চেটিং বক্সৰ চকুপানী

বিজয় ৰঞ্জন কলিতা

নতুন নাম, নতুন বাৰ্তা

ডিম্পীৰ দিনটো বেছ ব্যস্ততাতেই গ’ল। হিতেশে তলত ডেডলাইন দি থোৱা প্ৰজেক্টটো শেষ কৰি লগে লগে ওফিছৰ লিফ্টত সোমাল। আগৰ পৰাই তেওঁ মোবাইলখন silent ৰখাৰ অভ্যাস ৰাখে—এনে অলপ সময়ো নিজক দিব পাৰিবৰ বাবে। কিন্তু আজিৰ দিনটোত বাৰুকৈয়ে মানসিক ক্লান্তি আছিল। ইচ্ছা আছিল—একেজোপা চুপচাপতা, এখন কেতাপ, আৰু এজন মানুহ—যি ক’ব, “তুমি আছা, তাতেই দিনটো বৰ ভাল।”

ঘৰত সোমাই ৰঙা চাফা, ধূসৰ পেণ্ট আৰু এখন কেপচুল থকাৰ দৰে বৰণৰ সুঁতি টপ পেলাই ড্ৰেছিং টেবুলৰ কাষলৈ গ’ল। কঁকালখন উঠাই বিছনালৈ পেলাই দিছে। ডিম্পী ফোনটো অন কৰিলে। চাৰিখন notification—ট্ৰেইনৰ টিকট, এখন meme, কাকৰবাইৰ নমস্কাৰ… আৰু এখন অচিনাকি নম্বৰৰ মেছেজ।

Hi, apunak dekhi silu Guwahati Lit Fest’ot. Moi Bikash. Kene aso?

ডিম্পীয়ে ভ্ৰূ-কুঁচুৱাই স্ক্ৰিনটো চাই থাকিল।

“বিকাশ?” নামটো অচিন। উৎসৱত মানুহ অনেক দেখা হৈছিল, এখন ফ্লেয়াৰ ল’বলৈ আহিছিল এজন—লম্বাটুৱা, চোকা গালৰ দাঁততে হাঁহি থকা মানুহ। বোধহয় সেয়েই।

DP চাবলৈ গ’ল—একটা সৰল, চিনাকি ডাঙৰ হাঁহি, ফটোখনৰ পিছুৰে এখন কিতাপৰ পৃষ্ঠা আৰু তাত এটা হেনো কবিতাৰ শাৰঃ
“বুলিবলৈ নহ’ল কথাটো, লিখি দিলো—হয়তো সময় পোৱাৰ বাবে।”

ডিম্পীৰ চকুত অলপ হাঁহিৰেৰে এবাৰ চকু মুদিলে। এই ধৰণৰ মেছেজ কেতিয়াবা বিঅনুৱা অনুভৱ দিয়ে। কিন্তু এইবাৰ কিবা এটা বেলেগ লাগিল। হয়তো সঁচাকৈয়ে দেখা হৈছিল, আৰু হয়তো সঁচাকৈয়ে মনত ৰখা আছিল।

তেওঁ slow টাইপ কৰিলে:
“Hi. Are you the one who asked me about Anuradha Sarma’s poetry that day?”

দীৰ্ঘ ৩০ ছেকেণ্ডৰ পিছত typing দেখা গ’ল।

Yes, moiye. Tumi ei line to quote kori sila—‘নিচেই কাকতত নাম লিখা স্বপ্নবোৰ’… মই তেতিয়াই ভাবিছিলো, মানুহজনে পঢ়া মানুহ।

ডিম্পীৰ ওঁঠত হাঁহি।

“Reading doesn’t make you special. But remembering someone’s quote does.”

Tumi মেচেজটো ignore কৰিব পাৰিলা, but you didn’t. তাতেই মোৰ মনত হ’ল, মই ঠিক জনীলৈ লিখিছো।

কথাটো ডিঙিত কিবা কেলেক লাগি পৰিল। ডিম্পী একেখন বগা বালিশত ওলোটাই পৰিল। কেতিয়াবা অচিন নামবোৰেই, এক সময়ত জাননিসকল হ’ব পাৰে—এই সম্ভাৱনাটোৱে ভাল লাগে।

“ঠিক আছে, বিকাশ,”—তেওঁ ভাবিলে—”আহা, অলপ কথোপকথন হওঁ দে।”
“So what do you teach? You seem like a professor or a full-time dreamer.”

Hah! Moi actually English honours porhua. Etia Silapathar college’ot lecturer. Tumak dekhi poetry discuss koribo bhabise. Amar sahitya sambandh thakibo lage, nai?”

ডিম্পীয়ে লিখিলে,

“Poetry is a dangerous place to connect, বিকাশ। কথা বেছিকৈ লিখা মানে, মন তাতেই ধৰা খাই যায়।”

I’m willing to take that risk, if you are.
Because tumi—how to say this—ekhon kobita hoba pare.

ডিম্পীৰ বুকুত কিবা এটা তীব্ৰ গতি পাই গ’ল। শব্দবোৰ সৰল, কিন্তু সঁচা।

“I’m not a poem. I’m more like a forgotten bookmark. But if you want to read… I won’t stop you.”

Then I’ll read you every night. One line at a time. Promise.

সন্ধিয়াৰ আলো-বাতি, ঘৰৰ পৰা অহা টিভিৰ শব্দ, আৰু বাহিৰত বাজি থকা কাৰৰ হৰ্ণ—এইবোৰৰ মাজত ডিম্পীয়ে অনুভৱ কৰিলে—আজি কিবা এটা নতুন আৰম্ভ হৈছে। কেৱল এখন হোৱাটস্যাপ মেছেজৰ পৰা জন্ম লোৱা এটি সম্ভাৱনাময় অনুভৱ।

বহুদিন ধৰি তেওঁ নিজকে আকৌ এজন মানুহৰ আগত খুলিবলৈ সাহস নকৰিলে। কিন্তু বিকাশ—এই নামটো, এই কথাবোৰ—তেওঁক চুপচাপ আকৌ বিশ্বাস কৰিবলৈ উদ্বুদ্ধ কৰিলে।

কেতিয়াবা হৃদয় এটাৰে যোগাযোগ কৰিবলৈ এটা স্ক্ৰিন যথেষ্ট।
কেতিয়াবা ডিঙিত পৰি থকা উশাহৰ নিচিনা এটা শব্দেই—”Hi”—পৰ্যাপ্ত।

তেওঁ মোবাইলটো বিছনাৰ কাষত থ’লে। বিকাশৰ মেছেজ আহিল—

“Bhal pao jodi, eti poem tumar babe likhim. Everyday. No pressure.”

ডিম্পীয়ে লিখিলে—

“Okay, Bikash. Start with one line.”

“Ei online andharot, ek matra tomari naam ujala hoi ase.”

চকুত পানী আহিবলৈ খোজ দিলে। বহুদিন ধৰি শব্দবোৰ এনেদৰে ওফোৰা নাছিল।

এইটো কেৱল আৰম্ভণি—আনন্দ আৰু আশংকাৰেৰে ভৰা, কিন্তু সম্ভৱ।

শব্দৰ আঁৰত মুখ

ডিম্পী ঘড়ি চালে—ৰাতি ১১:৪৭।
তেওঁ ভাৱিছিল, হয়তো মেছেজটো দিয়াৰ পিছত বিকাশ থমকি যাব। কিন্তু সেই মানুহটো তাৰ বিপৰীত—চুপচাপ হৃদয়খন উলিয়াই তেওঁলৈ আগবঢ়াইছিল।

“Ei online andharot, ek matra tomari naam ujala hoi ase.”

সঁচা কথাই—তেওঁ বহুদিন কোনো পুৰুষৰ পৰা এনে কবিতাৰ দৰে সংলাপ পোৱা নাছিল।

সঁচাকৈয়ে অনুভৱ কৰি লিখা বুলি বুজা গৈছিল—নাৱৈ, forward-করা মৰমৰ শব্দ নহয়।

তেওঁ keyboard খুলিলে।
“What made you write that line?”

বিকাশ typing…

“Because I felt it. Kiba beluka bela, kiba bandoror alo, kiba dekha napowa mukh—tumi ei online darkness’ot eta anchalik ujala. Not just to me. Probably to yourself too.”

“You speak like you know me,” ডিম্পীয়ে লিখিলে।

“And yet, we’ve never really met.”

“Sokute dekha, mone rakha, kobita porha… I think we’ve met more than most people who sit together in cafés but don’t even ask how the other person slept last night.”

এই উক্তিটো মনৰ গভীৰ কোনো প্ৰান্তত বাজি উঠিল।

অৱিকল।

তেওঁ নিজৰ ওচৰৰ কিতাপৰ থূপ চালে—”Women Who Run With the Wolves,” “আমাৰ ভাষাৰ দুখ,” আৰু “লিখা হোৱা পাহাৰৰ সোঁতত…”
সেইবোৰ পাঠ—সেইবোৰে তেওঁক বহুতৰ পৰা আঁতৰি ৰাখিছিল। কেতিয়াবা নিজকে বুজি নোপোৱা মানুহৰ লগত কথা পাতিবলৈকৈ—এজন অচিনাকি, যিয়ে শব্দৰ আঁৰত অনুভৱ কৰে—তেওঁ অধিক সুৰক্ষিত অনুভৱ কৰিছিল।

“Poetry scares me sometimes,” ডিম্পীয়ে লিখিলে।
“Because when someone writes well, I start believing in them too quickly.”

“Tumi biswas kariba lagibo. Not in me. In yourself—to hold on and to let go, both at once.”

ডিম্পীয়ে অলপ সময় স্ক্ৰিনটোৰ ফালেই চাই থাকিল।

অচিন নামবোৰৰ মাজত কেতিয়াবা এটা চিনাকি প্ৰশ্ন ওলায়—”আজি কেনেকৈ ইফালে আহিলা?”
কথোপকথনবোৰ কেতিয়াবা বিৰক্তিকৰ হয়, কেতিয়াবা ফেকা।
কিন্তু বিকাশৰ বাৰ্তাবোৰ—সেইবোৰে ডিম্পীৰ ভিতৰতে ডিঙিত থকা শব্দবোৰ উলাই আহিবলৈ দিছিল।

তেওঁ লিখিলে,
“Do you ever feel that maybe, just maybe, the people who are meant to understand us… they arrive too late?”

“Kintu tumi late noho. Tumi timely. Moi late hoba pare, kintu tumi noho. You replied. That’s enough proof.”

এজন লোক—কবিতা লিখে, সময়ত ধৈৰ্য্য ৰাখে, আৰু নোহোৱা ঠাইৰ পৰা হাত আগবঢ়ায়।

তেওঁ কেতিয়াবা চিঞৰিবলৈ মন কৰে, কিন্তু বিকাশৰ সৈতে, কথাবোৰ কোমল হৈ ওলায়।

“You know, if I ever meet you again, I probably won’t recognize you.”

“Then let’s meet like words do. Page’ot, not face’ot. Mind’ot, not mask’ot.”

ডিম্পী মোবাইলটো অলপ হেচাই ধৰে। স্ক্ৰিনত বিকাশৰ ডিপিত ওজাআলা পোহৰ, আৰু ব্যাকগ্রাউণ্ডত একেবাৰে ধূসৰ খৰদ্ৰুপ ছবি। যেন ক’ব খোজে—”মই এতিয়াও চূড়ান্ত নোৱাৰিছোঁ, কিন্তু লিখা পাছে পলাইছোঁ।”

তেওঁ লিখিলে,
“Do you believe in fleeting love?”

“Moi believe koru—some love stories are not meant to be forever. They’re meant to be full. Like a poem that ends before you’re ready.”

“Are you full, Bikash?”

“No. Moi ekhno porhi ase. And I’m scared—if I finish this, will there be silence?”

ডিম্পীয়ে তাতে নিজক হেৰাই পেলালে। তেওঁৰ অতীতত থকা বহু বস্তু যেন আকৌ একেটা কথা কৈ আছিল। কাকো ধৰি নাৰাখি দিয়া মৰমবোৰ, সময়ত ভাঙি যোৱা কথোপকথন, আৰু সেই শুনা নাযোৱা “হ’ব পাৰিল”বোৰ।

তেওঁ বহু সময় চুপ। বিকাশো typing নকৰে। যেন শব্দবোৰে নিজৰ সময়ত নিশব্দ পছন্দ কৰিছে।

ডিম্পীয়ে লিখিলে—
“Let’s not fall in love, Bikash.”

“Thik ase. Let’s rise in it, silently.”

সেই নিশা ঘুমটো দেৰি আহিল। ডিম্পীয়ে হাতত মোবাইল লৈ থাকিল—নিদ্ৰাহীন নহয়, কিন্তু সাৰ্বভৌম শান্ততাৰে ভৰা। যেন সেই স্ক্ৰীণটোৰ আঁৰত বিকাশেই আছিল, যিয়ে নিজৰ শব্দৰে তেওঁৰ দিনটো বুকুত লুকুৱাই লৈ গ’ল।

তেওঁ ভাবিলে,
“হয়তো এই সম্পর্কটো হোৱাটস্যাপতেই জন্ম ল’ব, আৰু হয়তো সেইখিনিয়েই যথেষ্ট হ’ব।”

মেচেজৰ মাজত মুকলি হোৱাৰ সাহস

বিকাশ এইবাৰ অলপ বেলি নিঃশব্দ আছিল।
সেইজন মানুহ যিয়ে এতিয়ালৈকে প্ৰতিটো প্ৰশ্নৰ প্ৰতিত্তৰ দিয়াই আছিল, আজি মুক।

ডিম্পীয়ে টাইপ কৰিলে—
“You okay?”

তিন মিনিট পাৰ হয়।
চাৰ মিনিট।

“I read your last line again and again. ‘Let’s not fall in love.’ That hit me like a memory I didn’t want to open.”

“Then don’t open it,” ডিম্পীয়ে লিখিলে। “Some boxes are better left closed.”

> “But some memories push through the lid, even when you seal them. Let me tell you a story, D.”

ডিম্পীয়ে চকু বন্ধ কৰিলে। ক’বলৈ মন গ’ল, “I didn’t ask.”

কিন্তু তেওঁ বুজিছিল—এই মানুহজনে সেইজন যিয়ে কেতিয়াবা শুনাৰ বাবে, কেতিয়াবা ক’বলৈ আশ্ৰয় বিচাৰে।

“Her name was Shristi. We met in a hospital lobby. My maa was inside ICU. Her dad was in room 204. We sat on the same bench for seven days. Didn’t talk for three. On the fourth, I offered her a cold coffee.”

“By the sixth day, we were laughing like old friends. On the seventh, her father died. I walked her home in silence.”

ডিম্পীয়ে অনুভৱ কৰিলে—এই মুহূৰ্তটোতে, দুয়োজনেহে আছে। আৰু সেই চ্যাটবক্সখন যেন এখন confession box হৈ পৰিছে—য’ত মানুহে শব্দৰ গহ্বৰৰ পৰা নিজৰ দুখ উলিয়ায়।

“And you?” বিকাশ টাইপ কৰিলে। “Who broke you, Dimpie?”

ডিম্পীয়ে হাতৰ আঙুলিবোৰ কিবাকৈ হেঁচা ধৰিলে।
এটা নাম, এটা মুখ, এটা গৰম গালি, এটা বিষাক্ত চুপ—সকলো একেলগে মনত পৰিল।

“He wasn’t bad. Just scared. And I wasn’t broken. Just… silenced.”

“How?”

“He said I was too much. Too loud when I was happy, too quiet when I was sad. He said I wrote too much, felt too deep, loved too hard.”

বিকাশ typing…

“Then he was too little.”

ডিম্পীয়ে অলপ হাঁহিলে। “Or maybe I was too soon. People don’t like when you arrive before they’re ready.”

বিকাশে লিখিলে—

“But I’m reading every word you write now. Ready or not.”

এই উক্তিটো ডিম্পীৰ বাবে আশ্বাসৰ দৰে আছিল।

কেতিয়াবা কেৱল এটা লাইন—যিয়ে মাথোঁ ক’ব পাৰে, “মই এতিয়াও এই ঠাইত আছোঁ”—তেতিয়াহে অনুভৱ হয়, নিজকে অলপ ভালপোৱা যায়।

“Tell me something that no one knows about you,” ডিম্পীয়ে সুধিলে।

“I write letters to people I never post.”

“What kind of letters?”

“Sometimes apologies. Sometimes confessions. Sometimes things I wish I had said in arguments. Sometimes just silence on a page with their name on top.”

ডিম্পীৰ মনে মনে উঠিল—

“তেওঁ মোৰ নামৰ এটা চিঠি লিখিছে নেকি?”

কিন্তু তেওঁ সুধিলে—
“Why don’t you send them?”

“Because if they read it, it will become real. Some emotions are meant to be private. Like bookmarks—we place them to remember, not to reread.”

ডিম্পীয়ে লিখিলে,

“Then maybe I’ll become your unsent letter too.”

“Too late. I already sent it the day you replied to my ‘hello’.”

এই সংলাপবোৰ যেন ইমান কোমল, ইমান আন্তৰিক—ডিম্পী বুজি পায়, তেওঁ এই কথোপকথনৰ মাজতেই নিজক চিনিবলৈ ধৰিছে।

বিকাশে লিখিলে—

“Can I ask you something personal?”

“Everything about me is personal, Bikash.”

“If we never meet, will you still remember me?”

ডিম্পীয়ে এটা ক্ষন্তেকৰ বাবে ফোনটো ৰাখি দিলে। পিছে আকৌ লৈ টাইপ কৰিলে—

“Yes. Like a soft background music during a lonely walk. You were never loud, never in front. But always there.”

এই উত্তৰটো পঢ়ি বিকাশে বহু সময় চুপ। আৰু সেই চুপটোৰ মাজত, দুয়োজনেই নিজৰ বুকুত পোৰা শব্দবোৰ কঁপনি দিয়ে অনুভৱ কৰিলে।

ডিম্পীয়ে মোবাইলটো মুখৰ ওচৰত লৈ ক’লে—“এতিয়া ভংগ নহওঁক… এই কথোপকথনটো শেষ নহওক।”সেয়াই আছিল আজি ৰাতিৰ প্ৰাৰ্থনা।

ডেলিভাৰী হোৱা নথকা অনুভৱবোৰ

সন্ধিয়া ৭:২৩
ডিম্পীয়ে মেচেজ পঠিয়ালে—
“Today feels heavier than usual. You there?”

seen: 7:24
typing…
but no reply.

তেওঁ চকুপানী খাই চিঞৰি ক’ব খুজিছিল—
“Why did you stop mid-typing?!”
কিন্তু লিখা নোৱাৰে।

বিকাশৰ হোয়াটস্যাপৰ ছাৰ্কুলটো এতিয়া মাথোঁ এক টকা মূৰ। Profile pic’তো পুৰণি—তেওঁৰ বিহু সময়ৰ ফটোখন। কিবা যেন হঠাৎ সুকীয়া লাগিছে।

১ ঘণ্টা পাৰ হয়।
২ ঘণ্টা।

“Maybe he’s just busy.”
ডিম্পীয়ে নিজকে কয়।

কিন্তু মনৰ কোণত এটা চিন্তা গঢ়ি উঠে—
“What if this is how he leaves?”

পাছদিনা পুৱা ১০:১২
ডিম্পীয়ে লিখিলে—
“I hope everything’s okay.”

দুদিন পাৰ হয়।
seen: never.

তেওঁ সন্দেহ কৰিবলৈ ধৰিলে।
“Blocked?”
“Muted?”
“Lost interest?”

বিকাশ, সেই মানুহটো, যিয়ে

প্ৰতিটো মেচেজত প্ৰতিত্তৰ দিছিল,

দুঃখত ‘hmm’ বুলি টাইপ কৰি চিঠিৰ দৰে কথোপকথন লিখিছিল,

আৰু ক’ছিল—“You feel like someone I wrote about before I met.”

সেই মানুহজনে এতিয়া উত্তৰ নিদিয়ে।

চতুৰ্থ দিন।

ডিম্পীয়ে নিজৰ মনটো কথাত মন দিবলৈ ভৱিলে। তেওঁ বাছত উঠি আহোমগাঁওলৈ গ’ল। পৃষ্ঠপোষকৰ পৰা এগৰাকী নতুন কবিতা সংগ্ৰহ লবলৈ।

মোবাইলখন vibrate কৰিলে—
Bikash: “Sorry.”

এটা শব্দ। পাঁচ দিনৰ পাছত।
তেওঁ typing কৰিছে।

“I didn’t mean to disappear. I just… felt like I was becoming too involved. Too fast. And that scared me.”

ডিম্পীয়ে একোক্ষণ চুপ।

বহু কথা আছিল ক’বলৈ, কিন্তু তেওঁ মাথোঁ লিখিলে—
“I deserved a message, Bikash. Not silence.”

“I know. I panicked. I started deleting our chats. Then I couldn’t bring myself to finish. You wrote like I mattered. And I didn’t know if I was ready for that.”

ডিম্পীয়ে টাইপ কৰিলে।

“We all delete things that scare us. But you can’t undo how they made us feel.”

বিকাশ—

“I didn’t delete you. Just the words. You still echo.”

ডিম্পীয়ে হাঁহিলে, দুখেৰে।

এটা বিষৰ হাঁহি।

“Then let’s not start from where we left. Let’s begin again. But honestly.”

“Honestly, I don’t know how.”

“Then imperfectly. But present.”

সন্ধিয়া ৮:০০

তেওঁলোকৰ কথোপকথন পুনৰ আৰম্ভ হয়।
এইবাৰ প্রেমৰ দৰে নহয়,
বাঞ্ছনাৰ দৰে নহয়,
এইবাৰ—দুইজন মানুহ, যিয়ে নিজ নিজ ভয়, পলম উত্তৰ আৰু অনুত্তৰ অনুভৱৰ ভিতৰৰে ইমানদিন পাৰ কৰিছে।

এইবাৰ—তেওঁলোক সামনে নায়, কিন্তু সত্যৰ ওচৰলৈ আহি আছে।

অন্তিম বাৰ্তা আৰু নতুন আৰম্ভণি

বিকাশৰ মেচেজ আহিল, পুৱা ৭:৪৫ত—

“Dimpie, I need to tell you something.”

ডিম্পী মোবাইলটো হাতত ধৰি কুঁৱৰিল। ক’বলৈ মন নাছিল, কিন্তু আগ্ৰহৰ এক ঠেলা ভিতৰত টাইপ কৰিলে—

“What is it?”

“I think… I was afraid of love because I never knew how to hold it without breaking it.”

ডিম্পীয়ে এটা দীঘল নিশ্বাস লৈ লিখিলে—
“Love isn’t about perfection. It’s about trying, failing, and still wanting to try again.”

“I’ve been trying to unlearn my fears. Maybe that’s why I pulled away.”

মোবাইলটোত থোৱা শব্দবোৰ যেন চকুত পানী বোৰ।
ডিম্পীয়ে লিখিলে—
“We all carry scars, Bikash. But scars also tell stories of healing.”

“Can we meet? Just once?”

ডিম্পীৰ হৃদয় যেন ধুকধুক কৰিব লাগিল। তেওঁ মেচেজ দিল—
“Where?”

“The old café where we first said hello.”

এইবাৰ নিস্তব্ধতা আছিল নিৰব,
কিন্তু হৃদয়ে ক’লে—“অ’হ, এই যে, জীৱনৰ নতুন পৃষ্ঠা খোলাৰ সময়।”

এক সপ্তাহৰ পাছত,
ডিম্পী আৰু বিকাশ পূৰ্বৰ সৰু কেছুৱা মুকলি কেঁচুৱা ৰাস্তাৰ মাজত উপস্থিত হৈ পৰিল।

মুখত হালকা হাঁহি, চকুত নৱ আশা।
দুয়োজনেই জীৱনৰ বেছি গভীৰ পৰিৱৰ্তন পাইছিল,
আৰু এতিয়া সেয়া যেন নিজৰ নতুন ইতিহাস ৰচনা কৰিব বিচাৰিছিল।

বিকাশ হাত আগবঢ়ালে,
ডিম্পীয়ে গাৱঁৰ পোহৰৰ নিচিনা হাতটো ধৰি ক’লে—
“এইবাৰ, বেছি ধৈৰ্য ধৰি কথা পাতিম।”

“অৱশ্যে,” বিকাশ হাঁহি উঠিল।
“এইবাৰ চেট বক্স নহয়, বাস্তৱেই কথা পাতিম।”

কিছুমান দিনৰ পাছত, বিকাশ লিখিলে—

“Thanks for staying. For the pauses, the doubts, the smiles, and the tears. This is just the beginning.”

ডিম্পীয়ে মোবাইলটো ৰাখি আকাশলৈ চাই থাকিল।
তেওঁ জানিছিল, এইখন চিঠি মিছা নাছিল।
এইখন আৰম্ভণি। নৱ দিশ। আৰু প্ৰকৃত মৰমৰ সন্ধান।

[অন্তিম]