰিলে। নথিপত্ৰবোৰৰ ভিতৰত আছিল ছোৱালীটোৰ আত্মীয়ৰ পৰা পোৱা গোপন চিঠি, স্থানীয় পুলিশৰ গোপন তদন্ত প্ৰতিবেদন, আৰু হত্যাকাণ্ডৰ সৈতে জড়িত লোকৰ ব্যক্তিগত টোকা-টিপ্পনী। আৰ্যনে আৰু গাঁওবাসীয়ে একেলগে এই সকলো তথ্যৰ বিশ্লেষণ কৰি হত্যাকাণ্ডৰ আসল ছবি উন্মোচন কৰিবলৈ মন দিল।
তেওঁলোকে জানিব পাৰিলে যে ছোৱালীটোৰ মৃত্যু কোনো প্ৰাকৃতিক ঘটনা নাছিল, সেয়া আছিল এক সজাগতাৰে পরিকল্পিত হত্যাকাণ্ড, যি গাঁওখনৰ ক্ষমতাধৰ ব্যক্তিজনৰ বাবে লুকুৱাই থোৱা হৈছিল। সেই ব্যক্তি ছোৱালীটোৰ পরিবারক নিৰ্যাতন কৰি নিজৰ অবৈধ ধন-সম্পদ বঢ়াবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, আৰু হত্যাকাণ্ড পোহৰলৈ নাহৰাৰ বাবে স্থানীয় আৰক্ষীক ভৰষা দিয়ে। গাঁওখনৰ বহুতে এই বিষয়ত মুখ বন্ধ ৰাখিছিল, কাৰণ তেওঁলোকৰ জীৱন আৰু পৰিয়ালৰ সুৰক্ষা হেৰুৱাবৰ আশংকা কৰিছিল। তথাপি, আৰ্যনে আৰু সহায়ক লোকসকলে সততা আৰু সাহসৰে এই গোপন তথ্য সৰৱালৈ অনা আৰম্ভ কৰিলে, যাৰ দ্বাৰা গাঁওখনৰ ইতিহাসত নতুন এক অধ্যায় সৃষ্টি হ’ল। এই হত্যাকাণ্ডৰ সত্যত প্ৰকাশ পোৱাৰ পাছত, গাঁওখনৰ লোকসকলে একে লগে বিষাদ আৰু মুক্তিৰ অনুভৱ কৰিলে—বিষাদ কাৰণ এই ঘটনা বহুদিন ধৰি লুকাই থকা আছিল, আৰু মুক্তি কাৰণ এতিয়া সত্যৰ পোহৰত আৱৃত।
এই অধ্যায়ত, গাঁওখনৰ ইতিহাসে এক নতুন বিৰাম আৰু পৰিবৰ্তনৰ সূচনা পায়। আৰ্যনে সত্য উন্মোচন কৰাৰ পাছত গাঁওখনৰ লোকসকলে পিপঁৰ গছৰ প্ৰতি থকা ভয় আৰু আস্থা দুয়োটাক নতুন ৰূপত গ্ৰহণ কৰিলে। এতিয়া গছটো যেন এক স্মৃতিৰ সঁচা সাক্ষী, যিয়ে গাঁওখনৰ অতীতৰ দুখ-সুখৰ কাহিনী সজাগ ৰাখে। সত্যৰ সন্ধান আৰু উন্মোচনে গাঁওখনৰ লোকসকলৰ মনত এক নতুন আশা জগাই তুলিলে—ভৱিষ্যতত সঁচা ন্যায় আৰু শান্তিৰ আশ্বাস। এই অধ্যায়ে গাঁওখনৰ ইতিহাস আৰু আৰ্যনৰ অনুসন্ধানৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ মোড় উন্মোচন কৰে, য’ত সত্যৰ বিজয় আৰু ন্যায়ৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ কথা সজাগ কৰি তোলে।
–
গাঁওখনৰ বিষাদময় অতীতৰ অন্তিম অধ্যায়ৰ মুখামুখি হ’বলৈ আৰ্যনে প্ৰস্তুতি লৈছিল। বহুদিন ধৰি লুকাই থকা সত্য উন্মোচন কৰাৰ পাছত, তেওঁ দেখিবলৈ পালেগৈ যে সেই গোপন হত্যা-কাণ্ডত জড়িত আছিল গাঁওখনৰ এজন প্ৰভাবশালী ব্যক্তি, যিজনে এতিয়াও নিজৰ অস্তিত্ব আৰু ক্ষমতাৰ ছাঁত লৈ গাঁওখনত শাসন চলাইছে। আৰ্যনে তেওঁৰ সন্মুখীন হ’বলৈ নিজৰ সাহস আৰু জ্ঞান সাজু কৰিলে। প্ৰভাৱশালী ব্যক্তিজনৰ আশ্ৰয়স্থললৈ আৰ্যনে একেধৰণে ভয় আৰু দৃঢ়তা লৈ আগবাঢ়িলে, জানি যে এই সন্মুখীনতা হ’ব এজন ন্যায়ৰ যোদ্ধাৰ সৈতে শক্তিৰ সংঘাত। তেওঁলোকৰ মুখামুখি হোৱাৰ সময়ত গাঁওখনৰ বতৰৰ ভিতৰত এক অদ্ভুত উত্তেজনা আৰু চাপৰ সৃষ্ট হৈছিল, যেন এই সঁচাৰ যুঁজক গাঁওখনৰ পৰিসৰৰ সৈতে সংযোগ কৰি তুলিছিল।
প্ৰভাৱশালী ব্যক্তিজনে গোপনীয়তা ৰক্ষা কৰিবলৈ সকলো উপায় অবলম্বন কৰিছিল—ভয় দেখোৱা, মোহ-মায়াৰ ছাঁ, আৰু ক্ষমতাৰ অপব্যৱহাৰ। তেওঁ আৰ্যনক সতর্ক কৰিলে যে সত্য উন্মোচন কৰিলে তেওঁ আৰু তেওঁৰ আত্মীয়-স্বজনৰ জীৱন বিপদত পৰিব পাৰে। তথাপি, আৰ্যনে সকলো বিপদ অগ্ৰাহ্য কৰি তেওঁৰ আদৰ্শ আৰু সত্যৰ বাবে লড়াই চলাইছিল। তেওঁ গাঁওখনৰ লোকসকলৰ মুক্তি আৰু ন্যায় প্রতিষ্ঠাৰ বাবে এই যুঁজ অব্যাহত ৰাখিল। দুয়োৰে মাজত উত্তেজনাপূৰ্ণ বাক্য বিনিময় আৰু কঠোৰ দ্বন্দ্ব সংঘটিত হ’ল, য’ত শক্তি, মনোবল আৰু প্ৰতিজ্ঞাৰ প্ৰতিযোগিতা স্পষ্ট দেখা গৈছিল। আৰ্যনে এক গভীৰ তৰ্ক আৰু যুক্তিৰে প্ৰমাণ আগবঢ়ালে, আৰু সমাজত থকা অন্যায়, নিৰ্যাতন আৰু মৃত্যু-ঘটনাৰ বিৰূদ্ধে শক্তিশালী অৱস্থান গ্ৰহণ কৰিলে।
এই অধ্যায়ত মুখামুখি হোৱাৰ দৃশ্যই গাঁওখনৰ ৰাজনৈতিক আৰু সামাজিক ইতিহাসত এক উল্লেখযোগ্য ঘটনা হিচাপে পৰিগণিত হয়। আৰ্যনে নিজৰ লক্ষ্য পূৰণৰ বাবে সকলো বাধা অতিক্ৰম কৰি প্ৰভাৱশালী ব্যক্তিজনৰ দুষ্প্ৰাপ্য শক্তিৰ সন্মুখীন হ’ল, যি নিজৰ প্ৰভুত্বৰ বাবে সঁচা লুকুৱাবলৈ যিকোনো সীমা পাৰ কৰিব পাৰে। এই সঁচাৰ পক্ষে লড়াইত আৰ্যনৰ সাহস, সততা আৰু ন্যায়ৰ প্ৰতিজ্ঞাই গাঁওখনৰ ভৱিষ্যতৰ এক নতুন দিশ নিৰ্দেশ কৰে। মুখামুখি হোৱাৰ সময়ত হোৱা উত্তেজনাপূৰ্ণ দ্বন্দ্ব আৰু তীব্ৰতা গল্পটোৰ এক উত্তম মোড় প্ৰদান কৰে, য’ত সত্যৰ বিজয় আৰু ন্যায়ৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ আশা বাঢ়ি উঠে।
–
আৰ্যনে বহুদিনৰ কঠোৰ অনুসন্ধানৰ অন্তত গাঁওখনৰ লোকসকলক সঁচা জানিবলৈ অনুৰোধ কৰিলে। পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত সংগ্ৰহ কৰা সকলো তথ্য আৰু সাক্ষাৎকাৰৰ জৰিয়তে তেওঁ গাঁওখনৰ ইতিহাসৰ এক গোপন অধ্যায় উন্মোচিত কৰিলে—য’ত বহু বছৰ ধৰি লুকাই থোৱা হত্যাকাণ্ডৰ কথা, ন্যায়ৰ বাবে দিয়া আকুতি আৰু অত্যাচাৰৰ কাহিনী সজাগ হৈ উঠিল। গাঁওখনৰ লোকসকলে এতিয়া সত্যৰ পোহৰত নিজৰ অতীতৰ কষ্ট, যন্ত্রণাৰ স্মৃতি আৰু ভুলৰ সন্মুখীন হ’ব লগীয়া হৈছিল। কিন্তু এই সঁচাৰ উন্মোচনে গাঁওখনৰ হৃদয়ত এক নতুন আশাৰ বীজ ৰোপণ কৰিলে। পিপঁৰ গছটোৱে যেন সেই যন্ত্রণাৰ স্মৃতি মুক্ত কৰি, গাঁওখনক অন্ধকাৰৰ পৰা পোহৰৰ ফালে আগবঢ়াইছিল।
এই নতুন সূচনাৰ লগে লগে গাঁওখনত এক বিশেষ প্ৰকাৰৰ শান্তি আৰু পুনৰুজ্জীৱনৰ ৰাস্তা মুকলি হ’ল। পিপঁৰ গছটোৱে এতিয়া কেৱল অতীতৰ বিষাদ বহন কৰা বস্তু নহয়; ই গাঁওখনৰ ইতিহাসৰ জ্ঞানৰ উৎস, য’ত স্মৃতিৰ আঁতৰিহে ভৱিষ্যতৰ আশ্বাস বহন কৰে। গাঁওবাসীয়ে নিজা ভুলৰ আৰু নিৰ্যাতনৰ স্বীকাৰোক্তিৰে একেটা নতুন পথত আগবাঢ়িবলৈ ধৰিলে—য’ত সত্য, ন্যায় আৰু একতাই আছিল মূখ্য শক্তি। আৰ্যনে সেই সম্পূৰ্ণ প্ৰক্ৰিয়াৰ অংশ হৈ গাঁওখনৰ মনৰ গভীৰতাৰে সংযোগ স্থাপন কৰিলে। তেওঁ জানিছিল যে সঁচা মুক্তিৰ অৰ্থ মাথোঁ অতীতক পোহৰত আনা নহয়, বৰঞ্চ নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে এক শিক্ষাদায়ক আৰু শান্তিপূৰ্ণ জীৱনৰ পথ তৈয়াৰ কৰাটোও।
গল্পটোৰ অন্তত, আৰ্যনে নিজৰ কাম সম্পূৰ্ণ কৰি গাঁওখন এৰি যায়, কিন্তু তেওঁৰ অন্তৰ মনত এক গভীৰ সম্পৃক্তি আৰু নতুন শক্তি সঞ্চিত হৈ থাকে। পিপঁৰ গছৰ ছাঁতৰ তলত অতীতৰ যন্ত্রণাৰ স্মৃতি মুক্ত হোৱাৰ লগে লগে তেওঁ নিজেও নতুন জীৱনৰ গতি লাভ কৰে। তেওঁ জানে যে এই গাঁওখনৰ যুঁজ আৰু সঁচাৰ সন্ধান তেওঁৰ জীৱনৰ এক অনবদ্য অধ্যায় আছিল, যিয়ে তেওঁক শক্তিশালী, জ্ঞানী আৰু সদা সত্যৰ পক্ষে থাকিবলৈ প্ৰেৰণা জুগালে। গাঁওখনৰ দৃশ্য আঁতৰিলেও, পিপঁৰ গছটোৰ ছাঁত আৰু তাৰ সংগ্ৰহ কৰা স্মৃতিবোৰ চিৰদিন তেওঁৰ মনত জ্বল জ্বল কৰি থাকিব—এটি স্মৃতি যি সত্য আৰু ন্যায়ৰ প্ৰতীক। এই অধ্যায়ত মুক্তি, স্মৃতি আৰু নতুন আৰম্ভণিৰ এক হৃদয়স্পৰ্শী বৰ্ণনা দিয়া হৈছে, যিয়ে গল্পখনৰ সমাপ্তিত এক গভীৰ অনুপ্ৰেৰণাৰ সুৰ জুৰি দিয়ে।
____
