অন্ধকাৰী বন

অরিন্দম কলিতা

ৰাতিৰ নিস্তব্ধতা বৰপেটাৰ সেউজীয়া বনৰ মাজত একেবাৰে ভিন্ন ধৰণৰ। গছবোৰৰ ডালত ৰাতিপুৱাৰ শিশিৰ থুপুৰি আছে, কেঁচা মাটিৰ গন্ধে নাক ভৰাই দিছে। কিন্তু সেই সৌন্দৰ্যৰ মাজত অচিন শীতলতা ঘূৰি ফুৰিছে। বনৰ মাজত এপাহ গাঁৱৰ মানুহে কেতিয়াবা সেই বনক “অন্ধকাৰী বন” বুলি ডাকে। কথাটি উভতি আহিছে বহুদিনৰ পূৰ্বৰ পৰা—যেতিয়া নায়েকী নন্দিনী নামৰ এজনী যুবতী ইয়াত হারাই গৈছিল।

পুৰণি মানুহে ক’ব যে নন্দিনীৰ চকুৰ শূন্য দৃষ্টিৰে এতিয়াও গছৰ ফাঁকেদি তাকিবলৈ পোৱা যায়। মানুহে দিনত ইয়াক পাৰ হ’লও, ৰাতিপুৱা কোনো সাহসেৰে বনক প্ৰৱেশ নকৰে।

সেই ৰাতি, ডিঙি নদীৰ পৰা উজনি গাঁওলৈ যোৱা পথত ৰবি নামৰ এজন যুবক বাইকত উঠি আহিছিল। নতুন চাকৰিৰ খবৰ পোৱাৰ আনন্দত ঘূৰি গৈছিল, কিন্তু তেতিয়াই পথভ্ৰষ্ট হৈ বনক ঢালি পৰিল।
“জিপিএছত কিয় সংকেত নাই?” সঘনাই ফোনত তাকিছিল সি। কিন্তু আকাশত মেঘেৰে ঢাকা চন্দ্ৰৰ আলোত বাইকৰ হেডলাইটেই মাথোঁ পথ চিনাই আছিল।

গছৰ মাজৰ পৰা শূন্য হাওঁ বতাহ ফুটি আহি হঠাতে কানে বেজা দিশেৰে কাণত লগা ফিসফিচনি শুনিবলৈ ধৰিল। রবিৰ গাত শীত বহি গ’ল।
“কেৱল পখিলা হ’ব,” সি নিজক সান্ত্বনা দিলেও তাৰ হাতৰ আঙুলিও কঁপি আছিল।

কিছু দূৰ আগুৱাই গ’লে পথৰ দুয়োফালে জুঁইফুলৰ গন্ধেৰে বতাহ ভৰি উঠিল। কিন্তু সেই গন্ধৰ মাজত পচা গন্ধৰ এটা ছাঁও আছিল, যেন বহু দিন আগৰ ক’বাজা শৰীৰ। হঠাতে, ক’লা ছায়া এটা হেডলাইটৰ সন্মুখত পাৰ হ’ল।
বাইক অচকাই ৰখি সি চিঞৰি উঠিল—
“কে… কে আছে?”

কোনো উত্তৰ নাহিল, মাথোঁ গছৰ ফাঁকেৰে ডাৱৰ-কাকৰ অশনিৰ দৰে শব্দ। কিন্তু হঠাতে কাষৰ ডালত এজনা মহিলাৰ অস্থিৰ ছায়া দেখা গ’ল—উজ্জ্বল দীঘল চুলিৰে আংশিক মুখ ঢকা, সাদা পুৰণি মেখেলা চাদৰ জপিয়া লগা।

ৰবিৰ মূৰত ঘামৰ ফোঁটা। সি চেষ্টাৰে বাইক ঘূৰাই গাঁও দিশে পালাব বিচাৰিলে। কিন্তু বাইকৰ টায়াৰ হঠাতে যেন মাটিৰ মাজত থিতাল লাগি গ’ল।
“বাহেৰে উঠা?” কণ্ঠস্বৰ এটা পিছফালেৰ পৰা কাণেৰে ভাসি আহিল।

বিচাৰি চাই, খালি বন আৰু অন্ধকাৰ। কিন্তু পিছত সিঁচৰেৰে কঁপি থকা মহিলাজন দাঁড়াই আছিল। মুখখন স্পষ্ট দেখা নাযায়, কিন্তু চকুদুটো শূন্য আৰু দৃষ্টি ভেদী।

রবিৰ কণ্ঠ শুকাই গ’ল। সি সঁচাকৈয়ে বুজি গ’ল—
এই বন মাথোঁ গছ আৰু ডালৰ নহয়, ইয়াত কিবা অন্য শক্তি আছে।

ৰবি স্থবিৰ হৈ পৰিছিল। বাইকখনৰ ইঞ্জিন গুঞ্জৰণ কৰি থাকিলেও সি গিয়াৰ তোলাৰ শক্তি নাপালেহি। মহিলাজনৰ চকুদুটো আগৰ চেয়ে অধিক দীপ্ত, যেন ডাৱৰৰ ক’লা আকাশত মেঘ ফালি বজ্ৰপাতৰ উজ্জ্বলতা।

“তুমি ইয়াত কিয় আহিলা?” কণ্ঠস্বৰটো এইবাৰ কাণত সৰহকৈ, যেন হাওঁৰ সোঁতত ভাসি আহিছে।
ৰবিৰ মুখ শুকাই গৈছিল। ঠোঁটৰ কোণতে শব্দ ফুটি উঠিলেও গলাৰ পৰা শব্দ ওলাল নে নোলাল সি নিজেও নাপাই উঠিল।

গছৰ ডালত এফালে পৰা শুকান পাত সৰসৰি শব্দ কৰি নামি পৰিল। শীতল হাওঁৰ ছোঁতাই যেন ৰক্তৰ সোঁতত প্ৰৱাহ বন্ধ কৰি দিলে।
ৰবি সাহস সঞ্চয় কৰি ক’লে, “আমি পথভ্ৰষ্ট হৈছিলো… মই গাঁওলৈ যাব খোজো।”

মহিলাজনৰ ঠোঁট এক বিন্দু নড়িলেও শব্দ পুনৰ কাণত ভাসি আহিল—
“গাঁও? এই বন পাৰ হৈ কোনো গাঁও নাই। কেৱল পথ আছে, য’ত সোমালে কোনোদিনে উভতি অহা নাযায়।”

ৰবিৰ বুকুৰ তলত ধপাধপ শব্দ উঠিল। সি হঠাতে বাইক পুনৰ স্টাৰ্ট দিলে, গিয়াৰ তুলি গতি তুলিলে। কিন্তু পথটো প্ৰত্যেকবাৰেই এৰি আন স্থানলৈ ঘূৰাই লৈ যায়। বনৰ মাজত যেন বৃত্তাকাৰ জপানি, যত দূৰ আগুৱাই যায়, পুনৰ সেই একেই জায়গালৈ আহি ঠেকি থাকে।

গছৰ ফাঁকেৰে নক্ষত্ৰবিহীন আকাশত ক’লা ধোঁৱা উঠি আহিছিল। সেই ধোঁৱাৰ মাজেৰে সৰু সৰু আঙুলি সদৃশ আঁচলবোৰে আগভাগলৈ সুমুৱাৰ দৰে লাগিছিল।
“তুমি যদি উভতি যাব বিচাৰা, মোৰ কাহিনী শুনিব লাগিব।” এইবাৰ কণ্ঠস্বৰটো পেছিমুখৰ পৰা নহয়, সিদিনা কাষৰ পৰা আহিছিল।

ৰবি হাতৰ তালুতে ঠাণ্ডা পৰি গল। সি বাইকৰ ব্রেক টানি থমকি ৰ’ল। কাষৰ গছত মহিলাজন সোজা তেখেতৰ ফালে চাইছিল, চকুৰ দীপ্তিত শূন্যতা আৰু অনন্ত কষ্ট।

“মই নন্দিনী। এই বনেই মোক খাই পেলাইছিল। মই এতিয়াও মুক্ত নহয়। যিজন আহে, তাক মই সতর্ক কৰোঁ, কিন্তু…”
কথা শেষ হোৱাৰ আগতেই হঠাতে দূৰলৈ ভয়ংকৰ হাঁহিৰ শব্দ উঠিল—মানুহৰ হাঁহি নহয়, যেন শতাধিক শুকান হাড় একেলগে খৰখৰাই উঠিছে।

ৰবিৰ শ্বাসগতি বাঢ়ি গ’ল। মহিলাজন হঠাতে চকুৰ পৰা আঁতৰাই গাছৰ ঘন অন্ধকাৰলৈ মিশা গ’ল।
মাত্ৰ তেওঁৰ স্বৰ ভাসি আহিল—
“এইখন বনৰ পৰা পালাব নোৱাৰিবা। কিয়নো বনৰ ওপৰত অভিশাপ আছে।”

ৰবি জানি গ’ল—এই ৰাতি মাত্ৰ পথভ্ৰষ্টতা নহয়, জীৱনৰ আটাইতকৈ ভয়ংকৰ যাত্ৰাৰ আৰম্ভণি।

ৰবিৰ বুকু কঁপিছিল, যেন ভিতৰৰ পৰা কেবলি কোনো অদৃশ্য শক্তি ওলালেহি বুলি ভাবিবলৈ ধৰিছে। মহিলাজনৰ দৰ্শন হেৰাই যোৱা মাত্ৰেই বনটো বেচাইন হৈ উঠিল—পাখি, গুবৰাৰ, জন্তুজানোৱৰৰ একো শব্দ নাই, যেন বনৰ সকলো জীৱন এক মুহূর্তত থমকি গ’ল।

সি ভাবিলে বাইক লৈ আগুৱাব, কিন্তু গিয়াৰ তুলিবলৈ পা দিছিল মাত্ৰেই বাইকখন হঠাতে বন্ধ হৈ গ’ল। ইঞ্জিনে একো শব্দ নকৰিলে, যেন ভিতৰত তেল, হাওঁ, কিবা একো নাই।
“দয়াকৰি চল… দয়া কৰি চল!” সি নিজেই নিজক ক’বলৈ ধৰিল, যেন বাইকখন বুজি শুনি চলিব।

তেতিয়াই, বনৰ ওপৰফালে আকাশত এক মৃদু সোঁৰকৈ ফিসফিসনি উঠিল। ৰবি কাণ থাপি ৰাখিলে—শব্দবোৰ যেন একাধিক কণ্ঠেৰে একে কথাই ক’ছিল:
“উভতি যোৱা… উভতি যোৱা… উভতি যোৱা…”

কিন্তু সি যেতিয়া পিছফালে চাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, ৰাস্তাটোৱেই হেৰাই গৈছিল। গছপুলিয়ে পথ ঢাকি পেলাইছে, যেন কেতিয়াও কোনো মানৱ পা এই দিশে পৰেনি।

হঠাতে গছৰ মাজৰ পৰা কিবা বেগেৰে ওলাই আহি মাটিত খসিল—একটা কুকুৰৰ অস্থি। শুকান, মাংসহীন, আৰু চকচকীয়া যেন ক’বাজা হাড়। তাত এখন সৰু ৰঙা ৰুমাল লগি আছিল, যেন কেতিয়াবা কোনো মানুহে বোকাবোৰৰ মাজত খুন্দি থৈ গৈছিল।

ৰবিৰ পেটত অজান কষ্ট গুট খাই উঠিল। সি হালধীয়া আলোত ফোনৰ টর্চ জ্বলাই ৰুমালটো উঠাবলৈ গৈছিল, কিন্তু তেতিয়াই গছৰ ওপৰত পৰা এজোড়া দীপ্ত চকু টর্চৰ আলোত ঝলমল কৰি উঠিল।
মুহূৰ্ততে, সেই চকুদুটি তললৈ ফালে ছুটী আহিল—এজন ক’লা ছায়া, গাত মাংসৰ নামনি, কেবল হাড়ৰ মত গঠন।
ৰবি হাঁফি উঠি পিছফালে সৰি গ’ল, কঁপা কঁপা হাতে ফোনটোৰ আলো নিভাই পেলালে।

চকু বন্ধ কৰি নিশ্বাস ধৰি ৰ’ল—নিশ্চুপতা।
পুনৰ চকু খুলি চাবা মাত্রেই ক’লা ছায়াজন গায়েব। কিন্তু ঠাণ্ডা হাওঁৰ মাজত যেন ক’লা ছায়াজনৰ নিঃশ্বাস সি অনুভৱ কৰিব পাৰিছিল।

হঠাতে মাটি খন্দ খাই উঠিল, যেন গছৰ শেকুৰেৰে বন নিজেই জেগা পাই জেগা পাই সৰিব ধৰিছে।
“তুমি এতিয়া বনটোৰ অংশ হৈ গৈছা,” এটা কণ্ঠস্বৰ আবার কাণত উঠিল—এইবাৰ একেবাৰে ভিতৰৰ পৰা, যেন তেওঁৰ মগজুৰ মাজেৰে কেউজন কথা ক’লে।

ৰবিৰ শিৰদাঁতত বিদ্যুৎ চমকিছিল। সি বুজি গ’ল—এই অন্ধকাৰী বন মাথোঁ বাহিৰৰ শত্রু নহয়, ই এতিয়া তেওঁৰ আত্মাৰ মাজত সোমাই পৰিছে।

বনৰ মাটি যেন ৰবিৰ ভৰিত দিৰেই খাই ধৰিছিল। কঁপা হাঁটেৰে সি বাইকৰ হেণ্ডেল ধৰি উভতি চাব নোখুজাকৈ আগলৈ চাই থিয় হৈ ৰ’ল। নিঃশব্দতা ইমান গভীৰ যে নিজৰ হৃদপিণ্ডৰ ধপাধপ শব্দো স্পষ্ট শুনিব পাৰিছিল।

“মই স্বপ্ন দেখিছোঁ… নিশ্চয়,” সি নিজেই নিজকে ক’লে, কিন্তু সঁচাইয়ে স্বপ্নৰ দৰে নাছিল—গছৰ বাকলিত অচিন সেউজীয়া আভা জ্বলজ্বল কৰিছিল, যেন কিবা জীৱন্ত পদাৰ্থে গছবোৰ গঢ়ি তুলিছে।

এটা দমকা বতাহে পিছফালেৰে ফুঁ দি গ’ল। ৰবিৰ গা কঁপিল। তেতিয়াই সি লক্ষ্য কৰিলে—তেওঁ য’ত থিয় আছিল, তাত মাটিৰ ওপৰত এক পুৰণি চাবিৰ গুচ্ছ পৰি আছিল। গাঢ় ক্ৰোমৰ জং ধৰা চাবিবোৰ যেন বহু বছৰ আগৰ। সি তুলি লৈ পকেটত ভৰালে, কোনো কাৰণেই বুজিব নোৱাৰি কিয়।

আচলতে, তুলি লোৱাৰ মাত্ৰেই যেন বনৰ বাতাবৰণ বদলি গ’ল। সোঁতৰ ওপৰত দূৰতে এটা কাঠৰ ঘৰৰ আউটলাইন দেখা দিবলৈ ধৰিল—যেন ক’লা কাগজৰ ওপৰত তুলিৰে একে বাৰত আঁকা ঘৰৰ ছাঁ।
“ঘৰ… এখানে এটা মানুহৰ ঘৰ আছিল!” ৰবিৰ মনে আশা জেগাই উঠিল। যদি ঘৰত মানুহ থাকে, তেন্তে সি সাহায্য বিচাৰি গাঁওলৈ উভতি যাব পাৰিব।

সি বাইক ঠেলি ঠেলি ঘৰৰ ফালে আগুৱাবলৈ ধৰিলে। প্ৰতিটো পদক্ষেপত গছৰ ডালৰ ফাঁকেদি হাওঁৰ ফিসফিসনি, পাতৰ কঁপনি, আৰু কেতিয়াবা দূৰৰ পৰা কুকুৰৰ হাঁহিৰ দৰে অচিন শব্দ।

ঘৰখনৰ ওচৰত গুচি থিয় দিয়া মাত্ৰেই সি থমকি ৰ’ল—ঘৰৰ মাটিৰ দেৱালত কেতিয়াবা কোনোমানৱ হাতৰে আঁকা শতাধিক চক্ষু, চকুচকু কৰি তাকেই চাই আছে।
একো জানলিৰ কাচ নাই, সি যদি নিকটলৈ যায় তেন্তে সেই আঁকা চক্ষুবোৰে সঁচা চকুৰ দৰে পলক মাৰিবলৈ ধৰিছে।

“তুমি এতিয়া বাছনি হৈ গ’লা…”
এক কণ্ঠস্বৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।

ৰবিৰ পিঠিত শীত বহি গ’ল। “কে?” সি কঁপা গলাৰে সুধিলে।

“নন্দিনী মুক্ত হ’ব বিচাৰে… আৰু তাৰ বাবে তোমাৰ আত্মা লাগিব।”

এইবাৰ ঘৰৰ মজলিৰ ফাঁকেদি এক সোঁতাহ বতাহ উঠিল, আৰু কাষৰ গছৰ ডালত হঠাতে নন্দিনীৰ ছায়া দেখা গ’ল—চুলিৰে ঢকা মুখ, সেই একে সাদা মেখেলা চাদৰ, কিন্তু এইবাৰ হাতত ৰক্তমাখা দৰাৰ দড়ি।

ৰবিৰ মুখ শুকাই গ’ল।
সি বুজি গ’ল—এই অন্ধকাৰী বনক কেবল পাৰ হ’লেই উভতি যাব নোৱাৰি, ইয়াৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ কিবা এটা ত্যাগ কৰিব লাগিব… আৰু বনৰ নিৰ্বাচন ইতিমধ্যে হ’ব লাগিছে।

নন্দিনীৰ ছায়াজন গছৰ ডালৰ পৰা সৰিয়া নামিল, যেন বায়ুৰেৰে গঢ়ি তোলা। দৰাৰ দড়িটো শিকলিৰ দৰে কঁপি উঠিছিল, আৰু তাৰ চকুদুটো এইবাৰ আগৰ শূন্যতাৰ সলনি জ্বলন্ত খাহৰ দৰে দাহি উঠিছিল।

ৰবি তেখেতৰ পৰা চকু আঁতৰাব নোৱাৰিলে। পা সলনি কৰিব খুজিলেও যেন মাটিয়ে বন্ধি পেলাইছিল। গোটেই বন নিস্তব্ধ, হাওঁও থমকি থিয়।
“তুমি কিয় বাছনি হৈ গ’লা?” সি শ্বাসকষ্টত কঁপা কণ্ঠেৰে সুধিলে।

নন্দিনীৰ কণ্ঠ যেন গছৰ শেকুৰৰ মাজেৰে উঠে অহা শীতল জোৰৰ দৰে—
“মোক যেতিয়া হেয় কৰি এই বনৰ মাজত থৈ গ’লে… মই কঁপা কঁপা হাতত মুক্তিৰ বাবে চিঞৰিছিলোঁ। কিন্তু বন মোৰ চিঞৰ শুনি নাছিল। বন মোৰ আত্মা খাই পেলাইছিল।”

তেওঁ আগুৱাই আহিছিল, প্ৰতিটো পদক্ষেপত পাতৰ মাজেৰে শুকান গন্ধ আৰু পচা ৰক্তৰ গন্ধ মিশ্ৰিত।
“প্ৰতিবছৰে বন এজন বাছনি কৰে—যিজন পথভ্ৰষ্ট হৈ সোমায়। তাৰ আত্মা বনক দিব লাগে, তেন্তে বন নীৰৱ থাকে। নহ’লে বন গাঁওখন সম্পূৰ্ণ খাই পেলায়।”

ৰবিৰ মুখ শুকান।
“মই… মই বাঁচিব বিচাৰোঁ…” সি কঁপা কণ্ঠেৰে ক’লে।

“তেতিয়া বাছনি স্বীকাৰ কৰা,” নন্দিনী ক’লে, “তোমাৰ শৰীৰ বাঁচিব, আত্মা বনলৈ। মই মুক্ত হম।”

এইবাৰ ঘৰৰ আঁৰত জমাট অন্ধকাৰৰ মাজত শতাধিক দীপ্ত চকু জ্বলি উঠিল—যেন বনৰ আত্মাবোৰ, যি বাছনিৰ অপেক্ষাত।

ৰবি কঁপা হাঁটেৰে পকেটৰ পৰা আগতেই তোলা সেই পুৰণি চাবিৰ গুচ্ছটো উলিয়ালে। চাবিবোৰ একমুহূর্ততে দীপ্ত হৈ উঠিল, যেন জ্বলন্ত।
নন্দিনীৰ চকুত একবিন্দু অশ্ৰু চকচকাই উঠিল।
“হয়… ই মুক্তিৰ চাবি।”

“তুমি যদি বন এৰি যোৱা, চাবিটো মাটিত ঢুকাও, আৰু পিছফালে চাবা নাই।”

ৰবি থৰুক থুৰুক কৰি মাটিত চাবিবোৰ গুজি দিছিল। চাবিবোৰ গুজি থকা মাটি চকচকাই উঠিল, আৰু বনৰ গছবোৰে একে একে দীৰ্ঘ হাঁফ তুলি নিদ্ৰালু হৈ পৰিল।

সি উল্টি বাইকত উঠি, গিয়াৰ তুলিলে—এইবাৰ ইঞ্জিন গর্জাই উঠিল।
সি পিছফালে চাব নকৰে, শুধু আগলৈ, গাঁৱৰ দিশে।

হাওঁৰ ফিসফিসনি তাতেও আছিল—কিন্তু এইবাৰ যেন কৃতজ্ঞতা।
“ধন্যবাদ… মই মুক্ত…”

বন ধীৰে ধীৰে আঁতৰি গ’ল।
আকাশত সূৰ্য্য উঠি আহিছিল।
ৰবি এক গভীৰ নিশ্বাস তুলি বুজি গ’ল—সি বাচি উঠিছে। কিন্তু তেওঁৰ হৃদয়ত সেই অন্ধকাৰী বনৰ শীতল ছোঁৱা সদায়ৰ বাবে থিয় হৈ থাকিল।

গাঁওৰ সীমানাৰ প্ৰথম ঘৰৰ ছাঁ দেখা দিয়া মাত্ৰেই ৰবিৰ বুকুৰ মাজত জমাট ভয় অলপ অলপ গলিবলৈ ধৰিছিল। সূৰ্য্যৰ আলোকে বনৰ আঁচল কাটি দি যেতিয়া বাইকৰ টায়াৰত পকা মাটি লেগা, সি ভাবিছিল—এতিয়া সকলো শেষ।

কিন্তু ঘূৰি চাবলৈ মনতো নাপালেহি।
নন্দিনীৰ কথাবোৰ কাণত গুজি গুজি বাজি আছিল—“পিছফালে চাবা নাই।”

গাঁৱৰ ৰাস্তাৰ পৰা এটা জ্যেষ্ঠ লোক বাইৰলৈ চাই আছিল। ৰবি থামি জল খাই ল’বলৈ ভাবি সিহঁতৰ ওচৰলৈ গ’ল।
“মোক গাঁওলৈ যোৱাৰ পথটো ক’ব পাৰে নে দেউতা?” সি কঁপা গলাৰে সুধিলে।

লোকজনৰ চকু ৰবিৰ ওপৰত স্থিৰ হৈ গ’ল। এক দীৰ্ঘ নিস্বাস লৈ ক’লে—
“তুমি… বনৰ পৰা আহিছা নে?”

ৰবিৰ মুখ শুকাই গ’ল। সি মাত্ৰ মাথা নাড়িলে।

লোকজন থৰুক থুৰুক কৰি ওচৰলৈ আহিল, কাষত থিয় থুপুৰি ধৰা কেঁচা মাটিত চকু গুজি ক’লে,
“অন্ধকাৰী বন… সেয়া বহু বছৰ আগতেই গাঁওখন খাই পেলাইছিল। এতিয়া সেই বন গাঁওখনৰ অৱশিষ্টত দাঁড়াই আছে। কোৱাবলগীয়া নাই, কোনো মানৱ তাত সোমাই উভতি অহা নাই।”

ৰবি হাঁহি উঠিবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু গলাৰ পৰা শুকান শব্দ এৰাই আহিল।
“মই… মই উভতি আহিছোঁ।”

লোকজন তেখেতৰ চকুত সোজা চাই ক’লে,
“তুমি নাই। তুমি বনতে আছা। যিজন উভতি আহে, তেওঁ গাঁওখনৰ পৰা দেখা নাযায়। মাথোঁ পথত খালী বাইকটো পোৱা যায়।”

এইবাৰ ৰবিৰ হাঁটুৰে শক্তি হেৰাই গ’ল। সি তললৈ খহি পৰিল। চকুৰ আগত গাঁও, মানুহ, আলো—সকলো ধোঁৱাল বুৰ বুৰ হৈ উঠিল।

যেতিয়া চকু খুলিলে, সি পুনৰ সেই একেই স্থানত—বনৰ মাজত, সেই একেই পচা গন্ধ, একেই গছ, একেই নিকষা অন্ধকাৰ।
সূৰ্য্য নাই।
শুধু শীতল নীৰৱতা।

এটা গছৰ তলত পচা বাইক এখন পৰি আছিল—তাঁৰেই বাইক।
চাবিগুচ্ছটো মাটিৰ পৰা উলিয়াই আনিবলৈ গ’লে, মাটি খুলি গ’ল… আৰু তাৰ মাজৰ পৰা দীঘল চুলিৰে ঢকা এটা কঙ্কালৰ মুৰ হঠাতে ওলাই আহিল।

নন্দিনীৰ কণ্ঠস্বৰ উঠিল—
“তুমি উভতি আহা নাই, ৰবি। তুমি এতিয়া বন।”

ৰবি স্থিৰ হৈ পৰিছিল, যেন শৰীৰৰ সকলো ৰক্ত একেবাৰে জমাট হৈ গ’ল। নন্দিনীৰ কণ্ঠস্বৰ গছৰ পাতৰ মাজেৰে বতাহৰ দৰে বাজি আছিল—মিঠা, কিন্তু মৃত্যুৰ দৰে শীতল।

তাঁৰ কঁপা আঙুলিত চাবিগুচ্ছটো আছিল। মাটি ফালি উঠা কঙ্কালৰ চকুদুটি তীক্ষ্ণ দীপ্তিত জ্বলিছিল—যেন বহু বছৰ ধৰি সঞ্চিত ৰাগ আৰু যন্ত্ৰণা সেই খালি চকুৰ গহ্বৰত থিক থিক কৰি আছে।

“মই… মই কল্পনা কৰিছোঁ… নিশ্চয়,” ৰবি নিজেই নিজকে ক’লে, কিন্তু শব্দবোৰ বনৰ গাঢ় নিস্তব্ধতাত গিলি গৈছিল।

কঙ্কালটো হেঁচকা মাটি ভেদ কৰি ওলাই আহিল—দীঘল চুলি এখনত বুৰ বুৰকৈ লগি থকা, গালৰ চামড়া মচকী যোৱা, চকুৰ গহ্বৰত শূন্যতা।
তেওঁ আগুৱাই আহি ৰবিৰ ওচৰত থমকি ৰ’ল।

“তুমি মুক্তি বিচাৰিছা… কিন্তু মুক্তি তেতিয়া পোৱা যায়, যেতিয়া বনক ত্যাগ নকৰি গ্রহণ কৰা হয়,” নন্দিনীৰ কণ্ঠ গুমগুমি উঠিল।
“মোক বনেই গঢ়ি তুলিছে। এতিয়া মই বন। আৰু তুমি… তুমি হব।”

ৰবি পিছফালে সৰি গ’ল, কিন্তু গছৰ শেকুৰে গাৰ সৈতে জাপি ধৰিলে, যেন বনৰ মাটি নিজৰেই অংশ কৰি ল’ব খুজিছে।
হঠাতে, এক ভয়ংকৰ গৰ্জনৰ শব্দ উঠিল—যেন শতাধিক জন্তু একেলগে হাঁহি আৰু কান্দি আছে।
বনৰ সকলো গছ একে লগে হেলি উঠিল, পাতৰ তলত পচা মাংসৰ গন্ধ ফুটি উঠিল।

ৰবিৰ মগজুত বজ্ৰপাতৰ দৰে শব্দ বাজি উঠিল—
“উভতি যাব নোৱাৰা মানুহেই বন হয়।”

সি চিঞৰি উঠিল, কিন্তু সেই চিঞৰ গছৰ বাকলিত শুষ্ক হৈ গৈছিল।
শ্বাস নিবলৈ গ’লে বতৰ যেন কইনাৰ দৰে গলা কাটি দিছিল।

নন্দিনীৰ কঙ্কাল-শৰীৰ আগুৱাই আহিল, দীঘল আঙুলিয়ে ৰবিৰ বুকুত স্পৰ্শ কৰিলে—
এক মুহূর্তত ঠাণ্ডা শীতলতা বুকুৰ মাজত বিস্ফোৰণ হৈ গ’ল।

ৰবি হঠাতে বুজি গ’ল—তাঁৰ হৃদপিণ্ড আর কাঁপিব নোৱাৰিছে।
তাঁৰ নিঃশ্বাস থমকি গৈছে।
তাঁৰ চকুৰ আগত বন দীঘল হৈ উঠিছে, আৰু গছবোৰ তেওঁৰ নাম কঁপি কঁপি উচ্চাৰণ কৰিছে।

“ৰবি… বন…”

সি বুজি গ’ল—তেওঁ এতিয়া মানৱ নহয়। তেওঁ বন।

হঠাৎ সকলো নীৰৱ হৈ পৰিল। কণ্ঠস্বৰ নাই, গছৰ কঁপনি নাই, হাওঁৰ ফিসফিসনি নাই—মাত্ৰ শূন্যতা। ৰবি দাঁড়াই আছিল, কিন্তু তেখেতৰ গাত এখনো মাংস আছিল নে নাই, সি নিজেই বুজি উঠিব পৰা নাছিল।

তাঁৰ দৃষ্টি বনৰ পৰা বনৰ সীমাৰ পৰা বহু দূৰলৈ পসাৰিছিল—যেন গছৰ পাতৰ মাজেৰে হাওঁৰ দৰে সি চাৰিওফালে বিস্তাৰ পাইছে।
চকুৰ সন্মুখত গছবোৰ সৰিব ধৰিছে, পাতবোৰে যেন নিজৰেই ভাষাত গুজি গুজি কথা ক’ছে।

“তুমি এতিয়া বন। তুমি আমাৰ।”

শব্দবোৰ কাণেৰে নহয়, বুকুৰ গভীৰ পৰা বাজি আছিল।
ৰবিৰ মনে হঠাৎ বহু আগৰ স্মৃতি ফুটিবলৈ ধৰিল—তেওঁৰ মায়ে লগে লগে কেক বান্ধি দিছিল, পিতৃজনে গাঁওৰ বটগছত কোলাহল কৰি উঠিছিল, কলেজৰ দিনত হাঁহি হাঁহি বন্ধুজনৰ লগত ফটো তোলিছিল…
এই সকলোবোৰ স্মৃতি যেন বনৰ শুকান পাতৰ দৰে ভস্ম হৈ উৰি গ’ল।

তেখেতৰ শৰীৰৰ পৰা ৰঙচঙীয়া আলোৰে শিকুৰ সদৃশ কিছু ওলাই গছৰ শেকুৰৰ সৈতে জপি ধৰিল।
তেখেতৰ হাৰুকাৰী শ্বাস বনৰ গন্ধেৰে ভৰি গ’ল—পচা মাটি, সেউজীয়া আর্দ্ৰতা, আৰু ৰক্তৰ নিমখ গন্ধ।

হঠাতে, গছৰ কাষত এজনী যুৱতী সোমাই আহিল—এখন ব্যাগ, ফোন, আধুনিক পোশাকত।
তেখেত ফোনত চাবি চাবি পথ বিচাৰি আহিছিল, যেন সেও পথভ্ৰষ্ট হৈ বনলৈ সোমাই পৰিছে।

তেওঁৰ কাণত কেঁচা পাতৰ মাজেৰে ফিসফিসনি উঠিল—“উভতি যোৱা… উভতি যোৱা…”
তেওঁ থমকি ৰ’ল।

ৰবিৰ ভিতৰত এক নতুন ক্ষুধা জেগা দিলে। গছবোৰে উল্লাসত গুঞ্জৰিত হৈ উঠিল।
“তোমাৰ প্ৰথম আত্মা… বনক খাওঁ দিয়া।”

ৰবিৰ চকুদুটি দীপ্তি জ্বলিল।
তেখেত বুজি গ’ল—মানৱ ৰূপত তেওঁ শেষ।
এতিয়া তেওঁ বনৰ আত্মা, আৰু বনক বাঁচাই ৰখাৰ একমাত্র উপায়—পথভ্ৰষ্ট আত্মাবোৰ গ্ৰাস কৰা।

যুৱতীজনী ক্ৰমে বনৰ গভীৰলৈ সোমাই আহিছিল…
ৰবিৰ দীঘল ছাঁ পাতৰ মাজেৰে সৰিয়াই সৰিয়াই ওলাই আহিল।

যুৱতীজনীৰ পদক্ষেপ পাতৰ ওপৰত খচখচাই উঠিছিল। হাতে ধৰা ফোনৰ স্ক্ৰিনে একমাত্ৰ আলো দি আছিল, যি বনৰ ক’লা নিগূঢ়তাত তলপ তলপ কৰি নিভিবলৈ ধৰিছিল।
“নেটওয়ার্ক নাই…” তেওঁ বিৰুক্ত স্বৰে ক’লে,
“গুগল মেপও ফ্ৰিজ হৈ আছে।”

বনৰ বাতাবৰণে তেওঁৰ কণ্ঠ শুষ্ক কৰি তোলিছিল।
গছবোৰ নিস্তব্ধ, যেন এক গোপন নিশ্বাস থমকি আছে।

ৰবি—বা সি যি আছিল এতিয়া, বন—তাঁৰ দীঘল ছাঁ পাতৰ মাজেৰে বাওঁফালে সৰিয়াই আহিছিল। গছৰ বাকলিত সেউজীয়া আভা দীপ্তি জ্বলিছিল, যেন তেওঁ য’ত পায়ে গৈছে, বনৰ সত্ত্বাই তাৰ লগে লগে সৰিব ধৰিছে।

যুৱতীজনী একমুহূর্তৰ বাবে থমকি ৰ’ল।
তাঁৰ ত্বকত কাঁটা উঠিল।
“কেউ আছেনে?” সি কঁপা কণ্ঠেৰে সুধিলে।

বনৰ ফাঁকেৰে হাওঁৰ সোঁতৰ সৈতে এক পুৰণি কণ্ঠস্বৰ গুঞ্জৰিত হৈ আহিল—
“উভতি যোৱা… উভতি যোৱা…”

তেওঁ কাণ থাপি ধ’লে, কিন্তু সেই স্বৰ তেতিয়াও বুকুৰ মাজেৰে বাজি আছিল।
চকুৰ কোণত দীঘল এক ছাঁ সৰিব ধৰিলে।
যুৱতীজনী তৎক্ষণাত ঘূৰি চালে—শূন্য, মাত্ৰ গছ।

তেওঁ ভাৱিলে দৌৰি পালাব, কিন্তু পা তুলিব খুজা মাত্ৰেই মাটিটো কাইতীয়া গাদীৰ দৰে থিতাল লাগিল।
তাঁৰ গালত এক শীতল নিঃশ্বাস পৰিল।

“বনক আত্মা দিয়া…”

ৰবিৰ কণ্ঠস্বৰ নিস্তব্ধতা চিৰি বাজি উঠিল, যদিও কোনো ঠোঁট নড়া দেখা নগ’ল।
যুৱতীজনীৰ ফোনৰ আলো নিভি গ’ল।
বন একেবাৰে ক’লা হৈ পৰিল।

তেখেতৰ দীপ্তি-জ্বলা চকুদুটি পাতৰ মাজেৰে ওলাই আহিল।
গছৰ ডালবোৰ যুৱতীজনীৰ দেহত জপি ধৰিলে, যেন শতাধিক কাঁইটীয়া সাপ একেলগে জাপি ধৰি আছে।
তেওঁৰ মুখৰ পৰা এক অন্ধকাৰী চিঞৰ বনৰ মাজত বাজি উঠিল—
আৰু মুহূৰ্ততে বনৰ মাটি সেই শব্দ গিলি লৈ নিস্তব্ধ হৈ পৰিল।

ৰবিৰ বুকুৰ মাজত এক অদ্ভুত সান্ত্বনা নামি আহিল।
গছবোৰ গুঞ্জৰিত হৈ উঠিল—
“বন খাইছে… বন বাচিছে…”

বনৰ গাঢ় অন্ধকাৰৰ মাজত যুৱতীজনীৰ উপস্থিতি এক বিন্দু ধোঁৱাল ৰূপ লৈ গ’ল, আৰু শূন্যতালৈ গলি পৰিল।

ৰবি চকু বন্ধ কৰিলে।
ইয়াৰ পিছত নতুন পথভ্ৰষ্টজন আহিব।
এবাৰো, বন ক্ষুধাৰ্ত হৈ অপেক্ষা কৰিব।

বনৰ গভীৰতম কেন্দ্ৰত ৰবি স্থিৰ হৈ থিয় আছিল—এতিয়া তেখেতৰ শৰীৰ নাই, নিঃশ্বাস নাই, মাথোঁ দীঘল ছাঁ, গছৰ সৈতে জপি ধৰা হাড়ৰ মত গঠন, আৰু চকুৰ গহ্বৰ দুটাত দীপ্তি জ্বলন্ত অন্ধকাৰ।

যুবতীজনীৰ আত্মা গলাৰ ধোঁৱাল সোঁততে বিলীন হোৱাৰ লগে লগে বনটো নিস্তব্ধ হোৱাৰ সলনি এক অদ্ভুত উল্লাসত গুঞ্জৰিত হৈ উঠিছিল। গছবোৰ সেউজীয়া আভাত দীপ্তি দিছিল, পাতবোৰ একেবাৰে অলপ অলপ কম্পমান হৈ যেন ধন্যবাদ জনাইছিল।

“তুমি বনক ৰক্ষা কৰিছে… তুমি এতিয়া বন।”
শব্দবোৰ কাণেৰে নহয়, গছৰ শেকুৰৰ মাজেৰে সোজা মগজুত বাজি উঠিছিল।

ৰবিৰ ভিতৰত কোনো অনুভূতি নাই—না আনন্দ, না দুঃখ, না ভয়।
তেখেতৰ স্মৃতি বুৰবুৰ কৰি বিলীন হৈ গ’ল: মায়ে গুজি দিয়া কম্বল, পিতৃজনে গাড়ীৰ চাবি দি হাঁহি উঠা মুহূর্ত, বন্ধুবোৰৰ উল্লাস—এই সকলোবোৰ শুকান পাতৰ দৰে বনৰ হাওঁতে উৰি গ’ল।

এতিয়া সি জানে—বনৰ কাৰ্য একেই: বাছনি কৰা, আত্মা খোৱা, বন বাচি থোৱা।

হঠাতে, বহুদূৰ সেউজীয়া গছৰ মাজেৰে এটা সৰুকণ আলো জ্বলি উঠিল—এজন নতুন পথভ্ৰষ্ট, বুজি পোৱা যায়।
একজন বৃদ্ধ, গাঁৱৰ দিকৰ পৰা, লাঠি ঠেকি ঠেকি আহিছে।

ৰবি দীঘল ছাঁ পাতৰ মাজেৰে সৰিয়াই সৰিয়াই আগবাঢ়ি আহিল।
তাঁৰ দৃষ্টিৰে মাটি কাঁপিবলৈ ধৰিল, গছৰ ডালবোৰ সজীৱ সাপৰ দৰে মচকিবলৈ ধৰিল।

বৃদ্ধজন থমকি ৰ’ল, কঁপা কণ্ঠেৰে ক’লে,
“এই পথ… ক’ত যায়?”

ৰবিৰ নিঃশ্বাসৰ শীতলতা বৃদ্ধজনৰ ত্বকত লেপি ধৰিল।
তেখেতৰ দীপ্তি জ্বলা চকু আন্ধাৰ ফালি উঠিল—
“উভতি যোৱা… উভতি যোৱা…”

কিন্তু বৃদ্ধজন শুনি নাপায়।
তিনিও একো শুনা মানৱ নহয়, মাথোঁ নতুন আত্মা, বনৰ ক্ষুধাৰ আহাৰ।

গছৰ কণ্ঠবোৰ একেলগে উল্লাসেৰে গুঞ্জৰিত হৈ উঠিল—
“বন ক্ষুধাৰ্ত… বন বাচিব লাগিব…”

ৰবি গাঢ় অন্ধকাৰৰ মাজত বিলীন হৈ গ’ল, দীঘল ছাঁ পাতৰ মাজেৰে আগুৱাই আহিল—
এবাৰ, কোনো দ্বিধা নাই, কোনো কষ্ট নাই।

সিহঁত সকলে যেতিয়া বন হয়, মানৱতা ত্যাগ কৰিবই লাগে।
ৰবি এতিয়া মাথোঁ অন্ধকাৰ।
অন্ধকাৰী বন।

—সমাপ্ত—