ডাইনীৰ গহনা

অভিৰূপ শইকীয়া

গাঁওখনৰ সীমান্তত থকা গভীৰ বনটো প্ৰাচীনকালৰ পৰা এক ৰহস্যৰ আধাৰ হিচাপে জনাজাত। গাওঁবাসীৰ দৈনন্দিন জীৱন সেই বনটোকে চাৰিওফালে ঘূৰি ফুৰে—কাষৰ খেতি, গৰু-চৰাই চৰা, কাঠ আৰু জ্বালনি সংগ্ৰহ, ইত্যাদিতো সঁচাকৈ বনটো অনিবাৰ্য। কিন্তু সন্ধিয়া নেমিলে গাঁওবাসীয়ে কোনোবাই সেই দিশে পা বাড়ায় নাছিল। বনৰ ভিতৰত নৰপিশাচৰ দৰে উশাহ-ধৰা শব্দ, অচিনাকি হাঁহি, আৰু কেতিয়াবা উজ্জ্বল পোহৰ জ্বলমলোৱা দেখা গিয়াৰ কথা সৰু-ডাঙৰ সকলোৰ মুখেৰে ঘূৰি ফুৰিছিল। সৰুপণিহালৰ পৰা বয়োজ্যেষ্ঠলৈ সকলোতে এই বনক লৈ ভীত-শ্রদ্ধা মিশ্ৰ অনুভূতি আছিল। কোনোবা সূৰ্যাস্তৰ লগে লগে গৰু-গাহৰি লৈ উভতি নপাহৰি বনক পাৰ হ’লেই কিবা অঘটন ঘটিব বুলি দৃঢ় বিশ্বাস কৰিছিল। তথাপিও সময়ৰ লগে লগে কিছুমান জুৱান আৰু অবিশ্বাসী মানুহে এই কথাবোৰক “বুৰঞ্জীৰ কাহিনী” বুলি উপহাস কৰি দিছিল। তেওঁলোকে ভাবিছিল—এইবোৰ কেৱল বুঢ়া-কৈজনৰ গপ-গল্প, ডাইনী-কাহিনীৰ লগত আধুনিক জীৱনৰ কোনো সম্পর্ক নাই।

গাঁওখনৰ মাজত এজন বিশেষ ব্যক্তিৰ নাম এই গল্পবোৰৰ সৈতে জড়িত আছিল—দেৱনাথ কাকা। গাঁওখনৰ প্ৰায় সকলোৱে তেওঁক “দেৱনাথ জ্যেষ্ঠ” বুলি মানে দিছিল, কাৰণ বয়স আৰু অভিজ্ঞতাত তেওঁ আছিল সৰ্বোচ্চ। দেৱনাথ কাকাই সৰুতে নিজে বহু অভিজ্ঞতা লাভ কৰিছিল, আৰু কৈছিল যে তেওঁৰ যৌৱনত এক ৰাতি বনৰ মাজত তেওঁ চকচকীয়া সোনৰ গহনা দেখা পাইছিল। গহনাটোৰ দীপ্তি ৰাতিৰ আঁধাৰৰ ভিতৰতো নক্ষত্ৰৰ দৰে চকিচকাইছিল। কিন্তু গহনাটোক স্পৰ্শ কৰিবলৈ গ’লে এক অদ্ভুত হাওঁৰে তেওঁক পিছলৈ ঠেলি দিছিল। সেই দিনৰ পৰাই তেওঁ দৃঢ়কৈ বিশ্বাস কৰিছিল যে বনটোৰ মাজত এজনী ডাইনীৰ বাস, আৰু সেই গহনাটো ডাইনীয়ে লোভৰ ফাঁদ হিচাপে এৰি যায়। দেৱনাথ কাকাই প্ৰত্যেক প্ৰজন্মক সাবধান কৰিছিল—”সোনৰ চকচকনি যদি দেখিবা, পা নধৰিবা। সেই চকচকনি মানুহৰ জীৱন ধ্বংস কৰাৰ জাল।” গাঁওখনৰ কেইটামান বয়োজ্যেষ্ঠ আৰু সৰল মানুহে এই কথা মানিছিল, কিন্তু সদায় যেমানে নৱীন আৰু দুৰ্বাৰ কৌতূহলী আছিল, তেওঁলোকে দেৱনাথ কাকাক “ডাইনীৰ গপীয়া” বুলি হাহি-ঠাট্টা কৰিছিল।

এদিন গাঁওখনৰ কাষৰ সমাধি-পথত কিছু মানুহ বহি গল্প পাতি আছিল। ৰাতিপুৱা পৰ্যন্ত ধানকাটনি কৰি গাঁওলোৱাৰা বিশ্ৰাম ল’লে। কথোপকথনৰ মাজত ডাইনীৰ গপ আৰম্ভ হ’ল। এজন জুৱান ক’লে—“ডাইনী-মাইনী বুলি কিবা নাই। সেইবোৰ কেৱল ভয় দেখুৱাই গাঁওখনক নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখিবলৈ কৰা কাহিনী।” আন এজন হাহি দি ক’লে—“যদি সঁচা হ’ত, বহু আগতেই ডাইনীয়ে কাকোবাকু খাই ল’ত।” এই কথাবোৰ শুনি দেৱনাথ কাকাৰ মুখত অশান্তিৰ ছাঁ নামিল। তেওঁৰ কণ্ঠত ভাৰাক্ৰান্ততা—“তোমালোকে যদি অভিশপ্ত গহনাটো দেখা পোৱা, তেতিয়া এই হাহি-ঠাট্টাই সৰ্বনাশৰ কাৰণ হ’ব।” কিন্তু গাঁওখনৰ জুৱানসকলে পুনৰ হাহি ধৰিলে। তেওঁলোকে বনলৈ যাবলৈ চ্যালেঞ্জ দি কথাৰ খেল চলাইছিল। সেই সন্ধিয়াৰে গাঁওখনৰ আকাশত কাণত পঢ়া যোৱা এক অদ্ভুত সোঁতাবতাহ বহি গ’ল, যেন বনৰ গহন প্ৰকৃতিতে কিছুমানক আহ্বান কৰি আছিল। দেৱনাথ কাকাৰ অন্তৰত ভীতিৰ কপাটি জুৰুলি ধৰিলে। তেওঁ জানিছিল—যদি কেতিয়াবা কোনোৱে সেই সোনৰ চকচকনিৰ ফাঁদত পৰে, তেতিয়া গাঁওখনৰ ওপৰত নামিব এক অশুভ ছাঁ।

–

হৰিশ গাঁওখনৰ জুৱান আৰু বলিষ্ঠ ছোৱালীবোৰৰ ভিতৰত এজন আছিল। দিনটোত খেতি, গৰু-চৰাই চৰা আৰু গাঁওৰ কাজিয়াবোৰত সদায় সামিল থাকিলেও, তেওঁৰ ভিতৰত এটা অস্থিৰ কৌতূহল সদায় মাথোঁ টিপি ধৰি থাকিছিল। দেৱনাথ কাকাই কৈ থকা ডাইনীৰ গপবোৰ তেওঁক আকৃষ্ট কৰিছিল, যদিও মুখেৰে সেই গপক “পুৰণি মানুহৰ ধোঁকাবাজি” বুলি উপহাস কৰিছিল। এদিনৰ কথা—গাঁওখনত খৰচৰ লগত জ্বালনিৰ সংকট দেখা দিলে, জুৱানবোৰে পেটাৰ লগত বনলৈ কাঠ বিচাৰি যাবলৈ মনস্থ কৰে। হৰিশও লগত গ’ল। সূৰ্যৰ পোহৰ ধীৰে ধীৰে বনটোৰ ওচৰত ম্লান হৈ পৰিছিল। দীৰ্ঘ গছৰ ডালত সুৰুযৰ সোনালী আভা যেন আঁকিব আঁকিব স্লান হৈ গৈছিল। হৰিশৰ সঙ্গীয়াসকলে বনৰ কাষত কাঠ কাটি উভতি আহিবলৈ সাজু হৈছিল, কিন্তু হৰিশৰ মন বনটোৰ গভীৰ দিশলৈ টান খাইছিল। “অলপ ভিতৰলৈ গ’লে হয়তো ভাল কাঠ পাম,” বুলি কৈ তেওঁ গাঁওলোৱাসকলৰ কথা উপেক্ষা কৰি একেলগে একলাহে বনৰ ভিতৰলৈ আগুৱাই গ’ল। সঙ্গীয়াসকলে ক’লে—“আহা, আঁধাৰ নামিব লাগিছে, তই একেলগে নাই যোৱা।” কিন্তু হৰিশৰ কাণে সেয়া নপৰিল। তেওঁৰ চকুত অন্বেষণৰ উন্মাদনা আৰু অন্তৰত গুপ্ত এক চেনেহ—ডাইনীৰ গপবোৰ সত্যি নে মিছা, তাৰ একখিনি প্ৰমাণ বিচাৰি পাওঁ বুলি তেওঁৰ মগজুত উচপশ উঠি আছিল।

বনৰ ভিতৰত এক প্ৰশান্ত, অথচ ভয়ংকৰ নীৰৱতা আছিল। কেতিয়াবা দহনীৰ কণ্ঠতাল মাৰো মাৰো শব্দ আৰু কেতিয়াবা ঝিৰিঝিৰি পাতৰ গৰ্জন, এইবোৰে যেন ভয়ৰ মঞ্চ প্রস্তুত কৰি ৰাখিছিল। হৰিশৰ গুৰিৰ তলত শুকান পাতৰ খৰখৰনি শব্দে বনৰ গভীৰতা অধিক জটিল কৰি তুলিছিল। কিছুমান দূৰত গৈ হঠাৎ তেওঁৰ চকুত পৰিল এটা উজ্জ্বল দীপ্তি। প্ৰথমতে ভাবিলে—হয়তো কোনো প্ৰাণীৰ চকুত পৰি পোহৰ উজলিছে। কিন্তু আগবাঢ়ি গলাতেই হৰিশৰ চকুত পৰিল এটা সোনালী বালা, যিটো শুকান পাত আৰু মাটিৰ মাজত পৰি আছিল। বালাটোৰ দীপ্তি সূৰ্যাস্তৰ লগত মেলি যোৱা আভাৰ ভিতৰতো অস্বাভাৱিকভাবে জ্বলজ্বল কৰি আছিল। যেন কোনো অদৃশ্য শক্তিয়ে একে ঠাইত ৰাখি ৰাখিছে। হৰিশৰ চকুত লোভৰ আভা নামিল। “এইটো যদি গাঁৱৰ মেলাত বিক্ৰী কৰোঁ, কিমান দাম আহিব,” বুলি তেওঁৰ মূৰত সঘনাই চিন্তা উঠিল। তাৰ সোঁতে তাৰ কৌতূহল—“এইটো কি দেৱনাথ কাকাই কৈ থকা সেই ডাইনীৰ গহনানেকি?” সন্দেহ আৰু মোহৰ মিশ্ৰ অনুভূতিৰে তেওঁ হাতত লৈ চাবলৈ মনস্থ কৰিলে। কিন্তু হাতৰ আঙুলি মাটিত থোৱা বালাটোৰ ওপৰত পৰাৰ লগে লগে ঠাণ্ডা বৰফৰ দৰে এক অদ্ভুত হাওঁৰে তেওঁৰ গা চমকাই তুলিলে। চকুৰ আগত বনৰ আন্ধাৰ হঠাৎ অধিক ঘন হৈ আহিল, যেন সোঁতাবতাহে চকুত ধোঁৱা তুলি লৈছে।

সেই ক্ষণটোৱে হৰিশৰ জীৱনত এক ভয়ংকৰ মোড় আনিলে। তেওঁৰ হাতৰ তালুত বালাটোৰ ঠাণ্ডা স্পৰ্শত যেন এক অচিনাকি শক্তি মিশি আহিছিল। ৰক্তপিন্ডবোৰে যেন বেগেৰে নাড়া মাৰি আৰম্ভ কৰিলে, আৰু গাত শীতল তৰংগ বাগি গ’ল। তেওঁ বালাটো আঁতৰাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু অদ্ভুতভাৱে হাতটো যেন স্থিৰ হৈ গ’ল, যেন বালাটোৱে তেওঁৰ আঙুলিৰ সৈতে নিজক জুৰি ধৰিলে। তেওঁৰ কাণত দূৰৰ পৰা এজনী যুৱতীৰ কাণফুকনিৰ দৰে শব্দ আহিল—অচিনাকি, অথচ অশুভ সুৰেৰে ভৰা। সেই সুৰবোৰে যেন হৰিশক নিজেই নিজৰ নিয়ন্ত্ৰণ হেৰুওৱাকৈ এক মায়াবী তন্দ্ৰাত টানি লৈ গৈছিল। বালাটোৰ সোনালী দীপ্তি ধীৰে ধীৰে ৰক্তাভ আভালৈ পৰিণত হ’ল, আৰু সেই লাল আভাই যেন হৰিশৰ চকুত এক মোহ সৃষ্টি কৰিলে। তেওঁৰ মুখত বিস্ময় আৰু আতঙ্কৰ মিশ্ৰ ছাঁ আহিল, কিন্তু গাত একো শক্তি নাথাকিলে যেন সি স্থিৰ হৈ পৰিল। সেই মুহূৰ্ততে, বনৰ পাতবোৰে হঠাৎ সশব্দে কঁপি উঠিল, যেন বনৰ বুকুৰ পৰা কিবা প্ৰাচীন শক্তি মুক্তি পাইছে। হৰিশে অৱশেষত কষ্টেৰে হাতটো বালাৰ পৰা আঁতৰালে, কিন্তু তেওঁৰ মনত অলপ আগৰ পৰা এক অচিনাকি পৰিৱৰ্তনৰ বীজ বপন হৈ গ’ল। তেওঁ কপালৰ ঘাম মোছিলে, গুৰি কঁপিয়াই গাঁওলৈ উভতিবলৈ প্ৰস্তুত হ’ল। তথাপি, বালাটোৰ দীপ্তি আৰু সেই ঠাণ্ডা হাওঁৰৰ শিহৰণ তেওঁক নিজৰ পাছফালে টানি ধৰিছিল। যেন বনৰ অন্ধকাৰত ডাইনীৰ চকু জ্বলজ্বল কৰি তেওঁৰ প্ৰত্যেক পদক্ষেপ লক্ষ্য কৰি আছে।

–

গাঁওলৈ উভতি অহাৰ পৰাই হৰিশৰ আচৰণত সূক্ষ্ম কিন্তু স্পষ্ট এক ধৰণৰ পৰিৱৰ্তন দেখা দিব ধৰিলে। প্ৰথম দিনত সেয়া মাথোঁ শাৰীৰিক ক্লান্তিৰ দৰে লাগিছিল—চকুৰ তলত ডাঠ অন্ধকাৰ, মুখত এক ক্ৰমাগত বিৰক্তিৰ ছাঁ, আৰু কথাবোৰত একধৰণৰ গম্ভীৰতা। কিন্তু দিনজুৰি পৰিশ্ৰম কৰা এজন গাঁওলোৱাৰ বাবে এইবোৰ স্বাভাৱিক বুলি সবারে ভাৱিলে। গাঁওৰ মানুহে ভাবিলে—“কিয়নো বনলৈ গৈছিল, ঠাণ্ডা লাগিছে, বা দেহত ক্লান্তি জমিছে।” কিন্তু সেই নিশা হৰিশে আচৰিত এক আচৰণ দেখুৱালে। তেওঁৰ ঘৰৰ পৰা অচিনাকি জাপ-টাপৰ শব্দ আহিবলৈ ধৰিলে। গাওঁত কোনোবাই অসুখত বা ভয়ত নাম লোৱা দেখা যায়, কিন্তু হৰিশৰ মুখৰ পৰা যে শব্দবোৰ আহি আছিল, সেয়া সাধাৰণ মন্ত্র নাছিল—সেইবোৰ অচিনাকি, অশুভ আৰু ভয়ানক। শব্দবোৰৰ তীব্ৰতা কেতিয়াবা ওচৰৰ গাঁওলোৱাৰ বুকু কাপুৱাই তুলিছিল। ক’ত হৰিশে শিকিলে এই ভাষা, কিবা মন্ত্র, সেয়া কাকো বুজি নপৰিছিল। গাঁওৰ মানুহে ভাবিলে—তেওঁ হয়তো জ্বৰত ভুগিছে আৰু অসাৰ কথাই কৈ আছে। কিন্তু অমলা—হৰিশৰ দেউতাকৰ ভনী, যি শৈশৱৰ পৰাই তেওঁৰ লগত ওচৰ, তেওঁ এইবোৰক “অসুখ” বুলি মানি নপৰিলে। তেওঁৰ চকুত স্পষ্ট লাগিছিল যে দাদা হৰিশত কোনোবাই কিবা অন্য শক্তি প্ৰৱেশ কৰিছে।

দিনবোৰ পাৰ হোৱাৰ লগে লগে হৰিশৰ পৰিৱৰ্তন অধিকতৰ ভয়ংকৰ ৰূপ লৈ গ’ল। তেওঁৰ শৰীৰৰ গঠনতো এক অদ্ভুত ভাৱে পাল্টিব ধৰিলে—মুখমণ্ডল দীঘলকৈ পৰি গৈছিল, চামোৰ ৰং দিনক দিনে পচপচীয়া হ’ব ধৰিছিল। বিশেষকৈ চকু—সেই চকুৱে গাঁওখনৰ মানুহক আঁতৰি থবলৈ বাধ্য কৰিলে। চকুত সদায় ৰক্তাভ আভা, আৰু সেই দৃষ্টিয়ে কাকো সন্মুখত আহিলে গাত এক অস্বস্তি আৰু কঁপনি লাগিছিল। প্ৰথমতে কাকো সেয়া ফালে লক্ষ্য নকৰিলেও, গাঁওখনত এক ধৰণৰ কেঁপনি ফুৰিবলৈ ধৰিলে। হৰিশে দিনত প্ৰায় নকথা কৈ, সৰু-সৰু কামত বিৰক্তি দেখুৱাই, আৰু ৰাতি হ’লে ঘৰৰ ওচৰত ঘূৰি ফুৰিছিল। এজন জুৱানৰ জীৱনত সাধাৰণ উৎসাহ আৰু আনন্দৰ পৰিবৰ্তে, তেওঁৰ গোটেই জীৱন যেন শোকৰ আভাত ঢাকি গ’ল। অমলাৰ অন্তৰত এই পৰিৱৰ্তনে ভয় জাগালে। তেওঁ ভাবিলে—“এইটো সেই বনৰ গহনাৰ পৰিণতি নহয় নেকি?” যিহেতু গাঁওখনৰ মানুহে দেৱনাথ কাকাৰ গপবোৰক উপহাস কৰিছিল, সেইদৰে অমলাৰ কথাবোৰো হয়তো কাকো নবিশ্বাস কৰিব। তথাপিও তেওঁৰ অন্তৰস্থ intuitional অনুভূতিয়ে দৃঢ় কৈছিল—হৰিশত এক অশুভ শক্তিৰ ছাঁ নামিছে।

গাঁওখনৰ আনসকলৰ মনত ভিন্ন ধৰণৰ সন্দেহ আৰু গুজব উকি মাৰিবলৈ ধৰিলে। এজন পুৰোহিতে কৈছিল—“তেওঁৰ গাত অশুভ আত্মা সোমাইছে।” আন এজন মহিলাই কাণে কাণে ক’লে—“হয়তো হৰিশে বনৰ ডাইনীৰ স্পৰ্শ পাইছে।” কিন্তু কেতিয়াও কাকো স্পষ্টকৈ ক’লে নে হৰিশক ডাইনীৰ ফাঁদৰ পৰা বচাব লাগে। সকলোৱে মাথোঁ কাণত গুজব শুনি আতঙ্কত থাকিল। হৰিশে এইসময়ত খেতিত কাম কৰিবলৈ অক্ষম হৈছিল, গাওঁৰ অনুষ্ঠানতো দূৰত ৰ’ব ধৰিলে। তেওঁৰ কণ্ঠৰ স্বৰো গম্ভীৰ আৰু অচিনাকি হৈ পৰিছিল—যেন মানুহৰ স্বৰ নহয়, মাটিৰ তলৰ পৰা উঠা কোনোবা প্রাচীন শক্তিৰ কণ্ঠ। ৰাতি উশাহ-ধৰা হাওঁৰে গাঁওখনৰ মাটি কঁপাই দিছিল, আৰু সেই সময়তে হৰিশৰ ঘৰ পৰা অচিনাকি শব্দ নথকা নথকাকৈ অহা গাঁওলোৱাসকলৰ বুকুত ডৰ নামিছিল। অমলা এই সকলো দেখা-শুনা কৰি মনে মনে প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে—তেওঁ যিমানেই বিপদ আহক, দাদাক বচাবৰ বাবে উপায় বিচাৰিবই লাগিব। দেউতাক দেৱনাথ কাকাৰ গপত থকা সতর্কতাই অমলাক অধিক দৃঢ় কৰিলে। সেয়া আছিল এক গোপন সূচনা—অভিশপ্ত গহনাই এই পৰিৱৰ্তনৰ মূল, আৰু যদি গহনাৰ অভিশাপ ভাঙিবলৈ নোৱাৰি, তেন্তে হৰিশ আৰু কেতিয়াও পূৰ্ণ মানৱ ৰূপত উভতি নপৰিব।

–

অমলাৰ মনত সন্দেহবোৰ দিন দিন বেছি দৃঢ় হ’ব ধৰিছিল। দাদাক দিনক দিনে মানৱৰ পৰা আঁতৰি যোৱা দেখা পাই তেওঁ নিজে গোপনে উপায় বিচাৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে। হৰিশৰ চকুৰ লাল আভা আৰু ৰাতি নামি আহিলেই তেওঁৰ ওচৰৰ ডাঙৰগছৰ ছাঁত অচিনাকি শব্দেৰে বহি থকা অভ্যাসে অমলাক শিহৰিত কৰি তুলিছিল। গাঁওৰ আনসকলে ভয়তে তেওঁৰ লগৰ পৰা আঁতৰি থকাৰ পথ ল’লে। বহুদিনলৈ অমলায় এই কথাবোৰ দমন কৰি ৰাখিলে, কিন্তু অন্তৰৰে জানিছিল যে এই সকলোবোৰ সাধাৰণ অসুখ নহয়। এজন জীয়াৰ ভনী, এজনী সাহসী গাঁওলীয়া যুৱতী হিচাপে তেওঁ দাদাক বচাবৰ বাবে চেষ্টা নকৰিলে সৰ্বনাশ হ’ব। এজনেই তেওঁ গোপনে দেৱনাথ কাকাৰ ওচৰলৈ গ’ল, কাৰণ গাঁওখনত ডাইনীৰ দান্তিকথা বেছি জানে বুলিয়েই সকলো দেৱনাথ কাকাক বিশ্বাস নকৰে যদিও, অমলাৰ অন্তৰজীৱনে তেওঁক ক’ত যেন সঠিক উত্তৰ বিচাৰি পাব সেই বুজাবুজি দিছিল। ৰাতিপুৱাই বতৰ কুলুকুলু বতাহ বুই গাঁওখনৰ ওপৰত নামি আহিছিল, সেই বতাহৰ মাজত অমলায় দেৱনাথ কাকাক গোপনে ঘৰত পাই সোধিলে—“কাকা, মই জানো, আপুনি কেতিয়াবা গহনাৰ কথা কোৱা। দাদাৰ পৰা মই বুজিছোঁ যে, সি বনত কিবা অদ্ভুত বস্তুৰ স্পৰ্শ পাইছিল। সেইটো কি সেই গহনানেকি?” দেৱনাথ কাকাই গভীৰ উশাহ লৈ কণ্ঠ শীতল কৰি ক’লে—“অমলা, সঁচাকৈ যদি দাদাই সেই গহনাটো স্পৰ্শ কৰিছে, তেতিয়াহ’লে তেওঁৰ ওপৰত এক ভয়ংকৰ অভিশাপ পৰিছে।”

দেৱনাথ কাকাই গোপন কণ্ঠেৰে দান্তিকথাটো ক’ত বৰ্ণনা কৰিলে। বহুবছৰ আগৰ কথা, গাঁওখনৰ ওচৰৰ সেই বনখনত এজনী ডাইনী ৰক্তমালা নীৰবভাৱে বাস কৰিছিল। তেওঁ সাধাৰণ ডাইনীৰ দৰে মাথোঁ ভয় দেখুৱাই ফুৰা নাছিল, বরঞ্চ নিজৰ শক্তিক সৰ্বনাশৰ ৰূপত পৰীক্ষা কৰিবলৈ লোকক লোভৰ ফাঁদত পেলাব বিচাৰিছিল। কোৱা হয় যে তেওঁ গোটেই গাওঁখন ধ্বংস কৰিবলৈ সোনৰ গহনা ব্যৱহাৰ কৰিছিল। চকচকে সেই গহনাবোৰ বনলৈ এৰি দিছিল, আৰু যিজনে স্পৰ্শ কৰিলে, তেওঁক ধীৰে ধীৰে অমানৱ ৰূপলৈ টানি লৈ যোৱা আৰম্ভ হৈছিল। প্ৰথমতে সেইবোৰে কেৱল ক্লান্তি আৰু অসুস্থতাৰ ৰূপ লয়, তাৰপাছত মানুহৰ গাত অচিনাকি পৰিৱৰ্তন আৰু চকুত লাল আভা দেখা দিয়ে। আৰু যেতিয়া সেই অভিশাপ পূৰ্ণ হয়, তেতিয়া সেই মানুহ গোটেই গাঁওক ভয় দেখুৱাই থকা ডাইনীৰ দাস হৈ পৰে। “গহনাই মানৱ আৰু অমানৱৰ সীমান্ত ভাঙিবলৈ সক্ষম,” দেৱনাথ কাকাই গম্ভীৰভাৱে ক’লে, “যিজনে সেই গহনাক স্পৰ্শ কৰে, সি মানুহৰ দেহত থাকি-থাকিও অমানৱৰ দাস হৈ পৰে।” অমলাৰ বুকু শীতল হ’ল, কাৰণ তেওঁ দাদাত এইবোৰ লক্ষণ ইতিমধ্যেই দেখিছিল। কাকাক প্ৰশ্ন কৰিলে—“তেতিয়া উপায় কি? কিমান দিনৰ ভিতৰতে দাদা সম্পূৰ্ণ অমানৱ হৈ যাব?” দেৱনাথ কাকাই শূন্য দৃষ্টিৰে বহুত সময় চুপচাপ থকাৰ পাছত ক’লে—“অভিশাপ ভাঙিব পাৰি মাথোঁ সাহস আৰু পূৰ্ণ বিশ্বাসৰে। গহনাৰ শক্তি ভাঙিবৰ বাবে জগতৰ শুদ্ধতা আৰু প্ৰাচীন মন্ত্রৰ প্ৰয়োজন। কিন্তু সেয়া অতি বিপদজনক। ডাইনীয়ে সহজে নিজৰ শক্তি এৰি নেদিব।”

অমলা দেৱনাথ কাকাৰ কথাবোৰ শুনি অৱশ হৈ পৰিলেও, তেওঁৰ অন্তৰৰ শক্তিয়ে এইটো স্পষ্ট কৰিলে যে তেওঁ এই চেষ্টা নকৰিলে হৰিশৰ জীৱন বচাব পৰা নাযাব। গাঁওখনৰ আনসকল হয়তো ইতিমধ্যে হৰিশক বর্জন কৰিবলৈ সাজু হৈছে, কিন্তু এজন ভনী হিচাপে অমলাৰ দায়িত্ব আছিল দাদাক মৃত্যুৰ পৰা আৰু অধিক ভয়ংকৰ পৰিণতিৰ পৰা ৰক্ষা কৰা। ৰাতিপুৱাৰ আগতেই তেওঁ নিজৰ ভিতৰত প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে—“যিমানেই ডাঙৰ বিপদ আহক, মই দাদাক বচাবলৈ যাব।” দেৱনাথ কাকাই তেওঁক কেইটামান প্ৰাচীন মন্ত্র আৰু পূৰ্ণিমাৰ নিশাত বনলৈ ল’ব লগীয়া সামগ্ৰীৰ কথা ক’লে। কাকাই সতর্ক কৰিলে—“অমলা, বনে যেতিয়া তোৰ ওপৰত ছাঁ নামিব, তেতিয়া ভয়ক অন্তৰৰ পৰা আঁতৰি পেলাবি। কাৰণ ভয় হৈছে সেই শক্তিৰ প্ৰথম খাদ্য।” অমলাৰ চকুত এক অদ্ভুত দৃঢ়তাৰ আভা জন্মিলে। গাঁওখনত সকলে ভয়তে আঁতৰি থকাৰ সময়ত তেওঁ একমাত্ৰ ব্যক্তি হ’ল, যিয়ে আগবাঢ়ি এই শাপ ভাঙিবলৈ প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে। বনখনৰ বুকুত শিয়ালৰ হাঁহি, অচিনাকি ফুকনি আৰু পোহৰৰ দুষ্ট আভাৰ মাজেৰে তেওঁক অতি শীঘ্ৰেই ডাইনীৰ মুখামুখি হ’ব লাগিব। আৰু তাতেই নিৰ্ধাৰিত হ’ব—হৰিশক উভতাই আনা যাব নে, গাঁওখনৰ ওপৰত চিৰদিনৰ বাবে অশুভ অভিশাপ নামি থাকিব।

–

হৰিশৰ ৰূপান্তৰ এতিয়া সৰ্বজনবিদিত হৈ পৰিছিল। গাঁওখনৰ প্ৰতিজন মানুহে তেওঁৰ দেহত হোৱা ভয়ংকৰ পৰিৱৰ্তন নিজৰ চকুত দেখিছিল। দিনৰ আলোত তেওঁৰ চকুত লুকাই থকা ৰক্তাভ আভা সদায় অশান্তি জন্মাইছিল, কিন্তু ৰাতি হ’লেই সেই চকুৱে যেন অগ্নিশিখাৰ দৰে জ্বলি উঠিছিল। গাঁওৰ ছোৱালীসকলে তেওঁৰ সন্মুখত আহিলে গাত কঁপনি ধৰি দিছিল, আৰু পুৰুষসকলে অচিনাকি এক চাপৰ অনুভৱ কৰিছিল—যেন হৰিশৰ দৃষ্টিয়ে তেওঁলোকৰ মানসিক শক্তিক স্তব্ধ কৰি পেলাইছিল। তেওঁৰ উপস্থিতিত মানুহৰ মুখ থমকি গৈছিল, সৰু ল’ৰাই কেঁচা কান্দোন তুলিছিল, কুকুৰ-বিড়ালবোৰো অনিয়মিত আচৰণ দেখুৱাইছিল। একেলগে সকলোৰে হৃদয়ত ভয় আৰু সন্দেহৰ কঁপি ফুৰিছিল। তেওঁক গাঁওখনৰ মাজত দেখিবলৈ পালে মানুহে আঁতৰি গ’লেও, পিঠি উজাই দিয়া নহ’ল। যেন গোপনে সকলোয়ে বুজি পাইছিল—হৰিশত কোনো মানৱীয় শক্তি নে, অশুভ শক্তিয়ে আধিপত্য বিস্তাৰ কৰিছে। গাঁওখনৰ নৈমিত্তিক শৃঙ্খলাৰ পৰিবৰ্তে হৰিশৰ ছাঁয়ে গাওঁখনৰ ওপৰত এক গাঢ় দমবন্ধ কৰা নৈশব্দ নামাই আনিছিল।

দিনবিলাকত গাঁওবাসী তেওঁৰ আচৰণৰ পৰা পৰিষ্কাৰ বুজি পাইছিল যে হৰিশৰ জীৱন মানৱৰ সীমাৰ পৰা সৰি গৈছে। তেওঁ অতি কম কথা কৈছিল, আৰু যেতিয়া মুখ খোলিছিল, তেতিয়া সেই কণ্ঠৰ গম্ভীৰতা মানুহৰ বুকুত কম্পন তুলিছিল। কেতিয়াবা তেওঁ বনলৈ দীঘল সময় ধৰি অদৃশ্য হৈ যাইছিল আৰু গাঁওলৈ উভতি আহোতে তেওঁৰ কাপোৰত শুকান পাত, কেতিয়াবা শলমলীয়া গন্ধ লাগি থাকিছিল। গাঁওলোৱাসকলে কাণত কাণে ক’লে—“ডাইনীয়ে তেওঁক টানি লৈ গৈছে, আৰু সেই ডাইনীৰ জাদুৰে সি এতিয়া আমাৰ মাজত অর্ধেক মানুহ, অর্ধেক অমানৱ।” বহুদিনলৈ গোপনে গোপনে ফুৰা এই গুজববোৰ শেষত এক সিদ্ধান্তলৈ গ’ল। এজন বয়োজ্যেষ্ঠ ক’লে—“যদি হৰিশক এতিয়াই আঁতৰাই নিদি, সি গাঁওখনক ধ্বংস কৰিব।” আন এজন ক’লে—“এইবাৰ বন্যা-অসুখ নহয়, ডাইনীৰ শক্তি আমাৰ ঘৰখন ভস্ম কৰিব।” এপাশে ভয়, আনপাশে হৰিশৰ ওপৰত লুকুৱা স্নেহ—এই দুই অনুভূতিয়ে গাঁওখনৰ লোকক দিশেহীন কৰি তুলিছিল। কোনোবাই স্পষ্টকৈ মুখ খোলিব নোৱাৰিলেও, সকলোৰে অন্তৰত একে প্ৰশ্ন গুজি থাকিল—“হৰিশক গাঁওৰ পৰা উলিয়াই দিয়াৰ সময় নাহিল নেকি?”

এই পৰিস্থিতিত অমলা একমাত্ৰ ব্যতিক্ৰম হৈ পৰিছিল। তেওঁৰ চকুত স্নেহ আৰু বিশ্বাসে ভয়ক দমাই ৰাখিছিল। গাঁওবাসী যদিও তেওঁক কৈছিল—“হৰিশক আঁতৰাব লাগিব,” অমলাই প্ৰতিবাদ কৰি উঠিছিল। তেওঁ কৈছিল—“দাদা এতিয়াও মানুহ। সি অসুখত আছে, কিন্তু ডাইনীৰ জাদু ভাঙি সি উভতি আহিব।” গাঁওবাসীয়ে তেওঁৰ এই কথা বিশ্বাস নকৰিলে। কিছুমান কৈছিল—অমলা মোহত পৰিছে; কিছুমান ভাবিছিল—তেওঁ নিজেও ডাইনীৰ প্ৰভাৱত সোমাই আছে। গাঁওখনৰ পৰিবেশ দিনক দিনে আঁধাৰ আৰু ভয়ৰ ঘনঘটত ভৰি পৰিছিল। গৰাকীহীনকৈ খেতি ৰোৱা, বাচ্চাসকলে ৰাতি ঘুমাব নোৱাৰা, গৃহিণীসকলে দেৱতা-দেৱীৰ সন্মুখত দীঘল প্ৰাৰ্থনা কৰা—এইবোৰ সকলো হৰিশৰ নামৰ লগত জড়িত হৈ পৰিছিল। গাঁওখনৰ শান্তি আৰু স্বাভাৱিকতা যেন অদৃশ্য হৈ গ’ল। হৰিশৰ ছাঁত বন্দী হৈ গাঁওখন শ্বাস ল’ব নোৱাৰা দৰে দম বন্ধ হৈ পৰিছিল। আৰু এই সময়তে, অমলাৰ অন্তৰাত্মাই শপত লৈছিল—“মই যিমানেই বিপদ আহক, দাদাক বচাম। যদি গাঁওয়ে তেওঁক আঁতৰাই দিব খোজে, মই একমাত্ৰ ৰক্ষা কৰোঁ।” গাঁওখনৰ এই ভয়ংকৰ আতঙ্কই শেষত অমলাক অদৃশ্য এক যুদ্ধৰ মঞ্চলৈ ঠেলি দিলে, য’ত তেওঁক ডাইনীৰ সৈতে সরাসৰি সংঘাত কৰিবলৈ সাজু হ’ব লাগিব।

–

অমলাৰ অন্তৰত তীব্ৰ দ্বন্দ্ব চলি আছিল। এটা ফালে গাঁওবাসীৰ আতঙ্ক, যিয়ে দিনেদিনে হৰিশক গাঁওৰ পৰা উলিয়াই দিয়া উচিত বুলি মত দি আছিল; আন ফালে তেওঁৰ নিজ দাদাৰ প্ৰতিচ্ছবি—শৈশৱৰ সপোনৰ সঙ্গী, খেলনাৰ বাবে ৰঙা মাটি গোটাই দিয়া, ৰাতিপুৱা জাপতে চোলা আনি দিয়া, স্নেহৰ সুৰত মৰমেৰে নাম ধৰোঁতা সেই দাদা। হৰিশ এতিয়া জাদুৰ শৃঙ্খলাত বন্দী হলেও, অমলাৰ চকুত সি অমানৱ নহয়—সি এক অসহায় শিকাৰ। এই বিশ্বাসই তেওঁৰ অন্তৰাত্মাত এক অদম্য শক্তি জাগ্ৰত কৰিলে। গাঁওবাসীৰ কটূক্তি, উপহাস, আৰু ডৰাবোৰ উপেক্ষা কৰি অমলায় স্পষ্ট ঘোষণা কৰিলে—“হৰিশ মোৰ দাদা। তেওঁক মই বচাম। ডাইনীৰ গহনা ভাঙি দাদাক পুনৰ মানুহ কৰি তোলাব।” এই কথাৰে অমলা নিজৰ হৃদয়ত এক পবিত্ৰ প্ৰতিজ্ঞা লৈ গ’ল। তেওঁৰ কোমল হৃদয়ত সাহসৰ অগ্নিশিখা জ্বলি উঠিল; আৰু সেই দিনৰ পৰা তেওঁ জানিলে যে নিজৰ যাত্ৰা সাধাৰণ নহয়—ই এক অলৌকিক শক্তিৰ সন্মুখীন হোৱাৰ যাত্ৰা।

যাত্ৰা আৰম্ভ কৰাৰ পূৰ্বে অমলায় গাঁওখনৰ পুৰণি গৃহবৃদ্ধ দেৱনাথ কাকাৰ কাষলৈ গ’ল। দেৱনাথে জীয়ৰীক ল’লে দেখিলে, তেওঁৰ চকুত চিন্তাৰ ছাঁ পৰিল। অমলায় কাকাক হাত ধৰি ক’লে—“মই বনত ডাইনীৰ সন্ধানত যাম। মোৰ দাদাক বচাবই লাগিব। মোক কিবা সহায় কৰিব পাৰেনে?” কাকাই দীঘল নিশ্বাস এশাৰি গোপন কোঠালিৰ পৰা এজন প্ৰাচীন পূজাৰ সামগ্ৰী দাঙি লৈ আহিল। হাতত তামোলৰ খোল, অকলত প্ৰাৰ্থনাৰ শঙ্খ, আৰু কেতেকী ফুলৰ শুকান মালা দি ক’লে—“এইবোৰ তোৰ সঙ্গী হ’ব। কিন্তু সাবধান, ডাইনীৰ শক্তি আমাৰ সকলো শাস্ত্ৰক ধ্বংস কৰিব পাৰে। মাথোঁ তোৰ বিশ্বাসে, তোৰ দাদাৰ ওপৰত তোৰ মৰমে সেই অশুভ শক্তিক নমাব পাৰিব।” অমলাৰ হাতত সেই সামগ্ৰী দিয়া মাত্ৰেই কাকাই যোগ কৰিলে—“মনত ৰাখ, ডাইনীৰ গহনা য’ত আছে, সেয়া পবিত্ৰ আগুনে ধ্বংস কৰিব পাৰে।” এই কথা শুনি অমলাৰ অন্তৰত এক নতুন দৃঢ়তা জন্মিল। তেওঁৰ দৃষ্টিত এক দৃঢ় সিদ্ধান্তৰ প্ৰতিচ্ছবি স্পষ্ট হৈ পৰিল। তেওঁ জানিলে, এই যাত্ৰা মাত্ৰ বনৰ আঁধাৰত নহয়, নিজৰ মনৰ আঁধাৰৰ সৈতে যুদ্ধো বটে।

সন্ধিয়া নামি আহিল। গাঁওখনৰ ওপৰত আঁধাৰ গাঢ় হৈ পৰিল। জনমানুহে নিজৰ ঘৰখনৰ তালা মাৰি লুকাই থাকিলেও, অমলা একমাত্ৰ দেউতাৰ আগত প্ৰণাম কৰি, প্ৰাচীন সামগ্ৰীসমূহেৰে সজ্জিত হৈ বনদ্বাৰলৈ গ’লে। গাঁওবাসীৰ কেউজনীয়ে আঁতৰ পৰা লক্ষ্য কৰিছিল—এই নাজুক ছোৱালীজনী ডাইনীৰ আঁচললৈ প্ৰৱেশ কৰিবলৈ সাজু হৈছে। গাঁওখনৰ গম্ভীৰ নৈশব্দ ভাঙি মাত্ৰ কেঁচা কেঁচি কুকুৰৰ ডাহবোৰে শূন্য বনদ্বাৰত সৰগোল তুলিছিল। অমলাৰ পদক্ষেপ দৃঢ়, চকুত দৃঢ়তা; তেওঁ জানিছিল—এই আঁধাৰৰ আঁৰত থকা বিপদই তেওঁৰ পৰীক্ষা হ’ব। কিন্তু তেওঁৰ হৃদয়ৰ গভীৰতাৰে কাণে কাণে কৈছিল—“হৰিশ মোৰ দাদা। মোৰ প্ৰতিজ্ঞা সঁচা। মই সিয়েই যেতিয়ালৈ বাচিব পাৰোঁ, তেতিয়ালৈ কোনো ডাইনীৰ জাদু শক্তিশালী নহ’ব।” এভাবে, অমলা প্ৰাচীন পূজাৰ সামগ্ৰী বগাই, অজানাৰ আঁধাৰ ফালি, সাহসৰ সিঁচা সলিলে আগবাঢ়ি গ’ল—যেন এক দীঘল যুদ্ধযাত্ৰাৰ আৰম্ভণি।

–

অমলা দীঘল আঁধাৰৰ পথ ফালি বনৰ অন্তৰলৈ গৈছিল। পথটো যেন দিনদিনে গভীৰ হৈ উঠিছিল, গছৰ ডালবোৰে আকাশ ঢাকি দিলে, বতাহৰ গুৰিও হঠাৎ থমকি আহিল। সেই নিশব্দত মাত্ৰ অমলাৰ শ্বাস-প্ৰশ্বাস আৰু শুকান পাতত খোজৰ শব্দ শুনা গৈছিল। হঠাৎ বনখনৰ অন্তৰত এক শীতল সোঁতোৱে তেওঁৰ শৰীৰ কঁপাই তুলিলে। মাটিৰ ওপৰত ৰক্ত-ৰঙা পোহৰে চকচক কৰিলে, আৰু সেই পোহৰৰ মাজেৰে ধীৰে ধীৰে আগবাঢ়ি আহিল এজনী ভয়ংকৰ আকাৰ। দীঘল ক’লা কেশ বতাহত উৰুৱাই লৈছিল, চকুৰ গহ্বৰৰ পৰা জ্বলন্ত শিখাই যেন আঁধাৰক টুকুৰা টুকুৰা কৰি থৈছিল। তেওঁৰ চকুৰ দৃষ্টি অমলাৰ ওপৰত পৰা মাত্ৰেই গোটেই বনটো যেন নিৰ্জীৱ হৈ পৰিল। ডাইনী ৰক্তমালা—যাৰ নামেই গাঁওবাসীৰ হৃৎপিণ্ডত শীতল সঁহাৰি জন্মায়—তেওঁ এতিয়া অমলাৰ সন্মুখত। সৰগোলৰ দৰে হাওঁফাওঁ এৰি তেওঁ গম্ভীৰ কণ্ঠত ক’লে—“গহনাক এৰি দিয়া নাছিলে, হৰিশ মোৰ হ’ব।” শব্দবোৰত বিষৰ কণ্ঠ, আতঙ্কৰ ছাঁ, আৰু এক অদ্ভুত মোহময়তা মিশ্ৰিত আছিল।

অমলা প্ৰথমে শীতলে কঁপিছিল, কিন্তু পাছতে তেওঁৰ অন্তৰত এক অদ্ভুত শক্তি জাগ্ৰত হ’ল। তেওঁ হাতত থকা প্ৰাচীন পূজাৰ সামগ্ৰীসমূহ দৃঢ়ভাৱে মুঠি মাৰি ধৰি, দেৱনাথ কাকাৰ কথাবোৰ মনত পেলালে—“তোৰ বিশ্বাস, তোৰ মৰমেই তোৰ ঢাল।” ডাইনীৰ চকুৰ জ্বলন্ত আগুনৰ ফালে চাই অমলায় দৃঢ়স্বৰে ক’লে—“হৰিশ মোৰ দাদা। তেওঁক তই কেতিয়াও নিবলৈ নোৱাৰিবি। মোৰ সৰু জীৱন আমি সিঁচা কৰিম, কিন্তু দাদাক তোৰ অন্ধকাৰী গহ্বৰত ঢুকিব দিব নোৱাৰিম।” ডাইনী ৰক্তমালাৰ মুখত তিৰস্কাৰৰ হাঁহি বিকশিত হ’ল। হাঁহিটো কেতিয়াবা কাণৰ পৰা কাণলৈ বাগৰি গ’ল, কেতিয়াবা উভতি উভতি মাটিৰ নিচেইৰ পৰা উথলি আহিল। হঠাৎ তেওঁৰ হাতত ধোঁৱাৰ দৰে গাঢ় ক’লা মেঘ গোট খাই উঠিল, আৰু সেই মেঘৰ পৰা মুৰবিহীন ডালৰ দৰে হাতবোৰ অমলাৰ ফালে লহৰি মাৰিলে। বনখনৰ পাতবোৰ উৰি গ’ল, গছৰ ডালবোৰ শব্দ কৰি ভাঙিবলৈ ধৰিল, আৰু আকাশৰ ওপৰত বজ্ৰৰ কড়কনি পৰিল। এই সংঘাতে যেন জীৱন-মৰণৰ যুদ্ধৰ আভাস দিলেহি—অমলাৰ নিষ্ঠা বনাম ডাইনীৰ শতাব্দীজোৰা জাদু।

সংঘাত তীব্ৰ হৈ উঠিল। অমলাৰ শৰীৰটো শীতল হাওঁৰে কঁপাই তুলিছিল, কিন্তু তেওঁ প্ৰাৰ্থনাৰ শঙ্খটো ধৰি শব্দ কৰিলে। শঙ্খৰ শব্দে গোটেই বনখনৰ আঁধাৰত এটা দীপ্ত শিহৰণ জন্মালে। ডাইনী কঁপিবলৈ ধৰিলে, যদিও তেওঁৰ চকুৰ আগুন আৰু প্ৰচণ্ড হৈ উঠিল। তেওঁৰ হাতৰ পৰা উৰা মেঘৰ ফালে অমলায় কেতেকী ফুলৰ শুকান মালা উচটাই দিলেহি। সেই পবিত্ৰ গন্ধে কিছু সময়ৰ বাবে আঁধাৰৰ মেঘবোৰ সৰি গ’ল। কিন্তু ডাইনী পুনৰ গগনবিদাৰী হাঁহি হাঁহি চিঞৰি উঠিল—“তই মোৰ শক্তি জানিস নে? শতাব্দীধৰি মই বহু আত্মা গ্ৰাস কৰিছোঁ, বহু গাঁও ভক্ষন কৰিছোঁ। তোৰ সৰু প্ৰাৰ্থনাই মোক জিকিব বুলি ভাবিছ?” অমলা গম্ভীৰ কণ্ঠেৰে উত্তৰ দিলে—“তোৰ শক্তি অভিশাপত, মোৰ শক্তি মৰমত। হৰিশক বচাবলৈ মই জীৱনৰ শেষ মুহূৰ্তলৈ ল’ড়িম।” এইবাৰ বজ্ৰপাত সজোৰে আঘাত কৰিলে, বনখনত অগ্নি ঝলকিল। দুয়োখন শক্তি—অন্ধকাৰ আৰু পবিত্ৰতা—একে মঞ্চত গগনবিদাৰী সংঘাতত লিপ্ত হ’ল। একেক প্ৰচণ্ড শব্দত বনক এক যুদ্ধক্ষেত্ৰৰ ৰূপ দিয়া হল, আৰু সংঘাতত অমলাৰ দমবদ্ধ কণ্ঠ আৰু ডাইনীৰ ভয়ংকৰ হাঁহি একেলগে গগনবিদাৰী হৈ উঠিল।

–

বনৰ যুদ্ধভূমি একেবাৰে প্ৰচণ্ড হৈ পৰিছিল। বজ্ৰপাতৰ শব্দে আকাশ গগনবিদাৰী কৰি তুলিছিল, গছৰ ডালবোৰ বজ্ৰাঘাতত মাটিত পৰিছিল। অমলা গা কঁপাই ধৰি থকা শঙ্খ আৰু মন্ত্রবদ্ধ কেতেকীৰ মালা ওপৰত মুঠি মাৰি ধৰিছিল। তেওঁ যিমানবাৰ প্ৰাৰ্থনা উচ্চাৰণ কৰিলে, গহনাৰ সোনালী চকচকনি তাতেই অলপ অলপকৈ ম্লান হ’ব ধৰিলে। ডাইনী ৰক্তমালাৰ চকুৰ জ্যোতি আগৰ দৰে তীব্ৰ নহ’ল; তাৰ ভিতৰত এক শঙ্কা, এক ভয় দেখা দিছিল। তেওঁ গগনৰ দিশে উভতি চিঞৰি উঠিল—“মোৰ শতাব্দীৰ সাধনা, মোৰ শতাব্দীৰ শক্তি তই নষ্ট কৰিব নোৱাৰিবি!” কিন্তু মন্ত্রৰ সুৰ আৰু শঙ্খৰ শব্দ বনৰ আঁধাৰত একে একে ফাটি আহি অন্ধকাৰক নষ্ট কৰি পেলাব ধৰিলে। হৰিশৰ গা-কঁপা অবস্থা আৰু চকুৰ ৰক্তজ্যোতি আস্তে আস্তে হ্ৰাস পাই গৈছিল। গহনাটোত থকা অভিশপ্ত শক্তি যেন মাটিৰ তললৈ ঢলি পৰি আছিল, তাৰ ম্লান পোহৰে বনখনত এক নৱ দীপ্তিৰ আভা জন্মাই তুলিছিল।

ডাইনীৰ শক্তি ক্ষয় হোৱা অনুভৱ কৰি ৰক্তমালা প্ৰচণ্ড হাহাকাৰৰে গগনবিদাৰী কৰি উঠিল। তেওঁৰ দীঘল ক’লা কেশ বতাহত উৰি গ’ল, চকুৰ আগুন শেষ প্ৰয়াসত উজ্জ্বল হৈ উঠিল, কিন্তু সেই উজ্জ্বলতাই নিজৰ শৰীৰক জ্বলাই খাই পেলালে। বনৰ মাজত অগ্নিশিখাৰ দৰে জ্বলন্ত বৃত্ত গঠিত হ’ল, আৰু তাৰ মাজেৰে ডাইনীৰ চিঞৰ ধ্বনিৰ লগে লগে তেওঁৰ আকাৰ ধীরে ধীরে অদৃশ্য হৈ গ’ল। মাত্ৰ গহনাটো বনখনৰ মাজত পৰি আছিল, সোনালী পোহৰ ম্লান হোৱাৰ পাছতো এক শেষ ঝলকৰ সৈতে জ্বলিল। সেই পোহৰেই যেন গোটেই বনৰ আঁধাৰক আলোকিত কৰি তুলিছিল। কিন্তু পিছত হঠাৎ এক শব্দেৰে গহনাটো ধূলিত পৰিণত হ’ল, যেন শতাব্দীৰ অভিশাপ এক নিমিষত শেষ হৈ পৰিল। মাটিৰ ওপৰত ছাইৰ দৰে ধূলি ছটিয়াই পৰিল, আৰু তাৰ সৈতে জাদুৰ আবৰণ গোটেই বনখনৰ পৰা আঁতৰি গ’ল।

হৰিশ মাটিত হাবুঢ়ি পৰিছিল। তেওঁৰ চকুৰ ৰক্তজ্যোতি গায়েৰে উজালি হৈ গ’ল, মুখত ভয়ংকৰ বিকৃতিৰ ছাঁ আঁতৰি গ’ল। ধীৰে ধীৰে তেওঁ নিজৰ স্বাভাৱিক ৰূপলৈ উভতি আহিল। তেওঁ নিশ্বাস ল’লে—প্ৰথমে ভাঙি-ভাঙি, তাৰপিছত দীঘল শ্বাসৰ সৈতে। অমলা চকুৰ পানী লৈ দাদাক বোৱালি ধৰিলে, আৰু গাঁওবাসী যিবোৰ দূৰত থিয় হৈ সকলো দৃশ্য উপভোগ কৰিছিল, তেওলোকৰ চকুত সঙ্কোচ আৰু ভয়ৰ লগতে নতুন উপলব্ধি উদ্ভাসিত হ’ল। তেওঁলোকে বুজিলে—ডাইনীৰ গহনা কোনো সাধারণ ধাতুৰ আভৰণ নহয়, লোভ আৰু অভিশাপৰ এক নিদৰ্শন। যিজনে লোভত পোহৰীয়া চকচকনিৰ পিছত দৌৰে, তেওঁ নিজৰ জীৱনেই বিনষ্ট কৰিব পাৰে। হৰিশৰ জীৱন বচি গ’ল, কিন্তু গাঁওবাসীৰ হृৎপিণ্ডত এটা গভীৰ শিক্ষা গাঢ়কৈ মুদ্ৰিত হৈ ৰ’ল—লোভত জন্মে ধ্বংস, মৰমত জন্মে মুক্তি।

—–